Σελίδες
Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
Διεθνής έκθεση με θέμα τον Μέγα Αλέξανδρο στην Αυστρία
Μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις από όσες παρουσιάστηκαν ποτέ διεθνώς για τη ζωή και τη δράση μιας από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας ιστορίας, αν όχι «τη μεγαλύτερη φυσιογνωμία», όπως τονίστηκε χαρακτηριστικά, τον Μέγα Αλέχανδρο, είναι η μεγάλη διεθνής έκθεση που εγκαινιάζεται επίσημα αύριο βράδυ στο Μουσείο Τέχνης «Κούνστχαλε» της πόλης Λέομπεν της Αυστρίας. Στην έκθεση, που θα λειτουργεί για το κοινό από μεθαύριο Κυριακή και θα διαρκέσει μέχρι την 1η Νοεμβρίου, παρουσιάζονται πάνω από 400 πολύτιμα εκθέματα από 25 μουσεία όλου του κόσμου, από το Λούβρο, το Βρετανικό Μουσείο, το Ερμιτάζ, μέχρι τα Εθνικά Μουσεία του Τατζικιστάν και του Αφγανιστάν.
Η έκθεση λειτουργούσε μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου στο Μανχάιμ της Γερμανίας, από όπου και μεταφέρθηκε στο σύνολο της στην αυστριακή πόλη, όπου αναμένονται να την επισκεφθούν στη διάρκειά της πάνω από 100.000 επισκέπτες.
Le Figaro»: οι Σκοπιανοί είναι εθνικά Βούλγαροι!
Παράκαμψη των συνόρων της Ε.Ε. διαβλέπει σε άρθρο της της περασμένης εβδομάδας (12-8-2010), η μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική εφημερίδα «Le Figaro», με αφορμή τις υπαρκτές ομάδες πληθυσμών, που ενώ διαμένουν σε μη ενταγμένες στην Ε.Ε. χώρες, εν τούτοις κατάγονται από χώρες-μέλη της Ένωσης και δικαιούνται Ευρωπαϊκό Διαβατήριο, από τη στιγμή που η ευρωπαϊκή χώρα καταγωγής τους, τους χορηγήσει υπηκοότητα, κάνοντάς τους έτσι αυτόματα Ευρωπαίους Πολίτες!
Με άλλα λόγια, μπορεί μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να χορηγεί διαβατήρια κατά πολύ περισσότερα των κατοίκων της, σε τρίτους, που αν και δε διαμένουν στο έδαφός της, κατάγονται όμως από αυτό (διπλές υπηκοότητες).
Έτσι υπολογίζεται πως μπορεί να προστεθούν στον πληθυσμό της Ε.Ε. άλλα 5.000.000 ατόμων, που μέσω του διαβατήριου της χώρας μέλους, θα μπορούν να είναι Ευρωπαίοι Πολίτες, αν και δεν θα διαμένουν σε έδαφος χώρας ενταγμένης στην Ένωση!
ΡΟΥΠΕΛ ΤΟ ΑΠΟΡΘΗΤΟ
Ιστορικά Στοιχεία
Η τοποθεσία που βρίσκεται στην οχυρή τοποθεσία που αναφέρεται ακόμα και από Βυζαντινούς χρονογράφους από τον 13ο Αιώνα ως Ρουπέλιον ή Ροπέλιον όταν ο Θεώδορος Β. Λάσκαρις νίκησε το 1256 τον Βούλγαρο στρατηγό Δραγωτά όπου είχε στασιάσει.
Κατα την πρώτη φάση του Α'Βαλκανικού πολέμου την τοποθεσία την κατείχαν Τουρκικά στρατεύματα όπου τελικά πήγανε στα Γιαννιτσά για να ανακόψουν τον προελαύνοντα Ελληνικό στρατό. Κατά τον Β' Βαλκανικό πόλεμο τα Ελληνικά τμήματα που φύλαγαν το οχυρό νίκησαν τους Βούλγαρους.
Το 1914 μετά την ένρξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα οχύρωσε για πρώτη φορά την τοποθεσία αυτή και δημιουργήθηκε το οχυρό ανάσχεσης Ρούπελ. Τον Μαιο του 1916 ισχυρή Γερμανοβουλγαρική δύναμη εισέβαλε στο στενωπό του Ρούπελ και αποκρούστηκε από την φρουρά του οχυρού. Θέλωντας να διατηρήσει τότε η Ελλάδα την ουδετερότητα της παρέδωσε την τοποθεσία στην αντίπαλη παράταξη.
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη.
Οιοσδήποτε παραλληλισμός με τρέχουσες καταστάσεις, θα είναι κακόβουλος!)
“…Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη…
…Αυτά λείπουν από όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς…
…Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε ‘‘πηρεσίαν να μπούμεν’’, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν εις το Ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Ο Μιχαλάκης ο Γιατρός πεντακόσιες χιλιάδες, ο Τζούχλος τρακόσες, ο Γεωργάκης Νοταράς τρακόσες πενήντα – όλο τέτοιγοι χρωστούνε αυτά. Ο κεντρικός ταμίας ο Φίτζες – τρακόσες πενήντα του λείπουν από το ταμείον. Κι’ ακόμα δεν κυτάχτηκαν πόσα θα λείψουν ακόμα. Το ίδιο ντογάνες κι’ άλλα. Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν…
…Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς…
…Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι’ αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία -γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά- κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον…
…Πώς θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίας του κόσμου ως άνθρωποι;…
…Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν…”
ΑΘΟΡΥΒΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Σήμερα έχει ξεκινήσει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος. Πρόκειται για-έναν κοινωνικό και εσωτερικό πόλεμο, έναν πόλεμο εξόντωσης που διεξάγεται από τις υπερεθνικές ελίτ εναντίον όλων των εθνών. Αυτός ο πόλεμος που χαρακτηρίζεται από την παλινόρθωση μιας νέας δουλείας, ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη, παγκοσμιοποίηση» και διεξάγεται με μία σειρά εξελιγμένων τεχνικών και τεχνολογιών υποταγής και παραπλάνησης του μέσου πολίτη ώστε τελικά αυτός να υποταχθεί.
Σιωπηλά όπλα και ψυχοκυβερνητική διαχείριση του φόβου, τηλενάρκωση, mind control, μη φονικά όπλα, υποτάσσουν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το πνεύμα και το φαντασιακό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ένα ντοκουμέντο με τίτλο «Σιωπηλά Όπλα για Αθόρυβους Πολέμους» («Silent Weapons for Quiet Wars») επιβεβαιώνει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός προσχεδιασμένου πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Μιλά για «έλεγχο του κοινού» με το να το διατηρούν «διαλυμένο, αδαές, συγχυσμένο, αποδιοργανωμένο και διασπασμένο». «Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτά τα όπλα και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και χαλιναγωγείται από ένα όπλο... 'Οταν το σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, το κοινό προσαρμόζεται...».
Το ντοκουμέντο αυτό, που αποτυπώνει τις πρώτες φάσεις του Σχεδίου της Παγκόσμιας Χειραγώγησης, είναι το προϊόν μιας επιχείρησης με το όνομα «Operations Research», που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για επίθεση κατά των εχθρικών πληθυσμών χρησιμοποιώντας εργαλεία κοινωνικής μηχανικής και ψυχολογικού πολέμου.
Το 1954, σύμφωνα με το ντοκουμέντο, η «υπερεθνική ελίτ» αποφάσισε να εξαπολύσει έναν «σιωπηλό πόλεμο» αρχικά κατά του αμερικανικού λαού και στη συνέχεια κατά ολόκληρης της ανθρωπότητας, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομίας.
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – «ΣΚΙΕΣ»
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – «ΣΚΙΕΣ» ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ, «ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ», ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ..ΣΙΩΠΗΛΑ ΟΠΛΑ.
Ποιος είναι ο ρόλος τους στη νέα τάξη πραγμάτων – Ο «χορός» των κατάσκοπων στην Ελλάδα και οι «μπίζνες» της ΕΥΠ
Στην οδό Ακαδημίας υψηλόβαθμα στελέχη της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, με τη συνεργασία ιδιωτών, δημιούργησαν κολέγιο για να δίνουν, αντί αμοιβής, ανύπαρκτα πτυχία σε πράκτορες!
Η μελέτη της ιστορίας καταδεικνύει ότι πολλά γεγονότα στον πλανήτη είναι δημιούργημα «αόρατων» δυνάμεων. Δυνάμεων που ενώ λειτουργούν στο σκοτάδι καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτές οι αόρατες δυνάμεις είναι οι μυστικές υπηρεσίες.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ
Το παρόν άρθρο είναι μία εισαγωγή στον πόλεμο καταστροφής νοημοσύνης(ΠΚΝ), όπως αυτός γίνεται εναντίων Εθνών, Οργανισμών και ατόμων (π.χ εναντίων Κρατικών Οργανισμών, των Ενόπλων Δυνάμεων, του Εκπαιδευτικού και Ερευνητικού συστήματος, Εμπορικών οργανισμών, υψηλής νοημοσύνης και γνώσεων ανθρώπων, των πολιτών, κ.α.).
Ορισμένοι μέθοδοι διεξαγωγής του ΠΚΝ περιγράφονται στο παρόν άρθρο και προτάσεις γίνονται για περαιτέρω επιστημονική έρευνα στο θέμα. Το παρόν άρθρο είναι μία επιστημονική μελέτη και παρουσιάζεται ως Εθνικά ενωτικό θέμα (καλές ιδέες μπορεί να προκύψουν από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα ,αρκεί να είμαστε ανοικτόμυαλοι) και όχι για πιθανούς πολιτικούς διχασμούς.
Ελπίζουμε το παρόν άρθρο να διεγείρει την κριτική και πρωτότυπη σκέψη και σχετική συστηματική έρευνα στον ΠΚΝ.
Λέξεις κλειδιά: νοημοσύνη , πόλεμος , άμυνα , επίθεση , έρευνα
Σημείωση
Η παρούσα επιστημονική εργασία είναι συνέχεια του άρθρου[1] και έχει ως σκοπό μαζί με το άρθρο[1] να δημιουργήσει το υπόβαθρο για την νομική προστασία από τον Πόλεμο Καταστροφής Νοημοσύνης. Επίσης ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου θεωρεί ότι τα Έθνη και Κράτη πρέπει να σέβονται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως αυτά διατυπώνονται στα νομικά κείμενα των Διεθνών Οργανισμών, όπως του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κ.α. ,και πρέπει να γίνει προφανές ότι σε κάθε Έθνος και Κράτος υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» άνθρωποι με την έννοια της Δικαιοσύνης και της Ηθικής. Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στους αγώνες για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με την ευχή για ένα Δικαιότερο μέλλον για την Ανθρωπότητα[32]…
Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010
Είναι μύθος ότι η ελληνική δεν έγινε η επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ για μία ψήφο
Μία από αυτές τις υποθέσεις του εύκολου κλέους (τζάμπα μάγκας, θα έλεγαν κάποιοι) είναι και o αστικός μύθος ότι δήθεν η ελληνική δεν έγινε επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ για μία μόνο ψήφο. Κάποιοι, μάλιστα, το παραχοντραίνουν προσθέτοντας ότι αυτή η ψήφος ήταν κάποιου Εβραίου. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει η αφέλεια του μύθου αλλά η δυσωδία του ρατσισμού.
Στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ τέτοια ψηφοφορία στην Αμερική. Τα Αγγλικά επικράτησαν με φυσικό και αυτονόητο τρόπο, αφού οι πλειοψηφία των πρώτων κατοίκων της Αμερικής τα μιλούσε ως μητρική γλώσσα.
Πως θα ήταν, άλλωστε, δυνατόν το 49% των πολιτών να ψηφίσει ως επίσημη γλώσσα του κράτους του μία γλώσσα που δεν την ομιλεί.
Το αστείο της υπόθεσης φαίνεται ότι ο ίδιος μύθος κυκλοφορεί και για τη γερμανική, την Ισπανική τή Γαλλική, τη Λατινική και την Εβραϊκή γλώσσα (μη σπρώχνεστε, βρε παιδιά, όλοι θα βολέψετε τη ματαιοδοξία σας)
Ο μύθος απέκτησε την αληθοφάνεια που χρειάζονταν οι έλληνες, όταν το 1970 ο Τάσκα, πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, τον χρησιμοποίησε για να γίνει αρεστός στους αφελείς ιθαγενείς που «διοικούσε». Τα όμορφα «νέα» αρέσουν σε όλους ακόμα και όταν είναι ψεύτικα. Αφού είναι ωραία, η αλήθεια περιττεύει.
Προστέθηκε από damianos
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010
ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ
Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε, επίσης, ότι μιλώντας για τα Επτάνησα εννοούμε όλη την ακριτική, δυτική γεωγραφική περιφέρεια του Ελληνικού κράτους που, εκτός από τα μεγάλα επτά νησιά (Κέρκυρα-Παξούς-Λευκάδα-Ιθάκη-Κεφαλονιά-Ζάκυνθο και Κύθηρα), περιλαμβάνει 21 ακόμα μικρά και μεγαλύτερα νησάκια-βραχονησίδες, οι οποίες στη συνθήκη της Ένωσης αναφέρονται ως «παραρτήματα».
Θα ονομάσω τα 14 με σειρά από βορά προς νότο, επισημαίνοντας ότι κάποια απ’ αυτά έγιναν τόποι εξορίας Επτανησίων πατριωτών. Είναι οι Οθωνοί, η Ερείκουσα, το Μαθράκι, οι Αντίπαξοι, το Μεγανήσι ή Τάφος, ο Κάλαμος, η Καστάς, το Αρκούδι, η Άτοκος, οι Στροφάδες, η Σαπιέντζα, η Πρώτη, η Σχίζα και τ’ Αντικύθηρα
Η θέση τους στο σημείο που συναντήθηκαν οι παγκόσμιες ροπές και οι ανταγωνισμοί των ισχυρών από την πτώση του Βυζαντίου και μετά, προκάλεσε μεγάλες ταραχές στην πορεία και την τύχη τους. Σας αναφέρω δύο κείμενα Αθηναϊκών εφημερίδων σε μετάφραση από Αγγλικές κατά τις παραμονές της Ένωσης (1862), για να καταλάβετε την ανησυχία των Μ. Δυνάμεων στο παιγνίδι της επιρροής: Για παράδειγμα η «Παλιγγενεσία» έγραφε: «Η στρατηγική ωφέλεια των Επτανήσων είναι αμφίβολη και δαπανηρή. Εμείς τα κρατάμε για να μην πέσουν στα χέρια άλλης αντίπαλης δύναμης». Και η εφημερίδα «Εθνοφύλαξ»: «Οι Επτανήσιοι είναι μύλου πέτρα γύρω από τον τράχηλό μας. Προς θεού λοιπόν, να τους στείλουμε στον κόρακα. Το μόνο που πρέπει να ζητήσουμε είναι να μην περιέλθουν στα νύχια της Γαλλίας ή της Ρωσίας».
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους
Χρωστάμε τη Δημοκρατία σε έναν αδιόρθωτο γλεντζέ!
Mια ιστορία από τον Ηρόδοτο (βιβλίο 6ο,Ερατώ, 122-128
(γράφει ο Δημ. Γερμιώτης
στο περιοδικό Φυστίκι)
Ως γνωστόν οι δημοκρατικοί θεσμοί γεννήθηκαν στην Αθήνα και πρωτεργάτης τους ήταν ο Κλεισθένης, γιος του Μεγακλή και της Αγαρίστης. Παρά λίγο όμως αυτός ο Κλεισθένης να μη γεννιόταν ποτέ αλλά να ξεφύτρωνε στη θέση του κάποιος άλλος, που μπορεί να λεγόταν επίσης Κλεισθένης και να ήταν γιος της Αγαρίστης αλλά ο μπαμπάς του να ήταν ο Ιπποκλείδης και να μην τον ένοιαζε καθόλου η Δημοκρατία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εκείνο τον καιρό, τον 6ο αιώνα της Αρχαιότητας, τύραννος της σημαντικής, τότε, πόλης της Σικυώνας (κοντά στο σημερινό Κιάτο), ήταν ο Κλεισθένης, λαϊκής καταγωγής πολιτικός, που πήρε την εξουσία υποστηριζόμενος από τους φτωχούς και μεσαίους καλλιεργητές. Όπως οι περισσότεροι τύραννοι του καιρού του, στράφηκε κατά των πλουσίων, τους έβαλε τα δυο πόδια σ΄ένα παπούτσι και ανέδειξε την Σικυώνα σε σημαντική δύναμη της Βόρειας Πελοποννήσου.
Αυτός ο Κλεισθένης είχε μια κόρη, την Αγαρίστη, την οποία, παρά την ταπεινή καταγωγή του, ονειρευόταν να την παντρέψει με κάποιον γαμπρό από ονομαστό σόι. Έτσι όταν η Αγαρίστη έφθασε σε ηλικία γάμου, (που εκείνα τα χρόνια ήταν μεταξύ 16 και 18 χρονών), ο Κλεισθένης κάλεσε στο παλάτι του τα παλικάρια των πιο ονομαστών οικογενειών ολόκληρου του Πανελλήνιου και τους φιλοξένησε αρχοντικά επί μια βδομάδα, μελετώντας το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά κάθε υποψηφίου γαμπρού. Στην πρόσκληση του Κλεισθένη ανταποκρίθηκαν πολλοί, κάπου δεκατέσσερις. Ήρθαν υποψήφιοι από την Ιταλία, ο Σμινδυρίδης από τη Σύβαρη και ο Δάμασος από την Σίρη. Από την Επίδαμνο της Αδριατικής ήρθε ο Αμφίμνηστος Επιστρόφου, ήρθαν ακόμη ένας Αιτωλός, ένας Ηπειρώτης, ένας Θεσσαλός και ένας από την Ερέτρια της Ευβοίας. Από την Πελοπόννησο φυσικά ήρθαν οι περισσότεροι, πέντε γαμπροί, με επιφανέστερο τον Λεωκύδη, γιο του Φείδωνος, βασιλιά του Άργους. Ήρθαν και δυο Αθηναίοι, ο Ιπποκλείδης Τεισάνδρου και ο Μεγακλής Αλκμαίωνος.
Από την αρχή φάνηκε η υπεροχή του Ιπποκλείδη. Εκτός του ότι καταγόταν από τους Κυψελίδες της Κορίνθου, ήταν πιο όμορφος, πιο έξυπνος και πιο αθλητικός από όλους. Ήταν επίσης μεγάλος γλεντζές, αλλά αυτό για τους Έλληνες ήταν προσόν και όχι ελάττωμα. Την τελευταία βραδιά της φιλοξενίας, ο Κλεισθένης, που είχε σχεδόν καταλήξει στην επιλογή του Ιπποκλείδη, έκανε ένα αποχαιρετιστήριο γλέντι. Σ΄αυτό όμως το γλέντι, ο Ιπποκλείδης, που είχε πιεί περισσότερο από το κανονικό, μέθυσε για καλά, διέταξε έναν αυλητή να του παίζει και άρχισε να χορεύει μόνος του. Στην αρχή χόρεψε λακωνικούς χορούς, κατόπιν αττικούς, εν συνεχεία τον κόρδακα (ένα είδος τσιφτετέλι) και στο τέλος φώναξε και φέραν ένα μεγάλο τραπέζι, ανέβηκε επάνω του κι άρχισε να χορεύει πρώτα με τα πόδια κι ύστερα με τα… χέρια, στηρίζοντας το κεφάλι του στο τραπέζι και κουνώντας τα πόδια του στον αέρα στο ρυθμό της μουσικής (σημείωση: οι αρχαίοι Έλληνες δε φορούσαν σώβρακα και παντελόνια).
Ο Κλεισθένης, που από την αρχή του χορού παρακολουθούσε με μεγάλη δυσφορία τα καμώματα του μέλλοντος γαμπρού, στο σημείο αυτό έχασε την υπομονή του. Έξω φρενών σταμάτησε τον αυλητή και φώναξε στον χορευτή
-- Ω παι Τεισάνδρου, απόρχησαο γε μεν τον γάμον! (δηλαδή: γιε του Τεισάνδρου, με το χορό σου έχασες τον γάμο)
του Ιπποκλείδη δεν ίδρωσε το αυτί και απάντησε στον αμφιτρύωνά του
-- Ου φροντίς Ιπποκλείδη (δε σκοτίζεται ο Ιπποκλείδης)
Έτσι ο Κλεισθένης, αφού αποχαιρέτησε τους καλεσμένους του, δίνοντας στον καθένα τους (και στον Ιπποκλείδη) πλούσια δώρα, κράτησε για γαμπρό του τον άλλον Αθηναίο υποψήφιο, τον Μεγακλή, που τον πάντρεψε με την Αγαρίστη. Από το γάμο τους γεννήθηκε ένας γιος, που πήρε το όνομα του παππού του, ο Κλεισθένης Μεγακλέους και ο οποίος πρωτοστάτησε στην εκδίωξη των Πεισιστρατιδών και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Αθήνα. Μια κόρη του νεώτερου Κλεισθένη λεγόταν επίσης Αγαρίστη και ήταν η γιαγιά του ΠερικλήΣάββατο 21 Αυγούστου 2010
Ζακυνθινά - ελληνοποιημένα - ονόματα
Αβάσταγος (Avastago)
Αβούρης/Αβούριος (Avuri)
Αγιαποστολίτης (Ajiapostoliti)
Αγουστόνης/Αουστόνης (Austoni)
Αλιμπράντης/Αλιπράντης (Alipranti)
Αλμπέρτο (Alberti)
Αντρηόλας/Αντριόλας/Ανδρεόλας (Andriola)
Αντρίζης/Αντρίτσης/Ανδρίτσης (Andrizzi)
Αντρούτσος/Ανδρούτσος-Τρομπέττας (Andruzzo-Trompeti)
Ανκούσολα (Anguissola)
Αντίπας/Αντύπας (Antipa)
Αρακλιότης/Αρακλιώτης/Ηρακλειώτης (Araclioti/Iraclioti)
Αργυρόπουλος (Argyropoulo/Jargyropulo)
Βαζαΐος/Μπαζαΐος/Μπασέγλιος (Baseglio)
Βαλαρέτζος/Βαλαρέσσος (Valaresso)
Βάλβης/Μπάλμπης (Balbi)
Βαλιέρ (Valier)
Βάλσαμος/Μπάλσαμος (Balsamo)
Βαρβαρήγος/Μπαρμπαρίγος (Barbarigo)
Βαρβιάνης/Βαρβίας/Μπαρμπίας (Barbia/Barbiani)
Βαρδάνης (Vardani)
Βάρδας (Varda)
Βαρζός/Μπαρζός (Barzo)
Βελέττης/Μπελέτης (Beletti)
Βέμπο/Μπέμπο (Bembo)
Βενάρδος/Βερνάρδος/Μπενάρδος (Bernardo)
Βενετάντο/Μπενετάντο (Benetanto)
Βενέτος/Μπενέτος (Veneto)
Βενιέρ (Venier)
Βεντούρας (Ventura)
Βεντραμίν (Vendramin)
Βερίκιος/Βερύκιος (Verichio)
Βιδάλε (Vidale)
Βιτούρης (Viturri)
Βλασόπουλος/Βλασσόπουλος (Vlassopulo)
Βλαστός (Vlasto)
Βολεντιέρας/Βολοντιέρας/Βολτέρρας/Βολτιέρας (Volterra/Volentiera)
Βορήσης (Vorissi)
Βούλγαρης (Vulgari/Bulgari)
Βούλτσος/Μπούλτσος (Vulzo)
Γαήτας (Gaeta)
Γαλέτος (Galeto)
Γαλιάτζας/Γαλιατζής/Γαλιάτσης (Galliazzi-Stravopodi)
Γάμπαρας (Gambara)
Γαμπριέλ/Γκαπριέλ (Gabrielli)
Γαρδέλης/Γαρδελής (Gardeli)
Γαρζώνης (Garzoni)
Γερακάρης (Geracari)
Γεωργάνος (Jorgano)
Γιαννόπουλος (Jannopulo)
Γιαργυρόπουλος/Διαργυρόπουλος (Diargyropulo/Jargyropulo)
Γκράντος/Γράδος (Grado)
Γρατενίγος (Gradenigo)
Γριμάνης (Grimani)
Γρυπάρης (Gripari)
Δάνδολος (Dandolo)
Δαρίβας/Νταρίβα/Ρίβας (DaRiva/Riva)
Δαρέζης/Νταρέζης (Daresi)
Δελαζάρης/Ντελάζαρης/Λάζαρης (De Lazzari)
Δενάζης/Ντενάζης (De Nasi)
Δερώσσης/Ρώσσης (De Rossi)
Δεσύλλας/Σιγούρος-Δεσύλλας (Siguro)
Δικόπουλος/Ντονά-Δικόπουλος (Dona-Dicopulo)
Δονάτος (Donato)
Ζαμπέλης/Ζαμπέλιος (Zambelli)
Ζωγράφος (Zografo)
Ζωΐτσης (Zoitsi)
Ζωναράς (Zonara)
Θερειανός (Theriano)
Καβάλλης (Cavalli)
Καλανδρηνός (Calandrino)
Καλάργας/Καλάργκος (Calarga)
Κάλβος/Κάλμπος (Calbo)
Καλέκας (Caleca)
Καλέτζης (Calenzi)
Καλλέργης (Callergi)
Καλόφωνος (Calofono)
Καμύλος (Camillo)
Καμινάρης (Caminari)
Κανάλε (Canale/Da Canale)
Κανδήλας/Καντήλας (Candila)
Καντούνης (Canduni)
Καοτόρτα (Caotorta)
Καούτζης/Καούτσης (Cauzzi)
Καπέλλος (Capello)
Καπνίσης (Capnisi/Kapnist)
Καρβελάς (Carvela)
Καρρέρ/Καρρέρης (Carrer)
Κατελάνος/Κατηλάνος/Κατηλιανός (Catelano)
Κατήφορος (Catiforo)
Καψάς (Capsa)
Καψοκέφαλος (Capsochephalo)
Κεφαλληνός/Μαλατέστας-Κεφαλληνός (Malatesta-Cefallino)
Κλάδης (Cladi)
Κοκκίνης (Cocchini)
Κόλας/Κόλλας (Cola)
Κομούτος/Κουμούτος (Comuto)
Κονταράτος (Condarato)
Κονταρίνης (Contarini)
Κοντονής (Condoni)
Κοντούτζης/Κοντούτσης (Conduzzi)
Κόππο (Coppo)
Κοραής (Coray)
Κορνάρος (Cornaro)
Κορνέρ (Corner)
Κορρέρ (Correr)
Κουερίνης (Querini)
Κουκουλομάτης (Cuculomati)
Κουρούμαλλος (Curumalo)
Κούρτζολάς/Κούρτσολας/Ντακούρτσολα (Curzola)
Κούτζης/Κούτσης (Cuzzi)
Κουτούβαλης (Cotuvali)
Κυβετός (Chiveto)
Λαμπέτης (Lambeti)
Λεκατσάς/Ρούσος-Λεκατζάς (Russo-Lecazza)
Λευκαδίτης (Lefcaditi)
Λιβάνης (Livani)
Λίβιος (Livio)
Λογοθέτης (Logotheti)
Λοκατέλλης/Λοκατέλλι/Ντοκαδέλος (Locatelli)
Λούντζης (Lunzi)
Μαγδαληνός (Magdalino)
Μακρής (Macri)
Μαλιπιέρος (Malipiero)
Μαμουνάς/Μαμωνάς (Mamuna)
Μανδρικάρδης/Μαντρικάρδης (Mandricardi)
Μάνεσης (Manessi)
Μανιατάκης (Maniatachi)
Μανιός (Manio)
Μανολέσος (Manolesso)
Μανούσος (Manusso)
Μαρίνης (Marin)
Μαρκάτης/Μερκάτης (Mercati)
Μαρντίτος (Mardito)
Μαρσέλλος /Μαρτζέλος/Μαρτσέλος/Μέγκουλας (Marcello-Mengula)
Μαρτελάος (Martelao)
Μαρτινέγκας (Martinengo)
Μασάρης (Masari)
Μάτεσης (Matessi)
Μελισσηνός (Melissino)
Μελισσουργός (Melissurgo)
Μελκύ/Ανέζη/Μέλλη (Melchi)
Μέμο (Memo)
Μέτζο (Mezzo)
Μιχαλίτζης/Μιχαλίτσης (Michalizzi)
Μιάνης (Miani)
Μικέλης (Michiel)
Μιλίκης (Milichi)
Μίνιος (Minio)
Μινότος/Μιυώτος (Minotto)
Μίστορης (Mistori)
Μοάτζο/Μοάτσος (Moazzo)
Μοθωναίος (Mothoneo)
Μολίν (Molin)
Μονδίνος/Μοντίνος (Mondino)
Μόντε/Μόντης (Monte)
Μορέλλης/Μουρέλης (Morelli)
Μορζίνης/Μοροζίνης (Morosini)
Μόρμορης (Mormori)
Μόρο (Moro)
Μόστο (Mosto/Damosto)
Μότας (Motta)
Μοντζενίγος (Mocenigo)
Μουλάς (Mula)
Μουτζάν (Muzzan)
Μπάρμπαρο (Barbaro)
Μπαρότσης (Barozzi)
Μπάφο (Baffo)
Μπιτζάρος/Πέζαρος (Pezaro)
Μπολάνης/Μπολύνης (Bolani)
Μπολντού/Μπουλντού (Boldu)
Μπόν/Μπόνο (Bon/Bono/Bon-Mengula)
Μποντιμιέρ/Μποντουμιέρ (Bondumier)
Μποριέζης (Borghese)
Μπόρσας (Borsa)
Μπουζιάνης/Μπυζιάνος (Busiani)
Μπραγκαντίν/Πρεγάτης/Πρεγκαντίν (Bragadin)
Ναδάλ (Nadal)
Νέγρης (Negri)
Νεράτζης (Neranzi)
Νερούλης (Nerugli)
Νικόπουλος/Νικολόπουλος/Νικόλοπουλο-Μπελίνι (Nicolopulo-Belini)
Νομικός (Nomico)
Ντακουζάν (DaCusan)
Νταμουσός/Ντομουσός (Dumusso)
Ντάντολος (Dandolo)
Ντιέντο (Diedo)
Ντονάτος (Donato)
Ξανθόπουλος (Xanthopulo)
Ογκλέζος ναβάλ (Onglese naval)
Παήδης/Παΐδης (Paidi)
Παλαιολόγος (Paleologo)
Παλλαδάς/Πολάδας (Pallada)
Παντουβέρης (Badoer)
Παπαδάτος (Papadato)
Παρούτας (Paruta)
Πασκαλίγος/Πασκαλίκος/Πασκουαλίγος (Pasqualigo)
Πατρινός (Patrino)
Πετρόπουλος (Petropulo)
Πετρουλής (Petruli)
Πετρούτζος/Πετρούτσος (Petruzzo)
Πιζάνης (Pisani)
Πιτζαμάνος-Ζαύρας (Pizzamano)
Πλανήτερος (Planitero)
Πλατιγένης (Platigeni)
Πόντε (Ponte)
Πόντζο ντε Μπόργκο/Ποτζοτεπόργο (Pozzo de Borgo)
Πρεμαρίν (Premarin)
Πρετόριος (Pretorio)
Πριάνης (Priani)
Πριόρος (Prioro)
Πριούλης (Priuli)
Πιρόπουλος/Πυρόπουλος (Pyropulo)
Ραυτόπουλος/Ραφτόπουλος (Raftopulo)
Ραψομανίκης (Rapsomanichi)
Ρεκαντζάς (Recanza)
Ρενιέρ/Ρενιέρης (Renier)
Ρεξομάντης (Rexomandi)
Ροΐδης (Roidi)
Ροματζάς (Romanza)
Ρόμας (Roma)
Ρομιόπουλος (Romiopulo)
Ρονκάλας (Roncala)
Ρόσης (Rossi)
Ρουκάνης (Rucani)
Ρουσάς/Ρούσιας (Russia)
Ρουσελάτος (Russelato)
Ρουσιανός (Russiano)
Ρουσμέλης (Rusmeli)
Ρουτζέρης/Ρουτζιέρης (Ruggeri)
Ρουτζίνης-Σούλος (Ruzzini-Sulo)
Σαγρέδος (Sagredo)
Σαλαμαλέκης (Salamalechi)
Σαλαμόν (Salamon)
Σαντόκιας/Σαντούκας (Sanducha)
Σαντορίνης (Sandorini)
Σεμιτέκολος (Semitecolo)
Σεμπρικός (Sembrico)
Σέρρας (Serra)
Σιδέρης (Sideri)
Σιρίγος/Συρίγος (Sirigo)
Σκλαβουνάκης (Sclavunachi)
Σκληρός/Σκούρτας (Scurta/Scliro)
Σκορδύλης/Σκουρδούλης/Σκουρδούλης-Σάρτζης (Scordili)
Σκουλογένης (Sculogeni)
Σκούφος (Scufo)
Σολίμας (Solima)
Σοράντζο (Soranzo)
Σουμμάκης (Summachi)
Σουριάν/Σουριανός (Surian)
Σοφιανός (Sofiano)
Σπανούδης/Φαρμάκης (Farmachi)
Σπαταφόρας (Spatafora)
Σταυράκης (Stavrachi)
Σταφέττας (Stafetta)
Στράνης (Strani)
Στρούτζας (Struza)
Ταλαπιέρας (Tagliapierra)
Τελωνείο
Τετράδης (Tetradi)
Τζανετήνης (Zannetini)
Τζαντάνης (Giantani)
Τζελεμάν/Τζελεμάς (Zeleman)
Τζέλσης (Celsi)
Τζεν (Zen)
Τσιγώνια/Τσικόνια (Cicogna)
Τζόντας (Gionta)
Τζορτζέτος (Zorzetto)
Τζουστινιάν (Giustinian)
Τιέπολο (Tiepolo)
Τομάζης (Tommasi)
Τριβιζάς (Trivisan)
Τρον (Tron)
Φαλιέρ (Falier)
Φασόης (Fassoi)
Φερεντίνος (Ferentino)
Φέρρο-Φλώριος (Ferro-Florio)
Φίλανδρος/Φόλανδρος (Folandro)
Φισκάρδης/Φωσκάρδης (Foskardi)
Φλαμπουριάρης (Flamburiari)
Φλεμοτόμος (Femotomo)
Φόσκολο/Φώσκολος (Foscolo)
Φωτινός (Fotino)
Φραγγόπουλος/Φραγκόπουλος (Frangopulo)
Φράγγος/Φράγκος/Φράνκος (Frango)
Φραντζής (Franzin)
Χαρακόπουλος (Characopulo)
Χαργιάτης (Cariati)
Χατζημίρης (Chadzimiri)
Χιόνης/Χυώνης/Χιώνης (Chioni)
Χρυσοπλεύρης (Crissoplevri)
Ψαρομήλιγκας (Psaromilinga)
Ψιμάρης (Psimari)
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Να γιατί...
Το γράμμα σας το ελάβαμε και σας γράφομεν και ημείς ότι ποτέ δεν είχαμεν σκοπό για να ανταμωθώμεν με τους Τούρκους, διότι και αυτούς τους θεωρούμεν κακούς εχθρούς μας, και νάρθουμε να σας χτυπήσουμε. Τα θέλατε εσείς, γιατί από τον καιρό που γίνηκε το σεφέρι [σήμ: η επανάσταση] το Μάρτι το έτος 1769 και εμβήκατε στο Μωριά για να βοηθήσετε τους Τούρκους και να χτυπήσετε εμάς τους Μοραΐτες, δέκα χρόνια γένουνται από καιρό εκείνον έως σήμερα, πού μας ετυρρανίσατε, μας εγδύσατε εσκοτώσατε τους πατέρες μας, τις μητέρες μας, τα αδέρφια μας, τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς και τους πατριώτες μας. Και μας κάματε τέτοια πολλά κακά που εμείς δεν μπορούμε πλιώ να σας χωνεύουμε και ούτε να σας συγχωρήσομε, για δαυτό μαζωχθήκαμε ούλοι δω πέρα να σας χτυπήσομε και με τη δύναμη του Θεού -αν μπορέσωμε- να σας διώξωμε πλιώ απʼ το Μωριά. Αν εσείς θέλετε για να πολεμήσουμε και να σκοτωθούμε, εμείς σας συγχωρούμε για όλα τα χάλια πού μας εκάματε, και ελάτε μερικοί από όλους σας να μας φέρτε τα άρματα σας, και να μας δώσετε όσα χρήματα έχετε στα κιμέρια σας πού τα μαζώξατε από τους πατριώτες μας, και ύστερα να σας στείλουμε με μεγάλο σιγουρητά στην πατρίδα σας. Ελάτε και σας καρτερούμε, γιατί πάνʼ κείνα που ξέρατε. Ελάτε το ταχύ, αλλοιώς θα το μετανοήσετε.
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Λυμπεράκης Μπενάκης: 37 χρόνια πρόξενος της Ρωσίας στην Κέρκυρα
• Ο πατέρας του, Π. Μπενάκης, δηλητηριάσθηκε πριν προλάβει να μαρτυρήσει στην Αικατερίνη τα λάθη των Ορλώφ.
• Στο μικρονήσι Κάλαμος άρχισαν οι διαπραγματεύσεις Ρωσίας-Αλή πασά και πώς οι Ρώσοι εν τέλει «πούλησαν» τον Αλή…
Στο φύλλο της 16ης Μαΐου 2010
της έγκριτης εφημερίδος
«ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» της Δυτικής Ελλάδος
δημοσιεύθηκε το ανωτέρω άρθρο
του Γιώργου Λεκάκη.
Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,
να το αποθηκεύσετε
ή να το εκτυπώσετε
από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:
http://www.lekakis.com
Ενδιαφέρουσα ιστορική άσκηση....
Άσκηση 1
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί...
Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ !
Άσκηση 2
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.
Οι απαντήσεις
A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό
O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).
Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863).
Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης - Kυριακός (1875-1951)
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848)
και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).
B) Aπό πατέρα σε γιο
O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) .
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05) .
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω - αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ή είναι λανθάνουσα η έκφραση ;
Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι ...κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την "μαγκιά" μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο...
Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απήτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξόρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα...
Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισσορόπων ;...............
"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων,
όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι...."
Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)
Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962
Μυστική συμφωνία Χούντας – Τουρκίας
Στην έρευνα που διεξάγεται, είπε, καταγράφονται μεγάλες ανατροπές σε γεγονότα και φωτίζονται άγνωστες πτυχές της κυπριακής τραγωδίας.
Πετύχαμε, είπε, να μπούμε στα άβατα υπηρεσιών και αναγκάσαμε σώματα όπως η ΚΥΠ, η Εθνική Φρουρά και η Αστυνομία να δώσουν πληροφορίες και να τακτοποιήσουν τα αρχεία τους. Σημείωσε ότι μερικοί μάρτυρες αρνούνται ακόμη να καταθέσουν, ωστόσο η μαρτυρία τους δεν ανατρέπει τη ροή των γεγονότων, που έχει ήδη σχηματιστεί με ασφάλεια, κι αυτή δείχνει προδοσία.
Ο Μαρίνος Σιζόπουλος, συνεπικουρούμενος από τον Αριστοφάνη Γεωργίου, τον Ζαχαρία Κουλία και γραμματειακό προσωπικό της Βουλής, ανέφερε ότι μέχρι το Δεκέμβριο θα ολοκληρωθούν οι εργασίες και θα ετοιμαστεί το σχετικό πόρισμα από τις έρευνες του φακέλου της Κύπρου.
Στόχος, είπε, είναι να είναι ομόφωνο το πόρισμα, όμως αν αυτό δεν καταστεί δυνατό, το κάθε κόμμα μπορεί να εκδώσει το δικό του.
Ήδη, εξήγησε, ολοκληρώθηκε κατά 90% το έργο της επιτροπής. Συνολικά η επιτροπή συγκέντρωσε έγγραφα και μαρτυρίες που φθάνουν τις 100.000 σελίδες, ενώ μέχρι την ολοκλήρωση του έργου της αναμένεται να προστεθούν ακόμη 10.000 σελίδες.
Τα τελευταία τρία χρόνια πραγματοποιήθηκαν 111 συνεδριάσεις, λήφθηκαν 114 μαρτυρίες διάρκειας 292 ωρών και 11.000 αποστενογραφημένα πρακτικά. Το έργο της Επιτροπής βοηθούν ως έκτακτος συνεργάτης ο Σπύρος Κέττηρος, ο οποίος συγκέντρωσε οπτικοακουστικό υλικό από το ΡΙΚ, και η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Η ψηφιοποίηση του υλικού γίνεται στο χώρο της Βουλής.
Δεν έγινε πόλεμος
Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Αριστοφάνης Γεωργίου τόνισε ότι η καταγραφή της ιστορικής μνήμης θα ανοίξει δρόμους για το μέλλον. Ο κάθε πολίτης και ο κάθε ερευνητής θα μπορεί να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Ζαχαρίας Κουλίας ανέφερε ότι δεν έγινε μεγάλος πόλεμος το 1974 τον οποίο χάσαμε, αλλά μια μεγάλη προδοσία.
Αίτημα της Επιτροπής για το Φάκελο της Κύπρου είναι να δοθεί πρόσβαση στο φάκελο που συνέταξε η Βουλή των Ελλήνων. Δεν θέλουμε, είπε ο Μαρίνος Σιζόπουλος, πρόσβαση στα έγγραφα για τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, αλλά τα έγγραφα που σχετίζονται με την προδοσία της Κύπρου. Τα επανειλημμένα αιτήματα που υποβάλαμε μέχρι σήμερα, είπε, δεν έτυχαν απάντησης από την Αθήνα.
Φοβούνται να ανοίξουν το απόστημα
Ο βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας δήλωσε ότι ίσως θα πρέπει να πάμε και να κατασκηνώσουμε έξω από το γραφείο του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής, ώστε να μας δοθεί το αρχειακό υλικό που σχετίζεται με την προδοσία της Κύπρου. Φοβούνται, είπε, να ανοίξουν το απόστημα, γιατί η ζημιά θα είναι μεγάλη.
Ο όγκος του αρχειακού υλικού θα διαχωριστεί σε τρία επίπεδα.
Το πρώτο θα είναι γενικής πρόσβασης και ενδεχομένως να δημοσιοποιηθεί και στο διαδίκτυο.
Το δεύτερο επίπεδο θα είναι ειδικού χειρισμού και θα έχουν πρόσβαση οι μελετητές.
Και το τρίτο επίπεδο θα είναι άκρως απόρρητο και η πρόσβαση θα είναι κατά περίπτωση.
Κύκλωση Προεδρικού
Η Επιτροπή για το Φάκελο της Κύπρου θα δώσει εργαλεία στους ερευνητές για να αναζητήσουν την ιστορική αλήθεια, είπε ο πρόεδρος της Επιτροπής για το Φάκελο της Κύπρου, Μαρίνος Σιζόπουλος. Εξήγησε ότι η επιτροπή προχωρεί συστηματικά και οργανωμένα στην ολοκλήρωση του δύσκολου έργου της, που είναι να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές της τραγωδίας της Κύπρου.
Ο Μαρίνος Σιζόπουλος και τα άλλα μέλη της επιτροπής που παρέστησαν στη συνέντευξη, ήταν συγκρατημένα μπροστά τις κάμερες. Στα περιθώρια της ενημέρωσης αποκάλυψαν ζητήματα για τα οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα ιστορική διχογνωμία.
Από ό,τι έχουμε πληροφορηθεί, η επιτροπή, από τη μέχρι τούδε έρευνά της, πιστεύει ότι το σχέδιο του πραξικοπήματος προνοούσε την κύκλωση του Προεδρικού αλλά, λόγω απρόβλεπτων συμβάντων, ο Μακάριος μπόρεσε να διαφύγει με διαφορά ελάχιστων λεπτών από το κλείσιμο της Λεωφόρου Προδρόμου με άρματα μάχης, που ανέβαιναν από την περιοχή του Μετοχίου του Κύκκου.
Στην επιτροπή αναφέρθηκε ακόμη ότι είναι καταγραμμένο τηλεφώνημα του δικτάτορα Δημήτριου Ιωαννίδη που ζητούσε την κεφαλή του Μακαρίου επί πίνακι. «Θέλω το κεφάλι του Μούσκου επί πίνακι», φέρεται να είπε χαρακτηριστικά, και η τηλεφωνήτρια που το άκουσε και το κατέγραψε, το κατέθεσε στην επιτροπή.
Δεν υπάρχει ηχητική καταγραφή του μηνύματος, παραμόνο ζωντανή μαρτυρία.
Η μυστική συμφωνία
Στο κύριο ζητούμενο, τι είχε συμφωνήσει η Χούντα με τους Τούρκους, η επιτροπή κατατείνει ότι υπήρξε μυστική εδαφική συμφωνία να ενωθεί το Κιόνελι, η Αγύρτα με Λάπηθο – Καραβά και τη θάλασσα, ώστε να επέλθει κατάπαυση του πυρός και να συμφωνηθεί νέα οριοθέτηση μεταξύ των δύο πλευρών. Τη συμφωνία παρέβησαν οι Τούρκοι, εξού και η αντίδραση του Ιωαννίδη ο οποίος αρνείται πεισματικά να καταθέσει στην επιτροπή. «Δεν χρειαζόμαστε τη μαρτυρία του, ξέρουμε τι έγινε από άλλες πηγές», επισήμαναν μέλη της επιτροπής.
Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε ότι το υλικό που έχει συγκεντρωθεί «φωτίζει πάρα πολλές πτυχές με αντικειμενικότητα και λεπτομέρεια».
Το «μεγάλο μυστικό» στην Αθήνα
Ο κ. Σιζόπουλος τόνισε το ότι «δεν υπάρχουν διαρροές τέτοιες που να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της επιτροπής», επισήμανε ωστόσο ότι θα ήταν πολύ χρήσιμες καταθέσεις Ελλαδιτών που είχαν τότε πρωταγωνιστήσει στα γεγονότα του 1974, και πριν από το πραξικόπημα και στην τουρκική εισβολή. Η Ελλάδα αρνείται να απαντήσει στα επανειλημμένα αιτήματα από την Κυπριακή Δημοκρατία, για να δοθεί πρόσβαση σε μάρτυρες και σε αρχειακό υλικό που βρίσκεται στην Αθήνα.
Ο κ. Σιζόπουλος είπε ότι, στον εναπομείναντα χρόνο, η επιτροπή θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να της δοθεί η δυνατότητα πρόσβασης σε υλικό που ενδιαφέρει την επιτροπή και το οποίο φυλάσσεται, σύμφωνα με πληροφορίες, στις αντίστοιχες υπηρεσίες και υπουργεία στην Ελλάδα.
«Ουδείς παρεμποδίζει την επιτροπή», δήλωσε ο κ. Κουλίας παρεμβαίνοντας, «να καλέσει οποιονδήποτε μάρτυρα και για να ολοκληρωθεί αυτό το έργο, οι πραγματικοί δράστες, οι οποίοι έδιδαν εντολές -το επιτελείο στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο- και ήσαν τα εκτελεστικά όργανα, πρέπει να ερωτηθούν από την επιτροπή και ας μην ομιλήσουν, ακόμα και Τουρκοκύπριοι ή Τούρκοι, εάν θέλουν, να μας δώσουν μαρτυρία οικειοθελώς σε αυτή την επιτροπή».
«Κάποιαν ώρα, αυτή η επιτροπή πρέπει να αφήσει κατά μέρος αυτές τις αβρότητες και να πάρουμε τη βαλίτσα μας και να πάμε στο Γραφείο του Πρωθυπουργού».
Ονόματα στο πόρισμα
Σε ερώτηση εάν, με την ολοκλήρωση της έρευνας, θα ανακοινωθούν και ονόματα ανθρώπων που προέβησαν σε συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις πριν από το πραξικόπημα στην Κύπρο, ο κ. Σιζόπουλος δήλωσε ότι «για όλους εκείνους, οι οποίοι ήσαν πρωταγωνιστές στη διενέργεια του πραξικοπήματος, στη συνωμοσία, στους σχεδιασμούς, αλλά ακόμη και για συναντήσεις που είχαν και για το περιεχόμενο των συναντήσεων αυτών, τα ονόματά τους θα περιλαμβάνονται στο πόρισμα».
«Τώρα», συνέχισε, «εάν θα αναφερθούμε στο ποιος σκότωσε ποιον και ποιος ανατίναξε ποιον αστυνομικό σταθμό, αυτό θεωρώ πως είναι δευτερεύουσας σημασίας».
«Όμως», τόνισε ο κ. Σιζόπουλος, «τουλάχιστον αυτοί όλοι που είχαν την ευθύνη για το σχεδιασμό, για την εκτέλεση του πραξικοπήματος, θα αναφέρονται ονομαστικά».
Η Β΄ Φάση της Εισβολής
Ο Μαρίνος Σιζόπουλος, ερωτηθείς εάν για τη β΄ φάση της τουρκικής εισβολής και για τη διάσκεψη της Γενεύης η επιτροπή έχει πλήρη εικόνα, με τη δυσκολία ότι της λείπουν οι καταθέσεις των πρωταγωνιστών», είπε πως μοναδική εξαίρεση υπήρξε για «τον τέως βασιλέα (Κωνσταντίνο), όπου κρίναμε σκόπιμο ότι θα έπρεπε να είχαμε μία συνάντηση μαζί του, διότι υπήρχαν δυο-τρία σημαντικά σημεία, τα οποία έπρεπε να διευκρινισθούν και που τα θεωρούμε σαν σημεία-κλειδιά», ανέφερε ο κ. Σιζόπουλος, «γι’ αυτό προχωρήσαμε, ζητήσαμε αυτήν τη συνάντηση και σε αυτά τα τρία σημεία υπήρξε διασταύρωση και επιβεβαίωση στοιχείων, τα οποία εδόθησαν από τους μάρτυρες».
«Όσον αφορά στα θέματα της Γενεύης», είπε ο κ. Σιζόπουλος, «η αλήθεια είναι ότι εδώ είναι ένα από τα σημεία, όπου έχουμε μεγάλη δυσκολία πρόσβασης και ήδη έχουμε εντοπίσει κάποια άτομα, τα οποία θα μπορούσαν να μας δώσουν κάποιες πρόσθετες πληροφορίες γι’ αυτή την περίοδο».
Ο κ. Σιζόπουλος διευκρίνισε ότι, «σύμφωνα και με τους όρους εντολής, δεν θα αποδοθούν πολιτικές ή ποινικές ευθύνες».
"Greek National Pride" blog, ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ, Κύπρος, Τουρκία
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
ΦΟΥΣΤΕΡΗΣ,ΦΩΣΤΕΡΗΣ
Σκληρή ήταν πάντοτε η ζωή των ανθρώπων πάνω στην Αμοργό, για να μείνουν στο νησί τους. Στόχος όλων ήταν η επιβίωση. Σε ανώμαλες περιόδους, κατά τις οποίες δεν κυριαρχούσε μία ισχυρή εξουσία στο Αιγαίο, ένας από τα μέσα των ανθρώπων, για την επιβίωσή τους ήταν η πειρατεία, ιδιαίτερα για όσους κατοικούσαν σε μικρά και άγονα νησιά.
Πειρατικά και ευέλικτα σκάφη
Τα πειρατικά και κουρσάρικα πλοία ήταν μικρά και ευέλικτα, έτσι ώστε να εμφανίζονται αλλά και να εξαφανίζονται πολύ γρήγορα. Μία μέθοδος εξαφάνισης που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες πειρατές ήταν η εξής: Μόλις έφθαναν στο λιμάνι ξεφόρτωναν αμέσως την λεία τους και την έστελναν στο εσωτερικό του νησιού . Ταυτόχρονα έβγαζαν το πανί και το κατάρτι και βύθιζαν το σκάφος στα αβαθή του λιμανιού. Όταν έφθαναν οι διώκτες τους (και ήταν πολλοί: Άγγλοι, Γάλλοι, Αυστριακοί, Τούρκοι) δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος από το σκάφος.
Το πιο ευέλικτο και γρήγορο πειρατικό σκάφος ηταν η "φούστα". Η ελληνική φούστα περιγράφεται ως «Σκάφος αναλογο προς την ΓΑΛΙΟΤΑ όμως ελαφρότερο και πιο ευέλικτο. Χρησιμοποιήθηκε από τον 16ο αιώνα μέχρι και τον 18ο ως κωπήλατο και ιστιοφόρο.
Η φούστα ήταν πλοιάριο ταχύτατο, το σκάφος της ελαφρύ και έφερε μεγάλο ιστό στην πλώρη και άλλο μικρό στην πρύμνη. Στο πλωριό ιστίο έφερε μεγάλο Λατίνι ιστίο, ένα μικρό τριγωνικό στην πρύμνη που βοηθούσε στο τιμόνι και ένα φλόκο στην πλώρη. Με την βοήθεια των ιστίων και συγχρόνως με τα κουπιά μπορούσε να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα με όρτσα τον καιρό.»
Άλλος τύπος φούστας ήταν ο αραβικός. Είχε ένα πανί, κουπιά και έμβολο και ήταν κατάλληλο για καταδρομικές επιχειρήσεις. Το προτιμούσαν οι πειρατές από την Μπαρμπαριά αλλά το χρησιμοποιούσαν και στο Αιγαίο.
Μια ξεχασμένη λέξη
Όταν οι λόγοι για την άσκηση της πειρατείας εξέλιπαν, σταμάτησαν να κατασκευάζονται φούστες. Και ξεχάστηκε το όνομά τους. Η φούστα στα σημερινά λεξικά σημαίνει ένα τύπο γυναικείου ενδύματος (από το φουστάνι — απ’ όπου και η φουστανέλα). Μόνο τα παλιά λεξικά δίνουν και την «πειρατική» ετυμολογία της φούστας, όπως:
Φούστα (η), πλοίο πειρατικό, από την μεσαιωνική λέξη φούστα < ιταλικά fusta
Φουστα λεγονταν τα πειρατικα πλοιαρια,εκεινα με τα οποια οι πειρατες διεκπαιρεωνονταν στις ακτες και τις λεηλατουσαν.Και αυτοι οι πειρατες ονομαζονταν Φουστ.Δηλαδη δεν προερχεται το ονομα των πειρατων (Φουστ) απο το πλοιαριο που ονομαζοταν Φουστα,καθως πιστευεται,αλλα το αντιθετο,δηλ. το πλοιαριο που προοριζοταν να μεταφερει πολεμικη συμμορια,πειρατικη ομαδα,δηλ. Φουστ,ονομαστηκε Φουστα.
Από την «φούστα» και την προσθήκη της ιταλικής κατάληξης -(ι)έρι, προέκυψε η λέξη «Φουστέρης», η οποία στην αρχή δήλωνε μία επαγγελματική ιδιότητα (τον ιδιοκτήτη, τον καπετάνιο, τον ναύτη της φούστας) κι αργότερα κατέληξε σε επώνυμο. Επώνυμα με παρόμοια ιταλογενή κατάληξη υπάρχουν αρκετά, όπως Ρουγκέρης, Βενιέρης, κ.α.
το επώνυμο «Φουστέρης» συναντιέται με μεγάλη συχνότητα στην Σαντορίνη. Στην Αμοργό από παραφθορά της λέξης το επώνυμο άλλαξε σε Φωστέρης και τελικά Φωστιέρης. Πιθανώς να άλλαξε είτε για λόγους προσαρμογής στο τυπικό του αμοργιανού ιδιώματος, είτε για λόγους εξωραϊσμού διότι αν αντικατασταθεί το αρχικό «Φ» με «Π» η λέξη γίνεται κακόηχη και υβριστική. Τέλος, μπορεί τα δύο επώνυμα να διαμορφώθηκαν ανεξάρτητα, προερχόμενα και τα δύο από την ιδιότητα του ναυτικού της φούστας.
Επώνυμο της Χώρας
Ο τύπος «Φωστιέρης» είναι καθαρά αμοργιανό επώνυμο και απαντάται στην Χώρα. Επίσης υπάρχει σήμερα στα Κατάπολα και το Βρούτση, τα οποία μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ανήκαν στην περιφέρεια Χώρας. Στα αμοργιανά νησιά (Μικρές Κυκλάδες) υπάρχει και στο Κουφονήσι.
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Στη λαϊκή γλώσσα, από το πρωτότυπο όνομα των γυναικών και με την προσθήκη της μεσαιωνικής κατάληξης -ίτα- σχηματίστηκαν τα υποκοριστικά (χαϊδευτικά), όπως Ελένη-Ελενίτσα. Ακόμη, από το κύριο όνομα του άντρα ή το οικογενειακό του άντρα σχηματίστηκαν τα λεγόμενα ανδρωνυμικά, όπως Γιαννίνα είναι η γυναίκα του Γιάννε.
Επίσης, υπάρχουν και άλλες κατηγορίες, όπως μεγενθυτικά, εθνικά ή πατριδωνυμικά.
Το παρόν σημείωμα, αφιερώνεται στη σεβαστή μνήμη των αειμνήστων συμπατριωτών μας, Στάθη (προστάτη) Αθανασιάδη, δασκάλου στην Καστανιά Βέροιας και Νίκου Σιδηρόπουλου, συμβολαιογράφου στη Βέροια, που πρώτοι (στη Βέροια) ασχολήθηκαν συστηματικά, με την καταξιωμένη πένα τους, με τα "Γλωσσικά του Πόντου".
Παρατίθεται παρακάτω σχετικός πίνακας, με μερικά γνωστά ονόματα, με κάποια επιφύλαξη για ορισμένα, από πλευράς προέλευσης.
Βαφτιστικά ή κύρια Υποκοριστικά (χαϊδευτικά) Προέλευση ή ανδρωνυμικά
Αγάπη Αγαπίτσα Από την κοινή ελληνική
Αγγελική Αγγελίτζα, Αγγέλα Από το Αγγελική
Αθηνά Ανθηνίτσα Από το αρχ. Αθηνά
Αλεξάντρα Αλεξανδρίτζα Από τον Αλέξανδρο
Αναστασία Αναστασίτσα, Ναστασία Από το εκκλ. Αναστασία
Ανατολή Ανατολίτζα, Τόλη Από το εκκλ. Ανατολή
Ανθή Ανθίτζα Από το μεσ. Ανθούσα
Άννα Αννίτζα, Αννέτα Από το εκκλ. Άννα
Αργυρώ Αργυρίτζα, Αργυρή, Αργύρα Από το μεσ. Αργυρία
Αφροδίτη Αφροδίτζα, Άφρω Από το αρχ. Αφροδίτη
Αυγή Αυγίτζα Από το επιθ. διαυγής
Βαρβάρα Βαρβαρίτζα, Βαρβάρα Από το εκκλ. Βαρβάρα
Βασιλική Βασιλίτζα, Βάσω Από την κοινή
Γεσθημανή Γεμανή Από το εκκλ. Γεσθημανή
Δέσποινα Δεσποινή, Ποινή, Ποινίκα Από το εκκλ. Δέσποινα
Ειρήνη Ειρηνίτζα Από την κοινή
Ελένη Ελενίτζα, Ελένη Από το αρχ. Ελένη
Ελισάβετ Λισάφ Από το εκκλ. Ελισάβετ
Ελπίδα Ελπιδίτζα Από την κοινή
Ευανθία Ευανθίτζα Από το αρχ. Ευανθία
Ευγενία Ευγενίτζα, Ευενή Από το εκκλ. Ευγενία
Ευδοκία Ευδοκίτζα Από το μεσ. Ευδοκία
Ευσεβία Ευσεβίτζα Από το εκκλ. Ευσεβία
Ευτυχία Ευτυχίτζα, Ευτυχή Από την κοινή
Ζωή Ζωίτζα Από την κοινή
Θεοφανή Θεοφανίτζα, Φανή Από το μεσ. Θεοφανώ
Θεοδοσία Θεοδοσίτζα Από το μεσ. Θεοδοσία
Θεοδώρα Θοδωρίτζα, Θοδώρα Από το μεσ. Θεοδώρα
Ευθυμία Θυμίτζα, Θυμία Από το μεσ. Ευθυμία
Καλλιόπη Καλλιοπίτζα Από το μεσ. Καλλιόπη
Καρτερή Καρτερίτζα Από το μεσ. Καρτερία
Κυριακή Κερεκίτζα, Κερεκή Από το Κυριακή
Λητώ Λίτα Από το αρχ. Λητώ
Μαγδαληνή Μάγδα Από το εκκλ. Μαγδαληνή
Μαρία Μαρίτζα, Μαρίκα Από το εκκλ. Μαρία
Μελπομένη Μέλη, Μέλπω Από το αρχ. Μελπομένη
Μυροφόρα Μυροφορίτζα Από το εκκλ. Μυροφόρα
Ξανθίππη Ξανθούλα, Ξάνθη Από το αρχ. Ξανθίππη
Ουρανία Ουρανίτζα Από το αρχ. Ουρανία
Παρασκευή Παρασκευαΐτζα Από το εκκλ. Παρασκευή
Παρθένα Παρθενίτζα Από το εκκλ. Παρθένος
Πελαγία Πελαγίτζα Από το εκκλ. Πελαγία
Πηνελόπη Πηνελοπίτζα, Πηνή Από το αρχ. Πηνελόπη
Ραχήλ Ραχηλίτζα, Ραχήλα Από το εκκλ. Ραχήλ
Ρωξάνη Ρωξανίτζα, Ρωξάνη Από το αρχ. Ρωξάνη
Σουμέλα Σιμέλα Από τη μονή Σουμελά
Σουσάνα Σουσανίτζα Από το μεσ. Σωσάνη
Σοφία Σοφίτζα, Σόφη, Τσόφα Από την κοινή
Σώνα Σωτίτζα Από το τοπικό Σιών
Φροσύνη Φροσυνίτζα Από το αρχ. Ευφροσύνη
Φωτεινή Φωτεινίτζα Από το Φωτεινός
Χαρίκλεια Χαρικλίτζα, Χαρίκλη Από το αρχ. Χαρίκλεια
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-Ανθίμου Παπαδοπούλου "Ιστορική Γραμματική", "Ιστορικόν Λεξικόν της Ποντιακής Διαλέκτου".
-Στάθη (Γεροστάθη) Αθανασιάδη, "Γραμματική-Συντακτικό της Ποντιακής διαλέκτου" (1977).
-Νίκου Σιδηρόπουλου "Γλωσσικά Πόντου" (1977).
Γιάννης Μελετίδης
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
Η Μαγεία της Ελληνικής Γλώσσας (Τελευταίο)
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ
ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΑΜΟΡΓΟ διατηρούνται μέχρι σήμερα πολλά βυζαντινά επώνυμα και με μεγάλη συχνότητα στον πληθυσμό του νησιού.
ΓΕΡΑΚΗΣ - ετος 1446
ΚΑΛΟΔΑΣ - 1482
ΘΕΟΛΟΓΗΤΗΣ - 1487
ΤΖΑΜΑΝΤΟΥΡΑΣ - 1487
ΧΑΡΟΚΟΠΟΣ - 1487
ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ - 1508
ΤΟΡΝΕΑΣ - 1521
ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ - 1529
ΣΥΜΕΔΑΛΑΣ - 1530
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ - 1550
ΠΑΣΣΑΡΗΣ - 1555
ΡΟΥΣΟΣ - 1555
ΚΑΤΖΙΦΟΥΡΗΣ - 1563
ΚΟΤΥΣ - 1584
ΣΥΝΟΔΗΝΟΣ - 1588
ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ - 1593
ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ - 1610
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - 1610
ΤΖΙΓΑΛΑΣ - 1624
ΠΡΑΣΙΝΟΣ - 1661
ΓΑΒΑΛΑΣ - 1662
ΝΟΜΙΚΟΣ - 1663
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - 1683
ΛΑΜΝΑΤΟΣ - 1720
ΣΙΓΑΛΑΣ - 1722
ΜΑΝΙΑΤΗΣ - 1728
ΧΙΩΤΙΝΗΣ - 1740
ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ - 1769
ΚΩΒΕΟΣ - 1769
ΚΟΡΒΕΣΗΣ - 1778
ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ - 1778
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ - 1793
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - 1796
ΖΑΝΝΟΣ - 1797
Στον πίνακα (επανω) εμφανίζεται ένας κατάλογος ιστορικών επωνύμων της Αμοργού, κατά την χρονολογική σειρά που καταγράφονται σε διάφορα έγγραφα, κυρίως μοναστηριακά, μέχρι το 1800.
Ο κατάλογος αυτός δεν είναι πλήρης και όσον αφορά την καταγραφή επωνύμων και όσον αφορά την χρονολογική τους εμφάνιση, γιατί οι πηγές που έχουμε στην διάθεσή μου είναι σχετικά περιορισμένες.
Ωστόσο το δείγμα είναι στατιστικά επαρκές και μπορούμε να διαπιστώσουμε με βεβαιότητα την ιστορικότητα των περισσότερων επωνύμων της Αμοργού.
Εξαιρετικά μεγάλος είναι ο αριθμός των βυζαντινών επωνύμων.
Ορισμένα, μάλιστα, έχουν ειδικό ιστορικό βάρος, γιατί αναφέρονται σε ιστορικές πηγές και για σημαντικά γεγονότα. Τέτοια για παράδειγμα είναι τα Συνοδινός (Συναδηνός), Γαβαλάς, Καλοδάς (Κολιδάς), Γεράκης, Γαβράς, κ.α. Το γεγονός αυτό και γενικά η συντριπτική παρουσία ελληνικών βυζαντινών επωνύμων σε μεγάλο βάθος χρόνου δείχνουν την ιδιαιτερότητα της Αμοργού στον ιστορικό χώρο των Κυκλάδων και του Αιγαίου.
Ο Ιωάννης Κ. Βογιατζίδης, προκειμένου να εξηγήσει την μεγάλη παρουσία γνωστών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, καταφεύγει στο φαινόμενο των πολιτικών εξορίστων, το οποίο στις Κυκλάδες εμφανίζεται στην ρωμαϊκή εποχή και συνεχίζεται στα βυζαντινά χρόνια. Υποστηρίζει ότι τα επώνυμα αυτά προέρχονται από μέλη ευγενών οικογενειών που εξόρισε στην Αμοργό ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης (1222-1254), επειδή στασίασαν εναντίον της εξουσίας του.
Η εξήγηση αυτή ήταν πειστική μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Από το 1918 που εκδόθηκε το βιβλίο του Βογιατζίδη («Αμοργός, Ιστορικαί έρευναι περί της νήσου») οι βυζαντινολογικές σπουδές προχώρησαν και πολλά νέα στοιχεία προστέθηκαν στις γνώσεις μας.
Έτσι από τις μελέτες του καθηγητή Σπύρου Βρυώνη προκύπτει ότι η έλευση ορισμένα βυζαντινών επωνύμων (Συνοδινός, Βρούτσης) πρέπει να αναχθεί σε εποχή παλαιότερη του Βατάτζη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού, ανακαινιστή της Χοζοβιώτισσας. Επιπλέον η παρουσία των Γαβαλάδων στο Αιγαίο ήταν εδραιωμένη πριν τον Βατάτζη, όπως φαίνεται από την εξουσία του Λέοντος Γαβαλά στην Ρόδο εκείνη την περίοδο. Με βάση την παράδοση για την ίδρυση του μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας, φαίνεται επιβεβλημένο να πάμε ακόμη πιο πίσω, στην εποχή της εικονομαχίας και στην περίοδο της ανάκτησης από τον Νικηφόρο Φωκά της Κρήτης που κατείχαν οι Άραβες.
Μ’ άλλα λόγια, φαίνεται ότι στο βασικό υπόστρωμα του αμοργιανού πληθυσμού (π.χ. Θεολογίτες) προστέθηκαν πριν περίπου 1.000 χρόνια ορισμένοι πληθυσμοί από την Μικρά Ασία (π.χ. Συναδηνοί). Αργότερα πιθανότατα ήρθαν και ορισμένοι βυζαντινοί πολιτικοί εξόριστοι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η συνεχής παρουσία ιστορικών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, προσφέρει στο νησί μία ιστορικότητα και μία συνέχεια, που πολύ δύσκολα συναντιούνται σε άλλα νησιά του Αιγαίου.
Αν στα επώνυμα προσθέσουμε τα ονόματα (ιδιαιτέρως τα γυναικεία), τα τοπωνύμια, τα έθιμα και τις παραδόσεις, τότε η Αμοργός αποκτά μία ιδιαίτερη σημαντικότητα στην νεότερη ιστορία του Αιγαίου.
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
Η ΡΩΜΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ
Η αναδημιουργία της αποξηραμένης λίμνης Τάκα, που βρίσκεται νότια της Τρίπολης, στο οροπέδιο της Τεγέας (σε υψόμετρο 650 μ.), έφερε στο φως ένα σπουδαίο αρχαίο εύρημα που σχετίζεται με την ίδρυση της Ρώμης.
Για τα αρχαία αυτά ερείπια ενδιαφέρονται πολύ Ιταλοί τουρίστες. Και, άλλωστε, πρώτη άρχισε να τα ψάχνει το 1940 η Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή
Σύμφωνα με την παράδοση, ο καλύτερος πολεμιστής των Αρκάδων, ο Εύανδρος, γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Ερμή, προερχόμενος από την αρκαδική πόλη Παλλάντιον ίδρυσε μαζί με συντρόφους του στις όχθες του ποταμού Τίβερη μια πόλη. Η περιοχή πήρε το όνομα Παλλάντιον (σήμερα Παλάτιον). Επειδή ο οικιστικός αυτός πυρήνας υπήρξε η απαρχή για τη δημιουργία της Ρώμης, ο αυτοκράτορας Αντωνίνος μετέτρεψε το χωριό σε πόλη και απάλλαξε τους κατοίκους από φόρους.
Ο ιστορικός και γεωγράφος Στράβωνας (65 π.Χ. - 23 μ.Χ.) αναφέρει ότι η Ρώμη «Ελληνικόν είναι κτίσμα». Ο Πλούταρχος κάνει λόγο για την ύπαρξη εορτών στη Ρώμη προς τιμήν της Καρμέντα, γυναίκας του εποικιστή της Ρώμης Ευάνδρου από την Αρκαδία, όπως και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας. Ηταν λοιπόν φυσικό οι Ρωμαίοι να θεωρούν το αρκαδικό Παλλάντιον μητρόπολή τους. Το 1940 η Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή ξεκίνησε έρευνες για τον εντοπισμό της αρκαδικής αυτής πόλης.
Δεν είναι λίγοι οι Ιταλοί που επισκέπτονται κάθε χρόνο τον νομό αναζητώντας τα ερείπια του αρχαίου Παλλάντιου. Δεν είχαμε, ωστόσο, πολλά να τους δείξουμε. Οι παλαιές ανασκαφές είχαν αποκαλύψει ένα μικρό τμήμα της αρχαίας ακρόπολης και τίποτα άλλο.
Η ανάγκη, όμως, να ανοίξουν κάποιοι αύλακες για να διοχετευθεί νερό στη λίμνη Τάκα, έργο απαραίτητο για περιβαλλοντικούς λόγους και χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε., στάθηκε τελικά η αφορμή για τον εντοπισμό της πόλης. Σύμφωνα με τον έφορο Αρχαιοτήτων της Αρκαδίας Μιχάλη Πετρόπουλο, αποκαλύφθηκε τμήμα της οχύρωσης και σπίτια τής κάτω πόλης του αρχαίου Παλλάντιου. Ο εξαίρετος αρχαιολόγος εκφράζει την πίστη ότι θα βρεθούν τα όρια της πόλης και ερμηνεύει ως δημόσιο κτήριο το οικοδόμημα που έχει αποκαλυφθεί με μια σειρά από βάσεις κιόνων.
Κοντά στο αρχαίο Παλλάντιο ο Παυσανίας περιγράφει ένα δάσος με βελανιδιές και μέσα στην πόλη έναν ναό και λίθινα αγάλματα του Πάλλαντος (ιδρυτή) και του Ευάνδρου, όπως και της Δήμητρας και Κόρης. Στην κορυφή της ακρόπολης είδε ιερό των «Καθαρών Θεών», στους οποίους ορκίζονταν για τα πιο σημαντικά ζητήματα. Τώρα αρχίζουν όλα να ξαναζωντανεύουν.
Εν τω μεταξύ, οι διερευνητικές ανασκαφές για τη λίμνη Τάκα είχαν αποτέλεσμα να βρεθούν τα ίχνη κι άλλης μιας αρχαίας πόλης, της Μανθυρέας, την οποία οι ειδικοί τοποθετούσαν στην ευρύτερη περιοχή, κοντά στην αρχαία Τεγέα, όπως ανέφερε ο Παυσανίας.
Η ανασκαφή είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο και δεν υπάρχουν ώς τώρα αποδείξεις για οργανωμένο οικισμό. Το έργο όμως επείγει και η ευχή των αρχαιολόγων είναι να τους δοθεί η ευκαιρία να το ολοκληρώσουν. *