Σελίδες

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Η “ΦΟΒΕΡΗ ΜΕΡΑ” ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ 1071



Η Αρμενία, που κάποτε υπήρξε ο προμαχώνας της αυτοκρατορίας και που είχε παραμείνει εντελώς ανυπεράσπιστη λόγω της διάλυσης των στρατιωτικών της θεμάτων, βρισκόταν στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων από το 1067.
 Αυτή η απώλεια είχε σαν αποτέλεσμα τις συνεχείς σχεδόν επιδρομές των Τούρκων στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, της καρδιάς της αυτοκρατορίας. Ήταν ολοφάνερο πια, ότι η υπεράσπιση των ανατολικών συνόρων δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο με την ανακατάληψη των χαμένων αρμενικών περιοχών. 
Το 1071 παρουσιάστηκε η ευκαιρία ώστε αυτό να γίνει δυνατό.Στις αρχές εκείνου του έτους ο Σελτζούκος Σουλτάνος, Αλπ Αρσλάν (το όνομά του σημαίνει Λιοντάρι του Βουνού), εκστράτευσε στη Συρία με σκοπό να καταλάβει τη Δαμασκό, που κατείχαν οι Φατιμίδες της Αιγύπτου, από όπου θα ξεκινούσε την επίθεσή του εναντίον της ίδιας της Αιγύπτου. Καθ’ οδόν επιτέθηκε σε αρκετές βυζαντινές οχυρωμένες πόλεις.
 Το ίδιο έκανε και ένας αξιωματικός του, ο Αφσίν, ένα από τα κατορθώματά του οποίου ήταν η κατάληψη του φρουρίου του Ματζικέρτ και του Αργίς τον Ιανουάριο. Οι δυνάμεις του Αφσίν ωστόσο αποκλείστηκαν εξαιτίας του χιονιού στο πέρασμα του Τζαμανδού και δεν υπήρχε περίπτωση να ελευθερωθούν πριν την Άνοιξη.
Στο μεταξύ, ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ ‘ Διογένης εκμεταλλευόμενος την παρατεταμένη απουσία του Αλπ Αρσλάν, προετοίμασε μια επίθεση στα μετόπισθεν των Σελτζούκων. Κατάφερε να συγκεντρώσει έναν πολύ μεγάλο στρατό στο Ερζερούμ, 80 μίλια περίπου από το Ματζικέρτ, την Άνοιξη του 1071. Η πραγματική δύναμη του στρατού είναι αμφισβητήσιμη. από δύο πηγές πληροφορούμαστε ότι είχε στις τάξεις του 300.000 άντρες, ενώ από άλλες ότι είχε 200.000, 400.000 ή 600.000 άντρες.
 Ο Ματθαίος της Εδέσσης, μάλιστα, υπερβάλλει λέγοντας ότι είχε ένα εκατομμύριο! Πέρα από τις υπερβολές όμως, όλες οι πηγές συμφωνούν ότι ήταν ένας ασυνήθιστα μεγάλος στρατός. Ο μουσουλμάνος χρονικογράφος του 120υ αιώνα Ιμάντ αντ Ντιν μας δίνει αρκετές λεπτομερείς πληροφορίες για την κοσμοπολίτικη σύνθεσή του, λέγοντας ότι τα βυζαντινά στρατεύματα αποτελούνταν από Ρώσους, Χαζάρους, Αλανούς, Ούζους, Κουμάνους, Γεωργιανούς, Αρμένιους και Φράγκους (που φαίνεται ότι ήταν κυρίως Νορμανδοί και Γερμανοί). Ο Ματθαίος της Εδέσσης προσθέτει και τους Γότθους από την Κριμαία, τους Πατζινάκες και τους Βουλγάρους. 
Τα γηγενή βυζαντινά στρατεύματα απαρτίζονταν από άντρες που είχαν συγκεντρωθεί από τα περισσότερα Θέματα της Δύσης και από όλα της Ανατολής, αν και ο πάλαι ποτέ ξακουστός στρατός των Ανατολικών Θεμάτων είχε μειωθεί σημαντικά. Ακόμη, ο αυτοκράτορας συνοδευόταν από μια μονάδα των Βαράγγων και από το ιππικό των Ταγμάτων.

Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού αποτελείτο από μηχανικούς, εργάτες και υπηρέτες. Οι πρώτοι ήταν απαραίτητοι για να χειρίζονται τις πολιορκητικές μηχανές, που αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος των μεταγωγικών από «χιλιάδες» άμαξες. 
 Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, μόνο το σαράντα τοις εκατό των αντρών ήταν μάχιμοι, εκ των οποίων ένα μικρό τμήμα ήταν Βυζαντινοί και πολλοί λίγοι από αυτούς τακτικοί. Οι υπόλοιποι ήταν μάλλον κατώτερης ποιότητας, χωρίς καλή εκπαίδευση, χωρίς επαρκή εξοπλισμό και χωρίς πειθαρχία. Το χαμηλό τους επίπεδο ήταν αποτέλεσμα της διάλυσης του στρατιωτικού μηχανισμού από τους προηγούμενους αυτοκράτορες, που ακολουθούσαν αντιστρατιωτική πολιτική. Επιπλέον, μερικές μισθοφορικές μονάδες ήταν τόσο απείθαρχες, ώστε έγινε αληθινή μάχη με τους Γερμανούς, που είχαν αρχίσει να επιδίδονται σε λεηλασίες. 
Μέχρι που αναγκάστηκαν να καλέσουν ολόκληρο το στρατό στα όπλα για να συνετίσουν τους Γερμανούς στασιαστές!Ο Αλπ Αρσλάν έμαθε τα νέα για την επίθεση του Ρωμανού στην Αρμενία στις αρχές του Μάη, ενώ βρισκόταν στρατοπεδευμένος λίγο έξω από το Χαλέπι. Αμέσως εγκατέλειψε το σχέδιό του να κινηθεί προς τη Δαμασκό και οπισθοχώρησε στη Μοσούλη, τόσο γρήγορα ώστε ο στρατός του σχεδόν διαλύθηκε. Τότε πολλοί Ιρακινοί βοηθητικοί στρατιώτες βρήκαν ευκαιρία να λιποτακτήσουν. Εκτός από αυτό, οι Σελτζούκοι έχασαν και πολλά άλογα καθώς διέσχιζαν τον Ευφράτη. 
Πράγματι, σύμφωνα με ένα Βυζαντινό παρατηρητή στη Συρία, η οπισθοχώρηση του Αλπ Αρσλάν έδωσε την εντύπωση αληθινής πανωλεθρίας και τελικά αυτή η πληροφορία μάλλον έπεισε τον Ρωμανό ότι έπρεπε να εξαπολύσει μια ολοκληρωτική επίθεση, αντί να αρκεστεί απλώς σε μια μερική αποκατάσταση των αμυντικών θέσεων στα παλιά σύνορα της Αρμενίας.
Τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο ωστόσο, κι ενώ ετοιμαζόταν για γενική έφοδο στο Βασπουρακάν, χώρισε το στρατό του στα δύο, στέλνοντας μια μεγάλη δύναμη Φράγκων και Τούρκων συμμάχων με επικεφαλής το Νορμανδό διοικητή Ρουσέλ ντε Μπαγιέλ (ή Ρουσέλιο) να καταλάβει την περιοχή γύρω από το Ματζικέρτ και το Αχλάτ (Χλίατ). Ο Αλπ Αρσλάν, που πληροφορήθηκε τις κινήσεις των Βυζαντινών από πρόσφυγες εκείνης της περιοχής, κατευθύνθηκε προς τα βόρεια από τη Μοσούλη για να ανακόψει την πορεία του Ρωμανού. 
Γι’ αυτόν το λόγο έστειλε έναν από τους πιο διακεκριμένους αξιωματικούς του (τον «Σουντάκ τον Τούρκο», σύμφωνα με τις πληροφορίες) με 5.000 άντρες περίπου να ενισχύσουν το Αχλάτ. Ο ίδιος ο Σουλτάνος συνοδευόταν στην αρχή από 4.000 προσωπικούς του Μαμελούκους (στρατιωτικά σώματα δούλων), επειδή δεν κατάφερε να ανασυντάξει το διαλυμένο του στρατό και η σοβαρότητα της κατάστασης δεν του επέτρεπε να επιστρέψει στα εδάφη του στα Ανατολικά για να συγκεντρώσει καινούρια στρατεύματα. 
 Αντί γι’ αυτό έστειλε επείγουσα ειδοποίηση να τον συναντήσουν καθ’ οδόν, ενώ συγχρόνως στρατολόγησε 10.000 Κούρδους που κατοικούσαν σ’ εκείνη την περιοχή.Ο Ρωμανός πιθανόν να έμαθε με τη σειρά του ότι ο Αλπ Αρσλάν πλησίαζε.
 Έστειλε τότε ένα σώμα 20.000 αντρών, μάλλον Κουμάνους ή Ρώσους βαρείς ιππείς, με επικεφαλής ένα Γεωργιανό αξιωματικό, τον Iωσήφ Ταρχανιώτη, για να βοηθήσουν τους Φράγκους και τους Τούρκους που πλησίαζαν στο Αχλάτ, επειδή αυτοί οι τελευταίοι δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Στο μεταξύ, τα υπόλοιπα στρατεύματα ανακατέλαβαν το Ματζικέρτ μετά από μια σύντομη πολιορκία.

Τότε μόνο πληροφορήθηκαν οι Βυζαντινοί ότι ένα μέρος του επικουρικού στρατού των Σελτζούκων είχε ήδη φτάσει στην περιοχή, γιατί το πρωί της 16ης Αυγούστου ο Σουντάκ συγκρούστηκε και νίκησε ένα μεγάλο στρατιωτικό απόσπασμα που είχε βγει σε προνομή στην περιοχή. Ο Ρωμανός έστειλε αμέσως έναν από τους στρατηγούς του, τον Νικηφόρο Βρυέννιο (σίγουρα πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που έγινε αργότερα Δούκας του Δυρραχίου και στασίασε εναντίον του Μιχαήλ Ζ’) για να αντιμετωπίσει τον Σουντάκ. 
Αποκρούστηκε όμως και χρειάστηκε να ενισχυθεί από ένα δεύτερο απόσπασμα με επικεφαλής τον Βασιλάκη, Δούκα της Θεοδοσιουπόλεως. Ο Σουντάκ, κάτω από την πίεση μιας τόσο μεγάλης δύναμης, αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Αν η υποχώρηση του ήταν απλώς ένα τέχνασμα η όχι, δεν θα το μάθουμε ποτέ. 
Οι Βυζαντινοί τον καταδίωξαν χωρίς να πάρουν τις κατάλληλες προφυλάξεις και τότε δέχτηκαν μια αιφνιδιαστική αντεπίθεση, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί ο ίδιος ο Βασιλάκης μαζί με τη σημαία του, ενώ ο Βρυέννιος τραυματίστηκε. Την ίδια στιγμή ο Ταρχανιώτης και ο Ρουσέλ ντε Μπαγιέλ, που είχαν υποστεί και αυτοί βαριές απώλειες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης με τον Σουντάκ, όταν πληροφορήθηκαν ότι είχε φτάσει και ο Αλπ Αρσλάν αποσύρθηκαν από το Αχλάτ και οπισθοχώρησαν μέχρι τη Μελιτηνή.Όταν τελικά έφτασε ο Ρωμανός και παρατάχτηκε με όλο τον όγκο του στρατού του, ο Σουντάκ και οι στρατιώτες του, σαν αληθινοί Σελτζούκοι, είχαν εξαφανιστεί. Έτσι ο στρατός ξαναγύρισε στο στρατόπεδό του (ενώ μια ομάδα «νομιμοφρόνων» υπηκόων που είχε στρατολογηθεί στο Ματζικέρτ βρήκε την ευκαιρία να λιποτακτήσει) όπου πέρασε μια πολύ δύσκολη νύχτα, κάτω από το βλέμμα και τα βέλη των Σελτζούκων. 
Οι τελευταίοι, που είχαν ενωθεί με τον Αλπ Αρσλάν και τον κυρίως στρατό του, είχαν στρατοπεδεύσει μόλις τρία μίλια μακριά.Ωστόσο, οι ανιχνευτές του Ρωμανού θα πρέπει να τον είχαν πληροφορήσει ότι ο στρατός του Σουλτάνου ήταν σαφώς μικρότερος του βυζαντινού. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές θα πρέπει να είχε τουλάχιστον 12.000 άντρες, ενώ ο Ιμπνάλ Αθίρ λέει ότι ήταν 15.000. Άλλοι, όμως, δίνουν πολύ μεγαλύτερο αριθμό, 30.000-40.000 ή και μεγαλύτερο ακόμα.
 Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο βυζαντινός στρατός ήταν πολύ μικρότερος από ό,τι ήταν στην αρχή της εκστρατείας. Τα αποσπάσματα του Ρουσέλ ντε Μπαγιέλ και του Ταρχανιώτη δεν ξαναγύρισαν, ενώ οι απώλειες από τις αψιμαχίες με τον Σουντάκ (που είχαν εξελιχθεί σε αληθινές μάχες) ήταν αρκετές. Εκτός αυτού, ο Ρωμανός, για να θρέψει τον τεράστιο στρατό του, έκρινε απαραίτητο να στείλει ένα μεγάλο αριθμό αποσπασμάτων προνομής, μέχρι τη Γεωργία μάλιστα, για να μαζέψει τρόφιμα και (φορβή) χορτονομή. 
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, ο βυζαντινός στρατός είχε μειωθεί πολύ και αριθμούσε 100.000 περίπου άντρες, από τους οποίους πολλοί δεν ήταν μάχιμοι.Την άλλη μέρα το πρωί, ο Αλπ Αρσλάν έστειλε μια πρεσβεία ζητώντας ανακωχή.
 Η προσφορά απορρίφτηκε περιφρονητικά. Επειδή ήταν οικονομικά ασύμφορο να διατηρήσει ένα τόσο μεγάλο στρατό για μεγάλο διάστημα, ο Ρωμανός είχε μία και μόνη επιλογή. Έπειτα, είχε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο μέγεθος, αν όχι και στην ποιότητα, του στρατού του και στη δική του ικανότητα να πετύχει μια πολύ σημαντική νίκη. πίστευε ακόμη ότι ο Σουλτάνος μόλις τώρα είχε συνειδητοποιήσει την αριθμητική υπεροχή των Βυζαντινών και πρότεινε ανακωχή με απώτερο σκοπό να πετύχει κάποια εκεχειρία ώσπου να φτάσουν οι ενισχύσεις που περίμενε.
Ομολογουμένως, μια καθυστέρηση θα μπορούσε να ήταν προς όφελος των Βυζαντινών -ο Ταρχανιώτης, ο Ρουσέλ ντε Μπαγιέλ και ορισμένα αποσπάσματα θα είχαν προλάβει να επιστρέψουν. Αλλά η καθυστέρηση από την άλλη μεριά μπορεί να είχε κάνει το στρατό -που είχε αποθαρρυνθεί από τους ατυχείς χειρισμούς κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, προκαλώντας συγχρόνως τη δυσπιστία των Αρμενίων και των Τούρκων- να χάσει τελείως το ηθικό του και να γίνει πιο απείθαρχος απ’ ό,τι ήταν μέχρι τότε. 
Ακόμη υπήρχε η πιθανότητα πολλοί μισθοφόροι να στασιάσουν ή να λιποτακτήσουν. Αν το πάρουμε λογικά, όμως, δεν μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς τι αποτέλεσμα θα είχε μια καθυστέρηση που μπορεί να ευνοούσε αριθμητικά τους Βυζαντινούς, αλλά θα είχε επιπτώσεις στο ήδη πεσμένο ηθικό τους, ενώ οι Σελτζούκοι θα ήταν διπλά ευνοημένοι (θα είχαν αυξήσει σημαντικά τη δύναμή τους και θα είχαν ξαναβρεί την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους). 
Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που ο Ρωμανός, παρά την αντίθετη γνώμη πολλών στρατηγών του, αποφάσισε να οδηγήσει το στρατό του στη μάχη. Ο κύβος ερρίφθη.Στις 18 Αυγούστου και οι δύο πλευρές άρχισαν να ετοιμάζονται για τη μάχη, που οι Σελτζούκοι πίστευαν ότι θα γινόταν την επόμενη μέρα, δηλαδή την Παρασκευή -τη μουσουλμανική Κυριακή. Κανένα από τα μεγάλα αποσπάσματα του Ρωμανού δεν είχε επιστρέψει κατά τη διάρκεια της μέρας. Αντίθετα, ένας αριθμός Ούζων μισθοφόρων με επικεφαλής κάποιον Ταμίς αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο στις 17 ή στις 18 Αυγούστου, μάλλον επειδή ήταν Τούρκοι, όπως οι Σελτζούκοι, αλλά το πιθανότερο είναι επειδή είχαν να πληρωθούν πολλούς μήνες. Κατάφεραν να φύγουν χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς και να ενωθούν με τους Σελτζούκους. Εν τω μεταξύ είχαν φτάσει και οι ενισχύσεις των μουσουλμάνων από το Αχλάτ και το Ματζικέρτ. 
Ο Ταρχανιώτης, όμως, φαίνεται ότι δεν είχε σκοπό να επιστρέψει και όπως αποδείχτηκε ούτε ο Ρουσέλ. Το μόνο γεγονός που συνέβη εκείνη τη μέρα ήταν η επίθεση των τοξοτών του βυζαντινού στρατού, που βγήκαν από τα οχυρά τους και κατάφεραν να απομακρύνουν τους ακροβολιστές του Αρσλάν προκαλώντας τους βαριές απώλειες.
Οι πληροφορίες για τη Μάχη του Ματζικέρτ που έχουν φτάσει σε μας δεν είναι ξεκάθαρες, αντίθετα είναι μάλλον αντιφατικές. Απ’ όλες τις πηγές μόνο μία (ηΙστορία του Ατταλειάτη) γράφτηκε από κάποιον που ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Το σίγουρο όμως είναι ότι εκείνο το πρωινό της 19ης Αυγούστου, ο Ρωμανός παρέταξε το στρατό του σε δυο παρατάξεις, όπως γινόταν συνήθως, Η πρώτη ήταν χωρισμένη σε τρία μέρη -δεξιά βρίσκονταν τα στρατεύματα της Καππαδοκίας, της Αρμενίας και του Χαρσιανού. Υπήρχαν επίσης και Ούζοι μισθοφόροι, με επικεφαλής τον Αλλυάτη (στρατηγό του Θέματος της Καππαδοκίας). Στο κέντρο τα στρατεύματα της κεντρικής Μικράς Ασίας και τα Τάγματα με επικεφαλής τον ίδιο τον Ρωμανό. Τέλος αριστερά τα στρατεύματα της Δύσης μαζί με τους Πατζινάκες και άλλους συμμάχους με επικεφαλής τον Νικηφόρο Βρυέννιο. 
Η δεύτερη (ή εφεδρική) παράταξη ήταν κάτω από τις διαταγές του Ανδρόνικου Δούκα, ανιψιού του προηγουμένου αυτοκράτορα, που σίγουρα δεν έτρεφε και τόσο φιλικά αισθήματα για τον Ρωμανό -γεγονός που αποδείχτηκε μοιραίο. Απαρτιζόταν από Γερμανούς και Νορμανδούς μισθοφόρους ιππείς με βαρύ οπλισμό, από τους Άρχοντες (ένα νέο Τάγμα) και ένα μεγάλο μέρος της Εταιρείας. Στο στρατόπεδο δεν έμειναν στρατεύματα για να το φρουρούν.Η προέλασή τους προς το στρατόπεδο των Σελτζούκων μέσα από την πεδιάδα του Ματζικέρτ, που θα πρέπει να άρχισε κατά το μεσημέρι, δεν αντιμετώπισε κανένα εμπόδιο. 
Οι ακροβολιστές μόνο των Σελτζούκων έπληξαν τα άκρα των κεράτων, στα οποία οι Βυζαντινοί διοικητές έπρεπε να προσέχουν ιδιαίτερα του δικούς τους Τούρκους, ώστε να μην λιποτακτήσουν σαν τους Ούζους του Ταμίς, ειδικά εκείνη την ώρα που τα πλευρά δεν παρείχαν καμία σιγουριά έτσι όπως ήταν εκτεθειμένα στον ανοιχτό χώρο. Αλλά ο κύριος όγκος του στρατού των Σελτζούκων συνέχιζε να υποχωρεί μπροστά τους σε μια προσποιητή υποχώρηση, ώσπου μετά το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα οι Βυζαντινοί έφτασαν στο εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο των Σελτζούκων. Σε εκείνο το σημείο, ο Ρωμανός φαίνεται ότι άρχισε να αμφιβάλλει αν ήταν σωστό να συνεχίσουν την προέλαση. Επειδή, λοιπόν, φοβήθηκε μήπως οι Σελτζούκοι επιτεθούν στο δικό του αφύλαχτο στρατόπεδο, έδωσε διαταγή να οπισθοχωρήσουν , γυρνώντας την αυτοκρατορική σημαία προς τα πίσω.Αλλά η διαταγή παρεξηγήθηκε. Επειδή είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, μόνο το κέντρο έκανε μεταβολή σύμφωνα με τη διαταγή, ενώ τα πλευρά δίσταζαν. προφανώς δεν ήξεραν τι να κάνουν.
 Συγχρόνως μια φήμη άρχισε να διαδίδεται στην εφεδρική παράταξη, μάλλον από τον ίδιο το Δούκα, ότι ο αυτοκράτορας είχε σκοτωθεί. Οι Σελτζούκοι που παρακολουθούσαν από τους κοντινούς λόφους, μην πιστεύοντας στα μάτια τους, είδαν το χάος που επικρατούσε στην πεδιάδα και σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δινόταν.
 Εκείνη τη στιγμή, η πρώτη γραμμή των Βυζαντινών είχε αποδιοργανωθεί τελείως, οι άντρες της είχαν μέτωπο προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ ανάμεσα στο κέντρο και στα πλευρά υπήρχαν μεγάλα κενά. Τότε ο Αλπ Αρσλάν όρμησε με 10.000 Σελτζούκους ιππείς εναντίον τους. Αμέσως σχεδόν επικράτησε πανικός και όλοι τράπηκαν σε φυγή πιστεύοντας ότι προδόθηκαν από τους Αρμένιους ή από τους Τούρκους συμμάχους. Πράγματι, οι Αρμένιοι ήταν αυτοί που εγκατέλειψαν πρώτοι το πεδίο της μάχης με αποτέλεσμα να σωθούν σχεδόν όλοι, ενώ οι Πατζινάκες και οι Ούζοι παρέμειναν πιστοί μέχρι το τέλος. Η δεξιά πτέρυγα του βυζαντινού στρατού γρήγορα διαλύθηκε, επειδή είχε αποδυναμωθεί εξαιτίας της σταδιακής λιποταξίας των Καππαδοκών. 
Αντίθετα, η αριστερή, αν και αποκόπηκε από το κέντρο και δέχτηκε επίθεση από τα πλάγια και από τα νώτα, ηττήθηκε μόνο μετά από σκληρή μάχη. Ο Δούκας, αμελώντας ολοφάνερα τα καθήκοντά του σαν διοικητής της εφεδρικής παράταξης, που ο στρατός χρειαζόταν απελπισμένα -η επέμβασή του μπορεί να ήταν σωτήρια για την έκβαση της μάχης- είχε αποχωρήσει ήδη από το πεδίο χωρίς να χρησιμοποιήσει τους άντρες του. 
Ο Βρυέννιος, ένας άλλος Βυζαντινός ιστορικός, δηλώνει κατηγορηματικά «η οπισθοφυλακή αποσύρθηκε αμέσως».Μόνο το κέντρο κρατούσε ακόμη όπου συνέχιζε να μάχεται ο Ρωμανός, πληγωμένος πάνω από το νεκρό του άλογο, ώσπου αναγνωρίστηκε από τη στολή του και τους Βαράγγους που τον περιστοίχιζαν. Τότε αιχμαλωτίστηκε από ένα Σελτζούκο δούλο- στρατιώτη. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Βυζαντινός αυτοκράτορας είχε συλληφθεί αιχμάλωτος από μουσουλμάνους. Οι τελευταίες λιγοστές βυζαντινές μονάδες, που δεν είχαν ακόμη διαλυθεί, άρχισαν να υποχωρούν. Ακολούθησε μια ανελέητη, αιματηρή καταδίωξη του διαλυμένου στρατού που συνεχίστηκε όλη τη νύχτα.
 Ένας αυτοκράτορας είχε πει κάποτε ότι «0 στρατός για το κράτος είναι ό,τι το κεφάλι για το σώμα». Το σώμα λοιπόν είχε μείνει τώρα ακέφαλο κι αυτή η εκτέλεση σήμανε το τέλος της στρατιωτικής υπεροχής του Βυζαντίου.
Η μετά το Ματζικέρτ εποχή
Η ήττα στο Ματζικέρτ ήταν το τέλος του παραδοσιακού βυζαντινού στρατού. Τα περισσότερα στρατεύματα των Ταγμάτων καταστράφηκαν στο πεδίο της μάχης και όσα απέμειναν εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο λίγο αργότερα. Το ίδιο συνέβη και με τα Θέματα της Ανατολής που, αποδυναμωμένα όπως ήταν, καταργήθηκαν εντελώς.
 Μόλις εξαφανίστηκαν όμως, ένα μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας κατελήφθη από τους νικητές Τούρκους, πολλοί από τους οποίους εισήλθαν στην περιοχή ως μισθοφόροι των Βυζαντινών με τις ευλογίες των διαδόχων του Ρωμανού, του Μιχαήλ Ζ ‘ (1071-1078) και του Νικηφόρου Γ’ (1078- 1081).Η καταστροφή των Στρατών της Ανατολής άφησε στην κυριολεξία την αυτοκρατορία εντελώς ανυπεράσπιστη. 
Αν και στην πρωτεύουσα άρχισε σύντομα να δημιουργείται ένας νέος στρατιωτικός πυρήνας, η ευθύνη για την προάσπιση των ευάλωτων ανατολικών συνόρων της αυτοκρατορίας πέρασε αποκλειστικά σχεδόν στα χέρια των συνεχώς αυξανομένων μισθοφορικών στρατευμάτων , που αποτελούνταν κυρίως από Νορμανδούς, Τούρκους, Κουμάνους και Πατζινάκες. 
Η ολοκληρωτική σχεδόν εξαφάνιση των ιθαγενών μονάδων και η παράλληλη αύξηση της εξάρτησης της αυτοκρατορίας από τους μισθοφόρους ήταν χωρίς αμφιβολία οι κυριότερες επιπτώσεις της στρατιωτικής ήττας στο Ματζικέρτ. Από τότε άρχισε η πτωτική πορεία που συνεχίστηκε μέχρι τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας…
Πηγή: «Βυζαντινοί Στρατοί 886-1118, Ian Heath – ελληνική έκδοση»
Πηγή 2: www.e-istoria.com

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΦOΒΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!

Ο μυστικΟς φOβος της ΕυρΩπης για την ΕλλΑδα!!


Υπάρχει ένας μυστικός φόβος που διακατέχει τους δυνατούς της Ευρώπης.

Έχει αφεντικά της πολιτικής που ξαγρυπνούν στις Βρυξέλλες.

Έχει τραπεζίτες στο Βερολίνο που στριφογυρίζουν εμπύρετοι στα μεταξωτά τους σεντόνια.

Έχει ευρωκράτες  που παραμιλάνε μέσα στο κόκκινο κρασί τους.

Ποιος είναι ο φόβος ;

Δεν είναι το ότι εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ οι Έλληνες θα υποφέρουν μία τρομερή οικονομική κατάρρευση.

Ο φόβος είναι ότι, εάν η Ελλάδα  εγκαταλείψει το ευρώ, η χώρα θα επιστρέψει στην ευημερία και τότε και άλλες χώρες  θα μπορούσαν να ακολουθήσουν

Υπάρχει ένα διάγραμμα με στοιχεία του ίδιου του ΔΝΤ στον σύνδεσμο OpinionEurope's secret fear aboutGreece - MarketWatch στο οποίο μπορεί κανείς να δει ότι η Ελλάδα με την παλιά κακή δραχμή είχε διπλάσια οικονομική ανάπτυξη από ότι με το ευρώ.

Και δεν ήταν μόνη, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν να πουν παρόμοιες ιστορίες.

Η οικονομική τους ανάπτυξη στις δεκαετίες του 80 και του 90, που παλεύανε με τη λιρέτα, την πεσέτα και το εσκούδο κοροϊδεύει την απόδοση τους με το γερμανο-κρατούμενο ευρώ.  

Προφανώς το να έχει κανείς τον έλεγχο του εθνικού του νομίσματος και της δικής του νομισματικής πολιτικής δουλεύει καλύτερα έχοντας την δική σου κυβέρνηση την δική σου εθνική κυριαρχία.

Ποιος ξέρει;

Τα ανωτέρω στοιχεία προέρχονται από δεδομένα του ίδιου του ΔΝΤ.

Δείχνουν πραγματική οικονομική ανάπτυξη σε τέσσερα νοτιοευρωπαϊκά νομίσματα την περίοδο πριν αποδεχθούν το ευρώ από το 1980 έως το1998 σε σύγκριση με  την περίοδο αφού εκδόθηκε το κοινό νόμισμα στις αρχές του 1999. (Οι αριθμοί δείχνουν τη μέση ετήσια ανάπτυξη στο ΑΕΠ, μετρούμενο ανά κάτοικο με την πραγματική αγοραστική του ικανότητα, για να επαλειφθεί ο πληθωρισμός.) 

Είχαν πει στους λαούς της Ευρώπης ότι το ευρώ θα έφερνε σταθερότητα,  αλλά δεν έφερε.

Βεβαίως υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες και δεν φταίει μόνο το ευρώ.

Όμως το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα πουλήθηκε στους ανθρώπους αυτών των χωρών, όταν το ψήφιζαν, ως το μαγικό μέσο που θα μετασχημάτιζε τις οικονομικές τους τύχες.

Τους είπαν να εγκαταλείψουν την κυριαρχία και την ανεξαρτησία τους με αντάλλαγμα  τεράστια οικονομικά οφέλη.

Αντί αυτού το ευρώ ‘χρηματικοποίησε’ τις οικονομίες τους πνίγοντας τες με τόνους φθηνού, εύκολου χρήματος και δημιουργώντας γιγαντιαίες χάρτινες φούσκες που τώρα έχουν σκάσει.

Είπαν στους λαούς της Ευρώπης ότι το ευρώ θα φέρει σταθερότητα, αλλά δεν έφερε,

Τους είπαν ότι θα φέρει ευημερία, αλλά δεν έφερε.

Τους είπαν ότι θα φέρει ανάπτυξη, αλλά δεν έφερε.

Είναι πράγματι οι Έλληνες  ένα τσαμπί από ρέμπελους ουζο-πότες  όπως διατείνονται οι ρέμπελοι σαμπανιο-πότες των Βρυξελλών

Πριν αποδεχθούν το ευρώ οι Έλληνες κατάφεραν πραγματική ετήσια ανάπτυξη 4% και μέση ανεργία  7,7%.

Από τότε που δέχθηκαν τη θερμή χρηματιστική αγκαλιά των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου η ετήσια ανάπτυξη στην Ελλάδα έπεσε στο 2% με  μέση ανεργία 14%.

Με Αλλα λΟγια η ΕλλΑδα με το ευρΩ Επεσε στη μισΗ ανΑπτυξη και διπλασΙασε την ανεργΙα σε σχΕση με τη δραχμΗ.

Μερικοί επωφελήθηκαν.

Η Ισλανδία πέρασε μία μαζική χρηματο-οικονομική κρίση το 2007-9 όπως και η Ελλάδα, αλλά η  Ισλανδία είναι μία κυρίαρχη χώρα με το δικό της νόμισμα.

Η ισλανδική κορώνα έπεσε δύο φορές μέχρι τώρα στις νομισματικές αγορές ως προς το ευρώ.

Η φθηνή κορώνα βοήθησε την Ισλανδία να σταθεί στα πόδια της.

ΑυτΟ μπορεί να το κΑνει κανεΙς Οταν Εχει το δικΟ του νΟμισμα.

Δεν αποτελεί πραγματικά έκπληξη το ότι αντικαθεστωτικές δυνάμεις έχουν ήδη εμφανιστεί στην Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, όπως και στην Ελλάδα.

Χώρες που ενώθηκαν με το ευρώ έχουν χάσει την κυριαρχία τους όπως και την ανάπτυξη τους.

Γιατί πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός να ζητά την άδεια της Γερμανίδας Καγκελαρίου πριν να αλλάξει την εθνική πολιτική των συντάξεων; 

Γιατί θα πρέπει να δεχτεί την επίθεση από διεθνείς πιστωτές που του λένε ότι η Ελλάδα έχει πάρα πολλούς μεταπτυχιακούς φοιτητές; 

Σήμερα απειλούν τους Έλληνες με χαμό, αποσύνθεση και καταστροφή, εάν προσπαθήσουν να επιστρέψουν πάλι στο  δικό τους νόμισμα.

Και τι εΙναι αυτΟ, Ετσι και αλλιΩς εΙχαν χαμΟ, αποσΥνθεση και καταστροφΗ τουλΑχιστον τα οκτΩ τελευταΙα χρΟνια.

Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι Βρυξέλλες είχαν απειλήσει και πρωτύτερα.

Πίσω στη δεκαετία του 90 είπαν στους Βρετανούς ότι θα βρεθούν σε  μεγάλο μπελά εάν δεν εγκαταλείψουν την λίρα για το κοινό νόμισμα.

Η βρετανική οικονομία θα βουλιάξει και η Βρετανία θα απομονωθεί.

Θα έπρεπε μάλιστα να ξεχάσουν ότι το Λονδίνο θα παρέμενε ένα μεγάλο οικονομικό κέντρο.

Χωρίς το ευρώ το Λονδίνο θα τελείωνε.

Έτσι έλεγαν τότε.

Εάν θέλετε να δείτε πόσο τελειωμένο είναι  το Λονδίνο προσπαθήστε να αγοράσετε ένα σπίτι εκεί.



γράφει ο Brett Arends*

*Ο Brett Arends είναι ένας βραβευμένος οικονομικός αναλυτής με πολυετή εμπειρία γύρω από θέματα αγορών, οικονομίας και προσωπικής χρηματοδότησης.
Το τελευταίο του βιβλίο “Storm Proof your Money δημοσιεύτηκε από την John Wiley  Co.


Θεολογική Σχολή της Χάλκης: 45 χρόνια φιμωμένη!

Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης  χωρίς κανένα απολύτως «αντάλλαγμα» γιατί αυτό αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση της και όλοι μας έχουμε υποχρέωση να της το υπενθυμίζουμε συνεχώς!
Με το σύνθημα «A Trail of Broken Promises on Halki Seminary - Turkey Must Respect Religious Freedom»  (Μια διαρκής αθέτηση υποσχέσεων για την Θεολογική Σχολή της Χάλκης  - Η Τουρκία πρέπει να σεβαστεί τη θρησκευτική ελευθερία),  το Hellenic American Leadership Council που εδρεύει στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών, μόλις ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης η οποία παραμένει φιμωμένη μετά την αιφνιδιαστική απόφαση της τότε Τουρκικής  Κυβέρνησης πριν από 45 χρόνια (1971). 

Η νέα εκστρατεία εστιάζει στην υπόσχεση που δόθηκε τον Μάρτιο του 2012 από τον πρωθυπουργό (σήμερα Πρόεδρο) της Τουρκικής Δημοκρατίας  Ρ. Τ. Ερντογάν προς τον  Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα και έγινε γνωστή με την δήλωση του Αμερικανικού Προέδρου «Έδωσα συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό για τις προσπάθειες που κάνει μέσα στην Τουρκία να προστατεύσει τις θρησκευτικές μειονότητες. Χαίρομαι για την απόφαση του να επαναλειτουργήσει την Θεολογική Σχολή της Χάλκης».

Έκτοτε έχουν περάσει 1.463 μέρες (και κάθε μέρα που περνάει ο αριθμός των ημερών αυξάνεται στην ειδική ιστοσελίδα που έχει δημιουργηθεί) και η Τουρκία συνεχίζει να κρατάει κλειστή την Θεολογική Σχολή της Χάλκης παραβιάζοντας –μεταξύ άλλων- το ίδιο το Σύνταγμα της, τα άρθρα 37 έως 44 της Συνθήκης της Λωζάνης, τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις βασικές αρχές για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη! (Σχετικό με το θέμα αυτό είναι το αναλυτικό άρθρο μας 8ης  Ιανουαρίου 2016 με τίτλο Διεθνής έκκληση: Ανοίξτε την Χάλκη!)

Η νέα έκκληση που ξεκίνησε τώρα (Μάρτιος 2016) περιλαμβάνεται σε μια άριστα σχεδιασμένη ιστοσελίδα στην οποία μπορείτε να ξεναγηθείτε κάνοντας κλικ εδώ , ενώ  μπορείτε να υπογράψετε και εσείς την έκκληση  στην ειδική σελίδα «Sign and share» στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://action.hellenicleaders.com/p/dia/action3/common/public/?action_KEY=18607 .

Υπενθυμίζεται ότι η πρώτη διεθνής έκκληση για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης είχε γίνει το 2001 από το Ελληνικό Ηλεκτρονικό Κέντρο και τον ιστορικό Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών (έτος ιδρύσεως 1928), συγκεντρώνοντας 10.000 περίπου χειρόγραφες υπογραφές. 

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 45 χρόνων από την φίμωση της Σχολής (1971-2016) ήδη πραγματοποιούνται δύο παράλληλες εκκλήσεις που συγκεντρώνουν ηλεκτρονικές υπογραφές:

Η πρώτη ξεκίνησε αρχές 2016 από το International Hellenic Association  μέσω του οργανισμού ακτιβιστών Avaaz από την Ελλάδα και θα τερματιστεί τον Ιούλιο του 2016 (μπορείτε να την υπογράψετε κάνοντας κλικ εδώ ) και η δεύτερη, με ένα άριστα επαγγελματικό σχεδιασμό εξαιρετικού ποιοτικού επιπέδου,  τον Μάρτιο 2016 από την Αμερική (μπορείτε να την υπογράψετε κάνοντας κλικ εδώ).

Είναι πολύ σημαντικό να γίνει όσο το δυνατόν ευρύτερα γνωστή η πλήρης αναξιοπιστία της Τουρκίας η οποία όχι μόνο δεν τηρεί τις υποσχέσεις που μοιράζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο πρωθυπουργού ή Προέδρου Δημοκρατίας,  όχι μόνο δεν τηρεί τις ρητές υποχρεώσεις που αναλαμβάνει από διεθνείς συμβάσεις αλλά περιφρονεί και το ίδιο της το σύνταγμα προκειμένου να συνεχίσει να εφαρμόζει διακρίσεις με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα – όπως ακριβώς συμβαίνει από την ημέρα που ιδρύθηκε η σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία!

Μην διστάζετε – δυναμώστε την φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στην αυθαιρεσία της Τουρκίας να κρατάει κλειστή την Θεολογική Σχολή της Χάλκης εδώ και 45 χρόνια!

Υπογράψτε τώρα και τις δύο εκκλήσεις για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης: Την μία που ξεκίνησε από την Ελλάδα στις αρχές του 2016 κάνοντας κλικ εδώ και την άλλη που ξεκίνησε από την Αμερική τώρα (Μάρτιος 2016) κάνοντας κλικ εδώ

Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης  χωρίς κανένα απολύτως «αντάλλαγμα» γιατί αυτό αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση της και όλοι μας έχουμε υποχρέωση να της το υπενθυμίζουμε συνεχώς!

Λεωνίδας Κουμάκης

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

ΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΑΒΙΚΗ ΧΩΡΑ, ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΜΑΝΤΗΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Να είμαι ανεκτικός.

Να είμαι ανοικτόμυαλος.

Να είμαι «πολυπολιτισμικός» που είναι και της μόδας.

Πολύ ευχαρίστως να είμαι.

Αλλά αναρωτιέμαι, αν το δικό μου παιδί πήγαινε να παρελάσει σε μια Αραβική χώρα, θα δεχόντουσαν να παρελάσει χωρίς (!) μαντήλα σεβόμενοι κι εκείνοι με τον ίδιο τρόπο τον δικό μας πολιτισμό;

Δεν νομίζω.

Άρα γεννιέται ένα ερώτημα: αφού εκείνοι δεν με σέβονται πως έχουν απαίτηση να τους σεβαστώ εγώ;

Θα μου πεις: «μα εσύ πρέπει να είσαι ανώτερος άνθρωπος».

Πολύ ωραία, να είμαι.

Αλλά να είμαι ανώτερος σε μια ανώδυνη παραξενιά, το καταλαβαίνω.

Αν θες να βάφεις τα μαλλιά σου πράσινα, βάφε τα.

Λογικό δεν είναι, αλλά κάνε το κατά παραχώρηση της κοινωνίας.

Όταν όμως θες, επειδή το επιτάσσει η θρησκεία ο πολιτισμός ή απλώς το γούστο σου, να μειώνεις όλες τις γυναίκες υποχρεώνοντας τες «ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ», δεν μπορώ να είμαι ανεκτικός. 

Δεν μπορώ να είμαι συνένοχος στην επιβολή του δικού σου σκοταδισμού.

Εγώ είμαι υποχρεωμένος να βοηθήσω αυτό το κοριτσάκι που παρελαύνει με μαντήλα, να καταλάβει πως δεν έχει να κρύψει τίποτα από το θεό.

Πως σε αυτή τη χώρα και σε αυτό τον πολιτισμό που ήρθε να ζήσει, δεν κρύβουμε τις γυναίκες μας από το θεό.

ΔΕΝ ΤΙΣ ΘΕΩΡΟΥΜΕ «ΒΡΩΜΙΚΕΣ».
Το κοριτσάκι αυτό δεν φοράει μαντίλα από επιλογή της.

Φοράει λόγω της ψυχολογικής επιβολής και της πλύσης εγκεφάλου του πατέρα της.

Φοράει γιατί έτσι την έμαθαν.

ΤΗΝ ΕΜΑΘΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΔΙΟΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΓΥΝΑΙΚΑ.
Εγώ λοιπόν όχι μόνο μπορώ, αλλά και πρέπει να την βοηθήσω να ξεφύγει από αυτά τα δεσμά.

Δεν μιλάμε για μια γραφική λαογραφική παράδοση ενός λαού, αλλά για μια βαθιά σκοταδιστική διαφοροποίηση των δύο φύλων που διαμορφώνει ένα τρόπο σκέψεως ο οποίος γεννά τρομοκράτες.

ΓΕΝΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ.
Φόρα τη μαντίλα και μην σκέφτεσαι γιατί το κάνεις ή αν θες να το κάνεις. 

Φόρα τη γιατί το λέει ο θεός.

ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ!!!
Σε αυτή την ήπειρο, δεν κάνουμε ότι λέει ο θεός.

ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Και είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύουμε αυτούς που δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους, από τον πατέρα τους, από την θρησκεία τους ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό!

Αυτό το κοριτσάκι δεν έχει ανάγκη να του δείξω ανεκτικότητα.

EΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΒΟΗΘΗΣΩ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ!!!!
Η ανοχή των μεσαιωνικών αντιλήψεων κάθε πολιτισμού ή θρησκευτικού δόγματος δεν είναι δείγμα προόδου, ούτε κοινωνικής ανωτερότητας. 

ΕΙΝΑΙ Ο ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ.
Στρουθοκάμηλος: Ελπίζω οι Ελληνίδες να ξυπνήσουν σύντομα και να πούνε ΟΧΙ στο Ισλάμ.

Να πούνε ΟΧΙ στη μαντίλα, όχι στο σκοταδισμό.

Η μαντίλα δεν είναι σημάδι πλουτισμού, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΔΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ.

ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΦΟΡΑΝΕ ΜΑΝΤΙΛΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Αν ήθελα η κοπέλα να σεβαστεί τον Ελληνικό Πολιτισμό, θα έβγαζε τη μαντίλα και να έκανε παρέλαση χωρίς.

Έτσι σέβεσαι τον άλλον.

Δεν τον σέβεσαι όταν προκαλείς.

Όταν πας καλεσμένος στο σπίτι κάποιου και σου ζητά να βγάλεις τα παπούτσια σου, ε, τα βγάζει από σεβασμό.

Άρα, η «ΕΛΛΗΝΙΔΑ» θα έπρεπε να τη βγάλει τη μαντίλα όταν θα έκανε παρέλαση ειδικά όταν η παρέλαση αυτή γίνεται επειδή κάποιοι θυσιάστηκαν για να διώξουν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που συμβολίζει η μαντίλα.

Είναι σαν να πηγαίνει Γερμανός με στολή των SS και να κάνει παρέλαση στην Εθνική εορτή των Εβραίων.

Όπως είπα, ελπίζω σύντομα να ξυπνήσουν οι Ελληνίδες και να πουν ΟΧΙ στο Ισλάμ.

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, 
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΡΓΑ!!!!

Όταν αποκτήσουν δύναμη, οι Ελληνίδες θα χάσουν όλα όσα αγωνίστηκαν να αποκτήσουν.

Δηλαδή ίσα δικαιώματα και σεβασμό.

Όταν θα αποκτήσουν δύναμη οι Ισλαμιστές, ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, χειρότερα από τα ζώα.

Όπως είναι οι γυναίκες σε ΟΛΕΣ τις Μουσουλμανικές χώρες.
Άρα ξυπνήστε!
ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!


Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

   
Υπάρχει ένας διχασμός στον ψυχισμό των Ελλήνων                  
         για το που ανήκουν!!!

Αγαπητέ φίλε,
                          Σημείωσα με μεγάλη προσοχή τα σχόλια σου και θέλω να συμφωνήσω μαζί σου ότι η Βυζαντινή περίοδος που κράτησε για 1.000 χρόνια συνδύασε με αξιωματικό τρόπο την έννοια του Ελληνισμού με το καθαρά χριστιανικό κράτος όπως θα διαπιστώσεις από την παρακάτω ιστορική αφήγηση που βέβαια είναι μια άλλη προσέγγιση από αυτή του Θωμά Ηλιόπουλου με τον οποίο αν και προσωπικά διαφωνώ σε πολλές εκτιμήσεις του θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω τις απόψεις του ώστε να προκαλέσω έναν έντονο διάλογο για να διαφωτίσουμε όλοι μαζί την «θεία άλη» για το που ανήκουν τελικά οι σύγχρονοι <<ΕΛΛΗΝΕΣ>>!!                                             

Υπάρχει όντως ένας διχασμός στον ψυχισμό των Ελλήνων για το που ανήκουν!!!

Αντί να αγκαλιάσουμε την ιστορία μας φαίνεται ότι μας βαραίνει τόσο πολύ που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτή αφήνοντας όμως αναπάντητο το ερώτημα για το που ανήκουμε στο χώρο και στον χρόνο.

Πότε αρχίζει να υπάρχει συνείδηση της ελληνικότητας στο Βυζάντιο, αν υπάρχει;

Η σπουδαία Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ έχει την δική της τεκμηριωμένη θέση!!

Ουδέποτε το όνομα Έλλην ξαναβρήκε όλη του την αίγλη, αλλά το Ρωμηός, Ρωμαίος, σήμαινε Έλληνας το γένος και τη γλώσσα, η οποία γλώσσα ήταν γραικική και τα ήθη ρωμαϊκά.

Όταν πάει να παντρευτεί μία πριγκίπισσα δυτική έναν μέλλοντα αυτοκράτορα του Βυζαντίου, είμαστε στον ένατο αιώνα, εκεί λέει: “Στέλνουμε έναν Πρωτοσπαθάριο για να της μάθει τη γραικική γλώσσα και ήθη ρωμαϊκά.

Αυτά είναι τα βυζαντινά.

Ωστόσο η μεγάλη επικοινωνιακή επιτυχία των Χριστιανών είναι να κολλήσουν τη ρετσινιά του ειδωλολάτρη στην αρχαία θρησκεία που δεν είχε καμία σχέση με τα είδωλα.

Ο αρχαίος Έλληνας είχε επινοήσει ένα Πάνθεον (ένα κατάλογο θεοτήτων/δαιμόνων)  με προσωπικότητες που αντιπροσώπευαν τις αδυναμίες τα πάθη αλλά και τις προσδοκίες του και που η λατρεία του σε αυτές αποσκοπούσε στον εξαγνισμό της ψυχής του.

Δηλαδή η θρησκευτικότητα του αρχαίου Έλληνα ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τα Συμπαντικά καλέσματα και την οικουμενικότητα των φυσικών νόμων.

Η εξάρτηση των αρχαίου Έλληνα από την θρησκεία του ήταν μάλλον ‘’επίπλαστη’’.

Στην πραγματικότητα η θρησκεία για αυτόν αντιπροσώπευε τον ελεύθερο τρόπο έκφρασης της ψυχοσύνθεσης του σε  θεϊκά ’σύμβολα/ιδέες’’ που μεταξύ άλλων προστάτευαν  και τον θεσμικό χαρακτήρα της κοινωνίας του.

Επομένως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ιδεολάτρεις και ΟΧΙ ειδωλολάτρεις!!

Στη <<νεαρά>> ο Ιουστιανός γράφει «οι τα μισαρά των Ελλήνων πρεσβεύοντες»…

Ποιοι είναι οι Έλληνες;

Η λέξη Έλληνας στα βυζαντινά σημαίνει ειδωλολάτρης,

Τέλος πάντων, οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα ούτε να διδάξουν, είναι, πώς να το πούμε, ο τελευταίος τροχός της αμάξης.

Ο Ιουστινιανός κλείνει την νεοπλατωνίζουσα σχολή των Αθηνών, αλλά ούτε καίει ούτε καταστρέφει και τότε φεύγουν οι καθηγητές και πάνε στην Περσία.

Από εκεί αρχίζει ο μεταφραστικός ζήλος, πρώτα στα συριακά και μετά, όπως οι Άραβες φτάνουν τον έβδομο πια αιώνα στη Δαμασκό και έχουν καταλάβει όλη αυτή την περιοχή, αρχίζει και η πρώτη μετάφραση που γίνεται τελική στη Βαγδάτη, δηλαδή έναν αιώνα ακόμη μετά.

Πότε όμως οι βυζαντινοί αποκτούν τη συνείδηση της ελληνικής συνέχειας;

Υπάρχει μία απόδειξη αδιάψευστη.

Αυτό λοιπόν συμβαίνει όταν οι βυζαντινοί αρχίζουν και λένε ότι οι Τούρκοι είναι Πέρσες Αχαιμενίδες.

Και ερωτώ τι σχέση έχουν οι Τουρκομάνοι, Αηδίνογλου, Μεντεσέ, Καραμανλήδες, Οθωμανοί κτλ με τους Πέρσες.

Δεν έχουν καμία σχέση.

Προσπαθούν να αποδείξουν ότι, όπως οι μαραθωνομάχοι και οι σαλαμινομάχοι έδιωξαν και κατάφεραν να απωθήσουν τους Πέρσες, έτσι θα κάνουνε και αυτοί.

Οπότε αναγνωρίζουν κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια.

Όταν ο Μανουήλ ο Παλαιολόγος, είμαστε αρχές του 15ου αιώνα τώρα, θέλει να ζητήσει κάποια βοήθεια απ΄ έξω ο Γεμιστός ο Πλήθων του λέει: «μη διστάσεις να ζητήσεις ότι θέλεις, γιατί αυτό θα είναι αντίδωρο απ' όσα έχουμε δώσει».

Και άλλωστε, για να γυρίσω τώρα πίσω στους αιώνες, ήδη όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης θέλει να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία και ονομάζει τους χριστιανούς Γαλιλαίους απαγορεύοντάς τους να χρησιμοποιήσουν ως και την ελληνική γλώσσα, διότι γλώσσα της διανοίας και του άλλου πράγματος, τότε ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός του στέλνει την περίφημη διατριβή «τίνος το ελληνίζειν» και αποδεικνύει ότι τα πάντα, τα πΑντα, τα έχουν παραλάβει και οι χριστιανοί από τους αρχαίους, πλην ενός - της παιδεραστίας.

Το ότι έχουμε κάποια συνέχεια, η οποία οπωσδήποτε είναι γλωσσική αλλά και διανοητική, εάν θέλετε, φαίνεται και όταν ο Μέγας Βασίλειος λέει στους νέους: «να διαβάζετε τα αρχαία κείμενα».

Τότε οπωσδήποτε γλωσσικά είμαστε μέσα στην εξέλιξη.

Και όταν οι βυζαντινοί μιλούν για δημοτική, τα γεωγραφικά κείμενα, η λιτή γλώσσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δημοτική.

Για να μη μιλήσουμε για τα νοταριακά, για τα έγγραφα των πωλήσεων που είναι γραμμένα στην απλοϊκή δημοτική γλώσσα που μιλούσε ο Μακρυγιάννης και που μιλάμε, που λέει ο λόγος, μέχρι τα σήμερα.

«Ουδέποτε το όνομα Έλλην ξαναβρήκε όλη του την αίγλη, αλλά το Ρωμηός, Ρωμαίος, σήμαινε Έλληνας το γένος και τη γλώσσα, η οποία γλώσσα ήταν γραικική και τα ήθη ρωμαϊκά»

Δηλαδή, πώς αντιλαμβάνονταν την ελληνικότητα τους τότε;

Η ελληνικότητα είναι πρώτα απ΄όλα ελληνογλωσσία και ελληνοφωνία, έπειτα μια συνείδηση συνέχειας ιστορικής, αλλά αυτοί που το κάνουν λέγονται Ρωμιοί.

Μάλιστα υπάρχουν ένα σωρό κείμενα που μιλούν για καθαρούς Ρωμαίους, γιατί αυτοί που ήτανε στα σύνορα και οι οποίοι στα μεν βόρεια έχουνε επαφή με τους Σλάβους, στα δε ασιατικά με τους Άραβες, είναι μιξοέλληνες ή μιξοβάρβαροι, ενώ οι καθαροί Έλληνες, οι καθαροί Ρωμαίοι είναι αυτοί της Πόλης.

Οπότε ελληνοφωνία από τη μια μεριά και συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, αυτά τα δύο κάνουν κατά κάποιο τρόπο μία πτυχή της ταυτότητας της βυζαντινής η οποία όμως πάνω από όλα είναι -και το υπογραμμίζω- η συνείδηση έθνους χριστιανών.

Το λέει ο ίδιος ο Λέων ο 6ος στα ''τακτικά του'' ότι «αγωνιζόμεθα υπέρ των αλυτρώτων αδελφών ως έθνος χριστιανών» οπότε χριστιανοί ελληνόφωνοι με ρωμαϊκή καταβολή όσον αφορά τα διοικητικά πράγματα.

Αυτή είναι η ρωμιοσύνη την οποία αποποιηθήκαμε μολονότι είναι σύγκαιρη της ιστορίας.

Όπως γράφει και ο Μιχαηλίδης ο ποιητής ο Κύπριος την αποποιηθήκαμε, γιατί όπως δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Πόλη, είπαμε κάνοντας πρωτεύουσα ένα λασποχώρι τότε το 1830, ότι είμαστε απόγονοι του Περικλή και έκτοτε ούτε ένα κείμενο βυζαντινό δεν διδάσκεται στα σχολειά!!!!!!!

Όλοι ξέρουν το Έρως ανίκατε μάχαν και τα λοιπά αλλά κανένας δεν ξέρει τι εστί Άννα Κομνηνή, τι εστί Ατταλειάτης, τι εστί Προκόπιος και τα λοιπά και τα λοιπά…

Μα και όταν μας ιδρύουν το κράτος προσπάθησαν να εξαλείψουν τα 1.000 χρόνια Βυζαντίου και ο Κοραής πήγε να φτιάξει μια άλλη γλώσσα καθαρή.

Πίστεψαν πως για να γίνουμε Έλληνες θα πρέπει να γίνουμε πρώτα Δυτικοί.

Δεν γνωρίζουμε ποιο ήταν το σκεπτικό τους, Δεν ξέρουμε τίποτα.

Το μόνο που ξέρουμε από τον Κοραή είναι ότι είπε πως με το να θεωρούν οι Έλληνες τον εαυτό τους απόγονο του Μιλτιάδη και του Λεωνίδα θεωρούν ότι 400 χρόνια ήταν αιχμάλωτοι και όχι δούλοι.

Έχουμε αυτή την η ρετσινιά των 400 χρόνων.

Aυτά τα 400 χρόνια βάζουν σε παρένθεση και όπως δεν έχουν και την Πόλη, δεν ξέρουν το Βυζάντιο, γιατί Κωσταντίνουπολη ίσον Βυζάντιο.

Ή την ξέρεις ή δεν την ξέρεις.

Οι Ρουμάνοι έχουν κάνει την αγιοποίηση της Κωσταντινούπολης!!!!

Eάν πάτε στο Κουμόρο, στο Βορονέτς, θα δείτε ότι έχουν την άλωση της Κωσταντινουπόλεως ως εικόνα.

Ο μόνος ο οποίος κάνει ακριβώς την ίδια προσπάθεια είναι ο Μακρυγιάννης.

Όταν παραγγέλνει τους 23 πίνακες για τις μάχες της απελευθέρωσης στον Παναγιώτη Ζωγράφο, τί του λέει;

Ο πρώτος πίνακας είναι η Άλωση της Πόλης.

Άρα από εκεί αρχίζουμε, από την Άλωση της Πόλης γινόμαστε οι νεοέλληνες και ο Μακρυγιάννης το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.


«Η αρχαία ιστορία αθηνειάζει, η νεοτάτη ιστορία πελοποννησιάζει, η δε μεσαιωνική ιστορία βυζαντινίζει»!!!!!



Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές