100 επίθετα για 1,3 δισ. ανθρώπους
Η αστυνομία στην Κίνα προσπαθεί επειγόντως να λύσει ένα... παράξενο πρόβλημα που εδώ και χρόνια ταλαιπωρεί τους Κινέζους πολίτες: αυτό των ίδιων επιθέτων σε εκατομμύρια ανθρώπους στη χώρα, το οποίο δημιουργεί σοβαρά γραφειοκρατικά προβλήματα και όχι μόνο. Είναι χαρακτηριστικό πως στην Κίνα 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι μοιράζονται μόνο εκατό επίθετα!
Παράδειγμα: Πάνω από 100.000 άνθρωποι ονομάζονται "Γουανγκ Τάο", με αποτέλεσμα να προκαλούνται τρομακτικά μπερδέματα κυρίως στις δημόσιες υπηρεσίες και στην καθημερινή ζωή των συνονόματων.
Οι αστυνομικές αρχές αποφάσισαν να προσθέσουν στο επίθετο του πατέρα και αυτό της μητέρας, με την προϋπόθεση ότι θα έχει μέχρι έξι χαρακτήρες. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθούν 1,28 εκατομμύρια νέα επίθετα.
Επίσης, οι Κινέζοι πολίτες άνω των 18 ετών θα μπορούν να αλλάζουν μια φορά μόνο στη ζωή τους το όνομά τους, και όχι αμέτρητες όπως ίσχυε μέχρι τώρα, γεγονός που προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερο κομφούζιο.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
Σελίδες
▼
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
THE GREATNESS OF GREEK LANGUAGE
Η δυναμική της ελληνικής γλώσσας: Η μοναδική που δεν έχει όρια .
"Hellenic Quest" τιτλοφορείται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, που το CNN διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας. Το πρόγραμμα παράγεται από τη γνωστή εταιρεία Η/Υ "Apple" και ο πρόεδρος της, ο Τζων Σκάλι, λέει:«Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, επειδή η κοινωνίας μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει τόσες γνώσεις περισσότερες απ όσες ο άνθρωπος έχει ως τώρα ανακαλύψει».
Ίσως να πρόκειται για μία εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων... άλλη συναφής είδηση:Οι Βρετανοί επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν αρχαία ελληνικά «επειδή αυτά περιέχουν μία ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργάνωσης και διαχείρισης επιχειρήσεων».
Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι: «Η Ελληνική Γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης».Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνιας, να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκε η γλωσσολόγος και Ελληνίστρια Μακ Ντόναλι και δίπλα της οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
Στον Η/Υ «Ίβυκο» αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας, όταν η αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους. Δηλαδή, ως γλώσσα, είναι μόλις το 1/100 της δικής μας!
Επίσης, στον Ίβυκο, ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα, 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται...Επ αυτού, ο καθηγητής Μπρούνερ, λέει:«Σε όποιον απορεί, γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας! Και η επαφή μας με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας».Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι των 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική Γλώσσα, προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων Πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ την Ελληνική και όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν «σημειολογικές».«Νοηματική γλώσσα», όπως είναι γνωστό, θεωρείται η γλώσσα στην οποία το «σημαίνον», δηλαδή η λέξη και το «σημαινόμενον», δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση.
Ενώ, «σημειολογική» είναι η γλώσσα στην οποία ορίζεται αυθαίρετα ότι το «σημαινόμενον» εννοείται με το... «σημαίνον»! Η Ελληνική Γλώσσα, είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν «πρωτογένεια» (π.χ. Γεωμετρία = γη + μετρώ), ενώ σε όλες τις άλλες γλώσσες, οι λέξεις είναι συμβατικές. Σημαίνουν κάτι, επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που τις χρησιμοποιούν.
Υπάρχει, δηλαδή, αιτιώδης σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, που είναι κάτι ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα «Ίβυκος», «Γνώσεις» και «Νεύτων», αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Κι αυτό επειδή η Ελληνική Γλώσσα έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα «-ΙΣΜΟΣ», «-ΛΑΝΔΗ», «ΤΗΛΕ», «ΜΙΚΡΟ», «ΜΕΓΑ», «ΣΚΟΠΟ», «ΣΥΝ», κ.ά. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα ως «μη οριακή», δηλαδή, ότι μόνο σε αυτή δεν υπάρχουν όρια. Γι αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική κ.ά.Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική Γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.
Γι αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική γλώσσα, ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι, το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική, είναι σαν να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα...
ΠΗΓΗ: Το κείμενο αυτό αποτέλεσε είδηση, που το βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου 2003 έκανε τον γύρο του κόσμου. Δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο, έγινε η αναπαραγωγή της είδησης με νέα στοιχεία. Αποτέλεσε και εισήγηση του Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, σε συνέδριο (Αύγουστος 2001, στην Ολυμπία), με θέμα «Η γλώσσα της λογοτεχνίας».
"Hellenic Quest" τιτλοφορείται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, που το CNN διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας. Το πρόγραμμα παράγεται από τη γνωστή εταιρεία Η/Υ "Apple" και ο πρόεδρος της, ο Τζων Σκάλι, λέει:«Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, επειδή η κοινωνίας μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει τόσες γνώσεις περισσότερες απ όσες ο άνθρωπος έχει ως τώρα ανακαλύψει».
Ίσως να πρόκειται για μία εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων... άλλη συναφής είδηση:Οι Βρετανοί επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν αρχαία ελληνικά «επειδή αυτά περιέχουν μία ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργάνωσης και διαχείρισης επιχειρήσεων».
Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι: «Η Ελληνική Γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης».Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνιας, να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκε η γλωσσολόγος και Ελληνίστρια Μακ Ντόναλι και δίπλα της οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
Στον Η/Υ «Ίβυκο» αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας, όταν η αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους. Δηλαδή, ως γλώσσα, είναι μόλις το 1/100 της δικής μας!
Επίσης, στον Ίβυκο, ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα, 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται...Επ αυτού, ο καθηγητής Μπρούνερ, λέει:«Σε όποιον απορεί, γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας! Και η επαφή μας με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας».Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι των 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική Γλώσσα, προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων Πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ την Ελληνική και όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν «σημειολογικές».«Νοηματική γλώσσα», όπως είναι γνωστό, θεωρείται η γλώσσα στην οποία το «σημαίνον», δηλαδή η λέξη και το «σημαινόμενον», δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση.
Ενώ, «σημειολογική» είναι η γλώσσα στην οποία ορίζεται αυθαίρετα ότι το «σημαινόμενον» εννοείται με το... «σημαίνον»! Η Ελληνική Γλώσσα, είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν «πρωτογένεια» (π.χ. Γεωμετρία = γη + μετρώ), ενώ σε όλες τις άλλες γλώσσες, οι λέξεις είναι συμβατικές. Σημαίνουν κάτι, επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που τις χρησιμοποιούν.
Υπάρχει, δηλαδή, αιτιώδης σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, που είναι κάτι ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα «Ίβυκος», «Γνώσεις» και «Νεύτων», αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Κι αυτό επειδή η Ελληνική Γλώσσα έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα «-ΙΣΜΟΣ», «-ΛΑΝΔΗ», «ΤΗΛΕ», «ΜΙΚΡΟ», «ΜΕΓΑ», «ΣΚΟΠΟ», «ΣΥΝ», κ.ά. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα ως «μη οριακή», δηλαδή, ότι μόνο σε αυτή δεν υπάρχουν όρια. Γι αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική κ.ά.Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική Γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.
Γι αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική γλώσσα, ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι, το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική, είναι σαν να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα...
ΠΗΓΗ: Το κείμενο αυτό αποτέλεσε είδηση, που το βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου 2003 έκανε τον γύρο του κόσμου. Δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο, έγινε η αναπαραγωγή της είδησης με νέα στοιχεία. Αποτέλεσε και εισήγηση του Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, σε συνέδριο (Αύγουστος 2001, στην Ολυμπία), με θέμα «Η γλώσσα της λογοτεχνίας».
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
THE FIRST LAPTOP IN THE WORLD.
THE MOST CHARACTERISTIC GREEK SURNAMES
ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Ο μεσος ορος των ελληνικων οικογενειακων ονοματων μπορουμε να πουμε πως εχει τρεις εως εξι συλλαβες.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ Ααδαμοπούλου,Ααθανασόπουλος,Ααρών,Αβαβιάν,Αβαγιανέλη,Αβαγιάννης,Αβαγιάννος
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Ωνάσης,Ωνασιάδης,Ωνάσογλου,Ωραιόπουλος,Ωραιοπούλουδος,Ωρολογαδέλη,Ωρολογάς,Ωρολογίδης,Ωρολογόπουλος
ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα ελληνικα οικογενειακα ονοματα ειναι κατα κανονα τα μεγαλυτερα και πολυσυλλαβοτερα απο τα οικογενειακα στις γνωστες μας ξενες γλωσσες.
Υπαρχουν επτασυλλαβα Δακουμογιαννοπουλος,Κοντογιαννακοπουλος,Σταματογιαννοπουλος
Υπαρχουν ομως και οκτασυλλαβα τα οποια εχουν και το
ρεκορ. Αναστασογιαννοπουλος,Βασιλογιαννακοπουλος,Παπαδημητρακοπουλος,ΠαπακωσταντινακοπουλοςΤΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ.
Τα μονοσυλλαβα οικογενειακα ονοματα εινα σπανιωτατα.Γρες,Δρυς,Ζης,Κλης,Μπρης,Ντρες,
Ρες [ΧΙΟΣ]Τζεν,
Χλης [ΚΑΡΠΑΘΟΣ]
Ο μεσος ορος των ελληνικων οικογενειακων ονοματων μπορουμε να πουμε πως εχει τρεις εως εξι συλλαβες.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ Ααδαμοπούλου,Ααθανασόπουλος,Ααρών,Αβαβιάν,Αβαγιανέλη,Αβαγιάννης,Αβαγιάννος
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Ωνάσης,Ωνασιάδης,Ωνάσογλου,Ωραιόπουλος,Ωραιοπούλουδος,Ωρολογαδέλη,Ωρολογάς,Ωρολογίδης,Ωρολογόπουλος
ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα ελληνικα οικογενειακα ονοματα ειναι κατα κανονα τα μεγαλυτερα και πολυσυλλαβοτερα απο τα οικογενειακα στις γνωστες μας ξενες γλωσσες.
Υπαρχουν επτασυλλαβα Δακουμογιαννοπουλος,Κοντογιαννακοπουλος,Σταματογιαννοπουλος
Υπαρχουν ομως και οκτασυλλαβα τα οποια εχουν και το
ρεκορ. Αναστασογιαννοπουλος,Βασιλογιαννακοπουλος,Παπαδημητρακοπουλος,ΠαπακωσταντινακοπουλοςΤΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ.
Τα μονοσυλλαβα οικογενειακα ονοματα εινα σπανιωτατα.Γρες,Δρυς,Ζης,Κλης,Μπρης,Ντρες,
Ρες [ΧΙΟΣ]Τζεν,
Χλης [ΚΑΡΠΑΘΟΣ]
VENETIANS GREEK SURNAMES
ΒΕΝΕΤΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
Αρκετα κυκλαδιτικα οικογενειακα ονοματα έχουν τις ρίζες τους βαθειά στο παρελθόν, ξεκινώντας στην Ελλάδα από τον Μάρκο Σανούδο, Ενετό κατακτητή της Νάξου και άλλων κυκλαδίτικων νησιών, το 1207, όπου και εγκατέστησε το Δουκάτο του στη Νάξο.
Ο ίδιος κατέστρεψε το κάστρο τ' Απαλίρου, την τότε πρωτεύουσα της Νάξου και έχτισε τον πύργο του στο νέο Κάστρο στη σημερινή Χώρα και μοίρασε, σύμφωνα με την παράδοση, το υπόλοιπο νησί στους αξιωματούχου ς του, αφού το χώρισε σε 56 τόπους.
Έτσι, έφερε από την Ιταλία και την Ευρώπη διάφορες οικογένειες, ευγενείς και μη, ώστε να κατοικήσουν στη Νάξο.
«Κατά το έτος 1212 ήλθον εν Νάξω οι καθολικοί, ομού με τον αρχηγόν αυτών Δούκα Σανούδον, και εκατώκησαν, εισίν ευγενείς και κατάγονται εκ διαφόρων πόλεων ευρωπαικών.
Αι αρχαιόταται ευγενείς οικογένειαι εισίν αι εξής
Σανούδος Δούξ Duca Sanudo de Venise
Δελακάρσερος Della Carcero
Κρίσπης Crispi d 'Espagne
Βαρότσης Barozzi de Venise
Ιουστινιάνης Giustiniani de Geπes
Γρυμάλδης Grimaldi «»
Λαορεδάνος Laoredano de Venise
Σομμαρίπα Sommaripa «»
Γηράρδης Girardi «»
Μαλατέστας Malatesta «»
Κόκκος Cocco «» νυν Ανατολ.
Βαζαίγιος Basegio «» εξέλειπε
Σφόρτσα
Κάστρη Sforza Castri «»
Κορονέλος Koronelli dΈSΡagne
Μεταγενεστέρως ήλθον οι εξής ευγενείς οικογένειαι
Ραϊμόνδος δε Raimond de da France
Μοδένα Modene Λαστίκ δε Lastic de Vijourou
Βιγουρού
Δε κάμπιςΓοζαδίνος
ΔάμπιςDe Campis Gozadini DambidΊta1ίa
ΔελαρόκαςDellaRocca«»
Αι εξής απλαί καθολικαί οικογένειαι, καταγόμεναι εκ διαφόρων μερώντης Δυτικής Ευρώπης εκατώκησαν εις το Νεοχώριον, οίτινες έλθοντες εις μικτούς γάμους μετά των Ανατολικών, εγένοντο τα τέκνα του Ανατολικού δόγματος, και εξ αυτών οι υπολειπόμενοι εισίν Ανατολικοί.
Δόβελος
Γκίλης
Δέτσι
Κούλης
Κουρλέτης
Λύκαρης
Ζαούρης
Βίλλιας
Γάτος
Βουραζέρης
Γασπαρίνης
Σκλαβούνος
Καρδαμίτσης
Φακουρέλης
Κορνάρος
Φουτρής
Κοδοφρέος
Βιάνης
Ζούλης
Γας
Βαρβαρίγος
Αρκόλεος
Ποσατσής
Καζανόβας
Βελίτσας
Γαβράνος
Ζάγος
Κάλφος
Δεσδές
Μούγγος
Γάλφος
Αρώνης
Ρώσις
Γουάνος
Γκοβέος
Βελόνιας
Καστελάνος
Δράγαζη ς
Μανέτας
Ρουγγέρης
Ζέππος
Βενιέρης
Πίκουλος
Σκλαβάτσος
Δεγαίτας
Δασλιβοίας
Βάλιος
Βονάκης»
(Κατάλογος των κατοίκων του κάστρου, Δουκών, αρχόντων, απλών οικογενειών, από ανέκδοτη χειρόγραφη ιστορία της Νάξου του Ιακ. Γκριμάλvτι -190ς αιώνας, αποκείμενη στο Αρχείο Νάξου)
ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΔΕΤΣΗΣ σύμφωνα με το πρώτο καταγεγραμμένο στοιχείο που έχουμε, απαντάται στο έτος 1537 (παπα-Ιάκωβος Δάτζης). Αρχικά συναντάται μόνο στη Νάξο και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Δαμαριώνα.
Με το πέρασμα των αιώνων και με τη μετανάστευση, η διασπορά του επιθέτου έγινε σε όλη την Ελλάδα.Έτσι σήμερα συναντάμε φαμίλιες μόνιμα εγκατεστημένες σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη (ερχόμενοι από Κωνσταντινούπολη), στο Βόλο (ερχόμενοι από Κωνσταντινούπολη), στην Πάτρα, στην Κρήτη, στη Ρόδο, στην Καστοριά ,Μυκονο αλλά και αλλού, όπως στην Αυστραλία, Αμερική,Γαλλια κλπ.
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
SURNAMES OF MANI PELOPONISSOS
ΤΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα γνήσια μανιάτικα ονόματα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη κατάληξη πριν το 1600. Ιδιαίτερα όσα είναι γνήσια επώνυμα και όχι πατρωνυμικά.
1) Γιατί τα από το βυζαντινό -άκιος προερχόμενα σε -άκης (και -άκος μεταγενέστερα) μανιάτικα ονόματα είναι πριν το 1600 πατρωνυμικά, και όχι επώνυμα.Περίπου το ίδιο συμβαίνει σε άλλες Ελληνικές «ατόφιες» περιοχές όπως η Αθήνα (τότε), το Μεσολόγγι, ο Μιστράς, το Ναύπλιο.Τελευταίοι που «κόλλησαν» το -άκης είναι οι Κρητικοί κι οι Αρβανίτες της Β. Ελλάδας (Θράκη κ.λ.π.) γι’ αυτό και το διατηρούν μιας και ενώθηκαν τελευταίοι με την Ελλάδα και το «κόλλησαν» αργότερα στα ονόματα τους ομαδικά.Το -άκιος είναι βαφτιστικό αυτών πού λέγονταν «Ρωμιοί» δηλ. των απογόνων των κατοίκων του Ελλαδικού χώρου απ' το 212 ως τον 10ο αιώνα μ.Χ. Από κει κι ύστερα γίνεται βαφτιστικό και πατρωνυμικό και από κει πατρωνυμικό και επώνυμο με τη μορφή του -άκης και -άκος.Το -άκος το πρόσθεσαν οι Μανιάτες μετά το ‘21 μιας και τόχαν κι αυτό σε μικρότερη κλίμακα και εναλλακτικά με το -άκης για να δείξουν ιδιαίτερη καταγωγή, αφού και το παλιό τους -άκης το είχαν ήδη από παλιά ή αντιγράψει απ' αυτούς πολλοί άλλοι.
Έτσι πολλοί πού το όνομα τους ήταν σε -άκης το άλλαξαν σε -άκος. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το 1960 (π.χ. ο Μιχαλιόλας έγινε μετά το 1930 Μιχαλολιάκος και «επέστρεψε» στο Μιχαλόλιας μετά το 1960. Ο Μπόφος έγινε Μποφάκος και «επέστρεψε» στο Μπόφος τώρα τελευταία. Ο Μουσούρος έγινε Μουσουράκος και ξανάγινε Μουσοϋρος ή Κάσσης (το παλιότερο του) μετά το 1970. Ο Γιατράκης τόκαμε Γιατράκος μετά το 1880 και το κρατά. Ο Λεοντακιανάκης τόκαμε Λεοντακιανάκος (δύο αδέρφια γράφονται ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς) . Ο Στρατογιαννάκης τόκαμε Στρατογιαννάκος και πλήθος άλλοι.Επειδή όμως και οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας είχαν από παλιά το –άκης, όπως κι οι Μανιάτες, για να μοιάσουν κι αυτοί με τους Μανιάτες, θαύμαζαν, ζήλευαν ή φοβόντουσαν τους άγριους ορεσίβιους — μην ξεχνάμε ότι οι Μανιάτες λεγόντουσαν, στην Επανάσταση του 1821 και πριν, επίσημα Σπαρτιάτες (η σημερινή Σπάρτη δεν υπήρχε) και συνοίκησαν κι αυτοί στην νέα Σπάρτη (1834 κ.ε.), μιας και η παροιμία τους αυτών των ίδιων λέει «ΟΙ Μανιάτες στη Βουλή κι οι Σπαρτιάτες; στη βοσκή», έπιασαν κι αυτοί και κάνανε τα ονόματά τους (με πιο φανατισμό απ' τους ίδιους τους Μανιάτες) τώρα στον εικοστό αιώνα κι αυτοί σε —άκος. Ιδιαίτερα η πλευρά των Μπαρδουνοχωριών —Βόρ. Γυθείου— Β. Ταϋγέτου και Σπάρτης.
τσι οι σε -άκος πλήθυναν στη Λακωνία, χωρίς όμως όσοι τόχαν νάνε Μανιάτες, παρά μόνο σε πολύ μικρό ποσοστό. Αντίθετα στους Μέσα Μανιάτες (κι όσους απ' τους Σπαρτιάτες τάχαν πριν από το 1821) διατηρήθηκε και το -άκης εξ ίσου με το -άκος. Αλλά στη Μέσα Μάνη όπως είπαμε το -άκης ήταν πατρωνυμικό και τόχαν όλοι. Τα πραγματικά ονόματά τους ήταν σε άλλες καταλήξεις που θα πούμε αμέσως μετά την επόμενη παράγραφο.Τα οικογενειακά των Μανιατών όλων ήταν σε -ιάνος (ιταλόμορφα). Χωρίς κανείς να γράφεται στα χαρτιά έτσι, ανήκει σε μία (με στενή ή ευρεία έννοια) οικογένεια πούχει καταλήξεις σε -ιάνος (θηλ. -άνιζα) (Νικλιάνος, Τσουλιάνος. Μιχαλακιάνος. Μπαθριάνος. Ρικιάνος. Γιαννουκιάνος. Ζερβακιάνος). Το -ιάνος σημαίνει σύνολο ανθρώπων πούχουν συγγένεια εξ αίματος (άσχετο αν πολλοί «κολλούσαν» με τον καιρό, λόγω συμμαχίας ή αγχιστείας (= σώγαμπροι).Έτσι·. όλοι οι Μανιάτες οποιοδήποτε επώνυμο κι αν έχουν η οικογενειακή τους κατάληξη είναι -ιάνος, όσο κι αν διευρυνθεί γενεαλογικά.Μιχαλίτσης, το μέλος της οικογένειας: Μιχαλιτσιάνος.Δρακουλάκος, το μέλος της οικογένειας: Δρακουλιάνος.Λεφατζής. το μέλος της οικογένειας: Λεφαγγιάνος.Κάσσης. το μέλος της οικογένειας: Καχιάνος.Μπράτης, το μέλος της οικογένειας: Μπραϊτιάνος.Καγιάλες. το μέλος της οικογένειας: Καγιαλιάνος.Αρμυράντες, το μέλος της οικογένειας: Αρμυραντιάνος.Λιόπουλος, το μέλος της οικογένειας:Λιοπουλιάνος.Οι συνοικισμοί πάλι πούχουν το όνομά τους από οικογένειες έχουν κατάληξη σε -ιάνικα: Κριελιάνικα. Σκαφιδιάνικα, Μερμηγκιάνικα. Νομίζω ότι όπου υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο τόποι ή χωριά με τέτοια κατάληξη μαρτυρούν μανιάτικη παρουσία εκεί.
2) Το —έας είναι παλαιά μανιάτικη κατάληξη (πριν το 1600 υπήρχε κι αλλού ίσως.) . Είναι αποκλειστικά σχεδόν μανιάτικη σήμερα. Όπου υπάρχει άνθρωπος σε —έας είναι Μανιάτης 99%. Συναντιέται συχνότερα μετά το 1800 στη Μεσσηνιακή Μάνη πριν ήταν εναλλακτικό με το —άκης. Στη Μέσα Μάνη σπανιότερο μετά το 1800.Το —έας προέρχεται από περιγραφικό (μεγεθυντικό σωματικών ή άλλων γνωρισμάτων) επίθετο, όπως π.χ. Αχειλαρέας (αυτός πούχει μεγάλα χείλη) , Κοιλαρέας, Παδαρέας, Μυταρέας κλπ. Έτσι έχομε το Καβλέας, Χορταρέας κλπ. και μετά, τα πατρωνυμικά Χρηστέας, Χριστοδουλέας, Σαραντέας πού γίνονται μετά και καταληκτικά επιθέτων (αν και το —έας είναι μεγεθυντικό, ενώ το -άκιος σμικρυντικό ωστόσο εναλλάσσονται) :Βαχαβιολέας, Κουρέας (από το Κούρος = κόκορας), Αρκουδέας, Κατσουλέας κλπ.
3) Τα σε —όγιαννης δείχνουν σίγουρη μεσομανιάτικη καταγωγή. Οι υπόλοιποι Ελλαδίτες έχουν την ίδια κατάληξη άλλα με άλλο τονισμό (-όγιαννης). Φραγκόγιαννης, Βαβουλόγιαννης, Βιτσιλόγιαννης, Γιωργουλόγιαννης, Λυκόγιαννης, Αγριόγιαννης, Λιόγιαννης, Ψουρόγιαννης, Κλεφτόγιαννης, Καλογερόγιαννης κλπ. (Πρβλ. τα Κεφαλογιάννης, Βαρδινογιάννης, Τσιρογιάννης, Κοντογιάννης).
4) Τα σε -όλιας δείχνουν σίγουρη μανιάτικη καταγωγή (τα μη μανιάτικα είναι σε -ολιάς). Το β’ συνθετικό είναι Λίας = Ηλίας (εκτός Μάνης είναι Λιάς). Έτσι: Μπουρόλιας. Πετρόλιας, Μιχαλόλιας κλπ. Τα σε -όκωτσος -όπετρος κλπ. γίνονται ανάλογα: Κουφόπετρος, Πηλόκωτσος κι όχι Κουφοπέτρος.
5) Τα σε -όδημας (β' συνθ. είναι Δήμας) το ίδιο με τα προηγούμενα: Γιαννακόδημας Χουλόδημας, Παπαδόδημας κλπ. πρβλ.εκτός Μάνης: Μπρεδήμας, Κατσαδήμας.
6) Τα σε -όγγονας είναι όλα μανιάτικα σίγουρα όσο κανένα άλλο (β' συνθετικό: όγγονας): Παπαδόγγονας, Δημαρόγγονας, Λιακόγγονας.
7) Τα σε -έλος. Μοιάζουν με άλλα ανάλογα εκτός Μάνης π.χ. των νησιών): Ταυραντζέλος, Μπαθρέλος, Καπαρέλος, Κατσιβαρδέλος (ας σημειωθεί ότι μόνο η κατάληξη είναι ιταλόμορφη η υπόλοιπη ρίζα Ελληνική).
8) Τα σε -άρος είναι χαρακτηριστικά μανιάτικα: Καλονάρος (Καλονιοί), Λαουνάρος, Κατσικάρος, Τσιμπιδάρος, Καπερνάρος, Τορνάρος, Σκανταλάρος, Αντώναρος, Κουτριγάρος, Καναβάρος, Κοντράρος.Μερικά είναι παρατσούκλια που δίνονταν λόγω ομοιότητας με διάσημους άντρες.
9) Σε -ούρος (μη έχοντας όμως σχέση ή ρίζα τους με ιταλικά) : Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Γιαννακούρος και Φατούρος, Φερεντούρος, Πατσούρος (που έχουν ιταλική ρίζα).
10) ιταλοκατάληκτα σε -ούτσος (χωρίς ιταλική ρίζα): Μαυρούτσος, Καρλούτσος.11) Σε -ώτσος: Κοτρώτσος, Βρώτσος.
12) Σε -άτσος: Κουβάτσος.
13) Σε –ούνος: Μπουφούνος, Τσατσαρούνος.
14) Σε -ούζος: Κωσταντούζος, Αραούζος κλπ.
15) ιταλόμορφα: Κοβορίνος, Μπαλίνης, Κάσσης(;), Δεκούλος, Αλετουράνος, Μονέδας, Μαντούβαλος(;), Ρίτσος(;), Καντήρος(;), Ρόζος, Βεντίκος(;), Μπουρίκος(;), Σάσσαρης, Μαγγιόρος, Μπαλιτσάρης(;), Τσαπατσάρης(;), Βαραμέντης, Δραγουμάνος, Ντουρέκας(;), Μέντισης(=Γιατράκης).
16) Ξενικά: Νίκλος, Γαλλάκος, Γουλλιέρμος, Μόσκοβος, Ντούβας, Νέγκας, Μπράτης, Σκλαβούνος, Αρναούτης, Αρβανίτης, Καντραμπασιάνος, Σερεμετάκης, Καούρης, Μπραίμης, Κασίμης, Μπερδέσης(;), Καραντάνης, Μπιράκος(;), Μουσούλης, Αχριάνης, Σαλούφας(;), Χασανάκος, Σμαηλιάνος, Καραμαλής, Μουσταφάς, Κιοπέης, Μπουραζάνης(:), Νταϊφάς, Καραμάνης, Σαλίχος, Κατσίρης, Μορφίρης(;), Μποντίλας, Μποζαγριέγος, Σιβίλιας, Κατελάνος, Αρμυράντες(;), Μπουδιγάδες (μετά Βουδιγάρης), Κάρλες, Καγιάλες, Κατσαφάδος, Κατραμάδος.
17) Βυζαντινά: Κοσμάς, Πόθος, Πάτρος (Πάτρων), Μόφορης, Δεμέστιχας, Γερακάρης, Μεσίσκλης, Λυμπέρης, Παντελέος, Καπηλωρύχος(;).
18) Σε -αίος: Κουτσιλαίος, Κοτιλαίος, Γιαμπαίος.
19) Τα σε -όπουλος είναι πατρωνυμικά, αλλά σπανιότατα επίθετα: Γεωργόπουλος, Μιχαλόπουλος, Δικαιόπουλος. Θάλεγε κανείς ότι ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα τα πατρωνυμικά -όπουλος έγιναν επίθετα, στην Μάνη «δεν πρόφτασαν» να γίνουν.
Κανένα από τα ξενικά επώνυμα δεν σημαίνει ξενική καταγωγή παρά μόνο σε σπανιότατες περιπτώσεις.
Έδιναν ξενικό ή Ελληνικό παρατσούκλι σε ντόπιους Μανιάτες, επειδή έμοιαζαν στο παρουσιαστικό ή ήταν οπαδοί με κάποιον διάσημο άντρα έλληνα ή ξένο της εποχής τους (π.χ. Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Καλλέργης). Αυτό συμβαίνει ως και σήμερα.
Από το βιβλίο του Κυριάκου Δ. Κάσση «Μοιρολόγια της Μέσα Μάνης Α’» Αθήνα 1979.
Τα γνήσια μανιάτικα ονόματα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη κατάληξη πριν το 1600. Ιδιαίτερα όσα είναι γνήσια επώνυμα και όχι πατρωνυμικά.
1) Γιατί τα από το βυζαντινό -άκιος προερχόμενα σε -άκης (και -άκος μεταγενέστερα) μανιάτικα ονόματα είναι πριν το 1600 πατρωνυμικά, και όχι επώνυμα.Περίπου το ίδιο συμβαίνει σε άλλες Ελληνικές «ατόφιες» περιοχές όπως η Αθήνα (τότε), το Μεσολόγγι, ο Μιστράς, το Ναύπλιο.Τελευταίοι που «κόλλησαν» το -άκης είναι οι Κρητικοί κι οι Αρβανίτες της Β. Ελλάδας (Θράκη κ.λ.π.) γι’ αυτό και το διατηρούν μιας και ενώθηκαν τελευταίοι με την Ελλάδα και το «κόλλησαν» αργότερα στα ονόματα τους ομαδικά.Το -άκιος είναι βαφτιστικό αυτών πού λέγονταν «Ρωμιοί» δηλ. των απογόνων των κατοίκων του Ελλαδικού χώρου απ' το 212 ως τον 10ο αιώνα μ.Χ. Από κει κι ύστερα γίνεται βαφτιστικό και πατρωνυμικό και από κει πατρωνυμικό και επώνυμο με τη μορφή του -άκης και -άκος.Το -άκος το πρόσθεσαν οι Μανιάτες μετά το ‘21 μιας και τόχαν κι αυτό σε μικρότερη κλίμακα και εναλλακτικά με το -άκης για να δείξουν ιδιαίτερη καταγωγή, αφού και το παλιό τους -άκης το είχαν ήδη από παλιά ή αντιγράψει απ' αυτούς πολλοί άλλοι.
Έτσι πολλοί πού το όνομα τους ήταν σε -άκης το άλλαξαν σε -άκος. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το 1960 (π.χ. ο Μιχαλιόλας έγινε μετά το 1930 Μιχαλολιάκος και «επέστρεψε» στο Μιχαλόλιας μετά το 1960. Ο Μπόφος έγινε Μποφάκος και «επέστρεψε» στο Μπόφος τώρα τελευταία. Ο Μουσούρος έγινε Μουσουράκος και ξανάγινε Μουσοϋρος ή Κάσσης (το παλιότερο του) μετά το 1970. Ο Γιατράκης τόκαμε Γιατράκος μετά το 1880 και το κρατά. Ο Λεοντακιανάκης τόκαμε Λεοντακιανάκος (δύο αδέρφια γράφονται ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς) . Ο Στρατογιαννάκης τόκαμε Στρατογιαννάκος και πλήθος άλλοι.Επειδή όμως και οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας είχαν από παλιά το –άκης, όπως κι οι Μανιάτες, για να μοιάσουν κι αυτοί με τους Μανιάτες, θαύμαζαν, ζήλευαν ή φοβόντουσαν τους άγριους ορεσίβιους — μην ξεχνάμε ότι οι Μανιάτες λεγόντουσαν, στην Επανάσταση του 1821 και πριν, επίσημα Σπαρτιάτες (η σημερινή Σπάρτη δεν υπήρχε) και συνοίκησαν κι αυτοί στην νέα Σπάρτη (1834 κ.ε.), μιας και η παροιμία τους αυτών των ίδιων λέει «ΟΙ Μανιάτες στη Βουλή κι οι Σπαρτιάτες; στη βοσκή», έπιασαν κι αυτοί και κάνανε τα ονόματά τους (με πιο φανατισμό απ' τους ίδιους τους Μανιάτες) τώρα στον εικοστό αιώνα κι αυτοί σε —άκος. Ιδιαίτερα η πλευρά των Μπαρδουνοχωριών —Βόρ. Γυθείου— Β. Ταϋγέτου και Σπάρτης.
τσι οι σε -άκος πλήθυναν στη Λακωνία, χωρίς όμως όσοι τόχαν νάνε Μανιάτες, παρά μόνο σε πολύ μικρό ποσοστό. Αντίθετα στους Μέσα Μανιάτες (κι όσους απ' τους Σπαρτιάτες τάχαν πριν από το 1821) διατηρήθηκε και το -άκης εξ ίσου με το -άκος. Αλλά στη Μέσα Μάνη όπως είπαμε το -άκης ήταν πατρωνυμικό και τόχαν όλοι. Τα πραγματικά ονόματά τους ήταν σε άλλες καταλήξεις που θα πούμε αμέσως μετά την επόμενη παράγραφο.Τα οικογενειακά των Μανιατών όλων ήταν σε -ιάνος (ιταλόμορφα). Χωρίς κανείς να γράφεται στα χαρτιά έτσι, ανήκει σε μία (με στενή ή ευρεία έννοια) οικογένεια πούχει καταλήξεις σε -ιάνος (θηλ. -άνιζα) (Νικλιάνος, Τσουλιάνος. Μιχαλακιάνος. Μπαθριάνος. Ρικιάνος. Γιαννουκιάνος. Ζερβακιάνος). Το -ιάνος σημαίνει σύνολο ανθρώπων πούχουν συγγένεια εξ αίματος (άσχετο αν πολλοί «κολλούσαν» με τον καιρό, λόγω συμμαχίας ή αγχιστείας (= σώγαμπροι).Έτσι·. όλοι οι Μανιάτες οποιοδήποτε επώνυμο κι αν έχουν η οικογενειακή τους κατάληξη είναι -ιάνος, όσο κι αν διευρυνθεί γενεαλογικά.Μιχαλίτσης, το μέλος της οικογένειας: Μιχαλιτσιάνος.Δρακουλάκος, το μέλος της οικογένειας: Δρακουλιάνος.Λεφατζής. το μέλος της οικογένειας: Λεφαγγιάνος.Κάσσης. το μέλος της οικογένειας: Καχιάνος.Μπράτης, το μέλος της οικογένειας: Μπραϊτιάνος.Καγιάλες. το μέλος της οικογένειας: Καγιαλιάνος.Αρμυράντες, το μέλος της οικογένειας: Αρμυραντιάνος.Λιόπουλος, το μέλος της οικογένειας:Λιοπουλιάνος.Οι συνοικισμοί πάλι πούχουν το όνομά τους από οικογένειες έχουν κατάληξη σε -ιάνικα: Κριελιάνικα. Σκαφιδιάνικα, Μερμηγκιάνικα. Νομίζω ότι όπου υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο τόποι ή χωριά με τέτοια κατάληξη μαρτυρούν μανιάτικη παρουσία εκεί.
2) Το —έας είναι παλαιά μανιάτικη κατάληξη (πριν το 1600 υπήρχε κι αλλού ίσως.) . Είναι αποκλειστικά σχεδόν μανιάτικη σήμερα. Όπου υπάρχει άνθρωπος σε —έας είναι Μανιάτης 99%. Συναντιέται συχνότερα μετά το 1800 στη Μεσσηνιακή Μάνη πριν ήταν εναλλακτικό με το —άκης. Στη Μέσα Μάνη σπανιότερο μετά το 1800.Το —έας προέρχεται από περιγραφικό (μεγεθυντικό σωματικών ή άλλων γνωρισμάτων) επίθετο, όπως π.χ. Αχειλαρέας (αυτός πούχει μεγάλα χείλη) , Κοιλαρέας, Παδαρέας, Μυταρέας κλπ. Έτσι έχομε το Καβλέας, Χορταρέας κλπ. και μετά, τα πατρωνυμικά Χρηστέας, Χριστοδουλέας, Σαραντέας πού γίνονται μετά και καταληκτικά επιθέτων (αν και το —έας είναι μεγεθυντικό, ενώ το -άκιος σμικρυντικό ωστόσο εναλλάσσονται) :Βαχαβιολέας, Κουρέας (από το Κούρος = κόκορας), Αρκουδέας, Κατσουλέας κλπ.
3) Τα σε —όγιαννης δείχνουν σίγουρη μεσομανιάτικη καταγωγή. Οι υπόλοιποι Ελλαδίτες έχουν την ίδια κατάληξη άλλα με άλλο τονισμό (-όγιαννης). Φραγκόγιαννης, Βαβουλόγιαννης, Βιτσιλόγιαννης, Γιωργουλόγιαννης, Λυκόγιαννης, Αγριόγιαννης, Λιόγιαννης, Ψουρόγιαννης, Κλεφτόγιαννης, Καλογερόγιαννης κλπ. (Πρβλ. τα Κεφαλογιάννης, Βαρδινογιάννης, Τσιρογιάννης, Κοντογιάννης).
4) Τα σε -όλιας δείχνουν σίγουρη μανιάτικη καταγωγή (τα μη μανιάτικα είναι σε -ολιάς). Το β’ συνθετικό είναι Λίας = Ηλίας (εκτός Μάνης είναι Λιάς). Έτσι: Μπουρόλιας. Πετρόλιας, Μιχαλόλιας κλπ. Τα σε -όκωτσος -όπετρος κλπ. γίνονται ανάλογα: Κουφόπετρος, Πηλόκωτσος κι όχι Κουφοπέτρος.
5) Τα σε -όδημας (β' συνθ. είναι Δήμας) το ίδιο με τα προηγούμενα: Γιαννακόδημας Χουλόδημας, Παπαδόδημας κλπ. πρβλ.εκτός Μάνης: Μπρεδήμας, Κατσαδήμας.
6) Τα σε -όγγονας είναι όλα μανιάτικα σίγουρα όσο κανένα άλλο (β' συνθετικό: όγγονας): Παπαδόγγονας, Δημαρόγγονας, Λιακόγγονας.
7) Τα σε -έλος. Μοιάζουν με άλλα ανάλογα εκτός Μάνης π.χ. των νησιών): Ταυραντζέλος, Μπαθρέλος, Καπαρέλος, Κατσιβαρδέλος (ας σημειωθεί ότι μόνο η κατάληξη είναι ιταλόμορφη η υπόλοιπη ρίζα Ελληνική).
8) Τα σε -άρος είναι χαρακτηριστικά μανιάτικα: Καλονάρος (Καλονιοί), Λαουνάρος, Κατσικάρος, Τσιμπιδάρος, Καπερνάρος, Τορνάρος, Σκανταλάρος, Αντώναρος, Κουτριγάρος, Καναβάρος, Κοντράρος.Μερικά είναι παρατσούκλια που δίνονταν λόγω ομοιότητας με διάσημους άντρες.
9) Σε -ούρος (μη έχοντας όμως σχέση ή ρίζα τους με ιταλικά) : Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Γιαννακούρος και Φατούρος, Φερεντούρος, Πατσούρος (που έχουν ιταλική ρίζα).
10) ιταλοκατάληκτα σε -ούτσος (χωρίς ιταλική ρίζα): Μαυρούτσος, Καρλούτσος.11) Σε -ώτσος: Κοτρώτσος, Βρώτσος.
12) Σε -άτσος: Κουβάτσος.
13) Σε –ούνος: Μπουφούνος, Τσατσαρούνος.
14) Σε -ούζος: Κωσταντούζος, Αραούζος κλπ.
15) ιταλόμορφα: Κοβορίνος, Μπαλίνης, Κάσσης(;), Δεκούλος, Αλετουράνος, Μονέδας, Μαντούβαλος(;), Ρίτσος(;), Καντήρος(;), Ρόζος, Βεντίκος(;), Μπουρίκος(;), Σάσσαρης, Μαγγιόρος, Μπαλιτσάρης(;), Τσαπατσάρης(;), Βαραμέντης, Δραγουμάνος, Ντουρέκας(;), Μέντισης(=Γιατράκης).
16) Ξενικά: Νίκλος, Γαλλάκος, Γουλλιέρμος, Μόσκοβος, Ντούβας, Νέγκας, Μπράτης, Σκλαβούνος, Αρναούτης, Αρβανίτης, Καντραμπασιάνος, Σερεμετάκης, Καούρης, Μπραίμης, Κασίμης, Μπερδέσης(;), Καραντάνης, Μπιράκος(;), Μουσούλης, Αχριάνης, Σαλούφας(;), Χασανάκος, Σμαηλιάνος, Καραμαλής, Μουσταφάς, Κιοπέης, Μπουραζάνης(:), Νταϊφάς, Καραμάνης, Σαλίχος, Κατσίρης, Μορφίρης(;), Μποντίλας, Μποζαγριέγος, Σιβίλιας, Κατελάνος, Αρμυράντες(;), Μπουδιγάδες (μετά Βουδιγάρης), Κάρλες, Καγιάλες, Κατσαφάδος, Κατραμάδος.
17) Βυζαντινά: Κοσμάς, Πόθος, Πάτρος (Πάτρων), Μόφορης, Δεμέστιχας, Γερακάρης, Μεσίσκλης, Λυμπέρης, Παντελέος, Καπηλωρύχος(;).
18) Σε -αίος: Κουτσιλαίος, Κοτιλαίος, Γιαμπαίος.
19) Τα σε -όπουλος είναι πατρωνυμικά, αλλά σπανιότατα επίθετα: Γεωργόπουλος, Μιχαλόπουλος, Δικαιόπουλος. Θάλεγε κανείς ότι ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα τα πατρωνυμικά -όπουλος έγιναν επίθετα, στην Μάνη «δεν πρόφτασαν» να γίνουν.
Κανένα από τα ξενικά επώνυμα δεν σημαίνει ξενική καταγωγή παρά μόνο σε σπανιότατες περιπτώσεις.
Έδιναν ξενικό ή Ελληνικό παρατσούκλι σε ντόπιους Μανιάτες, επειδή έμοιαζαν στο παρουσιαστικό ή ήταν οπαδοί με κάποιον διάσημο άντρα έλληνα ή ξένο της εποχής τους (π.χ. Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Καλλέργης). Αυτό συμβαίνει ως και σήμερα.
Από το βιβλίο του Κυριάκου Δ. Κάσση «Μοιρολόγια της Μέσα Μάνης Α’» Αθήνα 1979.