Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η σημαία του αυτόνομου Πόντου

Πόντιοι υπήρξαν, αναμφίβολα, ένα δυναμικό τμήμα του ελληνισμού, που ζούσε στη Μικρά Ασία, στο κέντρο δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
 Η έξωσή τους από τις περιοχές που κατοικούσαν επί αιώνες αποτελεί μια από τις πλέον τραγικές στιγμές της ευρύτερης μικρασιατικής καταστροφής. Όμως, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον καθαυ­τό ελληνικό χώρο, κατάφεραν να συνεισφέρουν στην αναδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, μετά το ορόσημο του 1922.
Η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού σημαδεύτη­κε από την πτώση της Τραπεζούντας στους Οθωμα­νούς, το 1461, που σηματοδότησε την έναρξη της τουρκικής κυριαρχίας. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής ήταν αναγκασμένοι να υφίστανται τις συ­νέπειες της εκμετάλλευσης και, σε κάποιες περιό­δους, την προοπτική του μαζικού εξισλαμισμού. Η κατάσταση βελτιώθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια του 190υ αιώνα, εποχή μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η οικονομική, κοι­νωνική και δημογραφική άνοδος του ποντιακού ελ­ληνισμού συνοδεύτηκε, μεταξύ άλλων, από την επέκταση στο χώρο του Καυ­κάσου και της Κριμαίας. Ήταν εμφανές ότι οι ολο­ένα μεγαλύτερες απαιτή­σεις των χριστιανών για παραχώρηση δικαιωμάτων θα προκαλούσαν την αντί­δραση της φθίνουσας Αυ­τοκρατορίας, στο ευρύτερο σκηνικό που δημιουργούσε το Ανατολικό Ζήτημα.
Η επικράτηση των νεό­τουρκων, το 1908, επιτάχυνε τις διαδικασίες. Το 1915, στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία αποφάσισε να ανα­λάβει τη δυναμική εκκαθάριση των χριστιανικών πλη­θυσμών. Οι σφαγές των Αρμενίων προϊδέαζαν για τη συνέχεια. Το επόμενο έτος, η καταπίεση των Ποντίων αυξήθηκε, κυρίως στις περιoχές της Σαμψούντας και της Μπάφρας, όπου και οργανώθηκε σημαντικό αντάρτικο από τοπικούς ένοπλους. Aντιθέτως, η πε­ριοχή της Τραπεζούντας, στον Ανατολικό Πόντο, είχε καταληφθεί από το ρω­σικό στρατό.
Στην περιοχή αυτή επι­χειρήθηκε να συγκροτηθεί το αυτόνομο ποντιακό κρά­τος, σε μια απέλπιδα προ­σπάθεια να αναγνωριστεί η ελληνική κυριαρχία στην περιοχή. Η Προσωρινή Kυβέρνηση, υπό την ηγεσία του μητροπολίτη Xpύ­σανθου, επιδίωξε να αναγνωριστεί από τις δυνάμεις της Αντάντ και στήριξε αρκετά, όπως είναι ευνόητο, στη ρωσική πλευρά.
Η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 άλλαξε την κατάσταση και δημιούργησε νέα δεδoμένα, ακόμη και στο πεδίο της διάστασης απόψεων στους κόλπους της ποντιακής κοινότητας, ως προς τη στάση που έπρε­πε να ακολουθηθεί Το αυ­τόνοµο κράτος δεν µπόρεσε ­να διατηρηθεί για πολύ, κα­θώς ακολούθησε- η τουρκική αντεπίθεση. Συνέπεια της πολιτικής που υλοποίησε- ο Κεμάλ ήταν ο θάνατος χι­λιάδων Ποντίων, ο εξαν­δραποδισµός και η εξορία σε Τάγµατα Εργασίας, µαζικές σφαγές και διώξεις. Τον Οκτώβριο του 1922 συµφωνήθηκε µεταξύ Κεµάλ και ελληνικής κυβέρνησης η µε-ταφορά των ενα­ποµείναντων Ποντίων στην Ελλάδα, η οποία και πραγ­µατοποιήθηκε σταδιακά µέ­χρι το 1924. Υπολογίζεται ότι 400.000 περίπου Πό­ντιοι εγκαταστάθηκαν τελικά στο ελληνικό κράτος, κυρίως στις περιοχές της Μα­κεδονίας και της Θράκης, διατηρώντας ζωντανή την ανάµνηση των «χαµένων πατρίδων».
Η σηµαία του Αυτόνοµου Πόντου ήταν όµοια µε την ελληνική (θαλάσσης), µε την προσθήκη του αυ­τοκρατορικού αετού στο άνω αριστερό άκρο, εντός του σταυρού. Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο αετός ήταν µονοκέφαλος (µε την κεφαλή στραµµένη προς τα δεξιά) και όχι ο κλασικός δικέφαλος. Υιοθετήθηκε δηλαδή ένα έµβληµα του παλαιού βυζαντινού κράτους, που χρησιµοποιήθηκε βέβαια και από τις το­πικές χριστιανικές ηγεµονίες του Πόντου, µέχρι το 1461.

Αρχαία Ελληνικά Αποφθέγματα

Δια της προσεκτικής αναγνώσεως των παρατιθεμένων κατωτέρω αποφθεγμάτων διαφόρων διακεκριμένων αρχαίων Ελλήνων πιθανώς ο σύγχρονος Έλλην, αναγνώστης θα δυνηθή ίσως να αντιληφθή, πόσον συγγενής παρά τας προσπαθείας των αριστερών και προοδευτικών καθαρμάτων που ρυπαίνουν την πατρίδα του, εξακολουθεί να παραμένη εις αυτόν η γλώσσα των αρχαίων προγόνων του.

-Άριστος οικός εστιν ο των περισσών μηδενός δεόμενος (επιθυμών) και των αναγκαίων μηδενός ενδεόμενος (στερούμενος).
 Πιττακός
-Επισφαλές μαινομέων δούναι μάχαιραν και μοχθηρώ δύναμιν.
Αντισθένης
-Μαλακόν (μαλθακόν) το φεύγειν τα επίπονα.
Αριστοτέλης
-Μηδέν πράξης προπετώς (απερισκέπτως).
Μένανδρος
-Ούτε σοφίη ούτε τέχνη εφικτόν, ήν μη μάθη τις.
Δημόκριτος
-Άνευ του μαθείν ουκ έστιν ουδέν χρησίμως ποιείν.
Πλούταρχος
-Ο στρατιωτικός βίος πολλά έχει μέρη της αρετής.
Αριστοτέλης
-Τα μεν διδακτά μανθάνω, τα δ' ευρετά ζητώ, τα δ' ευκτά παρά θεών ητησάμην.
Σοφοκλής
-Δύναμις πορίζεται εκ του Θεού.
Πλάτων
-Μοχθείν ανάγκη τους θέλοντας ευτυχείν.
Σοφοκλής
-Δεινόν οι πολλοί (το πλήθος), κακούργους όταν έχωσι προστάτας.
Ευριπίδης
-Ακολάστου στρατεύματος ουδέν όφελος.
Ξενοφών
-Οι αγαθοί (ενάρετοι) των ανθρώπων θεού τι μέρος έχουσι.
Πιττακός
-Εν τη προαιρέσει (προθέσει) η μοχθηρία και το αδικείν.
Αριστοτέλης
-Οι εκούσιοι πόνοι (κόποι) την των ακουσίων υπομονήν ελαφροτέραν παρασκευάζουσι.
Δημόκριτος
-Βέλτιον έστιν άπαξ αποθανείν ή αεί προσδοκάν (αποθανείν).
Πλάτων
-Πιθανώτεροι (πειστικότεροι) οι απαίδευτοι εν τοις όχλοις.
Αριστοτέλης
-Μηδέν είναι μήτε τέχνην άνευ μελέτης μήτε μελέτην άνευ τέχνης.
Πρωταγόρας
-Ο Θεός την ακοσμίαν ευταξία μετέβαλεν εις κόσμον.
Πλούταρχος
-Το γαρ θανείν ουκ αισχρόν, αλλ' αισχρώς θανείν.
Μένανδρος
-Μη επιθυμείν αδυνάτων.
Χίλων
-Η διανοητική αρετή το πλείον εκ διδασκαλίας έχει την γένεσιν και αύξησιν.
Αριστοτέλης
-Δίδασκε και μάνθανε το άμεινον (καλύτερον).
Πιττακόν
-Ομίλου αχρηίου (αχρείου) ουδέν εστίν ασυνετώτερον ουδέ υβριστότερον.
Ηρόδοτος
-Προπέτεια (απερισκεψία) πολλοίς εστίν αιτία κακών.
Μένανδρος
-Σταγόνες ύδατος πέτρας κοιλαίνουσι.
Παροιμία
-Τον φόβον ορίζονται προσδοκίαν κακού.
Αριστοτέλης
-Ουδέν άλλο αγαθόν έστι (τω στρατιώτη) ή όπλα και αρετή.
Ξενοφών
-Πάσι τοις ούσιν υπόκειται φθορά και μεταβολή.
Πολύβιος
-Ανθρώποις πάσι ταυτό αγαθόν και αληθές ηδύ δε άλλω άλλο.
Δημόκριτος
-Παν το πολύ τη φύσει πολέμιον.
Ιπποκράτης
-Δειλοί άνθρωποι ουκ έχουσι εν μάχη αριθμόν.
Ευριπίδης
Αλγεινοτέρα ανδρί φρόνημα έχοντι η μετά του μαλακισθήναι κάκωσις ή ο μετά του μαλακισθήναι κάκωσις ή ο μετά ρώμης και κοινής ελπίδος άμα γιγνόμενος ανεπαίσθητος θάνατος.
Θουκυδίδης
-Ατυχή είναι τον ατυχίαν μη φέροντα (υποφέροντα).
Βίας
-Επί δείπνα των φίλων βραδέως πορεύου, επί δε τας ατυχίας ταχέως.
Χίλων
-Αγαθούς τίμα.
Περίανδρος
-Μοχθείν βροτοίσιν (ανθρώποις) ανάγκη.
Ευριπίδης
-Ισχυρόν όχλος εστίν, ουκ έχει δε νούν.
Μένανδρος
-Ουδέν η μάθησις, αν μη νούς παρή.
Παροιμία
-Μαθημάτων φρόντιζε μάλλον χρημάτων τα γαρ μαθήματ' ευπορεί (προμηθεύουν) τα χρήματα.
Φιλήμων
-Τη δε μοχθηρία ου συγγνώμη, ουδέ των άλλων ουδενί των ψεκτών (κατακριτέων).
Αριστοτέλης
-Η φύσις εκάστου όντος ορίζει τον οικείον κόσμον.
Πλάτων
-Αγαθόν ου το μη αδικείν, αλλά το μηδέ εθέλειν (αδικείν).
Δημόκριτος
-Νούν χρή τον στρατηλάτην έχειν.
Ευριπίδης
-Το μεν ασφαλές επαινείται μόνον, το δε επικίνδυνον και θαυμάζεται.
Πλούταρχος.

ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα Πρωτέος και Γής

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ


Ασφαλως και απαιτουνται να εξαχθουν συμπερασματα αλλα και να γινουν διορθωτικες κινησεις στον παναρχαιο και καλα διατηρημενο εως σημερα Ελληνικο χαρακτηρα απο την παρακατω γρηγορη ιστορικη αναδρομη.
Παρολα αυτα το Ελληνικο κρατος ακομη δεν εχει βρει τον δρομο του.
Ακομη προσπαθει να γραψει την ιστορια του και να την δωσει στους Ελληνες μαθητες.Και καθε χρονο γραφουμε μια νεα ιστορια αναλογα με τις διεθνεις εξελιξεις.
Και καθε χρονο ερχεται και νεος υπουργος και θετει νεες βασεις και αρχες για την Ελληνικη παιδεια
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ.
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Θεμιστοκλής
Ο περιφημος Θεμιστοκλής ήταν πολιτικός και στρατηγός, γεννημένος στην Αθηνα το 527 π.χ. Στη μαχη του Μαραθωνα το 490 π.χ. ήταν στρατηγός των Αθηναιων και επίσης νικητής της Ναυμαχιας στην Σαλαμινα οπου με την στρατηγικη του κατετροπωσε τον Περσικο στολο του εισβολεα Ξερξη το 480 π.χ. σωζωντας την Ελλαδα απο την σκλαβια των Περσων.

Είπε το περιφημο «πάταξον μεν, άκουσον δε» στο Σπαρτιάτη στρατηγό Ευριβιαδη.
Εξοστρακίστηκε το 471 π.χ. και αυτοκτόνησε στην αρχαία Περσια στην αυλή του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη 461 π.χ.Ο ανθρωπος που αντιμετωπισε τους βαρβαρους αναγκασθηκε να καταληξει και να αυτοκτονησει στην περσικη αυλη εξωριστος--------------------------------------------------------------------------------------------
Ελληνικός εμφύλιος της περιόδου 1823-1825
Ελαβε χώρα κατά τη διάρκεια της ελληνικης Επαναστασης εναντιον των τουρκων ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επανάστασης αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους.
Χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη (Φθινόπωρο 1823- Καλοκαίρι 1824) χαρακτηρίστηκε από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ( 1770-1843) ήταν καπετάνιος και στρατηγός της Επαναστασης εναντιον των τουρκων το 1821. Γνωστός και ως Γέρος του Μοριά.
.Οι νικες του τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου.Κατα την διαρκεια της Επαναστασης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη.
Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Με την ιδρηση του Ελληνικου Κρατους υπήρξε οπαδός της πολιτικής του Καπποδιστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Οθωνα.

Το 1883 όμως, οι διαφωνίες του με την αντιβασιλεια τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του στο Ναυπλιο με την κατηγορία της εσχατης προδοσιασ και το 1834 μαζί με τον Πλαπουτα καταδικάστηκε σε θάνατο.Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835 οπότε και ονομάστηκε στρατηγος και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας».Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από φυσικα αιτια. --------------------------------------------------------------------------------------
O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949)
αποτελει ενα απο τα σημαντικότερα γεγονότα στη νεότερη εθνική μας ιστορία.

Οι ρίζες της ελληνικής αδελφοκτόνας αυτής σύρραξης μπορούν να ιχνηλατηθούν στις πολλαπλές ρήξεις και συγκρούσεις που ξέσπασαν στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα στα χρόνια της κατοχής και μάλιστα στην περίοδο της λευκής τρομοκρατίας (1945-46).
Ο παγκόσμιος διπολισμός παρέσυρε την Ελλάδα στη δίνη μιας πρωτόφαντης σε οξύτητα και κλίμακα αντιπαράθεσης, από την οποία δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Οι ηγεσίες όλων των πολιτικών παρατάξεων της χώρας φέρουν τεράστια ευθύνη γι' αυτό.
Η χώρα βγήκε βαριά πληγωμένη από τον εμφύλιο με 40.000 νεκρούς σύμφωνα με επίσημες στατιστικές ή 60.000 έως 80.000 κατ' άλλους υπολογισμούς, ενώ 80.000 έως 100.000 άτομα διέσχισαν τα σύνορα και εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη.

ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα ΔΙΟΣ Αστραπέως

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ

Αρχαίες ελληνικές και νεοελληνικές διάλεκτοι

»»» Hodot, R.
Oι γραπτές πηγές που διαθέτουμε για την ελληνική γλώσσα καλύπτουν -σχεδόν χωρίς διακοπές- μια περίοδο τριανταπέντε αιώνων. Aυτή η σπάνια στην ιστορία των γλωσσών μακροβιότατα γίνεται ακόμη πιο σημαντική ενόψει του γεγονότος ότι αφορά μία γλώσσα, αναγνωρίσιμη στις δομές της και σε ένα μεγάλο τμήμα του λεξιλογίου της, σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής αλυσίδας. ...η προβληματική της νέας ελληνικής γλώσσας είναι μια προβληματική ποικιλίας και πολυμορφίας. Tο ζήτημα της εθνικής γλώσσας που όφειλε να συνοδεύει την συγκρότηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο 19o αιώνα είχε τεθεί με όρους διγλωσσίας· και σήμερα που η διγλωσσία αυτή φαίνεται οριστικά ξεπερασμένη, η γλωσσική κοινότητα στρέφεται προς τις διαλέκτους της, που παρουσιάζονται ως διατηρητέα κληρονομιά, ως πλούτος που πρέπει στο εξής να αναδειχθεί.
1. Aυτή η πολυμορφία μέσα στην ενότητα διαφαίνεται από τις πρώτες γραπτές πηγές που μας έχουν σωθεί, σε συλλαβικό σύστημα, και που χρονολογούνται στον 15ο αιώνα π.X. H εμφάνιση του αλφαβήτου μερικούς αιώνες αργότερα φέρνει την διαλεκτική πολυμορφία στην επιφάνεια. H πολυμορφία αυτή είναι παρούσα ήδη στις πρώτες επιγραφικές πηγές, και αναδεικνύεται στο πρώτο λογοτεχνικό μνημείο: η γλώσσα των ομηρικών ποιημάτων είναι, όπως και το ίδιο το περιεχόμενο των αφηγήσεων, μια ραψωδία. Eπιπλέον, οι διάλεκτοι συνυπάρχουν για καιρό χωρίς την παρουσία μιας τυποποιημένης γλώσσας αναφοράς. H έννοια αυτή μάλιστα φαίνεται ότι ήταν ξένη για την γλωσσολογική σκέψη των αρχαίων.
Yπήρχαν λοιπόν διάλεκτοι στην αρχαία ελληνική, υπάρχουν διάλεκτοι και στην νέα ελληνική. Eδώ θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει πολλά ερωτήματα διαφορετικής τάξης και άνισης σημασίας στις διάφορες αναλύσεις του ζητήματος:
- Παρατηρείται συνέχεια ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους;
- Σε ποιο βαθμό η γνώση των αρχαίων διαλέκτων μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της συγκρότησης της νέας ελληνικής γλώσσας;
- Σε ποιο βαθμό είναι χρήσιμη για τη μελέτη των αρχαίων διαλέκτων η συνεξέταση της νέας ελληνικής και των ποικιλιών της;
2. Oι πρώτες αλφαβητικές πηγές παρουσιάζουν διαλεκτικά χαρακτηριστικά. Σε γενικές γραμμές όμως οι πηγές αυτές είναι λίγες σε αριθμό έως την κλασική εποχή και σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις επιτρέπουν μια ολοκληρωμένη περιγραφή του διαλεκτικού συστήματος που εκπροσωπούν. Συχνά οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι η μελέτη μιας αρχαίας ελληνικής διαλέκτου ισοδυναμεί με την ιστορία της υποχώρησής της απέναντι στην κοινή. Mε βάση αυτήν την διαπίστωση θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε την ακόλουθη σχηματική περιγραφή της ιστορίας της ελληνικής στην αρχαιότητα:
(1) Tην υποθετική αρχική ενότητα της πρωτοελληνικής, (2) ακολουθεί μια πρώτη διάσπαση σε διαλέκτους, αρχαιότερη από τις παλιότερες γραπτές πηγές. Tο συλλαβογραφικό σύστημα που είναι γνωστό ως γραμμική B καταγράφει την γλωσσική μορφή που συμβατικά ονομάζουμε μυκηναϊκή. H γλωσσική αυτή μορφή εμφανίζει χαρακτηριστικά τα οποία, ανεξάρτητα από την ερμηνεία που τους δίνουμε, προϋποθέτουν κάποια διαλεκτική διαφοροποίηση. Παρατηρούμε έτσι την εξέλιξη του ti σε si στον τύπο o-di-do-si du-ru-to-mo/ t δίδωσι δρυτόμος (PY Vn 10, 1), ενώ άλλες διάλεκτοι διατηρούν το ti κατά την πρώτη χιλιετία. Aυτό σημαίνει ότι στην εποχή των μυκηναϊκών ανακτόρων πολλοί Έλληνες σε περιοχές που βρίσκονται στα όρια της μυκηναιόφωνης κοινότητας χρησιμοποιούσαν διαφορετική προφορά. Γραφηματικές παραλλαγές όπως pe-mo/ pe-ma (σπέρμα) φαίνεται ότι μαρτυρούν την απουσία απόλυτης ομοιογένειας ακόμη και στο εσωτερικό της μυκηναιόφωνης κοινότητας. (3) H μυκηναϊκή λοιπόν είχε από νωρίς το ρόλο μιας ομοιογενοποιημένης διοικητικής γλώσσας που γραφόταν από γραφείς των οποίων τα μητρικά ιδιώματα ενδεχομένως ήταν διαφορετικά και οι οποίοι ίσως διατηρούσαν διαφοροποιημένες χρήσεις στον προφορικό λόγο.
(4) Mετά την κατάρρευση των βασιλείων της δεύτερης χιλιετηρίδας, η διάσπαση σε διαλέκτους ακολουθεί ελεύθερη πορεία. Πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, όπως η δημιουργία των πόλεων-κρατών και ο αποικισμός σε όλο το μήκος των ακτών της Mεσογείου, ευνοούν την ανάπτυξή τους έως την έλευση της κλασικής εποχής. (5) Aπό τον 5ο αιώνα όμως αρχίζει μια σταδιακή διαδικασία ενοποίησης. Oι διάλεκτοι των πόλεων χάνουν έδαφος μπροστά στην αττικο-ιωνική κοινή, και η διαδικασία αυτή, που επιταχύνεται σημαντικά με την αυτοκρατορία του Mεγάλου Aλεξάνδρου και τα ελληνιστικά βασίλεια, ολοκληρώνεται κάτω από την ρωμαϊκή κυριαρχία, όταν η κοινή γίνεται η πιο διαδεδομένη γλώσσα επικοινωνίας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας.
(6) H διάλυση του ρωμαϊκού κράτους και στη συνέχεια οι ανακατατάξεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας δημιουργούν τις συνθήκες για μια νέα διάσπαση σε διαλέκτους και τη δημιουργία ενός αυξανόμενου χάσματος ανάμεσα στην ομιλούμενη και τη γραφόμενη γλώσσα, (7) οδηγώντας έτσι στη γνωστή προβληματική κατάσταση και τις γνωστές διαμάχες για τον καθορισμό της εθνικής γλώσσας που εκδηλώθηκαν κατά τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
3. Mια τέτοια σχηματική παρουσίαση της ιστορίας της ελληνικής ακυρώνει καταρχήν την πιθανότητα ύπαρξης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες διαλέκτους, που υποχώρησαν μπροστά στην κοινή, και τις σύγχρονες διαλέκτους, η διαίρεση των οποίων έχει διαφορετική βάση από αυτήν των αρχαίων διαλεκτικών ομάδων. Ωστόσο αναγνωρίζονται γενικά δύο εξαιρέσεις στην αρχική αυτή θέση: 1. ο πελοποννησιακός θύλακος της τσακωνικής συσχετίζεται άμεσα με την αρχαία διάλεκτο της Σπάρτης, τη λακωνική· 2. η παρουσία ελληνικών διαλεκτικών θυλάκων στη νότια Iταλία ερμηνεύεται συχνά -αν και αυτό είναι αμφιλεγόμενο- ως κατάλοιπο των δωρικών αποικιών που ιδρύθηκαν εκεί στην πρώτη χιλιετία π.X.
4. ...η πορεία των διαλέκτων εξαρτάται καθοριστικά από τη γεωγραφία και την ιστορία, από τη δημογραφία και την οικονομία. H μελέτη των αρχαίων διαλέκτων, όπως και των σύγχρονων, δεν πρέπει να εξαντλείται στην εξέταση του ρεπερτορίου των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους ούτε των ισογλώσσων που τις συνδέουν με τις γειτονικές διαλέκτους. Mε δεδομένη τη μεσολάβησή της κοινής, είναι απαραίτητο να υποβάλουμε και αυτήν στη μικροσκοπική ανάλυση που χρησιμοποιείται και για τις διαλέκτους.
 Bλέπουμε λοιπόν ότι ο όρος κοινή απέχει πολύ από το να περιγράφει μία και μόνη πραγματικότητα, ακόμη και όταν την περιορίζουμε στη γραπτή της μορφή, που παρεμβάλλεται στο εγχείρημα της πρόσβασης στην ομιλούμενη γλώσσα.
Για να περιοριστώ σε μία μόνο πλευρά, που μου φαίνεται ότι προσφέρεται για κάποιο παραλληλισμό με το ζήτημα της διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινής, παρατηρούμε ότι από τη μια περιοχή στην άλλη δεν είναι πάντα οι ίδιες κοινωνικές ομάδες που λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για την εισαγωγή της κοινής. Tέτοιο ρόλο κάποτε έχουν οι άρχουσες πολιτικές τάξεις, όπως π.χ. στη Mακεδονία κατά τον 5ο και τον 6ο π.X. αιώνα [...], ή στη Λυκία, για να αναφέρουμε το παράδειγμα ενός μη ελληνικού κράτους [...]. Oι έμποροι και άλλοι παράγοντες της ιδιωτικής οικονομίας χρησιμοποίησαν από πολύ νωρίς την κοινή ως γλώσσα των συναλλαγών. 'Ετσι, από τον 5ο αιώνα, οι επιγραφές που αφορούν τον κατασκευαστικό τομέα συντάσσονται, σχεδόν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, στην κοινή [...]. Στην Aθήνα, τα λαϊκά στρώματα, εν μέσω ενός κοσμοπολίτικου περιβάλλοντος, λειτούργησαν ως ένας από τους φορείς της γλωσσικής αλλαγής [...]. 'Ενας άλλος φορέας της εξέλιξης εκπροσωπείται από τις μορφωμένες ελίτ που ελκύονταν από το γόητρο της ιωνικής λογοτεχνικής γλώσσας και τις απασχολούσε η "απο-επαρχιοποίηση" της γλώσσας τους, έτσι ώστε να γίνει ένα ανταγωνιστικό προς την πρώτη όργανο [...].
Tα επίπεδα ύφους της γλώσσας που επηρεάστηκαν ποικίλλουν βέβαια ανάλογα με τους εν λόγω παράγοντες της αλλαγής, καθώς επίσης ποικίλλει και ο ρυθμός αντικατάστασης της διαλέκτου από την κοινή και, αρχικά, και η ίδια η λειτουργία της κοινής: εδώ γλώσσα της διοίκησης, αλλού lingua franca. Στη συνέχεια οι λειτουργίες συγκεντρώνονται σχηματίζοντας ένα συνεχές [...].
H διάδοση όμως της κοινής δεν επιτεύχθηκε χωρίς αντιστάσεις. Φαίνεται ότι κατά την ελληνιστική εποχή αρκετές πόλεις επέλεξαν να ακολουθήσουν ή τουλάχιστον θέλησαν να εξαγγείλουν γλωσσικές πολιτικές, διατηρώντας παράλληλα αυτούσια τη χρήση της αρχαίας διαλέκτου στα επίσημα κείμενα. Eυδοκιμούν λοιπόν άφθονα χαρακτηριστικά μιας κοινής και υπερδιαλεκτισμοί που προδίδουν το πρόβλημα της πραγματικής γνώσης της διαλέκτου -δεν αντιστοιχεί πια στη γλωσσική πραγματικότητα των γραφέων. Aκόμη, εμφανίζονται ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στις διαλέκτους και την κοινή. 'Ετσι, κυρίως στην επικράτεια της δωρικής, παράλληλα με την κοινή και ανταγωνιστικά προς αυτήν, αναπτύσσονται μορφές κοινών, με βάση ένα είδος standard, "πρότυπης δωρικής", απαλλαγμένης από τα πολύ ειδικά χαρακτηριστικά των τοπικών ιδιωμάτων.
 Ωστόσο τα υποκατάστατα αυτά, παρόλο που καθυστέρησαν -σε ορισμένες περιπτώσεις για μεγάλο διάστημα- την εισαγωγή της αττικο-ιωνικής στα επίσημα κείμενα, διευκόλυναν ταυτόχρονα τη διείσδυσή της στην τρέχουσα χρήση, υποβιβάζοντας το γόητρο της τοπικής γλώσσας και στιγματίζοντας τις πιο έντονες ιδιαιτερότητές της.
Πριν επιβληθεί η κοινή ως νόρμα αλλά και ως καθημερινό όργανο, η πλειοψηφία των Eλλήνων χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει, για ένα διάστημα μεγαλύτερο ή μικρότερο ανάλογα με τον τόπο, συγχρόνως δύο ή τρεις διαφορετικούς κώδικες.
Σε αυτό τους βοήθησε ένα παλιό βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας: τουλάχιστον από την καθιέρωση των Oλυμπιακών Aγώνων (γεγονός αφετηριακό), οι αρχαίοι Έλληνες είχαν έντονα τη συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια κοινότητα, πέρα και παρά τις ιδιαιτερότητές τους. Παρόλο που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους, δεν αισθάνονταν λιγότερο ελληνόφωνοι, και τα λογοτεχνικά έργα -αυτό το κοινό πολιτισμικό κεφάλαιο που ξεκίνησε με τα ομηρικά ποιήματα- δημιουργούσε ένα αίσθημα οικειότητας ως προς τη διαφορετικότητα των γειτονικών συστημάτων. Tα πνεύματα και τα αυτιά πρέπει λοιπόν να ήταν αρκετά προετοιμασμένα να δεχτούν την κοινή και τις κοινές.
5. H αναφορά σε ένα κοινό πρότυπο δεν εγγυάται την πλήρη ομοιομορφία στη χρήση. H αρχαία ελληνική κοινή δεν είναι απαλλαγμένη από κατά τόπους διαφοροποιήσεις. Aυτές εκδηλώνονται κυρίως σε φωνολογικά χαρακτηριστικά και στο λεξιλόγιο. Oι τοπικές αυτές ποικιλίες είναι προφανώς παράγωγες των διαλέκτων ή των γλωσσών που βρίσκονταν σε χρήση παλιότερα στην περιοχή, και η μελέτη τους συμπληρώνει εκείνη των διαλέκτων ή των γλωσσών αυτών. Ένα δείγμα τέτοιων εργασιών μπορεί να βρει κανείς στον Brixhe 1998.
Aπό την άλλη, οι νεότερες απολήξεις φαινομένων που παρατηρούνται στην κοινή εν είδει παραλλαγών αξίζει επίσης να ερευνηθούν και να αναλυθούν. H κατανόηση των αρχαίων δεδομένων και η κατανόηση των νεότερων δεδομένων μπορούν να βοηθηθούν αμοιβαίως. Aν και οι αρχαίες διάλεκτοι δεν διασώθηκαν ως οργανωμένα γλωσσικά συστήματα, ορισμένα χαρακτηριστικά μπόρεσαν να επιζήσουν στη διάρκεια των ιστορικών ανακατατάξεων σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή, και μάλιστα να εξαπλωθούν και να βρουν σήμερα την πλήρη έκφρασή τους. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά:
Α. με αφετηρία τη διπλή θέση των εγκλιτικών προσωπικών αντωνυμιών στη γλώσσα της Kαινής Διαθήκης, ο Janse (1993) επισημαίνει την ύπαρξη διαφοροποίησης ανάμεσα στις ηπειρωτικές νεοελληνικές διαλέκτους, που γενικεύουν την πρόταξη, και τις νησιωτικές-μικρασιατικές διαλέκτους, που δείχνουν προτίμηση στην επίταξη.
Β. O Brixhe (1999) αναγνωρίζει σε πρόσφατα δημοσιευμένα μακεδονικά επιγραφικά κείμενα μια τάση για κλείσιμο των μεσαίων φωνηέντων, χαρακτηριστικό που συνεισέφερε η μακεδονική στην τοπική κοινή και που σήμερα το μοιράζεται "με μια μεγάλη ζώνη που περιλαμβάνει την Aττική, τη Bοιωτία και τη Θεσσαλία".
6. Eπιστρέφω, κλείνοντας, στα τρία ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην αρχή αυτής της ανακοίνωσης: σε σχέση με το πρώτο περιορίζομαι να απαντήσω ότι η ύπαρξη άμεσης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους είναι σε γενικές γραμμές απίθανη και πάντως μη αποδείξιμη. Ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί η ουσία, αφού, ως προς τα δύο επόμενα ερωτήματα μου φαίνεται εύλογο οι ειδικοί και των δύο περιόδων να έχουν έκδηλο ενδιαφέρον να γνωρίσουν τη δουλειά ο ένας του άλλου και να διασταυρώσουν τις μελέτες τους.
 Στην ουσία, παρά τον άστατο χαρακτήρα των εκδηλώσεών της στην πορεία των αιώνων, την ιστορία της ελληνικής διατρέχει το ίδιο πρόβλημα: το ευρέως διαδεδομένο συναίσθημα μιας διπλής ένταξης,
 α. στην μεγάλη ελληνόφωνη κοινότητα και στην παιδεία της,
 β. στην ιδιαίτερη πατρίδα -φορέα ιδιαίτερων αξιών- και στο ιδίωμά της.
Για τον λόγο αυτό, περισσότερο ίσως από ό,τι σε άλλους τομείς, η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία έχει διαπλακεί και διαπλέκεται ακόμη με την καθαυτό γλωσσική εξέλιξη, παρόλο που τα φαινόμενα που σχετίζονται με την εξέλιξη αυτή δεν αποκτούν την πλήρη σημασία τους παρά μόνο μέσα στη μακρά διάρκεια.
»»» Hodot, R.
Mετάφραση Ελένη Μπακαγιάννη
© ΥΠΕΠΘ & Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Απέσυραν τον πίνακα του Ντελακρουά με τη Σφαγή της Χίου για να μη προκαλείται η Τουρκία!

Σωρεία σοβαρών ερωτημάτων προκαλεί η απόφαση (άγνωστος ο εμπνευστής), να μην εκτίθεται, από τώρα και στο εξής, στο επισκευασμένο Βυζαντινό Μουσείο Χίου (Μετζιτιέ Τζαμί), το πιστό αντίγραφο της Σφαγής της Χίου, του διάσημου Γάλλου Ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά.
Την έλλειψη του πίνακα, διαπίστωσε σε ξενάγησή της, στο χώρο της έκθεσης η Νομαρχιακή Σύμβουλος Χίου Ισαβέλλα Μπουρνιά, η οποία ήδη με επιστολή της προς τον Υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο, ζητά την παρέμβασή του.
Όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα "Πατρίδα", υπάρχει ήδη μία μυστική προφορική συμφωνία προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς! Η Τουρκία, επεδίωξε τη μεν πρώτη φορά, να αφαιρεθούν οι ταμπέλες από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής, στη Μονή του Αγίου Μηνά, που έφεραν την επιγραφή: "ΕΡΓΑ ΟΘΩΜΑΝΩΝ" καθώς και την καθαίρεση της αντίστοιχης επιγραφής στη Νέα Μονή Χίου.
Έξι ημέρες, πάντως, πριν γιορτάσουμε την επέτειο της απελευθέρωσης της Χίου (11η Νοεμβρίου 1912) και την ενσωμάτωση με την Ελλάδα, πολλοί αναρωτιούνται, ως που θα φθάσει η Ελληνική υποχώρηση και αν αυτή είναι άξια να διαγράψει τη σφαγή 58.000 κατοίκων και την εξαφάνιση πολιτιστικών εκθεμάτων πανευρωπαϊκής και παγκόσμια εμβέλειας.
Για την Ιστορία (όχι αυτή που διδάσκεται στα σχολεία πάντως), ο αφανισμός των κατοίκων της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε και ο Βίκτωρ Ουγκώ το ποίημά του "Το Ελληνόπαιδο".

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

 Οι συνομιλίες και η κρίση που έρχεται
Αντιστρατήγου ε.α. Γ. ΚΟΡΑΚΗ
Στα 27 χρόνια που πέρασαν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, έγιναν απ΄ευθείας, εκ του σύνεγγυς, φανερές, μυστικές, διαμεσολαβητικές κ.λ.π. συνομιλίες χωρίς να σημειωθεί καμία πρόοδος μέχρι σήμερα παρά τις σημαντικές υποχωρήσεις της Ε/Κ πλευράς.
Οι αλλεπάλληλοι κύκλοι και τύποι συνομιλιών για λύση του Κυπριακού προβλήματος κατέληγαν σε αποτυχία λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκικής πλευράς. Η Ε./Κ πλευρά εγκλωβίστηκε σε διακοινοτικό διάλογο και κάτω από τον διαρκή εκβιασμό της παρουσίας των στρατευμάτων κατοχής, αλλοτρίωσε το πρόβλημα και από θέμα εισβολής και κατοχής το μετέτρεψε σε διακοινοτική διένεξη. Η Τ/Κ πλευρά στα πολλά χρόνια που πέρασαν αναβάθμισε τις παράλογες απαιτήσεις σε βαθμό που εντελώς απαράδεκτα ξεπέρασε και τις προβλέψεις των επαίσχυντων και αντεθνικών συμφωνιών κορυφής του 1977 και 1979 και σήμερα επιμένει σε λύση συνομοσπονδίας.
Στις αρχές Ιανουαρίου άρχισε ένας νέος κύκλος συνομιλιών «πρόσωπο με πρόσωπο». Παρά το ιστορικό προηγούμενο των συνομιλιών, την αδιαλλαξία της Τουρκικής πλευράς, από εντεταλμένους μεσολαβητές και συντονιστές εκφράσθηκε η αισιοδοξία ότι οι «από καρδιάς» συνομιλίες μπορούν να καταλήξουν σε αίσιο τέλος μέχρι του προσεχούς Ιουνίου. Το αίσθημα της ευφορίας είναι ανερμήνευτο, εκτός εάν οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι αποτελεί «πρόοδο» το γεγονός ότι οι Ε/Κ και Τ/Κ ευρίσκονται σε διαδικασία συνομιλιών ή γνωρίζουν πράγματα που εμείς αγνοούμε.
Την εξωπραγματική αισιοδοξία όμως συμμερίζεται και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών που δήλωσε ότι επιβάλλεται να αξιοποιηθεί η «ιστορική ευκαιρία» των συνομιλιών.
Η αισιοδοξία θα εδικαιολογείτο εάν διαφαίνοντο βάσιμες ενδείξεις μεταστροφής της Άγκυρας και του Ντεκτάς και άσκηση αποτελεσματικής πιέσεως στην Τουρκική πλευρά, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αυτό όμως που δεν έγινε επί δεκαετίες είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα γίνει μέσα στους προσεχείς λίγους μήνες.
Από τον Μάρτιο του 1995 όταν αποφασίσθηκε κάτω από ετεροβαρείς όρους, να δοθεί η ημερομηνία ενάρξεως των ενταξιακών διαδικασιών για είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. υποστηρίχθηκε από την ηγεσία μας και μάλιστα αναδείχθηκε στην πρώτη γραμμή, η βέβαιη και απρόσκοπτη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και το «κοινοτικό κεκτημένο» που ερμηνεύθηκε με την απλοϊκή σκέψη ότι εάν η Ε.Ε. εντάξει στους κόλπους της ολόκληρη την Κύπρο, τότε με έμμεσο τρόπο θα λυθεί και το Κυπριακό (ελευθερία κινήσεως ανθρώπων, κεφαλαίων κ.λ.π. που ισχύουν στις χώρες της Ε.Ε.), εάν όμως ενταχθεί μόνο η Ε/Κ πλευρά, τότε θα διασφαλισθεί η ελευθερία και γενική η επιβίωση των Ε/Κ αφού η Τουρκία δύσκολα θα επιχειρήσει να καταλάβει έδαφος της Ε.Ε.
Αρκετοί από τους ιθύνοντες, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, υποστηρίζουν την άποψη της λεγόμενης πολιτικής του «καλού παιδιού». Αυτή η θεωρία αποδέχεται ότι η καλή μας συμπεριφορά αυξάνει τις πιθανότητες ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. διότι η καλή μας διαγωγή θα ληφθεί υπόψη από τους Ευρωπαίου εταίρους όταν θα κληθούν να αποφασίσουν.
Οι λόγοι που θα καθορίσουν την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών, δεν έχουν καμία σχέση με την καλή διαγωγή. Εκείνο που θα εξετασθεί είναι το κέρδος ή το όφελος που θα προκύψει για την Ε.Ε. από την ένταξη της Κύπρου και το κόστος και ο κίνδυνος από την μη ένταξή της.
Η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. με άλυτο το Κυπριακό και με την Τουρκία να απειλεί την ενσωμάτωση της Βόρειας Κύπρου λειτουργεί αρνητικά. Άλλωστε οι ηγέτες της Ε.Ε. δεν θα ήθελαν να δουν μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να διαμελίζεται και να απειλείται πόλεμος μεταξύ δύο μελών (Ελλάδος-Κύπρου) εναντίον ενός υποψηφίου μέλους της (Τουρκίας).
Η Ευρώπη πιέζει για λύση του Κυπριακού πριν από την ένταξη, η Ε/Κ πλευρά επιδιώκει την ένταξη της Κύπρου, η Τ/Κ πλευρά δεν έχει λόγους να θέλει λύση του Κυπριακού, η Τουρκία που δεν προβλέπεται να γίνει μέλος της Ε.Ε. για πολλά ακόμη χρόνια, όσο μένει ανοικτό το Κυπριακό πρόβλημα εξασφαλίζει με εκβιασμό διάφορες παραχωρήσεις στις Ευρωτουρκικές σχέσεις.
Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει την Ελληνοτουρκική προσέγγιση και τον ενδοκοινοτικό διάλογο για να κάνει σοβαρά βήματα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει εκμεταλλευθεί την περίπτωση προς όφελός της χωρίς να δώσει απολύτως τίποτα. Ο μόνος λόγος που έτσι «ξαφνικά» ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ανακοίνωσε την πρόθεσή του να συνομιλήσει είναι να καθυστερήσει την ένταξη της Κύπρου ίσως και να την ανατρέψει.
Ο Ευρωπαίος Επίτροπος κ. Φερχόϊγκεν πρόσφατα δήλωσε : «ότι αποφασισθεί μεταξύ των δύο μερών στην Κύπρο θα είναι κοινοτικό και κεκτημένο». Με τη δήλωση αυτή επιδιώκεται η «αθώωση» της Τουρκίας για ότι έχει κάνει στην Κύπρο και αυτό συνεπάγεται απογύμνωση των θέσεών μας.
Από πολλούς Τούρκους επισήμους έχουν διατυπωθεί σοβαρές απειλές εάν η Κύπρος γίνει μέλος της Ε.Ε. χωρίς προηγούμενη επίλυση του προβλήματος. Από τις απειλές αυτές έχει ιδιαίτερη σημασία εκείνη που διατυπώθηκε από τον Αρχηγό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στα κατεχόμενα της Κύπρου. Είπε ο Τούρκος Επιτελάρχης ότι : «εάν οι συνομιλίες δεν καταλήξουν σε αποτέλεσμα οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε θέση να εκτελέσουν το καθήκον τους». Η ιδιαιτερότητα της απειλής αυτής έχει σχέση με το ρόλο του στρατού στην Τουρκία και το όραμά του για το μέλλον της χώρας. Στην Τουρκία επικρατεί μια μιλιταριστική λογική.
Ο Στρατός εκεί δίνει αρκετά μηνύματα στην Ευρώπη μέσω του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας που αποτελεί την ημιπολιτική του προέκταση. Ο Στρατός μέσω της διαδικασίας ένταξης θα χάσει οπωσδήποτε μια για πάντα την εξουσία του, αφού, όπως και στις άλλες δυτικές δημοκρατίες το καθήκον του θα είναι η προστασία της χώρας από εξωτερικό ή εξωτερικούς εχθρούς και θα υπόκειται στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα.
Η Τουρκία δεν έζησε πόλεμο κατά τα τελευταία 50 χρόνια. Έζησε όμως πολλές κρίσεις. Ο Στρατός στην Τουρκία χρειάζεται τις κρίσεις για να μπορεί να διαδραματίζει τον καθοριστικό του ρόλο στο πολιτικό σύστημα, να μπορεί να δικαιολογεί τους υπερβολικούς εξοπλισμούς και να νομιμοποιεί την στρατηγική που εφαρμόζει.
Ο Στρατός στην Τουρκία διασφαλίζει την συνταγματικότητά του μέσα από τις κρίσεις που δημιουργεί και στη συνέχεια τις κατευθύνει, έχει δε εξειδικευθεί στο να δημιουργεί κρίση, εξωτερική ή εσωτερική. Δύο εκκολαπτόμενες κρίσεις είναι το θέμα της Ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας αντίδρασης και της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Ενδέχεται οι δύο αυτές εξωτερικές κρίσεις να εκδηλωθούν στο εγγύς μέλλον ώστε να δικαιολογηθεί η διακοπή της προοπτικής της πορείας της Τουρκίας προς την Ε.Ε. για να εξακολουθήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις στην Τουρκία να διαδραματίζουν τον καθοριστικό τους ρόλο. Η απειλή λοιπόν που προέρχεται από στρατιωτικό κατεστημένο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να υλοποιηθεί και οφείλουμε ως Ελληνισμός να την λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Ας προσέξουμε…..
Τα πάντα είναι ανοικτά. Οι τουρκικές απειλές λειτουργούν ως μοχλός πίεσης. Όσο πλησιάζουμε προς το κρίσιμο χρονικό σημείο τα πράγματα θα περιπλέκονται πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά.
 Το δίλημμα ότι προκειμένου να αποφύγουμε την κρίση να δεχθούμε εκπτώσεις από τους όρους ένταξης, είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί μπροστά μας, δηλαδή ναι στην είσοδο αλλά με ακρωτηριασμένα δικαιώματα.
Αυτοί που επιδιώκουν «κλείσιμο» του Κυπριακού με την όποια λύση είναι πολλοί και ο λόγος τους «περνάει».
Τελικά θα λυθεί, δεν θα λυθεί, θα λυθεί το Κυπριακό ; Οι μαργαρίτες έχουν γεμίσει τους αγρούς τούτη την εποχή και με μια μαργαρίτα στο χέρι ίσως μάθουμε αν θα λυθεί ή όχι το Κυπριακό στην παρούσα φάση

ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα Κεραυνίου Διός

Διωγμοί Ελλήνων...

Διωγμοί χριστιανών υπηκόων

της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1912-1918),

προ του μεγάλου διωγμού του 1922

Στο «Ελληνόραμα»

υπάρχει 9σέλιδο άρθρο του Γιώργου Λεκάκη

με τον παραπάνω τίτλο.

Στο άρθρο αναφέρονται:

· Ο αριθμός των Ελλήνων που διέφυγαν στην Ελλάδα ή εξορίσθηκαν.

· Ο αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίσθηκαν στο εσωτερικό, λόγω πολεμικών συνθηκων.

· Τα κατασχεθέντα ελληνικά αγροκτήματα.

· Οι εγκαταλελειμμένες εκτάσεις από Έλληνες.

· Τα εγκαταλελειμμένα κτήρια από Έλληνες.

· Η αξία εγκαταλελειμμένων περιουσιών από Έλληνες.

Και όλα αυτά από τα αρχεία του Ταλαάτ-πασά, που πρόσφατα δημοσιεύθηκαν!

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,

να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:

http://www.lekakis.com

Επιτρέπεται η αναδημοσίευσις των άρθρων μου,

αρκεί να αναφέρεται ο συγγραφέας,

η πηγή και η ημερομηνία

πρώτης δημοσιεύσεώς τους.

(Αποστέλλεται και σε Word).

ΟΡΦΙΚΑ Ύμνος εις Εκάτην.