Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ !

Έβαλαν οι φωστήρες τις σημαίες της κάθε χώρας στο πάτωμα για να σταθούν επάνω της οι Πρωθυπουργοί για φωτογραφία ποδοπατώντας την. (Στις μασονικές στοές το τυπικό για να ανεβεί κάποιος στον 18 βαθμό είναι να.....ποδοπατήσει την σημαία της χώρας του). Ο δικός μας έτρεξε πρώτος να πατήσει τον σταυρό και εξευτελίστηκε μπροστά στον Τούρκο που σεβάστηκε την ημισέληνο. Και όμως δεν είναι απύθμενη ανοησία που δέρνει τους δικούς μας. Είναι δείγματα τελείας υποταγής.
Η Εθνική σημαία αποτελεί κρατικό σύμβολο που θεωρείται το πιο σεβαστό σε ένα κράτος και προστατεύεται από τη κείμενη ανά Χώρα νομοθεσία.

Νόμος 851 (ΦΕΚ Α΄ 233 από 21/22.12.1978)
Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος αποτελείται από εννέα ίσου πλάτους οριζόντιες, παράλληλες γραμμές, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές, σε διαδοχή, έτσι ώστε η πρώτη και η τελευταία να είναι κυανές. Στο πάνω αριστερό τμήμα σχηματίζεται ένα κυανό τετράγωνο που καταλαμβάνει τις πέντε πρώτες γραμμές, μέσα στο οποίο υπάρχει λευκός σταυρός.

Η σημαία αναρτάται πάνω σε λευκό κοντό στη κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) λευκός σταυρός.
Ο τύπος και τα χρώματα (κυανό και λευκό) της εθνικής σημαίας καθιερώθηκαν τον Ιανουάριο του 1822 στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Στις 15 Μαρτίου του ίδιου χρόνου το Εκτελεστικό Σώμα (Κυβέρνηση), που είχε αναλάβει την προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας, όρισε με το Διάταγμα 540 τρεις τύπους σημαιών : μια σημαία ξηράς και δυο θαλάσσης, μια για το πολεμικό και μια για το εμπορικό ναυτικό.
Η σημαία της ξηράς είχε σχήμα τετράγωνο, κυανό και έφερε έναν λευκό σταυρό που κάλυπτε όλη της την επιφάνεια. Οι σημαίες της θαλάσσης είχαν την ίδια μορφή που διαθέτει η σημερινή εθνική σημαία. Μοναδική διαφορά στη σημαία του εμπορικού ναυτικού ήταν η αντιστροφή των χρωμάτων (κυανό αντί λευκού) στη θέση του σταυρού. Η σημαία των εμπορικών πλοίων εξομοιώθηκε με εκείνη των πολεμικών το 1828, όταν αναγνωρίστηκε ότι τα εμπορικά πλοία είχαν λάβει μέρος στον αγώνα ως πολεμικά.
Η εθνική σημαία τροποποιήθηκε έκτοτε αρκετές φορές, κυρίως ως συνέπεια των πολιτειακών μεταβολών, χωρίς όμως να μεταβληθεί ριζικά. Το 1833 προστέθηκε στις σημαίες του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού ο βαυαρικός θυρεός ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι την ανατροπή του Όθωνα τον Οκτώβριο του 1862. Με την άφιξη του Γεωργίου Α΄ το 1863 περιελήφθη στις σημαίες των ανωτέρω σωμάτων το στέμμα το οποίο παρέμεινε μέχρι τη μεταπολίτευση του 1924.
Από το 1864 η σημαία για τα τάγματα Πεζικού απετελείτο από μεταξωτό ύφασμα που έφερε τριγύρω χρυσά κρόσσια και στο κέντρο του λευκού σταυρού την εικόνα του προστάτη της, Αγίου Γεωργίου.
Οι πολεμικές σημαίες που ισχύουν σήμερα είναι για το ναυτικό η εθνική σημαία, και για το στρατό ξηράς και την πολεμική αεροπορία ο τύπος της ορθογώνιας κυανής με το λευκό σταυρό που εκτείνεται μέχρι τις πλευρές της χωρίζοντάς την σε τέσσερα ίσα τμήματα. Στο κέντρο του σταυρού, η σημαία του στρατού ξηράς φέρει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, η δε σημαία της αεροπορίας την εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ"

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ


Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα.--


Επειδή έχουμε φτάσει στο σημείο, όπου θα πρέπει να δίνονται απαντήσεις και για τα πλέον αυτονόητα, κι επειδή η προπαγάνδα όταν μένει αναπάντητη, ισχυροποιείται στον μέσο νου ως η απόλυτη αλήθεια, καλό θα είναι να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτόν τον στείρο «αντιαρχαιοελληνισμό» που έρπει καιρό τώρα στα διάφορα μονοπάτια του διαδικτύου και όχι μόνο.--


Πολλοί είναι λοιπόν αυτοί -κι ανάμεσά τους και αρκετοί «μορφωμένοι»- που υποστηρίζουν πως δεν υπήρχε το έθνος ως έννοια στους αρχαίους Έλληνες. Ένα ακλόνητο «επιχείρημα» είναι πως ο χώρος της Ελλάδος ήταν χωρισμένος σε πόλεις-κράτη που ενίοτε πολεμούσαν το ένα το άλλο.



Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τους διαψεύδει η ίδια η ιστορία…



Παρ’ ότι η έννοια «εθνικό κράτος» και όχι απλά έθνος άρχισε να σχηματοποιείται, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα, κυρίως από τον 18ο αιώνα, εντούτοις ο όρος «έθνος» (αλλά και «γένος»), δεν ήταν άγνωστος στον αρχαίο κόσμο. Ο Ηρόδοτος συχνά χρησιμοποιεί τον όρο «έθνεο» για να περιγράψει τις διάφορες φυλές, ελληνικές και μη που είχαν κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κ.τ.λ. (π.χ. «…Ἄβαντες μὲν ἐξ Εὐβοίες εἰσὶ οὐκ ἐλαχίστη μοῖρα, τοῖσι Ἰωνίης μέτα οὐδὲ τοῦ οὐνόματος οὐδέν, Μινύαι δὲ Ὀρχομένιοί σφι ἀναμεμίχαται καὶ Καδμεῖοι καὶ Δρύοπες καὶ Φωκέες ἀποδάσμιοι καὶ Μολοσσοὶ καὶ Ἀρκάδες Πελασγοὶ καὶ Δωριέες Ἐπιδαύριοι, ἄλλα τε ἔθνεα πολλὰ ἀναμεμίχαται…» [βιβλίο «Κλειώ»], «ἔθνεα Βοιωτῶν καὶ Χαλκιδέων» [βιβλίο «Τερψιχόρη»], «Μακεδόνων ἔθνεα» [βιβλίο «Ερατώ»] κ.ά.)



Η έννοια της πανελλήνιας εθνικής συνείδησης, έστω και σε πρώιμο στάδιο· και η γνώση ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία που ενώνουν τις διάφορες ελληνικές φυλές και πόλεις-κράτη, κάτω από τον όρο «Έλληνες» δεν απουσιάζει («οἱ δὲ Ἕλληνες κατὰ τάξις τε καὶ κατὰ ἔθνεα κεκοσμημένοι ἦσαν» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Πολύμνια»]), όπως δεν απουσιάζει και η κατανόηση της ελληνικότητας («τὸ Ἑλληνικὸν ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Ουρανία»]). Τα ιστορικά τεκμήρια είναι αρκετά. Ενδεικτικά:



1. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχαν μόνο όσοι ήταν Έλληνες και την ευθύνη της εξακρίβωσης της καταγωγής των αθλητών, επιφορτίζονταν οι γνωστοί Ελλανοδίκες, ή Ελληνοδίκες (Έλλην+δίκη). Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα, ότι απ’ αυτόν τον έλεγχο πέρασε και ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος ο Α’ κι αφού απέδειξε την ελληνικότητά του, τού επετράπη να συμμετάσχει στους αγώνες («πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Τερψιχόρη»]).



2. Σε κείμενο που έγραψε ο Ισοκράτης με αφορμή τους εκατοστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και το οποίο απέστειλε για ανάγνωση στην Ολυμπία, διαβάζουμε: «Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες…».



Δηλαδή: «Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες…» (Πανηγυρικός, εδάφιο 24).



3. Στον «Πανηγυρικό» που εκφώνησε προς τους Αθηναίους ο Ισοκράτης, αναφέρεται σαφέστατα στο γένος των Ελλήνων: «Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».



Δηλαδή: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τούς άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη τού λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι τών άλλων και κατόρθωσε ώστε το όνομα τών Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον τής καταγωγής αλλά τής πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».



4. Στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), ο Σιμωνίδης ο Κείος αφιέρωσε το εξής επίγραμμα: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (Μετάφραση: «Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα, κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Περσών»). Να θυμίσουμε, ότι στην νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, απέναντι από τους 55.000 Πέρσες, μαζί με τους 10.000 Αθηναίους, συντάχθηκαν και 1.000 Πλαταιείς, ενώ υπήρχε και στρατιωτική βοήθεια 1.000 οπλιτών από την Σπάρτη, που όμως έφτασε καθυστερημένα στο πεδίο της μάχης.



Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολούθησε το ίδιο έτος, ο Αισχύλος (ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην μάχη του Μαραθώνα και στις ναυμαχίες του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας) μάς αφηγείται μέσα από την τραγωδία του «Πέρσες», τον παιάνα των Ελλήνων: «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών». (Μετάφραση: «Εμπρός, τέκνα των Ελλήνων, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τα ιερά των πατρογονικών θεών σας, τους τάφους των προγόνων σας· τώρα ο αγώνας είναι για τα πάντα»).



5. Έλληνες δεν λογίζονταν μόνο όσοι κατοικούσαν στον κυρίως ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Το 481 π.Χ., έναν χρόνο πριν την επική μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ.), συγκλήθηκε πανελλήνιο συνέδριο στην Κόρινθο, για να αποφασιστεί η στάση που θα έπρεπε να κρατήσουν οι Έλληνες απέναντι στους Πέρσες. Προσκλήθηκαν επίσης οι Έλληνες της Μασσαλίας και της Κριμαίας, που δεν μπόρεσαν να προσέλθουν λόγω απόστασης, ενώ το παρόν έδωσαν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, οι Κρήτες, οι Κερκυραίοι κ.ά. Σ’ αυτό το συνέδριο δεν προσκλήθηκαν μόνο οι Έλληνες που είχαν υποταχθεί στους Πέρσες, δηλαδή οι Έλληνες της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ιωνίας, της Μακεδονίας κ.ά. Έχουν ιδιαίτερη σημασία δε, οι δύο εκ των αποφάσεων που τελικά ελήφθησαν και που όριζαν πως:



α) Οι Έλληνες να πολεμήσουν μέχρι θανάτου τους Πέρσες.



β) Να τιμωρηθούν όσοι Έλληνες πολεμήσουν με το μέρος των Περσών.



6. Τις παραμονές της ιστορικής μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.), όπου σύμφωνα και με το επίγραμμα του περιηγητή Παυσανία «Σε αυτόν το πόλεμο πολέμησαν: Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Τεγεάτες, Σικυώνιοι, Αιγινήτες, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Ορχομένιοι, Φλειάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς, Θεσπιείς, Μυκηναίοι, Κείοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι, Ερετριείς, Χαλκιδείς, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτειδαιάτες, Λευκάδιοι, Ανακτορείς, Κύθνιοι, Σίφνιοι, Αμβρακιώτες και Λεπρεάτες», ο βασιλιάς των Μακεδόνων, Αλέξανδρος ο Α’, που είχε υποταχθεί στους Πέρσες, πάει κρυφά στο στρατόπεδο των Ελλήνων και τους μεταφέρει το στρατιωτικό σχέδιο του Μαρδόνιου και αιτιολόγησε την πράξη του, ότι ως Έλληνας δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα σκλαβωμένη: «αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα» («Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Καλλιόπη»).



7. Όπως εξιστορεί ο Αρριανός, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Πέρσες στην μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ), αιχμαλώτισε όσους Έλληνες είχαν πολεμήσει ως μισθοφόροι στο πλευρό των Περσών και είχαν παραβιάσει την κοινή απόφαση, να μην πολεμήσουν Έλληνες εναντίον Ελλήνων, και τους έστειλε στη Μακεδονία για να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα. Παράλληλα έστειλε 300 περσικές πανοπλίες στην Αθήνα, ως ανάθημα στη θεά Αθηνά, με τη εντολή να συνοδεύεται από το επίγραμμα «Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων»:



«ἔθαψε δὲ καὶ τοὺς μισθοφόρους Ἕλληνας, οἳ ξὺν τοῖς πολεμίοις στρατεύοντες ἀπέθανον. ὅσους δὲ αὐτῶν αἰχμαλώτους ἔλαβε, τούτους δὲ δήσας ἐν πέδαις εἰς Μακεδονίαν ἀπέπεμψεν ἐργάζεσθαι, ὅτι παρὰ τὰ κοινῇ δόξαντα τοῖς Ἕλλησιν Ἕλληνες ὄντες ἐναντία τῇ Ἑλλάδι ὑπὲρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο. ἀποπέμπει δὲ καὶ εἰς Ἀθήνας τριακοσίας πανοπλίας Περσικὰς ἀνάθημα εἶναι τῇ Ἀθηνᾷ ἐν πόλει. καὶ ἐπίγραμμα ἐπιγραφῆναι ἐκέλευσε τόδε. Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων» («Αλεξάνδρου Ανάβασις», Βιβλίο Α).



8. Αιώνες αργότερα, τον 15ο αιώνα, όταν ο όρος «Έλληνας» είχε αποκτήσει μια αρνητική σημασία, ο Έλληνας φιλόσοφος Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, «υπενθυμίζει» στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Εμμανουήλ Παλαιολόγο, πως «Ἑλληνες ἐσμέν ὧν ἡγεῖσθε καί βασιλεύετε, δέσποτα, ὡς ἡ φωνή ἡμῶν καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» (Μετάφραση: «Έλληνες είμαστε, αυτοί των οποίων είστε βασιλιάς, όπως η γλώσσα μας και η παιδεία μας μαρτυρούν»).



[Πηγή: arxaia-ellinika.blogspot.gr]



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ"

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Η «προσέγγιση» Ρωσίας - Τουρκίας

Οι «φιλειρηνικές» διακηρύξεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προς την Ρωσία, την Συρία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο ή την Περσία, δεν πείθουν κανένα απολύτως. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά, ποιόν έχουν απέναντί τους.--ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΟΥΜΑΚΗ*-----


Μόνο η εισβολή στην Συρία έλειπε από το πλούσιο πάζλ των πολλών προβλημάτων της σημερινής Τουρκίας: Μέσα στην ίδια την χώρα, ο κόσμος κυριολεκτικά χάνεται. Ένα αποτυχών πραξικόπημα που μπορεί να «αναζωπυρωθεί» ανά πάσα στιγμή,  καθημερινός εμφύλιος σπαραγμός με 750 νεκρούς –οι 400 στρατιωτικοί ή μέλη σωμάτων ασφαλείας- καθώς και περισσότεροι από 1.300 τραυματίες σε ένα 12μηνο μέχρι το πραξικόπημα (το πραξικόπημα «στοίχησε» άλλους 240 νεκρούς και 1.400 τραυματίες), διώξεις προς κάθε κατεύθυνση με απόλυση 80.000 ανθρώπων κάθε κατηγορίας, φίμωση περισσοτέρων από 130 ΜΜΕ, στραγγαλισμός ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατάρρευση τουριστικής βιομηχανίας και οικονομικών δεικτών, πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε ολόκληρη την Τουρκία κ.ο.κ.ε. 

Και όμως. Ο ψευτο-σουλτάνος Ρ. Τ. Ερντογάν, εκστασιασμένος από την μεγαλομανία του, «οργανώνει» Τουρκική εισβολή στην Συρία υπό τους αλαλαγμούς σύγχρονων νέο-βαζιβουζούκων οι οποίοι τον «παροτρύνουν» να φθάσει μέχρι την Δαμασκό!

Η εισβολή του Τουρκικού στρατού στην Συρία δίνει την εντύπωση ότι σχεδιάστηκε προσεκτικά από τους ποικιλώνυμους «άσπονδους φίλους» του Τούρκου ψευτο-σουλτάνου, με βάση τις διάσημες «αρετές» του χαρακτήρα του (μεγαλομανία, ψευδαίσθηση υπερδύναμης, αυταπάτες νέο – οθωμανικής ηγεμονίας, ανασύσταση χαλιφάτου) ώστε να παρασυρθεί στην φλεγόμενη κόλαση της Συρίας όπου θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως θα υποστεί θανατηφόρα «εγκαύματα»

Όσον αφορά την νέα «προσέγγιση» Ρωσίας – Τουρκίας, είναι δεδομένο πως η καταλυτική παράμετρος αφορά τα πολύ μεγάλα, κοινά οικονομικά συμφέροντα. Η Τουρκία που είχε (και έχει) την φαντασίωση της υπερδύναμης υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί άκομψα υπό την αφόρητη πίεση των αμέτρητων προβλημάτων που δημιούργησε, μέσα και έξω από την Τουρκία, η μεγαλομανία ενός ανθρώπου που βλέπει τον εαυτό του περίπου σαν ένα νέο χαλίφη των απανταχού γης μουσουλμάνων που θα εξαφανίσει όλους τους «αποστάτες του Ισλάμ» και θα κατατροπώσει όλους «τους άπιστους».

Ο πολύ ακριβός όμως «λογαριασμός» που πληρώνει ο ψευτο-σουλτάνος της Άγκυρας προκειμένου να αρχίσει η «προσέγγιση» με την Ρωσία, καταγράφεται στα «ψηλά» της καθημερινής ειδησεογραφίας:

·         Η Τουρκία, ικανοποιώντας Ρωσική απαίτηση, ανακήρυξε την Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα της Συρίας) σαν «τρομοκρατική οργάνωση» και ζήτησε από την ελεγχόμενη από την Άγκυρα Τουρκμενική Jays-Al-Islam να αποχωρήσει απ' όλα τα Συριακά εδάφη τα οποία ελέγχονται από τρομοκρατικές οργανώσεις (2/7/2016). 

·         Οι μέχρι τώρα πολέμιοι της Ρωσίας, σύμμαχοι της Ουκρανίας και ελεγχόμενοι από την Άγκυρα Τατάροι της Κριμαίας (πολλοί από αυτούς πολεμούσαν μαζί με την Jays Al Islam τον Συριακό στρατό) διακήρυξαν πως «Η αναγνώριση της Χερσονήσου ως τμήμα της Ρωσίας θα συμβάλει στην ενίσχυση της ασφάλειας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και καλούμε την Άγκυρα να μην υποκύψει στην κερδοσκοπία του Κιέβου και των πρώην πολιτικών προϊσταμένων της Κριμαίας που στρεβλώνουν την επικρατούσα κατάσταση!!» (4/7/2016). 

·       Συνελήφθησαν δύο Τούρκοι πιλότοι που συμμετείχαν στην κατάρριψη του Ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στις 24 Νοεμβρίου 2015 με την αιτιολογία ότι «είχαν σχέση» με το αποτυχών πραξικόπημα (20/7/2016). 

·         Εν όψει της συνάντησης του με τον Βλαδιμίρ Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη (9 Αυγούστου 2016), ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε στο Ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS ότι «επιθυμεί οι σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας να επαναπροσδιοριστούν σε νέα βάση ώστε να ξεκινήσει και πάλι η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών σε πολλούς τομείς». Από την πλευρά της Ρωσίας, ο Βλαδιμίρ Πούτιν στην κοινή συνέντευξη των δύο ηγετών μετά την συνάντηση, δεν παρέλειψε να τονίσει πως «Η άρση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Τουρκία θα γίνει σταδιακά» (9/8/2016). 

·         Η Ιρίνα Ζβιαγκέλσκαγια, ερευνήτρια του Ινστιτούτου  Ανατολικών Σπουδών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, δήλωσε στο Ρωσικό πρακτορείο TASS πως «Πρέπει να θυμόμαστε ότι η επιθυμία του Ερντογάν για στενότερες σχέσεις, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων από τη µια πλευρά και αυξανόμενης έντασης στις σχέσεις της χώρας µε τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. από την άλλη» υπονοώντας προφανώς πως η προσέγγιση Τουρκίας – Ρωσίας είναι επιφανειακή (12/8/2016). 

·         Αιφνιδιαστικά, η Τουρκία έκανε απότομη στροφή 180 μοιρών στο θέμα της Ουκρανίας υποδεικνύοντας στην Δύση, δια του Υπουργού των Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου,  να αλλάξει την πολιτική της γιατί «η κρίση στην Ουκρανία σε μεγάλο βαθμό προέρχεται από την μη εποικοδομητική στάση της Δύσης!» (19/8/2016).

·         Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια πολεμικού κλίματος και βαρύτατων κατηγοριών μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, ο Φιντάν Χακάν,  ο δεύτερος πιο ισχυρός άνθρωπος μέσα στην Τουρκία, μετέβη στην Συρία για να συναντήσει Σύριους αξιωματούχους του πάλαι ποτέ «δολοφόνου» Μπασάρ αλ Άσαντ, αμέσως μετά τις δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Μ. Γιλντιρίμ ότι «η Τουρκία θα αγωνιστεί για την ακεραιότητα της Συρίας!!» (22/8/2016).
 
·         Με «αφορμή» το μακελειό με 51 νεκρούς και 69 τραυματίες από επίθεση καμικάζι σε Κουρδικό γάμο στο Γκαζιαντέπ της ΝΑ Τουρκίας (20/8/2016), ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανήγγειλε «την πλήρη εκκαθάριση των συνόρων της Τουρκίας - Συρίας» με την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» την ώρα που βρισκόταν στην Άγκυρα, για επίσημη επίσκεψη, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Η Τουρκική εισβολή μέσα στην Συρία πρόβαλλε σαν στόχους την «κατάληψη» της πόλης Τζαραμπλούς, την οποία όμως εγκατέλειψαν οι Ισλαμιστές πριν φθάσουν οι εισβολείς, αλλά και την επίθεση στα θύματα της βομβιστικής επίθεσης, δηλαδή τους Κούρδους! Η Ρωσία εξέφρασε «βαθιά ανησυχία» για τις εξελίξεις, ο αρχηγός των Κούρδων της Συρίας Salih Müslim δήλωσε ότι «η Τουρκία θα πληρώσει πολύ ακριβά την επέμβαση της στον Συριακό εμφύλιο» ενώ το υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας, κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να επέμβει άμεσα και να «βάλει τέλος στην επιθετικότητα» και την «κατάφωρη παραβίαση της εδαφικής κυριαρχίας της Συρίας» (24/8/2016).
 
·         Οι εφημερίδες «Τζουμχουριέτ» (η παλαιότερη της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας) και «Χουριέτ» αναφέρουν πως σύμφωνα με τον Αχμέτ Χακάν, σύμβουλο του πρώην προέδρου Α. Γκιούλ, η Τουρκία, για την κατάρριψη του Ρωσικού βομβαρδιστικού αεροσκάφους S-24 (24/11/2015), θα καταβάλλει στην Ρωσία αποζημίωση ύψους … 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων! (25/8/2016). 

·         Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας και ηγέτης του Ρεπουµπλικανού Λαϊκού Κόµµατος (CHP) Κεµάλ Κιλιτσντάρογλου δέχθηκε επίθεση και βρέθηκε δύο φορές ανάμεσα σε διασταυρωμένα πυρά καθ΄ οδόν προς την πόλη Κάρς (από τις ανατολικότερες πόλεις της Τουρκίας και πρωτεύουσα της Αρμενίας κατά τον 10ο αιώνα) με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός σωματοφύλακα και τον τραυματισμό άλλων δύο (26/8/2016). 

·         Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε Ρωσική εφημερίδα ο επικεφαλής του Διπλωματικού Γραφείου του Συριακού Κουρδιστάν στη Μόσχα Ροντί Οσμάν δήλωσε κατηγορηματικά πως «Εμείς, σε καμία περίπτωση, δεν θα επιτρέψουμε η βόρεια Συρία να μεταβληθεί σε δεύτερη Κύπρο, ώστε οι Τουρκικές αρχές να εγκαταστήσουν εκεί τρομοκράτες. Γιατί δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ του Ισλαμικού Κράτους και των άλλων εγκληματικών συμμοριών» (27/8/2016). 

·         Ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ Άστον Κάστερ κάλεσε την Τουρκία «να µην βάζει στο στόχαστρο τους Κούρδους της Συρίας και να παραμείνει επικεντρωμένη στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους χωρίς να εμπλέκεται σε συγκρούσεις µε τις Συριακές δημοκρατικές δυνάμεις (SDF), τις οποίες υποστηρίζει η Ουάσινγκτον και στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η Κουρδική YPG. Την ίδια στιγμή, Τουρκικό άρμα μάχης επλήγη στη Συρία με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών Τούρκων στρατιωτών (30/8/2016). 

·         Σύμφωνα με το Ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti, η Ρωσική εταιρεία αερίου Gazprom και το Τουρκικό υπουργείο ενέργειας και φυσικών πόρων συμφώνησαν να ξεκινήσουν και πάλι οι εργασίες του έργου Τurkish Stream «το συντομότερο δυνατό» (3/9/2016). 



Η «προσέγγιση» Ρωσίας – Τουρκίας με την ματιά του FreakingNews


Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α:  Οι «φιλειρηνικές» διακηρύξεις του Ρ. Τ. Ερντογάν προς την Ρωσία, την Συρία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο ή την Περσία, δεν πείθουν κανένα απολύτως. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά, ποιόν έχουν απέναντί τους. 

Η εισβολή της Τουρκίας στην Συρία διευρύνει επικίνδυνα τα «ενεργά» μέτωπα με τους Κούρδους (μέσα στην Τουρκία, στο Ιράκ και τώρα στην Συρία) και –υποχρεωτικά- με το Ισλαμικό κράτος. Όλα αυτά, όταν ένα αποτυχών στρατιωτικό πραξικόπημα «αιωρείται» ακόμα αόρατο επάνω από την Τουρκία και ο στρατός έχει υποστεί μια άνευ προηγουμένου διάλυση από τις συνεχείς καρατομήσεις ανώτατων στελεχών του!

Η εξασφάλιση Ρωσικής «ασυλίας» για την Τουρκική εισβολή στην Συρία δεν στοίχισε μόνο πανάκριβα, αλλά εγκυμονεί και τεράστιο κίνδυνο για την ασφάλεια και την ακεραιότητα της ίδιας της Τουρκίας, αφού προσφέρει στον πολυπληθή Κουρδικό πληθυσμό –και όχι μόνο- μια μεγάλη ευκαιρία. Επί πλέον, επιτρέπει στους «άσπονδους φίλους» του ψευτο – σουλτάνου να αυξήσουν την «εξάρτηση» της Τουρκίας, οδηγώντας την εκεί που επιθυμούν. 

Μέσα στο τοπίο αυτό, η ώρα που η Ελλάδα θα έχει την «κατάλληλη ευκαιρία» να αντιμετωπίσει άπαξ διαπαντός την διαρκή νέο – οθωμανική επιθετικότητα και τον παράλογο επεκτατισμό της Ισλαμικής Τουρκίας, πλησιάζει. Και η χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμη σε όλα τα «μέτωπα» που η Τουρκία κρατάει ανοιχτά με την απειλή χρήσης βίας εδώ και δεκαετίες.  


*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο 1996 κυκλοφόρησε  τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η «προσέγγιση» Ρωσίας - Τουρκίας"

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας



Μαθήματα οικονομικής πολιτικής: Η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας------Εάν θέλεις να προβλέψεις το μέλλον κοίταξε στο παρελθόν επισημαίνουν αρκετοί από αυτούς που θυμούνται την ρήση του Μαρξ ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Κάποιοι θέτουν μάλιστα το ερώτημα πώς το Βυζάντιο άντεξε για 1.000 χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης; Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, ο συγγραφέας Charles Hugh Smith μέσω του μπλοκ του Minds blog παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα πτυχή της οικονομικής ιστορίας.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία βασίζεται στην Κωνσταντινούπολη ξεκίνησε ως η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Ανατολή και Δύση για λόγους αμυντικής στρατηγικής. Στην αρχική η σύλληψη της μεγάλης ιδέας ήταν η εξής δύο αυτοκράτορες θα κυβερνούν τον κόσμο.
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ξεθώριασε και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία μιλούσε Ελληνικά και όχι λατινικά και ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί  και όχι καθολικοί.
Η βυζαντινή (Ανατολική Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία διήρκησε από την  πτώση της δυτικής αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ. έως το 1453 μ.Χ., όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε από τους Σελτζούκους τούρκους.  Έτσι, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άντεξε για περίπου 1.000 χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης (977 χρόνια, για να είμαστε ακριβέστατοι).
Ήταν μια αυτοκρατορία που κράτησε όλο το Μεσαίωνα, έφτασε στο ζενίθ της γύρω από 1025 μ.Χ. και διήρκεσε μέχρι την αυγή της Αναγέννησης. Πώς το Βυζάντιο κράτησε για 1.000 χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης;
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες, αλλά 4 παράγοντες ήταν η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας:
Ένα σταθερό νόμισμα.
Όταν η αυτοκρατορία υποτίμησε το νόμισμά της για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα, έδωσε το έναυσμα για μια μακρόχρονη απώλεια εμπιστοσύνη στο νόμισμα.
Αυτή η υποτίμηση ήταν η αρχή του τέλους, καθώς μετά από την υποτίμηση δεν αποκαταστάθηκε ποτέ το οικονομικό κύρος της  Αυτοκρατορίας.
Το ηθικό δίδαγμα: Υποτίμηση σημαίνει, υποτίμηση της σταθερότητας, της επιρροής, της δύναμης και της ευημερίας.
Κοινωνική κινητικότητα μέσω της εκκλησίας, της στρατιωτικής και πολιτικής γραφειοκρατίας.
Οι άνδρες αναζήτησαν τρόπους πλουτισμού και οι γυναίκες θα μπορούσε να πλουτίσουν και να αποκτήσουν επιρροή μέσω επιτυχημένων γάμων.
Σταθερή είσπραξη των φόρων για τη χρηματοδότηση της άμυνας της Αυτοκρατορίας και σταθερή οικονομία.
Η Βυζαντινή αυτοκρατορία βρισκόταν υπό συνεχή επίθεση στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου των 1000 χρόνων της ιστορίας.
Η αυτοκρατορία συγκέντρωνε γη και φόρους μέσω μιας τεράστιας γραφειοκρατίας και φορολογικών αρχείων.
Είναι ενδιαφέρον, οι φόροι αποτελούσαν το 20% του συνόλου των εσόδων μια αναλογία που ισχύει σήμερα και στις ΗΠΑ.
Όταν το φορολογικό σύστημα έπεσε σε παρακμή, τα έσοδα κατέρρευσαν και η άμυνα απέτυχε.
Υπήρξε προσπάθεια να αποκατασταθεί το φορολογικό σύστημα και έτσι δόθηκε στην αυτοκρατορία παράταση ζωής.
Η Βυζαντινή αυτοκρατορία επιδίωξε να διαθέτει ασφαλείς εμπορικές οδούς και αγορές.
Η αυτοκρατορία προστάτευε θαλάσσιες διαδρομές και τη γη για τους εμπόρους και η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε παγκόσμιο θησαυροφυλάκιο.
Μεγάλο μέρος του πλούτου και των φορολογικών εσόδων της αυτοκρατορίας προερχόταν από το εμπόριο και η Αυτοκρατορία διατήρησε μια μακρά ιστορία μέσω επικερδών εμπορικών συμφωνιών με συμμάχους, όπως η Βενετία.
Αυτές οι 4 παράμετροι συνεχίζουν και σήμερα να διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο. Αν το νόμισμα ενός έθνους χάνει την αξία, τα στάδια της κοινωνικής κινητικότητας αποδομούνται,  το φορολογικό σύστημα καταρρέει και το εμπόριο περιορίζεται ή καταστέλλεται, το έθνος/αυτοκρατορία είναι καταδικασμένο στην παρακμή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας"

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Η Μάχη των Πλαταιών.

Τον Αύγουστο του 479 π.Χ. (στις 27 Αυγούστου, κατά μία εκδοχή) οι Έλληνες νικούν του Πέρσες στην πεδιάδα των Πλαταιών και εξαφανίζουν οριστικά την περσική απειλή από τον ελλαδικό χώρο.----
Ο Περσικός στρατός υπό τον Μαρδόνιο, αφού ξεχειμώνιασε στη Θεσσαλία, ετοιμάσθηκε την άνοιξη του 479 π.X. να επιτεθεί εκ νέου κατά της Αθήνας. Προτού όμως ξεκινήσει, ο Μαρδόνιος έστειλε στην Αθήνα το σύμμαχό του και υποτελή βασιλέα της Μακεδονίας, Αλέξανδρο Α', με συγκεκριμένες προτάσεις ειρήνης. Πρότεινε στους Αθηναίους να γίνουν σύμμαχοί του κι αυτός θα αναλάμβανε όχι μόνο να ανοικοδομήσει την κατεστραμμένη πόλη και τους ναούς της, αλλά θα τους καθιστούσε ηγεμόνες της Ελλάδας.
Η θέση των Αθηναίων, που επιστρέφοντας από τη Σαλαμίνα μετά την περίφημη ναυμαχία (480 π.Χ.) βρήκαν την πόλη και τους ναούς τους ερείπια, ήταν απελπιστική. Εξ άλλου, οι Σπαρτιάτες, φοβούμενοι μήπως οι Αθηναίοι δελεασθούν από τις προτάσεις του Μαρδονίου και υποκύψουν, έστειλαν κι αυτοί πρέσβεις στην Αθήνα, με εντολή ν’ αποτρέψουν την παραδοχή των προτάσεων του Μαρδονίου από τους Αθηναίους.
Οι Αθηναίοι τότε αναδείχθηκαν άξιοι των περιστάσεων. Ανέθεσαν στον Αριστείδη να δώσει την πρέπουσα απάντηση και στις δυο αντιπροσωπείες. Στον μεν Αλέξανδρο είπε: «Όσο ο ήλιος εξακολουθεί τον δρόμο του, οι Αθηναίοι δεν πρόκειται να γίνουν σύμμαχοι των Περσών. Κι επειδή έχουν τις ελπίδες στους θεούς, που τα ιερά και τα αγάλματά τους εμόλυναν και κατέστρεψαν οι Πέρσες, θα εξακολουθήσουν να πολεμούν για την ελευθερία τους». Στους δε Σπαρτιάτες απάντησε: «Ούτε τόσο χρυσάφι υπάρχει στη γη, ούτε χώρες τόσο πλούσιες, για να δεχθούμε να προδώσουμε την πατρίδα μας και να γίνουμε φίλοι των Περσών. Βιαστείτε μόνο να στείλετε βοήθεια, γιατί ο Μαρδόνιος γρήγορα θα έλθει εναντίον μας.»
Όταν ο Μαρδόνιος πληροφορήθηκε την απόρριψη των προτάσεών του, ξεκίνησε αμέσως από τη Θεσσαλία, εισέβαλε στην Αττική, που την κατέλαβε και τη λεηλάτησε. Έπειτα, αφού προχώρησε ως την Αθήνα, που τη βρήκε πάλι έρημη από κόσμο, κατάστρεψε ό,τι είχε απομείνει από την πρώτη καταστροφή κι επέστρεψε και στρατοπέδευσε στη Βοιωτία.
Οι Έλληνες με αρχηγό το βασιλιά της Σπάρτης Παυσανία και με την καθοριστική συμμετοχή των Αθηναίων υπό τον Αριστείδη, στην αρχή φοβήθηκαν και παρατάχθηκαν στις υπώρειες του Κιθαιρώνα. Ο Μαρδόνιος έστειλε εναντίον τους το Ιππικό του, αλλά οι Έλληνες απέκρουσαν την επίθεσή του και σκότωσαν τον αρχηγό του Μασίστιο. Το γεγονός αυτό τους έδωσε θάρρος, κατέβηκαν στην πεδιάδα κοντά στις Πλαταιές και στρατοπέδευσαν απέναντι από τους Πέρσες.
Πολύτιμες πληροφορίες για τις πολεμικές προετοιμασίες των Περσών έδωσε ο βασιλιάς της Μακεδονίας, Αλέξανδρος Α’, σε μυστική του συνάντηση με τους Αθηναίους στρατηγούς τις παραμονές της μεγάλης μάχης. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, αφού διακήρυξε ότι είναι Έλληνας από παλιά γενιά, τους είπε ότι δεν θέλει να δει την πατρίδα του να πέφτει από τη λευτεριά της στη δουλεία.
Στην πεδιάδα των Πλαταιών έγινε μάχη φοβερή (στις 27 Αυγούστου 479 π.Χ. κατά μία εκδοχή), στην οποία οι Πέρσες έπαθαν μεγάλη καταστροφή. Όλος ο στρατός του Μαρδονίου κατανικήθηκε και διαλύθηκε και ο ίδιος σκοτώθηκε από πέτρα, που του πέταξε ο Σπαρτιάτης Αρίμνηστος και τον χτύπησε στο κεφάλι. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, από τις 300.000 των Περσών και των Ελλήνων συμμάχων τους μόνο 40.000 γλίτωσαν και εγκατέλειψαν τον ελλαδικό χώρο με επικεφαλής τον Αρτάβαζο. Από τους 110.000 Έλληνες, έπεσαν στο πεδίο της μάχης 1360 στρατιώτες, που τάφηκαν επί τόπου με μεγάλες τιμές.
Τα άφθονα λάφυρα που κυρίευσαν οι Έλληνες στις Πλαταιές, τα μοιράσθηκαν μεταξύ τους, αφού αφιέρωσαν μεγάλο μέρος από αυτά στους θεούς. Μετά τη νίκη τους, οι Έλληνες τιμώρησαν του Θηβαίους, που είχαν συμμαχήσει με τους Πέρσες και διέλυσαν τη Βοιωτική Ομοσπονδία, στην οποία η Θήβα είχε ηγετική θέση.
Η απόκρουση και η εκμηδένιση και της δεύτερης περσική εισβολής (480-479 π.Χ.)  είναι ένα γεγονός με πολύ μεγάλη σημασία για τον ελληνικό κόσμο, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο. Οι ελληνικές πόλεις εξασφάλισαν την ελευθερία τους, δηλαδή την απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική, πολιτική, και πολιτιστική τους ανάπτυξη. Μπόρεσαν, έτσι, στα χρόνια που ακολούθησαν, να δημιουργήσουν ένα λαμπρό πολιτισμό, τα επιτεύγματα του οποίου έγιναν κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας.
https://www.sansimera.gr/articles/973
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μάχη των Πλαταιών."

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης

....να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται  (Ηλίας Βενέζης (1904-1973)---


Σεπτεμβριανά 1955:
Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης--
«Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη ενέργεια
και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το Ελληνικό στοιχείο
που είναι ένας βραχνάς»

Ισμέτ Ινονού, Αρχηγός Τουρκικής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,
 9 Σεπτεμβρίου 1955

***
«Τη νύχτα αυτή η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε
σε τόπο της Αποκάλυψης. Δεν υπάρχουν λέξεις,
ούτε συγκρίσεις που να μπορούν να δώσουν μια εικόνα της φρίκης»
Ελβετική Εφημερίδα Α-Ζ, 15 Σεπτεμβρίου 1955
***ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΟΥΜΑΚΗ*--

Τον Απρίλιο του 1955 η Κύπρος ήταν αποικία της Βρετανίας – το 1878  την απέκτησε από την οθωμανική αυτοκρατορία η οποία την είχε υποδουλώσει  το 1571. 

Την εποχή εκείνη ο Κυπριακός λαός διεκδικούσε επίμονα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης που είχε παραχωρηθεί σε δεκάδες άλλους λαούς της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η βούληση του Κυπριακού λαού είχε ήδη εκφραστεί με το δημοψήφισμα του 1950, το οποίο οργάνωσε ο γηραιός Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος ο Β’ και το αποτέλεσμα του οποίου ζητούσε, σε ποσοστό 95,7%, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Η αποικιοκρατική Βρετανία δεν είχε καμιά διάθεση να εγκαταλείψει τις ανεκτίμητης γεωστρατηγικής αξίας βάσεις της στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου. Από τον Ιούλιο μάλιστα του 1954, η  κυνική, ύπουλη και πρόστυχη πολιτική της Βρετανίας στην Κύπρο διακηρύχτηκε πανηγυρικά όταν ο Υφυπουργός Αποικιών της Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον δήλωνε με τον πιο ωμό τρόπο στην Βρετανική Βουλή, πως η αρχή της αυτοδιάθεσης για την Κύπρο δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. 

Μπροστά την απόλυτη Βρετανική αδιαλλαξία, οι Κύπριοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν δυναμικά το προφανέστατο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους, με τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα που κήρυξε η ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955.

Ο αγώνας των Κυπρίων εξαπλώθηκε γρήγορα και όταν το αίτημα της αυτοδιάθεσης άρχισε να σαρώνει ολόκληρη την Κύπρο, η Βρετανία αφ΄ ενός μεν κατέφυγε σε κάθε σκληρό ή απάνθρωπο μέσο για να στραγγαλίσει την θέληση των Κυπρίων, αφ΄ ετέρου δε άρχισε να μηχανορραφεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά εδώ και ολόκληρους αιώνες: Διαίρει και Βασίλευε

Έτσι, ενώ η Τουρκία είχε πανηγυρικά παραιτηθεί από οποιοδήποτε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λοζάνης του 1923 (σχετικό με το θέμα είναι το άρθρο μας 11ης Φεβρουαρίου 2014 με τίτλο «Κυπριακό: Ευκαιρία ή παγίδα;»), η Βρετανία όχι μόνο φρόντισε να την επαναφέρει σαν ισότιμο συνομιλητή στο αίτημα αυτοδιάθεσης της μεγαλονήσου οργανώνοντας  στο Λονδίνο την τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό (Αύγουστος 1955), αλλά έκανε και επίμονες συστάσεις στους Τούρκους να δείξουν «αποφασιστικότητα».

Η Τουρκική βουλιμία δεν χρειαζόταν μεγαλύτερη ενθάρρυνση για να αφυπνιστεί. Ήταν η εποχή που οι Τούρκοι έψαχναν στον χάρτη να ανακαλύψουν που βρίσκεται η Κύπρος,  όταν ξαφνικά ολόκληρη η Τουρκία πλημμύρισε με τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» οι οποίες σε πολλές περιοχές στελεχωνόταν από μέλη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος και χρηματοδοτούντο απλόχερα από την Τουρκική κυβέρνηση. Ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουρριέτ που ανήκε στον στενό κύκλο του πρωθυπουργού Αντάν Μεντερές*1, αναδείχτηκε σε καταπληκτικό έμπορο του φανατισμού και του κιτρινισμού: Από 11.000 φύλλα ημερήσιας κυκλοφορίας, τα συνεχή, πύρινα ανθελληνικά άρθρα απογείωσαν τις πωλήσεις της εφημερίδας σε 600.000 φύλλα ημερησίως, δείχνοντας τον δρόμο και στον υπόλοιπο Τουρκικό Τύπο.

Η Τουρκική κυβέρνηση διέβλεψε, μέσα στο ανθελληνικό κλίμα που η ίδια δημιουργούσε, μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης τον οποίο από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης της Λοζάνης, θεωρούσε «βραχνά». Επί πλέον, τα μεγάλα προβλήματα υγείας του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου την εποχή εκείνη, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη και δραστήρια Βρετανική υποστήριξη, πρόσφεραν επιπρόσθετα πλεονεκτήματα στα τουρκικά σχέδια.

Οι συνεχείς προσπάθειες της Τουρκίας από το 1923 να «ξεφορτωθεί» τον Ελληνισμό που η ίδια συμφώνησε να κρατήσει στις αλησμόνητες πατρίδες,  δεν είχαν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. 

Ούτε η σταδιακή απαγόρευση άσκησης δεκάδων επαγγελμάτων ώστε να εξαναγκαστούν να φύγουν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, ούτε ο εμπρησμός που το 1928 αποτέφρωσε τα Ταταύλα, την πιο φημισμένη συνοικία του Ελληνισμού της Πόλης,  ούτε η στρατολόγηση 20 ηλικιών χριστιανών και η αποστολή τους σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας το 1941 όταν η Ελλάδα πολεμούσε στο πλευρό των συμμάχων για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, ούτε το 1942 η επιβολή του αυθαίρετου, κατά την κρίση του κάθε εφόρου, έκτακτου φόρου περιουσίας στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Πόλης, ούτε οι συνεχείς και ποικιλόμορφες διώξεις κατάφεραν να πετύχουν αυτό που επιζητούσαν επίμονα οι Τούρκοι επί ολόκληρες  δεκαετίες. 

Τώρα όμως υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για ένα μεθοδικό και αποφασιστικό χτύπημα. 

Το σχέδιο της Τουρκικής κυβέρνησης καταστρώθηκε προσεκτικά υπό την υψηλή εποπτεία των Βρετανών και τέθηκε σε εφαρμογή τα μεσάνυχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεμβρίου 1955:

Ο Χασάν Μεχμέτογλου, φύλακας του χώρου στον οποίο βρίσκονται τόσο το σπίτι που οι Τούρκοι θεωρούν πως γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ όσο και το Τουρκικό Προξενείο στην Θεσσαλονίκη, τοποθετεί ένα εκρηκτικό μηχανισμό μικρής ισχύος τον οποίο παρέλαβε από τον τότε φοιτητή, Έλληνα πολίτη, μουσουλμάνο το θρήσκευμα, Οκτάι Εγκίν*2, γιό παλαιού βουλευτή Ροδόπης του Ελληνικού κοινοβουλίου. Ο μηχανισμός εκρήγνυται προκαλώντας το σπάσιμο μερικών τζαμιών χωρίς καμιά άλλη σοβαρή ζημιά. 

Στις 6 το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 άρχισαν να συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης εκατοντάδες αστυνομικοί με πολιτικά, μέλη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, οργανωμένοι φοιτητές και απλοί πολίτες εντεταγμένοι στο Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, ειδοποιημένοι μέσα από τα αμέτρητα τζαμιά της Κωνσταντινούπολης.





Το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας Istanbul Express




Την ώρα της συγκέντρωσης άρχισε να διανέμεται στους συγκεντρωμένους το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας «Istanbul Express» με τεράστιους τίτλους παραπληροφόρησης: «Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα» ενώ το κείμενο περιέγραφε μια φανταστική καταστροφή του υποτιθέμενου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ και του Τουρκικού Προξενείου στην Θεσσαλονίκη, από τους «κακούς Έλληνες».

Η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν το σύνθημα της εκκίνησης ενός αδίστακτου, οργανωμένου και φονικού πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Στους γύρω δρόμους της πλατείας Ταξίμ, από τα σταθμευμένα στρατιωτικά αυτοκίνητα και άλλα τροχοφόρα, άρχισαν να κατεβαίνουν άτομα του Τουρκικού υπόκοσμου μαζί με Λαζούς, Τσέτες και Κούρδους που είχαν μεταφερθεί από τα βάθη της Ανατολής για να συμμετέχουν στο πλιάτσικο. Όλοι κρατούσαν σιδερένιους λοστούς, ρόπαλα, μαχαίρια και διαρρηκτικά εργαλεία. Οι οπλισμένες ομάδες ενώθηκαν με τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές σε ένα τεράστιο ποτάμι εκατό περίπου χιλιάδων ανθρώπων και ξεχύθηκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Ακολούθησαν ώρες πραγματικής κόλασης.

Τα συνθήματα «Yikin, Kirin, Giavourdur» (Σπάστε, Γκρεμίστε, είναι Γκιαούρης) και «Kahrolsun Giavourlar» (Ανάθεμα στους Γκιαούρηδες) άρχισαν να δονούν την ατμόσφαιρα και ένα μέρος του όχλου κινήθηκε στην Λεωφόρο του περίφημου Πέρα με τα 700 περίπου καταστήματα, το συντριπτικό ποσοστό των οποίων ανήκε στους Έλληνες. Από τους πρώτους στόχους που δέχτηκε την επίθεση του παθιασμένου όχλου είναι το καφενείο «Επτάλοφος» στην πλατεία Ταξίμ. Τζάμια, τραπέζια, μπουφέδες  γίνονται συντρίμμια και η γιγαντιαία επιδρομή αρχίζει.



Οι οργανωμένοι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε τρείς ομάδες. Η πρώτη ομάδα σπάει με λοστούς τα ρολά, τις πόρτες και τα τζάμια των καταστημάτων. Η δεύτερη αρπάζει και σκορπάει στους δρόμους τα εμπορεύματα και η τρίτη καταστρέφει και λεηλατεί. Εκατό περίπου οργανωμένες ομάδες εκτελούν το φρικιαστικό τους έργο σε μια τεράστια έκταση από τον Βόσπορο έως την θάλασσα του Μαρμαρά. Τα Ελληνικά σπίτια και καταστήματα είχαν σημαδευτεί με ευδιάκριτα σήματα από τις προηγούμενες μέρες και οι επικεφαλής των διαδηλωτών, με καταλόγους στα χέρια τους, καθοδηγούν τον όχλο.

Πρόκειται για ένα οργανωμένο τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Τριάντα επτά νεκροί*3, εκατοντάδες τραυματίες, περισσότεροι από διακόσιοι βιασμοί και κακοποίηση δεκάδων κληρικών, υπήρξαν τα ανθρώπινα θύματα του οργανωμένου τυφώνα.

Κατά το πολύωρο πογκρόμ, λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες 73 Ελληνικές εκκλησίες. Καταστρέφονται εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανεκτίμητης ιστορικής αξίας.

Καταστρέφονται ολοσχερώς και τα 26 Ελληνικά σχολεία και οι πίνακες γραμμένοι με το τελευταίο μάθημα της μέρας, σκορπάνε στους δρόμους. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ζάππειο Λύκειο δέχονται την επίθεση του όχλου με απίστευτη μανία.

4.359 Ελληνικά καταστήματα ή επιχειρήσεις και 3.500 χριστιανικά σπίτια καταστρέφονται, λεηλατούνται, πυρπολούνται ή παραδίδονται στο μένος του όχλου. *4

Ρημάζονται κυριολεκτικά και καταστρέφονται τα πιεστήρια και τα γραφεία και των τριών ομογενειακών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης.

21 Ελληνικά εργοστάσια καταστρέφονται ολοκληρωτικά και σε όσα βρίσκονται κοντά στα παράλια του Βοσπόρου, οι μηχανές και τα εργαλεία τους πετιούνται στη θάλασσα.

110 Ελληνικά εστιατόρια και ξενοδοχεία καταστρέφονται, λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες.

Οι Πατριαρχικοί Τάφοι και τα σκηνώματα των μεγάλων ευεργετών τα οποία από το 1850 τοποθετούνται στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής, δέχονται την επίθεση του όχλου που με κανιβαλική μανία σπάει τους τάφους, ξεθάβει οστά νεκρών και τα σκορπάει στους δρόμους.

Στο μεγάλο Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί ομάδα διαδηλωτών επί ώρες καταστρέφει τάφους, σταυρούς, σκάβει τους πιο πρόσφατους μαχαιρώνοντας και τεμαχίζοντας πτώματα.

Όταν οι οργανωμένες ομάδες του Τουρκικού όχλου ολοκλήρωσαν το μακάβριο έργο τους, η Τουρκική κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο και με την συνήθη υποκριτική άνεση των Τούρκων κατηγόρησε τους ανύπαρκτους τότε στην Τουρκία κομμουνιστές, πως ήταν οι υπεύθυνοι για τα γεγονότα. 

Ακόμα και στις μέρες μας, η Τουρκία με την διαχρονική υποκριτική της συνήθεια, ισχυρίζεται σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς πως ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης συρρικνώθηκε (από 120.000 που συμφωνήθηκε το 1923, σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού) επειδή … «έφυγε οικειοθελώς» από τις εστίες του αναζητώντας σε άλλα μέρη μια καλύτερη ζωή, όπως ακριβώς κάνουν όλοι οι οικονομικοί μετανάστες!!!








ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σαν επίλογο, ας θυμηθούμε ένα σύντομο κείμενο του Ακαδημαϊκού και συγγραφέα Ηλία Βενέζη (1904-1973) με τίτλο «Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955», γραμμένο την επομένη των γεγονότων και δημοσιευμένο στην Νέα Εστία στις 15/9/1955 (Τεύχος 677, σελίδα 1184):

Οι απίστευτες βαρβαρότητες του όχλου της αντίπερα όχθης του Αιγαίου εναντίον του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης ξυπνούνε σε τούτο εδώ το έθνος μνήμη ανατριχιαστική. Η Ελλάδα ξαναθυμάται τις μέρες του 1922, -τις μέρες που ήταν φλόγες, και κραυγή θηρίου, και αίμα και κοπάδια κυνηγημένων, ξεριζωμένων ανθρώπων, γυναικών και παιδιών και γερόντων. Είχαμε πάρει τότε τους εφέστιους θεούς μας και ξεκινήσαμε γυμνοί απ΄ την Ανατολή, αφήνοντας τη γη και τα κόκαλα των πατέρων μας. Και είπαμε να ριζώσουμε στη γη της Ελλάδας και να ξεχάσουμε.

Βάζουμε το χέρι στην καρδιά πως κάναμε το καθετί για να ξεχάσουμε. Στα βιβλία που γράφαμε, όσα δένονταν με το δράμα του 22, κοιτάζαμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγώτερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγώτερο τον «εχθρό». Ανιχνεύαμε να βρούμε τον άνθρωπο, να τα εξηγήσουμε όλα με τη μοίρα του, να βρούμε μια δικαίωση εκεί που μονάχα το ένστικτο του θηρίου και το πάθος έδιναν τη σωστή εξήγηση και ερμηνεία στα γεγονότα. Προχωρήσαμε ακόμα πιο πολύ. Είπαμε να ξεχάσουμε την Ιστορία – εμείς, ένας λαός που έχει ανάγκη ν΄ακουμπά στην Ιστορία. Και αλλάξαμε τον τόνο των βιβλίων που δίδασκαν στα παιδιά μας. Αμβλύναμε τις σκληρές γραμμές, τα μαρτύρια του Γένους στον καιρό του 1821 και στους μετέπειτα καιρούς, φτάσαμε ακόμα να σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι.

Οι μέρες του Σεπτεμβρίου του 1955 μας γυρίζουν στις μέρες του 1922. Βλέπουμε τώρα πως είχαμε λάθος λέγοντας πως απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη το θηρίο γίνεται άνθρωπος. Όχι, φαίνεται πως δεν γίνεται. Γι΄ αυτό από τη σκοπιά τούτη εδώ που εκφράζει το ελληνικό πνεύμα, θέλουμε να πούμε την πικρία μας γιατί απατηθήκαμε.

Θα πρέπει τώρα να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας. Δε θ΄αποφασίσουμε να διδάξουμε τώρα στα παιδιά μας το μίσος. Αλλά θ΄ αποφασίσουμε πως το χρέος μας, ως ελλήνων συγγραφέων, είναι αυτό: να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται.*5  

___________________________________________________________
*1 Ο Αντάν Μεντερές ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1960 και απαγχονίστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 για πλήθος σκανδάλων και αποκρουστικών πράξεων - μεταξύ των οποίων και τα Σεπτεμβριανά.
*2 Ο Οκται Ενκίν το 1956 διέφυγε στην Τουρκία όπου υπηρέτησε στην Τουρκική ΜΙΤ και αργότερα έγινε Νομάρχης της πόλης Nevşehir.
*3 Ο αριθμός των νεκρών του πογκρόμ ήταν μικρός (37 νεκροί σύμφωνα με τον «κατάλογο νεκρών» που συνέταξε ο καθηγητής Σπύρος Βρυώνης, στην σελίδα 677 του μνημειώδους έργου του «Ο Μηχανισμός της καταστροφής», εκδόσεις Εστία, 2007) επειδή είχαν δοθεί ρητές εντολές να αποφευχθεί η αιματοχυσία ώστε να μην καταγγελθεί η τουρκική κυβέρνηση σαν ανεχόμενη σφαγές πολιτών της.
*4 «Ο Μηχανισμός της καταστροφής» Καθηγητή Σπύρου Βρυώνη, σελίδες 299 και 313.
*5 Η υπογράμμιση είναι δική μας.


*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997).




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης"
Related Posts with Thumbnails