Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;



Αρκετοί προφανώς θα είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν με την άποψη πως ο κόσμος μας μπορεί να δημιουργήθηκε από κάποιον Λογικό Νου (Θεό;).
Όμως τα πάντα στη φύση λειτουργούν στηριγμένα σε μαθηματικές δομές, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν την ύπαρξη Λογικής.
Η Λογική υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου Νου και ο Νους φυσικά σε κάποιον ανήκει…
Άλλωστε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα βασικό αξίωμα:
«ΠΟΤΕ ΤΟ ΑΝΝΟΟ (ΤΟ ΑΝΕΥ ΝΟΥ) ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΕΝΝΟΟ (ΤΟ ΕΧΩΝ ΝΟΥ)».
Προκειμένου λοιπόν να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος θεός έφτιαξε τον κόσμο που ζούμε;», θα πρέπει να ανατρέξουμε σε κάποια αρχαία κείμενα, ώστε να κάνουμε μια συρραφή στοιχείων για να σκιαγραφήσουμε την εικόνα του δημιουργού μας.
1ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
Πλωτίνος Ένν. V,IV1 – Πρόκλου Πλάτωνος Θεολογικά II-Ψ- Διονυσίου Αεροπαγ.π. θείων ονομάτων. Δι’ ανάλογον αντίληψιν περί πρώτης αρχής βλ. Ιάμβλ. π. μυστ. VIII,2
«Πριν από αυτούς που υπάρχουν πραγματικά, και πριν από όλους τους άρχοντες, (όλες τις αρχές/ξεκινήματα/δημιουργίες)
Υπάρχει Ένας Θεός,
Προηγούμενος από τον Πρώτο θεό και βασιλιά, διαμένοντας ακίνητος μέσα στην μοναδικότητα της Ενότητάς Του.
Διότι ούτε κάτι κατανοητό περί αυτού ακολουθεί, ούτε κάποιο άλλο παράδειγμα υπάρχει για τον Αυτο-πάτορα, Αυτο-γέννητο Θεό, τον πραγματικά Αγαθό.
Διότι είναι Μεγαλύτερος και Πρώτος και πηγή όλων και βάση-αρχή των πρώτων νοούμενων ιδεών -των αρχετύπων- όλων.
Και από Αυτόν τον (Πρώτον) Έναν, ένας (Δεύτερος) αυτούσιος θεός επρόβαλε, αυτάρκης και αυτεξούσιος.
Διότι αυτός (ο Δεύτερος) και αρχή είναι, και θεός άλλων (υποδεέστερων) θεών, Μονάδα και αυτός (ο Δεύτερος) από τον Πρώτο πηγάζων και από την ίδια ουσία.»
Άρα εδώ έχουμε την πληροφορία για την ύπαρξη ενός Πρώτου/Βασιλιά Θεού, πηγή άλλων υποδεέστερων δυνάμεων/θεοτήτων, ο οποίος όμως πήγασε/πρόβαλε από κάποιον Άλλο μεγαλύτερο και Πρώτο και Αυτο-γέννητο.
Κάποια επιπλέον στοιχεία μας επιβεβαιώνουν την παραπάνω άποψη:
2ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΚROLL 33 – PLACES 185 – Πρ, Τιμ. 249 Β, 256 Α
«Ότι ο ήλιος εγεννήθη ως τα άλλα υπό του δευτέρου νου χρόνου, χρόνον αποκληθέντα».
3ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΛΟΓΟΣ Α
«§8. Και εγώ του είπα: Από πού προέρχονται τα στοιχεία τούτα της φύσης; Και εκείνος μου απάντησε ξανά.
Από τη θεία Βούληση που έλαβε τη μορφή του Λόγου και είδε τον καλό κόσμο (του 1ου Θεού και της 1ης Δημιουργίας) και τον μιμήθηκε, δημιουργώντας κόσμο με τα δικά της στοιχεία και τα δικά της δημιουργήματα, τις ψυχές».
4ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (V, 29a2-29b2):
«Εάν βέβαια είναι ωραίος ο κόσμος αυτός, και ο Δημιουργός αγαθός, είναι φανερό ότι ο πλάστης απέβλεπε προς το αιώνιο (το αμετάβλητο).
…Και εφ’ όσον αυτά υπάρχουν κατ’ αυτόν τον τρόπον, κατ’ απόλυτο ανάγκη, αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου.
Το βασικότερο λοιπόν καθήκον παντός ερευνητού είναι να ξεκινά από την φυσική αρχή».
Ας δούμε όμως πώς αυτός το ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, έφτιαξε τον κόσμο μας:
5ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
Απόσπασμα από σχόλιο του Πρόκλου (στον Τιμαιο d), Ομιλεί περί αιώνος:
«…Αφ’ ου δηλαδή, έδρεψεν εντελώς μόνος δια τον εαυτόν του ‘το άνθος του νου’ εκ της Πατρικής Δυνάμεως, δύναται να νοεί τον Πατρικόν Νουν και να παραδίδει τον Νουν εις όλας τας πηγάς και αρχάς και να περιδινεί τον άοκνον στρόβιλον και να μένει πάντοτε εν αυτώ».
Εμφανίζεται δηλαδή αυτός ο Δεύτερος Νους/Θεός ‒με κάποιο τρόπο‒ να αρπάζει Ιερά Στοιχεία από τον Πατέρα Του, προκειμένου να λειτουργήσει την δική του δημιουργία.
Αν ανατρέξουμε στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, θα διαπιστώσουμε ότι ο Ευαγγελιστής είναι περισσότερο επικριτικός μαζί του, αφού τον κατηγορεί πως «αυτοκλήθηκε θεός»:
6ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
«Αυτοκλήθηκε λοιπόν θεός και δεν εμπιστευόταν τον χώρο απ’ όπου προήλθε».
Ας δούμε όμως τώρα με ποιο τρόπο αυτός ο Δεύτερος Δημιουργός Νους, έθεσε σε λειτουργία την δημιουργία Του:
7ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
‘ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΚΕΦ. 1
«§ 11. Ο δε Δεύτερος Δημιουργός Νους, ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους, μαζί με τον λόγο έστρεψε τα δημιουργήματά του, κι αυτά άρχισαν να περιστρέφονται από μια αόριστη αρχή, προς ένα απέραντο τέλος». (Το Α και το Ω)
Η Λογική δημιουργία του κόσμου μας ανήκει στον Λόγο (Λογική).
Έτσι περνάμε σε ένα νέο κεφάλαιο για να αναλύσουμε αυτόν τον Λόγο του Δεύτερου Δημιουργού Νου.
Αν λάβουμε όμως υπόψη μας ότι αυτός ο Δεύτερος Δημιουργός Νους (Θεός) «αει γεωμετρεί» τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Λόγο Του, ως κλάσμα:
Ο Λόγος/κλάσμα = Διαίρεση (ο λόγος του κλάσματος), σχάση, διαχωρισμός.
ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΣΥΜΒΟΛΟ/ΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΛΕΞΗ, ΕΚΡΥΒΕ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ.
Έτσι όπως η λέξη Θεός αρχίζει από το συμβολικό γράμμα Θ που είναι το σύμβολο του κόσμου μας σαν ένας κύκλος/αυγό [Ο] όπου μέσα του περιέχει το θείο σπέρμα [ʘ], έτσι και το πρώτο γράμμα της λέξης Λόγος δηλώνει με το σχήμα του ακριβώς αυτή τη σχάση/διαίρεση, με τη δημιουργία των δύο σκελών (Λ) του Λάμδα, σχηματίζοντας το σχήμα μιας ταλάντωσης (Λ).
Αλλά και αν ακόμη ανατρέξουμε στην Αγγλική λέξη WORD = ΛΟΓΟΣ, πάλι διακρίνουμε στο πρώτο γράμμα της λέξης το σύμβολο της ταλάντωσης (W).
Ο Λόγος του Θεού λοιπόν δηλώνει τη δημιουργία της διττότητας, η οποία κυριαρχεί στον κόσμο μας.
Η διττότητα απαρτίζεται από τους δύο πόλους της: τον θετικό και τον αρνητικό.
Τα δύο σκέλη του Λ αντιστοιχούν σ’ αυτές στις δύο θέσεις, οι οποίες διαφορετικά εκφράζουν το «καλό» και το «κακό» του κόσμου μας.
Ανάμεσα στα δύο άκρα/πόλους του Λόγου, εκδηλώνεται η Ταλάντωση η οποία προσπαθεί να συνενώσει το ένα άκρο (+) με το άλλο (-) φέροντας την εναλλαγή.
ΈΤΣΙ, Η ΤΑΛΑΝΤΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ
ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (ΧΙΧ 52d4-53):
«Η δε τροφός της δημιουργίας, η οποία υγραίνεται και πυρακτούται και δέχεται τις μορφές της γης και του αέρος και δέχεται όλες τις συνακόλουθες μεταβολές που υφίστανται αυτά, με συνέπεια να φαίνεται ποικίλη στην όψη.
… Ταλαντευόμενη όμως ανωμάλως προς όλες τις κατευθύνσεις συμβαίνει να σείεται η ίδια από τις ευρισκόμενες μέσα της δυνάμεις, και καθώς εκείνη κινείται, να σείει πάλι αντιστοίχως εκείνα.
Τα δε στοιχεία εκείνα καθώς κινούνται άλλα προς τα εδώ και άλλα προς τα εκεί μεταφερόμενα, διαχωρίζονται, όπως ακριβώς τα κοσκινιζόμενα κατά τη διαδικασία του καθαρισμού του σίτου».
ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΠΩΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑΛΑΝΤΩΝΟΝΤΑΙ.
Από το φως που το χαρακτηρίζουν ως μια ταλάντωση ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου, τα ηλεκτρόνια των ατόμων [Louis de Broglie (1892-1987)], έως και τα νετρίνα των ηλεκτρονίων.
Άλλωστε η θεωρία των κβαντικών χορδών θεωρεί τα θεμελιώδη συστατικά του σύμπαντος, όχι σαν σωματίδια, αλλά σαν χορδές.
Αυτές οι ελεύθερες χορδές δονούνται (ταλαντώνονται).
Οι διαφορετικοί τρόποι δόνησης (ταλάντωσης) της χορδής, αντιπροσωπεύουν και τους διαφορετικούς τύπους των σωματιδίων».
Εκτός όμως από την ύλη, εξίσου ταλαντώνονται και τα συναισθήματα των ανθρώπων ανάμεσα στις ευχάριστες και δυσάρεστες συναισθηματικές καταστάσεις.
Άλλωστε η ΆΝΑΣΣΑ (= ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ) ανάσα, είναι μια ταλάντωση· με την εισπνοή στο ένα σκέλος και την εκπνοή στο άλλο.
Η ταλάντωση συμβολίζεται με το φίδι, επειδή η φυσική κίνηση του φιδιού είναι μια πολύ ξεκάθαρη κυματοειδής ταλάντωση.
Το φίδι είναι ένα σύμβολο που συναντάται πρωτίστως στη Χριστιανική Θρησκεία και ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.
Άρα: ταλάντωση = φίδι = Εωσφόρος
Έτσι καταλήγουμε πως ο Λόγος του Θεού Δημιουργού, γεννά πρωτίστως την ταλάντωση αυτού του κόσμου και ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.
Και η Έλενα Μπλαβάτσκυ γράφει:
«Από την αρχαιότατη εποχή στη Αίγυπτο, η θεά της Μεγάλης Άρκτου και μητέρα του Χρόνου ήταν η Ζώσα Λέξη και ο Σεμπεκ-Κρόνος –του οποίου το αρχέτυπο ήταν ο Κροκόδειλος-Δράκοντας ή προ-πλανητική μορφή του Κρόνου– ονομαζόταν γιος και σύζυγος της. Αυτός ήταν η Λέξη-Λόγος της. …Το επτακέφαλο φίδι είχε περισσότερες από μια σημασίες στις Απόκρυφες διδασκαλίες. Είναι ο επτακέφαλος Δράκος, κάθε κεφάλι του οποίου είναι ένα αστέρι της Μικρής Άρκτου αλλά επίσης και κυρίως ο Όφις του Σκότους του οποίου τα επτά κεφάλια είναι οι επτά Λόγοι, οι αντανακλάσεις του ενός και πρώτου εκδηλωμένου Φωτός του συμπαντικού Λόγου».
Ας δούμε όμως ποιος είναι αυτός ο επτακέφαλος δράκος:
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦ. ΙΒ §3
«Και εφάνη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού, δράκων μέγας κόκκινος, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα, και επί τας κεφαλάς αυτού διαδήματα επτά. …§9. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην».
Έτσι με λύπη διαπιστώνουμε, ότι ο θεός που οι περισσότεροι άνθρωποι εν αγνοία τους λατρεύουν ‒Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΩΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ‒ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΠΕΣΩΝ (ΚΛΕΦΤΗΣ) ΕΩΣΦΟΡΟΣ, μια υποδεέστερη σκοτεινή θεότητα που αδυνατεί να παράγει αποκλειστικά το Αγαθό, επειδή διαθέτει μέσα του και το κακό.
Γι’ αυτό κάποιοι διαπιστώνουν ότι ο υλικός άνθρωπος είναι παιδί/δημιούργημα ενός κατώτερου θεού… το δε υλικό σώμα (ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ) είναι η φυλακή του πραγματικού Ουράνιου Ανθρώπου.
Ο άνθρωπος όμως που αναζητά τον Αληθινό Θεό, θα πρέπει να γνωρίζει αυτή την «λεπτομέρεια» ‒η οποία ΣΚΟΠΙΜΩΣ αποκρύφτηκε‒ και να απευθύνεται για την πνευματική του λύτρωση στον ΠΡΩΤΟ ΑΥΤΟ-ΓΕΝΝΗΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΘΕΟ!


Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές από σχετική εργασία της Αγγελικής Αναγνώστου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;"

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

ΝΑΞΙΑΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ


Προέλευση των ιταλογενών ναξιακών επωνύμων ----
Η ύπαρξη ιταλικής προέλευσης ναξιακών οικογενειακών ονομάτων επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και αποδίδεται σε διάφορες αιτίες:
α) Οι φέροντες τέτοια ονόματα είναι δυνατό να είναι γόνοι οικογενειών με ρίζες από τη Δύση και ιδίως από βορειοϊταλικές πόλεις (π.χ. από τη Βενετία, τη Γένοβα, τη Μπολώνια, τη Βερώνα, το Μιλάνο κ.α.), που είτε εγκαταστάθηκαν στη Νάξο ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα, είτε μετανάστευσαν εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές κατάτην Τουρκοκρατία, χωρίς να αποκλείεται να πρόκειται για απλές επιδράσεις στην ονοματοδοσία τους. Αρχικά όλοι οι Ιταλοί επήλυδες ασπάζονταν το δυτικό δόγμα, ωστόσο με την πάροδο των αιώνων, πολλοί από τους απογόνους τους προσεχώρησαν στην Ορθοδοξία.
β) Περιπτώσεις μικτών γάμων. Παρατηρείται στη μεσαιωνική Νάξο, αλλά και αργότερα το φαινόμενο της σύναψης γάμου μεταξύ ετεροδόξων. Μία από τις βασικές του αιτίες ήταν (ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της λατινικής κυριαρχίας) η δυσχέρεια εξεύρεσης δυτικών γυναικών στο χώρο των Κυκλάδων, με σκοπό το γάμο.
Έτσι παρατηρήθηκε στο Αιγαίο το φαινόμενο της γέννησης παιδιών, που είχαν πατέρα Λατίνοκαι μητέρα Ελληνορθόδοξη, τα οποία ονομάζονταν γασμούλοι, βασμούλοι ή bastardi. Αυτοί δε θεωρούνταν ούτε ελεύθεροι, ούτε σκλάβοι, αλλά μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στους «Φράγκους»και τους Έλληνες.
 Οι γασμούλοι είχαν γενικά τη δυνατότητα να επιλέξουν το δόγμα της αρεσκείας τους, κατά τη συνήθη όμως πρακτική στη Νάξο τα αγόρια, που προέρχονταν από μεικτό γάμο, ασπάζονταν το δόγμα του πατέρα, ενώ τα κορίτσια αυτό της μητέρας, ενώ κατάάλλη εκδοχή, οι γόνοι των μεικτών γάμων -αμφοτέρων των φύλων- στις Κυκλάδες έπαιρναν το δόγμα της μητέρας.
γ) Περιπτώσεις ντόπιων Ελληνορθοδόξων κατοίκων της Νάξου, που για διαφόρους λόγους απέκτησαν επώνυμο ή βαπτιστικό όνομα, προερχόμενο κατά κανόνα από τη βενετσιάνικη διάλεκτο: πιθανόν είτε λόγω στενών σχέσεων με κάποιο φεουδάρχη, το κύρος του οποίου στην τοπική κοινωνία μπορούσε ενδεχομένως να ασκήσει σημαντική επιρροή ως προς την ονοματοδοσία μελών της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας, είτε κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης στο λεξιλόγιο του ντόπιου πληθυσμού ιταλικών λέξεων και εισαγωγής πολλών βαπτιστικών ονομάτων βενετικής προέλευσης. Έτσι τα λατινικής προέλευσης ναξιακά επώνυμα τα διακρίνουμε για λόγους μεθοδολογικούς στις εξής κατηγορίες:
1) Σε επώνυμα γνωστών δυτικών οικογενειών, μέλη των οποίων εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατά τους μεσαιωνικούς και μεταμεσαιωνικούς χρόνους, που σήμερα είτε διατηρούν τη ρωμαιοκαθολική τους πίστη (π.χ. Δελλα-Ρόκκας), είτε έχουν ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα (π.χ. Μπαζαίος).
2) Σε πατριδωνυμικά επώνυμα. π.χ. Βερώνης, Πρίντεζης, Δεγαΐτας.
3) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά βαπτιστικά. π.χ. Ανδριέλλος, Τζαννετής, Τζουάννης, Τζαννίνης, Φραγκίσκος, Φρατζέσκος, Μαράκης, Στάης.
4) Σε αυτά που προέρχονται από παρωνύμια. π.χ. Λυμπερτάς, Τζόβενος.
5) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά επαγγελματικά επώνυμα ή που προήλθαν από τίτλους και αξιώματα της εποχής του Δουκάτου του Αιγαίου και που επιβίωσαν κατά την Τουρκοκρατία. π.χ. Καστελλάνος, Κατζηλιέρης κ.α.
Του Θανάση Κωστάκη (συγγραφέα)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΝΑΞΙΑΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ"

Ποδοσφαιρική ομάδα “Πόντος”:

Ποδοσφαιρική ομάδα “Πόντος”: Απαγχονίστηκαν, για να τιμήσουν τη φανέλα τους------

  Ήταν παιδιά της γης του Πόντου. Δεν έπαιξαν πότε σε μεγάλες οργανώσεις. Δε λατρεύτηκαν ποτέ ως θεοί από το αφιονισμένο πλήθος, δεν είδαν ποτέ τους οπαδούς να γεμίζουν πλατείες και να κλείνουν δρόμους για να εκδηλώσουν την εθνική υπερηφάνεια τους (τι χυδαίες που φαίνονται, ορισμένες φορές, οι λέξεις).

Οι ήρωες (αν ακόμα έχουν, ακόμα, νόημα οι λέξεις) της ομάδας “Πόντος” ήταν καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία(3) της Μερζιφούντας . Οι μαθητές αποφασίσαν να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των Κεμαλικών, αγωνίστηκαν με εμφάνιση που θυμίζει τη γαλανόλευκη (άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα Π. Αυτό θα αποτελέσει τη βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο “δικαστήριο” με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια(4).
Η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους με ρωτάει απεγνωσμένα αν μιλάνε για αυτούς τους ήρωες του ποδοσφαίρου και της πατρίδας στις δεκάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μήπως αναφέρουν ένα μονόστηλο οι δεκάδες αθλητικές εφημερίδες ή τους μνημονεύουν όλα εκείνα τα τέρατα της μνήμης, που θυμούνται ακόμα και το δευτερόλεπτο που σημειώθηκε κάποιο γκολ, σε κάποιον αγώνα, πριν τριάντα χρόνια (ήταν, βλέπετε, πολύ σοβαρό γεγονός για τη μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφική ταινία; κάποιο βιβλίο; ή έστω κάποιο τραγουδάκι τους αναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος το κεφάλι μου.
Μου λέει και μου ξαναλέει τα ονόματα, μήπως και τα έχω ακούσει σε κάποια ιαχή των φιλάθλων
Γ. Θεοχαρίδης,
Χ. Γεωργίου,
Α. Συμεών,
Α. Παυλίδης,
Σ. Ανανιάδης
Κατεβάζω ακόμα πιο ντροπιασμένος το κεφάλι μου.
Τότε εκείνη ανεβάζει το τόνο της φωνή της και ωρύεται: “Τι ηρωικότερο έχει να επιδείξει το Ελληνικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο απ αυτούς τους ήρωες; Καλά οι ξένοι, αλλά τι θα πείραζε, όλες τις ελληνικές ομάδες, να αγωνιστούν για μία μόνο αγωνιστική, με ένα περιβραχιόνιο με το γράμμα Π
Κατεβάζω και άλλο το κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, θα ξανάρθει η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους και με τον αλαφροήσκιωτο τρόπο της θα με ξαναρωτήσει: “γιατί κλαιν τα ματοπήγαδα;” και ακόμα δεν έχω βρει απάντηση. Μήπως κανένας από σας γνωρίζει;
Τι είδανε και κλαίνε αυτά τα πεγαδομάτε;
(1)στίχος από το ποίημα στο Νίκο Ε…1949 (Παρενθέσεις), του Μανόλη Αναγνωστάκη.
(2)κλαίν τα πεγαδομάτε (ματοπήγαδα, τα στόμια των πηγάδιων) στίχος από τον ιερότερο θρήνο του Ελληνισμού: το “Τσάμπασιν” (Πόντος). Για την ιστορία του τραγουδιού δες 24γράμματα ( Ε. εσείς μεταφράζετε)
(3)Το Αnatolia college in Merzifon ιδρύθηκε το 1886. Το 1924 διέκοψε τη λειτουργία στη Μερζιφούντα και μεταφέρθηκε στη Θεσαλλονίκη, όπου και λειτουργεί ως και σήμερα. Η Μερζιφούντα (Μερζιφώνη, Ηλιούπολις) αναφέρεται από τον Στράβωνα για τα περίφημα ιαματικά λουτρά της.Χτίστηκε το 222 π.Χ., στα ερείπια της πόλης Φαζιμούντας, ανάμεσα στους ποταμούς Σκύλακα και Άλυ. Πολλοί τη θεωρούν και ως τη γενέτειρα της Αγίας Βαρβάρας.
(4)Πρόκειται για την πατρίδα του αρχαίου Έλληνα γεωγράφου Στράβωνα (63π.Χ – 23μ.Χ)
Γιώργος Δαμιανός
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποδοσφαιρική ομάδα “Πόντος”:"

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Οι διφορούμενες προφητείες της Πυθίας που επηρέασαν την εξέλιξη της ιστορίας.


Αρχαίοι χρησμοί: Οι διφορούμενες προφητείες της Πυθίας που επηρέασαν την εξέλιξη της ιστορίας.--

Στις μέρες μας οποιαδήποτε αναφορά σε προφητείες θυμίζει επικίνδυνα συνωμοσιολογικές πένες και μεταφυσικά μυαλά, αν και στην αρχαιότητα οι πρόγονοί μας δεν έπαιρναν αψήφιστα τις βουλές των θεών και τα αποκαλυπτικά μηνύματά τους.

Η πρωθιέρεια του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, η εκάστοτε Πυθία, έπεφτε σε έκσταση και μετέφερε τη χρησμοδότηση του θεού προς τον ενδιαφερόμενο, καθώς όλοι έψαχναν να μάθουν τις θεϊκές διαθέσεις για τα σχέδιά τους.

Λακωνικοί, δυσνόητοι, αινιγματικοί και διφορούμενοι, οι χρησμοί της Πυθίας δεν ήταν παίξε γέλασε και η σωστή αποκωδικοποίησή τους ήταν υψίστης σημασίας για τα μελλούμενα του αρχαίου κόσμου, καθώς η απόκοσμη λαλιά της έδινε μορφή και υπόσταση σε εκστρατείες και πολιτικά γεγονότα που άλλαζαν τον τότε γνωστό πλανήτη…

Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο χριστιανισμός και η ειδωλολατρία

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας της πρωτοβυζαντινής περιόδου Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, περισσότερο γνωστός ως Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Ιουλιανός ο Αποστάτης, ανέβηκε στο τιμόνι της Ρώμης το 361 μ.Χ., σε μια εποχή που ο χριστιανισμός κέρδιζε ολοένα και περισσότερο έδαφος στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Παρά ταύτα, ο νέος καίσαρας όχι μόνο αποκήρυξε τη νέα πίστη αλλά έκανε και ό,τι περνούσε από το χέρι του για να την υπονομεύσει, καθώς ήταν ο μόνος παγανιστής αυτοκράτορας μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Έχοντας λάβει ευρύτατη κλασική παιδεία, ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός δεν έβλεπε με καλό μάτι την εξάπλωση του χριστιανισμού, τον οποίο θεωρούσε ασύμβατο με τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ήθελε διακαώς την επιστροφή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην εθνική θρησκεία και προσπάθησε όχι μόνο να αναβιώσει τα ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα αλλά και να περιστείλει δραστικά την απήχηση του χριστιανισμού στα λαϊκά στρώματα.

Αφού αποκατέστησε λοιπόν επισήμως την εθνική θρησκεία το 362 μ.Χ. και απαγόρευσε σε χριστιανούς να διδάσκουν την κλασική παιδεία, στράφηκε κατόπιν στο Μαντείο των Δελφών θέλοντας να αναβιώσει την παλιά του δόξα. Αφού εκχώρησε στο μαντείο πλήθος προνομίων αλλά και τακτές εισφορές, έστειλε έναν έμπιστό του γιατρό, τον Ορειβάσιο, να συναντήσει την Πυθία και να τη συμβουλευτεί για τον καλύτερο δυνατό τρόπο αναβίωσης της αίγλης του μαντείου.

Παρά τις προσπάθειες του Ιουλιανού να επαναφέρει τα ήθη και τα έθιμα των αρχαίων Ελλήνων και να ξαναζωντανέψει το μαντείο, η απάντηση της Πυθίας (στον τελευταίο ποτέ χρησμό που έδωσε) θα σήμανε το τέλος του ιερού, το οποίο και εγκαταλείφθηκε τελικά. Όπως μας παραδίδει ο χριστιανός ιστορικός Φιλοστόργιος, η Πυθία αποφάνθηκε: «Είπατε τω βασιλήι , χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ» («πέστε του βασιλιά: γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε προφητικιά έχει δάφνη μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη» - μετάφραση Ν. Καζαντζάκη).

Η Πυθία προφήτευσε όχι μόνο το δικό της τέλος αλλά και την πτώση όλων των παλιών θεών. Όσο για τον Ιουλιανό, σε λιγότερο από 20 μήνες αργότερα θα ήταν κι αυτός παρελθόν, καθώς σε εχθροπραξία με τους Πέρσες το 363 μ.Χ. θα τρυπιόταν πισώπλατα από το δόρυ στρατιώτη και θα άφηνε την τελευταία του πνοή στη σκηνή του. Μαζί του πέθανε και ο παλιός κόσμος…

Ο Φίλιππος της Μακεδονίας και ο έλεγχος της Δελφικής Αμφικτιονίας

Ο πανίσχυρος μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος Β’ ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά βασίλεια της εποχής, θέτοντας ουσιαστικά τις βάσεις για την κατοπινή αλεξάνδρεια εκστρατεία. Και βέβαια από τη στιγμή που εδραιώθηκε στον θρόνο της Μακεδονίας και ενοποίησε το βασίλειό του, δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσει την πανελλήνια αίγλη του Μαντείου των Δελφών, θέλοντας τώρα να αποσπάσει την εύνοια του Απόλλωνα αλλά και του σημαντικότερου θρησκευτικού κέντρου του κοινού των Ελλήνων.

Η ευκαιρία που τόσο έψαχνε του παρουσιάστηκε με τον Γ’ Ιερό Πόλεμο, όταν οι Φωκείς άρπαξαν τα χρήματα του μαντείου και ο Φίλιππος θέλησε να επαναφέρει τη νομιμότητα οδηγώντας τα στρατεύματά του κατά των ιερόσυλων Φωκέων. Ο ευσεβής Φίλιππος κατέφτασε με τους δαφνοστεφανωμένους οπλίτες του στο Μαντείο των Δελφών ως ελευθερωτής, έχοντας σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο της Δελφικής Αμφικτιονίας. Την απέκτησε σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Δημοσθένης να κατηγορεί τώρα την Πυθία ως «φιλιππίζουσα» (όπως μας λέει ο Πλούταρχος)!

Η Πυθία τον αντάμειψε με έξι χρησμούς για τα μελλούμενα, αν και εδώ μας ενδιαφέρει αυτός που απέσπασε το 359 π.Χ., όταν η πρωθιέρεια του παρήγγειλε: «Αργυρέαις λόγχαισι μάχου και πάντα κρατήσεις». Ο Φίλιππος κατάλαβε σωστά πως η Πυθία δεν αναφερόταν στις λόγχες των στρατιωτών του αλλά στα ασημένια νομίσματα που είχε μόλις κόψει, καλώντας τον ουσιαστικά να αποκτήσει οικονομική δύναμη παρά στρατιωτική υπεροχή.

Τα ορυχεία ασημιού και χρυσού των γειτονικών βασιλείων (όπως των Θασίων) μπήκαν έτσι στο στόχαστρό του και σύντομα τα απέκτησε, επιστρατεύοντας πια τον πλούτο του για πολιτικές δωροδοκίες, οι οποίες μετατράπηκαν στον ακρογωνιαίο λίθο της φιλίππειας διπλωματίας. Τα πλούσια κοιτάσματα του Παγγαίου σε χρυσό και άργυρο του έδωσαν την υπεροχή που τον εκτίναξε στον ρόλο του ρυθμιστή των ελληνικών πραγμάτων, συμβάλλοντας όσο τίποτε άλλο στην κοσμοκρατορία των Μακεδόνων…

Ο Γρίνος και η ίδρυση της Κυρήνης

Η αποικία της Θήρας στη Βόρεια Αφρική ήταν ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά, εμπορικά και θρησκευτικά κέντρα του ελληνικού κόσμου ήδη από την ίδρυσή της κατά το 630 π.Χ. Και μάλιστα όλα έγιναν όπως τα παρήγγειλε το Μαντείο των Δελφών, καθώς το αρχικό «όχι» του βασιλιά Γρίνου θα έφερνε πολλές αναποδιές στο βασίλειό του!

Ο χρησμός του Απόλλωνα το 639 π.Χ. προς τον βασιλιά της Θήρας Γρίνο (αναφέρεται τόσο στον Ηρόδοτο όσο και τον ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο), όταν ο τελευταίος απευθύνθηκε στο Μαντείο των Δελφών για τα δεινά που έπλητταν το νησί του, τον κάλεσε να αποικήσει τη Λιβύη. Ο βασιλιάς αρνήθηκε όμως λέγοντας πως είναι πολύ γέρος για τέτοιες περιπέτειες, την ίδια ώρα που δεν γνώριζε καν πού είναι η Λιβύη!

Κι έτσι αμέλησε τον χρησμό, αν και η θεϊκή μήνη θα έπεφτε σύντομα στη Θήρα μαστίζοντάς τη με εφτά χρόνια ξηρασίας. Όταν ο Γρίνος απευθύνθηκε ξανά στους Δελφούς, η Πυθία του θύμισε με νόημα τον παλιότερο χρησμό, πείθοντας έτσι τον Γρίνο να επιδοθεί στην εκστρατεία τόσο για την ανεύρεση της Λιβύης όσο και την κατάκτησή της!

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο δεύτερος αυτός χρησμός δόθηκε απευθείας στον Βάττο Α’, τον ιδρυτή της Κυρήνης και πρώτο έλληνα βασιλιά της Αφρικής, που είχε πάει στους Δελφούς ως φέρελπις νέος της Θήρας. Ο νεαρός έψαχνε να βρει θεραπεία για τα προβλήματα που είχε στον λόγο του και το μαντείο τον συμβούλευσε να εκστρατεύσει στη Λιβύη για να βρει τη λαλιά του! Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος, ο Βάττος δυσανασχέτησε με τη χρησμοδότηση, λέγοντας εξοργισμένος ότι ήθελε να λύσει το προσωπικό του πρόβλημα και η Πυθία του έδινε εντολή να κάνει ανέτοιμος μια πολεμική εκστρατεία και μάλιστα σε ένα μέρος που κανένας δεν γνώριζε!

Ο Βάττος έφυγε με δυο καράβια όλα κι όλα, αποίκησε την Κυρήνη και βρήκε τελικά τη μιλιά του, αφού σύμφωνα με τον Παυσανία είδε ένα λιοντάρι «και τρόμαξε τόσο πολύ που λύθηκε η γλώσσα του»…

Ο Ονομάκριτος και οι πλαστογραφίες του

Ο αρχαίος κόσμος διαμορφώθηκε στο γενικό του περίγραμμα από τις ξακουστές εκστρατείες των Περσών και των Ελλήνων, καθώς στρατηλάτες όπως ο Ξέρξης και ο Μέγας Αλέξανδρος συνέβαλαν με τις κατακτήσεις τους τα μέγιστα στην επαφή ετερόκλητων λαών, πυροδοτώντας πολιτισμικά δάνεια, την ανάπτυξη του εμπορίου και την προαγωγή της γνώσης. Κι αν δεν ήταν μάλιστα οι τουλάχιστον ύποπτες προφητείες του χρησμολόγου Ονομάκριτου, ο κόσμος ενδέχεται να ήταν τελείως διαφορετικός!

Για τον αθηναίο ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ., ο Ηρόδοτος μας λέει ότι απασχολούνταν στην αυλή του τυράννου Πεισίστρατου σκαρώνοντας στιχάκια που θα έμεναν τελικά γνωστά ως «Ορφικά» (πολλοί ιστορικοί αποδίδουν πράγματι στον Ονομάκριτο την ιερή γραμματεία του Ορφισμού!), αλλά και καταγράφοντας για πρώτη φορά τα ομηρικά έπη. Το μόνο πρόβλημα; Ότι οι σύγχρονοί του τον κατηγορούσαν ότι συμπεριλάμβανε και δικούς του χρησμούς στη συλλογή του ποιητή και χρησμοθέτη Μουσαίου (που λεγόταν πως ήταν μαθητής του ίδιου του μυθικού Ορφέα)!

Ο Ονομάκριτος επιμελήθηκε τη συλλογή των χρησμών του Μουσαίου κατά τη διακυβέρνηση του Ίππαρχου και πρέπει να προσέθεσε πολλά δικά του στοιχεία (όπως αναφέρει και ο Παυσανίας), καθώς για την υπόθεση αυτή εκτοπίστηκε από την Αθήνα. Δεν ξέχασε όμως ποτέ τον εξοστρακισμό του και όταν βρήκε τελικά άσυλο στην Περσία, έπεισε τον Ξέρξη με ένα νέο σώμα πλαστών χρησμών να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας!

Ο Ονομάκριτος, που παρουσιάστηκε στον πέρση βασιλιά ως κάτοχος όλης της ελληνικής γνώσης, προφήτευσε βολικά την εμφατική νίκη των Περσών έναντι των Ελλήνων, καθώς έτσι έλεγαν τα σημάδια (του!). Ο Ξέρξης πείστηκε για το νικηφόρο της εκστρατείας του, την οποία βάσισε λίγο πολύ σε ένα ψέμα! Την ίδια ώρα, οι πλαστοί ορφικοί ύμνοι του Ονομάκριτου έχουν φέρει τα πάνω κάτω στη φιλολογία, καθώς δεν είναι δυνατόν πια να διακριθούν τα αυθεντικά θρησκευτικά άσματα από τις παραχαράξεις του αθηναίου ποιητή…

Ο Λυκούργος και το σπαρτιατικό πολίτευμα

Το αν ο βασιλιάς της Σπάρτης και μεγάλος νομοθέτης ήταν πράγματι ιστορικό πρόσωπο ή μυθολογική μορφή είναι κάτι που συνεχίζει να προκαλεί τριγμούς στην Ιστορία, καθώς αγνοούμε ακόμα και την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε και έδρασε. Ο Αριστοτέλης τον τοποθετεί στα χρόνια του Ιφίτου, περί το 884 π.Χ. δηλαδή, ενώ ο Ξενοφών τον θέλει να ζει περισσότερα από 200 χρόνια νωρίτερα, κατά την περίοδο των Ηρακλειδών.

Παρά τις ιστοριογραφικές περιπέτειες, ο βασιλιάς της Σπάρτης ήταν υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της πολιτείας των Λακεδαιμονίων θέτοντας τις θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος, αν και ό,τι έκανε, το έκανε κάτω από την καθοδήγηση του Μαντείου των Δελφών. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Λυκούργος κατέληξε στη νέα του νομοθεσία («Ρήτρα») υπό την άμεση επίβλεψη της Πυθίας, εγκαθιδρύοντας τελικά ένα καθεστώς πολιτικής και κοινωνικής ευνομίας.

Όταν γέρασε μάλιστα και ένιωθε πως είχε φτάσει στα τελευταία του, επικαλέστηκε και πάλι το Μαντείο των Δελφών για να δεσμεύσει τους εφόρους και τον λαό του στη νομοθεσία του. Τους ζήτησε να του ορκιστούν πως αν δεν τους έφερνε αυτοπροσώπως νέο χρησμό από τους Δελφούς, τότε θα ίσχυε για πάντα το πολίτευμα που τους είχε παραδώσει. Εννοείται ότι έφυγε από τη Σπάρτη και δεν επέστρεψε ποτέ, κάνοντας τη λυκούργεια «Ρήτρα» να ζήσει για περισσότερα από 500 χρόνια…



Το ίδιο έκανε εξάλλου και ο Σόλων ο Αθηναίος για να εγκαθιδρύσει νομοθετικά τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία και να ανατρέψει τους ανηλεείς Δρακόντειους Νόμους: επικαλέστηκε χρησμό του Μαντείου των Δελφών για να φέρει τις σαρωτικότερες αλλαγές που είχε δει ποτέ δημοκρατική μεταρρύθμιση!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι διφορούμενες προφητείες της Πυθίας που επηρέασαν την εξέλιξη της ιστορίας."

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Η Συνθήκη της Λωζάνης και ο χαλίφης Ερντογάν


-του Λεωνίδα Κουμάκη*---
Και ξαφνικά σεισμός: Ο ψευτο-χαλίφης Ερντογάν δήλωσε πως δεν του αρέσει πλέον η Συνθήκη της Λωζάνης. Γιατί η Τουρκία «ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923», γιατί «μας ανάγκασαν να δεχθούμε τη Συνθήκη της Λωζάνης» και γιατί «Παραχωρήσαμε τα νησιά μας» (εννοεί τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου). Έτσι απλά. 


Μετά από ένα σχεδόν αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) - μια πολυμερή Διεθνή Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη. 

Με άλλα λόγια, η Τουρκία, μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, άρπαξε όσα εδάφη εξασφάλισε με την υπογραφή της συνθήκης (Ανατολική Θράκη, τα Ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία και «φουσκωμένα» σύνορα της Τουρκίας με το Ιράκ), «απαλλάχτηκε» από εκατομμύρια χριστιανών της Μικράς Ασίας, υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να εγκαταλείψει την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, «μάντρωσε» πολλά εκατομμύρια Κούρδων και άλλων εθνοτήτων μέσα στην «Τουρκική ταυτότητα», κατεξευτέλισε συστηματικά όλες ανεξαιρέτως τις υποχρεώσεις που ανέλαβε από την Συνθήκη, αλωνίζει προκλητικά μέσα στο Αιγαίο, καθοδηγεί με εντεινόμενη επιθετικότητα τους πράκτορες της ΜΙΤ τους οποίους έχει σκορπίσει μέσα στην Ελληνική Θράκη, δεν έχασε ευκαιρία πισώπλατης μαχαιριάς όταν αισθανόταν ασφαλής και μετά από όλα αυτά, και πάρα πολλά άλλα, έρχεται ο ψευτο-χαλίφης της Άγκυρας ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου 2016 και μας λέει τώρα πως δεν «συμφέρει» πλέον στην Τουρκία η Συνθήκη της Λωζάνης!!  

Η επικίνδυνη αυτή κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας και η ξαφνική έκρηξη του ψευτο-χαλίφη της Άγκυρας μόνο τυχαία δεν είναι

Η ανατολίτικη πονηριά του γνωρίζει πολύ καλά ότι η Τουρκία έχει παραιτηθεί πανηγυρικά, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης, από κάθε δικαίωμα στην μαρτυρική Κύπρο ενώ η λύση του Κυπριακού πλησιάζει, με ορατό το ενδεχόμενο απόσυρσης των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής αλλά και σημαντικού αριθμού εποίκων.

Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η Συνθήκη της Λωζάνης επιβάλλει στην Τουρκία αποστρατικοποίηση της ζώνης των στενών, κάτι που της φάνηκε ιδιαίτερα επώδυνο της περίοδο της κρίσης των σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας μετά την κατάρριψη του Ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους. 

Τέλος –και πιο σημαντικό- γνωρίζει πως η Αιγυπτιακή κυβέρνηση έχει καταλήξει στην απόφαση να προχωρήσει σε υπογραφή συμφωνίας με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων ανάμεσα στις δυο χώρες σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας η οποία επιβάλλει τον συνυπολογισμό της επήρειας του Καστελόριζου στις θαλάσσιες ζώνες. Το γεγονός αυτό βάζει ταφόπετρα στα όνειρα της Τουρκίας να καταστεί αυτόκλητος συνέταιρος της Ελληνικής και Κυπριακής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Στις 7 Σεπτεμβρίου 2016 το άρθρο μας «Η «προσέγγιση» Ρωσίας – Τουρκίας» κατέληγε με την πρόβλεψη πως «η ώρα που η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν την «κατάλληλη ευκαιρία» να αντιμετωπίσουν άπαξ διαπαντός την διαρκή νέο-οθωμανική επιθετικότητα και τον παράλογο επεκτατισμό της Ισλαμικής Τουρκίας, πλησιάζει. Και η χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμη σε όλα τα «μέτωπα» που η Τουρκία κρατάει ανοιχτά με την απειλή χρήσης βίας εδώ και δεκαετίες». 

Οι δηλώσεις Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης, η απόπειρα «εξαγωγής κρίσης» προς την Ελλάδα και «συσπείρωσης» του εσωτερικού μετώπου της Τουρκίας με ένα διαχρονικά δημοφιλή «στόχο» ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενος από όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Άλλωστε η γενικότερη κατάσταση του γειτονικού γίγαντα με τα γυάλινα πόδια είναι σε όλους γνωστή: 

Η Τουρκία βρίσκεται απομονωμένη από εχθρούς και φίλους. Οι γερές «πλάτες» των «συμμάχων» μας που της επέτρεψαν να εισβάλλει εκ του ασφαλούς στην μαρτυρική Κύπρο, δεν υπάρχουν πλέον. Επί πλέον, αντιμετωπίζει ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες νέων, αθώων, ανθρώπων. Μπήκε στην κόλαση της Συρίας ελπίζοντας σε εδαφικά και πολιτικά οφέλη, παραγνωρίζοντας όμως τους τεράστιους κινδύνους να εγκλωβιστεί με δυσανάλογα μεγάλες απώλειες. Η Τουρκική οικονομία μετά το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό και την αστάθεια από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, υποβαθμίζεται συνεχώς από όλους τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Η εσωτερική κατάσταση οδεύει επικίνδυνα σε μια ολοκληρωτική δικτατορία με συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων Τούρκων κάθε «επαγγέλματος» – από στρατιωτικούς, πανεπιστημιακούς και δικαστικούς μέχρι δημοσιογράφους, δημόσιους υπάλληλους ή υπαλλήλους της ΜΙΤ.  

Ένας Τούρκος πολιτικός που μπήκε στην πολιτική πριν από 20 περίπου χρόνια «ξυπόλητος», σήμερα θεωρείται από τους πλουσιότερους πολιτικούς του κόσμου (περιοδικό Forbes), έχοντας μετατρέψει ολόκληρη την Τουρκία σε μια  προσοδοφόρα οικογενειακή επιχείρηση, χωρίς να μπορεί να τον καταγγείλει κανείς.

Συνεπώς όλες οι γενικότερες συνθήκες είναι ώριμες και κατάλληλες από κάθε άλλη φορά. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε προετοιμαστεί σωστά ώστε να βάλουμε επί τέλους ένα τέλος στην διαρκή επιθετικότητα της Τουρκίας που εγκαινιάστηκε μετά την εισβολή στην Κύπρο του 1974.

Ευχόμαστε ολόψυχα πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας να αποδειχτούν άξιοι των περιστάσεων που παρουσιάζονται όχι συχνότερα από κάθε 100 χρόνια. Ευχόμαστε ολόψυχα να αξιοποιήσουν με επιτυχία την θετική συγκυρία που βρίσκεται διαμορφωμένη. Αυτό άλλωστε, είναι κάτι που θα το ανακαλύψουμε στην πράξη πολύ σύντομα…

________________________________________________________________

* Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα - Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο του 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».

 






ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Συνθήκη της Λωζάνης και ο χαλίφης Ερντογάν"

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Η μεγαλύτερη ντροπή στα χρόνια τη ελληνικής δικαιοσύνης.

Η μεγαλύτερη ντροπή στα χρόνια τη ελληνικής δικαιοσύνης ήταν η δίκη του Κολοκοτρώνη------

Φωτογραφία www.mixanitouxronou.gr Θα συνεχίσουμεσήμερα την αναφορά μας στον μεγαλύτερο ήρωα του ΄21, τον Γέρο του Μοριά και στην πρωτοφανή περιπέτεια που είχε, όταν οι βαυαροί πραιτοριανοί και οι Έλληνες πράκτορες τους, έβαλαν στόχο να μην αφήσουν ρουθούνι ζωντανό ανάμεσα στους ελευθερωτές της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό. 

Στα προηγούμενα κείμενα μας περιγράψαμε τις πρωτοφανείς συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Κολοκοτρώνης συνελήφθηκε και οδηγήθηκε, μαζί με τον εξάδελφο του Δημήτριο Πλαπούτα, στις φυλακές του Ίτς Καλέ. Σήμερα θα δούμε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες απ’ όσα τραγικά ακολούθησαν.
Σύμφωνα με το νόμο έπρεπε μέσα σε 24 ώρες από τη σύλληψη των Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα (που πραγματοποιήθηκε εν αγνοία των Ελλήνων υπουργών) να τους φανερώσουν την αιτία που τους πιάσανε. Ωστόσο οι δύο Αρχιστράτηγοι της επανάστασης περίμεναν τρεις ολόκληρους μήνες για να τη μάθουν! 
Η αλήθεια είναι ότι η δικαιοσύνη στην πατρίδα μας αμέσως μετά την απελευθέρωση (;) στεκόταν, ταιριαστή με τη δικαιοσύνη του γερμανού νομοδιδάσκαλου Μάουρερ και του εγγλέζου «ηθικοφιλόσοφου» Μάσσων (στην πορεία του χρόνου, και οι δυο τους αποδείχθηκαν βρομεροί ανθέλληνες). Τα γεγονότα απέδειξαν ότι η πραγματική αιτία της καθυστέρησης οφειλόταν στην προσπάθεια των βαυαρών να ανακαλύψουν ή επί το ακριβέστερο να δημιουργήσουν ψευδομάρτυρας, πότε φοβερίζοντας και άλλοτε λαδώνοντας, όπως παραδέχθηκε και ο πρεσβευτής της Πρωσίας στο Ναύπλιο, Λούτζι.
Ο Μάσσων ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβλεπε τον Κολοκοτρώνη (εκτός φυσικά από τους δεσμοφύλακες), ύστερα από τόσους μήνες που ήταν κλεισμένος στην φυλακή!
Μόλις κάθισε μαζί του άρχισε να παίζει την κωμωδία που είχε προμελετήσει. Ύστερα από τα τόσα τρομερά που παρουσιάστηκαν που τα δημιούργησαν οι βαυαροί και οι Έλληνες χαφιέδες τους, ο Κολοκοτρώνης αναρωτήθηκε ποια είναι αυτά τα φοβερά που ανακάλυψε η δοτή κυβέρνηση των βαυαρών! «Υπόσχομαι τιμίως» του είπε ο Μάσσων, «αν ομολογήσεις την αλήθεια, πως όχι μονάχα θα σε συγχωρέσει η κυβέρνησις αλλά θα σε στεφανώσει μ’ όσα αγαθά δε φαντάζεσαι».
 Όπως γράφει ο Φρανζής, «λαμπρότατα και στεφάνους εννοούσεν ο Μάσσων την προπαρασκευήν της λαιμητόμου (Γκιλοτίνα) υπό την οποίαν ήλπιζε να θέση τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη, και άλλους».
Βλέποντας ο Μάσσων πως δεν είχε τίποτα να πετύχει από τον πεισματάρη Γέρο του Μοριά, έφυγε για να δει τί θα μπορούσε να ψαρέψει από τους άλλους φυλακισμένους, μεταξύ τους και ο Δημήτρης Πλαπούτας και άλλοι πολλοί.
 Ο Μάσσων δεν σταμάτησε ούτε στιγμή τις ανακρίσεις του, προσπαθώντας αδιάκοπα να ψάχνει για ψευδομάρτυρες κατηγορίας! Άμα λοιπόν άρχισε τις ανακρίσεις ο Μάσσων και «συνήλθε στο Ναύπλιο ένα μέρος ψευδομαρτύρων», με τα πολλά αποφασίστηκε να κριθούν ο Κολοκοτρώνης κι ο Πλαπούτας από το εγκληματικό δικαστήριο του Ναυπλίου, φροντίζοντας η σύνθεση του δικαστηρίου να ήταν ολότελα εχθρική στους κατηγορουμένους.
 Από τους δικαστές που απαρτίζανε το δικαστήριο η αντιβασιλεία λογάριαζε ως πιο φανατικούς εχθρούς των κατηγορουμένων τους Πολυζωίδη και Τερτσέτη! Τα γεγονότα απέδειξαν ότι έπεσαν πολύ έξω, αφού βασιλιάς γι΄ αυτούς τους τεράστιους δικαστές αναδείχτηκε η συνείδηση τους!!! Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας νίκησαν τον τούρκο δυνάστη. Πολυζωίδης και Τερτσέτης νίκησαν την αδικία των ξένων που ήθελαν να μας κυβερνούν (όπως θέλουν και σήμερα) σαν δούλους ….
Με την έναρξη της δίκης Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας ζητούν εξαίρεση των δικαστών Δημήτρη Βούλγαρη και Φωκά Φραγκούλη (ο άλλος ήταν ο Δημήτρης Σούτσος), επειδή πριν αρχίσει η δίκη και οι δύο τους εξέφρασαν γνώμη καταδικαστική! Τέσσερα ήταν τα «εγκλήματα» των Κολοκοτρώνη-Πλαπούτα, όπως διαβάζουμε στη σελ 166 στο βιβλίο του Δ, Φωτιάδη «Η Δίκη του Κολοκοτρώνη»: Γύρεψαν να «καταργήσουν το καθεστώς πολίτευμα του Έθνους», «παρεκίνησαν εις ληστείαν διαφόρους αρχιληστές» για να παραλύσουν τη βασική εξουσία και να ετοιμάσουν εμφύλιο πόλεμο, υπόγραψαν αναφορά σε ξένη δύναμη (τη Ρωσία) όπου μ’ αυτή γύρευαν την κατάργηση της αντιβασιλείας και ότι βοήθησαν τον κόντε Ρώμα στα σχέδια του να ζητήσουν οι Έλληνες από το βασιλιά της Βαυαρίας ν΄ ανακαλέσει τους δύο αντιβασιλείς δίνοντας στον τρίτο (Άρμανσπεργκ) όλη την εξουσία.
Επρόκειτο ασφαλώς για τεράστια ψέματα, αφού όπως είναι γνωστό ο Κολοκοτρώνης, ακόμα κι όταν στυγεροί εγκληματίες «αγωνιστές», δολοφόνησαν το 1824 τον γιο του Πάνο (εξαιρετικό πολεμιστή και μεγάλη ανιδιοτελής μορφή της επανάστασης), για το καλό της πατρίδας, δεν θέλησε να εκδικηθεί τους δολοφόνους του! 
Γιατί όπως χαρακτηριστικά έλεγε, δυο φορές βαφτίστηκε στη ζωή του: την μια με λάδι για να γίνει Χριστιανός και την άλλη με αίμα για τη λευτεριά της πατρίδας! Και για το καλό της πατρίδας θυσίαζε τα πάντα ο Κολοκοτρώνης!
Ο Γέρος του Μοριά, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα ζούσε απογοητευμένος λίγο έξω από το Ναύπλιο σε ένα ταπεινό σπιτάκι στην Πρόνοια, κοντά στην εκκλησιά του Άη Θεόδωρου που ο ίδιος έκτισε. 
Εδώ αποτραβήχτηκε ο μπροστάρης της απελευθέρωσης όταν ήρθαν οι Βαυαροί και κατάλαβε πως δεν τον γούσταραν, χωρίς να έχει καμία σχέση με όλα τα τραγικά που συνέβαιναν καθημερινά! «Ό,τι μπορούσα έκανα», γράφει στην σελίδα 196 των απομνημονευμάτων του που υπαγόρευσε στον Τερτσέτη. «Έκαμα το χρέος μου προς την πατρίδα και εγώ και όλη η φαμελιά μου. Είδα την πατρίδα μου ελεύθερη, είδα εκείνο οπού ποθούσα και εγώ και ο πατέρας μου και ο πάππος μου και όλη η γενεά μου, καθώς και όλοι οι Έλληνες. Απεφάσισα να πάω εις ένα περιβόλι, οπού είχα έξω από τ’ Ανάπλι. Επήγα, εκάθισα και απερνούσα τον καιρό μου καλλιεργώντας, και ευχαριστούμην να βλέπω να προοδεύουν τα μικρά φυτά οπού εφύτευα».
Οι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Δημήτριος Πλαπούτας καταδικάζονται τελικά εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας!
 Την απόφαση υπογράφουν οι Δ. Βούλγαρης, Κ. Σούτσος Και Φ. Φραγκούλης. Στα «πρακτικά» της δίκης δεν θα βρεις ποτέ την απόφαση. Στο τέλος της όμως θα βρεις δύο λευκά μέρη που άφησαν οι συντάχτες για να μπουν οι υπογραφές του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη που με τη βία τους κάθισαν στις έδρες τους. «Τα λευκά αυτά μέρη του χαρτιού», γράφει ο Δ. Φωτιάδης, «είναι ίσαμε και σήμερα η μεγαλύτερη δόξα της δικαιοσύνης της πατρίδας μας».
Τελικά η θανατική ποινή με απόφαση του Όθωνα (που φοβήθηκε τη θύελλα των ταραχών και των εξεγέρσεων που θα ακολουθούσαν των εκτελέσεων – Την ίδια ανησυχία εξέφρασαν και οι πρόξενοι της Αγγλίας, Ρωσίας και Βαυαρίας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και όχι γιατί αγαπούσαν την Ελλάδα), μετατράπηκε σε κάθειρξη 20 ετών. Όταν το άκουσε ο Κολοκοτρώνης είπε πάλιν τον ευτράπελο λόγο του: «θα τον γελάσω τον βασιλιά, δεν θα ζήσω τόσους χρόνους …». Την άλλη μέρα τους ανέβασαν στο Παλαμήδι. Εκεί όπου για ένδεκα μήνες έζησαν ένα πραγματικό κολαστήριο! Η δίκη και η καταδίκη των δύο από τους πιο γενναίους οπλαρχηγούς του ’21 θα αποτελεί, στους αιώνες των αιώνων, μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι τη μεγαλύτερη) ντροπές της ελληνικής δικαιοσύνης.

Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μεγαλύτερη ντροπή στα χρόνια τη ελληνικής δικαιοσύνης."

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ!!


                                   Για το Αρχείο κάθε Έλληνα.! 



11 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας απεβιβάσθη στην Αίγινα.

Ο Γ. Τερτσέτης στα « Απόλογα για τον Καποδίστρια » περιγράφει συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη: 

«Είναι καιροί πού πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο.

Είδα πολλά είς την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τί παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδή…

«Ζήτω ο κυβερνήτης ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!»
εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά
κατεβασμένα από τις σπηλιές.

Μαυροφορεμένες γυναίκες, γέροντες μου εζητούσαν να αναστήσω τους πεθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και σεις με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν και κυβέρνησις και ως πρέπει ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει και αποθαμένους διατί διορθώνει την ζημία του θανάτου και της αδικίας.

Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχη συνείδησι, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας.
 
“…Ώς ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει είς πολλούς κινδύνους ακόμη ή ελληνική ελευθερία.

Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους.

Τίνος κράτους;

Μετρούμε είς τα δάκτυλα την επικράτειάν μας.

Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα.

Ο Ιμπραΐμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας την Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατό καί από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα πολεμικά καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειότερους των Ελλήνων.

Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους;

Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους πρίν σπαρθή ακόμα το γέννημα, ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι; σκόρπιοι είς τα βουνά και εις τα σπήλαια.

Το δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες
χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη είς τους
Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμε με την ίδια απόφασι ως την ελευθερώσαμε καί από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου. 

Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου καί των δακρύων παρά άλλο.

Ο θεός μου τάδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάση.

Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή, περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα… 

Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών.  

Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.” 



Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ!!"
Related Posts with Thumbnails