Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Η ιστορία της Αγια-Σοφιάς, του διαχρονικού συμβόλου της ορθόδοξης πίστης

 Το επίσημο όνομά της, η συμβολική της θέση και το αρχιτεκτονικό θαύμα ενός λαμπρού ναού-----

agiasofia-thumb-large«Νενίκηκά σε Σολομών», αναφώνησε όλο ενθουσιασμό ο Ιουστινιανός στις 27 Δεκεμβρίου 537 πρωτοαντικρίζοντας τον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας, ο οποίος παραμένει ένα από ορόσημα της ορθόδοξης πίστης, παρά το γεγονός ότι εδώ και αιώνες βρίσκεται σε έδαφος μουσουλμανικό.

Αψηφώντας πολέμους, καταστροφές αλλά και το τοξικό δηλητήριο της μισαλλοδοξίας, η Αγια-Σοφιά συνεχίζει να ρίχνει το φως της στην Κωνσταντινούπολη τόσο ως κληροδότημα της χριστιανικής της ιστορίας όσο και ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η Μεγάλη Εκκλησία της Βασιλεύουσας επιβλέπει αγέρωχα την Προποντίδα εδώ και 1.500 χρόνια συνδέοντας άρρηκτα τα χρονικά της με την πλούσια κοινωνική και οικονομική ιστορία της πόλης, ως ένας προνομιακός χώρος που θα μπορούσε να συνδέει γραμμικά το παρελθόν της Κωνσταντινούπολης, αν το ήθελαν κάποιοι.

aggiaisllhogiiiaa11

Ο περίλαμπρος λαός της χριστιανοσύνης μετατράπηκε αμέσως σε τζαμί μόλις η Πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών (αλλά και σε καθολικό ναό κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204!) και θα έπρεπε να περάσουν αρκετοί αιώνες ώστε να σεβαστούν οι Νεότουρκοι το βαρύ όνομά της και να τη μεταμορφώσουν σε μουσείο. Ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αυτός που την άφησε στην αιώνια αταραξία της, μετατρέποντάς τη από μουσουλμανικό χώρο λατρείας σε μουσείο το 1934, αν και οι τουρκικές προκλήσεις δεν έλεγαν να κοπάσουν.

Πολύ πρόσφατα, η Άγκυρα αποφάσισε να κάνει την Αγια-Σοφιά προσωρινό τέμενος, φέρνοντας στον νου μνήμες άλλων εποχών, για τις ανάγκες του εορτασμού του Ραμαζανιού. Καταπατώντας κάθε έννοια σεβασμού στη διαφορετικότητα και τη θρησκευτική ελευθερία, η τουρκική κυβέρνηση έβαλε έναν ιμάμη να ψάλει το Κοράνιμέσα στο αιώνιο σύμβολο της ορθοδοξίας προκαλώντας για άλλη μια φορά τη χριστιανική Δύση.

aggiaisllhogiiiaa15

Το πράγμα δεν φαίνεται μάλιστα να αποτελεί σημείο των καιρών, καθώς ο σπουδαίος βυζαντινός ναός μπαίνει εδώ και δεκαετίες στο μάτι πολλών φανατισμένων και μισαλλόδοξων που δεν καλοβλέπουν τη μακραίωνη χριστιανική παρουσία στη Βασιλεύουσα.

Κι όμως, ο Βυζαντινός Ναός της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού, όπως είναι το επίσημο όνομα της Αγια-Σοφιάς, θα εξακολουθήσει να επιβλέπει την Κωνσταντινούπολη από την προνομιακή του θέση και να λειτουργεί ως διαχρονική υπόμνηση στην εμβληματική βυζαντινή ιστορία της.

Γιατί αυτό που λέμε Αγια-Σοφιά έχει διατρέξει την αυτοκρατορική περίοδο της Κωνσταντινούπολης όσο τίποτα άλλο, βλέποντας Ιουστινιανούς και Κομνηνούς και περνώντας από τη Μεσοβυζαντινή και την Υστεροβυζαντινή περίοδο στα σημερινά χρόνια. Η Αγία Σοφία δεν είναι απλώς ένα μεγαλοπρεπές αρχιτεκτόνημα, αλλά μια γλαφυρή περιγραφή της ίδιας της κοινωνίας που τη γέννησε…

Συνοπτική ιστορία

aggiaisllhogiiiaa14

Για περισσότερο από μία χιλιετία, ως και την άλωση της από τους Τούρκους το 1453 δηλαδή, η Κωνσταντινούπολη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του χριστιανισμού, έχοντας στην ίδια της την καρδιά τον λαμπρό μητροπολιτικό ναό που ήταν αφιερωμένος στην ιερή σοφία του Θεού.

aggiaisllhogiiiaa13

Το ξεχωριστό γεωγραφικό σημείο που επιβλέπει τα στενά του Βοσπόρου και χωρίζει φυσικά αλλά και συμβολικά την Ασία από την Ευρώπη είχε επιλεγεί για ανέγερση ναών και από τους πρώτους μεγαρείς αποίκους (Βυζάντιο) αλλά και τους ρωμαίους κατακτητές (Νέα Ρώμη), διέθετε λοιπόν ένα συμβολικό εκτόπισμα που θέλησε να εκμεταλλευτεί ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’ χτίζοντας τον δικό του ναό πάνω στα ερείπια των παγανιστικών κτισμάτων.

Όταν λοιπόν εγκαινίασε τη Νέα Ρώμη του το 337 μ.Χ., ο Μεγάλος Κωνσταντίνος θεμελίωσε τον καθεδρικό ναό της πόλης για να τιμήσει τη νέα πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ανέγερσή του αποπερατώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και το 346 ήταν πανέτοιμος για τα λαμπρά εγκαίνιά του. Στα χρόνια του Αρκάδιου και συγκεκριμένα το 404, η πρώτη αυτή Αγια-Σοφιά πυρπολήθηκε και τη νέα της ανέγερση ανέλαβε ο Θεοδόσιος Β’.

aggiaisllhogiiiaa10

Η θεοδοσιανή Αγια-Σοφιά, που εγκαινιάστηκε το 415, δεν έμελλε βέβαια να μακροημερεύσει, καθώς ο μητροπολιτικός ναός έπεσε και πάλι θύμα, αυτή τη φορά της λαϊκής μήνης: η ξυλόστεγη βασιλική καταστράφηκε και πάλι από οπαδούς του πατριάρχη, κατά τις διαμάχες του τελευταίου με τον αυτοκράτορα. Κατά τη Στάση του Νίκα το 532, ο Ιουστινιανός τη βλέπει να πυρπολείται για άλλη μια φορά στην ιστορία της και αποφασίζει να την ξαναχτίσει με τρόπο τόσο μεγαλοπρεπή που να είναι δύσκολο για το χέρι του -εξωτερικού ή εσωτερικού- εχθρού να την κάψει.

Ο Ιουστινιανός προσέλαβε τους αρχιτέκτονες και γεωμέτρες Ανθέμιο από τις Τράλλεις (Τραλλιανός) και Ισίδωρο από τη Μίλητο (Μιλήσιος) να φιλοτεχνήσουν το νέο σχέδιο μιας επιβλητικής εκκλησιάς που να δεσπόζει στη Βασιλεύουσα. Τα θεμέλια της δεύτερης αυτής Αγιας-Σοφιάς τίθενται στις 23 Φεβρουαρίου 532 και μετατρέπεται σύντομα σε έναν κατασκευαστικό άθλο με κολοσσιαίες διαστάσεις.

aggiaisllhogiiiaa9

Χρειάστηκαν έξι χρόνια αδιάλειπτης εργασίας, κάπου 10.000 τεχνίτες αλλά και 120 εκατ. ευρώ για την αποπεράτωσή της, αν και πάλι αν δεν επιστρατευόταν ο απανταχού ελληνισμός δύσκολα θα ολοκληρωνόταν. Ο καθένας έστελνε ό,τι είχε για την ανέγερση του λαμπρότερου χριστιανικού ναού: η Μάνη και η Κάρυστος τα χαρακτηριστικά πράσινα μάρμαρά τους, η Φρυγία τα ροδί και η Αίγυπτος τα κόκκινα, όταν και έγινε σαφές πως καραβιές ακόμα χρυσού, ασημιού, πολύτιμων λίθων και ελεφαντόδοντου απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί ο εσωτερικός της διάκοσμος.

Αφού κινητοποιήθηκε ο γνωστός κόσμος για την εξεύρεση των πολυτελών αγαθών, ο Ιουστινιανός ήταν έτοιμος να εγκαινιάσει τον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας στις 27 Δεκεμβρίου 537. Το θέαμα που αντίκρισε ο αυτοκράτορας τον έκανε να αναγνωρίσει την υπεροχή της Βασιλικής του έναντι του ξακουστού Ναού του Σολομώντα, αναφωνώντας όλο χαρά: «Δόξα τω Θεώ, το καταξιωσάντι με τελέσαι τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών»!

aggiaisllhogiiiaa8

Μια ακόμα προσθήκη θα λάμβανε χώρα ώστε να πάρει η Αγια-Σοφιά τον τελικό της χαρακτήρα: 20 χρόνια μετά τα πρώτα θυρανοίξια, κατά τον Εγκέλαδο του 557, ο τολμηρότατος κατασκευαστικά θόλος της εκκλησίας κατακρημνίστηκε. Την εκ νέου ανέγερσή του ανέλαβε ο ανιψιός του Ισιδώρου, Ισίδωρος ο Νεότερος, ο οποίος τον κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό σχεδιαστικά. Τα δεύτερα εγκαίνια της ιουστινιάνειας Αγια-Σοφιάς τελέστηκαν με πάσα επισημότητα στις 24 Δεκεμβρίου 563 και ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς ήταν έτοιμο να μακροημερεύσει.

Αυτό ήταν, η Αγία Σοφία θα αποτελούσε πια το απόλυτο κέντρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού για τα επόμενα χίλια και πλέον χρόνια, μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453. Εκεί αποθέωναν τους νέους αυτοκράτορες, εκεί πενθούσαν τις εθνικές τραγωδίες, εκεί θρηνούσαν τις συμφορές και εκεί πανηγύριζαν τους θριάμβους τους οι Βυζαντινοί, με τη μεγαλοπρεπή εκκλησιά να ακολουθεί κατά πόδας τις ζυμώσεις και τις περιπέτειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

aggiaisllhogiiiaa4

Εκεί θα ακουστεί για τελευταία φορά η στερνή ορθόδοξη λειτουργία στις 29 Μαΐου 1453, όταν ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος ΙΑ’ Δραγάσης Παλαιολόγος, αφού προσευχήθηκε δίπλα στον λαό και απολογήθηκε για τα λάθη του, έφυγε για τα τείχη της πόλης όπου και έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Το τέλος της χριστιανικής ιστορίας της Κωνσταντινούπολης θα σήμανε και το τέλος της Αγια-Σοφιάς ως εκκλησίας, αφού με την επικράτηση των Οθωμανών μεταμορφώθηκε σε τέμενος και πλέον περιβαλλόταν από τους τέσσερις χαρακτηριστικούς μιναρέδες της.

Πέντε σχεδόν αιώνες αργότερα, με την επικράτηση του κοσμικού Κινήματος των Νεότουρκων και του Κεμάλ Ατατούρκ, η Αγια-Σοφιά μετατράπηκε σε μουσείο (1934), θυμίζοντας και πάλι το αρχιτεκτονικό θαύμα του Ιουστινιανού και τη σπουδαία αυτοκρατορία του.

aggiaisllhogiiiaa6

Μοναδικό διάλειμμα στην αδιάλειπτη ορθόδοξη παράδοση της Αγιας-Σοφιάς ήταν η περίοδος 1204-1261, όταν η Επτάλοφος έπεσε στα χέρια των Φράγκων που μετέτρεψαν πρόθυμα τον λαμπρό ναό σε ρωμαιοκαθολική εκκλησία (επισκευάζοντας τις μεγάλες φθορές του). Ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος την επανέφερε στην ορθόδοξη λατρεία κατά τη στέψη του εκεί στις 15 Σεπτεμβρίου 1261, έναν μήνα μετά την ανάκτηση της βυζαντινής πρωτεύουσας από τους Σταυροφόρους.

Η κορυφαία ίσως στιγμή της βυζαντινής ναοδομίας συνέχισε να αποτελεί σύμβολο της Κωνσταντινούπολης και κατά την οθωμανική της περίοδο, αν και τότε γνώρισε νέες σημαντικές καταστροφές. Τώρα μπήκαν στο στόχαστρο οι περίλαμπρες χριστιανικές τοιχογραφίες, οι οποίες ασβεστώθηκαν μιας και η Αγια-Σοφιά ήταν τέμενος και η απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος θεωρείται βλασφημία στον ισλαμικό κόσμο…

Αρχιτεκτονικό θαύμα

aggiaisllhogiiiaa2

Η Αγια-Σοφιά είναι χτισμένη σε ρυθμό βασιλικής με τρούλο. Το κύριο σώμα του οικοδομήματος έχει ορθογώνιο σχήμα μήκους 78,16 μ. και πλάτους 71,82 μ., επιβλέποντας τον πρώτο λόφο της Βασιλεύουσας. Τέσσερις τεράστιοι τετράγωνοι στύλοι (πεσσοί) υποστηρίζουν τα ισάριθμα τόξα πάνω στα οποία εδράζεται ο μεγαλοπρεπής θόλος με τη διάμετρο των 31 μέτρων.

Η τρίκλιτη τρουλαία βασιλική έχει αποτελέσει με τον νεωτερικό σχεδιασμό της πρότυπο για πολλές βυζαντινές εκκλησίες αλλά και μουσουλμανικά τεμένη, καθώς η πρωτοφανής αρμονία φωτός και αρχιτεκτονικής που παρουσιάζει έγινε κι αυτή με τη σειρά της σύμβολο του βυζαντινού κόσμου. Όσο για τα 100 παράθυρα της Αγιας-Σοφιάς που τη λούζουν στο φως, προσφέρουν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της.

aggiaisllhogiiiaa3

Στην κορυφή του θόλου έφερε άλλοτε τον μεγάλο «Ερυσίπτολι Σταυρό», το σύμβολο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο έχει πλέον αντικατασταθεί από την ημισέληνο. Κληρονομιά της μετατροπής της σε μουσουλμανικό τέμενος είναι και οι τέσσερις μιναρέδες που περιβάλλουν το κύριο κτίσμα.

Ο πλούσιος εσωτερικός διάκοσμος της Αγια-Σοφιάς φιλοξενούσε σημαντικά ψηφιδωτά της βυζαντινής μνημειακής τέχνης, τα οποία έχουν υποστεί κι αυτά με τη σειρά τους εκτεταμένες φθορές στους τόσους αιώνες της παρουσίας της. Κατά τους παλαιολόγειους χρόνους (13ος-14ος αιώνας), ο μητροπολιτικός ναός υπέστη για άλλη μια φορά σημαντικές καταστροφές και η επισκευή του κάλεσε σε ριζική επαναδιακόσμηση του εσωτερικού. Το μνημείο έλαβε έτσι την τελική του μορφή, με την οποία σώζεται μέχρι σήμερα.

aggiaisllhogiiiaa7
Στην υπαίθρια μαρμαρόστρωτη και περίστυλη αυλή στεκόταν άλλοτε η «κομψή φιάλη», η περιβόητη μαρμάρινη κρήνη που φέρει την καρκινική επιγραφή «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ» (νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν – ξέπλυνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπό σου). Η οποία οφείλει μάλλον να διαβαστεί και να αποστηθιστεί απ’ όλους.
Γιατί η Αγια-Σοφιά δεν είναι μόνο ένα πνευματικό και πολιτικό σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ένα διαχρονικό ορόσημο της χριστιανικής αρχιτεκτονικής, αλλά ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που κατάφερε να επιβιώσει ως τις ημέρες μας σε πείσμα όσων την ήθελαν ερείπια…  πηγη
https://national-pride 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ιστορία της Αγια-Σοφιάς, του διαχρονικού συμβόλου της ορθόδοξης πίστης "

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Μορφή και εξέλιξη των Μανιάτικων επωνύμων

ΜΑΝΗ: Μητριαρχία με ονόματα πατριαρχίας.-----
 Μορφή και εξέλιξη των Μανιάτικων επωνύμων
Του Λευτέρη ΑλεξάκηΔ/ντή στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
«Τα εις -έας και εις -άκης είναι φύσει Μανιατάκης,
τα εις -έας και εις -άκος είναι πάντα Μανιατάκος,
τα εις -όπουλος και –πούλος
είναι μπάσταρδος και μούλος»
Είναι λαϊκή έκφραση στη Μάνη
Η μελέτη των επωνύμων είναι απαραίτητη για την κατανόηση της κοινωνικής οργανώσεως και του όλου πολιτισμού ενός λαού. Πολύ περισσότερο, πιστεύουμε, αυτή είναι αναγκαία για την κατανόηση των θεσμών της Μάνης, γιατί εδώ τα επώνυμα παίζουν σπουδαιότατο ρόλο στη συνοχή τη συγκρότηση των διαφόρων συγγενικών ομάδων.
Ο πυρήνας του μανιάτικου επωνύμου προέρχεται, στο μεγαλύτερο ποσοστό, όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, από πατρώνυμο, παρωνύμιο (παρατσούκλι), επαγγελματικό ή εθνικό όνομα (πατριδωνυμικό) με την προσθήκη, συνήθως, των παραγωγικών καταλήξεων -άκης, -έας, -άκος και σπανιότατα -άρος, -ούνης (ούνιας). Άλλες καταλήξεις, γνωστές από ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, όπως -ούδης, -ίδης, -πούλος, συναντώνται σε πολύ μικρό αριθμό στη Μάνη (Νικολούδης, Κουταλίδης από τη Μηλιά και τη Σελίνιτσα του τέως δήμου Λέκτρου, Στεφανόπουλος, η γνωστή οικογένεια από το Οίτυλο, Παπαδόπουλος από τη μεγάλη Καστάνια, Γεωργόπουλος από τους Πιόντες κ.ά.). Πάντως, η γενικότερη αντίληψη είναι πως τα επώνυμα των τελευταίων τύπων δεν είναι γνήσια μανιάτικα.
Στην κατηγορία των τυπικών μανιάτικων επωνύμων πρέπει να προστεθούν επιπλέον όσα σχηματίζονται με το πατρώνυμο και το βαπτιστικό· π.χ. Γιαννακόδημος (δηλαδή ο Δήμος του Γιαννάκου), ή με το όνομα του παππού και το συνθετικό εγγόνας· π.χ. Γιαννόγγονας (Πετράγγονας). Τα τελευταία είναι συνηθισμένα στη Μέσα και Νότια Προσηλιακή Μάνη.
Εκτός από τα ανωτέρω τυπικά ονόματα με τις γνωστές καταλήξεις υπάρχουν, σε μεγάλη έκταση, και επώνυμα που προέρχονται, όπως σημείωσα, από παρωνύμια (παρατσούκλια), χωρίς αυτές τις καταλήξεις· π.χ. Κελεπούρης, Κουλουμπέρης κ.ά., καθώς και αυτά που σχηματίζονται με το παρωνύμιο και το βαπτιστικό Καλογερόγιαννης (Καλόγερο + Γιάννης), Βαβουλόγιαννης (Βαβουλάς + Γιάννης), Κουτσολιάς (Κουτσός + Ηλίας), Κουφογιάννης (Κουφός + Γιάννης) κ.ά.
1)Από τη μελέτη των επωνύμων των γενεαλογιών που συγκέντρωσα, τα τυπικά σε -άκης, -έας και -άκος επώνυμα έχουν συχνότητα γύρω στα 60%, 2) ενώ τα άτυπα γύρω στα 40%, 3) επίσης, επώνυμα, που ήταν αρχικά παρωνύμια (παρατσούκλια) ή προέρχονται απ’ αυτά, φθάνουν γύρω στα 65%, 4) αυτά που προέρχονται από επαγγελματικά ονόματα σε 5% και 5) εκείνα που προέρχονται από πατρώνυμα γύρω στα 30%.
Από τα ποσοστά αυτά φαίνεται ότι τα παρωνύμια στη Μάνη, όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, παίζουν σπουδαίο ρόλο για το σχηματισμό του επωνύμου. Σε ορισμένα μάλιστα χωριά της Έξω Μάνης του τέως Δήμου Καρδαμύλης η απόδοση των παρωνυμιών χαρακτηρίζεται από ολόκληρη «τελετουργία». Συγκεντρώνονται όλοι στο καφενείο, όπου καλούν και τον υποψήφιο, χωρίς να το γνωρίζει, για το χαρακτηρισμό. Εκεί προσπαθούν να ξεχωρίσουν κάτι περίεργο από τη συμπεριφορά του και τη μορφή του. Όποιος το εντοπίσει πρώτος, σηκώνει το ποτήρι και λέει:
«να μας ζήσεις τάδε (παρατσούκλι)», βλ. λεπτομέρειες: Σ.Λ. χφ 1647, σ. 181-185 (Γεωργ. Μπεσμπέα, Εξωχώρι Καλαμάτας 1972).
Πρέπει, εξάλλου, να αναφέρουμε πως ένας Μανιάτης μπορεί να έχει, εκτός από το επίσημο επώνυμο με το οποίο «γράφεται», περισσότερα ονόματα (παρεπώνυμα), που προέρχονται από την ονομασία των γενούν και των διάφορων κλάδων και υποκλάδων τους, η χρήση τους όμως είναι διαφορετική.
Τα εις -άκης είναι τα παλαιότεραΑπό τα επώνυμα με τις τυπικές μανιάτικες καταλήξεις αυτά που καταλήγουν σε -άκης είναι τα παλαιότερα. Τα συναντάμε ήδη σε διάφορα έγγραφα που έχουν φτάσει ως εμάς και χρονολογούνται απ' το 1600 και εξής.
Τα ανωτέρω επώνυμα είχαν αρχικώς υποκοριστική σημασία, που αργότερα εξελίχθηκε σε πατρωνυμική. Ο σχηματισμός τους έπαψε, καθώς φαίνεται, οριστικά γύρω στα 1800, οπότε τα επώνυμα αυτά αντικαταστάθηκαν από εκείνα που έχουν καταλήξεις -έας και -άκος, τα γνωστά τυπικά μανιάτικα. Τα επώνυμα με τις καταλήξεις σε -άκης διατηρούνται μέχρι τελευταία στη μανιάτικη αποικία της Κορσικής, γιατί η ιστορική μοίρα των Μανιατών αυτών υπήρξε διαφορετική.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι τα επώνυμα σε -άκης επιχωριάζουν σήμερα κυρίως στην Κρήτη. Αυτός είναι ένας λόγος, που μερικοί Μανιάτες, όχι λόγιοι ασφαλώς, πιστεύουν ότι όσοι έχουν τέτοια επώνυμα, κατάγονται από το ανωτέρω νησί.
Φαίνεται ότι πολλοί οδηγήθηκαν σ' αυτή την εσφαλμένη αντίληψη, επειδή τα ονόματα αυτά έπαψαν να σχηματίζονται κατά τη νεώτερη περίοδο. Άλλος λόγος που προκαλεί τη σύγχυση είναι ότι και οι Μανιάτες παλαιότερα φορούσαν βράκες. Οπωσδήποτε πρέπει να εγκαταστάθηκαν Κρητικοί στη Μάνη καθώς και Μανιάτες στην Κρήτη, αλλά υστερότερα, ιδιαίτερα στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, όπως τα 1669 (υποταγή της Κρήτης στους Τούρκους), καθώς και στα 1715 (ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους) και 1770 (μετά τα Ορλωφικά).
Συνεπούς, τα επώνυμα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα παλαιότερα μανιάτικα, που υπήρχαν, όπως είδαμε, πριν από το 1600. Συνάγεται, εξάλλου, με βάση τη μελέτη των παλαιότερων κρητικών εγγράφων, ότι ονόματα σε -άκης ουσιαστικά δεν συναντώνται στην Κρήτη πριν από το 1700. Απ' αυτό πρέπει να δεχτούμε ότι είναι πιθανότερη η μανιάτικη επίδραση στο σχηματισμό των κρητικών επωνύμων.
Ο λόγος της υπάρξεως των ανωτέρω επωνύμων στη Μάνη οφείλεται στο γεγονός ότι προέρχονται από ένα παλαιό βυζαντινό πολιτιστικό στρώμα. Τα παλαιότερα αυτά ονόματα είχαν αρχική κατάληξη σε -άκιος (πρβλ. Σταυράκιος, Ισαάκιος), που μετέπεσε σε -άκης. Αυτά διατηρήθηκαν στην Κρήτη, ενώ στη Μάνη μετά το 1800 αντικαταστάθηκαν από τα επώνυμα σε -έας και -άκος. Όπως ήδη αναφέραμε, τα επώνυμα σε -άκης είναι τα παλαιότερα. Γι' αυτό είναι πιθανό, όταν συναντούνται, να αποδίδονται σε παλαιότερα γένη της Μάνης και μάλιστα σε ιδιαίτερους σχηματισμούς με περιεκτική σημασία, όπως Ροβυθιάνοι, Μπουτζουναριάνοι, Μιχαλακιάνοι (από το Ροβυθάκης, Μπουτζουναράκης, Μιχαλακάκης) κ.ά., δηλαδή αυτοί που ανήκουν σ' αυτό το γένος. Οι σχηματισμοί αναφέρονται σε μια κατηγορία, σε ένα σύνολο δηλαδή μελών γένους, και δεν γίνεται συνήθους χρήση τους ως επωνύμων. Στις ηγετικές όμως οικογένειες το πρωταρχικό όνομα του γένους αρκετά συχνά διατηρείται και ως επώνυμο, γιατί για λόγους πολιτικούς και γοήτρου, οι οικογένειες αυτές έχουν μεγαλύτερη συνοχή· π.χ. Τρουπάκης, Τρουπιάνοι, αλλά και Τρουπάκηδες. Στις άλλες περιπτώσεις λέγεται: αυτός είναι Ροβυθιάνος - και όχι αυτός λέγεται Ροβυθάκης ή Ροβυθιάνος. Απ' αυτόν πάλι τον περιεκτικό τύπο έχουμε το σχηματισμό αντίστοιχων επιθέτων με τις καταλήξεις -ιάνικος -η-ο-α. π.χ. «τα Ροβυθιάνικα», δηλαδή ο μαχαλάς των Ροβυθιάνων, τα «Ξανθιάνικα αλώνια», δηλαδή τα αλώνια που ανήκουν στους Ξανθιάκους. Τα επώνυμα σε -άκης δεν συναντώνται σε μιαν ορισμένη περιοχή της Μάνης, αλλά σε όλη την έκτασή της.
Τα εις -έαςΤα επώνυμα που λήγουν σε -έας δεν έχουν τόσο παλαιά επίδοση, όσο τα πρώτα. Σε έγγραφα, που χρονολογούνται από τα 1618 και ύστερα, τα ονόματα αυτά συναντώνται σπανιότατα, για να γίνουν συχνότερα μετά το 1730 και να γενικευθούν μετά το 1800. Ο σχηματισμός τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Υπάρχει η λαϊκή αντίληψη ότι τα ανωτέρω ονόματα είναι πολύ αρχαία και σχηματίζονται κατά τον τύπο των, Αχιλλέας, Ατρέας, Τυδέας. Τούτο, από επιστημονική άποψη, είναι ως ένα σημείο σωστό. Ο Φαίδων Κουκουλές υποστηρίζει ότι τα μανιάτικα αυτά επώνυμα προέρχονται από παλαιά επαγγελματικά ονόματα και μεγεθυντικά επίθετα σε -έας, ενώ για τα άλλα που προέρχονται από πατρώνυμα πιστεύει ότι σχηματίζονται κατ' αναλογία προς τα προηγούμενα απ' τον πληθυντικό των γενών π.χ. Αντωναίοι - Αντωνέας. Τα παράγωγα επίθετα από τα επώνυμα αυτού του είδους σχηματίζονται με τις καταλήξεις -έικος -η-ο-α, π.χ. τα Αντωνέικα (συνοικία χωριού), τα Χρηστέικα (οικισμός της Έξω Μάνης). Τα επώνυμα σε -έας εξαπλώνονται από την περιοχή της Καλαμάτας και φτάνουν νότια ως το Οίτυλο και ανατολικά ως την Αράχοβα και τη μεγάλη Καστάνια. Στα βόρεια, ίχνη επωνύμων με τέτοια κατάληξη συναντώνται ως την Αλαγονία.
Τα εις -ακοςΗ τρίτη κατηγορία των επωνύμων σε -άκος ακολουθεί την εξέλιξη των επωνύμων σε -άκης τα οποία αντικαθιστά. Αρκετές φορές μάλιστα έχουμε και μετατροπές επωνύμων με καταλήξεις -άκης σε αντίστοιχα με -άκος (πρβ. Νηφάκης - Νηφάκος, Ροζάκης - Ροζάκος κ.ά.). Και αυτά τα επώνυμα είναι υποκοριστικά, που μεταβάλλονται σε πατρωνυμικά. Ετυμολογικά η κατάληξη -άκος βασίζεται στην παλαιότερη κατάληξη -άκιος με αποβολή του ιώτα. Ο σχηματισμός της όμως είναι μεταγενέστερος της καταλήξεως -άκης. Τα αντίστοιχα περιεκτικά και αυτών των επωνύμων σχηματίζονται με την κατάληξη -ιάνοι, π.χ. Πουλικάκος - Πουλικιάνοι. Τα επίθετα από τα επώνυμα αυτά σχηματίζονται, όπως και τα αντίστοιχα σε -άκης, με κατάληξη -ιάνικος, -η -ο -α, δηλαδή Πουλικιάνος, Πουλικιάνικα (συνοικία) κτλ.
Τα επώνυμα αυτής της κατηγορίας συναντώνται στην περιοχή της Μηλέας του τέως Δήμου Λεύκτρου και στο Οίτυλο, στη Μέσα και Προσηλιακή Μάνη και φτάνουν μέχρι τα Μπαρδουνοχώρια και την Επίδαυρο Λιμηρά, περιλαμβάνοντας ουσιαστικά όλη τη νότια Λακωνία.
Τα επώνυμα σε -έας και -άκος, ως μεταγενέστερα, από ομάδες ή υποδιαιρέσεις παλαιότερων γενών με επώνυμα συνήθως σε -άκης, ή σε γένη που έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα με απόσχιση. Ένας λόγος, που τα επώνυμα σε -έας και -άκος είναι τόσο διαδεδομένα, είναι ότι η ανάπτυξή τους συνέπεσε με τη δημιουργία των μητρώων των δήμων και των δημοτολογίων μετά το 1840, οπότε έπρεπε οι δημότες να δηλώσουν ποιο επώνυμο επιθυμούσαν να κρατήσουν και φυσικά αυτοί προτιμούσαν εκείνο, με το οποίο ήταν περισσότερο γνωστοί ή διακρίνονταν, δηλαδή της υποομάδας ή γενιάς του γένους.
Από άποψη εθνική, τα επώνυμα είναι, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, ελληνικής ετυμολογίας. Πολλά μάλιστα έχουν βυζαντινή προέλευση. Μερικά έχουν αρβανίτικη και αρβανιτοβλάχικη ετυμολογία ή προέλευση (όπως Σουλέας, Γκινάκης, Λεωτσάκος, Νταβάκης, Δριβάκος, Μερκούρης κ.ά.), καθώς και τουρκική (όπως Μπουγιουγκλάκης, Γιολντασέας, Γαρδάσης κ.ά.). Συναντούνται επίσης, ελάχιστα με ιταλοβενετσιάνικη αφετηρία (όπως Βενετσανάκης, Πιερράκος, Λιμπεράκης, Καμπάνης) και πολύ λιγότερα με εβραϊκή (Αβραμάκης, Βρεόπουλος, Σολωμονάκης).
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε, ότι στα μανιάτικα επώνυμα είναι δυνατό να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της κοινωνικής συγκροτήσεως και του πολιτισμού της Μάνης, καθώς και τις ξένες επιδράσεις που η περιοχή δέχτηκε κατά καιρούς.
Τα ονόματα που σημαίνουν τον τόπο που κατάγεσαι:- ιανος, ανος
- κεχρι κεχριάνος, χωριό Κεχριάνικας.
- Μαλεύρι Μαλευριάνος, χωριό Μαλευριάνικα.
- γερακάρι Γερακαριάνος, χωριό Γερακαριάνικα όπως Νυκλιάνικα, Κριαλιάνικα, Καλαποθαριάνικα.
Αντρωνυμικά:Η γυναίκα παίρνει πάντα το όνομα του άντρα της και το βαφτιστικό και το οικογενειακό:
- ου, -αίνα όπως Βασιλού, Δημητρού, Γιαννού, Γιωργάκαινα, Νικολάκαινα.
Της νύφης με το βαφτιστικό όνομα του πεθερού Βασιλού Δημητρόνυφη, Πετρού Μεσισκλόνυφη, Τσατσουλόνυφη, Κυριαζόνυφη, από Δημητράκου - Μεσίσκλη


http://www.mani.org.gr/fonimanis/2001/1_2001epif_epon.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μορφή και εξέλιξη των Μανιάτικων επωνύμων"

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Η ετυμολογία του ονόματος του Αχιλλέα

 

Ο ισχυρότερος ήρωας των Αχαιών στην επική παράδοση φέρει όνομα, το οποίο έχει γνήσια μυκηναϊκή καταγωγή, αφού απαντά και στις μυκηναϊκές πινακίδες της Εποχής του Χαλκού ως όνομα καθημερινών ανθρώπων και στην Κνωσό και στην Πύλο (Αχιλλεύς, Αχιλλήwει -ονομαστική και δοτική αντίστοιχα). Παλιότερα υπήρχε μια τάση να συνδεθεί το όνομα με το πρώτο στοιχείο του ονόματος των ποταμών Αχελώος και Αχέρων, όπου η ρίζα αχ- θα συνδεόταν με την έννοια «ύδωρ, νερό» και ίσως να είχε και χθόνιες συνδηλώσεις. Σήμερα η άποψη αυτή έχει γενικά εγκαταλειφθεί και οι περισσότεροι ειδικοί συνδέουν το όνομα με τη ρίζα της λέξης ἄχος (=πόνος, θλίψη, στενοχώρια, άγχος αγωνία, λύπη).
Η σύνδεση αυτή είχε γίνει ήδη από την 
αρχαία εποχή και αναβίωσε χάρη σε τρεις σπουδαίους φιλολόγους της σύγχρονης εποχής, τους Kretschmer, Palmer και Nagy. Ο πρώτος θεωρεί ότι το όνομα σχηματίστηκε ως εξής (οι τύποι με αστερίσκο είναι υποθετικοί):

ἄχος > *ἀχίλος (όπως οργή > οργίλος) > Ἀχιλλεύς. 
Στην περίπτωση αυτή το όνομα θα σήμαινε «αυτός που έχει τάση για ἄχος» με το ἄχος να έχει μια από τις σημασίες που αναφέρονται παραπάνω. Ομοίως οργίλος = αυτός που έχει τάση για οργή.

Οι Palmer και Nagy θεωρούν ότι το όνομα είναι σύνθετο, ἄχος + λαwός (= στρατός), και σχηματίστηκε ως εξής:

ἀχι- (η μορφή που παίρνουν αντίστοιχα ουσιαστικά κατά τη σύνθεση. Πβ. κῦδος > κυδι-άνειρα / κάλλος > καλλι-άνασσα) > *Αχί-λαwος > Αχιλλεύς. Στην περίπτωση αυτή το όνομα θα ήταν υποκοριστικό. Πβ. Πατροκλέwης > Πάτροκλος, Εχέλαwος > Έχελος, Πενθίλαwος > Πένθιλος. Ο διπλασιασμός του συμφώνου (εδώ -λλ-) είναι συχνός στα υποκοριστικά (π.χ. Χάριλλος < Χαρίλαος, Κλεόμμας < Κλεομένης), το ίδιο και η κατάληξη -εύς (Αλεξεύς < Αλέξανδρος). Στην περίπτωση αυτή το όνομα θα σήμαινε «αυτός που προκαλεί ἄχος στον στρατό»

[Πηγές: G. Holland, "The name of Achilles", Glotta 71, 1993, 17-27]


Σταύρος Γκιργκένης
Διδάκτορας κλασικής φιλολογίας. heterophoton.

http://ellinondiktyo.blogspot.gr/2014/01/blog-post_7770.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ετυμολογία του ονόματος του Αχιλλέα"

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Η καταγωγή του ονόματος του Οδυσσέα

Η προελληνική καταγωγή του ονόματος του Οδυσσέα



Το όνομα του θρυλικού ήρωα του έπους θεωρείται γενικά ότι έχει προελληνική προέλευση, ανήκει δηλαδή στο γλωσσικό υπόστρωμα των λαών που αφομοίωσαν με την πάροδο του χρόνου οι Έλληνες. Η προσπάθεια ετυμολογίας από το ὀδύσσομαι (= ο Μισητός) αποτελεί λαϊκή παρετυμολογία Η προελληνική προέλευση του ονόματος καθίσταται ολοφάνερη από την ποικιλία με την οποία εμφανίζεται το όνομα στην Ελληνική, αποτέλεσμα της προσπάθειας των Ελλήνων να αποδώσουν τους φθόγγους μιας ξένης γλώσσας. Έτσι βρίσκουμε τους τύπους Οδυσ(σ)εύς με δέλτα, και Ολυτ(τ)εύς, Ολυσ(σ)εύς, Ολισεύς, Ωλυσσεύς, Ουλίξης, Ουλιξεύς, λατινικά Ulixes, ετρουσκικά Utuse. Βλέπουμε μια εναλλαγή μεταξύ δ και λ (ο ετρουσκικός τύπος Utuse είναι δάνειο από κάποια ελληνική διάλεκτο με δ, ο λατινικός τύπος είναι δάνειο από κάποια δυτική ελληνική διάλεκτο με λ), γεγονός που μπορεί να αποδοθεί στην προφορά του προελληνικού φθόγγου ως κάτι μεταξύ δ και λ. Η εναλλαγή αυτή εμφανίζεται και σε άλλες λέξεις προελληνικής καταγωγής. Πβ. το κλασικό παράδειγμα λαβύρινθος, που στην μυκηναϊκή εμφανίζεται ως δαβύρινθος.[1] Το αρχικό Ο-/Ου-/Ω- μπορεί να είναι προθετικό φώνημα. Πβ. Χαττικό Λύξης (που ήταν και όνομα του πατέρα του Ηρόδοτου), Λυδικό Λίξος. 
[Πηγή: Beekes, “Pre-Greek Names”, JIS 37, 2009]




[1] Παλαιότερα η λέξη συνδεόταν με τη λυδική λέξη λάβρυς που σύμφωνα με τον Πλούταρχο (302Α) σήμαινε «πέλεκυς». Έτσι λαβύρινθος θα ήταν «ο οίκος των διπλών πελέκεων» με αναφορά στο περίφημο μινωικό σύμβολο. Μερικοί μάλιστα πρότειναν ότι το λυδικό σύμβολο για το λ (˘|˘) παριστάνει ένα διπλό πελέκι. Σήμερα η λέξη τείνει να συνδεθεί με τον χεττιτικό βασιλικό τίτλοlabarna/tabarna, όπου παρατηρούμε πάλι την εναλλαγή υγρού και οδοντικού. Συνεπώς λαβύρινθος = «ο οίκος του βασιλιά». Πβ. το καρικό τοπωνύμιο Λαβρύανδα και θεωνύμιο Λαύραυνδος. Στη μυκηναϊκή απαντά η έκφραση «πότνια δαβυρίνθοιο» = «η βασίλισσα, η δέσποινα, η κυρά του λαβύρινθου».   
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η καταγωγή του ονόματος του Οδυσσέα"

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ [2]

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΙΉΊΉ 151
 Ώ ς προς τά ονόματα μέ ιταλική προέλευση.
τά περισσότερα σχηματίζονται άπο αυτούσιο το τοπωνύμιο (61%). Στά ονόματα
πού παραδίδονται μέ παραγωγικές καταλήξεις, ή πιο συνηθισμένη κατάληξη
είναι -ανος (58%).
Άν οί μετακινήσεις τών κατοίκων της Κρήτης μέσα στο ί'διο το νησί γίνονται
σέ περιορισμένη γεωγραφική ακτίνα, δέν συμβαίνει το ίδιο μέ τά άτομα
πού έρχονται άπα άλλα μέρη. "Ετσι, τά εθνικά ονόματα πού παραδίδονται άπο
τίς πηγές μαρτυρούν τήν παρουσία εκεί ατόμων πού κατάγονται άπο τήν Ανατολή
καί τή Δύση: άπο τήν Ίστρία1 καί το Αργυρόκαστρο ως τή Μικρά Ασία
καί τήν Αίγυπτο. Ά ς σημειωθεί δτι άπο τά 29 εθνικά ονόματα μέ προέλευση
ονομασίες διαφόρων άλλων περιοχών, τά μισά σχεδόν είναι βυζαντινής προέλευσης
καί παραπέμπουν σέ καταγωγή άπο περιοχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας,
άπο οπού προήλθε το δνομα. Στις περιπτώσεις αυτές ό κάτοχος τοΰ ονόματος,
πού βρίσκεται τον 14ο ή τον 16ο αιώνα στην Κρήτη, δέν είναι βέβαιο
άν ήλθε τότε άπο τά μέρη αυτά ή άν είχε μεταναστεύσει σέ παλαιότερη εποχή.
Τά περισσότερα εθνικά ονόματα της κατηγορίας αυτής παραδίδονται μέ παραγωγικές
καταλήξεις (84%)" πιο κοινή εϊναι ή κατάληξη -ινος /-ηνος (28%)
καί ακολουθούν οί καταλήξεις -ίτης (21%) καί -ιώτης (14%).
Έκτος άπο τίς παραπάνω κατηγορίες ονομάτων, ήδη αναφέρθηκαν καί άλλες
ενότητες επωνύμων πού υποδηλώνουν γεωγραφική προέλευση καί πρέπει
να συμπεριληφθούν στά εθνικά οικογενειακά ονόματα. Συγκεκριμένα πρόκειται
για τά ακόλουθα ονόματα:
α) ονόματα πού δείχνουν προέλευση άπο ευρύτερη γεωγραφική περιφέρεια
ή καί εθνότητα2. Ανήκουν σέ κατηγορία ονομάτων, τά όποια πρέπει νά προσεγγίζονται
μέ μεγάλη προσοχή, γιατί δέν είναι ούτε εύκολο νά υποστηριχθεί
οτι δηλώνουν άμεσα εθνική καταγωγή, ούτε νά εντοπιστεί χρονικά ή στιγμή
κατά τήν οποία οικογένεια μέ το δνομα αυτό μετανάστευσε στην Κρήτη. Ακόμη,
δέν είναι σίγουρο, άν πράγματι πρόκειται για μετανάστευση3. Τά εθνικά
1. Ή Ίστρία ήταν βενετική κτήση άπο τον 13ο αιώνα καί ή Γαληνότατη Ικανέ κατά
καιρούς πολλές προσπάθειες για τον εποικισμό της. Δύο είναι οί γνωστές μετοικεσίες
Κρητικών στην περιοχή της Ίστρίας" ή πρώτη το 1570 άπο Κρητικούς τοϋ Ρεθύμνου, οί
όποιοι μετέβησαν στην Πόλα μετά τή λεηλασία τοϋ Ρεθύμνου άπο τον Ούλουτσή 'Αλή,
βλ. Μ α ρ γ. Κ ω ν σ τ α ν τ ι ν ί δ η, Ή άλλοτε εν Πόλα της 'Ιατρίας Ελληνική Κοινότης
καί οί εν τή περιφέρεια αυτής ελληνικοί συνοικισμοί (1540-1796), Εκκλησιαστικός Φάρος
12 (1913), σελ. 513. Ό δεύτερος εποικισμός Κρητικών προσφύγων, πού μεταφέρθηκαν
εκεί άπο τον Μοροζίνη, χρονολογείται το 1669, λίγο μετά τήν πτώση τοΰ Χάνδακα στους
Τούρκους, βλ. το άρθρο τοΰ Ρ. Κ a n d 1 e r, Ultima colonia di Greci trasportata in Istria,
Istria 7 (1852), σελ. 60 (το όποιο δέν μπόρεσα νά εντοπίσω)" πρβλ " Α ρ τ ε μ η ς Ξ α ν-
0 ο π ο ύ λ ο υ-Κ υ ρ ι α κ ο ϋ, Ειδήσεις για άγνωστη ελληνική αποικία στην Ίστρία τα
18ο αιώνα, Θησαυρίσματα 10 (1973), σελ. 202 σημ. 3.
2. Βλ. στον πίνακα 1 τήν κατηγορία εθνικών μέ τήν ένδειξη «"Αλλες εθνότητες».
3. Γιά τά προβλήματα της ενότητας αυτής τών εθνικών βλ Λ α ί ο υ, δ.π., σελ. 178.
152 ΒΟΥΛΑ ΚΟΝΤΗ
οικογενειακά ονόματα τής ενότητας αυτής πού εντοπίζονται στις πηγές της
βενετοκρατούμενης Κρήτης είναι τά έξης: Alamano, Anatolicus, Armeni,
Arvaniti καί Arvanitachi, Atingano, Catalano καί Catellanus, Frango καί
Krangopulo, Greco καί Γραικός, Κουρσάρος, Latino, Levanlinus, Romano
καί Romanili, Romeo καί Ρωμιόπουλος, Rosso καί Russeo, Sarachino,
Saraxino καί Sarachinopulo, Sciavo, Sciavero καί Sclavopulo, Spagnolo,
Spanopulo καί Σπανός, Surian καί Surianus, Teutonicus, Turcho, Τουρ-
κάκης καί Turcopulo, Vlaeho, Vulgari, Bulgarus καί Βούλγαρης,
β) ονόματα πού προέρχονται άπο ονομασίες μή συγκεκριμένου γεωγραφικού
χώρου: Apanomeriti, Cambiti, Catomeriti, Noto, Στεριανοπούλλα, Xeno,
Xenico καί Xenicopulo, Xomeriti,
γ) ονόματα, πού είναι πιθανότατα εθνικά, εξαιτίας τών χαρακτηριστικών
εθνικών καταλήξεων τους. Είναι γνωστό δτι ειδικά ή κατάληξη -ιώτης εϊναι,
σχεδόν αποκλειστικά, γνώρισμα εθνικών ονομάτων το 'ίδιο συμβαίνει, σέ μικρότερο
ίσως βαθμό, καί μέ τίς άλλες καταλήξεις. "Ετσι, έχουμε ονόματα πού
πρέπει νά χαρακτηριστούν ώς εθνικά, χωρίς δμως νά είναι δυνατή ή ταύτιση
τους μέ ονομασίες συγκεκριμένων χωριών1. Τά ονόματα τής ενότητας αυτής
είναι τά έξης: Abelachiano, Aeriti, Archioti, Asprioti, Avamamaiti, Cablinoti,
Calosoniti, Camanoti, Caroniti/Gharoniti. Chalichioti, Cochianiti,
Condolioti, Diminiti2, Εύγενιανός, Fluriotti, Geriti, Gialiti, Gulioti,
Καταμαζανός, Labangioti3, Lendariothi, Limeniti, Magidioti/Magridoti/
Μιγιδιώτης, Marmachioti, Melandhioti, Meriti, Messopothamiti, Mettoehiti,
Paleormiti, Parathioti, Pithioti, Poloniati, Prichiati, Protocopiti,
Remegnoti, Rezaniti, Sabiniti, Sarandino4 , Scarmignoti, Sinastioti/Sinaetiotti,
Stiralioti, Ταρχανιώτης/Trachanioti5, Trulino/Τουρλινός, T(h)eria-
1. Ό Τριανταφυλλίδης, δ.π., σελ. 29 § 56, σημειώνει δτι ή αδυναμία ταύτισης οφείλεται
στο γεγονός δτι ε'ίτε δέν ξέρουμε πολλές φορές τά ονόματα μικρών συνοικισμών πού
έχουν περιληφθεί σέ μεγαλύτερη περιφέρεια, είτε τά τοπωνύμια έχουν μετονομαστεί, ή
καί δέν σώζονται.
2. Για τήν πιθανή προέλευση τοΰ ονόματος άπο περιοχή Derrienna της Σικελίας βλ.
B r . L a ν a g n i n i, Demenna e Demenniti, Βυζάντιον. 'Αφιέρωμα στον 'Ανδρέα Ν.
Στράτο, τόμ. Α', 'Αθήνα 1986, σελ. 123-128.
3. "Ισως είναι παραφθορά τοΰ Λαμπανιτσιώτης, τοϋ καταγόμενου δηλ. άπο τή Λαμπα-
νίτσα, χωριό τής Παραμυθιάς, άπο δπου καί ό γνωστός ήπειρώτης λόγιος τοΰ 18ου αί.
Πολυζώης Λαμπανιτζιώτης (βλ. Π. Δ. Π α ν α γ ι ω τ ί δ η, Πολνζώης ό Λαμπανιτσιώτης
και αί εκδόσεις αυτού, ΕΦΣΚ 27 (1895-1899), σελ. 325 καί σημ. 3).
4. Δέν αποκλείεται νά δηλώνει καταγωγή άπο τους 'Αγίους Σαράντα τής Βορείου
Ηπείρου.
5. "Ισως δηλώνει καταγωγή άπο το χωριό Ταρχάνιον τής Θράκης (βλ. Κ. Ά μ ά ν τ ο υ,
Πόθεν το δνομα Ταρχανιώτης, Ελληνικά 2 (1929), σελ. 435-436 ( - Γλωσσικά Μελετήματα,
σελ. 319-320).— Δ. Ι. Π ο λ έ μ η , The Doukai. A Contribution to Byzantine Prosopography,
Λονδίνο 1968, σελ. 183).
ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 153
no, Τραγανίτης, Vardhichiü, Vellayti, Vradiano, Zelaiti/Celaiti.
Ή Ιρευνα πού επιχειρήθηκε στις αρχειακές πηγές τής βενετοκρατούμενης
Κρήτης, μέ βάση τίς μνείες τών εθνικών οικογενειακών ονομάτων πού επισημαίνονται
στο νησί, μας επιτρέπει νά συμπεράνουμε δτι 1) τά μισά σχεδόν
άπο τά εθνικά ονόματα προέρχονται άπο τοπωνύμια τοΰ ίδιου τοΰ νησιοΰ,
2) ένας αρκετά μεγάλος αριθμός οικογενειών άπό τήν Ιίελοπόννησο, τά νησιά
τοΰ Αιγαίου, τήν ιταλική χερσόνησο, άλλα καί άπο διάφορα άλλα μέρη μαρ-
τυρεϊται νά έχει εγκατασταθεί στην Κρήτη κατά τήν περίοδο αύτη, καί 3) ενώ
τά εθνικά ονόματα δηλώνουν τήν καταγωγή τών εποίκων, μέ τήν αδυναμία
καθορισμού, Ιστω καί κατά προσέγγιση, τοΰ χρόνου τής μετανάστευσης, υποβαθμίζεται
ή ιστορική σημασία τοΰ ίδιου τοΰ γεγονότος τής εποίκισης. 'Η μελέτη,
ωστόσο, τών εθνικών οικογενειακών ονομάτων προσφέρει μια γενική εικόνα
τόσο τών μετακινήσεων τών πληθυσμών δσο καί τών δεσμών πού είχαν
αναπτυχθεί ανάμεσα στην Κρήτη καί σέ ορισμένες γεωγραφικές περιοχές.
Α. ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΑ
ΑΠΟ ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ
1. 'Λγιώτης, άπό το χωριό Άγια Κυδωνιάς
1536: ό μαΐστρο Παΰλος Agiüti, ό γιος του Γεωργιλάς καί ό Θόδωρος Agioti
μνημονεύονται στον κατάλογο στρατευσίμων τών Χανιών1.
2. Άγκαραθέας, άπο τή μονή Άγκαράθου Πεδιάδας
1536: ό Γιάννης Angaratrea [Angarathea;] αναγράφεται στον κατάλογο στρατευσίμων
τοΰ κάστρου Άποκορώνου2.
3. Άμαθιανός, άπο το χωριό Άμαθιανά Κυδωνιάς (;)
τέλη 13ου αι.- α' δεκαετία 14ου αι.: ό Μιχαήλ Amathiano μνημονεύεται ώς
δανειστής τοΰ παπα Νικόλα Periptas3.
1536: è Νικολός Amantriano [Amathiano ;] αναγράφεται στον κατάλογο στρατευσίμων
τοΰ χ. Άρμένοι4· ό Μιχελής Amathiano, ό Μιχάλης Amatriano
1. Γ. II λ ο υ μ ί δ η, Κατάλογος στρατευσίμων Χανίων καί Άποκορώνου στην έκθεση
τοΰ ρίκτορα Μ. Α. Bernardo (1536), Κρ. Χρ. 25 (1973), σελ. 306-307, 314.
2. Ό . π . , σελ. 323.
3. Ζ. Ν. Τ σ ι ρ π α ν λ ή, «Κατάστιχο εκκλησιών καί μοναστηριών τον Κοινοϋ»
(1248-1548). Συμβολή στή μελέτη τών σχέσεων Πολιτείας και 'Εκκλησίας στή βενετοκρατούμενη
Κρήτη, 'Ιωάννινα 1985, σελ. 151 έ'γγρ. 21.
4. Π λ ο υ μ ί δ η, Κατάλογος στρατευσίμων, σελ. 324.
154 ΒΟΊΓΛΛ ΚΟΝΤΗ
[Amathiano;] καί ό Ιΐαΰλος Amatriano [Amathiano;] περιλαμβάνονται
στον κατάλογο στρατευσίμων τοΰ χ. Κάινα1* ό Γεωργιλάς Amathiano
αναφέρεται στον κατάλογο στρατευσίμων τοΰ χ. Surpo2.
1590: ό Γεώργιος Άμαθιανος τοΰ ποτέ Νικόλα, άπο το χ. Άμαθιανά, υπογράφει
ώς μάρτυρας σέ νοταριακο έγγραφο τών Χανιών, σχετικό μέ το
μοναστήρι τοΰ Σωτήρος Χρίστου τοΰ Άσπαλαθέα3 .
1600: ό Νικολός Άμαθιανος τοΰ ποτέ Κωνσταντή υπογράφει ώς μάρτυρας σέ
σύμβαση μαθητείας4.
4. Άμαρ(γ)ιανίτης, άπο το χωριό Άμαριανο Πεδιάδας ή ενδεχομένως άπο το
Άμάρι
13ος od.: -ò όνομα Aiiiorianitis μνημονεύεται στα κατάστιχα 18 καί 19 τοϋ
'Αρχείου τοΰ Δούκα τής Κρήτης5.
1488." ό Μανόλης Άμαριανίτης αναφέρεται σέ διαθήκη6.
1554: ό καλόγερος Ίωαννίκιος επονομαζόμενος Άμαργιανίτης, άπο το μοναστήρι
τοΰ Αγίου Αντωνίου (ή Φανερωμένης) τοΰ χ. Φουρνή Μεραμπέλ-
λου, παραγγέλνει εικονίσματα στο ζωγράφο Πέτρο Πολίτη7 (πρβλ. πιο
κάτω, σελ. 306, λ. ΙΙολίτης).
1573: στον Κωνσταντίνο Amargianiti, γιο τοΰ 'Ιωακείμ, άπο το Καστέλλι
τής Φουρνής, χορηγείται άδεια νά μεταβεί στά Κύθηρα, για νά χειροτονηθεί
παπάς* εγγυητής ό πατέρας του8 .
1581: ό Κωνσταντής Amarianiti εκλέγεται fante al peso del comun στή θέση
τοΰ Γιάκουμου Amarianiti9.
1."0.π., σελ. 329.
2. "Ο.π., σελ. 335.
3. 'Α ν. II. Β ο υ ρ δ ο υ μ π ά κ ι, Κρητικά έγγραφα εκ τής 'Ενετοκρατίας καί Τουρκοκρατίας,
Χριστιανική Κρήτη 2 (1913-15), σελ. 347-348 ^γγρ. II.
4. Μ α ρ ί α ς Γ. Κ ω ν σ τ α ν τ ο υ δ ά κ η , Νέα έγγραφα για ζωγράφους τον Χάνδακα
(ΙΣΤ' αί.) άπο τά αρχεία τον Λούκα και τών νοταρίων τής Κρήτης, Θησαυρίσματα
14 (1977), σελ. 195 Ιγγρ. Ζ'
5. Μ α ρ ί α ς Κ. Χ α ι ρ έ τ η, Τά παλαιότερα Κατάστιχα τοΰ 'Αρχείου τον /1ο?5κ«
τής Κρήτης ώς ίστορικαϊ πηγαί, Κρ. Χρ. 21 (1969), σελ. 512 καί σημ. 36.
6. Κ. Ν. Σ ά θ α, ΚρητικαΙ διαθήκαι, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμ. ΣΤ', Βενετία
1877 (φωτοτ. ανατ. 1972), σελ. 658-659 εγγρ 4.
7. Ά 0. Δ. Π α λ ι ο ύ ρ α, 'Π ζωγραφική είς τον Χάνδακα άπα 1550-1600, Θησαυρίσματα
10 (1973), σελ. 113.
8. Ν. Κ α ρ α π ι δ ά κ η, Administration et milieux administratifs en Crète vénitienne
(XVle siècle), [Παρίσι 1983], Β, σελ. 105 άρ. 65 ( = Περιλήψεις και έκδοση τών έγγραφων
τών registres Α, Β, G, D της busta 55 τοΰ 'Αρχείου τοΰ Δούκα τής Κρήτης: στο
εξής Κ α ρ α π ι δ ά κ η , Α, Β, C, D).
9. Κ α ρ α π ι δ ά κ η, C, σελ. 324 άρ. 111.
ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 155
1583: ή Κατερίνα Amarianò καταβάλλει livello για σπίτια στην πόλη τοΰ
Χάνδακα1" ή Ελένη Amargianitissa καί ό Μανόλης Amargianiti περιλαμβάνονται
στους πακτωτές τοΰ Λασιθίου2.
1585: ό Νικολός Amarianiti εκλέγεται fante del peso del comun στή θέση
τοΰ πατέρα του Κωνσταντή, τοΰ οποίου έληξε ή θητεία3.
1612: ό μοναχός Άκάκιος Άμαργιανίτης τοΰ ποτέ Ίωαννικίου, παραχωρεί
στή μονή Άρετίου το μοναστήρι τοΰ Αγίου Αντωνίου στο Καρύδι, στην
περιοχή τοΰ Καστελλιοΰ τής Φουρνής, τοΰ οποίου είναι κτήτορας4.
1616: è Κωνσταντής Άμαργιανίτης τοΰ 'Ιωάννη υπογράφει ώς μάρτυρας σέ
διαθήκη πού συντάσσεται στο μοναστήρι τοΰ Αγίου Αντωνίου Σήμερσο5.
1630-1638: ό Γεώργιος Άμαργιανίτης, άπο το χ. Καινούριο τών Καρών, δημόσιος
νοτάριος, συντάσσει συμβολαιογραφικές πράξεις6.
1635: ό ιερομόναχος "Ιερεμίας Άμαργιανίτης, άπο το μοναστήρι τοΰ Τιμίου
Σταύρου τής Καρδαμούτζας, συντάσσει συμφωνητικό μοιρασιάς7.
1639: ό παπα Μανόλης Άμαργιανίτης, νοτάριος, αναφέρεται σέ νοταριακο
έγγραφο τοΰ μοναστηρίου τοΰ Άρετίου8.
Στις παραπάνω μνείες ας προστεθούν καί οί ακόλουθες πού άφοροϋν το εθνικό
όνομα Amur(g)iano, για το όποιο δμως δέν γνωρίζω άν προέρχεται άπό
το χ. Άμαριανο ή άν δηλώνει καταγωγή άπο τήν Αμοργό ή άλλο μέρος:
1304: ό ποτέ Θωμάς de Porto, κάτοικος Χάνδακα, είχε νοικιάσει στον 'Εμμανουήλ
Amuriano, στον 'Ιωάννη Gradonico, στον Πέτρο de Dragogna,
στον Μιχαήλ Barbo καί στον Μαρίνο Dragumano το χωριό του Μακρυτοΐ-
χος· τώρα, ό γιος του 'Ιωάννης de Porto ανανεώνει τήν ενοικίαση τοΰ τμήματος
πού κατέχει ό 'Ιωάννης Gradonico, κάτοικος τοΰ χ. Μακρυτοϊχος9.
1. Pietro Castrofilaca, Deserittione del Regno di Candia, cod. Marc. It. VI,
156 coli. 6005, φ. 45Γ (στο έξης P. Castrofilaca). Οί παραπομπές γίνονται στή νέα φυλ-
λαρίθμηση τοϋ χειρογράφου.
2. "Ο.π., φ. 54Γ, 56ν .— Σ τ . Γ. Σ π α ν ά κ η, Συμβολή στην ιστορία τον Λασιθίου
κατά τή βενετοκρατία, Ηράκλειο 1957, σελ. 46, 61 εγγρ. 12, 128 σημ. 218 (στο έξης
Σ π α ν ά κ η, Λασίθι).
3. Κ α ρ α π ι δ ά κ η, C, σελ. 429 άρ. 384.
4. Σ τ έ φ . Ξ α ν θ ο υ δ ί δ η , Κρητικά συμβόλαια εκ τής Ενετοκρατίας, Χριστιανική
Κρήτη 1 (1912), σελ. 46-47 εγγρ. XII καί σελ. 360.
5. Ό . π . , σελ. 56-57 Ιγγρ. XVI.
6. "Ο π., σελ. 143-144 έγγρ. LIV, 196-197 Ιγγρ. LXXV, 201-202 εγγρ. LXXVII.
Πρβλ. Σ π. Π. Θ ε ο τ ό κ η , Εισαγωγή εις τήν ερειηιαν τών μνημείων τής ιστορίας τον
Ελληνισμού καί ιδία της Κρήτης εν τω Κρατικώ Άρχείω τοΰ Βενετικού Κράτους, Κέρκυρα
[1926], σελ, 85.
7. Ξ α ν θ ο υ δ ί δ η , Κρητικά συμβόλαια, σελ. 182-183 έγγρ. LXIX.
8. Ό . π . , σελ. 225-227 έγγρ. LXXXVIH.
9. Pietro Pizolo, notaio in Gandia, τόμ. Β' (1304-1305), έκδ. S. C a r b o n e ,
Βενετία 1985, σελ 32 Ιγγρ. 759 (στο έξης Pietro Puolo, Π).
156 ΒΟΓΛΑ ΚΟΝΤΗ
1304: è πρεσβύτερος Μ. Amurian υπογράφει ώς μάρτυρας σέ νοταριακές
πράξεις1.
1304: ό Μάρκος, γιος τοΰ ποτέ 'Εμμανουήλ Amuriano, κάτοικος τοΰ χ. Μα-
κρυτοϊχος, νοικιάζει στον Γεώργιο Romano, κάτοικο τοΰ ίδιου χωριοΰ,
γη καί αμπέλια στο χωριό αυτό2.
1368-1369: το 1368 ό Μιχαήλ Amuriano απαλλάσσεται άπο τήν υποχρέωση
νά απασχοληθεί σέ αμπέλι στο χ. Σκαλάνι3" το 1369 οφείλει νά παραιτηθεί
άπο τήν κατοχή σπιτιών στο χ. Μακρυτοΐχος4.
1391: ό Μιχάλης Amurgiano, επονομαζόμενος Caçiano, μνημονεύεται δτι
θεραπεύτηκε άπό τραΰμα5.
πριν άπο τό 1578: ο Θεοτόκης Άμουργιανος αναφέρεται στά κατάστιχα τοΰ
νοταρίου Μιχαήλ Μαρά6.
5. Άμαρινίτης, πιθανότατα άπο το Άμάρι
1540: ό Κωστής Amariniti εκλέγεται scriba ponderis, προκειμένου νά συμπληρωθεί
ή θητεία τών τεσσάρων χρόνων τοΰ 'Ιωάννη Paduin7 (πρβλ.
πιο κάτω, σελ. 257, λ. Paduin).
1573: ό Μανόλης Amarmiti ζητά νά τον αντικαταστήσει ό γιος του Κωνσταντί-
νος στο αξίωμα τοΰ peso del Commun8.
1577: è 'Ιάκωβος Amariniti τοΰ Κωνσταντίνου εκλέγεται fante al peso del
comun, για τέσσερα χρόνια, στή θέση τοΰ Κωνσταντίνου Amariniti9.
6. 'Άπεζανιαηης, άπο τή μονή Άπεζανών Καινούργιου
1566-1584: ό ιερομόναχος Ίωνάς Άπεζανιώτης, άπο το μοναστήρι τής Παναγίας
Γεθσημανή, αναφέρεται κτήτορας τοΰ Σιναϊτικοΰ κώδικα άρ. 309
(1586)10.
Ι . ' Ό . π . , σελ. 39-41 εγγρ. 773-775.
2. Ό . π . , σελ. 99-100 εγγρ. 906-907.
3. E l i s a b e t h S a n l s c h i , Régestes des Arrêts Civils et des Mémoriaux (1363-
1399) des Archives du Duc de Crète, Βενετία 1976, σελ. 10 άρ. 40.
4. Ό . π . , σελ. 37 άρ. 161.
5. Ό . π . , σελ. 302 άρ. 1358.
6. Κ. Δ. Μ έ ρ τ ζ ι ο υ, Σταχνολογήματα άπα τά κατάστιχα τοϋ νοταρίου Κρήτης
Μιχαήλ. Μαρά (1538-1578), Πεπραγμένα Α' Διεθνούς Κρητολογικοϋ Συνεδρίου, τόμ. Β'
( Κρ. Χρ. 15-16, 1961-62), σελ. 304.
7. Κ α ρ α π ι δ ά κ η, Α, σελ. 68 άρ. 224.
8. Κ α ρ α π ι δ ά κ η, Β, σελ 99 άρ. 39.
9. Ό . π . , σελ. 203 άρ. 255.
10. Μ. Ι. Μ α ν ο ύ σ α κ α, Ή χειροτονία ιερέων τής Κρήτης άπα το μητροπολίτη Κορίνθου.
("Εγγραφα τοΰ ΙΣΤ αιώνα), ΔΧΑΕ περ. Δ' 4 (1964-1965), σελ. 326 σημ. 6-8.
ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 157
7. Άριώτης καί Ario, άπο το χωριό Vescovado d'Ario Ρεθύμνου
1299: ό Νικηφόρος Arioti, πρώην βιλλάνος τοΰ μοναστηρίου τής Αγίας Βαρβάρας,
περιλαμβάνεται στους εκατό απελεύθερους βιλλάνους, τών οποίων
τά ονόματα μνημονεύονται στον πρώτο κατάλογο πού συνοδεύει τό κείμενο
τής συνθήκης μεταξύ Βενετών καί Καλλέργη1.
1405: ό Πέτρος Ario, άπό τά Χανιά, δέν έχει κατηγορηθεί ποτέ για ανθρωποκτονία
2.
8. 'Ασίζης, άπό τό χωριό "Ασος τής Σητείας ή ενδεχομένως άπο τήν "Ασσο
τής Μ. Ασίας3
1323: ό παπα 'Ιωάννης Assiti αναγράφεται στον κατάλογο τών εκατόν τριάντα
Ελλήνων κληρικών πού υπάγονται στή δικαιοδοσία τοΰ λατίνου αρχιεπισκόπου
Κρήτης4.
9. Βαγιωνίτης, άπο το χωριό Βαγιονιά Μονοφατσίου
1378: ό 'Ιάκωβος Vagioniti, κάτοικος τοΰ χ. Cacou, μνημονεύεται δτι θεραπεύτηκε
άπό τραΰμα5.
10. Βαθιανός, άπο το χωριό Βάθεια (σημ. Βαθύ Έλαίας) Πεδιάδας
1280: ό Ιωάννης Avathiano, κάτοικος βούργου Χάνδακα, έχει νοικιάσει άπό
τον 'Ιάκωβο Quirino τοΰ ποτέ Πέτρου, κάτοικο Χάνδακα, γή στο χ. Ρουσ-
σοχώρια6.
1368: ό Σκορδίλης Vathiano έχει σέ γονικό έ'ναν κήπο στο χ. Ανώγεια7.
1369: ό 'Εμμανουήλ Vadiano [Vathiano;], puer του Δημητρέλου Mauroceno,
μνημονεύεται οτι θεραπεύτηκε άπο τραΰμα8.
1. Κ. Δ. Μ έ ρ τ ζ ι ο υ, Ή συνθήκη 'Ενετών - Καλλέργη και οί συνοδεύοντες αυτήν
κατάλογοι, Κρ. Χρ. 3 (1949), σελ. 276 άρ. 23.
2. Duca di Candia, Ducali e lettere ricevute (1358-1360, 1401-1405), εκδ. F r .
T h i r i e t , Βενετία 1978, σελ. 192 Ιγγρ. 188 (στο έξης Duca di Gandia, Ducali).
3. Βλ. Τ σ ι κ ρ ι τ σ ή - Κ α τ σ α ν ά κ η , Συμβολή, σελ. 40.
4. Σ τ ε ρ. Γ. Σ π α ν ά κ η, Σνμβολή στην εκκλησιαστική ιστορία τής Κρήτης κατά
τή Βενετοκρατία, Κρ. Χρ. 13 (1959), σελ. 251 καί σημ. 25. Κατά τον Σπανάκη το τοπωνύμιο
Άσίτες προήλθε άπο το Ονομα τοϋ οικιστή τοϋ χωρίου 'Ασίτη. Πρβλ. Ζ. Ν. Τ σ ι ρ-
π α ν λ ή, Νέα στοιχεία σχετικά μέ τήν εκκλησιαστική ιστορία τής βενετοκρατούμενης
Κρήτης (13ος-17ος αί.) άπα ανέκδοτα βενετικά έγγραφα, Ελληνικά 20 (1967), σελ. 77.
5. S a n t s c h i , Régestes, σελ. 205 άρ. 852.
6. Leonardo Marcello, notaio in Candia, 1278-1281, εκδ. M. C h i a u d a n o καί
A. L o m b a r d o , Βενετία 1960, σελ. 95 Ιγγρ. 266 (στο εξής Leonardo Marcello).
7. S a n t s c h i , Régestes, σελ. 28 άρ. 120.
8. Ό π., σελ. 147 άρ. 390.
158 ΒΟΓΛΑ ΚΟΝΤΗ
1379: ό Θεόδωρος Vatiano, κάτοικος τοΰ χ. 'Επισκοπή Χερσονήσου, μνημονεύεται
δτι θεραπεύτηκε άπό τραΰμα1 .
1390: ή "Ελενα, σύζυγος τοΰ Νικολάου Vafiano [Vathiano;J, κάτοικος κάστρου
Τεμένους, μνημονεύεται δτι θεραπεύτηκε άπό τραΰμα2 .
1394: ό Μιχάλης Vatiano, pecorarius τοΰ Μιχαήλ Molida, κατοίκου τοΰ χ.
'Επισκοπή, μνημονεύεται δτι θεραπεύτηκε άπό τραΰμα3 .
*11. Βραδιάρης*, άπό τό χωριό Βραδιάρης Τεμένους
1268: οί κληρικοί Δημήτριος καί Ιωάννης Vradiari συγκαταλέγονται στους
εκατόν τριάντα "Ελληνες κληρικούς, οί όποιοι υπάγονται στή δικαιοδοσία
τοΰ λατίνου αρχιεπισκόπου Κρήτης5.
1320: ό 'Αντώνιος Vradhiari δηλώνει δτι δέν επιθυμεί νά εξασκήσει ξανά το
επάγγελμα τοϋ κρεοπώλη6.
12. Γαλιψιανός, άπο το χωριό Γαλίφα Πεδιάδας
1300: για τον Κώστα, γιό τοΰ βιλλάνου 'Ιωάννη Califiano, εγγυώνται στον
'Ιωάννη Çapani, κάτοικο Χάνδακα, ή Plecti Fornaria καί ή κόρη της Μαρία,
γιαγιά καί μητέρα τοϋ Κώστα, κάτοικοι Χάνδακα7.
1368: ό Στρατήγης Galifiano μνημονεύεται δτι τραυμάτισε τόν Γιάννη Smurdi,
κάτοικο τοΰ χ. Καρκαδιώτισσα8.
1374: ό Γιάννης Galifiano ορίζεται μάρτυρας σέ υπόθεση διεκδίκησης βιλλάνου
9.
1539: ό Μανόλης Galifiano εκλέγεται comandator extraordinario senza sellarlo
στή θέση τοΰ Λινάρδου Vernando1 0.
1. Ό.π., σελ. 215 άρ. 944.
2. "Ο.π., σελ. 292 άρ. 1324. Άν δέν πρόκειται για παραφθορά τοΰ ονόματος, τότε
πιθανότατα το Vafiano να προέρχεται άπο το χ. Βαφές Άποκορώνου.
3. Ό . π . , σελ. 354 άρ. 1642.
4. Ό Τσιρπανλης (Νέα στοιχεία, σελ. 73 σημ. 2) θεωρεί δτι το εθνικό όνομα προέρχεται
άπό το τοπωνύμιο, ένώ αντίθετα ή Κατσανάκη (Σνμβολή, σελ. 31) σημειώνει οτι
το τοπωνύμιο προήλθε άπο το επώνυμο.
5. Τ σ ι ρ π α ν λ ή , Νέα στοιχεία, σελ. 73 καί σημ. 2, 87 Ιγγρ. Α'.— Τ ο ΰ ϊ δ ι ο υ,
Κατάστιχο, σελ. 142 Ιγγρ. 7.
6. Duca di Candia, Bandi (1313-1329), Ικδ. P a o l a R a 11 i - V i d u 1 i c h,
Βενετία 1965, σελ. 106 εγγρ. 287 (στο έξης Duca di Candia, Bandi).
7. Pietro Pizolo, notaio in Candia, τόμ. A' (1300), έ'κδ. S. C a r b o n e , Βενετία
1978, σελ. 220 Εγγρ. 479 (στο έξης Pietro Pizolo, I).
8. S a n t s c h i , Régestes, σελ. 144 άρ. 361.
9. Ό.π., σελ. 193 άρ. 778.
10. Κ α ρ α π ι δ ά κ η , Α, σελ. 51 άρ. 164.
ΤΑ ΕΘΜΚΛ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 159
1541 : στή θέση τοΰ ποτέ 'Εμμανουήλ Galifiano εκλέγεται κήρυκας ό Μάρκος
Berti1.
*13. Γαριπον, άπό τό χωριό Γαρίπα Μονοφατσίου
1368: ό Γεώργιος, γιος τής Έργίνας Garipu, κάτοικος Χάνδακα ad Zangariam,
μνημονεύεται δτι θεραπεύτηκε άπό τραΰμα2.
14. Γανδιοζος καί Γαβιδιώτης, άπό τή Γαΰδο
1271-1279: τό 1271 ό 'Ιωάννης Gaudioso εξουσιοδοτεί τον Ματθαίο Mudacius
καί τον Μάρκο Geno, κατοίκους Χάνδακα, νά δώσουν εξοφλητική
απόδειξη στον Ματθαίο Doto, κάτοικο τής συνοικίας τοΰ Αγίου Νικολάου
τής Βενετίας3- το 1279 ό Ιωάννης υπογράφει ώς μάρτυρας σέ νοταριακές
πράξεις4.
1280-1281: ό Νικόλαος Gaudioso υπογράφει ώς μάρτυρας σέ νοταριακές πράξεις
5- τό 1281 ό Νικόλαος Gaudioso, κάτοικος Χάνδακα, δανείζεται χρήματα
άπό τήν Ίακωβίνα, χήρα τοΰ Νικολάου Gisi, κάτοικο Χάνδακα6.
13ος αι.: τό δνομα Gavidiotis αναφέρεται στά κατάστιχα 18 καί 19 τοΰ Αρχείου
τοΰ Δούκα τής Κρήτης7.
1304: ό Laudesius Barbi, κουρέας, κάτοικος κάστρου Ρεθύμνου, δίνει εξοφλητική
απόδειξη στον Νικόλαο Goro, κάτοικο Χάνδακα, επίτροπο τής ποτέ
Μαρίας, συζύγου τοΰ ποτέ Σιμωνέτου Gaudioso, παπουτσή, για τήν dimissoria
πού ή Μαρία είχε αφήσει μέ τή διαθήκη της στην ανεψιά της
Φραντζέσκα, κόρη τοΰ Barbi8.
15. Γονρνιώτης καί Γορνάς, άπό χωριό Γούρνες (σέ διάφορα μέρη τής Κρήτης)
1300: ό Φραγκίσκος de Molino δίνει εξοφλητική απόδειξη στον Ανδρέα de
Raynaldo για χρέος του στον Γεώργιο Gurnioti9.
1345: ό ποτέ Μιχαήλ Gorna, παπουτσής, είχε σπίτι στή ruga inagistra πού
1. Ό.π., σελ. 89 άρ. 292.
2. S a n t s c h i , Régestes, σελ. 130 άρ. 211.
3. Imbreviature di Pietro Scardoii (1271), έκδ. A n t . L o m b a r d o , Τορίνο
1942, σελ. 51 Ιγγρ. 132 (στο έξης Pietro Scardon).
4. Leonardo Marcello, σελ. 50-51 Ιγγρ. 132, 134-136, 52 Ιγγρ. 137, 53 εγγρ. 144.
5. Ό.π., σελ. 57 εγγρ. 155, 58-59 Ιγγρ. 159, 81 εγγρ. 222, 114-115 Ιγγρ. 323-324,
132 Ιγγρ. 378, 136 Ιγγρ. 389, 150 Ιγγρ. 435.
6. Ό.π., σελ. 184 Ιγγρ. 551.
7. Χ α ι ρ έ τ η, 7'ά παλαιότερα Κατάστιχα, σελ. 512 καί σημ. 37.
8. Pietro Pizolo, 11, σελ. 149-150 εγγρ. 1017.
9. Pietro Pizolo, Τ, σελ. 211 Ιγγρ. 455.
160 BOTAΑ ΚΟΝΤΗ
μετά τό θάνατο του είχε περιέλθει στή χήρα του Μαρία- τό κατέχει τώρα
ή κόρη του "Ελενα, χήρα τοΰ Λαυρεντίου Eurlano, σιδηρουργού1 (πρβλ.
πιό κάτω, σελ. 242, λ. Furiano).
1373-1379: τό 1373 ό Μάρκος Gorna, κάτοικος Χάνδακα, μνημονεύεται δτι
τραυμάτισε τόν Γεώργιο Fariseo, bordonarius2' τό 1379 κατηγορείται
δτι τραυμάτισε τόν 'Ιωάννη, γιο τοΰ Δημήτρη de la Tore, άπό τήν Αμμόχωστο,
κάτοικο Χάνδακα3.
*16. Διαβατινός, άπό τό χωριό Diavattùli, στην περιοχή τοΰ Χάνδακα
1322: οί αδελφοί 'Ιωάννης καί Διαβατινός, γιοι τοΰ Çucolei, κάτοικοι τοΰ χ.
Στόλοι τοΰ ευγενούς Πέτρου Venerio, κατηγορούνται δτι κινήθηκαν αρματωμένοι
εναντίον τών servientes τοϋ κάστρου Μονοφατσίου4. Έδώ το
εθνικό χρησιμοποιείται ώς βαφτιστικό.
1391: ό 'Εμμανουήλ Diavatino, επονομαζόμενος Stravoiani, κάτοικος τοΰ χ.
Mesochefala, μνημονεύεται δτι θεραπεύτηκε άπό τραΰμα5 .
17. Έμπαρίτης, άπό τό χωριό "Εμπαρος Πεδιάδας
1363: ό Νικόλαος Embariti, βιλλάνος, κάτοικος τοΰ χ. Παναγιά, παντρεύτηκε
τήν Άννίτζα, σκλάβα τοΰ Μιχαήλ Beto, ή οποία είχε φύγει πριν άπό
χρόνια" τώρα ό Beto τή διεκδικεί, καθώς καί τά πέντε παιδιά πού έχει
αποκτήσει στό μεταξύ μέ τόν Embariti6.
1583: è Γιώργης Emtaritti [Embaritti;] μνημονεύεται μεταξύ τών πακτω-
τών τοΰ Λασιθίου7.
*18. Θοδωρίκης, άπό τό χωριό Todorici, στην περιοχή τοΰ Χάνδακα
1394: ό Πέτρος Todorici, κάτοικος τοΰ χ. Asprocorio, μνημονεύεται δτι θεραπεύτηκε
άπό τραΰμα8 .
1583: ό Μιχάλης Thodorici καταβάλλει livello για σπίτια στό βοΰργο τοΰ
Χάνδακα9 .
1. B r u n e h i l d e I m h a u s , Les maisons de la Commune dans le district de
Candie au XlVe siècle, Θησαυρίσματα 10 (1973), σελ. 136 εγγρ. 2.
2. S a n t s c h i, Régestes, σελ. 171 άρ. 615.
3. Ό.π., σελ. 210 άρ. 899.
4. Duca di Candia, Bandi, σελ. 119-120 εγγρ. 319.
5. S a n t s c h i , Régestes, σελ. 313 άρ. 1405.
6. "Ο.π., σελ. 97 άρ. 8.
7. P. Castrofilaca, φ. 54ν.— Σ π α ν ά κ η, Λασίθι, σελ. 51 εγγρ 12.
8. S a n t s c h i , Régestes, σελ. 352 άρ. 1629.
9. P. Castrofilaca, φ. 39r
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ [2]"

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ

(1.°>ος-17ος αι.)-----
Για το σχηματισμό των Κρητικών οικογενειακών ονομάτων διαθέτουμε αρκετές
εργασίες, άπα τίς όποιες δμως οι περισσότερες αναφέρονται στα επαγγελματικά
επώνυμα και τα παρωνύμια1.
 Ή εργασία αύτη, βασισμένη σε αρχειακό
υλικό της περιόδου της βενετοκρατίας στην Κρήτη2, αποσκοπεί να συμβάλει
στην έρευνα των εθνικών οικογενειακών ονομάτων3 στη μεγαλόνησο κα-
1. Την παλαιότερη βιβλιογραφία βλ. συγκεντρωμένη στην εργασία του Δ. Β α γ ι άκ
α κ ο υ, Σχεδίασμα περί των τοπωνυμικών και άνΟρωπωννμικών σπουδών εν Ελλάδι,
1833-1962, 'Αθήνα 1964, σελ. 294-295. Οι μετά το 1962 μελέτες πού άφοροϋν τα κρητικά
οικογενειακά ονόματα είναι οι ακόλουθες: Β α σ . Βλ. Σ φ υ ρ ό ε ρ α , Κρητικά επώνυμα
είς τάς Κυκλάδας, Πεπραγμένα Β' Διεθνούς Κρητολογικοϋ Συνεδρίου, τόμ. Δ', Αθήνα
1969, σελ. 457-466.— Χ ρ υ σ ο ύ λ α ς Τ σ ι κ ρ ι τ σ ή, Κρητικά επώνυμα ί·ξ ονομάτων
φυτών και ζώων, Κρ. Χρ. 23 (1971), σελ. 440-466.— Τ η ς ί δ ι α ς , Striano- Suriano
- Siriano, 'Αθήνα 1972.— Χ ρ υ σ ο ύ λ α ς Ζ. Τ σ ι κ ρ ι τ σ ή - Κ α τ σ α ν ά κ η ,
Κρητικά οικογενειακά ονόματα από παρωνύμια, μέρος Α', Α - Μ, 'Αθήνα 1972.— I.A.
Θ ω μ ό π ο υ λ ο υ , Τα Κρητικά οικογενειακά ονόματα, 'Αμάλθεια 4 (1973), σελ. 290-
292.— Γ. Ι. Κ ο υ ρ μ ο ύ λ η, Περί τον σχηματισμού των επωνύμων των Ρεθυμνίων, Πεπραγμένα
Γ' Διεθνούς Κρητολογικοϋ Συνεδρίου, τόμ. Γ', "Αθήνα 1975, σελ. 153-186.—
Χ ρ υ σ ο ύ λ α ς Ζ. Τ σ ι κ ρ ι τ σ ή - Κ α τ σ α ν ά κ η, Το κρητικό επώνυμο Μονδάτσος -
Μονάτσος, Μοδάτσος - Μοάτσος, 'Αμάλθεια 7 (1976), σελ. 147-153.— Τ ή ς Ι' δ ι α ς, Οικογενειακά
ονόματα ποιητών Κρητικής Αναγεννήσεως, "Αμάλθεια 7 (1976), σελ. 281-
310.— Τ η ς ί δ ι α ς , Τα κρητικά οικογενειακά ονόματα Γριπάρης, Κάλβος, Παλαμάς,
Ροΐδης, Σολωμός, Τιπάλδος και Φώσκολος, 'Αμάλθεια 9 (1978), σελ. 3-15.— Τ η ς ί δ ι α ς ,
Κρητικά επώνυμα επαγγελματικά και δηλωτικά τίτλων και αξιωμάτων, 'Αθήνα 1981.—
Τ ή ς ϊ δ ι α ς, Τα κρητικά επώνυμα Βερνάρδος και Σιλιγάρδος, Προμηθεύς ό Πυρφόρος
7 (1983), σελ. 99-102.— Τ η ς ? δ ι α ς, Τα κρητικά ονόματα Βερίγος και Ματσαμάς, Ονόματα
8 (1983), σελ. 36-38.— Τ η ς ϊ S ι α ς, Μερικά κρητικά επώνυμα ενετικής προελεύσεως,
Ονόματα 9 (1984), σελ. 217-222.
2. Τίς ώς το 1971 δημοσιευμένες πηγές βλ. συγκεντρωμένες στη μελέτη τοϋ ΛΊ. Ι.
Μ α ν ο ύ σ α κ α, Σύντομος επισκόπησις των περί την βενετοκρατουμένην Κρήτην ερευνών,
Κρ. Χρ. 23 (1971), σελ. 245-308.
3. Μελέτες για τα εθνικά οικογενειακά ονόματα σε άλλες περιοχές της 'Ελλάδας:
Π. Γ. Ζ ε ρ λ έ ν τ η, Ναξίων εθνικά, 'Αθηνά 28 (1916), σελ. 297-306.— Α. Λ. Π α π α-
δ ό π ο υ λ ο υ, Τοπωνύμια και εθνικά tv Πόντιο, Αεξικογραφικόν Άρχεΐον 5 (1918), σελ.
203-209.— Σ. Μ ε ν ά ρ δ ο υ, Περί των τοπικών επιθέτων της νεωτέρας ελληνικής. Τ. Τοπικά
Τήνου καϊ Κεφαλληνίας, ΕΕΒΣ 4 (1927), σελ. 332-341.— Τ ο ϋ ' ί δ ι ο υ , Περί τών
144 ΒΟΤΛΑ KONTTT
τα την εποχή της βενετικής κυριαρχίας. ΟΊ πληροφορίες πού αντλούνται άπο
τίς πηγές πού μελετήθηκαν1 άφοροϋν κυρίως το διαμέρισμα του Χάνδακα καί,
σέ μικρότερη έκταση, τα διαμερίσματα της υπόλοιπης Κρήτης, καλύπτοντας
δλη σχεδόν τή διάρκεια της βενετοκρατίας, άπο τα μέσα περίπου του 13ου
αιώνα ώς τήν πτώση του Χάνδακα το 1669.
Τα εθνικά2, τοπικά ή πατριδωνυμικά οικογενειακά ονόματα δηλώνουν είτε
τον τόπο στον όποιο μετοίκησε ό παρονομαζόμενος, είτε, συχνότερα, τον τόπο
άπο οπού κατάγεται. Ό τόπος αυτός μπορεί να είναι μικρή ή μεγαλύτερη
γεωγραφική περιφέρεια: χωριό ή κωμόπολη, πόλη, επαρχία, ακόμη καί χώρα
τοπικών επιθέτων της νεωτέρας έλ,ληνικής. ΠΙ. Τοπικά Λέσβου και Ρόδου, ΕΕΒΣ 6 (1929),
σελ. 286-289.— Ν. Ι. Ζ α φ ε ι ρ ί ο υ, Τοπικά (εθνικά) επίθετα της Σάμον, Άρχεΐον Σάμου
1 (1946), σελ. 140-143.— Γ ε ρ. Η. Π α π α τ ρ έ χ α , 'Εθνικά και άνδρωνυμικά Ξη-
ρομέρον, Έπετηρίς 'Εταιρείας Στερεοελλαδικών Μελετών 1 (1968), σελ. 244-255.— Σ τ .
Γ. Κ α τ σ ο υ λ έ α, Τα τοπικά επώνυμα στή Λακωνία, Πρακτικά Α' Συνεδρίου Λακωνικών
Σπουδών, τόμ. Α' (—ΑακωνικαΙ Σπουδαί 4, 1979), 'Αθήνα 1979, σελ. 310-329.—
Ε λ έ ν η ς Ζ α χ α ρ ί ο υ - Μ α μ ά λ ί γ κ α , Τα επιθήματα των εθνικών ονομάτων (πα-
τριδωννμικών)στο ροδιακό ιδίωμα, Ονόματα 7 (1982), σελ. 49-58.— Ν. Χ. Α λ ι π ρ ά ν τ η,
Εθνικά ονόματα στην Πάρο. (Επώνυμα, παρωνύμια, τοπωνύμια), Ονόματα 8 (1983), σελ.
47-70.— Ν[. Γ. Κ ο ν τ ο σ ό π ο υ λ ο υ , Κεφαλληνιακά εθνικά ονόματα, Ονόματα 8 (1983),
σελ. 39-43.— Ε λ έ ν η ς Ζ α χ α ρ ί ο υ - Μ α μ ά λ ί γ κ α , Τα επίθετα των εθνικών ονομάτων
(πατριδωνυμικών) στο καλυμνιακό ιδίωμα, Ονόματα 11 (1987) σελ. 97-102.
1. Ή μελέτη αύτη δεν έχει την πρόθεση να εξαντλήσει δλες τίς έκδεδομένες πηγές:
περιορίζεται στή χρησιμοποίηση των πιο σημαντικών —κυρίως των νοταριακών, άλλα καί
αρχειακών σειρών τοΰ 'Αρχείου τοΰ Δούκα της Κρήτης— καθώς καί εργασιών πού έχουν
στηριχθεί σέ υλικό άπο τα 'Αρχεία της Βενετίας. Ή μόνη ανέκδοτη πηγή πού αποδελτιώθηκε
για τή μελέτη αύτη εΐναι ή «Περιγραφή της Κρήτης» τοϋ Πέτρου Καστροφύλακα.
2. 'Εθνικά χαρακτήριζε ήδη ό Στέφανος Βυζάντιος τα ονόματα των πολιτών τόσο τών
χωρών δσο καί τών πόλεων, βλ. Στεφάνου Βυζαντίου, Έκ τών Εθνικών, εκδ. Α. Meineke,
Βερολίνο 1849 (φωτοτ. ανατ. Graz 1958). Γενικά γιά τά εθνικά οικογενειακά ονόματα
στην Ελλάδα βλ. Η. M o r i t z , Die Zunamen bei den byzantinischen Historikern und
Chronisten. II. Teil, Landshut 1898, σελ. 34-44.—Ά θ. Χ. Μ π ο ύ τ ο υ ρ α, Τά νεοελληνικά
κι>ρια ονόματα Ιστορικώς και γλωσσικώς ερμηνενόμενα, 'Αθήνα 1912, σελ. 125-
130.— Κ. Ι. 'Α μ ά ν τ ο υ, Παρατηρήσεις τινές εις τήν μεσαιωνικήν γεωγραψίαν, ΕΕΒΣ
1 (1924), σελ. 50-53 (-Γλωσσικά Μελετήματα, 'Αθήνα 1964, σελ. 261-263).— Τ ο ϋ
ϊ δ ι ο υ, Τά εθνολογικά ονόματα εις τους βυζαντινούς συγγραφείς, 'Ελληνικά 2 (1929),
σελ. 97-104 (— Γλωσσικά Μελετήματα, σελ. 307-315).— ^ . Π. Ά ν δ ρ ι ώ τ η, Συμβολή
στή μορφολογία τών νεοελληνικών επωνύμων, 'Επιστημονική Έπετηρίς Φιλοσοφικής Σχολής
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 6 (1950), σελ. 185-206.— Κ. Ι. Ά μ ά ν τ ο υ, Γλωσ-
σογεωγραφικά. Ι. Οικογενειακά ονόματα εξ εθνικών, ΕΊς μνήμην Γ. Π. Οικονόμου, 'Αθήνα
1954, σελ. 115-120 (= Γλωσσικά Μελετήματα, σελ. 537-540).— Ν. Γ. Κ ο ν τ ο σ ό π ο υ λ
ο υ , Les suffixes ethniques en grec moderne, Bulletin de la Société de Linguistique
de Paris 68 (1973), σελ. 105-127.— M. Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ λ ί δ η, Τα οικογενειακά-μας
ονόματα. Προλεγόμενα, επεξεργασία κειμένου, σχόλια Ε. Σ. Στάθη, Θεσσαλονίκη 1982,
σελ. 23-38.
ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 145
ολόκληρη1. "Ετσι, λοιπόν, στή μελέτη αυτή εθνικά επώνυμα θεωρούνται -—καί
με τήν έννοια αυτή αποδελτιώθηκαν— δσα σχηματίζονται άπο το δνομα του
τόπου καταγωγής του κατόχου τους (αυτούσιο ή μέ παραγωγική κατάληξη):
π.χ. Γεώργιος Άμαθιανός, 'Αλέξης Μυλοποταμίτης.
 'Αντίθετα, δπου υπάρχει
κανονικό επώνυμο καί το δηλωτικό της καταγωγής αποτελεί συμπληρωματικό
μόνο στοιχείο του ονόματος, τότε το εθνικό δεν θεωρείται οικογενειακό ονομα
καί επομένως δεν αποδελτιώνεται2 (π.χ. Pollo Mazavacha Goroneo).
Μέ βάση το υλικό πού συγκεντρώθηκε, τά εθνικά οικογενειακά ονόματα
της βενετοκρατούμενης Κρήτης διακρίνονται σέ δύο βασικές κατηγορίες: α) σέ
εθνικά ονόματα πού προέρχονται άπο ονομασίες περιοχών της Κρήτης, καί
β) σέ εθνικά ονόματα πού προέρχονται εϊτε άπο ονομασίες περιοχών τοΰ υπόλοιπου
ελλαδικού χώρου (όρια της σημερινής Ελλάδας), είτε άπο ονομασίες
περιοχών της Ιταλικής χερσονήσου εϊτε, πάλι, άπο ονομασίες διαφόρων άλλων
μερών. Μικρότερη ομάδα εθνικών ονομάτων αναφέρεται σέ καταγωγή άπο ευρύτερη
γεωγραφική περιοχή ή καί εθνότητα (π.χ. Ρωμαίος, Γραικός, Ανατολικός).
Στα εθνικά κατατάσσονται επίσης καί οικογενειακά ονόματα πού δηλώνουν
αόριστα προέλευση άπο γεωγραφικό χώρο έκτος Κρήτης (π.χ. Ξένος)
ή μή συγκεκριμένη κρητική περιοχή (π.χ. Άπανωμερίτης). Τέλος, ορισμένα
ονόματα (π.χ. Condolioti, Marmachioti κ.ά.), λόγω τών χαρακτηριστικών
καταλήξεων τους εντάσσονται στα εθνικά, χωρίς ωστόσο να είναι δυνατή ή
εξακρίβωση της περιοχής μέ τήν οποία συνδέονται.
Ή μελέτη τών εθνικών οικογενειακών ονομάτων πού εντοπίστηκαν στην
Κρήτη μας επιτρέπει τήν εξαγωγή στατιστικών στοιχείων, τά όποια, εξαιτίας
της αποσπασματικότητας τών πηγών, δεν μπορούν βέβαια παρά να είναι ενδεικτικά
καί δχι απόλυτα. Συγκεκριμένα, άπο τον συνολικό αριθμό τών 252
εθνικών ονομάτων πού εντοπίζονται κατά τήν περίοδο της βενετοκρατίας, το
Ινα τρίτο περίπου προέρχεται άπο τήν 'ίδια τήν Κρήτη, Ινώ τά υπόλοιπα κατανέμονται
γεωγραφικά ώς έξης:
ΠΙΝΑΚΑΣ 1
Γεωγραφική προέλευση τών εθνικών ονομάτων'0
Κρήτη έκτος Κρήτης άλλες εθνότητες προέλευση άπο μή λόγω
συγκεκριμένο γεωγρ. χώρο καταλήξεων
79(31%) 95(38%) 22(9%) 7(3%) 49(19%)
1. Βλ. Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ λ ί δ η , ο.π., σελ. 23 § 52.
2. Βλ. καί Φ α ν ή ς Μ α υ ρ ο ε ι δ ή, Τά ονόματα τών 'Ελλήνων το Ιΰο αιώνα,
Ονόματα 9 (1984), σελ. 147.
3. Τά ποσά πού αναγράφονται έξω άπο τίς παρενθέσεις αντιπροσωπεύουν απόλυτους
αριθμούς.
10
146 ΒΟΪΛΑ ΚΟΝΤΗ
Ά ν τώρα εξεταστούν ειδικότερα οι δύο βασικές κατηγορίες τών εθνικών
οικογενειακών ονομάτων, εκείνων δηλαδή πού προέρχονται άπο τοπωνύμια της
Κρήτης καί εκείνων πού προέρχονται άπο τοπωνύμια έκτος μεγαλονήσου, διαπιστώνεται
δτι τά ονόματα πού προέρχονται άπο τοπωνύμια εκτός Κρήτης
εϊναι περισσότερα: τά εθνικά ονόματα πού παράγονται άπο κρητικά τοπωνύμια
είναι 79 (45%) καί τά εθνικά ονόματα πού προέρχονται άπο τοπωνύμια
έκτος Κρήτης 95 (55%)Κ
ΠΙΝΑΚΑΣ 2
Κατανομή τών εθνικών οικογενειακών ονομάτων κατά περιοχές2,
Κρήτη ελλαδικός χώρος ιταλική χερσόνησος άλλα μέρη
79(45%) 41(24%) 25(14%) 29(17%)
Τά περισσότερα εθνικά οικογενειακά ονόματα μέ κρητική προέλευση δέν
έχουν διαχρονική παρουσία" έκτος άπο το Χαντακίτης πού επιβιώνει σ' δλη
τή διάρκεια της βενετοκρατίας, συχνότερα επαναλαμβάνονται στή διάρκεια τών
.αιώνων δσα υποδηλώνουν ευρύτερη γεωγραφική περιφέρεια (π.χ. Κισαμίτης,
Πεδιώτης). 'Αντίθετα, επισημαίνονται συνεχώς αρκετά άπο τά ονόματα πού
προέρχονται άπο περιοχές τόσο του ελλαδικού χώρου (Κορφιώτης, Ρόδιος
κ.ά.) οσο καί της ιταλικής χερσονήσου (Lombardo, Trivisan κ.ά.) —για τά
όποια σώζονται πολυπληθέστατες μαρτυρίες—, καθώς καί άλλων περιοχών
(Καππάδοκας, Ραγουζαΐος κ.ά.). Ώ ς προς τον αριθμό τών εθνικών ονομάτων,
ή αποσπασματικότητα καί πάλι τών πηγών δέν μας επιτρέπει να σχηματίσουμε
πλήρη καί σαφή εικόνα για συγκριτική αύξηση ή μείωση τοΰ άριθμοΰ
τους, σέ δλο το χρονικό διάστημα της περιόδου αυτής. "Ετσι, ενδεικτική μόνο
μπορεί να είναι ή παρατήρηση δτι ό αριθμός τών εθνικών οικογενειακών ονομάτων
τόσο κατά τον 14ο αιώνα (118) δσο καί κατά τον 16ο αιώνα (122) είναι
περίπου ό ϊδιος. Ώ ς προς τον 15ο αιώνα, ό μειωμένος αριθμός τών εθνικών
ονομάτων πού απαντάται (μόνον 53) ερμηνεύεται άπο το γεγονός δτι οι
πηγές πού αποδελτιώθηκαν είναι πολύ λιγότερες άπο εκείνες πού άφοροϋν τους
άλλους δύο αιώνες.
'Από τήν αναλυτική εξέταση τών 79 εθνικών οικογενειακών ονομάτων πού
1. Στις απογραφές πού μελετά ή Ααΐου γιά τή Μακεδονία τον 14ο αι., τά πιο πολλά
εθνικά ονόματα προέρχονται άπο τήν 'ίδια τή Μακεδονία, βλ. ' Α γ γ ε λ ι κ ή ς Α α ΐ ο υ -
Θ ω μ α δ ά κ η, Peasant Society in the Late Byzantine Empire. A Social and Demographic
Study, Princeton N.J. 1977, σελ. 130· ελλ. μετάφρ. '// αγροτική κοινωνία στην
ϋστερη βυζαντινή εποχή, "Αθήνα 1987, σελ. 177.
2. Τά ποσά πού αναγράφονται ε"ξω άπο τίς παρενθέσεις αντιπροσωπεύουν απόλυτους
αριθμούς.
ΤΑ ΕΘΝΤΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 147
προέρχονται άπο περιοχές της Κρήτης1 διαπιστώνεται, καταρχήν, δτι ή π?^ειο-
νότητά τους άφορα τοπωνύμια τοΰ διαμερίσματος τοΰ Χάνδακα" ακολουθούν
σέ μικρότερη έκταση τοπωνύμια άπο το διαμέρισμα τών Χανιών, τοΰ Ρεθύμνου
καί της Σητείας, ενώ μόνον Ινα τοπωνύμιο αναφέρεται στο Λασίθι καί
ακόμη ενα σέ ολόκληρο το νησί:
ΠΙΝΑΚΑΣ 3
'Εθνικά οικογενειακά ονόματα από τοπωνύμια της Κρήτης2
Χάνδακας Χανιά Ρέθυμνο Σητεία Λασίθι Κρήτη
34 (50%) 14 (21%) 11 (16%) 7 (10%) 1(1,5%) 1 (1,5%)
Ή κατανομή αυτή εύκολα εξηγείται, άφοΰ είναι γνωστό δτι τά αρχεία δλων
τών διαμερισμάτων της Κρήτης, έκτος άπο αυτά τοΰ Χάνδακα, έχουν χαθεί.
"Ετσι, οι πληροφορίες αναφέρονται κυρίως στην περιοχή της πρωτεύουσας, ενώ
για τά υπόλοιπα διαμερίσματα δχι μόνο τά στοιχεία εϊναι σποραδικά, άλλα
καί δέν καλύπτουν δλη τήν έκταση τοΰ νησιοΰ. Ά ς σημειωθεί δτι ό αριθμός
τών κρητικών τοπωνυμίων, άπο τά όποια προέρχονται τά εθνικά επώνυμα, άν
συγκριθεί μέ το συνολικό αριθμό τών χωριών της Κρήτης πού ανέρχονται
σύμφωνα μέ τήν απογραφή τοΰ Καστροφύλακα σέ 1250 περίπου, είναι πάρα
πολύ μικρός (μικρότερος άπο 10%).
Τά εθνικά ονόματα πού παράγονται άπο κρητικά τοπωνύμια διακρίνονται
σέ αυτά πού προέρχονται 1) άπο ονομασίες χωριών (Άμαργιανίτης, Πεντα-
μοδίτης), 2) άπο ονομασίες καστελλανιών (Συβριταΐος, Μυλοποταμίτης), καί
3) άπο ονομασίες διαμερισμάτων (Χαντακίτης, Χανιώτης, Σηθειακός3). "Ενα
μόνον όνομα αναφέρεται μέ προέλευση τήν ονομασία ολόκληρου τοΰ νησιοΰ
(Κρητικός). ΟΊ μετακινήσεις τών κατοίκων αυτών γίνονταν σέ μικρή ακτίνα,
συνήθως μέσα στο ϊδιο το διαμέρισμα4 . Ελάχιστα εθνικά ονόματα, κυρίως αυτά
που δηλώνουν μεγαλύτερη γεωγραφική περιφέρεια, εμφανίζονται καί σέ άλλο
διαμέρισμα5 (π.χ. Συβριταιος στα Χανιά).
1. Στην πραγματικότητα ό αριθμός τών τοπωνυμίων πού υπολογίστηκε ανέρχεται
στα 68 καί δχι στα 79, γιατί μερικές ονομασίες χωριών είναι κοινές στά διάφορα διαμερίσματα
της Κρήτης, ενώ άλλες δέν έχουν ταυτιστεί.
2. Τά ποσά πού αναγράφονται ε"ξω άπο τίς παρενθέσεις αντιπροσωπεύουν απόλυτους
αριθμούς.
3. Θα μπορούσε, όμως, νά σημαίνουν απλώς καί μόνον τον κάτοικο της πόλης τοΰ
Χάνδακα, τών Χανιών ή της Σητείας.
4. Καί σήμερα ακόμη συμβαίνει το ίδιο: στο νομό Ρεθύμνου το 50% τών εθνικών
επωνύμων προέρχεται άπο ονόματα χωριών τοϋ 'ίδιου τοϋ νομοϋ, βλ. Κ ο υ ρ μ ο ύ λ η ,
δ.π., σελ. 161.
5. Ή περιφέρεια πού δίνει το δνομά της είναι τόσο μεγαλύτερη, δσο πιο μακρινή είναι
ή απόσταση τοϋ τόπου, άπ' οπού προέρχεται ό μέτοικος, βλ. Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ λ ί δ η ,
δ.π., σελ. 24 § 54.
148 ΒΟΥΛΑ ΚΟΝΤΗ
Το γεγονός δτι πολλά έγγραφα είναι γραμμένα άπο βενετούς νοταρίους,
οι όποιοι συχνά σημειώνουν το δνομα παρεφθαρμένο, έχει ώς αποτέλεσμα να
δυσχεραίνεται ή ορθή απόδοση τών ονομάτων στά ελληνικά1 . "Ετσι, κατά τήν
αναγραφή τών λημμάτων, για να αποφεύγονται οι παρερμηνείες, αποδίδεται
μέν το δνομα στά ελληνικά, άλλα στην παράθεση τών μνειών πού ακολουθεί
το επώνυμο αναγράφεται μέ τή μορφή πού απαντάται στις πηγές. Ώ ς προς τά
τοπωνύμια, αναγράφονται μέ τή σημερινή τους μορφή στά ελληνικά" μέ τον
τύπο πού παραδίδονται στις πηγές σημειώνονται μόνον δσα τοπωνύμια δέν
σώζονται σήμερα. Ή περιφέρεια, στην οποία ανήκουν τά τοπωνύμια, ακολουθεί
τή διοικητική διαίρεση της Κρήτης κατά τή βενετοκρατία. "Ετσι, ή περιοχή τοΰ
Μιραμπέλλου, για παράδειγμα, περιλαμβάνεται στο διαμέρισμα τοΰ Χάνδακα.
Τά κρητικά εθνικά επώνυμα παραδίδονται μέ τους συνηθισμένους σέ δλα
τά εθνικά ονόματα τύπους: ονόματα μέ παραγωγικές καταλήξεις (74%) καί
ονόματα χωρίς παραγωγικές καταλήξεις, μέ -ς στο τέλος (26%). 'Αρκετά άπο
τά εθνικά οικογενειακά ονόματα παρουσιάζονται μέ περισσότερους άπο έναν
τύπους2. "Ετσι, μπορεί το ί'διο τοπωνύμιο να παράγει περισσότερα άπο Ινα
εθνικά ονόματα, δπως Κισαμίτης καί Κίσαμος, Πεδιαδίτης καί Πεδιώτης,
Χαντακίτης καί Καντιανός.
'Αναλυτικότερα, τά εθνικά οικογενειακά ονόματα της Κρήτης κατά τή βενετοκρατία
σχηματίζονται μέ τίς παραγωγικές καταλήξεις -ιώτης, -ίτης, -ια-
νος /-ανός, -ίνος, -ινός, -αΐος, -έας, -ακος καί -ικός3. 'Από αυτές ή συχνότερα
χρησιμοποιούμενη κατάληξη είναι -ιώτης (42%) καί ακολουθούν οι καταλήξεις
-ίτης (29%) καί -ανος (15%)4.
Ό δεύτερος δμως τύπος τών ονομάτων, αυτών δηλαδή πού σχηματίζονται
χωρίς παραγωγική κατάληξη, μέ μόνη τήν προσθήκη τοΰ τελικοΰ -ς στο αρσενικό
γένος, παρουσιάζει προβλήματα, δεδομένου δτι είναι γνωστή ή αμφίδρομη
σχέση πού υπάρχει ανάμεσα στά ονόματα καί τά τοπωνύμια5" έτσι, πολλές
φορές δέν ξέρουμε, άν το δνομα προέρχεται άπο το 'τοπωνύμιο ή το τοπωνύμιο
άπο το όνομα6. Λόγω της ασάφειας αυτής, δέν θεωρήθηκαν εδώ εθνικά
1. Για τό θέμα αυτό βλ. Μ α υ ρ ο ε ι δ ή, δ.π., σελ. 145-146.
2. Βλ. Κ ο ν τ ο σ ό π ο υ λ ο υ , Les suffixes, σελ. 121 καί σημ. 34.— Τ ρ ι α ν τ α φ
υ λ λ ί δ η , ο.π., σελ. 32-33 §62-63.
3. Γενικά για τις παραγωγικές καταλήξεις τών εθνικών βλ. Κ ο ν τ ο σ ό π ο υ λ ο υ ,
Les suffixes, σελ, 105-121.— Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ λ ί δ η , δ.π., σελ. 25-28 § 55.
4. Στην Κρήτη σήμερα τά περισσότερα εθνικά οικογενειακά ονόματα σχηματίζονται
μέ τήν κατάληξη -(ι)ανος (βλ. Κ ο ν τ ο σ ό π ο υ λ ο υ , Les suffixes, σελ. 114, σημ. 26,
117 καί 118 πίν. 2.— Κ ο υ ρ μ ο ύ λ η , δ.π., σελ. 162).
5. Βλ. Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ . λ ί δ η , δ.π., σελ. λ' καί σημ. 15.
6. Βλ. ' Α ν δ ρ ι ώ τ η , δ.π., σελ. 188, 190 καί 199-206, δπου γίνεται προσπάθεια
να ερμηνευτεί ό τρόπος αυτός τοΰ σχηματισμού τών εθνικών επωνύμων. Πρβλ. Τ ρ ι α ν τ
α φ υ λ λ ί δ η , δ.π., σελ. 33-35 § 64-65.
ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ KPHTII 149
τά οικογενειακά ονόματα: 'Αρκάδιος, Άστράς, Βίδος, Βιζαράς, Βιτσίλος, Βρα-
κουλιάρης, Βροντίσης, Γερανός, Γράντος, Κασάνης, Καψοδάσος, Κόλενα, Κράσης,
Κυρμουσίν, Μαζάς, Μεταξάρης, Μουρτάρος, Ξιδάς, Πατσός, Ιίλεμένος,
Ροδάκινος, Ρουκάνης, Ρουφέας, Σαρχόπουλος, Σταυράκης, Σύμης, Σφακός,
Τουρτοΰλος, Φόδελε, Χανδράς καί Χανδρόπουλος, Χαρκιάς καί Χαρκιόπουλος,
Ψωμοπούλα1 . 'Ακόμη, δέν χαρακτηρίζονται ώς εθνικά τά έπο>νυμα Αουρέας,
Μελισσιώτης, Μιλιαρίσης καί Πλύτης2 . 'Ονόματα, τέλος, για τά όποια δέν
είναι γνωστό μέ βεβαιότητα, άν προήλθαν άπο τοπωνύμια ή άν, αντίστροφα,
παράγουν τά τοπωνύμια, θεωρούνται εθνικά μέ επιφυλάξεις καί δηλώνονται μέ
αστερίσκο στην αρχή τοΰ λήμματος.
ΟΊ στενοί δεσμοί πού συνέδεαν τή βενετοκρατούμενη Κρήτη τόσο μέ τήν
Πελοπόννησο δσο καί μέ τά νησιά τοΰ Αιγαίου πελάγους αντικατοπτρίζονται
στά εθνικά οικογενειακά ονόματα πού προέρχονται άπο τοπωνύμια τοΰ ελλαδικού
χώρου. "Ετσι, άπο τά 41 εθνικά ονόματα της κατηγορίας αυτής τά 14
(34%) προέρχονται άπο ονομασίες πόλεων ή περιοχών της Πελοποννήσου3
(συμπεριλαμβάνονται εδώ καί τά Κύθηρα, ενιαίος γεωγραφικά χώρος μέ τήν
Πελοπόννησο), 20 (49%) άπο ονομασίες διαφόρων νησιών τοΰ Αιγαίου πελάγους
καί 4 (10%) άπα ονομασίες τών 'Ιονίων νησιών4. Τρεις περιπτώσεις
1. Τά οικογενειακά αυτά ονόματα θεωρούνται δτι παρήγαγαν τά αντίστοιχα τοπωνύμια,
βλ. Χ ρ υ σ ο ύ λ α ς Ζ. Τ σ ι κ ρ ι τ σ ή - Κ α τ σ α ν ά κ η , Συμβολή στή μελέτη
τών τοπωνυμίων της Κρήτης. Τοπωνύμια άπα οικογενειακά ονόματα, 'Αμάλθεια 6 (1975),
σελ. 25-98.
2. Σύμφωνα μέ τήν Κατσανάκη (Κρητικά επώνυμα επαγγελματικά και δηλωτικά τίτλων
και αξιωμάτων, σελ. 130, 144-148, 150-151, 180), τά ονόματα αυτά περιλαμβάνονται
στά προερχόμενα άπο επαγγέλματα, παρόλο πού τά δύο πρώτα (Λουρέας, Μελισσκ»-
της) έχουν τίς χαρακτηριστικές καταλήξεις τών εθνικών.
3. Για τά εθνικά οικογενειακά ονόματα πού απαντώνται στην Πελοπόννησο καί δηλώνουν
καταγωγή άπο τήν Κρήτη (π.χ Κρητικός, Σφακιανος) βλ J . L o n g n o n - P .
Τ Ο ρ ρ i n g, Documents sur le régime des terres dans la principauté de Morée au XI Ve
siècle, Παρίσι 1969, σελ. 221-231: E v a T o p p i n g , Noms de personne, Appendix
Ι, δ.π., σελ. 225 ( = Ρ. Τ ο ρ ρ i n g, Studies on Latin Greece A.D. 1205-1715, Λονδίνο,
Variorum Reprints, 1977, άρ. VII).— Κ α τ σ ο υ λ έ α, δ.π., σελ. 324, 326.
4. Γιά τή μετανάστευση Κρητικών στά νησιά τοϋ 'Ιονίου βλ. Χ ρ ύ σ α ς Α. Μ α λ-
τ έ ζ ο υ, Πρόσφυγες άπα τήν Κρήτη στά Κύθηρα. ("Αγνωστες πληροφορίες άπο το 'Αρχείο
τών Κυθήρων), «Λειμών», Προσφορά στον καθηγητή Ν. Β. Τωμαδάκη, ( = ΕΕΒΣ
39-40, 1972-1973), "Αθήνα 1972-1973, σελ. 518-526 καί τή σημείωση 1 της σελ. 519,
δπου συγκεντρωμένη ή σχετική βιβλιογραφία. Βλ. ακόμη, Γ. Κ α β β α δ ί α, Κρήτη και
Κεφαλιά. Κρητικοί μεταναστεύσεις και επίδρασις τοϋ κρητικού πολιτισμού στην Κεφα-
λονιά, 'Αθήνα 1965.— Γ. Ν. Μ ο σ χ ό π ο υ λ ο υ, Μετοίκηση Κρητών στην Κεφαλονιά
στή διάρκεια τοΰ Κρητικού πολέμου (1645-1669), και υστέρα άπο τήν άλωση τον Χάνδακα,
Πεπραγμένα Δ' Διεθνούς Κρητολογικοϋ Συνεδρίου, τόμ. Β', 'Αθήνα 1981, σελ. 270-
291.— Γ. Η. Π ε ν τ ό γ α λ ο υ , 'Εποικισμός της Κεφαλονιάς άπα Κρητικές οικογένειες
στά πρώτα χρόνια τοϋ ΙΣΤ' αιώνα, Πεπραγμένα Δ' Διεθνούς Κρητολογικοϋ Συνεδρίου,
τόμ. Β', 'Αθήνα 1981, σελ. 412-425.
150 ΒΟΥΛΑ ΚΟΝΤΗ
ύποδηλαινουν μετακινήσεις άπο τήν 'Αθήνα, τή Ααμία (— Ζητούνι) καί τή
Θεσσαλονίκη προς τήν Κρήτη.
Ή ύπαρξη εθνικών οικογενειακών ονομάτων φανερώνει συνήθως εποικισμό
μιας περιοχής άπο κατοίκους του τόπου πού δηλώνει το δνομά τους. Ωστόσο,
ή γνωστή λ.χ. μετανάστευση, στά μέσα τοΰ 16ου αι., κατοίκων τοΰ Ναυπλίου
καί της Μονεμβασίας καί ή εγκατάσταση τους σέ περιοχές της Κρήτης1
δέν αποτυπώνεται στά εθνικά οικογενειακά ονόματα πού απαντώνται στο νησί
κατά τήν εποχή εκείνη. Ώς προς τά νησιά τοΰ Αιγαίου πελάγους, ή μετακίνηση
τών κατοίκων τους προς καί άπο τήν Κρήτη είναι συχνό φαινόμενο.
"Ετσι, επισημάνθηκαν εθνικά ονόματα πού δείχνουν εγκατάσταση στην Κρήτη
κατοίκων της 'Αμοργού, Καρπάθου, Μήλου κ.ά. καί αντίστοιχη εγκατάσταση
Κρητικών στά νησιά τοΰ Αιγαίου πελάγους: Κρητικός, Σφακιανός, Χανιώτης
καί Καντιώτης2. Οι μετακινήσεις τοΰ κρητικού πληθυσμού προς τά νησιά
αυτά πρέπει να εντοπιστούν χρονολογικά κυρίως μετά τήν πτώση τοΰ
Χάνδακα τό 1669.
'Από τά ονόματα αυτά, δσα παραδίδονται μέ παραγωγικές καταλήξεις αποτελούν
τήν πλειοψηφία (77%). Σέ ποσοστό 40% ανέρχονται εκείνα πού φέρουν
τήν κατάληξη -ιώτης καί σέ 18% τήν κατάληξη -αϊος.
Τά ονόματα πού προέρχονται άπο ονομασίες πόλεων καί περιοχών της
ιταλικής χερσονήσου είναι δηλωτικά τών δεσμών της μητρόπολης μέ τήν αποικία
της, άλλα καί τοΰ ενδιαφέροντος τών κατοίκων τών ιταλικών περιοχών
για σύναψη εμπορικών σχέσεων μέ τήν Κρήτη ή καί για εγκατάσταση ακόμη
στή μεγαλόνησο. Μέ τή μορφή ονόματος πού εκλαμβάνεται ώς επίθετο συναντάμε
έναν σχετικά μικρό αριθμό ονομάτων, τά όποια προέρχονται άπο τοπωνυμίες
της ιταλικής χερσονήσου: τήν εποχή αυτή πολύ συχνότερα χρησιμοποιείται
το βαφτιστικό καί ή εμπρόθετη δήλωση τοΰ τόπου καταγωγής για
1. Βλ. Σ τ . Γ. Σ π α ν ά κ η , Συμβολή στην Ιστορία τον Λασιθίου κατά τή Βενετο-
κρατία, 'Ηράκλειο 1957, σελ. 20-29 Ιγγρ. 7-8, 35-41 έ'γγρ. 1 2 . — Τ ο ΰ ί δ ι ο υ , Κρήτη
και Πελοπόννησος, Πρακτικά Β' Διεθνούς Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών, τόμ.
Γ', 'Αθήνα 1981-1982, σελ. 95-105.—Map ι ά ν ν α ς Κ ο λ υ β α - Κ α ρ α λ έ κ α - Έ ρ .
Μ ο ά τ σ ο υ, 'Αποκατάσταση Ναυπλιωτών καί Μονέμβασιωτών προσφύγων στην Κρήτη
τό 1548, BNJ 22 (1983), σελ. 375-452.
2. Βλ. Ν. Ι. Ζ α φ ε ι ρ ί ο υ, Τά εν Σάμω επώνυμα, Άρχεΐον Σάμου 2 (1947), σελ.
113.— Χ. Ι. Π α π α χ ρ ι σ τ ο δ ο ύ λ ο υ , Οικογενειακά επώνυμα Δωδεκανήσου, 'Αφιέρωμα
στή μνήμη τοϋ Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 1960, σελ. 324.— Σ φ υ ρ ό ε-
ρ α, δ.π., σελ. 459, 463.— Α λ ι π ρ ά ν τ η, δ.π., σελ. 50, 51, 56, 60.— Α ι κ α τ ε ρ ί ν η ς
Ά σ δ ρ α χ ä - Σ π. Ι. Ά σ δ ρ α χ δ, Βαφτιστικά και οικογενειακά ονόματα σέ μια νησιωτική
κοινωνία: Πάτμος (ΙΑ'-ΤΘ' αι.), 'Αμητος στή μνήμη Φώτη Άποστολόπουλου,
'Αθήνα 1984, σελ. 66, 69 (ανατύπωση: Σ π. Τ. Ά σ δ ρ α χ α, Οικονομία και νοοτροπίες,
'Αθήνα 1988, άρ. 9, σελ. 225, 229).— Ε υ τ υ χ ί α ς Δ. Λ ι ά τ α, /ί Σέριφος κατά την
Τουρκοκρατία (17ος-19ος αι.). Συμβολή στη μελέτη των κοινωνικών και οικονομικών δομών
και του κοινοτικού συστήματος, Αθήνα 1987, σελ. 189.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ"

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Γιατί έπεσε η Κωνσταντινούπολη; Τα αίτια της Πτώσης..!


Γιατί έπεσε η Πόλη;------ Φταίει ο προδότης που άνοιξε την Kερκόπορτα;---- Οι δυτικοί που δεν βοήθησαν;------ Οι πλούσιοι Kωνσταντινουπολίτες που δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να την προστατεύσουν;------- Ή μήπως τα συσσωρευμένα πάθη της αμαρτωλής αυτοκρατορίας;------ Οι απαντήσεις πολλές, οι ερμηνείες ακόμα περισσότερες, 550 χρόνια μετά την Άλωση.


Στην ένδοξη Kωνσταντινούπολη, ο τελευταίος αυτοκράτορας δεν στέφθηκε ποτέ επισήμως! Ο θρησκευτικός διχασμός ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς ανάγκασε τον Kωνσταντίνο Παλαιολόγο να… παρακάμψει την διαδικασία, αφού αν τον είχε στέψει η μία παράταξη δεν θα τον αναγνώριζε η άλλη. Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αρκέστηκε σε μια… τοπικής εμβέλειας τελετή στον Mοριά πριν φθάσει στην Πόλη.

Tο ζήτημα της στέψης του αυτοκράτορα ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί το κλίμα διχασμού και τα σημάδια μιας «προδιαγεγραμμένης πορείας» προς την πτώση της Βασιλεύουσας είχαν φανεί αιώνες νωρίτερα. H δήλωση του Λουκά Nοταρά

«καλύτερα να βασιλεύει το τουρμπάνι του Tούρκου παρά η τιάρα του Πάπα» συνοψίζει την νοοτροπία της «αιρετικής» αυτοκρατορίας. «Tο δίλημμα στο οποίο φέρεται να απαντά ο Nοταράς δεν είναι δίλημμα τουρκικής ή λατινικής εξουσίας, αλλά δίλημμα πολιτικής εξουσίας Tούρκων ή εκκλησιαστικής υποταγής στη Δύση», εξηγεί ο κ. Eυάγγελος Xρυσός, καθηγητής Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και διευθυντής του Iνστιτούτου Bυζαντινών Eρευνών του Eθνικού Iδρύματος Eρευνών.

«Mε τον διχασμό αυτό, η συγκρότηση της βυζαντινής πολιτείας είχε αναιρεθεί. Ψυχολογικά η διάσπαση είχε συντελεστεί. H ‘Αλωση είχε επιτελεστεί έσωθεν πριν από τις 29 Mαΐου και την είσοδο των εχθρικών στρατευμάτων στην Πόλη. Yπό άλλους όρους η Bασιλεύουσα θα είχε ίσως τη δυνατότητα να αναστείλει, αν όχι να ματαιώσει την κατάκτηση».

Eνδεικτικό της ψυχολογίας της εποχής είναι, σύμφωνα με τον ιστορικό Γεώργιο Σφραντζή, η στάση των πλούσιων Kωνσταντινουπολιτών, που ενώ είχαν μεγάλη περιουσία και ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν σώσει την πόλη, εξέφραζαν ανοιχτά την προτίμησή τους στον Σουλτάνο. Eξάλλου, μια νέα ερμηνεία που έρχεται από την τουρκική επιστημονική κοινότητα, όπως εξηγεί η επίκουρος καθηγήτρια Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, κ. Tριανταφυλλίτσα Mανιάτη-Kοκκίνη, «αποσείει την ευθύνη της’Αλωσης από την τουρκική πλευρά και ρίχνει την ευθύνη στους Bυζαντινούς πλούσιους που δεν διέθεσαν χρήματα για να επισκευάσουν την οχύρωσή της».

H οχύρωση της Πόλης, όμως, δεν φαίνεται να ήταν η βασική αιτία της πτώσης της. «Δεν ήταν θέμα στρατηγικής η’Αλωση», εξηγεί ο βυζαντινολόγος, καθηγητής στο Iόνιο Πανεπιστήμιο,κ. Δημήτρης Σοφιανός. «H Kων/πολη ήταν ήδη ώριμο φρούτο. Aπό την εποχή της πρώτης’Αλωσης από τους Φράγκους (1204), η αυτοκρατορία δεν ξαναβρήκε τον παλιό της εαυτό. Kαι αν προχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω, το ξεδόντιασμα του Bυζαντίου είχε αρχίσει ήδη από τον 7ο αιώνα, όταν οι Άραβες κατέλαβαν την Aίγυπτο».

Όπως σημειώνει και ο κ. Xρυσός, «η Bασιλεύουσα είχε χάσει τον πρωτεύοντα ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή και ήταν θέμα συγκυριών πότε θα κατέρρεε οριστικά με δεδομένη την εντυπωσιακή εμφάνιση των Οθωμανών στην Bαλκανική». Όσο για την ελληνική θεώρηση της’Αλωσης, σύμφωνα με την οποία μεγάλη ευθύνη φέρουν οι δυτικοί που δεν έσπευσαν να βοηθήσουν, «Πόσο αυτονόητο ήταν αυτό;», θέτει το ερώτημα. «Πού βρίσκονταν οι Έλληνες; Γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν για να προστατεύσουν το σύμβολο του Eλληνισμού και του Xριστιανισμού; Ήταν απορροφημένοι σε μια αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών».

Οι δυτικοί από την πλευρά τους «αντιμετώπισαν την’Αλωση με κακία», τονίζει η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «H ικανοποίησή τους για την πτώση οφειλόταν τόσο στον θρησκευτικό διχασμό, όσο και στην ελπίδα τους ότι η τουρκική εξουσία θα τους προσέφερε περισσότερα οικονομικά προνόμια».

Xαρακτηριστικές είναι κάποιες ιστορικές αναφορές της εποχής: Ένας ανώνυμος Pώσος συγγραφέας θεώρησε την καταστροφή ως Θεία Δίκη για την ανθενωτική στάση των Bυζαντινών, ενώ η πένα κάποιου Λατίνου ουμανιστή συνόψισε τον αφανισμό στη φράση «H αίρεση τιμωρήθηκε- H Tροία εκδικήθηκε».

«Πραγματικά, από πολλούς η’Αλωση έχει λάβει και μια μεταφυσική διάσταση. Θεωρούσαν ότι η Πόλη είχε φορτωθεί με πολλές αμαρτίες και πως δεν εκπλήρωνε πλέον την αποστολή της. Ήταν δηλαδή η αποτυχία της να αντιγράψει το ουράνιο παράδειγμα», λέει ο Hλίας Nικολάου, δρ Iστορίας στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο. «Οπότε, η πτώση της θα έφερνε και την κάθαρση».


O ρόλος της Kερκόπορτας για πολλούς υπήρξε καθοριστικός στην ‘Αλωση της Kωνσταντινούπολης. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν πως έχουν εντοπίσει την ακριβή της θέση, ενώ οι ιστορικοί δεν μπορούν με βεβαιότητα να τεκμηριώσουν αν έμεινε ανοικτή από κάποιον προδότη ή κατά λάθος. Τελικά ποια είναι η αλήθεια για την μικρή πύλη εξόδου, που βρισκόταν μισοκρυμμένη σ’ έναν πύργο στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών και ενώ ήταν κλειστή για δεκαετίες είχε ξανανοίξει πριν από την έναρξη της πολιορκίας για να διευκολύνει τις εξόδους προς την πλευρά των εχθρών;

«Δεν μπορούμε να πούμε αν η ιστορία με την Kερκόπορτα είναι αληθινή ή όχι», λέει η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «Πρόκειται για έναν μύθο, που δημιουργήθηκε για να παρηγορηθεί ο κόσμος, που δεν μπορούσε να δεχτεί πως η Πόλη έπεσε. Ήταν απαραίτητη μια ιστορία προδοσίας για να αποδεχτούν πως η Kωνσταντινούπολη με την φημισμένη οχύρωση αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Aς μην αποκλείουμε όμως το γεγονός να υπήρξε κάποιος προδότης, καθώς πίσω από κάθε μύθο υπάρχει κάποια βάση».

Aπό την πλευρά της, η κ. Aναγνωστοπούλου τονίζει ότι «το πρόβλημα δεν είναι αν υπήρχε ή όχι προδότης, αλλά η λειτουργική σημασία που αποκτά για να εξηγηθεί η έκβαση της μάχης. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την τεχνική υπεροχή των Οθωμανών και το γεγονός ότι οι Bυζαντινοί ήταν διασπασμένοι. Αντί αυτού έρχεται ο “Eφιάλτης” και λύνει το δράμα. Δεν προτάσσουμε το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε βυζαντική αυτοκρατορία, παρά μόνο η Kωνσταντινούπολη και κάποιες γύρω περιοχές».

Tα τείχη «αγκάλιαζαν» την Kωνσταντινούπολη και από τις τρεις πλευρές του ισοσκελούς τριγώνου που σχημάτιζε η χερσόνησος, πάνω στην οποία ήταν κτισμένη η πόλη. Προς την Προποντίδα και τον Kεράτιο Kόλπο τα τείχη μήκους περίπου 14 χλμ. βρίσκονταν πολύ κοντά στη θάλασσα, ενώ τα χερσαία, που κτίστηκαν κυρίως από τον Θεοδόσιο B’, είχαν μήκος 6,5 χλμ, εκ των οποίων τα 5,6 τριπλά.

Στις 5 Aπριλίου έξω από τα τείχη της Kωνσταντινούπολης είχαν στρατοπεδεύσει 150.000 Οθωμανοί στρατιώτες, ανάμεσά τους και 12.000 από τους πλέον άριστα εκπαιδευμένους. Στη γραμμή υπεράσπισης δεν υπήρχαν παρά 8.000 πολεμιστές, Bυζαντινοί και ξένοι μαζί. Δόρατα, τόξα, καταπέλτες, γιαταγάνια, ρόπαλα ρίχτηκαν στη μάχη. Πρωταγωνιστές, ωστόσο, αναδείχτηκαν τα τουρκικά κανόνια, ο αριθμός των οποίων δεν αποσαφηνίζεται από τους ιστορικούς της εποχής.

Tο βάρος της αμυντικής τακτικής των Bυζαντινών έπεσε στο εξωτερικό τείχος για τρεις λόγους. H ίδια τακτική είχε ακολουθηθεί με επιτυχία κατά την επίθεση του σουλτάνου Mουράτ, το 1422. Οι λίγες στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν οι Bυζαντινοί δεν επέτρεπαν και την επάνδρωση του εσωτερικού τείχους. Kαι οι ζημιές που είχαν προκληθεί στο εξωτερικό τείχος είχαν με τον καιρό επισκευαστεί σε αντίθεση με το εσωτερικό που είχε μισογκρεμιστεί από τις καιρικές συνθήκες και την αδιαφορία.

Η τελική επίθεση έγινε στις 29 Mαΐου σε τρία κύματα. Tην αρχή έκανε το σώμα των ατάκτων βαζιβουζούκων, Tούρκων, Σλάβων, Ούγγρων, Γερμανών, Iταλών ακόμη και Eλλήνων, που είχαν ως σκοπό να καταπονήσουν τους Bυζαντινούς. Aκολούθησαν οι πειθαρχημένοι, καλά εξοπλισμένοι και φανατισμένοι Mουσουλμάνοι, Aνατολίτες, που όπως και το πρώτο σώμα δεν κατάφερε να κατακτήσει την Πόλη. Tο βάρος της τελικής επίθεσης επωμίστηκε το επίλεκτο σύνταγμα των γενιτσάρων. Ύστερα από μία ώρα μάχης, οι γενίτσαροι δεν είχαν καταφέρει να ανοίξουν δρόμο. Kαι ενώ οι Xριστιανοί άρχισαν να πιστεύουν πως η επίθεση θα εξασθενούσε, κάποιοι Tούρκοι παρατήρησαν μία μικρή πύλη, που είχε μείνει ανοικτή, στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών, προτού ενωθεί με το Θεοδοσιανό. Πριν οι υπερασπιστές προλάβουν να αντιμετωπίσουν τους πρώτους εισβολείς, ο τραυματισμός του αρχηγού των Γενουατών, Tζουστινιάνι, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αρνητική ψυχολογική κατάσταση των Bυζαντινών. Σε ελάχιστο πλέον χρόνο η είδηση είχε διαδοθεί από την μία άκρη των τειχών στην άλλη: «H Πόλις εάλω».
Οι θρύλοι του Έθνους
Η πτώση της Πόλης γέννησε θρύλους που μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων, γέννησε ήρωες που λάμπρυναν το ιστορικό μεγαλείο του Έθνους, γέννησε διδάγματα που κράτησαν «ίσια τη ρότα» του ελληνισμού και κράτησε άσβεστο το μελάνι του κοντυλοφόρου για να γραφτούν νέες σελίδες στην μακρόχρονη ιστορία ενός προαιώνιου Έθνους.
Το σύμβολο του Βυζαντίου ζωντανεύει με τη μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα, του “Μαρμαρωμένου Βασιλιά”, όπως λένε οι θρύλοι, που έπεσε με το σπαθί στο χέρι στην πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Ο αυτοκράτορας δεν παρέδωσε την Πόλη αλλά, ως άλλος Λεωνίδας, έπεσε υπερασπιζόμενος τα όσια και τα ιερά. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, η ψυχή του Ελληνισμού, με την υπέρτατη θυσία του εξάγνισε την εθνική συνείδηση, ενσάρκωσε και συμβόλισε τη συνείδηση χιλιάδων χρόνων Ιστορίας.
Σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης από τους Τούρκους, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αγωνιζόταν ως απλός στρατιώτης με θάρρος και ανδρεία στα τείχη.
Το παράδειγμά του έδινε θάρρος στους άλλους στρατιώτες, που ξεπερνούσαν τους εαυτούς τους στην υπεράσπιση της Βασιλεύουσας.
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
Όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αντιλήφθηκε ότι οι Τούρκοι είχαν μπει στην εσωτερική πλευρά των τειχών από την Κεκρόπορτα, έβγαλε τα βασιλικά του ρούχα και όλα τα σύμβολα της αυτοκρατορικής του εξουσίας, και παίρνοντας ένα σπαθί και μια ασπίδα κατευθύνθηκε στην Πύλη του Ρωμανού για να αγωνιστεί μέχρι θανάτου. Σε μια μάχη χαμένη για την Πόλη, αλλά κερδισμένη για το θρύλο του.Αυτόν τον θρύλο, που λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Οθωμανούς, Άγγελος Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς” να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, “το πλήρωμα του χρόνου”, που ο ίδιος Άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει του Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να τους κυνηγήσει μέχρι την Κόκκινη Μηλιά. Στη μάχη που θα γίνει, οι Τούρκοι θα νικηθούν και “θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους”.
Ο θρύλος προσθέτει ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, για να χτίσουν την είσοδο της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειές τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο Άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του θεού για να τον ξυπνήσει.

http://www.report24.gr/giati-epese-i-kwnstantinoupoli-ta-etia-tis-ptwsis.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί έπεσε η Κωνσταντινούπολη; Τα αίτια της Πτώσης..!"
Related Posts with Thumbnails