Ο Αισχυλος επιμενει και τονιζει ιδιαιτερως το απροσκυνητον του Προμηθεως-Ελληνισμου. Με την διαχυτη εν γενει ατμοσφαιρα της τραγωδιας, κληροδοτει ως «ιεραν παρακατηθην» εις τους «επιγιγνομενους» αυτο που ποτε δεν πρεπει να λησμονησουμε ειναι το «μη καμπτειν γονυ».
Σαφεις καταδικαστικες αναφορες γυρω απο την καθαρως βαρβαρικη συνηθεια του προσκυνηματος και της γονυκλισιας, υπαρχουν διασπαρτες μεσα στα κειμενα οχι μονο της αρχαιας αλλα και της νεωτερας Γραμματειας μας, καθως και τις στηλες των διαφορων Λεξικων τηε Ελληνικης Γλωσσας.
Ο Ησυχιος λ.χ την λεξη «κυπτος» την επεξηγει ως ‘ταπεινουμενος’ ενω το κυπτο σημαινει καταβιβαζω την κεφαλην εξ αισχυνης. Με αυτο ακριβως το νοημα χρησιμοποιει το ρημα κυπτο και ο Αριστοφανης στους ιππης.
Ο ιδιος δε, ως «Ελλην, δηλωνει κατηγορηματικα «ουποτε.. υπο ζυγον δυσλοφον αυχενα θησω ουδ ει μοι Τμωλος επεστι καρη.»( Δεν θα θεσω υπο δυσλοφον ζυγον τον αυχενα, ακομα και αν το ορος Τμωλος πεση επι της κεφαλης μου).
Το προσκυνημα αφορα μονο τους βαρβαρους «προσκυνειν ωσπερ εν τοις βαρβαροις».Πραγματι τα ανατολικα κειμενα, τα γνωστα ως επιστολαι της Ελ. Αμαρνα παραμενουν αψευδεις μαρτυρες αυτης της ακατανοητης για τους Ελληνες.
Στην Περσια δε, η πατρικη εξουσια αντιμετωπιζει και τους υιους ως δουλους. Η Παγκοσμιος Ιστορια της Ακαδημιας Επιστημων ΕΣΣΔ σχολιαζει διεξοδικως τις απιστευτες αυτες εκφρασεις και συνηθειες. «Οι βασιλισκοι της Συριας συνηθιζαν οταν απευθηνοντο στον Φαραω, να εκδημωνουν με δουλικες εκφρασεις την εξαρτηση τους απο αυτον στα ποδια του κυριου μου επτα και αλλες επτα φορες πεφτω να προσκυνησω και με την κοιλια μου και με την ραχη...ο εξαρτημενος αρχιζε με την προσφωνηση στον βασιλεα στον κυριο μου, στον ηλιο που πεφτω», εφθανε μαλιστα στο σημειο να αυτοονομαζεται και «σκυλος» του κυριος.
Ετσι οι Περσαι και γενικως οι ανατολικοι λαοι καταγκελονται ως «τας ψυχας ταπεινας και περιδεεις εχοντες, θνητων ανδρα προσκυνουντες». Εξου και η ανατολικοι τεμεναδες.
Και επι σουλτανικης ακομη Τουρκιας εγινετο εις τα ανακτορα της Κωσταντινουπολεως η επισημη τελετη του προσκυνηματος, κατα την οποιαν οι πολιτικοι και στρατιωτικοι αξιωματουχοι, αλλα και οι δυτικοι πρεσβευται, υπεβαλλαν να συγχαρητηρια τους στον σουλτανο προσκυοντας κροσωτη ταινια στα ποδια του θρονου. Μονον η «υποδουλοι» Ελληνες ησαν απροσκυνητοι. Γραφει ο σουλτανος Σελιμ β’ μπρος τον υιον του, το 1577 «Παιδι μου ο θεος εβοηθησε και ενικησα και πειρα την Κυπρο, τους απιστους ανθρωπους οπου δεν με επροσκηνουσαν...».
Αραγε κραταμε σαν Νεοελληνες ακομη αυτον τον χαρακτηρα η οι συνηθειες μας εχουν αλλαξει και ας παει στο καλο και αυτο?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου