H μεγαλύτερη συλλογή αντιγράφων αρχαίας τεχνολογίας

Νόησις-Κέντρο διάδοσης Επιστημών

Η έκθεση της «Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας» βρίσκεται στους χώρους του «Κέντρου Διάδοσης Επιστημών-Μουσείο Τεχνολογίας, ΝΟΗΣΙΣ», στη Θεσσαλονίκη.
Οι ερευνητές και οι επιστήμονες-συνεργάτες του «ΝΟΗΣΙΣ» δημιούργησαν τα ομοιώματα αυτών των αρχαίων ελληνικών εφευρέσεων βασισμένοι στις αναφορές των ιστορικών πηγών για κατασκευές που υπήρξαν τομή στη ζωή των ανθρώπων σε κάθε επίπεδο, επινοημένες χιλιάδες χρόνια πριν.
Η μοναδική αυτή συλλογή καλύπτει το χρονικό διάστημα από την προϊστορία και την αρχαϊκή περίοδο και φτάνει μέχρι τους ελληνιστικούς και τους βυζαντινούς χρόνους.
Ανάμεσα στα αντίγραφα βρίσκονται μεταξύ άλλων το Υδραυλικό ρολόι του Κτησιβίου, η ανυψωτική μηχανή του Ήρωνος, το ηλιακό ρολόι των Φιλίππων, ο κοχλίας του Αρχιμήδη, ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, ο βυζαντινός αστρολάβος κ.α.
Άλλες μόνιμες εκθέσεις του Κέντρου είναι: η «Τεχνολογία των Μεταφορών», η «Τεχνολογία της Εικόνας» και το «Τεχνοπάρκο», ένας χώρος με διαδραστικά εκθέματα, με στόχο οι επισκέπτες του να ανακαλύψουν μυστικά και νόμους της Τεχνολογίας και της Επιστήμης.
Το «ΝΟΗΣΙΣ» είναι η μετεξελιξη του Τεχνικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, που ιδρύθηκε το 1978। Οι νέες του εγκαταστάσεις ολοκληρώθηκαν και λειτουργούν από το Νοέμβριο του 2004. Το σύγχρονο και εντυπωσιακό κτίριο που στεγάζει τον κύριο χώρο δράσης σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε ακολουθώντας τις αρχές της βιοκλιματικής και καλύπτει επιφάνεια μεγαλύτερη των 3.500 τ.μ.
Πηγή
http://www.tovivlio.gr/index.php?article=110

Ο μυθικός Τάφιος βασιλιάς Μέγης

---

Ο Μέγης αναφέρεται στον Ευριπίδη ως ο βασιλιάς των Ταφίων που συμμετείχε στον Τρωϊκό πόλεμο. Γράφει ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής:

«Τα πολεμόχαρα λευκά κουπιά

των Ταφίων ο βασιλιάς ο Μέγης

κυβερνούσε, του Φυλέα το παιδί,

που τα νησιά, τις Εχινάδες, άφησε,

εκεί που δεν κοτάν οι ναύτες να ζυγώσουν»

(Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1992, μτφρ. Κ. Γεωργουσόπουλος)

Η βασική πηγή του Ευριπίδη είναι προφανώς ο Όμηρος, μιας και ο Σαλαμίνιος ποιητής παραμένει συχνά προσκολλημένος στην ομηρική παράδοση. Τί γράφει όμως ο Όμηρος για τον πρόγονό μας;

«Οἳ δ’ ἐκ Δουλιχίοιο Ἐχινάων θ’ ἱεράων νήσων, αἳ ναίουσι πέρην ἁλὸς Ἤλιδος ἄντα, τῶν αὖθ’ ἡγεμόνευε Μέγης ἀτάλαντος Ἄρηϊ Φυλεΐδης, ὃν τίκτε Διῒ φίλος ἱππότα Φυλεύς, ὅς ποτε Δουλίχιον δ’ ἀπενάσσατο πατρὶ χολωθείς· τῷ δ’ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο.»

(Ομήρου Ιλιάς Ραψωδία Β΄, 625)

«Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου. ἔνθ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Σχεδίον Περιμήδεος υἱὸν ἀρχὸν Φωκήων, Αἴας δ’ ἕλε Λαοδάμαντα ἡγεμόνα πρυλέων Ἀντήνορος ἀγλαὸν υἱόν· Πουλυδάμας δ’ Ὦτον Κυλλήνιον ἐξενάριξε Φυλεΐδεω ἕταρον, μεγαθύμων ἀρχὸν Ἐπειῶν. τῷ δὲ Μέγης ἐπόρουσεν ἰδών· ὃ δ’ ὕπαιθα λιάσθη 520 Πουλυδάμας· καὶ τοῦ μὲν ἀπήμβροτεν· οὐ γὰρ Ἀπόλλων εἴα Πάνθου υἱὸν ἐνὶ προμάχοισι δαμῆναι· αὐτὰρ ὅ γε Κροίσμου στῆθος μέσον οὔτασε δουρί. δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα».

(Ομήρου Ιλιάς Ραψωδία Ό, 510)

Από αυτά τα χωρία προφανώς προέρχονται οι πηγές του Ευριπίδη. Ο Μέγης λοιπόν ήταν αρχοντόπουλο από τις τότε Εχινάδες, δηλαδή το Μεγανήσι, τα γύρω νησιά και τις σημερινές Εχινάδες. Πατέρας του ήταν ο Φυλέας και παππούς του ο Αυγείας, βασιλιάς των Επειών της Ηλείας. Μητέρα του ήταν η Κτισμένη, κόρη του Λαέρτη και αδερφή του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας δηλαδή ήταν θείος του!

Ο Μέγης, που παρομοιάζεται στην εμφάνιση με τον θεό Άρη, συμμετείχε στην εκστρατεία της Τροίας με 40 μαύρα πλοία, λέει ο Όμηρος. Απίστευτος πολεμικός στόλος για την εποχή, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Οδυσσέας και ο Αίαντας συμμετείχαν μόνο με δώδεκα ο καθένας!

Στο δεύτερο χωρίο περιγράφεται μια πολεμική σκηνή από την Τροία. Σύμφωνα με αυτή, σε μια μάχη που συμμετέχει κι ο Έκτωρας, ο Τρώας Πολυδάμας σκοτώνει τον Ώτο από την Κυλλήνη, φίλο του Μέγη. Ο «δικός μας» βλέποντας τον φίλο του νεκρό εξοργίζεται και ορμάει στον Πολυδάμαντα, τον οποίο όμως σώζει η παρέμβαση του Απόλλωνα. Στη θέση του ο Μέγης σκοτώνει τον Κροίσμο, καρφώνοντας του το δόρυ στο στήθος.

Σε άλλη σκηνή της Ιλιάδας ο Μέγης σκοτώνει τον Πήδαιο με οικτρό τρόπο (το ακόντιο πέρασε από το ινίο μέχρι το στόμα του):

«Πήδαιον δ’ άρ’ έπεφνε Μέγης ‘Αντήνορος υιόν
ός ρα νόθος μέν έην, πύκα δ’ έτρεφε δία Θεανώ
ίσα φίλοισι τέκεσσι χαριζομένη πόσεϊ ώ.
τόν μέν Φυλεΐδης δουρί κλυτός εγγύθεν ελθών
βεβλήκει κεφαλής κατά ινίον οξέϊ δουρί:
αντικρύ δ’ αν’ οδόντας υπό γλώσσαν τάμε χαλκός»

(ΙΛΙΑΔΑ Ε’ 5.12)

Γίνεται φανερό ότι ο Τάφιος βασιλιάς ήταν πολύ γενναίος, για να μην πούμε πολεμοχαρής. Και επειδή όποιος στην αρχαιότητα υπήρξε ηρωϊκός η αστρονομία του εξασφάλισε την υστεροφημία, να σημειώσουμε κλείνοντας ότι υπάρχει και αστεροειδής με το όνομά του. Ανήκει στην ομάδα των «Τρωϊκών αστεροειδών-L4» του πλανήτη Δία, στο λεγόμενο «Ελληνικό στρατόπεδο»!

(Πηγές: – Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1992

-ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ, -Wikipedia)

Πηγή

http://www.meganisitimes.gr/2011/05/30/%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B7%CF%82/

Η ελπίδα για την αντιμετώπιση του καρκίνου

Ο Ν. ΛΥΓΙΔΑΚΗΣ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΤΟΥ

Ποιος είπε ότι στη «σκοτεινή» περίοδο για τη χώρα, δεν υπάρχουν λαμπερά παραδείγματα Ελλήνων; Ένα τέτοιο, είναι ο Καθηγητής Χειρουργικής Ογκολογίας Κος Νικ. Ι. Λυγιδάκης, οι σύγχρονες και πολλά υποσχόμενες τεχνικές για την αντιμετώπιση του μεταστατικού καρκίνου του ήπατος με πρωτοπαθή εστία το παχύ έντερο, μέσω «Ηπατεκτομής σε Δύο Χρόνους», του οποίου φέρνουν την ελπίδα.

Γι’ αυτές, αλλά και την προσφορά του στη Διεθνή Χειρουργική, ο κ. Λυγιδάκης τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο. Η παρασημοφόρηση έγινε από τον Ιταλό Πρέσβη εν ονόματι του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας σε εκδήλωση στην αίθουσα «Galaxy» του Hilton Αθηνών. Εκεί, παρευρίσκονταν εκλεκτοί προσκεκλημένοι, μεταξύ των οποίων και οι Πρέσβεις της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ, της Κίνας, και άλλοι εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος, καθώς και ο πρόεδρος και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο Πρόεδρος του ΙΣΑ, ο Πρόεδρος του Ομίλου ‘Ιατρικό Κέντρο Αθηνών’, και πολλοί άλλοι.
Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο Κος Λυγιδάκης παρουσίασε τις μεθόδους επέμβασής του. Η επέμβαση αυτή αφορά μεγάλη κατηγορία αρρώστων, που εθεωρούντο στο παρελθόν «ανεγχείρητοι», καταδικασμένοι να ζήσουν όχι περισσότερο από 18 μήνες.

Επίσης ανέδειξε τις τελευταίες εξελίξεις από την εφαρμογή της «Ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής» στην αντιμετώπιση ασθενών με διάφορες μορφές καρκίνου. Η ελάχιστα επεμβατική χειρουργική με επεμβάσεις όπως η ‘Ολική Οισοφαγεκτομή Λαπαροσκοπικά και Θωρακοσκοπικά με Αντικατάσταση του Πάσχοντος Οργάνου με Σωληνωτό Μόσχευμα Στομάχου’ προσφέρει τεράστια οφέλη στον ασθενή.

Παρουσίασε επίσης εντυπωσιακά αποτελέσματα από την εφαρμογή της «Υπερθερμικής Ενδοπεριτοναϊκής Χημειοθεραπείας – HIPEC» σε ασθενείς με περιτοναϊκές εμφυτεύσεις από καρκίνο των ωοθηκών, των οποίων η πρόγνωση στο παρελθόν ήταν δυσχερής।

Πηγή

http://www.press-time.com/new/index.php?option=com_content&view=article&id=1316:2011-05-26-15-39-47&catid=16:reportage&Itemid=72

Όταν στην Ελλάδα τιμούν τους σφαγείς των Ελλήνων – Μνημείο για τον Κεμάλ!

Πηγή
http://antistasi.org/?p=17783

από EEE

Τελικά σε αυτή την χώρα ο τουρκολαγνεία των κυβερνώντων δεν γνωρίζει όρια, ούτε συνυπολογίζει εξαιρετικά ιστορικά γεγονότα: Με ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού εγκρίθηκε η ανακήρυξη του σπιτιού που σύμφωνα με τους Τούρκους γεννήθηκε ο σφαγέας του Μικρασιατικού Ελληνισμού, Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη σε … Μνημείο!

Αν και οι Τούρκοι διαδίδουν όλα αυτά τα χρόνια ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στο συγκεκριμένο σπίτι η αλήθεια είναι ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στο χωριό Χρυσαυγή του Λαγκαδά. Το 1935 ο δήμος Θεσσαλονίκης παραχώρησε το οίκημα που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αποστόλου Παύλου και Αγίου Δημητρίου στο τουρκικό κράτος, το οποίο το μετέτρεψε σε μουσείο αφιερωμένο στον Κεμάλ Ατατούρκ. Το κτίριο αποτελείται από τρεις ορόφους και έχει αυλή. Επισκευάστηκε το 1981 και βάφτηκε στο αρχικό του χρώμα (ροζ). Το μεγαλύτερο μέρος της επίπλωσης είναι αυθεντικό.

Όπου υπήρχαν ελλείψεις συμπληρώθηκαν με έπιπλα από το Μαυσωλείο του Κεμάλ και από το Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει πάντως αυτή την κυβέρνηση είναι η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα με την οποία λαμβάνει και υλοποιεί αποφάσεις που στρέφονται κατά του θυμικού των Ελλήνων και κατά των μακροχρόνιων συμφερόντων του ελληνικού Έθνους όπως το περίφημο νόμο για την απόδοση της Ιθαγένειας στους Αλλοδαπούς.

Είναι πραγματικό εκπληκτικό ότι ενώ οι Τούρκοι αφήνουν σημαντικά μνημεία του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης να μετατρέπονται είτε σε ερείπια είτε σε στάβλους (βλ. Κατεχόμενη Κύπρος) η ελληνική κυβέρνηση ανερυθρίαστα συμβάλει στην ανασυγκρότηση της παρουσίας της πάλαι ποτέ οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τόσο η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων, όσο και η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος είχαν ζητήσει την μη αποδοχή της πρότασης για την ανακήρυξη της συγκεκριμένης οικίας σε Μνημείο.

Επιπλέον επισημαίνεται ότι όταν η δημοτική αρχή της Θεσσαλονίκης επιδίωξε την κατασκευή του ανδριάντα του Κ. Καραμανλή στην Πλατεία Αριστοτέλους, ο υπουργός Πολιτισμού είχε καταφέρει να κωλλυσιεργήσει την υλοποίηση του έργου τον Απρίλιο του 2010 με την αναπομπή της τελικής απόφασης στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο.

Μετά από όλα αυτά φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση έχει μία άλλη αντίληψη όσον αφορά την ιστορία αυτού του τόπου, τις ευαισθησίες των πολιτών της Ελλάδας και της σημασίας που έχει η γνώμη τους όπως αυτή εκφράζεται από τις οργανώσεις τους και τα πολιτικά τους πιστεύω. Τελικά στην Ελλάδα είναι πιο εύκολα να τιμήσεις το σφαγέα των Ελλήνων παρά να σεβαστείς τις επιθυμίες του κυρίαρχου λαού και τους διαπρεπείς πολιτικούς άνδρες αυτού του τόπου.

http://www.defencenet.gr

ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΤΟΠΟ

Για πρώτη φορά μεταπολεμικά αφαιρούν τα όπλα από τους Εθνοφύλακες σε περιοχές ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ όταν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες για επικείμενη δραστηριοποίηση μονάδων του UCC

Την αφαίρεση του οπλισμού των Μονάδων Εθνοφυλακής της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας αποφάσισε η κυβέρνηση και ήδη το μέτρο εφαρμόζεται με την ειδοποίηση των εθνοφυλάκων να επιστρέψουν άμεσα τα όπλα τους. Είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που αφαιρείται από την Εθνοφυλακή ο οπλισμός της σε αυτές τις περιοχές που συνορεύουν με την Αλβανία και τα Σκόπια και ενώ υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες για επικείμενη δραστηριοποίηση μονάδων του UCC, ειδικά στην δυτική Μακεδονία. Η αφαίρεση του οπλισμού γίνεται εξαιρετικά εσπευσμένα και χαρακτηριστικό είναι ότι δεν παραδίδονται τα πυρομαχικά (που θα απαιτούσαν προετοιμασία υποδοχής και ειδικές συνθήκες μεταφοράς και φύλαξης, αλλά μόνο τα όπλα των Εθνοφυλάκων.


Ήδη οι τοπικές στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές επιδίδουν σημειώματα ή επικοινωνούν απ'ευθείας με τους Εθνοφύλακες και τους καλούν να επιστρέψουν άμεσα τα όπλα που τους είχε εμπιστευθεί το κράτος για να υπεραπίσουν το πάτριο έδαφος ως τελευταία γραμμή άμυνας ή για την οργάνωση αντάρτικων μονάδων στα μετόπισθεν. Πολύ πρόσφατα στην δεκαετία του '90 είχαν οργανωθεί κοινές περιπολίες Εθνοφυλάκων με μονάδες του Ε.Σ. για να αποτρεπεί η μαζική είσοδος συμμοριών από την γειτονική Αλβανία.
Η απόφαση της κυβέρνησης φαίνεται ότι συνδέεται με τους φόβους που υπάαρχουν για ανεξέλεγκτες ταραχές σε ολόκληρη την χώρα με αφορμή την οικονομική κρίση, ακόμα και σχεδίων εκτροπής.
Χαρακτηριστική είναι η θέση που εξέφρασε στην πρόσφατη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ο πρωθυπουργός Γιώργος παπανδρέου στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών την περασμένη Παρασκευή. Όπως είχε σημειώσει χαρακτηριστικά σύμφωνε με πληφορίες του defencenet.gr: "Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη προς την Πολιτεία και αυτό διαβρώνει τα πάντα. Κανείς δεν πιστεύει τίποτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις καταλαβαίνετε ότι ψάχνει για σωτήρες, πηγαίνει στη βία". Το defencenet.gr έχει απευθύνει ερώτημα στο υπουργείο για τους λόγους αφαίρεσης του οπλισμού και αναμένει απάντηση.

defencenet
Πηγή

http://greeknation.blogspot.com/2011/05/ucc.html

Ο Ημίθεος ήρωας Περσέας και η Ανδρομέδα

Ο Ακρίσιος, ο Βασιλιάς του Άργους, είχε μία μοναχοκόρη, τη Δανάη, αλλά δεν είχε γιους ώστε να κληρονομήσουν το βασίλειο του. Η επιθυμία του να αποκτήσει ένα γιο ήταν τόσο μεγάλη, που αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι το μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτεί την Πυθία. «Όχι εσύ, Ακρίσιε, αλλά η κόρη σου Δανάη θα αποκτήσει ένα γιο. Κι αυτό το παιδί θα είναι η αιτία του θανάτου σου!» του είπε η ιέρεια του μαντείου.

Για να εμποδίσει την πραγματοποίηση του χρησμού, ο Ακρίσιος έδωσε εντολή να κατασκευαστεί μια υπόγεια φυλακή, στο κέντρο της αυλής του παλατιού του, όπου έκλεισε την όμορφη Δανάη. Μόνο η τροφός της Δανάης μπορούσε να την επισκέπτεται καθημερινά σ' αυτό το παράξενο κελί που έμοιαζε με τάφο, για να της πηγαίνει φαγητό και να τη φροντίζει. Όμως το σχέδιο του Ακρίσιου δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει το Δία να δει την κοπέλα και να την ερωτευτεί. Για να καταφέρει να την πλησιάσει, ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή που μπήκε μέσα στην υπόγεια φυλακή από μια σχισμή στη μεταλλική σκεπή της.

Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό η Δανάη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Περσέα, και με τη βοήθεια της τροφού της τον κράτησε κρυφό από τον κόσμο.

Η οργή του Ακρίσιου

Είχαν περάσει τρία με τέσσερα χρόνια, όταν μια μέρα, περπατώντας στην αυλή του παλατιού του, ο Ακρίσιος άκουσε μια παιδική φωνή κάτω από το έδαφος. Ήταν η φωνή του Περσέα, που γέλαγε χαρούμενος παίζοντας. Οργισμένος ο βασιλιάς που εξαπατήθηκε, καταδίκασε σε θάνατο την τροφό της κόρης του και ανάγκασε τη Δανάη να ομολογήσει μπροστά στο ιερό του Δία το όνομα του πατέρα του παιδιού της.

«Το όνομα του είναι Δίας» ομολόγησε η Δανάη, αλλά ο Ακρίσιος θύμωσε ακόμα περισσότερο, πιστεύοντας πως η κόρη του έλεγε ψέματα.

«Κλείστε μητέρα και παιδί σε μια λάρνακα, σφραγίστε την και πετάξτε την στη θάλασσα» διέταξε ο βασιλιάε. Έτσι κι έγινε, αλλά η λάρνακα δεν βούλιαξε. Παρασυρμένη από τα θαλάσσια ρεύματα, ταξίδεψε στο πέλαγος και έφτασε έπειτα από καιρό στη Σέριφο, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων. Εκεί βασιλιάς ήταν ο Πολυδέκτης. Ένας ψαράς που τον έλεγαν Δίκτη είδε τη λάρνακα να επιπλέει στο νερό και με τη βοήθεια μερικών συντρόφων του πέταξε στη θάλασσα ένα δίχτυ και την τράβηξε στη στεριά. Ετσι η Δανάη και ο Περσέας σώθηκαν από βέβαιο πνιγμό, αλλά όχι και από τις συμφορές που ήταν γραφτό να τους βρουν στο μέλλον.

Nikos Lygeros - Leonardo da Vinci

Σκίτσα και μελέτες του Νίκου Λυγερού για το έργο του Leonardo da Vinci
Drawings and studies of Nik Lygeros on the opus of Leonardo da Vinci.
Dessins et études de Nik Lygeros sur le opus de Leonardo da Vinci
Music: Clint Mansell - Pi r^2

Made by: Vicky Tsatsaba

Θεόδωρος Δηλιγιάννης 1824 – 1905

Πολιτικός από τη Γορτυνία, απόγονος της ιστορικής και αρχοντικής οικογενείας των Δεληγιανναίων. Γεννήθηκε στα Λαγκάδια στις 19 Μαΐου 1824 και σε ηλικία 13 ετών έμεινε ορφανός. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Εσωτερικών.

Στην πολιτική αναμίχθηκε το 1862 και από τότε εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής, ως τη δολοφονία του το 1905. Το 1867 απεστάλη από την κυβέρνηση στο Παρίσι για την επίλυση του κρητικού ζητήματος, όπου απέκτησε υψηλές γνωριμίες. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, κατέλαβε διάφορες υπουργικές θέσεις (τρεις φορές υπουργός Εξωτερικών, υπουργός Οικονομικών και Στρατιωτικών). Έλαβε μέρος στο Συνέδριο του Βερολίνου και ανέπτυξε τις ελληνικές θέσεις, αξιώνοντας την προσάρτηση της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Κρήτης, ενώ διαπραγματεύτηκε την πλήρωση του κενού ελληνικού θρόνου, μετά την έξωση του Όθωνα.

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης διετέλεσε 5 φορές πρωθυπουργός (1885-1886, 1890-1892, 1895-1897, 1902-1903 και 1904-1905) και υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλος του Χαρίλαου Τρικούπη. Οι δύο πολιτικοί κυριάρχησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή το τελευταίο τέτάρτο του 19ου αιώνα. Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν ο εκσυγχρονιστής των καθυστερημένων δομών της ελληνικής κοινωνίας, ο Θόδωρος Δηλιγιάννης ο συντηρητικός πολιτικός, που εξέφραζε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τα κρατικοδίαιτα στρώματα που πλήττονταν από τα μέτρα του μεσολογγίτη πολιτικού.

Επί πρωθυπουργίας του έγιναν οι Πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας (1896), ενώ την ίδια ώρα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονταν στο χειρότερο δυνατό σημείο, λόγω του Κρητικού και Μακεδονικού ζητήματος. Ο Δηλιγιάννης, παρασυρμένος από διάφορους ανεύθυνους παράγοντες, ωθήθηκε στον ατυχή πόλεμο με την Τουρκία το 1897, με αποτέλεσμα να εξαναγκασθεί σε παραίτηση. Επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο πέντε χρόνια αργότερα και πρόλαβε να γίνει δύο φορές πρωθυπουργός πριν από το μοιραίο.

Το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905 ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ως πρωθυπουργός, πήρε το δρόμο για τη Βουλή, προκειμένου να παραστεί σε μία συνεδρίαση ρουτίνας. Στις 5:05 μ.μ. έφθασε με την άμαξά του στην είσοδο του Βουλευτηρίου, στην οδό Σταδίου, συνοδευόμενος από τον σωματοφύλακά του Γιάννη Πάνο.

Ένας άνδρας 35 περίπου ετών προθυμοποιήθηκε να του ανοίξει την πόρτα της άμαξας. Ήταν ψηλού αναστήματος, μαυριδερός, με ρούχα κόκκινα σχεδόν ξεβαμμένα. Ο ανύποπτος Δεληγιάννης τον ευχαρίστησε και κατευθύνθηκε προς τη μαρμάρινη κλίμακα της Βουλής. Τότε, ο άγνωστος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε ένα μαχαίρι και το βύθισε στην κοιλιά του άτυχου πολιτικού.

Η φρουρά της Βουλής αιφνιδιάστηκε πλήρως, όπως και ο σωματοφύλακάς του, και μόνο ορισμένοι από τους παριστάμενους πολίτες αντελήφθησαν αμέσως τη σκηνή της δολοφονικής απόπειρας. Αμέσως κινήθηκαν εναντίον του, καταφέροντάς του χτυπήματα με τις γροθιές και τα μπαστούνια τους. Από την οργή του κόσμου τον έσωσε ένας λοχίας της Φρουράς, που τον μετέφερε βαριά πληγωμένο στο υπόγειο της Βουλής.
Εκεί, ο επικεφαλής της Φρουράς πληροφορήθηκε το όνομα του δράστη: Αντώνιος Κωσταγερακάρης. Ιδιότητα: Λεσχειάρχης - Χαρτοπαίκτης.
– «Τι έκανες μωρέ», του είπε.
– «Έκλεισε τα χαρτοπαίγνια και εψόφησα από την πείνα» ψέλλισε και μετ' ολίγον ξεψύχησε.

Η κατάσταση του Δηλιγιάννη συνεχώς χειροτέρευε. Υπεβλήθη αμέσως σε επέμβαση λαπαροτομίας από τρεις καθηγητές της Ιατρικής, αλλά κατά τη διάρκεια της εγχείρισης παρέδωσε το πνεύμα. Αν και χωρίς πολιτικά κίνητρα, υπήρξε η δεύτερη δολοφονία σημαίνοντος πολιτικού προσώπου στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης κηδεύτηκε την επομένη με μεγάλες τιμές. Η καρδιά του φυλάσσεται στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στη γενέτειρά του, Λαγκάδια, ενώ ανδριάντας του έχει στηθεί στην είσοδο του Παλαιά Βουλής. Ο Γορτύνιος πολιτικός υπήρξε προσηλωμένος στον κοινοβουλευτισμό, ήταν δεινός ρήτωρ, ενώ δεν δίστασε να συγκρουστεί με το Παλάτι, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Διακρινόταν, όμως, για την έλλειψη αρχών και τις δημαγωγικές του τάσεις.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:

4Αφιέρωμα: Ανώτατοι Άρχοντες και Πρωθυπουργοί της Ελλάδας

4Αποφθέγματα: Θεόδωρος Δηλιγιάννης

4000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Ορέστης και Ηλέκτρα (Επεισόδιο 6)

Επεισόδιο 6: Ο τάφος του Αγαμέμνονα και ο όφις της Κλυταιμνήστρας
Του Νίκου Λυγερού
Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου

Η Χρυσόθεμις τρέχει, γεμάτη χαρά, προς την Ηλέκτρα που είναι συντετριμμένη, στην δεξιά γωνία της σκηνής.

Χρυσόθεμις, χαρούμενη.
Ηλέκτρα! Ηλέκτρα! Η Ηλέκτρα φεύγει. Ηλέκτρα, ξαναγύρισα!

Ηλέκτρα
Κι εγώ, έφυγα για πάντα…

Χρυσόθεμις
Ηλέκτρα, όλα τ’ αψήφησα για χάρη σου!

Ηλέκτρα
Είν’ ανώφελο τώρα…

Χρυσόθεμις
Δεν σε καταλαβαίνω. Ποιος παράξενος πόνος μπόρεσε να σε μεταμορφώσει έτσι;

Ηλέκτρα
Θεωρούσα πως η μοίρα ήταν ανελέητη, τώρα ξέρω πως είναι απάνθρωπη…

Χρυσόθεμις
Εσύ το λες αυτό; Εσύ, η πάντοτε δίκαιη, η ποτέ απελπισμένη ακόμη και μέσα στην πιο μεγάλη συμφορά…

Ηλέκτρα
Η μοίρα είναι ένας μαχητής τρομερός! Μετράει πρώτα την αντοχή μας, έπειτα κομματιάζει όλες μας τις ελπίδες μία-μία, μετά μας αφήνει να ελπίζουμε σε μία νίκη πιθανή και στο τέλος, την πιο απρόσμενη στιγμή, δίνει τη χαριστική βολή.

Χρυσόθεμις
Η γλώσσα σου είναι ασαφής. Αυτό που είδα εγώ είναι σαφές. Ηλέκτρα, άσε τ’ αυτιά σου ν’ ακούσουν αυτό που είδαν τα μάτια μου.

Ηλέκτρα
Τίποτε πια δεν έχει καμία σημασία. Πράξε όπως σου αρέσει.

Χρυσόθεμις
Είπα στο παλάτι πως είχα εκπληρώσει το καθήκον μου κι εκείνη, ικανοποιημένη από μένα, στη συνέχεια με άφησε ελεύθερη. Έπειτα όπως είχαμε συμφωνήσει, μόλις έδυσε ο Ήλιος, πήρα πάλι το μονοπάτι για τον τάφο του πατέρα μας, προσέχοντας τον παραμικρό θόρυβο. Άφησα στ’ αριστερά μου τον Κύκλο και συνάντησα τον φύλακα της πύλης των δύο λεόντων. Για μια στιγμή νόμισα πως οι άντρες τού Αιγίσθου δεν θα μ’ άφηναν να φύγω μα ο επικεφαλής τους, βλέποντας τις προσφορές, μου έδειξε έλεος.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Το αρχαιότερο μουσικό όργανο που έχει ανακαλυφθεί χρονολογείται από τη Μέση Νεολιθική περίοδο (5000 π.Χ.) και είναι μια κοκάλινη σφυρίχτρα με μια οπή που βρέθηκε στη Θεσσαλία και εκτίθεται στο Μουσείο του Βόλου.

Επόμενες μαρτυρίες προέρχονται από τον κυκλαδικό πολιτισμό της 3ης χιλιετίας π.Χ. Τα κυκλαδικά ειδώλια (Εθν. Αρχαιολογικό μουσείο) με εκτελεστές τριγώνου-άρπας, δίαυλου και σύριγγας του Πανός μαρτυρούν μια ζωντανή μουσική παράδοση ήδη από την εποχή αυτή. Μαρτυρίες διαθέτουμε και από το Μινωικό και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό (2η χιλιετία π.Χ.) όπου πρωτοεμφανίζεται η λύρα, το σείστρο και τα κύμβαλα (ζίλια). Στα Ομηρικά έπη υπάρχουν πολλές μουσικές αναφορές ενώ γνωρίζουμε ότι τα ίδια τα ομηρικά έπη απαγγέλλονταν από τους ραψωδούς και τραγουδιόνταν με συνοδεία λύρας από τους κιθαρωδούς.

Στη λατρεία, σημαντικές μορφές όπως ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος και ο Ορφέας, συνδέονται άμεσα με τη μουσική.

Στους αρχαϊκούς χρόνους καθιερώνονται οι νόμοι (επταμερή κομμάτια για αυλό, κιθάρα ή/και τραγούδι με αυστηρή δομή). Καθιερώνονται επίσης οι 7 χορδές στην λύρα και ξεκινούν αντίστοιχα με τους Ολυμπιακούς οι μουσικοί αγώνες (κιθάρα, αυλός ή/και τραγούδι). Στην κλασική εποχή, η μουσική έχοντας ενσωματώσει τις μουσικές παραδόσεις των γειτονικών πολιτισμών αποκτά πια συγκεκριμένη μορφή και σύστημα. Η τραγωδία και η κωμωδία είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη μουσική (σχεδόν όλο το κείμενο ήταν μελοποιημένο).

Φιλόσοφοι όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, διερευνούν τη σχέση μουσικής με τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία και την ψυχή. Διαμορφώνονται τυποποιημένα κομμάτια, όπως ο παιάν (με συνοδεία κιθάρας προς τιμήν του Απόλλωνα), ο διθύραμβος (με αυλό, λατρεία του Διονύσου), ο ύμνος, ο θρήνος, ο υμέναιος (γαμήλιο άσμα) και το σκόλιον (τραγούδι του κρασιού με αυλό ή
βάρβιτο).
Τον 5ο αιώνα π.Χ. αιώνα διαμορφώνεται μια «νέα μουσική» με περισσότερη ποικιλία στους φθόγγους, τις μελωδίες και την έκφραση. Στους μετέπειτα χρόνους, συγγράφονται θεωρητικά κείμενα της μουσικής, αποκρυσταλλώνεται η σημειογραφία, κατασκευάζονται νέα όργανα όπως η ύδραυλις, η ελληνική μουσική εξαπλώνεται σε όλον τον ελληνιστικό κόσμο, επηρεάζει εμφανώς τις μουσικές άλλων πολιτισμών, όπως της Ρώμης και της Μέσης Ανατολής και αποτελεί το διεθνές μουσικό σύστημα έως και τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους. Αργότερα, τόσο η μουσική του Βυζαντίου όσο και η μουσική της Δύσης κτίζονται πάνω σ’ αυτή τη μουσική παράδοση της οποίας εμφανή κατάλοιπα παραμένουν ζωντανά έως τις μέρες μας.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Βασικές μαρτυρίες για την μουσική του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού είναι:
Γλυπτά: αγάλματα, ανάγλυφα, ειδώλια
Απεικονίσεις: σε αμφορείς, τοιχογραφίες και μωσαϊκά
Θεωρητικά κείμενα αρχαίων συγγραφέων που περιγράφουν το μουσικό σύστημα, τη σημειογραφία, τα όργανα, τη σχέση της μουσικής με τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά.
Έμμεσες αναφορές από άλλα κείμενα (Όμηρος, Ιστορικοί) που περιγράφουν τη μουσική πράξη ή τη μουσική ζωή.
Υπολείμματα αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων (που βρέθηκαν συνήθως σε τάφους και ιερά)
Μουσικά κομμάτια (τραγούδια, ύμνοι και αποσπάσματα από τραγωδίες) καταγραμμένα σε αρχαία ελληνική μουσική σημειογραφία σε πάπυρους ή ανάγλυφα (περίπου 50 από τα οποία 10 εκτενή)

Οι μαρτυρίες αυτές μας επιτρέπουν να έχουμε μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα για το μουσικό σύστημα, τα όργανα, τη μουσική ζωή και τη φιλοσοφία। Δεν μας βοηθούν όμως αρκετά στην ηχητική απόδοση του ύφους των μουσικών αποσπασμάτων. Για το λόγο αυτό οι έως τώρα εκτελέσεις διαφέρουν μεταξύ τους. Ίσως μέσα από την έρευνα των έμμεσων μαρτυριών, αλλά και από την αντιπαραβολή με γειτονικούς μουσικούς πολιτισμούς καθώς και τη σύγχρονη μουσική παράδοση καταφέρουμε μελλοντικά να έχουμε μια πιστότερη ηχητική απόδοση της αρχαίας Ελληνικής μουσικής.
Πηγή
http://visaltis.blogspot.com/2011/05/blog-post_30.html

Κι όμως,μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία,αν ο λόγος απόσυρσής τους είναι όντως το κόστος των μπαταριών!

από EEE

( Κι όμως, μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία ……! )

Tέλος εποχής θα σημάνει στις 9 Ιουνίου και μετά από 40 χρόνια πολύτιμης υπηρεσίας για το ιστορικό υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ (S110), το πρώτο παγκοσμίως Τύπου 209, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Δημοκρατία, το Πολεμικό Ναυτικό αποφάσισε τον παροπλισμό και τη μεταφορά του στο πάρκο Ναυτικής Παράδοσης στο Παλαιό Φάληρο.

Το υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ κατασκευάσθηκε στα Ναυπηγεία της HDW στο Κίελο της Γερμανίας. Η καθέλκυση του έγινε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, ενώ στις 6 Νοεμβρίου 1971 κατέπλευσε στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας και εντάχθηκε στη δύναμη της Διοίκησης Υποβρυχίων του Αρχηγείου Στόλου.

Το μαύρο καλοκαίρι του 1974, τα υπερσύγχρονα για την εποχή υποβρύχια ΓΛΑΥΚΟΣ και ΝΗΡΕΥΣ (S111) διατάχθηκαν να πλεύσουν προς τη Κύπρο για την εφαρμογή του Σχεδίου “Κ” που αφορούσε τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο, προτού ανακληθούν δύο φορές. Από τον Μάρτιο του 1996 έως τον Αύγουστο του 1998 έλαβαν χώρα στις εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου Σαλαμίνας οι εργασίες εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (πρόγραμμα Neptune I) για την επιχειρησιακή και τεχνολογική του αναβάθμιση, στις απαιτήσεις του σύγχρονου πολέμου.

Σημειώνεται ότι τα 4 υποβρύχια που υποβλήθηκαν στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού είναι τα μοναδικά στο Πολεμικό Ναυτικό που μπορούν να εκτοξεύουν βλήματα UGM-84D Block 1C Sub-Harpoon.

Κι όμως, μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία, αν ο λόγος απόσυρσής τους είναι όντως το κόστος των μπαταριών!

Ήδη έχει αποσταλεί στους αρμοδίους, επιστολή-γνωστοποίηση από Ομάδα Ελλήνων Ερευνητών (που παρενέβην προσφάτως και σε άλλο τομέα!).

Όπως αναφέρει η επιστολή-γνωστοποίηση, η Ομάδα Ελλήνων Ερευνητών προσφέρει τον τρόπο, όχι μόνο για πλήρη επαναφόρτιση των μπαταριών και μάλιστα ανέξοδα, αλλά και αύξηση της διάρκειας ζωής των, καθώς και αύξηση της δυνατότητος χρόνου καταδύσεως των υποβρυχίων, όπως και αύξηση της ισχύος των ηλεκτρογεννητριών τους με ταυτόχρονη μείωση της παραγωγής ενέργειας τους….

Εάν εμμείνουν για ακόμη μια φορά στην απόφασή τους, στις 9 Ιουνίου, τότε θα δημοσιοποιήσουμε όλα τα σχετικά έγγραφα….

Είναι κρίμα τα χρήματα που δόθηκαν το 1998 να χαθούν επειδή κάποιοι στοχεύουν στη μείωση του αξιόμαχου του ΠΝ…।

Πηγή

http://antistasi.org/?p=17775

Μόνο Ελληνικά !

Η επιρροή του Θουκυδίδη στο σύγχρονο κόσμο

Ο πατέρας του πολιτικού ρεαλισμού διαδραματίζει έναν βασικό ρόλο στην τρέχουσα ισορροπία των θεωριών δύναμης.
Από τον Αλέξανδρο Kemos
διαβαθμισμένο σπουδαστή στις διεθνείς σχέσεις στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Ο Θουκυδίδης, ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός του 5ου αιώνα π.Χ., είναι όχι μόνο ο πατέρας της επιστημονικής ιστορίας, αλλά και του πολιτικού «ρεαλισμού», του σχολείου της σκέψης που προϋποθέτει ότι οι διακρατικές σχέσεις είναι βασισμένες στο συσχετισμό των δυνάμεων και δύσκολα μεταβάλλονται. Μέσω της μελέτης του πελοποννησιακού πολέμου, ενός καταστρεπτικού πολέμου που άρχισε σε 431 π.Χ. μεταξύ των ελληνικών πόλεων κρατών, ο Θουκυδίδης παρατήρησε ότι η στρατηγική αλληλεπίδρασης των κρατών ακολούθησε ένα ευδιάκριτο και επαναλαμβανόμενο σχέδιο.
Σύμφωνα με αυτό, μέσα σε ένα δεδομένο σύστημα των κρατών, μια ορισμένη ιεραρχία μεταξύ των κρατών καθόρισε τη μορφή των σχέσεών τους.
Επομένως, υποστήριξε ότι ενώ μια αλλαγή στην ιεραρχία των πιο αδύνατων κρατών δεν είχε επιπτώσεις σε ένα δεδομένο σύστημα, μια διαταραχή της ισορροπίας μεταξύ των ισχυρότερων κρατών θα ανέτρεπε αποφασιστικά τη σταθερότητα του συστήματος. Στη σκέψη του Θουκυδίδη ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα μιας συστηματικής αλλαγής, που επήλθε από την αυξανόμενη δύναμη της αθηναϊκής πόλης κράτους, η οποία προσπάθησε να υπερβεί τη δύναμη της ομολόγου της Σπάρτης.
 Ό,τι κατέστησε τον πόλεμο αναπόφευκτο ήταν η αύξηση της αθηναϊκής δύναμης και του φόβου που αυτό το γεγονός προκαλούσε στη Σπάρτη. Ο Θουκυδίδης έγραψε προκειμένου να διευκρινιστεί η προκύπτουσα μεταβολή, δηλαδή «μια αλλαγή στην ιεραρχία μεταξύ των κρατών ή στον έλεγχο των διεθνών πολιτικών σχέσεων».
Ο ρεαλισμός του Θουκυδίδη έχει ασκήσει διαχρονική επίδραση στον τρόπο που οι σύγχρονοι αναλυτές αντιλαμβάνονται τις διεθνείς σχέσεις. Προσθέτοντας στις εργασίες Gilpin και του Waltz, ο Leo Strauss του πανεπιστημίου του Σικάγου είδε τον πελοποννησιακό πόλεμο ως περιορισμό των προτάσεων που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν και να προσδιοριστούν σε ένα συνεπές πλαίσιο ή να χρησιμεύσουν ακόμη και ως η βάση για μια σειρά νόμων για την επιστήμη της σύγχρονης πολιτικής.

ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ – Η ΗΡΩΙΔΑ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ’40 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ, ΠΟΥ ΑΝΑΒΙΩΣΕ ΤΟ «Ή ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ»

Ομολογώ πως όταν διάβασα το ακόλουθο κείμενο που αγνοούσα, ανατρίχιασα. Ήρθαν στο μυαλό μου οι θρυλικές αρχαίες Σπαρτιάτισσες μάνες που όταν έφευγαν τα παιδιά τους για το πολεμικό μέτωπο, τους παρέδιδαν την ασπίδα με την ρητή εντολή «ή ταν ή επί τας», δηλαδή, ή μ’ αυτήν (εννοώντας να επιστρέψει κρατώντας την ως νικητής) ή πάνω σ’ αυτήν (δηλαδή τιμημένος νεκρός, πάνω στην ασπίδα του, πεσών στην εκτέλεση του καθήκοντος).

Η εκλιπούσα Ελένη Ιωαννίδου γεννήθηκε στους Αρμενίους Κυπαρισσίας. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ιωαννίδη και απέκτησε 10 παιδιά, 9 αγόρια και 1 κορίτσι. Έζησε όλα της τα χρόνια στην Κυπαρισσία της Μεσσηνίας.

Η Ελληνική πολιτεία την έχει τιμήσει ως σύμβολο της Ελληνίδας Μητέρας του έπους του 1940, ενώ στην Κυπαρισσία έχει αναγερθεί και άγαλμά της. Τον λόγο θα τον καταλάβετε, αφού διαβάσετε το τηλεγράφημα, που έστειλε η Ελένη Ιωαννίδου το 1941 στον τότε Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή, όταν σκοτώθηκε ένας απ’ τους εννιά της γιους στο πολεμικό μέτωπο…

Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και συγκεκριμένα στις 2 Φεβρουαρίου του 1941, έστειλε το παρακάτω γράμμα:

«Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν

Ο υιός μου Ευάγγελος Ιωάννου Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ιωάννου Ιωαννίδην να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.

Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ιωάννου Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.

Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της πατρίδας ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.

Γνωρίσατε βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημά μου θέλει είναι:

Ζήτω η Πατρίς!

Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου, Κυπαρισσία
2 Φεβρουαρίου 1941»

ΤΙΜΗ και ΜΝΗΜΗ, ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ!!!
Πηγή

http://enneaetifotos.blogspot.com/2010/10/40.html

Το Κούρσεμα της Πόλης

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΤΟ ΠΑΡΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Σαν πατήθηκε πειά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή. Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους. Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα.

Το μεγάλο μακελειό βάσταξε απ' την ανατολή του ηλίου ίσαμε το μεσημέρι. Πολλοί χριστιανοί κρυφτήκανε μέσα σε λαγούμια και σε σπηλιές κ' ύστερα τους βρήκανε και τους σκλαβώσανε.
Φτάνοντας οι Τούρκοι στην πλατεία, ανεβήκανε στον πύργο και κατεβάσανε τη βυζαντινή σημαία και τη σημαία τ' άγιου Μάρκου και ισάρανε στον τόπο τους το σαντάρδο του σουλτάνου. Τα κάστρα από τη μιαν άκρη ίσαμε την άλλη πέσανε στα χέρια του Τούρκου. Μονάχα οι Κρητικοί, που βρισκόντανε μέσα στους πύργους του Λέοντα και του Βασιλείου, βαστήξανε τον πόλεμο ίσαμε το μεσημέρι. Ο σουλτάν Μεμέτης σαν τάκουσε θαύμασε την παλληκαριά τους και τους άφησε να φύγουνε στην πατρίδα τους, παίρνοντας μαζί τους ό,τι είχανε απάνω τους.

Ποιός εἴμαμε πὼς πληρώνει;

Τὸ παρακάτω ἄρθρο ἔλαβα μὲ μήνυμα ἀπὸ τὸν γράφοντα. Εἶναι ὁλίγα ἐξ ὅσων καθημερινῶς μᾶς κλέβουν. Ἐλάχιστα!!!
Διαβᾶστε το μετὰ μεγάλης προσοχῆς! Καὶ μετὰ βαρᾶτε τους ὅπου τοὺς συναντήσετε! Διότι δὲν εἶναι μόνον θρασύτατοι κλέφτες! Δὲν εἶναι μόνον αὐτοὶ ποὺ ξεπουλοῦν τὰ πάντα! Εἶναι ΠΡΟΔΟΤΕΣ κάθε ἀξίας!!! Μὰ κάθε ἀξίας!
Ἡ τιμωρία τους; Ὅπως λέει καὶ ἡ Στεφανία Λυγεροῦ σὲ ἔνα της μήνυμα μὲ τίτλο:
«ποιά εἶναι ἡ καλλίτερη τιμωρία γιά τόν προδότη;»
Παίζει πολύ το θέμα τελευταία, ε πλησιάζει και η ώρα τους, πρέπει να ρυθμιστεί.
Η μια άποψη είναι ότι ο θάνατος φέρνει τη λύτρωση, αν τους επιβληθεί δεν θα πάρουν ό,τι τους αξίζει. Για να τιμωρηθούν πραγματικά υπάρχουν καλές δουλίτσες να τους ανατεθούν -και μέχρι να πεθάνουν-, όπως πχ καθάρισμα υπονόμων.
Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια. Για τον συνειδητοποιημένο άνθρωπο είναι ο θάνατος λύτρωση. Αν ήσουν Πάγκαλος, που νομίζει ότι είναι Θεός, ότι όλα του ανήκουν.. το μόνο που θα φοβόσουν, το μόνο που δεν μπορείς να αλάξεις/ματαιώσεις, θα ήταν αυτό. Τον θάνατο.
Είναι το μόνο που φοβούνται οι απαίδευτοι. Για τον προδότη, δεν υπάρχει καταλληλότερη τιμωρία….
Προσωπικῶς πιστεύω πὼς μόνον γιὰ βοθροκαθαριστές πλέον κάνουν. Τίποτα καλλίτερο γιὰ τοὺς προδότες!
Φιλονόη.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΞΗΣ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗΣ ΤΕΧΝΙΚΟΣ Η/Υ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΝ ΚΙΝ. 6932855561
ΠΛΗΡΩΝΟΜΕ Ε 19.000 για τον οικογενειακό καυγά της Αποστολάκη, ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ ΠΑΣΟΚ !
Η καθαρά Συντεχνιακή Απόφαση των Ελλήνων Βουλευτών να αρνηθούν να αφαιρέσουν τη Βουλευτική Ασυλία της Μιλένας Αποστολάκη, στην προσπάθεια τους να την προστατεύσουν από μια Μήνυση που κατέθεσε εναντίον της ο πρώην σύζυγός της εισαγωγέας αυτοκινήτων, Συγγελίδης. καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η Ελληνική Βουλή πρέπει να. πληρώσει .πρόστιμο 12.000 ευρώ στον Συγγελίδη και 7.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα!
Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που θα γίνει μέγα θέμα, εκτός αν το θάψουν τα ΜΜΕ, όχι μόνον γιατί αποκαλύπτει περίτρανα τον απαράδεκτο Συντεχνιακό τρόπο με τον οποίον σκέπτονται και συμπεριφέρονται οι Έλληνες Βουλευτές, αλλά επιβεβαιώνει την κατάχρηση της Βουλευτικής Ασυλίας και σε θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με τις Πολιτικές Ενέργειες των Βουλευτών, και κατ’ επέκταση επισφραγίζουν τις κατηγορίες περί Διαφθοράς!

Οι Έλληνες Βουλευτές αρνήθηκαν να αφαιρέσουν τη Βουλευτική Ασυλία από την Μιλένα Αποστολάκη, προκειμένου να δικαστεί γιατί αθέτησε τη συμφωνία να βλέπει ο πρώην συζυγός της τα παιδιά του μετά από το χωρισμό τους, με αποτέλεσμα ο πετυχημένος επιχειρηματίας, να στραφεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και να δικαιωθεί!
Αναρωτιέστε μήπως τι άλλα πληρώνουμε ; ; ; Πάμε παρακάτω.

“ Ολα ξεκίνησαν με το “ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” του ΓΑΠ, περάσαμε στο “ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΑΛΙΟ” του ΛΟΒΕΡΔΟΥ” και καταλήξαμε στο “ ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ” της ΚΑΤΣΕΛΗ….

Ιάννης Ξενάκης 1922 – 2001

Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική.

Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση.

Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη.

Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες.

Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά.

Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.

Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, πέθανε στο Παρίσι.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ:
	Ιάννης Ξενάκης - Συναφαϊ, για πιάνο και ορχήστρα (Μέρος Α')
	Ιάννης Ξενάκης - Συναφαϊ, για πιάνο και ορχήστρα (Μέρος Β')

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Τα νέα της πόλης" 25/5/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στην εκπομπή
"Τα νέα της πόλης"
Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης "Όμορφη Πόλη"
25/05/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/Radio-Xanthi_20110525.html

Η θεωρία του σοκ στην πράξη

Μία πάρα πολύ καλή προσέγγιση γιά τό τί συνέβη στήν Έλλάδα
.......τόν τελευταίο τόν καιρό,τό ψάρεψα άπό τόν
Ίνφογνώμων Πολιτικά....Εύγε του।

Βήμα 1ο : Δημιουργία πολυπλοκότητας (αύξηση κόστους συναλλαγών)
Δείγμα: κατάργηση της ποδιάς (ομοιογένεια, αυτοματισμός σε επουσιώδες ζήτημα) και εισαγωγή της ‘ελεύθερης επιλογής’
(α) στο ντύσιμο: μία ώρα μπροστά στον καθρέφτη πριν το σχολείο, δύο ώρες σχολιασμός για την εμφάνιση των συμμαθητριών, σχολεία-πασαρέλες, εκθετική αύξηση κόστους ένδυσης τέκνων, μετατόπιση του ενδιαφέροντος από την ουσία της παρουσίας στο σχολείο (μάθηση) στην περιγραφή του περιβάλλοντος πραγμάτωσής της (μόστρα), και
(β) στην οργάνωση: αξιακή κατηγοριοποίηση μαθητών βάσει επιδόσεων όχι στα μαθήματα αλλά στη δημιουργία ομάδων ειδικών συμφερόντων, στην αποθέωση των περιθωριακών και στην στοχοποίηση των ικανών.
Εφαρμογή του ίδιου συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με συνέπεια η εργασιακή εξασφάλιση να έχει ως προϋπόθεση την εκ των προτέρων εισαγωγή σε ένα τέτοιο σύστημα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η εξουσία των περιθωριακών.
Κομματικοποίηση του συνόλου της ζωής: φραγμός κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας χωρίς τη συμμετοχή κάποιας ομάδας ειδικών συμφερόντων.

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΘΥΜΩΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ

Πεντακόσια πενήντα χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή "Εάλω η Πόλις" καί η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε υπό την κατοχή του Οθωμανού δυνάστη. Ετσι άρχισε η Τουρκοκρατία. Το Γένος απεβίωσε, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά παραμένουν σε ξένα χέρια. Σήμερα τιμούμε τους πεσόντες κατά την πολιορκία και κατά την Άλωση, διαβάζουμε τους θρήνους και τους θρύλους, συγκινούμεθα και διδασκόμεθα. Διότι αυτή είναι η αξία της ιστορικής μνήμης. Να αποτελεί μάθημα ες αεί για τις νεώτερες και τις απερχόμενες γενιές.

1) Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση για να αποτίουμε ένα διαρκή και μεγάλο φόρο τιμής στο Βυζαντινό κράτος, την Ρωμανία όπως την αναφέρουν τα κείμενα της εποχής, το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους, όπως το χαρακτηρίζει ο νεώτερος βυζαντινολόγος Διονύσιος Ζακυνθηνός. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη άντεξε επί 11 αιώνες.

 Μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους το 1204 η εδαφική της έκταση και το σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά.Παρέμεινε όμως καθ' όλην την διάρκεια του βίου της το κράτος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επιτυχής και δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού.

 Η Ελληνορθόδοξη παράδοση υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της συναντήσεως και το Βυζάντιο την διέδωσε με ειρηνικό τρόπο στους γειτονικούς λαούς. Αυτήν την ιεραποστολική δράση των Βυζαντινών προγόνων μας καταδεικνύουν και μαρτυρούν οι πολιτισμοί των σημερινών λαών της Ανατολικής Ευρώπης.

Η ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

.

.

Η άμυνα της Πόλης

Σύμφωνα με τον Φραντζή, οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν 4.973 Κωνσταντινουπολίτες και 2.000 εθελοντές, από Γένοβα, Βενετία, Ισπανία, Ρώμη και Κρήτη. Υπό τον αυτοκρατορικό θυρεό είχε τεθεί και ο τούρκος πρίγκιπας Ορχάν, εχθρός του Μωάμεθ, που σπούδαζε στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά η πολυτιμότερη προσθήκη στις τάξεις των αμυνομένων ήταν οι 700 σιδηρόφρακτοι άνδρες που έφερε μαζί του ο Ιωάννης Ιουστινιάνης, ο κεντρικός υπερασπιστής της Πόλης. Δίπλα του βρέθηκαν και άλλοι δυτικοί, περιπλανώμενοι ιππότες προσωπικών σταυροφοριών. Οι περισσότεροι αδικήθηκαν από την ιστορική καταγραφή, δεν έχουν τη θέση που τους αξίζει στη συλλογική μνήμη, όπως, για παράδειγμα, ο ισπανός ιππότης Φραγκίσκο ντε Τολέντο.
Οι δυτικοί στρατιωτικοί ανέλαβαν σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση των Κωνσταντινουπολιτών. Προσπάθησαν να τους διδάξουν στρατιωτική πειθαρχία, το χειρισμό του ξίφους, τους στοιχειώδεις κανόνες της άμυνας. Ο Κωνσταντίνος είχε να αντιμετωπίσει και την έλλειψη πόρων, καθώς πολλοί προύχοντες δεν είχαν καμία διάθεση να συνεισφέρουν οικονομικά. Το θέμα ήταν και πολιτικό: όσοι αντιδρούσαν στην ένωση των εκκλησιών έβρισκαν ανώφελη την αντίσταση στον πολιορκητή. Καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα είχε πει ο μέγας λογοθέτης Λουκάς Νοταράς. Και δεν ήταν μόνος. Η σύγκρουση του Νοταρά με τον Ιουστινιάνη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας περιγράφει το κλίμα στις τάξεις των αμυνομένων. Κατά συνέπεια, αρκετοί εκ των δυνατών προτίμησαν να κρύψουν στα υπόγεια τους θησαυρούς παρά να συνεισφέρουν στην άμυνα. Ο Κωνσταντίνος δήμευσε τα χρυσά κειμήλια των εκκλησιών και υποσχέθηκε πως θα τα επιστρέψει εις διπλούν αν λυτρωθεί η πόλη του.
Η Κωνσταντινούπολη είχε πολιορκηθεί είκοσι επτά φορές κατά το παρελθόν, αλλά μόνο μία φορά ο εχθρός κατάφερε να εισέλθει στο εσωτερικό της πόλης. Ήταν το 1204, όταν οι Σταυροφόροι σκαρφάλωσαν στα θαλάσσια τείχη από τα πλοία τους στον Κεράτιο. Ο Κωνσταντίνος έλαβε τα μέτρα του. Έκλεισε τον κόλπο με μία τεράστια αλυσίδα. Ένα τμήμα της αλυσίδας μπορούσε να χαμηλώσει μέσα στη θάλασσα για να επιτρέψει τη διέλευση των χριστιανικών πλοίων. Στην άλλη παραθαλάσσια πλευρά τα τείχη είχαν υψωθεί επάνω σε απόκρημνα εδάφη και απέτρεπαν κάθε επίθεση. Προς βορρά, στο κυρίως πεδίο μάχης, ήταν τα μεγάλα τείχη της πόλης, ένα αριστούργημα, όπως χαρακτηρίστηκε, στρατιωτικής μηχανικής. Τα τείχη υψώθηκαν τον 5ο μ.Χ. αιώνα από τον Θεοδόσιο και η έκταση τους ήταν έξι χιλιόμετρα, από τη Θάλασσα του Μαρμαρά ως τον Κεράτιο Κόλπο. Από τη μεριά της πόλης υψωνόταν ένα πελώριο τείχος με ύψος 12,5 μέτρα και με ένα στηθαίο που διέτρεχε την κορυφή πίσω από βαθιές επάλξεις και πολεμίστρες. Επάνω στο τείχος υπήρχαν ψηλοί πυργίσκοι, τετράγωνοι ή οχτάγωνοι.

Μπροστά από το τείχος υπήρχε μία επίπεδη έκταση που το χώριζε από την εξωτερική οχύρωση. Αν κάποιος εισβολέας κατάφερνε να διαπεράσει το εξωτερικό τείχος, θα παγιδευόταν στη ζώνη θανάτου όπου τον περίμενε βροχή από πέτρες και υγρό πυρ.

Το εξωτερικό τείχος είχε ύψος 7,5 μέτρα και πυργίσκους ανά 50 και 100 μέτρα. Ωστόσο, για να φτάσει ο εχθρός μπροστά στο τείχος έπρεπε να περάσει από την τάφρο, που είχε πλάτος 18 και βάθος 4,5 μέτρα. Ακόμα και αν περνούσε από την τάφρο έπρεπε να σκαρφαλώσει σε έναν πέτρινο προμαχώνα που υψωνόταν 6 μέτρα πάνω από τον πυθμένα της. Τότε θα βρισκόταν μπροστά στο εξωτερικό τείχος. Οι επίλεκτοι άνδρες της βυζαντινής φρουράς είχαν οχυρωθεί πίσω από το εξωτερικό τείχος. Λίγο πριν από την πολιορκία, ο αυτοκράτορας κλείδωσε τις πύλες του εσωτερικού τείχους. Οι αμυνόμενοι δεν θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να μπουν στην πόλη.

Ωστόσο υπήρχαν και ευάλωτα σημεία στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης. Η αμυντική γραμμή δεν έφτανε μέχρι τον Κεράτιο, ενώ και το παλάτι των Βλαχερνών ήταν χτισμένο δίπλα στα τείχη. Επίσης τα τείχη ακολουθούσαν, ως προς το ύψος, την πορεία του εδάφους. Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου, ήταν το σημείο με τα χαμηλότερα τείχη. Εκεί ο Μωάμεθ έστησε τον κύριο όγκο πυρός του πυροβολικού. Η αμυντική θωράκιση της Κωνσταντινούπολης ήταν αριστουργηματική, αλλά δεν μπορούσε να καλύψει τις δύο ουσιαστικές αδυναμίες της: ήταν αρχαία και δεν υπήρχαν αρκετοί άνδρες για να σταθούν πίσω από τις πολεμίστρες.
.
.

πηγή: www.e-istoria.com

Η νέα Πραξαγόρα (σκηνή 4η)

Το θεατρικό “Οι νέες Εκκλησιάζουσες” γράφτηκε από τον Νίκο Λυγερό για τις μαθήτριες της Στ’ τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου του Πλακιά Κρήτης, μετά από παραγγελία της δασκάλας τους Αριστέας και του δασκάλου Κάτσιου Κωνσταντίνου. Τα ονόματα των …προσώπων είναι αληθινά.

Μονόλογος της Αριστέας:
Μια γυναίκα με αντρικά ρούχα είναι στο δρόμο και κρατάει στο χέρι της ένα μικρό λυχνάρι που την φωτίζει ίσα – ίσα. Διασχίζει όλη τη σκηνή σιωπηλή κι επιστρέφει. Ξανά το ίδιο παιχνίδι, αλλά αυτή τη φορά αφήνει το λυχνάρι στο κέντρο. Κοντοστέκεται και σηκώνει τα χέρια της ψηλά.
Μα πού είναι τα κορίτσια;
Μιλά σιγά στο κοινό.
Μ' έπεισαν να παίξουμε τις Εκκλησιάζουσες, αλλά μ' άφησαν μόνη με ανδρικά ρούχα. Και τώρα είμαι μπροστά σας… Σκέφτεται. Αν μ' έβλεπαν έτσι οι γονείς τους… Σιωπή. Το Σωκράτη τον καταδίκασαν για λιγότερο. Παύση. Πείτε μου εσείς, τι να κάνω; Να τις περιμένω; Παύση.
Δεν το πιστεύω ότι με ξέχασαν… Μήπως είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν με τα κολοκύθια τους; Μήπως είναι αγανακτισμένες; Μα εγώ δεν είμαι σύστημα! Κι ήταν να κάνουμε μία επανάσταση του Αριστοφάνη βέβαια… Αλλά επανάσταση είναι! Αναρωτιέμαι όμως… Ποιος να πιστέψει στην εποχή μας ότι μία επανάσταση μπορεί να γίνει από γυναίκες με ανδρικά ρούχα. Κάθε μέρα βλέπω τα ίδια και το αντίθετο… Παύση. Μα πού είναι;
Ξανακοιτάζει το κοινό.
Δεν έχετε καμιά ιδέα; Θα μπορούσα να σας παίξω το ρόλο της Πραξαγόρας… Αλλά μόνη μου, ποιος από εσάς θα με πίστευε;
Φωνάζουν τα κορίτσια. Εμείς!
Αριστέα: Μα πού είστε;
Κορίτσια: Εδώ!
Αριστέα: Πού εδώ;
Κορίτσια: Στα παρασκήνια…
Αριστέα: Και τι γυρεύετε εκεί;
Κορίτσια: Δεν πρέπει να μας δουν οι γονείς μας…
Αριστέα: Μα γιατί;
Κορίτσια: Δεν θέλουν να παίξουμε θέατρο.
Αριστέα: Και για ποιο λόγο;
Κορίτσια: Γιατί είναι ανατρεπτικό!
Αριστέα: Είναι απλώς μια κωμωδία του Αριστοφάνη.
Κορίτσια: Ακόμα χειρότερα!
Αριστέα: Δεν το καταλαβαίνω αυτό!
Κορίτσια: Ξέρουν για τα κολοκύθια…
Αριστέα: Τώρα κατάλαβα! Κι εσείς τι κάνατε;
Κορίτσια: Ήρθαμε να σας πούμε ότι τα κλέψαμε.
Αριστέα: Τα κολοκύθια!
Κορίτσια: Ναι!
Αριστέα: Και πού βρήκατε το κουράγιο; Διότι στην εποχή μου είχαμε μόνο τηγανητά!
Κορίτσια: Μας βοήθησε ο Προμηθέας!
Αριστέα: Άλλο πάλι τούτο… Πώς έγινε;
Κορίτσια: Τους έκλεψε τη φωτιά…
Αριστέα: Σωστά, πώς να τα τηγανίσουν μετά!
Κορίτσια: Ν' αρχίσουμε;
Αριστέα: Ω φως λαμπρό του πήλινου λύχνου από τους καλύτερους αγγειοπλάστες φτιαγμένου, πανέμορφου. Τη γενιά σου θα πω και τη μοίρα σου!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7313-gr.html

Έάλω ή Πόλις

AΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ / MΑΙΡΗ AΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

«H Πόλις εάλω!» (Nαι, αλλά γιατί;)... Γιατί έπεσε η Πόλη; Φταίει ο προδότης που άνοιξε την Kερκόπορτα; Οι δυτικοί που δεν βοήθησαν; Οι πλούσιοι Kωνσταντινουπολίτες που δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να την προστατεύσουν; Ή μήπως τα συσσωρευμένα πάθη της αμαρτωλής αυτοκρατορίας; Οι απαντήσεις πολλές, οι ερμηνείες ακόμα περισσότερες, 550 χρόνια μετά την 'Αλωση.

Στην ένδοξη Kωνσταντινούπολη, ο τελευταίος αυτοκράτορας δεν στέφθηκε ποτέ επισήμως! Ο θρησκευτικός διχασμός ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς ανάγκασε τον Kωνσταντίνο Παλαιολόγο να... παρακάμψει την διαδικασία, αφού αν τον είχε στέψει η μία παράταξη δεν θα τον αναγνώριζε η άλλη. Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αρκέστηκε σε μια... τοπικής εμβέλειας τελετή στον Mοριά πριν φθάσει στην Πόλη.

Tο ζήτημα της στέψης του αυτοκράτορα ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί το κλίμα διχασμού και τα σημάδια μιας «προδιαγεγραμμένης πορείας» προς την πτώση της Bασιλεύουσας είχαν φανεί αιώνες νωρίτερα. H δήλωση του Λουκά Nοταρά«καλύτερα να βασιλεύει το τουρμπάνι του Tούρκου παρά η τιάρα του Πάπα» συνοψίζει την νοοτροπία της «αιρετικής» αυτοκρατορίας. «Tο δίλημμα στο οποίο φέρεται να απαντά ο Nοταράς δεν είναι δίλημμα τουρκικής ή λατινικής εξουσίας, αλλά δίλημμα πολιτικής εξουσίας Tούρκων ή εκκλησιαστικής υποταγής στη Δύση», εξηγεί στα «NEA» ο Eυάγγελος Xρυσός, καθηγητής Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και διευθυντής του Iνστιτούτου Bυζαντινών Eρευνών του Eθνικού Iδρύματος Eρευνών.

«Mε τον διχασμό αυτό, η συγκρότηση της βυζαντινής πολιτείας είχε αναιρεθεί. Ψυχολογικά η διάσπαση είχε συντελεστεί. H 'Αλωση είχε επιτελεστεί έσωθεν πριν από τις 29 Mαΐου και την είσοδο των εχθρικών στρατευμάτων στην Πόλη. Yπό άλλους όρους η Bασιλεύουσα θα είχε ίσως τη δυνατότητα να αναστείλει, αν όχι να ματαιώσει την κατάκτηση».

Eνδεικτικό της ψυχολογίας της εποχής είναι, σύμφωνα με τον ιστορικό Γεώργιο Σφραντζή, η στάση των πλούσιων Kωνσταντινουπολιτών, που ενώ είχαν μεγάλη περιουσία και ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν σώσει την πόλη, εξέφραζαν ανοιχτά την προτίμησή τους στον Σουλτάνο. Eξάλλου, μια νέα ερμηνεία που έρχεται από την τουρκική επιστημονική κοινότητα, όπως εξηγεί στα «NEA» η επίκουρος καθηγήτρια Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, Tριανταφυλλίτσα Mανιάτη-Kοκκίνη, «αποσείει την ευθύνη της'Αλωσης από την τουρκική πλευρά και ρίχνει την ευθύνη στους Bυζαντινούς πλούσιους που δεν διέθεσαν χρήματα για να επισκευάσουν την οχύρωσή της».

H οχύρωση της Πόλης, όμως, δεν φαίνεται να ήταν η βασική αιτία της πτώσης της. «Δεν ήταν θέμα στρατηγικής η'Αλωση», εξηγεί ο βυζαντινολόγος, καθηγητής στο Iόνιο Πανεπιστήμιο, Δημήτρης Σοφιανός. «H Kων/πολη ήταν ήδη ώριμο φρούτο. Aπό την εποχή της πρώτης'Αλωσης από τους Φράγκους (1204), η αυτοκρατορία δεν ξαναβρήκε τον παλιό της εαυτό. Kαι αν προχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω, το ξεδόντιασμα του Bυζαντίου είχε αρχίσει ήδη από τον 7ο αιώνα, όταν οι ’ραβες κατέλαβαν την Aίγυπτο».

Όπως σημειώνει και ο κ. Xρυσός, «η Bασιλεύουσα είχε χάσει τον πρωτεύοντα ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή και ήταν θέμα συγκυριών πότε θα κατέρρεε οριστικά με δεδομένη την εντυπωσιακή εμφάνιση των Οθωμανών στην Bαλκανική». Όσο για την ελληνική θεώρηση της'Αλωσης, σύμφωνα με την οποία μεγάλη ευθύνη φέρουν οι δυτικοί που δεν έσπευσαν να βοηθήσουν, «Πόσο αυτονόητο ήταν αυτό;», θέτει το ερώτημα. «Πού βρίσκονταν οι Έλληνες; Γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν για να προστατεύσουν το σύμβολο του Eλληνισμού και του Xριστιανισμού; Ήταν απορροφημένοι σε μια αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών».

Οι δυτικοί από την πλευρά τους «αντιμετώπισαν την'Αλωση με κακία», τονίζει η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «H ικανοποίησή τους για την πτώση οφειλόταν τόσο στον θρησκευτικό διχασμό, όσο και στην ελπίδα τους ότι η τουρκική εξουσία θα τους προσέφερε περισσότερα οικονομικά προνόμια».

Xαρακτηριστικές είναι κάποιες ιστορικές αναφορές της εποχής: Ένας ανώνυμος Pώσος συγγραφέας θεώρησε την καταστροφή ως Θεία Δίκη για την ανθενωτική στάση των Bυζαντινών, ενώ η πένα κάποιου Λατίνου ουμανιστή συνόψισε τον αφανισμό στη φράση «H αίρεση τιμωρήθηκε- H Tροία εκδικήθηκε».

«Πραγματικά, από πολλούς η'Αλωση έχει λάβει και μια μεταφυσική διάσταση. Θεωρούσαν ότι η Πόλη είχε φορτωθεί με πολλές αμαρτίες και πως δεν εκπλήρωνε πλέον την αποστολή της. Ήταν δηλαδή η αποτυχία της να αντιγράψει το ουράνιο παράδειγμα», λέει ο Hλίας Nικολάου, δρ Iστορίας στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο. «Οπότε, η πτώση της θα έφερνε και την κάθαρση».

O ρόλος της Kερκόπορτας

O ρόλος της για πολλούς υπήρξε καθοριστικός στην'Αλωση της Kωνσταντινούπολης. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν πως έχουν εντοπίσει την ακριβή της θέση, ενώ οι ιστορικοί δεν μπορούν με βεβαιότητα να τεκμηριώσουν αν έμεινε ανοικτή από κάποιον προδότη ή κατά λάθος. Tελικά ποια είναι η αλήθεια για την μικρή πύλη εξόδου, που βρισκόταν μισοκρυμμένη σ' έναν πύργο στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών και ενώ ήταν κλειστή για δεκαετίες είχε ξανανοίξει πριν από την έναρξη της πολιορκίας για να διευκολύνει τις εξόδους προς την πλευρά των εχθρών;

«Δεν μπορούμε να πούμε αν η ιστορία με την Kερκόπορτα είναι αληθινή ή όχι», λέει στα «NEA» η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «Πρόκειται για έναν μύθο, που δημιουργήθηκε για να παρηγορηθεί ο κόσμος, που δεν μπορούσε να δεχτεί πως η Πόλη έπεσε. Ήταν απαραίτητη μια ιστορία προδοσίας για να αποδεχτούν πως η Kωνσταντινούπολη με την φημισμένη οχύρωση αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Aς μην αποκλείουμε όμως το γεγονός να υπήρξε κάποιος προδότης, καθώς πίσω από κάθε μύθο υπάρχει κάποια βάση».

Aπό την πλευρά της, η κ. Aναγνωστοπούλου τονίζει ότι «το πρόβλημα δεν είναι αν υπήρχε ή όχι προδότης, αλλά η λειτουργική σημασία που αποκτά για να εξηγηθεί η έκβαση της μάχης. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την τεχνική υπεροχή των Οθωμανών και το γεγονός ότι οι Bυζαντινοί ήταν διασπασμένοι. Aντ' αυτού έρχεται ο "Eφιάλτης" και λύνει το δράμα. Δεν προτάσσουμε το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε βυζαντική αυτοκρατορία, παρά μόνο η Kωνσταντινούπολη και κάποιες γύρω περιοχές».

Πώς έγινε η τελική επίθεση

Από την Πόλη στην Ισταμπούλ Μετά την Αλωση ο Μωάμεθ μετέφερε την πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους από την Αδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη. Όμως η πόλη ήταν ερειπωμένη και ερημωμένη, αφού τα δυο 24ωρα μετά την Αλωση σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 κάτοικοί της. Ετσι μια από τις πρώτες ενέργειες του Μωάμεθ Β' ήταν να φέρει εποίκους στη νέα πρωτεύουσα από άλλες περιοχές του κράτους. Πρώτα έφερε Τούρκους κυρίως από την περιοχή της Προύσας και αμέσως μετά Ελληνες από τη Θράκη. Οι Ελληνες συγκεντρώθηκε στις συνοικίες Φανάρι, Πύλη της Αδριανούπολης και Ψαμαθιά. Όμως εκτός από Ελληνες και Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκαν με τη βία Αρμένιοι, δόθηκαν κίνητρα στους Εβραίους της Ευρώπης και της Ισπανίας να μετοικίσουν στην Κων/πολη, ενώ οι Γενουάτες παρέμειναν εγκατεστημένοι στη συνοικία του Γαλατά. Ετσι η Κωνσταντινούπολη απέκτησε ένα πολυεθνικό χαρακτήρα. Το 1477 η απογραφή πληθυσμού έδειξε ότι 9.486 σπίτια κατοικούνταν από Τούρκους, 3.743 από Ελληνες, 1.647 από Εβραίους, 434 από Αρμένιους, 384 από Αρμένιους, 332 από Φράγκους (κυρίως Γενουάτες), 267 από Χριστιανούς της Κριμέας και 31 από τσιγγάνους. Συνολικά οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης εκείνη την εποχή υπολογίζονταν σε 80.000 άτομα. συνέχεια

Tα τείχη «αγκάλιαζαν» την Kωνσταντινούπολη και από τις τρεις πλευρές του ισοσκελούς τριγώνου που σχημάτιζε η χερσόνησος, πάνω στην οποία ήταν κτισμένη η πόλη. Προς την Προποντίδα και τον Kεράτιο Kόλπο τα τείχη μήκους περίπου 14 χλμ. βρίσκονταν πολύ κοντά στη θάλασσα, ενώ τα χερσαία, που κτίστηκαν κυρίως από τον Θεοδόσιο B', είχαν μήκος 6,5 χλμ, εκ των οποίων τα 5,6 τριπλά.

Στις 5 Aπριλίου έξω από τα τείχη της Kωνσταντινούπολης είχαν στρατοπεδεύσει 150.000 Οθωμανοί στρατιώτες, ανάμεσά τους και 12.000 από τους πλέον άριστα εκπαιδευμένους. Στη γραμμή υπεράσπισης δεν υπήρχαν παρά 8.000 πολεμιστές, Bυζαντινοί και ξένοι μαζί. Δόρατα, τόξα, καταπέλτες, γιαταγάνια, ρόπαλα ρίχτηκαν στη μάχη. Πρωταγωνιστές, ωστόσο, αναδείχτηκαν τα τουρκικά κανόνια, ο αριθμός των οποίων δεν αποσαφηνίζεται από τους ιστορικούς της εποχής.

Tο βάρος της αμυντικής τακτικής των Bυζαντινών έπεσε στο εξωτερικό τείχος για τρεις λόγους. H ίδια τακτική είχε ακολουθηθεί με επιτυχία κατά την επίθεση του σουλτάνου Mουράτ, το 1422. Οι λίγες στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν οι Bυζαντινοί δεν επέτρεπαν και την επάνδρωση του εσωτερικού τείχους. Kαι οι ζημιές που είχαν προκληθεί στο εξωτερικό τείχος είχαν με τον καιρό επισκευαστεί σε αντίθεση με το εσωτερικό που είχε μισογκρεμιστεί από τις καιρικές συνθήκες και την αδιαφορία.

Η τελική επίθεση έγινε στις 29 Mαΐου σε τρία κύματα. Tην αρχή έκανε το σώμα των ατάκτων βαζιβουζούκων, Tούρκων, Σλάβων, Ούγγρων, Γερμανών, Iταλών ακόμη και Eλλήνων, που είχαν ως σκοπό να καταπονήσουν τους Bυζαντινούς. Aκολούθησαν οι πειθαρχημένοι, καλά εξοπλισμένοι και φανατισμένοι Mουσουλμάνοι, Aνατολίτες, που όπως και το πρώτο σώμα δεν κατάφερε να κατακτήσει την Πόλη. Tο βάρος της τελικής επίθεσης επωμίστηκε το επίλεκτο σύνταγμα των γενιτσάρων. Ύστερα από μία ώρα μάχης, οι γενίτσαροι δεν είχαν καταφέρει να ανοίξουν δρόμο. Kαι ενώ οι Xριστιανοί άρχισαν να πιστεύουν πως η επίθεση θα εξασθενούσε, κάποιοι Tούρκοι παρατήρησαν μία μικρή πύλη, που είχε μείνει ανοικτή, στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών, προτού ενωθεί με το Θεοδοσιανό. Πριν οι υπερασπιστές προλάβουν να αντιμετωπίσουν τους πρώτους εισβολείς, ο τραυματισμός του αρχηγού των Γενουατών, Tζουστινιάνι, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αρνητική ψυχολογική κατάσταση των Bυζαντινών. Σε ελάχιστο πλέον χρόνο η είδηση είχε διαδοθεί από την μία άκρη των τειχών στην άλλη: «H Πόλις εάλω».

AΠO THN ΠΛEYPA TΩN TOYPKΩN

H κυρίαρχη αντίληψη για την'Αλωση στα τουρκικά βιβλία ιστορίας (και στα σχολικά εγχειρίδια) σχετίζεται με την ανάδειξη του στρατού και του εθνικού του ρόλου. «Aναδεικνύεται η σημασία της'Αλωσης ως φορέας πολιτισμού, με την έννοια ότι η Eυρώπη μετά την'Αλωση γνώρισε μια στρατιωτική τεχνολογία πολύ ανεπτυγμένη. Aυτό εντάσσεται στη λογική ότι ο στρατός στην Tουρκία υπήρξε πάντα φορέας πολιτισμού για την ανθρωπότητα», εξηγεί στα «NEA» η Σία Aναγνωστοπούλου, επίκουρος καθηγήτρια Iστορίας στο Tμήμα Tουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Kύπρου.

Kαι συνεχίζει: «Πρόκειται για την αντίληψη ότι το τουρκικό έθνος οφείλει την ύπαρξή του στον στρατό και ότι η'Αλωση είναι ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του στρατού». Yπάρχει, επίσης, η κρατικιστική αντίληψη: «Ότι το τουρκικό έθνος είναι ιδρυτής κρατών κι ότι από τότε που εμφανίστηκαν οι Tούρκοι ιδρύουν κράτη. H 'Αλωση αποτελεί την μεγάλη απόδειξη της ικανότητας του τουρκικού έθνους να ιδρύει μεγάλα κράτη».

«Aν στην ελληνική ιστορία μέσω της'Αλωσης προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε την συνέχεια του μεγάλου ελληνικού έθνους, οι Tούρκοι προσπαθούν να αποκαταστήσουν την συνέχεια του μεγάλου τουρκικού στρατού», καταλήγει.

Ωστόσο, άλλες είναι οι ακραίες θέσεις. Στο βιβλίο "Τurks and Greeks, neighbours in conflict" (Eκδ. Ηuntington, 1994) ο Vamit Volkan, Tουρκοκύπριος ψυχολόγος, από τους ένθερμους υποστηρικτές του Pαούφ Nτενκτάς, και ο Νorman Ιtzkowitz, ιστορικός, υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες βίωσαν την'Αλωση ως... βιασμό και ότι το βαθύ αυτό ψυχολογικό τραύμα δεν το έχουν ακόμα ξεπεράσει...

info

«H 'Αλωση της Kωνσταντινούπολης», Στίβεν Pάνσιμαν, Eκδόσεις Παπαδήμα,

«H 'Αλωση της Kωνσταντινούπολης», (συλλογικός τόμος, επιστ. επιμέλεια: E. Xρυσού), Eκδόσεις Aκρίτας,

«Kωνσταντινούπολη, η περιπόθητη πόλη 1453-1924», Φιλίπ Mανσέλ, Eκδόσεις Οδυσσέας,

Πηγή

http://douridasliterature.com/alosis.html

Τιμήθηκαν οι πολεμιστές καταδρομείς

Οι Έλληνες καταδρομείς του νομού που πολέμησαν στην Κύπρο την περίοδο 1960-1974 τιμήθηκαν χθες σε ειδική εκδήλωση στο «Χατζηγιάννειο», που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή αντιπροσωπείας 30 βετεράνων Κυπρίων καταδρομέων του Συνδέσμου της Λεμεσού, που ήρθαν στη Λάρισα για να βρεθούν ξανά δίπλα στους Ελλαδίτες συμπολεμιστές τους.

Στην εκδήλωση που έγινε το βράδυ στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λαρισαίων μέσα σε ιδιαίτερα συγκινησιακή ατμόσφαιρα, κεντρικός ομιλητής ήταν ο καθηγητής του Α.Π.Θ κ. Αθανάσιος Καραθανάσης που αναφέρθηκε στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο κάνοντας μία αναδρομή στα κυριότερα γεγονότα που διαμόρφωσαν το σημερινό «γίγνεσθαι» στο πολύπαθο Νησί.

Ο κ. Καραθανάσης επισήμανε ότι ακόμα από την εποχή του Τρωικού Πολέμου η Κύπρος είχε κατοικηθεί από Έλληνες και ότι παρά το γεγονός ότι από εκεί πέρασαν Ρωμαίοι, Φράγκοι, Τούρκοι και Βενετοί κατακτητές οι Κύπριοι δεν έχασαν ποτέ την ελληνικότητά τους κρατώντας μια καθάρια γλώσσα την κυπριακή διάλεκτο που έχει πολλές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική.

Παρουσιάζοντας διάφορες πτυχές τις ιστορίας του νησιού, ο καθηγητής του Α.Π.Θ. μίλησε και για την περίοδο του 1974 και την εισβολή που έφερε τον διαμελισμό και την κατοχή, ενώ δεν έκρυψε την ανησυχία του για το μέλλον κάνοντας λόγο για μια νεοεμφανιζόμενη «κυπροκεντρική πολιτική» που επιχειρεί να αποσυνδέσει την κυπριακή ιστορία από την Ελλάδα.

Στο πλαίσιο του προγράμματος της όλης εκδήλωσης οι Λέσχες Καταδρομέων Λάρισας και Λεμεσού προχώρησαν στο πρώτο μέρος της διδυμοποίησής τους ενώ εν μέσω χειροκροτημάτων τιμήθηκαν οι παρακάτω αξιωματικοί και καταδρομείς οπλίτες:

Στρατηγός ε.α Ν. Ντούβας πρώην αρχηγός ΓΕΣ, ταξίαρχος ε.α Ηλίας Βενιζέλος, σμήναρχος ε.α Κ. Ρουμελιώτης πιλότος χειριστής της 354 Μοίρας NORATLAS που μετέφερε στη Κύπρο την Α’ Μοίρα Καταδρομέων, δεκανέας Γ. Σιαβάλας και οι καταδρομείς: Κ. Μπακαρός, Αστ. Τζουμέρκας, Δ. Ματζιαφούλης, Δ. Ελευθεριάδης, Κ. Γώγος, Ντίνος Αυγουστή. Ακόμα τιμήθηκε και ο νεκρός καταδρομέας που έπεσε στην Κύπρο Ηλίας Δαλαμάγκας στο πρόσωπο του αδελφού του που παρευρέθη στην εκδήλωση.

Ακόμα η ΛΕΚ Λάρισας τίμησε με πλακέτα τον στρατηγό-δ/κτη της 1ης Στρατιάς κ. Δ. Αγγελούδη που ανακήρυξε και επίτιμο μέλος της καθώς και τους βετεράνους καταδρομείς πρώην μέλη του Δ.Σ της Λέσχης Δ. Μπακογιάννη και Κ. Καρακώστα. Επακολούθησε επίσημο δείπνο που παρέθεσε η Λ.Ε.Κ. Λάρισας διά του προέδρου της κ. Δημ. Δραγανιδάκη και των μελών του Δ.Σ. στη Λέσχη Αξιωματικών.
Την όλη εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού ο Δημοτικός Οργανισμός Πολιτισμού, η ΤΕΔΚ Ν. Λάρισας, η ΛΕΚ Λάρισας, ο Σύνδεσμος Εφέδρων Καταδρομέων Επαρχίας Λεμεσού και ο Σύλλογος Κυπρίων Νομού Λάρισας.

Μεταξύ άλλων παρέστησαν στο «Χατζηγιάννειο» εκπρόσωπος της Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου, ο αντιδήμαρχος κ. Κλ. Λέτσιος, ο πρόεδρος του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού κ. Μιχ. Τσακίρης, ο πρώην δ/ντης ΔΕΔ/ΓΕΣ αντιστράτηγος ε.α. κ. Ν. Κωτούλας, ο πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αεροπορίας αντιπτέραρχος ε.α. κ. Χρ. Βάγιας, ο πρόεδρος του παραρτήματος Αποστράτων Αξ/κων Στρατού Ξηράς Λάρισας υποστράτηγος ε.α. κ. Κ. Κούρτης, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ειδικών Δυνάμεων υποστράτηγος ε.α κ. Ελ. Μαυρούδης πολλοί άλλοι απόστρατοι αξιωματικοί φίλοι της Λέσχης και πλήθος κόσμου.

Πηγή

http://tolmwnnika.blogspot.com/

Ένας άκόμη ήρωας τής Κύπρου

Στην Κύπρο γίνεται σήμερα μια κηδεία. Μία από τις πολλές των τελευταίων ετών, μια ακόμη κηδεία αγνοούμενου από την τουρκική εισβολή του 1974. Ενός ακόμη ήρωα του Ελληνισμού που θα οδηγηθεί σήμερα με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στην τελευταία του κατοικία, στο στρατιωτικό κοιμητήριο Μακεδονίτισσας, εκεί όπου αναπαύονται οι ήρωες της Κύπρου.

Ο ήρωας αυτός είναι ο Γιώργος Μουστάκας, ένας ακόμη νέος που έπεσε υπερασπιζόμενος τα πάτρια εδάφη κατά την εισβολή του Αττίλα, ο οποίος, όμως, αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση για την Κύπρο και τον αθλητισμό της. Ο Γιώργος Μουστάκας ήταν ίσως ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας που ανέδειξε το νησί μέχρι το 1974 όταν σε ηλικία 21 ετών ο Αττίλας έκοψε το νήμα της ζωής του. Υπηρετούσε ως λοχίας της Εθνικής Φρουράς στα ΛΟΚ (32η Μοίρα Καταδρομών) και έπεσε στον Πενταδάκτυλο, στα υψώματα της Ασπρης Μούττης (άσπρη μύτη).

Τα λείψανα του Γιώργου και των συντρόφων του βρέθηκαν από μέλη της ειδικής επιτροπής αναζήτησης αγνοουμένων το καλοκαίρι του 2008 σε καμίνι βάθους τριών μέτρων και ταυτοποιήθηκαν προσφάτως με τη μέθοδο DNA. Τα σημάδια στα οστά του (τουλάχιστον 18 σφαίρες) δείχνουν το σφοδρότατο θανάσιμο πυρ που δέχτηκε. Η τραγική ειρωνεία για αυτόν είναι ότι όταν ξέσπασε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974 ήταν η ημέρα που θα απολυόταν απ' τον στρατό!

.............................................................................................................Ο Γιώργος Μουστάκας «έπεσε» στις 24 Ιουλίου 1974. Αρχικά η μοίρα του πέτυχε σημαντικές νίκες αναγκάζοντας τους Τούρκους σε υποχώρηση. Ομως, οι λίγοι (200 περίπου) λοκατζήδες έμειναν αβοήθητοι, χωρίς καμία ενίσχυση από πεζικό ή κάλυψη (αεροπορική ή από πυροβολικό) και δέχτηκαν σφοδρότατη αντεπίθεση από τους Τούρκους, που ενισχύονταν συνεχώς με νέες δυνάμεις και σφυροκοπούσαν με την αεροπορία τους, το πυροβολικό και τους όλμους τους.

Μοιραία και με τη δήθεν εκεχειρία στις 22 Ιουλίου η 32η ΜΚ υποχώρησε αφήνοντας εκατόμβη θυμάτων στο βουνό. Ο Γιώργος τραυματίστηκε σε δύο σημεία στο πόδι (στον μηρό και στο γόνατο), αλλά δεν κάθισε στο πρόχειρο νοσοκομείο στο χωριό Μπέλλα Πάις στον Πενταδάκτυλο.

Στις 24 Ιουλίου μαζί με άλλους τρεις καταδρομείς κινήθηκαν στα ανατολικά του Πενταδάκτυλου για να συναντήσουν επιζώντες συμπολεμιστές τους στο στρατόπεδο της 32ης ΜΚ πλησίον του μοναστηριού του Αγίου Χρυσοστόμου, που προφανώς ήταν χώρος συγκέντρωσής τους.

Καθ' οδόν, όμως, έπεσαν σε τουρκική ενέδρα στην περιοχή του χωριού Συγχαρί, ποτίζοντας με το αίμα τους το βουνό-σύμβολο και φρουρό της Κερύνειας και του βορείου τμήματος της Κύπρου, τον Πενταδάκτυλο.

Συνέχεια στην Πηγή

http://tolmwnnika.blogspot.com/