1. Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑ
Στατήρας Γόρτυνας, 320-270 π.Χ., με την Ευρώπη στο πλάτανο και το μεταμορφωμένο σε ταύρο Δία
Σύμφωνα με την Ελληνικ μυθολογία η Ευρώπη ήταν κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάεσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης, και αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και μια μέρα, καθώς μεγάλωνε, πήγε στα λιβάδια της παραλίας, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε το θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεφτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο - Δία και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει. Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα.
Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μήπως σκοτωθεί. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη. Όταν ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Εκεί, στο Δικταίο άντρο, οι νύμφες και οι νεράιδες είχαν στρώσει το νυφικό κρεβάτι, όπου η Ευρώπη συνευρέθηκε με το Δία και αργότερα γέννησε το Μίνωα.
Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε στον Όλυμπο, για να γίνει βασιλιάς θνητών και αθανάτων, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της τον βασιλιά της Κρήτης Αστέριο, που υιοθέτησε τους γιους που εκείνη είχε αποκτήσει από το Δία, επειδή αυτός δεν είχε γιο, για να αφήσει ως διάδοχο. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστερίωνα, το θρόνο πήρε ο Μίνωας.
Σημειώνεται ότι:
1) Σύμφωνα με το Λουκιανό, η πρώτη ερωτική ένωση του Δία και της Ευρώπης έγινε στο Δικταίο Άντρο, στο σπήλαιο όπου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει ο Δίας, πρβ: «επεί δε επέβη τη νήσω (Κρήτη) ο μεν ταύρος ουκέτι εφαίνετο, επιλαβόμενος δε της χειρός o Ζεύς απήγε την Ευρώπην εις το Δικταίον άντρον ερυθριώσαν και κάτω ορώσαν…», (Λουκιανός Σαμωσατέας, Ενάλιοι Διάλογοι, 15, 4)
2) Σύμφωνα με το Θεόφραστο ερωτική συνάντηση Δία και Ευρώπης (τρία παιδιά είχε κάνει η Ευρώπη) έγινε στη σκιά ενός πλατάνου στη Γόρτυνα που από τότε παρέμεινε αειθαλής, κάτι που αποτυπώνεται στα νομίσματά της πόλης αυτής, πρβ: «εν Κρήτη δε λέγεται πλάτανόν τινα είναι εν τη Γορτυναία προς πηγή τινί η ου φυλλοβολεί. μυθολογούσι δε ως υπό ταύτη εμίγη της Ευρώπη ο Ζευς». (Θεόφραστος, Ιστορία Φυτών, 9,5).
3) Ο Όμηρος (Ιλιάδα Ξ 310 – 320 κ.α.) αναφέρει ότι ο Δίας απέκτησε δυο παιδιά από την Ευρώπη, το Μίνωα και το Ραδάμανθυ, πρβ: Ουδ’ ότε Φοίνικος κούρης τηλεκλειτοίο η τεκε μοι Μίνων τε και αντίθεον Ραδάμανθυν (Ιλιάδα Ξ 321-322). Κατ’ άλλους ο Δίας με την Ευρώπη απέκτησαν τρία παιδιά, το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και το Σαρπηδόνα, που όμως ο Όμηρος λέει ότι ο Σαρπηδόνας ήταν γιος του Δία και της Χίμαιρας.
ΕΝΑΛΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ
Ο Λουκιανός στο έργο του «Ενάλιοι διάλογοι» σχετικά με το μύθο Δία και Ευρώπης, αναφέρει (σε μετάφραση εκδόσεων «Κάκτος») τα εξής:
ΖΕΦΥΡΟΣ: Ποτέ δεν είδα τόσο μεγαλόπρεπη πομπή στη θάλασσα, αφ’ ότου υπάρχω και πνέω. Εσύ δεν την είδες Νότε;
ΝΟΤΟΣ: Ποια πομπή εννοείς, Ζέφυρε; Και ποιοι έπαιρναν μέρος;
ΖΕΦΥΡΟΣ: Έχασες το πιο ευχάριστο θέαμα, που παρόμοιό του δε θα δεις ποτέ ξανά.
ΝΟΤΟΣ: Είχα δουλειά στην Ερυθρά θάλασσα και φύσηξα επίσης σε κάποια περιοχή της Ινδίας, στα παράλια της χώρας. Δεν έχω λοιπόν ιδέα για τι πράγμα μου μιλάς.
ΖΕΦΥΡΟΣ: Πες μου, ξέρεις τον Αγήνορα από τη Σιδώνα;
ΝΟΤΟΣ: Ναι, τον πατέρα της Ευρώπης. Και λοιπόν;
ΖΕΦΥΡΟΣ: Γι αυτή την κοπέλα θα σου διηγηθώ.
ΝΟΤΟΣ: Μήπως ο Δίας είναι ερωτευμένος μαζί της εδώ και καιρό; Τούτο το ξέρω από παλιά.
ΖΕΦΥΡΟΣ: Για τον έρωτα μπορεί να ξέρεις, άκου όμως τι έγινε στη συνέχεια. Η Ευρώπη παίζοντας κατέβηκε προς την ακτή μαζί με τις φιλενάδες της. Τότε ο Δίας πήρε τη μορφή ταύρου κι έπαιζε μαζί τους, πάρα πολύ όμορφος, γιατί ήταν κατάλευκος, με ωραία στριφογυριστά κέρατα και ήμερο βλέμμα. Πηδούσε λοιπόν κι αυτός στην ακρογιαλιά και μούγκριζε τόσο γλυκά, που η Ευρώπη τόλμησε ν’ ανέβει πάνω του. Μόλις έγινε αυτό, ο Δίας όρμησε προς τη θάλασσα με κείνη στην πλάτη του, έπεσε μέσα και κολυμπούσε. Αυτή τότε τρομοκρατήθηκε πολύ, με το αριστερό χέρι κρατιόταν από το κέρατο για να μη πέσει και με το άλλο κρατούσε το πέπλο της που ανέμιζε.
ΝΟΤΟΣ: Ευχάριστο το θέαμα που είδες, Ζέφυρε, και ερωτικό’ το Δία να κολυμπά και να μεταφέρει την αγαπημένη του!
ΖΕΦΥΡΟΣ: Κι όμως ό,τι ακολούθησε ήταν πολύ πιο ευχάριστο, Νότε. Η Θάλασσα έμεινε αμέσως ακυμάτιστη, ηρέμησε κι έγινε λάδι. Όλοι εμείς κάναμε ησυχία και τους ακολουθούσαμε, απλοί θεατές των συμβάντων, ενώ Έρωτες πετούσαν δίπλα, λίγο πάνω από τη θάλασσα, ώστε να χαϊδεύουν πότε-πότε με την άκρη του ποδιού τους το νερό, και κρατώντας αναμμένες δάδες, τραγουδούσαν τον υμέναιο, και οι Νηρηίδες βγήκαν στην επιφάνεια και πήγαιναν δίπλα-δίπλα, καβάλα στα δελφίνια, χειροκροτώντας, ημίγυμνες στα περισσότερα μέλη του σώματός τους. Το γένος των Τριτώνων επίσης και όποιο άλλο θαλάσσιο πλάσμα δεν προκαλεί φόβο στο μάτι χόρευε γύρω από την κοπέλα. Ο Ποσειδώνας εξάλλου ανέβηκε σε άρμα με την Αμφιτρίτη (τη γυναίκα του) πλάι του κι άνοιγε χαρούμενος δρόμο για τον αδελφό του που κολυμπούσε. Το αποκορύφωμα ήταν πως δυο Τρίτωνες μετέφεραν την Αφροδίτη ξαπλωμένη σε κοχύλι να ραίνει τη νύφη με κάθε λογής άνθη. Όλα τούτα γίνονταν από τη Φοινίκη μέχρι την Κρήτη. Όταν όμως επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίο άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Τότε εμείς πέσαμε ο καθένας στο πέλαγος προς διαφορετικές κατευθύνσεις και βυθιστήκαμε στα κύματα.
ΝΟΤΟΣ: Τυχερέ Ζέφυρε, τι όμορφο θέαμα είδες! Αντίθετα εγώ είδα μόνο γύπες, ελέφαντες και μαύρους ανθρώπους.
2. ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΛΟΓΙΟΙ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ
Ο Ηρόδοτος, σχετικά με την πριγκίπισσα Ευρώπη και το Μίνωα, αναφέρει τα εξής:
«Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος. Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν. Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν τη θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες. («Μετά δε ταύτα τινάς των Ελλήνων φασί της Φοινίκης ες Τύρον προσσχόντες αρπάσαι του βασιλέως την Θυγατέρα Ευρώπην. Είησαν δ’ αν ούτοι Κρήτες..). Και έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά τη Μήδεια…. Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη… Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν τη δύναμη του Πρίαμου. Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγινα τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας…» (Ηρόδοτος Α, 2 - 5)
« Οι Καύνιοι κατά τη γνώμη μου είναι ντόπιοι, οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Κρήτη….. Οι δε Λύκιοι εκ Κρήτης κατάγονται (γιατί την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι). Όταν όμως στην Κρήτη συνεπλάκησαν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Μίνωας με το Σαρπηδόνα, για το ποιος θα γίνει βασιλιάς, επεκράτησε ο Μίνωας και έδιωξε το Σαρπηδόνα με τους στασιαστές του και αυτοί κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Ασία, στο μέρος που ονομάζεται γη της Μιλυάδας. Γιατί ακριβώς το μέρος που τώρα κατοικούν οι Λύκιοι, αυτό παλιότερα ήταν η Μιλυάς, και οι Μιλύες ονομάζονταν τότε Σόλυμοι. Όσο ήταν βασιλιάς τους ο Σαρπηδών, οι Λύκιοι ονομάζονταν με το όνομα που είχαν φέρει μαζί τους και που τώρα το χρησιμοποιούν γι αυτούς οι γείτονές τους. Λέγονταν Τερμίλες. Όταν όμως ήρθε από την Αθήνα ο Λύκος, ο γιος του Πανδίονος (εξοργισμένος κι αυτός από τον αδελφό του Αιγέα), κι έμεινε στη χώρα των Τερμίλων κοντά στο Σαρπηδόνα, έτσι τότε, από το όνομα του Λύκου, με τον καιρό ονομάστηκαν Λύκιοι. Τα έθιμα τους είναι εν μέρει κρητικά και εν μέρει Καρικά…» (Ηρόδοτος Α, 172 - 173)
«Πολυκράτης γαρ εστί πρώτος των ημεις ίδμεν Ελλήνων ος θαλασσοκρατέειν επενοήθη, πάρεξ Μίνω τε Κνωσσίου και ει δη τις άλλος πότερος τουτου ήρξε της Θαλάσσης.» (Ηρόδοτος Γ 121) = Σε νέα ελληνικ: Ο Πολυκράτης είναι ο πρώτος που ξέρουμε από τους Έλληνες, ο οποίος έβαλε στο νου του να κυριαρχήσει στη θάλασσα, εκτός από το Μίνωα από την Κνωσό και από κανένα άλλο ίσως που κυριάρχησε στη θάλασσα πριν από εκείνον (Ηρόδοτος Γ 121)
Επομένως και σύμφωνα με όσα είπαν οι λόγιοι των Περσών στον Ηρόδοτο, καθώς και σύμφωνα με όσα υπολογίζει ο ίδιος ο Ηρόδοτος:
1) Η αρπαγή της πριγκίπισσας Ευρώπης από τη Φοινίκη της Ασίας δεν έγινε από το Δία, αλλά από ένα Έλληνα Κρητικό βασιλιά, ο οποίος πήγε παρέα με άλλους Κρητικούς και έκλεψε από τη Φοινίκη τη μάνα του Μίνωα, την πριγκίπισσα Ευρώπη, η αρπαγή της οποίας ήταν μια από τις αιτίες έχθρας μεταξύ βαρβάρων και Ελλήνων και που έγινε λίγο μετά ο Τρωικός πόλεμος. Ο εν λόγω βασιλιάς ήταν ο βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης Αστέριος , ο οποίος ήταν γιος του Τέκταμου και εγγονός του Δώρου του Έλληνα και η ελληνική μυθολογία τον φέρει ως θετό πατέρα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ, βλέπε: Διόδωρος (βίβλος 4, 60, 5 80-81), Απολλόδωρος (Β και Γ και Επιτομή) κ.α. και κάτι ως τον Ιωσήφ για το Χριστό στη χριστιανική θρησκεία.
2) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων ξεκίνησε από τις αρπαγές γυναικών εκατέρωθεν (την Ελληνίδα Ιώ από τους Φοίνικες, την Φοινικιά Ευρώπη- μάνα του Μίνωα- από τους Έλληνες Κρήτες, τη Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και την Ελληνίδα Σπαρτιάτισσα Ελένη από τους Τρώες), μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν.
3) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες, Πέρσες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα, εννοεί ο Ηρόδοτος, στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (εννοεί τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.).
Σημειώνεται ότι:
1) Ο Ηρόδοτος (Α, 172 - 173) λέει ότι «την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι»» επειδή γι αυτόν αρχικά και οι Έλληνες ήσαν βάρβαροι (βλέπε Ηρόδοτος Α 56 - 58). Στη συνέχεια αποκόπηκαν οι Δωριείς από τους βάρβαρους Πελασγούς και με αρχηγό το Δώρο – απ΄όπου και η ονομασία Δωριείς - από τη Θεσσαλία όπου διέμεναν πήγαν στις πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου, όπου αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό. Από εκεί μια μερίδα από αυτούς πήγε στην Κρήτη με αρχηγό τον Τέκταμο (πατέρα του Αστέριου και εγγονό του Έλληνα), άλλοι στην Πίνδο της Μακεδονίας κ.α. Έτσι στην Κρήτη και γενικά στην Ελλάδα υπήρχαν από τη μια οι Έλληνες (που έγονταν και με τα ονόματα Δωριείς ή Μακεδνοί κ.α.) και από την άλλη οι βάρβαροι ακόμη: Ετεόκρητες, Ίωνες, Αχαιοί κλπ. Τότε ήταν και που ο βασιλιάς των Δωριέων Αστέριος έφυγε από την Κρήτη και πήγε στη Φοινίκη και έκλεψε την Ευρώπη. Μετά τα τρωικά στο Ελληνικό ή Δωρικός έθνος προσχώρησαν όλοι οι Πελασγοί (= οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Πελασγοί, οι Αχαιοί κλπ), καθώς και μερικοί βάρβαροι.
2) Ο Διόδωρος, ο Απολλόδωρος κ.α. λένε ότι ο Δίας, ο Μίνωας και τα άλλα πρόσωπα της Ελληνικς Μυθολογίας ήταν αρχικά άνθρωποι που μετά το θάνατο και τη μετάστασή τους στους ουρανούς ανακηρύχτηκαν θεοί ή ημίθεοι (κάτι ως οι άγιοι και ο Χριστός σήμερα), πρβ: «Οι ήρωες και οι ημίθεοι ήσαν άνθρωποι, άνθρωποι που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους κ.τ.λ. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες…» (Διόδωρος βίβλος 4, και 5). «Ραδάμανθυς δε τοις νησιωταις νομοθετων, αύθις φυγών εις Βοιωτιαν Αλκμήνην γαμεί, καὶ μεταλλάξας ἐν Αιδου μετά Μίνωος δικάζει. Μίνως δε Κρήτην κατοικών έγραψε νόμους (Απολλόδωρος Γ 1,2),
Ειδικά για το Δία (τον πατέρα του Μίνωα) οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι εν ζωή ήταν άνθρωπος που έζησε στην Κρήτη επί εποχής του βασιλιά της Κρήτης Αστέριου (ή ήταν ο ίδιος ο Αστέριος, ως αφήνουν να εννοηθεί οι Ηρόδοτος, Στράβων, Διόδωρος κ.α. ).
Η περίπτωση Δίας – Αστέριος - Ευρώπη – Μίνωας είναι κάτι όπως και στην Χριστιανική Θρησκεία η περίπτωση θεός- Ιωσήφ – Παναγία – Χρηστός.
Ο ΜΙΝΩΑΣ
Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς: Ισοκράτης (Παναθηναϊκός), Θουκυδίδης (Α 3 – 9), Όμηρος (Ιλιάδα, Οδύσσεια), Πλάτων (Μίνωας, Νόμοι), Διόδωρος (Βιβλιοθήκη 5), Στράβων (Γεωγραφικά 10) κ.α. βλέπουμε να αναφέρουν ότι όταν πέθανε ο βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης Αστέριος το θρόνο πήρε ο Μίνωας. Στη συνέχεια ο Μίνωας με τη βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ οργάνωσε την περίφημη πολιτεία και θαλασσοκρατορία των Κρητών.
Καταρχήν ένωσαν λέει τα έθνη της Κρήτης (τους αυτόχθονες Ετεοκρήτες με τους επήλυδες Κύδωνες, Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς, καθώς και ένα συνονθύλευμα βαρβάρων) σε ενιαίο σύνολο με πρωτόγνωρους για την εποχή θεσμούς (νόμους και σύνταγμα) και την Κρητική πολιτεία αυτή αντέγραψαν πρώτοι οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο, μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα, μετά οι Ρωμαίοι με το Νομά κ.α.
Στη συνέχεια συγκρότησαν για πρώτη φορά στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν από την Ελληνική θάλασσα (το Αρχιπέλαγος = το Αιγαίο και το Κρητικό Πέλαγος) τους ληστές Κάρες και τους πειρατές Φοίνικες που διέμεναν εκεί παροδικά και τα οίκησε με μόνιμους κατοίκους που έφερε από την Κρήτη. Συνέπεια αυτών ήταν ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας, αλλά και να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες, να πλουτίσουν, να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες, κ.τ.λ., άρα ο Μίνωας είναι η αιτία που υπάρχει και πολιτισμός και Ελλάδα
Και επειδή οι νόμοι που θέσπισαν ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ ωφέλησαν-αντιγράφηκαν από όλους τους Έλληνες και αφετέρου ήσαν ανάλογα με το περί του θείου και δικαίου συναίσθημα, γι αυτό και ανακηρύχθηκαν ισόθεοι και κριτές του Aδη των Ελλήνων ή γι αυτό και υμνούνται από τους Έλληνες.
(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: Κρητική ιστορία, Α. Κρασανάκη)
ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ (ΚΑΔΜΕΙΟΙ ή ΘΗΒΑΙΟΙ)
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ
1. Σύμφωνα με την Ελληνικ Μυθολογία (Απολλόδωρος, Ιστορική βιβλιοθήκη), όταν ο Δίας έκλεψε την Ευρώπη από τη Φοινίκη, οι γονείς της, ο βασιλιάς Αγήνορα και η γυναίκα του Τηλεφάσσα, έδωσαν εντολή στον γιο τους Κάδμο να φύγει με καράβια και στρατό, για να τη βρει. Εκείνος άρχισε να γυρνάει όλο τον κόσμο προκειμένου να βρει την αδελφή του, όμως επειδή δεν την έβρισκε και επειδή δεν ήθελε να γυρίσει πίσω χωρίς αυτή, έκτισε την πόλη Καδμεία ή Θήβα στη Βοιωτία όπου έμεινε εκεί με τους συντρόφους του.
Εκεί, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς, σκότωσε ένα δράκοντα, απόγονο του Άρη, που φύλασσε την πηγή του θεού· γι’ αυτό το λόγο και τιμωρήθηκε σε οκταετή δουλεία. Μετά την παρέλευση των οχτώ χρόνων, ο Άρης όχι μόνο συγχώρησε τον Κάδμο, αλλά του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του, Αρμονία. Μετά από συμβουλή της Αθηνάς, ο Κάδμος έσπειρε τα δόντια του Δράκου στη γη και απ’ αυτά εξήλθαν οι Σπαρτοί, οι οποίοι ήταν οπλισμένοι και οργισμένοι. Ο Κάδμος για να τους νικήσει τους έριχνε πέτρες, ενώ αυτοί νόμιζαν ότι οι πέτρες προέρχονταν από τους ίδιους, έτσι συνεπλάκησαν και αλληλοσκοτώθηκαν. Απ’ αυτούς επέζησαν μόνο πέντε (Εχίονας, Ουδαίος, Πέλωρος, Υπερήνωρας, Χθόνιος), που μαζί με τον Κάδμο ίδρυσαν τη Θήβα. Ο Κάδμος στη Θήβα νυμφεύτηκε την Αρμονία, κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, με την οποία μετέβηκε στην Ιλλυρία.
Ο Κάδμος είχε αδέλφια το Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη και παιδιά του την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ, τον Πολύδωρο και τη Σεμέλη. Όταν πέθανε ο Κάδμος τον διαδέχθηκε ο Πολύδωρος. Γιος του Πολύδωρα ήταν ο Λάβδακος και κείνου ο Λάιος και κείνου ο Οιδίποδας. Ο Οιδίποδας ήταν αυτός που σκότωσε το Λάιο, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν πατέρας του. Η βασίλισσα Ιοκάστη, γυναίκα του Λάιου και μητέρα του Οιδίποδα, αγνοώντας τη συγγένειά της με τον Οιδίποδα, παντρεύτηκε το γιο της, αφού διαδόθηκε πως ο Λάιος είχε σκοτωθεί από ληστές και ο Οιδίποδας είχε γίνει κάτι σαν τοπικός ήρωας. Μαζί απόκτησαν την Αντιγόνη, τον Ετεοκλή, την Ισμήνη και τον Πολυνείκη, παιδιά και αδέλφια συνάμα του Οιδίποδα
2. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Στράβωνα κ.α., τον 15ο αι. π.Χ. έπεσαν στην Αίγυπτο αρρώστιες και οι ντόπιοι τις απέδωσαν στους μετανάστες που υπήρχαν εκεί, κύρια φύλα των οποίων ήσαν οι Φοίνικες (οι οποίοι είχαν πάει στην Αίγυπτο από την Ερυθρά θάλασσα και έκτισαν τη Θήβα), οι Δαναοί και οι Εβραίοι και θέλησαν να τους εξολοθρέψουν. Προ αυτού οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πήγαν δια ξηράς στην Ιουδαία και οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό, εξ ου και η ονομασία Δαναοί, πήγαν στη Ρόδο και από εκεί στο Άργος της Πελοποννήσου, όπου αναμείχθηκαν ειρηνικά με τους εκεί Έλληνες Αχαιούς κατοίκους του Άργους, εξ ου και η ονομασία (κατά τα Τρωικά): Δαναοί = Αργείοι = Έλληνες = Δαναοί. Οι Φοίνικες με αρχηγό τον Αγήνορα πήγαν καταρχάς στη χώρα που από αυτούς μετά ονομάστηκε Φοινίκη (τη χώρα απέναντι από την Κύπρο) και έκτισαν τις πόλεις Τύρο, Σιδών κ.α. Από εκεί μετά αφενός οι Κρήτες (ο βασιλιάς της Κρήτης Αστέριος και όχι ο Δίας) έκλεψαν την Ευρώπη, τη μάνα του Μίνωα, και αφετέρου ένα μέρος και με αρχηγό τον Κάδμο, απ’ όπου και η ονομασία Καδμείοι, πήγε στην Βοιωτία όπου έκτισαν την πόλη Καδμεία ή Θήβα σε ανάμνηση της Αιγυπτιακής, απ΄όπου μετά και η ονομασία Καδμείοι ή Θηβαίοι.
«Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α)
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3)
«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνικ πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι Φοίνικες αρχικά πήγαν στα ελληνικά νησιά που τότε ήσαν έρημα και μαζί με τους Κάρες καταλήστευαν τους Έλληνες, πολλές φορές σε συνεργασία με άλλους Έλληνες, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να δεινοπαθεί. Προ αυτού ο Μίνωας δημιουργεί πολεμικό ναυτικό με το οποίο διώχνει τους Κάρες και τους Φοίνικες από τα Ελληνικά νησιά και τα οικεί με μόνιμους κατοίκους από την Κρήτη.
2) Οι Φοίνικες που πήγαν στη Βοιωτία δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα περσικά μήδισαν. Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών ήταν να υποδουλωθούν μετά από τους Αθηναίους. Αργότερα τους ελευθέρωσαν οι Σπαρτιάτες με αντάλλαγμα να τους βοηθήσουν να γίνουν ηγεμόνες της Ελλάδας, κάτι που έκαναν Μετά οι Θηβαίοι συμμαχούν με τους ηττημένους Αθηναίους και με χρηματική βοήθεια των Περσών στρέφονται εναντίον των Σπαρτιατών με σκοπό να ηγεμονεύσουν αυτοί τώρα της Ελλάδας, κάτι που έκαναν μόνο για 9 χρόνια, γιατί οι Μακεδόνες, αρχικά με το Φίλιππο και μετά με το Μέγα Αλέξανδρο, κατεβαίνουν και καταστρέφουν εκ βάθρων τη Θήβα και έτσι οι μακεδόνες έγιναν τώρα οι νέοι ηγεμόνες της Ελλάδας.
3) Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, για να αποφύγουν την υποδούλωση. Αναφέρει επίσης τις αρρώστιες που έπεσαν στην Αίγυπτο με το όνομα «Οι επτά πληγές των Φαραώ».
4) Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, κάτι που πιστοποιείται από τα λεγόμενα του Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κ.α.: α) Ο Κάδμος ήρθε με Φοίνικες στη Βοιωτία το έτος 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ. και έκτισε τη Καδμεία και β) Ο Δαναός με Αιγύπτιους ήρθε στο Άργος το έτος 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ. και αναμείχθηκε με τους εκεί Αχαιούς του Άργους ( τους Αργείους).
5) Στην Βοιωτία πριν έρθει ο Κάδμος με Φοίνικες ζούσαν οι αυτόχθονες Ωγυγες κ.α., πρβ: «Λένε πως οι πρώτοι κάτοικοι της Θηβαίδας χώρας ήταν οι ‘Εκτηνες και πως ο βασιλιάς τους ήταν ο αυτόχθονας ‘Ωγυγος. Από το όνομα του οι περισσότεροι ποιητές έδωσαν στη Θήβα τη επωνυμία Ωγυγία. Λένε ότι επιδημία τους φάνισε και ότι στα μέρη τους ήρθαν αργότερα να κατοικήσουν οι Ύαντες και οι Άονες. Εμένα πάντως μου φαίνεται πως δεν ήταν επήλυδες αλλά Βοιωτικές φυλές. Όταν εισέβαλε ο Κάδμος με Φοινικικό στρατό και τους νίκησε σε μάχη, οι Ύαντες έφυγαν όταν νύχτωσε και οι Άονες ικέτεψαν τον Κάδμο να μείνουν κι αυτός τους επέτρεψε να αναμειχθούν με τους Φοίνικες. Οι Άονες τότε ζούσαν ακόμα σε κωμοπόλεις, αλλά ο Κάδμος έφτιαξε την πόλη που μέχρι σήμερα ονομάζεται Καδμεία. (Παυσανίας, Βοιωτικά 5, 1 – 10)
( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ)
2. Ο ΤΑΛΩΣ,
Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη για τον Όλυμπο, της έκανε τρία δώρα, το φτερωτό (άγγελο) φύλακα Τάλω, για να την προστατεύει, μια φαρέτρα με βέλη, που πετύχαιναν πάντα το στόχο τους και μια σκύλα με το όνομα Λαίλαπα, πιστό της φύλακα, αλλά και που κανένα θήραμα δεν της ξέφευγε. Ειδικότερα η αρμοδιότητά του Τάλω ήταν: Α) Η προστασία της Κρήτης από τους εχθρούς της, πετώντας βράχους στα εχθρικά καράβια ή καίγοντας τους εχθρούς με το καυτό χάλκινο κορμί του. Γύριζε τρεις φορές την ημέρα όλη την Κρήτη, Β) Να γυρίζει με τις χάλκινες πλάκες του νόμου όλο το νησί για ενημέρωση του κόσμου και συνάμα να φροντίζει για την εφαρμογή τους, Γ) Η προστασία της Ευρώπης. Το σώμα του Τάλλω, σύμφωνα με ορισμένους μύθους ήταν όπως και των λοιπών ανθρώπων (απλώς επειδή ο Τάλως μετέφερε τους νόμους που ήταν γραμμένες πάνω σε χάλκινες πλάκες ειπώθηκε ότι ήταν χάλκινος) και σύμφωνα με άλλους από χαλκό που του το είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος, για να είναι άτρωτος, πλην μιας φλέβας στη φτέρνα του ποδιού του. Ωστόσο, αν και πανίσχυρος ο Τάλως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη Μήδεια και στις υποσχέσεις της για αθανασία, που στόχο είχαν να τον παγιδέψουν, προκειμένου να μπορέσει να περάσει άθικτη η "Αργώ" από την Κρήτη. Σε κάποια στιγμή η Μήδεια κατόρθωσε να υπνωτίσει τον Τάλω στον όρμο της Δίκτης (σημερινό «Κόλπο Μεραμπέλλο) και στη συνέχεια να του τρυπήσει την αδύνατη φλέβα και έτσι να τον θανατώσει, αφαιρώντας το θεϊκό υγρό που κυλούσε μέσα του αντί για αίμα. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι ο Τάλως πέθανε από τα βέλη του Ποία, πατέρα του Φιλοκτήτη.
“εντεύθεν αναχθέντες κωλύονται Κρήτῃ προσίσχειν υπο Τάλω. τούτον οι μεν του χαλκού γένους είναι λέγουσιν, οι δε υπό Ηφαίστου Μίνωι δοθήναι· ος ην χαλκούς ανήρ, οι δε ταύρον αυτόν λέγουσιν. είχε δε φλέβα μιαν από αυχένος κατατείνουσαν άχρι σφυρών· κατά δε το τέρμα της φλεβός ήλος διήρειστο χαλκούς. ούτος ο Τάλως τρις εκάστης ημέρας την νήσον περιτροχάζων ετήρει· διο και τότε την Αργώ προσπλέουσαν θεωρών τοις λίθοις έβαλλεν. εξαπατηθείς δε υπό Μηδείας απέθανεν, ως μεν ένιοι λέγουσι, δια φαρμάκων αυτώ μανίαν Μηδείας εμβαλούσης, ως δε τινες, υποσχομένης ποιήσειν αθάνατον και τον ήλον εξελούσης, εκρυέντος του παντός ιχώρος αυτόν αποθανε’ιν.” (Απολλόδωρος Α 9,26]
«Ο Μίνωας τον χρησιμοποιούσε (τον Ραδάμανθυ) ως φύλακα των νόμων στην πόλη, ενώ στην υπόλοιπη Κρήτη τον Τάλω. Ο Τάλως λοιπόν επισκεπτόταν τρεις φορές τον χρόνο τα χωριά, επιβλέποντας την τήρηση των νόμων σε αυτά, έχοντας γραμμένους τους νόμους σε χάλκινους πίνακες, απ΄ όπου πήρε την ονομασία χάλκινος…. (Πλάτων, «Μίνως», 318 – 320)
«Από εκεί επρόκειτο να περάσουμε στην Κρήτη, που πλέει στη θάλασσα πιο ψηλότερα από τ’ άλλα νησιά, ο χάλκινος Τάλως, πετώντας πέτρες πάνω από τον τραχύ βράχο, τους εμπόδιζε να δέσουν τα σκοινιά του πλοίου στην ξηρά, όταν έφταναν στον κλειστό όρο της Δίκτης. («…είργε χθονί πείσματ’ ανάψαι Δικταίην όρμοιο κατερχόμενους επιωγήν..») Ανήκε στο χάλκινο γένος των ανθρώπων που γεννήθηκαν από τις μελιές, ο τελευταίος επιζών από εκείνους τους ημίθεους, και τον είχε δώσει στην Ευρώπη ο γιος του Κρόνου, για να φυλάει το νησί και με τα χάλκινά πόδια του είχε γυρίσει τρεις φορές την Κρήτη. Το σώμα του ολόκληρο και τα μέλη του ήταν φτιαγμένα από άθραυστο χαλκό, αλλά κοντά στους αστραγάλους, στον τένοντα, είχε μια φλέβα γεμάτη αίμα, κι αυτήν, με τα όρια ζωής και θανάτου, την περιέλαβε λεπτός υμένας…..(Αργοναυτικά Δ, 1638 – 1670)
3
. Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΕΥΡΩΠΗ
ΟΙ ΗΠΕΙΡΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
1. Ο Άνδρων ο Αλικαρνασσέας αναφέρει ότι ο Ωκεανός είχε δυο γυναίκες την Πομφολύγη και την Παρθενόπη, από τις οποίες απόκτησε τέσσερεις κόρες, την Ασία, τη Λιβύη, την Ευρώπη και την Θράκη απ΄όπου λένε ονομάστηκαν έτσι οι χώρες, πρβ: «‘Ανδρων δε ο Αλικαρνασσεύς Ωκεανός φημί γήμαι δυο γυναίκας, Πομφολύγην και Παρθενόπην, εξ ων τέσσαρας θυγατέρας γεννά της μεν Ασίαν και Λιβύην, θάτερας δε Ευρώπην και θράκην, αφ ων λέγει και κληθήναι τα χώρας. (ANDRWN GEOGRAFIA, αποσπάσματα, Tzetze Lyc.894
Επομένως οι ήπειροι στους αρχαίους Έλληνας επί εποχής Ανδρωνα ήσαν 4, όσα και τα σημεία του Ορίζοντα, αντί 5 που έχουμε σήμερα, οι εξής: η Ασία (= Μ. Ασία, Φοινίκη κ.τ.λ. = η ανατολή), η Λιβύη (= σήμερα η Αφρική = ο νότος), η Θράκη ( Μακεδονία, Ήπειρος κ.τ.λ. = ο βορράς) η Ευρώπη ( = η Ιταλία, Σικελία κ.α. = η δύση). Σήμερα, ύστερα από τις ανακαλύψεις, οι ήπειροι είναι 5: η Ασία, η Αφρική, η Ευρώπη, η Αυστραλία και η Ωκεανία.
Επειδή ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία υπάρχει ο Εύξεινος πόντος, προφανώς, οι αρχαίοι αρχαίοι Έλληνες είχαν την εντύπωση, ότι η Θράκη (οι χώρες πάνω και δυτικά τους Εύξεινου Πόντου) ήταν χώρα διαφορετική από την Ασία. Ομοίως, επειδή υπάρχει ο κόλπος της Αδριατικής, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι δυτικά τους (Ιταλία, Σικελία κ.α.) και μετά τη Θράκη ήταν μια άλλη τεράστια χώρα, η Ευρώπη. Σήμερα η αρχαία Θράκη διαμοιράστηκε και το δυτικό μέρος της (Δακία κ.α. ) πήγαν στην Ευρώπη και το άλλο (Σιβηρία κ.α.) στην Ασία.
2. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο: Ο Έπαφος και η Μέμφις, η κόρη του Νείλου, γέννησαν τη Λιβύη, που εξ αυτής ονομάστηκε έτσι η χώρα (Λιβύη = παλιά η Αφρική). Από τη Λιβύη και τον Ποσειδώνα γεννήθηκαν δυο δίδυμοι, ο Αγήνωρας και ο Βήλος. Ο Βήλος κατοίκησε στη Λιβύη (= η Αφρική), στην Αίγυπτο και στην Αραβία και με την Αγχινόη, θυγατέρα του Νείλου, γέννησαν δίδυμα, τον Αίγυπτο και το Δαναό, που ο μεν πρώτος έκανε 50 γιους και ο δεύτερος 50 θυγατέρες. Γέννησαν ακόμη και τον Κηφέα και Φινεα. Ο Αίγυπτος κατέστρεψε τη Μελαμπόδων χώρα και την ονόμασε Αίγυπτο. Ο Δαναός, αφού πέτυχε να πάρει την εξουσία, με τη συμβουλή της Θεάς Αθηνάς κατασκεύασε πρώτος πλοίο («ναυς») και μαζί με τις κόρες του ήρθαν στη Ρόδο και στο Αργος. Στο Αργος του παρέδωσε τη βασιλεία ο τότε βασιλιάς Γελάνωρ και από αυτό μετά οι κάτοικοι του Αργους ονομάστηκαν Δαναοί. Ο Αγήνωρας πήγε στη Φοινίκη, όπου έγινε γενάρχης. Με την Τηλέφασα έκανε τέσσερα παιδιά, την Ευρώπη, τον Κάδμο (που ίδρυσε τη Θήβα, αλλά και οι απόγονοί του κατοίκησαν στη Θράκη κ.α.), το Φοίνικα και τον Κίλικα. Μερικοί λένε ότι η Ευρώπη δεν ήταν κόρη του Αγήνορα, αλλά του Φοίνικα και η οποία αγαπήθηκε από το Δία και αυτός από την ομορφιά της ταύρος γενόμενος («ταύρος χειροήθης γενόμενος») την μετέφερε στην Κρήτη όπου γέννησε το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και το Σαρπηδόνα. Για το Σαρπηδόνα άλλοι λένε ότι ήταν γιος του Δία και της Λαοδάμειας. Ακολούθως ο βασιλιάς της Κρήτης Αστέριος, επειδή δεν είχε γιο, υιοθέτησε τα παιδιά της Ευρώπης και ο Μίνωας στη συνέχεια τον αντικατέστησε στη βασιλεία.
3. Η ήπειρος Ευρώπη ( κάτι που γίνεται πρόδηλο και από τα πιο κάτω λόγια του Ηρόδοτου) ονομάστηκε έτσι από τη μάνα του Μίνωα, την Ευρώπη. Ωστόσο αυτό το γεγονός ο Ηρόδοτος το αμφισβητεί, πρβ: «Όσον για την Ευρώπη (την ήπειρο), κανείς δεν ξέρει, αν τελικά περιβάλλεται από θάλασσα ούτε από πού πήρε το όνομά της ούτε ποιος της το έδωσε, εκτός αν δεχτούμε ότι ξεκίνησε από την Ευρώπη, την Τύρια γυναίκα, και επομένως παλιότερα ήταν ανώνυμη, όπως και οι άλλες (ήπειροι). Αυτό είναι απίθανο, γιατί η Ευρώπη (η κοπέλα) ήταν από την Ασία και δεν επισκέφτηκε ποτέ τη γη που ονομάζουμε τώρα Ευρώπη, αλλά ταξίδεψε μόνο από τη Φοινίκη στην Κρήτη και από εκεί στη Λυκία»… (Ηρόδοτος Δ, 45).
Σημειώνεται ότι:
Α) Ο Ευριπίδης (Φοίνισσαι) και ο Αισχύλος (Επτά επί Θήβας) λένε ότι η Φοινίκη (όπου ήταν βασιλιάς ο Αγήνορας, ο πατέρας του Κάδμου και της Ευρώπης, μάνας του Μίνωα κ.α.) βρισκόταν όχι στην Ασία, αλλά στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα η Φοινίκη γι αυτούς ήταν ένα νησί («Φοινίσσας από νάσου», «ενάλια χθόνα») που βρισκόταν δυτικά της Ελλάδας και Σικελίας (στη θάλασσα της Τύρου, Τυρρηνικό πέλαγος της Ιταλίας). Λένε επίσης ότι οι Αγηνορίδες (= τα παιδιά και οι απόγονοί του Αγήνορα, τα παιδιά του Κάδμου Λάϊος, Πολυνείκης, Οιδίποδας κ.τ.λ. καθώς και οι Θηβαίοι ή Καδμείοι) ήσαν Έλληνες, Δαναοί και μίλαγαν ελληνικά («Ελλάδος φθόγγον χέουσαν»).
Μια επίκαιρη υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στο πλοίο του Έλγιν, τον «Μέντορα», που βυθίστηκε πριν από 207 χρόνια στα Κύθηρα με 17 κιβώτια γεμάτα γλυπτά της Ακρόπολης, ανέσυρε από τον βυθό πιατικά, γυαλικά και βόλια Μάρμαρα ή θραύσματα μαρμάρων του Παρθενώνα δεν βρέθηκαν στη μεγάλη επιχείρηση «κατόπτευσης» του ναυαγίου του «Μέντορος», του πλοίου που βυθίστηκε κοντά στον Αβλέμονα Κυθήρων με αρκετά από τα γλυπτά που είχε αφαιρέσει βίαια και παράνομα από την Ακρόπολη ο λόρδος Έλγιν το 1802.
Εκείνο που βρέθηκε, και ίσως σχετίζεται με τη συλλεκτική μανία του Έλγιν, είναι ένας σχιστόλιθος όπου είναι αποτυπωμένο το απολίθωμα ενός ψαριού. Εν τούτοις, η έρευνα στο ναυάγιο δεν περιορίζεται στον βυθό και στην πιθανότητα να κρύβονται κάποια μαρμάρινα θραύσματα της ζωφόρου του Παρθενώνα μέσα στην άμμο. Είναι ένα συναρπαστικό ανοιχτό κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να συνδέεται με κάποιες αρχαιότητες με προέλευση από τα Κύθηρα που βρίσκονται τώρα στο Βρετανικό Μουσείο. Επιπλέον, σώζονται τα ημερολόγια του πλοίου, οι φορτωτικές, λογαριασμοί και αποδείξεις για τα έξοδα και τον τρόπο της ανέλκυσης, που συνιστούν ένα συναρπαστικό χρονικό της υποβρύχιας περιπέτειας των Μαρμάρων του Παρθενώνα. 
.png)
i.jpg)
Αναρτήσεις
