Θεογονία Hσιόδου - Το Γενεαλογικό δέντρο των Θεών

Τις Ελληνικές θεότητες συναντούμε σε όλα τα αρχαία και νεώτερα κείμενα, όπως του Ησίοδου, του Όμηρου, του Απολλώνιου του Ρόδιου κλπ.=== Όμως κατ’ εξοχήν σε ποίημα, μόνο ο Ησίοδος έγραψε για τη θεογονία πλήρως και απ’ ότι γνωρίζω μόνο ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, σε κείμενο.

Εκτός από τα θεογονικά ποιήματα που κυκλοφορούσαν με το όνομα του Ορφέα γνωρίζουμε από σκόρπιες πληροφορίες στα αρχαία κείμενα ότι ήδη από τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν και άλλες θεογονίες που αποδίδονταν σε μυθικά ή και ιστορικά πρόσωπα.
Με βάση τα αποσπάσματα που διαθέτουμε γι’ αυτές μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν είχαν άμεση εξάρτηση από τη Θεογονία του Ησιόδου, αλλά ότι αντιπροσώπευαν διαφορετικές πραγματώσεις του ίδιου παραδοσιακού ποιητικού είδους. Ποιητικές Θεογονίες αποδίδονταν, εκτός από τον Ορφέα και το Μουσαίο, στον Αριστέα και τον Επιμενίδη. Θεογονίες σε πεζό λόγο στον Άβαρη και τον Φερεκύδη. Κοσμογονίες στο Αίνο και τον Θάμυρη.
Στοιχεία αναφερόμενα στη Θεογονία του Ησιόδου:
Ο τίτλος του έργου καθιερώθηκε μάλλον από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους. Ο Ηρόδοτος κάνει για τη θεογονίην που έφτιαξαν ο Όμηρος και ο Ησίοδος για λογαριασμό των Ελλήνων.
Τα βασικά μέρη του ποιήματος όπως μας σώζεται, είναι τα ακόλουθα:
1-115 : Προοίμιο το οποίο διακρίνεται σε δύο μικρότερες ενότητες:

1. ύμνος στις Μούσες, 1-103.
2. επίκληση στις Μούσες, 104-115.

116-962 : Θεογονία και Κοσμογονία. Διακρίνεται στις εξής υποενότητες,

1. οι πρώτες τέσσερις υπάρξεις (Χάος, Γαία, Έρως, Τάρταρος), 116-122.
2. η 1η θεϊκή γενιά, 123-210: α) τα τέκνα του Χάους και τα τέκνα τους, 123-125, β) τα παιδιά της Γης με παρθενογένεση και με τον Ουρανό, 126-153, γ) η πρώτη πράξη της θεϊκής διαδοχής (ευνουχισμός του Ουρανού και γέννηση της Αφροδίτης), 154-210.
3. η 2η θεϊκή γενιά, 211-239: 1) τα τέκνα της Νύχτας και της Έριδας, 211-232, 2) τα τέκνα του Πόντου, 232-239.
4. η 3η θεϊκή γενιά, 240-886: 1) τα τέκνα του Νηρέα, 240-264, 2) τα τέκνα του Θαύμαντα, 265-269, 3) τα τέκνα του Φόρκη και της Κητώς και οι απόγονοι τους, 270-336, 5) τα εγγόνια του Ουρανού, 337-8 19.
5. η 4η θεϊκή γενιά, 886-962: 1) οι γάμοι του Δία με θεές, η γέννηση της Αθηνάς και του Ηφαίστου 886-929, 2) τα τέκνα του Ποσειδώνα, 930-933, 3) τα τέκνα του Άρη και της Αφροδίτης, 933-937, 4) άλλοι γάμοι των θεών (και με θνητές γυναίκες), 938-962.(963-1022 Ηρωογονία)
6. Υποενότητες
7. 1) δεύτερο προοίμιο, 963-968.
8. 2) ενώσεις θεαινών με θνητούς ανθρώπους, 969-1018.
9. 3) τρίτο προοίμιο, μετάβαση στον Κατάλογο, 1019-1022.
10. Στο στίχο 105 ο Ησίοδος προτρέπει τις Μούσες να ψάλλουν το γένος των Θεών, κάτω όμως από τον όρο «θεοί» περιλαμβάνονται διάφορες κατηγορίες Θεοτήτων. Οι κυριότερες απ’ αυτές στην Θεογονία είναι:
11. Α. Θεοί της λατρείας, όπως ο Δίας, ο Απόλλων, η Άρτεμις, η Θέτις, η Αμφιτρίτη, η Εκάτη, ο Προμηθέας, οι Ώρες, οι Χάριτες κι άλλοι. Υπάρχει μνεία τοπικών λατρειών τόσο της Βοιωτίας (Ζευς, Μνημοσύνη) όσο και άλλων περιοχών της Ελλάδας, όπως στο Άργος η Ήρα, ή Κυθέρεια και Κύπρια Αφροδίτη.
12. Β. Θεοί της μυθολογίας. όπως η Τηθύς, η Φοίβη, ο Κόττος, σι Εσπερίδες, η Σφίγγα, ο Τυφωέας, ο Άτλας, ο Επιμηθέας και ίσως ο Κρόνος, ο Ιαπετός και συλλογικά οι Τιτάνες. Οι θεότητες αυτές συμπεριλήφθηκαν στη Θεογονία όχι γιατί διέθεταν κάποια λατρεία, αν και μερικές ήταν ίσως ξεχασμένες λατρευτικές μορφές, αλλά εξαιτίας του σημαντικού ρόλου που είχαν στις αφηγήσεις του Ησίοδου.
13. Γ. Θεοί που είναι άγνωστοι τόσο από τη λατρεία όσο και από τη μυθοπλασία, όπως οι Μελίες, ο Θαύμας, ο Κρείος. η Κητώ, ο Αστραίος, ο Πέρσης. Μερικοί απ’ αυτούς ίσως να διέθεταν κάποτε λατρεία, άλλοι φαίνονται επινοήσεις είτε του Ησιόδου είτε αρχαιότερων ποιητών.
14. Δ. Μεμονωμένα μέλη θεϊκών ομάδων. Η ελληνική θρησκεία εκτός από τις μεμονωμένες και ατομικές θεότητες διέθετε και συλλογικά σώματα θεοτήτων που αναφέρονταν συνήθως στον πληθυντικό και ήταν αρχικά απροσδιόριστα ως προς τον αριθμό των μελών τους και τις ιδιαίτερες ταυτότητες αυτών των μελών.
15. Εδώ ανήκουν οι Νύμφες, οι Νηρηίδες, οι Ώρες, οι Χάριτες, οι Κύκλωπες, οι Μούσες και άλλοι. Στη θεογονία αυτές οι ομάδες θεοτήτων αναφέρονται με συγκεκριμένο αριθμό μελών, συνήθως τρία ή εννιά και με ξεχωριστά ονόματα για το κάθε μέλος.
16.  Σε μεγάλο βαθμό τα ονόματα και οι αριθμοί φαίνονται επινοήσεις του ίδιου του Ησιόδου ή των προδρόμων του, καθότι σε άλλα κείμενα το σύνολο διαφοροποιείται, τόσο στα ονόματα όσο και στο σύνολο.
17. Ε. Θεοί-στοιχεία του κόσμου, όπως ο Ουρανός, ο Πόντος, ο Αιθέρας. η Νύχτα. τα Όρη και λοιπά. Κάποιοι απ’ αυτούς διέθεταν και πραγματική λατρεία, όπως η Γη, η Νύχτα και σι ποταμοί.
18. Ζ. Θεότητες που προσωποποιούν αφηρημένες ιδέες, όπως ο Θάνατος, ο Ύπνος, η Νίκη, η Φήμη, ο Φόβος, το Κράτος, η Βία κ.τ.λ.
19. Οι γενεαλογίες του Ησιόδου εξηγούν τις σχέσεις μεταξύ των θεοτήτων. Η δημιουργία τους στηρίζεται σε δύο βασικά ζητούμενα: Πρώτον, την ομαδοποίηση των Θεών σε οικογένειες (σχέση γονέων-τέκνων), και δεύτερον τη σύνδεση αυτών των οικογενειών με κάποιους μύθους σε μια ορισμένη σειρά.

Η μορφή του γενεαλογικού δέντρου των Θεών διαμορφώνεται πάνω στο πρότυπο των ανθρώπινων οικογενειών και μάλιστα κατά βάση στη μητρική γραμμή διαδοχής. Όλο το σύστημα των τυπικών φράσεων με τις οποίες περιγράφονται οι διάφορες γεννήσεις δίνει έμφαση στη μητέρα, η οποία είναι συνήθως και το γραμματικό υποκείμενο των εκφράσεων. Μερικές μητέρες μάλιστα δεν έχουν συζύγους, άλλες έχουν συζύγους που όμως δεν παίζουν κανένα ρόλο.

Οι οικογένειες του Ουρανού και του Κρόνου είναι βασικά οικογένειες των αντίστοιχων μητέρων, ενώ και τα παιδιά του Δία από τους διάφορους γάμους του έχουν ιδιότητες που τα συνδέουν περισσότερο με τις μητέρες τους. Μόνο στο τέλος της Θεογονίας, αυτό το τμήμα που γενικά θεωρείται νόθο, οι πατέρες αποκτούν το προβάδισμα.


Η ανάλυση του γένους της Νύχτας θα δείξει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο διάφορες θεότητες συνδέονται από τον ποιητή σε μια ομάδα:

1. η Νύχτα είναι η μητέρα της Ημέρας, γιατί η μέρα την ακολουθεί, προκύπτει απ’ αυτήν.
2. είναι η μητέρα του Θανάτου, γιατί ό,τι χαρακτηρίζει το θάνατο είναι η μαυρίλα και το σκότος.
3. είναι η μητέρα του Ύπνου, γιατί ο τελευταίος είναι αδερφός του Θανάτου και έρχεται συνήθως το βράδυ.
4. είναι η μητέρα των Ονείρων, γιατί αυτά έρχονται τη νύχτα.
5. είναι η μητέρα του Μώμου, της Νέμεσης, του Γήρατος, της Έριδας, γιατί είναι θεότητες σκοτεινές και ανησυχητικές όπως η νύχτα.
6. είναι η μητέρα των Εσπερίδων, γιατί αυτές κατοικούν στην απώτατη δύση, όπου κατοικεί και η Νύχτα.
7. είναι η μητέρα των Μοιρών και των Κηρών, γιατί αυτές οι θεότητες συγγενεύουν με το θάνατο.
8. είναι η μητέρα της Απάτης και της Φιλότητας δηλαδή της ερωτικής έλξης και ένωσης, γιατί οι δραστηριότητες αυτές γίνονται συνήθως τη νύχτα.

Οι γεννήσεις των Θεών

Αρχικά υπήρχε το Χάος!...

Ακόμη υπήρχε η Γαία. Και τα Τάρταρα στο μυχό της γης.
Αλλά και ο Έρος.

Το Χάος έκανε το Έρεβος και τη Νύχτα: Το Έρεβος και η Νυξ: ο Αιθήρ και η Ημέρη (Ημέρα)

Η Γαία γέννησε τον Ουρανό, τα Όρη και τον Πόντον: Από τον Ουρανό και τη Γαία: ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίων, ο Ιαπετός, η Θεία, η Ρέα, η Θέμις, η Μνημοσύνη, η Φοίβη, η Τηθύς, ο Κρόνος, οι Κύκλωπες (ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο Άργης), οι Εκατόγχειρες (ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύγης).

Γαία (με τις σταγόνες αίματος από τα κομμένα δια του Κρόνου, μήδεα του Ουρανού): Αι Ερινύς (Ερινύες), οι Γίγαντες, αι Νύμφαι Μελίαι

Ουρανός: Η Αφροδίτη (εκ των μηδέων του, τα οποία κατά πρώτον πλησίασαν τα Κύθηρα [Κυθέρεια] και κατά δεύτερον την Κύπρον [Κυρπογενέα]). Την συνόδεψαν στον Όλυμπο ο Έρος και ο Ίμερος .
Οι Τιτήνας (Τιτάνες)

Νυξ: Ο Μόρος , η Κήρα , ο Θάνατος, ο Ύπνος, το γένος των Ονείρων. Ο Μώμος , ο Οϊζύς .
Αι Εσπερίδες, αι Μοίρες (η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Ατροπος), αι Κήρες. Η Νέμεσις. Η Απάτη, η Φιλότητα, το Γήρας , η Έρις .

Έρις: Ο Πόνος, η Λήθη , ο Λιμός, τα Άλγεα (Άλγη), αι Υσμίναι (οι Μάχες), αι Μάχαι, οι Φόνοι, η Ανδροκτασία (ο φόνος ανδρών, ανδροφονία), τα Νείκεα , τα Ψεύδεα, οι Λόγοι, η Αμφιλλογία , η Δυσνομίη , η Άτη , ο Όρκος.

Γαία και Πόντος: Ο Νηρεύς , ο Θαύμας , ο Φόρκυς, η Κητώ , η Ευρυβίη.
Δωρίς και Νηρεύς: Αι Νηρηίδες

Ηλέκτρα (κόρη του Ωκεανού) και Θαύμας: Η Ίρις , αι Αρπυίαι (Αελλώ, Ωκυπέτη)

Κητώ και Φόρκυς : Αι Γραίαι (Πεμφρηδώ, Ενυώ), αι Γοργόνες (Σθεννώ, Ευρυάλη, Μέδουσα), η Έχιδνα

Η κεφαλή Μέδουσας: Ο Χρυσάωρ, ο Πήγασος.

Καλλιρόη (κόρη του Ωκεανού) και Χρυσάωρ: Ο Γηρυονεύς

Τυφάων και Έχιδνα : Ο Όρθος, ο Κέρβερος, η Ύδρη, η Χίμαιρα

Τυφάων και Χίμαιρα: Η Φίκα

Τηθύς και Ωκεανός: 3000 ποταμούς , 3000 Κούραι

Θεία και Υπερίων: Ο Ηέλιος, η Σελήνη, η Ηώς

Ευριβίη και Κρείος : Ο Αστραίος, ο Πάλλας, ο Πέρσης

Ηριγένεια Ηώς και Αστραίος : Ο Ζέφυρος, ο Βορέας, ο Νότος, ο Εωσφόρος

Στυξ (Ωκεανίνη) και Πάλλας : Ο Ζήλος, η Νίκη, ο Κράτος, η Βίη.

Φοίβη και Κοίος: Η Λητώ, η Αστερίη

Αστερίη και Πέρσης : Η Εκάτη

Ρείη και Κρόνος : Η Ιστίη, η Δημήτηρ, η Ήρη, ο Άιδης, ο Εννοσίγαιος, ο Ζευς.

Κλυμένη και Ιαπετός : Ο Άτλας, ο Μενοίτιος, ο Προμηθεύς, ο Επιθημεύς.

Ήρη : Ο Ήφαιστος (με παρθενογέννηση)

Ζευς και Μήτις : Ο Ζευς κατάπιε τη Μήτιδα που ήταν έγκυος για να μην πάρει τη θέση του, τη βασιλική εξουσία, το παιδί της. Από το κεφάλι του ξεπήδησε το παιδί της, η Αθηνά. Γεννήθηκε δε αυτή, στη λίμνη της Λιβύης, Τριτωνίδα.

Ζευς και Θέμις: Αι Ώραι (Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη) και αι μοίραι (Λάχεσις, Άτροπος, Κλωθώ)

Ζευς και Ευρυνόμη (Ωκεανίνη) : Αι Χάριτες (Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θαλίη)

Ζευς και Δημήτηρ: Η Περσεφόνη

Ζευς και Μνημοσύνη: Αι Μούσαι (η Κλειώ, η Θάλεια, η Ευτέρπη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Πολύμνια, η Μελπομένη, η Ουρανία και η Καλλιόπη)

Ζευς και Λητώ: Ο Απόλλων, η Άρτεμις

Ζευς και Ήρη: Η Ήβη, ο Άρης, η Ειλείθυια

Εννοσίγαιος (Ποσειδών) και Αμφιτρίτη: Ο Τρίτων

Άρης και Κυθέρεια (Αφροδίτη): Ο Φόβος, ο Δείμος , η Αρμονίη

Ζευς και Μαία : Ο Ερμής

Ζευς και Σεμέλη : Ο Διόνυσος

Ζευς και Αλκμήνη: Ο Ηρακλής

Ήφαιστος και Γαία: Εριχθόνιος (βασιλεύς Αττικής)

Διώνυσος (Διόνυσος) και Αριάδνη: Κέραμος (Κεραμεικός)

Ηρακλής και Ήβη: Ο Αλεξιάρης και ο Ανίκητος

Ηέλιος (Ήλιος) και Περσηίς (Ωκενανίνη): Η Κίρκη και ο Αιήτης

Αιήτης (γυιός του Ήλιου) και Ιδυία (Ωκεανίνη): Η Μήδεια

Δημήτηρ και Ιάσιος : Ο Πλούτος

Αρμονία και Κάδμος: Η Ινώ, η Σεμέλη, η Αγαύη, η Αυτονόη, ο Πολύδωρος

Αυτονόη και Αρισταίος: Ο Ακταίων

Ινώ και Αθάμας: Ο Κλέαρχος και ο Μελικέρτης

Αγαύη και Εχίων : Ο Πενθέας

Καλλιρόη και Χρυσάωρ: Ο Γηρυονεύς

Ηώς και Κέφαλος (γυιός Ερμή και Έρσης): Ο Τιθωνός, ο Φαέθων (είναι δεύτερος, μετά τον Φαέθοντα γυιό του Ήλιου)

Ηώς και Τιθωνός: Ο Μέμνων και ο Ημαθίων

Μήδεια και Ιάσων: Ο Μήδειος, που ανατράφηκε από τον Χείρωνα

Ψαμάθη (Νηρηΐνη) και Αιακός: Ο Φώκος

Κρόνος και Φιλύρα (Ωκεανίνη): Ο Χείρων

Θέτις και Πηλεύς: Ο Αχιλλεύς

Αφροδίτη και Αγχίσης: Ο Αινείας και ο Λύρος

Οδυσσεύς και Κίρκη: Ο Άγριος, ο Λατίνος, ο Τηλέγονος

Οδυσσεύς και Καλυψώ: Ο Ναυσίνοος

http://www.ellinikoarxeio.com/2010/12/h-theogony-of-hesiod.html#ixzz1EE1Ady7T

Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Άρη Βελουχιώτη

«Ατίμασε την οικογένειά του με αποτρόπαιες εκδηλώσεις σεξουαλικής διαστροφής» Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Βελουχιώτη

Άρης Βελουχιώχης «κατά κόσμον Θανάσης Κλά­ρας» γεννήθηκε στη Λαμία το 1905 από ευκατάστα­τη οικογένεια «Ο πατέρας του Δημήτριος Κλάρας ήταν δικηγόρος, χρημάτισε μάλιστα και πρόεδρος του Δι­κηγορικού Συλλόγου Λαμίας και η μητέρα του, το γένος Ζέρβα ανήκε επίσης σε οικογένεια συμβολαιογράφου».

Από τη Σχολή απεφοίτησε μετά τριετία ως γεωργοτεχνί­της με επίδοση «καλώς» και διαγωγή «καλώς» Έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από την Γεωργική Υπηρεσία παραι­τήθηκε και κατέβηκε στην Αθήνα (1923) όπου μυήθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα.

Από την ηλικία των 20 ετών, δηλ. από το 1925, είχε επι­δοθεί και σε άλλου είδους δραστηριότητες, δηλαδή ασχο­λήθηκε με κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες!

Ο δεύτερος στην ιεραρχική τάξη του ΚΚΕ, Γιάννης Ιωαννίδης, παραδέχεται ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν πράγμα­τι «πορτοφολάς»!

Γράφει ο Ιωαννίδης: «Από το 1923 έως το 1925 μπήκε (ο Θανάσης Κλάρας) στην νεολαία, στην Ο.Κ.Ν.Ε. Είχε μπλέ­ξει παλιά με «πορτοφολάδες» Γιάννης Ιωαννίδης: «Αναμνή­σεις», σελ. 158

Αλλά και στο υπ’ αριθμόν 21.722 πιστοποιητικό ποινικού μητρώου του, της Διευθύνσεως Εγκληματικών Υπηρεσιών περιλαμβάνονται 11 καταδίκες του σε φυλακίσεις μέχρι και τεσσάρων ετών.

Η πρώτη καταδίκη του έγινε την 24η Ιουλίου 1925, οπό­τε καταδικάστηκε από το Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 2 ετών, για κλοπή. Μετά από μία τετραετία, στις 25 Σεπτ. 1929, καταδικάστηκε εκ νέου για κλοπή από το Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σε φυλάκιση 20 ημερών.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, ο Κλά­ρας συνελήφθη κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση, καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση και εγκλείστηκε στις φυ­λακές Αιγίνης το 1938 και από εκεί στις φυλακές Κερκύρας το 1939, όπου υπέγραψε «δήλωση αποκηρύξεως του κομ­μουνισμού κι αφέθηκε ελεύθερος.

Έκτοτε διαγράφεται από το Κόμμα και συγκαταλέγεται, από τους «συντρό­φους» του, μεταξύ των ανεπιθυμήτων χαρακτηριζόμενος με το ατιμωτικό στίγμα του «δηλωσία»!

Ο χαρακτηρισμός του «δηλωσία» εθεωρείτο για τους κομμουνιστές ως ανε­ξίτηλο ηθικό στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και ως δειλία.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο αρχηγός του ΚΚΕ, που εκρατείτο την εποχή εκείνη (1939) κι αυτός στις φυλακές της Κέρ­κυρας και, ως εκ τούτου, είχε προσωπική αντίληψη για την συμπεριφορά του Θανάση Κλάρα, κατά την διάρκεια της τε­λικής ομιλίας του, της 14ης Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της 3ης Συνδιασκέψεως του ΚΚΕ, λέγει τα εξής:

«Ο Βελουχιώ­της (Κλάρας), εκτός από τα άλλα, ήταν και δηλωσίας.

Ο Κλάρας που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε.

Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ.

Ήταν ένας μικροα­στός τυχοδιώκτης.

Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ού­τε έναν μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε.

Και έπειτα είχε αξιώ­σεις ηγέτη και καθοδηγητή.

Εκτός από λωποδύτης, είχε και άλλα τρία άλλα σοβαρά ελαττώματα, για τα οποία μιλούν πολλοί γνωστοί του, ακό­μα και «σύντροφοι» του και στενοί συνεργάτες του: υπήρ­ξε μέθυσος, σαδιστής και κίναιδος.

Ο Βρετανός λοχαγός Ντένις Χάμσον, μέλος της Βρετα­νικής ομάδος καταδρομέων, που ρίχτηκε με αλεξίπτωτα την νύκτα της 30ης Σεπτ. 1942 στην Ελλάδα, με αποστολή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γράφει στο βιβλίο του « Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο» τα εξής: «Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη – ο οποίος αργότε­ρα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου, όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο- ήταν δυσάρεστη.

Μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του, ήταν κάποιος που δεν σεβόταν τους ανθρώπους, ένας σκληρός και ψυχρός.

Είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδική­ματα.

Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα κα­μία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολό­κληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό, αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε.

Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής…».

Ο ίδιος ο Άγγλος λοχαγός υπαινίσσεται καθαρά στην αγγλι­κή έκδοση του βιβλίου του «We Fell Among Greeks» πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ομοφυλόφιλος: «Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήτο αξιοσημείωτο ότι είχε πάντο­τε ως έμπιστον ακόλουθο έναν όμορφον νεαρόν, με ρόδι­να μάγουλα.»

Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο αριστερός συγγραφέας Ανδρέας Κέδρος στο βιβλίο του «Η Ελληνική Αντίσταση», τόμος Α’: «Κυκλοφορούσε για αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος. Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συ­νόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, «όμορφο παλληκάρι με ρόδινα μάγουλα».

Ο Βρετανός συνταγματάρχης Νικόλας Χάρμοντ, ο σύν­δεσμος με τον ΕΛΑΣ, που γνώρισε προσωπικά τον Άρη, γράφει γι’ αυτόν στο βιβλίο του «Με τους αντάρτες 1943 – 44» τα εξής:

«Ο Άρης.. αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα.

Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του. Αντιπροσώ­πευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελ­ληνική του εκδοχή».

Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλιαμ Τζόρνταν στο βιβλίο του «Η Αλήθεια για την Ελλάδα» αποκαλεί τον Βελουχιώτη σαν τον «κόκκινο φύρερ της Ελλάδος».

Υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι που το είχε ατιμά­σει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σε­ξουαλικής του διαστροφής».

Γράφει επίσης ότι ο Άρης «έφτασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμ­μένος και σαδιστής, προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιότερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους η φύση.

Ήταν κάτι χει­ρότερο από εγκληματίας.

Ήταν κακούργος σαδιστής.

Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων.

Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχαν την δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν.

Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέ­δαση, ήταν να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές.

Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι.

Ένα άλλο ήταν να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τα αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσια­σμό».

Ο Ναπολέων Ζέρβας στα «Απομνημονεύματά» του γρά­φει ότι ο Βελουχιώτης έσφαξε με τα χέρια του σε ορεινό χωριό της Φθιώτιδος ένα 12χρονο κοριτσάκι, επειδή σύμ­φωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν πράκτορας των Γερμανών!

Ο κομμουνιστής καθηγητής Κων/νος Δεσποτόπουλος που διετέλεσε και βουλευτής της ΕΔΑ, παραδέχτηκε σε συ­νέντευξή του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (5 Μαρτ. 1980) ότι:

«άσχετα προς τα αίτια της παθήσεως, συνάγεται πως ο ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε για να επιδει­κνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του».

«Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, συνεχί­ζει ο Δεσποτόπουλος, είναι ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν μία δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα.

Υπέφε­ρε από ψυχικά τραύματα, π.χ από ισχυρό πλέγμα μειονε­ξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε, εξ αιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν.»

«Ή θα μου παραδώσετε την Ελλάδα ή θα την σπείρω μ΄αλάτι να την αφανίσω»

Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Βελουχιώτη στο όνομα του σφυροδρέπανου (Β΄ μέρος)

Στο πρώτο μέρος μιλήσαμε για τις σεξουαλικές προτιμήσεις και το πόσο παράφρων ήταν ο Θανάσης Μιζέριας, πού πολλοί , οι περισσότεροι για «καλαμπούρι» τον αποκαλούσαν και «»Αρη Βελουχιώτη», σε αυτό το μέρος θα μιλήσουμε για τις δολοφονίες που διέπραξε στο όνομα του κομμουνισμού και του σφυροδρέπανου:

Η δολοφονία του 13χρονου αγοριού Γιώργου Μαραθέα από το Νέο Μοναστήρι Φθιώτιδας, δολοφονία για την οποία αγανάκτησε εναντίον του όλη η Ρούμελη.

Αφού σκότωσε τον πατέρα του, πήρε αιχμάλωτο το παιδί για δύο μήνες και παρ’ ότι πήρε λύτρα από την μητέρα του για την απελευθέρωσή του, σκότωσε τελικά το παιδί με έναν τρομερά απάνθρωπο, εγκληματικό και σαδιστικό τρόπο που δεν το χωράει ανθρώπου νους, αποδεικνύοντας ακόμα και από αυτό και μόνο το βάναυσο και ανήθικο έγκλημά του τη νοσηρή σαδιστική ψυχοπαθολογία του:

Ο Βελουχιώτης σε κατάσταση πλήρους μέθης είχε σκοτώσει το παιδί με τα ίδια του τα χέρια, στις 20 Αυγ. 1942.

Είχε βασανισθεί απάνθρωπα κι αυτοί τότε που το βρήκαν το έθαψαν πρόχειρα, καταμέτρησαν στο βασανισμένο κορμί του μικρού παιδιού 36 μαχαιριές!

Το άψυχο κορμάκι του μικρού το είχαν εύρει σε μια χαράδρα κοντά στο χωριό Κολοκυθιά, που βρίσκεται στους πρόποδες των Βαρδουσίων.

Η μάνα του και η μικρότερη αδελφή του δεν μπόρεσαν να το δουν ούτε νεκρό και κατακομματιασμένο.

Η περιγραφή περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Καράγιωργα Η ΟΠΛΑ χωρίς θρύλο των εκδόσεων «Δωδώνη». Λέγεται πως, όταν έμαθε ο Σιάντος τα καθέκαστα, εξοργίστηκε πάρα πολύ

Ο αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Μουτούσης μιλάει στο βιβλίο του Και Διηγώντας τα να κλαις…, Αθήνα 1959, Β’ Έκδοσις για τους έξι μήνες που έμεινε αιχμάλωτος (1943) στα χέρια του Άρη και για τις «θηριωδίες των σύγχρονων ιεροεξεταστών».

Αναφέρει επίσης τα λόγια του Άρη στη διάρκεια των βασανιστηρίων που υπέστη στα χέρια του:

Ζω τη δικτατορία του προλεταριάτου και θα την επιβάλω.

Δεν κάνω απελευθερωτικό αγώνα, χωνέψτε το.

Ή θα μου παραδώσετε την Ελλάδα, ή θα τη σπείρω αλάτι και θα την αφανίσω».

Στο ίδιο βιβλίο περιγράφεται πως ο Βελουχιώτης έσκισε με μαχαίρι τον μηρό της κρατούμενής του Ζωής Κουμανιώτου, για να την αναγκάσει να μιλήσει, ενώ της έλεγε Μου αρέσει η φωνή σου σοπράνα, γι’αυτό θα σε κεντάω κάθε μέρα για να σ’ ακούω! (σελ. 67). .

Κι όταν ο Μουτούσης με τους συγκρατουμένους του, απελπισμένοι από τα φρικτά βασανιστήρια των μαυροσκούφηδων του Άρη αναφωνούσαν ;Θεέ μας, λυπήσου μας, πάρε την ψυχή μας, να τελειώνουμε!», όσο οι αντίχριστοι άκουγαν θεό, τόσο ερεθίζονταν και τους βασάνιζαν περισσότερο λέγοντας:

Ε, λοιπόν, ο Θεός σας δεν σας λυπάται, γιατί εμείς είμαστε δυνατότεροι του!!.

Κι όμως μέσα από τα μαρτύρια προς τους συνανθρώπους του ο Βελουχιώτης αναφωνούσε: Απ’ εδώ θα ξεπηδήσει το Κράτος μας!

Ο εθνικόφρων αντάρτης Γιάννης Αγουρίδης, από το χωριό Δύο Βουνά, έλαβε οικιοθελώς μέρος στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Ο Άρης συνέλαβε με δόλο 14 αντάρτες της ομάδας Τζιβάρα – Αγουρίδη, τους βασάνισε και τους εκτέλεσε στο χωριό Μαυρολιθάρι.

Ο λόγος ήταν ότι δεν θέλησαν να υπαχθούν υπό τις διαταγές του. Ουσιαστικά τους κάλεσε στο Μαυρολιθάρι για δήθεν συνεργασία και συνεννόηση και τη νύκτα τους έβαλε σε διάφορα σπίτια για διανυκτέρευση.

Τα μεσάνυχτα διέταξε τη σύλληψή τους και τον αφοπλισμό τους.

Το επόμενο πρωί τους υποχρέωσε, παρουσία των κατοίκων του χωριού, να σκάψουν πρώτα τους τάφους τους στο νεκροταφείο του χωριού και στη συνέχεια οι αντάρτες του τους έδειραν μέχρις αίματος με συρμάτινα μαστίγια και τους διαπόμπευσαν στα μάτια των κατοίκων, κατηγορώντας τους ως προδότες και όργανα των Ιταλών.

Τέλος έσπασαν με μαχαίρια τα οστά των βραχιόνων τους και έκοψαν με θηριώδη τρόπο τα άκρα των περισσοτέρων, μέχρις ότου τα θύματα υποκύψουν στα φρικτά αυτά βασανηστήρια.

Παρά τις γοερές κραυγές αυτών των ανδρών, κανένας από τους υποχρεωτικά παριστάμενους χωρικούς δεν ετόλμησε να επέμβει ή να διαμαρτυρηθεί.

Όλα αυτά εκτελέστηκαν σύμφωνα με τις διαταγές του Βελουχιώτη, ο οποίος πρωτοστάτησε μάλιστα στο απάνθρωπο αυτό έγκλημα.

Τη γυναίκα του Τζιβάρα τη βασάνισε και εκτέλεσε με μαχαίρι ο ίδιος ο Άρης. Τα πτώματα των θυμάτων τάφηκαν στο νεκροταφείο του χωριού, μέσα στους φρεσκοσκαμένους από τους ίδιους προηγουμένως τάφους τους!

Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου 1942 εκτελέστηκαν με εντολή του Άρη οι δύο κόρες 12 και 13 ετών του Ι. Κόρδα από τους Κοχλιούς Ευρυτανίας, επειδή αυτός εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ, στον οποίο είχε καταταγεί για λίγες μέρες.

Τα δύο κορίτσια σφαγιάστηκαν με μαχαίρι από δύο άντρες του ΕΛΑΣ, στους οποίους δεν είχε εμπιστοσύνη ο Άρης και τους οποίους ήθελε να αναμείξει στο έγκλημα.

Οι δύο αυτοί αντάρτες έγιναν εκτελεστές παρά την θέληση τους κάτω από την απειλή της σφαγής τους από δύο καπεταναίους του Άρη ή θα τα σφάξετε ή θα σφάξουμε εμείς εσάς.

Κατά τα τέλη Οκτωβρίου 1942, ο Άρης συνέλαβε τον πρώην αντάρτη του ΕΛΑΣ Προβιά στο χωριό Τσούκα της Φθιώτιδας.

Με εντολή του τον έδεσαν σε ένα κορμό δένδρου και τον εκτέλεσαν με μεσαιωνικά βασανιστήρια μαχαιριές, λάδι βραστό στις πληγές, κ.λ.π επειδή εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ.

Στις 20 Νοεμβρίου 1942 και ενώ γινόταν προετοιμασίες για την ανατίναξη τηςγέφυρας του Γοργοποτάμου, ο Άρης συνέλαβε στην περιοχή Μαυρολιθαρίου την Ιωάννα Γκόγγου από την Στρώμη της Παρνασσίδας, διότι δήθεν κατέδωσε τους Άγγλους της Γκιώνας στους Ιταλούς.

Την σκότωσε με μαχαίρι, μετά από εντολή του, ένας αντάρτης του ΕΛΑς, επειδή θεωρήθηκε ύποπτος φυγής από τον Άρη.

Στις 23 Νοεμβρίου 1942 ο Άρης εκτέλεσε με τα χέρια του στην πλατεία του χωριού Καστριώτισσα Παρνασσίδας τον κτηνοτρόφο Νικόλαο Μασσαβέττα, απόγονο του Αθανάσιου Διάκου, από την Μουσούνιτσα, σαν ζωοκλέπτη, και αφαίρεσε από την οικογένειά του όλα τα πρόβατα.

Να μη συνεχίσουμε με άλλα εγκλήματα του αποτρόπαιου αυτού φονιά.

Η μπαμπέσικη δολοφονία του Συνταγματάρχη Ψαρρού και των ανδρών του καθώς και οι αποτρόπαιες σφαγές στον Μελιγαλά είναι σε όλους γνωστές.

Αξίζει να σημειώσουμε πως ο μεγάλος λογοτέχνης μας ( και ακαδημαϊκός) Στρατής Μυριβήλης έγραψε για τον Άρη Βελουχιώτη ότι ήταν ένα κτήνος διεστραμμένο ερωτικά και διψασμένο από την σαδιστική λαγνεία του αίματος.

Όπως αναφέρει ο Μυριβήλης ,όσους Έλληνες δεν πρόφτασε να σφάξει ο Γερμανός, ο Βούλγαρος, ο Ιταλός και ο Αρβανίτης, βάλθηκε να τους σφάξει ο κομμουνιστής. Εφτάμιση εκατομμύρια Έλληνες είναι.

Από αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους, έτσι είχε διακηρύξει και αποφασίσει ο Άρης Βελουχιώτης, ένας από τους εργολάβους του εξανδραποδισμού της ελληνικής φυλής [ Στρατή Μυριβήλη:

Ο Κομμουνισμός και το Παιδομάζωμα, Καλαμάτα 1948]

Όσον αφορά τις ανθελληνικές προθέσεις του Βελουχιώτη ας μην ξεχάσουμε την ομιλία του στην Δεσφίνα τον Σεμπτέμβριο του 1943:

Σας φέρνω παράδειγμα πως μας επιβάλλανε στο 1912 και στο ’17 και μετά στα ’20 να πολεμήσουμε για να κατακτήσουμε την Μακεδονία και τη Θράκη και τη Μικρά Ασία και να υποδουλώσουμε λαούς σαν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους και να ανοίξουμε έτσι ένα άσπονδο μίσος μεταξύ μας, ιδίως με τους Βουλγάρους, ενώ τα ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΌΛΥΜΠΟ…

Το κίνημα το Ζέρβα είναι κίνημα πουλημένο στους Εγγλέζους. Και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά τους.

Είναι τελείως ξένο με τον Ελληνικό λαό, αλλά έχουμε και με αυτόν λογαριασμούς που πολύ γρήγορα θα τους ξεκαθαρίσουμε για να φύγει κάθε εμπόδιο από τον δρόμο μας.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΌ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ στους ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΤΑ ΜΕΓΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΑΣ.

Αυτό ακριβώς έκαναν τον Δεκέμβρη του 1944.

Ο λαογράφος Ηλίας Πετρόπουλος παλιός ΕΠΟΝίτης, που απολύθηκε το 1949 από τον Δήμο Θεσσαλονίκης ως κομμουνιστής με αντεθνική δράση, και φυλακίσθηκε το 1965 για τα βιβλία του Ρεμπέτικα Τραγούδια» και Καλιαρντά (= άσχημα, κακά στην αργκό των ομοφυλοφίλων), στο βιβλίο του με τον δηκτικό τίτλο Ο κουραδοκόφτης γράφει πως η ιστοριογραφία για τον Άρη Βελουχιώτη εκφυλίστηκε σε μία νεφελώδη μυθολογία» καθώς και η προφορική μυθολογία περί Βελουχιώτη, αφήνει εκκρεμή σοβαρότατα προβλήματα.,

Η εθελοτυφλία των ιστοριογράφων ισούται με την ανοησία του Λαού.

Στήσαμε ανδριάντα του Άρη στην Λαμία και πάψαμε να σκεφτόμαστε.

Το ερώτημα αναπάντητο: Ποιος είχε την φαεινή ιδέα των σφαγών;

Και ποιος διέταξε να γίνουν αυτές οι σφαγές;

Τώρα, πια, νομίζω ότι, ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης»

Λίγο παρακάτω, στην ίδια σελίδα, διαβάζουμε:

Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς.

Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν είναι το μοναδικό του έγκλημα.

Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη Και παρακάτω μας λέει ότι ο Ζαχαριάδης τον έβλεπε σαν κατσαπλιά που χαντάκωνε τον ΕΛΑΣ, σαν τύπο που μεθούσε και έκανε όργια.

Ο Χαριτόπουλος έγραψε πως, στην Αθήνα έκανε ό, τι δουλειά τύχει, μη θέλοντας να πει ότι ήτανε ρεμάλι Α, όλα κι όλα, αυτά στην Ελλάδα τιμώνται

Ναι, στην Ελλάδα αν είσαι πορτοφολάς, κατσαπλιάς, τραμπούκος, παιδεραστής, μέθυσος και ένα θηριώδες αποτρόπαιο και απάνθρωπο σαδιστικό κτήνος τιμάσαι σαν ήρωας και φέρνεις μάλιστα και πολλούς οπαδούς στο κόμμα, όταν καταφέρεις να κρύψεις πολύ καλά την πραγματική και ουσιαστική φύση του βρωμερού και υπανθρώπου ήρωά σου.

Ο καπετάνιος ΔΡΑΚΟΣ που ήταν στην ομάδα του Βελουχιώτη που καταδιωκόταν από τα στρατιωτικά αποσπάσματα τον Μάιο – Ιούνιο 1945 στην ληφθείσα την 18-6-45 κατάθεσή του συλληφθείς ως αιχμάλωτος αναφέρει: ως προς την ιδιαιτέραν ζωήν του ΑΡΗ καταθέτω ότι ούτος κατά την στιγμήν όπου ετραυματίσθη παρέδωσε εις τον ψυχογιόν του ονόματι ΛΕΩΝ εν Ρωσσικόν παράσημον, 5 χρυσάς λίρας και το ωρολόγιόν του και τον οποίον ψυχογιόν είχε και τον εχρησιμοποιούσε ως ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ δια να ικανοποιεί τας παρα φύσιν σεξουαλικάς του ορμά [ Γενικό Επιτελείο Στρατού/ Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού: ΑΡΧΕΊΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, τομ 2ος, Αθήνα 1998, σελ. 119]

Στην ίδια κατάθεση του ΔΡΑΚΟΥ (και στην ίδια προαναφερθείσα πηγή) αναφέρει ότι εξήλθε εις τα όρη την 12ην Ιουνίου 1942 και ετέθη υπό τας Διαταγάς του Στρατηγείου του ΕΛΑΣ διοικούμενου υπό τον ΣΑΡΑΦΗΝ – ΑΡΗΝ και ΤΖΗΜα( υπό το ψευδόνυμον ΣΑΜΑΡΙΝΙΩΤΗΣ). Κατά το χρονικόν διάστημα από 12 Ιουνίου 1942 μέχρι 4 Απριλίου 1943 εξετελέσθησαν εις την περιφέρειαν ΔΟΜΟΚΟΥ 17 άτομα (σελ 117).

Από την 13η Μεραρχία του ΕΛΑΣ εγένοντο περίπου 80 εκτελέσεις κατά το ίδιο χρονικό διάστημα.

Και ενώ ο Βελουχιώτης κατεδιώκετο από τα στρατιωτικά αποσπάσματα, αποκηρυγμένος και από το ΚΚΕ, οι σφαγές του συνεχίζονταν (Ιούνιος 1945) λίγες μέρες πριν τραυματισθεί και αυτοκτονήσει.

Έτσι στον προαναφερθέντα τόμο του ΓΕΣ διαβάζουμε:

Την 7ην Ιουνίου 1945 ο Βελουχιώτης εξετέλεσε δύο εθνικόφρονες πολίτας είς τα Στουρναρέικα, καταγόμενους από τα ΠΡΑΜΑΝΤΑ (εις διδάσκαλος και εις πολίτης) [σελ. 92]

Την 6ην Ιουνίου 1945 εις χωρίον Κούρσοβον εφονεύθη ο Πρόεδρος των εθνικοφρόνων Θωμάς Σέλλας δια πελέκεως και πυροβόλου όπλου (σελ. 93)
Τον μήνα Μάρτιον 1945 ο Τζαβέλλας εξετέλεσεν εις Ευρυτανίαν δύο πολίτας δια μαχαίρας

Από το βιβλίο ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΣΙΑΣ Έκδοσις Συλλόγου Επαναπατρισθέντων εκ του Παραπετάσματος, Αθήναι 1961 παραθέτουμε την σελίδα 59 και 72, 74, 75.

Εις την σελίδα 59 (εικ._2) αποδεικνύεται η συνεργασία ΕΛΑΣ – Βουλγάρων., ο Ζαχαριάδης παραδέχεται ότι τα μέλη του Κόμματος του διέπραξαν αγριότητες με θύματα άνδρες, γυναίκες και παιδιά κατά τα Δεκεμβριανά του ’44. Τραγικό – ανάμεσα στα πάμπολλα- θύμα και η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη

https://www.stoxos.gr/2020/05/blog-post_624.html