Τα σχολεία στην Αγγλία ξεκινούν να διδάσκουν το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών.

Δείτε γιατί τα σχολεία στην Αγγλία ξεκινούν να διδάσκουν το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών. Γραμματική – Λογική – Ρητορική είναι οι τρεις άξονες πάνω στους οποίους θα ξετυλίγεται το εκπαιδευτικό πρόγραμμα –---- Το σχολείο...  Γραμματική – Λογική – Ρητορική είναι οι τρεις άξονες πάνω στους οποίους θα ξετυλίγεται το εκπαιδευτικό πρόγραμμα – Το σχολείο θα είναι δωρεάν και αναμένεται να ξεκινήσει την λειτουργία του το 2017 
Θέμα συζήτησης στο Λονδίνο το νέο σχολείο, που αναμένεται να ανοίξει τις πύλες του για τους πρώτους μαθητές τον Σεπτέμβριο του 2017 και θα ασκεί την αρχαιοελληνική μέθοδο διδασκαλίας, εξολοκλήρου.

 Η φοίτηση θα είναι δωρεάν και ο στόχος των εμπνευστών είναι να «ξεκλειδώσουν» τις δυνατότητες των σπουδαστών. Πρόκειται για το σχολείο δεύτερης βαθμίδας Gipsy Hill στο Νότιο Λονδίνο και σήμερα θα πάρει επισήμως έγκριση λειτουργίας από τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, μαζί με ακόμα 17 δωρεάν σχολεία στη Βρετανία. Τα μαθήματα που θα διδάσκονται σε αυτό θα βασίζονται στην «κλασική παιδεία», με την Γραμματική, τη Λογική και την Ρητορική να είναι οι θεμελιώδεις άξονες διδασκαλίας. Με την μέθοδο αυτή, οι σπουδαστές θα μάθουν την αξία της γραμματικής, αλλά και άλλων βασικών σπουδών, όπως η ορθογραφία αλλά και βασικά μαθηματικά. 

Η φοίτηση στο πρώτο αυτό στάδιο διαρκεί τέσσερα χρόνια και κατόπιν οι μαθητές προχωρούν στο δεύτερο στάδιο, τη Λογική, όπου μαθαίνουν να ρωτούν «γιατί» και να αναπτύσσουν πιο αναλυτική σκέψη. Η τελική φάση είναι το στάδιο της Ρητορικής, που βοηθά στην ανάπτυξη της γνώμης, της επιχειρηματολογίας με «ξεκάθαρα, δυναμικά και κομψά επιχειρήματα», όπως περιγράφουν οι εμπνευστές του σχεδίου.
 Η κλασική αυτή μέθοδος εκπαίδευσης έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα, στην εποχή του Σωκράτη αλλά και του Αριστοτέλη, του δασκάλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2015/09/%ce%b4%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%84%ce%b1-%cf%83%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%bb%ce%af%ce%b1-%ce%be%ce%b5%ce%ba.html#ixzz3ms643XWK

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

Τον χειμώνα του 1724 δύο άντρες έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, απεσταλμένοι του Βασιλιά Λουδοβίκου 15ου. Ήταν ο Μισέλ Φουρμόν, Γάλλος ιερωμένος που δίδασκε στο Γαλλικό Κολλέγιο του Παρισίου και ο Φρανσουά Σεβίν, επίσης ιερωμένος και φιλόλογος.---

Αποστολή τους ήταν η συλλογή αρχαίων συγγραμμάτων και επιγραφών από τον ελλαδικό χώρο. Δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες άδειες που θα τους επέτρεπαν να εξερευνήσουν τις αρχαιότητες. Οι Τούρκοι δεν τα θεωρούσαν κληρονομιά τους και δεν ήταν δύσκολοι, αρκεί το μπαξίσι να ήταν γενναίο.

Ο Σεβίν ήρθε σε επαφή με τον Πατριάρχη, ο οποίος τον κατεύθυνε προς τις πλουσιότερες βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης και στρώθηκε στη δουλειά. Ο Φουρμόν, όμως, δεν αρκέστηκε στα βυζαντινά χειρόγραφα και τις μουχλιασμένες βιβλιοθήκες.

Ήθελε να δοξάσει τη Γαλλία και τον Βασιλιά όσο κανείς άλλος και ήξερε με ποιο τρόπο θα το κατάφερνε. Θα ξέθαβε τις αρχαιότερες και πιο δυσεύρετες επιγραφές από τα λαμπρότερα μνημεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Ό,τι δεν μπορούσε να πάρει μαζί του, θα το κατέστρεφε, τάχα για να το σώσει από τους αρχαιοκάπηλους και τους «αμόρφωτους» ντόπιους. Αν δεν μπορούσε να τα έχει ο ίδιος, δεν ήθελε να τα είχε κανείς.

Έτσι ξεκίνησε μία από τις πιο άγριες και παράλογες καταστροφές αρχαίων μνημείων στην Ελλάδα.

Η «εκδίκηση» εναντίον των Μανιατών...

Τον Φεβρουάριο του 1730, ο Φουρμόν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Μάνη. Εγκαταστάθηκε στη Ζαρνάτα και δεν προχώρησε στο εσωτερικό της περιοχής, γιατί τον φόβιζαν οι οπλοφορούσες γυναίκες και η αγριότητα των κατοίκων, που διψούσαν για ελευθερία και αίμα.

Στις επιστολές του, ο ιερωμένος περιέγραψε τους Μανιάτες με τα χείριστα λόγια: «Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτε το αξιόλογο, τίποτε για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου».

Για να εκδικηθεί το «σκυλολόι», όπως αποκάλεσε τους ντόπιους, αποφάσισε να καταστρέψει ολοσχερώς τα αριστουργήματα των προγόνων τους. Δυστυχώς, επέλεξε την Αρχαία Σπάρτη.

«Την έσβησα, την κατέσκαψα, την εκθεμελίωσα, δεν της άφησα λίθο επί λίθου», έγραφε χαιρέκακα σε επιστολή του.

Η περιγραφή του ήταν απολύτως ρεαλιστική. Ο Φουρμόν και δεκάδες εργάτες δούλευαν πυρετωδώς για ένα μήνα και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Συγκέντρωσε περισσότερες από 300 επιγραφές, τις αντέγραψε και όσες βρίσκονταν σε καλή κατάσταση τις φόρτωσε σε πλοία για τη Γαλλία...

Οι πληροφορίες που αναφέρονταν στις επιγραφές ήταν ανεκτίμητης αξίας. Ονόματα Εφόρων, Γυμνασιαρχών, Αγορανόμων, φιλοσόφων, ιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, ακόμα και τη Ρήτρα του Λυκούργου.

«Είμαι ικανοποιημένος», έγραφε, «διότι απέκτησα από αυτό το ταξίδι πράγματα ικανά να θαμπώσουν όλους τους σοφούς».

Με περηφάνια έγραφε ότι διέλυσε αυτά που ακόμα και οι Βενετοί είχαν σεβαστεί και για χιλιάδες χρόνια κανείς δεν είχε τολμήσει να αγγίξει. Μετά τη Σπάρτη, σειρά είχαν οι Αμύκλες, όπου κατεδάφισε τον ναό του Απόλλωνα. Μόνο οι Μυκήνες γλίτωσαν, γιατί οι ογκόλιθοι ήταν τόσο τεράστιοι που δεν μπόρεσε να τους ξεθεμελιώσει...

Ο θαυμασμός του Φουρμόν για τον αρχαίο πολιτισμό συνοδευόταν από μία αδυσώπητη μανία καταστροφής. Οτιδήποτε δεν μπορούσε να μεταφέρει στη Γαλλία, ήθελε να το εξαφανίσει από προσώπου γης για να μην το απολαύσει κανείς άλλος.

Η άρρωστη μεγαλομανία του ικανοποιείτο μόνο όταν κατέστρεφε τα λαμπρότερα μνημεία, γιατί ένιωθε ότι μόνο αυτός είχε τη δύναμη να το κάνει. Φαντασιωνόταν ότι το όνομά του θα γινόταν γνωστό σε όλη την Ευρώπη και θα τον υμνούσαν για αιώνες:

«Ο αντίλαλος θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις κατέσκαψα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις ανακαλύψουν».

Βέβαια δεν ξεχνούσε να δοξάσει τον Βασιλιά και τη Γαλλία για το συμφέρον του οποίου δούλευε. Ο λατρεία του προς τον Λουδοβίκο τον τύφλωνε και τον οδηγούσε σε ακραίες πράξεις:

«Η ευσέβειά μου έφτασε στο σημείο να μην αφήσω σε ησυχία ούτε την τέφρα των βασιλιάδων τους. Εσκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησιλάου, εισήλθα στον τάφο του Λυσάνδρου και ανεκάλυψα τον τάφο του Ορέστου. Το έκανα για τη Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα.

Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα». Δικαιολογήθηκε για τη συμπεριφορά του παρουσιάζοντας τους ντόπιους ως αγροίκους που αργά ή γρήγορα θα κατέστρεφαν τα μνημεία:

«Ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και τη μανία του πολέμου. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους».

Ασφαλώς αναφέρει και τους ξένους αρχαιοκάπηλους, που αποκαλεί «βάρβαρους», οι οποίοι δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την αξία των αρχαίων. Μοναδικό παράπονό του ήταν ότι δεν είχε χρόνο να επισκεφτεί και άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, όπου θα επιδείκνυε τις σαρωτικές του δυνατότητες.

Σε μία από τις τελευταίες επιστολές του, ο Φουρμόν αποκάλεσε τον εαυτό του βάρβαρο:

«Γίνομαι βάρβαρος μες τη μέση της Ελλάδας. Αυτό το μέρος δεν είναι η οικεία των Μουσών. Η άγνοια τις έδιωξε μακριά».

Η τραγική ειρωνεία

Ο μεγαλομανής φιλόλογος που ήθελε το όνομά του να μείνει αξέχαστο στην ιστορία, πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, δέχτηκε δριμύτατη επίθεση από τους πνευματικούς κύκλους. Τον αποκάλεσαν «βάνδαλο» και χαρακτήρισαν την καταστροφή των αρχαίων ως μία απ’ τις μεγαλύτερες προσβολές της ιστορίας.

Διέψευσαν την εγκυρότητα των πληροφοριών και των επιγραφών που συνέλεξε, ακριβώς επειδή δεν είχαν σωθεί τα πρωτότυπα. Τον κατηγόρησαν ότι ήταν όλα δημιούργημα της φαντασίας του και ότι κατέστρεψε επίτηδες τα μνημεία για να μην υπάρχουν αποδείξεις. Το υλικό που συνέλεξε και εκατοντάδες επιστολές του, φυλάχθηκαν στη Βασιλική Βιβλιοθήκη του Παρισίου, χωρίς να τους δώσει κανείς σημασία.

Η τιμωρία του Φουρμόντ ήταν η απαξίωση του έργου του και η προσωπική περιφρόνηση. Μια νέμεσις που θα μπορούσε να έχει βγει από τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, που τόσο θαύμαζε. Αυτός ο άρρωστος άνθρωπος που κατέστρεφε ό,τι έσωσαν οι αιώνες...

Αντλήθηκαν πληροφορίες από το κείμενο του Βλάση Ρασσιά και το βιβλίο «Multiple Antiquities – Multiple Modernities: Ancient Histories in Nineteenth Century European Cultures» των Gábor Klaniczay, Otto Gécser και Michael Werner...

- See more at: http://www.egriechen.info/2015/05/katastrofi-arxaiotiton-spartis.html#sthash.y6nNtQzt.dpuf

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η «Ψωροκώσταινα» Η Αληθινή Ιστορία της

Η «Ψωροκώσταινα»: Μία συγκινητική και αληθινή ιστορία που πρέπει να γνωρίσουν όλοι οι Έλληνες!------Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».

----Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.

Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα…

Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής:
«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.

Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»

Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα».

Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα.

Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;

Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της.

Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

via

http://www.tilestwra.com/i-psorokostena-mia-sigkinitiki-ke-alithini-istoria-pou-prepi-na-gnorisoun-oli-i-ellines/

Τα πιο κοινά επώνυμα της Ευρώπης.

Από τους Μίλερ στους Παπαδόπουλους

Τα πιο κοινά επώνυμα της Ευρώπης που προέρχονται από επαγγέλματαΤο πιο κοινό επώνυμο στη Βρετανία είναι το «Σμιθ», στην Ρωσία το «Κουζνέτσοφ», στη Γαλλία το «Λεφέβρ» και στη Σερβία το «Κοβάσεβιτς». Έχετε σκεφτεί ποτέ πως και τα τέσσερα αυτά επώνυμα σημαίνουν το ίδιο στην χώρα τους; Και μάλιστα, δεν δηλώνουν ένα όνομα, αλλά ένα επάγγελμα που είναι κοινό: το «σιδεράς»;

Ο Μάρτσιν Τσιούρα, ένας 48χρονος μηχανικός από την Πολωνία, έφτιαξε έναν χάρτη όταν συνειδητοποίησε ότι τα αγγλικά, τα πολωνικά, τα ολλανδικά, τα ρωσικά, αλλά και πολλά ακόμη γνωστά επώνυμα προέρχονται, ετυμολογικά ή μη, από το ίδιο επάγγελμα.
Μερικά από τα πιο κοινά επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα είναι κατά σειρά εμφανίσεως στις ευρωπαϊκές χώρες  τα: Μυλωνάς (το όνομα Μίλερ σε διάφορες εκδοχές), Σιδεράς (το Κόβακς ή Κόβατς ή Κοβάσεβιτς ή απλώς… Σμιθ) και το Παπάς (Ποπόφ, Ποπέσκου, Πόπα ή Παπαδόπουλος).
Ας τα πάρουμε όμως αναλυτικά, πάντα με τη βοήθεια ενός συνοπτικού χάρτη:
Στην Αλβανία εκτός από το Χότζα που σημαίνει… «χότζας» δηλαδή ιμάμης, εξίσου κοινό είναι και το Πρίφτι (και Πρίφτης στα ελληνικά) που σημαίνει «ιερέας».
Στην Αυστρία τα δυο πιο κοινά επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα είναι τα Γκρούμπερ (μεταλλωρύχος) και Χούμπερ (γαιοκτήμονας).
Στη Βόσνια το πιο κοινό επώνυμο είναι το Χότζιτς (=γιος του ιμάμη, κάτι σαν το δικό μας Παπαδόπουλος), ενώ στη Σερβία το Κοβάσεβιτς (=γιος του σιδηρουργού, σιδεράς) και το Πόποβιτς (=γιος του ιερέα). Το Κοβάσεβιτς (ή και Κόβασιτς) είναι το πιο κοινό επώνυμο και στην Κροατία.
Το Κόβακς ή Κοβάσεβιτς, στα λιθουανικά μεταφράζεται Καβαλιάουσκας και σημαίνει το ίδιο: ο γιος του σιδηρουργού. Είναι ένα από τα πιο κοινά επώνυμα στην Λιθουανία.
Αντίστοιχα, το συχνό επώνυμο Κοβάλσκι στην Πολωνία σημαίνει ακριβώς το ίδιο, όπως και σε συγγενικές χώρες όπως η Λετονία (με το επώνυμο Καλέις) και η Ρωσία (Κουζνέτσοφ = ο γιος του σιδηρουργού).
Οι Τσέχοι έχουν πολύ κοινό το επώνυμο Ντβόρακ (όπως, λόγου χάρη, ο μουσουργός του 19ου αιώνα Αντονίν Ντβόρακ) που σημαίνει γαιοκτήμονας, ενώ στην Εσθονία απαντάται συχνά το επώνυμο Σεπ που επίσης σημαίνει σιδηρουργός.
Το πιο συχνό φινλανδικό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Κινούνεν που σημαίνει «δερματέμπορος».

  

Στην Γαλλία υπάρχουν πάνω από 230.000 άνθρωποι με το επώνυμο Μαρτέν κι άλλοι 100.000 με τα επώνυμα Ντιμπουά, Ρομπέρ, Τομά και Μπερνάρ, αλλά το πιο συχνό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Λεφέβρ που σημαίνει «σιδεράς» και το έχουν 75.000 Γάλλοι.
Στην Γερμανία τα επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα αποτελούν την πλειοψηφία: περίπου 1% των Γερμανών ονομάζονται Μίλερ (μυλωνάς), ενώ ακολουθούν τα Σμιτ (σιδηρουργός), Σνάιντερ (ράφτης), Φίσερ (ψαράς) και Μάγερ (αγρότης).
Στη γειτονική Ουγγαρία πολλοί έχουν το επώνυμο Κόβακς (σιδηρουργός), Μέσαρος (κρεοπώλης) ή Σάμπο (ράφτης).
Σε Ρουμανία και Μολδαβία εκτός του Τσέμπαν (=βοσκός), τα πιο συχνά επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα είναι τα Πόπα και Ποπέσκου (=γιος του ιερέα). Ομοίως και στην Βουλγαρία με το επώνυμο Ποπόφ να είναι εκ των πιο κοινων.
Στην Ουκρανία, συχνό επώνυμο είναι το «Μυλωνάς» (Μέλνικ).
Στην Ολλανδία το πιο συχνό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Μπάκερ (=φούρναρης), Ντε Μπερ (=γαιοκτήμονας) και Βίσερ (=ψαράς). Εξίσου συχνό είναι και ο Σμιτς (=σιδεράς) που στο Βέλγιογίνεται Ντε Σμετ ή Ντέσμετ.
Στη Μεγάλη Βρετανία οι άνθρωποι με το επώνυμο Σμιθ (σιδηρουργός) αποτελούν το 1.26% του συνολικού πληθυσμού, ενώ οι… σιδεράδες επεκτείνονται κατόπιν σε Πορτογαλία (πολλοί κάτοικοι ονομάζονται Φερέιρα που σημαίνει «σιδηρουργός») και στην Ιταλία (ένα από τα πιο συχνά επώνυμα είναι το Φεράρι ή το Φερέρο.
Στις σκανδιναβικές χώρες κυριαρχούν τα οικογενειακά επώνυμα (Αντερσον, Κάρλσον, Γιόχανσον, δηλαδή «ο γιος του Αντερς, ο γιος του Καρλ, ο γιος του Γιόχαν»), αλλά σε αρκετές περιπτώσεις συναντώνται επώνυμα όπως το Μίλερ ή Μόλερ (=μυλωνάς).
Και στην Ισπανία κυριαρχούν τα οικογενειακά επώνυμα (όπως λόγου χάρη Ροντρίγκεζ, Φερνάντες, Γκονζάλες που σημαίνει «του Ροντρίγκο, του Φερνάντο, του Γκονζάλο»), όμως το πιο συχνό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Μολίνα που σημαίνει μυλωνάς. Στη δε Καταλωνία, το πιο συχνό επώνυμο είναι το Φερέρ, δηλαδή «σιδηρουργός».
Στην γειτονική μας Τουρκία πιο συχνά απαντάται το επώνυμο Αβτσί που σημαίνει κυνηγός, ενώ στη χώρα μας ασφαλώς κυριαρχεί το Παπαδόπουλος (=γιος του παπά).
Τέλος, η Ιρλανδία έχει το πιο… cool επώνυμο όλων των εποχών, με όλους όσους λέγονται Μέρφι να είναι περήφανοι, καθώς στα αρχαία ιρλανδικά η λέξη σημαίνει «πολεμιστής της θάλασσας».
Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Newsroom ΔΟΛ

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

Tο Κάστρο της Νάξου

Το αληθινό… παραμύθι του Κάστρου της Νάξου

Δούκες, πριγκίπισσες, οικόσημα, σταυροφορίες, μάχες, μυστικά περάσματα και κρύπτες… Ένα αληθινό “παραμύθι”, που ζωντανεύει μεμιάς στην Καστροπολιτεία της Νάξου. Εικόνες και μυστικά που διατηρούνται ανεξίτηλα στο πέρασμα των αιώνων, χάρη στους ελάχιστους εναπομείναντες απογόνους Ενετών.
Το Κάστρο της Νάξου κατασκευάστηκε το 1207 από τον Ενετό Μάρκο Σανούδο, ο οποίος μαζί με τους συντρόφους του κατέλαβε δεκαεφτά νησιά του Αιγαίου, ανακηρύχτηκε δούκας και όρισε ως έδρα του δουκάτου τη Νάξο.
Ο μεσαιωνικός οικισμός του κάστρου δεν ήταν μόνο τόπος κατοικίας αλλά και διοικητικό, εκπαιδευτικό και θρησκευτικό κέντρο των Ενετών κατακτητών.
Για χρόνια, το Κάστρο πολιορκήθηκε, όμως άντεξε μέχρι σήμερα… Τα ξύλα του πύργου των ευγενών οικογενειών της Βενετίας, οι πέτρες, μια κρύπτη που δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί αρχίζουν να εξιστορούν ένα παραμύθι γεμάτο μυστήριο.
Αμέσως μόλις περάσει ο επισκέπτης την Τρανή Πύλη του κάστρου της Νάξου δίπλα στον πύργο της Απεραθίτισσας, αντικρίζει τα αρχοντικά σπίτια που κατοικούνται από καθολικούς, απόγονους των Ενετών, ενώ στα σοκάκια του υπάρχουν διάσπαρτα μαγαζιά κάθε είδους, καφενεδάκια και ταβέρνες.
“Το Κάστρο της Νάξου είναι το μοναδικό βενετσιάνικο κάστρο επί ελληνικού εδάφους. Τα κτίρια παραμένουν υψηλού επιπέδου, συντηρούνται ενώ κατοικείται ανελλιπώς από την εποχή που χτίστηκε.
Οι ελάχιστοι εναπομείναντες κάτοικοι είναι απόγονοι Ενετών και Γάλλων ευγενών που αφίχθησαν στη διάρκεια της Δ’ Σταυροφορίας και λίγο αργότερα”.
Αυτό δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο 66χρονος Νικόλαος Μιχαήλ Λοράνδος Καραβίας Ντελα Ρόκα Μπαρότσι, όπως είναι το πλήρες όνομα του -ή Νίκος Καραβίας- ένας από τους πέντε, αυτή τη στιγμή, εναπομείναντες Ενετούς, μόνιμους κατοίκους του Κάστρου.
Ξεδιπλώνοντας το “κουβάρι” των αναμνήσεων, ο κ. Καραβίας αναφέρει πως μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα το Κάστρο της Νάξου ήταν “γκέτο, όπου κατοικούσε η πολιτιστική και οικονομική ελίτ του νησιού.
Έμεναν μορφωμένοι βουλευτές, προύχοντες και γερά στελέχη του τόπου”.
“Ο τόπος άρχισε μετά το 1910 να ανοίγει. Εμείς που γεννηθήκαμε λίγο πριν το ’50, σαν παιδιά προλάβαμε και ζήσαμε αυτή την ατμόσφαιρα.
Γνωρίσαμε την Ελληνογαλλική Σχολή Ουρσουλίνων που πήγαιναν τα κορίτσια για να μορφωθούν, τους καθολικούς παπάδες, τις ποιητικές βραδιές τις λεγόμενες βεγγέρες. Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει εικόνες ανεξίτηλες στο μυαλό μας. Και ζωντανεύουν αφού ζούμε σ’ αυτούς τους χώρους”.

Μπορεί για τους περισσότερους όλα τα παραπάνω να θυμίζουν παραμύθι, καθώς πολλές ιστορίες που συνέβησαν στο Κάστρο συνδυάζονται με δούκες και πριγκίπισσες, όμως για τους μόνιμους κατοίκους του είναι απλώς η ιστορία της ζωής τους.
“Θυμάμαι τη μαμά μου να ετοιμάζεται για έναν χορό και τη γιαγιά μου να της λέει: ‘Πρόσεχε το βραχιόλι της βυζαντινής πριγκίπισσας’… Ήταν ένα κόσμημα, κειμήλιο της οικογένειας, το οποίο πριν από 700 χρόνια το φορούσε μια πριγκίπισσα.
Ή θυμάμαι τα κουταλάκια που έκαναν δώρο οι νονές στα μωρά για να φάνε το πρώτο τους φαγητό. Είχαν πάνω το οικόσημο της οικογένειας…” προσθέτει ο κ. Καραβίας.
Στην Καστροπολιτεία, τα αρχοντικά εξακολουθούν να συντηρούνται από τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, σε μια προσπάθεια να μην καταστραφούν στο πέρασμα των ετών.
Οι επισκέπτες της Καστροπολιτείας της Νάξου, Έλληνες και ξένοι, προσπαθούσαν κρυφά να δουν μέσα από τα παράθυρα των αρχοντικών.
Τους “έκαιγε” να μάθουν τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων. Κι όταν οι ιδιοκτήτες έβγαιναν στην πόρτα, κάποιοι ντροπιασμένοι το έβαζαν στα πόδια. Άλλοι, πιο τολμηροί, τους ζητούσαν να δουν το εσωτερικό του σπιτιού. Και οι απόγονοι των Ενετών συνήθως αναλάμβαναν ρόλο ξεναγού.

“Με το που έφυγαν από τη ζωή οι γονείς μου, άρχισε να μου μπαίνει στο μυαλό ότι έχουν αξία τα πράγματα της οικογένειας, αλλά και των υπολοίπων οικογενειών.
Κάποια αρχοντικά έπεσαν στα χέρια νέων κληρονόμων, οι οποίοι δεν ήθελαν άλλο τα παλιά αντικείμενα. Κι έτσι τα έκαιγαν. Φουστάνια, καπέλα, παπούτσια, καθρέφτες… Τα πάντα.
Ό,τι μπορούσα το βουτούσα, αφού όλα είχαν το ‘άρωμα’ των ευγενών που κατοικούσαν στο νησί. Με αυτά και μ’ εκείνα, σκέφτηκα να μετατρέψω το πατρικό μου σε μουσείο” συμπληρώνει ο κ. Καραβίας, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης, ιδρυτής και διευθυντής του Ενετικού Μουσείου.
Τα παλιά αντικείμενα που βρίσκονται εκτεθειμένα στις διάφορες αίθουσες του σπιτιού συνεχίζουν να μιλούν για περασμένους καιρούς.
Όπως το κρεβάτι μπροστά από την ταξιδιωτική κασέλα και δίπλα στην μπαλκονόπορτα που βγάζει μπροστά σ’ ένα πανόραμα της Πορτάρας, της Παλιάς Αγοράς και όλης της προκυμαίας.
Τα σερβίτσια που βρίσκονται στρωμένα στο τραπέζι, αλλά και η μυστική καταπακτή που οδηγεί απευθείας στη θάλασσα, με τους ιδιοκτήτες να είναι απολύτως προετοιμασμένοι για καταστάσεις πολιορκίας.
“Οι Βενετσιάνοι διάλεγαν σημεία στρατηγικά για τα κάστρα τους, όχι γιατί ήταν ρομαντικοί, αλλά γιατί είχαν τον απόλυτο έλεγχο. Ήταν θέμα στρατηγικής.
Ήθελαν να είναι προστατευμένοι σε ώρα ανάγκης και γι αυτό φρόντιζαν να έχουν όλα τα απαραίτητα για καταστάσεις πολιορκίας. Είχαν μυστικές εισόδους, υπόγειους δρόμους διαφυγής. Είχαν τούνελ, περάσματα, υπόγειες αποθήκες για σιτηρά και νερό, τα οποία τα χρησιμοποιούσαν μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης” καταλήγει ο κ.Καραβίας.
Από το συγκεκριμένο αρχοντικό, στο παρελθόν έχουν περάσει αρκετοί επώνυμοι και σημαντικές προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων οι ηθοποιοί Πολ Νιούμαν και Ζαν Μορό, μέλη της οικογένειας Ροκφέλερ, Γάλλοι πρεσβευτές, Νορβηγοί συγγραφείς και πολλοί άλλοι.

 [ΑΠΕ-ΜΠΕ, real.gr]
ΠΗΓΗ

Ο πρώτος ελληνικός πύραυλος εκτοξεύτηκε το 1958.

Ο πρώτος Ελληνικός πύραυλος εκτοξεύθηκε στα Καλάβρυτα το 1958 από μαθητές! Δείτε τι τους έκαναν….!! Διαβάστε την υπόθεση που είχε συγκλονίσει τότε το Πανελλήνιο! - ----------------------Ο πρώτος ελληνικός πύραυλος εκτοξεύτηκε, το 1958 στο Ελατόφυτο (Μάζι) του Χελμού, από μαθητές του Γυμνασίου Κλειτορίας Καλαβρύτων!!!
Το θέμα έφερε στην επικαιρότητα ο διακεκριμένος Δρ. κοινωνιολογίας της ιστορίας και Δικηγόρος, Δημήτρης Σταθακόπουλος, από το Λευκάσιο Καλαβρύτων, με δημοσίευμά του στην ιστοσελίδα ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ NEWS, της 13 Σεπτεμβρίου 2013 .

Το ίδιο δημοσίευμα συμπλήρωσε ο συμπατριώτης, από τη Σκοτάνη Καλαβρύτων, Αθανάσιος Χρονόπουλος, Γεν. Διευθυντής Υπουργείου Ανάπτυξης.

Σχετικά με το ιστορικό γεγονός, επειδή είδα τη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε, χωρίς τα ονόματα όλων των συμμετεχόντων μαθητών και αφού έτυχε να τους γνωρίζω, από τη φοίτησή μου στο ίδιο Γυμνάσιο, θα ήθελα να συμπληρώσω ορισμένες αυθεντικές πληροφορίες, που μου έδωσαν οι μαθητές, Νικόλαος Σ. Κόκορης και Ανδρέας Γ. Χαχάμπης καθώς και ο κατασκευαστής του πυραύλουΠαναγιώτης Αθ. Μποτσώνης, για τη σωστή και πληρέστερη ενημέρωση των συμπατριωτών και κάθε ενδιαφερόμενου.
Ο αείμνηστος καθηγητής της Φυσικής Παναγιώτης Σπύρου, από τα Βάγια Θηβών, που υπηρετούσε την περίοδο εκείνη, ως πρωτοδιόριστος, στο Γυμνάσιο Κλειτορίας, ( ο γράφων υπήρξε μαθητής του, στην Α’ τάξη), στην προσπάθειά του να συμμετάσχει σε εκπαιδευτικό διαγωνισμό, στα πλαίσια εφαρμογής Αμερικανικού πειραματικού προγράμματος, με στόχο την μετεκπαίδευσή του στις ΗΠΑ, είχε την πρωτοβουλία υλοποίησης του όλου πρωτοποριακού, για την εποχή εκείνη, εγχειρήματος!!

Αφού προμηθεύτηκε, τις προβλεπόμενες από τη μελέτη του, χημικές ύλες, μετά από αρκετά πειράματα που προηγήθηκαν, με τη συνεργασία ομάδας μαθητών του, ( της Ε’ ή εβδόμης τότε τάξης Γυμνασίου) στα μαθήματα Φυσικής και Χημείας, ανέθεσε στον Κλειτόριο φανοποιό Παναγιώτη Μποτσώνη την κατασκευή του σώματος του πυραύλου. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, σύμφωνα με τις οδηγίες του καθηγητή, ήταν χοντρός χάλυβας για τον εσωτερικό σωλήνα, όπου τοποθετήθηκαν τα χημικά εύφλεκτα υλικά, και λαμαρίνα για το εξωτερικό περίβλημα.

 Όλες οι δαπάνες που ήσαν υπέρογκες βάρυναν τον καθηγητή. Το ύψος του πυραύλου , μαζί με τη βάση του, έφτανε περίπου στα 0,70 μ.
Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, κατά μήνα Μάρτιο του 1958, ο θαρραλέος και τολμηρός καθηγητής Π. Σπύρου, συνοδευόμενος από την εκπαιδευτική του ομάδα, ανέβηκαν με ζώα στο Ελατόφυτο, για την ολοκλήρωση του εγχειρήματος.
Το σημείο που επέλεξαν, για την εγκατάσταση του πυραύλου, ήταν επίπεδο, έβλεπε προς τα χωριά Πλανηντέρου – Καστριά και περιβαλλόταν από έλατα και βράχους, πίσω από τους οποίους κατέφυγαν οι μαθητές με το καθηγητή τους, πριν την εκτόξευση, για λόγους προληπτικούς.
Η ανάφλεξη έγινε, από αρκετή απόσταση, με ειδικό βραδύκαυστο φυτίλι, που είχαν προμηθευτεί από τονΔημήτριο Καρκούλια, εργολάβο Δ.Ε. . Με το άγγιγμα της καύσης στα πολύ εύφλεκτα υλικά, ο πύραυλος εκτοξεύτηκε, αυτόματα, σε μεγάλο ύψος και έγινε ορατός, από τον ισχυρό κρότο και τη φλόγα που τον συνόδευαν!!! Το πρωτάκουστο και πρωτοποριακό αυτό γεγονός, έγινε ευρύτερα γνωστό και με δημοσιεύματα, προκαλώντας ευμενή σχόλια, για τον αλησμόνητο καθηγητή μας Π. Σπύρου.

Στη συνέχεια και με βάση την εμπειρία που αποχτήθηκε από την εκτόξευση του πρώτου πυραύλου, η πειραματική ομάδα προχώρησε στην κατασκευή και δεύτερου μεγαλύτερου πυραύλου, με περισσότερο ενισχυμένα υλικά! Μεσολάβησαν όμως οι καλοκαιρινές διακοπές των σχολείων, οπότε ο καθηγητής Π. Σπύρου, αναχώρησε για τη Θήβα, προτρέποντας την ερευνητική ομάδα των μαθητών να προχωρήσει, μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, στην εκτόξευση του νέου πυραύλου και να τον ενημερώσει με έκθεσή της για τα αποτελέσματα. 

Περί το τέλος Ιουλίου του ιδίου έτους (1958), ημέρα Κυριακή, οι μαθητές μετέφεραν τον δεύτερο πύραυλο, στο έναντι της Κλειτορίας εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, προφανώς για να είναι περισσότερο ορατό το κατόρθωμά τους στην κωμόπολη! Δυστυχώς όμως παρόλο που η δεύτερη εκτόξευση ήταν επιτυχέστερη από την πρώτη, οι ανήσυχοι μαθητές αντί να προσγειωθούν στη σελήνη – 11 χρόνια πριν την προσγείωση των τριών αστροναυτών του διαστημοπλοίου ΑΠΟΛΛΩΝ 11 – που ίσως αυτό ήταν το όνειρό τους, είχαν άλλες απρόσμενες περιπέτειες!!!

Μετά από επώνυμη καταγγελία που έγινε, στο τοπικό Τμήμα της τότε Χωροφυλακής, παρότι οι Χωροφύλακες γνώριζαν από πριν, όλες τις ενέργειες των μαθητών, προχώρησαν στην “π’ αυτοφώρω” σύλληψή τους και κράτησή τους στο Τμήμα, μέχρι το πρωϊ της Δευτέρας, που οδηγήθηκαν στο δικαστήριο!

Συγκεκριμένα συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν στο αυτόφωρο Καλαβρύτων οι μαθητές: Λάμπρου Γεώρ., Σπηλιωτόπουλος Γεώρ. και Χαχάμπης Ανδρ., καθώς και οι Μποτσώνης Παν, κατασκευαστής του πυραύλου και Καρκούλιας Δημ, προμηθευτής του φυτιλιού. Ο αείμνηστος δικηγόρος Δημήτρης Κατσίνης που είχε αναλάβει την υπεράσπιση των κατηγορουμένων, ζήτησε και έλαβε αναβολή της δίκης, για το Σεπτέμβριο 1958.
Στο δικαστήριο που έγινε τον Σεπτέμβρη στα Καλάβρυτα, παραβρέθηκε πλήθος κόσμου, κύρια από την Κλειτορία, για συμπαράσταση των μαθητών. Η δίκη έγινε σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης. Μετά την αγόρευση του παλαίμαχου δικηγόρου που υποστήριξε ότι, πρέπει να επικροτηθεί η ενέργεια των μαθητών, γιατί έγινε με βάση τις οδηγίες του καθηγητή τους, εντός των πλαισίων της πειραματικής εμπειρίας τους και χωρίς καμία συνέπεια, ο εισαγγελέας πρότεινε την αθώωση όλων των κατηγορουμένων, όπως και έγινε, με ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου.

Αφιερώνουμε το δημοσίευμα στη μνήμη του αλησμόνητου καθηγητή μας Παναγιώτη Σπύρου.

Γιώργος Γκλαβάς

- See more at: http://www.xorisorianews.gr/%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%80%cf%8d%cf%81%ce%b1%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%be%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#sthash.6kzo1C8a.dpuf

Αγγλικες λεξεις που και όμως είναι ελληνικές.

Ο Γ. Μπαμπινιώτης αναλύει την ετυμολογική προέλευση λέξεων της σύγχρονης αγγλικής γλώσσας οι οποίες, σε μια πρώτη εξέταση, δείχνουν ότι ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν με τα ελληνικά.----

Και όμως είναι ελληνικές------

Αν σας ρωτήσει κανείς, θέλοντας να ελέγξει τις ετυμολογικές γνώσεις σας στην Αγγλική ή στην Ελληνική, αν λέξεις όπως λ.χ. butter «βούτυρο», paper «χαρτί», church «εκκλησία», sketch «σκαρίφημα - θεατρικό σκετς», bomb «βόμβα», clergy «κληρικός» και clerk «υπάλληλος», chart «χάρτης» και card «κάρτα», calm «νηνεμία, γαλήνη», pain «πόνος», pirate «πειρατής», diploma «δίπλωμα», chanel «δίαυλος», priest «ιερέας», buffalo «βουβάλι», monk «μοναχός», bishop «επίσκοπος» κ.ά. προέρχονται από την Ελληνική ή είναι αμιγώς αγγλικές, μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι δεν σας φαίνονται ελληνικές.

 Η πραγματικότητα είναι ότι περνώντας μέσα από διάφορους, συχνά δαιδαλώδεις και σκολιούς, γλωσσικούς δρόμους οι λέξεις αυτές έφτασαν στην Αγγλική, έχοντας ξεκινήσει από την ελληνική γλώσσα. Είναι δάνειες λέξεις τής Αγγλικής από την Ελληνική.

 Μια ματιά σε έγκυρα λεξικά τής Αγγλικής (Webster, Random House, Longman, Oxford κ.ά.) μπορεί να σας πείσει.

Το αρχ. ελληνικό βούτυρον / βούτυρος (βους + τυρός), μέσω τού λατιν. butyrum, έδωσε το αρχ., αγγλ. butere, απ' όπου το σύγχρονο αγγλ. butter (και τα γερμ. Butter, γαλλ. beurre, ιταλ. burro κ.ά.). Το αρχ. ελλην. πάπυρος, που δήλωσε την πρώτη μορφή γραφικής ύλης από το ομώνυμο φυτό το οποίο ευδοκιμούσε στην Αίγυπτο, έδωσε το αγγλ. paper (γαλλ. papier, γερμ. Papier κ.ά.) μέσω τού λατιν. papyrum, απ' όπου το μεσαιων. γαλλ. papier και το μεσαιων. αγγλ. papir. Πιο σύνθετη είναι η προέλευση τής λέξης που δήλωσε στην Αγγλική «την εκκλησία», τής λ. church. Ξεκίνησε από το ελληνιστ. κυριακόν (δώμα) «ο οίκος τού Κυρίου» (από το Κύριος), το οποίο, μέσω τού αρχ. γερμ. kirihha (απ' όπου το νέο γερμ. Kirche «εκκλησία») και των αρχ. αγγλ. cirice και μεσαιων. αγγλ. chirche, έδωσε το νέο αγγλ. church. Οι ίδιοι οι Ελληνες χριστιανοί χρησιμοποίησαν το αρχ. εκκλησία (εκκλησία τού δήμου «η συγκέντρωση του λαού / των πολιτών ως θεσμικό όργανο») με νέο περιεχόμενο: χώρος όπου συγκεντρώνονται οι πιστοί για να λατρεύσουν τον Θεό (ενώ οι αρχαίοι Ελληνες χρησιμοποιούσαν τη λ. ναός, με την αντίληψη ότι αποτελεί χώρο όπουναίουν, όπου κατοικούν οι θεοί).

Ενδιαφέρον έχει, για τις περιπέτειές της, η λέξη sketch «σκαρίφημα - θεατρικό σκετς». Ποιος το φαντάζεται, εκ πρώτης όψεως, ότι προέρχεται από την ελλην. λ. σχέδιο; Η αρχαία ελλ. λ. σχέδιον (από το αρχ. σχέδιος που σήμαινε «προσωρινός, αυτοσχέδιος», προερχόμενη από τη λ. σχεδόν κι αυτή από το έχω), μέσω τού λατιν. schedium, έδωσε το ιταλ. schizzo, που πέρασε στα ολλανδικά ως schets, από όπου το αγγλ. sketch. Το περίεργο για τη ζωή των λέξεων είναι ότι το ελλην. σχέδιο επανήλθε στους νεότερους χρόνους στην Ελληνική, δηλ. ως «αντιδάνειο» (ως δάνειο δανείου!...), μέσα από δύο ξένες γλώσσες: από την Ιταλική ωςσκίτσο και από την Αγγλική ως σκετς. Ανάλογη είναι η περίπτωση τού αγγλ. scene«σκηνή». Προέρχεται από το ελλην. σκηνή, μέσω τού λατιν. scaena / scena. Από το υποκοριστικό τού λατιν. scene, από το scenarium, προήλθε το ιταλ. scenario που πέρασε σε διάφορες γλώσσες (αγγλ. scenario, γαλλ. scenario κ.ά.) και επανήλθε στα Ελληνικά ωςσενάριο (αντιδάνειο). Από το θέμα σχ- (τού έχω, πβ. κατά-σχ-ω, παρά-σχ-ω, σχ-εδόν) που είδαμε και στο σχέδιο, προήλθε και η λ. σχήμα που έδωσε, μέσω τού λατιν. schema, το αγγλ.scheme.

Μια λέξη που θα ξάφνιαζε ίσως όταν κανείς διαπιστώσει ότι είναι ελληνική, είναι η αγγλική λ. pain «πόνος». Η λέξη αυτή προήλθε από την ελλην. λ. ποινή που σήμαινε αρχικά «τιμή αίματος, εκδίκηση (για έγκλημα)» και μετά «τιμωρία». Μέσω τού λατ. poena, που έδωσε το γαλλ. peine (αρχικά σήμαινε «τα βασανιστήρια των μαρτύρων τής πίστεως»), προήλθε το αγγλ. pain με τη σημ. «πόνος» ως απόρροια των πόνων από τα βασανιστήρια και ως επακόλουθο τής τιμωρίας γενικότερα. Εξίσου ίσως θα ξάφνιαζε και η αγγλική λ. calm«κάλμα, νηνεμία».

Κι αυτή προήλθε από ελληνική λέξη, το αρχ. καύμα, που δήλωνε τον καύσωνα και το θέρος, οδηγώντας συνεκδοχικά στη σημ. τής ηρεμίας τής θάλασσας, τής έλλειψης δυνατών ανέμων. Στην Αγγλική έφτασε η λέξη από το ιταλ. calma που ανάγεται σε όψιμο λατιν. cauma από το καύμα. Οτι η λ. ξαναγύρισε στην Ελληνική μέσω τής Ιταλικής ως κάλμα, δηλ. ως αντιδάνειο, είδαμε ότι αποτελεί συχνό φαινόμενο. Το αρχ. πειρώμαι «προσπαθώ, αποπειρώμαι, τολμώ» έδωσε στη μεταγενέστερη Ελληνική τη λ. πειρατής που προφανώς θα σήμαινε αρχικά αυτόν που αποτολμά παράτολμα και παράνομα εγχειρήματα. Μέσω τού λατιν. pirata η λ. έδωσε το αγγλ. pirate.

Στην εκκλησιαστική γλώσσα μια σειρά από αγγλικές λέξεις προέρχονται από την Ελληνική, χωρίς αυτό να είναι αμέσως αισθητό στον μη ειδικό. Τέτοιες είναι οι αγγλικές λέξεις priest,clergy (και clerc), bishop, monk κ.ά. Συγκεκριμένα το ελλην. πρεσβύτερος (αρχική σημ. «γεροντότερος») έδωσε το όψιμο λατ. presbyter. Από αυτό, με ορισμένες μεταβολές, προήλθε το αρχ. αγγλ. preost και κατόπιν το μεσαιων. αγγλ. preist, που έδωσε το νεότ. αγγλ.priest. Το ελλην. κληρικός (από τη λ. κλήρος) «αυτός που τού πέφτει ο κλήρος, που τού ανατίθεται ένα έργο» έδωσε το όψιμο λατιν. clericus απ' όπου τα αρχ. αγγλ. cleric και clerc. Από αυτά προήλθε το αγγλ. clerk «λόγιος» - «υπάλληλος εξουσιοδοτημένος με συγκεκριμένο έργο» - «απλός υπάλληλος». Το αρχ. αγγλ. clerc έδωσε και τον εκκλησιαστικό όρο clergy «κληρικός, ιερωμένος». Το ελλην. επίσκοπος είναι η λέξη απ' όπου προήλθε το αγγλ. bishop «επίσκοπος», μέσω τού όψιμου λατιν. episcopus, απ' όπου τα αρχ. αγγλ. bisceop και μεσαιων. αγγλ. bishhop που προηγήθηκαν τού νεότερου αγγλικού bishop. Ως προς το αγγλ. monk «μοναχός» προήλθε από το μεταγεν. ελλην. μοναχός μέσω τού όψιμου λατιν. monachus, απ' όπου το αρχ. αγγλ. munuc και μετέπειτα το νεοτ. αγγλ. monk.

Το αγγλ. chart «χάρτης» αλλά και το card «κάρτα» προήλθαν από το ελλην. χάρτης. Τοbomb «βόμβα» από το αρχ. ελλην. βόμβος. Το «πολύ αμερικάνικο» buffalo από το ελλην.βούβαλος. Το ελλην. δίπλωμα (από διπλώνω, διπλούς) με τη σημ. «επίσημο έγγραφο» έδωσε το diploma και από αυτό το diplomat «διπλωμάτης» κ.ο.κ.

Οπως έγινε, ελπίζω, φανερό, ένα πλήθος από ξένες λέξεις, εν προκειμένω αγγλικές, έλκουν την καταγωγή τους από την ελληνική γλώσσα, απευθείας ή, πιο συχνά, μέσω τής λατινικής γλώσσας. Οσα γράφονται εδώ δεν δίδονται για να αποτελέσουν αφορμή κομπασμού αλλά ως νύξεις για γλωσσική αυτογνωσία και περίσκεψη, για το πόσα έχει κανείς να κερδίσει από μια ετυμολογική περιδιάβαση στους δρόμους τής γλώσσας μας.

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Από το 1821 στην Ελλαδα 214 κυβερνήσεις

Από το 1822 είχαμε 214 κυβερνήσεις 64 βουλ. εκλογές και 104 πρωθυπουργούς!------Τα ισχυρά ζευγάρια των αντιπάλων αρχηγών, οι βραχύβιοι και μακρόβιοι πρωθυπουργοί και ο παραλογισμός  των 25 κυβερνήσεων μέσα σε 6 χρόνια!

Καραμανλής και Παπάγος, δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής περιόδου

 ---------

Οι σημερινές εκλογές, θα χρήσουν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη  105^ο  πρωθυπουργό  της Ελλάδος ( 42^ο μεταπολεμικό), ή θα επανέλθει στο  Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας;  Την απάντηση θα δώσει το βράδυ, η θηλυκού γένους κάλπη, που ουδείς γνωρίζει τι κυοφορεί… Οι σημερινές βουλευτικές εκλογές, που είναι κατά σειρά οι 64^ες, με πρώτες εκείνες που διεξήχθησαν  το 1844, λένε ότι κρύβουν εκπλήξεις. Οψόμεθα. 

Σ’ αυτές τις 64 εκλογικές αναμετρήσεις, δεν συμπεριλαμβάνονται οι οκτώ των Ευρωεκλογών, άλλες τρείς (1829,1862 και 1935) για την εκλογή εκπροσώπων της Εθνοσυνέλευσης  και δύο (1929, 1932)  για την εκλογή εκπροσώπων της Γερουσίας (Γερουσιαστών). Από το 1844 έως το 1899, έγιναν 23 βουλευτικές  εκλογές, από το 1900-1999 έγιναν 33 και 2000-2015 οκτώ.

Πάντως οι πρώτες  εκλογές που έγιναν το 1829 και τις προκήρυξε ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ψήφισαν  «οι ΄Ελληνες το γένος» και εξέλεξαν  τότε τους  πληρεξούσιους της Εθνοσυνέλευσης που συνήλθε στο Αργος  στις 11-7-1829.

Από τη ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους το 1822, με τη δημιουργία του «Εκτελεστικού» και του «Συμβουλίου των Μινίστρων» μέχρι σήμερα, συγκροτήθηκαν και ορκίσθηκαν,  μαζί με τις 9 δικτατορικές και κατοχικές, συνολικά 214 κυβερνήσεις!  Ειδικότερα, από το 1822 εως το 1900  υπήρξαν 81 κυβερνήσεις, από το 1900 εως το 2.000 είχαμε 124 και από το 2.000 εως σήμερα 9.  Ο πρώτος πρωθυπουργός το 1822 (πρόεδρος του Εκτελεστικού λεγόταν) ήταν ο Αλέξ. Μαυροκορδάτος και μετά από βουλευτικές εκλογές το 1844 ο Ιω. Κωλέττης, που πέθανε στη διάρκεια της θητείας του. Το 1865 είχαμε 7 διαδοχικές κυβερνήσεις, από τις οποίες τέσσερις ήταν βραχύβιες:  Δεληγιώργη 12 ημέρες, Βούλγαρη 2 ημέρες! Κουμουνδούρου 7 και Δεληγιώργη 15!..

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, ποιοί ορκίσθηκαν τις περισσότερες φορές πρωθυπουργοί και ο χρόνος θητείας τους (τη μεγαλύτερη έχει ο Κων. Καραμανλής): Δέκα φορές ορκίσθηκαν πρωθυπουργοί οι Ελ. Βενιζέλος ( με  9 χρόνια θητεία),  Αλέξ. Κουμουνδούρος (8 χρόνια). Οκτώ φορές ορκίσθηκαν οι Δημ. Βούλγαρης ( 6 χρόνια θητεία), Αλέξ. Ζαΐμης ( 5 χρόνια).Επτά φορές οι Χαρ. Τρικούπης( 7 χρόνια), Κων. Καραμανλής (14 χρόνια). Έξι φορές οι Θεμ. Σοφούλης (σύντομες θητείες), Επαμ. Δεληγιώργης (νεώτερος πρωθυπουργός, στα 36 του χρόνια), και πέντε φορές οι  Αλέξ. Μαυροκορδάτος, Κων. Κανάρης, Θεόδ. Δηλιγιάννης  και Δημ. Ράλλης.

 Το πολωτικό κλίμα και  ο κομματικός φανατισμός που καλλιεργείτο, ανέδειξε κατά καιρούς τους αντιπάλους αρχηγούς για τη σύγκρουση: Κουμουνδούρος- Δεληγιώργης , Τρικούπης-Δηλιγιάννης, Βενιζέλος-Τσαλδάρης ,  Παπάγος-Πλαστήρας, Καραμανλής-  Παπανδρέου  και Α. Παπανδρέου –Μητσοτάκης .

Μεταπολεμικά, σε τέσσερις βουλευτικές εκλογές, τα κόμματα που νίκησαν πήραν υψηλά ποσοστά ψήφων  και  πολλές έδρες. ( Με Πλειοψηφικό η εκλογή του 1952, με   Ενισχυμένη Αναλογική οι άλλες).

1952: Ελληνικός Συναγερμός ( Παπάγος)  49,22% (247 έδρες!) ΕΠΕΚ-Φιλελεύθεροι (Πλαστήρας-Βενιζέλος)  34,22% (51 έδρες), ΕΔΑ (Πασαλίδης) 9,55% Καμία έδρα.

1961: ΕΡΕ (Καραμανλής) 50,81% (176 έδρες), Ε.Κ.-Προοδευτικοί ( Παπανδρέου -Μαρκεζίνης) 33,66% (100 έδρες), ΠΑΜΕ(Πασαλίδης) 14,63% (22 έδρες)

1964:  Ε.Κ. ( Παπανδρέου)  52,72% (171 έδρες), ΕΡΕ-Προοδευτικοί (Κανελλόπουλος-Μαρκεζίνης) 35,27% (107 έδρες), ΕΔΑ(Πασαλίδης) 11,80% (22 έδρες)

1974: Ν.Δ. (Καραμανλής) 54,37% (220 έδρες), ΕΚ-Ν.Δ.(Μαύρος)  20,42%  (60 έδρες), ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου) 13,58% (12 έδρες) Ε.Α. ( Ηλιού)  9,47% (8 έδρες)

Στα 186 χρόνια του κοινοβουλευτικού βίου, εκτός  από δικτατορίες, πολέμους και εμφυλίους, υπήρξε και ο παραλογισμός συχνών κυβερνήσεων.  ΄Ετσι, από το 1945 εως το 1952 από δύο εκλογικές αναμετρήσεις (31-3-1946 και 5-3-1950) , σε έξι  χρόνια, είχαμε 25 κυβερνήσεις! Το σκηνικό άλλαξε η νίκη του  Παπάγου που προκάλεσε κομματικές συσπειρώσεις και σταμάτησε αυτός ο παραλογισμός…

                                Οι… εξπρές κυβερνήσεις

Ας δούμε όμως, ποιές ήταν 25 εξπρές κυβερνήσεις, και τη σύντομη θητεία της καθεμιάς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Απελευθερώσεως, παραδίδει στις 3-1-1945 στον Νικόλαο Πλαστήρα και ακολουθούν: 8-4-1945  Π. Βούλγαρης, 11-8-1945 Βούλγαρης, 17-10-1945 Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, 1-11-1945 Π. Κανελλόπουλος, 22-11-1945 Θ. Σοφούλης, 4-4-1946 Π. Πουλίτσας, 18-4-1946 Κων. Τσαλδάρης,  2-10-1946 Τσαλδάρης, 27-1-1947 Δ. Μαξίμου, 29-8-1947 Κ. Τσαλδάρης, 7-9-1947 Σοφούλης, 18-11-1948 Σοφούλης, 20-1-1949 Σοφούλης, 14-4-1949 Σοφούλης, 30-6-1949 Αλ Διομήδης, 6-1-1950 Ιω. Θεοτόκης, 23-3-1950 Σοφ. Βενιζέλος, 15-4-1950 Πλαστήρας, 21-8-1950 Βενιζέλος, 13-9-1950 Βενιζέλος, 3-11-1950 Βενιζέλος, 27-10-1951 Πλαστήρας, 11-10-1952 υπηρεσιακή για εκλογές Δ. Κιουσόπουλος και 19-11-1952 Αλέξ. Παπάγος.

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη--

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/09/1822-214-64-104.html#more

AΓΩΝΙΣΤΕΣ ΝΑΙ ΘΥΜΑΤΑ OXI

 

“Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ’ έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα”.---
Carlos Castaneda

Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ μας και άλλοτε κατά. 

Και κάποιες φορές ίσως νιώθουμε ολόκληρο τον κόσμο εναντίον μας. 

Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι δική μας απόδοση: μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο θύμα ή τον πολεμιστή. 

Κι αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο.

Η πρόκληση βρίσκεται στην ώριμη αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε θύμα του κόσμου να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. 

Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή.

Ο Carl Jung έγραψε “η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά”. 

Ο Άμλετ του Σαίξπηρ είπε ότι “δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι”. 

Συνεπώς η διάθεση και η στάση μας απέναντι στα πράγματα, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. 

Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. 

Ο πολεμιστής μαθαίνει μέσα από τη φωτιά και διδάσκεται από τον πόνο και στη συνέχεια τον χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση της συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια του τρόπαια.

Κατά την Elizabeth Gilbert “η καταστροφή είναι ένα δώρο, είναι ο δρόμος για την αλλαγή”. 

Ο πολεμιστής εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, επιλέγει ανάμεσα στο θάρρος και τη δειλία. 

Η δειλία ίσως είναι ευκολότερη, αλλά οδηγεί στη θυματοποίηση. 

Το θάρρος είναι πάντα πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα μια μεγάλη επιβράβευση.

Να ελπίζουμε για το καλύτερο αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι και για το χειρότερο.
Όσο κι αν ακούγεται εύκολο στη θεωρία, στην πράξη δεν είναι! 

Η αδικαιολόγητα υψηλή προσδοκία είναι ένας από τους κύριους λόγους. 

Το σύμπαν όμως δεν είναι σχεδιασμένο για να ταιριάζει με τις προσδοκίες μας.

Ο David McRaney είπε πως “δεν μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα που αγαπάς αν ποτέ δεν επιτρέπεις να είναι ατελή. 

Πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μην είναι τέλειοι. 

Και αυτό σημαίνει να παραιτηθούμε από τις προσδοκίες μας. “

Όσο αποπροσανατολιστικά, δύσκολα ή ταπεινωτικά μπορεί να είναι τα λάθη μας” κατά την Katheryn Schultz, “είναι τελικά εκείνα μέσα από τα οποία μαθαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε”.

Αν ο μεγαλύτερος εχθρός της φαντασίας είναι η προσδοκία και ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι ο αποπροσανατολισμός, τότε είναι ζήτημα λογικής να “σπάσουμε” τον φαύλο κύκλο του να είμαστε τα θύματα, συμβιβαζόμενοι με την πιθανή σύγχυση και την αβεβαιότητα, αναμιγνύοντάς τες με παράλογες προσδοκίες ώστε να βελτιωθεί η φαντασία μας. 

Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε αυτό θα οδηγηθούμε σε άγχος. 

Αν όμως το καταφέρουμε τότε θα είμαστε ευχαριστημένοι από την κάθε στιγμή αντί να υποφέρουμε από ματαιωμένες προσδοκίες. 

Έτσι η ψυχή ανθίζει και καρποφορεί ανεξάρτητα από τις προσδοκίες του εγώ μας.

Το να πούμε όμως “ναι” στην ψυχή δεν είναι ένας εύκολος στόχος για κανέναν. 

Η Marianne Williamson γράφει πως “βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς, είναι ότι είμαστε ισχυροί πέρα από το μέτρο”. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. 

Όλοι γνωρίζουμε πως είμαστε πιο ισχυροί από ό, τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας. 

Ο φόβος μας παραλύει με δύο τρόπους, είτε ως θύματα είτε ως εν δυνάμει πολεμιστές. 

Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε βασίσει την ταυτότητά μας με την ταύτιση με κάποια εξουσία, οπότε η ελευθερία προκαλεί άγχος.

Έτσι αποκρύπτουμε τον ισχυρό πολεμιστή και την ίδια στιγμή θυματοποιούμαστε, ανακουφίζοντας έτσι τον εαυτό μας από το άγχος που έρχεται με την αληθινή ελευθερία.

Είναι μια εντυπωσιακή πτυχή της ανθρώπινης φύσης. 

Έτσι, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε για τα παιδιά που φοβούνται το σκοτάδι, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες οι οποίοι φοβούνται το φως.

Εν τέλει ο πόνος προκαλείται όταν επιθυμούμε η παροδικότητα του κόσμου να είναι μόνιμη.

 Όπως Neil Gaiman έγραψε “κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου, όχι κάποιο μέρος όπου πηγαίνεις”. Η μόνη κόλαση είναι η εξωπραγματική προσδοκία. 

Αν θυσιάσουμε την ανάγκη για μονιμότητα και αγκαλιάσουμε την περιπέτεια και την απρόσμενη αλλαγή, τότε θα καταφέρουμε να διαφεύγουμε από την “κόλαση”.

Ας ξεφύγουμε από την τυραννία του γραμμικού και ας ανακαλύψουμε τον κύκλο. 

Ας απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τα νεκρό βλέμμα του θύματος που εμπεριέχει και εξαπάτηση, και την υποσυνείδητη επιθυμία να προσαρμόσουμε τα πάντα στα δικά μας “θέλω”. 

Ας προχωρήσουμε με ανοικτό βλέμμα του πολεμιστή και την ολιστική επιθυμία να ενώσει ανθρώπους και φύση. 

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι ευκολότερο, και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι πολύ δύσκολο.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΝΕΟ..ΝΕΟ..ΕΛΛΗΝΕΣ ............

Γιατί Βάλτωσε Το Σχέδιο Για Την Παραγωγή Των Pony.-------

Το φιλόδοξο σχέδιο του Πέτρου Κοντογούρη και της NAMCO για την παραγωγή του θρυλικού Pony,  φαίνεται ότι έχει βαλτώσει για τα καλά. Pony, μην περιμένετε να παραχθεί στην Ελλάδα. ---Ιδανική ευκαιρία να μιλήσουν κάποιοι για "σαμποτάζ" από τους Ευρωπαίους, ή από Έλληνες "προδότες".
 Η αλήθεια, ωστόσο, φαίνεται να απέχει, όσο και αν πονάει. Γιατί, όπως θα δούμε, ο ίδιος ο κ. Κοντογούρης, περιμένει (!) ακόμα το ελληνικό Δημόσιο να πάρει πρωτοβουλία και να του δώσει έγκριση Τύπου, παρότι δεν υπάρχει αρμόδια υπηρεσία στη χώρα μας (η ΕΒΕΤΑΜ μόλις πριν ένα μήνα αναγνωρίστηκε και δεν λειτουργεί ακόμα, άρα πώς μπορεί να δώσει έγκριση τύπου;) και παρότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Κι όμως.
 Περιέργως, ακόμα και αν ίσχυαν τα περί σαμποτάζ και προδοτών, η εμπειρία, απτά παραδείγματα που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, δείχνουν ότι αν η Namco ήθελε, θα υπήρχε... ορθάνοιχτος δρόμος παραγωγής. 

Η δήλωση του επιτετραμμένου εμπορικών και οικονομικών σχέσεων της Ρωσικής Πρεσβείας στην Ελλάδα, Βαλέρι Νικολάγεφ στο Ria Novosti περί ενδεχόμενης συνεργασίας της Lada- Avtovaz με τη Namco για παραγωγή του Pony (ώστε η Pony να αναπληρώσει το κενό της διακοπής εισαγωγών από τη Lada στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη) αναπτέρωσε τις ελπίδες και άφησε να διαφανούν προθέσεις. Ωστόσο, ο κ. Κοντογούρης λέει πως η συνεργασία που θέλει με τη Lada, είναι μόνο στο επίπεδο προμήθειας κάποιων ανταλλακτικών για την αγορά της Αφρικής. Άκυρο λοιπόν στη ρωσική βοήθεια.

Και τι σχεδίαζε λοιπόν να κάνει ο κ. Κοντογούρης; Πολύ απλά, το ελληνικό Δημόσιο να δημιουργήσει μια υπηρεσία που θα του δώσει έγκριση τύπου και άρα, άδεια παραγωγής, παρακάμπτοντας τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες και διαδικασίες και, παρόλα αυτά, να το παράγει και πουλάει σε ευρωπαϊκό έδαφος (έστω και αν αυτό αφορούσε μόνο την Ελλάδα). Πρακτικά, αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ.
 Γιατί, πώς θα γινόταν παραγωγή αυτοκινήτου που δεν θα πέρναγε τα crash tests; Που δεν θα φόραγε αερόσακους; Που δεν θα τηρούσε τους στοιχειώδεις από τους κανόνες ασφαλείας τους οποίους θέτουν ως στάνταρ για την παραγωγή ενός αυτοκινήτου οι ευρωπαϊκές αρχές;
 Έγιναν δοκιμές εξέλιξεις, ώστε να ληφθεί η έγκριση τύπου, ώστε να μη χαρακτηρίζονται τα ελληνικά αυτοκίνητα ως "φονικά", όπως χαρακτηρίστηκαν κάποια κινέζικα; Προφανώς και όχι και είμαστε ανοιχτοί στις περί του αντιθέτου τοποθετήσεις/αποδείξεις. Γιατί, το ερώτημα είναι αν θέλουμε η Ελλάδα να παράγει πραγματικά αυτοκίνητα, ή κόπιες της δεκαετίας του '80...
Το να πάρει λοιπόν το Pony, ή έστω το project του Pony έγκριση τύπου από ευρωπαϊκό φορέα,των οποίων τα στάνταρ είναι πάρα πολύ σκληρά, ήταν μάλλοναδύνατο. Και, αν (λέμε, ΑΝ) το ελληνικό Δημόσιο έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις επιταγές της ευρωπαϊκής αυτοκινητιστικής αγοράς και επέτρεπε την παραγωγή του Pony στο ελληνικό έδαφος, τότε θα βρισκόταν αντιμέτωπο με δύο ενδεχόμενα: Το πρώτο, μερικά καλά προστιμάκια από την Κομισιόν για παραβίαση της Κοινοτικής Νομοθεσίας και το δεύτερο, αγωγές δισεκατομμυρίων ευρώ από τις ευρωπαϊκές και όχι μόνο αυτοκινητοβιομηχανίες, οι οποίες ξοδεύουν δυσθεώρητα ποσά για να πάρουν έγκριση τύπου, ακόμα και για την παραμικρή λεπτομέρεια, όπως ένα χερούλι πόρτας, ένας καθρέφτης, μια κεραία ραδιοφώνου. Γιατί, θα υπήρχε ζήτημα νόθευσης ανταγωνισμού.

Ας κοιτάξουμε λίγο πέρα από τα σενάρια συνομωσίας και τις στείρες γκρίνιες για το κακό κράτος και τους κακούς Ευρωπαίους που δεν θέλουν η Ελλάδα να παράγει και δη αυτοκίνητα, επειδή δεν θέλουν ανταγωνισμό. Η πικρή αλήθεια, είναι εύκολο να φανεί, αν δούμε το παράδειγμα δύο άλλων ελληνικών προσπαθειών. ΤηςReplicar Hellas, που έχει εργοστάσιο, το οποίο δουλεύει κανονικά στην Κατερίνη (και μάλιστα εξάγει σε όλο τον κόσμο, με μεγάλο μερίδιο να έχει η Γερμανία) και του Korres P4. Του πρώτου ελληνικού υπεραυτοκινήτου. Στην περίπτωση του Korres, ο Δημήτρης Κορρές πήρε, όπως μας λέει ο ίδιος, "εύκολα και γρήγορα" έγκριση τύπου από τον αρμόδιο οργανισμό, τον TUV, στη Γερμανία. . «Κανένα πρόβλημα», μας λέει. «Η Ελλάδα –ευτυχώς- δεν έχει οργανισμό πιστοποίησης και έγκρισης αυτοκινήτων. Εμείς, έχουμε πάρει την επίβλεψη, σε ό,τι αφορά τις προδιαγραφές, από τον TUV, στο Μόναχο. Και, να το λέμε κι αυτό, μας διευκόλυνε πολύ ότι είμαστε στην ΕΕ και την Ευρωζώνη». Το Korres P4, έχει πάρει λοιπόν τις απαραίτητες άδειες και τρέχει ήδη την παραγωγή που θα γίνεται στην Ελλάδα (στο εργοστάσιο της Replicar, στην Κατερίνη) και στις ΗΠΑ (στο εργοστάσιο της Kirkham Motors, στη Utah). Τις επόμενες ημέρες, τοTopSpeed.gr θα έχει πλήρες ρεπορτάζ για το Korres P4, το πρώτο supercar αμιγώς ελληνικής παραγωγής. 

Το ερώτημα λοιπόν, είναι γιατί οι ξένοι και οι Έλληνες... προδότες δεν σαμποτάρισαν την παραγωγή ενός αυτοκινήτου που έχει τα φόντα να τους κάνει τεράστια ζημιά στο image, αφού είναι πρωτοποριακό και να τους κλέψει μερίδια από την πίτα των πωλήσεων των υπερπολυτελών SUV και ασχολήθηκαν με ένα... Pony, που, το μόνο το οποίο θα μπορούσε να ανταγωνιστεί, είναι τα πάμφθηνα Tata στην Ινδία; Τα συμπεράσματα, είναι δικά σας, αφού διαβάσετε και μια ανακοίνωση- ερώτηση στη Βουλή που κυκλοφορεί για τη Namco.  

"Τα γραφειοκρατικά εμπόδια που μπλοκάρουν την κατασκευή των θρυλικών αυτοκινήτων “PONY” στη Θεσσαλονίκη, από την ελληνική εταιρεία “NAMCO A.E.”, στερώντας από την πόλη περίπου 400 νέες θέσεις εργασίας καθώς και το ενδεχόμενο ανάπτυξης νέας βιομηχανικής ζώνης στην ανατολική της πλευρά, απ’ όπου η κατασκευάστρια εταιρεία θα μπορούσε να προμηθευτεί εγχώρια παραγόμενα καθίσματα αυτοκινήτου, φανάρια και ελαστικά, επαναφέρει στο προσκήνιο ο Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρος Καράογλου, με ερώτηση που κατέθεσε σήμερα (Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015) στον αρμόδιο Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών. Εντύπωση προκαλεί, μάλιστα, το γεγονός πως η εταιρεία, χωρίς να έχει ξεκινήσει ακόμα την παραγωγή ελληνικών αυτοκινήτων τελευταίας τεχνολογίας, έχει ήδη 400 παραγγελίες σε αναμονή, ενώ επεξεργάζεται παράλληλα πλάνο για να αναπτύξει έντονη εξαγωγική δραστηριότητα.

Το πρόβλημα που εμποδίζει την έναρξη της παραγωγικής διαδικασίας, εστιάζεται στο γεγονός ότι ενώ η εταιρεία έχει καταθέσει εδώ και περίπου πέντε μήνες τον σχετικό φάκελο στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, ώστε να πιστοποιηθεί από την ΕΒΕΤΑΜ (Ανώνυμη εταιρεία Βιομηχανικής Έρευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Εργαστηριακών δοκιμών, Πιστοποίησης και Ποιότητας Α.Ε.), εντούτοις μέχρι σήμερα δεν έχει λάβει καμία απάντηση.

Η παραπάνω “ομηρία”, έχει ως αποτέλεσμα αφενός η κατασκευάστρια εταιρεία να ζημιώνεται οικονομικά για κάθε ημέρα που περνά, καθώς συντηρεί το εργοστάσιο που βρίσκεται στην περιοχή της Θέρμης του Ν. Θεσσαλονίκης και τους 35 απασχολούμενους υπαλλήλους και αφετέρου να μην υλοποιείται το επιχειρησιακό πλάνο για την άμεση πρόσληψη 120 ατόμων, οι οποίοι σε εύλογο βάθος χρόνου αναμένεται να φτάσουν τους 400 εργαζόμενους.

Με αφορμή τα παραπάνω, ο κ. Καράογλου ρωτά τον αρμόδιο Υπουργό για ποιούς λόγους δεν έχει προχωρήσει η διαδικασία πιστοποίησης της “NAMCO A.E.” από την ΕΒΕΤΑΜ, καθώς και σε ποιές ενέργειες θα προβεί προκειμένου να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες γραφειοκρατικές διαδικασίες και να μην εξαναγκαστεί σε φυγή σε γειτονική χώρα, η μοναδική αυτοκινητοβιομηχανία που μπορεί να λειτουργήσει άμεσα εντός των ελληνικών συνόρων";