Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ

Νησιώτικες ιστορίες μυθολογίας

------Στη Δήλο γεννήθηκαν ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, στην Κρήτη ο Μινώταυρος κατασπάραζε κάθε χρόνο μερικούς Αθηναίους για κολατσιό. Τα Ελληνικά νησιά είναι ποτισμένα από τις διηγήσεις για τους έρωτες και τις περιπέτειες ανθρώπων και θεών, τους μύθους και τις ιστορίες ηρώων και γιγάντων. Έξι από αυτές, τις πιο ενδιαφέρουσες και λιγότερο διαδεδομένες, νησιώτικες ιστορίες μυθολογίαςσυγκεντρώσαμε, για να έχετε κάτι να διηγείστε καθ’ οδόν για το νησί.
Στη Νίσυρο
Τις μέρες εκείνες που στο Αιγαίο μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των Γιγάντων, γιων της Ρέας, και των δώδεκα θεών του Ολύμπου, ο Ποσειδώνας καταδιώκει έναν από τους Γίγαντες, τον Πολυβώτη, σε στεριές και θάλασσες. Μην μπορώντας να τον πιάσει, κι έχοντας φτάσει πια στην Κω, κόβει με την τρίαινα ένα κομμάτι του νησιού και το ρίχνει κατά πάνω του.
Ο Πολυβώτης θάφτηκε ζωντανός από κάτω, με το στόμα του να ανοίγει στη θέση που βρίσκεται σήμερα το ηφαίστειο και τους βρυχηθμούς του να προκαλούν τακτικές δονήσεις στο μικρό κομμάτι γης που αργότερα ονομάστηκε Νίσυρος. Ένας ακόμα από τους Γίγαντες συνδέθηκε αργότερα με τους σεισμούς, και θάφτηκε κι εκείνος κάτω από ένα νησί, την Σικελία, από τον Δία. Το όνομά του ήταν Εγκέλαδος.
Στη Νάξο
Κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, η πανέμορφη Αριάδνη ερωτεύτηκε τον Θησέα, που είχε έρθει στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, βάζοντας τέλος στο αιματηρό χρέος των Αθηναίων να στέλνουν κάθε χρόνο δέκα νέους θυσία στο τερατάκι του βασιλιά πατέρα της.
Η Αριάδνη του έδωσε τον μίτο, τον οποίο της είχε χαρίσει ο ίδιος ο Ήφαιστος, και ο γενναίος Αθηναίος κατάφερε να βρει τον δρόμο του βγαίνοντας από τον λαβύρινθο. Για να της ανταποδώσει την χάρη, ο Θησέας υποσχέθηκε να την παντρευτεί, και την πήρε μαζί του φεύγοντας από την Κρήτη.
Όταν, όμως, το πλοίο έφτασε στη Νάξο, ο γιος του Αιγέα, που δεν ήταν στην πραγματικότητα ερωτευμένος μαζί της, την εγκατέλειψε καθώς εκείνη κοιμόταν σε μια παραλία, και άνοιξε πανιά για την Αθήνα. Εκεί την βρήκε ο Διόνυσος, ο οποίος την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Την πήγε στη Λήμνο, την παντρεύτηκε και ζήτησε από τον Δία να την κάνει αθάνατη και αγέραστη για χάρη του, όπως και έγινε. Παιδιά του Διονύσου και της Αριάδνης είναι ο Οινοπίων, ο Στάφυλος, ο Θόας, ο Πεπάρεθος και ο Ευρυμέδων.

Στην Χίο
Ο γιος του Διονύσου και της Αριάδνης, Οινοπίων, ήταν ο πρώτος βασιλιάς του νησιού. Η όμορφη κόρη του, Μερόπη, υπήρξε ο πρώτος έρωτας του γίγαντα Ωρίωνα, γιου του Ποσειδώνα, τον οποίο ο Οινοπίων φιλοξενούσε στο παλάτι του. Όταν, κατά μία εκδοχή, ο Ωρίωνας βίασε την Μερόπη ή κατά μία άλλη απλώς την ερωτεύτηκε και θέλησε να την πάρει μακριά από τον πατέρα της, ο Οινοπίων τύφλωσε τον γίγαντα, δίνοντάς του να πιεί ένα ποτό, και τον πέταξε στη θάλασσα.
Ο Ωρίωνας, που είχε από τον πατέρα του το χάρισμα να περπατά επάνω στο νερό, έφτασε περπατώντας στη Λήμνο, όπου ζήτησε βοήθεια από τον Ήφαιστο. Εκείνος με την σειρά του τον έστειλε στον Απόλλωνα, ο οποίος του ξανάδωσε την όρασή του.
Ο Ωρίωνας επέστρεψε στη Χίο για να εκδικηθεί τον Οινοπίωνα, αλλά ο βασιλιάς κρύφτηκε σε μια σπηλιά, και ο γίγαντας, μην μπορώντας να τον βρει, εγκαταστάθηκε για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στην Δήλο, όπου κυνηγούσε παρέα με την Άρτεμις. Πέθανε από δάγκωμα σκορπιού, τον οποίο έστειλε, σύμφωνα με τον Όμηρο, η θεά να τον δαγκώσει τυφλωμένη από την ζήλια της, όταν ο Ωρίωνας ερωτεύτηκε την Ηώ. Οι δύο εχθροί, Ωρίωνας και Σκορπιός, έγιναν αστερισμοί που κυνηγιούνται μέχρι σήμερα στο ουράνιο στερέωμα –εξ ου και όταν ο ένας ανατέλλει, ο άλλος δύει.
Στη Ρόδο
Κόρη της Θάλασσας και αδελφή των Τελχινών, η Αλία ήταν μία νύμφη την οποία είχε ερωτευτεί ο Ποσειδώνας. Μαζί της απέκτησε έξι γιους και μία κόρη, τη Ρόδο. Οι γιοι του Ποσειδώνα και της Αλίας δεν έδωσαν καταφύγιο στην Αφροδίτη, η οποία ταξίδευε στις θάλασσες από τα Κύθηρα προς την Κύπρο, και η θεά προσβεβλημένη τιμώρησε τους νεαρούς με την κατάρα της παραφροσύνης.
Επάνω στην τρέλα τους, εκείνοι βίασαν τη μητέρα τους, η οποία ντροπιασμένη αυτοκτόνησε πέφτοντας στην θάλασσα. Ο Ποσειδώνας τιμώρησε τους γιους του φυλακίζοντάς τους στις θαλάσσιες σπηλιές κάτω από το νησί, τις οποίες στοίχειωσαν ως δαίμονες. Το νησί αργότερα ονομάστηκε Ρόδος, από το όνομα της αδελφής τους.

Στην Αίγινα
Γιος του Δία και της νύμφης Αίγινας, ο Αιακός ήταν ο πρώτος βασιλιάς του νησιού και, σύμφωνα με τον Πλίνιο, εκείνος που ανακάλυψε το ασήμι και έκοψε το πρώτο νόμισμα. Ο Αιακός απέκτησε τρεις γιούς από δύο διαφορετικές γυναίκες: τον Πηλέα, τον Τελαμώνα και τον Φώκο.
Επειδή αυτός ο τελευταίος ήταν καλύτερος από τον Τελαμώνα σε όλα τα αθλήματα, όταν ο Τελαμώνας τον σκότωσε κατά λάθος ενώ εξασκούνταν στην δισκοβολία, οι κάτοικοι της Αίγινας πίστεψαν ότι το έκανε από φθόνο.
Ο πατέρας του, που τον αγαπούσε πάρα πολύ, εξόρισε και τους δύο γιους του από την Αίγινα για να κατευνάσει τους δύσπιστους πολίτες της. Έτσι ο Πηλέας κατέφυγε στη Φθία όπου παντρεύτηκε την Θέτιδα με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Αχιλλέα, ενώ ο Τελαμώνας πήγε στη Σαλαμίνα, όπου έγινε βασιλιάς και πατέρας του Αίαντα –τα δύο εγγόνια του Αιακού θα συναντηθούν πολλά χρόνια αργότερα, στον Τρωικό Πόλεμο.
Καθώς έβαλε τη δικαιοσύνη πάνω από τους συγγενικούς δεσμούς, ο Αιακός θεωρήθηκε ο πιο ευσεβής και δίκαιος άνθρωπος στον κόσμο και για αυτό τον λόγο έγινε μετά τον θάνατό του κριτής στον Κάτω Κόσμο και κάτοχος των κλειδιών του Άδη.
Στη Σάμο
Γιος του Ωκεανού και της Τέθυδας, ή κατά μία διαφορετική εκδοχή του Απόλλωνα και της Νύμφης Ωκυρρόης, ο Ίμβρασος ήταν ποτάμιος θεός (*) στην όχθη του οποίου γεννήθηκε η Ήρα. Ονομαζόταν και Παρθένιος, λόγω της μαγικής του ιδιότητας να… ξανακάνει την θεά παρθένα κάθε φορά που εκείνη λουζόταν εκεί.
Η κόρη του, η Νύμφη Ωκυρρόη, προσπάθησε να ξεφύγει από την… ερωτική πολιορκία του Απόλλωνα φεύγοντας από το νησί με μια βάρκα με κουπιά. Ο θεός του φωτός, όμως, μεταμόρφωσε την βάρκα σε βράχο επάνω στον οποίο συνευρέθηκε με τη νύμφη.
(*) Συνηθισμένα πρόσωπα στην ελληνική μυθολογία, οι ποτάμιοι θεοί ήταν ποταμοί οι οποίοι μπορούσαν να πάρουν τη μορφή ανθρώπων ή άλλων πλασμάτων –σε μία από τις μεταμορφώσεις του, για παράδειγμα, ο Αχελώος είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι βοδιού, από τη γενειάδα του οποίου έτρεχαν νερά. Ο Ίμβρασος σήμερα είναι χείμαρρος της Σάμου.
Πηγή: Η. Κουνάδη in2life.gr

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/08/nhsiwtikes-istories-mythologias.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ"

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ Υμνητής της Ελληνικής Εθνικής Ιδέας

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ Ένας υμνητής της Ελληνικής Εθνικής Ιδέας

Ο μεγάλος μυθιστοριογράφος και ποιητής Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) υπήρξε ένας συνεπής αναγνώστης των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και ανυπόκριτος θαυμαστής τους. Στα γραπτά του έκανε δεκάδες κολακευτικές αναφορές στα έργα τους, τα οποία και τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Π.χ. έγραφε για τον Όμηρο: "Ο 'Ομηρος είναι η μεγαλοφυΐα που λύνει αυτό το ωραίο πρόβλημα της Τέχνης, το ωραιότερο ίσως απ΄όλα, την αληθινή απεικόνιση της ανθρωπότητας, που κατορθώνεται με την μεγέθυνση του ανθρώπου, δηλαδή με την γενεσιουργία του πραγματικού μέσα στο ιδανικό. Μύθος και Ιστορία υπόθεση και παράδοση, χίμαιρα και επιστήμη, συνθέτουν τον Όμηρο. Δεν έχει βάθος και γελάει. όλα τα βάθη των παλαιών εποχών μετακινούνται, αχτινοβολούν φωτισμένα, στο απλόχερο γλαυκό διάστημα του πνεύματος αυτού..."


"Ο Ελληνικός πολιτισμός με την ποίηση και την τέχνη είχε τέτοια δύναμη, ώστε πολλές φορές νικούσε και τον πόλεμο. Οι Σικελοί, λέει ο Πλούταρχος, εξαιτίας του Νικία, ελευθέρωναν τους Έλληνες αιχμαλώτους που τραγουδούσαν στίχους του Ευρυπίδη."

Ο ρομαντισμός του Ουγκώ και η πίστη του στις Ιδέες ως αυθύπαρκτες έννοιες που καθορίζουν την Ιστορία και τον πολιτισμό, τον έστρεψε σταδιακά υπέρ του αναδυόμενου Ελληνικού Έθνους ως αληθινού συνεχιστή του Αρχαίου Ελληνικού κλέους. «Ο κόσμος είναι μία διεύρυνση της Ελλάδος και η Ελλάς είναι ο κόσμος σε σμίκρυνση» έλεγε χαρακτηριστικά. Ως γνήσιος πνευματικός άνθρωπος προσπαθούσε να αναδείξει την υπεροχή του Πνεύματος έναντι της Ύλης και ως αξιοσημείωτο παράδειγμα θεωρούσε την διάρκεια και την διαχρονική επικαιρότητα του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος έναντι της προσωρινότητας άλλων εμπορικών και οικονομοκεντρικών Αρχαίων πολιτισμών.

Αναφέρει σχετικά:

"Χορτάρι φυτρώνει στα έξη σκαλοπάτια του βήματος που μιλούσε ο Δημοσθένης και ο Κεραμεικός είναι ένα φαράγγι γεμάτο μαρμάρινη σκόνη που ήταν το παλάτι του Κέκρωπος. Ο ναός του Θησέα ανήκει στα χελιδόνια και οι κατσίκες βόσκουν πάνω στην Πνύκα, η Ελληνική Ιδέα όμως είναι ζωντανή, η Ελλάδα είναι Θεά. Το να είσαι ένα ταμείο είναι κάτι που περνάει, το να είσαι όμως σχολή είναι κάτι που διαρκεί."

"Είναι θαυμαστή η δύναμη του φωτεινού λυτρωμού της Ελλάδας ακόμη και σήμερα που μπροστά στα μάτια μας υπάρχει η Γαλλία. Η Ελλάδα δεν έκανε αποικίες χωρίς να εκπολιτίζει και έτσι αποτελεί παράδειγμα για πολλά νέα κράτη. Δεν αρκεί να αγοράζεις και να πουλάς..."

"Η Τύρος αγόραζε και πουλούσε. Η Βυρητός αγόραζε και πουλούσε και η σιδώνα αγόραζε και πουλούσε. Που είναι τώρα αυτές οι πολιτείες; Η Αθήνα δίδασκε. Ακόμη και σήμερα είναι μια πρωτεύουσα της ανθρώπινης σκέψης."

Χάρις αυτή την πνευματική παρακαταθήκη ο Ουγκώ μοιραία υποστήριξε με θέρμη την προσπάθεια των Ελλήνων να αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό. Οι πρώτες ποιητικές αναφορές του Ουγκώ σχετικά με τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων εμφανίζονται το 1826 με τη δημοσίευση στο γαλλικό Τύπο του ποιήματος "Τα Κεφάλια του Σαραγιού" (Les têtes du serail), εμπνευσμένου από την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, όπου εμφανίζονται μεταξύ των 6000 κεφαλών, που είχαν αποσταλεί στο σαράγι να συνομιλούν μεταξύ τους τα τρία κεφάλια του Μάρκου Μπότσαρη, του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ και του Κωνσταντίνου Κανάρη.

Το 1827 συνθέτει τα ποιήματα "Ναβαρίνο" (Navarin) και "Ενθουσιασμός" (Enthousiasme) και την επόμενη χρονιά τα "Κανάρης" (Canaris), "Λαζάρα" (Lazzara) καθώς και το περίφημο "Ελληνόπουλο" (L' enfant) στο οποίο αναφέρεται με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση στην σφαγή των Ελλήνων της Χίου από τους Τούρκους. Όλα τα παραπάνω ποιήματα περιελήφθησαν στη συλλογή "Τα Ανατολίτικα" που εκδόθηκε αρχικά στην Γαλλία.

Μετά την μερική απελευθέρωση της Ελλάδας, ο Ουγκώ, σε αντίθεση με την επίσημη πολιτική της Γαλλικής κυβέρνησης και του Ναπολέοντα Γ', δεν έπαψε να υποστηρίζει δημοσίως τις Ελληνικές προσπάθειες για Εθνική αποκατάσταση, καθώς θεωρούσε το Ελληνικό Έθνος ένα από τα Ιστορικότερα της Ευρώπης. Σύμφωνα με τον Ροζέ Μιλλιέξ όταν ο Ουγκώ στις 25 Αυγούστου 1856 έλαβε την αλυτρωτική εφημερίδα του πατρινού δημοσιογράφου Ρηγόπουλου "Ελληνική σημαία" η οποία κυκλοφορούσε και στα Γαλλικά, τη διάβασε, όπως έγραψε,«με θερμό ενδιαφέρον», τoν συνεχάρη ως «σημαιοφόρο της ελευθερίας» και τον ενεθάρρυνε να εξακολουθήσει να εργάζεται «για την ένωση των λαών», γιατί, όπως είπε:

«στα πιο ένδοξα έθνη, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γαλλία, πέφτει η τιμή να δώσουν το παράδειγμα. Αλλά πρέπει να ξαναγίνουν κυρίαρχα. Πρέπει να ξαναβρούν το πρόσωπο τους. Πρέπει η Ελλάδα να ολοκληρώσει την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, πρέπει η Ιταλία να απαλλαγεί από την Αυστρία, πρέπει η Γαλλία να γκρεμίσει την Αυτοκρατορία. Όταν αυτοί οι μεγάλοι λαοί θα βρεθούν έξω από τα σάβανα τους, θα φωνάξουν: Ενωση! Ευρώπη! Ανθρωπότητα! Εδώ βρίσκεται το μέλλον: η φωνή της Ελλάδας θα είναι μια από εκείνες που θα ακουστούν περισσότερο».

Του σημείωσε ακόμη: «Εδώ και ήδη πολλά χρόνια αγωνίσθηκα και πολέμησα για την απελευθέρωση της Ελλάδος• σας ευχαριστώ που το θυμάστε... Ας γίνουμε, άτομα και λαοί, όσο γίνεται λιγότερο εγωιστές και όσο γίνεται περισσότερο άνθρωποι. Ζητωκραυγάστε ''Ζήτω η Γαλλία! ",την ώρα που εγώ θα φωνάζω: "Ζήτω η Ελλάδα!"». Κατά την άποψη του Ουγκώ, δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι λαοί. Είχε γράψει:« Έχω για όλα τα έθνη βαθύ σεβασμό κι όσο πιο μικρός είναι ένας λαός,τόσο ο σεβασμός μου είναι μεγαλύτερος».

Το ενδιαφέρον του Ουγκώ για την ελεύθερη πλέον Ελλάδα φάνηκε ιδιαίτερα και σε σχέση με το κρητικό ζήτημα και τις θυσίες των Κρητών για "Ένωση" που συγκλόνησε την Ευρώπη. Το διάστημα της Κρητικής Επανάστασης του 1866 – 1869 δημοσιεύει τρεις επιστολές υπέρ των Κρητών στον ευρωπαϊκό τύπο το Δεκέμβριο του 1866, το Φεβρουάριο του 1867 και το Φεβρουάριο του 1869, παρά το γενικότερο αρνητικό για τα ελληνικά ζητήματα κλίμα της εποχής. Η επανάσταση τους φαινόταν ότι δεν θα έφερνε το ποθητό για αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Ουγκώ να γράψει την «Πρώτη Επιστολή στους Κρήτες», για να τους δώσει θάρρος καθώς σημείωσε ο ίδιος. Έγραψε μεταξύ άλλων:

«Επιμένετε. Εστω και καταπνιγμένοι θα θριαμβεύσετε... Η κατάπνιξη μιας επανάστασης δεν σημαίνει καθόλου κατάργηση των αρχών της... Το δίκιο δεν καταποντίζεται. Κύματα γεγονότων το σκεπάζουν, αλλά ξαναπροβάλλει...Έλληνες της Κρήτης έχετε το δίκιο με το μέρος σας κι έχετε μαζί σας τη λογική. Να υπάρχει πασάς στην Κρήτη δεν το χωράει μυαλό ανθρώπου.

Εκείνο που ισχύει για την Ιταλία, ισχύει και για την Ελλάδα. Δεν μπορεί να δοθεί η Βενετία στη μία χωρίς να δοθεί η Κρήτη στην άλλη. Δεν μπορεί η ίδια αρχή να λέει «ναι» στη μια και να αρνιέται στην άλλη... Στο μεταξύ το αίμα κυλάει κι η Ευρώπη το ανέχεται. Αρχίζει να το συνηθίζει... Να έχεις το ξίφος στο πλευρό και να παρακολουθείς ήρεμος τις σφαγές!... Το κρητικό ζήτημα έχει πια τεθεί. Θα λυθεί και θα λυθεί όπως όλα τα ζητήματα αυτού του αιώνα, προς την κατεύθυνση της απολύτρωσης. Η Ελλάδα ακέραιη, η Ιταλία ακέραιη, πάνω από τη μια η Αθήνα, πάνω από την άλλη η Ρώμη,να αυτό που εμείς, Γαλλία, χρωστάμε στις μάνες μας».

Σε άλλο μήνυμα του προς τους σκλαβωμένους Κρήτες,το 1867, ο Ουγκώ θα γράψει μεταξύ άλλων: "Η Κρήτη είναι η Ελλάδα. Υπολογίζετε σε εμένα ως συγγραφέα και πολίτη... Ανήκω στην Ελλάδα όσο και στη Ιταλία. θα έδινα για την Ελλάδα τους στίχους μου όπως ο Τυρταίος και το αίμα μου όπως ο Βύρωνας... Η ιερή σας πατρίδα έχει την πιο βαθιά μου αγάπη. Σκέφτομαι την Αθήνα όπως σκέπτεται κανείς τον ήλιο». Και υπέγραψε: «Ο αδελφός σας Βικτόρ Ουγκό».

Η Ελλάδα προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ουγκώ και σε άλλες περιπτώσεις. Κι επειδή είναι επίκαιρο το ζήτημα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο από τον οποίο τα πήρε ο Ελγιν πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ουγκώ ήταν ένας από τους πρώτους που εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για το πολιτιστικό αυτό έγκλημα. Στην πολύπτυχη ωδή του «Στη θριαμβευτική Αψίδα» (A l'Arc de Triomphe) έγραψε (σ.σ. η απόδοση στα ελληνικά είναι του Κωστή Παλαμά): «Η Αθήνα λυπημένη είναι, κρύβει στου Παρθενώνα το μέτωπο του κανονιού και του Άγγλου τα σημάδια και των ναών της κλαίοντας τα ρημάδια, τον Έλληνα ονειρεύεται, της τέχνης το καμάρι, που σκόρπισεν εκεί όπου των Προπυλαίων υψώνεται γραμμένη η εικόνα, σκόρπισ'εκεί με του δικού του του χεριού τη χάρη/κάτι πανώριο σα χαμόγελο του ανθρώπου».

Ο θάνατός του, τέλος, είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Ελλάδα και στο σύνολό του σχεδόν ο ελληνικός Τύπος κάλυψε με λεπτομέρειες το γεγονός της απώλειας του διακεκριμένου φιλέλληνα συγγραφέα, ενώ ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραψε μια συγκινητική νεκρολογία. Μάλιστα πραγματοποιήθηκαν τελετές στην Αθήνα προκειμένου να τιμηθεί ο μεγάλος νεκρός αντίστοιχες με αυτές, που έλαβαν χώρα στη Γαλλία. Στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ουγκώ,το 1902, ο Παλαμάς από το βήμα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» του αφιέρωσε λίγους στίχους:

«Σ' εσένα ο ύμνος, που έσπειρες και λόγοι ξαναβλάστησαν η Ωδή,το Δράμα,η Σάτιρα,κ' η επική Καλλιόπη. Από βοριά προφητικού και ανταρτικού το φύσημα/τρέμουν ακόμα ολόγιομοι τη Φαντασίας οι τόποι.

Μα πρώτα απ' όλα ευλογητός και παινεμένος που έκραξες-Ω Μισολόγγι! Μπότσαρη! Κανάρη! Κρήτη! Ελλάδα!...»
defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ Υμνητής της Ελληνικής Εθνικής Ιδέας"

Ρωμηός, Γραικός, Έλλην

   "Κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας διεξάγεται αγών επικρατήσεως
μεταξύ των τριών ονομάτων: Ρωμηός, Γραικός, Έλλην. Ο αγών είναι πολλές
φορές σκληρός, καμμιά φορά όμως τα βρίσκουμε και αδελφωμένα, όπως στον
"Θρήνο και Κλαυθμό Κωνσταντινουπόλεως" του Ματθαίου Μυρέων:

 "Αλλοίμονον, αλλοίμονον 'ς το γένος των Ρωμαίων.
 Ω, πώς εκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων.
 Σ' εμάς, εις όλους τους Γραικούς να έλθη τούτ' την ώρα."

   Το όνομα Ρωμηός λαμβάνει περισσότερο εθνικό χρώμα (αφού δεν
υπήρχε πλέον ελεύθερο κράτος ρωμαϊκό), αλλά και πάλι χρησιμοποιείται
περισσότερο από τους αστούς, χωρίς να αποφεύγεται και από τους λόγιους
και τους χωρικούς.
   ’λλωστε την ανασύσταση της Ρωμανίας ονειρεύονται οι επαναστάτες.
Λέγει κάποιος φιλικός στον Μακρυγιάννη (Στρατηγού Μακρυγιάννη,
"Απομνημονεύματα"):

   "Τι στοχάζεσαι, αυτό το Ρωμαίγικο θα κάμει άργητα να γίνει; Θα
κοιμηθούμε με τους Τούρκους και θα ξυπνήσουμε με τους Ρωμαίγους."

   Ο Ρήγας Φερραίος γράφει ("Θούριος", στ. 45):

 "Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμηοί"

   Στό "Σύνταγμά" του όμως κάνει λόγο μόνο περί ελληνικής δημοκρατίας,
ελληνικού λαού, Ελλήνων και Ελληνίδων.

   Το Γραικός, εκτός από τους χωρικούς, το προτιμούν και πολλοί
λόγιοι, οι οποίοι το βρίσκουν ομόηχο με τους ξενικούς τύπους. Ο Κοραής
γράφει ("Διάλογος δύο Γραικών", Βενετία 1805):

   "Οι πρόγονοί μας ωνομάζονταν παλαιότερα Γραικοί, αλλά έπειτα επήραν
το όνομα Έλληνες από έναν Γραικό που ωνομαζόταν Έλλην. Εν από τα δύο
λοιπόν ταύτα είναι το αληθινόν του έθνους όνομα. Επρότεινα το Γραικός,
επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης."

[Σημ. Φ.Μ.: Ωστόσο άλλοι λόγιοι, υπέρμαχοι του ονόματος "Έλλην",
καταδικάζουν όχι μόνο το "Ρωμηός", αλλά και το "Γραικός".
Π.χ. Π. Ιωαννίδης, εφημ. "Μουσείον", Παρίσι, Ιούλιος 1819:
   "Το εδικόν μας γένος, το οποίον παρωνομάσθη με διαφόρους επωνυμίας
κατά διαφόρους εποχάς και χαρακτηρίζεται τώρα εσχάτως με τας λέξεις
Χριστιανός ή Ρωμαίος ή Τουρκομερίτης, δεν θέλει προτιμήσει βεβαίως
άλλην επωνυμίαν εκτός του Έλληνος, εάν προτεθώσιν εις αυτό αι
ονομασίαι Αχαιός, Δαναός, Μυρμιδών κ.ά. Το όνομα Γραικός πρέπει αξίως
να αποδίδεται εις εκείνους οίτινες κατοικούσι την Ελλάδα και δεν
ηξεύρουσι την ελληνικήν φωνήν."
Και αποκαλεί τους συνεργάτες του Αδ. Κοραή "γραικοκόρακες"!
(Βλ. περιοδικό "Δαυλός", τ. 218, Φεβ. 2000, Δ.Γ. Παπαϊωάννου,
"Ο Ελληνικός τύπος στο Παρίσι πριν από την Επανάσταση του '21".)]

   Οι ομογενείς της Οδησσού, στην οναφορά τους προς τον αυτοκράτορα
της Ρωσίας, ζητούν συμπαράσταση προς το επαναστατημένο "άθλιον γένος
των Ελλήνων", αλλά υπογράφουν ως "οι εν Οδησσώ σεσωσμένοι Γραικοί".
(Ι. Φιλήμονος, "Δοκίμιον της Ελληνικής Επαναστάσεως", 1859).

   Το λαϊκό ποίημα παρουσιάζει τον Αθανάσιο Διάκο να λέγει:

 "Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θεν' αποθάνω."

   Έχει παρατηρηθή ότι η χρήσις του ονόματος Έλλην επύκνωσε αμέσως
μετά την έκρηξι της Επαναστάσεως και οι απλοϊκοί οπλαρχηγοί κάνουν
διάκρισι μεταξύ υποδούλων Ρωμηών και αγωνιζομένων Ελλήνων. (Βλ.
Ι. Κακριδή, "Αρχαίοι Έλληνες και Έλληνες του Εικοσιένα", Θεσσαλονίκη
1956.) Ο Μακρυγιάννης διηγείται ότι κάποιος παπάς από τας Θήβας "έκανε
τον άγιον εις τους Ρωμαίους (=εις τον άμαχο πληθυσμό) και μάθαινε
τα μυστικά των Ελλήνων (=των αγωνιστών)". Σαν να αναβαπτίζονταν οι
επαναστάτες θέλησαν και νέο όνομα, αποτινάσσοντας αυτό που είχαν επί
δουλείας, και βρήκαν πρόσφορο το αρχαιότατο, το οποίο ηχούσε μάλιστα
γνώριμο ως προσηγορία ηρώων και ημιθέων.
   Ο Αμβρόσιος Φραντζής διηγείται ότι ενώ οι Τούρκοι του Νιοκάστρου
είχαν παραδοθή δια συνθήκης τον Αύγ. του 1821, προεκλήθηκε παραξήγησις
που απέληξε στην σφαγή τους, διότι "ωμίλησαν εις τινας μικρούς και
απλούς Έλληνας· βρε Ρωμαίοι! Ως να τους είπον· βρε σκλάβοι! Την λέξιν
αυτήν του βρε Ρωμαίοι μη υποφέροντες ν' ακούουν οι Έλληνες, φέροντες
δ' εν ταυτώ εις τον νουν των και τας παρ' αυτών όσας εδοκίμασαν
τυραννίας...".

   Πριν φτάσουμε εδώ, οι λόγιοι που προετοίμασαν την Επανάσταση
είχαν προωθήσει το όνομα Έλλην. (Ρήγας Φερραίος, Διονύσιος Πύρρος
("Χειραγωγία Παίδων", Βενετία 1810), ανώνυμος της "Ελληνικής
Νομαρχίας" (Παβία 1806) ("Ήγγικεν η ώρα, ω Έλληνες, της ελευθερώσεως
της πατρίδος."))
   Τέλος, ο αρχηγός της Επαναστάσεως έφερε τον τίτλο "Γενικός
επίτροπος του ελληνικού έθνους" και άρχιζε την προκήρυξι που εξέδωσε
στο Ιάσιο με την φράση:

   "Η ώρα ήλθεν, ω άνδρες Έλληνες."

   Με το όνομα αυτό εσυνειδητοποιήθηκε σαφέστερα η σύνδεσις με την
κλασική αρχαιότητα, αλλά και τούτο με τη σειρά του ωδήγησε στην
καλλιέργεια μονομερούς προσηλώσεως στην κλασική παράδοσι και
περιφρονήσεως των άλλων περιόδων της ιστορίας του έθνους. Αλλά με τον
καιρό επήλθε εξισορρόπησις, αφού με την γιγαντιαία ιστορική σύνθεσι
του Κων. Παπαρρηγόπουλου, "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", απεδείχθη
ότι το έθνος αυτό δεν απέθανε το 146 π.Χ. [Σημ. Φ.Μ.: ή το...
338 π.Χ.!] για να αναστηθή το 1821, όπως περίπου ήθελαν να παραστήσουν
οι ξένοι κι εδέχονταν πολλοί κλασικισταί δικοί μας.

[Σημ. Φ.Μ.: Βλ. ρήσεις Αδ. Κοραή και Κων. Σχοινά στην σελίδα
"Νεοέλληνες" της παρούσης συλλογής.]

   Την αντίδραση στον μονομερή κλασικισμό έφερε το κίνημα του
δημοτικισμού (Γ. Ψυχάρης, Α. Πάλλης, Π. Βλαστός, Αργ. Εφταλιώτης),
το οποίο επανέφερε στο προσκήνιο την "ρομέηκη γλόσα" (πρβλ. τις
"ρωμανικές" γλώσσες και το κίνημα του ρωμαντισμού στη Δύσι, το
οποίο στην Ελλάδα είχε μεταφερθεί τότε, προ 60 ετών, νοθευμένο, ως
αρχαιολατρεία) και γενικώς την Ρωμιοσύνη.
   Οι ακρότητες των δημοτικιστών προεκάλεσεν την αντίδραση όχι μόνο
φανατικών αντιδραστικών όπως ο Γ. Μιστριώτης, αλλά και προοδευτικών
επιστημόνων όπως ο Ν. Πολίτης. Ο Κ. Παλαμάς, προς απογοήτευσιν του
Πολίτη, παίρνει θέση υπέρ του ονόματος της Ρωμιοσύνης, εισδύει όμως
βαθύτερα στην ιστορική μνήμη και ζωή του έθνους και κρατά και τα δύο
ονόματα παντοτινά ("Δωδεκάλογος του Γύφτου", 1907):

 "Βάρβαροι δυσκολοταίριαστοι
 στη Ρωμαία των Κωνσταντίνων
 πολεμούσαν κάτω από το λάβαρο
 των Ελλήνων"

[Σημ. Φ.Μ.: Ο Παλαμάς γράφει επίσης: "[Είμαστε] Έλληνες, για να
ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, αλλά πραγματικά είμαστε Ρωμιοί.
Το όνομα [Ρωμιός] κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει
αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο
μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτι."]

   Κατά τα τελευταία χρόνια, θέση υπέρ της "Ρωμαιοσύνης" παίρνει,
εξετάζοντας το θέμα μέσα από ευρύτερο και καθαρώτερο πρίσμα, ο
Ι. Ρωμανίδης ("Ρωμαιοσύνη", Θεσσαλονίκη 1975).

   Σήμερα όμως έχει κατασταλάξει η αποδοχή του ονόματος Έλλην, μαζί
με την συνείδηση της ιστορικής συνέχειας του έθνους. Το έθνος που
εδημιούργησε τον μυκηναϊκό πολιτισμό, εγκαινίασε τους Ολυμπιακούς
αγώνες, καθιέρωσε το πνεύμα της θυσίας στις Θερμοπύλες, ύψωσε τον
Παρθενώνα, έδωσε τον Πλάτωνα και τον Μέγα Βασίλειο, έστησε την Αγία
Σοφία, εκράτησε αναμμένη τη φλόγα του πνεύματος σε όλους τους αιώνες
των βαρβαρικών επιδρομών και έπλεξε το έπος του 1821. Και αφού
Έλληνες ελέγονταν εκείνοι οι απώτεροι πρόγονοι, Έλληνες πρέπει να
λέγωνται και οι σημερινοί."

Παν.Κ. Χρήστου, "Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων",
Κυρομάνος, 1993 (α' έκδ. 1960):

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Ρωμηός, Γραικός, Έλλην"

Ο ζεόλιθος είναι θέμα νοημοσύνης

Του Νίκου Λυγερού

Όσοι ακόμα αναρωτιούνται αν πρέπει να ασχοληθούν με το ζεόλιθο, πρέπει να καταλάβουν ότι είναι θέμα νοημοσύνης. Δεν μπορείς από τη μία πλευρά να κλαίγεσαι συνεχώς γιατί δεν τα βγάζεις πέρα οικονομικά κι από την άλλη να μη βλέπεις ότι ο ζεόλιθος είναι η λύση στα προβλήματά σου. Ο ζεόλιθος σου επιτρέπει εξοικονόμηση νερού για το πότισμα, εξοικονόμηση λιπάσματος για τον εμπλουτισμό της γης, αύξηση παραγωγής, απολύμανση του νερού, αξιοποίηση του κατσίγαρου και όλα αυτά με ένα τρόπο οικονομικό. Μπορεί βέβαια οι παραγωγοί να μην το αντιλαμβάνονται αμέσως ότι ακόμα κι η επένδυση για τη μεταφορά και τη διανομή του ζεόλιθου είναι τεράστιας σημασίας και στρατηγικά ως επένδυση και οικονομικά ως απόσβεση, αλλά οι ελαιοπαραγωγοί που βλέπουν μεγάλες ποσότητες λαδιού δεν έχουν καμιά δικαιολογία. Διότι μπορούν να δουν επί του πρακτέου τα τεράστια οφέλη του ζεόλιθου ακόμα και για την καταπολέμηση του δάκου της ελιάς. Δεν μπορούμε ν’ αφήνουμε παραγωγούς να υποφέρουν από αυτή την ασθένεια, ενώ γνωρίζουμε τη λύση που μάλιστα είναι και βιολογική. Σε γενικό επίπεδο όμως τα πράγματα προχωρούν γιατί όλο και περισσότεροι αγρότες και κτηνοτρόφοι καταλαβαίνουν την αξία του ζεόλιθου για τη γη μας και κατά συνέπεια θα πιέσουν την αγορά για να γίνει η αξιοποίηση αυτού του φυσικού προϊόντος που έχει και οικολογικές επιπτώσεις, αφού καλυτερεύει όλη τη διαχείριση της φύσης. Έτσι αναπόφευκτα όλοι θα αντιληφθούν τη σημασία του σε βάθος χρόνου. Θα θέλαμε απλώς να είναι χαρούμενοι και να μη βρίζουν τον εαυτό τους όσοι δεν σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν την πηγή γνώσης που προσφέρεται, αφού θα έχουν αποδείξει στον εαυτό τους ότι είναι βάρβαροι. Γιατί η νοημοσύνη κάνει τη διαφορά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13032&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ζεόλιθος είναι θέμα νοημοσύνης"

Ο εξωτερισμός του Ελληνισμού

Του Νίκου Λυγερού

Ο Ελληνισμός δεν κρύβει τίποτα κι όλο το έργο του είναι μια προσφορά για την Ανθρωπότητα. Δεν προσπαθεί να επισκιάσει τους άλλους. Αν μερικοί τον φοβούνται είναι απλώς επειδή φωτίζει τον κόσμο. Είναι ένας φάρος που προσέχει τη θάλασσα και τους ανθρώπους, γιατί έχτισε τα θεμέλιά του μέσα σε αυτήν με την ανθρωπιά. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ο Ελληνισμός έχτισε μέσα στη θάλασσα, διότι με τη νοημοσύνη του μπορούσε, μπορεί και θα μπορεί να διαχειριστεί τη δυναμική της δίχως να φοβηθεί γιατί είναι ικανός να είναι διαχρονικός. Ο εξωτερισμός του Ελληνισμού ακολουθεί τη διδασκαλία του Σωκράτη στην Αγορά και μερικά ανοιχτά μαθήματα του Αριστοτέλη. Διότι η έννοια της σχολής, δεν επαρκεί για να χωρέσει τις γνώσεις που αποτελούν αναφορά για τους ανθρώπους. Ως ανοιχτή δομή, το μοντέλο του είναι ο ίδιος ο κόσμος και δεν προσπαθεί ν’ αποκλείσει κανένα. Γι’ αυτό το λόγο όταν αντιμετωπίζει εχθρούς δεν έχει φοβίες, ξέρει ότι πρόκειται για βάρβαρους που δεν αγαπούν την Ανθρωπότητα. Έτσι περνά στην αντεπίθεση διότι θέλει να προστατέψει κάθε αθώο με τη δικαιοσύνη όποιος και να είναι ο αντίπαλος. Κι επειδή είναι τις περισσότερες φορές πιο ισχυρός από αυτόν, αλλιώς δεν θα τολμούσε να τον πειράξει, επινόησε τη στρατηγική που με τη διαχρονικότητά της του επέτρεψε να γίνει ανθεκτικός στις επιθέσεις και να αποτελέσει ένα παράδειγμα για όλους τους λαούς που αντιστέκονται στα αναρχικά συστήματα. Είναι ο εξωτερισμός του Ελληνισμού που επέτρεψε σε άλλες ψηφίδες της Ανθρωπότητας να παλεύουν ενάντια στη βαρβαρότητα γιατί τις έμαθε ότι απαγορεύεται. Αυτή είναι η αξία της ανθρωπιάς του.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13030&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο εξωτερισμός του Ελληνισμού"

Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων

  "Από παλαιότερα, αλλά και προσφάτως, έχει επιστηθή η προσοχή σε μια
άλλη μετάπτωσι της εννοίας του ονόματος. (Βλ. Ι. Κακριδή, "Αρχαίοι
Έλληνες και Έλληνες του Εικοσιένα", Θεσσαλονίκη 1956, σελ. 8-10.)
Αφού συμπληρώθηκε ο εκχριστιανισμός, σ' ένα σημείο της κυρίως Ελλάδος
μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση, το όνομα Έλληνες έμεινε μόνο για την
ιστορία. 

Τότε οι απλοϊκοί απόγονοί τους τούς απέδωσαν υπεράνθρωπες
ιδιότητες· σωματικές διαστάσεις απίθανες, δύναμι ακατάβλητη,
επιτηδειότητα ανυπέρβλητη. Προφανώς στη διαμόρφωσι της εννοίας αυτής
συνετέλεσαν η θέα των μνημείων με τους ογκολίθους και οι μυθικές περί
των κατορθωμάτων των ηρώων διηγήσεις, τις οποίες ανεγίνωσκαν στα
παλαιά βιβλία οι μορφωμένοι και μετεβίβαζαν στους απαιδεύτους. 

Πλήθος παραδόσεων φανερώνει ότι κατά την λαϊκή αντίληψι οι Έλληνες ανήκαν σε
άλλο είδος όντων, ήσαν ήρωες, υπεράνθρωποι, ημίθεοι· ήσαν θεόρατοι,
διασκέλιζαν ποταμούς και παρέμειναν αθάνατοι στη φαντασία του λαού.
(Έλληνες, Έλληνοι, Ελληνάδες, Ελλένηδες. Βλ. Ν. Πολίτη, "Μελέται περί
του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού", "Παραδόσεις" Α', Αθήναι
1904, σσ. 52-58. 729 εε.) Μεταγενέστερο δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου
φανερώνει ότι παρομοία χρήσις του ονόματος εγινόταν έως προσφάτων
χρόνων.

 "Η Αγγελική της Κούμαινας έχει άντρα παλληκάρι·
 σαν Έλληνας έχει τσαμπά και στήθια σα λιοντάρι."

   Η έννοια αυτή μεταδόθηκε και στον ξενόγλωσσο τύπο του ονόματος,
μολονότι αυτός εχρησιμοποιείτο πάντοτε για δήλωσι του ελληνικού
έθνους. Τουλάχιστον τούτο είναι βέβαιο περί του νοτιοσλαβικού τύπου
Grk, ο οποίος σημαίνει συχνά τον ήρωα, τον γίγαντα. (Nico Zupanic,
"Der Name Grk in der Bedeutung Rieze bei den Belokranici in
Jugoslavien", Actes du IV Congres des Et. Byzantines, Sofia 1936.)
Ίσως και σε άλλα μέρη προσέλαβε την έννοια αυτή παραλλήλως με την
εθνική και την μειωτική, περί της οποίας έγινε λόγος αλλού, και ίσως
οι λόγοι συγχρόνων ξένων ανδρών περί της ανδρείας των Ελλήνων, όπως
π.χ. ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" (Churchill, Β' παγκ. πόλεμος)
έχουν βαθύτερη ρίζα.

   Δεν ήταν πολύ δύσκολο η λέξις να μεταβληθή σ' επίθετο για την
δήλωσι του ηρωικού. Η χρήσις αυτή απαντά σε δημοτικά τραγούδια του
Πόντου και ιδιαιτέρως στο "Πάρσιμο της Πόλης" για τον χαρακτηρισμό του
τελευταίου αυτοκράτορος. (Ν.Γ. Πολίτου, "Εκλογαί από τα τραγούδια του
ελληνικού λαού", έκδ. δ', Αθήναι, σ. 268. ’λλο ποίημα, σ. 270. Βλ.
επίσης του ιδίου, "Έλληνες ή Ρωμιοί", "Λαογραφικά Σύμμικτα", τ. Α',
Αθήναι 1920, σ. 130.)

 "την Πόλιν όνταν ώριζεν ο έλλεν Κωνσταντίνον"

όπου η τελευταία φράσις σημαίνει "ο ήρως Κωνσταντίνος".

   Τέλος και αυτές οι θέσεις όπου διατηρούνται ερείπια αρχαίων
οικοδομών, ωνομάσθησαν όχι μόνο "Ελληνικά" αλλά και "Έλληνες". (Βλ.
Κ. Κρυστάλλη, "Οι Βλάχοι της Πίνδου", στα "’παντα Κρυστάλλη", εκδ.
Γ. Βαλέττα, τ. 2, Αθήνα 1959, σ. 653, σημ. 26.)"

Παν.Κ. Χρήστου, "Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων",
Κυρομάνος, 1993 (α' έκδ. 1960):

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων"

Ο τορπιλισμός της ''Έλλης'' στην Τήνο

Τον Αύγουστο του 1940, η Γερμανία είχε θέσει ήδη υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και η Luftwaffe βομβάρδιζε ανηλεώς (αλλά χωρίς αποτέλεσμα) την τελευταία εστία αντίστασης που είχε απομείνει στις Βρετανικές Νήσους. Παράλληλα, ο Χίτλερ κατέστρωνε το πλέον μεγαλεπήβολο από τα σχέδιά του - την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση. Το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας όμως δεν είχε ανάλογες επιτυχίες να επιδείξει. Ο Μουσολίνι χρειαζόταν επειγόντως μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη, ώστε να ενισχύσει το κύρος του. Η Ελλάδα φάνταζε ιδανικός στόχος, καθώς θα εξυπηρετούσε και τα ιταλικά σχέδια για απόλυτη κυριαρχία στη Μεσόγειο.

Από την «Καθημερινή», 6 Ιουνίου 2010

Εξάλλου, ουδέποτε σχεδόν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι ελληνοϊταλικές σχέσεις υπήρξαν αρμονικές: από την κατάληψη των Δωδεκανήσων έως την αμφιλεγόμενη πολιτική της Ιταλίας έναντι της ελληνικής απόβασης στη Σμύρνη και από τον βομβαρδισμό της Κέρκυρας έως τη σταθερή υποστήριξη των αλβανικών θέσεων για την Ήπειρο, η Ρώμη δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι θεωρούσε την Αθήνα περιφερειακό της αντίπαλο.

Για να ξεκινήσει όμως ο πόλεμος, που τόσο επιζητούσε ο Μουσολίνι, χρειαζόταν μία αφορμή. Έτσι, ήδη από το 1939, άρχισαν οι αλλεπάλληλες ιταλικές προκλήσεις, με την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα αντιδράσει σπασμωδικά. Εντούτοις, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς δεν σήκωνε το γάντι, φροντίζοντας να θωρακίσει πρώτα την άμυνα της χώρας απέναντι σε έναν αντίπαλο με αριθμητικά πολλαπλάσιες δυνάμεις. Στις 15 Αυγούστου του 1940, οι προκλήσεις ξεπέρασαν κάθε όριο, με τον απρόκλητο τορπιλλισμό του καταδρομικού «Έλλη».  

Το γέρικο σκαρί υπέκυψε και όλα συνέτειναν πλέον στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος δεν θα αργούσε. Η «εκδρομή στην Ελλάδα», που προσδοκούσε όμως ο Μουσολίνι, θα κατέληγε σύντομα σε ναυάγιο...

Σειρά προκλήσεων

Του Ζήση Φωτάκη, διδάκτωρ στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο

Στο ξεκίνημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ναυτική σημασία του γεωγραφικού χώρου και στόλου της Ελλάδας δεν είχε την αντίστοιχη βαρύτητα που εμφάνιζε το καλοκαίρι του 1914. Το γεγονός αυτό που, εν πολλοίς, απέρρεε από την προτεραιότητα που απέδιδε η Μεγάλη Βρετανία στην προάσπιση των αυτοκρατορικών της συμφερόντων στον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, τη ναυτική ρώμη του Γαλλικού Ναυτικού στη Μεσόγειο και την αρχική ουδετερότητα της Ιταλίας, γέννησε ίσως σε κάποιους την ελπίδα ότι η χώρα μας δεν θα χρειαζόταν να αναμειχθεί στον νέο αυτόν Αρμαγεδδώνα.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν με την πτώση της Γαλλίας στον Άξονα και την έξοδο της Ιταλίας στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας τον Μάιο του 1940. Τους μήνες που ακολούθησαν, η καχυποψία του Μουσολίνι αναφορικά με τις γερμανοσοβιετικές επιδιώξεις στα Βαλκάνια, η πιθανότητα ότι ο αγγλικός στόλος θα κατέφευγε στα ελληνικά ύδατα στην περίπτωση που η αγγλοκρατούμενη Αίγυπτος κυριευόταν από τους Ιταλούς και ο προσανατολισμός της κυβέρνησης Μεταξά στην αγγλική πολιτική -κυριότερα δείγματα του οποίου υπήρξαν η αποδοχή της αγγλο-γαλλικής εγγύησης της Ελλάδας έναντι πιθανής απειλής από τον Άξονα (Απρίλιος 1939) και η άρνησή της να ανανεωθεί το Ελληνοϊταλικό Σύμφωνο Φιλίας και Συνεργασίας, τον Σεπτέμβριο του 1939- οδήγησαν στην ωρίμαση των επεκτατικών επιδιώξεων που έτρεφε, από παλιά, το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας εναντίον της χώρας μας.

Η προετοιμασία του εδάφους για την εφαρμογή της επεκτατικής αυτής πολιτικής επιχειρήθηκε με μια σειρά από προκλήσεις ο χαρακτήρας των οποίων ήταν συχνά ναυτικός λόγω της θαλάσσιας γειτνίασης των δύο δυνάμεων. Η πρώτη από αυτές έλαβε χώρα τη 12η Ιουλίου 1940 όταν βομβαρδίστηκαν διαδοχικά από αέρος το βοηθητικό πλοίο «Ωρίων» και το αντιτορπιλικό «Ύδρα» ανοιχτά της Γραμβούσας στην Κρήτη.

 Τέσσερις μέρες μετά, τέσσερα ελληνικά υποβρύχια βομβαρδίστηκαν από ιταλικά αεροπλάνα, ενώ ήταν μεθορμισμένα στον κόλπο της Ιτέας. Στο τέλος του ίδιου μήνα τα ελληνικά αντιτορπιλικά, «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», ό,τι καλύτερο είχε τότε το ελληνικό Ναυτικό, καθώς και δύο ελληνικά υποβρύχια δέχτηκαν αιφνιδιαστική επίθεση της ιταλικής αεροπορίας. Οι ιταλικές προκλήσεις κορυφώθηκαν στις 2 Αυγούστου 1940 όταν βομβαρδίστηκε η τελωνειακή ακτοφυλακίδα Α6 την ώρα που έπλεε μεταξύ Σαλαμίνας και Αίγινας.

Η ηγεσία του Π.Ν.

Τα συνεχή και ολοένα πιο προκλητικά αυτά επεισόδια δημιούργησαν εύλογη ανησυχία στην ηγεσία του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στον βαθμό που εξέφρασε σοβαρές επιφυλάξεις όταν αποφασίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση η συμμετοχή του εύδρομου καταδρομικού «Έλλη» στον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου στο νησί της Τήνου. Η μονάδα αυτή, αν και σχετικά παλιά, αφού ναυπηγήθηκε τις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ριζικά ανακαινιστεί στη Γαλλία μεταξύ του 1925 και του 1927 και αποτελούσε την κυριότερη ναρκοθέτιδα του ελληνικού στόλου. Διέθετε επίσης δυνατότητες αποτελεσματικής συμμετοχής σε συνοδείες νηοπομπών και ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις.

 Oι επιφυλάξεις λοιπόν του Αρχηγού Στόλου, ναύαρχου Καββαδία και άλλων στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού υπήρξαν εύλογες δεν οδήγησαν όμως στην αναίρεση της ληφθείσας απόφασης ίσως γιατί θεωρήθηκε ότι η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, που τιμάται πολύ και από τους καθολικούς Ιταλούς, δεν θα επέτρεπε την πραγματοποίηση μιας ακόμη προκλητικής ενέργειας εναντίον της χώρας μας.

Χτύπημα με ασαφή αίτια

Τα άμεσα αίτια του τορπιλισμού της «Έλλης» δεν είναι ακόμα σαφή. Ορισμένες πηγές κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι ο Μουσολίνι είχε αποφασίσει να εισβάλει στην Ελλάδα ακριβώς τότε και θεώρησε πως ο τορπιλισμός του ελληνικού πολεμικού θα διευκόλυνε τα σχέδιά του. Άλλοι, όπως ο τότε Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, εικάζουν ότι η κίνηση αυτή υπήρξε προϊόν της οργής του Μουσολίνι, όταν πληροφορήθηκε την άποψη που εξέφρασε ο Μεταξάς στον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα, Πρίγκιπα Ερμπαχ, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν μπορούσε να αγνοήσει τη βρετανική ναυτική ισχύ στη Μεσόγειο.  

Ο υφυπουργός Εξωτερικών και γαμπρός του Μουσολίνι, Τσιάνο, αποδίδει τον τορπιλισμό της «Έλλης» στην προπέτεια του Ντε Βέκι, του Ιταλού διοικητή των Δωδεκανήσων και κορυφαίου στελέχους του φασιστικού καθεστώτος.

Τέλος, οι επιχειρήσεις που ανέλαβε ο Αϊκάρντι, o κυβερνήτης του ιταλικού υποβρυχίου Delfino που τορπίλισε την «Έλλη», πιθανώς να εντάσσονταν στο ευρύτερο πλαίσιο της παρεμπόδισης των αγγλικών συγκοινωνιών με τη Μαύρη Θάλασσα, από το ιταλικό ναυτικό, τουλάχιστον αν ληφθεί υπόψη η ασάφεια και η προχειρότητα των οδηγιών που αυτός έλαβε.  

Όποια πάντως κι αν είναι η ακριβής άμεση αιτία για την προσβολή του ευδρόμου καταδρομικού «Έλλη», γεγονός είναι ότι στις 8.25 π.μ. της 15ης Αυγούστου 1940 αυτό επλήγη από τορπίλη του Delfino ακριβώς κάτω από τον μόνο εν ενεργεία λέβητά του. Το αποτέλεσμα ήταν αυτός να εκραγεί και η έκρηξη να δημιουργήσει κάθετη ρωγμή στη δεξιά πλευρά του πλοίου, η οποία στην ίσαλο γραμμή είχε διάμετρο 10 εκατοστών.  

Συνάμα δημιουργήθηκε οπή δύο περίπου μέτρων μεταξύ των δύο καπνοδόχων του πλοίου ακριβώς πάνω από το σημείο της έκρηξης. Οκτώ μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους, ενώ δεκάδες υπήρξαν και οι τραυματίες. Οι άλλες δύο τορπίλες που έβαλε το ιταλικό υποβρύχιο εναντίον των επιβατηγών πλοίων που βρίσκονταν στο λιμάνι της Τήνου ευτυχώς αστόχησαν.

Το αιφνίδιο πλήγμα που υπέστη το ελληνικό καταδρομικό δεν βρήκε ούτε το πλήρωμά του ούτε τη ναυτική ηγεσία της χώρας απαράσκευη. Σύντονες προσπάθειες ανελήφθησαν από τον κυβερνήτη του πλοίου, Χατζόπουλο, ώστε τουλάχιστον να σωθεί το πλοίο προσαράζοντας στα αβαθή του λιμανιού, κάτι όμως που δεν κατέστη δυνατό γιατί τα συστήματα του πλοίου είχαν νεκρώσει μετά τη διάρρηξη των ατμοσωλήνων και την παρεπόμενη διακοπή της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος.  

Επιπροσθέτως, το επιβατηγό «Εσπερος» που ανέλαβε τη ρυμούλκηση δεν είχε τη δυνατότητα ούτε και τα εφόλκια που θα μπορούσαν να ρυμουλκήσουν το καταδρομικό, τη στιγμή μάλιστα που η αποκρίκωση της άγκυράς του δεν υπήρξε εφικτή για μια σειρά από λόγους.

Σε κάθε περίπτωση, η εξέταση που ακολούθησε από ανώτατα στελέχη του ναυτικού επιβεβαίωσε ότι όλα τα προσήκοντα μέτρα είχαν ληφθεί και για την άμυνα του πλοίου από εχθρική προσβολή, αλλά και για τη διάσωσή του μετά τον τορπιλισμό του. Αποδείχτηκε, επίσης, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο τορπιλισμός της «Έλλης» ήταν έργο Ιταλών, κάτι όμως που αποσιωπήθηκε για λόγους υψηλής πολιτικής μέχρι την έναρξη του πολέμου τον Οκτώβριο του 1940. Τότε ήταν που επίσημα και τεκμηριωμένα δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία που είχαν συλλεγεί από την αλίευση και την ποικιλότροπη εξέταση των υπολειμμάτων της 2ης και 3ης τορπίλης που αστόχησαν.

Tήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο τορπιλισμός της ''Έλλης'' στην Τήνο"

Οι υδρογονάνθρακες της ελληνικής ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Οι υδρογονάνθρακες της ελληνική ΑΟΖ είναι πλέον μια χειροπιαστή πραγματικότητα που δεν πρέπει να εγκλωβιστεί μέσα σε μια αναμενόμενη γραφειοκρατία. Οι διαδικασίες πρέπει να είναι αποτελεσματικές για να είμαστε ελκυστικοί ως προς τους επενδυτές. Πρέπει λοιπόν σε συνδυασμό με την θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ και τις διαπραγματεύσεις για τις απαραίτητες οριοθετήσεις, πρέπει να τρέξουν οι κατάλληλες υπηρεσίες για την τεμάχιση των θαλάσσιων οικοπέδων μέσω μαθηματικών, γεωλογίας και πετροχημείας για να υπάρχει μια ισορροπημένη κατάσταση μεταξύ τους έτσι ώστε να είναι όντως ανταγωνιστικά σε σχέση με ξένα θαλάσσια οικόπεδα αλλά και μεταξύ τους αλλιώς μερικά από αυτά θα μείνουν χωρίς υποψήφιες εταιρείες και μάλιστα θα πρέπει να βρεθούν και κατάλληλα κριτήρια για να μη γίνει το ανάλογο λάθος με τα οικόπεδα 1, 4 και 13 της ΑΟΖ της Κύπρου. Βέβαια το οικόπεδο 1 είναι ούτως ή άλλως σε κοντινή απόσταση και το οικόπεδο 13 έχει πολύ μικρές διαστάσεις και θα μπορούσε να είχε ενσωματωθεί παραδείγματος χάρη σε άλλο οικόπεδο. Αλλά για το οικόπεδο 4 που με τις νέες σεισμικές μελέτες έχει αποδειχθεί ότι είναι πιο πλούσιο από τις αρχικές εκτιμήσεις και έχει μεγαλύτερο βάθος από το γειτονικό οικόπεδο, έπρεπε να είχε ένα άλλο κριτήριο για να προωθήσει κατάλληλα τους επενδυτές. Αυτόν τον χειρισμό πρέπει ν’ αποφύγουμε για τα θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ. Το καλό είναι ότι έχουμε μαζί μας ανθρώπους σαν τον Σόλωνα Κασσίνη, τον Ηλία Κονοφάγο και τον Αντώνη Φώσκολο που μπορούν να βοηθήσουν πρακτικά και αποτελεσματικά την πατρίδα μας σε αυτή τη φάση που είναι κρίσιμη πριν ανοίξει ο μεγάλος γύρος αδειοδότησης. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από στρατηγική και επιστήμη για να πάρει τις σωστές πολιτικές αποφάσεις για να περάσουμε τις οικονομικές δυσκολίες. Ας βάλουμε λοιπόν στην άκρη τα γραφειοκρατικά κι ας γίνουμε αποτελεσματικοί για να είμαστε ουσιαστικοί στο μέλλον.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12992&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι υδρογονάνθρακες της ελληνικής ΑΟΖ"

Η ανθρωπότητα εχει 4.300 ΘΕΟΥΣ

Η ανθρωπότητα βλέπει το Θεό με 4.300 τρόπους------
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πόσες θρησκείες υπάρχουν στον κόσμο;------

Λοιπόν, σήμερα, υπάρχουν καταγεγραμμένες μόνο 4.300 θρησκείες, εκκλησίες, δόγματα ή θρησκευτικές οργανώσεις που καλύπτουν τα σχεδόν επτά δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη.

Βέβαια, δεν γνωρίζουμε πόσες θρησκείες υπήρξαν από την αρχαιότητα, γιατί πολλές εξαφανίστηκαν με την πάροδο του χρόνου, ίσως, γιατί δεν είχαν το πολεμικό σθένος έναντι των άλλων θρησκειών.

Η Θρησκεία αποτελεί μια πολύ σημαντική πτυχή της παγκόσμιας κοινωνίας και με μια σύντομη αναφορά, θα δούμε ότι ελάχιστες είναι αυτές που κυριαρχούν μαζικά στον ανθρώπινο πληθυσμό.

---Χριστιανοί: Το ένα τρίτο του πληθυσμού της Γης---

Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία η οποία συγκεντρώνει, σήμερα, τους περισσότερους πιστούς.

Σχετική έκθεση του ΟΗΕ για το 2011, δείχνει ότι στον πλανήτη, αυτοί που προσδοκούν να δουν το Θεό μέσω του Χριστιανισμού είναι 2.262.448.731 πιστοί, δηλαδή καλύπτουν το 33,2% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ισλάμ: η δεύτερη Θρησκεία
Δεύτερη μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα είναι οι πιστοί του Ισλάμ. Ο Ισλαμισμός έχει καταγεγραμμένους 1.426.592.072 πιστούς, δηλαδή το 21,01% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ινδουϊσμός
Την τρίτη θέση καταλαμβάνει ο Ινδουισμός με 900. 362.250 πιστούς. Ο Ινδουισμός είναι εξαπλωμένος κυρίως στο Νεπάλ σε ποσοστό 86,5% και την Ινδία σε ποσοστό 82 %.

Αγνωστικισμός

Την τέταρτη θέση καταλαμβάνει ο λεγόμενος Αγνωστικισμός με σχεδόν 800 εκατομμύρια ανθρώπους ( 11,7%). Ο αγνωστικισμός δεν εμφανίζεται με επίσημα στοιχεία ως θρησκεία. Οι οπαδοί, όμως, αυτής της πληθυσμιακής ομάδας, ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί η ύπαρξη μιας θεότητας και την αρνούνται (αθεϊσμός), ή ότι υπάρχει μια θεότητα η οποία δεν έχει κάποιο όνομα (θεϊσμός).

Ο αθεϊσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, εξαπλώνεται τελευταία γρήγορα κυρίως στην Ευρώπη και την Ιαπωνία και αυτοί που πρόσκεινται σε αυτόν, στις δύο αναφερόμενες περιοχές, ανέρχονται περί τα 158 εκατομμύρια άτομα.

Βουδισμός

Ο Βουδισμός και άλλες σχετικές θρησκείες είναι εξαπλωμένες κυρίως σε γεωγραφικά τμήματα της Ασίας. Σύμφωνα με την καταγραφή, κυριαρχεί στην Καμπότζη σε ποσοστό 96%, την Ταϊλάνδη σε ποσοστό 94,6% και σε άλλα μικρότερα ποσοστά σε χώρες της περιοχής αυτής.

Άνοδος του Ισλάμ

Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει δραματικά στο εγγύς μέλλον. Εν μέσω του αυξανόμενου παγκόσμιου πληθυσμού, ο Χριστιανισμός φαίνεται να χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος, ενώ υπάρχει άνοδος του Ισλάμ.

Το Ισλάμ είναι η θρησκεία με το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης του αριθμού των οπαδών, κατά 1,84 τοις εκατό ανά έτος, ακολουθείται από τη θρησκεία Μπαχάι που έχει ποσοστό 1,7%. Ο Χριστιανισμός κατετάγη στην έκτη θέση με ρυθμό αύξησης των πιστών κατά 1,32 % μόνον.

Αύξηση του Ισλάμ μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου

Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύθηκε από το Carnegie Endowment για τη Διεθνή Ειρήνη, τα περίπου 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι που θα υπάρχουν στη γη σε 20 χρόνια, πάνω από το 25 % θα είναι μουσουλμάνοι.

Παραδόξως, μετά τις επιθέσεις στο World Trade Center της Νέας Υόρκης, ο αριθμός των πιστών που άλλαξε θρησκεία και υιοθέτησε το Ισλάμ έχει αυξηθεί πάρα πολύ.


Μόνο στη Βρετανία, περίπου 20.000 άνθρωποι ασπάζονται το Ισλάμ ετησίως. Η ίδια έκθεση αναφέρει ότι το 2050 η Γη θα έχει περισσότερους από 2,6 δισεκατομμύρια Μουσουλμάνους και οι Χριστιανοί θα είναι περί τα 3,6 δισεκατομμύρια.


Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ανθρωπότητα εχει 4.300 ΘΕΟΥΣ"

Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια

 Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες;----

Γιατί ανέχονται να τους πατάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι τους;--
Γιατί αποδέχονται τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του βιοτικού τους επιπέδου μετά την Κατοχή; Γιατί σιωπούν μπρος τον απόλυτο εξευτελισμό στον οποίο μας υποβάλλουν οι απόγονοι των ναζί και ταυτόχρονα κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους πασάδες και τους σιωνιστές;--

Διότι ανέχτηκαν πάρα πολλά για τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια.--

Διότι συναίνεσαν αδιαμαρτύρητα σε μια δημοκρατία που είχε ως αντίτιμο την Kατοχή της Κύπρου.--

Διότι ανέχτηκαν άθλιους δημαγωγούς, ψευδολόγους και πλιατσικολόγους να τους κυβερνούν και να τους χειραγωγούνε.---

Διότι παρακολούθησαν αδιαμαρτύρητα τη συρρίκνωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας τους και έμαθαν από τους κυβερνώντες να ζουν με δανεικά---
Διότι δέχτηκαν την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φτηνούς μετανάστες και έχασαν έτσι σε μεγάλο βαθμό κάθε επαφή με την παραγωγή και διέλυσαν την κοινωνική και εθνική τους συνοχή.---



Διότι ενώ προσχώρησαν στην ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δήθεν για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα κατάφεραν και να παρασιτοποιηθούν οικονομικά έναντι της Ευρώπης και της ευρωζώνης και να μην τολμούν να αντιμετωπίσουν τον νεο-οθωμανισμό.

Διότι ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχε ως συνέπεια όχι μόνο την ανάδυση της σκοπιανής ύβρεως, αλλά και την υποβάθμιση των Βαλκανίων, της μόνης πιθανής μας ανάσας.

Διότι διέλυσαν έναν πολιτισμό τριών χιλιάδων χρόνων μέσα από την αντιπαροχή και την καταστροφή των πόλεων και των χωριών μας.

Διότι έγιναν υπέρβαροι, χαπακωμένοι, σκυλάδες και χούλιγκαν.

Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί και τους αποχαυνώνει η πιο άθλια τηλεόραση.

Διότι συναίνεσαν στη διάλυση της γλώσσας και της εκπαίδευσής μας, στη λοβοτομή της ιστορικής μας μνήμης.

Διότι παρακολούθησαν απαθείς τη μεταβολή των μητροπολιτών της Κρήτης σε Τούρκους υπηκόους.

Διότι δέχτηκαν να θεωρείται προοδευτικός ο εθνομηδενισμός και η συμπόρευση με τους ποικιλώνυμους Σόρος και την παγκοσμιοποίηση.

Διότι καθημερινά παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τουρκικά σήριαλ στις τηλεοράσεις.

Διότι, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, βλέπουν αδιαμαρτύρητα να διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες που έφθασαν πάλι σε τριτοκοσμικά επίπεδα.

Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί ένας Παπανδρέου, ένας Παναγόπουλος, μια Τρεμονικολάου, ένας Κοκαλομαρινάκης.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα, φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί. Στριμωγμένοι στον τοίχο. Και τώρα «υποκριτή αδελφέ μου» δεν υπάρχει πλέον καμία υπεκφυγή, καμία υποχώρηση, «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό». Βρίσκεσαι, βρισκόμαστε όλοι, μπροστά στην Ιστορία, εκείνη με το μεγάλο Ι. Και είτε θα ζήσουμε ελεύθεροι με αξιοπρέπεια, είτε θα σβήσουμε, θα αποσυρθούμε στα παρασκήνια της ιστορίας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.



Η νέα περίοδος που ανοίγεται με την κατάρρευση της «παράγκας» της μεταπολίτευσης είναι μια από τις κομβικότερες της μακραίωνης ιστορίας μας. Θα κληθούμε να απαντήσουμε αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως διακριτό πολιτισμικό και εθνικό υποκείμενο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.



Οι παλιές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ήδη καταρρεύσει. Τα κάποτε απαραβίαστα σύνορα παραβιάστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Κάθε λαός και κάθε έθνος, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στα σύνορα της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής πραγματικότητας, πρέπει να παλέψει για να κερδίσει το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, ακόμα και την ύπαρξη. Και εμείς βρισκόμαστε στα σύνορα των κόσμων. Η εισβολή στην Κύπρο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ανάδυση του Ισλάμ, ο νεο-οθωμανισμός, τα Σκόπια, η μεγάλη μετανάστευση των λαών, αποτελούν τα προανακρούσματα των προκλήσεων που έρχονται αδήριτες για μας. Και όταν μάλιστα βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας μας ως έθνους-κράτους. Και είτε θα απαντήσουμε στην πρόκληση με μια ταχύτατη-αστραπιαία ανάταξη των δυνάμεών μας, σαρώνοντας το κατεστημένο της αθλιότητας και της υποταγής, παίρνοντας δύναμη από την παράδοσή μας για να αντισταθούμε, είτε θα συρρικνωθούμε αναπόφευκτα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.



Η μεγάλη δημογραφική ανατροπή που πραγματοποιήθηκε μέσα σε πενήντα χρόνια, (από 3 δισ. πληθυσμό ο πλανήτης πλησιάζει τα 7 δισ. σήμερα) και η τεράστια οικολογική κρίση που επιταχύνεται καθημερινά, αποτελούν ένα σήμα κινδύνου για μια χώρα σε δημογραφική παρακμή που θα αντιμετωπίσει μερικές από τις δραματικότερες συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Μεταναστευτικά κύματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων θα αναταράξουν την περιοχή μας. Με όποιες συνέπειες θα έχουν για μας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Η μεγάλη οικονομική κρίση που σηματοδοτεί το τέλος της παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας αποτελεί κατʼ εξοχήν απειλή για τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα των κόσμων και μπορούν να συνθλιβούν κυριολεκτικά μέσα από τη σύγκρουση μεγάλων ενοτήτων. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.



Η διάλυση του παλιού κόσμου, «το τέλος του παλιού κόσμου», μοιάζει με θηλιά στο λαιμό όσων είναι ανίκανοι να παλέψουν, να αντισταθούν, να φανταστούν ένα νέο κόσμο, και έναν νέο ρόλο για τον τόπο τους. Γιατί αυτή η θανάσιμη κρίση μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να ανατρέψουμε το κυρίαρχο παρασιτικό μοντέλο, την υποταγή, την παραγωγική, πολιτισμική και ηθική αποσύνθεση, ώστε να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και ζωής, προσαρμοσμένο στις οικολογικές, οικονομικές, δημογραφικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.



Πρέπει να βγούμε από την κατάθλιψή μας, από την κατατονία μας, από τη νεκροζώντανη καθημερινότητά μας και να παλέψουμε για το ίδιο μας το τομάρι. Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς



Εφημερίδα Ρήξη - Φύλλο 72



http://www.ardin.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια"

3o Master Class Τοποστρατηγικής, ΑΟΖ και ζεόλιθου. Ερεικούσσα, 30/08 - 01/09 - 2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "3o Master Class Τοποστρατηγικής, ΑΟΖ και ζεόλιθου. Ερεικούσσα, 30/08 - 01/09 - 2013"

Δεν έχει πολεμηθεί κανείς λαός όσο οι Έλληνες

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΒΙΛΧΕΛΜ ΝΙΤΣΕ --Δεν έχει πολεμηθεί κανείς λαός όσο οι Έλληνες-----

Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα στην ανθρωπότητα όσα ο ελληνικός και να έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ, από τόσο πολλούς λαούς, οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα σε αυτήν.--
Friedrich Wilhelm Nietzsche (Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε)

--Η τελευταία λέξη της γης,
όταν θα αφήνει την τελευταία της πνοή,
θα είναι ΕΛΛΑΣ!---

Ρισπέν Ζαν (Γάλλος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας)

1. Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.

2. Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.

3. Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη...

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.

1. Από την ιατρική σας, την φαρμακευτική σας.

2. Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)

3. Από την φυσική σας, χημεία

4. Από την αστρονομική σας

5. Από την πολιτική σας

6. Από την καθημερινότητα σας.

Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε...

Θα πείτε "δεν γίνεται".

Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη...

Η πρόκληση πάντως ισχύει.

Υπογραφή...

Ρισπέν Ζαν (Αλγερία 1849 – Παρίσι 1926). Γάλλος λογοτέχνης και δραματουργός.


http://elladasimera.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4417.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δεν έχει πολεμηθεί κανείς λαός όσο οι Έλληνες"

Ο ζεόλιθος ενάντια στον παγετό

Του Νίκου Λυγερού

Μια από τις συγκινητικές εφαρμογές του ζεόλιθου στη γεωργία είναι η αντιμετώπιση του παγετού. Αν και αυτή η ιδιότητα δεν είναι ακόμα πολύ γνωστή, είναι τεράστιας σημασίας για τις καλλιέργειές μας. Οφείλεται στα χαρακτηριστικά του ζεόλιθου και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε προσεχτικοί πάνω στο ποσοστό του κλινοπτιλόλιθου στο σκεύασμα που έχουμε παραγγείλει, διότι αυτός κάνει όλη τη δουλειά. Ως μοριακό κόσκινο που είναι υδρόφιλο και είναι ικανό να απορροφήσει μεγάλες ποσότητες νερού, τις οποίες απελευθερώνει με πολύ μικρή ποσότητα. Με αυτό τον τρόπο ο ζεόλιθος επιτρέπει μια εσωτερική διαχείριση του νερού και κατά συνέπεια ενοχλεί την παραγωγή πάγου που είναι τόσο καταστροφική για τις καλλιέργειες. Ο ζεόλιθος έχει με αυτή την ιδιότητα τη δυνατότητα να εξισορροπεί και την τοπική θερμοκρασία κι έτσι δεν προστατεύει μόνο τον καρπό αλλά και το φυτό. Σε συνδυασμό με την ενίσχυση του ριζικού συστήματος που κάνει το φυτό πιο ανθεκτικό, την παρουσία του στην επιφάνεια του εδάφους γύρω από τις ρίζες αλλά και το ψέκασμα, ο ζεόλιθος δημιουργεί μια προστασία ενάντια στον παγετό. Πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιούμε το ζεόλιθο στις περιοχές που έχουν υποστεί τις καταστροφικές επιπτώσεις του παγετού, γιατί δεν έχει νόημα ο αγρότης να κάνει τόσες θυσίες χωρίς αποτέλεσμα. Ο ζεόλιθος ως φυσικό προϊόν είναι κατάλληλος και για βιολογικές καλλιέργειες που είναι κατά μέσο όρο πιο ευάλωτες στις δύσκολες κλιματικές συνθήκες. Είναι λοιπόν σημαντικό να σκεφτούμε να ρίξουμε ζεόλιθο πριν την περίοδο όπου υπάρχει κίνδυνος παγετού. Διότι όταν γνωρίσεις τη λύση είναι κρίμα να έχεις το πρόβλημα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12991&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ζεόλιθος ενάντια στον παγετό"

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ-

Η αρχαία ελληνική οικονομία ουδέποτε βασίστηκε στη δουλεία ---

Eίναι γνωστό, ότι η ιστορική αναζήτηση κατά τη διάρκεια του «περάσματός» της στον πολύ κόσμο υφίσταται έναν σωρό παραμορφώσεις σε σημείο, ώστε στην κατάληξή της να έχει πλέον περιβληθεί με μία σκληρή, σχεδόν αδιαπέραστη, κρούστα από ιδεοληψίες, ρομαντισμό, ανακρίβειες, ωραιοποιήσεις, φαντασιώσεις, πλάνες, απαράδεκτες γενικεύσεις και μυθεύματα.

Ένα από τα μυθεύματα, που μάλιστα θεωρείται και το πλέον «αυταπόδεικτο» από τους αδαείς, είναι το ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός βασίστηκε στη δουλεία και συνακόλουθα ότι ο πολιτισμός αυτός δεν θα είχε υπάρξει, αν δεν υπήρχαν οι δούλοι της αρχαίας Ελλάδας. Σε οποιαδήποτε προσπάθεια νηφάλιας και επιστημονικής εξέτασης του φαινομένου της δουλείας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του χωρίς ιστορική αυτογνωσία λαού θα κατευθύνει τον δείκτη της προς τον Παρθενώνα και θα ρωτήσει αποστομωτικά: «Κι “αυτό” ποιός το έφτιαξε; Οι δούλοι δεν το έφτιαξαν;».

Η έντεχνη παγίωση τέτοιου είδους μυθευμάτων σε μαζικό επίπεδο, εξυπηρετεί πολλές σκοπιμότητες. Κατ' αρχήν επιδιώκεται να εμπεδωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο η άποψη ότι χωρίς δουλεία δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός. Έτσι η δουλεία καθαγιάζεται ως δήθεν αναγκαίο κακό. Με αυτή την έννοια, κάποιοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να παίξουν οικειοθελώς τον ρόλο των σκλάβων, ώστε να απολαύσουν κι αυτοί κάποια από τα οφέλη του "πολιτισμού".

Επιπλέον, αν ο ελληνικός πολιτισμός στηρίχτηκε στη δουλεία, τότε ο χριστιανισμός αποκτά νόημα και ιστορική αποστολή, αφού θριάμβευσε επί ενός «εκμεταλλευτή», «μαλθακού» και «παρακμασμένου» λαού (μάλιστα δεν είναι τυχαίο, ότι οι ηθικολογικού τύπου κατηγορίες κατά του ελληνικού πολιτισμού επεκτείνονται και σε άλλα ζητήματα μέχρι την τελική κωδικοποίησή τους στο τρίπτυχο «Ελλάδα = δουλεία + ομοφυλοφιλία + παιδεραστία»).

Το ότι ο χριστιανισμός μέσω του αποστόλου του Παύλου -αλλά και άλλων- καθαγίασε τη δουλεία προσπερνάται. Από την άλλη, σύμπασα η πολιτική αριστερά αυτής της χώρας θα αναπαράγει με τη σειρά της το ίδιο ακριβώς τρίπτυχο κι ας καυχάται ότι θρησκευτικώς είναι τοποθετημένη στον αντίποδα του χριστιανισμού. Από τη χαιρέκακη θριαμβολογία του φιλήσυχου χριστιανορωμηού νοικυραίου, που νιώθει να δικαιώνεται ηθικά η θρησκεία του, μέχρι το ειρωνικό, απέναντι στον «υπερεκτιμημένο» ελληνικό πολιτισμό, μειδίαμα του αναλφάβητου μαρξιστορωμηού, που νιώθει να "δικαιώνεται" η θεωρία του Ιστορικού Υλισμού, η απόσταση είναι μηδαμινή. Και οι δύο επινοούν τα «τεκμήρια» υπεροχής τους επάνω στην υποβάθμιση του προγενέστερου  (ως γνωστόν, πρόγονος δεν μπορεί να θεωρείται ο «ξεπερασμένος» αρχαίος, αλλά οι «προπάτορες» της Βίβλου ή οι «άγιοι» του πάλαι ποτέ γραφειοκρατικού καπιταλισμού). Και οι δύο υποκινούνται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι σε κάτι που ξεφεύγει εμφανώς από τα αντιληπτικά τους πλαίσια. 

Ίσως μάλιστα ενδόμυχα να τους γοητεύουν κατά έναν ενστικτώδη τρόπο τα ελληνικά μνημεία, όπως άλλωστε και δισεκατομμύρια άλλους ανθρώπους σε όλες τις εποχές. Αλλά ντρέπονται να το ομολογήσουν, φαντασιούμενοι ίσως το υποτιθέμενο μαστίγιο του επιστάτη, που δημιουργούσε αυλακιές από αίμα στις πλάτες των χιλιάδων δυστυχισμένων σκλάβων, καθώς ανηφόριζαν κάτω από τον καυτό ήλιο στην Ακρόπολη, φορτωμένοι όγκους μαρμάρου…

   Σχετικά με το τί πραγματικά πρεσβεύει ο χριστιανισμός για τη δουλεία, το πληροφορούμαστε μέσω του κυριότερου θεωρητικού του, τού λεγόμενου "αποστόλου των εθνών" Σαούλ: 

-«Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους μετά φόβου και τρόμου με την απλότητα της καρδιάς σας, σαν να υπακούετε στον Χριστό, όχι για τα μάτια, σαν να θέλετε να αρέσετε στους ανθρώπους, αλλά ως δούλοι, κάνοντας το θέλημα του Θεού με την ψυχή σας.» (Εφ. 6/5,6). 

-«Όσοι είναι δούλοι κάτω από το ζυγό, τους δεσπότες τους να θεωρούν άξιους κάθε τιμής για να μην βλασφημείται η διδασκαλία και το όνομα του Θεού. Αυτοί δε που έχουν πιστούς (σ.σ. δηλ. χριστιανούς) δεσπότες να μην τους καταφρονούν, διότι είναι αδελφοί, αλλά περισσότερο να δουλεύουν, διότι είναι πιστοί και αγαπητοί αυτοί που αντιλαμβάνονται την ευεργεσία.» (Τιμ. Α 6/1,2). 

-«Οι δούλοι να υποτάσσονται στους δεσπότες τους, να είναι ευάρεστοι, να μην αντιλέγουν, να μην τους εγκαταλείπουν, αλλά πίστη να δείχνουν αγαθή για να κοσμούν έτσι την διδασκαλία του σωτήρος ημών Θεού.» (Τίτ. 2/9,10). 

-«Οι δούλοι της οικίας να υποτάσσονται με κάθε φόβο στους δεσπότες τους, όχι μόνο στους καλούς κι επιεικείς, αλλά και στους διεστραμμένους.» (Πέτρ. Α 2/18).
 (Από εδώ: http://sfrang.blogspot.de/2008/03/blog-post_306.html)

 

 Πολιτισμοί ελεύθερων και «πολιτισμοί» δούλων

Οι πολιτισμοί βασίζονταν ανέκαθεν στην απρόσκοπτη πνευματική ανάπτυξη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού και στην ελεύθερη εκδήλωση της δημιουργικότητας. Οι πολιτισμοί δημιουργούνται μόνο από ελεύθερους ανθρώπους. Πολιτισμός βασισμένος στη δουλεία, δηλαδή "πολιτισμός" δούλων, δεν υπήρξε ποτέ. Εξαρτημένη εργασία με τη μορφή της δουλείας υπήρχε σχεδόν παντού στον αρχαίο κόσμο, αλλά πρέπει να παρατηρηθεί, ότι πολίτες και πολιτισμός δημιουργήθηκαν μόνο στην Ελλάδα. Αυτό χρειάζεται κάποιες διευκρινήσεις.

Η εικόνα που έχει ένας νεοέλληνας (αφού αυτός είναι που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω), ότι ακόμα και το φτωχότερο σπίτι στην αρχαία Ελλάδα είχε δούλους, είναι αφελέστατη εκτός από ανιστόρητη. Οι δούλοι ανεξάρτητα από την συμβατική νομική τους υπόσταση είναι άνθρωποι, που πρέπει να τραφούν, να ντυθούν, να έχουν υγειονομική περίθαλψη κ.λπ., ό,τι δηλ. και ένα μέλος μιας οικογένειας. Επιπλέον στην Ελλάδα είχαν και το δικαίωμα της τεκνοποίησης, πράγμα που υποχρέωνε τον ιδιοκτήτη να φροντίζει και τα παιδιά τους (τα οποία στην Ελλάδα δεν αποτελούσαν ιδιοκτησία κανενός).⁽¹⁾

Οι δούλοι αποτελούσαν τεράστια οικονομική επιβάρυνση για ένα νοικοκυριό ή μία επιχείρηση, και γι’ αυτό μόνο μερικά μεγάλα αγροτικά «τζάκια» διέθεταν δούλους. Επίσης κάποιες μεγάλες οικονομικές μονάδες: το εργοστάσιο όπλων του μέτοικου Λυσία στην Αθήνα απασχολούσε εκατόν είκοσι τεχνίτες, ελεύθερους και δούλους, οι οποίοι έκαναν τις ίδιες εργασίες με τους ελεύθερους. Υπήρχε επίσης η κατηγορία των δημόσιων δούλων, οι οποίοι μπορεί να ήσαν από εργάτες στα ορυχεία αργύρου του Λαυρίου, εργαζόμενοι από κοινού με τους ελεύθερους μεταλλωρύχους, μέχρι αστυνομικοί στο κλεινόν άστυ. Υπήρχαν επίσης οι δούλοι οι επονομαζόμενοι «χωρίς οικούντες», οι οποίοι κατοικούσαν χωριστά από τον ιδιοκτήτη τους, του κατέβαλαν κάποιο είδος ενοικίου και είχαν αρκετή ανεξαρτησία. Επίσης ήταν επιτρεπτό και σύνηθες οι δούλοι να αναπτύσσουν δική τους οικονομική δραστηριότητα^(1).

Οι δούλοι στην αρχαία Ελλάδα δεν αποτελούσαν τάξη με την οικονομική έννοια. Δεν είχαν δηλ. οριοθετημένο ρόλο στην παραγωγική διαδικασία, όπως π.χ. σήμερα ο βιομηχανικός εργάτης, ο μισθωτός υπάλληλος, ο επιχειρηματίας κ.λπ. Οι δούλοι χρησιμοποιούνταν συμπληρωματικά (φυσικά μόνο όταν υπήρχαν) ως προς την εργασία των ελευθέρων. Έκαναν περίπου ό,τι οι μέτοικοι και οι πολίτες. Η διαφορά εντοπίζεται στο ότι ο ελεύθερος εργαζόταν για λογαριασμό του, ενώ ο δούλος για λογαριασμό κάποιου άλλου.     Μπορεί να τους συναντήσει κανείς σε όλη την κλίμακα της παραγωγικής διαδικασίας, από χειρώνακτες τεχνίτες, γραφείς, μέχρι και σε νευραλγικές θέσεις ως οικονομικούς υπαλλήλους της πόλης ή τραπεζίτες όπως ο πλουσιώτερος άνθρωπος της αρχαίας Αθήνας, ο δούλος-τραπεζίτης Πασίων (για τις τράπεζες οι πολίτες δεν έτρεφαν εκτίμηση)^(1).

Λόγω του ότι ήσαν διεσπαρμένοι σε όλο το επαγγελματικό και ταξικό φάσμα καθώς και λόγω του περιωρισμένου αριθμού τους σπάνια αντιμετωπίζονταν ως κάτι αναλώσιμο, όπως συνηθιζόταν αλλού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξηγείται και η κατά κανόνα ανθρωπινότερη μεταχείριση, που  ανέκαθεν  είχαν  στην  Ελλάδα^(8).    

Η αρχαία ελληνική οικονομία βασίστηκε στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της στην εργασία του ανεξάρτητου παραγωγού, αγρότη η τεχνίτη. Οι δούλοι είχαν σημαντική συμμετοχή στη δημιουργία του οικονομικού πλεονάσματος μιας μεγάλης πόλης, όπως η Αθήνα, αλλά ο ανεξάρτητος δημιουργός και παραγωγός αποτελεί τον αφανή ήρωα του ελληνικού πολιτισμού εν γένει^(1).   
 Εξ αιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων της χρήσης δούλων οι έλληνες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν από νωρίς τόσο τις πολιτικές όσο και τις τεχνολογικές απαντήσεις στο πρόβλημα της παραγωγικότητας. Μια κοινωνία υποχρεωμένη να δράσει με αυτόν τον τρόπο οδηγείται αργά η γρήγορα σε μια ερευνητική κατεύθυνση.⁽⁷⁾ 
 Επίσης η τεχνολογική σκέψη, όπως καλλιεργήθηκε από τους έλληνες, αποτελεί αποτέλεσμα της προσπάθειας να ξεπεραστεί το πρόβλημα των περιορισμένων σωματικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Ο Αριστοτέλης έχει συλλάβει το πρόβλημα στις πλήρεις διαστάσεις του, όταν θεωρεί τη δουλική εργασία λύση-υποκατάστατο απέναντι στην τεχνολογική υπανάπτυξη⁽²⁾. Θα μπορούσαμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι ο ελληνικός πολιτισμός αναπτύχθηκε όχι χάρη, αλλά παρά την ύπαρξη δουλείας.

    

Αντίθετα κοινωνίες βασισμένες εξ ολοκλήρου στην δουλεία δεν εκδημοκρατίστηκαν ποτέ, ούτε φυσικά ευεργετήθηκαν από τα πολιτισμικά επακόλουθα της κοινωνικής αυτοκυβέρνησης. Δεν ανέπτυξαν πολιτισμική δημιουργία, αλλά παρέμειναν να πιθηκίζουν (βλ. ρωμαίους) τα εξωτερικά γνωρίσματα του ελληνικού πολιτισμού. Οι ρωμαίοι, παρά την επί αιώνες στενή συνοίκησή τους με τον ελληνικό πολιτισμό, παρέμειναν πολιτισμικώς ετερόφωτοι και σε ημιβάρβαρη κατάσταση, ακριβώς λόγω της εξάρτησής τους από τη δουλεία. Η ύπαρξη εκατομμυρίων δούλων στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία οδήγησε σε ερευνητικό εφησυχασμό και σε τεχνολογική στασιμότητα (π.χ. οι σπουδαίες τεχνολογικές εφευρέσεις τής ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής, όπως η ατμοδύναμη, παρέμειναν στα αζήτητα ως ιδιορυθμίες κάποιων μοναχικών επιστημόνων). Λόγω της εξάρτησης των ρωμαίων από τη δουλεία δεν συναντούμε ούτε μια φορά αμφισβήτηση της δουλείας στη Ρώμη, αντίστοιχη με αυτή που υπήρξε επανειλημμένα στην Ελλάδα (7). 
Το αίσθημα κατωτερότητάς τους ως πολιτισμικών νεόπλουτων απέναντι στην Ελλάδα κατέτρεχε τους ρωμαίους καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής της αυτοκρατορίας τους. Ατάλαντοι αντιγραφείς, δεν έχτισαν θέατρα, ή στάδια, αλλά Κολοσσαία και Ιπποδρόμους. Για την ακρίβεια τα έχτισαν οι εκατοντάδες χιλιάδες δούλοι τους, οι οποίοι στη συνέχεια εκτελούνταν μαζικά μέσα σε αυτά. Επιπλέον η εξάρτησή τους από τη δουλεία τούς οδήγησε εν τέλει στο να υιοθετήσουν  ως επίσημη θρησκεία τους -και να μας κληροδοτήσουν- μία θρησκεία δούλων, τον χριστιανισμό.

Το ότι η αρχαία ελληνική οικονομία δεν βασιζόταν στη δουλεία αλλά στον ελεύθερο αγρότη και τεχνίτη έχει επισημανθεί σαφώς και από τον Καρλ Μαρξ: «Το μικρό νοικοκυριό του αγρότη και η ανεξάρτητη επιχείρηση του χειροτέχνη, που και τα δύο αποτελούν εν μέρει την βάση του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής και εν μέρει, ύστερα από τη διάλυσή του, εμφανίζονται δίπλα στην κεφαλαιοκρατική επιχείρηση, αποτελούν ταυτόχρονα την οικονομική βάση των κοινωνιών της κλασικής αρχαιότητας στα καλύτερά της χρόνια, αφού πρώτα η κλασική αρχαιότητα διέλυσε την αρχική ανατολίτικη  κοινοκτημοσύνη, και προτού η δουλεία επικρατήσει στα σοβαρά στην παραγωγή.»(3)

Ο Καρλ Μαρξ σε νεαρή ηλικία

    

Τα παραπάνω ο Μαρξ τα επεκτείνει από τον χώρο της οικονομίας στον χώρο της κοινωνίας και της πολιτικής. Έτσι αλλού γράφει, ότι η βάση όχι μόνο της αρχαίας ελληνικής οικονομίας αλλά και της αρχαίας ελληνικής πολιτικής κοινότητας (από τις αγροτικές απαρχές της ήδη) είναι η εργασία του ανεξάρτητου παραγωγού: «Η προϋπόθεση για τη διατήρηση της κοινότητας είναι η εξασφάλιση της ισότητας μεταξύ των ελεύθερων αυτοσυντηρουμένων χωρικών και της ατομικής εργασίας τους ως συνθήκης για τη διατήρηση της ιδιοκτησίας τους.»⁽⁴⁾ Βέβαια οι διάφοροι νεοέλληνες αγνοούν τα παραπάνω αποσπάσματα του εισηγητή της θεωρίας του Ιστορικού Υλισμού.  

Παράδειγμα κατασκευής δημόσιου έργου:

η κατασκευή των μνημείων της Ακρόπολης

Τα μνημεία της Ακρόπολης αποτελούν ένα καλό παράδειγμα για το πως διεκπεραιωνόταν ένα δημόσιο έργο στην αρχαία Ελλάδα. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν σχεδόν πλήρως αυτοματοποιημένη. Το μάρμαρο που εξορυσσόταν από μεγάλο βάθος, ανελκύετο με γερανούς μέχρι το στόμιο του λατομείου, όπου φορτωνόταν απ’ ευθείας σε έλκηθρα και μετά σε άμαξες. Από εκεί μεταφερόταν στην Αθήνα με μία διαδρομή διάρκειας έξι ωρών. Στην Ακρόπολη ανέβαινε από μία μεγάλη ράμπα εκατό μέτρων. 


 

Χιλιάδες εξειδικευμένων εργατών (μηχανικών, λατόμων, λιθοξόων, τορνευτών, ξυλουργών, σιδεράδων κ.λπ.) εργάστηκαν, προκειμένου να κατασκευασθούν τα μνημεία της Ακρόπολης. Δεν υπήρχε καμμιά διάκριση στις αμοιβές μεταξύ ελευθέρων και δούλων με αποτέλεσμα το υψηλό κόστος κατασκευής, το οποίο όμως συνδυάστηκε με την επιμέλεια και τη λεπτότητα των εργασιών. Στο σχέδιο εικονίζονται οικοδόμοι να τοποθετούν στη θέση τους μεγάλους παραλληλεπίπεδους δόμους. (Α.Κ. Ορλάνδου, «Ιστορία Ελληνικού Έθνους», «Εκδοτική Αθηνών».)

    

Η εξερεύνηση των κοιτασμάτων είχε γίνει συστηματικά με μεθόδους γεωλογικής διασκόρπισης (ακόμα και σήμερα μετά δυσκολίας ειδικοί μεταλλειολόγοι και γεωλόγοι μπορούν να προσδιορίσουν, που υπάρχουν κοιτάσματα και ποιάς ποιότητας)^(5). Έκπληξη εξακολουθεί να προκαλεί και η ποσότητα του εξορυχθέντος μαρμάρου, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Η εργασία γινόταν παράλληλα και κατά τμήματα. Υπήρχαν εργοτάξια όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στο Χαλάνδρι και στην Πεντέλη. Στην Ακρόπολη λειτουργούσαν ταυτόχρονα οκτώ γερανοί ύψους 27 μέτρων, που μπορούσαν να ανελκύσουν βάρος 10 τόννων στο ύψος του κτηρίου σε 15 λεπτά. Σε κάθε γερανό υπήρχαν δέκα χειριστές, που χρησιμοποιούσαν ένα σύστημα με τροχαλίες και πολύσπαστα (πρόκειται για αρχές μηχανικής, που απλώς θα συστηματοποιούσε ο Αρχιμήδης διακόσια χρόνια αργότερα)^(5). Όπως λέει ο Μανώλης Κορρές (καθηγητής του Ε.Μ.Π. με πολυετή προσφορά στα έργα αποκατάστασης της Ακρόπολης), «στην Αθήνα υπήρχαν οι ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες, για να υλοποιηθεί ένα όραμα».    Εργάστηκαν χιλιάδες ειδικευμένοι, ελεύθεροι και δούλοι: λατόμοι, λιθοξόοι, υλοτόμοι, κτίστες, βυρσοδέψες, σχοινοποιοί, κεραμοποιοί, μηχανικοί, κηροπλάστες, ξυλουργοί, σιδεράδες, πριονιστές, συναρμοστές, τορνευτές και φυσικά οι αρχιτέκτονες και οι καλλιτέχνες, γλύπτες και ζωγράφοι. 

Οι λεπτομερείς πίνακες μισθοδοσίας που έχουν διασωθεί για τον Παρθενώνα και το Ερεχθείο παρέχουν αναλυτική πληροφόρηση κατά ειδικότητα εργαζομένου, όνομα, δήμο, έργο που επιτέλεσε και την αμοιβή του. Από εκεί προκύπτει, ότι περίπου το 30% των εργαζομένων ήσαν ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες και μέτοικοι, 30% από τις Κυκλάδες (κυρίως καλλιτέχνες) και 30% δούλοι της Αθήνας (κυρίως Θράκες και Φρύγες) επί μισθώ. Προκύπτει επίσης, ότι οι αμοιβές ήσαν ίδιες για όλους, ελεύθερους και δούλους. Όλοι αμείβονταν με ημερομίσθιο μία δραχμή εκτός από τους αρχιτέκτονες, που έπαιρναν δύο δραχμές.

    

Οι αθηναίοι προσέφεραν προσωπική εργασία για την οικοδόμηση του ιερού της πολιούχου θεάς τους. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να διαβάζει κανείς από τον οικονομικό απολογισμό για τα ανάγλυφα π.χ. του Ερεχθείου, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μετά: «στον Φυρόμαχο από την Κηφισιά για τον νέο δίπλα στον θώρακα 60 δραχμές / στον Πραξία, κάτοικο Μελίτης, για το άλογο και τον άνδρα που φαίνεται πίσω του 120 δραχμές / στον Αντιφάνη από τους Κεραμείς για το άρμα, τον νέο και τα δύο ζεμένα άλογα 240 δραχμές…»^(6). Η για τις ραβδώσεις των κιόνων: «Τον τρίτο κίονα από τον βωμό της Διώνης, Αμεινιάδης, που κατοικεί στην Κοίλη: 18 δραχμές, Αισχίνης: 18 δραχμές, Λυσανίας: 18 δραχμές, Σωμένης (δούλος του Αμεινιάδη): 18 δραχμές, Τιμοκράτης: 18 δραχμές / Τον επόμενο κίονα, Σιμίας, που κατοικεί στον δήμο Αλωπεκής: 13 δραχμές, Κέρδων: 12 δραχμές και 5 οβολούς, Σίνδρων (δούλος του Σιμία) 12 δραχμές και 5 οβολούς…»⁽¹⁾

Ο Παρθενών ήταν έτοιμος σε οκτώ μόλις χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα γινόταν έκθεση και απολογισμός ταμείου κατ’ έτος. Υπήρχε ειδικά επιφορτισμένη επιτροπή, το λογιστήριο έκανε κάθε χρόνο ισολογισμό, και επί οκτώ χρόνια υπήρξε συνεχής απορρόφηση των κονδυλίων. Δεν αναφέρεται η παραμικρή κατάχρηση.

      

Σημειώσεις

(1) M. M Austin, P. Vidal-Naquet, «Οικονομία και Κοινωνία στην αρχαία Ελλάδα», εκδόσεις Δαίδαλος-Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1998.

(2) Αριστοτέλης, «Πολιτικά», Ι, 1253 b 33-1254 a 1.

(3) Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 350 (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2006).

(4) Καρλ Μαρξ, «Προκαπιταλιστικοί οικονομικοί σχηματισμοί», εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα 1983.

(5) Μανώλης Κορρές, «Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα», εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα 1994.

(6) Aγγλικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, «Κοινωνική Ιστορία της αρχαίας Αθήνας», εκδόσεις Κουτσουμπός 1985.

(7) Π.χ. αμφισβήτηση της δουλείας από σοφιστές όπως οι Αντιφών, Λυκόφρων, Αλκιδάμας κ.α. Από την άλλη ο Αριστοτέλης δεν δικαιολόγησε τον θεσμό της δουλείας, όπως αβασάνιστα ισχυρίζονται πολλοί, αλλά, μιλώντας για φύσει δούλους, προσδιώρισε τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματά τους, όπως: το φρονείν μικρόν, το κολακεύειν, το χυδαίον, το ακόλαστον, το άνανδρον και η κερδοσκοπία. Ο Αριστοτέλης πίστευε, ότι πολλοί δούλοι άξιζαν την ελευθερία και πολλοί ελεύθεροι τη δουλεία (βλ. Α. Κ. Μπαγιόνας, «Ελευθερία και Δουλεία στον Αριστοτέλη», εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2003).

(8) Στα Ομηρικά έπη ο δούλος («οικέτης») αποτελούσε ισότιμο μέλος της οικογένειας του κυρίου και ως τέτοιος εθεωρείτο ιερό πρόσωπο (π.χ. ο Εύμαιος του Οδυσσέα).

Θ. Λ.

(Άρθρο που πρωτοδημοσιεύτηκε στον Δαυλό, τεύχος Φεβρουαρίου 2008, με τον άστοχο τίτλο "Τί ήταν οι δημιουργοί των αρχαίων μνημείων;". Και επίσης ατο freeinquiry.gr από όπου το "κατέβασαν" αντιδεοντολογικά, μαζί με όλα τα άλλα δικά μου, όταν διεκόπη η συνεργασία μας.  Εδώ με μερικές τροποποιήσεις)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"