Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης θεωρούνται οι πρωτομάστορες της τεχνικής του ελέγχου που ασκεί η Πολιτεία πάνω στις μάζες μέσα από την πολιτική θρησκεία.

Ο Πλάτωνας μέσα από την ιδεαλιστική φιλοσοφία του θέλησε να διατηρήσει την παντοδυναμία της αριστοκρατικής άρχουσας τάξης και έθεσε τα θεμέλια για τα πρώτα απολυταρχικά αντιδημοκρατικά καθεστώτα.

Πράγματι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ήταν εχθροί της Δημοκρατίας, ζητούσαν όμως τον αποκλεισμό από την Πολιτεία των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, την εποχή που η Αθήνα βγήκε χρεοκοπημένη από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, αυτών που ήταν

“έτοιμοι να πουλήσουν την Πόλη για μία δραχμή” και ήταν έρμαιο των δημαγωγών.

Η άρχουσα τάξη τίναξε στον αέρα τον Ελληνικό πολιτισμό αναστέλλοντας την πορεία των νέων ιδεών ανοίγοντας άθελά της την πόρτα στον Χριστιανισμό.

Ένας από του μεγαλύτερους προσωκρατικούς φιλόσοφους, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, βλέποντας ότι η Δημοκρατία καταλήγει στην αναρχία, αηδιασμένος παραιτήθηκε από την εξέχουσα θέση που του έδινε η αριστοκρατική του καταγωγή μέσα στην Πόλη και

αποτραβήχτηκε στο ιερό της Αρτέμιδος στην Έφεσο.

Οι Σοφιστές όχι μόνο ήταν οπαδοί της Αριστοκρατίας, του πλούτου, του νόμου του ισχυρότερου, όχι μόνο έδιναν μαθήματα ρητορικής και πολιτικής έναντι αμοιβής, αλλά ο Πρωταγόρας μάλιστα ήταν ξακουστός για τα υψηλά του δίδακτρα.

Η Παιδεία, εάν εξαιρέσουμε μερικούς δημαγωγούς, δεν προσφέρθηκε ποτέ δωρεάν, όπως είναι και το σωστό.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα συγγράμματα του Αντιφώντα εξαφανίστηκαν ενώ είχαμε την τύχη να βρούμε ακέραια τα σημαντικότερα έργα του Πλάτωνα καθώς στις αντιδημοκρατικές, θεωρίες του θα δομηθούν τα σημερινά ολιγαρχικά καθεστώτα.

Η φιλοσοφία του Πλάτωνα, Πυθαγόρα, Ηράκλειτου και άλλων μεγάλων, βάρυναν την εξέλιξη της επιστήμης, πως οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν ίσοι, αλλά κάποιοι είναι κατώτεροι και ανεπίδεκτοι κάθε παιδείας και μάθησης.

Αντίθετα με τις θέσεις του Πυθαγόρα που ονειρευόταν μια ιεραρχημένη σε κάστες κοινωνία, ο Επίκουρος μάζευε οπαδούς όχι μόνο από τους μορφωμένους αλλά και από τους τελείως αγράμματους.

Οι πολίτες εμφανίζονται διψασμένοι για γνώση και από την άλλη η άρχουσα τάξη αγωνίζεται για την περιφρούρηση των κατακτημένων της.

Δεν είναι αστείο ότι οι κομουνιστικές ιδέες στηρίχθηκαν πάνω στην φιλοσοφία του Πλάτωνα;;;;;;;

Ότι ο ναζισμός στηρίχτηκε στην θεωρία του Υπεράνθρωπου του Νίτσε;

Πάντα οι κατώτεροι για να αναδειχθούν, διαστρεβλώνουν κατά το δοκούν ανώτερες θεωρίες.

Οι λαοί χαρακτηρίζονται και από τους θεούς τους.

Οι Έλληνες κατασκεύασαν έναν άνθρωπο, τον Προμηθέα, τον τραγικό ήρωα που περπατά ενάντια στη μοίρα του γνωρίζοντας ότι θα καταστραφεί, που νίκησε τον θεό για να καλυτερέψει τη ζωή των θνητών.

Οι Εβραίοι κατασκεύασαν τον Μωυσή που σε συνεργασία με τον Ιαχβέ έφτιαξε τους νόμους αλυσίδες για να καταδυναστεύει τους ανθρώπους!!!

Οι Έλληνες κατά τον Ιώσηπο δεν γνώριζαν τη λέξη νόμος, γιατί δεν αναφέρεται πουθενά στον Όμηρο !!!

Ο Έλληνας ευθυτενής και περήφανος αντικρίζει τους θεούς του σε αντίθεση με την κυρτωμένη ράχη του Εβραίου μπροστά στο φόβο και στις προκαταλήψεις, βουτηγμένος στην άγνοια και το σκοτάδι, την ενοχή της ζωής και την απειλή της Δευτέρας Παρουσίας και της αμείλικτης Κρίσης.

Οι θεοί προδίδουν την ποιότητα αυτών που τους δημιούργησαν!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

Ονόματα οδών, πλατειών και τοπωνύμια του Πειραια.

ΦΩΤΟ: pireorama.blogspot.gr--------

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ...........

ΑΚΤΗ ΑΛΚΙΜΩΝ: Η αρχαία ονομασία της ακτής που αργότερα μεγάλο μέρος της θα φέρει το όνομα Ακτή Ξαβερίου. Ξεκινά από το τέρμα της Ακτής Μιαούλη με κατεύθυνση το Βασιλικό Περίπτερο και τελειώνει στο ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή.
ΑΚΤΗ ΞΑΒΕΡΙΟΥ: Περιοχή του λιμανιού που προσδιορίζει ένα μεγάλο μέρος της ακτής που έφερνε την ονομασία στην Αρχαιότητα ως Αλκίμων. 
ΒΡΥΣΗ ΓΙΟΥΡΔΗ: Ο Γιουρδής (1845) ήταν Υδραίος οικοπεδούχος και επειδή στα οικόπεδά του υπήρχε βρύση η θέση ονομάστηκε έτσι. Η θέση βρύση Γιουρδή βρίσκεται στην σημερινή Φίλωνος. Υπήρχε μια άποψη ότι η βρύση του Γιουρδή ήταν η προγενέστερη ονομασία της θέσης Τρούμπας αλλά προσωπικά διαφωνώ γιατί το λοιμοκαθαρτήριο ορίζεται πλησίον στην Βρύση Γιουρδή (Φίλωνος προς Άγιο Νικόλαο δηλαδή). 
ΒΡΥΩΝΗ: Πρόκειται για τον εύπορο κτηματία Ιωάννη Βρυώνη που έδωσε το όνομά του σε ολόκληρη την περιοχή. Άλλωστε αυτό συνέβη και σε άλλες περιοχές στην Αθήνα όπως για παράδειγμα στου Ζωγράφου. Ο Ιωάννης Βρυώνης προερχόμενος από τη Μαντζουρία, μιλούσε άψογα Ρώσικα, έμπορος αρχικά, αλλά στη συνέχεια άσκησε το επάγγελμα του τροφοδότη του Ρώσικου Στόλου. Σε αυτόν ανήκε ολόκληρη η περιοχή που οριοθετούσε τη σημερινή περιοχή του Βρυώνη. Ο εύπορος αυτός άνδρας, δώριζε ρώσικα αντικείμενα αξίας σε διάφορες εκκλησίες του Πειραιά, με κυριότερο τον χρυσό πολυέλαιο του Αγίου Νικόλαου. Ο Βρυώνης είχε ιδιαίτερη σχέση λόγω καταγωγής με τους Ρώσσους στον Πειραιά.  Κατείχε δύο ακίνητα ενωμένα το ένα δικό του και το άλλο του γιού του Εμμανουήλ Βρυώνη που επίσης διατήρησε σχέση με την Μαντζουρία και την Ρωσσική αυλή.
ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ: Το 1961 ονομάζεται Λιμήν Ζέας (επαναφορά αρχικής ονομασίας). Ενδιάμεσα υπήρξε και σαν θέση Τάσια. Μία εκδοχή είναι ότι έλαβε την ονομασία Πασαλιμάνι διότι περί τα τέλη του 18ου αιώνα έπιαναν εδώ τα πλοία του οθωμανικού στόλου. Ένας μύθος θέλει στην περιοχή αυτή έναν τούρκο πασά να πηγαίνει το χαρέμι του για μπάνιο. Το πιο πιθανό τελικά είναι οι ονομασίες τόσο Πασαλιμάνι όσο και Τουρκολίμανο να οφείλονται σε τουρκικές ιδιοκτησίες που υπήρχαν εδώ.  Επίσης από κάποιο ιστορικό λάθος τον 19ο αιώνα θεώρησαν ότι Μουνυχία ήταν το Πασαλιμάνι και γι αυτό πολλές αναφορές της εποχής εκείνης αναφέρονται σε Λιμένα Μουνυχίας όταν περιγράφουν το Πασαλιμάνι. Αργότερα οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις έδειξαν ότι Μουνυχία ήταν το Μικρολίμανο (ή Τουρκολίμανο) και όχι το Πασαλιμάνι.
Πάντως από δική μου έρευνα κατέληξα σε μια ερμηνεία που ίσως είναι νέα περί αυτής της ονομασίας. Δηλαδή ότι την περιοχή την ονόμαζαν (προς τα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα) σκέτο Λιμάνι και εντός αυτής υπήρχε μια πλατεία με το όνομα του Πασσά. Αυτός ο συνδιασμός στου Πασσά την Πλατεία στο Λιμάνι να έγινε εν συντομία πλατεία Πασσά-Λιμανιού. Σχετικό δημοσίευμα του 1904 το επιβεβαιώνει:

ΦΩΤΟ: pireorama.blogspot.gr

ΤΟΥΡΚΟΛΙΜΑΝΟ: Το λιμανάκι Κουμουνδούρου που το 1961 μετονομάζεται σε Μικρολίμανο. Έχει αναφερθεί και σε έγγραφα της επανάστασης σαν "φανάρι". Ένα χρόνο πριν την ονομασία του σε Μικρολίμανο έγινε μια απόπειρα ονομασίας σε "Λιμήν Κανάρη" που τελικά το μόνο που έγινε ήταν να βρεθεί τυπωμένο σε κάποια τουριστικά φυλλάδια και πουθενά αλλού.
ΑΣΠΡΑ ΧΩΜΑΤΑ: Η περιοχή του Ζαννείου Νοσοκομείου (αν και η ονομασία θεωρείται παλαιά και όχι σε χρήση παραταύτα συμβόλαια αγοράς δεκαετίας ογδόντα συνεχίζουν να ονομάζουν έτσι την περιοχή) (πρόκειται για άλλη μια ονομασία "άσπρα χώματα", η γνωστή σε όλους βρίσκεται στην περιοχή του τρίτου νεκροταφείου Νικαίας)
ΒΑΡΗ: Το ίδιο όνομα συναντάμε σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Το Βάρη είναι από το αρβανίτικο varri που σημαίνει βαθούλωμα γης, χαντάκι. Εν χρήσει για να δηλώσει πηγάδι. Όπου υπάρχει δηλαδή Βάρη, υπάρχει πηγάδι. Θέση στην οδό Σαλαμίνος λέγονταν βάρη από το πηγάδι που υπήρχε εκεί (για τον ίδιο λόγο όταν αργότερα πρόσθεσαν στο πηγάδι αντλία ονομάστηκε και βαρελούστρα). Η Βάρη ήταν δημοφιλής περιοχή στους πρώτους οικιστές του Πειραιά ίσως λόγω του πόσιμου νερού και του εύφορου εδάφους. Στην περιοχή Βάρη διατηρούσε αγρό ένας από τους πρώτους οικιστές του Πειραιά ο Κομπόλης Γεώργιος (1858) που συνόρευε με τον αγρό του Σπυρίδωνα Πατουσά επίσης οικιστή της περιοχής και τον Ζωρζή Κανελλά γνωστό έμπορο και κτηματία που διατηρούσε εδώ αμπέλια και έφτιαχνε κρασί καθώς και διέθετε 2 ακίνητα στην πλατεία Κοραή και άλλα 2 στο λιμάνι. Δανειοδότης πολλών από τους πρώτους οικιστές του Πειραιά. Στην περιοχή είχε ιδιοκτησία και ο γνωστός μας Ρέντης Ιωάννης που απόγονός του αργότερα θα ονοματίσει και την γνωστή περιοχή Ρέντη.
ΒΑΡΕΛΟΥΣΤΡΑ: Η σημερινή οδός Σαλαμίνος (βλέπε Βάρη). Στην περιοχή αυτή όπως προαναφέραμε έμενε επίσης ένας από τους πρώτους οικιστές του Πειραιά ο Δούσης Ιωάννης που εγκαταστάθηκε εκεί το 1841 και είναι καταγεγραμμένη η ιδιοκτησία του στο πρώτο βιβλίο υποθηκών του Δήμου Πειραιά. Επίσης ιδιοκτήτης αγρού ήταν και ο Κυριάκος Μπόρσας (1841). 
ΒΟΥΡΛΑ:  Η περιοχή ανάμεσα στις οδούς Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Αγίου Διονυσίου), Ψαρών, Δογάνης και Σωκράτους.
ΓΑΛΛΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ: Νεκροταφείο στο Νέο Φάληρο κυρίως γάλλων αλλά και μερικών άγγλων από τον Λοιμό του 1854 που υπήρχε μέχρι και την κατασκευή του Σταδίου Καραϊσκάκη το 1964. Περιβάλλονταν με μαντρότοιχο και καταλάμβανε τον χώρο περίπου του παλιού βοηθητικού του σταδίου. Τα μνήματα με την κατασκευή του Σταδίου μεταφέρθηκαν στο Συμμαχικό του Παλαιού Φαλήρου. Πολλές οι μαρτυρίες και φωτογραφίες μέχρι και την δεκαετία του '60 για τα παιχνίδια και τις περιπέτειες ζευγαριών που για να μην  δουν τα εφηβικά ζευγάρια αυτά έκλειναν τα ραντεβού τους στα μνήματα.
ΔΡΑΚΟΣ: Ονομασία του λιμένα Πειραιά (και πόρτο Δράκος) από το λιοντάρι που φύλαγε την είσοδο του λιμένα. ΕΔΩ υπάρχει παλιότερη ανάρτηση για το Λιοντάρι του Πειραιά. 
ΘΕΟΣΠΙΤΑ: Περιοχή Πειραϊκής Χερσονήσου μεταξύ Νέας Καλλίπολης και Σχολής Ναυτικών Δοκίμων
ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΗ: Περιοχή νοτιο-ανατολικά της Καθολικής Εκκλησίας
ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΙΚΑ: Και όμως δεν πρόκειται για μια περιοχή όπως πολλοί πιστεύουν αλλά για τρεις διαφορετικές που έφεραν το ίδιο όνομα σε διαφορετικές περιόδους. Αρχικά είναι η περιοχή κοντά στο ναό του Αγίου Νικολάου (Τελωνείο) και προς τα Υδραίικα, που στην αρχαιότητα λέγονταν Κωφός Λιμήν (η νότια περιοχή, ενώ η βόρεια πλευρά λέγονταν Λιμήν Αλών). Ονομάστηκε Καρβουνιάρικα επειδή στο σημείο αυτό γίνονταν φορτοεκφορτώσεις κάρβουνου αλλά και προμήθεια των πλοίων με κάρβουνο (ανθράκευση). Λόγω της επανασχεδίασης του λιμένα από τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς (Ο.Λ.Π.) η περιοχή Καρβουνιάρικα μετακινήθηκε μετά τα Λεμονάδικα (βλέπε πιο κάτω) δηλαδή κοντά στον Ηλεκτρικό Σταθμό Πειραιά. Τέλος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που αποφασίστηκε η αναμόρφωση του Λιμένα Πειραιώς αφενός αλλά και αφετέρου τα κάρβουνα δεν χρησιμοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό τα καρβουνιάρικα μεταφέρθηκαν στον λιμένα Κερατσινίου αλλά έχασαν αυτό το όνομα και έγιναν πλέον γνωστά ως Καρβουνόσκαλα.
ΚΡΕΜΜΥΔΑΡΟΥ (ΑΚΤΗ): Ο όρμος της Δραπετσώνας
ΛΕΜΟΝΑΔΙΚΑ: Περιοχή στην Ακτή Τζελέπη απέναντι από τον Ηλεκτρικό Σταθμό. Ονομάστηκε έτσι γιατί εκεί φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα καΐκια από τα νησιά τα οποία προσέγγιζαν εκεί λόγω του πλησίου της κεντρικής αγοράς. Η περιοχή έγινε ξακουστή από το τραγούδι "κάτω στα λεμονάδικα" από τον ρεμπέτη Γιώργο Τσωρό ή Γιώργο Μπάτη, γνωστό μάγκα του Πειραιά που το 1931 άνοιξε τον καφενέ "Ζώρζ Μπατέ". Ο Μπάτης δημιούργησε και το πρώτο ρεμπέτικο συγκρότημα μαζί με τον Μπαγιαντέρα και τον Κερομύτη.
ΛΙΜΝΗ: Στην επεξήγηση "Καρβουνιάρικα" είπαμε ότι ο λιμένας νότια λέγεται Λιμήν Κάνθαρου και βόρεια Λιμήν Αλών. Με την επέκταση της προβλήτας προηγήθηκε επιχωμάτωση και ο ρηχός βυθός εκεί ονομάστηκε Λίμνη. Εξ ού και το "Αλιπέδου" από το πεδίο δηλαδή του άλλοτε λιμένα Αλών. Επίσης με τον όρο πέρα της Λίμνης δήλωναν την περιοχή μετά την Αλιπέδου.
ΛΟΙΜΟΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ: Στον συνοικισμό των Υδραίων (Ενορία Αγίου Νικολάου) στο Τελωνείο κοντά στην οδό βρύσεως κτίστηκε το 1837 αρχικά οίκημα - καραντίνα για να παραμένουν προς παρακολούθηση ταξιδιώτες που έρχονταν από μέρη ύποπτα για μετάδοση ασθενειών. Δεν διέφερε περισσότερο από κρατητήριο χωρίς καμία άνεση και η παραμονή στο Λαζαρέτο όπως το έλεγαν ήταν υποχρεωτική. Αργότερα επεκτάθηκε σε δέκα δωμάτια με 40 συνολικά κλίνες και η επίσημη ονομασία του ήταν "Υγειονομείον και Λοιμοκαθαρτήριον Πειραιώς" Μπροστά υπήρχε πλατεία με ίδιο όνομα πλατεία λοιμοκαθαρτηρίου. Στην πλατεία αυτή είχε αποθήκη ο Αντώνιος Μπαλάσκας (1859) αλλά το 1870 την πούλησε προκειμένου να γίνει η πλατεία. Αργότερα λοιμοκαθαρτήριο έγινε το νησάκι του Αγίου Γεωργίου ανάμεσα στον θαλάσσιο πέρασμα Πέραμα - Σαλαμίνα. Σήμερα δεν σώζεται κάτι από το Λοιμοκαθαρτήριο το οποίο έγινε αργότερα αποθήκες.
ΤΣΕΡΑΤΣΙΝΙ: Κερατσίνι
ΤΣΙΡΛΟΝΕΡΙ: (Γλυκό νερό) η περιοχή της Φρεαττύδας επειδή υπήρχε πηγή (αρχικά) με άφθονο νερό μέχρι και την διαμόρφωση (μπάζωμα της πλατείας) για να αποκτήσει την σημερινή της μορφή. Μια από τις απόψεις για την ονομασία της περιοχής σε Φρεαττύδα (δεν θα εξετάσουμε επί του παρόντος) είναι ότι η περιοχή Φρεαττύδα έλαβε το όνομα με βάσει την ετυμολογία της λέξης φρέαρ απ΄ όπου και εξερχόταν το ιαματικό νερό (τσιρλονέρι) ή από τα φρέατα που βρέθηκαν κυρίως στην οδό Ζαννή, Αποστόλη και Λ. Πορφύρα.

ΦΩΤΟ: pireorama.blogspot.gr

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ: Παλαιότερη θέση που προσδιόριζε μια συγκεκριμένη περιοχή στην  σημερινή Ακτή Θεμιστοκλέους αμέσως μετά από την σημερινή δημοτική πλαζ της Φρεαττύδας. Το αρχοντικό του μουσουργού Παναγιώτη Φακιολά που λειτούργησε κάποια εποχή και σαν Ωδείο από όπου πήρε και το όνομα αυτό λόγω ότι η συγκεκριμένη μία από τις 9 συνολικά μούσες κρατούσε στο χέρι της μια λύρα, αν και ήταν μούσα του χορού. Ο Φακιολάς κερκυραίος στην καταγωγή ίδρυσε το 1909 την "πειραϊκή Μαντολινάτα" και διετέλεσε αρχιμουσικός της φιλαρμονικής του Δήμου Πειραιά. Σήμερα είναι γνωστό το οίκημα σαν Αχινός από όνομα μεζεδοπωλείου και ίσως αύριο στις επόμενες γενεές με κάποιο άλλο όνομα από τα γούστα του εκάστοτε επιχειρηματία που ανοίξει κάποιο κέντρο εκεί. Μπροστά από το οίκημα υπήρχε πευκοδάσος μέχρι την θάλασσα αλλά η γνωστή ελληνική συνταγή ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ εφαρμόστηκε και εδώ και έγινε ένα ηλίθιο πάρκινγκ.
  
 ΦΟΡΟΣ: η περιοχή του Τζανείου Ορφανοτροφείου
ΦΡΑΓΚΟΚΚΛΗΣΙΑ: Περιοχή νότια της πλατείας Τερψιθέας
ΦΡΕΑΡ ή ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΦΡΕΑΡ: Περιοχή απέναντι από το Μεταξουργείο του Λουκά Ράλλη.
ΛΑΚΚΑ ΒΑΒΟΥΛΑ: Ή λάκκα Μελιά Εφέντη ή λάκκος του Βάβουλα ή γούβα του Βάβουλα, το τμήμα που περικλείεται από τους δρόμους Πραξιτέλους, Ελευθερίου Βενιζέλου και Αλιπέδου. Πάλι αναφέρεται σε όνομα γαιοκτήμονα (όπως και του Βρυώνη) που κατείχε την γύρω περιοχή 1793-1878 και που αυτός όπως και ο Βρυώνης δώριζαν κατά καιρούς την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Η περιοχή έγινε γνωστή ως τοποθεσία όταν εκεί λειτούργησαν τα πρώτα δημόσια πλυντήρια το 1870 σε κτήριο που ανήκε στον Βάβουλα. Στο ίδιο κτήριο (διασταύρωση Ευρυπίδου και Διστόμου) στεγάζεται από το 1934 το 3ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά.
ΜΑΝΙΝΑ: Περιοχή της Ακτής Αλκίμων ανάμεσα στις οδούς Ιάσωνος και Κανάρη.


27 Νοεμβρίου 1895 και οι κάτοικοι της συνοικίας Μανίνα

αγανακτούν από την σκόνη των κάρβουνων.

ΦΩΤΟ: pireorama.blogspot.gr

ΜΕΛΙΣΣΟΜΑΝΔΡΑ: Η περιοχή του Πασαλιμανιού στη συμβολή με την οδό Μπουμπουλίνας
ΜΝΗΜΑ ΓΑΛΛΟΥ: Περιοχή ανάμεσα στην σιδηροδρομική γραμμή  Νέου Φαλήρου και Καστέλλα που ορίζεται από τις οδούς Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ρεπετσά, Μιλιτάδου και Αλεξάνδρου
ΝΕΑ ΚΑΛΛΙΠΟΛΗ: Πρόκειται για την γνωστή μας Καλλίπολη που σαν προσφυγική περιοχή όμως έπρεπε να ξεχωρίζει από την αυθεντική Καλλίπολη της ανατολικής Θράκης. Αν και μέχρι σήμερα όλες οι περιοχές αυτής της κατηγορίας διατηρούν τον όρο νέο ή νέα (Νέα Χαλκηδόνα, Νέα Σμύρνη, Νέα Ιωνία κ.λ.π.) η συγκεκριμένη περιοχή ουδέποτε θα λέγαμε το διατήρησε. Δυστυχώς σήμερα από άγνοια ακόμα και των δημοσίων υπηρεσιών η περιοχή Καλλίπολη έχει βρεθεί κατά το δημόσιο πάντα, μπροστά από το Ζάννειο νοσοκομείο αφού το παλαιότερο Α΄ Αστυνομικό τμήμα έχει μετονομαστεί σε Καλλιπόλεως όπως βεβαίως και το υποκατάστημα ΙΚΑ που βρίσκεται στην καθολική σχολή "Άγιος Παύλος" επίσης έχει μετονομασθεί σε ΙΚΑ Καλλιπόλεως λανθασμένως επίσης. Θα μου έκανε κατάπληξη μάλιστα αν γνώριζαν και πολύ περισσότερο αν ασχολούνταν. Αν εγώ όμως πήγαινα στα χωριά τους και τα ονομάτιζα με διαφορετικό όνομα θα είχα προκαλέσει επανάσταση. 
ΝΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ: Λαϊκή ονομασία της νησίδος Κουμουνδούρου (από την έπαυλη του που υπήρχε στην απέναντι πλευρά και είχε ονοματίσει κάποτε με το ίδιο όνομα και το Μικρολίμανο) ή αλλιώς της νήσου Σταλίδας όπως αναφερόταν στους ναυτικούς χάρτες χωρίς κανείς να γνωρίζει το γιατί. Το 1925 ειδική επιτροπή επιχείρησε να την ονοματίσει επίσημα ως νησίδα Μουνιχίας αλλά ποτέ ο πειραϊκός λαός δεν την αποκάλεσε έτσι. Ονομάστηκε του Παρασκευά επειδή από την δεκαετία του ΄50 υπήρχε η γνωστή ταβέρνα του Παρασκευά ακριβώς απέναντι στην παραλία βοτσαλάκια.
ΝΤΑΠΙΑ: Θέση που σημαίνει πυροβολείο. Τη συναντούμε και σε άλλα οχυρωμένα μέρη όπως η ντάπια Σπετσών. Βρισκόταν στην οδό Αλιπέδου κοντά στον ηλεκτρικό σταθμό Πειραιά
ΞΥΛΟΚΕΡΑΤΙΑ: Η περιοχή γύρω από την οδό Αγίου Διονυσίου
ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ: Η ευρύτερη περιοχή της Μεταμόρφωσης
ΠΗΓΑΔΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ:  ή Στρατιώτη πηγάδι, Θέση στην οδό Τσαμαδού μεταξύ Ανδρούτσου και Υψηλάντου και η γειτονική περιοχή πίσω από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.
ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ: η Σπηλία ή Γράββα ή Κράββα ή πιο γνωστή ως Κάτω Σπήλαιο ή Κάτω Σπηλιά, η περιοχή ανάμεσα στις οδούς Αγίου Διονυσίου και Φωκίωνος. Επίσης εδώ βρίσκουμε να μένει ένας από τους πρώτους οικιστές του Πειραιά ο Ιωάννης Παπαρηγόπουλος (1856) ιδιοκτήτης οικοπέδου εδώ και γείτονας του καρβουνέμπορου Μιχαήλ Μαστέλου. 
ΤΡΟΥΜΠΑ: Δεν αποτελεί συνοικία ούτε περιοχή αλλά ΘΕΣΗ. 
Η ορθή ονομασία προσδιορισμού της είναι θέση Τρούμπα και βρίσκεται δυτικά της πλατείας Ιεροθέας προς το λιμάνι του Πειραιά. Πήρε την ονομασία αυτή από μια μεγάλη τρόμπα νερού που υπήρχε προπολεμικά εντός στέρνας στην διασταύρωση των σημερινών οδών 2ας Μεραρχίας και Ακτής Μιαούλη που υπήρχε εκεί για εφοδιασμό νερού από τα ατμόπλοια. Όποιος ευρίσκετο στην ακτή Μιαούλη και κοντά στην 2ας Μεραρχίας περιέγραφε την θέση του περιγράφοντας την θέση του με βάση την απόσταση από την θέση Τρούμπα. Ιστορία σχετική με την αντλία αυτή υπάρχει και ΕΔΩ 

Πηγές:
Ως βάση χρησιμοποιήθηκε το έργο της Σταματίνας Μαλικούτη (1999) περί εξελίξεως του Ιστορικού κέντρου Πειραιώς (1835-1912)με δικές μου προσθήκες του βασικού καταλόγου επί του προαναφερόμενου έργου. Οι προσθήκες που έγιναν και συμπλήρωσαν την αρχική πηγή, υπερκάλυψαν τελικώς το αρχικό σχέδιο της Μαλικούτη. Τόσο οι ονομασίες όσο και τα τοπωνύμια δεν εξαντλούνται στη παρούσα ανάρτηση. Κατά καιρούς θα παρουσιάζω αναλυτικότερα εκάστη τοποθεσία. Η παρουσίαση είναι ενδεικτική και όχι εξαντλητική. Υπάρχουν επίσης ονομασίες που δεν αναφέρονται στην΄παρούσα εργασία.
Εφημερίδες από Σκριπ.
http://perialos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_12.html

Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό ιστολόγιο του
Στεφάνου Μίλεση: Πειραιόραμα 

http://perialos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_12.html

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.

 

                                  -   (Ληγμένα παίρνουν ορισμένοι;) --

Μετά την είδηση του θανάτου του Κάστρο παρατήρησα πάλι ότι σαν λαός είμαστε παγίως διαιρεμένος και ότι δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε, αλλά ούτε και το τι μας γίνεται.

Τσακωνόμαστε για όλα!!!

Άλλοι χάρηκαν για το θάνατο του Κάστρο και άλλοι λυπήθηκαν εκφράζοντας το θαυμασμό τους.
Το τρελό είναι ότι άλλοι έχουν να πουν τα χειρότερα για τον επί 57 ολόκληρα χρόνια Κουβανό επαναστάτη - δικτάτορα και άλλοι (κυρίως αριστεροί) βρήκαν να πουν το καλό τους.

Θυμίζω όμως.. ότι ο Έλληνας επαναστάτης - δικτάτορας, Γεώργιος Παπαδόπουλος πήρε την εξουσία ανατρέποντας ένα εντελώς σάπιο πολιτικό σύστημα τότε το '67, όπως κι ο Κάστρο το '59!! 

Μετέπειτα νοικοκύρεψε το τόπο, όπως κι ο Κάστρο!! 

Έφτιαξε τη παιδεία και την υγεία, όπως κι ο Κάστρο!! 

Στηρίχθηκε στη μια εκ των δύο τότε μεγάλων δυνάμεων (Αμερική), όπως κι ο Κάστρο (Ρωσία)!! 

Έκανε τόσα έργα σε 7 χρόνια όσα δεν πρόλαβε να κάνει ο Κάστρο σε 57 χρόνια! 

Οι διαφορές Παπαδόπουλου - Κάστρο ήταν, ότι στην Ελλάδα ενισχύθηκε το ιδιωτικό <<επιχειρείν>> και όποιος δεν ήταν τεμπέλης έβγαζε λεφτά και πρόκοβε.

 Οι περιορισμοί των ατομικών ελευθεριών στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε στο 10% της Κούβας. 

Επίσης οι Ελληνίδες επί Παπαδόπουλου δεν εκδίδονταν ως πόρνες όπως στη Κούβα, που είναι η μόνη χώρα που μπορείς να πάρεις στο κρεβάτι σου 3 γενιές.

Γιαγιά 48 ετών, κόρη 30 ετών και εγγονή 15 ετών.

Με 30 ευρώ και τις τρεις μαζί! 

Την ίδια ώρα η περιουσία της οικογένειας Κάστρο με τα 10 παιδιά της ανέρχεται σε δισεκατομμύρια δολάρια, όταν οι Έλληνες καθεστωτικοί του Παπαδόπουλου, πέθαναν όλοι φτωχοί!

Τέλος, στην Ελλάδα όσοι φυλακίστηκαν ήταν αντικαθεστωτικοί, σε αντίθεση με τη Κούβα που 57 χρόνια τώρα φυλακίζονται και σαπίζονται στο ξύλο, αδιακρίτως. 

Ο Κουβανός δεν έχει το δικαίωμα να πάει σε άλλη περιφέρεια δίχως να πάρει άδεια από τις αρχές.

Δηλαδή ας πούμε από το Varadero στην Avana. Θεσσαλονίκη-Αθήνα "ένα πράμα"... απαγορεύεται!

Και αναρωτιέμαι... βρε σεις Έλληνες ... ληγμένα παίρνετε;

Όσοι σήμερα υμνείτε το Κάστρο (κυρίως αριστεροί) γιατί σιχτιρίζετε το Παπαδόπουλο;

Ίδιοι σαν 2 σταγόνες νερού ήταν!

Τι κακό έκανε ο Παπαδόπουλος που δεν έκανε ο Κάστρο; 

Αλλά και τι καλό έκανε ο Κάστρο που δεν έκανε ο Παπαδόπουλος;

Και επειδή με την ιστορία οι συμπολίτες μου ... δεν τό'χουν... ας τα βρουν με το καθρέπτη τους πριν ξανανοίξουν το στόμα τους, γιατί η πολύ ημιμάθεια τους έχει βλάψει σοβαρά την υγεία.

Θανάσιμα... την εγκεφαλική!

Τέλος για να μην βιαστούν κάποια τρολάκια να πιάσουν το φτυάρι, καθιστώ σαφές ότι δεν είμαι χουντικός και δεν εκφράζω μέσω αυτού του κειμένου τίποτα εναντίον ή υπέρ, του ενός ή του άλλου δικτάτορα.

Παρατηρήσεις κάνω. 

Δημοσιογράφος είμαι, αυτή είναι η δουλειά μου.
Έρευνα και ... "διάσωση" !! 
Άλλωστε η χειρότερη έκφανση της δικτατορίας δεν ήταν ούτε του Παπαδόπουλου, ούτε το Κάστρο. 

ΕΙναι αυτΗ που βΙΩνουμε σημερα στην χΩρα μας!!!!

Και τα αποτελέσματα οδυνηρά!!.

Έγραψε και σχολίασε ο Δημοσιογράφος : Βασίλης Κασιμάτης

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

Οι πιο γνωστές κλεμμένες Ελληνικές Αρχαιότητες στα μουσεία του κόσμου

Ένα μεγάλο τμήμα του πολιτισμού της Ελλάδας κλάπηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων από διάφορους κατακτητές και έτσι σήμερα πολλά ελληνικά έργα τέχνης βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα μουσεία στον κόσμο και όχι στον τόπο που που τα γέννησε. Από το θησαυρό των ξενιτεμένων αυτών έργων τέχνης επιλέξαμε μερικά από τα πιο γνωστά και σας τα παρουσιάζουμε

ΛΟΥΒΡΟ – ΠΑΡΙΣΙ

Η Αφροδίτη της Μήλου

Είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα,της ελληνιστικής εποχής, το οποίο βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου, σε θέση αρχαίου οικισμού, από έναν αγρότη. Ο ίδιος, λόγω των πολλών πιέσεων που δέχτηκε (από Γάλλους αρχαιολόγους και διπλωμάτες, από τους Έλληνες προκρίτους του νησιού και από τον δραγουμάνο Μουρούζη που εκπροσωπούσε και την Υψηλή Πύλη, δηλαδή την κυβέρνηση των Οθωμανών) μάλλον δεν μπόρεσε να κερδίσει κάτι σημαντικό από το εύρημά του, αν και οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι πήρε 400 γρόσια. 
Το άγαλμα, που βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια, κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του,το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο.

Η Αφροδίτη της Μήλου είναι από Παριανό μάρμαρο και έχει ύψος 2,02 μ.Βρέθηκε ακρωτηριασμένο και για τα χέρια της υπάρχει ο μύθος ότι έσπασαν πάνω σε καβγά Γάλλων αρχαιολόγων και Ελλήνων κατά τη μεταφορά του αγάλματος, αλλά αυτό δεν ευσταθεί γιατί το έργο είχε βρεθεί εξαρχής δίχως τα χέρια. Εκείνο που πιθανόν αληθεύει είναι ότι τμήματα των χεριών είχαν βρεθεί σε διάφορα σημεία και ότι το αριστερό κρατούσε μήλο, αλλά χάθηκε κατά τη μεταφορά ή ότι επάνω στη συμπλοκή (η οποία όντως συνέβη για την απόκτησή της), κάποια από αυτά τα κομμάτια που συνόδευαν το γλυπτό (όπως το αριστερό χέρι) έπεσαν στη θάλασσα από τα βράχια και χάθηκαν για πάντα.

Η Αφροδίτη της Μήλου θεωρείται ένα καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, συνδυάζοντας αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα. Χρονολογείται γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. Άλλοτε θεωρείτο έργο του Πραξιτέλη, σήμερα όμως είναι σαφές ότι ο δημιουργός της είναι ο Αγήσανδρος ή Αλέξανδρος, γιο του Μηνίδη από την Αντιόχεια του Μαιάνδρου. Το μισό όνομά του αναφερόταν στη βάση του γλυπτού όπου απέμενε χαραγμένη η φράση ...ΝΔΡΟΣ ΜΗΝΙΔΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΥΣ ΑΠΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕ.
Αυτή η επιγραφή που φαίνεται σε ένα σχέδιο της εποχής, χάθηκε γύρω στο 1825 ενώ το απόκτημα βρισκόταν στο Λούβρο και πολλοί πιστεύουν ότι την εξαφάνισαν οι τότε διευθυντές του για να μπορούν να υποστηρίξουν ότι ήταν έργο του Πραξιτέλη.

Η Νίκη της Σαμοθράκης

Είναι ένα πολύ γνωστό και πρωτότυπο μαρμάρινο έργο, με ύψος 2,75 μέτρα, άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής, που
βρέθηκε στη Σαμοθράκη και παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη, θεότητα της ελληνικής μυθολογίας που προσωποποιούσε τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού.Η Νίκη χρονολογείται γύρω στο 190 π.Χ. και δείχνει να βρίσκεται, με ανοιχτά φτερά, στην πλώρη ενός πλοίου
σαλπίζοντας ορμητικά τη νίκη. Για να δείχνει πιο αληθινό, το σύμπλεγμα ήταν στημένο πάνω σε τεχνητή λιμνούλα.Το 1863, η Νίκη της Σαμοθράκης βρέθηκε κοντά στο ναό των «Μεγάλων Θεών» ή Καβείρων, στο νησί της Σαμοθράκης, από τον Γάλλο πρόξενο
Σαμπουαζώ. Κατόπιν, μεταφέρθηκε στο μουσείο του Λούβρου το 1884, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. "...Άφησε το νησί της και πάει αλλού, μα φεύγοντας έκρυψε το κεφάλι της να μην την αναγνωρίσουν οι άνθρωποι· γιατί το πρόσωπο της ήταν παράξενα λυπημένο που άφηνε το νησί της... Ξέχασε όμως να κρύψει και τα φτερά της, λησμόνησε πως τα φορούσε φεύγοντας... Και από τα φτερά της την εγνώρισαν..." (Ίων Δραγούμης)

Η Άρτεμις των Βερσαλλιών. 

Απεικονίζεται η θεά του κυνηγιού με κοντό χιτώνα και σανδάλια, χλαμύδα δεμένη στη μέση και με διάδημα. Η θεά φαίνεται να κινείται με δύναμη προς τα μπροστά δίπλα σε ένα ελάφι. Με το δεξί χέρι κρατούσε το τόξο, ενώ με το αριστερό ετοιμαζόταν να βγάλει ένα βέλος από τη φαρέτρα που είχε κρεμασμένη στην πλάτη. Το άγαλμα είναι ένα ρωμαϊκό αντίγραφο που βασίστηκε στα αθηναϊκά πρότυπα, τα οποία υπηρέτησε πιστά η γλυπτική τέχνη του Λεωχάρους.
Το πρωτότυπο γλυπτό της μεγαλόπρεπης θέας συσχετίζεται με τον Απόλλωνα του Belvedere, που είχε φιλοξενηθεί παλαιότερα στο Λούβρο.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - ΛΟΝΔΙΝΟ

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, γνωστά και ως Ελγίνεια Μάρμαρα, είναι μεγάλη συλλογή από μαρμάρινα γλυπτά που μεταφέρθηκαν στην Βρετανία το 1806 από τον Τόμας Μπρους, Ζ' Κόμης του Έλγιν, πρέσβη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.Τα γλυπτά αυτά
αποθηκεύτηκαν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου το 1816. Το οθωμανικό φιρμάνι, που κατέχει το Βρετανικό Μουσείο "δεν φέρει την υπογραφή και τη σφραγίδα του Σουλτάνου ή τη συνήθη επίκληση στο Θεό, και χωρίς αυτά, ο Elgin και συνεπώς το
Βρετανικό Μουσείο δεν έχουν καμία νομική απόδειξη της κυριότητας των Γλυπτών του Παρθενώνα. Η εν λόγω συλλογή γλυπτών περιλαμβάνει μερικά από τα γλυπτά των αετωμάτων, των μετοπών που απεικονίζουν μάχες μεταξύ των Λαπίθων και των Κενταύρων, αλλά και της Ζωφόρου του Παρθενώνα που κοσμούσε το ανώτερο τμήμα των τοίχων του σηκού του ναού σε όλο τους το μήκος.

Τα αποκτήματα του Έλγιν περιλαμβάνουν ακόμη αντικείμενα από άλλα κτίρια της Αθηναϊκής Ακρόπολης: το Ερέχθειο, που μεταβλήθηκε σε ερείπιο κατά τον ελληνικό αγώνα της Ανεξαρτησίας(1821-1833), τα Προπύλαια και τον Ναό της Αθηνάς Νίκης. Ο λόρδος Έλγιν πήρε περίπου τα μισά από τα γλυπτά του Παρθενώνα και από τα υπόλοιπα δημιουργήθηκαν εκμαγεία σε γύψο. Στη συλλογή των μαρμάρων δόθηκε το όνομα του
Λόρδου Έλγιν. Το πιο διάσημο, ίσως , από τα Ελγίνεια, είναι η Καρυάτιδα , που βρισκόταν μαζί με άλλες πέντε, στο Ερέχθειο, στην Ακρόπολη των Αθηνών

Λέγεται ότι ο Ικτίνος εμπνεύστηκε τις Καρυάτιδες όταν παρακολούθησε ένα λατρευτικό χορό Παρθένων που γινόταν στα Καρυάτια , μια ιδιότυπη γιορτή των Καρυών της Λακωνίας, που ήταν αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη. Φορούν ιωνικό χιτώνα και φέρουν στο κεφάλι τους ένα κάνιστρο, που παίζει το ρόλο κιονόκρανου.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΕΡΓΑΜΟΥ- ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Το κυριότερο έκθεμα είναι και αυτό που συναντάμε πρώτο. Πρόκειται για τον επιβλητικό Βωμό της Περγάμου (180-160 π.Χ.), ο οποίος ανακαλύφθηκε από Γερμανούς αρχαιολόγους σε εκσκαφές στη Μικρά Ασία γύρω στα 1880 και μεταφέρθηκε στο Βερολίνο για να ξαναχτιστεί στην αρχική του μορφή εντός του Μουσείου της Περγάμου. Αποτελούσε τμήμα ενός μεγαλύτερου αρχιτεκτονικού συγκροτήματος, μοντέλο του οποίου εκτίθεται επίσης στο μουσείο.

Ακριβώς απέναντι από τον Βωμό της Περγάμου υπάρχουν κομμάτια από τη ζωοφόρο με θέμα την Τιτανομαχία.
Επίσης την πρώτη αυτή αίθουσα πλαισιώνουν αρκετά καλοδιατηρημένα αγάλματα.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΡΜΙΤΑΖ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Ένα από τα πιο γνωστά εκθέματα του μουσείου είναι η Αφροδίτη της Ταυρίδας. Το άγαλμα αυτό κατασκευάστηκε τον 3ο ή 2ο π.Χ. αιώνα και είναι αντίγραφο, αλλά όχι πιστό, ενός από τα πιο περίφημα έργα του 4ου π.Χ αιώνα του Πραξιτέλη, της Κνιδίας Αφροδίτης. Με το εκφραστικό πρόσωπο και το καλλίγραμμο κορμί, προκάλεσε θαυμασμό που έφτανε ενίοτε στο πάθος, σε σημείο, που πολλοί ταξίδευαν στην Κνίδο για να τη δουν. Κατά τους Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους, αντιγράφηκε περισσότερο από κάθε άλλο γλυπτό. Η Αφροδίτη του Ερμιτάζ είναι το πρώτο έργο αρχαίας τέχνης που έφτασε στην Αγία Πετρούπολη, ο Μέγας Πέτρος την απέκτησε ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις με τον πάπα.

ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Ο Δισκοβόλος του Μύρωνα. Το άγαλμα τοποθετείται στυλιστικά στο τέλος του αυστηρού ρυθμού, πριν από την έλευση της όψιμης κλασσικής τέχνης. Απεικονίζει ένα γυμνό αθλητή της δισκοβολίας, ο οποίος λυγίζει τα γόνατά του και γέρνει έντονα προς τα εμπρός, στρέφοντας τον κορμό και το κεφάλι του προς τα δεξιά. Το δεξιό του
πόδι πατάει σταθερά στο έδαφος, ενώ το αριστερό μόλις που στηρίζεται στα ακροδάχτυλα, τη στιγμή ακριβώς πριν συστραφεί γύρω από τον άξονά του για να εκσφενδονίσει το δίσκο που κρατάει στο χέρι του. Παρά την ένταση που αποτυπώνεται στο κορμί του, το πρόσωπό του διατηρεί μία γαλήνια εσωστρέφεια.

Η Δυναστεία των Μακεδόνων.

Δυναστεία των Μακεδόνων--

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια-----

Διάφορα νομίσματα της Μακεδονικής δυναστείας.

Η Μακεδονική Δυναστεία ήταν αυτοκρατορική δυναστεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (867-1057), που κράτησε 190 χρόνια.

Ιδρυτής και γενάρχης της δυναστείας ήταν ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄.

Κατάλογος Βυζαντινών Αυτοκρατόρων της Δυναστείας

• Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (867-886)
• Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός ή Φιλόσοφος, (886-912)
• Αλέξανδρος συναυτοκράτορας (879-912), αυτοκράτορας (912-913)
• Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος (912-959), συναυτοκράτορας με τον Ρωμανό Α΄ Λεκαπηνό (920-944)
• Ρωμανός Β΄ (959-963)
• Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969)
• Ιωάννης Α΄ Κουρκούας ο Τσιμισκής (969-976)
• Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος (976-1025)
• Κωνσταντίνος Η΄ συναυτοκράτορας (976-1025), αυτοκράτορας (1025-28)
• Ζωή συμβασίλισσα διαδοχικά με τους συζύγους της Ρωμανό Γ΄ και Μιχαήλ Δ΄ (1028-1042)
• Ρωμανός Γ΄ Αργυρός (1028-1034), 1ος σύζυγος της Ζωής
• Μιχαήλ Δ΄ ο Παφλαγών (1034-1041), 2ος σύζυγος της Ζωής
• Μιχαήλ Ε΄ ο Καλαφάτης, (1041-1042), ανιψιός του Μιχαήλ Δ΄, υιοθετημένος από τη Ζωή
• Ζωή (1042)
• Θεοδώρα συναυτοκράτειρα (1042)
• Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος (1042-1055), 3ος σύζυγος της Ζωής
• Θεοδώρα (1055-1056)
• Μιχαήλ ΣΤ΄ ο Στρατιωτικός, ορίστηκε διάδοχος του θρόνου από τη Θεοδώρα (1056-1057)

Γενεαλογία της Μακεδονικής Δυναστείας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών γεν. το 812 στην Αδριανούπολη, πρωτεύουσα τότε του θέματος της Μακεδονίας, εξ ου και το προσωνύμιο, και πεθ. στις 29 Αυγούστου 886. Σε 1ο γάμο, νυμφεύτηκε την επίσης Μακεδόνισσα Μαρία και σε 2ο γάμο την Ευδοκία Ιγγερίνα (πεθ. 882), ερωμένη του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (του Μέθυσου), της Φρυγικής Δυναστείας. Από τον 1ο γάμο απέκτησε ένα γιό τον Κωνσταντίνο και από τον 2ο, τρεις, τον Λέοντα, μετέπειτα αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄, τον Αλέξανδρο, μετέπειτα συναυτοκράτορα και αυτοκράτορα, και τον Στέφανο, μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης.

• α1. Ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ γεννήθηκε 1 Σεπτεμβρίου 866 και πέθανε 11 Μαΐου 912. Ανέβηκε στο θρόνο, όταν πέθανε ο πατέρας του, σε ηλικία 20 ετών. Σε 1ο γάμο, παντρεύτηκε τη Θεοφανώ (γεν. 865, πεθ. 10 Νοεμβρίου 897), σε 2ο τη Ζωή Ζαούτσαινα (γεν. 870, πεθ. 899), σε 3ο γάμο την Ευδοξία Βαγιανά και σε 4ο τη Ζωή Καρβωνοψίνα (γεν. 885, πεθ. 920). Από τον 4ο γάμο και μόνο, απέκτησε ένα γιό, τον διάδοχο και μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο και δύο κόρες, τις Ευδοξία και Άννα.
  • β1. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος γεν. Σεπτ./Οκτ. 905 και πεθ. 959. Ανέβηκε στο θρόνο, όταν πέθανε ο πατέρας του, σε ηλικία 7 ετών. Παντρεύτηκε την Ελένη, κόρη του συναυτοκράτορα Ρωμανού Α΄ του Λακαπηνού της Δυναστείας Λακαπηνών, με την οποία απέκτησε το διάδοχο και μετέπειτα αυτοκράτορα Ρωμανό Β΄ και τέσσερις κόρες, τις Ζωή, Αγαθή, Άνα και Θεοδώρα.
    • γ1. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Β΄ γεν. το 939 και πέθανε δηλητηριασμένος από τη 2η σύζυγό του, το 963. Παντρεύτηκε σε 1ο γάμο την Ευδοξία (πεθ. 949) και σε 2ο γάμο τη Θεοφανώ - Αναστασώ (γεν. 941, πεθ. 976), η οποία στη συνέχεια παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Νικηφόρος Β΄ Φωκά. Από το 2ο γάμο του απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον διάδοχο και αργότερα αυτοκράτορα Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο, τον μετέπειτα συμβασιλέα και αυτοκράτορα Κωνσταντίνος Η΄, τη Θεοφανώ και την Άννα (από τα παιδιά του Ρωμανού Β΄, πορφυρογέννητοι ήταν ο Κωνσταντίνος και η Άννα).
      • δ1. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος, γεννήθηκε το 957, ανέβηκε στο Θρόνο σε ηλικία 19 ετών και πέθανε το 1025, άτεκνος.
      • δ2. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Η΄ γεννήθηκε το 961 και πέθανε το 1028. Από το γάμο του απέκτησε δύο κόρες, τις μετέπειτα αυτοκράτειρες Θεοδώρα και Ζωή.
        • ε1. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα πέθανε το 1056, ανύπαντρη - άτεκνη.
        • ε2. Η αυτοκράτειρα Ζωή η Πορφυρογέννητη, υπήρξε η αυτοκράτειοα με τις περισσότερες ερωτικές σχέσεις. Διατηρώντας τη συμβασιλεία και προσφέροντας τον θρόνο στους διαδοχικούς συζύγους της, συνήψε τρεις γάμους: 1ο με το συναυτοκράτορα Ρωμανό Γ΄ Αργυρό (πεθ. 1034), 2ο με το συναυτοκράτορα Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγόνα (πεθ. 1041) και 3ο με το συναυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ' Μονομάχο (γεν. 980, πεθ. 1054). Παρά τους τρεις γάμους της, πέθανε το 1050, άκληρη.
      • δ3. Η Θεοφανώ γεννήθηκε το 956 και παντρεύθηκε τον αυτοκράτορα Όθωνα Β΄ της Γερμανίας (γεν. 955, πεθ. 983).
      • δ4. Η αυτοκράτειρα Άννα η Πορφυρογέννητη γεννήθηκε το 963 και πέθανε το 1011. Παντρεύθηκε τον Βλαδίμηρο Α΄ των Ρούρικ, Μέγα Πρίγκιπα του Κιέβου (πέθ. 15 Ιουλίου 1015).
    • γ2. Ζωή.
    • γ3. Αγάθη.
    • γ4. Άννα.
    • γ5. Θεοδώρα. Παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή (ο οποίος γεννήθηκε το 924, πέθανε 10 Ιανουαρίου 976).
  • β2. Ευδοξία (γεν. 888, πεθ. 8992, 4ετών).
  • β3. Άννα (γεν. 898, πεθ. 914). Παντρεύθηκε, το 905, τον Λουδοβίκο Γ΄ Μποζονιδών βασιλιά Προβηγκίας και Ιταλίας, τον Τυφλό (πεθ. 928).
• α2. Αυτοκράτορας Αλέξανδρος, γεννήθηκε το 867, πέθανε 6 Ιουνίου 913. Παντρεύτηκε τη Ζωή Καρβωνοψίνα (4η σύζυγο του αδελφού του, Λέοντα ΣΤ').
• α3. Στέφανος Α΄, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (886-893).

Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (867-886)

Ευδοκία Ιγγερίνα

Μιχαήλ Γ΄ Αμορίου (842-867)

Ρωμανός Α΄ Λακαπηνός (920-944)

Λέων ΣΤ΄ ο σοφός (886-912)

Αλέξανδρος (912-913)

Πατριάρχης Στέφανος Α΄ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ελένη Λεκαπηνή

Κωνσταντίνος Ζ΄ ο πορφυρογέννητος (913-920, 945-959)

Θεοδώρα σύζ.Ιωάννης Α΄ Κουρκούας (969-976)

Ρωμανός Β΄ (959-963)

Θεοφανώ

Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969)

Βασίλειος Β΄ ο βουλγαροκτόνος (976-1025)

Κωνσταντίνος Η΄ (1025-1028)

Άννα σύζ.Βλαντιμίρ Α' Ρουρικιδών μέγας πρίγκιψ Κιέβου

Ζωή (1042) σύζ.1.Ρωμανός Γ΄ Αργυρός (1028-1034) 2.Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγών (1034-1041) 3.Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος (1042-1055)

Θεοδώρα (1042)

(θετός) Μιχαήλ Ε΄ ο καλαφάτης (1041-1042)

Σημαντικότερα γεγονότα επί της Μακεδονικής Δυναστείας (867-1057)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• 867 Ο Βασίλειος Α' ο Μακεδών ανακηρύσσεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
• 876 Άλωση της Βάρεως (Μπάρι) από τους Βυζαντινούς.
• 878 Άλωση των Συρακουσών από τους Άραβες.
• 887-893 Δημοσίευση των Βασιλικών.
• 893 Διάρρηξη σχέσεων μεταξύ Λέοντα ΣΤ΄ και Τσάρου Συμεών Α΄ των Βουλγάρων.
• 902 Άλωση της Ταορμίνα από τους Άραβες - Απώλεια Σικελίας.
• 904 Άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Άραβες.
• 916 Μεγάλη ήττα των Βυζαντινών από τους Βουλγάρους του Συμεών, παρά την Αγχίαλο (Πομόριε).
• 915 Μάχη του Garigliano.
• 919 Σφετερισμός του Ρωμανού Α΄ Λεκαπηνού.
• 924 Ο Τσάρος Συμεών των Βουλγάρων έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
• 927 Θάνατος του Τσάρου Συμεών και ειρήνη με το Βυζάντιο -Αναγνώριση του Βουλγαρικού Πατριαρχείου.
• 928 Μεγάλος λιμός. Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες (δυνατοί) εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να αποκτήσουν τη γη των μικρών ιδιοκτητών. Μέτρα του Ρωμανού Λεκαπηνού για να το αποτρέψει.
• 942 Μεγάλη επιτυχής επιδρομή του στρατηγού Ιωάννη Κουρκούα στις κατεχόμενες από τους Άραβες Αρμενία και Μεσοποταμία.
• 944 Επιτυχής πολιορκία της Έδεσσας.
• 949 Αποτυχημένη απόπειρα ανακατάληψης της Κρήτης από τους Σαρακηνούς Άραβες.
• 961 Ανάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά, επικεφαλής στόλου από 307 πολεμικά πλοία και εκατοντάδες άλλα μικρότερα - Μεγάλη ήττα του σκληροτράχηλου Άραβα στρατηγού Sayf al-Dawla, στα βουνά του Ταύρου, κατά την επιστροφή του από επιδρομή στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.
• 963 Αυτοκράτορας Βυζαντίου ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς.
• 965 Κατάκτηση της Κιλικίας.
• 967 Αναθερμαίνεται ο Βουλγαρικός πόλεμος.
• 968 Οι Ρως στη Βουλγαρία. - Άλωση της Αντιόχειας.
• 969 Δολοφονία Νικηφόρου Β΄ Φωκά. Αυτοκράτορας ο Ιωάννης Α΄ Τσιμισκής.
• 971 Στάση του Βάρδα Φωκά, οποία καταστέλλεται από τον Βάρδα Σκληρό.
• 975 Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Α΄ εκστρατεύει στη Συρία
• 976 Ανάρρηση του Βασιλείου Β΄ στο θρόνο - Επανάσταση του Βάρδα Σκληρού στη Μικρά Ασία.
• 978-979 Η αυτοκρατορία στέλνει τον πρώην εξόριστο Βάρδα Φωκά εναντίον του Βάρδα Σκληρού. Ο Σκληρός ηττάται και καταφεύγει στους Άραβες.
• 977-986 Ο Τσάρος Σαμουήλ της Βουλγαρίας καταλαμβάνει τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία και εισχωρεί στην Πελοπόννησο.
• 986 Υπό την ηγεσία του άπειρου Βασιλείου Β΄, οι Βυζαντινοί ηττώνται από τους Βουλγάρους, στα στενά της Πύλης Τραϊανού. Με αφορμή την ήττα του αυτοκράτορα, ο Βάρδας Σκληρός ξαναρχίζει ανταρσία.
• 987 Ο Βασίλειος στέλνει ξανά τον Βάρδα Φωκά εναντίον του Βάρδα Σκληρού, όμως οι δύο Βάρδες συμμαχούν μεταξύ τους.
• 989 Συμμαχία με τους Ρως και έναρξη του εκχριστιανισμού των - Με τη βοήθεια των Ρως, ο Βασίλειος καταπνίγει, τελικά, την ανταρσία.
• 995 Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος εκστρατεύει στη Συρία.
• 996 Ήττα των Βουλγάρων παρά τον Σπερχειό ποταμό.
• 998 Οι Φατιμίδες της Αιγύπτου ανακαταλαμβάνουν βυζαντινές θέσεις στη Συρία.
• 999 Μεγάλη εκστρατεία του Βασιλείου στη Συρία. Οι Φατιμίδες αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν.
• 1000-1004 Συντονισμένη επιτυχής επίθεση εναντίον των Βουλγάρων.
• 1014 Οι Βούλγαροι ηττώνται αποφασιστικά στη μάχη στο Κλειδί. Ο Τσάρος Σαμουήλ πεθαίνει λίγο αργότερα.
• 1018 Πλήρης καθυπόταξη της Βουλγαρίας - Επανάσταση στη Νότια Ιταλία.
• 1021-1022 Προσάρτηση της Αρμενίας.
• 1022 Ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας επαναστατεί, μαζί με τον Νικηφόρο Φωκά, γιο του Βάρδα Φωκά. Η επανάσταση καταστέλλεται.
• 1031 Απώλεια της Έδεσσας (Ούρφα) και ανακατάληψή της από τους Βυζαντινούς υπό το στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη.
• 1038 Επιτυχίες του Γεωργίου Μανιάκη στη Σικελία.
• 1040 Ανταρσία της Βουλγαρίας.
• 1042 Στάση στην Κωνσταντινούπολη - Πτώση του Μιχαήλ Ε΄ και τύφλωσή του - Συναυτοκράτειρες η Θεοδώρα και η Ζωή.
• 1054 Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος διαρρηγνύει οριστικά τις σχέσεις με τον Πάπα της Ρώμης.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια----