Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Τα Ελληνικά τοπωνύμια σε όλη την υφήλιο

Ελληνικά τοπωνύμια σε όλη την υφήλιο [Απίστευτη έρευνα!!!]

Ο κ. Βαρθολομαίος Λάζαρης ήταν ναυτικός και στα ταξίδια του σε όλη τη Γη διαπίστωσε ότι υπάρχουν χιλιάδες ελληνικά τοπωνύμια. Πριν χρόνια εξέδωσε το βιβλίο του με τίτλο " Η Ελλάδα σε όλο τον Κόσμο" .---

Στην υπάρχουσα επίσημη ιστορία αυτό δεν εξηγείται.Αν προσθέσουμε στην έρευνα του κ. Λάζαρη και τις γλωσσολογικές και εθνολογικές έρευνες που έχουν γίνει στους Ινδιάνους του Καναδά,στους ιθαγενείς της Ινδονησίας,στους Ινδιάνους της Ν.Αμερικής,στους αυτόχθονες της Αυστραλίας,στις αναφορές των μυστικιστών από το Θιβέτ,στις αναφορές των δρυϊδων και δεκάδες άλλες τέτοιες έρευνες,βλέπουμε ότι ταιριάζουν απόλυτα με την έρευνα του κ. Λάζαρη.
Δημοσιεύω,τους χάρτες του κ. Λάζαρη, που δείχνουν τα ελληνικά τοπωνύμια σε όλη τη Γη καθώς και τα τοπωνύμια σε ελληνική-αγγλική και τις ακριβείς συντεταγμένες, πιστεύοντας ότι έτσι θα συμβάλλουμε στην έρευνα για την ιστορική αλήθεια που αφορά την πανάρχαια αυτή ελληνική αυτοκρατορία και η οποία αποκρύπτεται από τον ελληνικό λαό και την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα,από τους γνωστούς "παγκοσμιοποιητές".


Φροντίζουν όμως με "κατευθυνόμενους" ιστορικούς και χαλκευμένες έρευνες να το αποκρύπτουν και να περιορίζουν τον ελληνισμό στην περιοχή της Ελλάδας.
Αυτό που μας ώθησε ήταν η δήλωση κάποιου συγγραφέα ότι οι δρυϊδες της Γαλλίας λατρεύουν σαν γενάρχη τους τον Ηρακλή.

 Κανείς όμως δεν θα το διδαχτεί αυτό στα ελληνικά σχολεία όπως και εμείς άλλωστε.
Κανένα παιδί στο σχολείο δεν έμαθε ότι η Μασσαλία είναι αποικία των Φωκαέων,από την Μικρά Ασία(6ος αιώνας π.Χ).
Κανείς δεν έμαθε για τα δεκάδες ελληνικά πανεπιστήμια που ήταν διάσπαρτα στην Ευρώπη τον 7ο αιώνα π.Χ,σύμφωνα με δήλωση του κ. Γεωργακόπουλου, καθηγητή της Ιστορίας της Επιστήμης (δείτε εδώ όλη την εκπομπή όπου έκανε τις δηλώσεις για τα πανεπιστήμια ο κ. Γεωργακόπουλος).

Ως εδώ όμως.

Αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνουν γνωστά σε όλη την Ελλάδα και σε όλη τη Γη.
Περιμένουμε από τους αναγνώστες να συμμετέχουν σε αυτή την έρευνα με αποστολή μηνυμάτων και στοιχείων,γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο,κανείς δεν τα γνωρίζει όλα και κανείς δεν έχει το αλάθητο.
Προτείνουμε στους αναγνώστες να αποθηκεύσουν αυτά τα δεδομένα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή τους,να επισκεφθούν τα μέρη αυτά μέσο του Google Earth και όποιοι μπορούν ας ταξιδεύσουν σε αυτά τα μέρη τα οποία προσδιορίζονται από ακριβείς συντεταγμένες.
Θαυμάσετε αυτούς τους απίστευτους χάρτες.


ΑΚΟΛΟΥΘΟΎΝ ΟΙ ΧΆΡΤΕΣ ΣΕ ΥΨΗΛΉ ΑΝΆΛΥΣΗ






















ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ



Το διαβάσαμε από το: Ελληνικά τοπωνύμια σε όλη την υφήλιο [Απίστευτη έρευνα!!!] http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/06/blog-post_2895.html#ixzz360vmWV7C
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Ελληνικά τοπωνύμια σε όλη την υφήλιο"

Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Η υποταγή στο καθεστώς.

     Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ!!

Η υποταγή στο καθεστώς είναι απλή, πάρα πολύ απλή.
Είναι πολύ απλό να δηλώνεις δούλος, τυφλά υποταγμένος στην κάθετη ή πυραμιδική ιεραρχία κεντρικής εξουσίας και ισχύος, όλων των αριστερο-κεντρο-δεξιών κομμάτων της τυραννικής κομματοκρατίας και του καρτέλ των τραπεζών.
Η ελευθερία όμως δεν είναι απλή!!!
Από τον Δημόκριτο και μετά, η έννοια της ελευθερίας έγινε και στατικά περίπλοκη και δυναμικά πολύπλοκη.
Ούτε όμως η στατική της περιπλοκότητα, ούτε η δυναμική πολυπλοκότητα της ελευθερίας δεν εμπόδισαν καμία, έστω και μία, από τις πολιτείες της κλασικής Ελλάδος, να δημιουργήσει μια σφαιρική δομή λήψεως συλλογικών αποφάσεων, ώστε η συλλογικότητα των πολιτών της να αναδυθεί σε μία πολιτεία εν ελευθερία.
Η επιλογή μας παραμένει απλή.
Θέλουμε την απλότητα του να είμαστε τυφλά υποταγμένοι δούλοι ή θέλουμε να ζούμε σε μια πολιτεία με στατικά περίπλοκη και δυναμικά πολύπλοκη ελευθερία, που αθροιστικά σημαίνει:
προσωπική ελευθερία + κοινωνική ελευθερία + πολιτική ελευθερία;



Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η υποταγή στο καθεστώς."

«Μαύρος Καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας

1951. Η Ελλάδα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, καθώς έχει πρόσφατα βγει από τα ερείπια μιας πολυετούς εμπόλεμης κατάστασης που έχει σμπαραλιάσει τη χώρα.

Πρωθυπουργός, ο επονομαζόμενος «Μαύρος Καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ένας άνθρωπος, τού οποίου ο πατριωτισμός, η ηθική αρετή και η εντιμότητα δύσκολα αμφισβητούνται, ακόμη κι από πολιτικούς αντιπάλους.

Το περίφημο εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ», το οποίο βρισκόταν στην Λεωφόρο Συγγρού, δημοσιεύει αγγελία, ζητώντας οδηγό. Όπως ήταν φυσικό, οι υποψήφιοι που διεκδίκησαν την θέση, ήταν πολλοί.

Ο υπάλληλος τής «ΦΙΞ» που εξέταζε τις αιτήσεις, κάποια στιγμή κοιτάζει ερευνητικά, κάποιον από τούς υποψήφιους που βρισκόταν εκείνη την ώρα μπροστά του, με έναν τρόπο σαν να προσπαθεί να ξεδιαλύνει κάποιο μυστήριο.

Το επώνυμο που αναγράφεται στην αίτηση εργασίας, είναι «Πλαστήρας».

«Τον πρωθυπουργό τί τον έχετε;», ρωτά με μια ανάλαφρη και περιπαικτική διάθεση ο υπάλληλος.

Ο μεσόκοπος υποψήφιος, μ' ένα ύφος ντροπής και ταυτόχρονα μ' έναν χαμηλόφωνο τόνο, αναλαμβάνει να εξηγήσει:«Είναι αδελφός μου. Είναι όμως επιθυμία, δική μου και δική του, αν υπάρχει κάποιος καταλληλότερος για τούτη τη θέση, να μην σάς επηρεάσει η σχέση αυτή.».

Εσύ, τίμιε αναγνώστη, απλά κάνε την θλιβερή σύγκριση στο μυαλό σου, τού τότε και τού τώρα.

Υπενθυμίζεται, πως ο Νικόλαος Πλαστήρας, εκτός από τις υπηρεσίες του στην πατρίδα, πρόσφερε διακριτικά τον μισθό του σε άπορους και ορφανά παιδιά, ενώ ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος.
 Άφησε πίσω του την «τεράστια» περιουσία, που αποτελούνταν από τα παράσημά του, 216 δραχμές, 10 δολάρια κι ένα σιδερένιο.κρεβάτι εκστρατείας.
Ακόμη και το κουστούμι τής κηδείας του, ήταν προσφορά φίλου του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Μαύρος Καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας"

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ 'ΚΥΒΕΡΝΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ' ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ‘’ΘΕΑΘΗΝΑΙ’’!!!


Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμη μαθητής, ρώτησα τον φιλόλογο της τάξης, τι σημαίνει η λέξη «θεαθήναι».
Η απάντηση ήταν, ότι συνήθως χαρακτηρίζουμε έτσι, κάτι που γίνεται για «τα μάτια του κόσμου», αυτό που έχει σχέση με την εικόνα και τη σκοπιμότητα κι όχι με την ουσία.
Αργότερα παρατηρούσα, ότι συχνά αυτό που βλέπουμε μας ξεγελάει.
Στη φύση, στους ανθρώπους και στις καταστάσεις, τα φαινόμενα πολλάκις απατούν.
Ψάχνοντας κάθε φορά την αλήθεια, κατάλαβα, ότι η πραγματικότητα και η εικόνα συνήθως διαφέρουν.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ, ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ!!!!!
Αυτό ακριβώς μπορούμε να πούμε ότι προσδιορίζει το «είναι», χωρίς αυτό, το πράγμα θα ήταν κάτι άλλο.
Σήμερα ζούμε πλέον την εποχή της κυβερνοκουλτούρας, μικροί και μεγάλοι ασχολούνται επισταμένα με το διαδίκτυο, παίζοντας κατά περίπτωση το ρόλο του έξυπνου, του παντογνώστη, του μοντέρνου, του προβοκάτορα, του επαναστάτη ή του τρομοκράτη.
Στο χάος του παγκόσμιου ιστού όλοι επικαλούνται ελευθερία έκφρασης, ταχύτητα, αυτονομία και διάχυση της γνώσης.
Οι υπολογιστές από μέσον γίνονται σκοπός, αλλοιώνοντας την ουσία της γνώσης μέσα από καταιγισμό εικόνων και αστάθμητων πληροφοριών.
Η ραγδαία εξέλιξη της διαδικτυακής ενημέρωσης άλλαξε τη δομή της αντίληψης.
Η εικονική πραγματικότητα μας παραπέμπει άμεσα στο «θεαθήναι».
Η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων, εκτός από το ότι κουρεύει τον προσωπικό μας χρόνο, δεν επιτρέπει το άγγιγμα της ουσίας των πραγμάτων, η λειτουργία της εμβάθυνσης σιγά-σιγά λιγοστεύει.
Πριν καλά-καλά προλάβουμε να δούμε τι υπάρχει κάτω από την επιφάνια, βομβαρδιζόμαστε με νέες εικόνες, οι οποίες διασπούν τη προσοχή μας και γεννούν ταχύτητες που δεν ταιριάζουν με τη φύση του ανθρώπου.
ΜΕ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!!!!!!
Ταυτόχρονα ο λόγος πολλών διανοουμένων και σχεδόν όλων των πολιτικών χαρακτηρίζεται από αμετροέπεια, απολυτότητα, μονοτονία και πλήξη.
Η γλώσσα της επικοινωνίας δε σέβεται ποιά την ουσία και έτσι βασιλεύει η σύγχυση σε βάρος της συνεννόησης.
Μια περιφερόμενη αντίφαση συνοδεύει διαρκώς την πολιτική.
Ο πολιτισμός της καθημερινότητας, της όσμωσης, της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης επαφής πάσχει.
Παλιότερα σαφώς η ανθρώπινη επαφή ήταν αμεσότερη και περισσότερη, η συνεννόηση καλύτερη, τα πράγματα ήταν ηπιότερα, ενώ σήμερα κυριαρχεί η υπερβολική ταχύτητα, η οξύτητα και ο εγωισμός.
Η ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΗΝ ΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΩΣ ΣΥΝΟΛΟ!!!!
Συχνά, όταν επικρατεί η αοριστία, η θρασύτητα και η χυδαιότητα, τότε η αλήθεια εξοβελίζεται.
Η επανάληψη του ψέματος σιγά-σιγά δημιουργεί άλλες «αλήθειες», που δεν έχουν σχέση με την ουσία , αλλά με την εικόνα που πλάθεται στο μυαλό μας.
Η εικόνα αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των εικαστικών και νοητικών ερεθισμάτων, αλλά συνδυάζεται με το λόγο και τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες σχηματίζονται οι εντυπώσεις (επανάληψη, ένταση, πειθώ, ψέμα, ανάγκες, συμπτώσεις, εμπειρίες, γνώση κ.λ.π.).
Τελικά οι αξίες που ενστερνιστήκαμε μέσω της σύγχρονης κουλτούρας, μας εμποδίζουν να ξεφύγουμε από την ρηχότητα, μας ωθούν να μένουμε στο «θεαθήναι», αδυνατούμε να προσδιορίσουμε τον ακριβή ορισμό των εννοιών, όπως μας παρότρυνε ο Σωκράτης.
Tην αλήθεια δεν την αντιλαμβανόμαστε σαν εξίσωση πράγματος και διανοήματος, ούτε έχουμε μια διαλεκτική σχέση μαζί της, σχέση που μας επιτρέπει να δημιουργούμε, ανεβάζοντας πράγματα από την αφάνεια (λήθη) στην επιφάνεια (αλήθεια), ώστε να ανακαλύπτουμε βαθμιαία το «είναι», την ουσία των πραγμάτων.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ, ΟΤΙ Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ



Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ 'ΚΥΒΕΡΝΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ' ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ‘’ΘΕΑΘΗΝΑΙ’’!!!"

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ!

                         
Η αγάπη είναι ουσία, ύλη και ρευστό, έχει υπόσταση, εύρος και μέγεθος, εξαφανίζεται όταν την διώχνουμε και εμφανίζεται ξανά όταν την αποζητάμε.
Μιλάμε πάντα για την θεϊκή αγάπη, αυτή που πάντα ευχόμαστε να υπάρχει ανάμεσά μας, να δίνει ζωή στα έργα μας και πνοή στις καλές μας ελπίδες.
Σήμερα βιώνουμε πενία πνεύματος και όχι μόνο ψυχής, πενία σε αγαθά οράματα και καλές σκέψεις, πενία στο εύρος των συλλογισμών μας και στην αντοχή της σκέψης μας.
Πενία λοιπόν στην θέση της αγάπης.
Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Τώρα η διάνοιά μας ισοπεδώθηκε και η σκέψη μας αλλοτριώθηκε από ξένα πρότυπα.
Και θα είχε χαθεί κάθε ελπίδα, αν δεν υπήρχε η ελληνική ψυχή μας που είναι νοήμων, αυτάρκης και αυτεξούσια και θέτει τα δικά της όρια.
Αυτή μας βοηθάει να αντιστεκόμαστε.
Ποιος άλλος από τους Έλληνες μπορεί σήμερα να μας δείξει την φύση της αγάπης, αυτής της τεράστιας δύναμης που βρίσκεται πίσω από κάθε βήμα προόδου για τον άνθρωπο και το είδος του;;
Στον σύγχρονο κόσμο η αγάπη είναι μια παρεξηγημένη έννοια.
Πιστεύουν όλοι ότι είναι ένα ήσυχο, αόριστο συναίσθημα, που ανήκει σε άλλες εποχές, όπου και οι άνθρωποι ήταν πιο ήσυχοι και με λιγότερες έγνοιες.
Η αγάπη όμως που είχαν οι Έλληνες ανάμεσά τους έλεγε ότι πρέπει να βοηθάς τον άλλον να βρίσκει το μέγεθος της δικής του ψυχής, το εύρος των δικών του έργων και το ύψος της δικής του σκέψης.
Για να το κάνεις όμως αυτό, πρέπει να γνωρίζεις και ο βίος σου να σε δικαιώνει.
Οι Έλληνες είναι κατά την διάνοια μεγάλοι, γιατί ως κοινωνία ήταν αυθεντικοί.
Και είχαν ορισμένα όρια προς τα κάτω, που δεν τα ξεπερνούσαν, είχαν μέτρο, σύνεση και σοφία όλοι, κατά το μέγεθος της διανοίας του ο καθένας και κατά το εύρος της συλλογικής τους διανοίας όλοι μαζί.
Αυτό είναι αγάπη.
Να υπάρχει μια κοινωνία που να σε στηρίζει για να είσαι αληθής, να προκρίνεις μόνος σου τον ατομικό βίο που ευθυγραμμίζεται με την αγωγή και την παιδεία σου και να εντάσσεσαι κοινωνικά ανάλογα με το εύρος των δικών σου προσπαθειών, αλλά και την αναγνώριση ενός συστήματος κοινωνικής αρωγής που σε καταλαβαίνει και σε υποστηρίζει.
Πενία λοιπόν στην θέση της αγάπης.
Η ψυχή των Ελλήνων είναι γεμάτη με αγάπη.
Αγάπη για τον άνθρωπο και την ωραία ζωή, αγάπη για τα καλά έργα που έχουν διαχρονική αξία, αγάπη για μια κοινωνία που προωθεί τις καλές ιδέες και τις βοηθάει να βρουν την δική τους θέση μέσα σε αυτήν.
Αγάπη για το αύριο και για το μέλλον, αγάπη για τους ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα και αγάπη για τους μακρινούς προγόνους, που δεν γνωρίσαμε ποτέ.
Αγάπη για τον πλανήτη και το φυσικό περιβάλλον, αγάπη για τα έργα του Θεού και αγάπη για την αγάπη των ανθρώπων.
Η ουσία της ψυχής των Ελλήνων είναι η αγάπη!!!!


Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ! "

Οι πτωχεύσεις στην Ελλαδα του 1827 – 28 και του 1842 - 43

Πριν καν προλάβουν οι Έλληνες να αποκτήσουν ανεξάρτητο κράτος, βρέθηκαν σε καθεστώς πτώχευσης: Μόλις στα 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας γνωστοποίησε στους δανειστές της χώρας ότι δεν είχε να πληρώσει μία για τα χρέη της Ελλάδας στο εξωτερικό. Και ήταν τα χρέη αυτά που «ευθύνονταν» για την πρεμούρα των Αγγλογάλλων να συμφωνήσουν με τους Ρώσους ότι έπρεπε η χώρα να αποκτήσει κρατική οντότητα.
Ήδη, από το 1823, όταν ακόμα οι επαναστάτες νικούσαν στα πεδία των μαχών, τα οικονομικά του κράτους έμπαζαν από παντού. Ο προϋπολογισμός για εκείνη τη χρονιά (1823) προέβλεπε έσοδα γύρω στα 13 (12,84 για την ακρίβεια) εκατομμύρια γρόσια και πάνω από 38,5 εκατομμύρια έξοδα (τα έξι για τη λειτουργία της διοίκησης και τα υπόλοιπα για τον στρατό και το ναυτικό). Κι από τα έσοδα, τα περίπου 7,4 εκατομμύρια προέρχονταν από την Κρήτη που, από το 1824, έπαψε να συνεισφέρει, καθώς ανακτήθηκε από τους Τούρκους. Για την επαναστατημένη Ελλάδα, τα έσοδα περιορίστηκαν στα 5,5 εκατομμύρια, χωρίς να μειωθούν τα έξοδα.
Αν τα λάφυρα των μαχών και τα κτήματα που οι Τούρκοι εγκατέλειπαν, τα διαχειριζόταν κάποια χρηστή διοίκηση, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Όπως επίσης πρόβλημα δεν θα υπήρχε, αν λειτουργούσε στοιχειώδης κρατικός μηχανισμός. Όμως, «κτήματα και λάφυρα υπεβάλλοντο εις τακτικόν πλιατσικολόγημα», όπως σημειώνει ο καθηγητής Α. Ανδρεάδης.
Όπως και να έχει το ζήτημα, στα 1823 και με τους επαναστάτες στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, η κατάσταση ήταν τραγική. Το Βουλευτικό (η Βουλή) έφτασε να δανειστεί 1.500 γρόσια από μοναστήρι, ενώ στον «κρατικό αντιπρόσωπο» που πήγε στην Κεφαλονιά για να προσκαλέσει τον λόρδο Βύρωνα δεν καταβλήθηκαν τα 15 όλα κι όλα τάλιρα για τα έξοδά του. Για να συνεχιστεί ο αγώνας, χρειαζόταν επειγόντως η σύναψη δανείου. Και για τον σκοπό αυτό εργαζόταν ο Ηπειρώτης, Ανδρέας Λουριώτης. Σε αναζήτηση δανειστών, είχε μάταια περάσει από Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία και είχε καταλήξει στο Λονδίνο, όπου βρήκε πρόθυμους να δανείσουν την επανάσταση. Μόλις (28 Φεβρουαρίου 1823) είχε ιδρυθεί εκεί φιλελληνική εταιρεία που διευκόλυνε τα πράγματα. Ο Λουριώτης επέστρεψε στην Ελλάδα τέλη Μαρτίου (1823) και εξέθεσε την κατάσταση. Μετά από πολλές παλινωδίες και καθυστερήσεις, στις 2 Ιουνίου, αποφασίστηκε να σταλεί τριμελής επιτροπή με εξουσιοδότηση να συνάψει δάνειο («μέχρι τέσσερα εκατομμύρια ισπανικά τάλιρα»). Ξέσπασε τρομερή αντιδικία, αν η επιτροπή αυτή θα εκπροσωπούσε το Βουλευτικό (που επηρέαζαν οι Μαυροκορδάτος και Λ. Κουντουριώτης, οι οποίοι ανέμεναν πολιτικά οφέλη από την υπόθεση) ή το Εκτελεστικό (η κυβέρνηση). Με τα πολλά, η επιτροπή κατόρθωσε να φθάσει στο Λονδίνο στις 14 του επόμενου Ιανουαρίου (1824), ενώ ήδη από τον Δεκέμβριο βρισκόταν στο Μεσολόγγι ο λόρδος Βύρων με 20.000 τάλιρα «δανεικά κι αγύριστα».
Η επιτροπή κατόρθωσε να συνάψει το πρώτο δάνειο στις 9 Φεβρουαρίου 1824. Η ονομαστική του αξία ήταν 800.000 στερλίνες. Βαπτίστηκε «Δάνειο της Ανεξαρτησίας» αλλά για την παραλαβή του, μπήκαν υποθήκη «εθνικές γαίες και τα έσοδα των τελωνείων, αλυκών και ιχθυοτροφείων». Και βέβαια, από το αρχικό ποσό, έπρεπε να αφαιρεθούν «έξοδα φακέλου», προμήθειες, οι δόσεις ενός χρόνου, οι τόκοι δυο χρόνων και διάφορα άλλα. Από τις 800.000 που υποτίθεται ότι θα εισέπραττε η Ελλάδα, απέμειναν 250.000. Η δουλειά ήταν αρκετά επικερδής. Ενώ στον Μοριά και στη Ρούμελη είχε ξεσπάσει άγριος ο εμφύλιος ανάμεσα στους στρατιωτικούς (με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη) και τους πολιτικούς (με αρχηγό τον Μαυροκορδάτο), η επιτροπή έμεινε στην Αγγλία για να συνάψει και δεύτερο δάνειο. Το κατάφερε τον Ιανουάριο του 1825. Αυτή τη φορά, το «Δάνειο της Ανεξαρτησίας» ήταν 2.000.000 λίρες στερλίνες, που δεν θα καταβάλλονταν εφάπαξ αλλά σε δώδεκα δόσεις, με τόκο 5%. Και το φαγοπότι ήταν τρικούβερτο: Από το ποσό αυτό, στην Ελλάδα κατακυρώθηκαν 230.115 λίρες, ένα σελίνι και μία πέννα.
Τελικά, με το δεύτερο, κολοσσιαίο για την εποχή δάνειο, όχι μόνο ήταν δυνατή η τελική επικράτηση των Ελλήνων αλλά και μπορούσαν να αγοραστούν ατμόπλοια που θα εμπόδιζαν την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Όμως, αντί του ισόποσου των εβδομήντα εκατομμυρίων χρυσών φράγκων για τα οποία δεσμεύτηκε η χώρα (τα δύο εκατομμύρια λίρες), εισπράχτηκαν 37 εκατομμύρια, από τα οποία τα δύο τρίτα έμειναν στην Αγγλία και «κατεσπαταλήθησαν κατά τον απαισιότερον τρόπον υπό των εκδοτών του δανείου και δήθεν φιλελλήνων τραπεζιτών», γράφει ο Α. Ανδρεάδης. Και προσθέτει: «Αλλά και τα περιελθόντα εις την Ελλάδα 13.500.000 φράγκα εχρησιμοποιήθησαν κυρίως εις τους απαισίους εμφυλίους πολέμους και όταν έφθασεν ο Ιμπραήμ (1826), το ταμείον ήτο όσον κενόν κατά τας παραμονάς της εισβολής του Δράμαλη».
Ο Ιμπραήμ κι ο Κιουταχής πήραν το Μεσολόγγι στις 10 Απριλίου 1826. Στη συνέχεια, ο Κιουταχής βάλθηκε να καταστείλει την επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα κι, από το Μεσολόγγι, έφτασε ως την Αθήνα, ενώ ο Ιμπραήμ εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Με όλα αυτά, το 1827 βρήκε την επανάσταση να καταρρέει. Οι δανειστές άρχισαν να ανησυχούν, τι θα γίνει με τα δανεικά. Αν οι Έλληνες υποδουλώνονταν πάλι στην Οθωμανική αυτοκρατορία, έχαναν και τις ελάχιστες πιθανότητες που είχαν, να εισπράξουν τα χρήματά τους. Ξεκίνησαν να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους (της Αγγλίας, κυρίως) να κάνουν κάτι, προσθέτοντας τη φωνή τους στις υπογραφές με παγκόσμιο κύρος, όπως του Βίκτορα Ουγκώ (1802 - 1885), του Φραγκίσκου Ρενέ υποκόμη ντε Σατομπριάν (1768 - 1848) και του Πέτρου ντε Μπερανζέρ (Βερανζέρου, 1780 - 1857), που έμπαιναν στις εκκλήσεις για βοήθεια στους Έλληνες.
Κι ενώ η Γ’ Εθνοσυνέλευση ψήφιζε (2 Απριλίου) κυβερνήτη τον Καποδίστρια, ο νέος τσάρος Νικόλαος Α’ (1796 - 1855) υπέγραφε με την Αγγλία το πρωτόκολλο της Πετρούπολης (4 Απριλίου). Ήταν το πρώτο κείμενο, που ανέφερε τη λέξη Ελλάδα στη διεθνή διπλωματία. Τη θεωρούσε αυτοδιοικούμενη χώρα, κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Κι ακόμα, στις στις 6 Ιουλίου (πάντα του 1827), υπογραφόταν η συνθήκη του Λονδίνου ανάμεσα στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Αναγνώριζε αυτόνομη Ελλάδα από τη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού και νότια, κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Το κυριότερο όμως ήταν πως η συνθήκη περιλάμβανε μυστικά άρθρα, που προέβλεπαν την αποστολή τριεθνούς στόλου στην Πελοπόννησο, με εντολή την επιβολή των αποφάσεων. Εκτελεστές της συνθήκης ορίστηκαν οι ναύαρχοι Ερρίκος Δανιήλ Γκοτιέ κόμης Ντεριγνί (1782 - 1835) για τη Γαλλία, Εδουάρδος Κόδριγκτον (1770 - 1851) για την Αγγλία και Λογγίνος Χέιντεν (1772 - 1840) για τη Ρωσία. Οι δανειστές είχαν εξασφαλίσει πως, τουλάχιστον, θα υπήρχε ο οφειλέτης. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου) επισημοποίησε την κατάσταση.
Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας έφτασε στο Ναύπλιο (8 Ιανουαρίου 1828), ο τουρκικός κίνδυνος είχε απομακρυνθεί. Έμενε να πληρωθούν τα δάνεια. Πλην όμως, «δεν υπήρχε σάλιο».
Έτσι κι αλλιώς, το ήξερε και από τις 31 Αυγούστου του 1827 είχε υποβάλει υπόμνημα στα ανακτοβούλια Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, να του χορηγηθεί δάνειο 1.000.000 αγγλικών λιρών, για να τα βγάλει πέρα, ώσπου να φέρει σε μια ρέγουλα τα πράγματα. Η Γαλλία είχε συμφωνήσει (Ιανουάριος 1828) να δοθούν αυτά τα χρήματα αλλά η Αγγλία απέρριψε το αίτημα. Ήθελε να εισπραχθούν τα χρωστούμενα.
Ο Καποδίστριας απάντησε με το γνωστό «ουκ αν λάβετε παρά του μη έχοντος». Ήταν η πρώτη πτώχευση. Μόνο για την ανασύνταξη του στρατού, χρειαζόταν 500.000 γαλλικά φράγκα και συνολικά διέθετε 300.000 από δωρεές Ευρωπαίων «για την απελευθέρωση αιχμαλώτων». Επέβαλε στάση πληρωμών στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και προσέφυγε στους ναύαρχους του τριεθνούς στόλου να δώσουν ό,τι είχαν ευχαρίστηση. Ο Ρώσος πρόσφερε 100.000 τάλιρα συν 28.000 λίτρες παξιμάδι να φάνε οι εξαθλιωμένοι Έλληνες συν 10.000 λίτρες πυρίτιδα για τις στρατιωτικές ανάγκες. Ο Γάλλος πρόσφερε δώδεκα βαρέλια πυρίτιδα κι ο Άγγλος κάτι ψιλά.
Οι προσπάθειες του Καποδίστρια να αναστήσει τα οικονομικά της Ελλάδας έπεισαν τους Άγγλους δανειστές ότι τελικά δεν θα έχαναν τα λεφτά τους. Προσωρινά, σταμάτησαν τις πιέσεις. Κι ένα υπόμνημα του Άγγλου Κόδριγκτον προς την κυβέρνησή του, με μεσολάβηση του Καποδίστρια, έφτασε ως τη ρωσική αυλή. Ο τσάρος ενέκρινε και χορηγήθηκε στην Ελλάδα (από το 1828 ως το 1830) βοήθημα 3.500.000 ρούβλια, ενώ η Γαλλία πρόσφερε (για το ίδιο διάστημα) άλλα 6.600.000 φράγκα. Στα 1831, όταν πια η Γαλλία σταμάτησε την χρηματοδότηση, η Αγγλία πρόσφερε 500.000 φράγκα που όμως εκταμιεύτηκαν μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη (27 Σεπτεμβρίου 1831).


Μέσα σε δυο χρόνια, χάθηκαν όλα όσα ο Καποδίστριας είχε νοικοκυρέψει. Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις επέλεξαν τον Βαυαρό Όθωνα για βασιλιά της πια ανεξάρτητης Ελλάδας και εγγυήθηκαν την παροχή νέου δανείου 60.000.000 γαλλικών φράγκων. Ήταν αυτό που είχαν αρνηθεί στον Καποδίστρια. Έτσι, όταν ο Όθων κατέπλευσε στο Ναύπλιο, στις 18 Ιανουαρίου 1833, είχε μαζί του προίκα τη δυνατότητα να δανειστεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή ποσό. Κατάφερε να ξοδέψει τα δύο τρίτα για να καλύψει τις τρύπες των προϋπολογισμών του 1833 και του 1834. Έτσι κι αλλιώς, μεσολάβησαν και πάλι μεσάζοντες και κάθε είδους αρπακτικά, με αποτέλεσμα τα χρήματα που πραγματικά διατέθηκαν στην Ελλάδα, να είναι πολύ λιγότερα από τα όσα η χώρα δανείστηκε. Και οι «εθνικές γαίες» εξακολούθησαν να είναι υποθηκευμένες.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Βαυαρός ουσιαστικά πρωθυπουργός της Ελλάδας, Άρμανσπεργκ, ακολουθούσε αγγλόφιλη πολιτική, με αποτέλεσμα να βρεθούν απέναντί του η Γαλλία και η Ρωσία. Η τρίτη δόση του δανείου δεν καταβλήθηκε και οι προϋπολογισμοί του 1835 και του 1836 έκλεισαν με τεράστιο έλλειμμα. Ο Άρμανσπεργκ παρακαλούσε τους Άγγλους, να πάρει τουλάχιστον τα μισά (δέκα εκατομμύρια). Οι Άγγλοι μεσολάβησαν στους Γάλλους αλλά αυτοί συζητούσαν μόνο για «τα μισά των μισών». Ύστερα από μια σειρά διαβουλεύσεων, υπογράφτηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο με το οποίο οι τρεις δυνάμεις έδιναν την εγγύησή τους για δάνειο 2.420.000 φράγκων (δηλαδή κάτω από «τα μισά των μισών των… μισών»). Δόθηκαν στον Οίκο Ρότσχιλντ που διαχειριζόταν το δάνειο, για να εξοφλήσει τους τόκους του 1836.
Το 1837, χρονιά που ο Άρμανσπεργκ καθαιρέθηκε, τα πράγματα καλυτέρευσαν και το έλλειμμα περιορίστηκε αλλά είχε διακοπεί και η ροή των χρημάτων της τρίτης δόσης του δανείου. Ο Όθων στράφηκε στους χρηματιστές της Βαυαρίας και ξεκίνησε να δανείζεται ψιλοποσά, τα οποία εξοφλούσε με νέα δάνεια.
Όμως, από τα μέσα του 1842, η ελληνική οικονομία πήρε τον κατήφορο. Η καταστροφική πορεία της επιδεινώθηκε από την υπερπαραγωγή σταριού και καλαμποκιού, τη στιγμή που οι τιμές τους μειώνονταν δραματικά στις αγορές τής (ακόμα τουρκικής) Θεσσαλίας, της Αλεξάνδρειας και της Ρωσίας. Η πτώση των τιμών μετατράπηκε σε ντόμινο που έπληξε και τα υπόλοιπα αγροτικά προϊόντα. Κι έτυχε, τη χρονιά αυτή να κλείσουν και οι ξένες αγορές που απορροφούσαν ελληνική σταφίδα και σύκα. Οι αγρότες βρέθηκαν σε δεινή οικονομική θέση. Και αγρότες ήταν τότε το 64% των Ελλήνων. Και ήταν αυτοί που κατά κύριο λόγο μπόλιαζαν τον κρατικό κορβανά (φόρος της δεκάτης κ.ά.). Μια σειρά από ατυχείς χειρισμούς επιδείνωσε την κατάσταση. Και το 1843 πλησίαζε απειλητικό, καθώς τον Μάρτιο της χρονιάς αυτής έπρεπε να καταβληθούν μεγάλα ποσά για τόκους του δανείου των 60 εκατομμυρίων (παρ’ όλο που εκκρεμούσε η καταβολή της τρίτης δόσης). Μπροστά στον κίνδυνο να κηρυχθεί χρεοκοπία, μια και το ταμείο ήταν άδειο, οι εγκέφαλοι του οικονομικού επιτελείου κατέβασαν φαεινή ιδέα: Τον Ιανουάριο του 1843, έστειλαν στις τρεις μεγάλες δυνάμεις διακοίνωση με την οποία ζητούσαν να καταβάλουν αυτές τους τόκους του δανείου και να χρέωναν την Ελλάδα για είσπραξή τους «εν καιρώ».
Μια δυσάρεστη έκπληξη τους περίμενε. Γαλλία και Αγγλία ειδοποίησαν πως δεν επρόκειτο να ξαναδανείσουν την Ελλάδα. Και η επόμενη δόση έπρεπε να πληρωθεί «το αργότερο ως την Πρωτομαγιά». Η Ρωσία, που έδωσε χρήματα, τα ζήτησε ουσιαστικά αμέσως πίσω.
Για να τα βγάλει πέρα, ο Όθων προχώρησε σε δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, περικοπή μισθών, κατάργηση θέσεων, διακοπή δημοσίων έργων και κλείσιμο διπλωματικών αποστολών στο εξωτερικό. Εκτός από το τελευταίο, όλα τα άλλα έπλητταν τους Έλληνες πολίτες. Κανένας Βαυαρός δεν απολύθηκε και κανενός δε μειώθηκε ο μισθός. Η δυσαρέσκεια ογκώθηκε. Πολλαπλασιάστηκαν οι συνωμοτικές κινήσεις για μια επανάσταση που θα υποχρέωνε τον Όθωνα να παραχωρήσει σύνταγμα. Οι Έλληνες πίστευαν πως η ψήφιση συντάγματος ήταν το φάρμακο στα δεινά τους, μια και θα περιόριζε τις αυθαιρεσίες των Βαυαρών.
Η αντίδραση του λαού κορυφώθηκε, όταν, με πρωτόκολλο (2 Σεπτεμβρίου 1843), οι μεγάλες δυνάμεις απαίτησαν η ελληνική κυβέρνηση, «μέσα σε 15 ημέρες», να προχωρήσει σε περικοπές τεσσάρων εκατομμυρίων δρχ. (όσο περίπου ήταν το ετήσιο έλλειμμα) και όρισαν δασμούς, χαρτόσημα και άλλους πόρους που θα πήγαιναν αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των δανείων. Απαντούσαν έτσι στην δεύτερη ελληνική πτώχευση και αυτή τη φορά υπαγόρευαν την ελληνική οικονομική πολιτική, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα χρήματα του δανείου που οι ίδιες είχαν εγγυηθεί. Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Την επομένη, ξέσπασε η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Οι πρέσβεις των ξένων δυνάμεων, που παρακολουθούσαν από κοντά τα γεγονότα, είχαν την ελπίδα ότι θα απαλλαγούν από τον Όθωνα ο οποίος, όπως πίστευαν, θα προτιμούσε να παραιτηθεί παρά να παραχωρήσει σύνταγμα. Διαψεύστηκαν.
Η εθνοσυνέλευση άρχισε τις εργασίες της στις 8 Μαρτίου του 1844. Στις 18 του ίδιου μήνα, ο Όθων ορκιζόταν πίστη στο σύνταγμα: Ο ίδιος θα ασκούσε την εκτελεστική εξουσία. Τη νομοθετική αναλάμβαναν η βουλή και η γερουσία.
Το σύνταγμα που προέκυψε από την επανάσταση, δεν έλυσε τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Ούτε τα κοινωνικά. Ο Όθων εξακολουθούσε ν’ ανακατεύεται στην πολιτική, ν’ ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, ουσιαστικά, να κυβερνά. Και είχε προκύψει κι άλλος μπελάς: Στην εξουσία ανακατευόταν και η βασίλισσα Αμαλία. Και βέβαια, το σύνταγμα δεν έδινε ψωμί στους πεινασμένους ούτε αποκατέστησε τους αγωνιστές του 21.
Στα 1844, ο Ιωάννης Κωλέττης (1774 - 1847) γύρισε γαλλόφιλος από το Παρίσι, ίδρυσε το «γαλλικό», όπως ονομάστηκε, κόμμα, ανέτρεψε τον αρχηγό του «αγγλικού» κόμματος και πρωθυπουργό, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο (1791 - 1865), και κυβέρνησε τρία χρόνια. Στα 1847, προχώρησε σε εκλογές, τις πήρε με μεγάλη πλειοψηφία αλλά πέθανε. Ακολούθησαν πάνω από δέκα ταραγμένα χρόνια.
Ο Μαυροκορδάτος ξανάγινε πρωθυπουργός το 1853, η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και οι εξεγέρσεις έγιναν συχνό φαινόμενο. Τα ίδια συνεχίστηκαν και με τον Δημήτριο Βούλγαρη (1801 - 1877), που έγινε πρωθυπουργός το 1855. Μέσα σε όλα, οι ξένες δυνάμεις επενέβαιναν ανοιχτά στα ελληνικά πολιτικά πράγματα κι έφτασαν, στον Κριμαϊκό πόλεμο (Αγγλογάλλοι και Τούρκοι εναντίον Ρώσων), να καταλάβουν Αθήνα και Πειραιά (Μάιος 1854 - Φεβρουάριος 1857) για να εμποδίσουν την Ελλάδα να πολεμήσει κατά της Τουρκίας. Στη διάρκεια της κατοχής, που έληξε με το τέλος του πολέμου, οι Αγγλογάλλοι διόριζαν του υπουργούς της Ελλάδας και ανεβοκατέβαζαν τις κυβερνήσεις της. Όταν Ρώσοι και Αγγλογάλλοι τα βρήκαν, συγκρότησαν (1857) την επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που κύριο σκοπό είχε την εξεύρεση των πόρων εκείνων, με τους οποίους η Ελλάδα θα πλήρωνε τις δόσεις του δανείου του 1832: Έσοδα από κρατικά μονοπώλια, φόροι καπνού και τελωνειακοί δασμοί εκχωρήθηκαν για τις ανάγκες εξυπηρέτησης του δανείου.
Όλα αυτά τέλειωσαν με την γενικευμένη επανάσταση του 1862 που οδήγησε στην έξωση του Όθωνα.

(Ιστορία του Έθνους, 5.12.2010) (τελευταία επεξεργασία, 20.12.2010)
http://historyreport.gr/index. 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι πτωχεύσεις στην Ελλαδα του 1827 – 28 και του 1842 - 43"

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;

 
Κλειστείτε στα σπίτια σας τρομοκρατημένοι κι εξευτελισμένοι Έλληνες, που εκτός των άλλων, σας έκλεψαν και το δικαίωμα να κυκλοφορείτε άνετα και ελεύθερα στη χώρα σας, στερούμενοι την επικοινωνία, την κοινωνική συμμετοχή, την επιλογή της διασκέδασης και της ώρας της σχόλης σας.
Έτσι, έγκλειστοι και αναγκασμένοι, θέλουν να χαζεύετε μόνο φτηνές τούρκικες σειρές, για να εξασκήστε στις μελλοντικές σας συναλλαγές.

Να παθιάζεστε με διαγωνισμούς τραγουδιού ατάλαντων διαγωνιζόμενων, οι οποίοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, χρησιμοποιούνται από καιροσκόπους παραγωγούς και κριτές ξεπεσμένους, μα λόγω διαπλοκής πανταχού παρόντες.
Αλλά και, να παρακολουθείτε με εμβρίθεια άχρηστους- δήθεν- πολιτικούς άντρες και γυναίκες, σε πάνελς ανέξοδων εκπομπών -δήθεν- ενημερωτικών, όπου, αργυρώνητοι δημοσιογράφοι, σαν μαέστροι και σαν εκπαιδευτές τσίρκου, τους βάζουν να αλληλοκατηγορούνται και να αλληλοβρίζονται, ως άλλα πετεινάρια που ξεπουπουλιάζονται για του κοτετσιού την αποκλειστικότητα ή σαν πόρνες που διεκδικούν τον ίδιο πελάτη -δήθεν- για το συμφέρον σας, ενώ εσείς, που πιστεύετε ακράδαντα πως παίζει ρόλο η γνώμη και τα θέλω σας-όπως άλλωστε κάνετε και στις εκλογές όταν ψηφίζετε- τηλεφωνείτε αβέρτα για να πλουτίζεται τις εταιρείες τηλεφωνίας- που είναι δικές τους- αλλά και τους δίνετε την ευκαιρία να καταμετρούν τις ακροαματικότητες τους κι έτσι να χρεώνουν τους διαφημιστές αναλόγως.

..."Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς..."

*Αλίμονό μας αν οι Έλληνες αποκτήσουν ενότητα και μόρφωση. 
Ουίνστον Τσόρτσιλ (1874-1947) Μέγας Άγγλος πολιτικός

*Αν έλειπε ο εμφύλιος πόλεμος από τους Έλληνες θα κατακτούσαν ολόκληρο τον κόσμο.
Όθων Βίσμαρκ (1815-1898) Γερμανός καγκελάριος λόγος 20.03.1890

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;"

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

16/3/1921:H σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφότητος

16/3/1921: Υπογράφεται η σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφότητος

Οι Ρώσοι μπολσεβίκοι, μετά την υπογραφή της Συνθήκης Μπρεστ-Λιτόφσκ στις 3/3/1918, στη Λευκορωσία, επανέρχονται στα προ του 1878 σύνορά τους. Η συνθήκη, που την υπέγραψε ο Λένιν, αφορούσε τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Πολωνία Λιθουανία, Φινλανδία, Ουκρανία και Οθωμανική Αυτοκρατορία) και υπήρξε ιδιαίτερα επώδυνη για τη Ρωσία, την άλλοτε Τσαρική Αυτοκρατορία. Η Συνθήκη τής αφαίρεσε περίπου το ένα τέταρτο των εδαφών, με τους πληθυσμούς τους, και σε ίδιο ποσοστό του συνόλου της βιομηχανίας της, καθώς και το ένα δέκατο του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ανθρακωρυχείων κτλ.

Ταυτοχρόνως οι Μπολσεβίκοι αλλάζουν πολιτική έναντι των Τούρκων. Η σύσφιξη των σχέσεων Λένιν-Κεμάλ οδηγεί σε συνδιάσκεψη, και οι δύο λαοί, Τουρκίας και Σοβιετικής Ένωσης, θα βαδίσουν μαζί το δρόμο της συνεργασίας. Θα ακολουθήσει στις 16 Μαρτίου 1921 η υπογραφή Συνθήκης Φιλίας και Αδελφότητος μεταξύ ΕΣΣΔ και Τουρκίας, εκχώρηση από τη Σοβιετική Ένωση στην Τουρκία των κατεχόμενων εδαφών Καρς, Αρνταχάν και Αρτβίν, και υπογραφή στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας σε χρήμα και πολεμικό υλικό.

Τελετή παράδοσης του Καρς στους Τούρκους από τον ρωσικό στρατό
Η παροχή στρατιωτικής βοήθειας συνίστατο σε 35.000 τυφέκια, εκατομμύρια σφαίρες, πυροβόλα όπλα, οβίδες, άλλο στρατιωτικό υλικό, δεξαμενές με πετρέλαιο και βενζίνη αλλά και 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια. Και μαζί μ’ αυτήν τη στρατιωτική βοήθεια, αποστέλλεται και ο σύμβουλος του Λένιν, Ρώσος στρατηγός Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Φρούντζε (φωτο δεξιά), ως σύμβουλος πλέον του Κεμάλ.
Η Συνθήκη που υπέγραψαν οι δύο χώρες και η μεγάλη στρατιωτική βοήθεια που έλαβε η Τουρκία ήταν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία.
Ο εναγκαλισμός Λένιν και Κεμάλ, η στενή συνεργασία και βοήθεια που παρείχαν οι Σοβιετικοί στην Τουρκία, ανάγκασαν τους Αγγλογάλλους να αλλάξουν τακτική απέναντι των Ελλήνων. Η Ελλάδα έμενε στην ουσία άνευ συμμάχων, αφού τα συμφέροντα των Άγγλων υπερίσχυαν στις επιλογές τους και ταυτίζονταν με την τουρκική πλευρά. Αποσπώντας τον Κεμάλ από τις αγκάλες του Λένιν και κάνοντάς τον σύμμαχό τους, οι Άγγλοι δεν θα είχαν πλέον δυσκολίες να ιδιοποιηθούν τα πετρέλαια της Μοσούλης...
Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "16/3/1921:H σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφότητος"

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Λεπτή εγχείρηση εγκεφάλου στην Αρχαία πόλη της Χίου.---


Ζωηρή εντύπωση σε όλον τον κόσμο έχει προκαλέσει η είδηση για την εύρεση του ανδρικού κρανίου στην Αρχαία πόλη της Χίου.---
Αναφερόμαστε στο πολύ σημαντικό εύρημα, κρανίο, στο οποίο υπήρχαν ίχνη λεπτής χειρουργικής επέμβασης που έγινε όμως 250 χρόνια πριν την αρχή της χριστιανικής χρονολόγησης. Το έτος 250 π.Χ. Συγκεκριμένα βρέθηκε ανδρικό κρανίο με οπή διαμέτρου 1.62 εκατ. στο αριστερό βρεγματικό οστό, που δείχνει ότι ο άνδρας είχε υποστεί λεπτή εγχείρηση εγκεφάλου, γεγονός που επιβεβαιώνει το υψηλό επίπεδο της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής.

Η αναγνώριση του τρυπανισμού οφείλεται στον ανθρωπολόγο συνεργάτη της Κ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, κ. Αστέριο Αηδόνη.

Το παράξενο είναι ότι τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης έμαθαν την τόσο σημαντική είδηση από τους Τάιμς του Λονδίνου, όπου πρωτοδημοσιέυτηκε και έκανε τον γύρο του κόσμου, το δε υπουργείο Πολιτισμού, μετά τις διαστάσεις που έλαβε το θέμα και την δημοσιοποίηση του από τους Τάιμς του Λονδίνου, έβγαλε ανακοίνωση με την οποία συνιστά να αποφεύγεται να εξαχθεί συμπέρασμα και οι τόνοι να διατηρούνται χαμηλοί. Και όμως από όλους αναγνωρίζεται ότι... πρόκειται για εύρημα σημαντικό για την Ιστορία της Ιατρικής και επιβεβαιώνει τα κείμενα του Ιπποκράτη.

Τα ίχνη του κρανιοτρύπανου στο κρανίο του ηλικίας περίπου 50 ετών άνδρα δείχνουν ότι το επίπεδο ιατρικής γνώσης ήταν υψηλό, η δε μακροσκοπική εξέταση έδειξε την επιβίωση του ανθρώπου εκείνου επί μακρόν και μετά την επέμβαση. Ο Ανθρωπολόγος Αστέριος Αηδόνης, που εξέτασε το εύρημα, το οποίο χρονολογείτε περί το -250 αναφέρει.

«
Υπάρχει μια οπή δυο εκατοστών, στο αριστερό πίσω μέρος του κρανίου, η οποία φαίνεται πως επουλώθηκε με τον χρόνο.
Τούτο το γεγονός δείχνει πως ο ασθενής έζησε μετά την επέμβαση, ενώ ελάχιστα είναι τα σημάδια μόλυνσης.
Πρόκειται για μιαανδρικού κρανίου στην Αρχαία πόλη της Χίου.---, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Και οι πρώτες έρευνες του κρανίου, μας κάνουν να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος έζησε πέντε ή έξι χρόνια μετά την επέμβαση και πέθανε περίπου πενήντα ετών
».

Το συγκεκριμένο εύρημα στην Χίο, παρά την εξέχουσα σημασία του, δεν είναι μοναδικό.
Ανάλογη περίπτωση έχει αναφερθεί επίσης στις Αρχάνες της Κρήτης.


Η ανασκαφή έγινε σε ιδιωτικό οικόπεδο στην περιοχή Ατσικής, όπου εκτίνεται η ελληνιστική νεκρόπολη της 
Αρχαίας Χίου όπου εντοπίστηκαν και κιβωτιόσχημοι τάφοι του -2ου αιώνα. Στους 4 τάφους του οικοπέδου, που δεν είναι οι πρώτοι που ανακαλύπτονται στην περιοχή όπου βρέθηκε το εν λόγω κρανίο, βρέθηκαν ισάριθμοι σκελετοί, τριών ανδρών και μιας γυναίκας.
Στον έναν μάλιστα υπήρχαν και κτερίσματα. Ένα διάδημα και μία ζώνη στολισμένα με φύλα χρυσού.
Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους πρόκειται μάλλον για τάφους εύπορου κατοίκου και των υπηρετών του, που έζησαν πριν από 2260 χρόνια!

Αλήθεια. αποτελεί πολυτέλεια να ρωτήσουμε για την τύχη του κρανίου; 
Όπως πληροφορηθήκαμε, και πάλι στην Χίο στην περιοχή Μ. Λημνιώνα είχε βρεθεί προϊστορικό «μαμούθ» που έφυγε για μελέτη και «εξαφανίστηκε» σε κάποια διαδρομή μεταξύ εργαστηρίων και το πιθανότερο σήμερα κοσμεί κάποιο ξένο μουσείο.


Πηγή: Περιοδικό «Ελλάνιον Ήμαρ», τεύχος #23ο, σελ। 62, του Σωτήρη Οικονόμου Δασκάλου-Συγγραφέα.
Πηγή
http://wwwaristofanis.blogspot.com/2011/05/2260.html#more
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λεπτή εγχείρηση εγκεφάλου στην Αρχαία πόλη της Χίου.---"

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

Το μυστήριο των Συμπτώσεων και η Συγχρονικότητα

Το μυστήριο των Συμπτώσεων - Ο C. Jung και η Συγχρονικότητα....Σας έχει συμβεί κάποια φορά να συναντάται συνέχεια μπροστά σας για ένα διάστημα το ίδιο αριθμό; Ή να σιγοτραγουδάτε ένα τραγούδι και ανοίγοντας το ραδιόφωνο να το ακούτε;
Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι κάποια υπερφυσική αιτία, κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις συμπτώσεις. Αλλά η πλειοψηφία των σύγχρονων επιστημόνων μιλάει απλά για άγνοια των φυσικών νόμων που τις προκαλούν, μια δημιουργία γεγονότων απ’ αυτά που είναι δυνατόν να συμβούν. Τίποτα το περίεργο ή μυστικιστικό ! Αντίθετα οι συμπτώσεις θεωρούνται αναπόφευκτες απ’ τους στατιστικολόγους.
Για παράδειγμα, η πιθανότητα από μια τράπουλα 52 χαρτιών, να μοιραστεί μια συγκεκριμένη 13άδα χαρτιών, είναι ίση για κάθε πιθανή 13άδα. Και όλες είναι το ίδιο πιθανές … όσο απίθανες και να μας φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Η πιθανότητα να μοιραστεί η 13άδα των 13 “καρό” είναι ακριβώς ίδια με την πιθανότητα να μοιραστεί μια οποιαδήποτε άλλη 13άδα. 
Μια εκπληκτική ιστορία μας φέρνει όμως ξανά το ερώτημα για το αν υπάρχει τύχη ή όχι. Την αναφέρει ο μαθηματικός Warren Weaver, στο βιβλίο του, “Lady Luck: The Theory of Probability” (“Η κυρία Τύχη: η θεωρία των πιθανοτήτων”) απ’ όπου δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό “Life”:
Στις 1-3-1950, και τα 15 μέλη της χορωδίας της εκκλησίας της Beatrice στη Nebraska, καθυστέρησαν στο ραντεβού που είχαν στις 7:20 για πρόβα. Όλοι είχαν κάποιο σοβαρό αλλά και συνηθισμένο λόγο να αργήσουν. Στις 7:25 η εκκλησία καταστράφηκε από έκρηξη !
Τα μέλη της χορωδίας θεώρησαν το γεγονός σαν “θεϊκή παρέμβαση”. Ο Weaver υπολόγισε τις πιθανότητες να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός μαζικής καθυστέρησης, σε μία στο εκατομμύριο. (σ.τ.μ. στην Ελλάδα θα ήταν κάτι παραπάνω από φυσιολογικό να συμβεί !!!)
Πώς λοιπόν να εξηγήσουμε τέτοιες “σκόπιμες” συμπτώσεις;
Όμως αξίζει εδώ να αναφερθεί η θεωρία του ψυχολόγου Carl Jung, ο οποίος διατύπωσε την Αρχή της “Συγχρονικότητας” που συνδέει γεγονότα, τα οποία δεν συνδέονται με κάποια φανερή σχέση αιτίας. Στο έργο του “Δομή και Δυναμική της Ψυχής”, αναφέρει πώς άρχισε να παρατηρεί συμπτώσεις που προκαλούσαν ανοικτά τους υπολογισμούς των πιθανοτήτων, στη διάρκεια των ερευνών του για το Συλλογικό Ασυνείδητο.
Για παράδειγμα, καθώς μια νεαρή ασθενής του περιέγραφε ένα όνειρό της, στο οποίο της δίνονταν ένας χρυσός σκαραβαίος, ένα έντομο μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο. Όταν το έπιασε ο Jung διαπίστωσε ότι ήταν ένα σκαραβοειδές σκαθάρι, ό,τι πιο κοντινό σε χρυσό σκαραβαίο, θα μπορούσε να υπάρξει στην περιοχή, το οποίο μάλιστα δεν συνηθίζει να μπαίνει σε σκοτεινούς χώρους. Αντίθετα κινείται στο φως της ημέρας… Και μπήκε την κατάλληλη στιγμή.
Ποιος άραγε προκάλεσε τη σύμπτωση: ο Jung ή η ασθενής του; Ο ψυχαναλυτής Nandor Fodor παρατήρησε πάντως ότι, η ασθενής είχε μια ήταν υπερβολικά ορθολογική συμπεριφορά που την έκανε ψυχολογικά απρόσιτη. Μετά την εμφάνιση του σκαραβαίου η συμπεριφορά της βελτιώθηκε και οι συνεδρίες έγιναν πιο αποδοτικές.
Ο Jung πίστευε ότι, το φαινόμενο της Συγχρονικότητας συνδέονταν με ψυχικές καταστάσεις που αναπτύσσονται μέσω της επιρροής των Αρχετύπων, τα οποία όριζε σαν πρότυπα (μοντέλα) έμφυτα στην ανθρώπινη ψυχή και κοινά για όλη την ανθρωπότητα.
Ο Jung αναφέρει συχνά τα Αρχέτυπα, σαν “αρχέγονες εικόνες”, που παρέχουν την αναπαράσταση όλων των ανθρώπινων στάσεων απέναντι στον θάνατο, τη σύγκρουση, το σεξ, τη μετενσάρκωση και τη μυστικιστική εμπειρία. Κάποιες φορές ένα αρχέτυπο ενεργοποιείται από ένα συναισθηματικά φορτισμένο γεγονός και τότε τείνει να έλκει γεγονότα παρόμοιας φύσης, ανοίγοντας δρόμο στα γεγονότα που ονομάζουμε “συμπτώσεις”.
Ο Jung δέχονταν επίσης την ύπαρξη μιας “περίεργης αλληλεξάρτησης των αντικειμενικών στοιχείων μεταξύ τους, καθώς και με τις υποκειμενικές (ψυχικές) καταστάσεις του παρατηρητή”. Μάλιστα εντόπισε δείγματα αυτής της αλληλεξάρτησης – που θεωρούσε άρρηκτα δεμένη με την έννοια της Συγχρονικότητας – τόσο στις ψυχιατρικές του σπουδές, όσο και στην έρευνά του πάνω στις εσωτεριστικές πρακτικές.
Έτσι, θεωρούσε την κινέζικη μαντική μέθοδο του Ι Τσινγκ σαν έκφραση της Αρχής της Συγχρονικότητας. Θεωρούσε ότι αυτό που θεωρούμε εμείς – στη Δύση – σαν είναι το κύριο ενδιαφέρον της κινέζικης σκέψης ενώ αυτό που εμείς λατρεύουμε σαν αιτιότητα περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Ενώ η Δυτική σκέψη προσεκτικά ζυγιάζει, επιλέγει, ταξινομεί και απομονώνει, η Κινέζικη μια πιο ολιστική εικόνα του κόσμου, δίνοντας σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια που συνθέτει μια στιγμή. Κάθε στιγμή απαρτίζεται από όλα αυτά τα “ασήμαντα” συστατικά.
Αργότερα, ο Jung προέκτεινε την έννοια της Συγχρονικότητας και στην Αστρολογία. Όταν μάλιστα ανέφερε το ενδιαφέρον του για την Αστρολογία και την πεποίθησή του για τη μελλοντική της χρησιμότητα, με ένα γράμμα του στον Freud, ο τελευταίος αντέδρασε, κατηγορώντας τον Jung ότι είχε πέσει θύμα της “μαύρης παλίρροιας του βούρκου του αποκρυφισμού”.
Μη εγκαταλείποντας τις θέσεις του ο Jung κατέγραψε στα απομνημονεύματά του, άλλο ένα συνταρακτικό συμβάν εμφάνισης Συγχρονικότητας, που μάλιστα συνέβη ενώ ήταν μαζί με το Freud: Στέκονταν μαζί δίπλα σε μια βιβλιοθήκη όταν ο Jung ένιωσε το διάφραγμά του να γίνεται σαν από σίδερο και να καίει, να πυρακτώνεται. Ταυτόχρονα ακούστηκε ένας δυνατός κρότος σαν να επρόκειτο να πέσει πάνω τους η βιβλιοθήκη.
Ο Jung βρήκε την ευκαιρία να παρουσιάσει το συμβάν σαν ένα παράδειγμα φαινομένου καταλυτικής εξωτερίκευσης. Ο Freud αντέδρασε αποκαλώντας τα αυτά, “ανοησίες”. Τότε, ο Jung τον προκάλεσε, υποστηρίζοντας ότι μπορούσε να προβλέψει ότι το πολύ σε ένα λεπτό ο κρότος θα ξανακούγονταν. Πριν καν τελειώσει τα λόγια του ο κρότος ξανακούστηκε, αφήνοντας τον Freud εμβρόντητο.
Σύμμαχό του στην προσπάθεια να διατυπώσει τη θεωρία του για τη Συγχρονικότητα, ο Jung βρήκε τη κβαντική Φυσική, στα πλαίσια της οποίας είχε διατυπωθεί η θεωρία ότι έναπεδίο του χώρου μπορεί να γίνει αντικειμενικά γνωστό, μόνο με την ύπαρξη ενός παρατηρητή, ο οποίος όμως επεμβαίνει (αναγκαστικά, με την παρουσία του) στην κατάσταση του χώρου. Οι ανακαλύψεις αυτές βοήθησαν τον Jung να καταλάβει διαισθητικά ότι ύλη και συνείδηση συνδέονται με ουσιώδη τρόπο, σαν δυο συμπληρωματικές όψεις μιας ενοποιημένης πραγματικότητας.
Αλλά και πολύ πριν τον Jung, άλλοι διανοούμενοι και επιστήμονες είχαν διατυπώσει θέσεις που συνέδεαν αλληλεπιδραστικά την ύλη και τη συνείδηση. Ο ιστορικός Arthur Koestler μιλούσε για τη χωρητικότητα της ανθρώπινης ψυχής σαν “ένα κοσμικό αντηχείο”. Παρόμοιες απόψεις είχαν ο Kepler και ο Pico della Mirandola. Ο Koestler γράφει επίσης στο έργο του “The Roots of Coincidence” (“Ρίζες της Σύμπτωσης”) για μία “θεμελιώδη ενότητα των πραγμάτων”, που υπερβαίνει τη μηχανική αιτιότητα.
Η έννοια ενός πνευματικού μικρόκοσμου που αντανακλούσε συμπαντικά πρότυπα και που ο Leibnitz αποκαλούσε “μονάδα”, βασίζονταν στην ιδέα ότι το άτομο και το σύμπαν αλληλεπιδρούν εξαιτίας μιας προ-εγκαθιδρυμένης αρμονίας. Αλλά και για τον Schopenhauer, τα πάντα ήταν “αλληλοεξαρτώμενα και συγχρονισμένα με όμοιο τρόπο.”
Ο Koestler έδωσε παραδείγματα ενοποίησης και αλληλεπίδρασης μέσα απ’ την ίδια την εξέλιξη της επιστήμης, καθώς οι διάφοροι τομείς της φυσικής συνδυάστηκαν ή συγχωνεύτηκαν, στη διάρκεια του τελευταίου αιώνα: π.χ. ο ηλεκτρισμός και μαγνητισμός συγχωνεύτηκαν στην ηλεκτρομαγνητική θεωρία, ενώ τα Η/Μ κύματα συνδέθηκαν με μια σειρά φαινομένων, όπως το φως, το χρώμα, τη θερμική ακτινοβολία και τα ερτζιανά κύματα.
Η Χημεία αγκαλιάστηκε απ’ την Ατομική Φυσική. Ο έλεγχος του σώματος απ’ τα νεύρα και τους αδένες, συνδέθηκε με ηλεκτροχημικές διεργασίες, ενώ τα άτομα διαιρέθηκαν στα “δομικά στοιχεία” των πρωτονίων, των ηλεκτρονίων και των νετρονίων. Αργότερα, όλα αυτά τα θεμελιώδη σωματίδια, συγκεντρώθηκαν στην έννοια απλών “πακέτων συμπυκνωμένης ενέργειας”.
Σήμερα, όλο και πολλοί οικολόγοι και επιστήμονες κλίνουν προς την άποψη ότι, υπάρχει μια αλληλεξάρτηση, που συνδέει τα πάντα στον κόσμο, με όμοιο τρόπο που οι αρχαίοι μιλούσαν για τη “συμπάθεια” της ζωής.
Παράλληλα στο Πανεπιστήμιο του Ώστιν στο Τέξας, ο νομπελίστας φυσικός Ilya Prigogine μελετάει τον τρόπο που χημικές και άλλου τύπου δομές αναπτύσσουν πρότυπα βγαλμένα απ’ το χάος. Ο Karl Pribram, νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Stanford, πρότεινε τη θεωρία ότι, ο εγκέφαλος είναι ένα είδος “ολογράμματος”, ένας αναλυτής μοντέλων και συχνοτήτων, που δημιουργεί την “σκληρή” πραγματικότητα, ερμηνεύοντας συχνότητες από μια διάσταση πέρα απ’ το χώρο και το χρόνο. Με άλλα λόγια, ο φυσικός κόσμος που ξέρουμε είναι “ισομορφικός” – δηλαδή όμοιος – με τις διαδικασίες του εγκεφάλου.
Ίσως λοιπόν, μια συμμαχία κβαντικών φυσικών, νευρολόγων, παραψυχολόγων και μυστικιστών να μας δώσει μια νέα και διαφορετική εικόνα του σύμπαντος, μη-αιτιοκρατικού αλλά “συμπαθητικού”, που λειτουργεί πιο πολύ σαν μια μεγάλη σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή, ενοποιώντας ύλη, ενέργεια και συνείδηση.
Μόνο τότε ίσως να ελευθερωθούν τα παραφυσικά φαινόμενα απ’ το στίγμα του “αποκρυφισμού” και να μην αντιμετωπίζονται σαν ενοχλητικά. Στα πλαίσια αυτά, οι αντιλήψεις μας και ο κόσμος μας θα αλλάξουν για πάντα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το μυστήριο των Συμπτώσεων και η Συγχρονικότητα"

Η πραγματικη καταγωγή των Πελοποννήσιων.....

Διαψεύδεται ο Φαλμεράυερ..

....

Γενετική ανάλυση «ρίχνει φως» στην καταγωγή των Πελοποννήσιων.....

Σιάτλ, Ουάσινγκτον......
Τι συνέβη τον 6ο μ.Χ. αιώνα στην Πελοπόννησο; Ηταν άραγε τόσο σφοδρές οι επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων ώστε να εξαλείψουν παντελώς τους γηγενείς πληθυσμούς: Αντικαταστάθηκαν όντως αυτοί από σλαβικά φύλλα, όπως υποστήριξε ο γερμανός ιστορικός Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ (Jacob Philipp Fallmerayer) το 1830;

Η άποψη του Φαλμεράυερ πυροδότησε μια διαμάχη μεταξύ των συναδέλφων του που διαρκεί μέχρι τις μέρες μας, καθώς διαφορετικές σχολές ιστορικών δίνουν διαφορετικές ερμηνείες στις ίδιες μεσαιωνικές πηγές. Φαίνεται όμως ότι η διαμάχη αυτή έφτασε στο τέλος της χάρη σε μια μεγάλη ομάδα ελλήνων και ξένων ερευνητών με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιατλ των ΗΠΑ Γιώργο Σταματογιαννόπουλο. Οι ερευνητές μελέτησαν γενετικά δεδομένα ατόμων από κάθε γωνιά της Πελοποννήσου προκειμένου να αποφανθούν για την καταγωγή τους. Το γενικό συμπέρασμα αυτής της μελέτης, η οποία δημοσιεύτηκε μόλις στην διαδικτυακή έκδοση της επιστημονικής επιθεώρησης European Journal of Human Genetics, έρχεται να καταρρίψει την άποψη του γερμανού ιστορικού.

Ειδικότερα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ναι μεν υπήρξε σλαβική μετανάστευση στην Πελοπόννησο, αλλά οι αριθμοί των σλάβων μεταναστών ήταν πολύ μικροί σε σχέση με τους πληθυσμούς των γηγενών. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το ποσοστό σλαβικής καταγωγής μεταξύ των διαφορετικών πληθυσμών της Πελοποννήσου κυμαίνεται από 0,2% έως 14,4%. Επιπροσθέτως, οι Μανιάτες και οι Τσάκωνες, που κατά τον Φαλμεράυερ ήταν σλαβικής καταγωγής, έχουν μηδαμινά ποσοστά σλαβικής επιμειξίας! Σύμφωνα με τον καθηγητή της Επιστήμης των Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Purdue στην Ιντιάνα των ΗΠΑ, κ. Πέτρο Δρινέα «οι Πελοποννήσιοι αποτελούν σαφώς διακριτό πληθυσμό από τους Σλάβους. Αντίθετα, η γενετική ανάλυση έδειξε ότι εμφανίζουν ιδιαίτερα μεγάλη ομοιότητα με τους Σικελούς και τους Ιταλούς».

Πόσο βέβαιοι μπορούμε όμως να είμαστε για ιστορικά γεγονότα , όταν αυτά μελετώνται με τη βοήθεια της γενετικής; «Χρησιμοποιήσαμε προηγμένες μεθόδους ανάλυσης δεδομένων για να εξετάσουμε την θεωρία της αντικατάστασης των Πελοποννησίων από τους Σλάβους» λέει η κ. Περιστέρα Πάσχου του Τμήματος Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Πράγματι, η μελέτη ήταν ιδιαίτερα διεξοδική: τα δεδομένα αφορούσαν 2,5 εκατομμύρια γενετικούς δείκτες οι οποίοι μελετήθηκαν σε κάθε ένα από τα 241 άτομα που έλαβαν μέρος στην μελέτη και τα οποία επιλέχθηκαν έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η καταγωγή τους από συγκεκριμένες περιοχές της Πελοποννήσου.

Όλα δείχνουν πάντως ότι η μελέτη θα συνεχιστεί καθώς το άρθρο της διεθνούς ερευνητικής ομάδας κλείνει με τη φράση: «Μελέτες αρχαίου DNA θα μπορούσαν να ελέγξουν αν υπάρχει σχέση μεταξύ των Μανιατών και των αρχαίων Λακώνων ή μεταξύ των Τσακώνων και των αρχαίων Ιώνων».

Ιωάννα Σουφλέρη
Βήμα Science
Newsroom ΔΟΛ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η πραγματικη καταγωγή των Πελοποννήσιων....."

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Το 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης νίκησε τον Κιουταχή στο Κερατσίνι


Σαν σήμερα το 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης νίκησε τον Κιουταχή στο Κερατσίνι
Στις 4 Μαρτίου 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποκρούει επίθεση του Κιουταχή στο Κερατσίνι, περιοχή βόρεια του Πειραιά, και του προξενεί βαρύτατες απώλειες. Η μάχη αυτή υπήρξε μία από τις λαμπρότερες νίκες του «γιου της καλογριάς».
Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Ακρόπολης από τους Τούρκους το 1827, ο Καραϊσκάκης, από την Ελευσίνα όπου βρισκόταν, θεώρησε αναγκαίο να καταλάβει το Κερατσίνι κι από ‘κει να ανοίξει δρόμο προς την Ακρόπολη διαμέσου του ελαιώνα της Αθήνας για να ενισχύσει τους πολιορκημένους.
Πίστευε ότι η διαδρομή αυτή θα του εξασφάλιζε την προστασία του στρατού του από το εχθρικό ιππικό, ενώ έχοντας ως ορμητήριο το παραθαλάσσιο Κερατσίνι θα μπορούσε να εφοδιάζονται ευκολότερα οι δυνάμεις του από τα πλοία.

Στις 3 Μαρτίου 1827 έφθασε με τον στρατό του εκεί και οργάνωσε το σχέδιό του. Ο επικεφαλής της πολιορκίας της Ακρόπολης, Κιουταχής, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι, έσπευσε με 800 άνδρες του να κατασκοπεύσει τις κινήσεις τους. Κατέλαβε ένα λόφο στο νότιο ύψωμα του Κορυδαλλού, που τότε οι Αθηναίοι ονόμαζαν λόφο του Σαρδελά, κι έστησε δύο κανόνια. Την ίδια ημέρα ενεπλάκη σε αψιμαχίες με τους άνδρες του Καραϊσκάκη, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.
Την επομένη, 4 Μαρτίου, επανέλαβε την επίθεση με πολύ ισχυρότερη δύναμη, που την αποτελούσαν, σύμφωνα με ορισμένους απομνημονευματογράφους, 3.000 πεζοί και 400 ιππείς (άλλες πηγές αναφέρουν μεγαλύτερο αριθμό: 4.000 πεζούς και 2.000 ιππείς). Αρχικά στράφηκε σ’ ένα οχυρωμένο μετόχι, που το υπερασπίζονταν ο Τούσας Μπότσαρης, ο Γαρδικιώτης Γρίβας και ο Νικόλαος Κασομούλης, με τους λιγοστούς άνδρες τους. Αφού το κανονιοβόλησε, ετοιμάστηκε γύρω στο μεσημέρι για την τελική έφοδο.
Βλέποντας ο Καραϊσκάκης την κρισιμότητα της κατάστασης, επιχείρησε αντιπερισπασμό, τον οποίο όμως αντιλήφθηκε ο Κιουταχής και χώρισε τις δυνάμεις του στα δύο.
Η ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών του μετοχίου καθήλωσε τους Τούρκους, οι οποίοι αργότερα αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, όταν εμφανίστηκε το ιππικό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, που τους προξένησε βαρύτατες απώλειες.
Λίγο αργότερα έφθασαν ενισχύσεις από την Καστέλα, ολοκληρώνοντας την ήττα του Κιουταχή.
Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές για τη δύναμη που παρέταξαν. Οι νεκροί ανήλθαν σε 300 και οι τραυματίες σε 500 άνδρες. Οι Έλληνες έχασαν 3 άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν περί τους 25.
Ο Μακρυγιάννης αναφέρει στα «Απομνημονεύματά» του ότι οι υπερασπιστές της Ακρόπολης, βλέποντας από μακριά την εξέλιξη της μάχης, βγήκαν και χτυπήθηκαν με τους πολιορκητές. Η πληροφορία αυτή, σύμφωνα με τους ιστορικούς, φαίνεται υπερβολική, γιατί οι Αθηναίοι δεν ήταν δυνατό να έχουν ακριβή αντίληψη της μάχης στο Κερατσίνι. Ωστόσο, η αναφορά του Μακρυγιάννη απηχεί το κλίμα γενικής ευφορίας και του αναπτερωμένου ηθικού των Ελλήνων, μετά τη μεγάλη νίκη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι.
Πηγή: sansimera.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης νίκησε τον Κιουταχή στο Κερατσίνι"
Related Posts with Thumbnails