Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ολοι οι Τραυματισμοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Οι Τραυματισμοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου
κατά την διάρκεια
των πολεμικών επιχειρήσεων
--------------------------------------------------------------
C:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\μπορντ όσαρδόνυχας\κεφαλή σε μπορντό.tifC:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\Διαδίκτυο Αλεξάνδρου\alexikones\giannis001 copy.pngC:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\Διαδίκτυο Αλεξάνδρου\alexikones\arxe020.jpg
                                                 
 
Ο Αλέξανδρος πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή, κατά το Ομηρικό πολεμικό πρότυπο, ασκώντας την διοίκηση δια του παραδείγματος, παροτρύνοντας έτσι τους πάντες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.--
Ποτέ δεν υπήρξε θεατής στις μάχες. ---Κάθε φορά μπορεί να ήταν και η τελευταία του φορά. Κάθε φορά διακινδύνευε όπως όλοι, να μην δει την δύση του ήλιου, να δειπνήσει στα ανάκτορα του ΄Αδη, όπως έλεγαν στην εποχή του, στην περίπτωση που πέθαινε κάποιος στην μάχη. Κάθε φορά όλοι έβλεπαν τις πλάτες του. Πρώτος μεταξύ των πρώτων στην διακινδύνευση του θανάτου. Το γεγονός ότι επέζησε σε τόσες φοβερές μάχες, μόνο στην θεία πρόνοια μπορεί να αποδοθεί και όχι στατιστικά. Στατιστικά  είχε ελάχιστες πιθανότητες να επιζήσει, αν αναλογιστούμε ότι οι μάχες ήταν σώμα προς σώμα, σε μεγάλο πεδίο εμπλοκής μάχης με πολεμιστές, άλογα και όπλα παντός είδους.
   
 
1ος Τραυματισμός στην Κορυτσά της Βορείου Ηπείρου      
-------------------------------------------------------------
 
Ο τραυματισμός αυτός του Αλεξάνδρου έλαβε χώρα πριν από την εκστρατεία στην Περσία, κατά την περίοδο των Επιχειρήσεων στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια), που έγιναν με σκοπό την κατοχύρωση και το σφράγισμα των βορείων συνόρων της αρχαίας Ελληνικής επικράτειας, από εχθρικές επιθέσεις όταν θα απουσίαζε από την Ελλάδα.
          Στην θέση Πήλιον (συνωνυμία με το Πήλιο του Βόλου στον Νομό Μαγνησίας) ή Πέλλιον, στα περίχωρα της σημερινής Κορυτσάς στην Βόρειο ΄Ηπειρο, 5 περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Πλιάσας, στο στενό Τσαγκάνι, ή κατ΄ άλλους ερευνητές στο φαράγγι του Λύκου (Gryke e Ujkut), όπου διέρχεται σήμερα το κανάλιVentrok της Μικρής Πρέσπας, στον λόφο Gorice, εκεί όπου ενώνονται ο Ventrok με τον ποταμό Δέβολη, ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε τις ενωμένες δυνάμεις Ιλλυριών και Ταυλαντίων το έτος 335 π.Χ.
          Ο Μέγας Αλέξανδρος πολεμώντας πάντα στην πρώτη γραμμή, δέχθηκε κατά την μάχη του Πελλίου ή Πηλίου χτύπημα από ρόπαλο στον λαιμό και ακόμη χτύπημα πέτρας στο κεφάλι. (1)
2ος  Τραυματισμός στην μάχη του Γρανικού ποταμού       κωνσταντινούπολη
--------------------------------------------------------------
Ο τραυματισμός αυτός του Αλεξάνδρου έγινε κατά την διάρκεια της μάχης του Γρανικού ποταμού στις 22 Μαίου  του 334 π.Χ. Ο Αλέξανδρος επικεφαλής του αγήματος ιππέων διαβαίνει τον Γρανικό ποταμό [που   πήγαζε από τις κλιτύς του όρους Ίδης και εξέβαλε στην Προποντίδα,στο σημερινό Μπιγκατσάι πλησίον της Τροίας], ορμώντας πρώτος στο πυκνότερο τμήμα των εχθρών, στον πυρήνα της πλέον μαζικής συμπλοκής.
Είχε προηγηθεί η επίθεση της Απολλωνίας ΄Ιλης Ιππικού (που την ημέρα εκείνη είχε οριστεί ως Ίλη Πρώτης Εφόδου, ή ΄Ιλη Ηγεμονίας με βάσει τον κανονισμό της στρατιάς) με αρχηγό της τον Σωκράτη.
Κατά την διάρκεια αυτής της επέλασης συντρίφτηκε το ακόντιό του και ζήτησε άλλο από τον ιπποκόμο του. Αλλά και εκείνου είχε σπάσει το ακόντιο. Την ίδια στιγμή ο Δημάρατος από την Κόρινθο (οικογενειακός φίλος του Φιλίππου, του Αλεξάνδρου και της Ολυμπιάδος) του έδωσε το δικό του.
                   Οι επικεφαλής των Περσών με πρώτο τον Μιθριδάτη, ορμούν εναντίον του Αλεξάνδρου. Ο Μιθριδάτης τον κτυπάει με το ακόντιο στον ώμο, αλλά ο Αλέξανδρος τον σκοτώνει με το δόρυ του.
Στην συνέχεια ο αδελφός του νεκρού πλέον Μιθριδάτη, ο Ρισάκης, κτυπάει με το ξίφος του τον Αλέξανδρο στο κεφάλι. Η περικεφαλαία του Αλεξάνδρου κόβεται στα δύο και η λεπίδα του Ρισάκη αγγίζει – διαπερνά το δέρμα του μετώπου του Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος καρφώνει στο στήθος τον Ρισάκη με το δόρυ του και τον ρίχνει από το άλογο.
          Την ίδια στιγμή όμως ένας άλλος πέρσης αρχηγός ο Σπιθριδράτης, έχει πλησιάσει τον Αλέξανδρο και έχοντας ανυψώσει το σπαθί του, ετοιμάζεται να τον αποκεφαλίσει. Παρεμβαίνει ο Κλείτος, ο επονομαζόμενος Μέλας και αποκόπτει το χέρι του Σπιθριδράτη, τον οποίο και φονεύει στην συνέχεια, σώζοντας έτσι τον Αλέξανδρο (σημ: η αδελφή του Κλείτου ήταν η τροφός του Αλέξανδρου). (2)
 
 3ος Τραυματισμός στην μάχη της Ισσούς                          2119
--------------------------------------------------------------
Στον μυχό του κόπου της Αλεξανδρέττας στην σημερινή Τουρκία, απέναντι από την Κύπρο, στην περιοχή της Ισσούς στις 12 Νοεμβρίου του έτους 333 π.Χ, στην μεγάλη εκ παρατάξεως μάχη της Ισσούς ο Αλέξανδρος τραυματίζεται για τρίτη φορά.
Προωθώντας την ελληνική στρατιά με σιδερένια πειθαρχία, τάξη και συνοχή στους συνδέσμους μάχης, παρέλαυνε μπροστά στην πρώτη
γραμμή παράταξης απευθυνόμενος σε κάθε μονάδα, φωνάζοντας τους επικεφαλής των μονάδων με τα μικρά τους ονόματα και θυμίζοντας σε όλους τα προσωπικά τους ανδραγαθήματα, υψώνοντας με αυτό τον τρόπο  το ηθικό τους στα ουράνια.         
          Από παντού τον χαιρέτιζαν οι στρατιώτες του και του ζητούσαν επιτακτικά να διατάξει την επίθεση.
Με αυτό το συγκλονιστικό δέσιμο ψυχής και καρδιάς, οι ΄Ελληνες και το μεγάλο αστέρι τους ο Αλέξανδρος, διαβαίνουν με κραυγές τον Πίναρο ποταμό και παρά τον καταιγισμό βελών που δεχόντουσαν από τους πέρσες ξεκινούν την επίθεση, με τον Αλέξανδρο πάντα μπροστά και πρώτο, μέσα στον χαλασμό και στην φωτιά.
Ο Αλέξανδρος εφορμά εναντίον του Δαρείου, στο περσικό κέντρο. Τιτάνια μάχη πραγματοποιείται, στην διάρκεια της οποίας επιφανείς και γενναίοι Πέρσες διοικητές έπεσαν νεκροί, όπως ο Αρσάμης, ο Ατιζύης, ο Σαβάκης, ο Ρεομίθρης.
Το Θεσσαλικό ιππικό του Αλεξάνδρου, δέχθηκε άγρια επίθεση από το ιππικό του Ναβαρζάνη, ενώ ταυτόχρονα οι μακεδονικές φάλαγγες δέχονταν τρομερή επίθεση από τους ΄Ελληνες μισθοφόρους των Περσών.
Για τον λόγο αυτό ενώ ο Αλέξανδρος διέλυε το κέντρο της περσικής παράταξης και διασπούσε το αντίστοιχο αριστερό της, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο, στρίβει αριστερά με τους υπασπιστές του και επιτίθεται πλευρικά στους ιππείς του Ναβαρζάνη και στους ΄Ελληνες μισθοφόρους.
Στην διάρκεια αυτού του επικίνδυνου ελιγμού στο πεδίο της μάχης, ο Αλέξανδρος πληγώθηκε στον μηρό.   (3)
Δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για τον τραυματισμό του στην μάχη της Ισσούς. Λαμβανομένου υπόψη ότι η μάχη της Ισσού ήταν ίσως η πλέον κρίσιμη και δύσκολη από στρατιωτικής και στρατηγικής άποψης, κατά την διάρκεια της εκστρατείας στην Ασίας, αυθαίρετα μπορεί να υποθέσουμε, ότι ίσως ο τραυματισμός του αυτός να ήταν σοβαρός, με δεδομένο την σφοδρότητα της συγκεκριμένης μεγάλης μάχης αλλά και τον χαρακτήρα του Αλεξάνδρου. 
 
  
 4ος Τραυματισμός στην κατάληψη της Γάζας                     Κεραμικός Μουσείο Αθήνας
--------------------------------------------------------------
O τέταρτος τραυματισμός του Αλεξάνδρου συνέβη λίγο πριν την κατάληψη της Γάζας (στην σημερινή περιοχή της Παλαιστίνης) τον Σεπτέμβριο του έτους 332 π.Χ.
          Ο Αλέξανδρος στεκόταν κοντά στις πολιορκητικές μηχανές που έβαλαν κατά των τειχών της Γάζας. Οι υπερασπιστές της ενεργούν αιφνιδιαστική έξοδο, βάζουν φωτιά στα προκαλύμματα των Ελλήνων, και ταυτόχρονα εξαπολύουν βέλη προς τις πολιορκητικές μηχανές. Τις στιγμές εκείνες οι ΄Ελληνες άρχισαν να υποχωρούν, με αποτέλεσμα ο Αλέξανδρος, που η φύση του αγνοούσε τις έννοιες υποχώρηση-ήττα, να ορμήσει εμπρός με τους υπασπιστές του. ΄Ένα βέλος του διατρύει την ασπίδα και τον θώρακα και τον τραυματίζει, εισχωρώντας στον ώμο του. (4)
 
 
5ος Τραυματισμός στην Κυρούπολη της Σογδιανής-Αφγανιστάν                                  
--------------------------------------------------------------
Μουσείο Νάπολι
Ο πέμπτος τραυματισμός του Αλεξάνδρου έλαβε χώρα το έτος 332 π.Χ, στην τελευταία πόλη της επαρχίας της Σογδιανής στην Κυρούπολη, πλησίον του Ιαξάρτη ποταμού, στην περιοχή της σημερινού Αφγανιστάν.
          Νομαδικά στίφη που λεγόντουσαν Τουρανοί ή Σκύθες, σκότωσαν αρκετούς ΄Ελληνες που βρισκόντουσαν χαμένοι στα βουνά της περιοχής Osruschnah των ΄Ωξειων βουνών, στην σημερινή περιοχή ……… και έψαχναν να βρούν τροφή για τα άλογά τους.
Ο Αλέξανδρος τους επιτέθηκε, για να τιμωρήσει αυτή την επιδρομή τους. Τριάντα χιλιάδες Σκύθες υποχώρησαν στα απρόσιτα και οχυρωμένα βουνά τους, ενώ οι ΄Ελληνες επιτίθεντο συνεχώς και με σκληρότητα. Κατά την διάρκεια αυτών των επίμονων ελληνικών επιθέσεων, ο Αλέξανδρος έσπασε την κνήμη του από χτύπημα βέλους.
                                                                                               (5)
          Μετά τον τραυματισμό του Αλεξάνδρου, οι ΄Ελληνες ξεχύθηκαν με μανία κατά των Σκυθών, 8.000 από τους οποίους τελικά παραδόθηκαν. (6)  
 
 
6ος Τραυματισμός στον ποταμό Ιαξάρτη-Σογδιανή-Αφγανιστάν
--------------------------------------------------------------
Αθήνα
Στην ίδια περιοχή του ποταμού Ιαξάρτη στο Αφγανιστάν, τα ίδια νομαδικά στίφη πολεμικών φυλών που αποκαλούνταν Σκύθες, προέβαιναν σε συνεχείς επιδρομές. Ο Αλέξανδρος διέβλεψε την στρατηγική σημασία επτά πόλεων φρουρίων που βρήκε στην πορεία του, η πλέον σημαντική από τις οποίες ήταν η πόλη του Κύρου. (7)
          Ο Αλέξανδρος αντιλαμβανόμενος την στρατηγική σημασία της περιοχής, ως αμυντικού τείχους για τις επιδρομές των Σκυθών, εγκατέστησε ελληνικές φρουρές. (8)
Οι Πέρσες υπό την ηγεσία του Σπιταμένη, υποκίνησαν μία επικίνδυνη εξέγερση  για τα μετόπισθεν του Αλεξάνδρου και στις επτά πόλεις φρούρια, η οποία κατέληξε στην σφαγή των ελληνικών φρουρών, που είχε εγκαταστήσει εκεί ο Αλέξανδρος. (9)
          Επειδή η εξέγερση εκείνη αντιπροσώπευε τον κίνδυνο της καταστροφής της ελληνικής στρατιάς, η αντίδραση του Αλεξάνδρου υπήρξε πραγματικός κεραυνός. ΄Εστειλε τον Κρατερό στην Κυρούπολη για να την αποκλείσει και ο ίδιος κυρίευσε την ίδια ημέρα την πλησιέστερη πόλη-φρούριο, την Γάζα. (10)
          Στην συνέχεια συναντά τον Κρατερό στην Κυρούπολη και επιτίθεται στο φρούριο. Ο Αλέξανδρος επικεφαλής των ανδρών του εισέρχεται πρώτος στο φρούριο, από ένα αφύλακτο άνοιγμα των τειχών της Κυρούπολης. Οι βάρβαροι όρμησαν με μανία εναντίον του και η συμπλοκή που ακολούθησε ήταν τρομακτική.
Κατά την διάρκεια της μάχης τραυματίστηκε ο Κρατερός αλλά και ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Ο τραυματισμός του Αλεξάνδρου εξόργισε τους΄Ελληνες, που κατέλαβαν συντομότερα την πόλη-φρούριο.  (11)
 
7ος Τραυματισμός στο Πακιστάν                                   Θεσσαλονίκη
--------------------------------------------------------------
Την άνοιξη του 327 π.Χ, ο Αλέξανδρος ξεκίνησε από την-υπό τον Καύκασο-Αλεξάνδρεια και ύστερα από πορεία 100 και πλέον χιλιομέτρων, έφθασε στην πόλη Νίκαια (πιθανόν στην σημερινή Nagala, πλησίον του Sarobi στο Αφγανιστάν, κοντά στην Καμπούλ).
          Αξίζει να διευκρινιστεί, ότι τμήμα του σημερινού Αφγανιστάν και Πακιστάν, αποτελούσαν στην εποχή του Αλεξάνδρου ινδική επικράτεια. Συγκριτικά με τα σημερινά  σύνορά της, η αρχαία Ινδία «κέρδιζε» βόρεια και δυτικά και «έχανε» αντίστοιχα, ανατολικά και νότια. Με την προκύπτουσα αναγωγή σε σύνορα και χώρες της εποχής μας, η μη αναφορά κάποιων γεωγραφικών διευκρινήσεων, δημιουργεί συχνά στους αναγνώστες εύλογη σύγχυση, σε σχέση με το πελώριο ανάγλυφο της αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου, έτσι ώστε διαβάζοντας τις αρχαίες ονομασίες να αδυνατούν να προσδιορίσουν ταυτόχρονα το γεωγραφικό στίγμα του σύγχρονου χάρτη, στο οποίο δρα κάθε φορά ο Αλέξανδρος.
          Η ουσιαστική έναρξη της εκστρατείας του Αλεξάνδρου προς την Ινδία, λαμβάνει χώρα από την ως άνω πόλη της Νίκαιας. Ο Αλέξανδρος διέταξε το ένα τμήμα της ελληνικής στρατιάς, να κινηθεί ανατολικά της σημερινής πρωτεύουσας του Αφγανιστάν, δηλαδή της Καμπούλ, με εντολή να καταλάβει όλη την ενδιάμεση περιοχή, μέχρι την περιοχή Peshawar του σύγχρονου Πακιστάν.
          Τελικός στόχος αυτού του τμήματος, ήταν η κατάληψη της δεξιάς όχθης του Ινδού ποταμού, πλησίον της σημερινής πόλης Attock, δυτικά από το Islamabad, δηλαδή της νυν πρωτεύουσας του Πακιστάν.
          Το άλλο τμήμα της ελληνικής στρατιάς υπό την ηγεσία του ίδιου, έδινε ραντεβού στην ίδια ως άνω πόλη του Attock, αφού όμως θα επιχειρούσε βορειότερα του Κωφήνος ποταμού, με στόχους την υποταγή των λαών που κατοικούσαν εκεί (από τον Κωφήνα ποταμό έως τις κλιτύς του Καυκάσου και των Ιμαλαίων) και την παράκαμψη των στενών του Khyber στο σημερινό Πακιστάν (στα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν, στο μέσον περίπου της ευθείας απόστασης των δύο σημερινών πρωτευουσών, δηλ. μεταξύ Καμπούλ-Ισλαμαμπάντ)(12)
          Στην πορεία του αυτή αντιμετώπισε την φυλή των Ασπασίων. Τους επιτέθηκε αμέσως στην πρώτη οχυρωμένη πόλη τους, με αποτέλεσμα να διενεργηθεί σκληρότατη συμπλοκή, στην οποία τραυματίστηκε ελαφρά στον ώμο, από βέλος που διέτρησε τον θώρακά του. Τραυματίστηκαν επίσης ο Πτολεμαίος ο Λάγου και ο Λεοννάτος του Αντέου. Εξαγριωμένοι οι ΄Ελληνες από τον τραυματισμό του Αλεξάνδρου, την επόμενη ημέρα κυρίευσαν την πόλη την οποία και κατέστρεψαν ολοσχερώς.
          Αυτός ο τραυματισμός του Αλεξάνδρου στην μάχη κατά των Ασπασίων, αντιπροσώπευε και την πρώτη αστραπιαία νίκη του στην εκστρατεία των Ινδιών.
8ος Τραυματισμός στο Πακιστάν                                       Πέλλα (2)
--------------------------------------------------------------
Συνεχίζοντας την βορειοανατολική πορεία του στο βόρειο τμήμα του σημερινού Πακιστάν, κατανικάει την φυλή των Γουραίων και κινείται προς την κοιλάδα του Σουάστη (Swat), που διέρχεται στην σημερινή περιοχή του Kalam και έρχεται αντιμέτωπος με την φυλή των Ασσακηνών στην πόλη Μάσσαγα (πιθανή σημερινή θέση, η πόλη Manglaur του Πακιστάν).
          O Αλέξανδρος για να παρασύρει τους Ινδούς, διέταξε προμελετημένη υποχώρηση και όταν οι Ινδοί εξήλθαν αρκετά μακριά από τα τείχη της πόλης τους για να τον καταδιώξουν, διέταξε εκ νέου την μεταβολή της παράταξής του, που υποχωρούσε μεθοδευμένα.
          Η σιδερένια πειθαρχία και η εντατική εκπαίδευση που είχε επιβάλλει στους ΄Ελληνες στρατιώτες, λειτούργησε ως μηχανισμός απόλυτης ακριβείας για πολλοστή φορά.
Οι ιππακοντιστές, οι ακοντιστές και οι τοξότες μεταβάλλουν τις πλάτες τους και ενεργούν αντεπίθεση με καταιγισμό βελών και ακοντίων, ανακόπτουν την επίθεση των Ινδών, ενώ οι πεζεταίροι στον ίδιο χρόνο κίνησης σχημάτιζαν την διάταξή τους στο πεδίο της μάχης.  (13)
Πριν ακόμη αντιληφθούν οι Ινδοί αυτό που ακριβώς συνέβαινε, ο Αλέξανδρος επικεφαλής των πεζεταίρων ξεσπά πάνω τους ως κεραυνός. Ο Αλέξανδρος καταδιώκοντας τους αντιπάλους του ως τα τείχη της πόλης, τραυματίστηκε στον αστράγαλο από βέλος που εκτοξεύθηκε από τις επάλξεις των τειχών. Απαιτήθηκαν πέντε συνολικά ημέρες για να καμφθεί η αντίσταση των γενναίων Ασσακηνών και να καταληφθεί η πόλη των Μασσάγων.
                   C:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\Διαδίκτυο Αλεξάνδρου\alexikones\giannis001 copy.pngC:\Users\User\Desktop\safem\POKS_Krites_Makedonia_Megas_Alexandros_Edessa_2010_06_20\A\IMG_4069.JPGC:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\Διαδίκτυο Αλεξάνδρου\alexikones\giannis001 copy.png
9ος Τραυματισμός στο Πακιστάν                                       άγαλμα πέλλα2
--------------------------------------------------------------
Ο ένατος τραυματισμός του Αλεξάνδρου υπήρξε και ο πλέον σοβαρός. Ο θάνατος φτερούγισε δίπλα του και επίμονα. Η περιπέτεια του βαρύτατου τραυματισμού του, είχε σχέση με κάποια γεγονότα που προηγήθηκαν αλλά και με τον χαρακτήρα του Αλεξάνδρου.
          Βρισκόμαστε στο έτος 326 π.Χ, στα τέλη Αυγούστου. Ο Αλέξανδρος είναι περίπου 30 ετών. Τον Αύγουστο του έτους αυτού έχει ήδη ολοκληρωθεί η κατάκτηση της περσικής αυτοκρατορίας με την καθυπόταξη της Σογδιανής, είχε ξεκινήσει η εκστρατεία στην Ινδία, αγώνες και μάχες πολλές είχαν λάβει χώρα, οι άρχοντες των Ινδών Ταξίλης και Πόρος είχαν συνθηκολογήσει, η κρίσιμη, δύσκολη και πρωτοποριακή από στρατιωτικής τεχνικής, φονική οκτάωρη μάχη του Υδάσπη ποταμού (από τις σπουδαιότερες της ανθρωπότητας), είχε περάσει στην ιστορία και η εκστρατεία στον ΄Υφαση ποταμό βρισκόταν σε εξέλιξη.
          Ο ΄Υφασις είναι ο τέταρτος κατά σειρά μεγάλος παραπόταμος του Ινδού ποταμού, απέχει δε (με το συντομότερο δρομολόγιο) από τις ακτές του Αιγαίου Πελάγους υπεράνω των 10.000 χιλιομέτρων.
          Όταν ο Αλέξανδρος και οι στρατιώτες του πατούσαν τον ΄Υφαση ποταμό είχαν διανύσει μέσα από ατελεύτητες μάχες και κακουχίες μια εκπληκτική απόσταση μεγαλύτερη από 30.000 χιλιόμετρα, αφότου ξεκίνησαν από την Πέλλα (πιο συγκεκριμένα από το Δίον Πιερίας όπου ο Αλέξανδρος παρέθεσε την τελευταία δεξίωση-γεύμα στο επιτελείο του επί ελληνικού εδάφους) από την  Μακεδονία, από την Ελλάδα.
          Εδώ στις όχθες του ΄Υφαση ποταμού ο γιός του Φιλίππου θα γνωρίσει την πρώτη και τελευταία «ήττα» της ζωής του, που δεν ήταν στρατιωτική. Δεν θα υπάρξει δεύτερη μέχρι την ημέρα της αθανασίας του, τρία περίπου χρόνια αργότερα.
Η Ελληνική Στρατιά, το εργαλείο της απόλυτης πειθαρχίας, το υπόδειγμα της τέλειας εκπαίδευσης, ουσιαστικά το σπίτι και η οικογένεια του Αλεξάνδρου, στην οποία ο ίδιος είχε δοθεί ολοκληρωτικά, θα αρνηθεί να υπακούσει στον ήρωα αρχηγό και βασιλιά του.  
          Ο ΄Υφασης ποταμός υπήρξε το έσχατο ανατολικό σημείο στο οποίο πάτησαν οι Ευρωπαίοι, τον καιρό του Αλεξάνδρου. Διακαής επιθυμία του Αλεξάνδρου ήταν να φθάσει στην ανατολική άκρη της Ασίας για να διαπιστώσει αν η διδασκαλία του Αριστοτέλη για τον μεγάλο ωκεανό ήταν σωστή ή λανθασμένη.
          Εδώ στον ΄Υφαση ποταμό εκδηλώνεται μία παθητική ανταρσία του στρατού, που δεν δημιούργησε άλλη εξωτερικευμένη ενέργεια, ίσως γιατί το στράτευμα γνώριζε, ότι μόνο ο Αλέξανδρος μπορούσε να το οδηγήσει πίσω στην πατρίδα στην Ελλάδα με ασφάλεια.
Ο Αλέξανδρος διαπίστωσε, ότι η δυσαρέσκεια και η ανυπακοή των ανδρών του ήταν καθολική. Σε μία αποστροφή της ομιλίας του  κατά την διάρκεια των σχετικών δρώμενων, διαφαίνεται και το ψυχικό συναίσθημα που του δημιουργήθηκε :
« Τέρμα στους αγώνες για ένα γενναίο άνδρα δεν υπάρχει άλλο, εκτός από εκείνους τους αγώνες του, που οδηγούν σε καλά έργα. Οι κόποι και οι κίνδυνοι είναι κοινοί, εφόσον κουράζομαι και κινδυνεύω μαζί σας, δίπλα σας ».
΄Ενας από τους παλαίμαχους στρατηγούς του ο Κοίνος ο Πολεμοκράτης απάντησε θαρραλέα εκ μέρους όλων, λέγοντας τα εξής:
« Βασιλιά μην οδηγήσεις τους στρατιώτες σου προς τα εμπρός χωρίς την θέλησή τους. Γιατί στους κινδύνους δεν θα βρεις τόσο πρόθυμους αυτούς που θα τους λείπει η θέληση να συμμετάσχουν στους αγώνες ».
Οργισμένος ο Αλέξανδρος δήλωνε αμέσως, ότι χωρίς να πιέσει κανένα θα συνεχίσει την πορεία του Ανατολικά, έστω και μόνος του. ΄Οσοι ήθελαν μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα και να πουν στους ΄Ελληνες, ότι εγκατέλειψαν τον αρχηγό τους ανάμεσα στους εχθρούς. Στην συνέχεια παρέμεινε στην σκηνή του για τρείς ημέρες, χωρία να δεχθεί καμία ακρόαση. Τέλος διακήρυξε την επιστροφή και την προς τα πίσω κίνηση. Η διαταγή του Αλεξάνδρου δημιούργησε σεισμό χαράς και πανηγυρισμού στο στράτευμα(14)
Ο μόνος λυπημένος και αμέτοχος αυτής της γενικής χαράς ήταν ο Αλέξανδρος. Η λύπη του θα φανεί αργότερα στην συμπεριφορά του, κατά την διάρκεια της μάχης κατά των Μαλλών και τον επιγενόμενο σοβαρό τραυματισμό του.
          Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 326 μ.Χ αναχωρούσε η Στρατιά από τον ΄Υφαση ποταμό, με δυτική κατεύθυνση. Η στρατιά είχε την αίσθηση ότι επέστρεφε στην Ελλάδα, ότι επαναπατρίζονταν. Άλλες όμως σκέψεις απασχολούσαν τον Αλέξανδρο. Η Στρατιά έφθασε στον Ακεσίνη ποταμό, όπου και κτίσθηκε η επί του Ακεσίνη Αλεξάνδρεια, κοντά στην σημερινή πόλη Wazirabad…….χώρα?. Ακολούθως η Στρατιά προσέγγισε τις πόλεις Νίκαια και Βουκεφάλεια, στον ποταμό Υδάσπη. Στο σημείο αυτό ναυπηγήθηκε ένας τεράστιος στόλος 2.000 πλοίων
          Κανονικά το δρομολόγιο για την επιστροφή στην Δύση, έπρεπε να ήταν το ίδιο με εκείνο που είχε ακολουθηθεί, όταν ο Αλέξανδρος εισέρχονταν στην Ινδία, εν τούτοις επέλεξε να διαπλεύσει τον Ινδό ποταμό.
          Διαφαίνεται συνεπώς, ότι ο Αλέξανδρος πολύ πριν από την στάση της Στρατιάς στον ΄Υφαση ποταμό, είχε αποφασίσει κάποιες στρατηγικές επιλογές, αν ληφθεί υπόψη ότι τέσσερις μήνες ακριβώς πριν από την εκδήλωση της παθητικής ανταρσίας, είχε διατάξει την ναυπήγηση των , πλοίων για τον διάπλου του Ινδού ποταμού.  (15)
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 326 π.Χ, μετά από διάπλευση 170 χιλιομέτρων που διάρκεσε πέντε ημέρες, ο στόλος του Αλεξάνδρου αντιμετώπισε αρκετούς κινδύνους στο σημείο όπου ο Υδάσπης ποταμός συμβάλλει στον Ακεσίνη. Στο σημείο εκείνο αποβιβάσθηκε ο Αλέξανδρος και όλος ο μείζων χώρος της περιοχής, υπήρξε το σημείο εκκίνησης για νέες εξορμήσεις.
Νότια και ανατολικά του Ακεσίνη ποταμού, υπήρχε η χώρα των Μαλλών (Malava) που ήταν μαχητικός λαός και δεν δεχόντουσαν να υποταγούν στον Αλέξανδρο. Εκτός από τον λαό αυτό υπήρχαν και άλλοι πολεμικοί λαοί (όπως οι Οξυδάρκες) και ο Αλέξανδρος έκρινε σκόπιμο να επιτεθεί εναντίον τους, για να μην τους δοθεί πολύτιμος χρόνος για μεταξύ τους συμμαχίες.
Στα μέσα Νοεμβρίου του 326 π.Χ, ξεκινάει την μεγάλη επιχείρηση κατά των Μαλλών. Μετά από πορεία 75-80 χιλιομέτρων σε άνυδρη περιοχή έφθασε στην πόλη Αγάλασσα (πιθανώς στην σημερινή Pindi Shaikh Musa).
H νυκτερινή πορεία του Αλεξάνδρου στην έρημο, αιφνιδίασε τους Μαλλούς, που κλείσθηκαν στα τείχη της πόλης. Τελικά παρά την αντίσταση των γενναίων Ινδών, η ακρόπολη  των Αγαλασσών κατελήφθη. Ξεκίνησε αμέσως η συστηματική από πόλη σε πόλη και από φρούριο σε φρούριο εκκαθάριση της αντίστασης των Μαλλών, ίσως των πολεμικότερων Ινδών.
          Νότια του ποταμού Υδραώτη (ή Υάρωτι) υπήρχε μία μεγάλη πόλη-φρούριο των Μαλλών (πιθανώς στην σημερινή Κοt-Kamalia ή στην σημερινή Multan) την οποία ο Αλέξανδρος απέκλεισε πανταχόθεν. (16)
          Tην επίθεση κατά της ακρόπολης άρχισε πρώτος ο Αλέξανδρος, επίθεση δύσκολη και πολύπλοκη. Ο Αλέξανδρος άρπαξε μία σκάλα την στήριξε στο τείχος και με την ασπίδα πάνω από το κεφάλι του, άρχισε να ανεβαίνει το τείχος, ενώ τον ακολουθούσε ο Πευκέστας. Ο Πευκέστας κρατούσε την «ασπίδα του Αχιλλέα», την οποία είχε πάρει από τον Ναό της Ιλιάδος Αθηνάς στην Τροία  ο Αλέξανδρος και την είχε συνεχώς μαζί του, σε όλες ανεξαιρέτως τις μάχες. Ακολουθούσαν στην ίδια σκάλα ο Λεοννάτος του Αντέου, σωματοφύλακας του Αλεξάνδρου. Πολύ κοντά με άλλη σκάλα, ένας στρατευμένος διμοιρίτης ο Αβρέας, ανέβαινε και αυτός στις επάλξεις.
          Ο Αλέξανδρος έχοντας στο δεξί του χέρι το ξίφος, φθάνει στο ύψος των επάλξεων, φονεύει τους αντιπάλους που βρήκε μπροστά του και κάποια στιγμή βρίσκεται πάνω στο τείχος. Μαζί του είχαν προλάβει να ανεβούν ο Πευκέστας, ο Λεοννάτος και ο Αβρέας. Ο Αλέξανδρος και η συνοδεία των τριών, βρέθηκαν απομονωμένοι πάνω στο τείχος, μόνοι με τους αντιπάλους.
          Οι υπασπιστές του Αλεξάνδρου, που παρακολουθούσαν από κάτω τα δρώμενα στις επάλξεις, όρμησαν όλοι μαζί για να προστατεύσουν τον Αλέξανδρο, αλλά η σκάλα υπό το βάρος τόσων ανθρώπων κατέρρευσε. Ο Αλέξανδρος πολεμούσε με μανία, πλέον για την ίδια του την ζωή.
          Οι αντίπαλοι τον σημάδευαν με βέλη, ακόντια και παντός είδους όπλα αλλά από μακριά, γιατί κανείς τους δεν τολμούσε να τον πλησιάσει. Οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου  ουρλιάζοντας, τον παρακινούσαν να πηδήξει πάνω στα σώματά τους έξω από τα τείχη, για να σώσει την ζωή του. Ο Αλέξανδρος πήδηξε μεν, αλλά όχι προς τους ΄Ελληνες αλλά μέσα στην ακρόπολη του εχθρού. Πρέπει να υποτεθεί σχεδόν μετά βεβαιότητος, ότι μετά την εξαφάνιση του  Αλεξάνδρου από το οπτικό πεδίο των Ελλήνων, θα έγινε χαλασμός από τις κραυγές αγωνίας στις τάξεις του ελληνικού στρατού, που ενωμένες σε μια τεράστια βοή, θα δημιούργησαν ίσως μεγάλη ψυχολογική πίεση και πανικό στους αμυνόμενους Ινδούς, που ασφαλώς δεν αντιλαμβάνονταν την γενεσιουργό αιτία του όλου γεγονότος, που συντέλεσε σε μείζονα βαθμό στην ταχύτερη κατάληψη του φρουρίου των Μαλλών.
Ο επικεφαλής της φρουράς των Μαλλών επιτίθεται στον Αλέξανδρο και πέφτει νεκρός από το χέρι του. Τη ίδια τύχη είχαν και άλλοι δύο. Κοντά στον Αλέξανδρο βρέθηκαν κάποια στιγμή και οι τρείς που είχαν προλάβει να ανέβουν μαζί του.
          Όμως ο γενναίος διμοιρίτης ο Αβρέας σκοτώνεται δίπλα στον Αλέξανδρο, από βέλος που τον χτύπησε στο μέτωπο.  Την ίδια σχεδόν στιγμή ένα άλλο βέλος τραυματίζει τον Αλέξανδρο στο στήθος, διαπερνά την πανοπλία του και εισέρχεται στον πνεύμονά του.
          Ο Αλέξανδρος όταν το τραύμα παραμένει ακόμη ζεστό συνεχίζει να μάχεται, παρά την σοβαρότητα του τραυματισμού του. Η αιμορραγία όμως που ακολουθεί, τον σωριάζει λιπόθυμο πάνω στην ασπίδα του. Ακολουθούν τραγικά συγκλονιστικές αλλά και μεγαλειώδεις στιγμές ηρωισμού, με τον Πευκέστα να σκεπάζει τον βαρύτατα τραυματισμένο Αλέξανδρο με την λεγόμενη ιερή ασπίδα της Τροίας, την ασπίδα του Αχιλλέα, ενώ ο Λεοννάτος ο σωματοφύλαξ προσπαθεί μανιωδώς να υπερασπίσει το σώμα του αρχηγού, το σώμα του Βασιλιά των Ελλήνων.
          Διαφαίνεται ότι η σιωπηλή οργή του Αλεξάνδρου από την στάση της Στρατιάς του στον ΄Υφαση ποταμό, ξέσπασε πάνω σε αυτή την παράλογη κίνηση-σχεδόν-αυτοκτονίας, μέσα στην ακρόπολη των Μαλλών. Ο θάνατος που φτερουγίζει επίμονα πάνω στο πανέμορφο  γαλανομάτικο πρόσωπο του ξανθού έλληνα, του Μακεδόνα Αλέξανδρου, λειτουργεί σαν κάθαρση – καταλύτης για την στάση των στρατιωτών του στον ΄Υφαση, σαν νέο ξεκίνημα και νέος γάμος αγάπης και λατρείας, μεταξύ του Αλεξάνδρου και του στρατού του, που αγωνιούσε πλέον να τον ξαναδεί όρθιο και ζωντανό. Την πτώση του Αλεξάνδρου ακολουθεί πραγματικός χαλασμός.
Με δάκρυα στα μάτια οι Μακεδόνες και οι υπόλοιποι Έλληνες, προσπαθούν με κάθε τρόπο ν αναρριχηθούν στα τείχη. Στήθηκαν ανθρώπινες σκάλες με ανθρώπινα σκαλιά-ώμους και όσοι με τον τρόπο αυτό κατόρθωναν να σκαρφαλώσουν στα τείχη, έσπευδαν αμέσως στο μέρος όπου ευρίσκετο θανάσιμα τραυματισμένος ο Αλέξανδρος. Γρήγορα σχηματίσθηκε ένα ανθρώπινο προστατευτικό φράγμα, πάνω και γύρω από τον Αλέξανδρο, το οποίο απωθούσε τους αντιπάλους.
          Από την πρώτη πύλη που παραβιάσθηκε, εισήλθε το πρώτο οργανωμένο τμήμα, που σάρωσε τα πάντα ως ανεμοστρόβιλος. Ακολούθησε εκτεταμένη σφαγή από τον ελληνικό στρατό, που έγινε στα πλαίσια της ψυχολογικής πίεσης του ημιθανούς Αλεξάνδρου, δεν υπήρξε δηλαδή προγραμματισμένη ή σχεδιασμένη. Ο Αλέξανδρος μεταφέρεται στο ελληνικό στρατόπεδο, με το βέλος σταθερά καρφωμένο στον πνεύμονά του. Το βέλος αφήρεσε τελικά ο πασίγνωστος ιατρός από την νήσο Κω, ο Αλκιβιάδης ο Κριτόβουλος, ο ίδιος ιατρός που αφήρεσε το βέλος από το μάτι του Φιλίππου στην πολιορκία της Μεθώνης.
          Στην αφαίρεση του βέλους συμμετείχε και ίδιος ο Αλέξανδρος. Επειδή όλοι εφοβούντο μήπως το στέλεχος του βέλους σπάσει και παραμείνει στον πνεύμονα, ο Αλέξανδρος άρχισε να κόβει με μαχαίρι το στέλεχος σύρριζα στο στήθος του αλλά λιποθύμησε ξανά, όταν δε συνήλθε διέταξε να τον εγχειρήσουν με τόλμη και θάρρος, φωνάζοντάς τους γιατί έκλαιγαν και αποκαλώντας τους λιποτάκτες γιατί δεν τον βοηθούσαν.    (17)
΄Ωρες συγκλονιστικής αγωνίας και απερίγραπτης συγκίνησης κάλυψαν ολόκληρο το μεγάλο ελληνικό στρατόπεδο, που βρισκόταν στις εκβολές του Υδραώτη ποταμού. Εξ αιτίας της αποστάσεως των δύο ελληνικών στρατοπέδων, οι πληροφορίες έφθαναν αργά. Τέτοια απογοήτευση υπήρχε, ώστε όταν έφθασε η ευχάριστη είδηση ότι ο Βασιλεύς ζούσε, δεν την πίστευαν.
Η κατάσταση της υγείας του Αλεξάνδρου σταθεροποιήθηκε μετά από επτά ημέρες, λόγω της δυνατής του κράσης και του γυμνασμένου σώματός του. Όταν συνήλθε και πληροφορήθηκε την κατάσταση και το ηθικό των στρατιωτών του, διέταξε να τον μεταφέρουν αμέσως στις όχθες του Υδραώτη ποταμού στο μεγάλο ελληνικό στρατόπεδο, με μία ταχύπλοο Τριακόντορο. Πλησιάζοντες στις όχθες του Υδραώτη, εκεί που βρισκόταν ο Νέαρχος, ο Ηφαιστίων, ο Πτολεμαίος  και ο Κρατερός με τα στρατιωτικά τμήματά τους, διέταξε να αφαιρεθεί η σκηνή που ήταν τοποθετημένη σαν ομπρέλα πάνω από το κρεβάτι του (για να τον προστατεύει από τον ήλιο) και υψώνοντας το χέρι του χαιρέτισε τους έλληνες στρατιώτες για να διαπιστώσουν ότι ήταν ζωντανός.
Τα άψυχα χαρτιά αδυνατούν να αναπαραστήσουν τις συγκλονιστικές στιγμές που ακολούθησαν, απόδειξη της συντροφικής σχέσης του Αλεξάνδρου με τους συμμαχητές - συμπολεμιστές του, μία ανεπανάληπτη σχέση ψυχής, καρδιάς, εμπιστοσύνης, αφοσίωσης, αλληλεγγύης, που η παγκόσμια ιστορία δεν βίωσε ποτέ ξανά μέχρι σήμερα. Οι Αριστόβουλος και Πτολεμαίος ο Λάγου κατόρθωσαν να αποτυπώσουν αλλά και να διασώσουν με την πέννα τους, αυτές τις ιστορικές στιγμές.
Η στεντόρεια ιαχή Αλέξανδρε-Αλέξανδρε, υψώθηκε στον ουρανό, καλύπτοντας όλο το μήκος και το εύρος των οχθών του Υδραώτη ποταμού, ενώ ταυτόχρονα ολόκληρη η περιοχή αντηχούσε σαν ένα πελώριο Κόνγκ από την συνεχή και παρατεταμένη πρόσκρουση των ξιφών πάνω στις ασπίδες. Οι Έλληνες με πρώτους και καλύτερους τους Μακεδόνες, ξαναντάμωναν τον εσόκοσμο του Αλεξάνδρου. Η ψυχή του Αλεξάνδρου ξανάβρισκε την Ελλάδα της.
Όταν η Τριακόντορος έπλευσε στο σημείο αποβίβασης, οι υπασπιστές θέλησαν να τον μεταφέρουν στην σκηνή του με φορείο. Ο Αλέξανδρος όμως διέταξε να του φέρουν άλογο και αφίππευσε κοντά στην σκηνή που του είχε ετοιμασθεί, γιατί επιθυμούσε να τον δουν να περπατάει.
Οι σύντροφοι, οι συμπολεμιστές, οι συμμαχητές του, αυτοί που του είπαν όχι στον ΄Υφαση ποταμό, τώρα ξεχύθηκαν πάνω του, του αγγίζανε τα χέρια, τα πόδια, τα ρούχα του, τού εύχονταν και τον έραιναν με γιρλάντες και λουλούδια, από όλα όσα παρήγαγε τότε η γη της Ινδίας.        (18)
Η Ιστορία δεν ξανάδωσε τέτοια αμφίπλευρη σχέση λατρείας και ψυχισμού, μεταξύ ηγέτη και λαού. Ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αποδοχή, η πίστη, η αγάπη, δεν συνιστούν μοναχικούς μηχανισμούς, αυτοαναλώσιμους και μιάς χρήσεως, αλλά οριοθετούν το γινόμενο που προκύπτει μέσα από δοκιμασίες στον χώρο και τον χρόνο.
Ο Αλέξανδρος είχε στεναχωρηθεί ακούγοντας κάποιους φίλους του να τον κριτικάρουν επειδή κινδύνευσε τόσο πολύ, λησμονώντας ότι ήταν Βασιλιάς-Ηγέτης και όχι στρατιώτης. ΄Ενας γέρος από την Βοιωτία που τα άκουσε και αντιλήφθηκε την στενοχώρια του Αλεξάνδρου, τον πλησίασε και του είπε:
  1. -         Αλέξανδρε τα έργα είναι για τους άνδρες. Αυτός λοιπόν που
δρα, είναι φυσικό να παθαίνει κιόλας. (19)
Τα σοφά λόγια του γέρου από την Βοιωτία, που ανίχνευσε βαθιά στην ψυχή του Αλεξάνδρου, ηρέμησαν τον Αλέξανδρο που συμφώνησε με αυτή την εκτίμηση. 
          Πρέπει μετά βεβαιότητος να προδικάσουμε, ότι οι τραυματισμοί του Αλεξάνδρου θα πρέπει να ήταν περισσότεροι, από αυτούς που κατέγραψαν οι σύγχρονοί του συγγραφείς, αν σκεφθούμε ότι για 14 ολόκληρα χρόνια πολεμούσε πάντοτε στην πρώτη γραμμή και ότι αυτός ο συλλογισμός επιβεβαιώνεται έμμεσα από τον ίδιο τον Αλέξανδρο, στην ομιλία του στην πόλη της ΄Ωπιδος (30 χιλιόμετρα ανατολικά της σημερινής Βαγδάτης) τον Ιούλιο του 324 π.Χ. Η ομιλία του εκείνη είχε ως αφορμή την δεύτερη εξέγερση (μετά την πρώτη στον ΄Υφαση ποταμό, που ήδη αναφέραμε) - απείθεια του στρατού του, την οποία κατέστειλε βίαια. Στην ομιλία του εκείνη είπε μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα:
          « Και ποίος από εσάς ισχυρίζεται, πως κοπίασε για μένα περισσότερο από όσο εγώ για εκείνον;
          Όποιος λοιπόν από εσάς έχει τραύματα, να γδυθεί να τα δείξει και εγώ θα δείξω τα δικά μου τραύματα ένα-ένα !!
          Μα μήπως υπάρχει μέρος του σώματός μου μπροστά, που να μην έχει πληγωθεί; Δεν υπάρχουν όπλα χειρός ή όπλα παντός είδους, σημάδια των οποίων να μην φέρω επάνω μου !!
Από μηχανήματα και από πέτρες, σε πολλά σημεία του σώματός μου έχω τραυματισθεί για εσάς και για την δόξα σας, και για τον πλούτο σας, και σας οδηγώ πάντοτε νικητές δια μέσου κάθε γης και θαλάσσης, και δια μέσου όλων των πεδιάδων, των ποταμών και των βουνών » !!     (20)
Αυτός ήταν ο αιώνιος στρατιώτης Αλέξανδρος του Φιλίππου. Ο ηγέτης που μοίρασε το φαγητό του και τις ταλαιπωρίες με τους απλούς στρατιώτες του, που τους μεταμόρφωσε σε πολλούς μικρούς Αλέξανδρους.
Δεν γνωρίζουμε ποιός θα ήταν ο βηματισμός της παγκόσμιας ιστορίας, αν δεν είχε διενεργηθεί η εκστρατεία του Αλεξάνδρου και των Ελλήνων στην Ασία. Δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η πορεία του πολιτισμού σήμερα, χωρίς την παρουσία και την δράση του Αλέξανδρου στον χώρο και τον χρόνο που βίωσε. 
                                                                                                 
Παραπομπές / Βιβλιογραφία:
 
(1) Johann Gustav Droysen: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόμος 1, σελίδες 135-138.΄Εκδοση Ελευθεροτυπίας. Αθήνα 1993. Μετάφραση: Ρένος Ηρακλή Αποστολίδη.
(2) Johann Gustav Droysen: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόμος 1, σελίδες 194-195.΄Εκδοση Ελευθεροτυπίας. Αθήνα 1993. Μετάφραση: Ρένος Ηρακλή Αποστολίδη.
(3) Johann Gustav Droysen: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόμος 1, σελίδες 257-258.΄Εκδοση Ελευθεροτυπίας. Αθήνα 1993. Μετάφραση: Ρένος Ηρακλή Αποστολίδη.
(4) Johann Gustav Droysen: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόμος 1, σελίδα 291.΄Εκδοση Ελευθεροτυπίας. Αθήνα 1993. Μετάφραση: Ρένος Ηρακλή Αποστολίδη
(5)  Αρριανός: Γ΄-30,10. Όπως και
        Κούρτιος: VII.6,1.   
(6)  Johann Gustav Droysen: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόμος 2, σελίδα 427.΄Εκδοση Ελευθεροτυπίας. Αθήνα 1993. Μετάφραση: Ρένος Ηρακλή Αποστολίδη.
(7)  Στράβων: ΙΑ΄- 517: « Τα Κύρα έσχατον όν Κύρου κτίσμα επί τω Ιαξάρτη ποταμώ κείμενον ». Κατά τον Αρριανό, η Κυρούπολη δεν ήταν στον Ιαξάρτη.
 (8)  Στον 20ο μ.Χ αιώνα και στην δεκαετία του 1980, οι Σοβιετικοί ανακάλυπταν με την σειρά τους την σπουδαιότητα αυτών των περιοχών, όταν εισέβαλλαν στο Αφγανιστάν. Το εύρος της προσωπικότητας του Αλεξάνδρου υπογραμμίζεται από το γεγονός, ότι ο ίδιος δεν διέθετε ούτε τις γεωγραφικές γνώσεις, ούτε τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής μας. Εξ άλλου και οι μετέπειτα ανά τους αιώνες, συνεχείς ανακατατάξεις και αδιάκοπες πολεμικές επιχειρήσεις, μεταξύ Κινέζων και Μογγόλων για την ίδια περιοχή, αποδεικνύουν το θεϊκό μυαλό του Αλεξάνδρου και την δυνατότητα που διέθετε, της αστραπιαίας δηλαδή αντίληψης–κατανόησης κάθε σημαντικού στοιχείου, στα διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζε.
(9) Αρριανός: Δ΄-1,5: « Ξυνεπελάβοντο δε αυτοίς της αποστάσεως και των Σογδιανών οι πολλοί, επαρθέντες προς των ξυλλαβόντων Βήσσον, ώστε και των Βακτριανών έστιν ούς σφίσιν ούτοι ξυναπέστησαν ».    
(10)  Πιθανόν πλησίον της σημερινής πόλης Nau στο Αφγανιστάν.
(11)  Johann Gustav Droysen: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόμος 2, σελίδα 432.΄Εκδοση Ελευθεροτυπίας. Αθήνα 1993. Μετάφραση: Ρένος Ηρακλή Αποστολίδη.
(12) Σαράντης Κ.Π Θεόδωρος: Ο Μέγας Αλέξανδρος – Από την Ιστορία στον Θρύλο. ΄Επαινος Ακαδημίας Αθηνών. Β΄ Τόμος, σελίδα 165. ΄Εκδοσις Γ. Αθήναι 1981.
(13) Σαράντης Κ.Π Θεόδωρος: Ο Μέγας Αλέξανδρος – Από την Ιστορία στον Θρύλο. ΄Επαινος Ακαδημίας Αθηνών. Β΄ Τόμος, σελίδα 171. ΄Εκδοσις Γ. Αθήναι 1981.
(14)  Αρριανού Ανάβασις: Ε΄, ΧΧΙΧΙ: « Οι δε εβόων τε οία αν όχλος ξυμμιγής χαίρων βοήσειε και εδάκρυον οι πολλοί αυτών. Οι δε και τη σκηνή τη βασιλική πελάζοντες εύχοντο Αλεξάνδρω πολλά και αγαθά, ότι προς σφων μόνον νικηθήναι ηνέσχετο ».
(15) Σαράντης Κ.Π Θεόδωρος: Ο Μέγας Αλέξανδρος – Από την Ιστορία στον Θρύλο. ΄Επαινος Ακαδημίας Αθηνών. Β΄ Τόμος, σελίδα 223. ΄Εκδοσις Γ. Αθήναι 1981.
(16) Masson, Narration, I, 402. Cunningham, Survey, V.
(17) Πλούταρχος: Περί της Αλεξάνδρου Τύχης, Β΄344 F - 345b
(18) Αρριανού Ανάβασις: ΣΤ΄, ΧΙΙΙ, 3 : « Ως δε επιβάς του ίππου ώφθη αύθις, κρότω δη πολλώ επεκτύπησεν η στρατιά πάσα. Επήχησαν δε αι τε όχθαι και αι πλησίον αυτών νάπαι. Προσάγων δε ήδη τη σκηνή καταβαίνει από του ίππου, ώστε και βαδίζων οφθήναι. Οι δε επέλαζον άλλος άλλοθεν, οι μεν χειρών, οι δε γονάτων, οι δε της εσθήτος αυτής απτόμενοι. Οι δε και ιδείν εγγύθεν και τι και επευφημήσαντες απελθείν. Οι δε ταινίαις έβαλλον, οι δε άνθεσιν, όσα εν τω τότε η Ινδών γη παρείχε».                                                             
(19)  Αρριανού Ανάβασις: ΣΤ΄ - 13, 4-5: « ΄Ω Αλέξανδρε, ανδρών τα έργα. Και τι και ιαμβείον υπειπείν, τον δε νουν είναι του ιαμβείου ότι τω δρώντι και παθείν έστιν οφειλόμενον ». όπως και
Αισχύλος : III – 499 – dubium 456, όπως και
Σοφοκλής : Ηρακλείσκος Σατυρικός – Tr GF.Iv, 230-1-223b: « τον δρώντα γαρ τι και παθείν οφείλεται » .
(20) Αρριανού Ανάβασις: Ζ΄, ΙΧ, Χ: « Και τις υμών πονήσας οίδεν υπέρ εμού μάλλον ή εγώ υπέρ εκείνου; ΄Αγε δη και ότω τραύματα υμών έστι γυμνώσας αυτά επιδειξάτω και εγώ τα εμά επιδείξω εν μέρει. Ως έμοιγε ουκ έστιν ότι του σώματος των γε δη έμπροσθεν μερών άτρωτον υπολέλειπται, ουδέ όπλον τι έστιν ή εκ χειρός ή των αφιεμένων ού γε ουκ ίχνη εν εμαυτώ φέρω αλλά και ξίφει εκ χειρός τέτρωμαι και τετόξευμαι ήδη και από μηχανής βέβλημαι και λίθοις πολλαχή και ξύλοις παιόμενος υπέρ υμών και της υμετέρας δόξης και του υμετέρου πλούτου νικώντας υμάς άγω δια πάσης γης και θαλάσσης και πάντων ποταμών και ορών και πεδινών πάντων ».
C:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\Διαδίκτυο Αλεξάνδρου\alexikones\giannis001 copy.pngC:\Users\User\Desktop\safem\POKS_Krites_Makedonia_Megas_Alexandros_Edessa_2010_06_20\A\IMG_4069.JPGC:\Users\User\Desktop\ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ\Διαδίκτυο Αλεξάνδρου\alexikones\giannis001 copy.png

Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου ενώνει τους ΄Ελληνες


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ολοι οι Τραυματισμοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου"

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ



Πώς διαλύθηκε η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου - Ελληνιστικά βασίλεια μέχρι τα βάθη της Ινδίας


O Mέγας Αλέξανδρος κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία να δημιουργήσει μια αχανή αυτοκρατορία απίστευτου μπλούτου και μεγέθους. Εαν ζουσε παραπάνω είναι σίγουρο οτι θα στρέφονταν προς την Αραβική Χερσόνησο και την Δύση όπου τότε Ρώμη και Καρχηδόνα δεν διέθεταν το απαραίτητο "ειδικό βάρος" για να τον αντιμετωπίσουν. Ο αιώνας που ακολούθησε τον θάνατό του οδήγησε στην άνοδο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στο status του Imperum Romanum. Δε υπήρχε ο αντίπαλος που θα το εμπόδιζε αυτό.

Ο θάνατός του Αλέξανδρου στοίχισε στην νεοσύστατη αυτοκρατορία, διότι ήταν δημιούργημα ενός ανδρός, αντίθετα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν δημιούργημα των θεσμών της Ρώμης. Με εξαίρεση τον Ιούλιο Καίσαρα που ανήκε και αυτός σε μια πολύ υψηλή κατηγορία ηγετών-στρατηγών κανείς δεν ενθυμειται με ευκολία κάποιους Ρωμαίους ηγέτες που ξεχώρισαν για το έργο τους. Αντίθετα έμειναν πασίγνωστοι τρεις από αυτούς (Καλιγούλας, Κόμμοδος, Νέρωνας) για το πόσο διεστραμμένοι και αδύναμοι ήταν σαν αυτοκράτορες.



Όπως ήταν φυσικό με τον θάνατο του Αλέξανδρου δεν υπήρχε η "κόλα" εκείνη που θα κράταγε ενωμένο το τεράστιο κράτος του, και αμέσως οι φιλοδοξίες των στρατηγών του θα έβγαιναν στην επιφάνεια μόλις σταματούσε να τους καλύπτει η σκιά του βασιλέα των βασιλέων.

Πάντως οι Διάδοχοι εξάπλωσαν τον ελληνικό πολιτισμό σε όλον τον γνωστό κόσμο. Λίγοι γνωρίζουν ότι για δύο αιώνες η Ινδία ελέγχονταν από ελληνική δυναστεία, αφήνοντας ίχνη στον σπουδαίο ινδικό πολιτισμό. Χάρις στους διαδόχους η Ελληνιστική εποχή βρίθει πολύ σημαντικών επιτευγμάτων που ο απόηχος του "ακούγεται" ακόμα και σήμερα. Τα επτά θαύματα της αρχαιότητας κατασκευάστηκαν εκείνα τα χρόνια, με εξαίρεση βέβαια τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας.


 Η άνθηση των γραμμάτων ήταν εκρηκτική. Οι πόλεμοι όμως ουσιαστικά εμφύλιοι μεταξύ των ελληνιστικών βασιλείων οδήγησαν στην παρακμή και στην αποδυνάμωση των βασιλείων με αποτέλεσμα, την εύκολη κατάκτησή τους από την Ρώμη, ή την αφομοίωσή τους από τους Σασσανίδες Πέρσες, μετέπειτα αντιπάλων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

 Διάδοχοι ονομάστηκαν οι στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι οποίοι μετά τον θάνατό του διαμοιράστηκαν το κράτος του.[1] Στην έννοια των Διαδόχων περιλαμβάνονται συνεκδοχικά και οι Επίγονοι, δηλαδή οι γιοι και οι εγγονοί τους που τους διαδέχτηκαν[2] και των οποίων η δράση εξετάζεται από τους συγγραφείς μαζί με αυτήν των Διαδόχων.

Οι όρoι «Διάδοχοι» και «Επίγονοι» απαντούν ήδη στον Διόδωρο τον Σικελιώτη.[3] Η αυθεντικότερη (αν και μη σωζόμενη) πηγή, η ιστορία του Ιερώνυμου του Καρδιάνου, έφτανε ως τον θάνατο του Πύρρου τουλάχιστον. ΗGeschichte des Hellenismus του Ντρόυζεν (Droysen) (μεταφρασμένη από τον Ρένο Αποστολίδη ως Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου) φτάνει ως την επιδρομή των Γαλατών το 280, [4] ενώ το πρώτο κεφάλαιο του εβδόμου βιβλίου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου (Οι μεταξύ των διαδόχων πόλεμοι μέχρι της οριστικής του κράτους διαιρέσεως) φτάνει ως τον Αντίγονο Γονατά, γιό του Δημήτριου Πολιορκητή και εγγονό του Διαδόχου Αντίγονου του Μονόφθαλμου.



Η διανομή των σατραπειών της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας μετά τη διευθέτηση στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. Η σατραπεία του Ευμένη δεν αναφέρεται στον χάρτη αυτό, προφανώς γιατί ήταν ακόμη στην εξουσία του Αριαράθη A΄.


Με την ειρήνη του 311 π.Χ. o Κάσσανδρος αναγνωρίστηκε στρατηγός της Μακεδονίας.

Πριν την μάχη της Ιψού το 301 π.Χ. ο 
ελληνιστικός κόσμος των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν κατανεμημένος σε πέντε μεγάλα βασίλεια: του Κασσάνδρου στη Μακεδονία, τουΛυσιμάχου στην Θράκη, του Πτολεμαίου στην Αίγυπτο, τουΑντιγόνου του Α΄ στην Μικρά Ασία, Συρία και κεντρική Ελλάδα και του Σελεύκου στην υπόλοιπη Ασία.

Ο αγώνας για την επικράτηση άρχισε αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και στην αρχή εκδηλώθηκε με την αντίθεση της φάλαγγας των πεζών κατά του ιππικού των εταίρων και των στρατηγών, συνεχίστηκε δε με την προσπάθεια του Περδίκκα για επικράτηση. Μετά την αποτυχία και το βίαιο τέλος του, ο σπουδαιότερος σύμμαχός του Ευμένης ο Καρδιανός, συνέχισε τον αγώνα υπέρ της βασιλικής οικογένειας με κυριότερο αντίπαλό του τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο. Ο Ευμένης τελικά εξοντώθηκε και ο Αντίγονος, έχοντας συμπαραστάτη τον γιο του Δημήτριο τον Πολιορκητή, προσπάθησε να καταστεί ο μόνος κληρονόμος του κράτους του Αλέξανδρου.

Η μάχη της Ιψού ήταν το τέλος για τα όνειρα και την ζωή του Αντίγονου, ενώ στα πλαίσια της διαμάχης των Διαδόχων εξοντώθηκε ολόκληρη η βασιλική οικογένεια. Αυτός που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλον το όραμα της μονοκρατορίας ήταν ο Σέλευκος που, όντας ο κύριος συντελεστής της νίκης της Ιψού, κατέλυσε το κράτος του Λυσίμαχου της Θράκης και αναμενόταν να επικρατήσει επί της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, της Μακεδονίας και όλης της Ελλάδος. Δολοφονήθηκε όμως και από το σημείο εκείνο η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν κυριάρχησαν στην Μακεδονία, Μικρά Ασία, Συρία και Αίγυπτο, μέχρι την βαθμιαία υποταγή τους στους Ρωμαίους.




Η πρώτη σύγκρουση και η Πρώτη Διανομή (Βαβυλώνα 323 π.Χ.)

Η Αλεξάνδρεια εξελίχθηκε σε οικονομικό και πνευματικό κέντρο του ελληνιστικού κόσμου.[5]
Ο θάνατος του Αλέξανδρου και η έλλειψη ουσιαστικά διαδόχου επέφερε ένα κενό εξουσίας στο τεράστιο κράτος που είχε δημιουργήσει και που εκτεινόταν από την Μακεδονία και τις σύμμαχες Ελληνίδες πόλεις μέχρι την Βακτριανή και περιλάμβανε μέρος της Ινδίας και την Αίγυπτο.



Αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, κι ενώ ήταν άταφος ακόμη, σημειώθηκε ένταση και αψιμαχίες μεταξύ των στρατηγών και του ιππικού των εταίρων αφενός και των απλών πεζών της φάλαγγας αφετέρου, που εκδήλωσαν προθέσεις στασιαστικές, ζητώντας να γίνει βασιλιάς ο ετεροθαλής αδελφός του Αλέξανδρου Αρριδαίος. Ο Περδίκκας, επί κεφαλής της πρώτης παράταξης ως κάτοχος του δαχτυλιδιού που του παρέδωσε ο Αλέξανδρος πεθαίνοντας και υπέρ της άποψης της επιτροπείας μέχρι να γεννήσει γιο η Ρωξάνη (όπως εύχονταν όλοι), κατόρθωσε να επιβληθεί στους πεζούς και θανάτωσε τους πρωταίτιους της στάσης και τον αρχηγό τους Μελέαγρος, έχοντας πάρει με το μέρος του τον άβουλο Αρριδαίο.

Ύστερα έγινε η διανομή των επαρχιών και αξιωμάτων του κράτους. Οι σπουδαιότερες ρυθμίσεις :[6]

Βασιλιάς ο «ψυχικοίς πάθεσι συνεχόμενος ανιάτοις» Αρριδαίος, γιος του Φίλιππου Β΄από Θεσσαλή γυναίκα, που μετονομάστηκε Φίλιππος (Γ΄). Σε περίπτωση που η έγκυος Ρωξάνη γεννούσε γιο, θα γινόταν κι αυτός βασιλιάς (όπως κι έγινε –Αλέξανδρος Δ΄).

Ο σωματοφύλακας[7] και χιλίαρχος Περδίκκας έγινε επιμελητής της βασιλείας.
Ο Αντίπατρος διατήρησε στην εξουσία του την Μακεδονία και τους πέριξ λαούς.
Ο σωματοφύλακας Πτολεμαίος έγινε σατράπης της Αιγύπτου.
Ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος σατράπης της Συρίας.
Ο σωματοφύλακας Πείθων σατράπης της Μηδίας
Ο αρχιγραμματέας Ευμένης ο Καρδιανός σατράπης της Καππαδοκίας και Παφλαγονίας.
Ο Αντίγονος σατράπης της Παμφυλίας, της Λυκίας και της Μεγάλης Φρυγίας.
Ο σωματοφύλακας Λεοννάτος σατράπης της Φρυγίας του Ελλησπόντου.
Ο Άσανδρος σατράπης της Καρίας.
Ο Μέναδρος σατράπης της Λυδίας.
Ο σωματοφύλακας Λυσίμαχος σατράπης της Θράκης.
Ο Σιβύρτιος σατράπης της Αραχωσίας και Γεδρωσίας.
Ο σωματοφύλακας Πευκέστας σατράπης της Περσίδος
Ο αρχιυπασπιστής Νεοπτόλεμος σατράπης της Αρμενίας.[8]
Ο Οξυάρτης, πατέρας της εγκύου χήρας του Αλέξανδρου Ρωξάνης, σατράπης των Παροπανισαδών.
Ο Ταξίλης, Ινδός βασιλιάς, διατήρησε τον θρόνο του, όπως είχε ορίσει ο Αλέξανδρος.
Ο Πώρος, Ινδός βασιλιάς διατήρησε τον θρόνο του, επίσης.
Ο Σέλευκος διαδέχθηκε τον Περδίκκα ως χιλίαρχος, αξίωμα επιφανέστατο.
Ο (στρατηγός) Αρριδαίος επιφορτίστηκε με την την κατασκευή της αρμάμαξας που θα μετέφερε το σώμα του Αλέξανδρου.
Ο Κρατερός, που οδηγούσε δέκα χιλιάδες απόμαχους στην Μακεδονία, ορίστηκε εκ των υστέρων «προστάτης της βασιλείας».


Λαμιακός πόλεμος (323 π.Χ.)
 Μόλις μαθεύτηκε στην Ελλάδα ο θάνατος του Αλέξανδρου, η Αθήνα αποστάτησε παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι φιλομακεδόνες ηγέτες, ο στρατηγός Φωκίων και ο ρήτορας Δημάδης, για να συγκρατήσουν τους συμπολίτες τους.[9] Μαζί τους συντάχθηκαν η Αιτωλική κ’ η Αχαϊκή Συμπολιτεία, οι Αρκάδες και οι Κορίνθιοι.

Ο στρατηγός των Αθηναίων Λεωσθένης, νίκησε τους συμμάχους των Μακεδόνων Βοιωτούς, νίκησε και τον Αντίπατρο στις Θερμοπύλες, που ξεκίνησε μόνος του να καταστείλει την ανταρσία, και τον ανάγκασε να κλειστεί στην Λαμία. Σκοτώθηκε όμως ο Λεωσθένης σε μια συμπλοκή καθώς κι ο σωματοφύλακας Λεοννάτος,[10] που είχε σπεύσει σε βοήθεια του Αντίπατρου. Ο τελευταίος αποσύρθηκε στην Θεσσαλία περιμένοντας ενισχύσεις, ενώ στην θάλασσα οι Μακεδόνες είχαν αλλεπάλληλες επιτυχίες επί του αθηναϊκού στόλου. Ο Δημοσθένης επέστρεψε στην Αθήνα από την αυτοεξορία του κι ο Φωκίων, παρά τον φιλομακεδονισμό του, οδήγησε τους Αθηναίους σε ΝΙΚΗ επί ενός μακεδονικού σώματος στην Ραμνούντα.



Αλλά οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους είχαν κάνει το σφάλμα να χάσουν πολύτιμο χρόνο, με αποτέλεσμα να φτάσει ο Κρατερός με τις ενισχύσεις και να ενωθεί με τον Αντίπατρο. Στη μάχη της Κραννώνας οι Μακεδόνες νίκησαν και οι σύμμαχοι διασκορπίστηκαν. Οι Αθηναίοι ζήτησαν ειρήνη και οι Μακεδόνες επέβαλαν βαρείς όρους παρά τις προσπάθειες του Φωκίωνα που ηγείτο της αθηναϊκής πρεσβείας: Το δημοκρατικό πολίτευμα καταργήθηκε, φρουρές μακεδονικές εγκαταστάθηκαν, κτήσεις αφαιρέθηκαν από την Αθήνα κ’ οι αντιμακεδόνες αρχηγοί παραδόθηκαν στους νικητές. Ο Υπερείδης και άλλοι θανατώθηκαν και ο Δημοσθένης[11]αυτοκτόνησε 322 π.Χ. [12]


Ο αγώνας του Περδίκκα
Η Ρωξάνη είχε γεννήσει εν τω μεταξύ γιο, τον Αλέξανδρο Δ΄. Σε συνεννόηση με τον Περδίκκα, για να διασφαλίσει τη θέση του γιου της, δολοφόνησε την κόρη του Δαρείου Στάτειρα, που κι αυτήν την είχε παντρευτεί ο Αλέξανδρος, καθώς και την αδελφή της, χήρα του Ηφαιστίωνα.[13]

Κατόπιν ο Περδίκκας έστειλε τον σωματοφύλακα Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας, στη βορειοανατολική εσχατιά του κράτους. Εκεί ο Αλέξανδρος είχε εγκαταστήσει τους στρατιώτες των ελληνικών πόλεων που είχαν εκστρατεύσει μαζί του. Ήταν εξόριστοι σχεδόν και μόλις πέθανε ο Αλέξανδρος ξεκίνησαν είκοσι τρεις χιλιάδες πολεμιστές να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Αλλά θα ήταν μια απειλή αφού οι πατρίδες τους ήταν επαναστατημένες. Ο Πείθων από την μεριά του σκόπευε να τους προσεταιριστεί και να τους χρησιμοποιήσει για τα πολύ φιλόδοξα σχέδιά του. Αλλά ο Περδίκκας βρήκε τρόπο να τα εξουδετερώσει έστω κι από μακριά, και οι στασιαστές σφαγιάστηκαν όλοι.
Στο μεταξύ ο Περδίκκας βοήθησε τον Ευμένη (322 π.Χ.), ο οποίος στην διανομή της Βαβυλώνας είχε ονομαστεί σατράπης τηςΠαφλαγονίας και Καππαδοκίας, να κατακτήσει τις σατραπείες του, γιατί στις χώρες αυτές, που τις είχε προσπεράσει ο Αλέξανδρος, βασίλευε ο Αριαράθης ο Α'. Μετά την ήττα και τη θανάτωση του Αριαράθη ο Ευμένης έγινε σύμμαχος πιστός του Περδίκκα ως τον θάνατο του τελευταίου.

Ο εναντίον του Περδίκκα συνασπισμός - Ευμένης
Οι φιλοδοξίες του Περδίκκα είχαν γίνει αντιληπτές κ’ οι άλλοι επιφανείς Μακεδόνες πρόσεχαν τις κινήσεις του. Η ρήξη επήλθε όταν ο Περδίκκας κάλεσε τον σατράπη της Μεγάλης Φρυγίας Αντίγονο τον Μονόφθαλμο ν’ απολογηθεί γιατί δεν βοήθησε τον Ευμένη, όπως τον είχε διατάξει, κι αυτός έφυγε στον Αντίπατρο. Από την μια μεριά ήταν ο Περδίκκας με το τεκμήριο της νομιμότητος ως Επιμελητής, έχοντας μαζί του τον βασιλιά-ανδρείκελο Φίλιππο Γ΄ Αρριδαίο, το βρέφος Αλέξανδρο Δ΄ και την Ρωξάνη, με συμμάχους τον σατράπη της Αρμενίας Νεοπτόλεμο και τον Ευμένη, κι από την άλλη όσοι αντιτάσσονταν στις προθέσεις του Περδίκκα για μονοκρατορία : Αντίγονος, Κρατερός, Αντίπατρος, Πτολεμαίος.

Ο Περδίκκας εξεστράτευσε εναντίον του Πτολεμαίου για να υποτάξει την Αίγυπτο και να έχει τα νώτα του καλυμμένα στην επίθεση που θα επιχειρούσε κατόπιν εναντίον της Μακεδονίας, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι αντίπαλοί του. Αρχηγός της δύναμης του Περδίκκα που παρέμεινε στην Μικρά Ασία ορίστηκε ο Ευμένης. Εναντίον του ήλθαν δύο μεγάλα ονόματα, ο Αντίπατρος κι ο Κρατερός, κ’ η θέση του Ευμένη θα ήταν απελπιστική αν ο Αντίπατρος δεν συνέχιζε την πορεία του εναντίον του Περδίκκα που βάδιζε εναντίον του Πτολεμαίου.

Και πάλι όμως η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τον Ευμένη, γιατί ο Κρατερός είχε λαμπρό όνομα ανάμεσα στους Μακεδόνες και γιατί ο Νεοπτόλεμος αυτομόλησε όταν αποκαλύφθηκε προδοσία του κι αφού έχασε μια πρώτη μάχη από τον Ευμένη. Αλλά ο Ευμένης ήταν στρατηγική ιδιοφυΐα και σπουδαίος οργανωτής. Επειδή μειονεκτούσε έναντι των άλλων αρχηγών μη όντας Μακεδόνας, είχε συγκροτήσει ιππικό από εντόπιους. Στην μάχη που έγινε το έταξε απέναντι στον Κρατερό και νίκησε. Ο Κρατερός τραυματίστηκε θανάσιμα κι ο Ευμένης σκότωσε με τα χέρια του το Νεοπτόλεμο που τον πρόδωσε, σε μονομαχία αρχηγών (321).

Εν τω μεταξύ ο στρατηγός Αρριδαίος είχε τελειώσει ύστερα από δύο χρόνια την αρμάμαξα που θα έφερνε τον νεκρό του Αλέξανδρου στην Μακεδονία. Ήταν ένα έργο μεγάλης τέχνης, ναός τροχοφόρος, φέρετρο αντάξιο του μεγάλου νεκρού. Ο Αρριδαίος ξεκίνησε με στρατό, οδοποιούς και τεχνίτες. Αλλά είχε συνεννοηθεί με τον Πτολεμαίο που τον συνάντησε κάπου στην Συρία κι έφερε το σώμα στην Αλεξάνδρεια μεγαλώνοντας έτσι την αίγλη της.

Το τέλος του Περδίκκα

Η εκστρατεία του Περδίκκα κατέληξε σε καταστροφή. Δεν πέτυχε την καταδίκη του Πτολεμαίου από τον στρατό, σε δίκη που τον εισήγαγε σύμφωνα με τα μακεδονικά έθιμα, και κατά την πορεία προς την Αίγυπτο πολλοί αυτομόλησαν στον Πτολεμαίο, ο οποίος αντιστεκόταν σθεναρά. Οι ελέφαντές του καταπατούσαν τους στρατιώτες του Περδίκκα και πολλοί κατασπαράχτηκαν από τους κροκόδειλους κατά την διάβαση του Νείλου. Τέλος ο στρατός στασίασε και ο Περδίκκας δολοφονήθηκε μέσα στη σκηνή του από τον Πίθωνα, τον Σέλευκο και τον Αντιγένη.[14]

Οι δύο στρατοί συμφιλιώθηκαν και σε λίγο έμαθαν τον θάνατο του Κρατερού. Τώρα ο στρατός του Περδίκκα, οι μέχρι την στιγμή εκείνη σύμμαχοι, δίκασε πάλι και αυτή τη φορά καταδίκασε σε θάνατο τον Ευμένη και όλους τους οπαδούς του Περδίκκα. Ύστερα οι νικητές συγκεντρώθηκαν στον Τριπαράδεισο, της Άνω Συρίας για να ξαναμοιράσουν την αυτοκρατορία.

Η διανομή του Τριπαραδείσου (321 π.Χ.)

Οι σπουδαιότερες ρυθμίσεις : 

Ο Αντίπατρος έγινε ο νέος επιμελητής της βασιλείας.
Ο Πτολεμαίος διατήρησε την Αίγυπτο.
Ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος διατήρησε την Συρία.
Ο Φιλόξενος έγινε σατράπης της Κιλικίας.
Ο Αμφίμαχος σατράπης της Μεσοποταμίας.
Ο Σέλευκος σατράπης της Βαβυλωνίας.
Ο Αντιγένης σατράπης της Σουσιανής
Ο Πευκέστας διατήρησε την Περσίδα.
Ο Πείθων διατήρησε την Μηδία.
Ο Οξυάρτης διατήρησε τους Παροπανισάδες.
Οι Ινδοί Πώρος και Ταξίλης διατήρησαν τα βασίλειά τους.
Ο Νικάνωρ έγινε σατράπης της Καππαδοκίας.
Ο (Άσπρος) Κλείτος σατράπης της Λυδίας
Ο Αρριδαίος σατράπης της Φρυγίας του Ελλησπόντου.
Ο Αντίγονος διατήρησε την Λυκία και την Μεγάλη Φρυγία και ορίστηκε αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά των οπαδών του Περδίκκα, πρωτίστως κατά του Ευμένη και του αδελφού του Περδίκκα Αλκέτα.
Ο Κάσσανδρος τέλος τοποθετήθηκε από τον πατέρα του Αντίπατρο χιλίαρχος δίπλα στον Αντίγονο, προφανώς για να τον προσέχει.[15]
Ύστερα ο Αντίπατρος πήρε τους βασιλείς και επέστρεψε στην Μακεδονία.



Ευμένης και Αντίγονος

Έτσι άρχισε η μονομαχία αυτών των δύο έξοχων στρατηγικών μυαλών, του Ευμένη και του Αντίγονου. Στην πρώτη τους σύγκρουση, στα Ορκύνια της Καππαδοκίας (320), ο Ευμένης νικήθηκε γιατί ο Αντίγονος εξαγόρασε έναν αξιωματικό του, αλλά αποζημιώθηκε εν μέρει λεηλατώντας αμέσως μετά την αποσκευή του Αντίγονου και κρεμώντας τον προδότη. Ήταν όμως μόνος, χωρίς κανένα στήριγμα. Κατέφυγε λοιπόν στα Νώρα, ένα άπαρτο μετέωρο στα σύνορα Λυκαονίας και Καππαδοκίας, με λιγότερους από χίλιους άντρες. Ο Αντίγονος τον πολιόρκησε αλλά επειδή άλωση του φρουρίου εξ εφόδου αποκλειόταν, άρχισαν διαπραγματεύσεις και συμφωνήθηκε να υποβληθεί αίτημα στον Επιμελητή, τον Αντίπατρο, για αμνηστία. Άλλωστε ο Αντίγονος δεν έτρεφε εχθρικά αισθήματα προς τον Ευμένη και μολονότι στον Τριπαράδεισο του είχε ανατεθεί να τον εξοντώσει, δεν θα τον πείραζε καθόλου να τον προσεταιριστεί για να τον έχει βοηθό στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.[16] Έφυγε μετά ο Αντίγονος με μεγάλο μέρος της δύναμής του για να τελειώνει με τους υπόλοιπους οπαδούς του Περδίκκα. Διήνυσε δυόμισι χιλιάδες στάδια σε μόλις εφτά μερόνυχτα, τους αιφνιδίασε και τους κατατρόπωσε. Ο αδελφός του Περδίκκα Αλκέτας αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτιστεί.

Το αίτημα για την αμνηστία μετέφερε στην Μακεδονία ο Ιερώνυμος ο Καρδιανός, συμπατριώτης και φίλος του Ευμένη, συγγραφέας (μη σωζόμενης) ιστορίας που πάνω της βασίστηκαν οι μεταγενέστεροι ιστορικοί. Λίγο μετά την άφιξή του, κι ενώ είχε υποβληθεί το αίτημα, ο Αντίπατρος πέθανε, έχοντας ορίσει διάδοχό του στο αξίωμα του Επιμελητή τον Πολυπέρχοντα (319). Ο γιος του Αντίπατρου Κάσσανδρος αμφισβήτησε την τελευταία θέληση του πατέρα του κι έφυγε στην Ασία. Οι συμμαχίες ανατράπηκαν. Ο νέος Επιμελητής Πολυπέρχων κάλεσε την Ολυμπιάδα από την Ήπειρο, όπου είχε αυτοεξοριστεί λόγω του μίσους της προς τον Αντίπατρο, και, αναζητώντας στηρίγματα στην Ασία, στράφηκε προς τον Ευμένη. Έγραψε κ’ η Ολυμπιάδα στον Ευμένη ζητώντας του να την βοηθήσει για χάρη του ανήλικου εγγονού της, του γιου του Αλέξανδρου.Μόλις ο Ιερώνυμος επέστρεψε με την είδηση των μεταβολών στην Μακεδονία, ο Ευμένης εξαπάτησε τους πολιορκητές του και έφυγε από τα Νώρα. Άρχισε έτσι μια νέα περιπλάνηση του Ευμένη με μόνη φροντίδα του προς το παρόν την στρατολόγηση πολεμιστών, γιατί ο Αντίγονος ήταν αλλού απασχολημένος.

Είχε πια φανερώσει τις προθέσεις του. Χτύπησε τους σατράπες της Μικρής Φρυγίας και της Λυδίας Αρριδαίο και Άσπρο Κλείτο, κατακράτησε βασιλικά πλοία που μετέφεραν εξακόσια τάλαντα και δέχτηκε σύμμαχό του τον Κάσσανδρο. Ο Πολυπέρχων κατάλαβε ότι κάτι έπρεπε να κάνει κι έστειλε βασιλικά γράμματα, με τα οποία ο Ευμένης έπαιρνε πάλι την σατραπεία του, οριζόταν αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά του Αντίγονου, έπαιρνε πεντακόσια τάλαντα από τον βασιλικό θησαυρό και το επίλεκτο σώμα των Αργυράσπιδων υπό τας διαταγάς του, που βρισκόταν τώρα στην Κιλικία μεταφέροντας τους θησαυρούς από τα Σούσα στην Μακεδονία, με αρχηγούς τον Αντιγένη και τον Τεύταμο (318).

Ο Ευμένης κινήθηκε προς τις μακρινές σατραπείες της Ανατολής που είχαν μείνει πιστές στους βασιλείς, για να συγκεντρώσει δυνάμεις ώστε ν’ αντιμετωπίσει τον Αντίγονο. Ο Σέλευκος της Βαβυλωνίας αποσκίρτησε από το βασιλικό στρατόπεδο, αλλά οι άλλοι σατράπες ήλθαν. Όμως ήταν δύσκολο στον Ευμένη να τους επιβληθεί γιατί δεν ήταν Μακεδόνας, γιατί ήταν ένας γραμματικός, ένας καταδικασμένος σε θάνατο. Το κατόρθωσε προς το παρόν χάρη στις εγνωσμένες του ικανότητες και στην νομιμοφροσύνη του προς τον βασιλικό οίκο. Πέτυχε μια νίκη εναντίον του Αντίγονου στον Κοπράτη ποταμό και μιαν ακόμη στην Παραιτακηνή, που θα μπορούσαν να είναι αποφασιστικές αν εμπιστευόταν τους συμμάχους του σατράπες. Στην τελική τους σύγκρουση στην Γαβιηνή, μετά από μια αμφίρροπη μάχη, ο Ευμένης προδόθηκε και παραδόθηκε από τους Αργυράσπιδες στον Αντίγονο, που μετά πολυήμερους δισταγμούς κ’ ύστερα από επίμονες απαιτήσεις των στρατηγών του, τον θανάτωσε (317).

Στην Ελλάδα  (Σημερινή)

Για να εξουδετερώσει τον σύμμαχο του Αντίγονου Κάσσανδρο ο Πολυπέρχων εξέδωσε διάταγμα με το οποίο αίρονταν οι συνέπειες του Λαμιακού πολέμου, επαναφέρονταν τα δημοκρατικά πολιτεύματα κι επέστρεφαν οι εξόριστοι (319). Και για να στερεώσει την κυριαρχία του στην Αθήνα παρέδωσε τον πάντοτε πιστό στον Φίλιππο, στον Αλέξανδρο και στον Αντίπατρο Φωκίωνα και άλλους ολιγαρχικούς φιλομακεδόνες στους δημοκρατικούς αντιπάλους τους κι αυτοί τους θανάτωσαν με κώνειο (318). Δεν τον ωφέλησε αυτή η προδοσία τον Πολυπέρχοντα γιατί ο Κάσσανδρος επικράτησε τελικά στην Πελοπόννησο και στην Αθήνα, όπου διόρισε κυβερνήτη τον Δημήτριο τον Φαληρέα.

Στη Μακεδονία ο άβουλος βασιλιάς Φίλιππος Αρριδαίος, παρασυρμένος από την γυναίκα του Ευρυδίκη, θέλησε να προσεγγίσει τον Κάσανδρο. Η Ολυμπιάδα τους θανάτωσε καθώς και όποιον ήταν συγγενής ή φίλος του Αντίπατρου και του Κάσανδρου (317). Αλλ’ αυτός, αφού απέφυγε τον Πολυπέρχοντα που βρισκόταν στην Θεσσαλία, έφτασε στην Μακεδονία και πολιόρκησε την Ολυμπιάδα στην Πύδνα.

Υποσχέθηκε ότι δεν θα πειράξει ούτε αυτήν ούτε τον σωματοφύλακα Αριστόνοα τον Πελλαίο που κρατούσε για λογαριασμό της την Αμφίπολη. Η πείνα ανάγκασε την Ολυμπιάδα να παραδοθεί και διέταξε εγγράφως τον στρατηγό της να κάνει το ίδιο. Ο Αριστόνουςδολοφονήθηκε αμέσως κ’ ύστερα ο Κάσανδρος εισήγαγε την Ολυμπιάδα σε δίκη. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά οι στρατιώτες δεν άντεξαν να την σκοτώσουν.[17] Την ποινή εκτέλεσαν οι συγγενείς όσων είχε θανατώσει η Ολυμπιάδα. Τέλος ο Κάσανδρος πήρε γυναίκα του την ετεροθαλή αδελφή του Αλέξανδρου Θεσσαλονίκη. Η επικράτησή του στην Ευρώπη ήταν σχεδόν πλήρης. Περιόρισε την Ρωξάνη και τον Αλέξανδρο στην Αμφίπολη ενώ ο Πολυπέρχων κατέφυγε στην Αιτωλία (316).

Αντίγονος ο Μονόφθαλμος

Ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος ή Κύκλωψ, ήταν άντρας με μεγάλες ικανότητες, μεγάλες φιλοδοξίες και σπινθηροβόλο πνεύμα. Τώρα που έλειψε ο Ευμένης και ο βασιλικός οίκος ήταν μόνο μια σκιά, προχώρησε στην πραγματοποίηση των σχεδίων του.

Πρώτα εξόντωσε τον Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας, άνδρα κι αυτόν ικανό και φιλόδοξο. Ύστερα καθαίρεσε τον Πευκέστα, τον σατράπη της Περσίδος που η λιποταξία του έδωσε στον Αντίγονο την νίκη επί του Ευμένη. Και τέλος έβαλε στόχο του τον Σέλευκο, τον σατράπη της Βαβυλωνίας, που πρόλαβε όμως και κατέφυγε στον Πτολεμαίο ο οποίος είχε ήδη αρχίσει ν’ ανησυχεί, καθώς κ’ οι άλλοι, με τις κινήσεις του Αντίγονου. Πτολεμαίος, Λυσίμαχος και Κάσσανδρος έστειλαν πρέσβεις και ζήτησαν αποκατάσταση των πραγμάτων. Ο Αντίγονος τους απέπεμψε κι άρχισε να ετοιμάζεται (316-315).

Ναυπήγησε τεράστιο στόλο, αφαίρεσε την Ιόππη και την Γάζα από τον Πτολεμαίο και προσεταιρίστηκε τους μισούς από τους βασιλείς της Κύπρου καθώς και τον μέχρι χθες εχθρό του Πολυπέρχοντα. Τέλος κήρυξε ελεύθερες κι αυτόνομες τις Ελληνίδες πόλεις. Ο Πτολεμαίος τον μιμήθηκε αλλά ο σύμμαχός του Κάσσανδρος αδιαφορώντας για τα κηρύγματα καταλάμβανε τις πόλεις της Πελοποννήσου και προσείλκυσε τον γιο του Πολυπέρχοντα Αλέξανδρο που βρέθηκε έτσι σε αντίπαλο στρατόπεδο από του πατέρα του.

Η ανάφλεξη ήταν γενική. Οι Αιτωλοί κ’ οι Ακαρνάνες αλληλοσφάζονταν, ο Αλέξανδρος του Πολυπέρχοντα δολοφονήθηκε κι ο Κάσσανδρος κατανίκησε τους Ιλλυριούς. Στην θάλασσα τ’ αποτελέσματα ήταν αμφίρροπα, αλλά ο Αντίγονος πήρε την Τύρο μετά δεκαπεντάμηνη πολιορκία (314). Γύρισε μετά ο Αντίγονος για ν’ αντιμετωπίσει τον Κάσανδρο κι άφησε στην Συρία τον γιο του Δημήτριο.

Το καλοκαίρι του 312 π.Χ. ο Πτολεμαίος εξεστράτευσε στη Συρία. Συναντήθηκε με τον Δημήτριο κοντά στην Γάζα και πέτυχε νίκη αποφασιστική γιατί ο Δημήτριος πολέμησε με απερίσκεπτη ορμητικότητα. Γενναιόψυχα φερόμενος ο Πτολεμαίος έστειλε τους επιφανέστερους από τους αιχμαλώτους και την λεία πολέμου στον Δημήτριο που ορκίστηκε ν’ ανταποδώσει. Ο Πτολεμαίος ανακατέλαβε όσες πόλεις και οχυρά είχε χάσει κι επέστρεψε στην Αίγυπτο αφήνοντας στην Συρία τον στρατηγό του Κύλλη για να τελειώνει με τον Δημήτριο. Αλλά η ήττα είχε συνετίσει τον τελευταίο, του έμαθε να χρησιμοποιεί και τεχνάσματα μαζί με την γενναιότητα, και μπόρεσε να αιφνιδιάσει τον Κύλλη, τον οποίο αιχμαλώτισε με επτά χιλιάδες άντρες και άφθονα λάφυρα. Ανταποδίδοντας την γενναιοφροσύνη του Πτολεμαίου έστειλε στην Αίγυπτο τον αντίπαλο στρατηγό και τους αξιωματικούς του φορτωμένους δώρα.

Εν τω μεταξύ ο Σέλευκος επωφελούμενος από την απουσία του Αντίγονου και την ήττα του Δημήτριου στην Γάζα, ξεκίνησε ν’ ανακαταλάβει την σατραπεία του της Βαβυλωνίας με μια μικρή δύναμη που του παραχώρησε ο Πτολεμαίος. Οι κάτοικοι ήταν με το μέρος του γιατί είχε κυβερνήσει ήπια επί τέσσερα χρόνια. Νίκησε τον στρατηγό του Αντίγονου και σε λίγο ήταν κύριος όχι μόνο της Βαβυλωνίας αλλά και της Μηδίας και της Σουσιανής.

Η τρίτη διανομή (311 π.Χ.)

Στο τέλος του τέταρτου χρόνου του πολέμου του Αντίγονου με τον εναντίον συνασπισμό, οι αντίπαλοι συνήψαν συνθήκη ειρήνης για να νομιμοποιήσουν μάλλον όσα απέκτησαν και ν’ ανασυνταχθούν κι όχι γιατί την ήθελαν μόνιμη. Στρατηγός της Ευρώπης ο Κάσσανδρος, μέχρι να ενηλικιωθεί ο Αλέξανδρος της Ρωξάνης. Της Θράκης ο Λυσίμαχος. Της Αιγύπτου και των Λιβυκών και Αραβικών πόλεων στα σύνορά της ο Πτολεμαίος. Της Ασίας όλης ο Αντίγονος. Στις ελληνικές πόλεις αυτονομία.
Ο μόνος κερδισμένος αυτού του τετραετούς πολέμου, ο Σέλευκος, δεν αναφερόταν καν σ’ αυτή την συνθήκη. Κυριαρχούσε όμως σε μιαν απέραντη επικράτεια από την Βαβυλωνία ώς την Ινδική.



Το τέλος της γενιάς του Αλέξανδρου

Ο Κάσσανδρος δεν σκόπευε να μείνει στρατηγός της Ευρώπης και να παραδώσει μάλιστα την εξουσία σε απόγονο της μισητής του Ολυμπιάδας. Σκότωσε την Ρωξάνη και τον νεαρό Αλέξανδρο, εξαφανίζοντας έτσι τον νόμιμο διεκδικητή της εξουσίας (311). Επωφελούμενος από το έγκλημα αυτό ο Πολυπέρχων, που διατηρούσε κάποιες δυνάμεις ακόμη, ανακήρυξε νόμιμο διάδοχο του Μακεδονικού θρόνου τον Ηρακλή, νόθο γιο του Αλέξανδρου από την Περσίδα Βαρσίνη. Ξεκίνησε να τον εγκαταστήσει στην Μακεδονία αλλά ο Κάσσανδρος τον προσεταιρίστηκε κι ο Πολυπέρχων δολοφόνησε τον προστατευόμενό του. Έτσι ξεκληρίστηκε η γενιά του Αλέξανδρου (309). Ο Αντίγονος απ’ την πλευρά του δολοφόνησε την αμφιθαλή αδελφή του Αλέξανδρου Κλεοπάτρα, γιατί ήταν έτοιμη να πλεύσει στον Πτολεμαίο και θα ήταν ένα επικίνδυνο όπλο στο πλευρό του.



Μετά την συνθήκη ειρήνης

Η συνθήκη του 311 έμεινε στα χαρτιά. Η κατάσταση ήταν τελείως ρευστή, οι πολεμικές επιχειρήσεις συνεχίζονταν μεταξύ μεμονωμένων αντιπάλων αλλά γενική σύρραξη δεν επήλθε.

Την άνοιξη του 307 ο Δημήτριος έφτασε στην Αθήνα που την κυβερνούσε, διορισμένος από τον Κάσσανδρο, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς. Αυτός ο ηδονοθήρας διανοούμενος κυβερνούσε καλά, αλλά δεν σκόπευε να πολεμήσει. Πολύ λιγότερο οι Αθηναίοι που ήθελαν ν’ απαλλαγούν από την μακεδονική φρουρά του Κάσσανδρου στην Μουνιχία. Ο Φαληρεύς παρέδωσε την πόλη κι έφυγε σώος στην Θήβα και μετά στην Αίγυπτο, ενώ ο Δημήτριος άφησε μία δύναμη να πολιορκεί την φρουρά κι ο ίδιος κατέλαβε και λεηλάτησε τα Μέγαρα. Γύρισε στην Αθήνα, κατέλαβε την Μουνιχία, αποκατέστησε το δημοκρατικό πολίτευμα, έδωσε άφθονες υποσχέσεις (που τηρήθηκαν) και δέχτηκε αποθεωτικές (κυριολεκτικά) τιμές από τους Αθηναίους.

Ύστερα ο Δημήτριος έπλευσε στην Κύπρο για να την αποσπάσει από τον Πτολεμαίο. Αποβιβάστηκε στην Καρπασία, νίκησε τον αδελφό τού Πτολεμαίου Μενέλαο και τον πολιόρκησε στην Σαλαμίνα. Σ’ αυτήν την πολιορκία ήταν που ο Δημήτριος, με τις τεράστιες μηχανές που χρησιμοποιούσε, άρχισε ν’ αποκτά το όνομα του Πολιορκητή.
Ο Πτολεμαίος κατέφτασε με μεγάλες δυνάμεις για να ενισχύσει τον αδελφό του και ν’ απαλλαγεί επί τέλους από τον Δημήτριο. Στη ναυμαχία που έγινε στην Σαλαμίνα της Κύπρου ο Δημήτριος πέτυχε νίκη λαμπρή. Ο Πτολεμαίος αναγκάστηκε να γυρίσει στην Αίγυπτο, ο Μενέλαος παραδόθηκε κ’ η Κύπρος περιήλθε στον Αντίγονο 307 π.Χ.. Ο Αντίγονος και ο Δημήτριος ανακηρύχθηκαν βασιλείς[18] και σε ανάμνηση αυτής της νίκης τους εξέδωσαν το τετράδραχμο που στην πίσω όψη απεικονίζεται ο Δίας με την επιγραφή «Βασιλέως Αντιγόνου.»[19]




Οι Βασιλείς

Μόλις έγινε γνωστή η νίκη στην Σαλαμίνα ο Αντίγονος ανευφημήθηκε βασιλιάς και δέχτηκε το διάδημα. Την άλλη μέρα έγραψε «στον βασιλιά Δημήτριο» στέλνοντας και σ’ αυτόν το διάδημα. Αμέσως μετά οι Πτολεμαίος, Λυσίμαχος, Κάσσανδρος και Σέλευκοςαναγορεύτηκαν κι αυτοί βασιλείς.

Έτσι επικυρώθηκε και τυπικά η διάλυση της αυτοκρατορίας του Αλέξανδρου. Οι Διάδοχοι, αφού κράτησαν για λίγα χρόνια τα προσχήματα της νομιμότητας, μοίρασαν τελικά το κράτος μεταξύ τους, έχοντας εξοντώσει εν τω μεταξύ τους νομίμους κληρονόμους. Ό,τι είχε αγωνιστεί ν’ αποτρέψει ο Ευμένης, αγωνιζόμενος για την ενότητα του κράτους και τα δικαιώματα του βασιλικού οίκου, πραγματοποιήθηκε τώρα.[20]

Το 306 ο Αντίγονος εξεστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου, ενώ ο Δημήτριος παρέπλεε με τον στόλο. Αλλά ο Νείλος προστάτευε τον Πτολεμαίο, τα νερά του ανέβηκαν, ο Πτολεμαίος πρόλαβε κι ετοιμάστηκε και ο Αντίγονος, ενθυμούμενος και το τέλος του Περδίκκα, προτίμησε να αποσυρθεί.

Στην Αντιγονία της Συρίας, στις όχθες του Ορόντη βρισκόταν η νέα πρωτεύουσα που έκτισε ο Αντίγονος. Εκεί ο Δημήτριος ξέχασε προς το παρόν τον πολεμιστή και παραδόθηκε στα όργια. Αλλά τον άλλο χρόνο τον βρίσκουμε στην περίφημη πολιορκία της Ρόδου.

Η πολιορκία της Ρόδου (305-304)
Λόγω της θέσης της και του συσχετισμού των ναυτικών δυνάμεων, η Ρόδος ήταν λογικό να πρόσκειται στον Πτολεμαίο. Ευημερούσε εξαιρετικά και φρόντιζε να μη δίνει αφορμές στους λοιπούς Διαδόχους, και ειδικά στον Αντίγονο. Αλλ’ αυτός είχε αποφασίσει να την καταλάβει, επικαλέστηκε διάφορες προφάσεις κι έστειλε τον Δημήτριο εναντίον της. Οι Ρόδιοι προσπάθησαν να εξευμενίσουν πατέρα και γιο αλλά μάταια. Ζήτησαν τότε βοήθεια από τους άλλους βασιλείς οπότε αυτόματα αναβίωσε ο εναντίον του Αντίγονου συνασπισμός.

Ο αγώνας θα ήταν για επιβίωση ή καταστροφή κ’ οι Ρόδιοι πήραν πρωτοφανή μέτρα. Οι ξένοι υποχρεώθηκαν να φύγουν εκτός απ’ αυτούς που δήλωσαν ότι θα πολεμούσαν. Όσοι δούλοι πολεμούσαν γενναία, θα εξαγοράζονταν από την πολιτεία, θα απελευθερώνονταν και θα πολιτογραφούνταν. Οι οικογένειες των νεκρών του πολέμου θα τρέφονταν από το κοινό ταμείο κ’ οι κόρες τους θα προικίζονταν από το κράτος. Όλοι συνεισέφεραν για την άμυνα.

Ο Δημήτριος αποβιβάστηκε και άρχισε την πολιορκία. Χτυπούσε τα τείχη με τις πολιορκητικές του μηχανές αλλά οι Ρόδιοι είχαν κι αυτοί μηχανές κι απαντούσαν. Επί πλέον, ήταν καλύτεροι ναυτικοί και έκαναν αρκετές ζημιές στον Δημήτριο βγαίνοντας από το λιμάνι με τα πλοία τους. Ο Δημήτριος κατασκεύασε ένα τερατώδες μηχάνημα, την Ελέπολη, και μ’ αυτήν προσπάθησε να καταστρέψει τα τείχη. Οι Ρόδιοι όμως αγωνίζονταν απεγνωσμένα, και με πλήθος επινοήσεων κατόρθωναν ν’ αποκρούουν τις επιθέσεις.

Τέλος ήρθαν άφθονα εφόδια από τον Πτολεμαίο αλλά κι από τους άλλους βασιλείς και πολλοί ουδέτεροι μεσολάβησαν για συμβιβαστική λύση, την οποία τελικά αποδέχτηκε ο Αντίγονος. Ο κυριότερος όρος ήταν : η Ρόδος να είναι σύμμαχος του Αντίγονου εκτός αν αυτός εκστρατεύσει κατά του Πτολεμαίου. Ο Δημήτριος αποσύρθηκε δωρίζοντας την Ελέπολη στους Ροδίους.

Τα μέχρι την Ιψό
Ο Δημήτριος ήρθε στην Ελλάδα κι απέκρουσε τον Κάσσανδρο που είχε αρχίσει να παίρνει πίσω τις πόλεις που του είχε αφαιρέσει ο Δημήτριος. Ύστερα ο τελευταίος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου αυτός και οι Αθηναίοι συναγωνίζονταν ποιος να επιδείξει την πιο ελεεινή συμπεριφορά. Την άνοιξη του 303 ο Δημήτριος συνήλθε κάπως, πέρασε στην Πελοπόννησο κι άρχισε ν’ αφαιρεί πόλεις από τον Κάσανδρο, ενώ στον Ισθμό ανακηρύχτηκε ηγεμόνας των Ελλήνων, μιμούμενος τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα όπου εξώκειλε στην πιο αισχρή ασωτία κ’ οι Αθηναίοι στην πιο αηδιαστική κολακεία.[21]

Η πολιορκία της Ρόδου, οι επιχειρήσεις του Δημήτριου στην Ελλάδα κ’ η εν γένει στάση του Αντίγονου έδωσαν στους λοιπούς βασιλείς να καταλάβουν ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Κινήθηκαν πρώτοι αυτοί. Ο Λυσίμαχος της Θράκης πέρασε στην Ασία κι άρχισε να κυριεύει φρούρια και λιμάνια του Αντίγονου και να εξαγοράζει στρατηγούς του. Ο Σέλευκος ερχόταν από τα βάθη της Ασίας με μεγάλη στρατιά. Κι ο Πτολεμαίος μπήκε πάλι στην Συρία κι άρχισε να καταλαμβάνει τα οχυρά. Ο Αντίγονος έσπευσε ν’ ανακαλέσει τον Δημήτριο που υπέγραψε μια συνθήκη με τον Κάσανδρο, την οποία συνθήκη βέβαια κανείς τους δεν είχε σκοπό να τηρήσει.

Ιψός
Στην Ιψό της Φρυγίας συναντήθηκαν οι αντίπαλοι στρατοί το καλοκαίρι του 301. Ο Αντίγονος είχε εβδομήντα χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες ιππείς και οι συνασπισμένοι βασιλείς εξήντα τέσσερις χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες πεντακόσιους ιππείς. Αλλά ο Σέλευκος είχε τετρακόσιους ελέφαντες ενώ ο Αντίγονος μόνο εβδομήντα πέντε.[22] Θέλησε να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του μ’ ένα χτύπημα –ενώ έπρεπε να τους πολεμήσει ένα προς ένα– κι έτσι τώρα είχε ενωμένες τις δυνάμεις τους εναντίον του. Εκτός αυτού το ηθικό του ήταν πεσμένο τώρα, ενώ παλιά όταν πλησίαζε η μάχη γινόταν ενεργητικός και πνευματώδης, κ’ η κατήφεια διακρινόταν έντονη στο πρόσωπό του. Συγκέντρωσε τον στρατό κι ανακήρυξε τον Δημήτριο διάδοχό του, πράξη περιττή κι επιζήμια για το ηθικό του στρατού, κι άρχισε τις συσκέψεις για το σχέδιο της μάχης, πρωτοφανές για τον Αντίγονο που πάντα αποφάσιζε μόνος του και διέταζε.

Ο Δημήτριος διοικούσε την κύρια δύναμη του ιππικού του Αντίγονου και είχε απέναντί του τον γιο του Σέλευκου Αντίοχο. Όταν άρχισε η μάχη, ο Δημήτριος επιτέθηκε με μεγάλη ορμή –ιδιαιτέρως διακρίθηκε ο νεαρός Πύρρος, ο εκθρονισμένος βασιλιάς της Ηπείρου που πολεμούσε στο πλευρό του– κι ο Αντίοχος υποχώρησε αμέσως. Ο Δημήτριος ρίχτηκε σε καταδίωξή του θέλοντας να τον εξουδετερώσει τελείως. Αλλά οι ιππείς του Αντίοχου ήταν λίγοι κι αντί ν’ ακολουθούν τον αρχηγό τους έφευγαν στα πλάγια. Όταν μετά από ώρα ο Δημήτριος κατάλαβε ότι δεν κυνηγά κανένα κι ότι παρασύρθηκε από τον ελιγμό του αντιπάλου, έκανε μεταβολή και θέλησε να γυρίσει κοντά στον πατέρα του. Προσέκρουσε όμως στον συμπαγή όγκο των ελεφάντων.

Ο Σέλευκος με τα τετρακόσια θηρία του εξουδετέρωσε τους ελέφαντες του Αντίγονου, απέκλεισε την επιστροφή του Δημήτριου και ακινητοποίησε το υπόλοιπο ιππικό του αντιπάλου. Με το ακέραιο σχεδόν ιππικό του περικύκλωσε την φάλαγγα του Αντίγονου κι έκανε εκφοβιστικές επελάσεις, στέλνοντας έτσι μήνυμα που το έκανε σαφέστατο το ομαλόν του εδάφους κ’ η υπεροπλία του σε ιππείς και ελέφαντες : σας προτιμώ ζωντανούς. Οι πεζοί του Αντίγονου κατάλαβαν κι εγκατέλειψαν την μάχη. Πολλοί αυτομόλησαν κ’ οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή. Ύστερα όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις του Σέλευκου ρίχτηκαν πάνω στον Αντίγονο που πολεμούσε απελπισμένα περιμένοντας τον Δημήτριο να τον σώσει. Αλλά είχε μαζί του μόνο ολιγάριθμο ιππικό. Δεν άντεξε κι έπεσε νεκρός στα ογδόντα ένα του χρόνια.

Μετά την Ιψό
Μετά την μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) το κράτος του Αντιγόνου του Μονόφθαλμου διαμελίστηκε μεταξύ Λυσιμάχου, Σελεύκου και Πτολεμαίου. Ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα το 294, ο γιος του ηττημένου ηγεμόνα Δημήτριος ο Πολιορκητής κατέλαβε το θρόνο της Μακεδονίας. Στον χάρτη σημειώνονται τα εδάφη των τεσσάρων βασιλείων, του Κασσάνδρου στη Μακεδονία, του Λυσιμάχου στη Θράκη και τη Μικρά Ασία, του Σελεύκου στις ασιατικές περιοχές των αλεξανδρινών κτήσεων και του Πτολεμαίου στην Αίγυπτο.[23]
Οι νικητές έθαψαν το σώμα του Αντίγονου με τιμές βασιλικές και μοιράστηκαν το κράτος του. Οι δύο βασιλείς που πολέμησαν, οΣέλευκος κι ο Λυσίμαχος, τα πήραν σχεδόν όλα. Λόγω της θέσης του κράτους του ο Κάσσανδρος δεν πήρε τίποτα, αλλά δόθηκε ηΚιλικία στον αδελφό του Πλείσταρχο που πολέμησε στη μάχη. Ούτε ο Πτολεμαίος πήρε τίποτα γιατί δεν είχε καμιά συμμετοχή στη μάχη. Ο Δημήτριος διασώθηκε με τέσσερις χιλιάδες ιππείς και πέντε χιλιάδες πεζούς. Από την Έφεσο μπήκε σε πλοία και ξεκίνησε για τον Πειραιά, την Αθήνα. Αλλά οι Αθηναίοι ξέχασαν τις κολακείες τους και του ζήτησαν να μη πλησιάσει στην πόλη. Του έδωσαν όμως τα πλοία του που βρίσκονταν στον Πειραιά κι ενώ οι φρουρές του διώχνονταν κ’ οι πόλεις προσχωρούσαν στονΚάσσανδρο ή στον Πτολεμαίο, άφησε στην Ελλάδα τον Πύρρο για να περισώσει ό,τι μπορούσε κι ο ίδιος πήγε στην Θρακική Χερσόνησο κι άρχισε τον ανταρτοπόλεμο εναντίον του Λυσίμαχου.

Τα πλοία του Δημήτριου του έδιναν υπολογίσιμη δύναμη. Ο Λυσίμαχος στερούνταν ναυτικού και το αναζήτησε στον Πτολεμαίο. Συμμάχησε μαζί του κι έφερε δυο κόρες του Πτολεμαίου στην Θράκη, την μία για τον ίδιο και την άλλη για τον γιο του.

Αλλά ούτε ο Σέλευκος είχε ναυτικό. Και είδε ξαφνικά ότι βρέθηκε μεταξύ δύο συμμάχων αδύναμος κατά θάλασσαν. Έψαξε λοιπόν κι αυτός για σύμμαχο με ναυτικό και τον βρήκε στο πρόσωπο του Δημήτριου. Ζήτησε την κόρη του Στρατονίκη για γυναίκα του. Ο Δημήτριος δέχτηκε πρόθυμα κι έπλευσε με την κόρη του προς τον Σέλευκο. Καθ’ οδόν επέδραμε στην Κιλικία του Πλείσταρχου που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει.

Έτσι ο Δημήτριος βρέθηκε βασιλιάς ενός διασκορπισμένου βασιλείου που περιλάμβανε την Κιλικία, την Φοινίκη, την Κύπρο κι όσα φρούρια του έμεναν στην Ελλάδα. Αλλά όλα του τα εδάφη τα επιβουλεύονταν ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος, ακόμη κι ο γαμπρός του ο Σέλευκος. Ο Δημήτριος ήθελε να έχει δική του την Αθήνα αλλά αυτή την κρατούσε ο Λάχαρης, άνθρωπος του Κάσανδρου. Διέτρεξε τότε την Πελοπόννησο, τραυματίστηκε, ανακατέλαβε μερικές πόλεις, ήρθε στην Αθήνα με ενισχυμένο στόλο –τριακόσια πλοία– και την απέκλεισε απειλώντας την με λιμοκτονία. Ο Λάχαρης έφυγε τελικά κι ο Δημήτριος μπήκε πάλι στην Αθήνα. Δεν τιμώρησε τους Αθηναίους που του είχαν ζητήσει να μη πλησιάσει την πόλη τους μετά την Ιψό, αντίθετα μάλιστα τους εφοδίασε με τρόφιμα. Αλλά για να μη ξαναγίνουν τα ίδια εγκατέστησε φρουρές σε τρία σημεία (296).
Αυτά στην Ελλάδα. Ο Λυσίμαχος εν τω μεταξύ στην Ασία κυρίευε τις πόλεις του Δημήτριου και ο Πτολεμαίος πήρε πάλι όλη την Κύπρο.

Μακεδονία

Το 297 πέθανε ο Κάσσανδρος και πολύ σύντομα πέθανε και ο μεγαλύτερός του γιος που τον είχε διαδεχτεί. Οι άλλοι δύο γιοι του φιλονίκησαν για την εξουσία κι ο μεγαλύτερος σκότωσε την μητέρα τους Θεσσαλονίκη, την αδελφή του Αλέξανδρου, επειδή είχε ενεργήσει να μοιραστεί το βασίλειο και δεν το πήρε όλο αυτός. Έφυγε μετά ο μητροκτόνος στον πεθερό του Λυσίμαχο κι επειδή απειλούσε να επανέλθει, ο άλλος γιος, ο Αλέξανδρος, κάλεσε σε βοήθεια τον Πύρρο –που είχε εν τω μεταξύ ανακτήσει το βασίλειό του– και τον Δημήτριο.

Ο Πύρρος έσπευσε πρώτος και έναντι της μελλοντικής βοήθειας προσάρτησε ένα μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας στο κράτος του. Όταν ο Δημήτριος έφτασε στο Δίον ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Αλέξανδρου, ο τελευταίος υπαναχώρησε και του ζήτησε να φύγει, σχεδιάζοντας να τον δολοφονήσει. Ο Δημήτριος το έμαθε και πρόλαβε αυτός να σκοτώσει τον Αλέξανδρο. Την άλλη μέρα, κι ενώ το στρατόπεδο του Αλέξανδρου περίμενε επίθεση του Δημήτριου, αυτός ζήτησε να του επιτρέψουν να δώσει εξηγήσεις. Μα μόλις άρχισε να μιλά οι Μακεδόνες τον ζητωκραύγασαν βασιλιά.

Ο Δημήτριος βασιλιάς της Μακεδονίας
Έτσι, αναπάντεχα σχεδόν, το 294, ο Δημήτριος βρέθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας. Αλλά ενώ κέρδιζε στην Ευρώπη, έχανε λίγο-λίγο τα εδάφη του στην Ασία από τον Λυσίμαχο και τον Πτολεμαίο. Επειδή δεν είχε δυνάμεις για μακρινές εκστρατείες, αρκέστηκε σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και κατά των ευρωπαϊκών εδαφών του Λυσίμαχου. Είχε τώρα κι ένα ακόμη αντίπαλο, τον παλιό του συμπολεμιστή της Ιψού, τον βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο, ο οποίος άρχισε να έχει ενεργό ανάμιξη στα ελληνικά πράγματα.
Στην βασιλεία του αυτή ο Δημήτριος επέδειξε πρωτοφανή έλλειψη σοβαρότητας. Η συμπεριφορά του προς του υπηκόους του, τους συμμάχους, τους πρέσβεις ήταν αχαρακτήριστη. Ο γιος του Αντίγονος (ο επονομασθείς Γονατάς), τελείως αντίθετος χαρακτήρας από τον πατέρα του, προσπαθούσε να τον συγκρατήσει αλλά μάταια.

Συγκρότησε ένα τεράστιο στρατό από ενενήντα χιλιάδες πεζούς και δώδεκα χιλιάδες ιππείς, αμφιβόλου όμως αξίας και επισφαλούς πίστεως καθώς κι ένα επίσης τεράστιο στόλο. ΟιΣέλευκος, Λυσίμαχος και Πτολεμαίος, νιώθοντας ότι απειλούνται ανέθεσαν στον Πύρρο να τον χτυπήσει από τα δυτικά ενώ ο Λυσίμαχος εισέβαλε από την Θράκη. Ο Δημήτριος ξεκίνησε ν’ αντιμετωπίσει τον Λυσίμαχο αλλά έμαθε ότι ο Πύρρος κατέλαβε την Βέροια. Γύρισε πίσω εσπευσμένα αλλά όταν πλησίασε στον Πύρρο υπέστη τις συνέπειες της συμπεριφοράς του. Οι Μακεδόνες, απαυδησμένοι από τις αλαζονεία και την επιπολαιότητά του, άρχισαν να τον εγκαταλείπουν και σε λίγο ξέσπασε η ανταρσία. Τότε ο Δημήτριος έβγαλε τα λαμπρά του βασιλικά φορέματα, φόρεσε μια ταπεινή χλαμύδα και δραπέτευσε απαρατήρητος (287).

Πύρρος
Ο βασιλιάς των Μολοσσών Πύρρος καταγόταν από τον γιο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο που ήρθε και βασίλεψε στην Ήπειρο. Ήταν γιος του βασιλιά Αιακίδη κι όταν αυτός εκθρονίστηκε ο Πύρρος κατέφυγε, νήπιο τότε, στον βασιλιά των Ιλλυριών Γλαυκία που τον κράτησε μακριά από την επιβουλή του Κάσσανδρου. Όταν ο Πύρρος έγινε δώδεκα χρόνων ο Γλαυκίας τον εγκατέστησε στον θρόνο της Ηπείρου αλλά στα δεκαεφτά του εκθρονίστηκε κι αυτός και κατέφυγε στον Δημήτριο που είχε παντρευτεί την αδελφή τουΔηιδάμεια.[24] Είδαμε ότι πολέμησε στην Ιψό και μετά πήγε όμηρος του Δημήτριου στον Πτολεμαίο. Στην Αίγυπτο συνδέθηκε με την βασιλική οικογένεια και πήρε γυναίκα του την κόρη της βασίλισσας Βερενίκης από πρώτο γάμο. Πήρε επίσης προίκα στρατό και χρήματα κι έτσι μπόρεσε να επανέλθει στον θρόνο του.[25]

Μετά την φυγή του Δημήτριου και προκειμένου να συγκρουσθεί με τον επερχόμενο Λυσίμαχο, αρκέστηκε σε όσα είχε πάρει και δεν επέμεινε στον θρόνο της Μακεδονίας.

Το τέλος του Δημήτριου
Η γυναίκα του Δημήτριου, Φίλα, (μία από τις πολλές και ταυτόχρονες γυναίκες δηλαδή, η πιο επίσημη πάντως, κόρη του Αντίπατρου), το άκρον αντίθετο του άντρα της, το υπόδειγμα της αρετής και η προσωποποίηση της σύνεσης, αυτοκτόνησε όταν έμαθε την εκθρόνιση του Δημήτριου. Αυτός κατέβηκε προς την Αθήνα συγκεντρώνοντας όσες φρουρές του έμεναν πιστές. Οι Αθηναίοι δεν τον δέχτηκαν κι ο Δημήτριος άφησε τον γιο του Αντίγονο με λίγο στρατό στην Ελλάδα κι ο ίδιος με ένδεκα περίπου χιλιάδες πέρασε στην Ασία. Μόλις αποβιβάστηκε στην Μίλητο φρόντισε να παντρευτεί μιαν ανεψιά της Φίλας, κόρη της αδελφής της και του Πτολεμαίου.

Στην αρχή είχε μερικές επιτυχίες κατά του Λυσίμαχου αλλά ύστερα άρχισε να περιπλανάται κυνηγημένος, χωρίς εφόδια και χωρίς προοπτική. Αναγκάστηκε να καταφύγει στον Σέλευκο. Αυτός τον δέχτηκε καλά στην αρχή αλλά ύστερα, σκεφθείς ωριμότερον, τον έστειλε σε μιαν άνετη εξορία.

Ο Δημήτριος κατάλαβε ότι όλα τελείωσαν. Έγραψε στον Αντίγονο και στους φρουράρχους του στην Ελλάδα να κρατήσουν τις πόλεις, να αγνοήσουν οποιαδήποτε νεώτερη διαταγή του και νεκρό να τον θεωρήσουν.[26] Ύστερα παραδόθηκε πάλι στην κραιπάλη και το 283, ύστερα από τρία χρόνια αιχμαλωσίας, αρρώστησε και πέθανε στα πενήντα τέσσερά του.[27][28]

Λυσίμαχος
Οικτρότερο ήταν το τέλος του Λυσίμαχου. Σκότωσε τον γιο και διάδοχό του Αγαθοκλή, ένα λαμπρό νέο, παρασυρμένος, στα ογδόντα του, από τις διαβολές της γυναίκας του, Αρσινόης, και του αδελφού της Πτολεμαίου του Κεραυνού. Αυτόν τον τελευταίο («Κεραυνός» λόγω του κακού χαρακτήρα του), που ήταν και πρωτότοκος, τον είχε εξορίσει από την Αίγυπτο ο ίδιος ο πατέρας του, ο Πτολεμαίος ο Λάγου, για τον απαίσιο χαρακτήρα του. Ο Αγαθοκλής ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον στρατό και πολλοί που αποδοκίμασαν το έγκλημα θανατώθηκαν κι αυτοί. Όσοι πρόλαβαν κατέφυγαν στον Σέλευκο, η γυναίκα του Αγαθοκλή με τα παιδιά της, ο άλλος γιος του Λυσίμαχου κι ο θησαυροφύλακας Φιλέταιρος με εννιά χιλιάδες τάλαντα που βρίσκονταν στην Πέργαμο.[29]

Ήταν φανερό ότι το βασίλειο του Λυσίμαχου κατέρρεε. Ο Σέλευκος άρχισε να προελαύνει παίρνοντας τις πόλεις χωρίς αγώνα. Στο Κόρου Πεδίο νίκησε τον Λυσίμαχο που έπεσε στη μάχη (281).

Σέλευκος
Ο Σέλευκος πλησίασε όσο κανείς άλλος στην πραγματοποίηση του οράματος της μονοκρατορίας. Ήταν ο μόνος εν ζωή στρατηγός του Αλέξανδρου (ο Πτολεμαίος Α΄ ο Λάγου είχε πεθάνει το 283), ο μόνος επιζών των Διαδόχων, αυτός που εξουδετέρωσε τον Περδίκκα, τον Αντίγονο, τον Δημήτριο, τον Λυσίμαχο. Ήταν κύριος όλης της Ασίας και της Θράκης, του μεγάλου μέρους της Μακεδονίας που είχε καταλάβει ο Λυσίμαχος και θα έπαιρνε βέβαια όλη την Ελλάδα, όπου οι αυτόνομες πόλεις και ο αδύναμος Αντίγονος δεν θα μπορούσαν να του αντισταθούν.[30] Μετά σειρά είχε ο μόνος βασιλιάς που υπήρχε ακόμη, ο Πτολεμαίος Β΄.

Αλλά ο Σέλευκος είχε κάνει το σφάλμα να δεχτεί τον Πτολεμαίο τον Κεραυνό, που κατέφυγε κι αυτός στην αυλή του όταν ο Λυσίμαχος ανακάλυψε την σκευωρία που οδήγησε στη θανάτωση του γιου του. Υπολόγιζε ο Σέλευκος ότι ο Πτολεμαίος θα του χρησίμευε σαν αντιπολίτευση τόσο στην Θράκη όσο και στην Αίγυπτο. Τώρα προχωρούσε προς την Μακεδονία έχοντάς τον μαζί του. Αλλά ο Πτολεμαίος, μοναδικός στις δολοπλοκίες, συνωμότησε και δολοφόνησε τον τελευταίο των Διαδόχων.[31]

Οι Γαλάτες
Έτσι βρέθηκε ο Πτολεμαίος ο Κεραυνός βασιλιάς της Μακεδονίας. ‘Όχι όμως για πολύ, γιατί τότε έγινε η φοβερή επιδρομή τωνΓαλατών. Φυλή ολόκληρη, άγρια και πολεμική, εισέβαλε στη Θράκη, στη Μακεδονία και στην Ιλλυρία. Ο Πτολεμαίος θέλησε να τους αντιμετωπίσει αλλά νικήθηκε και σκοτώθηκε (280). Ακολούθησαν δύο ασήμαντες βασιλείες συγγενών του και την κατάσταση έσωσε ένας Μακεδόνας ευπατρίδης, ο Σωσθένης της Μακεδονίας, που κατόρθωσε να απωθήσει τους Γαλάτες στην Παννονία, αρκούμενος στο αξίωμα του στρατηγού.

Από την Παννονία οι Γαλάτες ενισχυμένοι με νέα πλήθη ομοφύλων τους, κατέβηκαν πάλι προς νότον (279). Λεηλάτησαν πάλι την μακεδονική ύπαιθρο (ευτυχώς για τις πόλεις, αγνοούσαν την πολιορκητική τέχνη) και προχώρησαν προς την Θεσσαλία. Οι πόλεις της Στερεάς συγκρότησαν συμμαχία, ο Αντίγονος κι ο Αντίοχος του Σέλευκου έστειλαν βοήθεια, αλλά οι Γαλάτες τους υπερφαλάγγισαν και κατευθύνθηκαν προς τους Δελφούς με στόχο τους θησαυρούς τους. Εκεί όμως υπέστησαν καταστροφή από μια φοβερή θεομηνία κι από τις επιθέσεις των κατοίκων της περιοχής. Υφιστάμενοι πολλές απώλειες καθ’ οδόν, έφτασαν κι εγκαταστάθηκαν στην Θράκη κι αργότερα πέρασαν στην Μικρά Ασία.[32]

Ο Αντίγονος στην Μακεδονία – Ο Πύρρος στην Ιταλία
Όταν πέθανε ο στρατηγός Σωσθένης, αυτός που είχε απωθήσει τους Γαλάτες, η Μακεδονία βρέθηκε ακέφαλη. Ο Αντίγονος είχε εδραιώσει ικανοποιητικά την θέση του, στην Πελοπόννησο κυρίως, και είχε καλλιεργήσει το έδαφος στην Μακεδονία. Συνετός κι ενάρετος, επικράτησε εύκολα και κάθησε στον θρόνο που κάποτε κατείχε ο πατέρας του και τον έχασε από την επιπολαιότητά του (278).

Στον Πύρρο εν τω μεταξύ είχε ανοιχτεί πεδίον δόξης λαμπρόν. Οι κάτοικοι του Τάραντα της Κάτω Ιταλίας, πιεζόμενοι από τους Ρωμαίους, ζήτησαν την βοήθειά του. Ο Πύρρος έσπευσε (281), νίκησε τους Ρωμαίους σε δύο μάχες καταπλήσσοντάς τους με τους ελέφαντες, αλλά οι απώλειές του ήταν τρομερές. «Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε» είπε μετά την δεύτερη μάχη, γιατί οι δυνάμεις του είχαν εξαντληθεί, εφεδρείες δεν είχε κ’ οι σύμμαχοί του έδειχναν απρόθυμοι να συνεχίσουν. Για ν’ απαγκιστρωθεί πέρασε στην Σικελία όπου τον κάλεσαν ελληνικές πόλεις κατά των Καρχηδονίων.

Αλλά εκεί, ενώ είχε στρατιωτικές επιτυχίες, πολιτεύτηκε τόσο άσχημα που οι Έλληνες τον εγκατέλειψαν κι αναγκάστηκε να γυρίσει στην Ιταλία. Στην Τρίτη του μάχη με τους Ρωμαίους, οι τελευταίοι εξανάγκασαν τους ελέφαντες του Πύρρου σε υποχώρηση και σκόρπισαν την σύγχυση και τον πανικό στο στρατόπεδό του. Επέστρεψε στην Ήπειρο το 274.

Πύρρος και Αντίγονος
Στερούμενος τελείως χρημάτων, ο Πύρρος άρχισε να παρενοχλεί τον Αντίγονο στην Μακεδονία. Σημείωσε μερικές επιτυχίες αλλά θεώρησε σαν ευκαιρία μια πρόσκληση από ένα επίδοξο σφετεριστή του θρόνου της Σπάρτης κι έσπευσε σε βοήθειά του.

Απέτυχε όμως και ξεκίνησε για το Άργος όπου κι εκεί τον κάλεσε ένας συνωμότης. Είχε όμως πίσω του τους Σπαρτιάτες που τον κυνηγούσαν και μπροστά του τον Αντίγονο που κατέφτασε γιατί κατάλαβε πως έπρεπε να τελειώνει μαζί του. Μια νύχτα οι συνωμότες άνοιξαν μία πύλη, ο Πύρρος μπήκε με τον στρατό του αλλά οι ελέφαντες ξύπνησαν τους Αργείους που πήραν τα όπλα και κάλεσαν τον Αντίγονο. Η επιχείρηση απέτυχε οικτρά κι ο Πύρρος είχε ένα μάλλον άδοξο θάνατο : μια Αργεία που παρακολουθούσε την μάχη από την στέγη του σπιτιού της, του έριξε μια κεραμίδα στον τράχηλο, ζαλίστηκε αυτός, έπεσε από το άλογο και τρεις στρατιώτες του Αντίγονου που τον αναγνώρισαν, τον αποτελείωσαν (272).

Τα μετέπειτα

Από το 281 π.Χ., από την νίκη δηλαδή του Σέλευκου επί του Λυσίμαχου, οι γενικευμένοι πόλεμοι έπαψαν και από την ανάρρηση του Αντίγονου στον θρόνο της Μακεδονίας η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Διαμορφώθηκαν τέσσερα ανεξάρτητα ελληνιστικά βασίλεια, κυβερνώμενα, μέχρι την υποταγή τους στους Ρωμαίους, από τους απογόνους των Διαδόχων (πλην αυτού της Περγάμου) :

των Αντιγονιδών στην Μακεδονία και κεντρική Ελλάδα, μέχρι το 168 π.Χ.
των Ατταλιδών στην Πέργαμο, ιδρυμένο από τον θησαυροφύλακα του Λυσίμαχου Φιλέταιρο, μέχρι το 133 π.Χ.
των Σελευκιδών στην Συρία και Μεσοποταμία, μέχρι το 64 π.Χ.
των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, μέχρι 30 π.Χ.
Εκτός αυτών ελληνιστικά βασίλεια, παραφυάδες του κράτους των Σελευκιδών, ήταν και

το Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο
το Ινδοελληνικό βασίλειο

Τελευταίος μονάρχης, απόγονος των Διαδόχων, ήταν η Κλεοπάτρα Ζ' της Αιγύπτου.
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ"
Related Posts with Thumbnails