Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ



ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΞΥΓΓΡΑΦΗΣ
ΙΙ 34-46----

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΛΟΓΟΣ του ΠΕΡΙΚΛΗ
τον οποίο εκφώνησε κατά την ταφή των πρώτων νεκρών Αθηναίων στρατιωτών
στο πρώτο έτος του ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ----

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα οι Αθηναίοι, ακολουθώντας πατροπαράδοτο έθιμο, έθαψαν δημοσία δαπάνη τους πρώτους πεσόντες του παρόντος πολέμου κατά τον ακόλουθο τρόπο: Κατασκευάζουν μια σκηνή, στην οποία εκθέτουν τα οστά των πεσόντων επί τρεις ημέρες προ της ταφής, και ο καθένας προσκομίζει για τον δικό του νεκρό ό,τι (αφιέρωμα) θέλει. Κατά την ταφή δε δέκα λάρνακες από ξύλο κυπαρισσιού, μια δηλαδή για κάθε φυλή, φέρονται με άμαξες.

Σε κάθε μια δε από τις λάρνακες αυτές τοποθετούνται τα οστά των ανηκόντων σε αυτή την φυλή. Φέρουν δε επί πλέον στα χέρια τους και ένα κενό φέρετρο σκεπασμένο με σάβανο για τους αφανείς, για όλους δηλαδή όσων τα πτώματα δεν βρέθηκαν για να ενταφιασθούν. Συνοδεύει δε την κηδεία όποιος θέλει, είτε αστός είτε ξένος, οι δε γυναίκες, οι συγγενείς των πεσόντων, παρευρίσκονται στον τόπο του ενταφιασμού και αρχίζουν να θρηνούν.
Τοποθετούν λοιπόν τα οστά στο δημόσιο μνημείο, το οποίο βρίσκεται στο ωραιότερο προάστειο της πόλης, και στο οποίο θάπτουν πάντοτε τους νεκρούς των πολέμων, όλους τους άλλους τουλάχιστον εκτός από αυτούς που έπεσαν στον Μαραθώνα. Διότι την ανδρεία εκείνων την θεώρησαν σαν κάτι το εξαιρετικό, γι’ αυτό και τους έθαψαν εκεί όπου και έπεσαν μαχόμενοι.
Αφού δε τους σκεπάσουν με χώμα, ένας από τους θεωρούμενους ως πολύ μυαλωμένος και από τους πιο ευυπόληπτους, τον οποίο οι πολίτες διαλέγουν από πριν για τον σκοπό αυτόν, εκφωνεί προς τιμήν των πεσόντων τον κατάλληλο επιτάφιο λόγο. Έπειτα από αυτό φεύγουν. Κατ’ αυτόν λοιπόν τον τρόπο θάπτουν τους νεκρούς των πολέμων. και την συνήθεια αυτή τήρησαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, όσες φορές τους παρουσιάζεται τέτοια περίπτωση.
Προς τιμήν λοιπόν αυτών των πρώτων νεκρών του πολέμου, εξελέγη να εκφωνήσει τον επιτάφιο ο Περικλής ο γιος του Ξανθίππου.
Και στην κατάλληλη στιγμή προχώρησε από το μνημείο σε ένα βάθρο στημένο ψηλά, ώστε να ακούγεται από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου, και μίλησε ως εξής περίπου:

«Οι περισσότεροι από όσους ως τώρα έχουν μιλήσει από το βήμα αυτό συνηθίζουν να επαινούν εκείνον, ο οποίος στον νόμο που διέπει την ταφή των νεκρών πρόσθεσε την διάταξη αυτή περί επιταφίου λόγου, γιατί θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να απονέμεται μια τέτοια τιμή στους νεκρούς των πολέμων κατά τον ενταφιασμό τους.
Σε μένα εν τούτοις θα φαινόταν ότι είναι προτιμότερο, οι τιμές που απονέμονται σε άνδρες, οι οποίοι αναδείχθηκαν γενναίοι με τα έργα τους, να εκδηλώνονται και αυτές με έργα μόνο, όπως είναι π.χ. αυτές, τις οποίες τώρα βλέπετε γύρω από τον ενταφιασμό τους, που έγινε δημοσία δαπάνη, και όχι να εξαρτώνται οι αρετές των πολλών από την ικανότητα ή την ανικανότητα ενός ανθρώπου, να κανονίζεται δηλαδή η περί αυτών εκτίμηση των ακροατών από την ευφράδεια ή μη ευφράδεια του ρήτορα. Γιατί είναι δύσκολο πράγμα να μιλήσει κανείς αντικειμενικά (χωρίς δηλαδή να πει ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα από ό,τι πρέπει) για κάποιο θέμα, για το οποίο είναι δύσκολο να εξακριβωθεί και αυτή ακόμα η απλή ιδέα, ότι τα λεγόμενα από τον ρήτορα είναι αληθινά.
Γιατί ο ακροατής, ο οποίος γνωρίζει τα πράγματα και είναι ευνοϊκά διατεθειμένος προς αυτούς που τα έπραξαν, θα σχημάτιζε ίσως την ιδέα, ότι αυτά εκτέθηκαν κάπως κατώτερα από ό,τι αυτός γνωρίζει και επιθυμεί, ενώ αντίθετα, όποιος τα αγνοεί, θα σκεπτόταν ότι μερικά εκτέθηκαν αρκετά μεγαλοποιημένα, και αυτό από φθόνο, τον οποίο δοκιμάζει ο άνθρωπος, όταν ακούει κάτι το οποίο υπερβαίνει τις δικές του φυσικές δυνάμεις.
Γιατί οι άνθρωποι ανέχονται τους επαίνους που λέγονται για άλλους μόνο εφόσον κάθε ακροατής έχει τη γνώμη, ότι και αυτός είναι ικανός να πράξει κάτι από αυτά που ακούει.
Ενώ για κάθε τι, το οποίο είναι ανώτερο από τις δυνάμεις του, αισθάνεται δια μιας φθόνο και δυσπιστία. Εφόσον όμως οι πρόγονοί μας έκριναν ότι με αυτόν τον τρόπο πρέπει να γίνονται τα πράγματα αυτά, πρέπει κι εγώ να ακολουθήσω το έθιμο αυτό και να προσπαθήσω να ικανοποιήσω την επιθυμία και την γνώμη του καθενός σας όσο μπορέσω περισσότερο.

Θα μιλήσω πρώτα πρώτα για τους προγόνους μας.
 Γιατί είναι δίκαιο, αλλά συγχρόνως και πρέπον, σε μια τέτοια περίσταση, κατά την οποία θρηνούμε και εγκωμιάζουμε τους νεκρούς μας, να τους απονέμεται η τιμή αυτή να μνημονεύονται πρώτοι. Γιατί δεν υπήρξαν ούτε μια στιγμή, κατά την οποία να έπαυσαν να κατοικούν την χώρα αυτή, και χάρις στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας και μας την παράδωσαν ελεύθερη.
Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί επί πλέον εκείνων, τα οποία κληρονόμησαν, απέκτησαν με πολλούς κόπους και κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς όλη αυτή την επικράτεια που κατέχουμε σήμερα.
Το δε έργο της περαιτέρω βελτίωσης, το επιτελέσαμε εμείς οι ίδιοι που είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ, οι οποίοι βρισκόμαστε ακόμη σε αυτήν ακριβώς την ηλικία μας, και εμείς εφοδιάσαμε την πόλη μας με όλα τα πράγματα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη.
Από όλα δε αυτά εγώ όσα μεν αναφέρονται σε πολεμικά κατορθώματα, με τα οποία έγινε η κάθε μια κατάκτηση, ή αφορούν την ενεργητικότητα, με την οποία αποκρούσαμε, είτε εμείς οι σημερινοί είτε οι πρόγονοί μας, τους εκάστοτε επελθόντες εναντίον μας Βαρβάρους ή Έλληνες, όλα αυτά, θα τα παραλείψω, γιατί δεν επιθυμώ να απεραντολογώ ενώπιον ανθρώπων, οι οποίοι τα γνωρίζουν.
Αλλά με ποιον τρόπο φθάσαμε στο σημείο αυτό της δύναμης που είμαστε σήμερα, και με ποια μορφή πολιτεύματος και με ποιες συνήθειες έγινε μεγάλη η δύναμή μας, όλα αυτά θα αναπτύξω πρώτα, και έπειτα θα προχωρήσω στο εγκώμιο αυτών εδώ των νεκρών, γιατί νομίζω ότι δεν είναι ανάρμοστο να λεχθούν αυτά και για την παρούσα περίσταση, και δεν είναι ανώφελο να τα ακούσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι, αστοί και ξένοι.

Έχουμε δηλαδή πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε άλλους.
Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων, έναντι δε των νόμων είναι όλοι ίσοι στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα ανάλογα με την επίδοση την οποία σημειώνει σε αυτά, δηλαδή η δημόσιά του σταδιοδρομία εξαρτάται μάλλον από την ατομική του αξία και όχι από την κοινωνική τάξη, από την οποία προέρχεται, ούτε πάλι ένας, ο οποίος είναι μεν φτωχός έχει όμως την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται σε αυτό από το γεγονός ότι είναι άγνωστος.
Ζούμε δε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, και σαν πολίτες στον δημόσιο βίο και σαν άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας στον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με τον γείτονά μας, όταν κάνει ό,τι του αρέσει, ούτε παίρνουμε μια φυσιογνωμία σκυθρωπή, η οποία μπορεί να μην βλάπτει τον άλλο, πάντως όμως είναι δυσάρεστη.
Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή, σαν πολίτες, από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε δε στους εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, προ περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή στους παραβάτες.

Αλλά και για το πνεύμα μας έχουμε εφεύρει πλείστους όσους τρόπους να το ανακουφίζουμε από τους κόπους, με εορταστικούς αγώνες και θυσίες, τις οποίες έχουμε καθιερώσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, και με ευπρεπή ιδιωτικά οικήματα, η δε ευχαρίστηση την οποία καθημερινά απολαμβάνουμε από όλα αυτά, διώχνει την μελαγχολία.
Λόγω δε του μεγάλου αριθμού των κατοίκων της πόλης μας εισάγονται σε αυτήν προϊόντα όλου του κόσμου, και συμβαίνει να απολαμβάνουμε έτσι τα προϊόντα των άλλων χωρών με όση οικειότητα καταναλώνουμε τα προϊόντα της Αττικής (σαν να είναι δηλαδή δικά μας).

Υπερέχουμε δε από τους αντιπάλους μας και στην πολεμική προετοιμασία κατά τα εξής: Την πόλη μας π.χ. την παρέχουμε ανοιχτή σε όλον τον κόσμο, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε ακρόαμα ή θέαμα, από το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δεί κανείς από τους εχθρούς μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, και αυτό γιατί έχουμε εμπιστοσύνη όχι τόσο στις πολεμικές προετοιμασίες και τα στρατηγήματα όσο στην έμφυτη γενναιότητά μας όσον αφορά τα έργα.
Στο ζήτημα δε πάλι της αγωγής, ενώ εκείνοι υποβάλλονται από την νεαρή τους ακόμα ηλικία σε συνεχή και επίπονη άσκηση, με την οποία επιδιώκουν να γίνουν γενναίοι, εμείς ζούμε με όλες τις ανέσεις και όμως είμαστε εξ ίσου πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους, τους οποίους αντιμετωπίζουν και αυτοί.
Και να η απόδειξη: ενώ οι Λακεδαιμόνιοι εκστρατεύουν κατά της χώρας μας με όλους τους τους συμμάχους και ποτέ μόνοι, εμείς επερχόμαστε κατά των άλλων εντελώς μόνοι, και τις περισσότερες φορές νικάμε χωρίς καμία δυσκολία τους αντιπάλους μας, μολονότι εκείνοι μεν μάχονται υπέρ βωμών και εστιών, εμείς δε είμαστε σε ξένο έδαφος.
Και κανείς από τους εχθρούς μας δεν αντιμετώπισε μέχρι σήμερα τις δυνάμεις μας ενωμένες, γιατί αφ’ ενός καταβάλλουμε πολλές φροντίδες ταυτόχρονα και για το ναυτικό μας, και αφ’ ετέρου κατατέμνουμε τις δυνάμεις μας του πεζικού και τις στέλνουμε σε πολλά σημεία της επικράτειάς μας. Αν δε κάπου με μέρος μόνο της δύναμής μας συμπλακούν οι αντίπαλοί μας, τότε, αν μεν νικήσουν, καυχώνται ότι μας νίκησαν όλους, αν δεν νικηθούν, διακηρύσσουν ότι νικήθηκαν από όλους.
Και βέβαια, αν εμείς αντιμετωπίζουμε με πολλή προθυμία τους κινδύνους, μάλλον με μια αφροντισία και άνεση παρά μετά από επίπονη άσκηση, και με ανδρεία, η οποία οφείλεται όχι τόσο στην επιβολή των νόμων όσο στην φυσική μας ευψυχία, έχουμε το πλεονέκτημα ότι δεν καταπονούμεθα προκαταβολικά για δεινά, τα οποία ανήκουν ακόμα στο μέλλον, και ότι, όταν φθάσει η ώρα των δεινών αυτών, αποδεικνυόμαστε ότι δεν είμαστε λιγότερο τολμηροί από εκείνους που μοχθούν αδιάκοπα. Δεν είναι δε σε αυτά μόνο αξιοθαύμαστη η πόλη μας αλλά και σε πολλά ακόμη.

Γιατί είμαστε λάτρες του ωραίου, όμως χωρίς σπατάλη χρήματος, και καλλιεργούμε το πνεύμα χωρίς να χάνουμε την ανδρεία μας.
Και μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία δράσης παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο το να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία.
Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς όλοι είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και όσοι από εμάς είναι απασχολημένοι με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτοί ακόμα κατέχουν τα πολιτικά ζητήματα στην εντέλεια.
Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που όποτε δεν τα επινοούμε και δεν τα προτείνουμε οι ίδιοι πάντως έχουμε τη δύναμη να κρίνουμε σωστά τα λαμβανόμενα μέτρα, τους δε λόγους δεν τους θεωρούμε καθόλου εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε σαν εμπόδιο το να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα επιχειρούμε.
Ενώ ως προς αυτό οι άλλοι... σε αυτούς η μεν αμάθεια τους κάνει να αποφασίζουν η δε σκέψη τους κάνει να διστάζουν.
Πιο τολμηροί όμως από όλους είναι σωστό να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια ποιες είναι οι συμφορές και ποια τα ευχάριστα, και όμως η γνώση αυτή δεν τους κάνει να αποφεύγουν τους κινδύνους. Αλλά και στα ζητήματα της καλωσύνης διαφέρουμε από την πλειονότητα των ανθρώπων. Γιατί εμείς τους φίλους τους αποκτάμε μάλλον ευεργετώντας παρά ευεργετούμενοι από αυτούς.
Σταθερότερος δε φίλος είναι ο ευεργετών τον άλλον, γιατί είναι φυσικό να προσπαθεί να διατηρεί την ανάμνηση της ευεργεσίας με το να φέρεται πάντοτε καλά προς τον ευεργετούμενο. Ενώ αντιθέτως αυτός που οφείλει την ευεργεσία είναι ψυχρότερος στις σχέσεις του, γιατί γνωρίζει, ότι πρόκειται να ανταποδώσει την καλωσύνη σαν πληρωμή χρέους και όχι για να εξασφαλίσει την ευγνωμοσύνη του άλλου.
Και είμαστε οι μόνοι που βοηθάμε τον άλλο χωρίς την ελάχιστη ανησυχία, και αυτό μάλλον από την εμπιστοσύνη που εμπνέει η ελευθερία παρά από συμφεροντολογικούς υπολογισμούς.

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν τα παραπάνω τονίζω, ότι η όλη πόλη είναι σχολείο της Ελλάδας και ότι, κατά τη γνώμη μου, ο καθένας από εμάς έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί προς τις πλέον διαφορετικές μορφές δράσεως με την μεγαλύτερη ευστροφία και χάρη. Και ότι αυτά είναι μάλλον η πραγματική αλήθεια και όχι απλή κομπορρημοσύνη, κατάλληλη για την παρούσα περίσταση, το αποδεικνύει αυτή η δύναμη της πόλης, την οποία αποκτήσαμε με τις ικανότητές μας αυτές. Γιατί είναι η μόνη πόλη από τις σημερινές που όταν δοκιμάζεται αποδεικνύεται ανώτερη της φήμης της, και η μόνη, η οποία ούτε στον εχθρό, που της επιτίθεται, δίνει αφορμή να αγανακτήσει με όσα παθαίνει από τέτοιους αντιπάλους, ούτε στους υπηκόους της δίνει αφορμή για παράπονα, γιατί τάχα εξουσιάζονται από ανάξιους να έχουν την εξουσία.
Η δύναμή μας δε αυτή δεν είναι βέβαια χωρίς αποδείξεις, αλλά υπάρχουν μεγαλοπρεπή μνημεία αυτής, για τα οποία μας θαυμάζουν» οι σύγχρονοί μας και θα μας θαυμάζουν και οι μελλοντικές γενιές, και μάλιστα χωρίς να χρειαζόμαστε τους επαίνους ούτε του Ομήρου ούτε κανενός άλλου, του οποίου οι στίχοι είναι δυνατόν να ευχαριστήσουν προς στιγμήν, θα έλθει όμως η πραγματικότητα, η οποία θα αποκαλύψει ψεύτικη την ιδέα που σχηματίστηκε για τα πράγματα, αλλά γιατί ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά την εξαναγκάσαμε να γίνει προσιτή στην τόλμη μας, ιδρύσαμε δε παντού αιώνια μνημεία και της φιλίας μας και της έχθρας μας.
Υπέρ αυτής λοιπόν της πόλης και αυτοί εδώ λοιπόν πολέμησαν γενναία και βρήκαν τον θάνατο, γιατί δεν μπορούσαν να ανεχθούν την στέρησή της, και από εμάς τους απομένοντες στην ζωή ο καθένας πρέπει να έχει την προθυμία να μοχθήσει γι’ αυτήν.

Γι’ αυτόν λοιπόν το λόγο μακρηγόρησα για όσα αφορούν την πόλη, αφ’ ενός μεν δηλαδή γιατί ήθελα να σας δείξω, ότι εμείς δεν αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, για τον οποίο αγωνίζονται όσοι δεν έχουν κανένα από αυτά τα πλεονεκτήματα σε ίσο βαθμό με μας, και αφ’ ετέρου γιατί με αυτόν τον τρόπο ήθελα να κάνω φανερό με αποδείξεις, ότι είναι δίκαιο το εγκώμιο των ανδρών αυτών, για τους οποίους μιλάω τώρα.
 Και έχω ήδη αναφέρει τα κυριότερα σημεία τούτου του εγκωμίου.
Γιατί όσα είπα για την πόλη για να την εξυμνήσω, είναι στολίδια, με τα οποία την στόλισαν οι αρετές αυτών εδώ και άλλων ομοίων με αυτούς, και πολύ λίγοι Έλληνες υπάρχουν, για τους οποίους μπορεί να λεχθεί, ό,τι μπορεί να λεχθεί γι’ αυτούς εδώ, ότι δηλαδή φήμη τους ισοσταθμίζει τα έργα τους.
Έχω δε τη γνώμη, ότι θάνατος σαν αυτόν εδώ των προκείμενων νεκρών παρέχει το αληθινό μέτρο της αξίας ενός ανθρώπου, και άλλοτε μεν είναι ο πρώτος που την προαναγγέλλει άλλοτε δε ο τελευταίος που την επισφραγίζει. Γιατί και εκείνοι ακόμη που υστερούν κατά τα άλλα, δικαιούνται να προβάλλουν για υπεράσπισή τους την ανδραγαθία, την οποία επέδειξαν κατά τους πολέμους, μαχόμενοι υπέρ της πατρίδας.
Γιατί εξέλειψαν το κακό δια του καλού, και με τις καλές τους υπηρεσίες σαν υπερασπιστές της πατρίδας την ωφέλησαν περισσότερο απ’ όσο την έβλαψαν με τα τυχόν σφάλματά τους στην ιδιωτική τους ζωή. Από αυτούς όμως εδώ κανείς δεν δείχθηκε δειλός μπροστά στον θάνατο εξ αιτίας του πλούτου του, δεν προτίμησε δηλαδή να συνεχίσει την απόλαυσή του, ούτε απέφυγε τον κίνδυνο εξ αιτίας της φτώχειας του, από την ελπίδα δηλαδή ότι μπορεί να την αποφύγει επί τέλους κάποτε και να γίνει πλούσιος.
Αλλά περισσότερο από όλα τα αγαθά πόθησαν την τιμωρία των εχθρών τους, και συνάμα θεώρησαν ότι δεν υπάρχει ενδοξότερος κίνδυνος από αυτόν εδώ, και για τούτο προθυμοποιήθηκαν να ριφθούν σε αυτόν, για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους αφ’ ενός, και για να επιδιώξουν την απόκτηση των αγαθών αυτών αφ’ ετέρου, την μεν αβεβαιότητα δηλαδή της επιτυχίας την εμπιστεύθηκαν στην ελπίδα, ως προς δε τον κίνδυνο του θανάτου που βρισκόταν μπροστά τους κατά την μάχη ήταν αποφασισμένοι να στηριχθούν στον εαυτό τους και μόνο. Και μέσα στη μάχη θεώρησαν πάντα προτιμότερο να αντισταθούν και να βρουν τον θάνατο παρά να σωθούν τρεπόμενοι σε φυγή, και γι’ αυτό απέφευγαν την αισχρή φήμη της δειλίας, και υπέβαλαν τα σώματά τους σε όλα τα δεινά της μάχης, σε μια δε κρίσιμη στιγμή, που ήταν στα χέρια της τύχης, στο ύψος της δόξας μάλλον παρά του τρόμου, βρήκαν τον θάνατο.

Και αυτοί μεν εδώ τέτοιου είδους άνθρωποι υπήρξαν, αντάξιοι της πατρίδας τους. Σεις δε οι επιζώντες πρέπει να εύχεσθε, το γενναίο σας φρόνημα απέναντι στους εχθρούς να είναι περισσότερο τυχερό από αυτό των προηγούμενων νεκρών, με κανέναν όμως τρόπο να καταδέχεσθε να είναι λιγότερο τολμηρό, και να μην κρίνετε την αξία του φρονήματος αυτού από τους επαίνους του ρήτορα μόνο, ο οποίος θα μπορούσε να την μεγαλοποιήσει όσο ήθελε ενώπιόν σας – αν και σεις τα ξέρετε το ίδιο καλά με αυτόν – αναφέροντας όλα τα καλά που υπάρχουν στην άμυνα εναντίον των εχθρών, αλλά μάλλον να παρατηρείτε καθημερινά τη δύναμη της πόλης, όπως αυτή παρουσιάζεται με έργα, και να κυριεύεσθε λίγο από έρωτα προς αυτήν, και όταν σας φανεί ότι είναι μεγάλη, να συλλογίζεσθε ότι όλα αυτά τα απέκτησαν άνθρωποι τολμηροί που είχαν συναίσθηση του καθήκοντός τους, και κατά την ώρα της μάχης είχαν πάντοτε μπροστά στα μάτια τους τον φόβο του ντροπιάσματος, όσες φορές δε αποτύγχαναν σε κάποια τους προσπάθεια, δεν νόμιζαν ότι για τον λόγο αυτό έπρεπε να στερήσουν και την πόλη από τις υπηρεσίες τους, αλλά συνεισέφεραν υπέρ αυτής την ωραιότερη συνεισφορά.
Γιατί ενώ όλοι μαζί από κοινού πρόσφεραν στην υπηρεσία της πατρίδας τα σώματά τους, απελάμβαναν ατομικά κάθε ένας, σαν ανταμοιβή τρόπον τινά, τον έπαινο, ο οποίος δεν γερνάει ποτέ, και τον πιο επίσημο τάφο, που είναι δυνατόν να αποκτήσει άνθρωπος, δεν εννοώ δε τον τάφο, στον οποίο έχουν εναποτεθεί τα λείψανά τους, αλλά μάλλον τον τάφο, στον οποίο απομένει μετά θάνατον η δόξα τους και μνημονεύεται αιωνίως σε κάθε παρουσιαζόμενη κάθε φορά ευκαιρία είτε λόγου είτε έργου.
Γιατί των επιφανών ανδρών τάφος είναι η Γη ολόκληρη, και την ύπαρξή τους δεν την φανερώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης σε κάποιο μέρος της πατρίδας τους, αλλά και στα ξένα μέρη είναι εγκατεστημένη μια άγραφη ανάμνηση αυτών σκαλισμένη όχι σε κάποιο έργο τέχνης αλλά μάλλον στις καρδιές ενός εκάστου των ανθρώπων.
Αυτούς λοιπόν , εσείς τώρα να τους μιμηθείτε, και με τη σκέψη ότι ευδαιμονία είναι η ελευθερία, ελευθερία δε η τόλμη, μην τρομοκρατείσθε από τους κινδύνους του πολέμου. Γιατί δεν θα ήταν δικαιότερο να αψηφούν την ζωή τους οι δυστυχούντες άνθρωποι, οι οποίοι δεν ελπίζουν να απολαύσουν κανέναν καλό, αλλά οι ευτυχισμένοι, οι οποίοι κατά την διάρκεια ακόμη της ζωής τους διατρέχουν τον κίνδυνο να δουν την κατάστασή τους να μεταβάλλεται στην αντίθετη, δηλαδή την δυστυχία, και για τους οποίους θα ήταν πολύ σημαντική η διαφορά, αν υποτεθεί ότι πάθαιναν κανένα ατύχημα.
Γιατί προξενεί μεγαλύτερο πόνο, σε έναν βέβαια που έχει κάποια υψηλοφροσύνη, η εξαθλίωση που συνοδεύεται από εκφυλισμό, παρά ο θάνατος που του έρχεται ξαφνικά, χωρίς καν να γίνει αισθητός, επάνω στην ακμή της σωματικής του δύναμης και επάνω στις ελπίδες που τρέφει και ο κάθε θνητός.

Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγο και σας τους γονείς των ηρώων αυτών, όσοι είσθε παρόντες, δεν σας κλαίω την στιγμή αυτή, αλλά μάλλον θα προσπαθήσω να σας παρηγορήσω. Γιατί, όπως όλοι, γνωρίζουν και αυτοί ότι μεγάλωσαν μέσα σε ποικίλες εναλλαγές της τύχης, και ότι ευτυχισμένοι μπορεί να θεωρούνται μόνο εκείνοι, στους οποίους έλαχε η μεγίστη τιμή, είτε ένας έντιμος θάνατος είναι αυτή, όπως αυτών εδώ, είτε μια έντιμη λύπη, όπως η δική σας, και εκείνοι, των οποίων οι ημέρες της ζωής τους κανονίστηκαν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε το τέρμα της ευτυχίας τους να συμπέσει με το τέρμα της ζωής τους.
Γνωρίζω βέβαια ότι είναι δύσκολο να σας πείσω γι’ αυτά, μια τέτοια στιγμή κατά την οποία η ευτυχία των άλλων θα σας κάνει να θυμηθείτε πολλές φορές την ευτυχία, που κάποτε αισθανθήκατε και σεις. Και λύπη αισθάνεται κανείς όχι για την έλλειψη των αγαθών που δεν δοκίμασε ποτέ στην ζωή του, αλλά για την στέρηση εκείνων, τα οποία πριν του αφαιρεθούν αποτέλεσαν μέρος της ζωής του. Όσοι δε από εσάς είσθε σε ηλικία που επιτρέπει την τεκνοποιία, πρέπει να υποφέρετε τον πόνο σας με περισσότερη υπομονή, γιατί ελπίζετε να αποκτήσετε και άλλα παιδιά. Γιατί όχι μόνο για τον καθένα σας ιδιαίτερα εκείνα που θα γεννηθούν θα σας κάνουν να λησμονήσετε σιγά σιγά αυτά που χάσατε στον πόλεμο, αλλά και για την πόλη το κέρδος θα είναι διπλό, γιατί με αυτόν τον τρόπο, αφ’ ενός αποφεύγεται η απειλούμενη ερήμωση από την ελάττωση του πληθυσμού, και αφ’ ετέρου ενισχύεται η ασφάλειά της.
Γιατί τίποτε το σωστό και δίκαιο δεν είναι σε θέση να σκεφθούν και να συμβουλεύσουν την πόλη όσοι δεν έχουν παιδιά να τα εκθέσουν στον κίνδυνο που εκτίθενται τα παιδιά όλων των άλλων. Όσοι δε πάλι έχετε προσπεράσει το όριο αυτό της ηλικίας, πρέπει να θεωρείτε κέρδος το ότι περάσατε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας ευτυχισμένοι, η δε περίοδος της λυπημένης ζωής σας θα είναι σύντομη, και να ανακουφίζεσθε από την δόξα αυτών εδώ των ηρωικώς πεσόντων παιδιών σας.
Γιατί το μόνο πράγμα που δεν γερνάει ποτέ είναι η φιλοδοξία, και εκείνο που ευχαριστεί τον άνθρωπο στην γεροντική του ηλικία, όταν είναι άχρηστος πια, δεν είναι το κέρδος, όπως ισχυρίζονται μερικοί, αλλά η απόλαυση τιμών.

Ως προς σας δε εξ άλλου, τους γιους και αδελφούς τους, όσοι είσθε παρόντες, βλέπω ότι η προσπάθεια, την οποία θα πρέπει να καταβάλλετε, για να τους μιμείσθε, είναι τρομακτικά δύσκολη. Γιατί όλοι συνηθίζουν να επαινούν εκείνον που δεν υπάρχει πλέον, οσοδήποτε δε υπέροχη και αν υποτεθεί ότι είναι η αρετή σας, μόλις και μετά βίας θα θεωρούσατε ότι είσθε, όχι όμοιοι, αλλά κατά τι κατώτεροι. Γιατί και μεταξύ των ζώντων υπάρχει φθόνος αμοιβαίος εκ μέρους των εκάστοτε αντιζήλων, όποιος δε πεθαίνει και δεν είναι εμπόδιο σε κανέναν τιμάται με μια εύνοια απαλλαγμένη από κάθε αντίδραση.

Αν δε πρέπει να κάνω λόγο και για την γυναικεία αρετή, σχετικά με αυτές που θα ζουν ως εξής σαν χήρες, θα συμπεριλάβω όλα όσα έχω να πω σε μια σύντομη παραίνεση: θα είναι μεγάλη η δόξα σας, αν δεν δειχθείτε κατώτεροι του φυσικού σας χαρακτήρα, και μάλιστα αν για την κάθε μια σας γίνεται όσο το δυνατόν λιγότερος λόγος μεταξύ των ανδρών, είτε προς έπαινον είτε προς κατηγορία (είτε για καλό είτε για κακό).

Εκφώνησα λοιπόν κι εγώ, σύμφωνα με την επιταγή του νόμου, τον επιτάφιο, και είπα ό,τι είχα να πω κατάλληλο για την περίσταση, και με έργα δε αυτοί, τους οποίους θάπτουμε, εν μέρει μεν έχουν τιμηθεί τώρα αμέσως, εν μέρει δε θα τιμώνται στο μέλλον, γιατί η πόλη θα ανατρέφει τα παιδιά τους δημοσία δαπάνη μέχρι που να γίνουν έφηβοι, απονέμουσα έτσι και σε αυτούς εδώ και στους επιζώντες χρήσιμη αμοιβή, αντί στεφάνου τρόπον τινά, για αυτούς τους αγώνες τους υπέρ της πατρίδας.
Γιατί όπου τα βραβεία της αρετής είναι τα πιο μεγάλα, εκεί συγκαταλέγονται μεταξύ των πολιτών και οι πιο ενάρετοι άνδρες.
Και τώρα να χορτάσει ο καθένας θρηνώντας τον δικό του και έπειτα να αποχωρήσει».

Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο τελέστηκε ο ενταφιασμός των πεσόντων κατά αυτόν τον χειμώνα, με το τέλος του οποίου συνέπεσε και το τέλος του πρώτου έτους του παρόντος πολέμου.

geovisit();
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ"

Σαν Σήμερα:Το χρονικό της Κρίσης των Ιμίων

Ο τότε δήμαρχος της Καλύμνου Δημήτρης Διακομιχάλης, θορυβημένος από το γεγονός ότι η Τουρκία εγείρει εδαφικές αξιώσεις στα Ίμια, ύψωσε την ελληνική σημαία σε ένα από αυτά τα δύο νησιά στις 25 Ιανουαρίου 1996, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή Καλύμνου Γ. Ριόλα, έναν ιερέα και δύο κατοίκους του νησιού.

Τα τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια μετέδωσαν εικόνες με την ελληνική σημαία υψωμένη στα Ίμια, κάτι που προκάλεσε σάλο στην κοινή γνώμη της Τουρκίας. Δύο δημοσιογράφοι του γραφείου της εφημερίδας Χουριέτ στη Σμύρνη, μετέβησαν με ελικόπτερο στη Μεγάλη Ίμια, υπέστειλαν την ελληνική σημαία και ύψωσαν την τουρκική σημαία. Η όλη επιχείρηση των δημοσιογράφων βιντεοσκοπήθηκε και προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι που ανήκει στη Χουριέτ. Το γεγονός αυτό πήρε σημαντικές διαστάσεις. Σύντομα, ελληνικά και τουρκικά πολεμικά σκάφη κινήθηκαν στην περιοχή.

Η κρίση κλιμακώθηκε τις επόμενες μέρες. Στις 28 Ιανουαρίου 1996 το περιπολικό "Αντωνίου" του Πολεμικού Ναυτικού κατέβασε την τουρκική σημαία και ύψωσε την ελληνική. Επίσης, το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου, Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάστηκαν στη Μεγάλη Ίμια χωρίς να τους αντιληφθούν τα παραπλέοντα εκεί τουρκικά πολεμικά.

Στις 29 Ιανουαρίου, ο νέος πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, στέλνει μήνυμα προς την Τουρκία, ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδράσει άμεσα και δυναμικά. Στις 30 Ιανουαρίου, η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ δηλώνει κατηγορηματικά μέσα στην Τουρκική βουλή ότι την επόμενη μέρα η Ελληνική σημαία θα έχει κατέβει από τα Ίμια.

Στις 31 Ιανουαρίου και ώρα 01:40 Τουρκικές ειδικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη Μικρή Ίμια. Στις 05:30 της ίδιας μέρας ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο για να διαπιστώσει την πληροφορία παρουσίας Τούρκων στη μικρή βραχονησίδα κατέπεσε κατά την επιστροφή του στη φρεγάτα και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν. Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Η επίσημη θέση του Πολεμικού Ναυτικού είναι ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου (Vertigo). Την θέση αυτή υποστήριξε πρόσφατα ο πρώην αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Αντώνης Αντωνιάδης, αναφέροντας μάλιστα πως η τουρκική φρεγάτα Γιαβούζ προσφέρθηκε να βοηθήσει, αλλά πήρε άμεσα από τους πιλότους του ελικοπτέρου αρνητική απάντηση.[4] Ωστόσο, υπάρχει διαδεδομένη στην Ελλάδα η άποψη ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε είτε από το Τουρκικό Ναυτικό είτε από τους τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί, και ότι η αληθινή αιτία της πτώσης αποκρύφτηκε προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες σε γενικευμένη σύρραξη ή ακόμα και σε πόλεμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σαν Σήμερα:Το χρονικό της Κρίσης των Ιμίων"

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Ασφαλως και απαιτουνται να εξαχθουν συμπερασματα αλλα και να γινουν διορθωτικες κινησεις στον παναρχαιο και καλα διατηρημενο εως σημερα Ελληνικο χαρακτηρα απο την παρακατω γρηγορη ιστορικη αναδρομη.-----
Παρολα αυτα το Ελληνικο κρατος ακομη δεν εχει βρει τον δρομο του.
Ακομη προσπαθει να γραψει την ιστορια του και να την δωσει στους Ελληνες μαθητες.Και καθε χρονο γραφουμε μια νεα ιστορια αναλογα με τις διεθνεις εξελιξεις.
Και καθε χρονο ερχεται και νεος υπουργος και θετει νεες βασεις και αρχες για την Ελληνικη παιδεια
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ.
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θεμιστοκλής

Ο περιφημος Θεμιστοκλής ήταν πολιτικός και στρατηγός, γεννημένος στην Αθηνα το 527 π.χ. Στη μαχη του Μαραθωνα το 490 π.χ. ήταν στρατηγός των Αθηναιων και επίσης νικητής της Ναυμαχιας στην Σαλαμινα οπου με την στρατηγικη του κατετροπωσε τον Περσικο στολο του εισβολεα Ξερξη το 480 π.χ. σωζωντας την Ελλαδα απο την σκλαβια των Περσων.

Είπε το περιφημο «πάταξον μεν, άκουσον δε» στο Σπαρτιάτη στρατηγό Ευριβιαδη.

Εξοστρακίστηκε το 471 π.χ. και αυτοκτόνησε στην αρχαία Περσια στην αυλή του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη 461 π.χ.Ο ανθρωπος που αντιμετωπισε τους βαρβαρους αναγκασθηκε να καταληξει και να αυτοκτονησει στην περσικη αυλη εξωριστος--------------------------------------------------------------------------------------------


Ελληνικός εμφύλιος της περιόδου 1823-1825


Ελαβε χώρα κατά τη διάρκεια της ελληνικης Επαναστασης εναντιον των τουρκων ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επανάστασης αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους.


Χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη (Φθινόπωρο 1823- Καλοκαίρι 1824) χαρακτηρίστηκε από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων.

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ( 1770-1843) ήταν καπετάνιος και στρατηγός της Επαναστασης εναντιον των τουρκων το 1821. Γνωστός και ως Γέρος του Μοριά.
.Οι νικες του τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου.Κατα την διαρκεια της Επαναστασης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη.
Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.
Με την ιδρηση του Ελληνικου Κρατους υπήρξε οπαδός της πολιτικής του Καπποδιστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Οθωνα.
Το 1883 όμως, οι διαφωνίες του με την αντιβασιλεια τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του στο Ναυπλιο με την κατηγορία της εσχατης προδοσιασ και το 1834 μαζί με τον Πλαπουτα καταδικάστηκε σε θάνατο.Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835 οπότε και ονομάστηκε στρατηγος και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας».Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από φυσικα αιτια. --------------------------------------------------------------------------------------

O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949)

αποτελει ενα απο τα σημαντικότερα γεγονότα στη νεότερη εθνική μας ιστορία.
Οι ρίζες της ελληνικής αδελφοκτόνας αυτής σύρραξης μπορούν να ιχνηλατηθούν στις πολλαπλές ρήξεις και συγκρούσεις που ξέσπασαν στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα στα χρόνια της κατοχής και μάλιστα στην περίοδο της λευκής τρομοκρατίας (1945-46).
Ο παγκόσμιος διπολισμός παρέσυρε την Ελλάδα στη δίνη μιας πρωτόφαντης σε οξύτητα και κλίμακα αντιπαράθεσης, από την οποία δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Οι ηγεσίες όλων των πολιτικών παρατάξεων της χώρας φέρουν τεράστια ευθύνη γι' αυτό.
Η χώρα βγήκε βαριά πληγωμένη από τον εμφύλιο με 40.000 νεκρούς σύμφωνα με επίσημες στατιστικές ή 60.000 έως 80.000 κατ' άλλους υπολογισμούς, ενώ 80.000 έως 100.000 άτομα διέσχισαν τα σύνορα και εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ"

Οι Βοιωτοί Πεσόντες στο Επος του ‘40.

Ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους.--Θουκυδίδης Β’43.4----
Καλαράτι (Β. Χειμἀρρας) στις 26 Δεκεμβρίου 1940.
Βαρύ ήταν το τίμημα που κλήθηκε να καταβάλει η Ελλάδα για την υπεράσπιση των εδαφών της από τους εισβολείς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού οι απώλειες των Ελληνικού Στρατού κατά τον ελληνοϊταλικό και ελληνογερμανικό πόλεμο 1940-41 ήταν.--
Νεκροί Αξιωματικοί 712, Οπλίτες 12.636--
Τραυματίες Αξιωματικοί 1.484, Οπλίτες 61.179--
Αγνοούμενοι Αξιωματικοί 53, Οπλίτες 1.237--
Σύνολο Αξιωματικοί 2.249, Οπλίτες 75.052--
Ολες οι ελληνικές περιφέρειες έδωσαν στον αγώνα τα καλύτερα παλικάρια τους χωρίς να γίνεται εξαίρεση για τη Βοιωτία. Σύμφωνα με την έκδοση του Γενικού Επιτελείου Στρατού με τίτλο “Στοιχεία Πεσόντων Καταγομένων από τον νομό Βοιωτίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 1940-1941” 208 Βοιωτοί πότισαν με το τελευταίο τους αίμα το δέντρο της ελευθερίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής γης.
Οι πρώτοι νεκροί
Ο πρώτος νεκρός Ελληνας στρατιώτης ήταν εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου ο Βασίλειος Τσαβαλιάρης από την Πιάλεια Τρικάλων, στο 21ο Φυλάκιο των ελληνοαλβανικών συνόρων.
Την 1η Νοεμβρίου 1940 σκοτώθηκε ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός του Στρατού Ξηράς,ο υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος(γνωστός και από το Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
του Οδυσσέα Ελύτη), του 4ουΣΠ, από τη Χάλκη της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου,μαχόμενος ηρωικά, στο ύψωμα Τσούκα, ανατολικά του χωριού Φούρκα. Την 1η Νοεμβρίου φονεύεται ο πρώτος Βοιωτός: σε αεροπορικό βομβαρδισμό τραυματίζεται θανάσιμα στον Σ.Σ. Λάρισας ο έφεδρος ανθυπασπιστής Ηλίας Καστρίτης από το Δίστομο. Το γεγονός επιβεβαιώνεται (και) από τον Μιλτιάδη Νικολάου στο συγκινητικό στο Ημερολόγιο Από το Μέτωπο, σελ 21, όπου αναφέρεται.
“Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 1940….Ωρα 11, μακράς διαρκείας συναγερμός χωρίς να φανούν αεροπλάνα, έμαθα από τον Βαρελά ότι εφονεύθη ο Ηλίας Καστρίτης στη Λάρισα από επιδρομή αεροπλάνων”.
Ο πρώτος Βοιωτός που έπεσε υπέρ πατρίδος στην ελληνοαλβανική μεθόριο είναι ο Δημήτριος Μπόρος του Μιχαήλ που γεννήθηκε στη Θήβα το 1915, κατετάγη στο 3ο Σύνταγμα Πεζικού και εφονεύθη στο Αηδονοχώρι Κόνιτσας στις 2 Νοεμβρίου 1940. Οι Βοιωτοί Πεσόντες στο Επος του ‘40  ήταν περισσότεροι από 200. Πολέμησαν και έπεσαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Μετώπου συμμετέχοντας στις σπουδαιότερες μάχες που έδωσαν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών.
Οι  Πεσόντες Βοιωτοί Αξιωματικοί 1940-1941
Βενιζέλος Κωνσταντίνος, ανθυπολοχαγός που γεννήθηκε στο Λεοντάρι Βοιωτίας, του 34ου Σ.Π. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (ΝΑ του Τεπελενίου) στις 29 Δεκεμβρίου 1940.
σάρωση0001
Βιεννάς Λουκάς του Χαραλάμπους, ανθυπασπιστής που γεννήθηκε στη Δομβραίνα Θηβών το 1906, του 33ου Σ. Πεζικού. Φονεύθηκε στο ύψωμα 802 (Μπούμπεσι ΒΔ της Κλεισούρας) στις 4 Φεβρουαρίου 1941.
Βλάχος ἠ Ευσταθίου Αθανάσιος του Θεοδώρου, έφεδρος ανθυπολοχαγός.  Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1910, του 19ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 731 (ΒΔ Κλεισούρας) στις 26 Μαρτίου 1941.
Βλάχος Πέτρος του Θεοδώρου, ανθυπολοχαγός: Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1919. Φονεύθηκε στη θέση Κρακώρ του Οχυρού Ρούπελ, στις 8 Απριλίου 1941.
Δάνδαλος Κωνσταντίνος του Δημητρίου, Εφεδρος Υπολοχαγός: Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1908, του 5ου Σ.Π. Φονεύθηκε στο ύψωμα 717 (Μπρέγκου Ραπίτ) στις 24 Ιανουαρίου 1941.
Καστρίτης Ηλίας του Αργυρίου, Εφεδρος Ανθυπασπιστής: γεννήθηκε στο Δίστομο Βοιωτίας το 1911 του 4ου Σ.Π.. Φονεύθηκε σε αεροπορικό βομβαρδισμό στη Λάρισα την 1η Νοεμβρίου 1940.
Καταγραφή2
Μεντζίλης Χρήστος του Μάρκου (φωτό άνω), Εφεδρος Ανθυπολοχαγός: Γεννήθηκε στη Λεβάδεια Βοιωτίας το 1915, του 4ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Ελεύθερο Κόνιτσας (ύψωμα ΑγίουΑθανασίου) στις 11 Νοεμβρίου 1940 κατά τη διάρκεια της απώθησης της μεραρχίας “Τζούλια”.
Μπρέχος Ευάγγελος του Κωνσταντίνου, Εφεδρος Ανθυπολοχαγός: Γεννήθηκε στην Ασωπία (Χλεμποτσάρι) Βοιωτίας το 1914, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη του υψώματος 929 (Μπένσια Ν. Τεπελενίου) στις 19 Δεκεμβρίου 1940.
Μπρούμας Πέτρος του Σπυρίδωνος, Ανθυπολοχαγός: Γεννήθηκε στην Ασωπία (Χλεμποτσάρι) Βοιωτίας το 1921. Πέθανε συνεπεία τραυμάτων στο Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο στις 27 Ιανουαρίου 1941.
Οι νεκροί οπλίτες είναι οι ακόλουθοι.
Α
Αγάθης Αλέξιος του Σωτηρίου. Λοχίας. Γεννήθηκε στα Σκούρτα Θηβών το 1914, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο 921 ύψωμα (νότια του Τεπελενίου) στις 6 Δεκεμβρίου 1940.
Αγγελής Κωνσταντίνος του Ευσταθίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αράχωβα Βοιωτίας το 1911, του 1ου Συντάγματος Ορεινού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στο Μπούμπεσι στις 6 Φεβρουαρίου 1941.
Αγγέλου Απόστολος του Παναγιώτη. Λοχίας. Γεννήθηκε στο Καπαρέλλι Βοιωτίας το 1910 του 7ου ΣΠ. Πέθανε στο Β ’Πεδινό Νοσηλευτικό τμήμα (Κοσίνα) στις 25 Ιανουαρίου 1941.
Αγγέλου Λουκάς του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Βοιωτίας το 1917 ή το 1912 του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Βίγλας στις 17 Νοεμβρίου 1940.
Αγραφιώτης Λουκάς του Σπυρίδωνος. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1916, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Μπένσιας στις 29 Δεκεμβρίου 1940.
Αθανασίου Ευάγγελος του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πέτρα Λιβαδειάς το 1914 του ΙΙΙ/36 Τάγματος Πεζικού. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 28 Φεβρουαρίου 1941.
Αλεξανδράκος Γεώργιος του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αράχωβα Βοιωτίας το 1917 του 27ου ΣΠ. Φονεύθυηκε στο ύψωμα 2148 Κάμιας στις 12 Φεβρουαρίου 1941.
Αλμπάνης Κωνσταντίνος του Χρήστου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1912, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στο Αργυροχώρι Πωγωνίου τις 2 Δεκεμβρίου 1940.
Αναστασίου Ιωάννης του Χρήστου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στην Ελλοπία Θηβών το 1913, του 1ου Συντάγματος Ιππικού. Φονεύθηκε στη μάχη της Ζαβόλιανης (περιοχή Φράσερι) στις 29 Νοεμβρίου 1940.
Αναστασίου Σωτήριος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κλειδί Θηβών το 1917 του 29ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Σεντέλι στις 10 Μαρτίου 1941.
Ανυφαντής Ηρακλής του Αναστασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Ελεώνα Θηβών το 1913, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 926 στις 26 Δεκεμβρίου 1940.
Αργυρίου Παναγιώτης του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Στείρι Λιβαδειάς το 1909, του ι Συντάγματος Πυροβολικού. Πέθανε στην Κοσίνα στις 15 Φεβρουαρίου 1941.
Β
Βαλμάς ή Λάμπρου Γεώργιος του Γεωργίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στο Νεοχώρι Θηβών το 1905. Φονεύθηκε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Θηβών σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 20 Απριλίου 1941.
Βασιλειάδης Παναγιώτης του Θεοχάρη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1913, του 3ου ΣΠ. Πέθανε σε αιχμαλωσία στη Ζώνη Μοναστηρίου στις 21 Φεβρουαρίου 1941.
Βασιλείου Γεώργιος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1911, του 66ου ΣΠ. Πέθανε στο ΧΙ Ορεινό Χειρουργείο στις 15 Μαρτίου 1941.
Βασιλείου Ιωάννης του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Αμπελοχώρι Θηβών το 1918, του 33ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο υψόμετρο 1220 (ανατολικά της Κλεισούρας) στις 6 Ιανουαρίου 1941.
Βασιληάς Λουκάς του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1907, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Μολυβδοσκεπαστής Κόνιτσας στις 22 Νοεμβρίου 1940.
Βέλλιος Γεώργιος του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κυριάκιο Λιβαδειάς το 1913, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στο ύψωμα 926 στις 4 Ιανουαρίου 1941.
Βέττας Ιωάννης του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πετρομαγούλα Βοιωτίας το 1912, του 33ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ὐψωμα 1220 (ανατολικά της Κλεισούρας) την 1η Ιανουαρίου 1941.
Βιλιώτης Χαράλαμπος του Ηρακλή. Λοχίας. Γεννήθηκε στο Λεοντάρι Θηβών το 1913, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1285 (Κλεισούρας) στις 27 Ιανουαρίου 1941.
Βισβίνης Βασίλειος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Βαθύ Αυλίδος Θηβών το 1915, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Δόντι (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 10 Μαρτίου 1941.
Βλαχοδημήτρης Σπυρίδων του Αλεξάνδρου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πετρομαγούλα Βοιωτίας το 1912, του 1ου Συντάγματος Ορεινού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1940.
Βλάχος Κωνσταντίνος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Ακραίφνιο Βοιωτίας το 1918, του ΙΙ Συντάγματος Ορεινού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στην Παστάνη στις 23 Μαρτίου 1941.
Βυλλιώτης Αλέξανδρος του Σωτηρίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Θήβα το 1910. Φονεύθηκε στο Μέτσοβο στις 4 Μαϊου 1941.
1280x720-ypD
Γ
Γάτσιος Κωνσταντίνος του Ευαγγέλου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1913, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Πρεμετή στις 19 Δεκεμβρίου 1940.
Γεροκωνσταντής Κωνσταντίνος του Ιωάννη. Λοχίας. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1913, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στη Ζαραβίνα Πωγωνίου στις 24 Νοεμβρίου 1940.
Γεώργας Βασίλειος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πύλη Βοιωτίας το 1915, του 3ου ΣΠ. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 20 Νοεμβρίου 1940.
Γεωργιάδης Σπυρίδων του Παύλου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στον Αγιο Θωμά Θηβών το 1918, του 34ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Πεστάνης στις 19 Φεβρουαρίου 1941.
Γκαραβέλης Κωνσταντίνος του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Σκριπού Λιβαδειάς το 1914, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 22 Νοεμβρίου 1940.
Γκικόπουλος Αλέξανδρος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Ρωμαίικο Βοιωτίας το 1911, του Ι Συντάγματος Ορεινού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στο Μάζανι Τρεμπεσίνας στις 11 Μαρτίου 1941.
Γούλας Γεώργιος του Βασιλείου. Λοχίας. Γεννήθηκε στην Πετρομαγούλα Βοιωτίας το 1913, του XV Λόχου Σκαπανέων. Φονεύθηκε στην Κάιτσα Κλεισούρας στις 28 Ιανουαρίου 1941.
Γολεμάτης Ιωάννης. Στρατιώτης. Θίσβη Βοιωτίας. Γεννήθηκε το 1911, του 3ο ΣΠ. Φονεύθηκε στα Τρία Αυγά στις 6 Μαρτίου 1941.
Γρίλλιας Ανδρέας Στρατιώτης Λεοντάρι Θηβών. Γεννήθηκε το 1915 του 3ου ΣΠ. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων την 1η Απριλίου 1941.
Δ
Δημητρέλλος Αθανάσιος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στις Αλαλκομενές Λιβαδειάς το 1916, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στη Λίμνη Ζαραβίνα Πωγωνίου στις 19 Νοεμβρίου 1940.
Δημητρίου Κωνσταντίνος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε το 1916 στην Κορώνεια, του 34ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Κλεισούρα στις 14 Μαρτίου 1941.
Δημομελέτης Στυλιανός του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Δαριμάρι (Δάφνη) Θηβών το 1911, του 33ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Ιβάν στις 21 Νοεμβρίου 1940.
Δήμου Λουκάς του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στους Βρασταμίτες (Υψηλάντη) Λιβαδειάς το 1916, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 8 Μαρτίου 1941.
Δήμου Χαράλαμπος του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στους Βρασταμίτες (Υψηλάντη) Λιβαδειάς το 1912, του 50ού ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Σπάνταριτ (βόρεια της Κλεισούρας) στις 9 Μαρτίου 1941.
Διπλός Αθανάσιος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Σκούρτα το 1912, του 3ου ΣΠ. Σκοτώθηκε στην Πάτρα στις 22 Απριλίου 1941.
Δουγεκός Κωνσταντίνος του Ευθυμίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Χλεμποτσάρι  (Ασωπία) Βοιωτίας το 1910, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στους Δρυμάδες στις 26 Νοεμβρίου 1940.
Δουραμάνης Ανδρέας του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Βαθύ Αυλίδας Βοιωτίας το 1913, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1926 στις 19 Δεκεμβρίου 1940.
Δούρος Νικόλαος του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1917, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Γκόλικο (Δόντι προ Τεπελενίου) στις 24 Μαρτίου 1941.
Δράκος Κωνσταντίνος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Ακραίφνιο, του ΙΙ Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 23 Μαρτίου 1941.
Ε
Ευεργέτης Θεοφάνης του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1916, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε το ύψωμα Μπένσιας (νότια του Τεπελενίου) στις 29 Δεκεμβρίου 1940.
Ζ
Ζηρογιάννης Δημήτριος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κάστρο (Τοπόλια) Βοιωτίας το 1910, του 7ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάζανι Τρεμπεσίνας στις 11 Φεβρουαρίου 1941.
Ζιέμης Ευστάθιος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κασνέσιο Θηβών το 1903, του Α’ Ορχου Διαβιβάσεων. Πέθανε στην Κορυτσά στις 26 Φεβρουαρίου 1941.
Ζυγογιάννης Αγγελος του Σπυρίδωνος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Ευαγγελίστρια Λιβαδειάς το 1917, του Οχυρού Μπέλες. Φονεύθηκε στο Μπέλες στις 7 Απριλίου 1941.
Θ
Θεοδώρου Νικόλαος του Σπυρίδωνος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Θηβών το 1913, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Δόντι (νότια του Τεπελενίου) στις 8 Μαρτίου 1941.
Θωμόπουλος Ευθύμιος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1912, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στην Κακαβιά στις 27 Νοεμβρίου 1940.
Ι
Ιωάννου Δημήτριος. Γεννήθηκε στο Ακόντιο το 1912, του 33ου ΣΠ. Σκοτώθηκε στην Κλεισούρα το 1941.
empros
Κ
Κακοσαίος Ευάγγελος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Κορώνεια Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1917, της 609/79 Μονάδας. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Φλώρινας (τραυματίστηκε στη μἀχη της Κορυτσάς) στις 18 Νοεμβρίου 1940.
Καλής Αλέξανδρος του Παναγιώτη. Πύργος Λοκρίδος.
Καλογερόπουλος Γεώργιος του Λουκά. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δαύλεια Βοιωτίας το 1912, του 50ού ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Σπάνταριτ (βόρεια της Κλεισούρας) στις 9 Μαρτίου 1941.
Καλπούζος Αθανάσιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Πρόδρομο Θηβών το 1915, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη Λάμαρι στις 19 Νοεμβρίου 1940.
Καλτσάς Σπυρίδων του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Λουκίσια Βοιωτίας το 1911, του 3ου ΣΠ. Πέθανε από πολεμικό τραύμα στο ύψωμα 1280 Στενωπού Κλεισούρας στις 31 Δεκεμβρίου 1940.
Καούσιας Γεώργιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Θηβών το 1917, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στις ύψωμα 1285 (Λάμαρι) στις 17 Νοεμβρίου 1940.
Καπούλας Χρήστος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Αθανάσιο Λιβαδειάς το 1916, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Αργκοβα στις 14 Δεκεμβρίου 1940.
Καραγιάννης Δημήτριος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Σκριπού Λιβαδειάς το 1919, του 4ου τάγματος Ρεθύμνης. Φονεύθηκε στο χωριό Πηγή Ρεθύμνης (μάχη της Κρήτης) στις 20 Μαίου 1941.
Καραδήμας Κωνσταντίνος. Πύργος
Καραδήμος Περικλής του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Πρόδρομο Θηβών. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Χαλκίδας στις 24 Νοεμβρίου 1940.
Καραΐσκος Αθανάσιος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Χαιρώνεια Βοιωτίας το 1914, του 13ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Σπάνταριτ (βόρεια της Κλεισούρας) στις 24 Μαρτίου 1941.
Κατής Κωνσταντίνος του Δημητρίου. Λοχίας. Γεννήθηκε στον Αγιο Γεώργιο Λιβαδειάς το 1910. Υπηρέτησε στο 36ο Σ.Π. και κατόπιν στον 2ο Λόχο Ασφαλείας Θηβών στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης. Εκεί εφονεύθη κατά τη διάρκεια του σφοδρού γερμανικού βομβαρδισμού στις 20 Απριλίου του 1941.
Κατσιπόδης Γεώργιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Λεοντάριο Θηβών το 1912, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη Αγίου Κοσμά στις 19 Νοεμβρίου 1940.
Κατσιφής Γεώργιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κλειδί Θηβών το 1910, του 7ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Τρεμπεσίνα στις 21 Ιανουαρίου 1941.
Κατσίφης Κωνσταντίνος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μάζιο Λιβαδειάς το 1917, του 81ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο 109 Θερινό Φυλάκιο (αριστερά από το Τριεθνές) στις 6 Απριλίου 1941.
Κατσούλης Δημήτριος του Χαραλάμπους. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Σπυρίδωνα Λιβαδειάς το 1912, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στην Κακαβιά στις 26 Νοεμβρίου 1940.
Καφρίτσας Γεώργιος του Δήμου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Σούρπη Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1914, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 734 στις 26 Νοεμβρίου 1940.
Κεφάλας Θωμάς του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Κούκουρα Λιβαδειάς το 1910, του 33ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Φερόσι στις 31 Δεκεμβρίου 1940.
Κεφάλας Ιωάννης του Μήτρου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Κούκουρα Λιβαδειάς το 1919, του 4ου Τάγματος. Πέθανε από πολεμικά τραύματα στην Πηγή Ρεθύμνης (Μάχη της Κρήτης) στις 21 Μαιου 1941.
Κινέσας Δημήτριος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κυριάκιο Βοιωτίας το 1916, του 13ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Σπαντάριτ (βόρεια της Κλεισούρας) στις 9 Μαρτίου 1941.
Κόκος Δημήτριος του Αγγελή. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Χάλια Θηβών το 1915, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη Μάχη Πολύτσανης στις 29 Νοεμβρίου 1940.
Κοκόσης Δημἠτριος του Μιχαήλ. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Θωμά Βοιωτίας το 1906, του Ζ ’Κέντρου Αιχμαλώτων. Φονεύθηκε σε λόφο έξω από το χωριό Σκινέ Χανίων (Μάχη της Κρήτης) στις 20 Μαιου 1941.
Κολιγιάννης Θεόδωρος του Αλεξάνδρου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Ελλοπία Θηβών Βοιωτίας το 1909, του 2ου Συντάγματος Πεδινού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στην Κάτω Φτελιά, σε αεροπορική επιδρομή στις 15 Νοεμβρίου 1940.
Κόλλιας Αθανάσιος του Ιωάννη. Δεκανέας. Γεννήθηκε στο Κόκκινο Θηβών Βοιωτίας το 1907, του XV Ορχου Πυροβολικού. Φονεύθηκε στο Μπούμπεσι (βορειοδυτικά της Κλεισούρας) στις 9 Μαρτίου 1941.
Κολοκύθας Ανδρέας του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Πύργο Φθιώτιδας το 1913, της 1139 Μονάδας. Φονεύθηκε στο φαράγγι του χωριού Ροσοβέρι σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 11 Φεβρουαρίου 1941.
Κολούτσος Δημήτριος του Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε στα Χάλια Θηβών το 1911, του 33ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Βιγλίστας στις 5 Νοεμβρίου 1940.
Κόρδης Αχιλλέας του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Χάλια Θηβών Βοιωτίας το 1914, του 36 ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην περιοχή Πρεμετής στις 30 Νοεμβρίου 1940.
Κοσόρας Κωνσταντίνος του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Χώστια Θηβών Βοιωτίας το 1910, του 7ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Τρεμπεσίνα στις 9 Μαρτίου 1941.
Κοτσώνας Αριστόδουλος του Σπυρίδωνος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δαύλεια Βοιωτίας το 1911, του 36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 18 Μαρτίου 1941.
Κουντουριώτης Κωνσταντίνος του Σπυρίδωνος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1915, του 36ου ΣΠ. Πέθανε στο Νοσοκομείο Διακομιδής Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Αρτας στις 4 Ιανουαρίου 1941.
Κουράντος Θεόδωρος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε το 1918 στους Αγίους Θεοδώρους, του 34 ΣΠ. Επεσε στο ύψωμα 1285 στις 30 Ιανουαρίου 1941.
Κουρμπέτης Νικόλαος του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Σχηματάρι Θηβών Βοιωτίας το 1911, του 33ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην περιοχή Σεβράνι στις 7 Ιανουαρίου 1941.
Κουτσογιάννης Ιωάννης του Ματθαίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στο Σωληνάριο Βοιωτίας το 1915, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1410 ( Μάλι Σπατ) στις 3 Ιανουαρίου 1941.
Κουτσούρης Δημήτριος του Λουκά. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αγία Τριάδα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1916, του 34ου ΣΠ. Φονεύθηκε στην Κακαβιά στις 21 Απριλίου 1941.
Κρουστάλης Ιωάννης του Επαμεινώνδα. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στις Πλαταιές Θηβών Βοιωτίας το 1912, του 2ου Λόχου Ασφαλείας Εργων Συγκοινωνίας. Φονεύθηκε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Κορίνθου σε αεροπορικό βομαβρδισμό στις 25 Απριλίου 1941.
Κρυστάλης Γεώργιος του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στις Πλαταιές Θηβών Βοιωτίας το 1918, του 3ου ΣΠ. Πέθανε στο Νοσοκομέιο Διακομιδής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στις 4 Δεκεμβρίου 1940.
Κωλέτης Σεραφείμ του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Δημήτριο Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1917, του 36ου ΣΠ. Πέθανε στο 1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 19 Φεβρουαρίου 1941.
Κωτσέλης Χαράλαμπος του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Θηβών Βοιωτίας το 1908, του 72ου ΣΠ. Φονεύθηκε κοντά στη θέση Κόμμενη Πέτρα Τομορίτσα στις 5 Απριλίου 1941.
Κωτσογιάννης Ανδρέας του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μαυρομἀτι Θηβών το 1914, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκες στο ύψωμα 1580 προ Τεπελενίου στις 19 Δεκεμβρίου 1940.
Λ
Λάμπρου Ιωάννης του Δημητρίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1911, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Αηδονοχωρίου Κόνιτσας στις 22 Νοεμβρίου 1940.
Λέλας Αριστείδης του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αλίαρτο Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1909, του36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Μπένσας (νότια του Τεπελενίου) στις 31Δεκεμβρίου 1940.
Λεμονάκης Αγησίλαος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1907, του IV Τάγματος Πολυβόλων Κινήσεως. Φονεύθηκε στο Ζερέτσι(βορειοδυτικά της Μοσχοπόλεως) στις 17 Φεβρουαρίου 1941.
Λεπενιώτης Κωνσταντίνος του Νικολάου. Λοχίας. Γεννήθηκε στην Παλαιοπαναγιά Θηβών Βοιωτίας το 1910, του 7ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 466 (Τσερεγκούνι) στις 16 Ιανουαρίου 1941.
Λιάκος Βασίλειος του Χαραλάμπους. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αγία Τριάδα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1913,του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Πέθανε στο ύψωμα 926 ( Μάλι Σπατ Τεπελενίου) στις 30 Δεκεμβρίου 1940.
Λιάκος Ιωάννης του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Ελικώνα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1913, του22ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Πόγραδετς στις 9 Απριλίου 1941.
Λιάκος Κωνσταντίνος του Λάμπρου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στον Ελικώνα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1912, του 1ουΣυντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στο ύψωμα Κιάφε Λουζίτ Τρεμπεσίνας στις 10 Μαρτίου 1941.
Λιάκου Χαράλαμπος του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Ερημόκαστρο Θηβών Βοιωτίας το 1912, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Δόντι ( Γκόλικο Τεπελενίου) στις 24 Μαρτίου 1941.
Λίγκος Βασίλειος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πύλη Θηβών Βοιωτίας το 1918, του 20ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 925 (Τομορίτσα) στις 11 Απριλίου 1941.
Λύτρας Γεώργιος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αράχωβα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1910, του 33ουΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Φερόσι στις 2 Ιανουαρίου 1941.
Μ
Μαγγίνας Δημήτριος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Σκούρτα Θηβών το 1915, του 3ου ΣΠ.Φονεύθηκε στην Πεστάνη (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 25 Φεβρουαρίου1941.
Μακρής Ιωάννης του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μούλκι Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1917, του 27ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 2148 (Κάμια) στις 12 Φεβρουαρίου 1941.
Μαλιγκούρας Γεώργιος του Βελισσαρίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στην Αράχωβα Βοιωτίας το 1912, του Ι Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στο Μαζάνι (Τρεμπεσίνα) στις 11Μαρτίου 1941.
Μάμαλης Δημήτριος του Ηλία.Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μαυρίκιο Θηβών Βοιωτίας το 1916, του 3ουΣΠ. Πέθενε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 20 Νοεμβρίου 1940.
Μάμαλης Θεόδωρος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στις Θεσπιές Βοιωτίας το 1916, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 17 Φεβρουαρίου1941.
Μἀμαλης Λεωνίδας του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Ευαγγελίστρια Βοιωτίας το 1907, του 66ουΣΠ. Πέθανε στο ΧΙ Ορεινό Χειρουργείο (Τσερεβόντε) στις 31 Δεκεμβρίου 1940.
Μαρδίτσης Ζήσης του Ιωάννη.Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κλειδί Θηβών Βοιωτίας το 1906, του 20ουΣΠ. Φονεύθηκε στον Κόκκινο Λόφο περιοχής Τσιροτάτε Τομορίτσα στις 15Φεβρουαρίου 1941.
Μάρκου Αναστάσιος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Θηβών Βοιωτίας το 1910, του 16ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1300 (Τρεμπεσίνας) στις 22 Φεβρουαρίου 1941.
Ματζώρος Ιωάννης του Γεωργίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στον Αγιο Δημήτριο Λιβαδειάς το 1914, του 42ουΣυντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στην Κακαβιά στις 27 Νοεμβρίου 1940.
Μελετίου Λουκάς του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μούλκι Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1911, του Ι Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Σκοτώθηκε στο χωριό Μάζανι στις 11 μαρτίου1941.
Μηνάς Νικόλαος του Ιωάννη.Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Θηβών το 1915, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Γκόλικο (νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 9 Μαρτίου 1941.
Μιχάλενας Γεώργιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μαυρομάτι Θηβών το 1919, του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Πατρών. Πέθανε στο Προσωρινό Νοσοκομείο Αμαλιάδας στις 10 Απριλίου1941.
Μίχας Κωνσταντίνος του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Σκούρτα Θηβών το 1917, του VII Συνορικαού Τομέως. Φονεύθηκε στη θέση Κρέστη(υψίπεδο Νευροκοπίου) στις 7 Απριλίου 1941.
Μπαϊρακτάρης Δημήτριος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δαύλεια Βοιωτίας το 1917, της Υπηρεσίας Διαλογής Λαφύρων. Φονεύθηκε σε αεροπορικό βομβαρδισμό στο Αλβανικό Μέτωπο στις19 Απριλίου 1941.
Μπακάλης Αναστάσιος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αράχοβα Βοιωτίας, του 33 ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1180 (Βινάν) στις 24 Ιανουαρίου 1941.
Μπάρλος Γεώργιος του Στάμου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Αράχοβα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1909, του 3ουΣυντάγματος Βαρέος Πυροβολικού. Πέθανε στο Σ3 Νοσοκομείο Διακομιδής Ιωαννίνων στις 23 Δεκεμβρίου 1940.
Μπάρμπας Κωνσταντίνος του Νικολάου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Σχηματάρι Θηβών το 1916, του 31ουΣΠ. Φονεύθηκε στο Σέντελι στις 23 Μαρτίου 1941.
Μπελεγράτης Χαράλαμπος του Αντωνίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Τανάγρα Θηβών το 1911, του 33ουΣΠ. Φονεύθηκε στο Μπούμπεσι στις 24 Ιανουαρίου 1941.
Μπίμπασης Γεώργιος του Σωτηρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στις Θεσπιές Βοιωτίας το 1908, του Α’Συντάγματος Βαρέος Πυροβολικού. Φονεύθηκε έξω από τα Βασιλικά Πωγωνίου Ιωαννίνων στις 27 Νοεμβρίου 1940.
Μπίνιος Λουκάς του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1917, του 52ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1220 (ανατολικά της Κλεισούρας) στις 21 Δεκεμβρίου1940.
Μπόρος Δημήτριος του Μιχαήλ. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1915, του 3ου ΣΠ.Φονεύθηκε στο Αηδονοχώρι Κόνιτσας στις 2 Νοεμβρίου 1940.
Μπούλμπασας Κωνσταντίνος του Χαραλάμπους. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1914, του 36ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1285 (στενά Κλεισούρας) στις 15 Φεβρουαρίου 1941.
Μπουνταλάς Νικόλαος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Βελή Ρωμαίικου Λιβαδειάς το 1910, του 90ού ΣΠ. Πέθανε στο Β1 Πεδινό Νοσηλευτικό Τμήμα (Κοσίνα) στις 6 Φεβρουαρίου 1941.
Μπουραντάς Γεώργιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Στεφάνη Θηβών Βοιωτίας το 1914, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Βασιλικό στις 16 Νοεμβρίου 1940.
Μπουτσαλής παναγιώτης του Πυθαγόρα. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1914, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 926 στις 6 Δεκεμβρίου 1940.
Μπράλιος Αργύριος του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Δημήτριο Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1912,του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στην περιοχή Τεπελενίου στις 14 Απριλίου 1941.
Μυρογιάννος Βασίλειος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Ελικώνα Βοιωτίας το 1916, του 13ουΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Σπαντάριτ (βόρεια της Κλεισούρας) στις 11 Μαρτίου 1941.
Μωραΐτης Αναστάσιος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Θούριο Βοιωτίας το 1910, του 36ουΣΠ. Πέθανε στο 1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 25 Δεκεμβρίου1940.
Μωραΐτης Λουκάς του Πέτρου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Παρόριο Λοκρίδας (νυν Βοιωτίας) το 1915, του 42ουΣυντάγματος Ευζώνων. Πέθανε στο Σ1 Πεδινό Χειρουργείο στις 22 ιανουαρίου 1941.
Μωραΐτης Χαράλαμπος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1912, του 50ού ΣΠ. Φονεύθηκε στο Μάλι Σπάνταριτ (βόρεια της Κλεισούρας) στις 9 Μαρτίου 1941.
Ν
Νάνος Παναγιώτης του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1909, του 36ουΣΠ. Φονεύθηκε στο Ζάβροχο Πωγωνίου στις 3 Δεκεμβρίου 1940.
Νίκας Νικόλαος του Αναστασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κόκκινο Βοιωτίας το 1910, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Βίγλας στις 16 Νοεμβρίου 1940.
Νταλιάνης Ιωάννης του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1913, της Φρουράς Γέφυρας Σιδηροδρομικού Σταθμού. Φονεύθηκε στην Κλινική Τσιγιάννη Λιβαδειάς σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 20 Απριλίου 1941.
Ντούλιος Παναγιώτης του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια Θηβών το 1914, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1585 (Πετσάρι Τεπελενίου) στις 18 Ιανουαρίου 1941.
Ο
Οικονόμου Ευστάθιος του Γεωργίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στην Αράχωβα Βοιωτίας το 1917, του 81ουΣΠ. Φονεύθηκε στο χωριό Μουριές Κιλκίς στις 6 Απριλίου 1941.
Π
Πάνος Δημήτριος του Σεραφείμ. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πετρομαγούλα Βοιωτίας το 1919, του 6ουΣΠ. Φονεύθηκε στο χωρίο Αδελε Ξηροπηγής Ρεθύμνης στις 20 Μαίου 1941.
Παπαγεωργίου Δημήτριος του Πλουτάρχου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στον Αγιο Σπυρίδωνα Λιβαδειάς το 1915, του 22ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Καλυβάτσι (βορειοδυτικά του Πόγραδετς) σρις 25 Μαρτίου1941.
Παπαγεωργίου Μιλτιάδης του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Λιβαδειά Βοιωτίας το 1910, του 2ουΣυντάγματος Βαρέος Πυροβολικού. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 20 Δεκεμβρίου 1940.
Παπαδέδες Ευάγγελος του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Θωμά Βοιωτίας το 1913, του 67ουΣΠ. Φονεύθηκε στη Μετζγκόρανη (βορειοανατολικά Τεπελενίου) στις 7 Μαρτίου 1941.
Παπαδημητρίου Σταύρος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Τανάγρα Βοιωτίας το 1914, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1285 (Κλεισούρας) στις 30 ιανουαρίου 1941.
Παπαζάχος Σεραφείμ του Αθανασίου. Λοχίας. Γεννήθηκε στο Υψηλάντη Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1910, του 36ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα 1410 (νότια του Τεπελενίου) στις 28 Δεκεμβρίου 1940.
Παπαθεοδώρου Ιωάννης του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Δίστομο Βοιωτίας το 1907, του Β3 Λόχου Ημιονηγών. Φονεύθηκε στο Τόλιαρι σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 8 Μαρτίου 1941.
Παπαϊωάννου Αγαμέμνων του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πετρομαγούλα Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1909, του36ου ΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Κορώνης στις 13 Δεκεμβρίου 1940.
Παπαϊωάννου Ευθύμιος του Λουκά. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Στείριο Λιβαδειάς Βοιωτίας το 1906, του 39ουΣυντάγματος Ευζώνων. Πέθανε στο Νοσοκομείο Εκστρατείας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στις 2 Ιουνίου 1941.
Παπαϊωάννου Κωνσταντίνος του Αριστομένη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Βλάσιο Βοιωτίας το 1909, του Ι Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στο Βινοκάζιτ (νοτιοανατολικά Μπούμπεσι) στις 9 Φεβρουαρίου 1941.
Παπαλάμπρου Ευστάθιος του Κωνσταντίνου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Γεώργιο Λιβαδειάς Βοιωτίας το1915, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Φονεύθηκε στο ύψωμα 926 (Μάλι Σπατ) στις 3 Ιανουαρίου 1941.
Παπαμελετίου Σοφοκλής του Θεοδώρου. Στρατιώτης Γεννήθηκε στην Πύλη Θηβών το 1911, του 33 ΣΠ. Φονεύθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1940.
Παπαρούντας Κωνσταντίνος του Τριαντάφυλλου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δαύλεια Βοιωτίας το 1909, του 36ουΣΠ. Φονεύθηκε στην Πεστάνη (στενά Κλεισούρας) στις 18 Μαρτίου 1941.
Παπασπύρου Παναγιώτης του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στους Σπαήδες (Ελεώνα) Θηβών το 1913, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στη μάχη της Μπένσιας (νότια του Τεπελενίου) στις 28 Δεκεμβρίου1940.
Παπαστάμου Ιωάννης του Νικολάου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στην Τανάγρα θηβών το 1912, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωνα 1285 (στενά Κλεισούρας) στις 27 ιανουαρίου 1941.
Παπασταύρος Ιωάννης του Νικολάου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Σκριπού Λιβαδιάς Βοιωτίας το 1917, του 70ού ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Τραπέσκα Μπέλες στις 6 Απριλίου 1941.
Παπασωτηρίου Σωτήριος του Ιωάννη. Λοχίας. Γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας το 1919, της 19ηςΜηχανοκινήτου Μονάδος Αναγνωρίσεως. Φονεύθηκε στον Ακρίτα Κιλκίς στις 8Απριλίου 1941.
Παπαχαραλάμπους Γρηγόριος του Σωτηρίου. Δεκανέας. Γεννήθηκε στη Θήβα το 1918, του Α’ Συντάγματος Πεδινού Πυροβολικού. Πνίγηκε προσπαθώντας να διαβεί τον ποταμό Αραχθο στις 23 Απριλίου1941.
Παππάς Σεραφείμ του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Λεύκτρα Θηβών Βοιωτίας το 1911, του 33ουΣΠ. Φονεύθηκε στο Μπούμπεσι στις 25 Ιανουαρίου 1941.
Πατής Γεώργιος του Ευσταθίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1909, του 3ουΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψωμα Δόντι (Γκόλικο, νοτιοανατολικά του Τεπελενίου) στις 8  Μαρτίου 1941.
Παφύλας Λουκάς του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1910, του 33ουΣΠ. Πέθανε στο 2ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 17Φεβρουαρίου 1941.
Πελώνης Αριστείδης του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μαυρομάτι Θηβών το 1917, του 71ου ΣΠ. Εφονεύθη στις 8 Απριλίου 1941στο Υψωμα Κρέστη κοντά στο Νευροκόπι.
Πεντεδέκας Κωνσταντίνος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στον Αγιο Γεώργιο Λιβαδειάς το 1916, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων.Σκοτώθηκε στο Αργυροχώρι στις 3 Δεκεμβρίου του 1940.
Πέτραινας Γεώργιος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θίσβη το 1903του 1ου Συντάγματος Πυροβολικού. Φονεύθηκε στην Καλαμπάκα στις 20Απριλίου 1941.
Πέτρου Χρήστος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Υπατο Θηβών και κατετάγη στο 3ο ΣΠ. Πέθανε στις 29 Απριλίου 1941 στο1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Πηνιτάς Ευάγγελος του Νικολάου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα το 1912 του 35ου ΣΠ.Σκοτώθηκε στο Παναρέτι στις 15 Απριλίου 1941.
Πόκας Γεώργιος του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Υπατο Θηβών το 1911, του 11ου ΣΠ. Εφονεύθη στις 5 Νοεμβρίου 1940 στην Μπίγλιστα.
Προκοπίου Επαμεινώνδας του Λουκά. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Σούρπη Λιβαδειάς το 1914, του 13ου ΣΠ. Πέθανε στις 11 Μαρτίου 1941στο Β1 Πεδινό Χειρουργείο που λειτουργούσε στην Κοσίνα.
Ρ
Ράλλης Δημήτριος του Νικολάου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε το 1913 στο Δίστομο, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Σκοτώθηκε στην Καστανιάνη στις 20 Νοεμβρίου 1940.
Σ
Σαμαρτζής Μελέτιος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δάφνη το 1914, του 3ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Γκόλικο, νοτιανατολικά του Τεπελενίου, στις 8 Μαρτίου 1941.
Σαμπάνης Ιωάννης του Αναστασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Τανάγρα το 1920, του 12ου ΣΠ. Πέθανε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στην Αθήνα την 4ηΑπριλίου 1941.
Σαρρής Εμμανουήλ του Μιχαήλ. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Θήβα το 1911, του 33ου ΣΠ. Σκοτώθηκε στο Μπούμπεσι στις 26 Ιανουαρίου1941.
Σελέκος Πέτρος του Νικολάου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κόκκινο το 1912, του 3ου ΣΠ. Εφονεύθη στις 19 Δεκεμβρίου 1940, νότια του Τεπελενίου, στο Υψωμα 926.
Σοφός Χρήστος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1917, του 91ου ΣΠ. Φονεύθηκε στο Οχυρό Αρπαλούκι στις 8Απριλίου 1941.
Σπύρου Κωνσταντίνος. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Χώστια το1912, του 3ου ΣΠ. Εφονεύθη στις 27 Ιανουαρίου 1941 στην Κλεισούρα.
Σπύρου Χαράλαμπος του Κωνσταντίνου. Λοχίας. Γεννήθηκε στο Λεοντάρι Θηβών το 1917, της 193ης Μονάδας. Φονεύθηκε στις 10 Απριλίου 1941 στη θέση Δοβά Τεπέ Κρουσίων.
Στάθης Παναγιώτης του Γεωργίου. Λοχίας. Γεννήθηκε στις Θεσπιές το 1910, του 7ου ΣΠ. Εφονεύθη στο Σπι Καμαράτε στις 21Ιανουαρίου 1941.
Σταματίου Γεώργιος του Χρήστου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1906, του 39ουΣυντάγματος Ευζώνων. Σκοτώθηκε προ του Τεπελενίου στις 17 Μαρτίου 1941.
Στράντζαλης Μιχαήλ του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Βαθύ Αυλίδος το 1914, του 14ου ΣΠ. Εφονεύθη στην Τρεμπεσίνα στις 14Μαρτίου 1941.
Συγκενιώτης Ανδρέας του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Μπάλτσα Θηβών το 1918, του 33 ΣΠ. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Φλώρινας στις 11 Δεκεμβρίου 1940.
Σύρος Αλέξανδρος του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1918, του 4ου ΣΠ. Σκοτώθηκε στην Πηγή Ρεθύμνης, κατά τη διάρκεια της Μάζης της Κρήτης, στις 20 Μαίου 1941.
Σωληναραίος Ευάγγελος του Γεωργίου. Λοχίας. Γεννήθηκε στο Σωληνάρι το 1915, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων. Εφονεύθη στο Υψωμα926, στις 30 Δεκεμβρίου 1940.
Τ
Τάμος ή Παπατάμος Ευάγγελος του Σωτηρίου. Στρατιώτης.Γεννήθηκε στον Υψηλάντη το 1913, του 42ου Συντάγματος Ευζώνων.Σκοτώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1940 στο Υψωμα 669.
Ταμπουρατζής Βασίλειος του Αθανασίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κριμπάτσι Αυλίδος, του Β’ Τάγματος. Σκοτώθηκε στο Δόντι, στις 8 Μαρτίου1941.
Ταξιάρχης Κωνσταντίνος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1912, του 36ου ΣΠ. Επεσε το 1941 στο Πέτσαρι Τεπελενίου.
Τασιγάννης Γεώργιος του Πανταζή. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δομβραίνα Θηβών το 1913, του 3ου ΣΠ. Εφονεύθη στο ύψωμα 926 νοτίως του Τεπελενίου στις 30 Δεκεμβρίου 1940.
Τζαφέρης Κλέαρχος του Βασιλείου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δάφνη (Δαριμάρι) Θηβών το 1915. Σκο΄τωθηκε στο ύψωμα 1285, στην Κλεισούρα στις30 Ιανουαρίου 1941.
Τουρίκης Περικλής του Ευαγγέλου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δομβραίνα Θηβών της 146ηςμονάδας. Πέθανε στο Σταρτιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 22 Νοεμβρίου 1940.
Τραμπάκουλος Λουκάς. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Ακραίφνιο το1912, του 29ου ΣΠ. Σκοτώθηκε στη Μετζγκόρανη στις 10 Μαρτίου 1941.
Τσάκος Παναγιώτης του Ιωάννη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Κάστρο Βοιωτίας το 1912, της 146ης Μονάδας. Εφονεύθη στο αλβανικό μέτωπο στις 30 Δεκεμβρίου 1940.
Τζαμτζής Νικόλαος του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά Βοιωτίας το 1906, της Ιλης Ιππωνεών Τρικάλων. Φονεύθηκε στη Λιβαδειά στις 24 Απριλίου 1941.
Τσαπρούνης Χρήστος του Αριστείδου. Στρατιώτης Γεννήθηκε στον Αλίαρτο Λιβαδειάς το 1914, του 36ου ΣΠ. Επεσε στη μάχη της Πρεμετής στις 2 Δεκεμβρίου 1940.
Τσαρουχάς Κωνσταντίνος του Λουκά. Στρατιώτης. Γεννήθηκε τσα Βάγια το 1911, του 33ου ΣΠ. Επεσε στο ύψωμα 717, στο Μπούμπεσι, στις28 Ιανουαρίου 1941.
Τσάτσος Μενέλαος του Αθανασίου. Στρατιώτης.Γεννήθηκε στο Κυριάκι το 1916 του 2ου Συντάγματος Πυροβολικού. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Κοζάνης στις 13 Νοεμβρίου 1940.
Τσεκούρας Λουκάς του Γεωργίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Πετρομαγούλα το 1909, του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού Αργους. Φονεύθηκε στα Βάγια κατά τη διάρκεια αεροπορικού βομβαρδισμού στις 23 Απριλίου 1941.
Τσέλος Ανδρέας του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στα Βάγια το 1917, του 8ου Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Εφονεύθη στη Βρύση Πασά στις 6 Νοεμβρίου 1940.
Τσέλος Χαράλαμπος του Σωτηρίου. Δεκανεύς. Γεννήθηκε στα Βάγια το 1912, του 3ου ΣΠ.Εφονεύθη στο ύψωμα 1285 στις 27 Δεκεμβρίου 1940.
Τσιφής Γεώργιος του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1914, του 36 ΣΠ. Επεσε στα Στενά της Κλεισούρας, στο Υψωμα 1410,στις 6 Ιανουρίου 1941.
Τσορβάς Λουκάς. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δαύλεια Βοιωτίας το 1917, του 91 ΣΠ. Εφονεύθη βόρεια των Λουτρών Σιδηροκάστρου στις 8 Απριλίου1941.
Φ
Φράγγου Νικόλαος του Παναγιώτη. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στη Δομβραίνα το 1911. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αγρινίου στις 5 Μαϊου1941.
Φροσινός Παναγιώτης του Χαραλάμπους. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μαυρομάτι Θηβών το 1916, του 3ου ΣΠ. Πέθανε στο Νοσοκομείο Δαικομιδής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Αρτας στις 6 Ιανουρίου 1941.
Χ
Χαλκιάς Αλέξανδρος του Δημητρίου. Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Μελισσοχώρι Θηβών το 1906, του 66 ΣΠ. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Κορυτσάς στις 22 Δεκεμβρίου 1940.
Χαρέμης ή Πάρεδρος Στυλιανός του Παναγιώτη. Στρατιώτης.Γεννήθηκε στο Πυρί Θηβών το 1901. Φονεύθηκε στη Θήβα κατά τη διάρκεια αεροπορικού βομβαρδισμού στις 20 Απριλίου 1941.
Χατζησταμάτης Ανδρέας του Παναγιώτη. Λοχίας. Γεννήθηκε στη Θήβα το 1913, του 29 ΣΠ. Επεσε βορειοδυτικά της Κλεισούρας στο Μπούμπεσι, στις10 Απριλίου 1941.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Δημοσιογράφος, εκδότης του περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ, Πολιτικός Επιστήμων του Παντείου Πανεπιστημίου, ιδιοκτήτης του viotiaplus.gr. Το 2016 θα εκδοθεί το πρώτο του μυθιστόρημα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Βοιωτοί Πεσόντες στο Επος του ‘40."
Related Posts with Thumbnails