ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρείς φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη απο το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ. [13]. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πεί ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.». [10]
Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρόλα αυτά λέμε άναυδος και απήυδησα. Επίσης σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει». Τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι πραγματικά αμέτρητα.
Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική... Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο. Παρόλα αυτά η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και «σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου. Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα. [8]
Ένα μικρό πείραμα
Ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος έχει διαπιστώσει ότι η προφορά των μακρών και των βραχέων φωνηέντων είναι εγγενής και αυθύπαρκτη στην Ελληνική γλώσσα, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί αυτή με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων. Όπως περιγράφει και ο ίδιος:
«Έδωσα σε έναν ανύποπτο νέο που παρευρίσκετο στο στούντιο να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Μαγνητοφωνήσαμε τις φράσεις 1. Είναι ακριβός αυτός ο αναπτήρας και 2. Ναί, ακριβώς αυτό ήθελα να πώ. Ελάχιστη διαφορά στο αυτί, ο ηχολήπτης μόνο επέμενε ότι το δεύτερο ήταν κάπως πιο φαρδύ. Τότε συνδέσαμε τον παλμογράφο. Το διάγραμμα του επιρρήματος που γράφεται με ωμέγα είναι πολύ πλουσιότερο. Καταπληκτικό! Ο παλμογράφος μου φάνηκε σαν μια σκαπάνη που κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί 2.300 χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.» [7]
Άλλωστε η ίδια η γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό, ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι μέγα όμως, σαν δύο όμικρον μαζί, και ακόμα και το σύμβολό του είναι πραγματικά σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν. Για αυτό όταν θέλουμε να γράψουμε το επιφώνημα θαυμασμού «πω πω» χρησιμοποιούμε ενστικτωδώς το ωμέγα και όχι το όμικρον. Γραμμένο με όμικρον φαίνεται γελοίο.
Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του πειράματος αυτού. Είναι εκτός όλων των άλλων και μια τρανταχτή απόδειξη για την συνέχεια της Ελληνικής φυλής, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραμείνει στην γλώσσα μόνο περνώντας την γλώσσα από τον γονέα στο παιδί, σε αντίθετη περίπτωση θα είχε χαθεί.
Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», «λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ; Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανεκάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια...». [7] Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»...
Φυσικά δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πρίν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, απο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιάς μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαϊς, Δαναϊς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις...) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους. [6]
___________________________________________________έπεται συνέχεια...__________________
16th International Congress of the International Union of Anthropological and Ethnological Sciences (IUAES)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Πρώτοι άνθρωποι εμφανίστηκαν πριν από 13 εκατομμύρια χρόνια, ανακοινώθηκε στο φετινό 16ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Ανθρωπολογικών και Εθνολογικών Επιστημών, από τον δρα Ανθρωπολογίας Άρη Πουλιανό. Εκεί παρουσίασε ευρήματά τους: εργαλεία, κνήμη και μηριαίο ατόμων που πρωτοανακοινώθηκαν το 1997 - (http://www.aee.gr/hellenic/8other-research/triglia/excav_triglia.html), και ο απολιθωμένος σκελετός κοριτσιού 14 ετών, που βρέθηκε το 2008 στις ανασκαφές τού όρους Κάλαυρος, κοντά στο περίφημο Σπήλαιο των Αρχανθρώπων στα Πετράλωνα Χαλκιδικής, όπου ήδη έχουν βρεθεί οστά 3 ...δισέγγονών της! Στο μεταξύ έχουν ήδη βρεθεί και οι ενδιάμεσοι “κρίκοι” σε άλλα σημεία στην Ελλάδα, όπως στην Πτολεμαΐδα και την Ικαρία.- (http://www.aee.gr/hellenic/1st%20month/0%209/090701%20Congresses%20Premolar/%D3%F5%EC%EC%E5%F4%EF%F7%DE%20%F4%E7%F2%20%C1%C5%C5%20%C7%D0%C1%20%CA%DF%ED%E1.htm).
Η εμφάνιση των πρώτων ανθρώπων στη Χαλκιδική έχει ήδη εξηγηθεί από το γεγονός τής μεγάλης ηφαιστειακής έκρηξης που έδωσε η τάφρος τού σημερινού Β. Αιγαίου 17.000.000 χρόνια πριν, η οποία αφάνισε τα τροπικά δέντρα τής περιοχής, στα οποία ζούσαν, μεταξύ άλλων, οι κατά 65% όρθιοι Ελλαδοπίθηκοι, οστά των οποίων έχουν βρεθεί ήδη από το 1974.
Από τότε το είδος αυτό επέζησε χάρη σε μεταλλάξεις που το βοήθησαν να σταθεί εντελώς όρθιο στο έδαφος 4 εκ. χρόνια αργότερα, δηλ. πριν από 13 εκ. χρόνια το έκαναν ΟΡΘΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ με ΘΑΡΡΟΣ, αλληλοβοήθεια και ελεύθερα χέρια για κράτημα λίθων και ξύλων για την άμυνά του και για την αναζήτηση τροφής, και με τη διατήρηση της φωτιάς αργότερα, με την οποία αντιμετώπισε τις παγετώδεις περιόδους. www.aee.gr
16th International Congress of the International Union of Anthropological and Ethnological Sciences (IUAES)
ΑπάντησηΔιαγραφήTHE PROCESS OF HOMINIZATION
By Drs Aris and Daphne N. Poulianos
Kunming, China 31-7-09
The title of my paper may sound a little deterministic, but I am convinced we human beings went through a longer period of hominization, than usual historians, including marxists, allow to conclude today.
We definitely come from apes, but not African ones. Once upon a time lived in Europe over fifty species of monkeys. But an ape, which I named Helladopithecus semierectus, lived on trees, seventeen million years ago (ANTHROPOS, V3, N01, Jan. 1976, pp3 – 30, Athens).
The well known Pikermi fauna of the Miocene period is found from Hungary through Balkans to Iran: (Wagner, A1840: Fossile Uberreste Von einem Affen und anderensau getierren aus Griechenland. Abh. Bayer. Akad. Wiss, 3, Munchen). Among other finds, a very important of that period was Mesopithecus pentelici, whose range also extended over a large territory, beyond Greece, and which is known to be a terrestrial monkey. It’s wide extension over a large territory, presupposes, that some anthropomorphic monkeys could ’’descend from trees’’ (Roghinski, J.J. & M.G. Levin, 1963: Anthropologhia, Moskva, str. 184 – 185), and begun to walk. Consequently among those “descenders” could be some andecedent forms of man.
Another lower jaw from Attica found by a german officer during the years of occupation (1942) and described by G.Von Koenigswald, (1972: Einunterkiefez eines fossilen Hominoiden aus dem unterpliozan Griechenlands. Konikl. Nederl. Akademie Van Wetenschappen. Series B, 75, No 5, str. 385 – 394, Amsterdam), seems to be an advanced form which does not belong to Dryopithecinae, and which might also represent the beginning of African Primates. Koenigswald gave him a not very successful name “graecopithecus”. Its age is about 9 million years old. The lower jaw of another specimen found by the French expedition in 1972 near Thessaloniki, was named Dryopethicus macedoniensis. But it is also of a more advanced type than the Dryopithecinae, and according to Koenigswald is more closely affiliated with the hominids. Its age is Upper Miocene (Vallesian).
Finally, the find described in this paper (Helladopithecus), is the upper part of a left femur found by our expedition in 1974 near Tharounia, a village in the island of Euboea. The age established lately, is Lower Miocene, about 17 million years old, confirmed by its stratigraphy, as well, and kept now in the Anthropological Museum of the Archanthropus man at Petralona, Chalkidiki.
It is fully described and decided to be a semierectus monkey, as these authors call the whole complex of similar finds from Attica and Makedonia too.
The new bone find is 98 mm. long (given the signal name ‘’A.E. – 1’’, seems to belong to a rather young individual, and its whole length (proportionally counted) cannot be more than 350 mm. That is the standing height should be about 140-150cm. Its weight, according to Debetz index (ICVS), approximately should be about 40-42 klgms. The stoutness index then is about 22, 85 (the same index for Orang, Chimpanzee and Gorilla, being 32-33, while for man is 18-21.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
συνέχεια από το προηγούμενο:
ΑπάντησηΔιαγραφήBut among all these indirect methods of identifying a find, the best would be to measure exactly the Torsion angle, in order to establish the percentage of its erect position. Thus a new method was developed to measure the torsion angle in a broken femur bone. This method is based on the assumption that the torsion angle (Θ) of a bone is directly proportional to the angle of its cylindrical surface (α). (See designs 2 and 3). The axis of a bone is the line passing through all gravity centers of all its side section (AB). The edge of the cylindrical surface of a bone is the line uniting all corresponding corners of the cross – section (ΓΔ). That is: θ=Κ.α, where Κ – proportionality coefficient.
And this assumption is based on
a)the geometrical similarity of corresponding bones of different animals.
b)The physico-chemical similarity of bones, and
c)On the approximately constant ratio between animal weight and cross-sectional area, that is the stress of bone loading is almost constant (the animal weight per unit of cross-sectional bone area).
In order to find Κ we take a similar unbroken contemporary bone, and measure its angles θ and α:
Κ= θ. Unbroken / α. unbroken
Then we measure the angle α of the broken bone and find angle
θ.broken = K.a unbroken = θ. Unbroken . α. broken / α. unbroken
Angle α is the average of angles β & γ.
The angles β & γ can be found by photographing the bone and measuring these angles on the picture. In order to make edge ΓΔ clearly distinguishable we illuminate the bone from the side. Then ΓΔ becomes the border line of two differently illuminated surfaces. In our case we took 17 differently oriented pictures of both bones, broken and unbroken (see pictures in the text and table 1).
The result of these procedures showed that θ (torsion) broken = 18ο , which means that this monkey was about 65% erect during his lifetime. That means he was pretty much erect, certainly more erect than most today’s African primates. Thus, it is concluded, Helladopithecus could be the forerunner of Homo.
Finally, we raise to the rank of a separate family the whole complex of Helladopithecus finds from Greece, classifying it right after the Hominid family. As a result of the above process we have the first standing man on earth, Homo erectus trilliensis, spreading all over the world from this region of the Aegean, of the SE of Europe 13 million years ago.
The over one hundred years long discussion among anthropologists (‘’polyphyletic versus monophyletic origins’’) sounds is ending. Monophyletic origin of man (from Helladopithecus to Homo erectus trilliensis) to our opinion is more or less confirmed who spread from Atlantic to Pacific and then all over the rest of the world. It seems every biological species on earth develops from one center, and then it spreads all over.
In the mean time excavations are going on: A new find, a part of the skeleton of a young girl of 14 years old was found. The find was named Homo erectus trilliensis Daphnae, after the name of the lady present in this hall Mrs Daphnae A.Poulianos.