Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Μεγας Αλεξανδρος ο στρατηλάτης που κέρδισε όλες τις μάχες



Xάρις στο ευέλικτο πνεύμα του, ο Mέγας Aλέξανδρος αντιμετώπισε αποτελεσματικά κάθε είδους στρατηγική και τακτική πρόκληση

J.F.C. Fuller
Η ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Ποιότητα, σελ. 607
To έργο (αγγλικός τίτλος: The general-ship of Alexander the Great) του υποστράτηγου Fuller πρωτοκυκλοφόρησε το 1960. Ο J.F.C. Fuller (1878-1966) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στρατηγικούς αναλυτές του 20ού αιώνα. Στα θεωρητικά έργα του, όπως και του Sir Basil Liddel Hart, βασίστηκε η τακτική του πολέμου αστραπή (Blitzkrieg) που με τόση αποτελεσματικότητα εφάρμοσαν οι Γερμανοί στα τρία πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου, και μετά υιοθέτησαν και οι σύμμαχοι.
Μετά τον πόλεμο, ο Fuller στράφηκε προς την ιστορική έρευνα με έμφαση στην πολεμική ιστορία και τη στρατηγική, ξεπερνώντας όμως πάντα τα στενά όρια της ανάλυσης πολεμιστών επιχειρήσεων και εντάσσοντάς τα στην πολιτική, γεωγραφία και ιστορία.
Kλασικά έργα
Βασικό έργο του είναι το «The decisive Battles of the WestterWorld». (Οι αποφασιστικές μάχες του Δυτικού Κόσμου) που θα έπρεπε και αυτό να μεταφρασθεί στα ελληνικά, καθώς και το παρόν.
Θεωρώ πως το έργο του Fuller είναι το καλύτερο που έχει γραφεί για την στρατηγική του Αλεξάνδρου και ανάλογο με του F. Lane που αναλύει την προσωπικότητά του. Το είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν και είχα βασίσει ένα άρθρο μου με τίτλο «Οι μικροί πόλεμοι ενός μεγάλου» στο ομώνυμο κεφάλαιο 8 του βιβλίου.
Η ελληνική μετάφραση, εξαιρετική από έναν γνώστη των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής, τον Κ. Κολιόπουλο, και η προσεγμένη έκδοση καλύπτουν επιτέλους ένα κενό στη βιβλιογραφία.
Το Βιβλίο του Fuller είναι απαραίτητο, όχι μόνο για τους ειδικούς, αλλά και το ευρύ κοινό που πάντα έλκεται από την προσωπικότητα του Αλεξάνδρου. Ξεκινά με μια ανάλυση της Ελλάδας του β΄ μισού του 4ου αιώνα π.Χ., τον μακεδονικό στρατό, τις καινοτομίες του Φιλίππου, τον χαρακτήρα του Αλέξανδρου χωρίς να παραλείψει τις σκοτεινές πλευρές του, τη στρατηγική του, για να συνεχίσει με την ανάλυση των μεγάλων μαχών, των πολιορκιών, των μικρών πολέμων και της πολιτικής του.
O «ανταρτοπόλεμος»
Εκείνο που εγώ προσωπικά βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, γιατί λιγότερο γνωστό είναι η τακτική και στρατηγική του σε περιπτώσεις που σήμερα θα ονομάζαμε «ανορθόδοξο» πόλεμο ή ανταρτοπόλεμο. Ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος Eλληνας στρατιωτικός ηγέτης που αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα (οι Μύριοι το είχαν αντιμετωπίσει εν μέρει, αλλά ο στρατηγικός τους στόχος ήταν διαφορετικός: εκείνοι απλώς έπρεπε να διέλθουν από την εχθρική χώρα, ενώ ο Αλέξανδρος έπρεπε να την υποτάξει) τόσο στα βόρεια σύνορά του στα Βαλκάνια, όσο και στα βορειοανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας του, στο σημερινό Αφγανιστάν - Πακιστάν. Το πόσο δύσκολες είναι αυτές οι επιχειρήσεις, φαίνεται από τις διαρκείς αποτυχίες μεγάλων στρατηγών και στρατών σε ανάλογες επιχειρήσεις. Ο Δαρείος απέτυχε εναντίον των Σκυθών, οι Πέρσες δεν ήλεγξαν ποτέ αποτελεσματικά το σημερινό Αφγανιστάν, ο Ναπολέων και οι Γάλλοι απότυχαν εναντίον των Ισπανών γκερίγια, οι Αμερικανοί απότυχαν στο Βιετνάμ, και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος πέτυχε σε κάθε περίπτωση. Αντιλήφθηκε πως θα κέρδιζε την περιοχή μόνιμα, μόνο με έναν συνδυασμό επίδειξης ισχύος, στρατιωτικών επιτυχιών, συμφιλίωσης και αυτού που τώρα ονομάζεται «να κερδηθούν οι καρδιές και τα πνεύματα». Και αυτό ακριβώς έκανε: επίδειξη ισχύος και εντυπωσιασμός, όπως η κατάκτηση απόρθητων αετοφωλιών (όπως ο Αορνος Βράχος) με τη χρήση «ειδικών δυνάμεων» στην σημερινή ορολογία (στρατιώτες ειδικοί στις νυχτερινές αναρριχήσεις) σε συνδυασμό με συμφιλίωση με κατάληξη τον γάμο με τη Ρωξάνη.
Aπό τη Θήβα στο Πακιστάν
Ο Fuller αναλύει όλες τις πλευρές του Αλεξάνδρου, τονίζοντας την ευελιξία του πνεύματός του. Ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε κάθε είδους στρατηγική και τακτική πρόκληση και πάντοτε νίκησε: τους Eλληνες στη Χαιρώνεια, ως αρχηγός του ιππικού, στη Θήβα, και μαζί με τους Πέρσες στον Γρανικό. Τους Πέρσες στον Γρανικό και την Ισσό όπου έδωσε μάχη εναντίον του εχθρού που είχε βρεθεί στα μετόπισθεν του, αντιστρέφοντας το δικό του μέτωπο.
Στα Aρβηλα, όπου ο εχθρός είχε διαλέξει (όπως και στις άλλες περιπτώσεις) το πεδίο της μάχης, ευνοϊκό γι’ αυτόν και το είχε ετοιμάσει για τα δρεπανηφόρα άρματά του. Στα Aρβηλα η δυσαναλογία δυνάμεων ήταν ίσως ακόμα και ένας προς τρεις υπέρ των Περσών, μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία για μάχες εκ παρατάξεως.
Στην Τύρο και τη Γάζα αντιμετώπισε «τεχνικά» προβλήματα πολιορκίας, όπως και στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, και τα έλυσε επίσης με εξαιρετική εφευρετικότητα.
 Στον Υδάσπη αντιμετώπισε έναν εχθρό οχυρωμένο πίσω από υδάτινο φράγμα, οπλισμένο με ένα άγνωστο όπλο, τους ελέφαντες, έναν ιδιαίτερα δύσκολο συνδυασμό και με τα σημερινά δεδομένα διάσπαση άμυνας που στηρίζεται σε μεγάλο ποτάμι σε συνδυασμό με άγνωστη πολεμική τεχνολογία.
Η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου έγκειται ακριβώς στην τακτική του ευελιξία την σωστή στρατηγική εκτίμηση της κατάστασης και τη συνήθως καλή προετοιμασία κάθε επιχείρησης, σε συνδυασμό με την πολιτική.
 Ο Αλέξανδρος κατάλαβε πως την αυτοκρατορία που κέρδισε με τα όπλα μπορούσε να την κρατήσει μόνο με την φιλία ή τουλάχιστον την ανοχή των κατακτημένων και τέτοια μέτρα εφάρμοσε, σε αντίθεση με τον Ναπολέοντα που με τη συμπεριφορά του ξεσήκωσε το εθνικό - λαϊκό αίσθημα της Ευρώπης, από την Ισπανία μέχρι την Γερμανία, την Αυστρία και τη Ρωσία εναντίον του. Το βιβλίο του Fuller πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.
 Ο κ. Νίκος Κ. Κυριαζής είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεγας Αλεξανδρος ο στρατηλάτης που κέρδισε όλες τις μάχες"

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ

ΚΟΛΟΦΩΤΗΣ,ειμαστε παλια δωρικη φυλη απο την τετραπολη της κεντρικης Ελλαδας. http://kytinion.blogspot.com/ σε καποιες αναζητησεις μου εχω καταληξει οτι αυτο προερχεται απο τις αυγοειδους τυπου πετρινες εστιες που κατασκευαζαν για καθε χρηση ,στο υπαιθρο κι επειδη παρολο που ηταν ατεχνοι ως νομαδικος λαος οι προπατορες μας αλλα με ιδιαιτερη αισθηση του χιουμορ ,περιπαιζανε ο ενας τον αλλον λεγοντας κολοκυθια φωτια εφτιαξες ,με συνεπεια το προτερον ονομα τους που ηταν ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ να επικρατησει αργοτερα σε νεοτερη πολιτογραφηση το ΚΟΛΟΦΩΤΗΣ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ"

ΟΡΦΙΚΑ

Όλοι οι Έλληνες έχουν ακούσει είτε για Ελευσίνια Μυστήρια είτε για Ορφικά.
Όμως πόσοι από εμάς γνωρίζουν
τη δομή έστω ή το νόημα τους?
Ας κάνουμε λοιπόν κάποια αρχή,

με τη βοήθεια ξεχασμένων,
δυστυχώς, ερευνητών...

Μαρμάρινο ανάγλυφο Αττικής τέχνης, τοΰ 400 π.Χ. περίπου, άγνωστου καλλιτέχνου. παριστών την έκ του Αδου ανάβαοη του Ορφέως (δεξιά), ακολουθουμένου υπό τής Ευριδίκης (κέντρο). την οποίαν συνοδεύει κρατών από το χέρι ο Ερμής (αριστερά).
Το έργον ευρίσκεται εις το

Αρχαιολογικό Μουσείο τής Νεαπόλεως


(έπεται συνέχεια...)


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΡΦΙΚΑ"

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ


Στρατηγικά τεχνάσματα του Μ. Αλέξανδρου


Οι Πέρσες είχαν έναν στρατηγό ονόματι Μέμνονα. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε στην Ασία, εξουδετέρωσε τον στρατηγό Μέμνονα χωρίς να στάξει ούτε μία σταγόνα αίμα.
Έκανε το εξής: Πρόσταξε του Μακεδόνες στρατιώτες του, που έβγαιναν για εφόδια, να μην πειράξουν καθόλου τα κτήματα του Μέμνονα. Έτσι όμως τον κατέστησε ύποπτο στους Πέρσες που θεώρησαν πως ο Μέμνων διέκειτο φιλικώς προς τον Αλέξανδρο. Έτσι ο Μέμνων τέθηκε στο περιθώριο όχι με μάχη, αλλά με μία ευφυή ιδέα του Μεγάλου στρατηλάτη!
Οι Θράκες είχαν σχεδιάσει να κάμψουν τη δύναμη των Μακεδόνων εξαπολύοντας εναντίον τους πολλές φορτωμένες άμαξες. Τότε ο Μέγας Αλέξανδρος διέταξε τους Μακεδόνες να εκτρέψουν την πορεία τους, εάν όμως δεν τα κατάφερναν, να πέσουν κάτω και να σκεπασθούν με τις ασπίδες τους, ώστε οι άμαξες να περάσουν από πάνω τους. Εκτέλεσαν λοιπόν την εντολή του κι έτσι αχρήστευσαν εντελώς το σχέδιο των Θρακών με τις άμαξες.
Ο Αλέξανδρος, βρισκόταν στην Ινδία και επρόκειτο να περάσει τον ποταμό Υδάσπη. Ο βασιλιάς των Ινδών Πώρος, παρατάχθηκε στην απέναντι όχθη του Υδάσπη, «πάση δυνάμει» και ο Αλέξανδρος ήταν αδύνατο να περάσει.
Τότε λοιπόν σκέφτηκε να κάνει το εξής: Οδήγησε τη στρατιά του στην επάνω πλευρά του ποταμού, αλλά και ο Πώρος από την απέναντι όχθη έκανε το ίδιο. Πάλι ο Αλέξανδρος πήγε κάτω, και πάλι κάτω πήγε και ο Πώρος.
Η διαταγή του Αλέξανδρου προς το στράτευμά του, ήταν να τον ακολουθεί σε ό,τι κάνει. Αυτό έγινε πολλές φορές κι επί πολλές ημέρες, και οι Ινδοί περιγελούσαν τη δειλία των αντιπάλων τους.
Κάποια στιγμή, σταμάτησαν να πηγαίνουν μαζί τους πάνω-κάτω, χαλαρώνοντας την παρακολούθησή τους, θεωρώντας πώς δεν θα τολμήσουν να περάσουν ποτέ, αφού δεν το αποτόλμησαν τόσες φορές.
Τότε ο Αλέξανδρος με μία αιφνιδιαστική κίνηση, έτρεξε προς τα επάνω, στις όχθες του ποταμού, με πολύ μεγάλη ταχύτητα, επιβιβάσθηκε σε πλοιάρια και δερμάτινες σχεδίες, γεμάτες χόρτα, και πέρασε τον Υδάσπη, σε χρόνο ρεκόρ, εξαπατώντας έτσι τους Ινδούς με αυτή την απρόβλεπτη και κεραυνοβόλο του ενέργεια.
Όταν ο Αλέξανδρος επρόκειτο να αντιμετωπίσει τον Δαρείο, έδωσε το εξής παράγγελμα στους Μακεδόνες: «Όταν πλησιάσετε τους Πέρσες», τους είπε, «να πέσετε στα γόνατα και να τρίβετε δυνατά το χώμα με τα δύο χέρια σας. Όμως μόλις σημάνει ή σάλπιγγα, θα πεταχτείτε πάνω αστραπιαία και θα τους επιτεθείτε με τόλμη και σθένος».
Οι Μακεδόνες ακολούθησαν τις εντολές του. Μόλις οι Πέρσες τους είδαν πεσμένους στα γόνατα, νόμισαν ότι προσκυνάνε, κι αμέσως ξεφούσκωσε η πολεμική τους ορμή και οι διαθέσεις τους μαλάκωσαν. Ο Δαρείος υπερηφανευόταν κιόλας και γελούσε, πιστεύοντας ότι επικρατεί αμαχητί. Οι Μακεδόνες όμως, όταν ακούστηκε το σύνθημα της σάλπιγγας, πετάχτηκαν ορμητικά πάνω, επετέθησαν στους αντιπάλους τους, διέσπασαν τις γραμμές τους και τους έτρεψαν σε άτακτη φυγή.
Πηγές:
Πολυαίνου Στρατηγήματα. Εκδ. Γεωργιάδης.
Μετάφραση Αλ. Ασωνίτη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ"

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία


 Μύθος είναι μια πλαστή ιστορία που αναφέρεται στους θεούς, ημίθεους, ανθρώπινους ήρωες, στη φύση και στο νόημα του σύμπαντος. Οι μύθοι αποτελούν τα πρώτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, γι' αυτό και υπάρχουν σ' όλους τους λαούς της Γης.
Πρώτοι μυθοπλάστες όμως θεωρούνται οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν και τους περισσότερους μύθους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα ιστορικοί και φιλόσοφοι, και ποιητές.
Από τους ποιητές οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη καταγραφή των μύθων, στη τοτινή καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα, ήταν ο Όμηρος στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια" και ο Ησίοδος (750-700 π.Χ.). στο έργο του "Θεογονία". Ο Όμηρος και ο Ησίοδος δεν ήταν απλοί ποιητές. Ήταν και μέλη (μύστες) των ιερατείων και αποκάλυψαν πολλά από τα μυστικά που ήταν καταγραμμένα σ' αυτά. Τα ιερατεία ήταν αυτά που κατέγραφαν, από πολύ παλιά όλες τις ιστορίες, τις μυθιστορίες, τα συμβάντα και τα γεγονότα, σε γλώσσες ακατάληπτες από τους λαούς.
Πολλές φορές ανακάτευαν τα δρώμενα με τις δοξασίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα ή σκόπιμα άλλες φορές συγκάλυπταν ή διαφοροποιούσαν τα γεγονότα. Πρόσωπα υπαρκτά που είχαν κάνει ένα επιβλητικό έργο, παρουσιάζονταν, σαν μυθικοί ήρωες, όπως λόγου χάρη οι οικιστές αρχαιοτάτων πόλεων που φέρουν τα ονόματά τους και βρέθηκαν ερείπια αυτών των πόλεων ακόμα και επιγραφές (π.χ. Τροία). Έτσι έγινε ένα αξεδιάλυτο μπέρδεμα ιστορικών και μυθικών προσώπων, φαινομένων και θεών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, όπως θα δούμε παρακάτω, για τα ίδια πρόσωπα και περιστατικά υπάρχουν διαφορετικοί μύθοι.
Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος γνωρίζει τις θρησκευτικές και μυθολογικές παραστάσεις και των πολιτισμένων ανατολικών λαών και συγκρίνει αυτές με των Ελλήνων. Από τους φιλοσόφους αξιομνημόνευτοι είναι οι στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς με τους θεούς ως σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών.
Αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, ο Ευήμερος επιχείρησε να μεταβάλει τη μυθολογία σε ιστορία. Δίδασκε ότι και οι θεοί και οι σχετικοί μ' αυτούς μύθοι αποτελούν απήχηση ιστορικών γεγονότων.


Ο Ευήμερος (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.) έγραψε για τους "θεούς" πως δεν ήταν υπερφυσικά όντα, αλλά ονομαστοί πολεμιστές που πέρασαν στο θρύλο και έγιναν "θεοί".Μελετώντας τους Ελληνικούς μύθους που σώζονταν μέσα στους κατοίκους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από το 2000 π.Χ. και εντεύθεν θα ανακαλύψουμε πολλούς θρύλους που δέχονται ότι αρκετοί παλιοί ήρωες της Ελλάδας και άλλων λαών της Μεσογείου, ακόμα και θεοί, μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γενάρχες και βασιλιάδες διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, είχαν προγόνους τους Άτλαντες από τη γενιά των Τιτάνων.
 Οι άγραφες παραδόσεις (μύθοι) για τον Άτλαντα, τον Ποσειδώνα, τον Κρόνο, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Τιτάνες και όλη τη γενιά τους, τις γοργόνες, τις αμαζόνες, αλλά και για "θεούς" όπως Δία, Ερμή, Αθηνά κ.α. που διατηρούνταν στη μνήμη μιλούν για τη σχέση τους με ένα παραδεισένιο, στη φαντασία των αρχαίων, νησί στα πέρατα της γης, δυτικά, στον Ωκεανό.Το νησί αυτό δεν ήταν παρά η Ατλαντίδα.
Οι Έλληνες, και οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί, διατηρώντας (σώζοντας) μερικές μνήμες από τη μεγάλη αυτή χώρα και την ιστορία της, προχώρησαν να μετατρέψουν πολλούς βασιλιάδες και ήρωες της σε "θεούς".
 Αυτό συνέβη γιατί οι λαοί πολλών χωρών και πόλεων είχαν αποικισθεί και εκπολιτιστεί από τους Άτλαντες ή άλλοι ήλθαν σε επαφή μαζί τους, χωρίς αυτό να εννοεί ότι δεν υπήρχαν και άλλοι πολιτισμένοι λαοί την ίδια εποχή ή σε προηγούμενες εποχές. Στη θεοποίηση αυτή συνετέλεσε πάρα πολύ ο καταποντισμός της "μητρόπολης" (Ατλαντίδας) από ένα κατακλυσμό παγκόσμιο (αναφέρεται στις παραδόσεις όλων των λαών με τον ίδιο σχεδόν τρόπο), γιατί χάθηκαν τα γραπτά ντοκουμέντα, καταστράφηκαν τα περισσότερα μνημεία, τα τεχνικά έργα κ.α..
 Ο παγκόσμιος κατακλυσμός δεν έπληξε με την ίδια ένταση όλα τα μέρη της γης, γι' αυτό σε πολλά σημεία διατηρήθηκαν ορισμένα έργα (π.χ. πυραμίδες). Έτσι ξεκίνησε μια νέα γενιά ανθρώπων, και ένας νέος πολιτισμός, από τους διασωθέντες. Οι Άτλαντες κατακτητές που επέζησαν στις αποικίες, χάνοντας τη δύναμη της μητρόπολης που τους προστάτευε, σιγά -σιγά αφομοιώθηκαν από το γηγενές στοιχείο. Μετέδωσαν όμως προφορικά στις νέες γενιές την ιστορία του νησιού τους, τα κατορθώματα των αρχηγών τους και τον καταποντισμό.
Η ιστορία των Ατλάντων και οι παραδόσεις της μυθοποιήθηκαν, συνδέθηκαν άρρηχτα με τις παραδόσεις των ντόπιων και αρκετοί ήρωες των Ατλάντων θεοποιήθηκαν.
Θεωρούμε ότι η ιστορία της Ατλαντίδας είναι το κλειδί της Ελληνικής μυθολογίας.
Σήμερα δυναμώνει η πεποίθηση ότι οι "θεοί" της Ελλάδας ήταν ανθρώπινες υπάρξεις. Η τάση να προσδίδεις θεϊκές ιδιότητες σε μεγάλους αρχηγούς της γης είναι βαθιά φυτεμένη στην ανθρώπινη φύση. Ο Ηρόδοτος (Ιστορία βιβλίο β') βεβαιώνει ότι οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου του έδειξαν 341 καλοσιαία αγάλματα αρχιερέων που το καθένα αντιπροσώπευε μια γενιά από το παρελθόν και καλύπτουν όλα μαζί ένα διάστημα από 11340 χρόνων. Και του είπαν μάλιστα ότι πριν από αυτές τις γενιές "οι θεοί ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους"
http://www.atlantida.gr/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ GREEK GENEALOGY
 ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
 Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΜΕ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ"

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ

 H λέξη δορυφόρος σημαίνει στην κυριολεξία αυτός που φέρει, που κρατά δόρυ. Κατά τη μυθολογία μας, ο θεός Άρης συνοδευόταν πάντα από 2 δορυφόρους/σωματοφύλακες. Τον Φόβο και τον Δείμο. Η λέξη δορυφόρος στην αρχαιότητα χαρακτήριζε τους ένοπλους φρουρούς οι οποίοι και περιστοίχιζαν ισχυρά πρόσωπα για να τα προστατεύσουν.

 «Δορυφόρος» Πολυκλείτου(440-430 π.Χ.)
Πρόκειται για ρωμαϊκό μαρμάρινο αντίγραφο του χαμένου ελληνικού ορειχάλκινου πρωτοτύπου, γνωστό με τον τίτλο «Δορυφόρος», ο φέρων δηλαδή δόρυ, που χρονολογείται το 440-430 π.Χ. και ανήκει στην ώριμη κλασσική περίοδο της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Δημιουργός του ο «Φειδίας της Πελοποννήσου», ο Αργείος γλύπτης Πολύκλειτος
. Ο «Δορυφόρος» έχει ταυτιστεί με την ιδέα της ανδρείας, της ομορφιάς και του τέλειου ήρωα. Αυτός είναι ο λόγος που εδώ και έναν αιώνα πιστευόταν ότι αναπαριστά τον Αχιλλέα. Πρόσφατες εκτιμήσεις όμως, αλλάζουν την ταυτότητα του πλέον διάσημου αριστουργήματος της κλασσικής αρχαιότητας, υποστηρίζοντας πως ο γυμνός άνδρας δεν κρατούσε δόρυ, αλλά ξίφος και ασπίδα και ότι δεν πρόκειται για τον Αχιλλέα, αλλά για τον Θησέα[4].
Ο «Δορυφόρος» απεικονίζει έναν γυμνό άνδρα με εύρωστο, καλογυμνασμένο σώμα, φαρδείς ώμους και στιβαρό μυικό σύστημα. Ηλικιακά βρίσκεται στο τέλος της εφηβείας προς αρχή της ωριμότητας, στην τέλεια δηλαδή, σύμφωνα με τις αρχαιοελληνικές πεποιθήσεις, στιγμή του ανθρώπου.
 Νέες τεχνικές ως απόρροια μακροχρόνιου πειραματισμού δίνουν στους καλλιτέχνες της κλασσικής περιόδου νέες εκφραστικές δυνατότητες με τη χαλκοχυτική, η οποία κάνει δυνατή την έκταση των άκρων των μορφών μέσα στον χώρο, απαλλάσσοντάς τες από τα απαραίτητα ως τα αρχαϊκά χρόνια στηρίγματα, και μετατρέποντας την «γλυπτική» σε «πλαστική»[5].
Το ενδιαφέρον στρέφεται στη μελέτη των μεταβολών που προκαλεί η κίνηση, οδηγώντας τους γλύπτες σε νέα τεχνάσματα, όπως το σήκωμα της φτέρνας, ή ο χιασμός των κινήσεων («contraposto»)[6]. Με τη χρήση αυτής της τεχνοτροπίας παύει η αυστηρή συμμετρικότητα, καθώς το κέντρο βάρους του γλυπτού μετατοπίζεται στο ένα άκρο, με το δεξί πόδι και αριστερό χέρι να βρίσκονται σε ένταση και τα αντίθετα άκρα σε χαλάρωση, συμβάλλοντας σε μία γενική αίσθηση ισορροπίας. Ο άκαμπτος κορμός των αρχαϊκών κούρων αντικαταθίσταται από μια πιο ρεαλιστική και άνετη στάση, δημιουργώντας μία μορφή, που σφίζει από φυσικότητα και χάρη. Ο «Δορυφόρος» έχει απελευθερωθεί από τη μετωπική πόζα, το βλέμμα απομακρύνεται από τον θεατή, και τα επιμέρους χαρακτηριστικά του, όπως η μυολογία και οι φλέβες του σώματος, τα μαλλιά και τα μισάνοιχτα χείλη, αποδίδονται με μεγαλύτερη πειστικότητα, χαρίζοντάς του πνοή ζωής.
 Το πρόσωπο αποκτά έκφραση και γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια να αποδοθεί το ήθος και το πάθος, δηλαδή ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα της συγκεκριμένης μορφής[7].
Είναι εμφανές ότι με το πέρασμα από την αρχαϊκή στην κλασσική περίοδο, γίνεται μία προσπάθεια να εγκαταληφθεί το πρότυπο του Κούρου, παρόλο που η θεματογραφία της γλυπτικής εξακολουθεί να είναι ανθρωποκεντρική, με προτίμηση στις γυμνές αντρικές μορφές, φτάνοντας σε μία τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη μίμηση που επικρατούσε μέχρι τώρα και την εξιδανίκευση.
 Το ανθρώπινο, ανδρικό σώμα παρουσιάζεται με ιδανικές αναλογίες, χάρη σε ένα σύστημα αναλογιών, που επινόησε ο Πολύκλειτος, γνωστό ως «Κανών».
Η καθαρή δομή του σώματος, η στροφή του κορμού και οι τέλειες, μαθηματικά υπολογισμένες αναλογίες, που όμως δεν είναι πραγματικές, αλλά θεωρητικές, στοχεύουν στην απόδοση μιας αψεγάδιαστης, «πρότυπης» μορφής, η οποία είναι προϊόν ανασύνθεσης των ωραιότερων χαρακτηριστικών από πολλά ζωντανά παραδείγματα[8].
Η άκρα απλότητα στην εμφάνιση (γυμνός και χωρίς κανένα διακοσμητικό στοιχείο), σε συνδυασμό με το αθλητικό σώμα και το νηφάλιο και σοβαρό πρόσωπο, εγκαινιάζει μία νέα τεχνοτροπία, που θα υπηρετήσει με τον ιδανικότερο τρόπο το ανθρωπιστικό ιδεώδες της καλοκαγαθίας (σωματικό και ψυχικό κάλλος), τον «αυστηρό ρυθμό».
Σε αντίθεση με τα αρχαϊκά γλυπτά, η «αυστηρότητα» δίνει τη δυνατότητα συμβολισμού, καθώς μέσα από τη γυμνή μορφή μπορούν να συμβολιστούν τα ιδανικά της εγκράτειας, της σωφροσύνης και της υπευθυνότητας, σπάζοντας μια για πάντα τους δεσμούς με την αρχαϊκή παράδοση[9].
http://evaggelia-p.blogspot.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ"

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Άγνωστα κείμενα.



Ο Σωκράτης προς τον μαθητή του Σίμμια.


«ΛΕΓΕΙ ΤΟΤΕ Ο ΖΕΥΣ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΣΙΜΜΙΑ: ΣΑΣ ΔΟΘΗΚΕ ΜΙΑ ΚΑΘΕΤΟΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΕΚΕΣΤΕ ΟΡΘΙΟΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΕΤΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΕΙΤΕ ΣΙΩΠΗΡΩΣ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΦΩΝΗ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΤΟΥΣ ΘΕΙΟΥΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ... ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΟΙ ΘΕΪΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ... ΟΙ ΘΕΪΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ... ΤΑ ΦΩΤΟΦΟΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ, ΑΠΟ ΕΚΕΙ, ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ...
ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ, ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ, ΕΧΟΥΝ ΔΕΧΘΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΦΩΤΟΦΟΡΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΘΕΪΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ, ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ ΦΕΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ. ΟΙ ΘΕΪΚΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΟΥΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΔΕ ΑΥΤΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΗΝ ΑΡΜΟΖΟΥΣΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ...
ΕΓΙΝΕ ΔΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΙΚΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΚΕΙΝΗΣ. ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΕΥΤΡΕΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ, ΠΟΤΕ ;
ΟΤΑΝ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΝΟΙΑ ΘΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΟΤΙ, ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΟΤΕΛΑ ΣΤΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ. ΟΤΑΝ Η ΠΥΛΗ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΘΑ ΒΡΕΙ (Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΝΟΙΑ) ΟΤΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΣΘΗΚΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΘΟΥΝ ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΚΑΛΕΣΘΗΚΑΝ. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ !.
Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ ΑΦΟΥ Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΕΠΙΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: «ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΩ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΜΟΥ».
ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΟΦΙΑ, Η ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΕ ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ.
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΚΑΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΑΛΛΑ ΚΑΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΑΠΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ..."

Η Christina το παρουσίασε στις 4 Δεκεμβρίου 2009,.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άγνωστα κείμενα."

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ


Στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. ένας ανατολικός λαός, οι Πέρσες, υπέταξαν όλους τους γειτονικούς τους λαούς, λεηλάτησαν τις χώρες τους και τους υποχρέωσαν να πληρώνουν βαρείς φόρους. Έτσι ο βασιλιάς τους απέκτησε μεγάλη δύναμη και τον προσφωνούσαν "Μεγάλο Βασιλιά". Για να διοικείται καλύτερα το περσικό κράτος, χωρίστηκε σε 20 μεγάλες επαρχίες, τις σατραπείες. Οι σατραπείες που ήταν οι διοικητές των σατραπειών είχαν μεγάλη εξουσία.
Οι Πέρσες ήθελαν να κυριαρχήσουν στις χώρες γύρω από το Αιγαίο Πέλαγος, για να εκμεταλλεύονται τα κέρδη από το εμπόριο. Γι' αυτό το λόγο ήρθαν σε σύγκρουση με τους Έλληνες. Η πολεμική αυτή σύγκρουση Ελλήνων και Περσών έχει μείνει γνωστή με το όνομα "Περσικοί πόλεμοι".

Η πρώτη εκστρατεία των Περσών κατά των Ελλήνων - Η Ιονική Επανάσταση
Οι ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας δεν μπορούσαν να υποφέρουν τη βαριά φορολογία και επαναστάτησαν κατά των Περσών το 499 π.Χ. Από την υπόλοιπη Ελλάδα έστειλαν βοήθεια η Αθήνα και η Ερέτρια. Αρχικά η επανάσταση είχε επιτυχίες, στο τέλος όμως οι Πέρσες νίκησαν τους επαναστάτες και κατέστρεψαν τη Μίλητο που ήταν η κυριότερη από τις Ιωνικές πόλεις.
Η βοήθεια που έστειλαν οι Αθήνα και η Ερέτρια εξόργισε το Δαρείο και έστειλε στρατό για να τις τιμωρήσει με αρχηγό τον Μαρδόνιο. Η εκστρατεία του Μαρδόνιου απέτυχε, γιατί στα παράλια του Άθω, στη Χαλκιδική, καταστράφηκε ο περσικός στόλος από τρικυμία. Έτσι ο Μαρδόνιος γύρισε άπρακτος στην Περσία. Αυτή όμως ήταν η πρώτη επίθεση των Περσών κατά των Ελλήνων το 492 π.Χ.


Η μάχη του Μαραθώνα
Οι Πέρσες έκαναν νέα εκστρατεία το 490 π.Χ. με αρχηγούς το Δάτη και Αρταφέρνη. Ο Περσικός στόλος αποβίβασε πολύ στρατό στην Ερέτρια και την κατέστρεψε τελείως.
Αργότερα, οι Πέρσες πήγαν στο Μαραθώνα της Αττικής. Οι Αθηναίοι έστειλαν τότε ένα δρομέα να ζητήσει βοήθεια από τη Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες όμως δεν έστειλαν έγκαιρα στρατό. Είπαν ότι είχαν κάποια θρησκευτική γιορτή, στην οποία έπρεπε να παρευρίσκονται όλοι. Μόνο η μικρή πόλη Πλαταιές της Βοιωτίας έστειλε βοήθεια, κερδίζοντας έτσι την ευγνωμοσύνη τους.
Οι δύο στρατοί παρατάχτηκαν για να δώσουν μάχη και οι περισσότεροι Πέρσες στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο. Αντίθετα, ο Μιλτιάδης, ο στρατηγός των Αθηναίων, ενίσχυσε τα άκρα και άφησε το κέντρο ασθενές. Οι Αθηναίοι επιτέθηκαν με ορμή. Ξαφνιάστηκαν οι Πέρσες και έτσι δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τα τόξα τους. Η μάχη έγινε σώμα με σώμα. Οι Αθηναίοι εξοπλισμένοι κατάλληλα για τέτοιο αγώνα, έτρεψαν γρήγορα σε φυγή τα αδύνατα άκρα της περσικής παράταξης. Οι Πέρσες βρέθηκαν κυκλωμένοι και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Τότε άρχισε μια τρομερή εξόντωση. Πολλοί Πέρσες έχασαν τον προσανατολισμό τους και έπεφταν στο έλος που υπήρχε εκεί κοντά. Μερικοί έτρεξαν προς τα καράβια. Οι Έλληνες τους έφτασαν προσπαθούσαν να τους σταματήσουν πριν φύγουν. Οι απώλειες των Περσών ήταν μεγάλες. Ο Κυναίγειρος, αδελφός του ποιητή Αισχύλου, προσπάθησε να κρατήσει με το χέρι του ένα καράβι και οι Πέρσες του έκοψαν το χέρι με τσεκούρι και στο τέλος τον σκότωσαν. Με τόση γενναιότητα πολέμησαν οι Έλληνες.
Οι Πέρσες τότε σκέφτηκαν να επιτεθούν στους Αθηναίους από τη θάλασσα. Όμως οι Αθηναίοι κατάλαβαν το σχέδιο των Περσών και πριν αυτοί φτάσουν στο Φάληρο είχαν παραταχθεί ήδη για μάχη. Οι Πέρσες τότε γύρισαν πίσω στη χώρα τους άπρακτοι.
Η μάχη στο Μαραθώνα ενθουσίασε όλους τους Έλληνες γιατί φάνηκε ότι οι Πέρσες δεν είναι ανίκητοι. Η νίκη των Αθηναίων στο Μαραθώνα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για την ιστορία όλης της Ευρώπης.


Η μάχη των Θερμοπυλών
Δέκα χρόνια μετά την ήττα στο Μαραθώνα, οι Πέρσες πραγματοποίησαν το 480π.Χ. νέα, μεγαλύτερη εκστρατεία κατά των Ελλήνων. Αρχηγός της εκστρατείας αυτή τη φορά ήταν ο ίδιος ο βασιλιάς των Περσών, ο Ξέρξης γιος του Δαρείου.
Ο μεγάλος κίνδυνος έκανε τους Έλληνες να κάνουν πέρα τις διαφορές τους και να ενωθούν. Ο ελληνικός στρατός με αρχηγό το βασιλιά της ΣπάρτηςΛεωνίδα, συγκεντρώθηκε στις Θερμοπύλες, που ήταν ο μοναδικός δρόμος που οδηγούσε στην Κεντρική Ελλάδα και δεν ξεπερνούσε τα πενήντα μέτρα πλάτος.
Όταν έφτασε εκεί ο Ξέρξης, ζήτησε από τους Έλληνες να παραδωθούν. Η απάντηση του Λεωνίδα ήταν "Μολών λαβέ" (έλα να τα πάρεις). Κι άρχισε η επίθεση. Κάθε φορά που προσπαθούσαν οι Πέρσες να περάσουν αποκρούονταν από τους γενναίους υπερασπιστές αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς. Επί δύο μέρες η μάχη συνεχιζόταν ασταμάτητα. Η σύγκρουση ήταν συγκλονιστική.
Τον Ξέρξη τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση ο Εφιάλτης, ο οποίος οδήγησε ένα περσικό τμήμα σε ένα μονοπάτι πίσω από τους Έλληνες. Ο Λεωνίδας, όταν αντιλήφθηκε ότι κινδύνευε να κυκλωθεί, έδωσε εντολή στους άλλους Έλληνες να φύγουν. Αυτός και οι 300 Σπαρτιάτες, πιστοί τους νόμους της πατρίδας τους, θα έμεναν ως το τέλος. Με τη θέλησή τους έμειναν μαζί τους 700 Θεσπιείς. Στην άνιση μάχη που ακολούθησε σκοτώθηκαν όλοι οι Έλληνες, αλλά το παράδειγμα της φιλοπατρίας τους έμεινε αιώνιο στην Ιστορία.


Η ναυμαχία της Σαλαμίνας
Ο περσικός στρατός, μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, βάδισε προς τα νότια. Οι Αθηναίοι, βλέποντας ότι ήταν ο επόμενος στόχος του Ξέρξη, ζήτησαν χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός έλεγε ότι θα τους έζωσαν τα "ξύλινα τείχη". Τότε μερικοί έφτιαξαν ξύλινα τείχη γύρω από την Ακρόπολη και έμειναν εκεί. Οι περισσότεροι όμως άκουσαν το Θεμιστοκλή που τους είπε ότι ο χρησμός εννοούσε τα πολεμικά καράβια. Στο μεταξύ ο Ξέρξης έφτασε στην Αθήνα, νίκησε τος λίγους υπερασπιστές της Ακρόπολης και έκαψε όλη την πόλη.
Ο Περσικός στόλος κατευθυνόταν προς τον Ισθμό της Κορίνθου . Οι πιο πολλοί Έλληνες πίστευαν ότι έπρεπε να ναυμαχήσουν στην ανοικτή θάλασσα, δίπλα στον Ισθμό, για να μπορέσουν να επιστρέψουν αμέσως στις πόλεις τους και να τις υπερασπιστούν, αν νικούσαν οι Πέρσες. Την ίδια γνώμη είχε και ο Σπαρτιάτης ναύαρχος του στόλου, ο Ευρυβιάδης. Ο Θεμιστοκλής όμως κατάλαβε ότι θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να νικήσουν τους Πέρσες, αν η ναυμαχία γινόταν σε στενό πέρασμα, όπως ήταν ο χώρος ανάμεσα στη Σαλαμίνα και την Αττική. Εκεί τα βαριά και ογκώδη περσικά πλοία δε θα μπορούσαν να κινούνται εύκολα. Τελικά επικράτησε η γνώμη του Θεμιστοκλή.
Όπως είχε προβλέψει ο Θεμιστοκλής, τα ευκίνητα και ελαφρά ελληνικά πλοία, οι τριήρεις προξένησαν μεγάλες ζημιές στα περσικά και η ναυμαχία έληξε στη Σαλαμίνα με πανωλεθρία των Περσών (480 π.Χ.). Τότε ο Ξέρξης γύρισε απογοητευμένος στην Περσία, αφού άφησε ένα μέρος του στρατού του να συνεχίσει τον πόλεμο κάτω από τις διαταγές του Μαρδόνιου.
Η μάχη των Πλαταιών
Την επόμενη χρονιά, το 479π.Χ., ο Μαρδόνιος προσπάθησε να συμμαχήσει με τους Αθηναίους. Αυτοί όμως αρνήθηκαν. Τότε οι Πέρσες έκαψαν ξανά την Αθήνα. Οι Έλληνες όμως δεν άφησαν το Μαρδόνιο να συνεχίσει τις καταστροφές και ενωμένοι τον αντιμετώπισαν στις Πλαταιές.
Το μέρος που επιλέχθηκε, από τον αρχηγό του ελληνικού στρατού Παυσανία, να δοθεί η μάχη δεν ήταν επίπεδο. Έτσι δυσκολευόταν το ιππικό των Περσών. Την πρώτη επίθεση την έκαναν οι Πέρσες. Πλησίασαν τους Σπαρτιάτες και αφού έστησαν στη γη τις πελώριες ασπίδες τους, άρχισαν να ρίχνουν βροχή τα βέλη τους. Οι Σπαρτιάτες προφυλαγμένοι με τις ασπίδες και τις πανοπλίες τους, περίμεναν. Όταν δόθηκε το σύνθημα, όρμησαν με μεγάλη ένταση και ανέτρεψαν το τείχος που είχαν φτιάξει οι Πέρσες με τις ασπίδες τους. Μάλιστα ένας Σπαρτιάτης σκότωσε τον αρχηγό των Περσών Μαρδόνιο.
Στο μεταξύ οι Αθηναίοι νίκησαν τους συμμάχους των Περσών που ήταν παρατεταγμένοι απέναντί τους και εν συνεχεία όλοι οι Έλληνες μαζί επιτέθηκαν στο στρατόπεδο των Περσών. Γρήγορα σκαρφάλωσαν στα τείχη και ανάγκασαν τους Πέρσες να το εγκαταλείψουν και να φύγουν τελικά από την Ελλάδα.
Λίγο αργότερα οι Πέρσες νικήθηκαν και στη θάλασσα της Μυκάλης. Έτσι έπαψαν να αποτελούν κίνδυνο για την Ελλάδα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ"

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

ΑΙΣΩΠΟΣ


Περίφημος αρχαίος Έλληνας συγγραφέας παραμυθιών, μυθοποιός.
Πότε γεννήθηκε και πότε πέθανε δεν είναι απόλυτα γνωστό. Για χρονολογία στη γέννησή του αναφέρεται το τέλος του 7ου αιώνα ή η αρχή του 6ου, δηλαδή περίπου το 600 π.Χ. Πατρίδα του λένε πως είναι το Αμόριο της Φρυγίας, η Λυδία, η Θράκη ή η Σάμος.
Ο Αίσωπος ήταν προικισμένος από τη φύση με μεγάλη εξυπνάδα, αγαπούσε την ελευθερία κι έγινε γνωστός στην αρχαιότητα για τους μύθους του σε όλο τον κόσμο. Η ζωή, όμως τον τιμώρησε να είναι σκλάβος. Ήταν ο ασχημότερος από τους ανθρώπους. Είχε μακρουλό κεφάλι, κοντό λαιμό, πλατιά μύτη, μεγάλα χείλη, στραβά πόδια, καμπούρα, κοιλιά και το χειρότερο ήταν βραδύγλωσσος.
Το χρώμα του ήταν μαύρο, για τούτο και του έδωσαν τ' όνομα Αίσωπος που είναι το ίδιο με τη λέξη Αιθίοπας, που θα πει Αράπης.
 Όταν ήθελε να δώσει κάποια συμβουλή, μεταχειριζόταν πάντοτε το παραμύθι, χρησιμοποιώντας ζώα στη διήγησή του που μιλούσαν μεταξύ τους παραστατικά. Μερικοί λένε πως ο Αίσωπος ήταν πρόσωπο φανταστικό. Ο ιστορικός Ηρόδοτος, όμως, αναφέρει πως υπήρξε και μάλιστα πως ήταν δούλος του Σάμιου Ιόδμονα που αργότερα ελευθερώθηκε, για να σκοτωθεί από τους κατοίκους των Δελφών.
Για το θάνατό του έχουμε κι αυτές τις εκδοχές που δεν ξέρουμε, αν είναι αληθινές. Η μία είναι πως, όταν κάποτε πήγε στους Δελφούς, κατηγόρησε τους κατοίκους ότι δεν καλλιεργούν τη γη, για να τους δώσει τ' αγαθά της και να ζήσουν σαν τους εργατικούς ανθρώπους, αλλά πως περιμένουν τους ξένους να φέρουν τ' αφιερώματά τους στο ναό του Απόλλωνα, για να τα πάρουν εκείνοι. Οι κάτοικοι θύμωσαν γι' αυτά που τους είπε και τον σκότωσαν. Η δεύτερη εκδοχή είναι πως ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος τον έστειλε να κάνει θυσία στον Απόλλωνα και να μοιράσει στους κατοίκους των Δελφών χρήματα.
Ο Αίσωπος πρόσφερε τη θυσία, μα τα χρήματα τα έστειλε ξανά στις Σάρδεις, χωρίς να τα μοιράσει στους κατοίκους των Δελφών, γιατί πίστεψε πως δεν έπρεπε να τα πάρουν. Οι κάτοικοι, για να τον εκδικηθούν, έκρυψαν στα πράγματά του το χρυσό ποτήρι του Θεού Απόλλωνα και φανέρωσαν σε λίγο που τα έψαξαν, πως ήταν ένας κλέφτης. Τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον γκρέμισαν από την Υάμπεια την κορυφή του Παρνασσού, από εκεί που πετούσαν τους κακούργους. Στους Δελφούς, όμως, ύστερα από λίγο καιρό έπεσε αρρώστια και μεγάλες συμφορές κι αυτά αποδόθηκαν στον άδικο θάνατο του Αίσωπου. Για να ξεπλύνουν το "αισώπειον αίμα", αναγκάστηκαν να πληρώσουν ένα μεγάλο ποσό και του έστησαν, για να τον τιμήσουν στήλη αναμνηστική.
Ο Αίσωπος δεν έγραψε τους μύθους του, όπως κι ο Σωκράτης δεν έγραψε τη φιλοσοφία του.
 Σε κατάλληλες στιγμές τους έφτιαχνε στη μνήμη του και τους παρουσίασε πολύ όμορφους. Είχε την ικανότητα να τους διηγείται με τέχνη και πρωτοτυπία έτσι που η διδακτικότητά τους να κάνει μεγάλη εντύπωση.
Τόσο γνωστός έγινε ο Αίσωπος, έτσι που οι μύθοι του μεταφράστηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες κι ο ίδιος αναφέρεται και στις κωμωδίες του Αριστοφάνη ακόμα.
Στην αρχαιότητα, όταν ήθελαν να φανερώσουν πως κάποιος είναι αγράμματος, έλεγαν πως "ούτε τον Αίσωπο δεν ξέρει".
Οι αισώπειοι μύθοι σατιρίζουν, φανερώνουν του λαού τη σοφία, διδάσκουν. Μύθους έγραψαν και άλλοι, όπως ο Ρωμαίος Φαίδρος, οι Γάλλοι Λα Φονταίν και Φλοράν, ο Ρώσος Κρυλόφ, χωρίς να φτάσουν στη διασημότητα τον Αίσωπο.
 Οι μύθοι


Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός.
Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί.
Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.
Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο.
Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός».
 Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.
Λέγεται πως διηγιόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους.
 Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΙΣΩΠΟΣ"

Ο Κωνστ. Καραμανλής.......βλάχος!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Κωνστ. Καραμανλής.......βλάχος!"

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ


Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα. Είναι μέρες ηλιόλουστες χωρίς σύννεφα και ανέμους.
 Η ονομασία τους προήλθε από τις αλκυόνες που τις μέρες αυτές γεννούν. Οι «Αλκυονίδες ημέρες» τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου εκάστου έτους, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου.

Σύμφωνα με τον μύθο, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.
Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.
Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας.
Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία.
Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητος καθώς ήταν να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.
Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της.
Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.
Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της.
Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.

Οι Αλκυονίδες Νήσοι ή Καλά Νησιά είναι συστάδα ακατοίκητων νησιών της Αλκυονίδας θάλασσας,
στα βορειοανατολικά του Κορινθιακού κόλπου. Αποτελείται από τα νησιά Ζωοδόχος Πηγή, Δασκαλιό, Γλαρονήσι, Πρασονήσι και Πλατεία.

Βρίσκονται (Β.38 06΄ 48΄΄ Α.22 59΄ 33΄΄) στο δυτικό τμήμα του Κορινθιακού κόλπου, απέναντι από το ακρωτήριο Ολμιών. Το νησιωτικό σύμπλεγμα αποτελείται από τέσσερα νησιά: τη Ζωοδόχο Πηγή, το Δασκαλειό, το Γλαρονήσι και το Πρασονήσι. Είναι άνυδρα και υπάρχουν ελάχιστα κτίσματα σε αυτά, καθώς επίσης και ιχθυοκαλιέργιες. Στο έδαφός τους έχουν εντοπιστεί ερείπια αρχαίων εγκαταστάσεων.
Η περιοχή παρουσιάζει υψηλή σεισμικότητα, με τελευταίο παράδειγμα τους σεισμούς του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1981, μεγέθους άνω των 6 Ρίχτερ, που έπληξαν την Αθήνα και τις γειτονικές περιοχές. Το φαινόμενο οφείλεται στο σύστημα δυνάμεων που δρα στην περιοχή και τείνει να διευρύνει τον Κορινθιακό κόλπο 2-3 χιλιοστά ετησίως. Η συνεχής αυτή συσσώρευση τεκτονικών τάσεων εγκυμονεί κινδύνους νέων σεισμών στην περιοχή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ"

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

  Τα γνήσια μανιάτικα ονόματα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη κατάληξη πριν το 1600. Ιδιαίτερα όσα είναι γνήσια επώνυμα και όχι πατρωνυμικά.000
1) Γιατί τα από το βυζαντινό -άκιος προερχόμενα σε -άκης (και -άκος μεταγενέστερα) μανιάτικα ονόματα είναι πριν το 1600 πατρωνυμικά, και όχι επώνυμα. Περίπου το ίδιο συμβαίνει σε άλλες Ελληνικές «ατόφιες» περιοχές όπως η Αθήνα (τότε), το Μεσολόγγι, ο Μιστράς, το Ναύπλιο. Τελευταίοι που «κόλλησαν» το -άκης είναι οι Κρητικοί κι οι Αρβανίτες της Β. Ελλάδας (Θράκη κ.λ.π.) γι’ αυτό και το διατηρούν μιας και ενώθηκαν τελευταίοι με την Ελλάδα και το «κόλλησαν» αργότερα στα ονόματα τους ομαδικά.
Το -άκιος είναι βαφτιστικό αυτών πού λέγονταν «Ρωμιοί» δηλ. των απογόνων των κατοίκων του Ελλαδικού χώρου απ' το 212 ως τον 10ο αιώνα μ.Χ. Από κει κι ύστερα γίνεται βαφτιστικό και πατρωνυμικό και από κει πατρωνυμικό και επώνυμο με τη μορφή του -άκης και -άκος. Το -άκος το πρόσθεσαν οι Μανιάτες μετά το ‘21 μιας και τόχαν κι αυτό σε μικρότερη κλίμακα και εναλλακτικά με το -άκης για να δείξουν ιδιαίτερη καταγωγή, αφού και το παλιό τους -άκης το είχαν ήδη από παλιά ή αντιγράψει απ' αυτούς πολλοί άλλοι.
Έτσι πολλοί πού το όνομα τους ήταν σε -άκης το άλλαξαν σε -άκος. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το 1960 (π.χ. ο Μιχαλιόλας έγινε μετά το 1930 Μιχαλολιάκος και «επέστρεψε» στο Μιχαλόλιας μετά το 1960. Ο Μπόφος έγινε Μποφάκος και «επέστρεψε» στο Μπόφος τώρα τελευταία. Ο Μουσούρος έγινε Μουσουράκος και ξανάγινε Μουσοϋρος ή Κάσσης (το παλιότερο του) μετά το 1970. Ο Γιατράκης τόκαμε Γιατράκος μετά το 1880 και το κρατά. Ο Λεοντακιανάκης τόκαμε Λεοντακιανάκος (δύο αδέρφια γράφονται ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς) . Ο Στρατογιαννάκης τόκαμε Στρατογιαννάκος και πλήθος άλλοι.
Επειδή όμως και οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας είχαν από παλιά το –άκης, όπως κι οι Μανιάτες, για να μοιάσουν κι αυτοί με τους Μανιάτες, θαύμαζαν, ζήλευαν ή φοβόντουσαν τους άγριους ορεσίβιους — μην ξεχνάμε ότι οι Μανιάτες λεγόντουσαν, στην Επανάσταση του 1821 και πριν, επίσημα Σπαρτιάτες (η σημερινή Σπάρτη δεν υπήρχε) και συνοίκησαν κι αυτοί στην νέα Σπάρτη (1834 κ.ε.), μιας και η παροιμία τους αυτών των ίδιων λέει «ΟΙ Μανιάτες στη Βουλή κι οι Σπαρτιάτες; στη βοσκή», έπιασαν κι αυτοί και κάνανε τα ονόματά τους (με πιο φανατισμό απ' τους ίδιους τους Μανιάτες) τώρα στον εικοστό αιώνα κι αυτοί σε —άκος. Ιδιαίτερα η πλευρά των Μπαρδουνοχωριών —Βόρ. Γυθείου— Β. Ταϋγέτου και Σπάρτης.
Έτσι οι σε -άκος πλήθυναν στη Λακωνία, χωρίς όμως όσοι τόχαν νάνε Μανιάτες, παρά μόνο σε πολύ μικρό ποσοστό. Αντίθετα στους Μέσα Μανιάτες (κι όσους απ' τους Σπαρτιάτες τάχαν πριν από το 1821) διατηρήθηκε και το -άκης εξ ίσου με το -άκος. Αλλά στη Μέσα Μάνη όπως είπαμε το -άκης ήταν πατρωνυμικό και τόχαν όλοι. Τα πραγματικά ονόματά τους ήταν σε άλλες καταλήξεις που θα πούμε αμέσως μετά την επόμενη παράγραφο.
Τα οικογενειακά των Μανιατών όλων ήταν σε -ιάνος (ιταλόμορφα). Χωρίς κανείς να γράφεται στα χαρτιά έτσι, ανήκει σε μία (με στενή ή ευρεία έννοια) οικογένεια πούχει καταλήξεις σε -ιάνος (θηλ. -άνιζα) (Νικλιάνος, Τσουλιάνος. Μιχαλακιάνος. Μπαθριάνος. Ρικιάνος. Γιαννουκιάνος. Ζερβακιάνος). Το -ιάνος σημαίνει σύνολο ανθρώπων πούχουν συγγένεια εξ αίματος (άσχετο αν πολλοί «κολλούσαν» με τον καιρό, λόγω συμμαχίας ή αγχιστείας (= σώγαμπροι). Έτσι·. όλοι οι Μανιάτες οποιοδήποτε επώνυμο κι αν έχουν η οικογενειακή τους κατάληξη είναι -ιάνος, όσο κι αν διευρυνθεί γενεαλογικά.
Μιχαλίτσης, το μέλος της οικογένειας: Μιχαλιτσιάνος.
Δρακουλάκος, το μέλος της οικογένειας: Δρακουλιάνος.
Λεφατζής. το μέλος της οικογένειας: Λεφαγγιάνος.
Κάσσης. το μέλος της οικογένειας: Καχιάνος.
Μπράτης, το μέλος της οικογένειας: Μπραϊτιάνος.
Καγιάλες. το μέλος της οικογένειας: Καγιαλιάνος.
Αρμυράντες, το μέλος της οικογένειας: Αρμυραντιάνος.
Λιόπουλος, το μέλος της οικογένειας:Λιοπουλιάνος.
Οι συνοικισμοί πάλι πούχουν το όνομά τους από οικογένειες έχουν κατάληξη σε -ιάνικα: Κριελιάνικα. Σκαφιδιάνικα, Μερμηγκιάνικα. Νομίζω ότι όπου υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο τόποι ή χωριά με τέτοια κατάληξη μαρτυρούν μανιάτικη παρουσία εκεί.
2) Το —έας είναι παλαιά μανιάτικη κατάληξη (πριν το 1600 υπήρχε κι αλλού ίσως.) . Είναι αποκλειστικά σχεδόν μανιάτικη σήμερα. Όπου υπάρχει άνθρωπος σε —έας είναι Μανιάτης 99%. Συναντιέται συχνότερα μετά το 1800 στη Μεσσηνιακή Μάνη πριν ήταν εναλλακτικό με το —άκης. Στη Μέσα Μάνη σπανιότερο μετά το 1800. Το —έας προέρχεται από περιγραφικό (μεγεθυντικό σωματικών ή άλλων γνωρισμάτων) επίθετο, όπως π.χ. Αχειλαρέας (αυτός πούχει μεγάλα χείλη) , Κοιλαρέας, Παδαρέας, Μυταρέας κλπ. Έτσι έχομε το Καβλέας, Χορταρέας κλπ. και μετά, τα πατρωνυμικά Χρηστέας, Χριστοδουλέας, Σαραντέας πού γίνονται μετά και καταληκτικά επιθέτων (αν και το —έας είναι μεγεθυντικό, ενώ το -άκιος σμικρυντικό ωστόσο εναλλάσσονται) :Βαχαβιολέας, Κουρέας (από το Κούρος = κόκορας), Αρκουδέας, Κατσουλέας κλπ.
3) Τα σε —όγιαννης δείχνουν σίγουρη μεσομανιάτικη καταγωγή. Οι υπόλοιποι Ελλαδίτες έχουν την ίδια κατάληξη άλλα με άλλο τονισμό (-όγιαννης). Φραγκόγιαννης, Βαβουλόγιαννης, Βιτσιλόγιαννης, Γιωργουλόγιαννης, Λυκόγιαννης, Αγριόγιαννης, Λιόγιαννης, Ψουρόγιαννης, Κλεφτόγιαννης, Καλογερόγιαννης κλπ. (Πρβλ. τα Κεφαλογιάννης, Βαρδινογιάννης, Τσιρογιάννης, Κοντογιάννης).
4) Τα σε -όλιας δείχνουν σίγουρη μανιάτικη καταγωγή (τα μη μανιάτικα είναι σε -ολιάς). Το β’ συνθετικό είναι Λίας = Ηλίας (εκτός Μάνης είναι Λιάς). Έτσι: Μπουρόλιας. Πετρόλιας, Μιχαλόλιας κλπ. Τα σε -όκωτσος -όπετρος κλπ. γίνονται ανάλογα: Κουφόπετρος, Πηλόκωτσος κι όχι Κουφοπέτρος.
5) Τα σε -όδημας (β' συνθ. είναι Δήμας) το ίδιο με τα προηγούμενα: Γιαννακόδημας Χουλόδημας, Παπαδόδημας κλπ. πρβλ.
εκτός Μάνης: Μπρεδήμας, Κατσαδήμας.
6) Τα σε -όγγονας είναι όλα μανιάτικα σίγουρα όσο κανένα άλλο (β' συνθετικό: όγγονας): Παπαδόγγονας, Δημαρόγγονας, Λιακόγγονας.
7) Τα σε -έλος. Μοιάζουν με άλλα ανάλογα εκτός Μάνης π.χ. των νησιών): Ταυραντζέλος, Μπαθρέλος, Καπαρέλος, Κατσιβαρδέλος (ας σημειωθεί ότι μόνο η κατάληξη είναι ιταλόμορφη η υπόλοιπη ρίζα Ελληνική).
8) Τα σε -άρος είναι χαρακτηριστικά μανιάτικα: Καλονάρος (Καλονιοί), Λαουνάρος, Κατσικάρος, Τσιμπιδάρος, Καπερνάρος, Τορνάρος, Σκανταλάρος, Αντώναρος, Κουτριγάρος, Καναβάρος, Κοντράρος.
Μερικά είναι παρατσούκλια που δίνονταν λόγω ομοιότητας με διάσημους άντρες.
9) Σε -ούρος (μη έχοντας όμως σχέση ή ρίζα τους με ιταλικά) : Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Γιαννακούρος και Φατούρος, Φερεντούρος, Πατσούρος (που έχουν ιταλική ρίζα).
10) ιταλοκατάληκτα σε -ούτσος (χωρίς ιταλική ρίζα): Μαυρούτσος, Καρλούτσος.
11) Σε -ώτσος: Κοτρώτσος, Βρώτσος.
12) Σε -άτσος: Κουβάτσος.
13) Σε –ούνος: Μπουφούνος, Τσατσαρούνος.
14) Σε -ούζος: Κωσταντούζος, Αραούζος κλπ.
15) ιταλόμορφα: Κοβορίνος, Μπαλίνης, Κάσσης(;), Δεκούλος, Αλετουράνος, Μονέδας, Μαντούβαλος(;), Ρίτσος(;), Καντήρος(;), Ρόζος, Βεντίκος(;), Μπουρίκος(;), Σάσσαρης, Μαγγιόρος, Μπαλιτσάρης(;), Τσαπατσάρης(;), Βαραμέντης, Δραγουμάνος, Ντουρέκας(;), Μέντισης(=Γιατράκης).
16) Ξενικά: Νίκλος, Γαλλάκος, Γουλλιέρμος, Μόσκοβος, Ντούβας, Νέγκας, Μπράτης, Σκλαβούνος, Αρναούτης, Αρβανίτης, Καντραμπασιάνος, Σερεμετάκης, Καούρης, Μπραίμης, Κασίμης, Μπερδέσης(;), Καραντάνης, Μπιράκος(;), Μουσούλης, Αχριάνης, Σαλούφας(;), Χασανάκος, Σμαηλιάνος, Καραμαλής, Μουσταφάς, Κιοπέης, Μπουραζάνης(:), Νταϊφάς, Καραμάνης, Σαλίχος, Κατσίρης, Μορφίρης(;), Μποντίλας, Μποζαγριέγος, Σιβίλιας, Κατελάνος, Αρμυράντες(;), Μπουδιγάδες (μετά Βουδιγάρης), Κάρλες, Καγιάλες, Κατσαφάδος, Κατραμάδος.
17) Βυζαντινά: Κοσμάς, Πόθος, Πάτρος (Πάτρων), Μόφορης, Δεμέστιχας, Γερακάρης, Μεσίσκλης, Λυμπέρης, Παντελέος, Καπηλωρύχος(;).
18) Σε -αίος: Κουτσιλαίος, Κοτιλαίος, Γιαμπαίος.
19) Τα σε -όπουλος είναι πατρωνυμικά, αλλά σπανιότατα επίθετα: Γεωργόπουλος, Μιχαλόπουλος, Δικαιόπουλος. Θάλεγε κανείς ότι ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα τα πατρωνυμικά -όπουλος έγιναν επίθετα, στην Μάνη «δεν πρόφτασαν» να γίνουν.
Κανένα από τα ξενικά επώνυμα δεν σημαίνει ξενική καταγωγή παρά μόνο σε σπανιότατες περιπτώσεις. Έδιναν ξενικό ή Ελληνικό παρατσούκλι σε ντόπιους Μανιάτες, επειδή έμοιαζαν στο παρουσιαστικό ή ήταν οπαδοί με κάποιον διάσημο άντρα έλληνα ή ξένο της εποχής τους (π.χ. Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Καλλέργης). Αυτό συμβαίνει ως και σήμερα.
Από το βιβλίο του Κυριάκου Δ. Κάσση «Μοιρολόγια της Μέσα Μάνης Α’» Αθήνα 1979.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ"

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

GREEK SURNAMES

Δεν έχετε αναρωτηθεί άραγε ποτέ για το από πού προέρχεται το όνομά σας; Το Επίθετό σας; Στη παρακάτω λίστα κάνουμε μια παρουσίαση και… που ξέρετε; Ίσως βρείτε και το δικό σας!!!

Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά, παρουσιάζοντας αλφαβητικά μια σειρά από επίθετα που συναντάμε στις επαγγελματικές μας συναλλαγές, στις φιλικές μας σχέσεις ή στις συζητήσεις μας.

Αρναούτης =Προέρχεται από την τουρκική λέξη arnaut που σημαίνει <Αλβανός>
Ασίκης =Προέρχεται από επίσης τουρκική λέξη asik που σημαίνει <εραστής>
Ασλάνης= Είναι και αυτή τούρκικη λέξη που σημαίνει <λιοντάρι>
Βαγενάς= Προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη βαγίνιον/ βαγένι που μεταφράζεται ως <βαρελάς>
Βοναπάρτης =Το επώνυμο του Μεγάλου Ναπολέοντα αλλά και πολλών νεοελλήνων όπως θα διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας τον τηλεφωνικό κατάλογο προέρχεται από την ιταλική φράση buona parte που σημαίνει <καλή μέρα>
Βεκιάρης =Προέρχεται από την τουρκική λέξη bekar που σημαίνει ανύπαντρος
Βελέντζας προέρχεται από τη λέξη velentza που είναι χοντρή, χωριάτικη κουβέρτα
Βελής προέρχεται από την τουρκική λέξη veli που σημαίνει κυβερνήτης, νομάρχης, διοικητής.
Βενιέρης το εν λόγω επώνυμο μας έρχεται από την Ιταλία, όπου venier σημαίνει … όνομα
Βικέλας είναι σλαβική λέξη από το bik που σημαίνει ταύρος
Βογιατζής μας έρχεται από τους εξ ανατολών γείτονες από την τουρκική λέξη boyaci που είναι ο μπογιατζής
Βόγλης προέρχεται από την αλβανική λέξη vogel που σημαίνει μικρός
Βότσης είναι από το αρβανίτικο voci που σημαίνει μικρό παιδί, μούτσος
Βουγάς προέρχεται από την τουρκική λέξη bug που σημαίνει αρχηγός.
Βούζας προέρχεται από τουρκική λέξη buz που σημαίνει πάγος
Γαϊτάνος προέρχεται από την τουρκική λέξη gaytan που μεταφράζεται ως κορδόνι
Γαρμπής Η λέξη είναι αραβική από το garb και σημαίνει δύση
Γιαρμάς προέρχεται από την τουρκική λέξη yarma που σημαίνει σχίσιμο
Γιαχνής προέρχεται από τη λέξη yahni που σημαίνει λάχανο με κρέας
Γκίνης είναι ο Γιάννης στα αλβανικά από το gine
Γκλάβας προέρχεται από τη σλαβική λέξη glava που σημαίνει κεφαλή
Γκολέμης είναι ο μεγάλος και προέρχεται από το σλαβικό golem
Γρανίτσας σλαβική λέξη granica που σημαίνει σύνορα
Δαβάκης προέρχεται από την τουρκική λέξη tabak που σημαίνει βυρσοδέψης
Δαφέρμος Ιταλικής προελεύσεως επώνυμο από τη λέξη de fermo που σημαίνει βέβαιος, σταθερός
Δέδες είναι ο παππούς στα τούρκικα
Δεμέστιχας προέρχεται από την ιταλική λέξη da mestica που μεταφράζεται σαν μείγμα χρωμάτων
Δούρος είναι ο αλύγιστος ,προέρχεται από την ιταλική λέξη duro
Ζαίμης προέρχεται από την ιταλική λέξη zaim που σημαίνει φοροεισπράκτορας
Ζηρίνης είναι ο ξανθός και προέρχεται από την περσική λέξη zarin
Ζολώτας είναι ρώσικης προέλευσης από το zoloto που σημαίνει χρυσάφι
Ζορμπάς ένα από τα γνωστά επώνυμα σε όλον τον κόσμο λόγω της κινηματογραφικής επιτυχίας του Άντονυ Κουίν , σημαίνει άτακτος και ταραξίας προερχόμενο από το τούρκικο zorba.
Ιντζές τούρκικη λέξη ( ince ) που μεταφράζεται σαν λεπτός, πονηρός
Καββαδάς είναι σέρβικη λέξη ( kavad ) που σημαίνει μανδύας
Καγιάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη kaya που σημαίνει βράχος
Καζαντζής είναι ο λεβητοποιός ,προέρχεται από τα τούρκικα ( kazanci )
Κακουλίδης η λέξη είναι περσική και σημαίνει βόστρυχος ( kakul )
Καλαφάτης η λέξη σημαίνει αλείφω πλοίο με πίσσα , από την ιταλική λέξη calafato
Κάλφας είναι ο βοηθός , προέρχεται από την λέξη kalfa
Καμμένος δεν σημαίνει κυριολεκτικά καμένος , αλλά προέρχεται από την λέξη kamen που σημαίνει πέτρα.
Καμπάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη kaba που σημαίνει ακατέργαστος , κοινός.
Καπλάνης σημαίνει τίγρης στα τούρκικα ( caplan )
Καραγκιόζης είναι βέβαια το όνομα του γνωστού ήρωα του θεάτρου των σκιών, προέρχεται από την τούρκικη λέξη karagoz που σημαίνει μαυρομάτης δηλ. αυτός που έχει μαύρο μάτι.
Καραλής είναι από το τούρκικο kara ali που σημαίνει μαύρος Αλής.
Καραμπάσης σημαίνει παπάς και προέρχεται από την τούρκικη λέξη karabas
Καράμπελας είναι ο μαύρος / κακός μπελάς, από το τούρκικο kara bela
Καρατζάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη karaca που σημαίνει ζαρκάδι αλλά και μελαχρινός.
Καρράς σημαίνει μαύρος ( τούρκικα kara )
Καρτάλης σημαίνει αστός από την λέξη kartal
Καφαντάρης είναι τούρκικη λέξη ( από το kafadar ) που σημαίνει σύντροφος.
Κεντέρης σημαίνει λύπη , προερχόμενο από το τούρκικο keder.
Κυμούντρης και προέρχεται από την ελληνικότατη λέξη κύμα + μουντάρω που σημαίνει δαμάζω, δηλαδή αυτός που κυριεύει , δαμάζει τα κύματα καθώς όλοι οι Κιμουντρέοι ήταν θαλασσινοί , ζούσαν στην Πελοπόννησο και μετά στην Σμύρνη της Μ. Ασίας.
Κούβελος προέρχεται από την ιταλική λέξη covele που είναι η κουφάλα του δένδρου
Κούγιας είναι ο πεταλωτής , έχει τις ρίζες του στην σλαβική λέξη kuja.
Κουγιουμτζής προέρχεται από την τούρκικη λέξη kuyummci που σημαίνει χρυσοχόος .
Λέκκας είναι από τα ονόματα που προέρχονται από παραφρασμένα βαφτιστικά ονόματα. Είναι αλλοίωση της αρβανίτικης λέξης lekka που σημαίνει ο…Αλέκος.
Λιάνης προέρχεται από την γαλλική λέξη liane που σημαίνει δένω.
Λιάπης είναι αρβανίτικη λέξη και έτσι λένε τον κάτοικο της νότιας αλβανιασ.
Λιάρος Προέρχεται από το αρβανίτικο lare που σημαίνει παρδαλός π. χ για το κατσίκι
Μάλας σημαίνει μυστρί και προέρχεται από την τουρκική λέξη mala.
Ματράκης σημαίνει ραβδί
Μουτάφης προέρχεται από την τουρκική λέξη mutaf που σημαίνει σχοινοποιός , υφαντουργός.
Μπαϊρακτάρης είναι ο σημαιοφόρος από το τούρκικο bayraktar
Μπατίστας η λέξη είναι ιταλική ( battista ) και σημαίνει βαπτιστής
Μπέλος σημαίνει άσπρος και η ρίζα του είναι σλαβική bel.
Μπουρνάζος σημαίνει από τα τούρκικα ( burnaz ) μυταράς.
Νταϊφάς σημαίνει ομάδα- σωματείο από την αραβική λέξη taife
Νταλιάνης προέρχεται από την τουρκική λέξη dalyan που σημαίνει ιχθυοτροφείο.
Ντενίσης προέρχεται από την τουρκική λέξη denis που σημαίνει θάλασσα.
Ουζούνης προέρχεται από την τούρκικη λέξη uzun που σημαίνει μακρύς αλλά και ψηλός.
Πάικος η λέξη είναι βουλγάρικη και σημαίνει αράχνη.
Παλάσκας σημαίνει φυσιγγιοθήκη , είναι δε τούρκικη ( palaska )
Παφίλης σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει μεταλλική πλάκα, από το τούρκικο pafla.
Παπαρήγα βασιλιάς - παπάς
Πέτας επώνυμο σλαβικής προέλευσης που σημαίνει φτέρνα ( peta )
Ράμμος σημαίνει κλωνάρι , από το ιταλικό ramo
Ρέντης είναι ο βαρύς από το αραβικό redi
Σακάς μεταφράζεται σαν νεροκουβαλητής από το τούρκικο saka
Σακελάριος σημαίνει θησαυροφύλακας , η προέλευση του λατινική
Σαράφης είναι ο αργυραμοιβός
Σαρρής προέρχεται από την τούρκικη λέξη sari που σημαίνει ξανθός, κίτρινος
Σαχίνης σημαίνει γεράκι
Σημίτης σημαίνει κουλουρτζής από το τούρκικο simit=κουλούρι
Σειτανίδης προέρχεται από την αραβική λέξη seitan που σημαίνει διάβολος
Σέκερης προέρχεται από την τούρκικη λέξη seker που είναι η ζάχαρη
Σεφερλής είναι το σαφάρι
Σούρλας σημαίνει προβοσκίδα- φλογέρα
Τερζής είναι ο ράφτης από το τούρκικο terzi
Τζαμτζής είναι ο υαλοτεχνίτης
Τσάκωνας είναι το τραχύ έδαφος από το αλβανικό tsakon
Τσαλίκης είναι ο γερτός από το τούρκικο calik
Τσελέπης σημαίνει προβατέμπορος
Τσουκαλάς προέρχεται από την ιταλική λέξη zuca που μεταφράζεται ως ο μεγάλος τέντζερης, μεγάλο τσουκάλι
Φέρτης σημαίνει άτομο μοναχό
Φούρλας Προέρχεται από την ιταλική λέξη frullo που σημαίνει σβούρα
Φυσσούν σημαίνει γοητεία , από το τουρκικό fusum
Χαράμης μεταφράζεται σαν αμαρτία και προέρχεται από το αραβικό kharam
Χατζής είναι ο προσκυνητής
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK SURNAMES"

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897


Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αφορμή το Κρητικό Ζήτημα.
 Η πρώτη τουφεκιά έπεσε στις 6 Απριλίου 1897 και οι πολεμικές συγκρούσεις τερματίστηκαν στις 8 Μαΐου του ίδιου χρόνου με ήττα της Ελλάδας.
Ο κρητικός λαός κατά το διάστημα 1890 έως 1895 βρίσκεται σε δεινή κατάσταση καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τη βαριά φορολογία, την καταπίεση, τις βιαιοπραγίες και τις δολοφονίες από μέρος των Τούρκων. Το νησί βρίσκεται και πάλι σε επαναστατικό αναβρασμό.

Στις 23 και 24 Ιανουαρίου του 1897 οι Τούρκοι βάζουν φωτιά στα Χανιά και σφάζουν τους χριστιανούς. Τότε εκατό περίπου επαναστάτες συγκεντρώθηκαν στο Ακρωτήρι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν με κάθε μέσο την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Το ψήφισμα των επαναστατών στις 25 Ιανουαρίου στο Ακρωτήρι κήρυσσε την κατάλυση της τουρκικής κατοχής και καλούσε τον Έλληνα βασιλιά να καταλάβει το νησί. Τις επόμενες μέρες έφτασαν στο Ακρωτήρι και άλλοι ένοπλοι, υψώνουν την ελληνική σημαία και οργανώνουν επαναστατικό στρατόπεδο. Οι λόγοι της επιλογής του Ακρωτηρίου ήταν ότι βρισκόταν κοντά στα Χανιά και ότι οι κατέχοντες τη θέση αυτή μπορούσαν να παρακολουθούν κάθε κίνηση από την πόλη και προς αυτήν.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις ((Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία και Ρωσία) δεν αποδέχονται το αίτημα των επαναστατών και αποφασίζουν τη διεθνή κατοχή των πόλεων Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου. Η νέα αυτή εξέλιξη οδήγησε το βασιλιά Γεώργιο Α΄ και την κυβέρνηση Δεληγιάννη της Ελλάδας να επέμβουν άμεσα στέλνοντας στρατό στην Κρήτη.
Εκστρατευτικό σώμα 1500 ανδρών μ’ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο, αποβιβάστηκε την 3η Φεβρουαρίου 1897 στο Κολυμπάρι. Στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο στάλθηκαν εθελοντές και πολεμοφόδια. Ο Βάσσος ανακοινώνει την εντολή που έχει να καταλάβει το νησί στο όνομα του βασιλιά των Ελλήνων, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις τον ειδοποιούν να μην πλησιάσει τα Χανιά σε ακτίνα μικρότερη των έξι χιλιομέτρων.


Στις αρχές του 1896 την Ελλάδα κυβερνούσε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πολιτικός με δημαγωγικές τάσεις. Εκτός από τα μεγάλα και δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, είχε να αντιμετωπίσει και την κατάσταση στην Κρήτη, που βρισκόταν τότε υπό οθωμανικό ζυγό. Η διακυβέρνηση της μεγαλονήσου από τον ελληνικής καταγωγής Καραθεοδωρή Πασά είχε στεφθεί από αποτυχία. Τα φιλελεύθερο και φιλοδίκαιο πνεύμα του εξόργισε τους Τουρκοκρητικούς, οι οποίοι αποφάσισαν να καταστήσουν αδύνατη την περαιτέρω παραμονή του στο νησί. Ταραχές εξερράγησαν και δολοφονίες χριστιανών προκρίτων σημειώθηκαν, όχι κάτι ασυνήθιστο στη μακραίωνα διαβίωση μουσουλμάνων και χριστιανών στην Κρήτη.
Τον Καραθεοδωρή Πασά διαδέχθηκε ο τουρκαλβανός Τουρχάν Πασάς, ο οποίος ούτε και αυτός έγινε αποδεκτός από τους ομοδόξους του. Με προτροπή των μεγάλων δυνάμεων, τη διοίκηση της Κρήτης ανέλαβε ο χριστιανός Γεώργιος Βέροβιτς, πρώην διοικητής της Σάμου. Η κατάσταση, όμως, παρέμεινε έκρυθμη και το αίμα έρεε άφθονο. Οι χριστιανοί Έλληνες, που αποτελούσαν το 80% των κατοίκων της Κρήτης, είχαν ξεσηκωθεί και ζητούσαν αυτονομία για το νησί τους.
Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Αυστρία και η Ιταλία έστειλαν από ένα πλοίο στην Κρήτη για την προστασία των υπηκόων τους. Το ίδιο ήθελε να πράξει και η Ελλάδα, αλλά εμποδίστηκε από τις πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Αθήνα. Πάντως, βοήθεια έφθανε από την Ελλάδα στην Κρήτη, χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και συγκεκριμένα την «Εθνική Εταιρεία», μια μεγαλοϊδεατική οργάνωση, με βαθιές ρίζες στην ελίτ της αθηναϊκής κοινωνίας και της ελληνικής διασποράς.
Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, ενώ από την πλευρά τους οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να τον πείσουν να δώσει μεγαλύτερα προνόμια στην Κρήτη. Ο Σουλτάνος δέχθηκε ο διοικητής της Κρήτης να είναι πάντοτε χριστιανός και να διορίζεται με τη σύμφωνη γνώμη των μεγάλων Δυνάμεων, αλλά την ίδια ώρα ενθάρρυνε τους Τουρκοκρητικούς να γίνονται καθημερινά προκλητικότεροι.
Στις 24 Ιανουαρίου 1897 οι μουσουλμάνοι προέβησαν σε σφαγές χριστιανών στα Χανιά. Ο Δηληγιάννης, ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση και υπό την πίεση των λαϊκών αντιδράσεων, αναγκάσθηκε να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Κρήτη, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε αιτία πολέμου για την Υψηλή Πύλη. Στολίσκος πολεμικών πλοίων κατευθύνθηκε στο νησί υπό τον βασιλόπαιδα Γεώργιο, ενώ ο συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος με χίλιους άνδρες αποβιβάσθηκε στον όρμο του Κολυμπαρίου (δυτικά των Χανίων), με εντολή να καταλάβει την Κρήτη εν ονόματι του Βασιλιά Γεωργίου Α'.


Στις 7 Φεβρουαρίου είχε την πρώτη του επιτυχία, όταν κατανίκησε τετραπλάσια δύναμη τουρκοκρητών και οθωμανικών δυνάμεων. Στρατιωτικά αγήματα είχαν αποβιβάσει στο νησί και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που απαγόρευσαν κάθε περαιτέρω επιθετική ενέργεια στον Βάσσο και τους άνδρες του. Με την παρουσία ελληνικών δυνάμεων στην Κρήτη, ο Σουλτάνος δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Το έπραξε στις 5 Απριλίου 1897.
Την εποχή εκείνη, η ελληνοτουρκική μεθόριος διέτρεχε τη γραμμή από την Άρτα έως τις νοτιοανατολικές προσβάσεις του Ολύμπου.
 Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, αποτελούμενη από 121.500 άνδρες και 1300 ιππείς, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.
Η πρώτη εβδομάδα των πολεμικών επιχειρήσεων (6-11 Απριλίου) αναλώθηκε σε μάχη χαρακωμάτων κατά μήκος των Θεσσαλικών συνόρων. Στις 11 Απριλίου, ο Ετέμ Πασάς και οι άνδρες του εισήλθαν στο ελληνικό έδαφος από τα στενά της Μελούνας και διέσπασαν γρήγορα τις ελληνικές δυνάμεις στον Τύρναβο (12 Απριλίου). Οι έλληνες στρατιώτες υποχώρησαν άτακτα και συμπτύχθηκαν στα Φάρσαλα, όπου αντέταξαν νέα γραμμή άμυνας. Η Λάρισα αφέθηκε στην τύχη της και καταλήφθηκε από τους Τούρκους στις 13 Απριλίου, αφού προηγουμένως είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους της. Την ίδια μέρα, τουρκική δύναμη κατευθύνθηκε στο Βελεστίνο, όπου αντιμετωπίστηκε από τον Συνταγματάρχη Σμολένσκη και την ταξιαρχία του.
Με πεσμένο το ηθικό, οι Έλληνες υπέστησαν και νέα ήττα στα Φάρσαλα, στις 24 Απριλίου, υποχωρώντας αυτή τη φορά με τάξη. Ο Σμολένσκης διατάχθηκε να εγκαταλείψει το Βελεστίνο και να μεταβεί με τις δυνάμεις του στον Δομοκό, όπου ο Έλληνες προετοίμαζαν νέα γραμμή άμυνας. Μάταια, όμως, αφού ο υπέρτερος τουρκικός στρατός πέτυχε μια ακόμη νίκη στις 5 Μαΐου, έχοντας πλέον ανοιχτό το δρόμο για την Αθήνα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, ο Σμολένσκης, που αποδείχθηκε ο πιο αξιόπιστος στρατιωτικός, διατάχθηκε από τον Κωνσταντίνο να κρατήσει το πέρασμα στις Θερμοπύλες. Δεν χρειάστηκε, γιατί επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.
Ο τσάρος Νικόλαος Β', συγγενής εκ μητρός του έλληνα βασιλιά Γεωργίου Α', έπεισε τον Σουλτάνο να διατάξει κατάπαυση του πυρός. Το σχετικό πρωτόκολλο υπογράφτηκε στο χωριό Ταράτσα της Λαμίας στις 8 Μαΐου 1897, με τους Οθωμανούς να έχουν ανακαταλάβει όλη τη Θεσσαλία. Στο μέτωπο της Ηπείρου η ανακωχή έγινε μία μέρα νωρίτερα (7 Μαΐου 1897). Τα πράγματα εκεί είχαν εξελιχθεί καλύτερα για τον Ελληνικό Στρατό. Οι δυνάμεις του συνταγματάρχη Μάνου όχι μόνο κράτησαν στη γραμμή Άρτας - Πέτα, αλλά προήλασαν και μέσα στο τουρκικό έδαφος. Οι απώλειες για την ελληνική πλευρά ήταν 672 νεκροί, 2.383 τραυματίες και 252 αιχμάλωτοι και για την τουρκική 1111 νεκροί, 3.238 τραυματίες και 15 αιχμάλωτοι.
Οι βασικότερες αιτίες για την εθνική ντροπή του 1897 ήταν η έλλειψη διορατικότητας από την πολιτική τάξη και το απαράσκευο του ελληνικού στρατού. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, για να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, είχε περικόψει τις στρατιωτικές δαπάνες, ενώ ο κομματισμός βασίλευε στο στρατό, με την προαγωγή στις ανώτερες θέσεις ανίκανων αξιωματικών.


Ο στρατηγός και μετέπειτα δικτάτωρ Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτηρίζει στα Απομνημονεύματά του «ένοπλο συρφετό» το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα και αναφέρει σχετικά: «Η κατάστασις του στρατού μας ήτο οικτρά… Τα στελέχη του πεζικού, εκτός ολίγων, ήσαν τελείως αμαθή και ανίκανα. Η μεγίστη πλειοψηφία των ανωτέρων αξιωματικών απετελείτο από αγαθούς τύπους, των οποίων η στρατιωτική μόρφωσις περιωρίζετο εις την τακτικήν της καταδιώξεως, ληστών, φυγοδίκων και ζωοκλεπτών… Αυτός ήτο στρατός, διά του οποίου η ανεκδιήγητος εκείνη κυβέρνησις ενόμιζεν ότι θα νικήση την Τουρκική Αυτοκρατορία…».
Το οριστικό τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου γράφτηκε στις 22 Νοεμβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη, με καταρρακωμένο το γόητρο της χώρας και την υπερηφάνεια των Ελλήνων. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης είχε παραιτηθεί υπό το βάρος της ήττας και τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης υπέγραψε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Με τη συμφωνία, που επεξεργάστηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι εδαφικές απώλειες για την Ελλάδα ήταν μικρές, αφού επανέκτησε τη Θεσσαλία, την οποία είχε χάσει στο πεδίο της μάχης.
Όμως, η Ελλάδα των τόσων οικονομικών προβλημάτων και του τρικούπειου «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!» υποχρεώθηκε να καταβάλει μια υπέρογκη αποζημίωση στην Τουρκία (4.000.000 τουρκικές λίρες), ως πολεμική επανόρθωση. Αναγκάσθηκε να λάβει ένα ακόμη δάνειο και προκειμένου να ξεπληρώσει το δυσβάστακτο χρέος της τέθηκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αυτό είχε ως συνέπεια να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της και να δημιουργηθούν έτσι τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, το αλάτι, το πετρέλαιο, τον καπνό, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα, που θα διατηρηθούν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.
Το θετικό για τις εθνικές διεκδικήσεις ήταν η αποχώρηση των Οθωμανών από την Κρήτη, η οποία απέκτησε την αυτονομία της (1898), πρώτο στάδιο για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα (1913). Η εθνική οργή θα απαλυνθεί με τον καιρό, η φτωχή Ελλάδα γρήγορα θα σηκώσει κεφάλι και 15 χρόνια αργότερα θα γραφτεί το έπος των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897"

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ

"ΓΙΓΑΝΤΕΣ" ΣΤΗ ΠΡΟΣΥΜΝΑ-ένα παραμύθι στο διαδίκτυο.......



Προβληματίσθηκα πολύ πριν αποφασίσω να φτιάξω μια σελίδα αφιερωμένη στους "ΓΙΓΑΝΤΕΣ" στη ΠΡΟΣΥΜΝΑ- ένα παραμύθι του διαδικτύου. Όμως τα πολλά και επαναλαμβανόμενα email, οι τηλεφωνικές κλήσεις από εφημερίδες (π.χ. ESPRESSO) και τηλεοπτικούς σταθμούς (ΑΝΤΕΝΝΑ) που έχω δεχθεί το τελευταίο καιρό με αναγκάζουν να το κάνω για να ξεκαθαρίσω το θέμα.
Είναι γνωστό ότι μέσω του διαδικτύου, πολύ εύκολα και γρήγορα μπορούν να διαδοθούν σε ευρεία κλίμακα πληροφορίες που δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί η αλήθεια τους.
 Η περιοχή των Μυκηνών-Πρόσυμνας έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα (ο αρχαίος Μυκηναϊκός δρόμος, η Κοντοπορεία οδός που προσπάθησε να ξεφύγει η στρατιά του Δράμαλη αλλά εξολοθρεύθηκε από τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά, θολωτό Μυκηναϊκό τάφο, Ρωμαϊκή βίλα) , αλλά γιγάντιοι σκελετοί δεν έχουν βρεθεί. Είναι ΨΕΜΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ"

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1828-1940

 Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Συνέχιση των αγώνων


Ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς και δεκαετίες σκληρών ένοπλων αγώνων η λευτεριά ξαναγύρισε στον τόπο μας.
Μεταξύ 24 Ιουνίου και 6 Ιουλίου 1827, υπογράφηκε στο Λονδίνο η κοινή απόφαση των αντιπροσώπων της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας που απαιτούσε ανακωχή και ανακήρυσσε αυτόνομη διοίκηση στους Έλληνες κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι Τούρκοι δεν κράτησαν το λόγο τους για ανακωχή κι ακολούθησε η ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτ. 1827), με την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ.


Στις 12 Ιανουαρίου 1828 φτάνει στο Ναύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας κι αναλαμβάνει τη διοίκηση της κατεστραμμένης χώρας. Οι Τούρκοι διέκοψαν τις σχέσεις με τους Συμμάχους και κήρυξαν ιερό πόλεμο κατά των «απίστων».


Στις 14 Απριλίου 1828 η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας κι ο Καποδίστριας διορίζει τον Υψηλάντη αρχιστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων για ν’ αρχίσει επιθέσεις κατά των Τούρκων, να απελευθερώσει πόλεις και να διευκολύνει έμμεσα τη Ρωσία. Τότε απελευθερώθηκε από το χιλίαρχο Στράτο και το Βαγγέλη Κοντογιάννη η Υπάτη και στη συνέχεια το Καρπενήσι.
Η χάραξη των πρώτων συνόρων
Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την Αδριανούπολη, οι Τούρκοι αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν και να δεχτούν τους όρους της Συνθήκης του Λονδίνου (24/6 Ιουλίου 1827). Μ’ αυτήν το θέμα των συνόρων, έμεινε ασαφές και το Καρπενήσι, ο Δομοκός, η Λαμία έμεναν έξω από τα σύνορα, (τουρκοκρατούμενη περιοχή).
Η γερουσία και ο Γ. Αινιάν έκαναν μεγάλες προσπάθειες, ώσπου τελικά άλλαξε η γραμμή των συνόρων και με την υπογραφή του οριστικού πρωτοκόλλου (27 Ιουνίου / 9 Ιουλίου 1832), μεταξύ των αντιπροσώπων των Συμμάχων και του Σουλτάνου, διορθώθηκε η οροθετική γραμμή. (Η Τουρκία έδινε στην Ελλάδα το Ζητούνι (Λαμία), εισπράττοντας 40 εκατομμύρια γρόσια).
Οι επίτροποι των τριών μεγάλων δυνάμεων Ρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας και οι εκπρόσωποι της Τουρκίας Χουσεΐν και της Ελλάδας Στάικος, άρχισαν αυτοψία και χάραξη, φτάνοντας στη "Βρύση Ζαχαράκη". Απ’ "του Ζαχαράκη", χάραξαν τα σύνορα προς την κορυφογραμμή της Όθρης, άφησαν δεξιά το Γαρδίκι Κρεμαστής Λάρισας (Πελασγία), έφτασαν στις πηγές του μικρού ποταμιού Γραδίτσα (ή Γρανίτσα) και κατέληξαν στις εκβολές του.
Προς τα δυτικά, ακολούθησαν την κορυφογραμμή που περνάει από τη συνάντηση του Τυμφρηστού με την Όθρη και προχωράει προς Βουλγάρα, Καπροβούνι, Ίταμο, Βουτσικάκι, Ντελιδίμι, Γάβροβο, Αλίντα, ως τον Αμβρακικό κόλπο. Έτσι τα χωριά του Τυμφρηστού, το Καρπενήσι, η Φουρνά, ήταν πια μέσα στα ελληνικά σύνορα. (Έμειναν όμως έξω η Ρεντίνα κι ο Δομοκός). Στις 25 Μαρτίου 1833, είχε ολοκληρωθεί η εγκατάσταση ελληνικών αρχών στις περιοχές και στις 28 Μαρτίου 1833, απελευθερώθηκε η Λαμία (με τη συνθήκη). Όμως, οι Τούρκοι διατηρούσαν όλα τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, τελωνείων, φόρων κλπ.

Νωρίτερα, το 1830 ο Ρεσίτ πασάς ("Ρούμελη Βαλεσής") έδωσε μυστική διαταγή στους Αρβανίτες δερβεναγάδες να σκοτώσουν σε μια μέρα τους προσκυνημένους αρματολούς της Ρούμελης, που βρίσκονταν στην επικράτεια του. Το σχέδιο δεν εφαρμόσθηκε ακριβώς και έτσι πολλοί από τους αρματολούς δεν εξοντώθηκαν, για να τους ξαναβρούμε μπροστά μας.
Παραγκώνιση των αγωνιστών και του λαού

Με τη δολοφονία του Καποδίστρια, απλώθηκε σ’ όλη την Ελλάδα η διχόνοια. Οι αντεκδικήσεις έδιναν κι έπαιρναν. Οι ληστείες, οι αρπαγές, οι δολοφονίες οργίαζαν. Στα ορεινά, την Ευρυτανία και τ’ Άγραφα, η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Οι χωρικοί, που είχαν ελπίσει ότι ο ερχομός του Όθωνα θα διόρθωνε την κατάσταση και θάβρισκαν ησυχία, γρήγορα απογοητεύτηκαν.
Ο Όθωνας, με το ανακτοβούλιό του και με τους 4.000 μισθοφόρους Βαυαρούς που έφερε μαζί του, παραμέρισαν και καταδίωξαν τους Έλληνες αγωνιστές, έδωσαν αξιώματα σε ξένους, αυλοκόλακες, απόλεμους, κοτσαμπάσηδες και χιλιοπροσκυνημένους καπετανέους.
Οι αγωνιστές, οι κατατσακισμένοι από την πολύχρονη πολεμική περιπέτεια, οι άστεγοι, οι ακτήμονες, οι πεινασμένοι, τα ορφανά, οι χήρες δεν έβρισκαν πουθενά προστασία. (Ο Κολοκοτρώνης κι ο Πλαπούτας φυλακίζονταν, ενώ ο Νικηταράς ζητιάνευε για να ζήσει). Τα κτήματα των Τούρκων, φρόντισαν και τ’ "αγόρασαν", με τα γνωστά "χοτζέτια", επιτήδειοι και παραλήδες οπλαρχηγοί και προύχοντες. Κι’ ο λαός, σκλάβος πρώτα στων Τούρκων τα τσιφλίκια, συνέχιζε τώρα την ίδια ζωή στα τσιφλίκια των Ελλήνων.
Οι Κοντογιανναίοι όριζαν όλο το συγκρότημα των χωριών και των βουνών από τη Σπερχειάδα (Αγά τότε) ως τον Άγ. Νικόλαο Καρπενησίου (Λάσπη), - χωράφια, βοσκές, δάση πυκνά. Ο Μαλαμούλης στην Ευρυτανία όριζε μεγάλες εκτάσεις, βοσκές, δάση στου Κύφου ο Χριστοδουλιάς, ο Κωσταράς στη Νεράιδα κι άλλοι. Κάθε φτωχός αγρότης, κάθε αγωνιστής αδικημένος, που διαμαρτύρονταν, γνώριζε τον κατατρεγμό απ’ τους Βαυαρούς και τους κοτσαμπάσηδες. Μάλιστα, μια σοβαρή αιτία της ληστοκρατίας ήταν κι ο κατατρεγμός που έσπρωχνε στα άκρα τους αδικημένους.
Ακολούθησε το αποτυχημένο αντιοθωνικό κίνημα (1833), από οπλαρχηγούς και άλλους δυσαρεστημένους με τον Όθωνα. Στην περιοχή μας, μάχες έγιναν στις Κορυσχάδες, το Μικρό Χωριό, το Μαραθιά και τη γέφυρα της Τατάρνας.
Αυτό κράτησε τρία χρόνια μέχρι να διαλυθούν οι στασιαστές, να πάρουν αμνηστία και να ικανοποιηθούν πολλά από τα αιτήματά τους.
Αγωνιστές πήραν βαθμούς κι οι οικογένειες των θυμάτων κάποιες συντάξεις. Η "Ληστοκρατία" και οι λεηλασίες (το "διαγούμισμα"), όμως δεν σταμάτησαν. Τα χωριά και το Καρπενήσι, ήταν εκτεθειμένα στις ληστρικές επιδρομές απ’ τα παλιά χρόνια. Δράστες σ’ αυτές τις επιχειρήσεις ήταν παλιότερα οι Τούρκοι αξιωματούχοι, οι φορατζήδες (που ενεργούσαν για λογαριασμό των Τούρκων) και με εντολή των κοτσαμπάσηδων, οι Τουρκαρβανίτες αλλά και Ρωμιοί, που έβρισκαν αυτό τον εύκολο τρόπο να τα "κονομάνε".
Επίσης, με την απελευθέρωση και τον καθορισμό των συνόρων, σε μικρή απόσταση από τα ακραία χωριά της Ευρυτανίας (Φουρνά, Κλειτσός, Πετράλωνα, Χόχλια, Αραχοβίτσα, Αγ. Χαράλαμπος, Αγία Τριάδα κλπ.), άτακτοι Τούρκοι ληστές και διάφοροι φυγόδικοι μπαινόβγαιναν, λήστευαν, σκότωναν κι αιχμαλώτιζαν. Επέστρεφαν στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλία, λήστευαν και ξαναπερνούσαν τα σύνορα προς τα εδώ.
Ο λαός των χωριών, κουρασμένος από την περιπέτεια της σκλαβιάς κι αποκαμωμένος απ’ τις θυσίες της Επανάστασης, βρίσκονταν σε δεινή θέση. Έβλεπε με τρόμο τούτα τα γεγονότα που αναστάτωναν τη ζωή του και του στοίχιζαν ακριβά. Αναγκάζονταν να καλοπαίρνει και τους ληστές αλλά και τις καταδιωχτικές αρχές, για να γλιτώνει απ’ την αγριότητα, τις λεηλασίες και τις αντεκδικήσεις.
Τον Απρίλιο του 1897, έχουμε και τον άτυχο πόλεμο, που επιχείρησε ο ελληνικός στρατός επιτιθέμενος κατά των Τούρκων στη Β. Θεσσαλία. Υποχώρησε όμως άτακτα και η τουρκική αντεπίθεση σταμάτησε ύστερα από επέμβαση της Ρωσίας.
 Οι Τούρκοι ξέσπασαν σε λεηλασίες και καταστροφές στη Θεσσαλία, αναγκάζοντας πολλούς Έλληνες κατοίκους των γειτονικών χωριών να εκπατριστούν, καταλήγοντας στις ελεύθερες παραμεθόριες περιφέρειες, όπως ήταν τα χωριά της Ευρυτανίας.
Η πολιτική κατάσταση (μεσοπόλεμος)
Το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας ήταν ασταθές αλλά, παρά τα πραξικοπήματα, τις στρατιωτικές επεμβάσεις, τις εκκαθαρίσεις και τα αντιπραξικοπήματα, ουδέποτε είχε προκαλέσει τέτοια έχθρα και αιματοχυσία όπως αυτή που έμελλε ν’ ακολουθήσει.
Τα χρόνια του μεσοπολέμου ήταν μια περίοδος κρίσης, εξαιτίας του λεγόμενου "εθνικού διχασμού", όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν διχασμένη ανάμεσα στους βενιζελικούς δημοκράτες και τους βασιλόφρονες αντιβενιζελικούς.
Το εξωτερικό χρέος και το κόστος μιας ολόκληρης δεκαετίας πολέμων (1912 – 1922), είχαν επιβαρύνει την εύθραυστη οικονομία, η οποία είχε ν’ αντιμετωπίσει ακόμα τις συνέπειες των συγκρούσεων της προηγούμενης περιόδου: το τεράστιο κύμα προσφύγων που εγκατέλειψαν τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Η οικονομική ύφεση του μεσοπολέμου είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του μοναδικού αξιόλογου πολιτικού, του Βενιζέλου.


Το 1936, η κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατρέπεται και εγκαθιδρύεται η δικτατορία του δεξιού βασιλόφρονα στρατηγού Ιωάννη Μεταξά.
Ο Μεταξάς ανέλαβε αμέσως το έργο για την εξόντωση της αριστεράς, χρησιμοποιώντας στο έπακρο την αντικομουνιστική νομοθεσία που ψήφισαν οι προκάτοχοί του. Οι κομμουνιστές, πραγματικοί και ενδεχόμενοι, καθώς και οι συνδικαλιστές, εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν από "ειδικά δικαστήρια". Όλα αυτά προκάλεσαν μια πρωτοφανή καταστολή για τα ελληνικά δεδομένα, ωστόσο ωχριούσαν μπροστά σε όσα έμελλε ν’ ακολουθήσουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1828-1940"

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

ΔΙΟΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΚΑΪΡΟ



Η αναγραφή του ονόματος της πόλεως και στα Ελληνικά ήταν συλλογική απαίτηση
των Αιγυπτίων Δημάρχων της περιοχής της Αλεξάνδρειας, προς τιμήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου...
Μία αιχμηρή απάντηση όχι μόνο απέναντι στους ανιστόρητους γείτονες αλλά και στους γηγενείς μας.. Αλλά εδώ οι Ευρωλιγούρηδες ντρέπονται γι΄αυτό που είναι, καταργώντας την ιστορία τους ακόμα και την γλώσσα τους.

Πάλι καλά που υπάρχουν οι Αιγύπτιοι που είναι περήφανοι τουλάχιστον για τους δικούς μας προγόνους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ"
Related Posts with Thumbnails