Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο TVKOSMOS με τον Λ. Λοίζο, 22/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο TVKOSMOS με τον Λ. Λοίζο, 22/10/2014 "

Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα».  Γιώργος Σεφέρης
Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρουμε  μερικά παραδείγματα ομηρικών λέξεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας γλώσσα για να δούμε ότι η ελληνική-Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
Ακαθαρσία, αντί ρύπος, αλλά ρύπανση, αντιρύπανση.
Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Άλογο, αντί ίππος, αλλά ιππασία
Αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής
Αστυ έχουμε: αστυνομία, αστυνομικός, αστυφιλία, κ.τ.λ.
Νναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Βάρος, αντί άχθος, αλλά αχθοφόρος
Βόδι, αντί βοϋς, αλλά βουστάσιο
Βουνό, αντί όρος, αλλά ορειβάτης
Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο
Βρωμιά, αντί λύμα, αλλά λύματα
Γαϊδούρι, αντί όνος, αλλά ήμίονος
Γεύμα, αντί έστίασις, αλλά εστιατόριο, συνεστίαση
Γή, αντί άρουρα, αλλά αρουραίος ποντικός
Γή, αντί χθων, αλλά υποχθόνιος, καταχθό­νιος
Γλιστερός, αντί ολισθηρός, αλλά κατολίσθηση
Γροθιά, αντί πύξ, αλλά πυγμάχος
Δάσος, αντί ύλη, αλλά υλοτόμος
Δέρμα, αντί βύρσα, αλλά βυρσοδέψης
Δέρμα, αντί δορά, αλλά υποδόριος, εκ­δορεύς
Δέσιμο, αντί πέδη, αλλά χειροπέδες, τροχο­πέδη
Διένεξις, αντί νεϊκος, αλλά φιλονικεία
Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.
Έδαφος, αντί πέδον, αλλά οικόπεδο, στρατόπεδο
Έδω, αντί τρώγω, αλλά έδεσμα, έδώδιμα
Ένδυνάμωσις, αντί ρώσις, αλλά ανάρρωση
Επιστροφή, αντί νόστος, αλλά νοσταλγία, παλινόστησις
Έρανος έλεγαν το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν . Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.
Ζάρια, αντί κύβοι, αλλά διακυβεύω
Ζωή, αντί βίος, αλλά βιοπορίζομαι, αντιβιοτικό
Ήμερος, αντί τιθασός, αλλά τιθασεύω
Θέλησις, αντί βούλησις, αλλά άβουλος
Καθρέπτης, αντί κάτοπτρον, αλλά αντικατοπτρίζεται
Κλήρος, αντί λάχος, αλλά λαχείο
Κοιλία, αντί λαπάρα, αλλά λαπαροτομία, λαπαροσκόπηση
Κόκκινος, αντί ερυθρός, αλλά υπέρυθροι α­χτίνες, Ερυθρός Σταυρός
Κομμάτι, αντί κέρμα, αλλά κατακερματίζω
Κόπος, αντί κάματος, άλλα μεροκάματο, α­κάματος
Κόττα, αντί όρνις, αλλά ορνιθολόγος, ορνί­θων
Κουπί, αντί κώπη, αλλά κωπηλασία
Κρασί αντί οίνος, αλλά οινολόγος, οινοποιία
Κρεβάτι λεγόταν λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.
Κρεββάτι, αντί κλίνη, αλλά κλινική, κλινο­σκεπάσματα, κλινήρης
Κυριευόμενος, αντί άλωτός, αλλά αιχμά­λωτος, ευάλωτος
Λάδι, αντί έλαιον, αλλά σπορέλαιο, ελαιουργείο
Λαιμός αντί δέρη, αλλά περιδέραιο
Λουλούδι, αντί άνθος, αλλά ανθοκόμος, ανθοδέσμη
Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.
Μαλλί, αντί έριον, αλλά εριουργία
Μάτι, αντί οφθαλμός, αλλά οφθαλμίατρος, εποφθαλμιώ
Μέσα, αντί ένδον, αλλά ενδοχώρα, ενδό­μυχος
Μύτη, αντί ρίς, αλλά ρινορραγία, ωτορινο­λαρυγγολόγος
Ναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Νεαρός, αντί πάλλαξ, αλλά παλληκάρι
Ντροπή, αντί αιδώς, αλλά αναιδής
Ντύσιμο, αντί άμφίεσις, αλλά μεταμφίεση, άμφια
Οινοπνευματώδες, αντί μέθυ, αλλά μεθυ­σμένος
Όχι, αντί ού, αλλά ούτε
Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο, Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Περιποιούμαι, αντί κομώ, άλλα ανθοκόμος, νοσοκόμος, βρεφοκόμος
Πέτρα, αντί λάας ή λας, αλλά λατομείο
Πλησίον, αντί πέλας, αλλά προσπέλαση
Πόδι, αντί ποϋς, αλλά δίπους, τρίπους
Πόλη αντί άστυ αλλά: αστυνομία, αστυνομικός, αστυφιλία, κ.τ.λ.
Πόνος, αντί άλγος, αλλά αναλγητικός, αλ­γεινός
Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.
Στολίδι, αντί κόσμος, αλλά διακοσμώ, κό­σμημα
Συκώτι, αντί ήπαρ, αλλά ηπατοπάθεια
Συχνά, αντί θαμά, αλλά θαμών λέσχης
Σωλήνας, αντί αυλός, αλλά υδραυλικός
Τέρας, αντί πέλωρ, αλλά πελώριος
τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Τιμωρία, αντί τίσις, αλλά έκτισις, απότιση
Τρικυμία, αντί κλύδων, άλλα κλυδωνίζομαι
ύδωρ έχουμε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Ύψωμα, αντί μετεωρία, αλλά μετεωρολο­γία, μετέωρα
Φαγητό, αντί δίαιτα, άλλα συνδαιτημών
φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες
Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».
Φοβίζω, αντί σοβώ, αλλά άποσόβησις
Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.
Φωνή, αντί αυδή, αλλά άναυδος
Φως, αντί λύκη, αλλά λυκόφως, λυκαυγές
Φωτιά, αντί πυρ, αλλά πυροσβέστης, πυρκαγιά
Χαλί, αντί τάπης, αλλά ταπητουργία
χειρ έχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Χόλο αποκαλούσαν τον θυμό. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Χρέος, αντί όφλησις, αλλά εξόφληση
Ψάρι, αντί ιχθύς, αλλά ιχθυοτροφείο

Βλέπουμε ότι δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.

Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετίες πριν από αυτόν.

 Πηγές: Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ο Ζεόλιθος ως σύμμαχος της ελιάς". Αετός, 18/10/14

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ο Ζεόλιθος ως σύμμαχος της ελιάς". Αετός, 18/10/14 "

ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ

 

Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους,είναι η ανθρώπινη ζωή·συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά
, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή.
Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για 
παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου. 
Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου. Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ' όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία. Ας φανταστούμε τη μοιρασιά του κρέατος ενός ζώου. Τυχαίνει, καθώς το τεμαχίζουν, άλλος να πάρει μικρό ή μεγάλο "κομμάτι", με πολύ ή με λίγο λίπος· έτσι γίνεται και στη ζωή. Άλλοι ζουν πολλά χρόνια, άλλοι λιγότερα, άλλοι είναι ευτυχισμένοι κι άλλοι όχι. 
Πίστευαν πως το νήμα της ζωής το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές κατά τη διάρκειά της: μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο, γιατί ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την παραπέρα πορεία της. Ο Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάρη, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα ιδανικό ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας: έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους. Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία: Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος. Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά. 
Ενδεικτικός για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου είναι ο μύθος του Μελέαγρου. Όταν μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού· άκουσε λοιπόν από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό. Η Άτροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.
Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί. Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισοκαρβουνιασμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα. Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε. Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και, πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε. ΄Οταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή. 
Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πάτροκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει. Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονάει για το γιο του· σκέφτεται λοιπόν ν' αντιταχτεί στη μοίρα και ν' αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα, που πολύ τον αγαπούσε. Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν' αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της· υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς. Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Λίγο παρακάτω, όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται σε λίγο να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν' αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν. Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει. Σε κάθε μεριά της βάζει από μια μοίρα του θανάτου και την ισορροπεί. Τελικά, βαραίνει η μεριά του Έκτορα που πρέπει τώρα να πεθάνει. Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, η Μοίρα είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής. Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους. Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο. Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών. Μια τέτοια αλλαγή όμως θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, γιατί θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη. Ο Δίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, γιατί κι οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους. 
Η Μοίρα είναι πάνω απ' όλα ιδιοκτησία του, γι' αυτό και τον ονόμαζαν "Μοιραγέτη" (ηγέτη, οδηγό, αρχηγό των Μοιρών), παρόλο που εκείνη τον περιορίζει και αναγκάζεται να τη σεβαστεί. Η σύγκρουση αυτή είναι αναπόφευκτη, γιατί αφορά την ίδια τη ζωή κι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της: ποιος είναι πιο πάνω, ο θεός ή "ό,τι είναι γραφτό να συμβεί;". Το ερώτημα απασχόλησε, όπως ήταν φυσικό, και όλους τους μεταγενέστερους ποιητές και φιλοσόφους. 
Ήδη από την εποχή του Ησίοδου (7ος αι.) οι Μοίρες δεν είναι πια τα όργανα που εκτελούν τυφλά τη βούληση των θεών, μα έχουν και κάποιες δικές τους αρμοδιότητες και ρόλους. Παρόλα αυτά, ο Δίας είναι πάλι εκείνος που τους παραχώρησε την πολύ μεγάλη τους εξουσία, παραμένει δηλαδή "Μοιραγέτης". Αυτή η αντίληψη της παντοδυναμίας των θεών γενικά κυριαρχεί στην αρχαιότητα: οι θεοί υπακούν βέβαια στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή την έχουν οι ίδιοι ορίσει. Συναντάμε και σε μεταγενέστερες εποχές πολλές περιπτώσεις σύγκρουσης Μοίρας και θεών, όπου όμως τα γραμμένα καμιά φορά αλλάζουν· στην περίπτωση του Κροίσου, ο Απόλλωνας κατάφερε να πάρει για χάρη του από τις Μοίρες τρία χρόνια αναβολή, για την άλωση των Σάρδεων. Ο Απόλλωνας, πάλι, επενέβη στην περίπτωση του Άδμητου, που έπρεπε να πεθάνει· μέθυσε τις Μοίρες και τις ξεγέλασε, ώστε να δεχτούν να πεθάνει η γυναίκα του, η Άλκηστη, αντί για κείνον.Ας δούμε τους ρόλους που με τον καιρό απέκτησαν οι Μοίρες, όπως αναφέρθηκε παραπάνω: ο ποιητής Ησίοδος μας πληροφορεί πως υπήρχαν δύο εκδοχές για την καταγωγή τους. Σύμφωνα με την πρώτη, οι Μοίρες ήταν κόρες της Νύχτας, μοιράζουν τα καλά και τα κακά, μα και καταδιώκουν τους θεούς κι ανθρώπους για τα εγκλήματά τους, μέχρι να τους εκδικηθούν και να τους τιμωρήσουν με τρόπο φοβερό. 
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας. Πρόσθεταν μάλιστα και μια τέταρτη αδερφή, την Τύχη, που θεωρούνταν ότι είχε και το μεγαλύτερο κύρος. Οι δύο αυτές εκδοχές συμβολίζουν και δύο διαφορετικούς ρόλους. Ως κόρες της Νύχτας είναι κακοποιές δυνάμεις, που συγγενεύουν με το σκοτάδι, τον Άδη και τον Κάτω Κόσμο. Από την άποψη αυτή, συνδέονται με τις Ερινύες, που επίσης είναι αδίστακτες τιμωροί των ανθρώπων. Ακριβώς όμως, επειδή οι πράξεις του ενός έχουν άμεσο αντίκτυπο στο σπίτι του και στους γύρω του, η κρίση των Μοιρών, που επιβάλλεται εντελώς αυθαίρετα και ανεξάρτητα από τους θεούς, φτάνει να αφορά και ολόκληρες οικογένειες, κάποτε για πολλές γενιές. 
Άλλοτε φτάνουμε να μιλάμε και για μια ολόκληρη πόλη, όπου οι Μοίρες καλούνται να διαφυλάξουν και ν' αποκαταστήσουν την κοινωνική τάξη και τη δικαιοσύνη. Πρόκειται, πλέον, για το ρόλο τους σε επίπεδο κοινωνικό. Ως κόρες του Δία και της Θέμιδας, από την άλλη πλευρά, είναι δυνάμεις καλοπροαίρετες, ουράνιες και φωτεινές, που λαμπρύνουν με την παρουσία τους σημαντικά γεγονότα, όπως η ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων. 
Είναι θεότητες της ευτυχίας και της ευλογίας, καθώς και όργανα της βούλησης των θεών. Μιλάμε, επομένως, για τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Ο Πίνδαρος διηγούνταν πως εκείνες οδήγησαν με χρυσά άλογα τη Θέμιδα (που δεν ήταν όμως μητέρα τους, σύμφωνα με τον ποιητή) στον Όλυμπο, για να παντρευτεί τον Δία, επιβεβαιώνοντας έτσι την παραδοσιακή σχέσή τους με το γάμο, ως θεότητες ευγονίας και ευτυχίας. Τις βρίσκουμε να τραγουδούν στους γάμους της Θέτιδας, καθώς και του Δία και της Ήρας. 
Όταν μια κοπέλα στην αρχαία Αθήνα γινόταν νύφη, πρόσφερε τις κοτσίδες της στις Μοίρες και οι γυναίκες ορκίζονταν στο όνομά τους. Επίσης, έχοντας άμεση σχέση με τη γέννηση των ανθρώπων, γιατί η δύναμη τους κατά κύριο λόγο τότε φανερώνεται, είναι πολύ συχνά παρούσες στις γέννες ως βοηθοί, όπως για παράδειγμα στη γέννηση του Ασκληπιού. Γι' αυτό και συνήθιζαν να τις λατρεύουν κάποτε μαζί με θεές σχετικές με τον τοκετό, όπως η Άρτεμη και η Ειλείθυια (που έφερνε τους πόνους της γέννας). Τις Μοίρες τις συναντάμε μέχρι σήμερα διατηρημένες στη λαϊκή μας παράδοση: είναι πάντα τρεις γυναίκες, συνήθως γριές, που γνέθουν για τον καθένα το νήμα της ζωής, μέχρι να τελειώσει το μαλλί ή να κοπεί απότομα. Παρουσιάζονται συνήθως στη γέννηση του μωρού, τη νύχτα μετά την τρίτη μέρα.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Νοημοσύνη και Καινοτομία". 20/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Νοημοσύνη και Καινοτομία". 20/10/2014 "

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο ράδιο Κόσμος 20/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο ράδιο Κόσμος 20/10/2014 "

"Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες"και ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή

Στη λίμνη Στυμφαλία, ζούσαν κάποια φοβερά πουλιά, τα οποία είχαν σιδερένιο ράμφος και νύχια και ατσάλινα φτερά. Προστατεύονταν από τον θεό Άρη. Ο Ηρακλής ανέλαβε να απαλλάξει τη περιοχή από την απειλή αυτή. Πήγε στη λίμνη, αλλά δεν έβλεπε τα πουλιά. Τότε εμφανίστηκε η θεά Αθηνά και του είπε τι να κάνει. 
Ο Ηρακλής άρχισε να κάνει ένα δυνατό θόρυβο με κρόταλα, τα πουλιά ταραγμένα βγήκαν από τις κρυψώνες τους κι εκείνος τα σκότωσε με δηλητηριασμένα βέλη, από το δηλητήριο της Λ. Ύδρας . Μερικά που σώθηκαν πέταξαν προς τη Κολχίδα, όπου ένας άλλος ήρωας, ο Ιάσονας, τα συνάντησε.

Οι στυμφαλίδες όρνιθες 
συμβολίζουν τα όρνεα που κατατρώγουν τη συνείδηση κι εξουδετερώνονται με το ιερό πυρ που προαναφέραμε. Σκέψεις και ιδέες που αναπτύσσονται και μπορούν να μας βλάψουν, περιορίζοντας τη διεύρυνση της συνειδητότητάς μας. Πρέπει να αποκτήσουμε αντίληψη του δικαίου και της διάκρισης μεταξύ ορθού και μη ορθού. Στο μύθο αυτό εμφανίζεται η Αθηνά, θεά της σοφίας, να δώσει τη λύση.

Ο ήρωας είναι πια αρκετά δυνατός και τα όρνεα δεν τολμούν εύκολα να επιτεθούν. Κρύβονται. Αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Με σοφία τα αναγκάζει να εκδηλωθούν και τα εξουδετερώνει. Με την ενδοσκόπηση θα αποκτήσουμε το γνώθι σ’ αυτόν, και θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε και συνειδητοποιήσουμε τις κακές αυτές ιδέες, σκέψεις και τάσεις.

Θα πρέπει να πολεμήσουμε τις όρνιθες της κακολογίας, της περιαυτολογίας, της φιλαυτίας, του φθόνου, της λαιμαργίας, της λαγνείας, της οργής κ.α. Αυτά κακά πολέμησε εδώ ο Ηρακλής και τις ασήμαντες σκέψεις που επέζησαν, τις εξόρισε. Και τις πολέμησε με την δημόσια γνωστοποίηση και αποκάλυψη. Εκείνο που φοβούνται οι συκοφάντες και κακολόγοι είναι η δημοσιοποίηση του έργου τους και η αποκάλυψη τους.

Δεν αρκεί λοιπόν μόνο η δική μας ενδοσκόπηση αλλά δεν θα πρέπει να σιωπούμε και απέναντι σε ανθρώπους συκοφάντες, εγωιστές κ.α. αλλά να τους αποκαλύπτουμε γιατί αλλιώς είναι σαν να συναινούμε στο έργο τους

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες"και ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή"

Συγκρίσεις, Στο δάπεδο της Αμφίπολης

 Απ' όσα διάβασα σήμερα για το υπέροχο ψηφιδωτό που αποκαλύφθηκε στον τύμβο της Αμφίπολης, εντύπωση μου έκαναν οι εικασίες για την ταυτότητα του ηνιόχου. Ενώ το προφανές είναι πως πρόκειται για τον Άδη ή Πλούτωνα, τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου, κυρίως επειδή προηγείται ο ψυχοπομπός Ερμής, κάποιοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για τον βασιλιά Φίλιππο Β'.
Χωρίς βέβαια καθόλου ν' αποκλείεται αυτό το ενδεχόμενο, εντύπωση μου έκαναν τα επιχειρήματα που εξέθεσαν κάποιοι για να υποστηρίξουν αυτή τη θεωρία. Κι εννοώ απλούς πολίτες, σαν κι εμένα, που δεν είναι αρχαιολόγοι και δεν σχετίζονται επαγγελματικώς με την τέχνη.

 Αναζήτησα λοιπόν απεικονίσεις του Άδη και εξέτασα αυτά τα επιχειρήματα, όχι με σκοπό να μαντέψω την αλήθεια, που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί, αλλά για να ασχοληθώ με κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό.
Βρήκα, λοιπόν, τα εξής:

 Παράσταση από κρατήρα του 350 π.Χ, που βρέθηκε στην Κ. Ιταλία και βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Ο Άδης επιστρέφει την Περσεφόνη στον Πάνω Κόσμο με το τέθριππο άρμα του. Το θεϊκό ζεύγος συνοδεύεται, ως συνήθως, από τον Ερμή που κι εδώ φορά τον πέτασο (το καπέλο) και κρατά κηρύκειο, και την υποχθόνια θεά Εκάτη. Η Εκάτη είχε βοηθήσει την Δήμητρα να βρει την Περσεφόνη, της οποίας στη συνέχεια έγινε μόνιμη συνοδός. Εμφανίζεται εδώ κρατώντας πυρσό, που καταλήγει σε τέσσερις λυχνίες, γνωστό από τα Ελευσίνια μυστήρια.

Στον λαιμό αυτού του αγγείου, που ανήκει στη συλλογή αρχαιοτήτων του Μονάχου και προέρχεται μάλλον από τον Τάραντα της Ιταλίας (330-320 π.Χ), απεικονίζονται η Σελήνη και ο Ήλιος με τα τέθριππα άρματά τους και στη μέση είναι ο Άδης με την Περσεφόνη στο βασίλειό τους.

Ο Άδης κρατά σκήπτρο με κεφάλι αετού και η Περσεφόνη σκήπτρο με τέσσερις λυχνίες (όπως στο προηγούμενο η Εκάτη).
 Η παράσταση αυτή είναι από τον θρόνο που βρέθηκε στον τάφο της Ευρυδίκης, της μητέρας του Φιλίππου, στις Αιγές. Εδώ ο Άδης με την Περσεφόνη απεικονίζονται σε αρμονική σχέση μεταξύ τους, ως το βασιλικό ζεύγος του Κάτω Κόσμου, επάνω σε τέθριππο άρμα.

Συγκρίσεις

Στο δάπεδο της Αμφίπολης, ο Ερμής προηγείται, που σημαίνει πως, όποιοι κι αν είναι αυτοί που ακολουθούν, ο θεός Ερμής εμφανίζεται εδώ ως ψυχοπομπός.
Στην περίπτωση που ο ηνίοχος είναι όντως ο Άδης, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ομοιότητα που έχει με τον Άδη στο 2. Βέβαια, θα περιμέναμε να δούμε τέσσερα άλογα.
Αν πρόκειται για Αρπαγή της Περσεφόνης, θα περιμέναμε να δούμε και την κλαίουσα Δήμητρα (όπως στην τοιχογραφία της Βεργίνας). Ίσως, μάνα και κόρη να εμφανιστούν στη δεξιά πλευρά του δαπέδου που δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί.

Το επιχείρημα υπέρ του Φιλίππου, πως σκοπίμως εμφανίζεται προφίλ,για να μην φαίνεται το ελαττωματικό του μάτι δεν είναι ισχυρό, εφόσον ο Άδης και αλλού παριστάνεται σε αυτή τη στάση (βλέπε εικόνα 4)
Κάποιοι οδηγήθηκαν στον Φίλιππο από το στεφάνι στο κεφάλι του. Όμως ο Άδης σχεδόν πάντα παριστάνεται με στέμμα ή στεφάνι.
Κάποιοι άλλοι κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα συνδυάζοντας το στεφάνι με το άρμα και τη νίκη του Φιλίππου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο ο Άδης εμφανίζεται πολύ συχνά με άρμα, ειδικά όταν παριστάνεται η αρπαγή της Περσεφόνης. Βέβαια, του Άδη το άρμα έχει τέσσερα άλογα. Εκτός από αυτή, την πολύ παλαιότερη απεικόνιση από το Ρήγιο της Κάτω Ιταλίας, του 460 π.Χ.

Λογικά, κάποια στιγμή θα εμφανιστεί η Περσεφόνη να την τραβολογά ο Άδης με το αριστερό του χέρι, ίσως και η Δήμητρα που θρηνεί για τη δύστυχη κόρη. Ίσως να εμφανιστεί η Εκάτη με τις τέσσερις λυχνίες, προς τέρψη εκείνων που πιστεύουν πως πρόκειται για τον τάφο της Ολυμπιάδας ή της Ρωξάνης, που ήταν αμφότερες μυημένες σε απόκρυφα μυστήρια.

Επειδή όμως αυτό το μνημείο φαίνεται ν'αγαπά τις εκπλήξεις, ίσως να δούμε τον Άδη χωρίς την Περσεφόνη να τραβά στο βασίλειό του τον άγνωστο έως τώρα νεκρό. Ίσως και να αποδειχτεί πως είναι όντως ο Φίλιππος που παίρνει τη θέση του Άδη. Αλλά τότε, ποιον θα μπορούσε να παίρνει μαζί του στον κάτω κόσμο; Κάποια από τις συζύγους του ή κάποιο από τα παιδιά του;
Ποιος να ήταν αυτός ο άνθρωπος, τον οποίο ο κατασκευαστής του μνημείου δεν ήθελε να τον αφήσει στα χέρια του Άδη, αλλά θεωρούσε πως άξιζε ένα πιο αξιοπρεπές τελευταίο ταξίδι; Ή ήθελε οι Μακεδόνες να πιστεύουν πως αισθανόταν έτσι γι' αυτόν; Είναι μνημείο ευγνωμοσύνης και τιμής ή τύψεων; Σκοπιμότητας ίσως;
Και αν πάλι είναι ο Άδης, γιατί ο Ερμής κοιτάζει με αυτό το βλέμμα, στο οποίο μαλώνουν για την επικράτηση η επίπληξη με την ικεσία;
Ήθελα να τελειώσω με την ομολογία πως ζηλεύω θανάσιμα αυτούς που είχαν την τύχη να ξοδέψουν τον χρόνο τους σε κάτι τόσο σπουδαίο (όποιο σενάριο και αν επαληθευτεί). Τι υπέροχο ταξίδι!  Αλλά, ύστερα μου καρφώθηκε η σκέψη, τι άραγε αφήσαμε εμείς που θα χαρούν οι απόγονοί μας σε δύο χιλιάδες χρόνια να ανακαλύψουν;
ΠΗΓΗhttp://skepteon.blogspot.gr/2014/10/blog-post_13.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συγκρίσεις, Στο δάπεδο της Αμφίπολης"

Οι «Ερμοκοπίδες»

Γράφει ο Χείλων

Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, έλαβαν χώρα πολλές μάχες και εκτυλίχθηκαν πλείστα όσα διπλωματικά και άλλης φύσεως επεισόδια, μεταξύ των εμπλεκομένων.
Υπήρξε όμως ένα σκανδαλώδες συμβάν το οποίο στιγμάτισε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, προκαλώντας σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις και επηρεάζοντας την έκβαση του πολέμου.

Εκείνη την εποχή σε πολλά σημεία των Αθηνών, όπως οικίες, καταστήματα, πλατείες, υπήρχαν οι «Ερμές» οι οποίες ήσαν αγαλματίδια λατρείας, κυρίως του θεού Ερμή, αλλά και άλλων θεοτήτων, ή ακόμη και επιφανών θνητών. Το χαρακτηριστικό των εν λόγω αγαλματιδίων ήταν ότι αποτελούντο από την κεφαλή του θεού και αντί σώματος είχαν τετράπλευρη λίθινη ή μαρμάρινη στήλη.

Τις πρωινές ώρες της 11 Μαΐου 415 π.Χ βρέθηκαν όλες οι «Ερμές» εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (μεταξύ των οποίων το αγαλματίδιο έμπροσθεν της οικίας του ρήτορα Ανδοκίδη) να έχουν υποστεί βανδαλισμό και συγκεκριμένα να έχουν σπασμένες τις κεφαλές. Η δολιοφθορά πραγματοποιήθηκε τις νυχτερινές ώρες της 10ης Μαΐου, παραμονή της αναχώρησης του Αθηναϊκού στόλου για την Σικελία στα πλαίσια παροχής βοήθειας στην ελληνική αποικία Έγεστα της Σικελίας, η οποία βρισκόταν σε διαμάχη με την επίσης ελληνική αποικία του Σελινούντα.

Η πράξη αυτή έλαβε τραγικές διαστάσεις, καθότι από θρησκευτικής άποψης αποτελούσε βεβήλωση και ένδειξη κακού οιωνού, ενώ από πολιτικής αποτελούσε βανδαλισμό και ασέβεια, διότι τα εν λόγω αγάλματα είχαν και πρακτικούς λόγους ύπαρξης χρησιμοποιούμενα ως οδοδείκτες, οριοδείκτες, για διαφημιστικούς λόγους, κ.λ.π. Επιπλέον αποτελούσαν ένδειξη ευγενείας της μεσαίας τάξης και εμβλήματα δημοκρατίας.
Το συμβάν όταν διαπιστώθηκε αρχικά δεν προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, αλλά προκάλεσε πανικό όταν συνδυάσθηκε με τον απόπλου του στόλου, καθότι οι Αθηναίοι θεώρησαν το γεγονός ως σύνθημα κινήματος κατά του καθεστώτος. Ήταν προφανές ότι ο μόνος που γνώριζε τους δράστες ήταν ο Ανδοκίδης, αλλά αυτός πιθανόν τρομοκρατημένος από τους δράστες, δεν μιλούσε.

Ο δήμος συγκάλεσε έκτακτη σύνοδο στην εκκλησία και όρισε «ζητητές(ερευνητές – ανακριτές)» αναθέτοντας την διεξαγωγή των ερευνών στουςΧαρικλή, Διόγνητο και Πείσανδρο. Εκδόθηκε ψήφισμα το οποίο προκήρυσσε πρωτοφανή για την εποχή «μήνυτρα (αμοιβή)» για την αποκάλυψη των επικηρυγμένων δραστών, οι οποίοι ονομάσθηκαν Ερμοκοπίδες. Σύμφωνα με το ψήφισμα του Κλεωνύμου η αμοιβή ανήρχετο σε 1.000 δραχμές, ενώ σύμφωνα με το ψήφισμα του Πεισάνδρου ανήρχετο σε 10.000 δραχμές.

Εκτός της αμοιβής εδίδετο και «άδεια» δηλαδή προστασία της σωματικής ακεραιότητας και ασυλία έναντι κάθε δίωξης ή μήνυσης. Χρήση των εν λόγω ευεργετημάτων μπορούσαν να κάνουν ελεύθεροι πολίτες – μέτοικοι ή ακόμη και δούλοι οι οποίοι εδύναντο να εξαγοράσουν την ελευθερία τους και ταυτόχρονα να πλουτίσουν.

Αρχικά η δολιοφθορά αποδόθηκε στους Κορίνθιους, αλλά κάποιος μέτοικος κατήγγειλε τον Αλκιβιάδη και ορισμένους άλλους ως δράστες. Η καταγγελία αυτή αξιολογήθηκε ως αληθινή διότι στηριζόταν στην υπόνοια ότι το κίνημα θα άρχιζε από την Σικελία. Επιπλέον κάποιος ονόματι Πυθόνικος κατήγγειλε στην εκκλησία του δήμου ότι ο Αλκιβιάδης και ορισμένοι φίλοι του, τελούσαν στην οικία του Ελευσίνια μυστήρια με σκοπό την μύηση, γεγονός που ενίσχυσε περισσότερο την κατηγορία, καθότι οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Αλκιβιάδη «ικανό για όλα».

Η εν λόγω πληροφορία ανάγκασε τους ανακριτές να καλέσουν τον Αλκιβιάδη για εξηγήσεις συνδυάζοντας τις δύο υποθέσεις………την καταστροφή των Ερμών και την τέλεση των μυστηρίων σε ιδιωτικό χώρο, με το σκεπτικό ότι αυτός που δείχνει ασέβεια προς τα μυστήρια ήταν ικανός να αποκεφαλίσει και τις «Ερμές».
Ως μάρτυρα της μήνυσής του ο Πυθόνικος υπέδειξε τον δούλο του πολέμαρχου Ανδρόμαχο, ο οποίος παρεμπιπτόντως έφερε όνομα αριστοκρατικό, γεγονός το οποίο εξηγείται από την τάση των φίλων του Αλκιβιάδη να λοιδορούν την αριστοκρατία στην οποία ανήκαν.
Ο δούλος προσήχθη στην εκκλησία, απολαμβάνοντας των ευεργετημάτων της «αδείας» και ομολόγησε, καταθέτοντας ότι όντως ο Αλκιβιάδης, ο Νικιάδης και ο Μέλητος μαζί με άλλους τελούσαν παρωδία των μυστηρίων σε ιδιωτικό χώρο.

Αλκιβιάδης

Εκείνη την χρονική περίοδο ο Αλκιβιάδης βρισκόταν στην Αθήνα, έτοιμος να αποπλεύσει για Σικελία και όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα ζήτησε να δικασθεί αμέσως, αλλά συνέβη το εξής παράδοξο……..οι πολιτικοί αντίπαλοι και μηνυτές του Αλκιβιάδη να μην επιθυμούν την εκδίκαση της υπόθεσης. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ο Αλκιβιάδης αποτελούσε κοινωνικό είδωλο και ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο στράτευμα, οπότε η έκβαση της δίκης θα ήταν μάλλον ευνοϊκή γι’ αυτόν, ενώ σύμφωνα με άλλους ήταν καλύτερα να γίνει μετά την εκστρατεία, καθότι τυχόν αποτυχία θα επέφερε πτώση της δημοτικότητας και σίγουρη καταδίκη του.

Μετά την αναχώρηση του στόλου η υπόθεση παίρνει νέα τροπή, όταν ο μέτοικοςΤεύκρος λαμβάνει «άδεια» και ενοχοποιεί δεκαοχτώ πολίτες, εκ των οποίων ορισμένοι δραπετεύουν και άλλοι συλλαμβάνονται και καταδικάζονται σε θάνατο. Ακολουθεί τρίτη μήνυση από την Αγαρίστη η οποία καταγγέλλει ότι τόπος συγκέντρωσης των ιερόσυλων ήταν η κατοικία του Χαρμίδη όπου συνευρίσκονταν ο Αλκιβιάδης, ο Αξίαρχος και ο Αδείμαντος. Εν τω μεταξύ υποβάλλεται τέταρτη μήνυση από τον δούλο Λυδό, ο οποίος καταγγέλλει τοναυθέντη του, στην οικία του οποίου σύχναζαν ο Λεωγόρας (πατέρας του Ανδοκίδη) ο Ανδοκίδης και πολλοί συγγενείς (του ιδιοκτήτη).

Μετά από νέα μήνυση του Διοκλείδη η όλη υπόθεση λαμβάνει άλλες διαστάσεις αποκαλύπτοντας ότι δεν αφορούσε πλέον περιορισμένο αριθμό συνωμοτών, καθότι καταγγέλλονται 300 άτομα, μεταξύ των οποίων και δύο βουλευτές, οΜαντίθεος και ο Αφεψίων, όπως επίσης και ο κωμικός Φρύνιχος, ο εξάδελφος του Πλάτωνα Κριτίας και άλλες προσωπικότητες των Αθηνών.
Η κατάσταση είναι τεταμένη, η βουλή κηρύσσεται σε διαρκή συνεδρίαση στην Ακρόπολη, επιβάλλεται «στρατιωτικός νόμος» και ο Διοκλείδης στεφανώνεται με άνθη ως σωτήρας της πατρίδος και του παρατίθεται επίσημο δείπνο στο Πρυτανείο. Οι δε βουλευτές με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να απελευθερωθούν μέσω εγγυήσεων, αλλά μετά από λίγο εξαφανίζονται δραπετεύοντας, αλλά οι εγγυητές όπως και οι λοιποί υπόδικοι φυλακίζονται.

Εν τω μεταξύ ο Ανδοκίδης, αφού παρέμεινε φυλακισμένος για ένα χρόνο, υπόσχεται κατόπιν προτροπής του Χαρμίδη, να προβεί σε αποκαλύψεις, εφόσον δινόταν σε αυτόν τον πατέρα του και τους συγγενείς του «άδεια» η οποία τελικά του εδόθη.

Τότε ο Ανδοκίδης κατέθεσε τα εξής: Ένα απόγευμα ενώ αυτός και η παρέα του έπιναν, κάποιος από τους φίλους του ονόματι Ευφίλητος πρότεινε να «σπάσουν» τις κεφαλές των Ερμών. Ο Ανδοκίδης – όπως ισχυρίζεται – διαφώνησε και έτσι την συγκεκριμένη ημέρα δεν έγινε ο βανδαλισμός. Τις επόμενες ημέρες ενώ μετέβαινε στις Κυνοσάργες έπεσε από το πουλάρι που επέβαινε με αποτέλεσμα να παραμένει κλινήρης στο σπίτι του. Τότε ο Ευφίλητος εκμεταλλευόμενος την απουσία του εξαπάτησε τους υπόλοιπους της παρέας επαναφέροντας το θέμα, λέγοντας μάλιστα ότι ο Ανδοκίδης συμφωνεί και ανέλαβε να κόψει πρώτος την Ερμή στην οικία του, η οποία ήταν ανάθημα (αφιέρωμα) της Αιγηίδος φυλής.

Ερμαϊκή στήλη του Ονάσου της Παλλήνης γιού του Τροφίμου 129 π.Χ_επιφανούς κοσμήτη (υπεύθυνου των αρχαίων γυμνασίων)_Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών

Κατόπιν ο Ευφίλητος και ο Μέλητος επισκέφθηκαν τον Ανδοκίδη στην οικία του, ανακοινώνοντας ότι έγινε η δολιοφθορά και απειλώντας τον προκειμένου να εξασφαλίσουν την σιωπή του. Σημειώνεται ότι τα προαναφερόμενα στοιχεία αποτελούν ισχυρισμούς του Ανδοκίδη, ενώ οι πληροφορίες του Θουκυδίδηπαρουσιάζουν βασικές διαφοροποιήσεις.
Ο Ανδοκίδης φέρεται ως συνένοχος, αλλά καταδίδει τους υπόλοιπους με αντάλλαγμα την παρεχόμενη ασυλία σε εαυτόν και την οικογένειά του. Πρώτο θύμα της καταγγελίας υπήρξε ο θριαμβευτής Διοκλείδης, ο οποίος ομολόγησε ότι οι καταγγελίες του υπήρξαν επινοήσεις τρίτων, με αποτέλεσμα οι άρχοντες οι οποίοι κινδύνευαν με διασυρμό, να τον καταδικάσουν σε θάνατον και να τον εκτελέσουν.
Ο Ανδοκίδης και οι οικείοι του αφέθησαν ελεύθεροι, ενώ ορισμένοι από τους κατονομασθέντες συνελήφθησαν και εκτελέσθηκαν. Όμως η υπόθεση παρέμεινε ανοιχτή, όταν ανεκλήθη η «άδεια» του Ανδοκίδη με την αιτιολογία της ψευδομαρτυρίας με αποτέλεσμα να αναγκασθεί να εγκαταλείψει την Αθήνα.

Τελικά είτε αληθεύουν (συνολικά ή εν μέρει) αυτά που κατήγγειλε ο Ανδοκίδης, είτε οι «Ερμοκοπίδες» ήσαν μεθυσμένοι νεαροί, οι οποίοι προκάλεσαν το σκάνδαλο άνευ λόγου και αιτίας…………….γεγονός παραμένει ότι η όλη υπόθεση υπήρξε το όνειδος και η καταστροφή των Αθηνών.

Λόγω της έκτασης του σκανδάλου αποφασίσθηκε η ανάκληση του Αλκιβιάδη η οποία στέρησε το εκστρατευτικό σώμα της Σικελίας από τον φυσικό αρχηγό, αφήνοντας μόνον επικεφαλής τον Νικία.

Προς τούτο αποπλέει το ιερό πλοίο των Αθηνών «Σαλαμινία» με σκοπό να φέρει πίσω τον Αλκιβιάδη. Όταν φθάνει στην Σικελία ο Αλκιβιάδης υπακούει στον επαναπατρισμό και δέχεται να ακολουθήσει την «Σαλαμινία» επιβαίνοντας σε δικό του πλοίο, αλλά καθ’ οδόν δραπετεύει, καταφεύγοντας στην Πελοπόννησο.

Το «Σαλαμινία» επιστρέφει στην Αθήνα άπραγο, ο Αλκιβιάδης καταδικάζεται ερήμην σε θάνατον και η περιουσία του δημεύεται. Η είδηση της καταδίκης τον βρίσκει στο Άργος όπου αναφωνεί δημοσίως:

«Αλλά εγώ θα τους αποδείξω ότι ζω»…………………όπως και έπραξε!!!!!

Ο μεν δειλός της πατρίδος, ο δε φιλόδοξος της πατρώας ουσίας εστί προδότης. Σωκράτης

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι «Ερμοκοπίδες»"