Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

1821 ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ H ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.
H Ελληνική Επανάσταση εξερράγη υπό τους δυσμενέστερους οιωνούς: εφτά χρόνια μετά το Βατερλό, από την Ιβηρική Χερσόνησο ως την Ιταλία η Ευρώπη σείεται με εξεγέρσεις που απειλούν τα μοναρχικά καθεστώτα της.--
Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ - ΜΗΔΕΜΙΑΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ - ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΝ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΦΟΔΡΟΤΗΤΑ.
Ήταν τότε που οι ηγέτες της Ιερής Συμμαχίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας είχαν συγκεντρωθεί στο Λάιμπαχ με θέμα την αντιμετώπιση της ισπανικής επανάστασης, των επαναστάσεων του Πεδεμόντιου και της Νεάπολης καθώς και ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Ενώ η καταστολή αυτών των κινημάτων δεν έμοιαζε δύσκολη υπόθεση για τις πανίσχυρες ευρωπαϊκές απολυταρχίες, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΙΣ ΓΕΜΙΖΕ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ γιατί απειλούσε την πολυπόθητη ισορροπία για την ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα και απαιτούσε νέα στρατηγική και διπλωματία για τη διατήρηση της τάξης.
Ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, εθνικά συμφέροντα και περίπλοκοι διπλωματικοί υπολογισμοί, που κάθε ανακτοβούλιο και κυβέρνηση της Ευρώπης διατηρούσε για τον εαυτό της, ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ.
 Έπειτα υπήρχαν λόγοι στρατηγικού ενδιαφέροντος και αυτοί ήταν πάλι δύο: η προστασία των μεγάλων δρόμων που οδηγούσαν στην Ασία και, επιπλέον, η παρεμπόδιση της καθόδου των Ρώσων στη Μεσόγειο.
Το τελευταίο ενδεχόμενο ανησυχούσε ιδιαιτέρως την Αγγλία και τη Γαλλία που έβλεπαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τη μόνη ικανή δύναμη περιορισμού της ρωσικής επιρροής και, φυσικά, κάθε ανάλογης απόπειρας εξόδου της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες της Μεσογείου.
H υπόνοια μάλιστα ότι την Ελληνική Επανάσταση είχαν υποκινήσει οι Ρώσοι - υπουργός Εξωτερικών του τσάρου την ίδια εποχή ήταν ο Καποδίστριας - προκαλούσε ακόμη ισχυρότερα ανακλαστικά, ιδιαίτερα της Αγγλίας που έβλεπε ότι μια ανεξάρτητη και ελεύθερη Ελλάδα θα ήταν ανταγωνιστική ναυτική δύναμη για τα αγγλικά συμφέροντα.
Ετσι ακριβώς εξηγείται ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ στις αρχές του Αγώνα. Ξένοι με τη θάλασσα οι Τούρκοι, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΑΓΓΛΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ στα πληρώματα - αναφέρεται μάλιστα ότι πάνω από ογδόντα βρήκαν τον θάνατο τη στιγμή της πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο από τον Κανάρη.
Γνωστή είναι άλλωστε και η βοήθεια που προσέφεραν στον ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟ των Τούρκων σε διάφορες πολιορκίες οι ΑΓΓΛΟΙ ΠΡΟΞΕΝΟΙ που μετατρέπονταν άλλοτε σε ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΥΣ και άλλοτε σε αντιπροσώπους εμπορικών εταιρειών ΕΦΟΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΥΛΗ.
Κατά τον ιστορικό C.W. Crawley οι ΑΓΓΛΟΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΕΠΙ ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΕΕΣ ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΟΙ απλώς και μόνο επειδή μισούσαν τους Ρώσους.

Την ίδια στιγμή φοβόντουσαν μήπως αναβιώσει ο γαλλικός κίνδυνος και επιδίδονταν σε περίπλοκους διπλωματικούς ελιγμούς προκειμένου να εξασφαλίσουν ρυθμιστικό ρόλο στη μεταβατική περίοδο που θα ακολουθούσε μια ενδεχόμενη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο γάλλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Cousinιry το 1822 αναφέρει λεπτομερώς σε υπόμνημά του προς το γαλλικό υπουργείο των Εξωτερικών τους λόγους που οδήγησαν την Αγγλία στο να υιοθετήσει τη συγκεκριμένη και χωρίς προσχήματα εχθρική στάση απέναντι στην ελληνική εξέγερση.
ΣΤΟ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ Η ΑΓΓΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΜΙΑ ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΟ ΛΙΚΝΟ ΤΟΥ.
Αλλά και η Γαλλία, καίτοι αντίπαλος της Αγγλίας, δεν κράτησε εξαρχής ευνοϊκή στάση απέναντι στους εξεγερμένους Ελληνες.
Από τη μια το κοινό της δέος με την Αγγλία σε ό,τι αφορούσε πιθανή κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο και από την άλλη η εμπορική της ανταγωνιστικότητα με το ελληνικό ναυτικό που έφερνε τους έλληνες εμπόρους σε κάθε γωνιά και αγορά της οθωμανικής Ανατολής, συνιστούσαν, αμφότεροι, ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Χώρια που ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝ ΩΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΜΙΑ ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΜΙΑ ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΘΕΙ ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΕΣΕΙ ΤΗΣ. Εκείνη που πάντως δεν επρόκειτο να προκαλέσει έκπληξη με τη στάση της ήταν η Αυστρία.
Για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του καγκελαρίου Μέτερνιχ που επιθυμούσε να πνίξει κάθε ιδέα φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος διακυβέρνησης της χώρας και καταδυνάστευσης των λαών, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ γιατί μπορούσε να προκαλέσει την εξέγερση και άλλων υποδούλων, χωρίς να εξαιρούνται ακόμη και οι δικοί της.
H ωμή διατύπωση του ίδιου: «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΜΑΣ ΣΥΝΟΡΑ ΤΡΙΑΚΟΣΙΕΣ Η ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ, ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΕΝΟΙ Η ΠΑΛΟΥΚΩΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΑ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ».
Και τώρα ερχόμαστε στην περίπτωση της Ρωσίας που, ως ομόθρησκη χώρα, ΦΑΙΝΟΤΑΝ Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΦΑΙΝΟΤΑΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ανεξάρτητα από τον ρόλο που της απέδωσαν και τη στάση τελικά που υιοθέτησε η ρωσική εξωτερική πολιτική κατά του σταθερού εχθρού της, των Τούρκων.
Οι τσάροι στην πραγματικότητα είχαν από τη μια να αντιμετωπίσουν μια εχθρική Τουρκία και από την άλλη έναν συνασπισμό αγγλογαλλικών συμφερόντων που απειλούσε να εισέλθει στη Βαλκανική μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Βέβαια, η εξέλιξη των πραγμάτων στη συνέχεια προσέλαβε νέα δυναμική και παρά το ότι η ΡΩΣΙΑ, ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΤΕΡΝΙΧ, ΑΠΟΚΗΡΥΞΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη και οι σφαγές στην Πόλη μετέβαλαν τη ρωσική πολιτική, αν και όχι δραστικά στην αρχή.
Εκείνο πάντως το οποίο ως γεγονός αποτέλεσε σταθερό παράγοντα ενθάρρυνσης των βαλκανικών λαών ήταν η μόνιμη ρωσοτουρκική αντιδικία που, με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, παρέσυρε τη Ρωσία σε πόλεμο κατά της Τουρκίας ενώπιον μιας Ευρώπης έκπληκτης μπροστά στις απροσδόκητες, γι' αυτήν, εξελίξεις.
ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΤΕΛΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ που, προσηλωμένη στο δόγμα Μονρόε, παρά τις επίσημες υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας διακηρύξεις, προσδοκούσε, απαθής και αμέτοχη σε βοήθεια προς τους επαναστατημένους Ελληνες,
ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΓΙ' ΑΥΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ και να εκτοπίσει έτσι τα αγγλικά συμφέροντα.
Βεβαίως αμερικανικός φιλελληνισμός υπήρξε και τεκμηριώνεται και από τις πηγές. Ωστόσο η αμερικανική συμπαράσταση είχε μόνο λαϊκή έκφραση και ΟΧΙ ΚΡΑΤΙΚΗ.H ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ "ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ":
Οι στρατιωτικές κινήσεις των εμπολέμων στην επαναστατημένη Ελλάδα τράβηξαν αμέσως το ενδιαφέρον των ξένων κυβερνήσεων που ΕΣΠΕΥΣΑΝ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΜΥΣΤΙΚΟΥΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ. Οι Άγγλοι μάλιστα έστησαν στα Επτάνησα ως και ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ που διηύθυνε στο Λονδίνο η αρμόδια υπηρεσία της Lombard Street.
Με τον τρόπο αυτόν Η ΑΓΓΛΙΑ ΗΤΑΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΗ, και λόγω παράδοσης στην οργάνωση των μυστικών της υπηρεσιών, ευρωπαϊκή δύναμη, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι και η Γαλλία υστερούσε στον συγκεκριμένο τομέα.
Ο ανταγωνισμός μάλιστα μεταξύ των δύο ήταν τέτοιος που, ενώ επίσημα είχαν χαρακτηρίσει την Ελληνική Επανάσταση ως ανταρσία, έφθασαν ακόμη και να διευκολύνουν ταξιδιώτες και εθελοντές που ζητούσαν να φθάσουν στην Ελλάδα, επιλέγοντάς τους μάλιστα, προκειμένου να τους ελέγχουν και να πληροφορούνται για το τι συνέβαινε τόσα μίλια μακριά, στην επαναστατημένη χώρα.

ΕΤΣΙ, ΕΝΩ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΓΛΙΚΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΒΡΕΤΑΝΟΥ ΥΠΗΚΟΟΥ ΣΕ ΞΕΝΟ ΣΤΡΑΤΟ Ο GORDON ΚΑΙ Ο BYRON ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΛΛΗΦΘΟΥΝ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΚΡΑΤΗΘΗΣΑΝ, ΑΛΛΑ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΓΛΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ.
H Γαλλία, πάλι, ενώ ΕΦΟΔΙΑΖΕ ΤΟΝ ΜΕΧΜΕΤ ΑΛΗ ΜΕ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΣΚΑΦΗ, την ίδια στιγμή άφηνε ανοιχτό το λιμάνι της Μασσαλίας για τις αποστολές εθελοντών πολεμικού υλικού ενώ δεν εμπόδιζε τη διεξαγωγή εράνων υπέρ του Ελληνικού Αγώνα.
Ωστόσο είχε στήσει ειδική υπηρεσία για την επιλογή εθελοντών στους οποίους δίνονταν αυστηρές συστάσεις και οδηγίες για το είδος των πληροφοριών που ενδιέφεραν τον γάλλο μονάρχη. Από αυτούς οι πιο δυσαρεστημένοι στέλνονταν στον Μέτερνιχ ως απόδειξη εκδούλευσης στους κοινούς στόχους της Ιεράς Συμμαχίας.
ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΧΘΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΡΟΣΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ ΚΙ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ. Η ΑΛΛΑΓΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1823, ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ 1824…
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «Τους κατατρέξανε οι Ευρωοπαίγοι τους δυστυχείς Ελληνες. Εις τις πρώτες χρονιές εφόδιαζαν τα κάστρα των Τούρκων, τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα διά να μην υπάρξουν.
Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμη Αγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσοι Ρούσους κι ο Μέτερνικ της Αουστρίας Αουστριακούς - κι όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χερότερα κι από τους Τούρκους».-----------------------------------------------------------ΕΠΕΙΔΗ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΣΕ ΞΗΡΑ ΟΥΤΕ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ (ΚΥΡΙΩΣ!) ΜΕΣΑ ΣΕ 6 ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΣΕ 66. ΠΡΩΤΑ Η ΑΓΓΛΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΙΧΕ ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΑΛΛΑΞΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΛΠ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ.
Τελικά στις 6 Ιουλίου 1827 οι πληρεξούσιοι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας υπέγραψαν στο Λονδίνο την ομώνυμη συνθήκη, με την οποία δεσμεύονταν να διευθετήσουν το ελληνικό ζήτημα και να επιφέρουν την ειρήνευση στην ανατολή.
Η οθωμανική κυβέρνηση αρνήθηκε να υποταχθεί στη Συνθήκη του Λονδίνου με αποτέλεσμα τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου στις 20.10.1827, όπου καταστράφηκε ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος.
Ο πανίβλακας Σουλτάνος τότε κύρηξε τον πόλεμο (14/27 Απριλίου 1828) στους Ρώσους που φτάσαν μέχρι την Ανδριανούπολη.
 ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΡΩΣΟΙ ΣΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗΣ (2/14 ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1829) ΤΟΥ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: «Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Ελληνες; Οχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή Πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία γαλλικού στρατού στο Μοριά ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου παρά ο Ντίμπιτς, που προέλασε με τον ρωσικό στρατό ίσαμε την κοιλάδα της Μαρίτσας περνώντας τον Αίμο».
ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΪΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ Η ΠΡΩΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ 1827!!! ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΑΪΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΣΙΧΑΜΕΝΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΑΝ ΚΑΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ!!!------------------------------------------------
Είναι απόλυτα δικές μας οι ευθύνες για τα χάλια του κράτους μας, αλλά αν εξέλειπαν οι δικοί τους πράκτορες (Άγγλων κυρίως) Μαυροκορδάτος-Κουντουριώτης και οι "άξιοι" διάδοχοί τους μέχρι σήμερα θα είμαστε πολύ καλύτερα.
Θα είχε λήξει η υπόθεση ανεξαρτησία από το 1824 με τα ελληνικά όπλα. Αν και ακόμα και το 1827 μπορούσε να γίνει αυτό, τον αιγυπτιακό στόλο "παρά τρίχα" θα τον έκαιγε ο Κανάρης στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.
Οι πράκτορές τους προκάλεσαν τους εμφύλιους το 21, αυτοί δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, τον Ανδρούτσο, (ίσως και τον Καραϊσκάκη), αυτοί μας έκαναν "μπανανία" των Άγγλων. Όταν οι άλλοι πολεμούσαν το 21 αυτοί τι έκαναν;
Το είπε ο Γέρο Κολοκοτρώνης: «Βλέπω τὸν Μαυροκορδάτο, τὸν Δεσπότη Ἄρτης καὶ Σπετζῶτες καὶ Ὑδραίους (σ. ελέγχονταν απόλυτα από τους Κουντουριωταίους) καὶ πλέκουν ἕνα γαϊτάνι στοῦ Ἀναπλιοῦ τὴν πόρτα, μὰ τὸ τί γαϊτάνι εἶναι δὲν τὸ ἠξεύρω».
Και τους τύλιξαν όλους και ακόμα και σήμερα δεν έχουμε ξεμπλέξει από το σύστημά τους. Τι προσέφεραν οι Άγγλοι στην Ελλάδα πέρα από εκβιασμούς, εξευτελισμούς και προδοσίες;Τι να κάνουμε; Δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε μία αυτοκρατορία που έλεγχε το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού;
Οι "προστάτιδες" δυνάμεις βομβάρδιζαν και απέκλειαν την ΑΘήνα όταν δεν είχαμε κυβέρνηση της αρεσκείας τους μέχρι να αποκτήσουμε. Το 1849-1850 ναυτικός αποκλεισμός, το 1854-1857 ωμή αγγλο-γαλλική στρατιωτική κατοχή της Αθήνας του Πειραιά και άλλων ελληνικών λιμανιών για να μην μπει η χώρα στον Κριμαϊκό Πόλεμο, το 1862 αλλάζουν βασιλιά, το 1917 τα ίδια, το 1944 φέρνουν βασιλιά, κλπ...
Πούλημα της χώρας σε κάθε ευκαιρία, στην Μ.Ασία και στην Κύπρο, χάρη στις αγγλόδουλες και αμερικανόδουλες "ηγεσίες" "μας".
http://lykawn.blogspot.com/
Πηγή (βασική): άρθρο απο τη κ. ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΟΜΑΗ, "ΤΟ ΒΗΜΑ", Σάββατο 25 Μαρτίου 2006
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "1821 ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ"

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

ΜΥΡΜΙΔΩΝΕΣ

Ο Μυρμιδών ήταν γιός του Δία και της Ευριμέδουσας.Οι Μυρμιδόνες που αναφέρονται από τον Όμηρο ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας.
Κατά την μυθολογία, η καταγωγή τους ήταν από την Αίγινα (!) και γενάρχης τους ήταν ο Πηλέας που ήταν υιός του Αιακού, του βασιλιά της Αίγινας.
Ο αδελφός του Πηλέα, Τελαμώνας, έγινε βασιλιάς της Σαλαμίνας.
Ο Τελαμών ήταν ο πατέρας του Αίαντα του Τελαμώνιου που πήρε μέρος στον τρωικό πόλεμο και του Τεύκρου που ίδρυσε την αποικία Σαλαμίνα στην Κύπρο.
Ο ήρωας Αχιλλέας ήταν υιός του Πηλέα και της Θέτιδος και ήταν βασιλιάς των Μυρμιδόνων με τους οποίους εξεστράτευσε στον τρωικό πόλεμο. Η μητέρα του Θέτις ήταν - κατά τη μυθολογία - Νηρηίδα.
Οι Νηρηίδες, θεότητες της ήρεμης θάλασσας, ήταν κόρες του Νηρέα (υιός της Γης και του Πόντου) και της Δωρίδος (κόρη του Ωκεανού).
Εδώ παρατηρείται αντιστοιχία του Δώρου και της Δωρίδος και συσχέτισή τους με τους Δωριείς που κατέβηκαν τον 11ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα.
Ο Πηλέας ήταν υιός του βασιλιά της Αίγινας, Αιακού. Ο Πηλέας ήταν βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία την οποία βασίλεψε και ο Δευκαλίωνας!!!
Ο καρδιακός φίλος του Αχιλλέα, Πάτροκλος, ήταν υιός του Μενοίτιου και ήταν από την Οπούντα της Λοκρίδος (περιοχή από τις Θερμοπύλες μέχρι την Κωπαΐδα).
Ο υιός του Προμηθέα ήταν ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης του ανθρωπίνου γένους!!!
Σχετικά με τον Αχιλλέα, καταγόταν από το βασιλικό γένος των Μολοσσών.
Η περιοχή της αρχαίας Ελλάδας "Μολοσσίς" βρισκόταν στην περιοχή που καταλαμβάνει η σημερινή Ήπειρος και η νότιος Αλβανία που ήταν η ελληνική βόρεια Ήπειρος.
Αρχικά στην βόρεια Ήπειρο κατοικούσε η ελληνική φυλή των Παροναέων. Η περιοχή Μολοσσίς ονομάστηκε έτσι από τον μυθικό βασιλιά Μολοσσό που ήταν υιός του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης.
Το βασίλειο της Ηπείρου το ίδρυσε ο Νεοπτόλεμος. .
AXILLEAS
Καταγόταν απο το γένος του Δία. Γεννήθηκε στη Φθία της Θεσσαλίας Πατέρας του ήταν ο Πηλέας και μητέρα του η θέτιδα.
Επειδή η μητέρα του ήθελε να τον κάνει αθάνατο συμφωνα με τη παράδοση τον φούρνιζε κάθε φορά που ζύμωνε ψωμί. < το πως ακριβώς ηταν και θα είναι ένα μυστήριο αυτό είναι εκλαικεθμένη εκδοχή της αθανασίας κατά τη γνώμη μου > ενώ τον κρατούσε από τη φτέρνα. Στο δέυτερο στάδιο τον έλουζε στα φονικά νερά της Στυγός για να τον σκληραγωγήσει είχε το προσωνύμιο πυρίσων επειδή δεν πάθενε τπτ με τη φωτιά.
Ο Αχιλλέας μεγάλωσε κοντά στο κένταυρο Χείρωνα που ζούσε στο Πήλιο.
Η γυναίκα του κεντάυρου Φίλυρα και η μητέρα του Χαρεικλώ τον φρόντιζαν ενώ ο ίδιος ο κένταυρος τον μύισε στισ τέχνες και τα γράμματα και στις πολεμικές τέχνες , ο κένταυρος τον ονόμασε Αχιλλέα επειδή έλυε τα άγχη.
Μεγάλωσε ο Αχιλλέας και έγινε πάρα πολύ όμορφος περιγραφες για θεική ομορφία με μπάσα επιβλιτική καθαρή φωνή μάτια που έλαμπαν και μαλλιά κατάξανθα.
H ανδρεία του έγινε γνωστή σε όλο το τότε κόσμο μάλιστα λέγετε ότι ρωτήθηκε ο Μενέλαος αν θα μπορουσε να νικήσει το πόλεμο και πήρε την εξής απάντηση"Είναι αδύνατος η άλωσις της Τροίας ανευ του Αχιλλέως "η μητέρα του η θέτιδα προαισθάνθηκε το χαμό του στον επικείμενο πόλεμο και τον έντυσε κορίτσι και τον έστειλε σε παρθεναγωγείο όπου εκεί απέκτησε ένα γιο που τον ονόμασε Πύρρο, ο πανέξυπνος Οδυσσέας τον ανακάλυψε όμως αυτή είναι η μία εκδοχή η αλλή είναι ότι τον βρήκαν στη θεσσαλία και αφου συζήτησε με τη μητέρα του ότι αν θα παει στη Τροία θα δοξαστεί στους αιώνες αλλα θα ζήσει λίγο ενώ αν μείνει στη θεσσαλία θ α ζήσει πολύ αλλα θα πεθάνει άδοξα.
Οταν οι Έλληνες έπλευσαν για την Τροία, κατά λάθος σταμάτησαν στη Μυσία, με βασιλιά τον Τήλεφο. Στη μάχη, ο Αχιλλέας τραυμάτισε τον Τήλεφο. Η πληγή δεν έκλεινε κι έτσι ο Τήλεφος ρώτησε ένα μαντείο το οποίο δήλωσε ότι "αυτός που πλήγωσε θα θεραπεύσει".
Η Ιλιάδα έχει ως βασικό θέμα της την οργή του Αχιλλέα και την άρνησή του να πολεμήσει στο πλευρό των Αχαιών.
Η αφήγηση κινείται σε δύο άξονες, τον ουράνιο - των θεών - και το γήινο - των ανθρώπων. Ασχολείται κυρίως με το δέκατος έτος του πολέμου της Τροίας και όχι με τα όσα συνέβησαν προηγουμένως. Οι θεοί παίρνουν ενεργό μέρος σε αυτό τον πόλεμο και χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα.
Είτε πολεμούν οι ίδιοι μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους (έτσι τραυματίζονται η Αφροδίτη και ο Αρης), είτε βοηθούν κάποιο πολεμιστή να νικήσει. Η Ιλιάδα δεν αποτελεί βιογραφία του Αχιλλέα. Μετά τον Όμηρο γράφτηκαν πολλά έπη με τον τίτλο Αχιλληίς ή Ιλίου πέρσις (Αλωση της Τροίας) αλλά και τραγωδίες με θέμα τους ομηρικούς ήρωες (Αίας, Φιλοκτήτης, Αχιλληίς, Αγαμέμνων, Ανδρομάχη, Τρωάδες, Εκάβη, Ελένη).
Η Ιλιάδα δεν τελειώνει με το θάνατο του Αχιλλέα, αλλά με την ταφή του Έκτορα.
Πού μαθαίνουμε λοιπόν για το θάνατό του, αλλά και για το Δούρειο Ίππο; ο Αχιλλέας συνδέεται με το νησί. Γιος του Πηλέα, βασιλιά των Μυρμιδόνων, και της Θέτιδας.
Οι μάντεις είχαν προφητέψει πως αν ο Αχιλλέας έπαιρνε μέρος στην εκστρατεία της Τροίας θα δοξαζόταν πολύ αλλά θα πέθαινε. Αν έμενε στην πατρίδα του θα ζούσε πολλά χρόνια εκεί αλλά χωρίς δόξα.
Η Θέτις για να γλιτώσει το γιο της τον έντυσε με ρούχα γυναικεία του έδωσε το κοριτσίστικο όνομα Πύρρα, που σημαίνει πυρόξανθη και τον έστειλε στο Λυκομήδη, το Βασιλιά της Σκύρου, να ζήσει εκεί με τα κορίτσια του.
Αγάπησε τη βασιλοπούλα Διηδάμεια και απέκτησαν ένα γιο τον Νεοπτόλεμο. Υπήρχε όμως και μια άλλη προφητεία. Ο μάντης Κάλχας φανέρωσε στους Έλληνες ότι δεν θα κυριευόταν ποτέ η Τροία χωρίς τον Αχιλλέα.
Ο Οδυσσέας ανέλαβε να τον βρει και μεταμφιεσμένος λοιπόν σε έμπορο, με όπλα ανάμεσα στις πραμάτειες του έφτασε στην αυλή του βασιλιά Λυκομήδη. Και ενώ τα κορίτσια, οι βασιλοπούλες, άρχισαν να κοιτάζουν με περιέργεια τα γυναικεία ρούχα, ο Αχιλλέας με την πρώτη ματιά ρίχτηκε στα όπλα. Με αυτόν τον τρόπο τον ανακάλυψε ο Οδυσσέας και τον οδήγησε στην Τροία.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΥΡΜΙΔΩΝΕΣ"

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Ελευσίνια μυστήρια

Ένα από τα μεγαλύτερα και ευρέως γνωστά μυστήρια της ελληνικής θρησκείας είναι αυτά που οι έλληνες καθιέρωσαν προς τιμήν της Θεάς της μαύρης γης και της γονιμότητας της, Δήμητρας. Τα μυστήρια πήραν το όνομα τους από την περιοχή της Ελευσίνας και περιείχαν δυο βασικά στοιχεία. Από το ένα μέρος ήταν το αγροτικό στοιχείο, το οποίο αποτελεί και την βασικότερη δικαιοδοσία της Θεάς, ως Θεάς της γεωργίας και δότειρας όλων των αγαθών που βγαίνουν για τους ανθρώπους από τα σπλάχνα της μητέρας Γης. Από το άλλο μέρος, βρισκόταν το εσχατολογικό στοιχείο, με την ίδια την Δήμητρα να εγγυάται στους μύστες μια ευτυχισμένη μεταθανάτιο ζωή. Το δεύτερο αυτό στοιχείο θεωρείται νεώτερο και από μια δεδομένη χρονική περίοδο είχε καταλάβει σημαντική θέση στις πνευματικές αναζητήσεις των Ελλήνων.

























Όπως γινόταν σε όλες τις εορτές της ελληνικής θρησκείας, ο μύθος έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο, περισσότερο ως το μέσο για την διαμόρφωση των εκάστοτε ιεροτελεστιών. Τα μυστήρια της Ελευσίνας βασίζονταν στον μύθο της αναζήτησης της Περσεφόνης από την μητέρα της Δήμητρα μετά την αρπαγή της από τον άρχοντα του κάτω κόσμου Πλούτωνα. Ο μύθος διηγείται πως ο Ζευς έδωσε την συγκατάθεση του στον αδελφό του Πλούτωνα να νυμφευθεί την κόρη της Δήμητρας κάνοντας την βασίλισσα των νεκρών. Στην συνέχεια αναφέρεται στην αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, την ώρα που η Κόρη έπαιζε με τις φίλες της Ωκεανίδες, μαζεύοντας λουλούδια στους κάμπους της Ελευσίνας.. Ο Πλούτων έκανε να φυτρώσει από την Γη θαυμάσιο άνθος που τράβηξε την προσοχή της Κόρης .Στην προσπάθεια της όμως να το κόψει, η Γη άνοιξε και ο άρχοντας των νεκρών φάνηκε με το άρμα του, σκορπώντας τον τρόμο στις νεαρές Θεές, αρπάζοντας κατόπιν την Περσεφόνη και μεταφέροντας την στο Βασίλειο του κάτω από την Γη. Οι φωνές της Κόρης κατά την αρπαγή της οδήγησαν στην αναζήτηση της από την μητέρα της Δήμητρα.

Γεμάτη πόνο για τον χαμό του παιδιού της, η Θεά περιπλανήθηκε εννέα ημέρες αναζητώντας παντού την κόρη της. Πολύτιμη στάθηκε η βοήθεια της Θεάς Εκάτης και του Ηλίου, την δέκατη ημέρα, ο οποίος την πληροφόρησε για το τι είχε συμβεί. Η λύπη και η οργή της Θεάς μετά από αυτό έγιναν ακόμη μεγαλύτερες. Η Θεά μεταμορφώθηκε σε φτωχή και ηλικιωμένη ζητιάνα και αποσύρθηκε στην Ελευσίνα, όπου και έτυχε καλής υποδοχής από τον βασιλιά του τόπου Κελεό και την σύζυγο του Μετάνειρα. Κατά την διάρκεια της παραμονής της στο ανάκτορο του Κελεού, η Θεά ανέλαβε την ανατροφή του μικρού του γιου Δημοφώντα, με σκοπό να τον κάνει αθάνατο. Για να το επιτύχει η Θεά, έτρεφε το παιδί με αμβροσία, δυναμώνοντας το με την αθάνατη πνοή της, ενώ τις νύχτες το τοποθετούσε κρυφά σε φλόγες για να κάνει το σώμα του άφθαρτο. Δυστυχώς, η περιέργεια της Μετάνειρας, που άρχισε να φωνάζει τρομαγμένη μόλις αντίκρισε την τροφό να τυλίγει το σώμα του παιδιού της στις φλόγες, οδήγησε στο να ματαιώσει η Θεά τα σχέδια που είχε για τον μικρό Δημοφώντα. Ακολούθως η Δήμητρα αποκαλύπτει την πραγματική της υπόσταση στην οικογένεια του Κελεού, τονίζοντας στην Μετάνειρα ότι, πλέον δεν θα μπορέσει να χαρίσει την αθανασία στον μικρό της γιο, αλλά αντί για αυτό, προβλέπει πως τον περιμένουν μεγάλες δόξες και τιμές. Δίνει επίσης εντολή στον Κελεό να χτίστη προς τιμήν της περίλαμπρο ναό και βωμό στον τόπο της Ελευσίνας.. Η εντολή πραγματοποιήθηκε με μεγάλη προθυμία από τον λαό της Ελευσίνας. Η Θεά επέλεξε τον ναό την για διαμονή της. Βαθιά λυπημένη για την κόρη της, έφερε μια φοβερή και σκληρή χρονιά για τους ανθρώπους, κάνοντας την Γη άγονη και μαστίζοντας τον πληθυσμό από την πείνα. Η στάση αυτή της Δήμητρας οδήγησε τον Δια σε μια προσπάθεια συμβιβασμού των πραγμάτων. Οι Θεοί, ένας ένας, ζητούσαν από την Δήμητρα να κοπάσει την οργή της, προσφέροντας της πλούσια δώρα, ωστόσο η ίδια παρέμενε ανένδοτη. Τελικά η λύση δόθηκε με την αποστολή του Ερμή στον Άδη, με σκοπό να πείσει τον Πλούτωνα να επιστρέψει την Περσεφόνη στην μητέρα της .Ο Πλούτωνας δέχτηκε, αλλά φοβούμενος μήπως η Περσεφόνη τον εγκαταλείψει, όταν επιστρέψει στην συντροφιά των υπόλοιπων Ολύμπιων Θεών, της προσέφερε μερικούς σπόρους ροδιάς, που θα την εμπόδιζαν από το να τον ξεχάσει .Το αποτέλεσμα ήταν να μένει το 1/3 του έτους με τον νόμιμο σύζυγο της (συμβολικά η περίοδος αυτή σημαίνει τον μαρασμό της φύσης κατά τους ψυχρούς χειμερινούς μήνες) και τα 2/3 με την μητέρα της και τους υπόλοιπους Ολύμπιους Θεούς (περίοδος που σημαίνει την αναγέννηση της φύσης, με την ανάπτυξη του νεαρού άνθους από τον σπόρο που κοιμάται τον χειμώνα μέσα στο χώμα).

Στον Ομηρικό Ύμνο προς την Δήμητρα, τα πρώτα λόγια της Θεάς όταν ξανασυνάντησε την κόρη της είναι τα εξής: “Παιδί μου, δεν έφαγες τίποτε, ε; …μίλα… Τώρα πια που γύρισες, θα μείνεις μαζί μου και με τον πατέρα σου, τον άρχοντα των σύννεφων και όλοι οι Αθάνατοι θα σε τιμούν. Μα αν έφαγες, θα ξαναγυρίσεις στα έγκατα της Γης, τέσσερις μήνες κάθε χρόνο θα μένεις εκεί και τους άλλους οκτώ μαζί με εμένα και τους άλλους Θεούς. Όταν η Γη θα σκεπάζετε από τα μυρωμένα λουλούδια της άνοιξης, θα βγαίνεις πάλι από τα βαθιά ερέβη, θαύμα μεγάλο για τους Αθάνατους Θεούς και τους θνητούς ανθρώπους… ”Ακολουθεί η αποστολή της Ρέας στην Δήμητρα, η οποία ζήτησε από την Θεά να δεχθεί τον συμβιβασμό. Η Δήμητρα δέχθηκε και ως αποτέλεσμα της παύσεως της οργής της η Γη γέμισε λουλούδια και καρπούς..

Πριν η Θεά αναχωρήσει για τον φωτεινό Όλυμπο, δίδαξε στους άρχοντες της Ελευσίνας Τριπτόλεμο ,Διοκλή, Εύμολπο και Κελεό , τα Ελευσίνια μυστήρια, σε ανάμνηση της αναζήτησης και της ανάκτησης της κόρης της Περσεφόνης. Η Θεά δίδαξε επίσης στον Τριπτόλεμο την καλλιέργεια του σίτου, αναθέτοντας του την αποστολή να την διαδώσει σε όλους τους ανθρώπους της Γης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελευσίνια μυστήρια"

10 Αρχαίες ελληνικές πόλεις που δεν υπάρχουν σήμερα υπό ελληνική κατοχή

Η Ελλάδα είναι γνωστή ως ένας όμορφος τουριστικό προορισμός και ίσως ο καλύτερος προορισμός του κόσμου. Οι Έλληνες είχαν αποικίσει και κυριαρχήσει στα περισσότερα μέρη του τότε γνωστού κόσμου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν πλέον ένα από τα πιο σημαντικά έθνη όλων των χρόνων λόγω του συμβολικού της εκπληκτικού πολιτισμού της συμπεριλαμβανόμενων και των διαφόρων επιστημών, την αρχιτεκτονική και τη φιλοσοφία. Εδώ είναι οι 10 αρχαίες ελληνικές πόλεις που έχουν πάψει να είναι υπό ελληνική κατοχή:

Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος
Η Αλεξάνδρεια είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελληνιστικά και παραδοσιακά πολιτιστικά κέντρα στην πόλη της αρχαιότητας. Ονομάστηκε και ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον πλέον μεγάλο Έλληνα Μέγα Αλέξανδρο και παρέμεινε η πρωτεύουσα της βυζαντινής Αιγύπτου της ελληνιστικής, ρωμαϊκής, πάνω από χίλια χρόνια μέχρι κατακτήθηκε το 641 μ.Χ.  από τους μουσουλμάνους. Ένα από τα πιο διάσημα μέρη σε αυτή την πόλη είναι η βασιλική βιβλιοθήκη που είναι η πιο περίφημη και η πιο μεγάλη βιβλιοθήκη στην Αρχαιότητα.






















Βυζάντιο (Κωνσταντινούπολη),Τουρκία
Η πόλη ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους το 657 π.Χ. από τα Μέγαρα και ονομάστηκε Βυζάντιον (Βυζάντιο) μετά τη βασιλεία του βασιλιά Βύζα. Διατηρεί το όνομά της σχεδόν χίλια χρόνια μέχρι που ο μεγάλος Κωνσταντίνος αποφάσισε την μετονομάζει. Είναι μοναδική πόλη στον κόσμο που βρίσκεται σε δύο ηπείρους  την Ευρώπη και την Ασία.




Μασσαλία, Γαλλία
Σήμερα καλείται ως Μασσαλία και θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας μετά το Παρίσι  και έχει το μεγαλύτερο λιμάνι εμπορικών πλοίων όχι μόνο στο εσωτερικό της αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Έγινε γνωστή από έλληνες εξερευνητές που την χρησιμοποιούσαν για συναλλαγές και την ονόμασαν Μασσαλία. Εκτός από ότι ήταν διάσημη για την παραγωγή σαπουνιού  ήταν και ένα από τα πιο πολυσύχναστα εμπορικά λιμάνια στον αρχαίο κόσμο.



Εμπόριον,  Ισπανία
Σήμερα  η πόλη είναι γνωστή ως Empuries και ιδρύθηκε το 575 π.Χ. από Έλληνες αποίκους και εξερευνητές από τη Φώκαια, που έγινε «Εμπόριον» που σημαίνει “τόπος διαπραγμάτευσης” για τους Έλληνες. Εγκαταλείφθηκε λόγω της θέσης της επειδή ήταν πολύ εύκολο για τους κουρσάρους και τους πειρατές να έρχονται στο σημείο. Ωστόσο  τα ερείπια που έχουν βρεθεί τα τελευταία χρόνια θυμίζουν στους τουρίστες και τους ντόπιους το ελληνικό παρελθόν και το ένδοξο εμπόριο της πόλης.




Σύβαρη, Ιταλία
Η πόλη που βρίσκεται σήμερα στην Νότια Ιταλία είχε ιδρυθεί το 720 π.Χ. από Troezenian και Αχαιών αποίκων. Η πόλη είχε γίνει διάσημη για την θέση της στον Κόλπο Ταράντα και έγινε συνώνυμο με την πολυτέλεια και τον πλούτο.




Αλεξάνδρεια στον Καύκασο, Πακιστάν, Ινδία και Αφγανιστάν
Είναι μια άλλη πόλη που το όνομά της το πήρε από τον  μεγάλο Έλληνα βασιλιά Μέγα  Αλεξάνδρο, ο οποίος κατέκτησε ολόκληρη την περιοχή και βρήκε αυτή την πόλη. Η πόλη γίνεται η πρωτεύουσα του μεγάλου βασιλείου και καλύπτει τα τμήματα των σημερινών χωρών Πακιστάν, Ινδία και Αφγανιστάν.




Αντιόχεια, Ισραήλ
Σήμερα είναι ένας αρχαιολογικός χώρος στο Ισραήλ με εκπληκτική θέα στη θάλασσα της Γαλιλαίας που προσελκύει τουρίστες ,αλλά πριν από την αρχαιότητα ήταν μια ελληνορωμαϊκή πόλη και μέρος της “Δεκάπολης”, μια περιοχή η οποία έχει δέκα πόλεις που καλύπτει μεγάλες θέσεις όπως είναι η Συρία και η Ιορδανία.




Bouthroton, Αλβανία
Είναι επίσης γνωστή ως Βουθρωτό. Ιδρύθηκε ως μία από τις επίσημες πόλης μεταξύ του έκτου και όγδοου αιώνα π.Χ. από Κορίνθιους αποίκους και εξερευνητές. Η πόλη είναι μια αρχαία ελληνική πόλη που ρέει  η ανθρώπινη δραστηριότητα και αποτελούσε ένα από τα τμήματα του ελληνικού βασιλείου της Ηπείρου.





Ηλιούπολη, Λίβανο
Το 334 π.Χ., η πόλη ονομάστηκε Ηλιούπολη από την ελληνική λέξη της Helios, σημαίνει «ήλιος» και «πόλις» που σήμαινε πόλη.” Ο χαρακτήρας αυτής της πόλης διατηρήθηκε κατά κανόνα ρωμαϊκός  και  μερικοί από τους ναούς είναι αφιερωμένοι σε έλληνες θεούς και ειδικά για το Δία.




Μυρμήκιο, Ρωσία / Ουκρανία
Βρισκόταν στις ακτές του Κιμμερίου Βοσπόρου. Σύντομα έγινε η πλουσιότερη πόλη στην περιοχή. Κάτω από την επίδραση των Ελλήνων η πόλη άκμασε σε διαφορετικά επίπεδα και ήταν γνωστή για την παραγωγή υψηλής ποιότητας κρασιού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "10 Αρχαίες ελληνικές πόλεις που δεν υπάρχουν σήμερα υπό ελληνική κατοχή "

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ.

Το Έθνος ανά τους αιώνες-----

Η θέση ενός Έθνους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι διαμορφώνεται από τις αρχές και αξίες του ανθρώπινου Δυναμικού που αποτελεί το Έθνος.--

Έτσι σήμερα, με την ιστορικά και δογματικά καταξιωμένη αρχή, μπορούμε να πούμε για ένα έθνος που θα έχει μέλλον:
Όταν ο λαός του έχει πίστη στο Θεό και εμπιστοσύνη στον εαυτόν του…
Όταν ο λαός του φορά τα ρούχα που αυτός υφαίνει, τρώει το ψωμί από στάρι που αυτός έχει σπείρει, και πίνει κρασί που τρέχει από το πατητήρι του.
Όταν ο Λαός που καταδικάζει την βιαιότητα στην Χώρα του και ποτέ δεν επιτρέπει την δουλεία του τόπου του, με οιανδήποτε μορφή.
Όταν ο Λαός του επενδύει στο όνειρο και απαιτεί στον ξύπνιο τον σεβασμό των Άλλων.
Όταν ο Λαός του υψώνει την φωνή του στην μάχη για την επιβίωση στην αιωνιότητα και είναι υπερήφανος για τους προγόνους του τα μνημεία και καθετί που είναι και συνθέτει την πατρίδα του.
Όταν ο Λαός του έχει Κυβέρνηση, πρότυπο και μπροστάρη σ’ όλα τα μέτωπα, έχει πραγματικούς φιλοσόφους και όχι ταχυδακτυλουργούς και έχει τεχνίτες και όχι μιμητές και μπαλωματάρηδες.
Όταν ο Λαός υποδέχεται τον νέο Κυβερνήτη του με σαλπίσματα γιορτής και τον αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια.
Όταν οι Σοφοί του Έθνους δεν είναι βουβοί και τα παλικάρια του είναι έξω από την κούνια.
Όταν τέλος τα πολιτικά κόμματα της Δημοκρατίας πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές των, όταν κινδυνεύει η Πατρίς θεωρούν άμεση υποχρέωσή των να συνεργαστούν με αποκλειστικό σκοπό να σώσουν την Πατρίδα.
ΤΟΤΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΡΟΛΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΜΕΛΛOΝ.

Γράφει ο Ιωάννης Μ. Ασλανίδης






www.elzoni.g
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ."

Τα 9 κλειδιά της επιτυχίας






Ο δρόμος της επιτυχίας

Γιατί κάποιοι άνθρωποι κατορθώνουν να επιτύχουν ενώ άλλοι όχι; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά και τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους; Η επιτυχία σίγουρα δεν είναι θέμα τύχης.

Η ιστορία αποδεικνύει ότι πολλοί άνθρωποι που σήμερα θεωρούνται επιτυχημένοι δεν ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις ούτε είχαν αφθονία πόρων από την αρχή. Ο Soichiro Honda, ιδρυτής της Honda, ήταν παιδί μιας μέσης οικογένειας και μετά από αρκετό καιρό άνεργος άρχισε να κατασκευάζει μοτοσυκλέτες σπίτι του. Η ζωή του ήταν γεμάτη από προκλήσεις, οικονομικές δυσκολίες και συχνά απόρριψη από τον περίγυρό του. Αυτά όμως φαίνεται ότι δεν τον σταμάτησαν και το αποτέλεσμα ήταν η επιτυχία σε αυτό που ονειρευόταν. Ο ίδιος είχε χαρακτηριστικά πει «η επιτυχία είναι 99% αποτυχία».

Η εταιρία Disney αξίζει σήμερα πολλά δισεκατομμύρια δολάρια αλλά ο Walt Disney αντιμετώπισε απίστευτες δυσκολίες στην αρχή της καριέρας του. Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας στην οποία δούλευε τον απέλυσε λέγοντάς του ότι δεν έχει φαντασία και καλές ιδέες. Μετά από αυτό, ο Disney άρχισε αρκετές επιχειρήσεις οι οποίες δεν διήρκησαν πολύ και κατέληξαν στη χρεωκοπία και την αποτυχία. Συνέχισε να δυσκολεύεται και να προσπαθεί ώσπου στο τέλος βρήκε τον τρόπο για να επιτύχει. Πολλοί άνθρωποι, γνωστοί στο ευρύτερο κοινό ή άγνωστοι, ξεκίνησαν από το μηδέν χτίζοντας μια επιτυχημένη καριέρα και προσωπική ζωή χωρίς να έχουν τις δυνατότητες ή την οικονομική ευχέρεια για την οποία συχνά γίνεται λόγος. Άλλοι δεν τα κατάφεραν στον ίδιο βαθμό παρόλο που η αρχική τους κατάσταση ήταν ευνοϊκότερη. 

Ποιά είναι λοιπόν τα κλειδιά της επιτυχίας στην καριέρα και τη ζωή;

1) Ανακαλύψτε τον σκοπό σας, το όραμα σας

Καταλάβετε τι είναι αυτό που θέλετε πραγματικά. Το πρώτο βήμα προς την προσωπική και επαγγελματική επιτυχία είναι το να γνωρίζετε με σιγουριά τι είναι αυτό που θέλετε να πετύχετε. Αυτό το βήμα ενώ μπορεί να είναι αυτονόητο για πολλούς, ίσως να μην είναι ξεκάθαρο για άλλους. Για να ανακαλύψετε τι θέλετε, φανταστείτε τον εαυτό σας σε πέντε χρόνια από σήμερα. Τι θα θέλατε να κάνατε, πού θα θέλατε να βρίσκεστε; Εάν υποθέσουμε ότι ξυπνάτε ένα πρωινό, αφού έχετε επιτύχει όλα όσα θέλετε, τι βλέπετε γύρω σας, τι ακούτε; Πώς νιώθετε;

2) Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας

Πάρτε τον έλεγχο της ζωής σας και αποφύγετε να κατηγορείτε τους άλλους. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις και εξωτερικές δυσκολίες που μπορεί να δυσκολεύουν τον δρόμο σας προς την επιτυχία. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σας που δεν σας ενθαρρύνουν όσο θέλετε ή προσπαθούν να σας αποθαρρύνουν. Η ζωή όμως είναι δική σας και κάθε πράξη σας προκαλεί συγκεκριμένα αποτελέσματα. Πολλές φορές, λόγω των δυσκολιών που μπορεί να περνάει κάποιος, μπορεί να κατηγορεί την κακή του τύχη, το περιβάλλον, τις συνθήκες και πολλά άλλα. Όταν δεν μπορείτε να αλλάξετε τις συνθήκες, μπορείτε να επιλέξετε να αλλάξετε τον τρόπο που τις αντιμετωπίζετε.

3) Κάντε τη θετική σκέψη πράξη

Η θετική σκέψη είναι ένα από τα πιο σημαντικά βήματα του δρόμου σας προς την επιτυχία. Η απαισιοδοξία, οι αμφιβολίες για τον εαυτό σας ή τη δυνατότητα που έχετε για να πετύχετε είναι μια μορφή σαμποτάζ που δρα ανασταλτικά και αποθαρρυντικά. Σε δύσκολους καιρούς, όπως οι σημερινοί, η θετική σκέψη ίσως φαντάζει μη ρεαλιστική και δύσκολη να εφαρμοστεί στην πράξη. Εάν όμως επικεντρώσετε την προσοχή σας σε αυτά που δεν μπορείτε να κάνετε ή στα εμπόδια που μπορεί να έχετε, ίσως να αποφασίσετε να μην ξεκινήσετε καν την προσπάθεια ή να τα παρατήσετε γρήγορα.

Για να εξασκήσετε τον εαυτό σας να σκέπτεται θετικά δοκιμάστε να:

α) Χρησιμοποιείτε θετικές λέξεις ή εκφράσεις όταν μιλάτε: «μπορώ να το κάνω», «είναι δυνατό», «μπορεί να γίνει». Σκεφθείτε τι σας αρέσει, τι σας δίνει χαρά και αποφύγετε να καταναλώνετε την ενέργειά σας στο τι δεν σας αρέσει ή στο τι δεν μπορείτε να κάνετε.

β) Φανταστείτε πώς θα ήταν η ζωή σας αν είχατε ήδη επιτύχει. Προσπαθήστε να φέρνετε στο μυαλό σας νοερές εικόνες των στόχων σας σαν να είχαν ήδη πραγματοποιηθεί. Εάν για παράδειγμα επιθυμείτε να επιτύχετε οικονομικά, φανταστείτε πώς θα ήταν η ζωή σας εάν είχατε ήδη φτάσει εκεί. Πώς θα ήταν το σπίτι που θα μένατε ή πώς θα ήταν μια μέρα από την καθημερινότητά σας. Η νοερή απεικόνιση λειτουργεί σαν ένα είδος ασυνείδητου προγραμματισμού του μυαλού μας για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.

4) Θέστε σαφείς στόχους


Έχοντας στο μυαλό σας ποιός είναι σκοπός που θέλετε να επιτύχετε, είναι χρήσιμο να θέσετε σαφείς στόχους που θα σας βοηθήσουν να επιτύχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εφόσον ανακαλύψετε τι θέλετε να κάνετε, μπορείτε και να αποφασίσετε ποιοι θα είναι οι μακροπρόθεσμοι στόχοι σας. Το επόμενο βήμα είναι να θέσετε μικρότερους στόχους, τους οποίους θα πρέπει να φθάσετε προκειμένου να επιτύχετε τους μακροπρόθεσμους στόχους σας. Κάθε στόχος θα πρέπει να είναι συγκεκριμένος, μετρήσιμος και χρονικά καθορισμένος. Για παράδειγμα, αν ο στόχος σας είναι να αγοράσετε το δικό σας σπίτι, δεν αρκεί να σκέπτεστε αόριστα ότι μια μέρα, όποτε μπορέσετε, θα κάνετε αυτή την αγορά. Θέστε ένα χρονοδιάγραμμα και σκεφθείτε ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσετε για να κατορθώσετε τον στόχο σας. «Θα έχω αγοράσει το δικό μου σπίτι μέχρι το τέλος του 2013 και θα πρέπει να κάνω τα εξής βήματα προκειμένου να πραγματοποιήσω τον στόχο μου». Αυτός είναι ένας συγκεκριμένος, μετρήσιμος και χρονικά καθορισμένος στόχος. Οι στόχοι επίσης θα πρέπει να είναι κατορθωτοί και να χαρακτηρίζονται από κάποιο βαθμό ρεαλισμού. Δε θα είχε νόημα να θέσετε ακατόρθωτους στόχους ή να ορίσετε ένα πολύ σύντομο χρονικό περιθώριο για την επίτευξη τους.

5) Οργανωθείτε και δουλέψτε


Έχοντας θέσει τους στόχους σας, με το συγκεκριμένο τρόπο που αναφέρθηκε, καταστρώστε ένα σχέδιο δράσης και αρχίστε να το δουλεύετε. Η δουλειά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία. Ενώ όλα ξεκινούν από ένα όνειρο, η ισχυρή θέληση, η αποφασιστικότητα και η σκληρή δουλειά είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά και σας φέρνουν πιο κοντά στον στόχο σας. Για να μην επαναπαύεστε, σκεφθείτε ένα πράγμα που θα μπορούσατε να κάνετε καθημερινά και θα σας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο σας. Ίσως να είναι κάτι μικρό αλλά σημασία έχει να αξιοποιείτε την κάθε μέρα. Εάν έρθουν στιγμές που η κινητοποίησή σας μειώνεται και αναβάλλετε να δουλέψετε για την πραγματοποίηση των στόχων σας, θυμηθείτε και πάλι ποιος είναι ο σκοπός σας και τι αποτελέσματα θα φέρει στη ζωή σας.

6) Αποτύχετε ή καλύτερα μη φοβάστε να αποτύχετε


Ίσως να ακούγεται σαν σχήμα οξύμωρο αλλά η αποτυχία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου σας προς την επιτυχία. Είναι αποδεδειγμένο ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν να θυμούνται πολλές αποτυχίες στην πορεία τους μέχρι να φθάσουν στην επιτυχία. Ο Τόμας Έντισον, ένας από τους μεγαλύτερους εφευρέτες όλων των εποχών, λέγεται ότι κάποια στιγμή ρωτήθηκε εάν αληθεύει ότι έκανε 1.000 αποτυχημένες προσπάθειες μέχρι να κατασκευάσει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Ο Έντισον ανατρεπτικά απάντησε ότι δεν έκανε 1.000 αποτυχημένες προσπάθειες. Είπε ότι κάθε μια από τις 1.000 απόπειρές του ήταν ένα βήμα προς την επιτυχία. Οι αποτυχίες σας είναι βήματα προς την επιτυχία, μη φοβάστε να αποτύχετε.

7) Επιμείνετε


Εάν οι δυσκολίες έρχονται η μία μετά την άλλη, εάν οι προσπάθειές σας δεν αποδίδουν όσο θέλετε μην τα παρατήσετε. Η επιμονή και η αποφασιστικότητα είναι ίσως τα πιο σημαντικά συστατικά της επιτυχίας. Πολλοί άνθρωποι τείνουν να απογοητεύονται με τις δυσκολίες και τις αποτυχίες τους και να σταματούν την προσπάθεια. Κάποιοι άλλοι ίσως να αναρωτιούνται εάν θα πρέπει να σταματήσουν να επιδιώκουν τον σκοπό τους και να συμβιβαστούν με κάτι άλλο, μια μέση λύση. Η επιμονή όμως μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και να σας φέρει εκεί που επιθυμείτε.

8) Ξεφορτωθείτε τον φόβο της επιτυχίας


Πέρα από τον φόβο της αποτυχίας υπάρχει και ο φόβος της επιτυχίας. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να νομίζουν ότι φοβούνται την αποτυχία ενώ ουσιαστικά αυτό που φοβούνται είναι η επιτυχία. Εάν σκεπτόμενοι την επιτυχία κάνετε σκέψεις του τύπου «και ποιος είμαι εγώ για να φθάσω εκεί;», «δεν το αξίζω αυτό» ή «δεν είμαι αρκετά καλός για να επιτύχω αυτό που ονειρεύομαι», ίσως φοβάστε την επιτυχία επειδή νιώθετε ότι δεν την αξίζετε. Ίσως επίσης να κάνετε αρνητικούς συσχετισμούς συνδέοντας την επιτυχία με καταστάσεις όπως η μοναξιά, η απώλεια ουσιαστικών σχέσεων ή η εγωιστική συμπεριφορά. Η επιτυχία όμως μπορεί να είναι απόλυτα ισορροπημένη και να επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής σας. Η οικονομική ή επαγγελματική επιτυχία για παράδειγμα δεν είναι απαραίτητο να θέτει σε κίνδυνο τις σχέσεις σας. Για να επιτύχετε, προσπαθήστε να αποβάλλετε τυχόν αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να έχετε για την επιτυχία ή τις αμφιβολίες για τον εαυτό σας. Κάθε άνθρωπος αξίζει να επιτύχει, γιατί όχι και εσείς;

9) Πιστέψτε το


Τι θα κάνατε εάν ξέρατε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχετε; Εάν υποθέσουμε ότι με έναν μαγικό τρόπο σας δινόταν η πληροφορία ότι τελικά θα καταφέρετε να φθάσετε στον σκοπό σας μέσα στο χρονικό περιθώριο που είχατε θέσει, τι θα άλλαζε στον τρόπο που νιώθετε και συμπεριφέρεστε σήμερα; Αρχίστε να συμπεριφέρεστε σαν το όνειρό σας να έχει ήδη συμβεί, με τη σιγουριά, την αυτοπεποίθηση και την ηθική ικανοποίηση του νικητή. Οι σκέψεις σας είναι «αυτο-εκπληρούμενες προφητείες», δηλαδή συχνά τείνουν να επαληθεύονται και στη ζωή. Εάν διαρκώς σκέπτεστε ότι κάτι είναι αδύνατο ή ότι δεν έχετε την ικανότητα να επιτύχετε, ίσως να μην αρχίσετε καν τη διαδρομή για την πραγματοποίηση των ονείρων σας. Οι σκέψεις σας λοιπόν θα επαληθευτούν αργά ή γρήγορα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα 9 κλειδιά της επιτυχίας "

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Το Βυζαντινο επίθετο Λαζαρόπουλος.

Το επίθετο Λαζαρόπουλος,υπάρχει σε σφραγίδα του 1050 από τον αυτοκρατορικό γραμματέα Στέφανο Λαζαρόπουλο. Επίσης, ο κατά κόσμον Ιωάννης και κατά την εκκλησία Ιωσήφ Λαζαρόπουλος. 

Ο Ιωσήφ Λαζαρόπουλος γεννήθηκε στην Τραπεζούντα περί το 1310. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ιωάννης. Ήταν νυμφευμένος και πατέρας δύο παιδιών, του Θεοφάνη και του Κωνσταντίνου. Λίγο πριν από το 1340 τιμήθηκε με το αξίωμα του σκευοφύλακος στο ναό της μονής της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντος. 
Το 1340, μετά το θάνατο του αυτοκράτορα της ΤραπεζούνταςΒασιλείου Μεγάλου Κομνηνού και την άνοδο στο θρόνο της πρώτης συζύγου του, της Ειρήνης Παλαιολογίνας, ο Λαζαρόπουλος αναγκάσθηκε εξαιτίας των εμφύλιων συγκρούσεων να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του και να ακολουθήσει στην Κωνσταντινούπολη την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Τραπεζουντία, χήρα του Βασιλείου Μεγάλου Κομνηνού, και τα δύο ανήλικα τέκνα της κατά την περίοδο της εξορίας τους.
 Τον συνόδευε ο μεγαλύτερος γιος του Κωνσταντίνος, ενώ η σύζυγός του και ο μικρότερος γιος του παρέμειναν στην Τραπεζούντα.

Το 1349, όταν ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Μέγας Κομνηνός ήταν πλέον άρρωστος και σε προχωρημένη ηλικία, ο Λαζαρόπουλος, ύστερα από υπόδειξη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού (1347-1354), επέστρεψε στην Τραπεζούντα με σκοπό να προετοιμάσει το κλίμα για την έλευση και την άνοδο στο θρόνο του Αλεξίου Γ' Μεγάλου Κομνηνού, γιου του Βασιλείου Μεγάλου Κομνηνού και της Ειρήνης Τραπεζουντίας.
Μετά την ανάρρησή του, ο νέος αυτοκράτορας τον τίμησε για τη συμβολή του στην προσπάθειά του να ανέλθει στο θρόνο. Έτσι, μετά το θάνατο του μητροπολίτη Τραπεζούντος Νήφωνος Πτερυγιωνίτη (Μάρτιος 1364), επελέγη ο Ιωάννης Λαζαρόπουλος για να τον διαδεχθεί. Η χειροτονία του πραγματοποιήθηκε το επόμενο έτος (Απρίλιος 1365) στην Κωνσταντινούπολη από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεο. Στην Τραπεζούντα επέστρεψε την Κυριακή του Πάσχα (13 Απριλίου 1365) και την Τρίτη του Πάσχα πραγματοποιήθηκε η ενθρόνισή του. Κατά τη χειροτονία του φαίνεται ότι έλαβε το όνομα Ιωσήφ.

Για τη δράση του Ιωσήφ Λαζαρόπουλου ως μητροπολίτη Τραπεζούντος δεν υπάρχουν στοιχεία. Εποίμανε τον λαό της Τραπεζούντας μέχρι τις 12 Νοεμβρίου 1367, οπότε και παραιτήθηκε από το μητροπολιτικό θρόνο για άγνωστους λόγους. 
Είναι πιθανόν ο Ιωσήφ να ήλθε σε σύγκρουση με τον Αλέξιο Γ΄, γεγονός διόλου ασύνηθες για τις σχέσεις των αυτοκρατόρων με τους μητροπολίτες Τραπεζούντος. Αρχικά ο μητροπολίτης αποσύρθηκε στη μονή Ελεούσης, μια παράκτια μονή της Κερασούντος, ενώ στη συνέχεια, εξαιτίας των πειρατικών επιδρομών των Τουρκομάνων, ζήτησε καταφύγιο στην Κωνσταντινούπολη, όπου πιθανότατα υπέβαλε και τυπικά την παραίτησή του.
 Η υπόθεση ότι ο Λαζαρόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του στην Κωνσταντινούπολη ενισχύεται από το γεγονός ότι εμφανίζεται να υπογράφει την πράξη της ενδημούσας συνόδου του Ιανουαρίου 1368, με την οποία δινόταν η μητρόπολη του Πυργίου κατ' επίδοσιν στον μητροπολίτη Εφέσου Θεοδώρητο.
 Στη συνέχεια εικάζεται ότι επανήλθε στην Τραπεζούντα μέχρι τον Ιούλιο του 1368, οπότε αναχώρησε οριστικά για την Κωνσταντινούπολη. 
Πέθανε πριν από τον Δεκέμβριο του 1369.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Βυζαντινο επίθετο Λαζαρόπουλος."

ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ


SURNAMES OF AMORGOS ISLAND----

ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΑΜΟΡΓΟ διατηρούνται μέχρι σήμερα πολλά βυζαντινά επώνυμα και με μεγάλη συχνότητα στον πληθυσμό του νησιού.
ΓΕΡΑΚΗΣ - ετος 1446
ΚΑΛΟΔΑΣ - 1482
ΘΕΟΛΟΓΗΤΗΣ - 1487
ΤΖΑΜΑΝΤΟΥΡΑΣ - 1487
ΧΑΡΟΚΟΠΟΣ - 1487
ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ - 1508
ΤΟΡΝΕΑΣ - 1521
ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ - 1529
ΣΥΜΕΔΑΛΑΣ - 1530
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ - 1550
ΠΑΣΣΑΡΗΣ - 1555
ΡΟΥΣΟΣ - 1555
ΚΑΤΖΙΦΟΥΡΗΣ - 1563
ΚΟΤΥΣ - 1584
ΣΥΝΟΔΗΝΟΣ - 1588
ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ - 1593
ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ - 1610
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - 1610
ΤΖΙΓΑΛΑΣ - 1624
ΠΡΑΣΙΝΟΣ - 1661
ΓΑΒΑΛΑΣ - 1662
ΝΟΜΙΚΟΣ - 1663
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - 1683
ΛΑΜΝΑΤΟΣ - 1720
ΣΙΓΑΛΑΣ - 1722
ΜΑΝΙΑΤΗΣ - 1728
ΧΙΩΤΙΝΗΣ - 1740
ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ - 1769
ΚΩΒΕΟΣ - 1769
ΚΟΡΒΕΣΗΣ - 1778
ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ - 1778
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ - 1793
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - 1796
ΖΑΝΝΟΣ - 1797

Στον πίνακα (επανω) εμφανίζεται ένας κατάλογος ιστορικών επωνύμων της Αμοργού, κατά την χρονολογική σειρά που καταγράφονται σε διάφορα έγγραφα, κυρίως μοναστηριακά, μέχρι το 1800.
Ο κατάλογος αυτός δεν είναι πλήρης και όσον αφορά την καταγραφή επωνύμων και όσον αφορά την χρονολογική τους εμφάνιση, γιατί οι πηγές που έχουμε στην διάθεσή μου είναι σχετικά περιορισμένες.
Ωστόσο το δείγμα είναι στατιστικά επαρκές και μπορούμε να διαπιστώσουμε με βεβαιότητα την ιστορικότητα των περισσότερων επωνύμων της Αμοργού.
Εξαιρετικά μεγάλος είναι ο αριθμός των βυζαντινών επωνύμων.
Ορισμένα, μάλιστα, έχουν ειδικό ιστορικό βάρος, γιατί αναφέρονται σε ιστορικές πηγές και για σημαντικά γεγονότα. Τέτοια για παράδειγμα είναι τα Συνοδινός (Συναδηνός), Γαβαλάς, Καλοδάς (Κολιδάς), Γεράκης, Γαβράς, κ.α. Το γεγονός αυτό και γενικά η συντριπτική παρουσία ελληνικών βυζαντινών επωνύμων σε μεγάλο βάθος χρόνου δείχνουν την ιδιαιτερότητα της Αμοργού στον ιστορικό χώρο των Κυκλάδων και του Αιγαίου.
Ο Ιωάννης Κ. Βογιατζίδης, προκειμένου να εξηγήσει την μεγάλη παρουσία γνωστών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, καταφεύγει στο φαινόμενο των πολιτικών εξορίστων, το οποίο στις Κυκλάδες εμφανίζεται στην ρωμαϊκή εποχή και συνεχίζεται στα βυζαντινά χρόνια. Υποστηρίζει ότι τα επώνυμα αυτά προέρχονται από μέλη ευγενών οικογενειών που εξόρισε στην Αμοργό ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης (1222-1254), επειδή στασίασαν εναντίον της εξουσίας του.
Η εξήγηση αυτή ήταν πειστική μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Από το 1918 που εκδόθηκε το βιβλίο του Βογιατζίδη («Αμοργός, Ιστορικαί έρευναι περί της νήσου») οι βυζαντινολογικές σπουδές προχώρησαν και πολλά νέα στοιχεία προστέθηκαν στις γνώσεις μας.
Έτσι από τις μελέτες του καθηγητή Σπύρου Βρυώνη προκύπτει ότι η έλευση ορισμένα βυζαντινών επωνύμων (Συνοδινός, Βρούτσης) πρέπει να αναχθεί σε εποχή παλαιότερη του Βατάτζη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού, ανακαινιστή της Χοζοβιώτισσας.
 Επιπλέον η παρουσία των Γαβαλάδων στο Αιγαίο ήταν εδραιωμένη πριν τον Βατάτζη, όπως φαίνεται από την εξουσία του Λέοντος Γαβαλά στην Ρόδο εκείνη την περίοδο. Με βάση την παράδοση για την ίδρυση του μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας, φαίνεται επιβεβλημένο να πάμε ακόμη πιο πίσω, στην εποχή της εικονομαχίας και στην περίοδο της ανάκτησης από τον Νικηφόρο Φωκά της Κρήτης που κατείχαν οι Άραβες.
Μ’ άλλα λόγια, φαίνεται ότι στο βασικό υπόστρωμα του αμοργιανού πληθυσμού (π.χ. Θεολογίτες) προστέθηκαν πριν περίπου 1.000 χρόνια ορισμένοι πληθυσμοί από την Μικρά Ασία (π.χ. Συναδηνοί). Αργότερα πιθανότατα ήρθαν και ορισμένοι βυζαντινοί πολιτικοί εξόριστοι.
 Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η συνεχής παρουσία ιστορικών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, προσφέρει στο νησί μία ιστορικότητα και μία συνέχεια, που πολύ δύσκολα συναντιούνται σε άλλα νησιά του Αιγαίου.
Αν στα επώνυμα προσθέσουμε τα ονόματα (ιδιαιτέρως τα γυναικεία), τα τοπωνύμια, τα έθιμα και τις παραδόσεις, τότε η Αμοργός αποκτά μία ιδιαίτερη σημαντικότητα στην νεότερη ιστορία του Αιγαίου.
Αναρτήθηκε από NIKOΣ N. στην ιστοσελιδα ονοματολογια της Αμοργου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ"

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Θωρηκτό Αβέρωφ


 
Το Θωρηκτό Αβέρωφ είναι ένα πλοίο - θρύλος του Πολεμικού μας Ναυτικού. Οι επιτυχίες του στο Αιγαίο του χάρισαν αμέσως τον χαρακτηρισμό «Το τυχερό πλοίο».

Κατασκευάσθηκε στα ναυπηγεία του Λιβόρνο της Ιταλίας, καθελκύστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1910 (12 Μαρτίου 1910 με το νέο ημερολόγιο) και παραδόθηκε στη χώρα μας στις 15 Μαΐου 1911. Την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου κατέπλευσε στο Φάληρο κι έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό. Κόστισε συνολικά 25.000.000 χρυσές ελληνικές δραχμές. Το 1/3 της τιμής του κατέβαλε ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ και τα 2/3 το ελληνικό δημόσιο με εξωτερικό δανεισμό.

Το Θωρηκτό «Αβέρωφ» εν ώρα ναυμαχίαςΤο «Αβέρωφ» ήταν από τα πιο σύγχρονα πολεμικά της εποχής του. Ατμοκίνητο, έπλεε με ταχύτητα 23 κόμβων και είχε πλήρωμα 20 αξιωματικών και 670 ναυτών. Αμέσως έγινε η ναυαρχίδα του απηρχαιωμένου ελληνικού στόλου.

Το «Αβέρωφ» σε επιχειρησιακό επίπεδο άλλαξε τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Με κυβερνήτη τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη ηγήθηκε των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Οι νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου κατά του τουρκικού στόλου διέλυσε τις προσδοκίες του Σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης για τον έλεγχο του Αιγαίου.

Τον Οκτώβριο του 1918 το «Αβέρωφ» ύψωσε την ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη, καθώς η χώρα μας ήταν μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το «Αβέρωφ» συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, μεταφέροντας στρατεύματα και παραλαμβάνοντας τους πρόσφυγες μετά την Καταστροφή. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και «γερασμένο» το «Αβέρωφ» συμμετείχε σε νηοπομπές στον Ινδικό Ωκεανό

Το εύδρομο καταδρομικό, που συνδέθηκε άρρηκτα με τον ναύαρχο Κουντουριώτη και την πολιτική πίστη του Ελευθερίου Βενιζέλου στη ναυτική ισχύ της Ελλάδας, παροπλίσθηκε το 1951. Σήμερα είναι πλωτό μουσείο και ναυλοχεί στο Φάληρο.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θωρηκτό Αβέρωφ"
  Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα
                                                           

Μοναδική μελέτη για τη Θεραπευτική στην Αρχαία Ελλάδα.

Η Φαρμακολογία του Ιπποκράτη. 

Οι Φαρμακολογικές μορφές των Αρχαίων Ελλήνων.

Οίνος και Ιατρική.

Δρόγες που περιγράφονται στον Ιπποκράτη και τον Διοσκουρίδη.

Μέτρα και σταθμά χρησιμοποιούμενα για την παρασκευή των φαρμάκων στην αρχαιότητα

Με τις πρώτες εκδηλώσεις ζωής επί της γης βρίσκουμε και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες ασθενειών.
Η ασθένεια πάντοτε συνόδευε τη ζωή.
Σκηνές χαραγμένες σε τοίχους σπηλαίων, σε βράχους, ο τρόπος ταφής των νεκρών κ.ά. αποτελούν μαρτυρίες για τον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενειών.
Η αναζήτηση των φαρμάκων άρχισε από το περιβάλλον.
Όπως και τα ζώα, ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε πολύ ανεπτυγμένο το ένστικτο αυτοπροστασίας.
Σταδιακά κυριάρχησε η παρατήρηση και ο συσχετισμός των θεραπευτικών μέσων με συγκεκριμμένες ασθένειες.
Αναμφίβολα και η τύχη βοήθησε στην ανακάλυψη των φαρμάκων.
Θεωρώντας την θεραπευτική των πρωτογόνων σαν μια ενότητα, που διήρκεσε εκατοντάδες αιώνες πιστεύεται ότι αρχικά ήταν ενστικτώδης και εμπειρική, έπειτα έγινε δαιμονιακή και ανιμιστική και στην τελευταία φάση της υπήρξε μαγική και θεοκρατική. Θρησκεία και θεραπευτική συνδέθηκαν άρρηκτα σ΄ αυτή την τρίτη φάση και ήταν αποκλειστικά κτήμα των ιερέων.

Η άγνοια και η φαντασία καλλιεργούμενη από τις εκάστοτε θρησκευτικές αντιλήψεις γέννησε τον φόβο και δημιούργησε την μαγική και συμπτωματική θεραπευτική.

Για χιλιάδες χρόνια, η φαρμακευτική χρήση των φυτών περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στη θεραπεία πληγών και τραυμάτων, αφού όλες οι μη τραυματικές παθήσεις αποδίδονταν στις πράξεις των θεών. 

Ταυτόχρονα πιστευόταν ότι, αφού τα φυτά ήταν δώρα των θεών, το σχήμα των φύλλων, των καρπών ή των ριζών τους ήταν ενδεικτικά του οργάνου του ανθρωπίνου σώματος, που μπορούσαν να θεραπεύσουν, π.χ. θεωρείτο αποτελεσματικό για τις πληγές από τρυπήματα το υπερικό (Hypericum perforatum L.), διότι τα φύλλα του είναι διάτρητα.

Η θεοκρατική αντίληψη για την θεραπευτική υπήρχε σε όλους τους αρχαίους λαούς, ακόμη και στους αρχαίους Έλληνες την προϊπποκρατική περίοδο.
Η θεραπευτική των αρχαίων Ελλήνων εξελίχθηκε σε τρεις περιόδους:
Ι. Προϊπποκρατική περίοδο (3000 π.Χ.-5ο αιώνα π. Χ.): κατά τους τελευταίους αιώνες παρατηρείται μια αλλαγή θεώρησης της θεραπευτικής και οι θεοκρατικές απόψεις αντικαθίστανται από φιλοσοφικές αντιλήψεις.

ΙΙ. Ιπποκρατική (5ος-3ος πΧ. αιών): συμπίπτει με το απόγειο του ελληνικού πολιτισμού

ΙΙΙ. Αλεξανδρινή ή ελληνιστική  (3ος π Χ. αιών – 641 μ. Χ.).

Σ’ αυτήν εντάσσεται και η ελληνο-ρωμαϊκή περίοδος (146 π. Χ., που υποτάχθηκε η Ελλάδα στους Ρωμαίους έως το 395 μ. Χ., που χωρίστηκε το ρωμαϊκό κράτος σε δυτικό και ανατολικό).

Για τη προϊπποκρατική περίοδο δεν υπάρχουν πολλές συστηματικές μαρτυρίες, αλλά περιοριζόμαστε σε έμμεσες πληροφορίες από επιγραφές, αναθηματικές πλάκες και από μη ιατρικά έργα, όπως τα Ομηρικά και τα Ορφικά έπη.

Στα Ορφικά έπη (6ος π. Χ. αιών) αναφέρονται ο κέδρος, το ψύλλιον (Plantago psyllium– Plantaginaceae), ο κνίκος (Carthamus tinctorius– Compositae), η αγχούσα (Anchusa tinctoria L. – Boraginaceae), ο μανδραγόρας, η ανεμώνη κ.ά.

Στη Θεογονία του Ησίοδου (8ος π Χ. αιών) υπάρχει η πρώτη γραπτή αναφορά για την μήκωνα.
Ήδη από τους υστερομινωικούς χρόνους ήταν γνωστή η χρήση του οπίου, όπως μαρτυρεί αγαλματίδιο, που ονομάσθηκε «η θεά των μηκώνων», δεδομένου ότι φέρει στην κεφαλή τρεις καρφίδες ομοιώματα των κωδιών.

Στα Ομηρικά έπη αναφέρονται αρκετά φυτά, όμως με ατελείς περιγραφές επειδή πιθανότατα ο Όμηρος ήταν τυφλός.

Τα «ανδροφόνα ή θυμοφθόρα φάρμακα» ήταν δηλητηριώδη βότανα με τα οποία επάλειφαν τα βέλη ή δηλητηρίαζαν την τροφή.

Τα «ήπια ή οδυνήφατα φάρμακα» ήταν τα παυσίπονα.

Τα «λυγρά ή κακά φάρμακα» ήταν αυτά, που προκαλούσαν αμνησία.

Πρόκειται για δρόγες με αντιχολινεργική δράση και εντονότατη ψυχοπληγική επίδραση.

΄Όπως φαίνεται, οι αρχαίοι Έλληνες ήδη από την προκλασσική εποχή γνώριζαν την επίδραση επί του ψυχισμού φυτών με αντιχολινεργικά αλκαλοειδή (πχ. τα Σολανώδη: Datura stramoniumAtropa belladonnaHyoscyamus niger), τα οποία προκαλούν αμνησία και παραλήρημα.

Στην ραψωδία κ΄ της Οδύσσειας αναφέρεται ότι η Κίρκη χρησιμοποιούσε λυγρά φάρμακα, τα οποία έριχνε κρυφά σε ένα χυλώδες ρόφημα «τον κυκεώνα» (από Πράμνειο  οίνο, κριθάλευρο και τριμμένο τυρί αιγός), στο οποίο προσέθετε και μέλι για να εξαλείψει την πικρή γεύση των φυτών και το προσέφερε στους συντρόφους του Οδυσσέα.

Το μώλυ (από το ρήμα μωλύω= αφανίζω, αδυνατίζω, παραλύω) ήταν το αντίδοτο των λυγρών φαρμάκων (που το έδωσε ο Ερμής στον Οδυσσέα για να αποφύγει την επίδρασή τους).

Είχε μαύρη ρίζα και γαλακτόχροα άνθη, η δε εξόρυξή του ήταν δύσκολη.

Πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί σχετικά με την ταυτότητα του φυτού.

Κατά τον Θεόφραστο ένα ανάλογο φυτό με το μώλυ του Ομήρου εφύετο στην Κυλλήνη, αλλά η εκρίζωσή του ήταν εύκολη.

Σύμφωνα με τον Sprengel, πρόκειται για το Allium nigrum  (κρόμμυον το μέλαν), όμως αυτό έχει ρόδινα άνθη. 

Το μώλυ περιγράφεται και από τον Διοσκουρίδη, ο οποίος το αναφέρει ως αλεξιφάρμακον.

Ο Πλίνιος εσφαλμένα θεώρησε το μώλυ ως μανδραγόρα.

Κατά τον Matthiolus ήταν είδος κρομμύου.

Άλλοι το θεώρησαν είδος σκόρδου (Λιναίος) ή το ταύτισαν με τον μέλανα ελλέβορο, ο οποίος έχει μαύρη ρίζα, άσπρα άνθη, εξορύσσεται δύσκολα και φύεται στα Ασιατικά παράλια.

Κατά τον καθ. Εμμανουήλ τα μορφολογικά στοιχεία, που περιγράφει ο Όμηρος για το μώλυ προσομοιάζουν με αυτά της Frittilaria ή της Tulipa.

Η πιο σωστή άποψη είναι να αναζητηθεί η ταυτότητα του φυτού σε κάποιο αντιχολινεργικό αντίδοτο, οπότε πρέπει να περιέχει αντιχολινεστεράση (πχ. γαλανθαμίνη, που θεραπεύει την αντιχολινεργική  δηλητηρίαση από τα αλκαλοειδή του τροπανίου και υπάρχει σε υψηλά ποσοστά στο Galanthus nivalis).

Ένα άλλο φυτό, που αναφέρεται στην δ΄ ραψωδία της Οδύσσειας είναι το νηπενθές, το οποίο αφενός είχε έντονη φαρμακοδυναμική δράση σε συνέργεια με το κρασί και αφετέρου ήταν κατευναστικόν και παυσίλυπον.

Περιγράφεται ως φάρμακο, που καταργούσε την συνειδησιακή επαφή προς τα εξωτερικά ερεθίσματα, καθώς και την μνημονική ανάπλαση των γεγονότων, δεν προκαλούσε όμως σύγχυση και ελάττωση της αντιλήψεως των ερεθισμάτων.

Επομένως, είχε καταπραϋντική επίδραση επί ορισμένων σχηματισμών του ρινεγκεφαλικού συστήματος, συντελώντας στη μείωση των κατεχολαμινών και της ακετυλοχολίνης και στην αύξηση της σεροτονίνης, προκαλώντας αμνησία.

Η ταυτότητα του φυτού, όπως και για το μώλυ, μέχρι σήμερα δεν είναι σαφώς γνωστή.

Ο Θεόφραστος ταυτίζει το νηπενθές του Ομήρου με το χαιρώνειον.

Κατά τον  Πλίνιο ήταν το ελένιο (Inula helenium L.).

O Πλούταρχος και ο Γαληνός το ταυτίζουν με το βούγλωσσο (Anchusa italica Retz.).

Ορισμένοι το ταύτισαν με τον μανδραγόρα, άλλοι με την ινδική κάνναβι και τέλος με το όπιο.

Επίσης, στον Όμηρο αναφέρεται ένα είδος γάζας η ονομαζόμενη σφενδόνη από καλοστριμμένο μαλλί προβάτου, με την οποία περιέδεναν τα τραύματα.
 Η σφενδόνη-επίδεσμος αναφέρεται αργότερα και από τον Ιπποκράτη και από τον Γαληνό.
Προς το τέλος της προϊπποκρατικής περιόδου, η θεραπευτική έπαυσε να έχει ερμητικό χαρακτήρα και να ασκείται μόνο από τους ιερείς, αλλά και οι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την θεραπευτική, οι οποίοι όμως περιέπιπταν σε διάφορες άσκοπες θεωρίες.
Ετσι εμφανίσθηκαν οι φιλόσοφοι-ιατροί.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο υπήρχαν ιατρικές Σχολές και πριν από την ιπποκρατική περίοδο (Κυρήνης, Ρόδου, Κρότωνα, Κνίδου κ.ά), όπου οι Ασκληπιάδες δίδασκαν μυστικώς στους απογόνους τους την ιατρική, αλλά σταδιακά την μάθαιναν και ξένοι.
Η θεραπευτική διδάσκετο, επίσης, από τους περιοδευτές, που ήταν πλανώδιοι θεραπευτές και από τους ιατροσοφιστές, που δεν ήταν ιατροί, αλλά σοφιστές και εκμεταλλευόταν την αμάθεια και την ευπιστία.
Ακόμη υπήρχαν οι στρατιωτικοί ιατροί, οι αλειπτές ή μειγματοπώλες, που εμπορεύοντο φάρμακα, δηλητήρια, καλλυντικά κλπ., οι φαρμακείς ή φαρμακίδες, γυναίκες, που ασχολούντο με τη συλλογή βοτάνων, οι μυροπώλες, που πωλούσαν μύρα, αλοιφές, θυμιάματα κλπ και οι μαιές, γυναίκες καταγόμενες συνήθως από τη Φρυγία και την Θεσσαλία, που εκτός των άλλων ασχολούντο με τα εκτρωτικά φάρμακα.
Ο Ιπποκράτης (460 π. Χ. – 377 ή 356 π. Χ.) έζησε την περίοδο, που μεσουράνησε ο ελληνικός πολιτισμός και χάρις στο έργο του η θεραπευτική απέκτησε δική της υπόσταση ως ανεξάρτητη επιστήμη.
Η παρατηρητικότητά του και η κρίση του τον ανέδειξαν στον σπουδαιότερο ιατρό της αρχαιότητας.
Με τον όρο Ιπποκρατική Ιατρική δηλώνεται όχι μόνο η ιατρική του Ιπποκράτη, αλλά και των μαθητών και των οπαδών του, που εργάστηκαν εμπνευσμένοι από το παράδειγμα και την διδασκαλία του.
Απομάκρυνε την θεραπευτική από την μαγεία και την δεισιδαιμονία και την στήριξε στην άμεση παρατήρηση και το πείραμα.
Στο έργο του Ιπποκράτη αριθμούνται 336 δρόγες χωρίς περιγραφή, πιθανόν διότι τα θεωρούσε γνωστά από τους ριζοτόμους.
Πίν. 1. Φαρμακολογική κατάταξη των δρογών στο έργο του Ιπποκράτη

Ιατρικά καθαρτικά
μέλας ελλέβορος (Helleborus officinalis), λευκός ελλέβορος (Veratrum album), ευφόρβιες: τιθύμαλλος (Euphorbiacharacias L.), ιπποφαές (E. spinosa L.), πέπλος (E. peplus L.), κυπαρυσσία (E. cyparissias L.), σίλφιο (Ferula assa–foetida L.), κνέστρον (Daphne gnidium), κνέωρον, κνίκος (Carthamus tinctorius L.), κολοκυνθίς αγρία (Citrullis colocynthisL.) κλπ.

Διαιτητικά καθαρτικά
Λινόζωστις (Merculialis annua L.), κράμβη (Brassica oleracea L.), σκόροδο, πράσο, κρόμμυο, σέλινο, γλήχων (Menthapulegium), ορίγανον, καλαμίνθη, θύμβρα, θύμος, εύζωμον (Eruca sativa L.), σκολοπένδριον (Asplenium ceterach L.) κλπ

Ανθελμινθικά
Άγνος (Vitex agnus–castus L.), κεδρέλαιο, κρόμμυα κλπ

Εμετικά
σκαμμωνία (Convolvulus scammonia L.), θαψία (Thapsia garganica L-Umbelli-ferae), ύσσωπος, σκόροδον κλπ

Σε διαρκείς εμέτους : βασιλικός

Σε αιματεμέσεις: τορδύλιο, σήσαμον

Αποχρεμπτικά
διάφορα χειλανθή, λιβανωτός, σμύρνα (Balsamodendron myrrha Nees), χαλβάνη (Ferula galbaniflua Boiss. et Buhse), βήχιον (Tussilago farfara L.), τρίφυλλον (Psorea bituminosa L.) κλπ

Γαργαρίσματα, εισπνοές
ορίγανον, θύμβρα, πήγανον, άνισον, μύρρα, ρους (Rhus coriaria L.-Anacardiaceae)

Διουρητικά
σκόροδον, κρόμμυον, πράσον, πετροσέλινο, κρίθμον (Crithmum maritimum L.-Umbelliferae), βούπρηστις (ζωική δρόγη, πιθανόν ανάλογη των κανθαρίδων) κλπ
Εφιδρωτικά
τρίφυλλον, χυμός σιλφίου

Στυπτικά εντερικού σωλήνος
μήκων, σίδια (=ο φλοιός από τα ρόδια), μέσπιλα, κυδώνια, λίνον,  ερυδρόδανον  (Gallium aparine L. ή Rubia tinctoria L. ήR. lucida L.), κορίαννον

Πταρμικά
ελλέβορος, βέρατρον, σίλφιον, πέπερι, κρόμμυα, σκίλλα κλπ

Καυστικά
ελλέβορος, ελατήριο (Ecbalium elaterium L.), χυμός συκής, ευάνθεμον (Matricaria chamomilla L.), χαμαιλέων μέλας (Carthamus corymbosus L.?)

Δερματικά
γλίσχρασμα κριθής, ρίζα και σπέρματα κράμβης, χυμός σεύτλου, ρίζα ελατηρίου, λάπαθο άγριο, αλκυόνειο (Alcyoneumcortoneum Pall. ή A. papilosum Pall. ή A. palmatum Pall.)

Ψηκτικά
σεύτλον, σέλινο, βάτος (Rubus sp.), ράμνος (Rhamnus oleoides L.) κλπ.

Τριχαυξητικά
κύμινο, ομφάκιο (χυμός από άωρα σταφύλια)

Τραυματικά
κόμμι, κηρόπισσος, ρητίνη, λιβανωτός, μύρρα, ρητίνη τερμινθίνη (Pistacia terebinthus L.), μαστίχα κλπ.

Στυπτικά
κηκίδες (οι καρποί της βελανιδιάς), μυρίκη (Τamarix africana Desf.), κέδρος (Juniperus oxycedrus L.), πίτυς (πεύκο,Pinus pinea), νάρθηξ (Ferula glauca L.), πολύκνημον (Mentha vulgaris L. ή Prunella vulgaris L ή Melissa sp.)

Οφθαλμικά
μύρρα, κρόκος, έβενος, όπιο, ανεμώνη, αίγειρος (Populus nigra L.). 
 Ως έκδοχον χρησιμοποιείτο το νέτωπον (πικραμυγδαλέλαιο)

Επί μητρικών νόσων
μελάνθιο (Nigella sativa L.- Ranunculaceae), ψευδομελάνθιο (τα εργότια της ερυσιβώδους όλυρας)

Επί γυναικολογικών νόσων
μάραθο, κύμινο, άνισο, γλήχων, μύρρα, κρόκος, ακτή (Sambucus nigra L.), μίνθη, πετροσέλινο, ελελίφασκος, χαμαίμηλο, κιννάμωμο, κασσία (Canella alba Murr.?), κορίαννον κλπ

Τα ιπποκρατικά φάρμακα παρουσιάζουν ασάφεια, διότι μόνο το ονομά τους αναφέρεται, ουσιαστικά η Φαρμακογνωσία αρχίζει με τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη
Ο Θεόφραστος (372-287 π. Χ.) γεννήθηκε στην Ερεσσό της Λέσβου.
Υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, τον οποίο και διαδέχθηκε στην Περιπατητική Σχολή.
Φαρμακογνωστικά έργα του είναι :
Περί φυτών Ιστορία“: 9 βιβλία, όπου αναφέρονται ονομαστικά τα φυτά, η γένεσή τους, η ανάπτυξη, ο πολ/σμός, η μορφολογία, η γεωγραφική προέλευσή τους και τέλος η ιαματική τους δύναμη.
Το ένατο βιβλίο είναι κυρίως φαρμακολογικό.

Περί φυτών αιτίαι“: 6 βιβλία. Είναι συνέχεια του προηγούμενου και ερμηνεύει βάσει των αριστοτελικών δογμάτων την γένεση, τον πολ/σμό και τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών.

Περιγράφεται η χλωρίδα πολλών περιοχών της Ελλάδας (Όλυμπος, Μακεδονία, Στρυμώνας, Ροδόππη, Κωπαΐδα, Αρκαδία) και της Κυρηναϊκής (αναφορές στα Palmaceae της Λιβύης).
Δεν γνωρίζουμε αν όλες οι βοτανικές περιγραφές είναι δικές του ή και των βοηθών του, αλλά λόγω της αξιοθαύμαστης ακρίβειας συμπεραίνεται ότι οι περισσότερες στηρίζονται στις προσωπικές του παρατηρήσεις.
Κατά την ελληνιστική περίοδο, το κέντρο του πολιτισμού από την Αθήνα μεταφέρεται στην Αλεξάνδρεια, όπου ιδρύθηκε το ονομαζόμενο “Μουσείο”, που ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο, με κυριότερη Σχολή την Ιατρική.
Χωρίς ακόμη να διαχωριστεί η Φαρμακευτική από την Ιατρική, εντούτοις γινόταν διάκριση σε τρεις κλάδους: Χειρουργική, Διαιτητική (που ασχολείτο με την παθολογία) και Φαρμακευτική.
Δύο σημαντικές Σχολές ιδρύθηκαν:

η  Εμπειρική από τον Ηρόφιλο (3ος π. Χ. αιών) και

η  Δογματική από τον Ερασίστρατο (3ος π. Χ. αιών).

Οι οπαδοί της Εμπειρικής Σχολής δεν αναζητούσαν τα αίτια της νόσου, συσχέτιζαν απλώς τα περιστατικά και χρησιμοποιούσαν όμοια φάρμακα με αυτά παρεμφερών περιπτώσεων.
Τελικώς κατέληγαν στην πολυφαρμακία.
Ο Ερασίστρατος απέκρουσε την πολυφαρμακία, ήταν υπέρ των απλών φαρμάκων και απέρριπτε το όπιο και τα καθάρσια σε αντίθεση με τον Ιπποκράτη.
Συμφωνούσε, όμως, μαζί του στην διαιτητική και την φυσική αγωγή.
Κατά την ιπποκρατική και ελληνιστική περίοδο υπήρξαν πολλοί ριζοτόμοι.
Ο ακριβής χαρακτηρισμός τους είναι δυσχερής.
Ασχολούντο με την εξόρυξη των ριζών, την συλλογή των βοτάνων και την καλλιέργεια των φαρμακευτικών φυτών.
Πολλοί ήταν συγχρόνως ιατροί και συγγραφείς βοτανολογίων, που ονομάζονται “Ριζοτομικά” ή “Ριζοτομούμενα”.
Κυρίως χρησιμοποιούσαν θεραπευτικά τις ρίζες.
Ορισμένοι ριζοτόμοι κατά την συλλογή των φυτών επιδίδοντο και σε δεισιδαιμονίες για να προσδώσουν στο έργο τους μεγαλύτερη σημασία.
Σχετικά με την συμβολή τους στην επιστήμη διχογνώμησαν τόσον οι σύγχρονοι τους ιατροί (Ιπποκράτης, Γαληνός κ.ά.), όσο και μεταγενέστεροι.
Άλλοι τους θεώρησαν πρόδρομους των φαρμακοποιών και άλλοι διαφώνησαν.
Άριστος ριζοτόμος υπήρξε ο Κρατεύας ο ΙΙ (1ος π. Χ. αιών).

Έγραψε το πρώτο βοτανολόγιο με έγχρωμες εικόνες με τίτλο “Ριζοτομικόν”, όπου περιγράφονται αλφαβητικώς τα φαρμακευτικά φυτά, παρατίθεντο οι έγχρωμες εικόνες και ακολουθούσαν οι θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Το έργο του έχει χαθεί, αλλά γνήσια αποσπάσματα υπάρχουν στον Κων/πολιτικό κώδικα του Διοσκουρίδη.

Ήταν ιατρός του Μιθριδάτη του Ευπάτορος, κατ’ εντολή του οποίου παρασκεύασε το μιθριδάτειο έκλειγμα, ως αντίδοτο δηλητηρίων, που περιείχε 54 απλά φάρμακα.

Αργότερα ο Ανδρόμαχος ο πρεσβύτερος (1ος μ. Χ. αιών) κατ’ εντολή του Νέρωνα τροποποίησε το μιθριδάτειο έκλειγμα.

Αύξησε την ποσότητα του οπίου, αφαίρεσε αδρανή συστατικά και προσέθεσε, άλλα κυρίως τροχίσκους από δηλητήριο έχιδνας, σκίλλα, αριστολόχεια κλπ.

Το έκλειγμα αυτό προτιμάτο και ονομάσθηκε θηριακή του Ανδρομάχου (Theriaca Andromachi).

Από τον ίδιο τον Ανδρόμαχο, η θηριακή του ονομάσθηκε ΓαλΗνη, λόγω των θεραπευτικών ιδιοτήτων της.

Το σκεύασμα αυτό αναγραφόταν σε διάφορες κρατικές Φαρμακοποιίες και χρησιμοποιείτο μέχρι και τον 18ο αιώνα, συνεχώς δε τροποποιείτο.

Στον Μεσαίωνα απέκτησε παγκόσμια φήμη.

Αργότερα παρασκευαζόταν επισήμως από την Εταιρεία Φαρμακοποιών κάθε χρόνο.

Πολλές φορές τα συστατικά εξέταζαν επιτροπές και μετά σφραγιζόταν από το Κράτος.

Όταν έπαυσε η επίσημη παρασκευή της κυκλοφόρησε ως ιδιοσκεύασμα.

Ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης (1ος μ. Χ.) υπήρξε ο διασημότερος φαρμακο-γνώστης-φαρμακολόγος της αρχαιότητος.

Γεννήθηκε στην Ανάζαρβα της Κιλικίας.

Για την ζωή του λίγα είναι γνωστά.

Υποστηρίζεται ότι δεν ακολούθησε κάποια συγκεκριμένη Σχολή και ότι ήταν στρατιωτικός ιατρός, γι’ αυτό και έκανε πολλά ταξίδια.

Το έργο του Περί ιατρικής Υλης” ήταν προϊόν προσωπικών παρατηρήσεων, απαλλαγμένο από προλήψεις και δεισιδαιμονίες,.

Μέχρι και τον 16ο αιώνα σ’ αυτό ανέτρεχαν οι ασχολούμενοι με την Φαρμακευτική.

Μεταφράσθηκε σε πολλές γλώσσες κατά τις διάφορες εποχές.

Ήταν το πρώτο βιβλίο, που τυπώθηκε μετά την Αγία Γραφή.

Χειρόγραφοι κώδικες του Διοσκουρίδη σώζονται πολλοί, εικονογραφημένοι, γνήσιοι, νόθοι ή διασκευασμένοι.

Σπουδαιότεροι είναι ο Κωνσταντινοπολιτικός (527 μ Χ., γραμμένος σε περγαμηνές με καλλιγραφικά κεφαλαία γράμματα), ο Νεαπολιτικός και ο Λαυρεωτικός (10ος αιών, με 440 εικόνες).

Στον πρόλογο του έργου του αναφέρει τους λόγους, που τον ώθησαν να γράψει το έργο αυτό.
Έκρινε ανεπαρκείς, ατελείς και αντιφάσκουσες τις επιστημονικές παρατηρήσεις των προγενέστερων ιατρών.
Κατέταξε τα φυτά σε ομάδες με βάση τα βοτανικά τους γνωρίσματα.
Έγραψε τα συνώνυμα των φυτών αλφαβητικά κατά λαούς (πχ. Αθηναίοι, Αιγύπτιοι, Βάρβαροι, Βοιωτοί κλπ.) και κατά πρόσωπα (Ανδρέας, Κρατεύας κλπ).
Το έργο διαιρείται σε 5 βιβλία:
1ο βιβλίο:  αλοιφές, αρώματα, μύρα, βάλσαμα, ρητίνες, έλαια.
2ο βιβλίο:  ζώα και ζωικής προέλευσης δρόγες
3ο βιβλίο:  φυτικής προέλευσης δρόγες
4ο βιβλίο:  συνέχεια του τρίτου
5ο βιβλίο:  οίνοι, ορυκτά και ανόργανα φάρμακα

Συνολικά περιγράφει 600 φυτικά φάρμακα. Θεωρούσε ότι η ιαματική τους δύναμη προέρχεται από τις τέσσερις θεμελιώδεις ιδιότητες: του θερμού, του ψυχρού, του ξηρού και του υγρού.
Κατωτέρω παρατίθεται πίνακας με τα περισσότερα είδη οίνων, που αναφέρονται στο έργο του Διοσκουρίδη.

Πρόκειται για φαρμακοτεχνικές μορφές (κατ’ αναλογία προς τα βάμματα), που απουσιάζουν σήμερα από την θεραπευτική.
Κοινή δύναμις οίνου: «κοινώς δε πας αμιγής οίνος και ακέραιος, αυστηρός δε την φύσιν, θερμαντικός, υπνοποιός, ευστόμαχος, ορεκτικός, θρεπτικός, ρωστικός, ευχροίας παρασκευαστικός. ικανώς δε ποθείς βοηθεί τοις κώνειον ή κόριον ή φαρικόν ή μηκώνιον ή λιθάργυρον ή σμίλακα ή ακόνιτον ή μύκητας ειληφόσι, προς τε ερπετών δηγμούς και πληγάς πάντων, όσα πλήξαντα ή δακόντα κατά ψύξιν αναιρεί ή ανατρέπει τον στόμαχον, ποεί και προς εμπνευμάτωσιν χρόνιον και εντέρων και κοιλίας ρευματισμόν και αφιδρούσι και διαφορουμένους αρμόζουσι…»
Πίν. 2. Οίνοι, που περιγράφονται στο έργο του Διοσκουρίδη   “Περί ιατρικής ύλης
αβροτονίτης  (πιθανόν από Absinthium ponticum L. ή  Artemisia abrotonumL.)
σε δυσπεψία, ανορεξία, υποχον-δριακούς πόνους
ακορίτης (Acorus calamus L.), ο από γλυκυρρίζης
σε πόνους του θώρακα και των πλευρών, διουρητικοί
απίτης (Pirus communis L.-Rosaceae), ο των μεσπίλων (Crataegustanacetifolia Pers. ή  Mespilus azarolus Smith.-Rosaceae): παρασκευάζονται όμοια, προστίθεται και μέλι
στυπτικοί, ευστόμαχοι
αρωματίτης(παρασκευάζεται δια φοίνικος, ασπαλάθου, καλάμου, Κελτικής νάρδου)
σε πόνους του θώρακα, των πλευρών, σε δυσουρία, σε παθήσεις των νεφρών και της ουροδόχου κύστεως, υπναγωγό.
ασαρίτης (Asarum europeum L.- Aristolochiaceae)
διουρητικό, σε υδρωπικία, ίκτερο
αψινθίτης  (συνήθως εξ αψινθίου Ποντικού: Artemisia absinthium L.- Compositae)
ευστόμαχον, διουρητικόν, ανθελμινθικόν,  εμμηναγωγόν
δαυκίτης (Athamantha cretensis L. ή Ammi majus L.- Umbelliferae)
εμμηναγωγό, άφυσο, αντι-βηχικό, αντισπασμωδικό, σε υστερία, σε πόνους του θώρακα
δικταμνίτης
εμμηναγωγό
ελελιφασκίτης
σε πόνους των νεφρών, της κύστεως, αντιβηχικό
ελλεβορίτης (από μέλανα ελλέβορο)
εκτρωτικό
θυμβρίτης, θυμίτης, οριγανίτης, καλαμινθίτης, γληχωνίτης
σε δυσπεψία, ανορεξία, υποχον-δριακούς πόνους
κέδρινος, κυπαρίσσινος, ελάτινος, δάφνινος, πιτύινος, αρκεύθινος
διουρητικοί, θερμαντικοί, υπο-στύφοντες
κεδρίτης
θερμαντικός, σε χρόνιο βήχα χωρίς πυρετό, σε πόνους του θώρακα και των πλευρών, σε έλκος, σε ωταλγίες, καθώς και σε δήγματα από θηρία και ερπετά
κονυζίτης (Εrigeron viscosum L. ή  Erigeron graveolens L. ή Inulabrittanica– Compositae)
θηριακός
κυδωνίτης ή μηλίτης (προστίθεται και μέλι)
στυπτικό, σε δυσεντερία
μανδραγορίτης (από τον φλοιό της ρίζης )
υπνωτικό
μελιτίτης (διαφέρει από τον οινομέλιτα, καθότι ο δεύτερος παρασκευάζεται από πεπαλαιωμένο οίνο και λίγο μέλι)
ευστόμαχο και υπακτικό σε περιπτώσεις χρονίων πυρετών, διουρητικό, σε αρθρτιτικά και σε προβλήματα των νεφρών
μυρσινίτης (Myrtus communis L.- Myrtaceae), τερμίνθινος (Pistaciaterebinthus L.-Anacardiaceae), σχίνινος (Pistacia lentiscus L.-Anacardiaceae)
σε αχώρας, εξανθήματα, πυορροούντα ώτα, ούλα, παρίσθμια, κατά του ιδρώτα
μυρτίτης (από τα μαύρα μύρτα)
στυπτικός, ευστόμαχος, μαυρίζει τα μαλλιά
ο δια της αγρίας νάρδου (από ρίζα Valeriana sp.)
άφυσο, ευστόμαχο, σε δυσουρία
ο δια Συριακής νάρδου (Patrinia scabiosaefolia Fisch.) και Κελτικής (Valeriana celtica L.) και μαλαβάθρου (πιθανόν τα φύλλα της ινδικής νάρδου=Valeriana sp. ή Patrinia jatamansi Jones)
σε ίκτερο, δυσουρία, σε παθήσεις των νεφρών και του ήπατος
νεκταρίτης (από ρίζα Ελενίου = Inula helenium L.-Compositae)
ευστόμαχον, διουρητικόν
οινάνθινος (από το άνθος της αγρίας αμπέλου)
σε ανορεξία
ομφακίτης (παρασκευάζετo κυρίως στη Λέσβο)
στυπτικό, ευστόμαχο, σε ειλεό
πανακίτης (Ferula opopanax Spr., Opopanax chironium– Umbelliferae)
σε σπασμούς, θλάσεις, σε βρα-δυπεψία, εμμηναγωγό, εκτρω-τικό
πισσίτης (εκ πίσσης υγράς και γλεύκους)
θερμαντικός, πεπτικός, ανακα-θαρτικός, σε άλγη κοιλίας, ήπατος, σπλήνα χωρίς πυρετό
ρητινίτης (από την ρητίνη του πεύκου)
σε κεφαλαλγίες, δυσεντερία, υδρωπικία, διουρητικός
ροΐτης (από τους καρπούς της Punica granatum L.-Punicaceae=ρόδια)
σε πυρετούς, διουρητικό, ευ-στόμαχον
ροδίτης (από τους καρπούς της Rosa sp.- Rosaceae)
σε πόνους του στομάχου χωρίς πυρετό, σε δυσεντερία
σελινίτης, ανήθινος, μαραθίτης, πετροσελινίτης
ορεξιογόνα, σε δυσουρία
σκαμμωνίτης (από την ρίζα του Convolvulus scammonia L.-Convolvulaceae)
χολαγωγό
ο από της σκίλλης (Scilla maritima L.-Liliaceae)
σε στομαχικά και κοιλιακά προβλήματα, σε ίκτερο, υδρω-πικία, δυσουρία κ. ά.
υσσωπίτης (Εκ του Κιλικίου υσσώπου- Labiatae)
σε παθήσεις του θώρακος και σε άσθμα, διουρητικό, εμμηνα-γωγό.
φθόριος εμβρύων (από ελλέβορο ή άγρια σικύ ή σκαμμωνία )
εκτρωτικό
χαμαιδρυίτης (Teucrium chamaedrys L.- Labiatae)
θερμαντικός, κατάλληλος για σπασμούς, ίκτερο, βραδυπεψία

Οι φαρμακοτεχνικές μορφές, που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι ακόλουθες:

Αλοιφές.

Στον Όμηρο αλοιφή ήταν το χοιρινό λίπος. 

Μύρα: ελαιώδη έλαια. 

Κηρωτές ή κηρωτά ή κηρώματα: είδος εμπλάστρου.

Έμπλαστρα, επιθέματα: είδος αλοιφών.

Τα έμπλαστρα με την σημερινή μορφή χρησιμοποιήθηκαν μετά τον 1ο μΧ. αιώνα. 

Μαλάγματα: καταπλάσματα με φυτικές κόνεις. 

Αποζέματα: φυτικά κατεργάσματα με έγχυση ή αφέψηση.

Βάλανοι: είδος υποθετού. 

Γαργαρίσματα

Διαπάσματα: εύοσμοι κοσμητικές κόνεις για το πρόσωπο και το σώμα.

Αρσικάκοσμα: αποσμητικά. 

Εκλεικτά: περιείχαν τα κύρια φάρμακα. Περιείχαν μέλι, οπότε ήταν γλυκά και παχύρρευστα.

Επιχρίσματα: ψιμύθια για το πρόσωπο. 

Θυμιάματα: εγίνοντο με καύση αρωματικών ουσιών σε αναμμένα κάρβουνα.

Ο ασθενής κάθετο σε διάτρητο κάθισμα και υφίστατο την αναθυμίαση. 

Καταπότια

Κολλύρια

Παραπαστά: κόνεις επιπάσεων.

Πεσσοί: τεμάχιο υφάσματος ξαντό μάλλινο ή λινό ποτισμένο με το φάρμακο, το οποίο τοποθετείτο στις πληγές ή στις κοιλότητες του σώματος.

Είδος υποθετού. 

Ποτήματα

Πταρμικά

Υποκλύσματα.

Φθοΐσκοι ή τροχίσκοι.

Τα σιρόπια δεν ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι αντ’ αυτών χρησιμοποιούσαν τα οξυμέλιτα.
 Εισήχθηκαν στη θεραπευτική από του Άραβες.
Επίσης δεν γνώριζαν τα ιουλάπια, μια φαρμακοτεχνική μορφή, που εισήχθηκε στη θεραπευτική από τους Άραβες.
Τα ιουλάπια ήταν ποτήματα, προερχόμενα από την διάλυση κόμμεως και καλαμοσακχάρου σε νερό.
Η χρήση τους διατηρήθηκε μέχρι και τον 20ο αιώνα (Εμμανουήλ, 1931).
Στην αρχαιότητα για τον καθορισμό των μονάδων αρχικά λαμβανόταν ως αφετηρία το ανθρώπινο σώμα.
Ο Ιπποκράτης και οι μετά από αυτόν για μονάδες όγκου χρησιμοποίησαν τους όρους: χειροπληθής, χειροπληθιαίος (ό,τι γεμίζει το χέρι), δραγμίς, όσον λαμβάνεται από τρία δάκτυλα, «όσον αστράγαλον» (όσον το μέγεθος ζωικού αστραγάλου), «μαγίς» (ψίχουλο).
Επίσης, γινόταν συγκρίσεις με κόκκους κέγχρου, φασιόλου «όσον κυάμου» και υπήρχαν και κάποιες αόριστες εκφράσεις, όπως «ολίγον», «πολύ» κλπ.
Τα μέτρα και σταθμά ήταν διαφορετικά στις διάφορες πόλεις της Ελλάδος.
Δοχείον μάζας χρησιμοποιούσαν το λιτραίον κέρας, το οποίο ήταν ένα κέρας που είχε καταστεί διαφανές δια ξέσεως και ήταν διηρημένο με χαραγές.

Οι μονάδες βάρους και όγκου των αρχαίων Ελλήνων, όπως διαμορφώθηκαν τελικά και αναφέρονται από τον Διοσκουρίδη ήταν οι εξής:

Πίν. 3. Μέτρα και σταθμά χρησιμοποιούμενα για την παρασκευή των φαρμάκων
Μονάδες βάρους
Γραμμάρια
Κεράτιον
Siliqua
0.189
Θέρμος= 2 κεράτια
Lupinus
0.378
Όβολος= 3 κεράτια
Obolus
0.598
Κύαμος αιγύπτιος= 1 ½ όβολοι
0.852
Γράμμα= 2 όβολοι
Scrupulum
1.137
Τριόβολον= 3 όβολοι
Triobolon
1.794
Δραχμή, ολκή= 3 γράμματα
Drachma
3.411
Κάρυον ποντικόν
3.40
Κάρυον βασιλικόν
13.644
Ουγγία= 8 δραχμές
Uncia
27.88
Ξέστης = 1/6 λίτρας
Sextans
54.58
Τέταρτον
Quadrans
81.86
Λίτρα= 12 ουγγίες
Libra
324.45
Μνά
Mina
436.6

Μονάδες όγκου
Λίτρα
Κοχλιάριον, κόχλος
_
0.0046
Χήμη, κόγχη
Concha
0.0114
Κύαθος
Cyathus
0.0476
Μύστρον μέγα
_
0.068
Οξύβαφον
Acetabulum
0.684
Τέταρτον
Quartarius
0.137
Κοτύλη, τρυβλίον
Hemina
0.274
Ξέστης
Sextarius
0.547
Χοίνιξ
_
1.094
Χους
Congius
3.282
Ούρνα
Urna
13.130
Αμφορεύς, κεράμιον
Amphora
26.260
Μετρητής
Metreta
39.360
Οι δοσολογίες των φαρμάκων συνήθως αναγραφόταν σε δραχμές.
Το μύστρον και το κοχλιάριον ήταν κυμαινόμενες μονάδες.
Εκτός από φυτά, οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν και ζωικές δρόγες, καθώς και ορυκτά και ανόργανα συστατικά.
Πίν. 4. Κυριότερες ζωικές δρόγες των αρχαίων Ελλήνων
Κανθαρίδες, βουπρήστιδες
Θερμαντικό, κατά της λέπρας και των λειχήνων
Όρχις κάστορος
Σε γυναικείες νόσους
Στέαρ χηνός και μυελός οστών
Έκδοχα
Γάλα γυναικείο
Κατά της φθίσης
Κηρός, πρόπολις
Μέλι
Γλυκαντικό, διαιτητικό, θεραπευτικό μέσο
Ιχθυόκολλα
Σε έμπλαστρα και σε “τετάνωθρα” (μάσκα) προσώπου
Οίσυπος
Η σύγχρονη λανολίνη
Σκώληκες
Παρασκευάζεται αλοιφή με λίπος από χήνα ή έλαιο
Βδέλλες

Πίν. 5. Ανόργανα και ορυκτά φάρμακα
Αιθάλη λιβανωτού ή στύρακος
Ακόνη Ναξία
Είδος σμύριδος ή μίγμα σιδήρου. Σε αλωπεκία (επιχρίσεις) και εσωτερικώς με όξος σε επιληψία
Άλας αιγύπτιο
Σε αρθριτικά
Άλας θηβαϊκό
εμμηναγωγό
Αλός άνθος (πιθανόν σόδα αναμεμιγμένη με εμπυρευματικές ουσίες)
Σε κακοήθη έλκη των γεννητικών οργάνων, σε πυόρροια των ώτων
Αλός άχνη (αφρός θαλάσσης επικαθή-μενος στους βράχους-περιέχει χλωριούχα και θειικά άλατα αποξηραμένα)
Ίδια χρήση με το προηγούμενο
Άλς, άλες (χλωριούχο νάτριο)
Σε ατμόλουτρα, με μέλι ως καθαιρετικό, με έλαιο και αφέψημα κριθής σε υποκλυσμούς, σε οφθαλμικές παθήσεις, σε δήγματα ερπετών, σε ερυσίπελας, σε ωταλγίες κλπ.
Άλμη (διάλυμα άλατος σε νερό)
Στυπτικό, σε κλύσματα επί δυσεντερίας
Άμμος (διαπυρωμένη από τον ήλιο)
Σε αμμόλουτρα υδρωπικών
Αντίσποδον και αντισπόδιον
Είχε ιδιότητες μεταλλικών οξειδίων. Λαμβανόταν από την τέφρα μίγματος φύλλων μύρτου, κυδωνίων, σχίνου κλπ
Αρμένιον (πιθανόν χαλκούχο ορυκτό-αζουρίτης ή άργιλος εμποτισμένη με άλας χαλκού)
Δράση παρόμοια, αλλά ηπιώτερη της χρυσόκολλας
Αρσενικόν ή αρρενικόν (κίτρινη σανδαράχη, As2S3)
Καυστικό, εσχαρωτικό, αποψιλωτικό
Ασβόλη, αιθάλη
Στυπτικό, σε εγκαύματα, επουλωτικό σε έλκη
Άσφαλτος
Με χοίρειο στέαρ σε εγκαύματα, με θείο σε υποκαπνισμούς κατά της υστερίας
Γη αμπελίτις ή φαρμακίτις
Σε τριχοβαφές
Γη ερετριάς (άργιλος ή κρητίς)
Στυπτικό, μαλακτικό
Γη κιμωλία (λευκή και ερυθρή γη)
Με όξος κατά παρωτίδος, εγκαυμάτων και φλογώσεων
Γη λημνία (ερυθρή άργιλος)«Η δε Λημνία λεγομένη γή  έστιν εκ τινος υπονόμου αντρώδους αναφερομένη και μειγνυμένη αίματι αιγείω, ήν οι εκεί άνθρωποι αναπλάσσοντες και σφραγιζόμενοι εικόνι αιγός σφραγίδα καλούσιν….»
Εμετικό, αντίδοτο δηλητηρίων, θερα-πευτικό πληγών.
Γη μηλία (άργιλος)
Κατά της λέπρας
Γη πνιγίτις (άργιλλος)
Δράση ανάλογη της κιμωλίας γης, αλλά ηπιότερη
Γη σαμία (άργιλος ή κρητίς)
Σε γυναικολογικές παθήσεις
Γη χία (άργιλος)
Ψιμύθιο για το πρόσωπο
Γύψος (θειικό ασβέστιο)
Με σιτάλευρο, ως ποτό, σε μητρορραγίες
Διφρυγές (υπολείμματα από την εκκαμί-νευση χαλκού και ψευδαργύρου)
Στυπτικό, ξηραντικό, επουλωτικό. Με τερεβινθίνη ή κηρωτή στη θεραπεία των αποστημάτων
Θείον
Σε υποκαπνισμούς επί υστερίας, σε επιχρίσεις κατά της λέπρας, με ρητίνη σε δήγματα από σκορπιούς
Ινδικόν
Σε έλκη
Ιός σιδήρου (οξείδιο του σιδήρου)
Στυπτικό σε υποθέματα σε λευκόρροια των γυναικών. Με όξος (οξικός σίδηρος) σε επιχρίσεις κατά του ερυσιπέλατος και σε αλοιφές κατά της αλωπεκίας
Καδμεία ή πομφόλυξ (οξείδιο του ψευδαργύρου)
Στυπτικό, επουλωτικό σε κακοήθη έλκη και στην οφθαλμιατρική
Κεραμίτις (άργιλος)
Ξηραντική σε πυώδη έλκη
Κιννάβαρι (θειούχος υδράργυρος)
Σε οφθαλμικές νόσους, στυπτικό και με κηρωτή σε εξανθήματα
Κοράλλιον  ή κουράλιον (ο εξ ανθρακι-κού ασβεστίου σκελετός του)
Στυπτικό, επουλωτικό
Κύανος (πιθανόν λαζούλιθος)
Κατασταλτικόν,  εσχαρωτικό
Λεπίς στομώματος
Καθαρτικό
Λιθόκολλα (μίγμα κόνεως από παριανό μάρμαρο και ταυρόκολλας)
Για ανακόλληση των βλεφαρίδων
Λίθος αετίτης (οξυπυριτικόν ορυκτό)
Σε αλοιφές επί επιληψίας
Λίθος αιματίτης (ορυκτό οξείδιο του σιδήρου)
Στυπτικό σε αιμοπτύσεις, οφθαλμικά νοσήματα και διουρητικό με οίνο
Λίθος αλαβαστρίτης ή όνυξ (ίσως αλάβαστρο-θειικό ασβέστιο)
Με κηρωτή σε στομαχικούς πόνους
Λίθος αραβικός (λευκό μάρμαρο ή αραγωνίτης)
Οδοντόσκονη
Λίθος άσσιος (αγνώστου συστάσεως)
Απισχναντικό, σε δοθιήνες
Λίθος γαγάτης (φαιάνθραξ)
Μαλακτικό, σε υποκαπνισμούς σε υστερικούς σπασμούς και σε αλοιφές κατά της ποδάγρας
Λίθος γαλακτίτης (πιθανόν ανθρακικό ή φωσφορικό ασβέστιο)
Σε οφθαλμικά αποστήματα
Λίθος γεώδης (άργιλος)
Στυπτικός, ξηραντικός, σε οφθαλμικές νόσους
Λίθος θρακίας (σκληρός φαιάνθραξ)
Ίδιες χρήσεις με τον γαγάτη λίθο
Λίθος θυΐτης (φωσφορικόν αργίλιο)
Σε οφθαλμικές νόσους
Λίθος ίασπις (οξυπυριτικό ορυκτό άγνω-στης συστάσεως)
Ωκυτόκιο μέσο, που έδεναν στο μηρό της επιτόκου
Λίθος ιουδαϊκός (άγνωστης χημικής συστάσεως)
Διουρητικό και σε νεφρολιθίαση
Λίθος μαγνήτης (Fe3O4)
Με μελίκρατο
Λίθος μελιτίτης (πιθανόν αργιλούχο ορυκτό)
Χρήσεις ανάλογες με τον γαλακτίτη
Λίθος μεμφίτης (άγνωστης συστάσεως)
Αναισθητικό εγχειρήσεων
Λίθος μόροχθος (τάλκης ή στεατίτης)
Σε πόνους της κύστης και σε αιμοπτύσεις
Λίθος ο εν τοις σπόγγοις (ανθρακικό ασβέστιο)
Με οίνο σε λιθίαση
Λίθος οστρακίτης (πιθανόν όστρακο θαλασσίων ζώων ή κόκκαλο σουπιάς)
Με οίνο ως ποτό για επίσχεση των εμμήνων, ψίλωθρο γυναικών (=αποτρι-χωτικό)
Λίθος οφίτης (ένυδρο πυριτικό μαγνήσιο)
Σε κεφαλαλγίες και οφιόδηκτους
Λίθος πυρίτης (κατά τον Διοσκουρίδη ο χαλκοπυρίτης, κατά τον Πλίνιο ο μυλόλιθος)
Αποκαθαρτικό
Λίθος σεληνίτης (γύψος)
Σε επιληψία
Λίθος σχιστός (είδος αιματίτου)
Σε ραγάδες και κήλη
Λίθος φρύγιος (αργιλούχο ορυκτό ή ηφαίστειος σκωρία)
Στυπτικό, εσχαρωτικό, με κηρωτή σε εγκαύματα
Μελαντηρία (αμφίβολη η σύστασή του, ίσως ακάθαρτος θειικός σίδηρος των βυρσοδεψών)
Χρήσεις, όπως και το μίσυ
Μίλτος (σιδηρούχος άργιλος, κοκκινό-χωμα)
Στυπτικό, σε έμπλαστρα
Μίσυ (σιδηροπυρίτης, FeS2)
Καθαιρετικό, στην παρασκευή εμπλά-στρων, με οίνο σε γυναικολογικές παθή-σεις και στην οφθαλμιατρική
Μόλυβδος: πολλά είδηΜόλυβδος ο μεταλλικόςΠεπλυμένος (μολυβδόσκονη με κάποιο οξείδιο)Κεκαυμένος (οξείδια του μολύβδου)Σκωρία μολύβδου (μίγμα οξειδίων του μολύβδου)Μολυβδοειδής λίθος (ίσως γαληνίτης)Ψιμύθιο (βασικός ανθρακικός μόλυβδος)Σάνδυξ (πυρωθέν ψιμύθιο)Μίνιο
Μολύβδαινα (ασαφής η σύσταση, πιθα-νόν μίγμα από οξείδια μολύβδου, αργύ-ρου και ασβέστου)
Σε επίδεση πληγώνΑιμοστατικό επί κονδυλωμάτων και αιμορροΐδωνΙσχυρότερος του προηγουμένουΣτυπτικότερος του κεκαυμένουΩς η σκωρίαΣε οφθαλμικά κολλύριαΩς το ψιμύθιο
Χρωστική
Σε νόσους της μήτρας, των ώτων κλπ
Νίτρον και αρχαιότερα λίτρον (η ορυκτή σόδα και όχι το νιτρικό νάτριο ή κάλιο)
Σε τροχίσκους, εισαγόμενους στα γεννη-τικά όργανα για σύλληψη
Νιτρούχο ύδωρ
Σε δερματικές νόσους, σε πεσσούς, σε  αλοιφή στυπτική, σε κλύσματα, σε στοματοχρίσματα
Αφρός νίτρου (ποτάσσα)
Εσωτερικά σε κωλικούς, σε εγχύσεις σε νόσους των ώτων και εξωτερικά σε έμπλαστρα για λέπρα
Όστρακα (κέραμοι ψημένοι)
Με όξος σε κνησμό, εξανθήματα. Σε αλοιφή για τις χοιράδες
Πομφόλυξ
Χρήσεις, όπως και η καδμεία
Σανδαράκη ερυθρή (As2S3)
Καθαιρετικό. Σε σκόνη σε ωτίτιδες, με τερεβινθίνη σε αλωπεκία, με έλαιο σε φθειρίαση και σε καταπότια κατά του άσθματος. Συστατικό του καρικού φαρμάκου (αλοιφή για πληγές)
Σανδαράκη ψευδής (είδος οξειδίου του μολύβδου)
Σάπφειρος (δεν πρόκειται περί του πολυτίμου λίθου, αλλά για κάποιο ορυκτό με χαλκό)
Ως ποτό σε σκορπιόδηκτους, σε κηλίδες του κερατοειδούς
Σμύρις (λίθος)
Σε ουλίτιδες και για καθαρισμό των οδόντων
Στίμμι και στίβι (ορυκτός αντιμονίτης-Sb2S3)
Επουλωτικό ελκών, με στέαρ κατά των εγκαυμάτων
Στυπτηρία (αργιλούχα ορυκτά)
Ουλίτιδες, σε φαγέσορες, ξηραντικό πληγών, στυπτικό, σε αιμορραγίες
Σώρυ (πιθανόν ορυκτός θειικός χαλκός, ενέχων και ακάθαρτο θειικό σίδηρο με περίσσεια οξέος)
Σε οδονταλγίες, τερηδόνα, για τα μαλλιά ως μαύρη βαφή
Τέφρα κληματίνη (ανθρακικό κάλιο, προερχόμενο από την αποτέφρωση φυτών)
Με όξος ως επιθέματα σε δήγματα από ερπετά και σκύλους και ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις από μύκητες
Τρυξ (το ίζημα από παλαιό οίνο, ανθρακικό κάλιο και μεταλλική σκωρία)
Σε τροχίσκους αντί σάπωνος, στυπτικό, αντιρρευματικό
Υδράργυρος
Δηλητήριο, διαβρωτικό. Αντίδοτο: γάλα
Χαλκός: πολλά χαλκούχα φάρμακα
Κεκαυμένος χαλκός
Στυπτικό, εμετικό, επιπαστικό, επουλω-τικό
Άνθος χαλκού (κάποιο οξείδιο)
Επουλωτικό, σε αιμορροΐδες κλπ
Χαλκίτις
Εσχαρωτικό, αντιψωρικό κλπ
Χάλκανθο, χαλκανθές, χαλκάνθη (θειικός χαλκός)
Στυπτικό, ανθελμινθικό, εμετικό, εσχα-ρωτικό κλπ
Χρυσόκολλα (πολλές ουσίες, ίσως μαλαχίτης)
Μαλακτικό, ξηραντικό, σμηκτικό ούλων
Ιός (βασικός ανθρακικός χαλκός)
Εσχαρωτικό, επουλωτικό
Ιός σκώληκος (οξείδιο του χαλκού)
στυπτικό
Λεπίς χαλκού (οξείδιο του χαλκού)
Στυπτικό, επουλωτικό, στην οφθαλμο-λογία
Σποδός (μεταλλικό οξείδιο)Σποδός κυπρίη (οξείδιο του χαλκού)Σποδός ιλλυρίη (οξείδιο του χαλκού)Σποδός χρυσίη μετά μίσυος (άγνωστο)Μέλαν το κύπριον (ίσως οξείδιο του χαλκού)
Επουλωτικό σε οφθαλμικές νόσους, σε έμπλαστραΕπουλωτικό πληγώνΣε έμπλαστρα γυναικολογικών παθήσεωνΣε πεσσούς γυναικολογικών παθήσεων
Ώχρα (ορυκτό από άργιλο και οξείδιο του σιδήρου)
Στυπτικό, διαλυτικό φυμάτων και σαρκωμάτων

Η σημαντικότερη φυσιογνωμία της ελληνο-ρωμαϊκής περιόδου ήταν ο Γαληνός (131-201 μ.Χ.).
Γεννήθηκε στην Πέργαμο.
Ταξίδευσε αρκετά και έτσι γνώρισε την θεραπευτική διαφόρων Σχολών.
Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου ίδρυσε επί της Ιεράς οδού κατάστημα, στο οποίο παρασκεύαζε ο ίδιος τα φάρμακα, σε αντίθεση με τους συγχρόνους συναδέλφους του, οι οποίοι δεν παρασκεύαζαν τα φάρμακα είτε από άγνοια, είτε από οκνηρία.
Πειραματιζόταν στον εαυτό του και σε ζώα.
Δεν περιέγραψε τα φυτά, απλώς τα κατονόμασε.
Σημαντικές για την εποχή του ήταν οι έρευνές του για τις νοθείες των απλών φαρμάκων.
Έκανε δοκιμασίες, που αφορούσαν τα φυσικά τους γνωρίσματα (χρώμα, οσμή, γεύση), αλλά και τη σύστασή τους.
Πολυγραφότατος, από τα ιατρικά του έργα διασώθηκαν 83 γνήσια και μερικά αμφισβητούμενα.
Τα βιβλία αυτά ήταν η βιβλιοθήκη του φαρμακείου του.
Η θεωρία του για τη νόσο στηριζόταν στα τέσσερα στοιχεία του ανθρωπίνου σώματος, που αποτελείται όπως και όλο το σύμπαν από γη, ύδωρ, αέρα και πυρ.
Τα στοιχεία αυτά αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις ιδιότητες του σώματος: ψυχρό, υγρό, ξηρό, θερμό.
Για να διατηρηθεί η υγεία τα ενάντια στοιχεία πρέπει να βρίσκονται ανά δύο σε ισορροπία., δηλ. θερμό με ψυχρό, ξηρό με υγρό, σε αντιστοιχία με τους τέσσερις χυμούς του σώματος, όπως τους περιέγραψε ο Ιπποκράτης.
Τα διάφορα απλά φάρμακα (δρόγες) έχουν αυτές τις τέσσερις ιδιότητες σε ποικίλλουσα αναλογία.
Κατά τον Γαληνό, πρέπει να χρησιμοποιείται ένας συνδυασμός από δρόγες, ο οποίος να έχει την ικανότητα να αποκαταστήσει την διαταραχθείσα ισορροπία.
Έτσι, ο Γαληνός παρασκεύαζε σύνθετα φάρμακα (με πολλές δρόγες), το οποία είχαν τις τέσσερις αυτές ιδιότητες στον κατάλληλο βαθμό, ώστε να επανέλθει η ισορροπία των χυμών του οργανισμού.
Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί στην πολυφαρμακία.
Μετά τον Γαληνό, η πρόοδος της θεραπευτικής επιβραδύνεται, διότι οι θεράποντες ιατροί και συγγραφείς αρκούνται σε παλαιότερα ιατρικά έργα, τα οποία αντέγραφαν.

Έτσι σήμερα υπάρχουν Βυζαντινοί Κώδικες, που περιέχουν τα έργα των αρχαίων.

Συχνά βρίσκουμε και δικές τους προσθήκες.

Πολλοί βυζαντινοί ενσωμάτωσαν στα έργα τους κείμενα των παλαιοτέρων, όπως π.χ. ο Ορειβάσιος (4ος μ. Χ. αιών) στο έργο “Εβδομηκοντάβιβλος”, στα κεφάλαια ι-ιε΄, αναφέρει τα φάρμακα, τις παρασκευές τους και τις δράσεις τους, όπως ανευρίσκονται στα έργα του Διοσκουρίδη και του Γαληνού.

Επίσης, ο Αέτιος ο Αμιδηνός (6ος μ. Χ. αιών) στον 13ο Λόγο του αντέγραψε με ελάχιστες τροποποιήσεις τα “Αλεξιφάρμακα” του Νίκανδρου του Κολοφώνιου (2ος π. Χ. αιών), όπου περιγράφονται αντίδοτα δηλητηρίων.

Δρόγες, που δεν γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες και εισήχθηκαν αργότερα στη θεραπευτική είναι οι ακόλουθες:
Καφουρά, άμπαρ, που είναι πιθανόν νοσώδη συγκρίματα κητών της Ινδικής θάλασσας  και χρησιμοποιείτο ως τονωτικό της καρδιάς και της κεφαλής), μόσχος, ξηρανθέν έκκριμα από αδένα άρρενος ζώου της Κ. Ασίας, ισχυρό αντισπασμωδικό, λόγω μιας ετεροκυκλικής κετόνης που περιέχει.
Οι δρόγες αυτές προέρχονται από τους Άραβες.
Επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες αγνοούσαν τα καρυόφυλλα (Jambosa caryo–phyllus Sprengel et Niedenzu- Myrtaceae).

Οι πρώτες πληροφορίες για την χρήση τους ανάγονται στην εποχή του Μεγ. Κων/νου.

Στον πίνακα που ακολουθεί παρατίθενται δρόγες, οι οποίες αναφέρονται στα έργα του Ιπποκράτη, του Διοσκουρίδη και αναγράφονται στην Ελληνική Φαρμακοποιία Ι, καθώς και σε μια ανεπίσημη Φαρμακοποιία, που τυπώθηκε στη Σμύρνη το 1835.

 Η πρώτη στήλη με τα ονόματα των δρογών είναι καταγραφή των φυτών, που αναφέρονται στο έργο του βυζαντινού Συμεώνος Σηθ (11ος μ. Χ. αιών) «Σύνταγμα κατά στοιχείον περί τροφών δυνάμεων»

ΔΡΟΓΗ
Ιππο-κράτης
Διοσκου-ρίδης
Ε.Φ. Ι
(1837)
Ε.Φ.
1835
Κυριώτερες χρήσεις
ΑμυγδαλέλαιοAmygdalus communis L.
+
+
+
+
Αποφρακτικόν ήπατος
Άμυλο
Amylum
+
+
+
+
Συστατικό εμπλάστρων
Άνηθο
Anethum graveolens L.
+
+
+
+
Ευστόμαχον, υπναναγωγό
Άνισο
Pimpinella anisum L.
+
+
+
+
Γαλακταγωγό
Ασπάραγοι Asparagus sp.
+
+
_
_
Εμμηναγωγό
Βάλσαμο
Balsamodendron gileadense
_
+
+
+
Σε δήγματα ιοβόλων ζώων
Βασιλικός
Ocimum basilicum L.
+
+
+
+
Υπναγωγό,σε καρδιαγγειακές παθήσεις
Βούγλωσσο
Anchusa sp.
_
+
+
+
Διουρητικό
ΓογγύλιαBunias erucago L.
+
+
+
_
Διουρητικά, ορεκτικά
ΓλήχωνMentha pulegium L.
_
+
_
+
Εμμηναγωγό
ΔαύκοςDaucus carotta L.
+
+
+
_
Διουρητικό, υπακτικό
ΖιγγίβεριςZingiber officinalis L.
_
+
+
_
Αφροδισιακό, διαφορητικό
ΗδύοσμοςMentha viridis L.,  M. spicataL.
+
+
+
+
Ορεκτικό, ανθελμινθικό
ΘρύμβοςSatureja thymbra L.
+
+
+
+
Διουρητικό, χολαγωγό,Εμμηναγωγό
Ίντυβο= κιχώριοCichorium sp.
_
+
+
+
Αποφρακτικόν ήπατος
Ίον
Viola tricolor
+
_
+
+
Σε επιληψίες και άλγη εντέρων
ΚυδώνιαCydonia oblonga Mill.
_
+
+
+
Διουρητικό, αντιδιαρροϊκό
ΚάρυαJuglans regia L.
+
+
+
+
Ανθελμινθικό
ΚολοκυνθίςColocynthis sp.
+
+
+
+
Καθαρτικό
ΚράμβηBrassica creticaLam.,Lepidiumsp.
+
+
+
+
Καθαρτικό, διουρητικό
Κίτρα
Citrus aurantium
_
+
+
_
Αντίδοτο δηλητηρίων, εκτρωτικόν
ΚάρδαμοLepidium sativumL.,Nasturtium sp.
+
+
+
+
Σε άσθμα
ΚάππαριςCapparis spinosa L.
_
+
_
+
Σε οδονταλγίες, εμμηναγωγό
ΚρόμμυαAllium cepa L.
+
+
_
+
Διουρητικό
ΚιννάμωμοCinnamomum ceylanicum L.
+
+
+
+
Αντίδοτο δηλητηρίων, εμμηναγωγό, εκτρωτικό
ΚύμινοCuminum cyminum L.
+
+
+
+
Αιμοστατικό σε ρινορραγίες
ΚορίανδροςCoriandrum sativum L
+
+
+
+
Ανθελμινθικό, αιμοστατικό
ΚρόκοςCrocus sativum L.
+
+
+
+
Διαφορητικό, αφροδισιακό
ΚρίνοςLillium candidum L.
+
+
+
+
Μαλακτικό
ΚάνναβιςCannabis sativa L.
+
+
+
+
Παραισθησιογόνο
ΛάδανοCistus creticus L.
_
+
+
+
Στυπτικό σε τριχόπτωση, μαλακτικό
ΛεπτοκάρυαCorylus avellana L.
_
+
+
_
Αντίδοτο
ΛίβανοBoswellia carteri Birdw.,Olibanum thus
_
+
+
+
Σε βήχα και ρευματισμούς
Μαρούλι= θριδακίςLactuca virosaL.sativa
+
+
+
+
Σε διακαείς πυρετούς
ΜαλάχηΜalva sp.
+
+
+
+
Σε φλεγμονές από δήγματα σφηκών
ΜελάνθιοNigella sativa sp.
+
+
+
+
Ανθελμινθικό, αντιρρευματικό
ΜελισσόφυλλοMelissa officinalis L.
_
+
+
+
Ωφελεί το φλέγμα
ΜάραθρονFoeniculum vulgare Mill.
+
+
+
+
Γαλακταγωγό, εμμηναγωγό
Μήκων η λευκή, η ερυθράPapaver somniferum L.ssp. album,Papaver somniferum L.ssp. glabrum
+
+
+
+
Υπναγωγό, αντιβηχικό
ΜυρσινόκοκκοιMyrtus communis L.
+
+
+
+
Σε δήγματα σκορπιών, σε οδονταλγίες
Μαστίχη
Pistacia lentiscus
_
+
+
+
Καθάρσιον
Μέσπιλα
Crataegus tanacetifolia
_
+
+
+
Υπακτικό
Νάρκισσος
Narcissus serotinus
+
+
_
_
Επουλωτικό, πρόληψη ρευματισμών
ΝυμφαίαNymphaea alba L.
_
+
+
+
Κατάπλασμα σε φλεγμονές
ΞυλοκέραταCeratonia siliqua L.
_
+
+
+
Ρωννύουν τον στόμαχο
Ξυλαλόη= αγάλλοχονAloexylonagallochum Lour.
_
+
+
+
Αποφρακτικόν ήπατος
ΠέπεριPiper nigrum L.
+
+
+
+
Διουρητικόν, αντισυλληπτικό
ΠήγανοςRuta graveolens L.
+
+
+
+
Εκτρωτικό, αποφρακτικόν ήπατος, σε δήγματα έχιδνας
ΠιστάκιαPistacia sp.
_
+
+
+
Σε δήγματα ιοβόλων ζώων
ΠράσονAllium porrum L.
_
+
+
+
Σε αιμορροΐδες
ΡοιάPapaver rhoeas L.
+
+
+
+
Διουρητικό, σε ηπατικά νοσήματα
Άγρια ροιά
Punica granatum
+
+
+
_
Αντιδιαρροϊκόν
ΡαφανίςRaphanus armoracia L.
+
+
+
+
Διουρητικόν, υπακτικό
ΣέλινοApium graveolens L.
_
+
+
+
Διουρητικόν, άφυσον, εμμηναγωγό
ΣεύτλοBeta vulgaris L.
_
+
+
+
Αποφρακτικόν ήπατος
ΣήσαμοSesamum orientale L.
+
+
+
+
Εμμηναγωγό, αποφρακτικόν ήπατος
ΣκόροδοAllium sativum L.
+
+
+
+
Διουρητικό, σε αρθρίτιδες, σε λέπρα, σε δήγματα ιοβόλων ζώων
ΣίναπιBrassica nigra L.
_
+
+
+
Σε λέπρα, θυμιώμενο διώκει τους όφεις
ΣάμψυχοOriganum majorana L.
_
+
+
+
Σε δήγματα σκορπιών, σε κεφαλαλγίες
ΣπάρτοςSpartium junceum L.
_
+
_
+
Καθαρτικό
ΣτιχάςLavandula stoechas L.
+
+
_
Ρωννύει τα σπλάχνα

Συμπερασματικά μπορεί να διατυπωθεί η άποψη ότι οι αρχαίοι Ελληνες με βάση το πείραμα και την παρατήρηση, με κριτικό πνεύμα και επιστημονική θεώρηση επέλεξαν από το φυσικό περιβάλλον εκείνες τις δρόγες, που  η χρήση τους υπήρξε διαχρονική, η δε μελέτη τους με τα σύγχρονα επιστημονικά μέσα τεκμηριώνει την ορθή επιλογή τους.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές από σχετική εργασία της Ε. Σκαλτσά, 

Αναπληρώτριας Καθηγήτριας του Τομέα Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Berendes J., 1902, Des Pedanies Dioskurides aus Anazarbos Arneimittellehre, Stuttgart, ανατύπωση Wiesbaden 1970.
Ελληνική Φαρμακοποιία, 1835, (ερανισθείσα εκ διαφόρων λατινικών και γαλλικών χημικοφαρμακευτικών Συγγραφέων) Μέρος πρώτο. Λεξικόν  της Φαρμακοποιίας. Σμύρνη.
Εμμανουήλ Ε., 1931, Φαρμακοποιία-Φαρμακοτεχνία, Αθήνα.
Εμμανουήλ Ε., 1948, Ιστορία της Φαρμακευτικής. Πυρσός, Αθήνα.
Galen, 1979, On the Natural Faculties, Introduction, p. IX-XL, Loeb Classical Library, Harvard University Press.
Κυριακόπουλος Π., 1983, Η ιπποκρατική φιλοσοφία και οι επιδράσεις σ’ αυτή των προσωκρατικών. Διατριβή επί διδακτορία. Ιωάννινα.
Λάνδερερ Ξ., 1837, 1868, Ελληνική Φαρμακοποιία Ι, Αθήνα.
Λυπουρλής Δ., 1983, Ιπποκρατική ιατρική. Διατριβή επί διδακτορία.Θες/νίκη.
Σκαλτσά Ε., Φιλιάνος Σ., 1992, Συμεώνος Σηθ: “Σύνταγμα κατά στοιχείον περί τροφών δυνάμεων”. Φαρμακογνωστική εκτίμηση . 5ο Παν/νιο Συνέδριο Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας των Ιατρικών Επιστημών, Κως, Σεπτέμβριος.
Théophraste, 1988, Recherches sur les plantes. Tome I,  Introduction. p. VII-LIV. Ed. Les belles lettres.
Tschirch A., 1933, Handbuch der Pharmakognosie, Abteilung III, Band I, Leipzig.
Χατζηιωάννου Δ. Ε., 1981, Συμβολή εις την μελέτην των παρ’ Ομήρω φαρμάκων και της αντιλήψεως υγιεινής δια της καθαριότητος. Διατριβή επί διδακτορία. Αθήνα.

Wellmann M., 1958, Pedanii Dioscuridis Anazarbei De Materia Medica. Vol.I-III. Berlin.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "
Related Posts with Thumbnails