"Ψαριές" και αγάλματα...

Η «ψαριά» μιας μηχανότρατας έφερε στην επιφάνεια ένα αρχαιολογικό εύρημα που βρισκόταν εδώ και εκατοντάδες χρόνια, σε βάθος περίπου 70 μέτρων, στο Αιγαίο.
Πρόκειται για τμήμα μεγάλου αγάλματος και συγκεκριμένα για χάλκινο κορμό με άνω άκρα θωρακοφόρου άνδρα, ύψους περίπου 1,60 μ., το οποίο «ψάρεψε» η μηχανότρατα «Καπετάν Θέμελης» και το παρέδωσε στο Λιμεναρχείο Καλύμνου.

Η περίφημη «Κόρη της Καλύμνου» είναι ένα εντυπωσιακό άγαλμα, που είχαν «ψαρέψει» το 1995 δύο Καλύμνιοι ψαράδες και το είχαν παραδώσει στις αρχές συνεχίζοντας μια σπουδαία παράδοση, που είχαν αρχίσει το 1900 Συμιακοί σφουγγαράδες ανασύροντας από αρχαίο ναυάγιο ανοιχτά των Αντικυθήρων πολλούς θησαυρούς, οι οποίοι
βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Οι λιμενικοί ενημέρωσαν την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, απ όπου δόθηκαν οδηγίες για τη φύλαξή του, ενώ σήμερα μεταβαίνει στο νησί συνεργείο συντήρησης και αύριο η προϊσταμένη της Εφορείας, κ. Σίμοση, για να μεταφερθεί το εύρημα στην Αθήνα.

«Είναι βαρύ πράγμα, έχει όστρακα επάνω του, αλλά γενικά είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Ζυγίζει πάνω από 100 κιλά και μοιάζει να είναι μέρος αγάλματος ενός άνδρα που φοράει κάτι σαν χλαμύδα. Το ένα χέρι είναι στην ανάταση, σαν να δείχνει κάτι, ενώ το άλλο χέρι είναι στη μέση του», λέει στο «Εθνος» ο ιδιοκτήτης της μηχανότρατας Μιχάλης Κουφάκης. Ο έμπειρος Καλύμνιος ναυτικός, μαζί με τον κυβερνήτη του σκάφους Θεολόγο Μούγκρο και άλλους τέσσερις Αιγύπτιους αλιεργάτες τους ξεκίνησαν, προχτές, όπως κάθε βράδυ, για ψάρεμα. Η 25μετρη μηχανότρατα έπλεε, με μικρή ταχύτητα, ανάμεσα στην Κάλυμνο και στην Κω, κοντά στη νησίδα Νερά, έχοντας ρίξει τον σάκο της.
«Περίπου στις 4.30 τραβήξαμε επάνω και είδαμε ότι υπήρχε κάποιο αντικείμενο. Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν βαρέλι. Ανοίξαμε και είδαμε ότι ήταν ένα άγαλμα. Πρέπει να ήταν σε βάθος 35-40 οργιές. Ειδοποίησα αμέσως τον γιο μου, Θέμελη, και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στην Κάλυμνο. Ο γιος μου ειδοποίησε το λιμεναρχείο και γύρω στις 5 φτάσαμε στο λιμάνι», μας λέει ο καπετάν Μιχάλης.
Το βαρύ άγαλμα κατέβηκε από τη μηχανότρατα «με ένα παλάγκο του σκάφους και φορτώθηκε σε ένα αυτοκίνητο. Οταν έφτασε στο λιμεναρχείο βοήθησαν 6-7 άνθρωποι να το ξεφορτώσουν», μας είπε ο 70χρονος ναυτικός.
Οι άνδρες του Λιμεναρχείου Καλύμνου ενημέρωσαν την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, απ όπου δόθηκαν οδηγίες για τη φύλαξη. Οπως έλεγαν ειδικοί, η συντήρηση αγαλμάτων, που βρέθηκαν στη θάλασσα, είναι μακρόχρονη προκειμένου να αφαλατωθεί και να απομακρυνθούν οι θαλάσσιοι οργανισμοί .
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία άλλη περίπτωση ενός σπάνιου χάλκινου αγάλματος, που είχε βρεθεί το 1995 πάλι από ψαράδες και ονομάστηκε «Η κόρη της Καλύμνου», χρειάστηκε περισσότερο από μία πενταετία για να συντηρηθεί πλήρως.

ΠΗΓΗ.ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ

Τα εβραϊκά και αραβικά είναι Ελληνικά!

Εβραίος ερευνητής: «Τα εβραϊκά και αραβικά είναι Ελληνικά!»


Επί 30 έτη o μεγαλοφυής Εβραίος ερευνητής Joseph Isaac Jahuda συνέκρινε τις γλώσσες Εβραϊκή και Αραβική προς την Ελληνική Ομηρική. Εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά).



Σ’ αυτό αποδεικνύει με πολλά παραδείγματα ότι τα Εβραϊκά και Αραβικά είναι στην πραγματικότητα καμουφλαρισμένα Ελληνικά!



Μετά την επαφή του με τις Ελληνικές λέξεις αποφάσισε να κάνει συγκριτική έρευνα των συγγενών γλωσσών Εβραϊκής και Αραβικής προς την Ελληνική Ομηρική, που έμαθε κατόπιν. Επί 30 έτη συνέκρινε τις 3 γλώσσες, ώσπου εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο (Becket Publications Oxford, 1982, ISBN 0-7289-0013-0) ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο HEBREW IS GREEK (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) ως και τα Αραβικά, που δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο. Το βιβλίο προλογίζει ο Εβραίος καθηγητής Αρχαίων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 1962) Saul Levin.



Ο συγγραφέας J. Yahuda, υποστηρίζει, ότι «Overwhelming evidence proves conclusively that Biblical Hebrew is camouflaged Greek in grammar as well as vocabulary» Δηλ. Αναντίρρητη απόδειξη επιβεβαιώνει τελικώς ότι τα Βιβλικά Εβραϊκά είναι καλυμμένα Ελληνικά τόσον στη γραμματική όσον και στο λεξιλόγιο και ότι «...the difference between them is a matter of pronunciation. So much that Hebrew cannot be properly understood except through Greek» δηλ. γενικώς η διαφορά μεταξύ τους είναι θέμα προφοράς. Τόσο πολύ ώστε τα Εβραϊκά δεν δύνανται να καταστούν εντελώς αντιληπτά παρά μόνο μέσω των Ελληνικών!



Παραθέτει δε σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του απειράριθμες λέξεις ελληνικές, γραμματικούς τύπους και εκφράσεις που είναι όμοιες με τις Εβραϊκές (χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεση επεξηγηματική γλώσσα την Αγγλική) και καταλήγει: «Τhe Jewish, Christian and Islamic cultures the triple pillars of modern civilization have a common Hellenic foundation» δηλ. Ο Εβραϊκός, ο Χριστιανικός και Ισλαμικός πολιτισμός οι τρεις στύλοι του σύγχρονου πολιτισμού έχουν ένα κοινό Ελληνικό θεμέλιο.



Από τα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα του ερευνητού είναι ότι πολύ πριν την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (πάνω από 1000 χρόνια πριν) υπήρχαν Έλληνες κυβερνήτες από τη Μαύρη θάλασσα ως τον Ινδικό Ωκεανό.



Στο παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο (της σελ. 132) υποστηρίζεται ότι ο σώφρων Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ που πουλήθηκε από τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, και φυλακίσθηκε άδικα κατηγορηθείς από τη γυναίκα του Πετεφρή, ελευθερώθηκε και τιμήθηκε από τον τότε Φαραώ που ήταν Έλληνας κατά τον Yahuda!



Και ότι ήταν Έλληνας ο Φαραώ, είναι φανερό από τον τίτλο που έδωσε ο ίδιος στον Ιωσήφ: δαφνηφάγος. Αλλά με δάφνες προφήτευαν οι μάντεις στα Ελληνικά μαντεία, ενώ επίσης η δάφνη είναι σύμβολο νίκης. Δηλ. ο Φαραώ αποκάλεσε τον Ιωσήφ «Θεόπνευστο», γιατί του απεκάλυψε το νόημα των ονείρων του, αλλά τον απεκάλεσε με τρόπο... Ελληνικό!



«Ήταν ένας Έλληνας Φαραώ που διοικούσε την Αίγυπτο μέσω ντόπιων αξιωματούχων, όχι ένας Ασιάτης ηπειρωτικός Έλληνας, αλλά ένας Έλληνας από τα αυτοκρατορικά νησιά της Κρήτης ή της Κύπρου. Μεταγενέστερα οι Αιγύπτιοι επαναστάτησαν και έδιωξαν τους Έλληνες, με καταστροφικές συνέπειες για τους Εβραίους: Ανέστη δε βασιλεύς άλλος στην Αίγυπτο, ο οποίος δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ» (Έξ. 1,8).



Κατά τον ερευνητή, οι Εβραίοι πέρναγαν καλά μόνο με τον Έλληνα Φαραώ, ενώ μετά θεωρήθηκαν κι αυτοί σαν Έλληνες και υπέφεραν γι' αυτό: «... οι Ισραηλίτες υπέφεραν στην Αίγυπτο διότι ήσαν Έλληνες»!



Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει απαγορευτεί και εκδιωχθεί από τους Εβραιοσιωνιστές, επειδή προφανώς τους ενοχλούν τα όσα γράφει!



hellas orthodoxy

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Β. Κορέας, τρώτε 12 χρόνια


σκληρής εργασίας.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Ιράν, κρατείστε επ' αόριστον.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Αφγανιστάν, τρως σφαίρα.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Σαουδ. Αραβίας, θα πρέπει

να φυλακιστείτε.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ των ΗΠΑ, θα υποστείτε ξυλοδαρμό από

την τοπική αστυνομία.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κίνας, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ακουστείτε

ποτέ ξανά.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βενεζουέλας, ΘΑ περαστείτε για

κατάσκοπος και θα σφραγιστείτε σε κάνα κελί.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κούβας, θα σαπίσετε σε πολιτική

φυλακή.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, . . . . .ΠΑΙΡΝΕΤΕ:

- Μια θέση εργασίας,

- Μια άδεια οδήγησης,

- Κοινωνική ασφάλιση,

- Πρόνοια,

- κουπόνια συσσιτίου,

- Πιστωτικές κάρτες,

- Επιδότηση ενοικίου ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι,

- Δωρεάν παιδεία,

- Δωρεάν υγειονομική κάλυψη,

- Δωρεάν εξόδους απo τις φυλακές και σε πολλές περιπτώσεις ...

- Μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε.

- και ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

Σύμπαν και πρωτότυπη ζωή.

Η πιο μεγάλη απόσταση που μπορούμε να δούμε είναι η απόσταση που μπόρεσε να ταξιδέψει το φως κατά τα 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια από τη στιγμή που συνέβη το Big Bang. Το πιο μακρινό ορατό αντικείμενο είναι τώρα περίπου στα 4 X 1026 μέτρα μακριά μας. Αυτή η απόσταση ορίζει το παρατηρήσιμο Σύμπαν μας. Το μέγεθος αυτό λέγεται και όγκος Hubble ή ορίζοντας παρατήρησης ή και απλά το Σύμπαν μας.

Κάθε Σύμπαν είναι απλά ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου Πολυσύμπαντος.

Κατά τα τελευταία χρόνια και η ιδέα του Πολυσύμπαντος μπήκε σ’ αυτή τη λίστα. Στηρίζεται σε καλά ελεγμένες θεωρίες, όπως η Σχετικότητα και η Κβαντομηχανική, και ικανοποιεί όλα τα βασικά κριτήρια μιας εμπειρικής επιστήμης. Κάνει προβλέψεις και μπορεί να τροποποιηθεί. Η Θεωρία των Χορδών - Μεμβρανών προϋποθέτει σαφώς την ύπαρξη πολλών διαστάσεων και Παράλληλων Συμπάντων. Η ύπαρξη των παράλληλων Κόσμων βεβαιώνεται από εμπειρικά στοιχεία. O Θαλής μίλησε, όχι μόνον για τον μικρόκοσμο της ύλης, αλλά και για παράλληλους Κόσμους.

Η ερώτηση κλειδί δεν είναι αν το Πολυσύμπαν υπάρχει, αλλά πόσα επίπεδα έχει.
Οι επιστήμονες έχουν συζητήσει 4 διαφορετικούς τύπους παράλληλων Συμπάντων.

Ο απλούστερος τύπος παράλληλου Σύμπαντος, Επιπέδου Ι, είναι μια περιοχή του χώρου, η οποία βρίσκεται πολύ μακριά μας για να την έχουμε δει μέχρι τώρα. Το πιο μακρινό σημείο που μπορούμε να δούμε σήμερα βρίσκεται σε απόσταση 4X1026 μέτρα ή 42 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Κάθε ένα από τα παράλληλα Σύμπαντα επιπέδου Ι είναι βασικά όμοιο με το δικό μας. Όλες οι διαφορές πηγάζουν από διαφοροποιήσεις στις αρχικές συνθήκες της ύλης.

Το Σύμπαν μας εκτιμάμε ότι έχει περίπου 10118 υποατομικά σωματίδια που απαρτίζουν την ύλη, τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Το πλήθος όλων των δυνατών καταστάσεων που μπορούμε να σκεφτούμε ότι φτιάχνονται μ’ αυτά τα σωματίδια είναι 2 στην 10118 διαφορετικές διατάξεις, που αριθμητικά προσεγγίζονται ως 10 στην 10118 . Το 2 προκύπτει αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το καθένα από αυτά τα σωματίδια μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει σ’ αυτές τις διατάξεις.

Ο καθένας από αυτούς τους συνδυασμούς αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό Σύμπαν που φτιάχνεται με τα σωματίδια αυτά. Αν θέλουμε να συναντήσουμε ένα Σύμπαν πανομοιότυπο με το δικό μας θα πρέπει να βρεθούμε σε μια απόσταση πέρα από όλους αυτούς τους συνδυασμούς όπου θα έχουμε και επανάληψη αυτών των Συμπάντων.
Πέρα από το Σύμπαν, που παρατηρούμε με τα τηλεσκόπιά μας, υπάρχουν κι άλλοι Κόσμοι, ίσως άπειροι σε πλήθος. Μερικοί από αυτούς είναι όμοιοι με τον δικό μας, ακόμη και στη μικρότερη λεπτομέρεια, εκτός από το ότι ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους.
Στο Επίπεδο ΙΙ, οι τρέχουσες παρατηρήσεις υποδεικνύουν ότι ο Κόσμος είναι άπειρος σε έκταση, κάτι που σημαίνει ότι το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτόν είναι απαρατήρητο. Μέσα στην αισθητή μας φυσαλίδα του άπειρου χώρου υπάρχει ένας πολύ μεγάλος, αλλά πεπερασμένος, αριθμός σωματιδίων, τα οποία έχουν επομένως έναν απέραντα μεγαλύτερο, αλλά πεπερασμένο όμως αριθμό ρυθμίσεων.
Εάν ο Κόσμος είναι άπειρος, τότε κάπου έξω υπάρχουν κι άλλες φυσαλίδες του χώρου με την ίδια ρύθμιση των σωματιδίων, όπως εδώ. Επίσης φυσαλίδες με κάθε άλλη κατανοητή ρύθμιση των σωματιδίων που είναι συνεπής προς τους νόμους της Φυσικής, προβλέπονται από την δημοφιλή θεωρία του αιώνιου χαοτικού πληθωρισμού. Το πολλαπλό Σύμπαν φαίνεται σαν ένα αυξανόμενο fractal, που δημιουργεί πληθωριστικές περιοχές, και καθεμιά τέτοια περιοχή, επεκτείνεται και ψύχεται σ’ ένα νέο Σύμπαν. Οι κβαντικές διακυμάνσεις που προκαλούν τον χαοτικό πληθωρισμό, θα μπορούσαν να προκαλέσουν διαφορετικά σπασίματα της συμμετρίας σε άλλες φυσαλίδες. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη πολλαπλών Συμπάντων μέσα σε κάποιο είδος χωροχρονικού αφρού. Κάθε Σύμπαν υπάρχει σε ένα κλειστό όγκο χώρου και χρόνου. Το Σύμπαν μας είναι μόνο ένα από τα πολλά που αναπτύχθηκαν.
Ο χώρος μεταξύ της φυσαλίδας μας και των γειτονικών φυσαλίδων διαστέλλεται πιο γρήγορα από ό, τι κινούμαστε εμείς εντός αυτού του χώρου, ακόμη και αν κινούμαστε με την ταχύτητα του φωτός.
Στο επίπεδο ΙΙΙ, σε κάθε στιγμή, καθένα από τα άπειρα σύμπαντα χωρίζεται σε πολλαπλάσια σύμπαντα, που αντιπροσωπεύουν κάθε κατανοητή έκβαση κάθε κβαντικού γεγονότος. Άπειρα των απείρων. Η ιδέα αυτή πρεσβεύει ότι η τυχαιότητα στις κβαντικές διαδικασίες κάνει το Σύμπαν να διακλαδίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα. Ένα όν μπορεί να έχει πολλές ταυτόσημες υπάρξεις σε πολλά χωροχρονικά σημεία, είτε του ίδιου Σύμπαντος, είτε άλλων. Αυτά τα παράλληλα Σύμπαντα δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά Σύμπαντα, γιατί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Η επικρατούσα άποψη στη Φυσική σήμερα είναι ότι ο αριθμός των διαστάσεων του χωροχρόνου, η ποιοτική μορφή των στοιχειωδών σωματιδίων, και πολλές από τις ονομαζόμενες φυσικές σταθερές, δεν απορρέουν από τους φυσικούς νόμους, αλλά είναι το προϊόν διαδικασιών που ονομάζονται διασπάσεις συμμετριών.
Στο επίπεδο IV των παράλληλων συμπάντων, οι νόμοι της φυσικής είναι μεταβλητοί.
Ο αφηρημένος κβαντικός κόσμος, ο οποίος περιγράφεται από μία εξελισσόμενη κυματοσυνάρτηση, περιέχει εντός αυτού έναν τεράστιο αριθμό από παράλληλες κλασσικές ιστορικές πορείες, οι οποίες συνεχώς διαχωρίζονται και συγχωνεύονται, καθώς κι έναν αριθμό από κβαντικά φαινόμενα που δεν έχουν κλασσική περιγραφή.
Η ύπαρξη άλλων Συμπάντων δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά μία άμεση συνέπεια των κοσμολογικών παρατηρήσεων.
Υπάρχει, άραγε, ένα αντίγραφό σας που διαβάζει αυτό το άρθρο; Ένα πρόσωπο που δεν είσαστε εσείς, αλλά ζει σ’ έναν πλανήτη που λέγεται “Γη”, σε ένα άλλο ηλιακό σύστημα;
Η ζωή αυτού του προσώπου είναι ως τώρα ίδια με τη δική σας από κάθε άποψη; Μήπως αυτός ή αυτή, τώρα αποφασίζει να σταματήσει να διαβάζει αυτό το άρθρο, ενώ εσείς συνεχίζετε να το διαβάζετε;
Η ιδέα για ένα δικό σας αντίγραφο μοιάζει παράξενη και απίθανη, αλλά φαίνεται ότι θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της, γιατί υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα.
Αν πραγματικά υπάρχουν πολλά ίδια αντίγραφα του εαυτού μας, η παραδοσιακή έννοια της αιτιοκρατίας καταργείται. Δεν μπορείτε να υπολογίσετε το μέλλον σας ακόμη και αν είχατε πλήρη γνώση της συνολικής κατάστασης του Πολυσύμπαντός σας, διότι δεν υπάρχει τρόπος για να προσδιορίσετε ποιο από τα αντίγραφα είσαστε.
Προκύπτουν, λοιπόν, πολλά ουσιαστικά ερωτήματα:
Μήπως σε κάποια όνειρά μας ζούμε τη ζωή μας σε κάποιο παράλληλο σύμπαν;
Μήπως οι τροποποιήσεις του παρελθόντος μας αφορούν το παρόν σε ένα άλλο Σύμπαν;
Μήπως η εξέλιξη συντελείται με αυτό τον τρόπο στο Πολυσύμπαν;
Υπάρχει άραγε πρωτότυπο Σύμπαν και πρωτότυπη ζωή, της οποίας οι κλώνοι εμφανίζονται παράλλληλα;
Ποιες είναι οι σχέσεις μας με τους ομοίους μας, στα παράλληλα Σύμπαντα; Κ.λπ...
Σταμάτης Τσαχάλης psixikafenomena.blogspot.gr/

Ελληνική ΑΟΖ και timing

Του Νίκου Λυγερού

Το χτένι έχει φτάσει στον κόμβο. Όλη η προετοιμασία της διαδικασίας της θέσπισης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης είναι πια τελειωμένη. Το νομοσχέδιο είναι πλέον μελετημένο από όλους τους ειδικούς και τους αρμόδιους φορείς. Επιπλέον με τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει σε συνδυασμό με αυτά που περιμένουμε από τις ΗΠΑ για την Αρκτική και το Δίκαιο της Θάλασσας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ενεργειακή στρατηγική της για το 2020 και το 2050, έχουμε ένα ιδανικό timing για την θέσπιση της ΑΟΖ μας. Επίσης τα δεδομένα της Κύπρου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης μέσω των υδρογονανθράκων, που αποτελούν εξαίρεση, δείχνει ξεκάθαρα την ορθολογική στρατηγική που πρέπει να εξακολουθήσουμε κι εμείς, για να ξεπεράσουμε τις οικονομικές μας δυσκολίες. Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε άλλο τον ελληνικό λαό να υποφέρει, επειδή υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις που εγκλωβίζονται στο πλαίσιο της καθημερινότητας και παραμένουν στο επίπεδο της τακτικής λόγω τοπικής ανάγκης. Η Ελλάδα μας είναι ένα ενιαίο πεδίο που χρειάζεται στρατηγική για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί. Εδώ και καιρό, αντέχουμε πιέσεις, καταπιέσεις και επιθέσεις, ήρθε λοιπόν η ώρα να περάσει ο Ελληνισμός στην αντεπίθεση με το στρατηγικό άνοιγμα της ΑΟΖ που είναι το μόνο που προσφέρει δυνατότητες ουσιαστικής ανάπτυξης. Λειτουργούμε μέσα στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και δεν καταπατούμε κανένα ανθρώπινο δικαίωμα κανενός. Είναι λοιπόν έγκλημα κατά της Ελλάδας οποιαδήποτε άλλη καθυστέρηση για την θέσπιση. Υπάρχει προγραμματική δήλωση, η ΑΟΖ είναι υπερκομματική και ως εθνικό θέμα είναι πλέον η απόλυτη προτεραιότητα για την πατρίδα μας, για το λαό μας και για το μέλλον μας. Είμαστε ένας λαός της αντίστασης και της θυσίας. Αλλά πρέπει να έχουμε μία αξία που μοιραζόμαστε όλοι για να παλέψουμε γι’ αυτή μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έχουμε τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο, ήρθε η στιγμή να χρησιμοποιήσουμε επί του πρακτέου τα δικαιώματά μας, για να προχωρήσουμε επιτέλους και να ζήσει ο ελληνικός λαός με την αξιοπρέπεια που του ταιριάζει. Φτάνει πια η μιζέρια, ως εδώ και μη παρέκει.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=10675&l=gr

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ.

Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας;--- Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.

Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.

Η λεγόμενη «Γενιά του ’30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα.

Και τότε μεταθέσαμε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού στο 1833, όταν Βαυαροί και Κοραϊκοί συγκρότησαν το νεωτερικό ελλαδικό κρατίδιο, προγραμματικά αποκομμένο από την οργανική ιστορική του συνέχεια, με πολιτιστικές επιδόσεις μόνο στη μίμηση των δυτικών προτύπων και την ελληνική ταυτότητα μεταποιημένη σε φολκ λορ και ιδεολόγημα.

Αποδίδεται στον ηπειρώτη πατριάρχη Αθηναγόρα η εκτίμηση ότι ο Ελληνισμός τέλειωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922: Μπορεί το ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών να ήταν καταγωγικά αφελληνισμένο, να κατανοούσε τον Ελληνισμό με τους όρους του νεωτερικού εθνικισμού, δηλαδή να τον καταδίκαζε να είναι βαλκανική επαρχία. Ομως, υπήρχε παράλληλα η πληθυσμική πραγματικότητα εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμηλίας, Ελληνισμός με συνείδηση κοσμοπολίτικης αρχοντιάς και ταυτότητα πολιτισμού, όχι κρατικής εθνότητας.

Με ποια κριτήρια πιστοποιούμε τη συνέχεια ή την ασυνέχεια (το ιστορικό τέλος) της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Οχι βέβαια με τη συντήρηση και παγίωση των ίδιων πάντα σχημάτων του βίου και της έκφρασης. Η συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) ενός λαού γίνεται φανερή στη διατήρηση των ίδιων προτεραιοτήτων, της ίδιας ιεράρχησης αναγκών, της ίδιας αξιολόγησης ποιοτήτων.
Το πέρασμα από την «κοινωνία της χρείας» στην «πολιτική κοινωνία» (από την ατομοκεντρική χρησιμοθηρία στο κοινό «άθλημα αληθείας») είναι σταθερό γνώρισμα ελληνικότητας. Τόπος και τρόπος του αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτόνομη πόλις - κράτος, πραγμάτωση και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία του δήμου». Τόπος και τρόπος του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα - ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών».
Ο στόχος στον οποίο απέβλεπε η πόλις (ο τρόπος του όντως αληθούς) αποτυπώνεται στη λογική αρμονία των αρχιτεκτονικών μελών του Παρθενώνα, στην αφαιρετική υποδήλωση του καθολικού λόγου της ουσίας (όχι του εφήμερου ατόμου) που σαρκώνει το άγαλμα, στην τραγωδική δραματουργία της θεατρικής εκφραστικής. Αντίστοιχα, ο στόχος της ευχαριστιακής κοινότητας αποτυπώνεται στο αρχιτεκτονικό (στατικής) ρίσκο της διαδοχής θόλων, ημιθολίων, σφαιρικών τριγώνων που λογοποιεί την ύλη, παραπέμπει στην «κένωση» - σάρκωση του Λόγου ως τρόπο τής όντως υπάρξεως. Aποτυπώνεται στη «διάβαση επί το πρωτότυπον» που κατορθώνει (με την ίδια αφαιρετική επιδίωξη του αγάλματος) η βυζαντινή Εικόνα ή στην «αποκαλυπτική» δραματουργία (με πιστότητα στο αρχαίο σκηνικό υπόδειγμα) της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας.
Σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις προτεραιότητες αναγκών και στόχων που εξασφάλιζαν τη συνέχεια του τρόπου της ελληνικότητας, δεν μπορέσαμε να διασώσουμε στο ελλαδικό κρατίδιο αυτόν τον τρόπο ούτε ως μνήμη, θησαύρισμα παιδείας. Μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε (δεν έχουμε προσλαμβάνουσες παραστάσεις), πώς μπορεί μια συλλογικότητα να οργανώθηκε κάποτε με προτεραιότητα ανάγκης την υπαρκτική γνησιότητα και όχι τη χρησιμότητα. Ερμηνεύουμε την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού ή με τις προ-πολιτικές ατομοκεντρικές αξιώσεις του Διαφωτισμού – μιλάμε για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία σαν το προανάκρουσμα «αυτοθεσμιζόμενης» κολλεκτίβας ή «κομμούνας».
Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά με αργό και βασανιστικό (ταπεινωτικό) ψυχορράγημα που ξεκίνησε το 1833 και συνεχίζεται, άγνωστο για πόσο ακόμη. Παλεύουμε να πιθηκίσουμε με συνέπεια τα «φώτα» της Εσπερίας, την παραχάραξη του αθλήματος της σχέσης σε μονοτροπία της χρήσης. Και ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε, ο μεταπρατισμός μάς καθηλώνει σε τριτοκοσμικά επίπεδα υπανάπτυξης, διαφθοράς, οργανωτικής διάλυσης, απαιδευσίας, βαναυσότητας στην καθημερινή συμπεριφορά.
Αν συνεχίζουμε κωμικά να καυχώμαστε για την Αρχαία Ελλάδα, είναι επειδή μάς μάθανε ότι στο δικό της κληροδότημα βασίστηκε, και αυτό αξιοποίησε ο καταναλωτικός πολιτισμός της Δύσης, που εμείς αποκλειστικά θαυμάζουμε και είναι το ίνδαλμά μας. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατό η ταύτιση του «αληθεύειν» με το «κοινωνείν» να γεννήσει τον ατομοκεντρισμό του cogito ή της αισθησιοκρατίας, η μεταφυσική στόχευση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας να παραγάγει το όνειδος της σημερινής εμπορευματοποιημένης κομματοκρατίας.
Το ιστορικό ψυχορράγημα του Ελληνισμού είναι βασανιστικό και ταπεινωτικό, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς πια να είμαστε Ελληνες και χωρίς να μπορούμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι».
 Και απομνημείωση αρχιτεκτονική του χαμένου προσώπου μας είναι η βλάσφημη αισχρουργία του Μεγαρου Μουσικης και του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης:
Αυτάρεσκη αναίδεια μιας αφελληνισμένης κοινωνίας, που χρυσοπληρώνει Αμερικανοελβετό για να φιλοτεχνήσει «μοδέρνο» νεοπλουτίστικο πορτραίτο της αμάθειας και ασχετοσύνης της.
Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας.

Tου Χρηστου Γιανναρα
http://news.kathimerini.gr

ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

 Ο μεσος ορος των ελληνικων οικογενειακων ονοματων μπορουμε να πουμε πως εχει τρεις εως εξι συλλαβες.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ Ααδαμοπούλου,Ααθανασόπουλος,Ααρών,Αβαβιάν,Αβαγιανέλη,Αβαγιάννης,Αβαγιάννος
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Ωνάσης,Ωνασιάδης,Ωνάσογλου,Ωραιόπουλος,Ωραιοπούλουδος,Ωρολογαδέλη,Ωρολογάς,Ωρολογίδης,Ωρολογόπουλος
ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα ελληνικα οικογενειακα ονοματα ειναι κατα κανονα τα μεγαλυτερα και πολυσυλλαβοτερα απο τα οικογενειακα στις γνωστες μας ξενες γλωσσες.
Υπαρχουν επτασυλλαβα Δακουμογιαννοπουλος,Κοντογιαννακοπουλος,Σταματογιαννοπουλος
Υπαρχουν ομως και οκτασυλλαβα τα οποια εχουν και το ρεκορ. Αναστασογιαννοπουλος,Βασιλογιαννακοπουλος,Παπαδημητρακοπουλος,ΠαπακωσταντινακοπουλοςΤΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ.
Τα μονοσυλλαβα οικογενειακα ονοματα εινα σπανιωτατα.Γρες,Δρυς,Ζης,Κλης,Μπρης,Ντρες,
Ρες [ΧΙΟΣ]Τζεν,
Χλης [ΚΑΡΠΑΘΟΣ]

Νέες αυτόγραφες επιστολές στο Μουσείο Καραθεοδωρή

Του Νίκου Λυγερού

Χάρη στον ακούραστο Διευθυντή του Μουσείου Καραθεοδωρή στη Θράκη, η Ελλάδα απέκτησε τέσσερις νέες αυτόγραφες επιστολές του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Αυτές οι επιστολές στάλθηκαν από το διάσημο μαθηματικό στον καθηγητή Καλιτσουνάκη στις 17 Μαΐου 1926, 6 Οκτωβρίου 1935, 6 Ιανουαρίου 1936 και 16 Ιουλίου 1940. Με αυτές τις επιστολές δεν επιβεβαιώνουμε μόνο μερικά βιογραφικά στοιχεία του Κ. Καραθεοδωρή αλλά και το εύρος των γνώσεων του σε τομείς που ξεπερνούν μακράν την ιδιότητα του κλασικού μαθηματικού. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται στον Wolfgang Lazius (1514-1565) τον αυστριακό ουμανιστή, ο οποίος ήταν ιατρός, ιστορικός και χαρτογράφος. Η πρόσβαση μας στη βιβλιοθήκη του Κ. Καραθεοδωρή χάρη στη κόρη του, αποδεικνύει ξεκάθαρα την αγάπη του για τα παλιά βιβλία, τα οποία καταγράψαμε για το μουσείο Καραθεοδωρή. Στην επιστολή του αναφέρει ότι απέκτησε το Commentariorum Rerum, Graecarum (Libri II), Βιέννη 1558 με δύο χαλκογραφημένους χάρτες με την Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο και Κρήτη. Παρατηρεί μάλιστα ότι το Βρετανικό Μουσείο δεν έχει παρά την έκδοση του 1609 δίχως τους χάρτες και την έκδοση Johann Friedrich Gronovius (1611-1671) του Γερμανού κριτικού και ειδικού της λατινικής γλώσσας. Κι αναρωτιέται αν υπάρχει η πρώτη έκδοση στο Βερολίνο. Σε άλλη επιστολή ο Κ. Καραθεοδωρή αναφέρεται στον Jean de La Bruyère (1645-1696) του Γάλλου ηθικολόγου μέσω της κριτικής του διάσημου Voltaire (1694-1778), του οποίου έχει τα Άπαντα που αποτελούνται από 80 τόμους, μία έκδοση της εποχής που άνηκε σε μία μαρκησία, την οποία είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε με την κόρη του Κ. Καραθεοδωρή. Αυτή η νέα επιτυχία του Μουσείου Καραθεοδωρή αναδεικνύει ότι υπάρχει μέλλον, όταν υπάρχουν σπάνιοι άνθρωποι που το δημιουργούν.

Commen: Rerum Graecarum libri II.; Wolfgang Lazius

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=10649&l=gr

ΑΟΖ και αντιδραστικότητα της Τουρκίας

Του Νίκου Λυγερού

Για διάφορους λόγους, σπάνια σοβαρούς, έχει προωθηθεί η ιδέα ότι το θέμα της ΑΟΖ είναι ανάλογο με τα 12 ΝΜ και κατά συνέπεια η Τουρκία, σε κάποια φάση, η οποία είναι βέβαια πάντα αόριστη θα προβεί στην έννοια της αιτίας πολέμου. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν αποδεικνύει μόνο ότι δεν έχουν διαβάσει το Δίκαιο της θάλασσας του 1982 αλλά επίσης δεν ξέρουν ότι η θέσπιση της ΑΟΖ, γίνεται πάντα μονομερώς και δεν υπάρχει άλλη διαδικασία. Επιπλέον, όσον αφορά στα ιστορικά δεδομένα, η Κύπρος έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της με τον Τάσσο Παπαδόπουλο από το 2004 και η Τουρκία όχι μόνο δεν έκανε τίποτα, αλλά τώρα που έχει βρεθεί φυσικό αέριο στο κοίτασμα Αφροδίτη, προσπαθεί να προωθήσει την ιδέα ότι ένας αγωγός που θα περνούσε από την περιοχή της θα ήταν συντομότερος και ασφαλέστερος. Η Τουρκία είναι ενάντια στην έννοια της ΑΟΖ πριν ακόμα υπάρξει το Δίκαιο της θάλασσας και όχι μόνο δεν κατάφερε τίποτα το ουσιαστικό σε αυτόν το τομέα, διότι οι εξελίξεις δεν σταμάτησαν ακόμα και αν το ήθελε, αλλά αναγκάστηκε να οριοθετήσει την ΑΟΖ της στη Μαύρη θάλασσα μέσω της μέσης γραμμής δηλαδή της μεθόδου που προωθεί και η Κύπρος και η Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση η αντιδραστικότητα της Τουρκίας μπορεί να εκδηλωθεί απλώς με την μη ύπαρξη συμφωνίας οριοθέτησης, ακριβώς όπως έκανε και με την Κύπρο. Αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα από την στρατηγική μας όσον αφορά στην αξιοποίηση των υδρογονανθράκων διότι τα μεγάλα κοιτάσματα δεν βρίσκονται στο Αιγαίο αλλά στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης. Μάλιστα θεωρούμε ότι λόγω του πλήθους των νησιών μας στο Αιγαίο και της δύναμης του τουρισμού μας δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να υπάρχουν εκεί τεράστιες εγκαταστάσεις. Η στρατηγική επένδυση θα γίνει με τα μεγάλα κοιτάσματα όπου έχει νόημα να προσελκύσουμε μεγάλες εταιρείες του τομέα, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο, κοινοπραξίες με μεγάλη απόδοση ακριβώς όπως κάνει τώρα η Κύπρος με το δεύτερο γύρο παραχώρησης. Οι αντίπαλοι της ΑΟΖ ας βρουν λοιπόν ένα άλλο επιχείρημα κι ας αφήσουν την αντιδραστικότητα της Τουρκίας, εκεί που είναι διότι έχει ήδη μεγάλα προβλήματα από την άλλη πλευρά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10648&l=gr

Ενέργεια, κινήσεις και κυπριακές εκλογές

Του Νίκου Λυγερού

Όταν ξέρουμε ότι ο Σ. Κασσίνης ήταν και στις τρεις διαπραγματεύσεις της Κύπρου το 2003, το 2007, και το 2010 διαδοχικά με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ και πόσο η Κύπρος χρωστά σε αυτόν τον άνθρωπο και αγωνιστή για το μέλλον της, φαίνεται αδιανόητο κάποιος που τον κατηγόρησε άδικα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την ασχετοσύνη του περί του θέματος των υδρογονανθράκων, να θέλει τώρα να είναι και υποψήφιος πρόεδρος της Κύπρου, την ώρα που η τελευταία διαπραγματεύεται την τελική φάση του δευτέρου γύρου παραχώρησης. Κι όμως αυτή η σκέψη έγινε πράξη κι έχουμε πλέον έναν επιπλέον υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές του 2013 και πιο συγκεκριμένα τον Φλεβάρη. Το εύλογο ερώτημα είναι ποιο είναι το όφελος αυτής της κίνησης αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η υποψηφιότητα δεν πρόκειται καν να περάσει στο δεύτερο γύρο. Επίσης αν πραγματικά είχε κάποιο νόημα εθνικό, θα έπρεπε να υπάρχει μια διαδικασία συμμαχίας και όχι ανταγωνισμού. Μπορεί βέβαια ο νέος υποψήφιος να θέλει να παίξει αυτόν τον ρόλο εκ των υστέρων, αλλά η πιθανότητες του είναι ελάχιστες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μειωθεί η παρουσία του κάθε υποψήφιου συνολικά, λόγω της δημοκρατικής ισότητας που πρέπει να υπάρχει ως προς τους ψηφοφόρους. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τον πρώτο υποψήφιο αφού θα μειώσει αναπόφευκτα τον ανταγωνισμό του δεύτερου. Σε δεύτερο επίπεδο θα ήταν καλό να χρησιμοποιηθεί αυτή η νέα υποψηφιότητα για να εξετάσουμε λεπτομερέστερα την εμπειρία και την στρατηγική κάθε υποψηφίου περί των υδρογονανθράκων, έτσι ώστε να δεσμευτούν ότι όντως θα κάνουν κινήσεις προς όφελος της Κύπρου και έμμεσα της Ελλάδας, δίχως να εκφυλίσουν όλες αυτές τις προσπάθειες με ανάπτυξη γειτονικής σχέσης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10606&l=gr

Άλλο ανάπτυξη, άλλο καταστροφή

Του Νίκου Λυγερού

Υπάρχουν άτομα που για διάφορους λόγους προσπαθούν να ισοπεδώσουν κάθε προσπάθεια που γίνεται για να υπάρξει ανάπτυξη στην πατρίδα μας. Έτσι προσπαθούν να βάλουν όλες τις προσπάθειες στο ίδιο πακέτο. Το θέμα των υδρογονανθράκων και ειδικά του φυσικού αερίου, στο πλαίσιο της ελληνικής ΑΟΖ, είναι ξεκάθαρο. Μιλάμε για εξορύξεις στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης μακριά από κάθε ανθρώπινη εγκατάσταση και σε μεγάλα κοιτάσματα συνολικής αξίας 1,3 Τρις. Καθώς πρόκειται για φυσικό αέριο για τη μεγαλύτερη ποσότητα, με αναλογίες με άλλα κοιτάσματα που υπάρχουν στην Κύπρο, στο Ισραήλ και στο Λίβανο, ξέρουμε επί του πρακτέου όλες τις διαδικασίες. Σε αντίθεση, η εξόρυξη του χρυσού μέσω κυάνωσης είναι απαράδεκτη. Διότι γίνεται, ή μάλλον θα γινόταν, αν δεν κάναμε τίποτα, κοντά στα χωριά μας, σε διάσπαρτα τοπικά κοιτάσματα με περιεκτικότητα μικρότερη του γραμμαρίου ανά τόνο και στην επιφάνεια. Αυτά τα κοιτάσματα έχουν κάποια αξία μόνο και μόνο λόγω της τεχνητής ανόδου του χρυσού με το χρηματιστήριο. Δίχως αυτή κανείς δεν θα προσπαθούσε καν να κάνει τέτοιου τύπου εξορύξεις, διότι δεν υπάρχει κοίτασμα για να αξίζει να γίνει ορυχείο. Κατά συνέπεια η κυάνωση θα καταστρέψει όλη την περιοχή με τρόπο μη αναστρέψιμο, όχι μόνο βιολογικά, αλλά και εμπορικά αφού η γη μετά από αυτήν τη διαδικασία δεν θα έχει πια καμιά αξία. Θα είναι μόνο και μόνο νεκρή γη, διότι ακόμη και η καμμένη έχει δυνατότητες να ζωντανέψει. Ενώ η κυάνωση δεν επιτρέπει καμιά μα καμία ζωή. Αυτό είναι καταστροφή. Επιπλέον ακόμα κι αν μερικοί πολιτικάντες το επιτρέψουν, υπάρχουν ήδη έτοιμες διαδικασίες για να γίνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κατά συνέπεια, η απόφαση θα είναι εναντίον της πατρίδας μας. Άρα πρέπει να εξηγήσουμε σε όλους τους δικούς μας ότι άλλο είναι η ανάπτυξη με την ελληνική ΑΟΖ και άλλο η καταστροφή με την κυάνωση του χρυσού. Θέλουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες του παρόντος, όχι να αφανίσουμε το μέλλον.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10607&l=gr

ΑΟΖ και Αλλαγή φάσης

Του Νίκου Λυγερού

Η ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δεν είναι πια ένα όραμα, είναι πλέον ένας στρατηγικός στόχος, ο οποίος επηρεάζει ήδη τις εξελίξεις σε εθνικό επίπεδο και μάλιστα με τη θετική έννοια, αφού έχει την τάση να συσπειρώνει τις δυνάμεις σε μια φάση, όπου το έχουμε ανάγκη λόγω της οικονομικής κατάστασης. Όλο και περισσότεροι πολιτικοί ενημερώνονται αναλυτικά για την ελληνική ΑΟΖ και τα χαρακτηριστικά της και αρχίζουν ν’ αναζητούν και αυτοί το λόγο της καθυστέρησης, αλλά και της άγνοιας του παρελθόντος. Σημασία έχει όμως ότι είναι όλο και περισσότεροι οι Έλληνες πολίτες που συνειδητοποιούν την αξία της ελληνικής ΑΟΖ και πιέζουν πια για να υλοποιήσουμε το τελικό στάδιο της αρχικής διαδικασίας, δηλαδή της θέσπισής της. Τα θετικά μηνύματα και του υπουργού ΥΠΕΚΑ και του υπουργού ΑΜΥΝΑΣ, δείχνουν ότι υπάρχει πια ένας συντονισμός απόψεων που συγκλίνουν προς την προγραμματική δήλωση της κυβέρνησης και ειδικά του Πρωθυπουργού, πράγμα το οποίο είναι απαραίτητο για να προταθεί το Νομοσχέδιο για ψηφοφορία στη Βουλή των Ελλήνων. Επίσης σημαντικό στοιχείο είναι και η δυναμική των κομμάτων εκτός κυβέρνησης που θέλουν και αυτά να δουν την ελληνική ΑΟΖ να γίνει μια πραγματικότητα, που θα αλλάξει όλα τα δεδομένα στην γεωοικονομία, αλλά και στην γεωπολιτική μας. Με άλλα λόγια, περάσαμε από το στάδιο της αναμονής, στο στάδιο της ετοιμότητας. Με αυτήν την έννοια δεν είναι τυχαίες και όλες οι προετοιμασίες μας, σε στρατηγικό επίπεδο, αφού πλέον προχωράμε επί του πρακτέου στην ελληνική ΑΟΖ. Και οι σεισμικές έρευνες δεν είναι παρά μόνο η αρχή αυτής της νέας εποχής για την πατρίδα μας. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο πιο έτοιμοι θα είμαστε για να συνεχίσουμε την όλη διαδικασία μέσω της οριοθέτησης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=10638&l=gr

Ν.Λυγερός "ΑΟΖ - Κων/νος Κονοφάγος" Πρέβεζα, 17/11/12

Οι μαχητές της ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Ο μαραθώνιος της ελληνικής ΑΟΖ μας επέτρεψε να εντοπίσουμε και γρήγορα και αποτελεσματικά τους μαχητές της. Όταν παλεύεις για μία ιδέα εδώ και χρόνια δίχως συμπαράσταση κι όταν σε κακολογούν οι περισσότεροι, φαίνονται αμέσως οι αντοχές σου διότι δεν έχεις κανένα άμεσο όφελος. Άνθρωποι σαν τους Καρυώτη, Κασσίνη, Κονοφάγο, Μαρκεζίνη και Φώσκολο, είναι σπάνιοι για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό. Στην Κύπρο υπάρχουν βέβαια και πολιτικά πρόσωπα που έπαιξαν και παίζουν ένα ιστορικό ρόλο όπως είναι οι Παπαδόπουλος και Λιλλήκας. Και τώρα βλέπουμε σιγά σιγά ότι θα γίνει κάτι το ανάλογο στην Ελλάδα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε και όλους τους μαχητές γνωστοί και άγνωστοι που προωθούν ακούραστοι τον αγώνα της ΑΟΖ για την πατρίδα μας. Μερικοί είναι δημοσιογράφοι, άλλοι είναι διαχειριστές των blogs αλλά και απλοί πολίτες που μεταφέρουν γύρω τους κάθε βήμα, κάθε στοιχείο που ενισχύει το θέμα της ΑΟΖ. Χάρη σε όλους αυτούς, σιγά σιγά οι δικοί μας άνθρωποι κατάλαβαν ότι αυτή η οικονομική κατάσταση δεν είναι το τέλος του Ελληνισμού κι ότι μπορούμε με την έννοια της ΑΟΖ να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας και να βγούμε πιο δυνατοί ως ενεργειακός κόμβος αλλά και ως γεωπολιτική αξία. Αρκεί να ξεπεράσουμε τη μιζέρια και την κατάθλιψη που μας καταπλακώνει. Διότι το μέλλον μας ανήκει και δεν μπορεί το παρόν να μας το κρύψει. Επιπλέον πια, οι απλοί πολίτες στους οποίους δίνουμε σημασία μόνο και μόνο στις εκλογές, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν το βάθος του θέματος της ΑΟΖ και συνειδητοποιούν ότι έχουν και αυτοί να παίξουν ένα ρόλο όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τα παιδιά τους. Δεν μπορεί κανείς μας να αφήσει τον Ελληνισμό να βασανίζεται δίχως να κάνει τίποτα. Διέξοδος υπάρχει, αρκεί να παλέψουμε όλοι μαζί για αυτήν δίχως να περιμένουμε τίποτα από τους άλλους. Είμαστε ένα μικρό κράτος αλλά με ένα μεγάλο λαό λόγω της σπανιότητάς του μέσα στην ιστορία. Δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ούτε να το βάλουμε κάτω ειδικά τώρα που μπορούμε ν’ αναπτυχθούμε πραγματικά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10647&l=gr

Οι επαναστασεις γινονται ἀπὸ τολμηροὺς ἰδεολόγους!

Ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη, ἡ ἱστορία γράφεται ἀπὸ τολμηροὺς ἰδεολόγους!
Ἡ ἱστορία ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη δὲν γράφεται ἀπὸ ἐξοργισμένους ἢ πονεμένους ἢ θυμωμένους! Αὐτὴ ἡ ἄτιμη ἱστορία γράφεται ἀπὸ τρελλούς, τολμηροὺς καὶ βαθειὰ ἰδεολόγους.



Κύττα πίσω σου. Κύττα τὴν ἱστορία καὶ θὰ καταλάβῃς!Τολμηροὶ ἰδεολόγοι σήκωσαν τὴν ἐπανάστασι στὴν Γαλλία τὸ 1789. Καί ποῦ κατέληξαν; Ὅλοι στήν ἀγχόνη; Γιατί; Τί ἔτρεξε;

Τολμηροὶ ἰδεολόγοι σήκωσαν τὴν ἐπανάστασι τοῦ 1821 στὴν Ἑλλάδα. Καί ποῦ κατέληξαν; Φτωχοί, ζητιάνοι, φυλακισμένοι, ἐξόριστοι, προδομένοι, νεκροί; Κύττα καλά! Κύττα…

Τολμηροὶ ἰδεολόγοι σήκωσαν τὴν ἐπανάστασι τοῦ 1917 στὴν Ῥωσσία. Καί ποῦ κατέληξαν; Στήν Σιβηρία; Νεκροί κι αὐτοί; Τιμωρημένοι;Γιατί;

Μοῦ λὲς πὼς ὁ κόσμος ξύπνησε! Ξεκίνησε! Εἶναι ἔξω! Κατάλαβε πὼς αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι δικτατορία αἰσχίστου εἴδους. Συμφωνῶ! Τὸ βλέπω κι ἐγὼ αὐτό! Ἀλλά γιατί εἶναι ἔξω; Γιατί πόνεσε; Ἢ γιατί ἔγινε ἔξαφνα ἰδεολόγος;

Βγῆκε στὸν δρόμο ὁ κόσμος. Σφύριξε, φώναξε, μούντζωσε. Γιατί; Ποιό ἦταν τό κίνητρο; Ἡ ἀρχική αἰτία; Ἔχασε τήν δουλειά του; Μειώθηκε ἡ σύνταξίς του;Τοῦ πῆραν τό σπίτι;

Ναί, γεμίσαμε ἀστέγους, ποὺ ὅμως δὲν θὰ κάψουν τράπεζες. Κρυώνουν ἤδη ἀρκετὰ καὶ πονοῦν! Τὶς τράπεζες θὰ τὶς κάψουν αὐτοὶ ποὺ κάπου στεγάζονται.

Γεμίσαμε οὐρὲς στὰ συσσίτια, ποὺ δὲν θὰ ληστέψουν γιὰ νὰ φᾶνε. Τὶς ληστεῖες τὶς κάνουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν νὰ φᾶνε.

Γεμίσαμε ἐπαναστᾶτες στοὺς δρόμους μας. Ποὺ δὲν ἐπαναστατοῦν ὄμως διότι ἔχουν ἰδέες ἀλλὰ γιὰ νὰ καταρρίψουν τὸ ἄδικο ἢ γιὰ νὰ ἐπανακτήσουν τὰ ὅσα ἔχασαν!Ὄχι γιὰ ἐλευθερία!

Γιά ποιάν ἐπανάστασι λοιπόν συζητᾶμε; Γιά αὐτήν πού δέν ἔχει ἰδεολογία; Πού δέν ἔχει στόχο; Πού ἀποζητᾶ μόνον νά καταστρέψῃ, νά ἀποδομήσῃ; Καί μετά; Τί;



Τὶς ἐπαναστάσεις τὶς κάνουν οἱ ἰδεολόγοι! Τὶς κάνουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν νὰ χάσουν καὶ δὲν τοὺς νοιάζει νὰ χάσουν τὰ πάντα! Τὶς κάνουν αὐτοὶ ποὺ τολμοῦν νὰ μὴν ζητοῦν τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ νὰ διεκδικοῦν τὰ πάντα γιὰ τὴν Πατρίδα!!!

Δὲν εἶναι ἰδεολόγος αὐτὸς ποὺ φοβήθηκε τὸ αὔριο. Ποὺ ξεβολεύτηκε. Ποὺ τοῦ μείωσαν τὴν σύνταξι στὰ 700 εὐρῶ ἢ ποὺ θὰ τοῦ τὴν πᾶνε στὰ 400. Δὲν εἶναι ἰδεολόγος αὐτὸς ποὺ φοβᾶται μήν χάσῃ τὸ σπίτι του. Οὔτε αὐτὸς ποὺ φοβᾶται μὴν χάσει τὴν δουλειά του. Ὁ φόβος δὲν γεννᾶ ἰδεολόγους. Ὁ φόβος γεννᾶ στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων στρατιῶτες! Ὁ Ἔρως γεννᾶ ἰδεολόγους! Ὁ Ἔρως! Αὐτὸς γεννᾶ καὶ στρατηγούς!

Ἰδεολόγος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ὅσα τοῦ χρειάζονται καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ ἐὰν θὰ τὰ χάσῃ!

Δὲν γεμίσαμε λοιπὸν ἐπαναστᾶτες!

Γεμίσαμε δυσαρεστημένους! Θυμωμένους! Ἐξαγριωμένους! Ἀδικημένους! Δυστυχισμένους! Ἀλλὰ ἀπὸ ἐπαναστᾶτες ὄχι, δὲν γεμίσαμε!

Ξέρεις γιατί;

Γιατί δὲν μποροῦν! Γιατὶ δὲν ξέρουν! Γιατὶ ξέμαθαν!

Ἄλλως τε, πάντα τὶς ἐπαναστάσεις λιγοστοὶ τὶς ἔκαναν! Λιγοστοί… Μία χοῦφτα….

Πόσες ἐπαναστάσεις ἐπέτυχαν διότι πεινοῦσε ὁ λαός καί πόσοι λαοί ἔφαγαν ὅταν ἔληξαν οἱ ἐπαναστάσεις;

Κύττα γύρω σου! Πίσω σου! Μέσα σου!

Ἰδέες πουθενά! Στόχοι πουθενά! Μίαν μουρμούρα μόνον ἀκοῦς: «Νὰ πάψῃ τὸ ἄδικο. Νὰ φύγουν! Νὰ σταματήσουν νὰ κλέβουν καὶ νὰ ἁρπάζουν!»

Ἐεεε καί; Εἶναι ἰδέα αὐτό;

Αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη! Εἶναι ἐκπεφρασμένος πόνος καὶ θυμός! Εἶναι τὸ «μὴ παρέκει»!

Πῶς θά πάψῃ τό ἄδικον; Μέ ποιόν τρόπο; Ἀπό ποιόν δρόμο; Μόνον ἔτσι, ἐπεί δή τό χρειαζόμαστε; Μόνον διότι καταφέραμε νά ἐκφράσουμε τήν ἀνάγκη;

Χρειάζεται αὐτὸς ποὺ θὰ δόσῃ στίγμα! Ποὺ θὰ καθορίσῃ ἀρχές! Ποὺ θὰ θυσιάσῃ τὰ πάντα πρὸ κειμένου νὰ κερδίσουν ὅλοι οἱ ἄλλοι τὴν ἐλευθερία τους!

Δεῖξε μου ἕναν τέτοιον! Μόνον ἕναν! Ἐκεῖ ἔξω, δεῖξε μου ἕναν ἱκανὸ κι ἄξιο νὰ τὸ κάνῃ!

Ὄχι κάποιον ἀπὸ τοὺς λιγοστοὺς συναγωνιστές σου! Ὄχι τέτοιον! Αὐτοὶ εἶναι ἰδεολόγοι καὶ αὐτοὶ πράγματι κάνουν ἐπανάστασιν! Αὐτοὶ μόνον κάνουν ἐπανάστασιν! Αὐτοὶ ξέρουν!

Ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὅμως νὰ μοῦ δείξῃς. Αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὰ πάντα! Ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν κανέναν γιὰ ἀρχή τους, ποὺ δὲν ἐμπιστεύονται κανέναν γιὰ μπροστάρη τους, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθήσουν κανέναν, ποὺ δὲν συνεργάζονται μὲ κανέναν, ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ κανέναν… Οὔτε κἂν μὲ τὸν σύντροφό τους!

Δεῖξε μου λοιπὸν ἕναν… Ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἐκεῖ καὶ φωνάζουν. Ἕναν… Μόνον ἕναν…

Ξέρεις γιατί δέν εἶναι ἰδεολόγος κανένας ἐκεῖ ἔξω; Ὄχι γιατί δέν μπορεῖ, ἀλλά γιατί δέν ἀντέχει! Θέλει Ἁπλῶς τὴν ζωή του πίσω! Τὴν ἡσυχία του! Τὴν ἀσφάλειά του! Τὴν ζωή του! Ὅταν θὰ τὰ ἀποκτήσῃ τότε θὰ καταλάβῃς τὶ ἐννοῶ.

Δεῖξε μου λοιπὸν ἕναν, τὸν χρειάζομαι. Τὸν χρειαζόμαστε ὅλοι.

Εἶσαι στὸν δρόμο. Σὲ ἀγαπῶ γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶσα! Σὲ θαυμάζω! Σὲ χαίρομαι! Εἶσαι ἰδεολόγος! Τὸ ξέρω! Ἀλλὰ εἶσαι ἔνας!

Ἐὰν δόσῃς πίσω στὸν παπποῦ τὴν σύνταξί του θὰ ἐπιστρέψῃ στὴν ζωή του. Στὸ καφενεῖο θὰ εἶναι αὔριο καὶ θὰ ἀπολαμβάνῃ μὲ τοὺς φίλους του τὰ τσιπουράκια τους!

Ἐὰν δόσῃς στὸν ὁποιονδήποτε ὅσα ἔχασε, θὰ ἐπιστρέψῃ ἐπίσης στὴν δική του ζωή! Ἔως ἐκεῖ ἡ ἐπανάστασις λοιπόν;

Ἐὰν μὲ κάποιον μαγικόν τρόπο καταφέρῃς νὰ ξαναδόσῃς στὸν ὁπιονδήποτε τὰ ὅσα εἶχε, νὰ τοῦ πάρῃς τοὺς φόβους καὶ νὰ τοὺς καταργήσῃς, νὰ τοῦ προσφέρῃς τὴν ἀσφάλεια ποὺ ἔχασε, πίσω θὰ πάῃ σὲ μίαν στιγμή! Διότι ἔτσι πρέπει. Δὲν θὰ ξαναπεράσῃ ἀπὸ πλατεία… Νὰ εἶσαι σίγουρος! Ὅλα θὰ ἔχουν καλῶς! Τίποτα δὲν ἔγινε….

Μόνον κάτι λιγοστοί, γραφικοί, ἰδεολόγοι θὰ παραμείνουν στὸν δρόμο. Πλάι σου. Θὰ κυττοῦν γύρω τους πικραμένοι… Καὶ μόνοι! Πολὺ μόνοι!

Δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ὅλοι ἥρωες. Δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ὅλοι μπροστάρηδες. Δὲν γίνεται νὰ λάβουν ὅλοι ἀπὸ μίαν χαντζάρα καὶ νὰ ὁδηγήσουν…

Ὁ Κολοκοτρώνης ὅταν σήκωνε φωνή, ἔτρεμαν ὅλοι, ἐχθροὶ καὶ φίλοι. Ὅμως ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης αὐτός. Γιατί χρειαζόταν ἐκεῖ ἐκείνην τήν ὥραν; Μήπως διότι ἦταν τόσο σημαντικός ἕνας στρατηγός; Μία ἰδέα πού λεγόταν ἐλευθερία; Καί κάποιος πού θά τολμοῦσε νά ἀξιώσῃ τήν ὑλοποίησίν της;

Ὅλοι γύρω του ἤθελαν τὴν ἐλευθερία τους. Ἀλλά πόσοι τόλμησαν νά βγοῦν ἐμπρός καί νά τήν διεκδικήσουν; Μία χοῦφτα; Ὅσοι καί τώρα δῆλα δή; Καί οἱ ἄλλοι ὅλοι τί ἔκαναν; Μήπως μόλις ἔβγαζε τελάλη ὁ πασᾶς κρύβονταν; Μήπως ὑπέγραφαν προσκυνοχάρτια; Μήπως κάποιες φορές συμμαχοῦσαν μέ τόν ἐχθρό; Γιατί; Δέν ἤθελαν τήν ἐλευθερία τους; Γιατί; Δέν εἶχαν ἀντιληφθεῖ τήν μεγάλη ἰδέα; Ἢ μήπως ἁπλῶς ἡ ζωούλα τους ἦταν πολυτιμότερη ἀπό κάθε μορφῆς ἐλευθερία;

Ποιός φώναξε γιά πρώτην φορά τούς Ἕλληνες «Ἕλληνες»; Ποιός τούς ἔβγαλε ἀπό τόν φόβο καί τό προσκύνημα διά τῆς βίας; Ποιός τούς ἔκανε στρατιῶτες καί λοχαγούς; Γιατί τά κατάφερε αὐτός κι ὄχι τόσοι ἄλλοι πρίν ἀπό αὐτόν; Τί τόν ἔστερξε;

Σήμερα θέλουμε ἐλευθερία; Γιατί τότε δέν κάνουμε τίποτα πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν; Γιατί παραμένουμε ἄνευ ἰδέας; Στόχου; Δρόμου; Δέν μᾶς χρειάζονται; Τί περιμένουμε; Τόν Κολοκοτρώνη;

Ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη, σύντροφε, συναγωνιστή. Δὲν τὸ ξέρεις ἀκόμη, ἀλλὰ ἐσὺ εἶσαι σήμερα καὶ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Νικηταρᾶς καὶ ὁ Καραϊσκάκης. Ἐσύ καὶ μόνον ἐσύ! Μὴν περιμένεις κανέναν ἄλλον! Ἐσὺ μόνον θὰ παλέψῃς γιὰ τὴν ἐλευθερία ὅλων τῶν ἄλλων. Καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ συντρέξουν διότι εἶναι ἀνάγκη! Δὲν μποροῦν νὰ κάνουν διαφορετικῶς.

Ἐσὺ θὰ ἐξοντώσῃς τοὺς Νενέκους. Ἐσὺ θὰ κάψῃς τὰ προσκυνοχάρτια!

Μὴν πιστέψῃς οὔτε γιὰ μίαν στιγμὴ πὼς θὰ ἐπανακτήσουν τὴν ἐλευθερία ὅλοι. Κάποιοι θὰ σταθοῦν περισσότερο, κάποιοι λιγότερο καὶ κάποιοι διόλου. Ἀλλὰ ἐσύ, μόνον ἐσύ, μὲ τὴν στάσι σου, μὲ τὸν λόγο σου, μὲ τὴν σκέψι σου, μὲ τὴν γραφή σου θὰ ὁδηγήσῃς. Αὐτὸς εἶναι ὁ ῥόλος σου! Γιὰ αὐτὸ εἶσαι ἐκεῖ!

Καὶ ναί, ἐδῶ εἶναι Ὅλοι! Κύττα γύρω σου.

Στὰ μάτια τῶν συναγωνιστῶν σου θὰ ἀνακαλύψῃς τοὺς ἥρωες τοῦ 1940. Τὸν Κατσιμῆτρο, τὸν Ἰατρίδη, τὸν Βραχνό, τὸν Μαυρογιάννη, τὸν Δουρᾶτσο…

Θὰ ἀναγνωρίσῃς τοὺς ἥρωες τοῦ 1821στὰ μάτια τους. Τὸν Γέρο μας, τὸν Νικηταρᾶ, τὸν Καραϊσκάκη, τὴν Μπουμπουλίνα, τὸν Παππᾶ, τὸν Δυσσέα μας.. Ναί, ἐκεῖ εἶναι κι ὁ Δυσσέας μας..

Θὰ ἀναγνωρίσῃς τὸν Μιλτιάδη, τὸν Κυναίγειρο, τὸν Φειδιππίδη, τὸν Θεμιστοκλῆ, τὸν Λεωνίδα, τὸν Παυσανία… Ὅλοι ἐκεῖ εἶναι! Δίπλα σου! Τοὺς εἶδα!

Μὴν πασχίζῃς νὰ κάνῃς τὸν στρατιώτη στρατηγό. Δὲν γίνεται! Χρειάζονται καὶ οἱ στρατιῶτες, χρειάζονται καὶ οἱ στρατηγοί. Οἱ στρατηγοὶ σχεδιάζουν καὶ οἱ στρατιῶτες ἐκτελοῦν!

Θὲς δὲν θὲς, ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη, οἱ στρατιῶτες δὲν μποροῦν νὰ φέρουν ἀποτελέσματα. Ἀντιμετωπίζονται ὡς ὄχλος ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ καταστέλλονται πανεύκολα. Μόνον οἱ ἐγκέφαλοι φέρνουν ἀποτελέσματα. Θὲς δὲν θές.. Ἔτσι ἦταν πάντα, ἔτσι εἶναι καὶ τώρα!

Σήμερα ὁ πόλεμος εἶναι παράδοξος. Ἀλλὰ ἔχουμε ὅσα χρειαζόμαστε! Ἔχουμε καὶ στρατηγοὺς καὶ ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιῶτες! Καὶ ὅπλα ἀνίκητα!Μᾶς «ἔλαχε» αὐτὸ καὶ θὰ τὸ ζήσουμε!

Εἴμαστε τυχερὴ γενεά! Ἀπὸ τὶς πλέον τυχερές!

Εἴμαστε εὐτυχεῖς ἐμεῖς! Διότι, ἂν καὶ βαρὺ τὸ ἔργο μας, θὰ εἶναι αἰώνια τιμημένο!

Μὴν θυμώνῃς ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη… Δὲν βοηθᾶς..

Ἄλλοι θὰ παλέψουν κι ἄλλοι ὄχι… Καὶ ὅλοι, γιὰ νὰ παλέψουν, χρειάζονται ὁπωσδήποτε τὸν στρατηγό τους. Καὶ τὸ ἐγκέφαλο καὶ τὸν ἀξιωματικὸ κάθε βαθμίδος. Ἀκόμη καὶ τὸν φόβο ποὺ θὰ τοὺς κάνῃ νὰ συντρέξουν διὰ τῆς βίας!

Εἶναι ὠραῖο τὸ ταξείδι. Ἀλλὰ δὲν εἶναι γιὰ ὅλους!

Εἶναι μόνον γιὰ αὐτοὺς ποὺ θὰ τολμήσουν! Γιὰ αὐτοὺς ποὺ ξεκίνησαν! Γιὰ αὐτοὺς ποὺ κατάλαβαν τὸ Ὅλον κι ὄχι τμῆμα του! Ὄχι γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἀλλοῦ πατοῦσαν ἐχθές, ἀλλοῦ πατοῦν σήμερα κι ἀλλοῦ θὰ πατοῦν αὔριο!

Κάτι τελευταῖο ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη.

Στρατηγὸς ποὺ ἔγινε στρατηγὸς στὴν ὥρα τῆς μάχης δὲν ὑπῆρξε. Πεπαιδεύτηκε γιὰ νὰ γίνῃ στρατηγός. Πλήρωσε τίμημα! Ἔγινε πρῶτα στρατιώτης, μετὰ ἀξιωματικός καὶ τέλος στρατηγός.

Ἔμαθε τὴν τέχνη τοῦ πολέμου σὲ ὅλα της τὰ στάδια καὶ τὶς βαθμίδες.

Τόλμησε καὶ κέρδισε ἢ ἔχασε.

Δὲν σηκώθηκε ἕνα πρωϊνὸ ἀπὸ τὸν καναπέ του καὶ βρέθηκε στὸ πεδίον τῆς μάχης.

Ψήθηκε στὰ στρατόπεδα χρόνους καὶ χρόνους. Ἔπηξε τὸ μυαλό του, ἡ σκέψις του, τὸ πετσί του… Τὸ κέρδισε μὲ τὸ σπαθί του!

Ὁ στρατηγός, καθῶς καὶ ὅλο του τὸ ἐπιτελεῖον εἶναι ἐδῶ. Προγυμνάζονται. Προετοιμάζονται! Σχεδιάζουν. Ξέρουν…

Οἱ ἄλλοι ὅλοι ἢ θὰ ἀκολουθήσουν ἢ θὰ σβήσουν. Δὲν κάνει ἕνας καλὸς στρατηγὸς νὰ ἀφήνῃ τὰ νῶτα του ἀκάλυπτα! Δὲν γίνεται! Κινδυνεύει!

Μὴν περιμένῃς λοιπὸν νὰ ἔλθουν ὅλοι. Θὰ ἔλθουν μόνον ὄσοι ἀντέχουν νὰ πληρώσουν τὰ τιμήματα! Οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ἆχθος! Ἕρμα! Καὶ τὸ ἕρμα τὸ ἀπορρίπτεις ἐὰν θέλῃς νὰ σωθῇς κι ἐσὺ καὶ τὸ πλοῖο!





Σημείωσις:

Αὐτὸς ὁ πόλεμος ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες! Πάρα πολλούς!

Οἱ περισσότερες μᾶχες ποὺ ἔχουν δοθεῖ ἔως σήμερα χάθηκαν.

Δὲν χάθηκαν ἐπεὶ δὴ δὲν ὑπῆρχαν ἱκανοὶ στρατηγοὶ καὶ στρατιῶτες. Χάθηκαν ἀπὸ δόλο. Μὴν κυττᾶτε μόνον τὰ μερικὰ ἀποτελέσματα. Νὰ βλέπετε τὸ σύνολον.

Σήμερα τὰ δεδομένα εἶναι ἐν τελῶς διαφορετικά. Σήμερα τὸ ἐπιτελικὸν σχέδιον ὑπάρχει. Οἱ ἐγκέφαλοι εἶναι ἐδῶ ἤδη. Εἶναι ἕτοιμοι. Ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἀνήμπορος, κι ἂς μὴν τὸ ἀντιλαμβάνονται οἱ πολλοί! Οἱ πολλοὶ εἴπαμε, στρατιῶτες εἶναι. Διαταγὲς ἐκτελοῦν.

Σήμερα προετοιμαζόμαστε γιὰ μίαν πολὺ μεγάλη μάχη! Μίαν μάχη ποὺ ὅμοιά της δὲν ἔχει δόσει ἔως τώρα ἡ ἀνθρωπότης. Μία μάχη τῆς ὁποία ἡ ἔκβασις εἶναι προδιαγεγραμμένη, διότι σύμμαχός μας, ἐκτὸς ἀπὸ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, εἶναι κι ὁ ἴδιος ὁ πλανήτης! Σήμερα εἰδικῶς αὐτὴ ἡ μάχη θὰ κερδιθῇ! Εἶναι μονόδρομος, ἀνάγκη, νομοτέλεια!

Δὲν γράφω οὔτε γιὰ νὰ πουλήσω ψεύτικες ἐλπίδες οὔτε γιὰ νὰ ἐνθαρρύνω οὔτε γιὰ νὰ ξεσηκώσω κάποιους. Γράφω αὐτὰ ποὺ γνωρίζω. Κι αὐτὰ ποὺ γνωρίζω εἶναι ξεκάθαρα!

Αὐτὴ ἠ μάχη θὰ εἶναι ἡ ὁριστική. Ἡ τελική! Ἡ ἀποφασιστικὴ νίκη!

Αναρτήθηκε από ELLADA SHMERA .

Eλληνικόν έθνος,εθνική γλώσσα.

Η εθνική γλώσσα

»»» Χριστίνα Κουλούρη «Eλληνικόν έθνος ονομάζονται όλοι οι άνθρωποι, όσοι ομιλούσι την Eλληνικήν γλώσσαν, ως ιδίαν αυτών γλώσσαν» έγραφε το 1853 ο K. Παπαρρηγόπουλος. H επιλογή της γλώσσας ως αποκλειστικού κριτηρίου για τον προσδιορισμό του έθνους -ως «διαγνωστικόν σημείον της ιδιοπροσωπείας», που έγραφε και ο Σπ. Zαμπέλιος- δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση αλλά μάλλον κοινό τόπο για τους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς του 19ου αιώνα. Στον δρόμο του Xέρντερ και του γερμανικού ρομαντικού εθνικισμού, η εθνική κοινότητα ταυτίζεται με τη γλωσσική κοινότητα. Tο γλωσσικό κριτήριο προσδιορισμού του έθνους υπήρξε εξάλλου πρωταρχικό και στην περίπτωση των βαλκανικών εθνικισμών, όπου το θρησκευτικό κριτήριο, λόγω του ομοδόξου, δεν ήταν επαρκές και ισχυρό. Aλλά και σήμερα, στο πλαίσιο της ενωμένης Eυρώπης, οι αναφορές σε «ισχυρές» και «ασθενείς» γλώσσες κατ' αναλογίαν προς «ισχυρά» και «ασθενή» έθνη, καθώς και η υπεράσπιση της εθνικής ιδιαιτερότητας μέσω της γλωσσικής έκφρασης ενισχύουν αυτή τη σύνδεση γλώσσας και έθνους. Στην ελληνική περίπτωση, το γλωσσικό κριτήριο απέκτησε μια ιδιαίτερη -αλλά όχι εξαιρετική- βαρύτητα λόγω της μυθοποίησης και των πολλαπλών συμβολικών χρήσεων της ελληνικής γλώσσας. Σταθερή ως προς την ουσία της υπήρξε η σχέση γλώσσας και έθνους ενώ μεταβάλλονταν τα πολιτικά συμφραζόμενα αυτής της σχέσης ανάλογα με την εποχή και τις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. Tο ότι και η ελληνική γλώσσα έχει ιστορικότητα και δεν αποτελεί είδος σταθερό και αναλλοίωτο ανά τους αιώνες τεκμηριώθηκε με τις δύο πρόσφατες Iστορίες της Eλληνικής Γλώσσας (η πρώτη εκδόθηκε από το EΛIA στην Aθήνα με επιστημονική επιμέλεια του M. Z. Kοπιδάκη το 1999 και η δεύτερη από το Kέντρο Eλληνικής Γλώσσας στη Θεσσαλονίκη με επιστημονική επιμέλεια του A.-Φ. Xριστίδη το 2001), οι οποίες δεν αναπαρήγαγαν στερεότυπα παλαιότερων Iστοριών σχετικά με την «εγγενή συντηρητικότητα» της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή την αντίστασή της στην αλλαγή - νοουμένη βεβαίως ως «αλλοίωση». Tο δυσανάλογα μεγάλο βάρος της αρχαιότητας στη νεότερη Eλλάδα, το άγχος για την απόδειξη της αρχαιοελληνικής καταγωγής απέναντι στη «δύσπιστη» Δύση, η προσπάθεια να προσεγγιστεί το κλασικό πρότυπο μέσω της μίμησης ανέδειξαν το πρόβλημα της «εθνικής γλώσσας» σε κεντρικό πολιτισμικό, ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα. Ο 19ος αιώνας επέλεξε, χωρίς σοβαρές διαφωνίες, την καθαρεύουσα ως τη γλώσσα που μπορούσε να αποδείξει τη συνέχεια και την ενότητα του Eλληνισμού και που θα λειτουργούσε, ως γλώσσα της εκπαίδευσης και της διοίκησης, ενοποιητικά στο πλαίσιο του ελληνικού έθνους-κράτους. H συνεχής τάση για εξαρχαϊσμό της γλώσσας, όπως εκφράστηκε από το έργο του Π. Σούτσου Nέα Σχολή του γραφομένου λόγου με υπότιτλο Aνάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων (1853), σημαίνει και τη σαφή βούληση για «καθαρισμό» της γλώσσας από τις «βάρβαρες» προσμείξεις. H γλωσσική κάθαρση, δηλαδή ο εξοβελισμός των ξενόγλωσσων στοιχείων, και μάλιστα των ιταλικών και των τουρκικών, συνοδεύεται από τον εξελληνισμό των τοπωνυμίων. Συστηματικά και από ειδικές επιτροπές, τα «αλλόγλωσσα ή κακόφωνα» ονόματα αντικαθίστανται από τα αντίστοιχα αρχαία ελληνικά. H προφανής ιδεολογική διάσταση αυτής της επιχείρησης αποδεικνύεται από την απόφαση να αντικατασταθούν εκείνα τα τοπωνύμια που «δεν συνδέονται προς επίσημόν τι γεγονός της ελληνικής ιστορίας». 'Eτσι, τοπωνύμια της νεότερης ιστορίας, όπως Δερβενάκια, Γραβιά, Ψαρά κ.ά., διατηρούνται. Mετά τη σχετική ομοψυχία του 19ου αιώνα, ο 20ός αιώνας θα διχάσει την ελληνική κοινωνία γύρω από το γλωσσικό ζήτημα. Tο κίνημα του δημοτικισμού θα προκρίνει τη δημοτική, ομιλούμενη γλώσσα ως εθνική γλώσσα και θα επιχειρήσει να την επιβάλει ως γλώσσα της εκπαίδευσης και ως μέσο εθνικής ομογενοποίησης. Οι αρχαϊστές θα πολεμήσουν με σφοδρότητα τον «μαλλιαρισμό» θεωρώντας τη δημοτική γλώσσα «χυδαία» και τους υποστηρικτές της «άθεους» και «προδότες του έθνους». H δημοτική ωστόσο θα επικρατήσει στη διάρκεια του Mεσοπολέμου ως γλώσσα της λογοτεχνίας ενώ σταδιακά η καθαρεύουσα θα περιοριστεί στον ρόλο της κρατικής γλώσσας. H μακροβιότητα της καθαρεύουσας ως επίσημης γλώσσας οφείλεται στο γεγονός ότι στο μετεμφυλιακό κράτος η δημοτική ταυτίστηκε με την αριστερή πολιτική ταυτότητα ενώ αντίστοιχα η καθαρεύουσα αξιολογούνταν ως τεκμήριο εθνικής νομιμοφροσύνης και «πατριωτισμού». Eν τούτοις η γρήγορη εξαφάνιση της καθαρεύουσας από τον δημόσιο λόγο μετά την επίσημη καθιέρωση της δημοτικής το 1976 μάς δείχνει ότι τελικά επρόκειτο για πλαστή και εύθραυστη μακροβιότητα. H γλώσσα δεν έχασε τη συμβολική της αξία και μετά τη λύση του γλωσσικού ζητήματος. H συζήτηση για την αναγκαιότητα ή μη της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στη δεκαετία του '80, η κινδυνολογία για τους ξενισμούς και τη «φτώχεια» της ομιλούμενης γλώσσας - ιδιαίτερα στα MME, οι συνέπειες για τη γλωσσική «καθαρότητα» από τον πολλαπλασιασμό των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία, οι επιπτώσεις στη δομή και στη μορφή της γλώσσας από τη χρήση του Διαδικτύου και των γραπτών μηνυμάτων στα κινητά τηλέφωνα αποτελούν κάποιες μόνο από τις όψεις του λόγου που διατυπώνεται γύρω από τη γλώσσα. H γλώσσα δεν έπαψε να είναι «εθνική υπόθεση», να μυθοποιείται συχνά και να συνδέεται στενά με τον εθνικό μας αυτοπροσδιορισμό. H Xριστίνα Kουλούρη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια της Iστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. από την εφημερίδα "Το Βήμα" http://abnet.agrino.org/htmls/Z/Z017.html

Η προτεραιότητα του προφορικού λόγου έναντι του γραπτού.

Η προτεραιότητα του προφορικού λόγου

»»» Σπύρος Μοσχονάς "Προτεραιότητα του προφορικού λόγου"· έτσι επιγράφεται μία από τις "βασικές αρχές" της νεότερης γλωσσολογίας, που διατυπώνεται όπως ακριβώς επιγράφεται:ο προφορικός λόγος έχει προτεραιότητα έναντι του γραπτού. Πρόκειται για καταστατική αρχή. Συνήθως επεξηγείται με τις ακόλουθες εμπειρικές γενικεύσεις, που επέχουν και θέση επιχειρημάτων: α. Φυλογενετική προτεραιότητα. Σε όλες τις γλωσσικές κοινότητες, όσο μπορούμε να ξέρουμε, η γραφή, αν ποτέ αναπτυχθεί, ακολουθεί την ανάπτυξη προφορικής γλώσσας. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν "προφορικές κοινωνίες" που δεν έχουν γραπτό κώδικα. β. Οντογενετική προτεραιότητα. Κανένα παιδί δεν μαθαίνει πρώτα να γράφει και μετά να μιλάει. γ. Γνωστική-μαθησιακή προτεραιότητα. Η ομιλία αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο· για να μάθει το παιδί να μιλάει, αρκεί να εκτεθεί σε γλωσσικά ερεθίσματα. Αντίθετα, για να μάθει να γράφει τη γλώσσα του, απαιτείται συστηματική διδασκαλία. δ. Δομική προτεραιότητα. Ολα τα συστήματα γραφής βασίζονται σε μονάδες του προφορικού λόγου· τα αλφαβητικά συστήματα στους φθόγγους, τα συλλαβικά στις συλλαβές, τα ιδεογραφικά στις λέξεις. Με τον όρο "προτεραιότητα του προφορικού λόγου" επισημαίνεται, λοιπόν, κυρίως μια ειδίκευση ως προς το μέσον: η ανθρώπινη γλώσσα έχει πρωτίστως φωνητικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι αξιοποιεί τη φωνητική-ακουστική οδό επικοινωνίας, που είναι και η φυσικότερη από εξελικτική και βιολογική άποψη. Αντίθετα, η γραφή είναι σημειωτικό σύστημα εξαρτημένο και δευτερογενές: «ο μόνος λόγος ύπαρξης της γραφής είναι να παραστήσει τη γλώσσα» (Φ. ντε Σωσσύρ). Δεν είναι αδιαμφισβήτητη η αρχή της προτεραιότητας του προφορικού λόγου. «Ουσιωδώς μεταφυσική» τη θεωρεί ο Ζακ Ντερριντά. «Εξωτερικά» χαρακτηρίζει τα επιχειρήματα που τη στηρίζουν ο Ρόυ Χάρρις, επειδή δεν επικαλούνται γενικές σημειολογικές αρχές, αλλά εμπειρικές γενικεύσεις. Αλλωστε, η ίδια η ύπαρξη της γραφής πιστοποιεί ότι η ανθρώπινη γλώσσα δεν χαρακτηρίζεται από απόλυτη ειδίκευση ως προς το μέσον, αλλά μάλλον από σχετική ανεξαρτησία· η γλώσσα μπορεί να "μεταφέρεται" από το ένα μέσον στο άλλο. Από εμπειρική άποψη, η "προτεραιότητα του προφορικού λόγου" φαίνεται να υποτιμά τη σχετική αυτονομία της γραφής. Η γραφή δεν έχει μόνο "αναπαραστατική", "αρχειακή" ή "μνημειακή" λειτουργία· ανταποκρίνεται σε πάμπολλες επικοινωνιακές ανάγκες και αναπτύσσει ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη ειδολογία. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τη σημαντικά αυξημένη λειτουργικότητα της "εγγραμματοσύνης" στις σύγχρονες κοινωνίες και τις νέες μορφές που αποκτά στα νέα μέσα επικοινωνίας, δύσκολα θα υποστηρίζαμε ότι ο προφορικός λόγος έχει και λειτουργική προτεραιότητα έναντι του γραπτού. Η σύγκριση δεν μπορεί να είναι ποσοτική. Πολλοί μιλούν για δύο είδη πολιτισμού, ακόμα και για δύο συλλογικά διαφορετικούς τρόπους σκέψης: τον προφορικό και τον εγγράμματο. Όλως ιδιαίτερη σημασία αποκτά η γραφή στη διαδικασία τυποποίησης κοινής γλώσσας. Η γλωσσική τυποποίηση, φαινόμενο όλων των δυτικών κοινωνιών, περιλαμβάνει τη δημιουργία "γραφολέκτου" (μιας "κοινής γραφομένης" ή "φιλολογικής γλώσσας") και τη θέσπιση ορθογραφικών συμβάσεων. Η "πρότυπη" γλώσσα που προκύπτει από την τυποποίηση καθιερώνεται μέσω της παιδείας. Στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους λόγους, γνωρίσαμε μια καθυστερημένη τυποποίηση, η διαμάχη για την οποία, γνωστή ως "γλωσσικό ζήτημα", κράτησε πολλά χρόνια. ʼλλοι λαοί καθιέρωσαν δημώδη γλώσσα αιώνες νωρίτερα. Αυτή η καθυστερημένη τυποποίηση χρειάστηκε ν' αντιταχθεί σ' ένα πανίσχυρο πρότυπο, της καθαρεύουσας, το οποίο συνέχισε στην εποχή μας την παράδοση του κλασικισμού και του αττικισμού, μια παράδοση που επιβίωσε με τα γραπτά κατάλοιπα μιας νεκρής γλώσσας. Απ' αυτήν ακριβώς την παράδοση θέλησε να διαφοροποιηθεί η νεότερη γλωσσολογία, προβάλλοντας την προτεραιότητα του προφορικού λόγου. Συνεπώς, η έμφαση στον προφορικό λόγο κάθε άλλο παρά υποτιμά τη σημασία της γραφής στη διαδικασία της τυποποίησης. Στο πλαίσιο της τυποποίησης, η προτεραιότητα του προφορικού λόγου έχει την αξία μιας λελογισμένης ρυθμιστικής αρχής. Μας λέει πού πρέπει να βασιστεί η τυποποίηση: στον προφορικό λόγο, στη δημώδη γλώσσα, και όχι σε αρχαϊστικά κείμενα. Η αρχή επέχει επίσης θέση μεθοδολογικής οδηγίας. Λέει στον γλωσσολόγο πού πρέπει να αναζητήσει τα δεδομένα του, ποιο πρέπει να είναι το γλωσσικό "υλικό" του, τα "παραδείγματά" του. Τέλος, η αρχή έχει ιδεολογικό χαρακτήρα ("επιστημολογικό", θα προτιμούσαν ορισμένοι), όπως προκύπτει από το ανατρεπτικό της περιεχόμενο, τη ρήξη με τη μεγάλη παράδοση του κλασικισμού. Χωρίς λοιπόν να υποτιμά τη σημασία της γραφής, η αρχή της προτεραιότητας του προφορικού λόγου μάς ζητά να αντισταθούμε στην αποκτημένη συνήθεια να ταυτίζουμε τη γλώσσα με τη γραφή. Ας δούμε πότε αποκτάται αυτή η συνήθεια και ποιες προλήψεις την περιβάλλουν. Με τη διαδικασία της τυποποίησης, η κοινή γλώσσα αποκτά λεξικά, γραμματικές και δασκάλους. Στα σχολεία διδάσκεται d'apres le livre et par le livre. Πηγαίνουμε στο σχολείο με γνώση της γλώσσας μας, αποκτάμε όμως εκεί τις μοναδικές μας γνώσεις για τη γλώσσα - και η γλώσσα του σχολείου είναι κυρίως γραπτή γλώσσα. Έτσι, μαθαίνουμε ότι η νέα ελληνική έχει επτά και όχι πέντε φωνήεντα, ότι τα δίψηφα φωνήεντα ει, οι, ου είναι δίφθογγοι, ότι τα συμφωνικά συμπλέγματα ξ και ψ είναι φθόγγοι κ.ο.κ. Εφεξής, θα δυσκολευτούμε ν' ανακαλύψουμε σ' αυτήν τη γνώση για τη γλώσσα τη γνώση της γλώσσας μας. Στο σχολείο λοιπόν γίνεται η πρώτη ταύτιση της γλώσσας με τη γραφή. Την ταύτιση αυτή τη διευκολύνουν ψυχολογικοί και σημειολογικοί παράγοντες. Η "οπτική εικόνα" είναι πιο καθαρή, πιο διαρκής, πιο σταθερή από την "ακουστική εικόνα". Η "ακουστική εικόνα" είναι φευγαλέα. Αν θέλαμε να κυριολεκτήσουμε, θα λέγαμε ότι δεν έχουμε άλλη "εικόνα" της γλώσσας από τη γραφή. Η γραφή, επιπλέον, οδηγεί σ' ένα αντικείμενο, σ' ένα υλικό προϊόν, το τελικό κείμενο. Ο προφορικός λόγος, αντίθετα, είναι μια συνεχής διαδικασία του υποκειμένου, γεμάτη προσπάθειες, δισταγμούς και αναδιατυπώσεις - όλο προσχέδια που δεν καταστρέφονται (Μ.Α.Κ. Ηalliday). Στη σταθεροποίηση όμως του "οπτικού αντικειμένου" της γραφής συμβάλλει κυρίως ένας κοινωνικός παράγοντας, η ορθογραφία. Οι μόνοι απαρέγκλιτοι κανόνες που μαθαίνουμε είναι οι κανόνες της ορθογραφίας. Αρκεί ένα λάθος μας για να ρεζιλευτούμε. Αρκεί μια "ορθογραφική απλοποίηση" για να μας αποσυντονίσει. Μας είναι οικείες οι αντιστάσεις στο να γράψουμε το "τραίνο" με -ε, το "αντικρύζω" με -ι, το "ψέμμα" με ένα -μ. Οι αντιστάσεις αυτές ενισχύονται από πολιτισμικούς παράγοντες. Πολλοί θεωρούν "άλωση της γλώσσας" το μονοτονικό σύστημα, "καταστροφή" το λατινικό. Σαν "κίνδυνος για τη γλώσσα" αναγνωρίζεται οποιαδήποτε "αλλοίωση" της ορθογραφίας. Αν γλώσσα είναι η γραφή, τότε ο προφορικός λόγος δεν είναι γλώσσα. Iδιαίτερα διαδεδομένη είναι λοιπόν η αντίληψη ότι η προφορική γλώσσα είναι άναρχη, ότι δεν υπακούει σε κανόνες· ότι μόνον ο γραπτός λόγος μπορεί να είναι δομημένος· ότι μπορούμε μόνο να γράφουμε αλλά όχι και να μιλάμε "σωστά". Απόδειξη οι δεκάδες οδηγοί "σωστής χρήσης της γλώσσας", δηλαδή της γραφής. Συναφής είναι και η άποψη ότι τα προφορικά ιδιώματα είναι ευμετάβλητα και ασταθή, κι ας αναγνωρίζουμε σε διαλέκτους που δεν γράφτηκαν ποτέ μια συντηρητικότερη μορφή από αυτήν που επικράτησε στην κοινή γραφομένη, κι ας υπάρχουν προφορικές παραδόσεις εντελώς ανεξάρτητες από τη γραφή. Και είναι αλήθεια ότι με τη γραφή και την τυποποίηση προσπαθούν κάποτε τα "άτακτα" προφορικά ιδιώματα ν' αντισταθούν στην κυριαρχία μιας κοινής γλώσσας. Η συντηρητικότητα της γραφής σε σχέση με τη γλωσσική αλλαγή εδραιώνει, τέλος, την πεποίθηση ότι η γλώσσα είναι "μία και ενιαία", κυρίως στη διαχρονική της διάσταση. Εδραιώνει την πεποίθηση ότι η γλώσσα δεν αλλάζει, δεν μεταβάλλεται, ή ότι, όσο κι αν αλλάζει, όσο κι αν μεταβάλλεται, η γραφή θα "μας ενώνει με το παρελθόν", αφού αυτή πρώτη έριξε γέφυρες στο μέλλον. Ο Σπύρος Μοσχονάς είναι λέκτορας Γλωσσολογίας στο Τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Από την εφημερίδα "Τα Νέα" http://abnet.agrino.org/htmls/Z/Z010.html

Η Ελληνική γλώσσα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Η Ελληνική μεταξύ Ανατολής και Δύσης· δάνεια στοιχεία από ανατολικές και δυτικές γλώσσες

»»» του Σωφρόνη Χατζησαββίδη 1. Η ελληνική γλώσσα και ο γλωσσικός δανεισμός Θα αποτελούσε κοινοτοπία να υποστηριχθεί ότι ο ελληνικός πολιτισμός, τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες, ενέχει στοιχεία τόσο από πολιτισμούς της Ανατολής όσο και της Δύσης. Πρόκειται για μια πραγματικότητα, η οποία γίνεται εμφανής στην καθημερινή ζωή και στη συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών, καθώς επίσης και στη νεοελληνική Τέχνη, στη θρησκευτική λατρεία και σε μια σωρεία άλλων εκδηλώσεων. Η τεκμηρίωση όμως αυτών των εμφανώς διακριτών στοιχείων προϋποθέτει, εκτός της ερευνητικής διαδικασίας, και τη γνώση ανάλογων πολιτισμικών στοιχείων προερχομένων από τους πολιτισμούς της Ανατολής και της Δύσης, κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό. 'Eνα ιδιαίτερο πολιτισμικό στοιχείο, στο οποίο μπορούν να διερευνηθούν δάνεια στοιχεία από άλλους πολιτισμούς, είναι η γλώσσα. Η ελληνική γλώσσα ομιλήθηκε και ομιλείται από εκατομμύρια ανθρώπους σε μια χρονική διάρκεια που ξεπερνά τις τρεις χιλιετίες. Μέσα σ΄ αυτήν τη χρονική περίοδο οι ομιλητές της ήρθαν σε επαφή, είτε ως κατακτητές είτε ως κατακτημένοι είτε ως έμποροι είτε ως διανοούμενοι είτε απλώς ως αποδέκτες μιας διαφορετικότητας, με διάφορους πολιτισμούς τόσο της Δύσης όσο και της Ανατολής. 'Hταν φυσικό λοιπόν η ελληνική γλώσσα να "μπολιαστεί" και με στοιχεία των άλλων γλωσσών, με τις οποίες οι ομιλητές της ήρθαν και έρχονται σε επαφή. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται στη Γλωσσολογία δανεισμός· η ίδια όμως ονομασία δίνεται και στη διαδικασία με την οποία ένα γλωσσικό στοιχείο περνά από τη μια γλώσσα στην άλλη. Ανεξάρτητα πάντως από την ονομασία που δίνεται, ο δανεισμός αποτελούσε και αποτελεί και σήμερα ένα φυσιολογικότατο στοιχείο εμπλουτισμού και ανανέωσης της γλώσσας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, βάση για υφολογικές διαφοροποιήσεις. Ο δανεισμός μπορεί να αφορά όλα τα επίπεδα της γλώσσας: το φωνητικό, το φωνολογικό, το μορφολογικό, το συντακτικό, το σημασιολογικό και ιδιαίτερα το λεξιλογικό. Ο δανεισμός, σύμφωνα με το μοντέλο του Betz, διακρίνεται σε εξωτερικό και εσωτερικό. Μετά από όλα αυτά τα προκαταρκτικά, θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε -χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο δημοσιευμένες έρευνες γλωσσολόγων-τα δάνεια στοιχεία που δέχτηκε η ελληνική γλώσσα από γλώσσες της Ανατολής και της Δύσης και θα κλείσουμε με τη σημερινή κατάσταση του γλωσσικού δανεισμού της ελληνικής. 2. 1. Δάνεια από ανατολικές γλώσσες Οι 'Ελληνες ήρθαν από πολύ νωρίς σε επαφή με λαούς που ζούσαν στην Ασία και στη βορειοανατολική Αφρική. Ιδίως τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες, λόγω της τεράστιας εξάπλωσης του ελληνισμού σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ασιατικής και της αφρικανικής ηπείρου, η ελληνική γλώσσα δανείστηκε αρκετές λέξεις από την εβραϊκή, τη σημιτική, την περσική και την αιγυπτιακή γλώσσα και παλαιότερα από τη γλώσσα των Φοινίκων, πολλές από τις οποίες στη συνέχεια έπαψαν να χρησιμοποιούνται ή αφομοιώθηκαν πλήρως από το φωνολογικό και μορφολογικό σύστημα της ελληνικής. Μετά το 15ο αι. η επίδραση της τουρκικής, λόγω της τουρκικής κατάκτησης και της μακρόχρονης συμβίωσης των Ελλήνων με τους Τούρκους, υπήρξε δραστική στην ελληνική γλώσσα και έδωσε στη νέα ελληνική ένα μεγάλο αριθμό γλωσσικών δανείων. Πηγή μικρής έκτασης δανεισμού υπήρξε τους τελευταίους αιώνες και η ρομανές.2.1.1 Δάνεια από την τουρκική Η τουρκική γλώσσα δάνεισε στην ελληνική πάρα πολλά γλωσσικά στοιχεία, τα περισσότερα από τα οποία έχουν προσαρμοστεί σήμερα στη φωνητική και τη μορφολογία της ελληνικής. Στον τομέα της Φωνητικής παραμένουν ορισμένοι φθόγγοι, κυρίως σε διαλέκτους της νεοελληνικής, όπως είναι η ποντιακή και η καππαδοκική. Στην ποντιακή διατηρούνται από μεγάλης ηλικίας ομιλητές το κλειστό πισινό φωνήεν της τουρκικής [΅] και το κλειστό μπροστινό φωνήεν της τουρκικής [y], καθώς και η σειρά των δασέων κλειστών συμφώνων. Οι ίδιοι φωνηεντικοί φθόγγοι υφίστανται και στην καππαδοκική, σε μερικά ιδιώματα μάλιστα της οποίας εφαρμόζεται και η "αρμονία φωνηέντων". Στον τομέα της Μορφολογίας η τουρκική δάνεισε στην ελληνική ορισμένα επιθήματα, από τα οποία επιβιώνουν στη σημερινή ελληνική τα εξής: α) -λης (τουρκ. -li/lι), π.χ. παραλής, μουστακαλής, προυσαλής, β) -τζης (τουρκ. -ci/cι), π.χ. τενεκετζής, ταξιτζής, κουλουρτζής, γ) -λίκι (τουρκ. -lik/lιk), π.χ. χαρτζιλίκι, δασκαλίκι, προεδριλίκι. Στον τομέα της Σύνταξης η επίδραση της τουρκικής, λόγω προφανώς της εντελώς διαφορετικής συντακτικής δομής των δύο γλωσσών, υπήρξε μηδαμινή. Εκείνο που δανείστηκε η ελληνική από την τουρκική είναι ορισμένες φράσεις, των οποίων οι ελληνικές εκδοχές αποτελούν στη σημερινή ελληνική στερεότυπες εκφράσεις, όπως οι παρακάτω: βάζω στο χέρι ... (τουρκ. ele gec irmek), έρχεται στο κεφάλι μου ... (τουρκ. bas ιna gelior), πάτησε πόδι (τουρκ. ayak diredi), έμεινε στη μέση (τουρκ. yarιda kaldι), βρίσκω τον μπελά μου (τουρκ. bela sι bulmak). Στον τομέα του Λεξιλογίου τα δάνεια της ελληνικής από την τουρκική είναι πάρα πολλά. Αυτά ανήκουν κυρίως στους εξής τομείς: α) μαγειρική (γιαλαντζί, κεφτές, μεζές, ντοντουρμάς, μπουγάτσα, κεμπάπ) , β) ενδυμασία και επίπλωση (γιακάς, σοφάς, σόμπα, τσέπη, μαγκάλι, ντιβάνι), γ) αντικείμενα καθημερινής χρήσης (φλιτζάνι, τσακμάκι, καπάκι, τσάντα), δ) ιδιότητες ανθρώπων (καραβανάς, μανάβης, μουσαφίρης, νταγλαράς, τσοπάνος, νταντά, γουρσούζης, μπεκρής). Τέλος πάρα πολλά επώνυμα Ελλήνων πολιτών αποτελούν κατασκευές λέξεων τουρκικής προέλευσης, όπως π.χ. Κάλφας 2.1.2. Δάνεια από τη ρομανές (τσιγγάνικα) Η ρομανές (ή ρομανί) είναι η γλώσσα που μιλούν οι Ρομ (Τσιγγάνοι και Γύφτοι) σε όλη την υφήλιο. Οι διάφοροι διάλεκτοι και τα ιδιώματα της ρομανές που μιλούν σήμερα οι Ρομ προέρχονται κατά βάση από τα σανσκριτικά και ορισμένες γλώσσες της βόρειας Ινδίας (παντζάμπι, χίντι, νεπάλι κ. ά.)· πρόκειται, δηλαδή, στην ουσία για μια ανατολική γλώσσα, η οποία λόγω της μακρόχρονης συμβίωσής των ομιλητών της με άλλους λαούς δανείστηκε πολλά γλωσσικά στοιχεία από τις γλώσσες των λαών αυτών, αλλά και δάνεισε επίσης αρκετά γλωσσικά στοιχεία. Στον τομέα της Φωνητικής και της Φωνολογίας οι επιδράσεις -αν μπορούμε να τις ονομάσουμε επιδράσεις- γίνονται εμφανείς στο λεγόμενο "γύφτικο ύφος", το γλωσσικό δηλαδή ύφος που χρησιμοποιούν ορισμένες φορές ομιλητές της νέας ελληνικής για χιουμοριστικούς και περιπαικτικούς λόγους. Το ύφος αυτό συνίσταται στην εκφορά προφορικού λόγου της νεοελληνικής με μετατροπή των συμφωνικών φθόγγων της νέας ελληνικής [δ], [θ], [γ], [j] σε [d], [th], [g] και [i ] αντίστοιχα και των φωνηεντικών φθόγγων [e] και [ο], όταν βρίσκονται σε άτονη θέση, σε [i] και [u]. Στον τομέα του Λεξιλογίου δέχτηκαν έντονη επίδραση από τη ρομανές οι συνθηματικές γλώσσες και τα περιθωριακά ιδιώματα της νέας ελληνικής (αργκό, καλιαρντά), ενώ η κοινή νέα ελληνική δανείστηκε έναν περιορισμένο αριθμό λέξεων, τα οποία μάλιστα χρησιμοποιούνται ως επί το πλείστον από ορισμένες ομάδες ομιλητών στον καθημερινό προφορικό λόγο. Ιδιαίτερα στα καλιαρντά (ιδίωμα των ομοφυλόφιλων της Ελλάδας, το λεξιλόγιο του οποίου κατέγραψε ο Ηλ. Πετρόπουλος) ένας αριθμός λέξεων και φράσεων, που φτάνει σε ποσοστό περίπου το 15% του συνόλου των καταγραμμένων λέξεων και φράσεων, προέρχονται από τη ρομανές. Ειδικά στην κοινή νέα ελληνική πέρασε ένας μικρός αριθμός λέξεων και φράσεων, ορισμένες από τις οποίες παρατίθενται παρακάτω: πουρό, πουρή, πουρός, πούρεψα από τη λέξη της ρομανές [puro ] ή [phuro ]=γέρος τζαστός, τζάσε, θα τζάσω, να τζάσω; από τη λέξη της ρομανές [dzav] ή [dZ av]=φεύγω χάφτω, το έχαψα, θα το χάψει από τη λέξη της ρομανές [xav]=τρώω μπουτ από τη λέξη της ρομανές [but]=πολύ 'Ολα τα γλωσσικά δάνεια από τη ρομανές που αναφέρθηκαν φαίνεται ότι είναι πρόσφατα. Πιθανόν όμως να υπήρχαν και σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας, κάτι που δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί.2.1.3. Δάνεια από την αραβική και περσική Η σημερινή νέα ελληνική περιέχει ένα μικρό αριθμό γλωσσικών δανείων από την αραβική και περσική γλώσσα. Τα δάνεια αυτά αφορούν αποκλειστικά τον τομέα του λεξιλογίου, και εκείνο που θεωρείται επιστημονικά το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότερες από τις λέξεις αυτές πέρασαν στη νέα ελληνική μέσω της τουρκικής, η οποία περιέχει μεγάλο αριθμό δάνειων λέξεων από την περσική και την αραβική, και στα νεότερα χρόνια μέσω ευρωπαϊκών γλωσσών, όπως της γαλλικής και της ισπανικής. Ορισμένες από τις λέξεις που είναι πολύ πιθανόν ότι πέρασαν στην ελληνική κατά τα βυζαντινά χρόνια (πριν από την τουρκική κατάκτηση) είναι οι παρακάτω: αραβικής προέλευσης: αμιράς, δράμι, ζάρι, καραβάνι, Κοράνιο - περσικής προέλευσης: αγγαρεία και ταφτάς. Οι περσικές και αραβικές λέξεις που είναι βέβαιο ότι πέρασαν μέσω της τουρκικής ή και μέσω ευρωπαϊκών γλωσσών στη σημερινή νέα ελληνική και τις διαλέκτους της είναι πολύ περισσότερες από τις προηγούμενες. Αναφέρω ορισμένες από τις πιο κοινές στη χρήση τους: άλγεβρα, αλκαλικός, αμιράς, ζενίθ, καραβάνι, μιναρές, μαγαζί, παζάρι, τσόφλι, χασίσι, χημεία (αραβικές), αχούρι, ντιβάνι, μπόλικος, παπούτσι, τραχανάς (περσικές.).2.1.4. Δάνεια από άλλες ανατολικές γλώσσες 'Αλλες γλώσσες της Ανατολής που έδωσαν έναν περιορισμένο αριθμό λεξιλογικών δανείων είναι η εβραϊκή, οι γλώσσες της Ινδίας και πολύ λίγες λέξεις έδωσαν η κινεζική και η ιαπωνική. Εβραϊκής προέλευσης είναι οι λέξεις βερζεβούλης, Σάββατο, σατανάς και πολλές λέξεις της εκκλησίας (αλληλούια, αμήν, χερουβείμ κτλ.), καθώς και κύρια ονόματα (Ιωάννης, Μαρία κτλ.), ινδικής προέλευσης θεωρούνται οι λέξεις γιόγκα, ζούγκλα, μαχαραγιάς, παγόδα, πιτζάμα, ιαπωνικής οι λέξεις κιμονό και χαρακίρι και κινεζικής οι λέξεις τσάι και μανδαρίνος. Εδώ θα πρέπει να προστεθούν και ορισμένες ρωσικής προέλευσης λέξεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται ευρέως στη νέα ελληνική και τις διαλέκτους της, όπως μαζούτ, μπολσεβίκος, προβοκάτσια, τσάρος, φράξια κτλ.. Οι εβραϊκής προέλευσης λέξεις πέρασαν στην ελληνική την περίοδο των πρώτων χριστιανικών χρόνων και διατηρήθηκαν κυρίως μέσω της γλώσσας της χριστιανικής εκκλησίας, ενώ οι δάνειες λέξεις ινδικής, ιαπωνικής και κινεζικής προέλευσης πέρασαν τα νεότερα χρόνια και αποκλειστικά σχεδόν μέσω των ευρωπαϊκών γλωσσών. 'Ενα μέρος των λέξεων ρωσικής προέλευσης πέρασε στην ελληνική το 19ο αι., λόγω της επαφής και τω σχέσεων των Ελλήνων με την τσαρική Ρωσία, ενώ ένα άλλο μέρος λέξεων που συνδέεται με το κομμουνιστικό καθεστώς πέρασε στη νέα ελληνική κυρίως την περίοδο του μεσοπολέμου και αργότερα. 2. Δάνεια από δυτικές γλώσσες Παρακάτω θα δούμε τα δάνεια που δέχτηκε η ελληνική γλώσσα από τις γλώσσες των λαών που ζούσαν και ζουν στη δυτική Ευρώπη και στην Αμερική. Η διαδικασία του γλωσσικού δανεισμού από δυτικές γλώσσες αρχίζει ήδη από τα μέσα του 2ου αι. π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κατακτητές καταλαμβάνουν τα ελληνιστικά κράτη. Η παραμονή των Ρωμαίων ήταν μακρόχρονη και η λατινική γλώσσα έγινε, με την πάροδο των χρόνων, γλώσσα της διοίκησης του απέραντου ρωμαϊκού κράτους και αργότερα του βυζαντινού κράτους. Από το 16ο έως το 19ο αι., περίοδος της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, η μόνη δυτική γλώσσα που ασκεί κάποια επίδραση στη νέα ελληνική είναι η βενετσιάνικη. Μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους και μέχρι σχεδόν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κυρίαρχη στην Ευρώπη γαλλική γλώσσα αφήνει πολλά ίχνη στη νέα ελληνική και πολύ λιγότερα η ιταλική. Τις τελευταίες όμως δεκαετίες η αγγλοαμερικανική είναι αυτή η οποία αποτελεί την κύρια πηγή δανεισμού της νέας ελληνικής. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί και η διαφορά στη διαδικασία εισαγωγής των δανείων ανάμεσα στην περίοδο μέχρι το 19ο αι. και την περίοδο από το 19ο αι. έως σήμερα. Ενώ, δηλαδή, παλαιότερα ο γλωσσικός δανεισμός ήταν το αποτέλεσμα που προέκυπτε από την αναγκαστική διγλωσσία, στην οποία βρίσκονταν οι ομιλητές της ελληνικής (ελληνικά-τουρκικά, ελληνικά-λατινικά), τα τελευταία 150-180 χρόνια ο γλωσσικός δανεισμός είναι το αποτέλεσμα της πολιτισμικής και κοινωνικοοικονομικής υπεροχής κάποιων κρατών έναντι της Ελλάδας, που επιφέρει αυτόματα και γλωσσική υπεροχή. Η διαδικασία αυτή διευκολύνεται και από άλλους παράγοντες, όπως είναι η δημιουργία εθνικών κρατών και η υιοθέτηση επίσημων εθνικών γλωσσών, η ανάπτυξη των συγκοινωνιακών μέσων και πιο πρόσφατα η ανάπτυξη των Μ.Μ.Ε.2.2.1. Δάνεια από την αγγλοαμερικανική Οι σχέσεις της ελληνικής με την αγγλική γλώσσα αρχίζουν ήδη από τα τέλη του 18ου αι. με τους 'Αγγλους περιηγητές, οι οποίοι επισκέπτονται την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, και συνεχίζονται και κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 με τους 'Αγγλους φιλέλληνες αλλά και μετά από αυτήν, μέσω της επιρροής που ασκούσε η αγγλική εξάπλωση τόσο με τις αποικίες όσο και με τα νέα πρότυπα που δημιούργησε η βασικά αγγλικής προέλευσης βιομηχανική επανάσταση. Ο γλωσσικός δανεισμός όμως της ελληνικής από την αγγλική υπήρξε τότε μηδαμινός. Ο αριθμός των γλωσσικών δανείων από την αγγλική μεγαλώνει κάπως στις αρχές του 20ου αι. με τη διάδοση του ποδοσφαίρου και των ειδικών όρων που το συνοδεύουν (γκολ, κόρνερ, σέντερ φορ κτλ.), αλλά και με την αθρόα μετανάστευση Ελλήνων στις Η.Π.Α. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η επίδραση της αγγλοαμερικανικής στη νέα ελληνική αυξάνεται συνεχώς λόγω των φιλικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν μεταξύ Ελλάδας και Η.Π.Α. σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. 'Ετσι, τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται στην Ελλάδα μια αθρόα εισαγωγή επιστημονικών, πολιτιστικών και ιδεολογικών προϊόντων αγγλοαμερικανικής προέλευσης, άγνωστων στους 'Ελληνες, τα οποία εισάγονται επενδυμένα με την ορολογία της γλώσσας στην οποία γεννήθηκαν και εισάγονται χωρίς γλωσσικό φιλτράρισμα (προσαρμογή) στην ελληνική γλώσσα. Εκείνο που μπορούμε να παρατηρήσουμε στη σημερινή ελληνική γλώσσα, είναι ένα διπλό στρώμα αγγλοαμερικανικών γλωσσικών δανείων: το ένα που προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την αγγλική αφορά δάνειες λέξεις που εισήλθαν πριν από την πολιτικοοικονομική ανάπτυξη των Η.Π.Α.· το δεύτερο, που προέρχεται κυρίως από την αγγλική εκδοχή που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί, αφορά γλωσσικά δάνεια που εισήλθαν και εισέρχονται στην ελληνική γλώσσα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι πολύ περισσότερα από τα αντίστοιχα δάνεια του πρώτου στρώματος. Παραδείγματα του πρώτου στρώματος δάνειων λέξεων από την αγγλική που επιβιώνουν στη σημερινή ελληνική γλώσσα είναι οι λέξεις γκολ Στον τομέα της Φωνητικής και της Φωνολογίας η επίδραση της αγγλοαμερικανικής είναι ανύπαρκτη, αν εξαιρέσει κανείς την επιλογή ορισμένων ομιλητών της νέας ελληνικής, οι οποίοι για λόγους αστεϊσμού ή για λόγους που σχετίζονται με ένα προσποιητό ύφος Αμερικανού ομιλητή της ελληνικής χρησιμοποιούν φθόγγους της αγγλοαμερικανικής. Στον τομέα της Μορφολογίας και της Σύνταξης παρουσιάζονται ορισμένες φορές στον προφορικό και στο γραπτό λόγο ομιλητών της ελληνικής, οι οποίοι έζησαν και σπούδασαν σε αγγλόφωνες χώρες, περιορισμένης έκτασης παρεμβολές (interferences), οι οποίες όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν δάνεια. Στον τομέα του Λεξιλογίου ο δανεισμός αφορά όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας, ιδιαίτερα όμως η νέα ελληνική έχει δανειστεί λέξεις στους εξής τομείς: α) αθλητισμός (π.χ. βόλεϊ, μπάσκετ, πόλο, ράλι, σέρφιγκ, χόκεϊ, γκολ, κόρνερ, ταϊμάουτ, ματς, πέναλτι, σκορ, σπορ κτλ.), β) τεχνολογία (ερ κοντίσιον, κάμερα, όφσετ, ραντάρ, σκάνερ, φαξ, τζιπ, τόνερ, τούνελ, κομπιούτερ, μόνιτορ κτλ.), γ) μόδα (λουκ, πουλόβερ, τζάκετ, μίνι, μάξι, νάιλον, τρενσκότ κτλ.), δ) τέχνη και διασκέδαση (γουέστερν, θρίλερ, κλόουν, μιούζικαλ, μπλουζ, ντραμς, ποπ, σίριαλ, σκετς, στέρεο, χιούμορ, χόμπι κτλ.), ε) οικονομία (εμπάργκο, σπόνσορας, στοκ, τράνζιτ, τσεκ κτλ.) Εκτός από τις δάνειες λέξεις, η νέα ελληνική έχει πάρει από την αγγλοαμερικανική ένα μεγάλο αριθμό στερεοτύπων εκφράσεων, ορισμένες από τις οποίες είναι οι παρακάτω: αγώνες καλής θελήσεως 2.2.2. Δάνεια από τη γαλλική Οι σχέσεις των Γάλλων με τους 'Ελληνες αναπτύχθηκαν κυρίως μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όταν η πνευματική ζωή της Γαλλίας έγινε πηγή άντλησης φιλελεύθερων ιδεών από τους 'Ελληνες διανοούμενους. Η Γαλλία, και ιδιαίτερα το Παρίσι, έγινε κατά το 18ο ,αλλά πολύ περισσότερο το 19ο και το πρώτο μισό του 20ου αι., πόλος έλξης των Ελλήνων λογίων. Η απελευθέρωση του 1821 και η επακολουθήσασα ίδρυση του νεοελληνικού κράτους συνέπεσε με την κυριαρχία της γαλλικής γλώσσας σε διεθνές επίπεδο, με αποτέλεσμα η διαμορφούμενη επίσημη κρατική ελληνική γλώσσα να δανειστεί γλωσσικά στοιχεία από τη γαλλική για να επενδύσει έννοιες και αντικείμενα του υλικού πολιτισμού, για τα οποία η αρχαία ελληνική δε διέθετε αντίστοιχους όρους. 'Ετσι, καταρχήν η εισβολή δανείων από τη γαλλική έγινε για εξυπηρέτηση κάποιων αναγκών επικοινωνίας. Παράλληλα όμως, λόγω του κύρους που συνόδευε τη γαλλική το 19ο αι., έγινε η δεύτερη γλώσσα των μορφωμένων, η μοναδική διδασκόμενη ξένη γλώσσα στα ελληνικά σχολεία μέχρι και τη δεκαετία του 1950 και η γλώσσα των "σαλονιών", η γλώσσα δηλαδή που προσέδιδε κύρος σε όσους τη μιλούσαν. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διεθνείς πολιτικοοικονομικές συνθήκες μείωσαν την κυριαρχία της γαλλικής ως διεθνούς γλώσσας. Στα πλαίσια αυτά μειώθηκε και η επίδρασή της στη νέα ελληνική προς όφελος της αγγλοαμερικανικής. Σήμερα τα δάνεια που δέχεται η νέα ελληνική από τη γαλλική είναι πολύ περιορισμένα και αφορούν πολύ ειδικούς τομείς. Στον τομέα της Φωνητικής και της Φωνολογίας η γαλλική δεν επηρέασε το φωνητικό και φωνολογικό σύστημα της ελληνικής. Από ορισμένους ομιλητές, γνώστες της γαλλικής χρησιμοποιούνται κατά την εκφορά γαλλικής προέλευσης λέξεων τις οποίες δανείστηκε η ελληνική, φθόγγοι του γαλλικού φωνητικού συστήματος, π.χ. μπλε? μπλO , γκαράζ? γκαράZ . Οπωσδήποτε αυτά τα περιθωριακά φαινόμενα δε δίνουν τη δυνατότητα να μιλήσουμε για δανεισμό της ελληνικής φωνητικών στοιχείων από τη γαλλική. Στον τομέα της Μορφολογίας η γαλλική, σε αντίθεση προς την αγγλοαμερικανική, άσκησε κάποια επίδραση στη νέα ελληνική, προφανώς λόγω της πολύχρονης σχέσης των δύο γλωσσών, δανείζοντας ορισμένα επιθήματα στην ελληνική, τα οποία χρησιμοποιούνται και σε λέξεις με βάση ελληνική λέξη. Τα επιθήματα αυτά είναι τα εξής: α) -εξ (γαλ. -ex), π.χ. ντούμπλεξ, τέλεξ αλλά και αφρολέξ, στρωματέξ, β) -ερί (γαλ. -erie), π.χ. καροσερί αλλά και ουζερί, γ) -έρα (γαλ. -ier/ie re), π.χ. καφετιέρα, κρουαζιέρα αλλά και αλατιέρα, ψηστιέρα, δ) -έ (γαλ. -e ), π.χ. ντεφορμέ, πανέ αλλά και αγορέ, κυριλέ. Στον τομέα του Λεξιλογίου οι κύριοι τομείς στους οποίους δανείστηκε η ελληνική από τη γαλλική είναι οι εξής: α) ενδυμασία (π.χ. ζακέτα, καμπαρντίνα, μαγιό, ταγέρ, καρό, γκαρνταρόμπα, δαντέλα, μακιγιάζ, μπιζού), β) χρώματα (π.χ. μπλε, καφέ, μπορντό, ροζ), γ) διακόσμηση (π.χ. αμπαζούρ, σαλόνι), δ) μαγειρική (π.χ. εκλέρ, κρέπα, μπον φιλέ, ορντέβρ), ε) τέχνη και διασκέδαση (βεντέτα, αφίσα, κολάζ, μπαλάντα, ρεσιτάλ, ντοκιμαντέρ, σουξέ, πιόνι, φαβορί), στ) αθλητισμός (γκραν πρι, μποξέρ, σκι, τουρνουά), ζ) τεχνολογία (π.χ. καλοριφέρ, κοντέρ, μοτέρ, ρουλεμάν, καρμπιρατέρ). Τέλος, η ελληνική πήρε κάποιες φράσεις της γαλλικής, τις οποίες προσάρμοσε μεταφράζοντάς τες στην ελληνική. Ορισμένες από αυτές τις εκφράσεις είναι οι εξής: έλαβε χώρα (γαλ. a eu lieu ), κατά πάσα πιθανότητα (γαλ. selon toute probabilite ), πήρε διαστάσεις (γαλ. a pris des dimensions), παίρνω ενεργό μέρος (γαλ. prendre une part active).2.2.3. Δάνεια από τη λατινική Η λατινική είναι η γλώσσα που επικράτησε από τα μέσα του 2ου αι. π.Χ. έως και την τουρκική κατάκτηση του 16ου αι. μ.Χ. στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και σε περιοχές της ανατολικής Ασίας. Το ανατολικό τμήμα του ρωμαϊκού κράτους, το οποίο μετεξελίχθηκε σε βυζαντινό κράτος, είχε μέχρι τον 6ο αι. μ.Χ. ως επίσημη γλώσσα τη λατινική, η οποία αργότερα αντικαταστάθηκε από τη μεσαιωνική ελληνική. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν επόμενο η ελληνική γλώσσα να δανειστεί πληθώρα γλωσσικών στοιχείων από τη λατινική, ένας μεγάλος αριθμός των οποίων επιβιώνει και στη σημερινή ελληνική γλώσσα. Στον τομέα της Φωνητικής, της Φωνολογίας και της Σύνταξης οι επιδράσεις είναι ανύπαρκτες, αν εξαιρέσει κανείς τη συμβολή της λατινικής στη διαφοροποίηση της ελληνικής γλώσσας κατά τη μεσαιωνική περίοδο. Στον τομέα της Μορφολογίας η ελληνική δανείστηκε από τη λατινική ορισμένα επιθήματα, μερικά από τα οποία επιβιώνουν στη σημερινή ελληνική: α) -άτος (λατ. -atus), π.χ. πιπεράτος, καρυδάτος, β) -άριος (λατ. -arius ), π.χ. βιβλιοθηκάριος, σχολάριος, γ) -ίσιος (λατ. -ensis), π.χ. βουνίσιος, καμπίσιος, δ) -πουλο (λατ. -ullus), π.χ. αρχοντόπουλο. Στον τομέα του Λεξιλογίου επιβιώνει στη σημερινή ελληνική ένας αρκετά μεγάλος αριθμός δανείων από τη λατινική, τα οποία μάλιστα έχουν προσαρμοστεί στη μορφολογία της ελληνικής· τα δάνεια αυτά αφορούν τους εξής τομείς: α) μήνες (Ιανουάριος, Φεβρουάριος κτλ.), β) διοίκηση και στρατός (πρίγκιπας, καγκελάριος, κάστρο, φουσάτο), γ) αντικείμενα σπιτιού (κούπα, κανάτα, κουρτίνα, σκάλα, πόρτα), δ) τρόφιμα (μαρούλι, γαρδούμπα, μούστος), ε) αντικείμενα γραφής (κώδικας, πένα, μεμβράνη). Παραμένουν επίσης στη σημερινή ελληνική ορισμένες εκφράσεις της λατινικής, οι οποίες έχουν αποκτήσει ειδική στερεοτυπική σημασία, όπως ad hoc, sine qua non, in medias res, casus belli κ.ά.2.2.4. Δάνεια από την ιταλική και τη βενετσιάνικη Οι Βενετοί εμφανίζονται στο Βυζάντιο στις αρχές του 13ου αι. και κατέχουν ένα μεγάλο μέρος του μέχρι την τουρκική κατάκτηση, ενώ μέχρι το 17ο αι. κατέχουν τα Ιόνια νησιά. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα είναι κυρίαρχοι στη Μεσόγειο Θάλασσα. Από τις σχέσεις αυτές η ελληνική γλώσσα δανείστηκε ορισμένα γλωσσικά στοιχεία, από τα οποία επιβιώνουν στη σημερινή ελληνική λέξεις κυρίως του ναυτικού λεξιλογίου, όπως αρμάδα, πόρτο, κουβέρτα κ.ά. Οι σχέσεις των Ελλήνων με τους Ιταλούς χρονολογούνται από το 16ο αι., όταν πολλοί 'Ελληνες λόγιοι κατέφυγαν στην Ιταλία, η οποία αποτελούσε την εποχή εκείνη το πνευματικό κέντρο της Αναγέννησης. Οι σχέσεις αυτές συνεχίστηκαν και τον 20ο αι. μέσω της κυριαρχίας των Ιταλών στα Δωδεκάνησα αλλά και μέσω των πολιτικοοικονομικών και μορφωτικών σχέσεων της Ιταλίας με την Ελλάδα. Η επίδραση των ιταλικών στα ελληνικά αφορά κυρίως τον τομέα του Λεξιλογίου και έχει επηρεάσει πάρα πολλούς τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας, αλλά κυρίως τους εξής τομείς: α) τέχνη και μόδα (βάρδος, βιόλα, κομπανία, φούγκα, παντελόνι, φούστα, κονσέρτο, σόλο), β) ναυσιπλοΐα (κάβος, πουνέντης, αμπάρα, καναβάτσο, μπαρκάρω, κουμαντάρω, σινιάλο), γ) συγγένεια και επαγγέλματα (κουνιάδος, κουμπάρος, μπαρμπέρης, μαραγκός, πιλότος, ταπετσιέρης, τορναδόρος), δ) τρόφιμα ( γκαζόζα, μουστάρδα, καραμέλα, κομπόστα, κρέμα, πάστα, σαλάτα, κουφέτο, περγαμόντο, σαλάμι). Μεγαλύτερη επίδραση, όπως ήταν φυσικό, από τη βενετσιάνικη και την ιταλική δέχτηκαν τα διάφορα ιδιώματα των Επτανήσων και των Δωδεκανήσων, καθώς και η κατωϊταλική διάλεκτος.2.2.5. Δάνεια από άλλες δυτικές γλώσσες Τα γλωσσικά δάνεια από άλλες δυτικές γλώσσες είναι περιορισμένα και αφορούν μόνο τον τομέα του Λεξιλογίου. 'Ετσι, ανάμεσα στις λέξεις που δανείστηκε η ελληνική γλώσσα από τη γερμανική είναι το μάρκο, η μπίρα, το ντίζελ και το σνίτσελ, από την ισπανική οι λέξεις μαλαγάνα, καστανιέτες, παρέα, ταμπάκο και χούντα . 3. Η σημερινή κατάσταση Η ελληνική γλώσσα δέχτηκε γλωσσικά στοιχεία από γλώσσες της Ανατολής και της Δύσης σε όλες τις περιόδους της ιστορίας της, διαδικασία η οποία συνεχίζεται και σήμερα. Λόγω όμως της ανάπτυξης των Μ.Μ.Ε., της δυνατότητας για εύκολη μετακίνηση από χώρα σε χώρα αλλά και λόγω της διαφαινόμενης κυριαρχίας της αγγλοαμερικανικής σε όλους σχεδόν τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, η διαδικασία του γλωσσικού δανεισμού παρουσιάζει προφανώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που παρουσίαζε ο δανεισμός της ελληνικής γλώσσας από άλλες γλώσσες παλαιότερα. Ο δανεισμός από την αγγλοαμερικανική απλώνεται ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια και χρησιμοποιείται ευρύτατα στον προφορικό λόγο -ιδίως των νέων- αλλά και στο γραπτό λόγο, είναι δραστικότατος σε ορισμένους εξειδικευμένους επιστημονικούς τομείς (πληροφορική, αεροναυτική, οικονομία, φυσική, χημεία, ιατρική κ.ά.) και χρησιμοποιείται συχνά και για υφολογικούς λόγους. Παρόλα αυτά δε φαίνεται προς στιγμή να επηρεάζει τη δομή της νέας ελληνικής, ο δε αριθμός των πραγματικά δίγλωσσων με ισότιμη γνώση της αγγλοαμερικανικής και της ελληνικής είναι σχετικά μικρός. Γενικά η αγγλοαμερικανική κάνει σήμερα έντονη την παρουσία της στο νεοελληνικό λόγο, γεγονός που μας επιτρέπει να πούμε ότι το "γλωσσικό κέντρο βάρους" της νέας ελληνικής κλίνει σήμερα προς τη Δύση, η οποία αντιπροσωπεύεται από την αγγλοαμερικανική. Συμπεράσματα-Εκτιμήσεις Η ελληνική γλώσσα, όπως είδαμε προηγουμένως, βρίσκεται εδώ και είκοσι δύο αιώνες σε μια διαδικασία άλλοτε αναγκαστικού και άλλοτε εθελούσιου δανεισμού. Μετά από μια δραστική επίδραση από μια δυτική γλώσσα, τη λατινική, που κράτησε από το 2ο αι. π.Χ. έως και τον 6ο αι. μ.Χ., πέρασε σε μια εξίσου δραστική επίδραση από μια ανατολική γλώσσα, την τουρκική, που κράτησε από το 15ο έως τις αρχές του 19ου αι. μ.Χ., ενώ τους δύο τελευταίους αιώνες δέχτηκε και δέχεται δραστικές γλωσσικές επιδράσεις από δύο δυτικές γλώσσες, αρχικά τη γαλλική και στη συνέχεια την αγγλοαμερικανική. Όλο αυτό το διάστημα των είκοσι δύο αιώνων δέχτηκε μικρότερης έκτασης επιδράσεις και από άλλες ανατολικές και δυτικές γλώσσες. 'Ολες αυτές οι επιδράσεις "μπόλιασαν" την ελληνική γλώσσα κυρίως με λέξεις αλλά δεν άλλαξαν τη φυσιογνωμία της, γιατί μπορεί να κλόνισαν -άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο-, αλλά δεν επηρέασαν άμεσα τη φωνολογική και μορφοσυντακτική δομή της ελληνικής γλώσσας. Αντίθετα μάλιστα, πολλά από τα παλαιότερα γλωσσικά δάνεια αφομοιώθηκαν από την ελληνική γλώσσα με τέτοιο τρόπο, ώστε σε πολλές περιπτώσεις να μην φαίνεται ότι πρόκειται για δάνεια. Λειτούργησε δηλαδή η ελληνική γλώσσα ως ένα αποτελεσματικό χωνευτήρι γλωσσικών δανείων από ανατολικές και δυτικές γλώσσες, ώστε να μην είναι δυνατό σήμερα να διακρίνουμε -αν εξαιρέσει κανείς το σύγχρονο δανεισμό από την αγγλοαμερικανική- μια δυτικού ή ανατολικού τύπου φυσιογνωμία της νέας ελληνικής γλώσσας. O Σωφρόνης Χατζησαββίδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Α.Π.Θ.