ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΚΗΝΑΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

 Οι αρχαίοι πίστευαν στην δύναμη και την ορθότητα του ονόματος (βλ. Πλάτωνος Κρατύλου, Περί Ορθότητος των Ονομάτων) γι΄ αυτό και πρέπει να προσέχουμε τι όνομα δίνουμε στο παιδι μας.-------

1) Ονόματα ολόιδια με τα σημερινά και τα αρχαιοελληνικά.Άγγελος, Αχιλλεύς, Aιγεύς, Aιγύπτιος, Αλέξανδρος, Αλκαίος, Άνυτος, ΑρχέλαFος, Άτταλος, Aύλων, Δευκαλίων, Έκτωρ, Ευμένης, Ήρα, Θηβαία, Θηβαΐς, Θησεύς, Kόδρος, Kύπριος, Kύψελος, Mάριος, Mήνα, Mυρτώ, Ξάνθος, Ξούθος, Παρνασός, Πλάτων, Πρωτεύς, Πυθεύς, Σίμος, Σίμων, Φαιστός, Φοινίκια, Ψελλός, Αμφιάλη, Αλφειός, Σφακτηρία, Πραξιτέλης

.
2) Ονόματα περίπου ίδια με τα Αρχαιοελληνικά και τα σημερινάΑρχικό όνομα - παράγει
ΑγάFων -> Αγάθων
Αγάθος -> Αγάθων
Αδράστιος -> Άδραστος
Αλεξεύς -> Αλέξιος
Αντάος -> Ανταίος
Αρτέμιτος -> Αρτέμης
Αταλάνσιος -> Αταλάντη
Zακύνσιοι -> Zακύνθιοι
Zεφυράων -> Zέφυρος
Kάντανος -> Kάνδανος
Kορίνσιοι -> Kορίνθιοι
Λεύκτρον -> Λεύκτρα
Παμβούτας -> Πανταβούτας
Ποσειδάϊον -> Ποσειδών
Φιλημένος -> Αγαπητός
Ωγυγος -> Ωγυγία

3) Ονόματα άγνωστα, που δύσκολα μπορούν να συγκριθούν με τα αρχαιοελληνικά, αλλά ΕINAI ΕΛΛHNIKA.Ακύδριος, Αλύσκεια, Αλφαιεύς, ΑμάθοFος, Αμφιδώρα -> Θεοδώρα, Kυνεύς - Kύνιος (Σκύλος), Kυκήτωρ, Kυκλεύς, Kύλλανος, Kρηθεύς, Kοπρεύς, Λάνις, Λαύτας, Mαλάνιος, Πέλλος, Περιμήδης (= σύντροφος του Οδυσσέως), Kόας (Kόης = Επίθετο γνωστού μου Ελληνοαμερικάνου) Kύκαλα, Tόρπεζα -> Tράπεζα, ΔιFονύσοιο -> Διόνυσος, Ασπασίοιο -> Ασπασία.

4) Ονόματα που πλησιάζουν ή εξηγούν λέξεις της Αρχαιοελληνικής.
Αγαλλεύς -> Αγάλλομαι
Αγεύς -> Αλκεύς -> Αιγεύς
Αγησία και Αγήταρ -> Αγησίλαος
Αγρόταρ -> Αγρότης
αίγες -> τα κύματα (Aιγαίον το κυματώδες)
Aίγλα -> Aίγλη
Αμαρύνθα -> Αμάρυνθος
Αμνία -> Αμνός -> νεαρό πρόβατο
Αμφιχαράδροιο (σε δύο χαράδρες)
Άνθεμος -> Άνθος Ανίατος
Άνυχος = ο μην έχων όνυχας
γέστρα = στολή
γλαυρόν = σεμνόν
γρίνος = δέρμα
ελλόν = χαρωπόν
καυνός = κακός
κέρκος = ουρά
κίκελος = τροχός
Φαλαρός -> Φάλιος -> Φαλακρός (= λευκομέτωπος)
Φιλοπάτρα -> Kλεοπάτρα
Φιλοτέκτων -> Αρχιτέκτων

5) Ονόματα που αποτελουν τη ρίζα των λατινικών κλπ. ονομάτωνΛαβαγέσιος -> ΛάFαγέτας = Λαού ηγέτης -> παράγει το Λαφαγιέτ
ΛεFόντειο -> Λεβάντε;
Ίασον, Ίασος, Ιάσων -> ( Ιατρός) Ιήσων -> Ιησούς
Αλάσιος - Marisa Alasio ( Ιταλίδα ηθοποιός προ 40 ετών)
Mακέλλας -> Macellaria = Xασάπικο στα ιταλικά αλλά και το λατινικό όνομα Macellus και η νεοελληνική υιοθετημένη φράση “έγινε μακελειό”.
Πόντιος -> Pontius Pilatus. Ποντικός = αυτός που διασχίζει τον Πόντο ή γεφυροποιός. (Σημ: Ο Πόντιος στην καταγωγή στα αρχαία λεγόταν Ποντικός.)

6) Ονόματα
Αγησία, Αλκεύς, Δαίαλος,
Δάνις, Δεύκιος, Ελάτρα,
Ερίθα, Θαλεύς, Ίας,
Ίδα, Ιθαία, Ινάς,
Ιφιμέδεια, Kάρτεια, Kράνιος,
Λάνις, Mάνω, Mυρτιλίς,
Mυρτίς, Πανδίας, Πριαμεία,
Πτολίων, Πύρις, Ρέαμος,
Tερμίλη, Tερπία, Xαρίσιος.

Ετικέτες Ζ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΚΗΝΑΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ"

O ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΒΡΑΙΟΣ!!

<<Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος- ήταν Ελληνίδα, οι Έλληνες δέχτηκαν την θρησκεία του Χριστού και έγιναν οι πρώτοι και οι σημαντικότεροι αγωγοί και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού.>> 

ΚΑΙ ΙΔΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ!!

1) Ήταν Γαλιλαίος (Έλληνας της Παλαιστίνης) και όχι Ιουδαίος.

Οι Εβραίοι Τον αποκαλούσαν περιφρονητικά Ναζωραίο και στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξη «Ναζωραίος» σημαίνει «ξένος, άλλου αίματος», τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη- ονομασία των Ελλήνων της Παλαιστίνης.

 2) Ο ίδιος ο Χριστός αρνήθηκε, ότι είναι Εβραίος, αμφισβητεί τον Θεό του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αμφισβητεί, ότι είναι από τη γενιά του Δαυΐδ:

«37 …και Μωυσής εμήνυσεν επί της βάτου, ως λέγει Κύριον τον Θεόν Αβραάμ και τον Θεόν Ισαάκ και τον Θεόν Ιακώβ. 38 Θεός δε ουκ εστί νεκρών, αλλά ζώντων»
(Κατά Λουκάν, 20/37)

Καταλάβατε τι τους είπε ο Χριστός; 

Αυτούς που επικαλείστε, δηλαδή τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ- είναι Θεός των νεκρών!

Τον Θεό των Εβραίων, τον Ιαχβέ (Ιεχωβά) – ο Χριστός αποκαλεί νεκρό Θεό!!! 

Και λέει, ότι ο όντως Θεός δεν είναι των νεκρών, αλλά των ζώντων! 

Εκείνη την εποχή τέτοια πράγματα δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει ούτε ο πιο θαρραλέος Ιουδαίος, παρά μόνο εκείνοι, που ήσαν υπήκοοι της Ρώμης και δεν υπάγονταν στο ιουδαϊκό δικαστήριο, δηλαδή οι πολλοί της ιουδαϊκής διανόησης, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.

Παρακάτω:
«44 Δαυΐδ αυτόν Κύριον καλεί και πως υιός αυτού εστίν;»
(Κατά Λουκάν, 20/ 44)

3) Ο ίδιος ο Χριστός αρνείται, ότι είναι βασιλεύς των Ιουδαίων, και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρνούνται, ότι είναι συμπατριώτης τους.

Π.χ. όταν ο Πιλάτος βγήκε και ρώτησε σε τι κατηγορείτε αυτόν τον άνθρωπο’

Και οι Εβραίοι απήντησαν, ότι αν δεν ήταν Αυτός κακούργος, δεν θα Τον παράδιδαν στον Πιλάτο.

Και ο Πιλάτος τους προτείνει να Τον πάρουν και να Τον δικάσουν με το νόμο τους, ξέροντας πολύ καλά, ότι οι Εβραίοι είχαν το δικαίωμα να δικάζουν μόνο τους ομοφύλους τους και κανέναν άλλον.

Και τι του απαντάν οι Ιουδαίοι;–

Δεν μας επιτρέπεται να σκοτώσουμε κανένα!!

Ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι είχαν δικαίωμα να εκτελέσουν έναν άνθρωπο (με λιθοβολισμό παρακαλώ) μόνο της φυλής τους.

Κανένας Έλλην, κανένας Ρωμαίος δεν είχαν φόβο Ιουδαϊκού δικαστηρίου, διότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν πολίτες της Ρώμης.

Όποιος πείραζε Ρωμαίο πολίτη θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα!!!

Όταν οι ίδιοι οι Εβραίοι λένε, ότι δεν έχουνε δικαίωμα να Τον σκοτώσουν, ομολογούν οι ίδιοι (!!!) ότι ο Χριστός ΔΕΝ είναι συμπατριώτης τους.

Και όταν ο Πιλάτος ρώτησε τον Χριστό:

– Είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;- ο Χριστός του απαντά: – Συ λέγεις (δεν το λέω αυτό Εγώ, αυτό το λες εσύ)

Και όταν ο Πιλάτος του λέει, ότι αυτοί σε κατηγορούν, ο Χριστός του απάντησε:

– Δεν είμαι του κόσμου τούτου, αν ήμουν, οι ιερείς δεν θα με έδεναν και δεν θα με παρέδιδαν σε σένα…

4) Πάνω από 50 φορές (!!!) στα Ευαγγέλια ο Χριστός ξεχωρίζει την εθνικότητά Του από την εθνικότητα των Εβραίων, χρησιμοποιώντας τις φράσεις:

«Εγώ – εσείς, το γένος σας, οι πρόγονοί σας, οι πατέρες σας, οι προφήτες σας, ο νόμος σας, ο Θεός σας»- δείχνοντας ξεκάθαρα και στους πλέον άπιστους Θωμάδες, ότι δεν είναι Εβραίος.

Πουθενά ο Χριστός δεν λέει στα Ευαγγέλια: «εμείς, το γένος μας, οι πρόγονοί μας, ο λαός μας, οι πατέρες μας, οι προφήτες μας, ο νόμος μας, ο Θεός μας». Ενώ οι Εβραίοι χρησιμοποιούν το «εμείς» κατά κόρον και παντού! 

Πρέπει απλά να προσέχεις την λέξη, την κάθε λέξη…

5) Οι Εβραίοι ποτέ δεν δέχτηκαν τον Χριστό, ούτε την διδασκαλία Του. Αντιθέτως- αυτοί βρήκαν τον άλλον τρόπο να Τον σκοτώσουν, διότι Αυτός δεν ήταν Εβραίος και ήταν ο μεγάλος πνευματικός κίνδυνος για την θρησκεία τους.

6) Ο Χριστός ποτέ δεν είχε φοιτήσει στα πνευματικά τους σχολεία, όπως συνηθίζονταν στους Εβραίους εκείνης της εποχής υποχρεωτικά για όλους, που προορίζονταν να γίνουν ραβίνοι.

 «14 Ήδη δε της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκε. 15 εθαύμαζαν οι Ιουδαίοι λέγοντες: πως ούτως γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς; 16 απεκρίθη ουν αυτοίς ο Ιησούς και είπεν: Η εμή διδαχή ουκ εστίν εμή, αλλά του πέμψαντός με».
(Κατά Ιωάννην, 7/ 14-15)

7) Πέραν αυτού, ο Χριστός απαγορεύει στους μαθητές Του να λαμβάνουν τον τίτλο του ραβίνου, δηλαδή Ιουδαίου δασκάλου, λέγοντάς τους καθαρά και ξάστερα:

«10 μηδέ κληθήτε ραβίνοι, εις γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός.»
(Κατά Ματθαίον, 23/10)

8) Ο Χριστός δεν έκανε περιτομή, όπως ισχυρίζονται οι σχολιαστές των Ιερών Γραφών και αυτό θα αποδειχθεί αργότερα.

9) Ο Χριστός δεν είχε καταδικαστεί από το εβραϊκό δικαστήριο, αλλά από το ρωμαϊκό.

Βάσει των νόμων εκείνης της εποχής στα ρωμαϊκά δικαστήρια υπάγονταν ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ.

Στους Εβραίους παραχωρούνταν το δικαίωμα να δικάζουν ΜΟΝΟ τους ομοφύλους τους και αυτό το γεγονός είναι γνωστό και από την επίσημη ιστορία και από τα Ευαγγέλια.

Οι Ρωμαίοι ήξεραν και καταλάβαιναν πολύ καλά τι κάνει ο Χριστός, αυτοί δεν μπορούσαν να είναι βλάκες, διότι ήλεγχαν τα πάντα λόγω εξουσίας στην περιοχή και ας το πούμε καθαρά, κατά βάθος ήσαν σύμφωνοι με την δράση του Πανδήρα Χριστού κατά των Ιουδαίων, που εκείνη την εποχή ήσαν η πιο επικίνδυνη εστία επαναστάσεων κατά της ρωμαϊκής εξουσίας.

Η συμπεριφορά του Πιλάτου, που έδειξε απροθυμία να τιμωρήσει τον Χριστό, που προσπάθησε έμμεσα να δικαιολογήσει τον Χριστό (δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως δήλωνε), που προσπάθησε να γλυτώσει τον Χριστό (πρότεινε στους Ιουδαίους αντί του Χριστού να εκτελεστεί ο Βαρνάβας ο βαρυποινίτης)- αποδεικνύει την έμμεση συμμετοχή της ρωμαϊκής εξουσίας στην υπόθεση της πνευματικής απορρόφησης των Ιουδαίων.

Μόνον η απειλή νέων ανταρσιών και εξεγέρσεων, πρόκλησης πρόσθετης ανησυχίας στον Καίσαρα της Ρώμης για την έκρυθμη κατάσταση στην επαρχία της Ιουδαίας, ανάγκασε τον Πιλάτο, για το δικό του το καλό ως έπαρχου και αντιπροσώπου της Ρώμης να θυσιάσει τον Χριστό, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο με μεγάλη εντούτοις απροθυμία.

Ας θυμηθούμε τις λέξεις του ίδιου Πιλάτου πριν την εκτέλεση του Χριστού:

«Εγώ νίπτω τας χείρας μου και το αίμα Του είναι πάνω σας και πάνω στους απογόνους σας».

Σαν προφητεία της επερχόμενης κατάρας ακούγεται αυτό, αν το καλοσκεφτείς…

10) Ο Χριστός ποδοπατούσε τον νόμο του Σαββάτου, τα άγια των αγίων της εβραϊκής θρησκείας και του πολιτισμού, όπου απαγορεύονταν αυστηρά στους Εβραίους να κάνουν οτιδήποτε, ακόμη και να θεραπεύουν και ο Χριστός ΘΕΡΑΠΕΥΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑΤΟ.

Αυτή η πράξη ήταν ένα άμεσο και συνειδητό χτύπημα κατά του ιουδαϊκού τρόπου ζωής και ας το αναγνωρίσουμε δίκαια- ήταν ανοιχτή πρόκληση προς τους Ιουδαίους από την πλευρά του Χριστού.

Οι Εβραίοι εκείνης της εποχής δεν θα τολμούσαν να πράξουν τούτο, διότι οι ομόφυλοί τους θα τους είχαν λιθοβολήσει με τον νόμο μέχρι θανάτου και οι Ρωμαίοι, οι αληθινοί άρχοντες της περιοχής, αναγνώριζαν αυτό το δικαίωμα απόδοσης δικαιοσύνης μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.

Καταλαβαίνω την άκρως δυσχερή και τραγική κατάσταση των Ιουδαίων εκείνης της εποχής:

ρωμαϊκή κυριαρχία, περιφρόνηση των Ιουδαίων από τους Ρωμαίους και Έλληνες, που τους θεωρούσαν υποδεέστερους (στους Έλληνες κυριαρχούσε το δόγμα πας μη Έλλην βάρβαρος) και οι Ρωμαίοι, που μιμούνταν στα πάντα τους Έλληνες, φέρονταν με τον ίδιον τρόπο και θεωρούσαν στο βάθος της ψυχής τους εαυτούς τους έμμεσους απογόνους των Ελλήνων.

Μην ξεχνάμε, ότι μετά τον Τρωικό Πόλεμο, σύμφωνα με την παράδοση, οι διασωθέντες Τρώες έφυγαν στην Ιταλία, πήγε στην Ιταλία και ο γιός του Οδυσσέα ΤηλEμαχος και ίδρυσε εκεί τις ελληνικές αποικίες και την πρώτη πόλη- την Ρώμη, που έχει ελληνικό όνομα.

ΡΩμη στην επί λέξει μετάφραση από τα ελληνικά σημαίνει δύναμη (ρωμαλΕος)!!

Αυτήν την παράδοση τιμούσαν φανατικά οι Ρωμαίοι, θεωρώντας τους εαυτούς τους απογόνους των Τρώων και του Τηλεμάχου – γι’ αυτό και δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό τον Ελληνικό Πολιτισμό.!!!

Οι Ιουδαίοι δέχτηκαν την μεγάλη πολιτιστική επίθεση του Ελληνικού πολιτισμού και του Ελληνικού τρόπου ζωής, που τον τηρούσαν όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι και το μεγαλύτερο τμήμα της Ιουδαϊκής διανόησης, που ξέκοψε από την παράδοση των πατέρων της και πέρασε στην πλευρά των Ρωμαίων και Ελλήνων.

Εμφανίστηκε ένας ορατός πια κίνδυνος πολιτιστικής απορρόφησης των Ιουδαίων και της εξαφάνισης τους ως εθνικής οντότητας.

Στην ουσία οι Εβραίοι βρέθηκαν σε τραγικό γι’ αυτούς δίλημμα:

ή να εξαφανιστούν ως Έθνος η να σκοτώσουν τον Χριστό, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην αρχόμενη διαδικασία απορρόφησης των Ιουδαίων από το ανώτερο και ισχυρότερο πολιτιστικά στοιχείο- τον ελληνικό και κατ’ επέκταση – και το ρωμαϊκό.

Ο θάνατος του Χριστού γλύτωσε τους Εβραίους από την πλήρη εξαφάνισή τους ως λαού.

Ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και την αλήθεια αυτή πρέπει τίμια να την αναγνωρίζουμε.

11) Ο Χριστός κατάγονταν από την ελληνική Γαλιλαία, από το συγκρότημα της Δεκαπόλεως- τις αποικίες των Ελλήνων στην Παλαιστίνη.

Και αυτές οι πόλεις υπάρχουν σε όλους τους ιστορικούς χάρτες, αλλά και στους χάρτες των Ευαγγελίων.

12) Όταν ο Χριστός δίδασκε τα πλήθη (προσέξετε – δίδασκε ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ, μακριά από τους άλλους) διδάσκοντας στον Ιουδαϊκό λαό τον Ελληνικό Πολιτισμό, Τον πλησίασαν κάτι Έλληνες (κάτοικοι της Δεκαπόλεως) και θέλησαν να Του μιλήσουν.

Με άλλα λόγια θέλησαν να Τον υποστηρίξουν και να Τον βοηθήσουν.

Πια ήταν η αντίδραση του Χριστού;

Την αντίδραση του Χριστού μας την μεταφέρουν τα ίδια τα Ευαγγέλια:

 «20 Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 21 ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ηρώτων αυτόν, λέγοντες:

Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. 22 έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού. 23 ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
(Κατά Ιωάννην, 12/ 20-23)

Με λίγη προσοχή στις φράσεις μπορούμε να δούμε πολλά κρυμμένα πράγματα:

– Φίλιππος από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας (Γαλιλαίος κι αυτός, άρα Έλληνας με φυσιολογικό ελληνικό όνομα)

– Ανδρέας: πάλι ελληνικό όνομα, χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της καταγωγής του.

– Δεν έχουν συμπεριληφθεί στα επίσημα Ευαγγέλια τα Ευαγγέλια μαθητών του Χριστού, ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ όπως του Φιλίππου, του Ανδρέα, του Νικόδημου… γιατί άραγε;;;

Υπάρχει πολύ μεγάλη υποψία, ότι ο Ιωάννης ήταν κι αυτός Έλληνας, διότι το όνομα Ιωάννης προέρχεται από το Ίων και γραμματολογικά και ετυμολογικά.

Και κατά περίεργο τρόπο, αυτός ο Ιωάννης περιφέρεται στους ελληνικούς τόπους και γράφει την Αποκάλυψη του.

Τα πρωτότυπα κείμενα των Ευαγγελίων είναι γραμμένα στα Ελληνικά, απ’ τα οποία έγιναν όλες οι μετέπειτα μεταφράσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Ελήλυθεν λοιπόν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου!

Και όντως, ο Υιός του Ανθρώπου δοξάστηκε σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο!

Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί ο Χριστός αποκαλεί Τον Εαυτόν Του μια Υιό του Ανθρώπου και μια Υιό του Θεού.

Οι γνώστες της Ελληνικής Φιλοσοφίας βρίσκουν την απάντηση, αν θυμηθούν την ρήση του Ηρακλείτου περί Θεού και ανθρώπου:

«Θεός τι εστί; – Αθάνατος άνθρωπος.

Άνθρωπος τι εστί;- Θνητός θεός».

Και ο Χριστός ως Έλληνας γνώριζε αυτά τα πράγματα και πολύ καλλίτερα μάλιστα από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες.

13) Τους ορθόδοξους Ιουδαίους ανησυχούσε πάρα πολύ η ελληνική δραστηριότητα του Χριστού και γι’ αυτόν τον λόγο, αφού δεν είχαν το δικαίωμα να Τον εκτελέσουν ανοιχτά, γύρευαν τρόπους να Τον σκοτώσουν στα μουλωχτά και δεν Τον εύρισκαν, διότι ο Χριστός, ξέροντας πολύ καλά τι έχουν στο μυαλό τους, κρύβονταν στους συμπατριώτες Του, όπου ήταν σε ασφαλείς συνθήκες.

Ας θυμηθούμε τι λένε μεταξύ τους οι Ιουδαίοι στα Ευαγγέλια:

«Που κρύβεται Αυτός; 

Μήπως Αυτός κρύβεται στην Ελληνική Διασπορά (στους δικούς Του) και διδάσκει τους Έλληνες (τους μυεί και τους οργανώνει);

Για να σκεφτούμε λιγάκι λογικά- απλή λογική, πολύ απλή:

ζεις σε μια περιοχή με δυο αντιμαχόμενα πολιτιστικά συνεχώς Έθνη, οι αλλόφυλοι σε κυνηγούν, που θα καταφύγεις για να προστατευτείς- στα χωριά των αλλοφύλων η στα χωριά των ομοφύλων σου;

Η στοιχειώδης λογική έχει την εξής ιδιότητα- αυτήν μένει αναλλοίωτη στο διάβα των αιώνων…

Και ο νοών – νοήτω.

14) Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος- ήταν Ελληνίδα, οι Έλληνες δέχτηκαν την θρησκεία του Χριστού και έγιναν οι πρώτοι και οι σημαντικότεροι αγωγοί και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού.

Οι Έλληνες έγιναν το οξυγόνο του Χριστιανισμού.

Ο Χριστιανισμός, με όπλο την Ιερά Διδασκαλία του Χριστού και τον τα πάντα εμπόδια νικών μέσον- την Ελληνική Γλώσσα - κατέκτησε όλη την χωρίς εξαίρεση Ευρώπη και την εκπολίτισε!!!

Ο Χριστός, ο Υιός των Ελλήνων της Παλαιστίνης, ο Ιάσωνας ο Χρησμένος θεραπεύειν τους ανθρώπους- άλλαξε όλο το ρουν της ανθρώπινης Ιστορίας και ήταν ο μοναδικός Υιός του Θεού, που κατάφερε να χωρίσει την Ιστορία σε δυο εποχές- στην προ Χριστού και την μετά του Χριστού εποχή.

Και αυτό το μέγα πράγμα είχε την δύναμη να το κάνει μόνον ο Χριστός- Απόλλωνας Ηλιοφόρος, με την ασυνείδητη ιουδαϊκή συμμετοχή, που αντιστράφηκε αργότερα εναντίον τους με την μεγάλη διασπορά τους ανά τον κόσμο, με τους μαζικούς άγριους διωγμούς και τα πογκρόμ στους αιώνες, που ακολούθησαν.

Η Παγκόσμια Ιστορία, χωρισθείσα στα δύο:

στην προ Χριστού και μετά Χριστού εποχή, με άμεση συμμετοχή των Ελλήνων και των Εβραίων, στην οποία ο καθένας έπαιξε τον ρόλο του «καλοY» και του «κακοY» στην παγκόσμια σκακιέρα εκείνης της εποχής - έβαλαν την σφραγίδα και καθόρισαν την μοίρα της μετέπειτα Ιστορίας.

Χωρίς την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΒΙΩΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ. 

Κατάλαβες τώρα, γιατί θέλουν να καταστρέψουν ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΤΕΣ;;;;

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

ΝΙΚΗΤΕΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ....

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!

ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ!!!!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές από παλαιότερη εργασία της Π. Σουφλή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "O ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΒΡΑΙΟΣ!!"

H νεκρή φωνή των ζωντανών

Τι θα πει "σχολείο ανοιχτό στη ζωή";

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ' ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». 

Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου». 

Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». 

«Με μασάνε». 

«Μην φοβάσαι παιδί μου». 

«Πίνουνε κρασί, μάνα». 

«Άχ! σ 'έχασα παιδί μου». 

Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ' ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι...

Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του '21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή». Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα και λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει από το σχολείο. Δεν πρόκειται για κάποια επιγενόμενη κρίση αξιών, πρόκειται περί κρίσεως νοήματος, όχι δηλαδή τι αξίζει και τι όχι, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί τούτο ή εκείνο.

Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα, όροι- γλειφιτζούρια αναγκαστικής κατανάλωσης, των οποίων τα πλεονεκτήματα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας τα εξηγήσουν οι νεόκοποι παιδαγωγοί. Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και δεύτερον ότι το σχολείο πρέπει να ανοίξει στη ζωή, σχολείο ανοικτό στη ζωή, το οποίο συνοδεύεται με τα γνωστά συριζαίικα καρυκεύματα περί δημοκρατικού, προοδευτικού, νέου σχολείου και λοιπά ηχηρά παρόμοια.  

Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου, όποια και αν είναι η γενεαλογία της και όσοι κι αν είναι οι επιστημονικοί της καρποί, έχει αποβεί ένα ολέθριο ιδεολόγημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου. Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει. Ο μαθητής πηγαίνει σχολείο για να μάθει γράμματα, για να μάθει συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι «για να μαθαίνει πώς να μαθαίνει» όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μία πελώρια ανοητολογία- «κέλυφος έρημο εννοίας» κατά το Ροΐδη- για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα πράγματα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει. Η περιβόητη κριτική ικανότητα, η ανάπτυξη της οποίας έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο της εκπαίδευσης, προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή κοπιαστική μελέτη. Όλα αυτά τα μορφωτικά αγαθά τα μεταδίδει ο αφοσιωμένος δάσκαλος- έχει μεταδοτικότητα έλεγαν παλιά-και τότε παίρνει και αυτός, ως αντίδωρο, την ευλογημένη αγάπη των μαθητών του. Σήμερα δυστυχώς καταστρέψανε το δάσκαλο, για να τον μεταβάλλουνε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε μίζερο πενταροκυνηγό, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να κομματί(α)ζεται. Και βέβαια, όλα ακυρώνονται, αν ο δάσκαλος δεν διδάσκει με το παράδειγμά του. («Τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι' αυτού παιδεύειν ά λέγει». Διδάσκει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όπως οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού χωρίς να έχουν στόμα, αλλά διά του κάλλους τους, έτσι και ο δάσκαλος, το ξαναγράφω, πρέπει να έχει ζωή φωτεινή, για να φωτίζει).  

Το δεύτερο, τώρα, αερόπλαστο ιδεολόγημα, περί σχολείου ανοιχτού στη ζωή. Όσοι μιλούν για ζωή σίγουρα υπονοούν ότι ζωή σημαίνει χαμόγελο, ευτυχία, σοφία , καλοσύνη και λοιπά χαζοχαρούμενα, κάτι τέλος πάντων απεριόριστα θετικό. Στη ζωή όμως ανήκουν ο ανταγωνισμός, η βία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, ο δόλος και η απάτη, η χυδαιότητα και η βλακεία. Υποστηρίζω πως το σχολείο πρέπει να κλείσει στη ζωή. Το σχολείο πρέπει να γίνει κάστρο συντήρησης, και χρησιμοποιώ τη λέξη με την πρωταρχική, κυριολεκτική της σημασία. Να συντηρεί δηλαδή ό,τι παρέλαβε -την παράδοση- και να το παραδίδει στους νεότερους. Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα, αποτελεί πνευματικό θησαυρό, αδαπάνητο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές. Αφού προσλάβουν οι νεότεροι τα τιμαλφή και τις αξίες, όταν αποφοιτήσουν και «βγουν» στη ζωή, όταν απλώσουν τα φτερά τους σαν θαλασσοπούλια πάνω στο πέλαγος, θα καινοτομήσουν. Έλεγε η Χάννα Άρεντ, ήδη από το 1958, στο απροσπέραστο δοκίμιο της «η κρίση της εκπαίδευσης». «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση, αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου». Σήμερα όμως όχι μόνο δεν προστατεύουμε το σχολείο από την τύρβη και την βλακεία του κόσμου, αλλά το μετατρέψαμε σε κακέκτυπο του, αφήσαμε τα πορτοπαράθυρά του ανοιχτά και εισβάλλει η περιρρέουσα ασχήμια.

Σχολείον ίσον δάσκαλος, έλεγε ο Παλαμάς. Οι καιροί απαιτούν αφοσιωμένους δασκάλους, συντηρητές της παράδοσης και μεταλαμπαδευτές αξιών, που θα διδάσκουν σ' ένα σχολείο, κλειστό στον αφόρητο «έξω» κόσμο.

«Γιατί σήμερα φαίνεται ότι ο δάσκαλος μετατρέπεται σε εκπαιδευτικό, που περισσότερο διεκδικεί, παρά διακονεί, πράγμα που επιδεινώθηκε λόγω κρίσεως-που μεταδίδει «πληροφορίες» στη νέα γενιά, αλλά δεν έχει πρόταση ζωής. Και ο μαθητής γίνεται εκπαιδευόμενος, ο οποίος δεν θέλει να ακούει, δεν μαθαίνει να ακούει, αλλά να έχει άποψη για όλα και να κρίνει. Η «εκπαιδευτοποίηση» του δασκάλου και η απώλεια της ιδέας της μαθητείας μπορούν να αποβούν μοιραία για την παιδεία μας. Γιατί ο δάσκαλος δεν αρκεί να είναι ειδικός επιστήμονας της αγωγής και παράγοντας της εκπαίδευσης δεν φτάνει να έχει ανθρωπιστική παιδεία, πρέπει να έχει και το «ήθος του δασκάλου», την ελευθερία και τη σοφία, που δεν αποκτώνται με την καλύτερη οργάνωση της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, αλλά είναι υπόθεση αληθινής μαθητείας, υπευθυνότητας και αυθυπέρβασης. Και γιατί η λέξη «μαθητής» κατονομάζει μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, την αλήθεια της σχέσης, της άσκησης, της υπακοής, του σεβασμού, της αγάπης για την πνευματική μας κληρονομιά.

Δάσκαλος και μαθητής είναι κατάκτηση, που θα έπρεπε να προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού. Μαζί με τον δάσκαλο και τον μαθητή απειλείται σήμερα και η ίδια η έννοια της παιδείας ως ανθρωποποιίας, αφού, μέσα στη γενικότερη σύγχυση αξιών, κυριαρχεί ο χρησιμοθηρικός προσανατολισμός στον χώρο της εκπαίδευσης και απεμπολούνται αλήθειες ζωτικές για τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Οι αλήθειες που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες, που διέσωσαν το Γένος, δεν φαίνεται σήμερα να μας αγγίζουν. Χάνεται η αλήθεια ότι παιδεία αναφέρεται στην ικάνωση της νέας γενιάς να ανακαλύπτει νόημα ζωής και αξιολογικό προσανατολισμό μέσα από τη συνάντηση με τα πολύτιμα στοιχεία της παράδοσης, η οποία δεν είναι «το δικαίωμα ψήφου των νεκρών», αλλά ανεξάντλητη πηγή νοηματοδότησης της ελευθερίας μας.

«Παράδοση είναι η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων και όχι η νεκρή φωνή των ζωντανών» σύμφωνα με μια ευφυή ερμηνεία».

 Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " H νεκρή φωνή των ζωντανών"

Η ονοματοθεσία αθηναϊκών συνοικιών και περιοχών

 Αθηναϊκά τοπωνύμια, τα οποία σχετίζονται με τη δράση συγκεκριμένων ανθρώπων που έζησαν στην Αθήνα-----

«Γαλάτσι»

   Μια από τις παλιές αθηναϊκές οικογένειες ήταν η οικογένεια Γαλάκη. Φαίνεται πως κάποιος απόγονός της αγόρασε κτήματα στην περιοχή και από το γεγονός αυτό προήλθε το σημερινό τοπωνύμιο. Η ετυμολογική αυτή ανάλυση είναι λογικοφανής, δεδομένου ότι στο αθηναϊκό ιδίωμα συχνά το φώνημα «κι» αποδιδόταν «τσι» (π.χ. Καρύτση, Χαλκούτσι κ.ά.) (εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, φύλλο της 24ης Φεβρουαρίου 2011). Αν η ετυμολογική αυτή ανάλυση ευσταθεί, το τοπωνύμιο πρέπει να γράφεται «Γαλάτση» ως δηλωτικό του αρχικού κτήτορα της περιοχής.

«Γουδή»

    Για χρόνια στα σχολικά βιβλία, στον Τύπο, στις διάφορες επιγραφές το τοπωνύμιο γραφόταν εσφαλμένα «Γουδί» κι έτσι αλλοιωνόταν η ιστορική πραγματικότητα. Ύστερα όμως από έρευνα που έκανε η κ. Βασιλική Καραγιάννη, μέλος της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή, οι αρμόδιες κρατικές – δημοτικές υπηρεσίες διόρθωσαν τη γραφή του τοπωνυμίου, το οποίο προέρχεται από μια ιστορική ναυτική οικογένεια των Σπετσών, πολλά μέλη της οποίας διακρίθηκαν για την πολύπλευρη προσφορά τους στην επανάσταση του 1821. Σε αναγνώριση της προσφοράς τους η Πολιτεία τα αντάμειψε παραχωρώντας τους τη φερώνυμη έκταση στο κέντρο της Αθήνας.

Απόγονος της οικογένειας ήταν ο Δημήτριος Γουδής (γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1824), ο οποίος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που ναυπήγησε ατμόπλοιο και πρωτοστάτησε για την επικράτηση της ατμήλατης ναυτιλίας (εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φύλλο της 17ηςΙουνίου 2006).

Κατά τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στον Τύπο της εποχής γίνεται συχνά αναφορά σε κάποιον απόγονο του προηγουμένου, το Δημήτριο Γουδή, ο οποίος είχε μεγάλη ατμοπλοϊκή εταιρεία. Το πλοίο του «Αδριατικός» εκτελούσε καθημερινά το δρομολόγιο Πειραιάς – Μεσσήνη (Ιταλίας) μεταφέροντας και την ευρωπαϊκή αλληλογραφία, ενώ τα ατμόπλοια της εταιρείας «Κρήτη», «Ναύπλιον» και «Πελοπόννησος» κυριαρχούσαν στις θαλάσσιες εμπορικές μεταφορές (εφημερίδες ΕΜΠΡΟΣ, φύλλα της 30ης Οκτωβρίου 1903 και 6ης Αυγούστου 1915 και ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 30ης Απριλίου 1898 και 30ης Οκτωβρίου 1904).

Όσο για την έκταση που είχε παραχωρηθεί στην οικογένεια «Γουδή» το μεγαλύτερο μέρος της καταπατήθηκε ή ενσωματώθηκε σε γειτονικές συνοικίες.

«Εξάρχεια»

    Παλιά η περιοχή ονομαζόταν «Πιθαράδικα» λόγω των εργαστηρίων κατασκευής πιθαριών που είχαν εγκατασταθεί εκεί (εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 4ης Δεκεμβρίου 1895 και της 27ης Ιουλίου 1898). Σταδιακά το παλιό τοπωνύμιο αντικαταστάθηκε από το νεότερο «Εξάρχεια». Αυτό προήλθε από κάποιον Ηπειρώτη έμπορο (πιθανόν καταγόμενο από την Κόνιτσα Ιωαννίνων) ονόματι Έξαρχο, ο οποίος είχε κατάστημα στην οδό Θεμιστοκλέους. Εκεί συνέρρεαν καταναλωτές από διάφορες αθηναϊκές συνοικίες λόγω της μεγάλης ποικιλίας προϊόντων που διέθετε.

«Κηπούπολη Κυπριάδου»

    Η συνοικία συνορεύει με το Γαλάτσι, τη Λαμπρινή, τη Ριζούπολη, το τέρμα Πατησίων και τη Γκράβα. Η ίδρυσή της συνδέεται με ενέργειες του μηχανικού Επαμεινώνδα Κυπριάδη. Το 1919 ίδρυσε εταιρεία και άρχισε να χτίζει σε μεγάλη έκταση που είχε αγοράσει ο πατέρας του μια πρότυπη από πολεοδομική άποψη συνοικία. Άνοιξε δρόμους με πλατιά πεζοδρόμια, κατασκεύαζε πρασιές γύρω από τις οικοδομές και ρυμοτόμησε την περιοχή με μεγάλες πλατείες κατάφυτες από λουλούδια. Στο ιδιαίτερο αυτό χαρακτηριστικό της η συνοικία οφείλει το όνομά της.

«Κουκάκη»

    Η ονοματοθεσία της συνοικίας σχετίζεται με τη μεγάλη βιοτεχνία κατασκευής κρεβατιών που λειτουργούσε προπολεμικά στη λεωφόρο Συγγρού κοντά στο Φιξ και ανήκε σε κάποιον Κουκάκη.

«Κουντουριώτικα»

    Το Φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και την Ανατολική Θράκη. Η Πολιτεία και η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων μερίμνησαν για τη στέγασή τους δημιουργώντας – εκτός των άλλων ελληνικών πόλεων και χωριών-  συνοικισμούς στην Αθήνα και στον Πειραιά, όπως στην Καισαριανή, στο Βύρωνα, στη Ν. Ιωνία, στην Κοκκινιά και αλλού. Το 1924 με πρωτοβουλία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη δόθηκε για τη συγκρότηση προσφυγικού συνοικισμού μια μεγάλη, σχεδόν ακατοίκητη τότε, περιοχή εκτεινόμενη από την (σημερινή) Αμερικάνικη πρεσβεία ως τη συνοικία του Γκύζη και το λόφο του Λυκαβηττού. Ήδη από το 1926 ο συνοικισμός αυτός είχε δημιουργηθεί και αναφερόταν στον Τύπο ως «συνοικισμός Κουντουριώτη» (εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 24ης Ιανουαρίου 1926, 2ας Δεκεμβρίου 1928 και 31ης  Ιουλίου 1929). Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν τα «Κουντουριώτικα».

«Μακρυγιάννη»

    Μετά το τέλος  της επανάστασης του 1821 το κράτος, για να στηρίξει οικονομικά τους οπλαρχηγούς οι οποίοι λιμοκτονούσαν, τους χορήγησε εκτάσεις γης. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ι. Μακρυγιάννης. Η Πολιτεία του έδωσε μια μεγάλη έκταση – γεγονός που προκαλούσε την οργή και πολλών συναγωνιστών του – εκτεινόμενη στη νοτιοανατολική, τη νότια και τη νοτιοδυτική πλευρά της Ακρόπολης . Ένα τμήμα του «κτήματος Μακρυγιάννη» (προς την πλευρά της σημερινής λεωφόρου Συγγρού) πουλήθηκε από τους κληρονόμους του στρατηγού κι έτσι η συνοικία που σταδιακά δημιουργήθηκε διατήρησε το όνομα του αρχικού κτήτορα.

«Προμπονάς»

    Στις αρχές του 20ου αιώνα ζούσε στην Αθήνα ο Νάξιος γιατρός και φαρμακοποιός Δημήτριος Προμπονάς. Είχε γίνει γνωστός σ’ όλο σχεδόν τον ελληνισμό από το γεγονός ότι θεράπευε την κήλη με τη χρήση ελαστικών επιδέσμων δικής του κατασκευής. Μάλιστα  διατηρούσε φαρμακευτικό οίκο στην Αθήνα επί της οδού Πειραιώς 5. Καθημερινά δημοσιεύονταν στις εφημερίδες ρεκλάμες της επιχείρησής του και γράμματα ασθενών που είχαν θεραπευτεί με τους κηλεπιδέσμους του (εφημερίδες ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 25ης Νοεμβρίου 1910, 29ης Αυγούστου 1926, ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 25ης Δεκεμβρίου 1911 κ.ά.). Παράλληλα με την ιατρική και επιχειρηματική του δραστηριότητα αναμίχτηκε στα κοινά. Το 1925 είχε εκλεγεί βουλευτής Νάξου (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 17ηςΜαΐου 1925). Από την  περιουσία που απέκτησε κληροδότησε στο δήμο Αθηναίων μια μεγάλη έκταση κι έτσι η συνοικία που δημιουργήθηκε πήρε το όνομά του.

«Χαυτεία»

    Πρόκειται για ορισμένα οικοδομικά τετράγωνα γύρω από τη διασταύρωση της οδού Αιόλου με την οδό Σταδίου. Η περιοχή οφείλει την ονομασία της σε ένα καφενείο που λειτουργούσε εκεί το 19ο αιώνα, ιδιοκτήτης του οποίου ήταν κάποιος ονόματι Χαύτας (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλα της 23ης Ιουνίου 1912 και 1ης Οκτωβρίου 1953). 

Περιοχή “Χαυτεία” (στο βάθος η πλατεία Ομονοίας)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ονοματοθεσία αθηναϊκών συνοικιών και περιοχών"

ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ

ΕΠΩΝΥΜΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ

Ιστορική έρευνα του Διονυσίου Π. Μαντέλλη, μέλους του Συλλόγου.

…………………………………………………………………………………………

’Επί τῶν ἐπωνύμων τῶν κατοίκων τῆς Κεφαλληνίας παρατηρεῖται ὃτι το τέταρτον περίπου τοῦ ἀριθμού αὐτῶν λήγει εἰς  -ᾶτος-  και ὂτι μέγας ἀριθμός τῶν μή φερόντων τήν κατάληξιν ταύτην σχετίζεται πρός τά ὀνόματα τῶν χωρίων τῆςνήσου τα λήγοντα είς  ᾶτα, τῶν ὀποίων χρησιμεύουσι καί ὡς ἐθνικά.  ’Αμφότεραι δ’ αί καταλήξεις αὗται εἶναι λείψανον τῆς ἐπί της νήσου ἐπί πολλάς ἑκατονταετηρίδας ἀπό τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους ξενικῆς κυριαρχίας και ἐγκαταστάσεως ἐν αὐτῇ οἰκογενειῶν ἐξ ’Ιταλίας.

Παρατηρητέον δέ ὡς πρός τά ἐπώνυμα ὃτι ἐν Κεφαλληνίᾳ ὡς ἐκ τῆς ὑπάρξεως πολυαρίθμων κατοίκων φερόντων τό αὐτό ἐπώνυμον ὡς εἶναι τα Τιπάλδος, Μεταξᾶς, Αντίπας, Ζερβός, Σβορῶνος, ῍Αννινος, Καλλιγᾶς κτλ. προστίθεται καί παρεπώνυμον πρός διάκρισιν τῶν ὁμωνύμων κατά το ἐπώνυμον οἰκογενειών. 

Οὕτω πολλοί Τιπάλδοι διακρίνονται διά τῆς προσεπωνυμίας Πρετεντέρης, Φορέστης, Ποβερέτος, Κοζάκης, πολλοί ῎Αννινοι δια της προσεπωνυμίας Πετρᾶτος, Θεοτοκᾶτος, Φράγκος, ‘Ροδοθεᾶτος, πολλοί Ζερβοί διά τῆς ’Ιακωβᾶτος, Κοψαχείλης, κτλ.  Πολλά τῶν προσεπωνύμων τούτων σύν τῷ χρόνῳ κατήντησαν κύρια ἐπώνυμα καί ὑπό ταῦτα και μόνον ὀνομάζονται οι φέροντες ταῦτα και ὑπογράφουσι.  Τῶν προσεπωνύμων τούτων τά πλεῖστα φέρουσι τύπον ἑλληνικόν ὡς Βοργιᾶς, ’Οκρωρᾶς, Στραβόλαιμος, Λιανός, Γενατᾶς, Καλός, ‘Ροδοθεᾶτος κτλ. ἄλλα δέ καί ταῦτα εἰσι τά ὀλιγώτερα, τύπον ξενικόν ὡς Λοβέρδος, Δανελᾶτος, Πρετεντέρης, Ποβερέτος, Μαρκαντωνᾶτος, Λουρεντζᾶτος, Φορέστης κτλ.

‘Η τοιαύτη πληθύς τῶν προσεπωνύμων ἀπαντᾷ καί ἐν ’Ιθάκῃ.

Τά ἐν τῷ κατωτέρῳ ὀνομαστικῷ καταλόγῳ ἐντός παρενθέσεως ἐπώνυμα ἐξέλιπον τῆς νήσου, τῶν φερόντων ταῦτα ἤ ἐκλιπόντων ἐντελῶς ἤ ἀποδημησάντων ἀλλαχοῦ.

Κατάλογος  ἐπωνύμων.

Α                                 ’Αβάσταγος                ’Αβλάμης                    ῎Αβλιχος

’Αγγελᾶτος                  ’Αγγελῆς                     ’Αγγούριας                 ’Αγούδημας 

’Αγραπίδης                  ’Αδαμόπουλος            ’Αδηλίνης                   ’Αθανασᾶτος

’Αθανάσιος                 ’Αθανασούλης            ’Αλαβεντοῦρος           ’Αλεξανδρᾶτος

’Αλεξανδρόπουλος     ’Αλεξᾶτος                   ’Αλέπορος                   ’Αλιφόνσος

’Αλιβιζᾶτος                 ’Αλιπράντης                ’Αλισανδρᾶτος           ’Αλισαφᾶτος

’Αλοϊζᾶτος                  ’Αλύπιος                     ’Αλφονσᾶτος              ’Αλφόνσος

’Αμαραντίνης             ’Αμιραλῆς                   ’Αμίτσης                     ’Αμούργης

’Αμπάτης                    ’Αμπατιέλος                ’Αναγνωστᾶτος          ’Αναλυτής

’Αναστασᾶτος             ’Ανδρεᾶτος                 ’Ανδρεοδίτης               ’Ανδρίτσης

’Ανδρουτσᾶτος           ’Ανδροῦτσος               ’Ανδρωνᾶς                  ’Ανεμογιάννης

῎Ανθης                        ’Αννέτης                     ’Αννιᾶς                       ῎Αννινος

’Αντζουλακᾶτος         ’Αντζουλᾶτος             ’Αντίπας                      ’Αντωνακᾶτος

’Αντωνάκος                ’Αντωνᾶτος                 ’Αντωνελᾶτος             ’Αντωνέλλος

’Ανυφαντής                ’Απέργης                     ’Απολλωνᾶτος            ’Αποστολᾶτος

’Αραβαντινός              ’Αρακλεισιᾶνος          ’Αρβανιτάκης             ’Αρβανίτης

’Αργυρᾶτος                 ’Αργυρός                    ’Αρδαβάνης                ’Αρετᾶτος

’Αρκαδιανός               ’Αρμοδότος                 ’Αρσένης                     ’Αρτελάρης

’Αρτινός                      ’Ασάνης                      ’Ασκητής                    ’Ασπρογέρακας

’Ατσάρος                    Αὐγερινός                   ’Αυγουστᾶτος             Αὐγουστινιᾶτος

’Αφάντος

Β                                 Βαβάσης                     Βαγγελᾶτος                 Βαζίγος

Βαϊονίτης                    Βαλᾶτος                      ( Βαλδέζης )                Βαλδεσέρας

Βαλεντῆς                    Βαλέντος                     Βαλερής                      Βαλεριᾶνος

Βαλιανᾶτος                 Βαλιάνης                     Βαλιᾶνος                    Βαλλιέρης

Βαλσαμάκης               Βαλσαμῆς                   Βάλσαμος                   Βαλτιτιάρης

Βανδῶρος                   Βαπτιστᾶτος                Βαρδαραμᾶτος           Βαρθολομᾶτος

Βαρθολόμος                Βάρλας                       Βάρος                          Βαρούχας

Βαρτελᾶτος                 Βασιλᾶτος                   Βασιλιᾶς                     Βασιλόπουλος 

Βέγιας                         Βεδές                           Βεκατὼρος  *              Βελάρδος

Βελεντῆς                     Βελιανίτης                   Βελισσαρᾶτος             Βενιερᾶτος 

Βενιέρης                     Βεντουρᾶτος               Βεντουργιέρης             Βεντοῦρας

Βεργᾶτος                     Βεργωτῆς                    Βερέτας                       Βερναδᾶτος 

Βερονίκης                   Βερτεούρης                 Βερτζῶτος                   Βικᾶτος

Βιλάνδος                     Βιολαντῆς                   Βιολᾶτος                     Βιτσεντσᾶτος 

Βιτωρᾶτος                   Βλαντῆς                      ( Βλαστός )                 Βλαχογιαννᾶτος

Βλάχος                        Βλαχούλης                  Βόγκας                        Βοθρωντός 

Βολτέρας                    Βόντας                         Βοντιτσιᾶτος               Βοργιᾶς

Βουῆς                          Βουλισμᾶς                  Βουνιτσᾶνος               Βούρβαχης 

Βούλτεψης                  Βουτσινᾶς                   Βρανᾶς                        Βρετός

Βρυσούλης                  Βρυώνης                     Βυζάντιος                    Βυζίρης

Βῶρος

*και  Μπεκατώρος

Γ                                 Γαβριελᾶτος               Γαβρίλης                     Γαζῆς

Γαλᾶνος                      Γαλάτης                      Γαλιατσᾶτος               Γαλιατσῆς

Γαρμπῆς                      Γασπαρᾶτος                Γασπαρινᾶτος             Γέμος

Γεννατᾶς                     Γερακάρης                  Γεράκης                      Γερασιμᾶτος

Γερμενῆς                     Γερολυμᾶτος              Γεροντῆς                     Γερουλᾶνος

Γεωργᾶνος                  Γεωργαντήρης            Γεωργᾶτος                  Γεωργίνης

Γεωργίτσης                 Γεωργόπουλος            Γεωργουλῆς                Γιακουμᾶτος

Γιαμπανᾶς                   Γιαννάκης                   Γιαννᾶς                       Γιαννᾶτος

Γιαννελῆς                    Γιαννικάκης                Γιαννικώστας              Γιαννουλᾶτος

Γιαννούλης                  Γιουλᾶτος                   Γκελάρδος                  Γκελές

Γκεντίλης                    Γκεντιλίνης                 (Γκιόστρος)                Γκιόλμας

Γκολφινόπουλος         Γλοσκώφ                     (Γόμπος)                     Γονατᾶς

Γονῆς                          Γοργορίνης                  Γουζῆς                        Γουλιμῆς

Γραικούσης                 Γρατσιᾶτος                  Γρέζης                        Γρηγορᾶτος

(Γρηγορίνης)               Γρηγορόπουλος          (Γρίλης)                      Γρίντας

Γρουζῆς                      (Γρύλλος)

Δ                                 Δαβενέζιας                  Δαλμανιέρος               Δαμουλιὰνος 

(Δαμωδός)                  Δαναλᾶτος                  Δανάλης                      Δανᾶτος

Δάνδολος                    Δανελᾶτος                  Δαρᾶτος                      Δαριᾶτος

Δαούσης                     Δαυῆς                          Δεγαλλέτος                 Δελλακᾶς

Δελάλης                      Δελλαδέτσιμας            Δελλαπόρτας              Δεμουτσάντος

Δεμπονέρος                Δενδρινός                    Δεπούντης                   Δερβίζης

Δερές                          Δεσαλέρνος                 Δεσάντης                    Δεσίλας

Δεστούνης                   Δετορέλης                   Δευτεραῖος                  Δευτερᾶτος

Δεφαράνας                  Δημᾶτος                      Δημησιᾶνος                Δημητρᾶς

Δημητρᾶτος                Δημουλᾶς                    Διακᾶτος                     Διακρούσης

Διαμαντᾶτος               Διαμαντῆς                   Διατσεντᾶτος              Διβάρης

Δίλαλος                       Διονᾶτος                     Διονυζᾶτος                  Διονύζης

Διονυσᾶτος                 Δίπλας                         Δόβας                          Δοκορός

Δομένικας                   Δοναδᾶτος                   Δορᾶτος                      Δόριζας

Δοτορᾶτος                  Δραγκονόρης               Δραγόνας                    Δρακᾶτος

Δρακοντοειδής            Δρακόπουλος               Δροσόπουλος             Δρόσος

Ε                                 ’Ερνικός                      ῞Έρτσος                      Εὐαγγελᾶτος

Εὐθυμιᾶτος                

Ζ                                  Ζαγορίτης                   Ζακυνθινός                 Ζαμάνης

Ζαμπάφτης                  Ζαμπέλης                    Ζαπάντης                    Ζαφειρᾶτος

Ζαφείρης                     Ζαχαρᾶτος                  Ζαχαρίας                     Ζάχος

Ζεππᾶτος                     Ζερβός                        Ζευγιός                        Ζησιμᾶτος

Ζιμπιλάκης                  Ζόλος                          Ζούλας                        Ζύγουρας

Θ                                 Θεοδοσᾶτος                Θεοδόσης                    Θεοδωρακᾶτος

Θεοδωρᾶτος                Θεοπεντᾶτος               Θεοτοκᾶτος                 Θεοφανᾶτος

Θεοφιλᾶτος                 Θεοχαρᾶτος                 Θηνιάτης                     Θιακός *

Θωμᾶς                         Θωμᾶτος

*εξ Ιθάκης

Ι                                   ’Ιακωβᾶτος                 ’Ιγγλέσης                    ’Ιωαννᾶτος

Κ                                 Καβαλλιερᾶτος           Καββαδίας                  Καγκάδης

Κάγκας                       Καγκελλάρης              Κακαρούμπας             Κάκιας

Κακονύκτης                Κακουρᾶτος                Κακούρης                   Καλαβίτης

Καλάβριας                  Καλαμποκᾶς               (Καλαποδιάρης)         Καλαφάτης

(Καλέργης)                 Καλιακούδης              Καλιβοκᾶς                  Καλιμάνης

Καλίτσης                     Καλλιγᾶς                    Καλλινακᾶτος             Καλλίνικος

Καλογερόπουλος        Καλογηρᾶς                 Καλογηρᾶτος              Καλόγηρος

Καλομαρᾶς                 Καλομοίρης                Καλός                         Καλούκας

Καλούρης                   Καμινάρης                  Καμηλιέρης                 Καμπίτσης*

Καμήλος                     Κάμπαλος                   Καμπανός                   Κανάκης

Καναλᾶτος                  Κανατσέλης                Κανέλης                      Κανονᾶς

Κανταρέλας                Καούρης                     Καπαγιαννᾶτος           Καπᾶτος

Καπατσόρης               Καπέλλης                    Καπιτσῆς                     Καπιτσόλης

Καπόνης                      Καραβᾶς                     Καραβέλας                 Καραβίας

Καράλης                     Καραμπᾶτος               Καραμπουρνιώτης      Καρανδινός

Καραντζᾶς                  Καρᾶς                         Καρδάκης                   Καρδαρᾶς

Καρκαβέλας               Καρλῆς                       Κάρλος                       Καρναβᾶς

Καρούζας                    Καρουσᾶτος               Καροῦσος                   Καρύδης

Κασιμάτης                  Κασκάνης                   Κασσανδρινός            Καστελλιᾶνος

Καστρινός                   Καταιβάτης                Κατάνιας                     Καταρέλος     

Κατηφόρης                 Κατραβᾶς                   Κατσαΐτης                   Κατσαμάνης

Κατσαμπούρης           Κατσούνης                  Κατσαρός                   Κάτσενος

Κατσιάλος                  Κατσιβέλης                 Κατσίγερας                 Κατσικογιάννης

Κατσιλίνης                  Κατσινᾶτος                 Κατσούρης                  Καψάλης

Καψαμπέλης               Καψοκώλης                Καψονόρης                 Κεκᾶτος

Κεμπερῆς                    Κεφαλᾶς                     Κιντιλίνης                   Κίτσαλης

Κλαδᾶς                       Κλαουδᾶτος                Κλήμης                       Κληρονόμος

Κλοζορῆς                    Κλονῆς                        Κλουδάκης                  Κόγκος

Κοζάκης                      Κοζανιτᾶς                   Κοζάτσας                    Κόκκαλης

Κοκκινᾶτος                 Κοκκίνης                     Κόκκινος                     Κοκκολᾶτος

Κοκκόλης                    Κοκκόσης                   Κολαΐτης                     Κολέντης

Κολιαντώνης               Κολοκοτσᾶς                Κολόμβος                   Κολόνιας

Κολόρης                      Κολυβᾶς                     Κολλύρης                    Κόμης

Κόμητας                      Κομητόπουλος            Κομινᾶτος                   Κομινός

Κομποθέκρας              Κονιδάρης                   Κονταρᾶς                    Κονταρίνης

Κοντογιαννᾶτος          Κοντογιώργης             Κοντογούρης              Κοντολέων

Κοντομίχαλος             Κοπελίτσης                 Κορέσης                      Κοριαλένιος

Κορισιᾶνος                 Κορκός                        Κορνελᾶτος                Κορνέλος

Κορονάκης                  Κορονιός                     Κοσμᾶτος                   Κοσμετᾶτος

Κοτσιφῆς                    Κοτσομύτης                Κουβάτσος                  Κουγιανός

Κουκουρᾶτος              Κουλάτσος                  Κουλουμπαρίτσης      Κουλουμπῆς

Κουλούρης                  Κουμαριώτης              Κουμᾶτος                    Κουμεντέρης

Κουμοῦδος                  Κουνάδης                    Κουντούρης                Κούπας

Κουρᾶτος                    Κουρβισιᾶνος             Κουρῆς                        Κουρκουμέλης

Κουρκουσάκης           Κούρνιλης                   Κουρούκλης                Κούρτελης

Κούρτσουλας              Κουσουμπρῆς             Κουστουμπάρδης        Κουταβᾶς

Κουταλᾶς                    Κουτουφᾶς                 Κουτροκόης                Κουτρούλης

Κουτσᾶτος                  Κουτσαύτης                Κούτσης                      Κουτσουμπῆς

Κοψίνης                      Κρασσᾶς                     Κρεμμύδης                  Κρητικός

Κροῦσος                     Κυπριώτης                  Κυράγγελος                Κυριακᾶτος

Κυριακόπουλος          Κυρίτσης                     Κύτικας                       Κωνσταντακᾶτος

Κωνσταντάκης            Κωνσταντάτας           Κωνσταντᾶτος             Κώπας

Κώστας                       Κωστᾶτος                   Κωστῆς                       Κωστόπουλος

*και Καμβίσης

Λ                                 Λαγάκης                     Λαγγούσης                 Λαδᾶς

Λαδικός                      Λαζαρᾶτος                  Λαζαρῆς                     Λάλης

Λάλιας                        Λάμαρης                     Λαμπᾶτος                   Λαμπίρης

Λαμπρινᾶτος              Λαμπρινός                  Λάμπρος                     Λάντος

Λαπάκης                     Λασκαρᾶτος               Λάσκαρης                   Λαυράγκας

Λεβαδίτης                   Λεβενιώτης                 Λέβης                          Λεγᾶτος

Λεκατσᾶς                    Λέλος                          Λέντσης                      Λευκαδίτης

Λευκόκοιλος               Λευκόπουλος              Λευτερᾶτος                 Ληξουργιωτᾶτος

Λιᾶτος                         Λιβαδᾶς                      Λιβαθηνόπουλος        Λίβανος

Λιβιερᾶτος                  Λιβιέρης                      Λικιαρδόπουλος *      Λιμπερᾶτος

Λιμπίδης                     Λιναρδᾶτος                 Λινάρδος                     Λιόκης

Λιονᾶτος                     Λιοσᾶτος                    Λιοπύρης                    Λοβέρδος

Λογαρᾶς                     Λοΐζος                         Λορεντζᾶτος               Λουβερδῆς

Λουβέρδος                  Λούζης                        Λουκάκης                   Λουκᾶτος

Λουκέρης                    Λουκίσσας                  Λουράντος                  Λουρδᾶς

Λουρεντζᾶτος             Λουριώτης                  Λυγκούρης                  Λυκούδης

Λυπιᾶτος

*και ‘Ρικιαρδόπουλος

Μ                                Μαγγίνας                    Μαγδαλινός                Μαγκλαβέρας

Μαγουλᾶς                   Μαζαράκης                 Μάζης                         Μαθεᾶτος

Μακῆς                         Μακρῆς                       Μαλάκης                    Μαλασπίνας

Μαλαταρᾶς                 Μαλιαγρός                  Μαλιόρης                    Μαλισιᾶνος *

Μανδαλβᾶνος             Μανέντης                    Μάνεσης                     Μανέτας

Μανιᾶς                        Μανουβέλος               Μαντᾶς                       Μαντελένης

Μαντέλλης                  Μάντζαρης                 Μαντζουρᾶτος            Μαντζαβινᾶτος

Μαντζαβίνος               Μαντίνης                    Μάντουκας                 Μανωλᾶτος

Μαραβέγιας                Μαρᾶτος                     Μαργαρίτης                Μαργέτης

Μαρέντος                    Μαρινάκης                  Μαρινᾶτος                  Μαρίνης

Μαρῖνος                      Μαρκαντωνᾶτος         Μαρκαντώνης             Μαρκᾶτος

Μαρκεσίνης                Μαρκέτος                   Μαρκόπουλος             Μαρκότος

Μαρμαρᾶς                  Μαρούλης                   Μαρτσέλος                 Μάσσας

Μαστρόκαλος             Ματαράγκας               Ματθαῖος                    Ματιᾶτος

Ματιός                        Μάτουκας                   Ματσούκης                 Μαυρίκης

Μαυρογιάννης            Μαυροειδής                Μαυροκέφαλος          Μαυρομμάτης

Μαῦρος                       Μεγαδούκας               Μεγαλογένης              Μέγκουλας

Μέης                           Μελᾶς                         Μελέτης                      Μελιδόνης

Μελισσαρᾶτος            Μελισσηνός                Μελισσιᾶνος               Μενάγιας

Μενεγᾶτος                  Μενεγῆς                      Μέντες                        Μεντῶρος

Μέργιανος                  Μερκούρης                 Μεσάρης                     Νεσήρης

Μεσολουρᾶς               Μεσσήνης                   Μεταξᾶς                     Μεταξᾶτος

Μήλας                         Μηλᾶτος                     Μηλιαρέσης                Μηλιόνης

Μηλιόρης                    Μηνᾶς                         Μηνετᾶτος                  Μηνέτος

Μηνιάτης                    Μήντζης                      Μητάκης                     Μιγκάρδος

Μικελᾶτος                  Μίνης                          Μινῶτος                      Μισελουρᾶς

Μιχαλᾶτος                  Μιχαλίτσης                 Μιχαλιτσιᾶνος             Μιχελῆς

Μοθωνιός                   Μοκανιᾶς                    Μολεζίνης                   Μολφέτας

Μομφερρᾶτος             Μονιᾶς                        Μονοκροῦσος             Μονόπολης

Μοντεγιάννης             Μόντες                        Μοντεσάντος              Μόρδος

Μορέζης                      Μορτσέας                   Μοσχονᾶς                   Μοσχόπουλος

Μουδῆλος                   Μουλτρεζῖνος             Μουργέλης                 Μουρελᾶτος

Μουρίκης                    (Μουσουλιάρης)         Μουσμούτης               Μουσούρης

Μουστάκης                 Μουτζούλης                Μουτουβός                 Μπαζᾶς

Μπαζίγος                    Μπαζίνος                    Μπαλαρῆς                  Μπάλας

Μπαλδεσέρας             Μπάλδος                     Μπαλτσαβιᾶς             Μπαμπούρης

Μπάξας                       Μπαξιβάνης                Μπαράκος                  Μπαρδῆς

Μπαρμπάτης               Μπαρτῆς                     Μπαρτσούκας             Μπασιᾶς

Μπάτας                       Μπατιστάκης              Μπατιστᾶτος               Μπάτσης

Μπεβερᾶτος                Μπεκατῶρος               Μπελέλης                    Μπελίτσης

Μπελόνιος                  Μπενᾶτος                    Μπενέζης                    Μπενετᾶτος

Μπένος                       Μπέουλας                   Μπερβεράκης              Μπέργιος

Μπερδεμπές                Μπερδούσης               Μπέρης                       Μπερλάκης

Μπετσάκης                 Μπέτσης                     Μπιάζος                       Μπικῆς

Μπίνης                        Μπίρης                        Μπλέσας                     Μπογιές

Μποζᾶς                       Μποζίκης                    Μπόκιος                      Μπονᾶνος

Μπονᾶς                       Μπονίκος                    Μπόνος                       Μποντεγίνης

Μπορτολᾶτος             Μποῦζος                      Μπουμπούλης             Μπουρδέτος

Μπούρης                     Μπουρκᾶς                   Μποῦρος                     Μπούτσικας

Μποῦσκος                   Μπούχειλος                Μπριάμος                    Μπρούμης

Μυλωρᾶς                    Μυρτίλλος                   Μωραίτης                   Μωρᾶτος

Μωϋσῆς               

*εξ ‘Ομαλῶν

Ν                                 Ναστᾶτος                    Νεόφυτος                    Νεοχωρίτης

Νεστωρᾶτος                Νέτης                          Νικᾶτος                       Νικολᾶτος

Νικολετᾶτος                Νικολοβιένης              Νίκος                           Νιφορᾶτος

Νοβόγιας                     Νοδαρᾶτος                  Νοδάρος                      Νόμπολης

Ντελᾶτος                     Ντίνος                         Ντονάδος                    Ντούνης

Ξ                                 Ξένος                          Ξενόφιλος                   Ξηδάκτυλος

Ξυγκάκης                    Ξυδιᾶς

Ο                                 ’Οκτωρᾶτος                ’Ολιβιέρης                   ‘Ορκουλᾶς

’Ορλαντᾶνος               ’Ορτέγας                     ’Ορτεντζᾶτος              ’Ορφανός

Π                                 Παβιέλος                     Παγγέφας                    Πάγκαλης

Παγκόης                      Παγουλᾶτος                Παγώνης                     Παζίγος

Παλιατσάρας              Παλιμέρης                   Παλιός                        Παλιτραμῆς

Παλούμπης                 Παναγᾶτος                  Παναγιωτᾶτος             Πανᾶς

Πανόριος                     Πανούρης                    Πανταζᾶτος                Πανταζῆς

Παντελᾶτος                 Παντελέως                  Παντελιός                   Παντούλης

Παντρουβής                Παξινόπουλος             Παπαγεωργόπουλος   Παπαγιαννᾶτος

Παπαγρηγορᾶτος        Παπαδᾶτος                  Παπαδημᾶτος             Παπαδημητρᾶτος

Παπαζαφειρᾶτος         Παπαθερόπουλος        Παπαθοδωρᾶτος         Παπαθωμᾶτος

Παπαλασκαρᾶτος       Παπαλάρδος               Παπαλεξανδρᾶτος      Παπαλεξᾶτος

Παπαμαρκᾶτος           Παπανελόπουλος        Παπασπυρᾶτος           Παπαναστασᾶτος

Παπανικολᾶτος           Παπαντωνᾶτος            Παπασταματᾶτος       Παπαστελλᾶτος

Παπαστεφανᾶτος        Παπαφλωρᾶτος          Παπούρης                   Παπύρης

Παραμερίτης               Παραμπαστιᾶς            Παρασκευᾶς              Παρασκευᾶτος

Παργινός                     Παρέντης                    Παρηγόρης                 Παρθενᾶτος

Παρίσης                      Παρτίδος                     Πασαλιμανιώτης         Πασαρᾶς

Πάστρας                      Πασχάλης                   Πάσχος                       Πατρίκιος

Πάτσαρης                   Παυλᾶτος                    Παυλῆς                       Παυλογεωργᾶτος

(Πέζαρος)                   Πεκατῶρος                  Πελεγρῖνος                  Πελεκούδας

Πεντόγαλλος               Περαρῆς                      Περάτης                      Περδικάρης

Περδίκης                     Περιβολάρης               Περιστιάνος                Περλιγῆς

Πεστάνας                    Πεταλούδης                Πετεινᾶτος                  Πετρᾶτος

Πετρίτσης                    Πετροῦτσος                 Πετσάλης                    Πεφάνης

Πήλικας                      Πιερρᾶτος                   Πικόνης                       Πιλάλης

Πινιατόρος                  Πιτσαμᾶνος                Πιτσινᾶς                      Πιτσινίγος

Πνευματικᾶτος           Ποβερέτος                   Πόγγης                        Ποδαρᾶς

Ποδηματᾶς                  Πολάκης                     Πόλης                          Πολίτσης

Πολλάνης                    Πολλᾶτος                    Πολύδωρος                 Πολυκαλᾶς

Πολυμέρης                  Πολυχρονᾶτος            Πομόνης                      Πόπορος

Ποταμιᾶνος                 Πουλάκης                   Πουλαρᾶς                    Ποῦλος

Πρεβεζιᾶνος                Πρεντᾶνος                  Πρετεντέρης                Προβολισιᾶνος

Προλόπης                    Πρόντζας                    Πρωτολάτης                Πρωτομάστορας

Πυλαρινός                   Πυργιώτης                  Πῶλος

Ρ                                  Ραζᾶτος                       Ραζῆς                          Ραΐσης

Ραλλᾶτος                     Ράλλης                        Ρασιᾶς                         Ρατσιᾶτος

Ραυτόπουλος               Ρεγγίνης                      Ρεμούντης                   Ρεμοῦντος

Ρένεσης                       Ρεπάρος                      Ρεπούσης                     Ρηγᾶτος

Ρηγγίνης *                   Ρίκος                           Ρισιάνος                       Ριφιώτης

Ροδοθεᾶτος                 Ρόζας                           Ροκανᾶς                       Ρόκος

Ροσόλυμος                  Ροτιάνης                      Ρουμαντζᾶς                  Ρουμανός

Ρουμελιώτης               Ρουμπᾶτος                   Ροῦσος                         Ρουχωτᾶς

Ρωμάνος

...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ"