Η «φθηνή πώληση» της Ελλάδας, τα πλεονεκτήματα μίας εθελούσιας συμμετοχής των Πολιτών στο ριζικό περιορισμό του χρέους, οι ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας και ο θάνατος της Δημοκρατίας.
Συμπληρώνοντας το άρθρο μας «Ο μηδενισμός του χρέους» και θεωρώντας επίκαιρο ένα παλαιότερο, το οποίο δημοσιεύσαμε στις 25.04.2010, όταν δηλαδή μας ανακοινώθηκε η αυθαίρετη «προσφυγή» της Ελλάδας στο ΔΝΤ και η «διακυβέρνηση» της από μία σκιώδη, μη εκλεγμένη εξουσία (μία νέα «χούντα», κατά κάποιον τρόπο, μία δύναμη κατοχής καλύτερα), με οδηγό τις «μαύρες βίβλους» των «αναθεωρημένων μνημονίων», το παραθέτουμε ακόμη μία φορά, ελαφρά διαμορφωμένο, στο τέλος της ανάλυσης μας.
Ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ το ότι, η εκάστοτε «εισβολή» του ΔΝΤ επιτυγχάνεται συνήθως (όχι πάντοτε) μέσω ολοκληρωτικά φιλελεύθερων «νεοσοσιαλιστικών» κυβερνήσεων, των οποίων συχνά ηγούνται «καλόβολοι» πρωθυπουργοί, ήρεμοι, κατά προτίμηση με αγγελικό «προσωπείο», τους οποίους σπάνια «υποπτεύονται» οι Πολίτες (όπως στο παράδειγμα της Αργεντινής) - ενώ είναι άριστα εκπαιδευμένοι και από αρκετά χρόνια πριν «προγραμματισμένοι», έτσι ώστε να φέρνουν με επιτυχία εις πέρας τη «διαβολική» τους «αποστολή».
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, έχουμε την άποψη ότι, εάν υπάρξει μία συναινετική, μία εθελούσια πρόθεση μας (μία ελεύθερη δηλαδή απόφαση των Πολιτών της χώρας μας, μετά από δημοψήφισμα), να συμμετέχουμε σαν Πολίτες στην εξόφληση του χρέους, υπό την απαραίτητη φυσικά προϋπόθεση της άμεσης απομάκρυνσης του ΔΝΤ, η κατάσταση θα αλλάξει ραγδαία – αφού είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, οι δανειστές μας απεύχονται μία τέτοια ενέργεια (μάλλον προτιμούν να είμαστε στον «ορό»).
Πιστεύουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, αφού δεν γνωρίζουμε το πραγματικό μέγεθος της «περιουσίας» μας (υπόγειος πλούτος κλπ), ότι οι «δανειστές» μας δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να εξοφλήσουμε το χρέος μας. Φυσικά, δεν σκεφθήκαμε την «εισφορά» σαν «μέτρο», σαν «διαταγή» δηλαδή της κυβέρνησης, αλλά σαν μία από τις διαφορετικές λύσεις (Εθνικά ομόλογα κλπ) προς εξέταση (προφανώς θα υπάρχουν πολλές άλλες που εμείς δεν έχουμε σκεφθεί – αλλά θα έπρεπε να αναλύσει μία κυβέρνηση με τόσους οικονομικούς συμβούλους, η οποία δεν θα επιθυμούσε βέβαια να θεωρηθεί ότι «προδίδει» τους Πολίτες της), επειδή:
(α) Είναι κρίμα, αν όχι «εθνική αυτοκτονία», το να «αγοράσει» κανείς ολόκληρη την Ελλάδα, μόλις για 110 δις €, καθιστώντας τους κατοίκους της υποτελείς, θύματα και καταδιωκόμενα «φοροδοτικά υποζύγια» (αφού ψηφίζονται νόμοι, σύμφωνα με τους οποίους ένα απλό «φορολογικό σφάλμα», χαρακτηρίζεται σαν «κακουργηματική πράξη» – ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Τουλάχιστον αυτά τα 110 δις € θα μπορούσαμε να τα διαθέσουμε μόνοι μας (ομόλογα) – πόσο μάλλον με τις συνθήκες που συμφώνησε η κυβέρνηση μας με το ΔΝΤ (εγγύηση τη δημόσια περιουσία, με δόσεις σε τρία χρόνια - δηλαδή, 37 δις το χρόνο). Σε κάθε περίπτωση, τις λύσεις ριζικού περιορισμού ή μηδενισμού του χρέους που αναλύσαμε, δεν τις θεωρούμε απλά έντιμες, ηθικές ή «πατριωτικές», αλλά συλλογικά «ιδιοτελείς» και ωφελιμιστικές.
(β) Η ελεύθερη Οικονομία βασίζεται και στις «ανατρεπτικές» λύσεις, οι οποίες όμως δεν μπορεί να είναι «δικτατορικές», αλλά συναινετικές. Βέβαια, θεωρώντας ότι «το πάθημα θα μας έγινε πια μάθημα», όλες οι (επώδυνες προφανώς) λύσεις, προϋποθέτουν τον στενό έλεγχο των κυβερνήσεων εκ μέρους μας, καθώς επίσης την αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου – με την παραδειγματική τιμωρία εκείνων των Πολιτικών, οι οποίοι υπεξαίρεσαν δημόσια περιουσία, διεφθάρησαν από τις πολυεθνικές και οδήγησαν την Ελλάδα, όλους εμάς δηλαδή και τα παιδιά μας, στο χείλος της χρεοκοπίας.
(γ) Οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, έτσι ή αλλιώς, θα υποφέρουν - ενώ οι μεγάλες πολυεθνικές δεν θα είχαν κανένα οικονομικό πρόβλημα να «συνδράμουν» στην εξόφληση του χρέους. Οι όποιες επενδύσεις τους άλλωστε, οι οποίες ενδεχομένως θα προσελκυσθούν από την κυβέρνηση μας, θα βασίζονται, όπως συνήθως, σε ειδικές «φοροελαφρύνσεις» – οι οποίες θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό μας. Όσον αφορά τις τράπεζες (όσο ακόμη παραμένουν ελληνικές) και το πρόβλημα που θα τους προκαλέσει η «εισφορά», αφενός μεν ήδη υποφέρουν (πιστωτική συρρίκνωση), αφετέρου θα μας έφθανε ακόμη και μία τράπεζα - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν «πόλεμοι», χωρίς οδυνηρές απώλειες.
(δ) Η «εισφορά» έχει ήδη λειτουργήσει στη Γερμανία το 1952, τέσσερα χρόνια μετά τη νομισματική μεταρρύθμιση του 1948 (άρα κάποιος συνταγματικός τρόπος θα υπάρχει, αφού θα ήταν βέβαια εκούσια), ενώ θωρήθηκε σαν μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις του «γερμανικού θαύματος» (θαύματα δεν γίνονται). Επίσης, είναι «δίκαιη» (σε αντίθεση με τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι επιβαρύνουν κυρίως τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις – ιδίως αυτές που η κατανάλωση για είδη πρώτης ανάγκης, απαιτεί σημαντικό ποσοστό της αμοιβής τους), αφού αυτός που δεν έχει αποταμιεύσεις δεν θα συμβάλει καθόλου, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά επίσης όχι (οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ ότι, τόσο ο πτωχευτικός νόμος, όσο και ο διακανονισμός των χρεών, ήταν μία εξαιρετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης μας), αυτός που έχει 10.000 € θα επιβαρυνθεί με 2.000 (20%), ενώ αυτός που διαθέτει 1.000.000 € θα πληρώσει 200.000 €.
(ε) Ακόμη και το 40% της εκούσιας «εισφοράς» από τις καταθέσεις μας (τα οποία θα μπορούσαν να μας επιστραφούν αργότερα επειδή, εάν εξοφλούσαμε τους δανειστές μας, ο προϋπολογισμός μας θα επιβαρυνόταν με λιγότερους τόκους έως και 20 δις € ετήσια – 6% επιτόκιο για άνω των 320 δις € χρέος), θα μας κοστίσει λιγότερο, σε μεσοπρόθεσμο διάστημα – πόσο μάλλον εν όψει μίας πολύ πιθανής χρεοκοπίας, με την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για παράδειγμα, με πάνω από 10% ετήσια μείωση της αγοραστικής αξίας των καταθέσεων μας (φορολογικός πληθωρισμός και αυξημένοι άμεσοι φόροι), οι 100.000 € αποταμιεύσεις, θα αντιστοιχούν το επόμενο έτος το πολύ σε 90.000 €, το μεθεπόμενο σε 81.000, μετά σε 72.900, σε 65.610 κοκ. Επομένως, μέσα σε τέσσερα χρόνια θα χαθούν ανεπιστρεπτί το ελάχιστο 34.390 € ή το 35% περίπου – ενώ σε μία δεκαετία θα μηδενισθούν (εκτός και αν μεταναστεύουμε όλοι μας στη Γερμανία, όπου οι καταθέσεις μας θα χάνουν μόλις 1%, όταν τις καταναλώνουμε, ενώ τα εισοδήματα μας θα αυξάνονται – αντί, όπως εδώ, να μειώνονται συνεχώς).
Ταυτόχρονα, θα περιορίζεται η αξία των ακινήτων μας ραγδαία (η Τουρκία, επί εποχής ΔΝΤ, υποχρεώθηκε σε τέσσερις υποτιμήσεις, σε μηνιαίους μισθούς 200 €, σε μαζικές απολύσεις, σε τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων κλπ), όπως επίσης και η απόδοση τους (ενοίκια). Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, είναι δύσκολη η κατανόηση της έννοιας των «διαφυγόντων εσόδων» - από μειωμένα ενοίκια, υφέσεις, υποτιμήσεις, περιορισμό αγοραστικών αξιών κλπ.
Εν τούτοις, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε το τεράστιο μέγεθος τους, εάν θέλουμε οι αποφάσεις μας να στηρίζονται σε ρεαλιστικά κριτήρια και όχι στη διασπορά ψευδών ελπίδων, εκ μέρους των «ιθυνόντων». Με ύφεση της τάξης του -4%, με φορολογικό πληθωρισμό άνω του 7% και με επιτόκια μεγαλύτερα του 5%, η θανατική καταδίκη μίας χώρας είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη – όπως επίσης η εξαθλίωση των Πολιτών της, σε συνδυασμό με την εξόντωση της μεσαίας τάξης και τον «ενταφιασμό» της κοινωνικής συνοχής.
Συνεχίζοντας, ο παρακάτω Πίνακας Ι αναδεικνύει τα αποτελέσματα μίας πιθανής εισφοράς μας - εάν βέβαια το δημόσιο, σταματούσε να παράγει ετήσια ελλείμματα, μειώνοντας τις υπέρογκες δαπάνες του και χωρίς αύξηση της φορολόγησης:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εισφορά 40% επί καταθέσεων 200 δις €, από την «εξοικονόμηση» πληθωρισμού, φόρων και τόκων (σε δις €)
Έτος-Εισφορά-Εξοικονόμηση* -Εξοικονόμηση τόκων**
2011-80,00-20,00-4,80
2012-18,00-4,80
2013-16,20-4,80
2014-14,60-4,80
Όφελος-68,80-19,20
* Εξοικονόμηση αγοραστικής αξίας, από πληθωρισμό και άμεσους φόρους, ύψους 10% ετησίως. Θεωρούμε εδώ ότι οι επί πλέον φόροι πληρώνονται από τις καταθέσεις αφού, εάν πληρώνονται από τα μηνιαία εισοδήματα μας, το ποσόν αυτό δεν αυξάνει τις καταθέσεις – οπότε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Από τον Πίνακα Ι φαίνεται καθαρά ότι, μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, το κράτος θα μπορούσε θεωρητικά να μας επιστρέψει τουλάχιστον τα 19,20 δις € της «εισφοράς» μας – ενώ, εάν συνυπολογίσουμε την αγοραστική αξία των χρημάτων μας, ύψους 68,80 δις €, η οποία δεν θα χανόταν, θα ήμασταν ωφελημένοι κατά συνολικά 8 δις € (88 δις μείον τα 80 δις της εισφοράς). Εάν σε αυτά υπολογίσουμε και την ωφέλεια μας από την πιθανή διαγραφή του 40% των δημοσίων χρεών από τους τοκογλύφους-πιστωτές μας (περί τα 100 δις €), το παραπάνω αποτέλεσμα είναι εξασφαλισμένο.
Πόσο μάλλον εάν η κυβέρνηση μας, αντί να «αναλώνεται» άσκοπα, ενεργούσε «ορθολογικά», επιταχύνοντας τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού πλαισίου λειτουργίας των επιχειρήσεων, τη θεσμοθέτηση του διπλογραφικού λογιστικού συστήματος στο δημόσιο (επίσης στα κόμματα) και την κατάρτιση Εθνικού Ισολογισμού – στον οποίο να φαίνεται όχι μόνο το παθητικό της χώρας, αλλά και το Ενεργητικό, όχι δηλαδή μόνο οι υποχρεώσεις της, αλλά και τα συνολικά περιουσιακά της στοιχεία. Προφανώς, ένα από τα αποτελέσματα μίας τέτοιας μεθοδικής «καταγραφής», θα ήταν η αξιολόγηση μας από τις διεθνείς εταιρείες να είναι ουσιαστική - γεγονός που θα μείωνε αναμφίβολα τα επιτόκια δανεισμού τόσο της Ελλάδας (κατά τουλάχιστον 4%), όσο και των επιχειρήσεων της.
(στ) Οι λύσεις είναι σε άμεση συνάρτηση με το σωστό χρόνο εφαρμογής τους. Πολύ πιο γρήγορα ίσως από ότι φανταζόμαστε, θα χάσουμε πολύ περισσότερα, από αυτά που «συναινετικά» (όχι έντιμα από ηθικής πλευράς, αλλά από ωφελιμιστικής) και έγκαιρα θα δίναμε μόνοι μας. Ήδη φαίνεται ότι ο ΟΣΕ θα υποχρεωθεί σε εκχώρηση της ακίνητης περιουσίας του, έναντι των οφειλών του στο κράτος (!) – κάτι που αποκτά μόνο νόημα, εάν αποτελεί το «προ-στάδιο» της εκχώρησης της στους ξένους δανειστές μας. Όσο και αν είμαστε εναντίον των «επαγγελματιών» συνδικαλιστών, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αυτοί κατάφεραν τελικά και έσωσαν τη μεγαλύτερη δημόσια επιχείρηση της Βραζιλίας από τα «νύχια» του Καρτέλ.
(ζ) Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από τα «μνημόνια» για πάρα πολλά χρόνια (όσο και αν προσπαθούν δυστυχώς να μας πείσουν για το αντίθετο κάποια «αλλοτριωμένα» ΜΜΕ), εάν δεν πάψει αμέσως να δανείζεται από το ΔΝΤ. Αδυνατούμε ειλικρινά να κατανοήσουμε τους «πανηγυρισμούς» για την εκταμίευση των δόσεων του ΔΝΤ (5,5 δις το Μάιο - 2,57 δις € τώρα), γνωρίζοντας ότι πληρώνουμε τοκογλυφικά επιτόκια πάνω από 5% (5% συν έξοδα), ότι απλά εξοφλούνται οι ξένοι ιδιοκτήτες των ομολόγων μας (ενώ μας ανακοινώνεται εσφαλμένα ότι οδηγούνται στην πληρωμή μισθών και συντάξεων), ότι σύντομα θα πρέπει να τα επιστρέψουμε και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρουμε να εξοφλήσουμε το ΔΝΤ – εκτός βέβαια εάν γυρίσει δεκαετίες πίσω η χώρα μας και εξαθλιωθούν οι Πολίτες της.
(η) Έχουμε φυσικά τη δυνατότητα να λειτουργήσει πλεονασματικά το κράτος μας στο απώτερο μέλλον, αλλά πολύ περιορισμένες πλέον πιθανότητες αποπληρωμής του σημερινού μας χρέους - πόσο μάλλον όταν «ενοικιαστεί» ερήμην μας, για 99 χρόνια, η δημόσια περιουσία μας (η κυβέρνηση μας δεν μπορεί να επιτρέψει την κατάσχεση των περιουσιακών μας στοιχείων, εάν δεν εξασφαλίσει τη συμφωνία των 3/5 του Κοινοβουλίου - παρά το ότι δυστυχώς συναίνεσε σε κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τον ΔΣΑ). Για παράδειγμα, θα επιτρεπόταν να ενοικιασθεί η Ακρόπολη και οι υπόλοιποι αρχαιολογικοί χώροι, οι οποίοι προσφέρουν έσοδα, όπως επίσης άλλες ελληνικές «πλουτοπαραγωγικές πηγές» - τουριστικές και μη.
(θ) Η χώρα μας δεν πρέπει να υποχρεωθεί σε μία «ελεγχόμενη» χρεοκοπία και σε υποχρεωτική έξοδο της από την Ευρωζώνη. Ο μοναδικός ίσως λόγος σήμερα που πρέπει να μείνουμε στην Ευρωζώνη, είναι η αποφυγή ενός εμφύλιου πολέμου (ΔΥ εναντίον ΙΔ κλπ), ενός «συμβατικού» ή «τρομοκρατικού» (η απειλή μας έγινε «εμφανής», τόσο με την επίσκεψη του πρωθυπουργού της γείτονας χώρας το μήνα της εισβολής του ΔΝΤ, όσο και με τη βομβιστική ενέργεια στο υπουργείο προστασίας του Πολίτη), αλλά και μίας καταστροφικής χρεοκοπίας.
Ολοκληρώνοντας, δεν υπάρχει προφανώς «συλλογική ευθύνη (θα ήταν μία «ολοκληρωτική» σκέψη), αλλά πρόκειται για ένα υπαρκτό πρόβλημα όλων μας, το οποίο μόνο συλλογικά μπορεί να επιλυθεί ριζικά. Ταυτόχρονα, θα επιτυγχανόταν μία δικαιότερη αναδιανομή εισοδημάτων (οι πλέον εύποροι Πολίτες μάλλον κέρδισαν περισσότερα από τη διαφθορά και τη διαπλοκή της Πολιτικής), οπότε δεν είναι άδικη η μεγαλύτερη επιβάρυνση τους - η οποία θα επιτάχυνε την έξοδο μας από την ύφεση και θα διευκόλυνε τα μέγιστα μία καινούργια αρχή, στηριγμένη σε υγιείς, «παραγωγικές» βάσεις.
Έτσι μόνο θα διατηρήσουμε ανέπαφη την εθνική μας κυριαρχία, γα την οποία οι πρόγονοί μας πλήρωσαν πολύ περισσότερα – θυσιάζοντας τις ζωές τους, ενώ εμείς απλά καλούμαστε να θυσιάσουμε ένα μέρος της περιουσίας μας. Διαφορετικά, θα αναγκασθούν τα παιδιά μας, τα οποία θα μεγαλώσουν άνεργα και υποδουλωμένα, να πληρώσουν πολύ περισσότερα για την απελευθέρωση της πατρίδας τους – για τον τόπο δηλαδή που θα ζήσουν τα ίδια, θα δημιουργήσουν και θα μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά. Τέλος, είμαστε σίγουροι ότι, τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και η κυβέρνηση μας, γνωρίζουν ακριβώς τι είναι συμφέρον για την Ελλάδα και τους Πολίτες της - οπότε οφείλουμε να μην αμφιβάλουμε για την καλύτερη δυνατή (και τη χωρίς τυχόν λάθη πλέον) εκπλήρωση των καθηκόντων τους, τα οποία «απορρέουν» από το «λειτούργημα» τους
Βασίλης Βιλιάρδος
ΑΠΟΨΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ: Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Ουσιαστικά δηλαδή, θα αγοράσουν (θα ξεπουλήσουμε) πάμφθηνα την Ελλάδα και μάλιστα με τα δικά μας χρήματα, αφού
(α) αφενός μεν θα μας δώσουν 110 δις € δανεικά, τα οποία θα πρέπει να επιστρέψουμε με τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνοντας ταυτόχρονα εκατοντάδες εκατομμύρια σε αμοιβές των ανθρώπων της «τρόικας του μαύρου μνημονίου»,
(β) αφετέρου θα γίνει μεταφορά πόρων, από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο (μέσω του φορολογικού πληθωρισμού, καθώς επίσης των αυξημένων άμεσων φόρων), περίπου 12% επί του ετήσιου ΑΕΠ (240 δις €). Συνολικά λοιπόν θα μεταβιβαστούν πόροι, από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο και από αυτόν στο ΔΝΤ, γύρω στα 29 δις € το χρόνο ή 87 δις € στα τρία χρόνια (υποθέτω πολύ περισσότερα, αφού η υποδούλωση μας θα διαρκέσει πάρα πολλά χρόνια).
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση μας υπερηφανεύεται ότι μειώνει το έλλειμμα κατά 12 δις €, όταν δεν κάνει σχεδόν τίποτα άλλο επ’ αυτού, από το να αυξάνει τους φόρους, μεταβιβάζοντας σε όλους εμάς τις επιβαρύνσεις. Ειλικρινά, αφού σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα πήγαμε από έλλειμμα 4% σε 14%, γιατί είναι τόσο δύσκολο να πάμε πίσω - από το 14% δηλαδή, στο 4%; Δεν θα αρκούσε απλά και μόνο να μειωθούν οι υπερβολικές δαπάνες του δημοσίου;
Δε θα μπορούσαμε μόνοι μας να κάνουμε εσωτερική υποτίμηση, για να καλυτερεύσουμε την ανταγωνιστικότητα μας (αν και δεν πιστεύω ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι απλά και μόνο να ανταγωνίζεται τους άλλους), δανείζοντας το δημόσιο με ομόλογα, χωρίς «ξένους δακτύλους», ή είμαστε αλήθεια τόσο «μωροί» και άχρηστοι; Είναι σωστό να υποκύπτουμε στις 10 «εντολές» του διεθνούς κεφαλαίου (άνοιγμα αγορών κλπ), οδηγούμενοι σε εμφυλίους πολέμους; (ιδιοκτήτες φορτηγών εναντίον πολιτών, ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων κλπ;). Τι θα πούμε αύριο στα παιδιά μας, όταν μας ρωτήσουν «γιατί δεν αντισταθήκαμε καθόλου στον πόλεμο, αφού είχαμε τα μέσα»; στην επέλαση δηλαδή και στην «εισβολή» των μονοπωλίων;
Πρέπει να υποστούμε αυτήν την ύφεση (προβλέπω ότι του χρόνου θα ξεπεράσει το 6%), την καταστροφική ανεργία που θα προκαλέσει και το «θάνατο του εμποράκου»; Δεν είναι ντροπή για όλους μας, να γιορτάζουν οι Τούρκοι την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, έχοντας καταφέρει, μετά από πολλά χρόνια, να διώξουν το ΔΝΤ, ενώ εμείς, η «κοιτίδα» της Δημοκρατίας, να μιλάμε σήμερα για το θάνατό της;
Είναι αλήθεια τόσο έξυπνοι οι «προστάτες» μας και τόσο «κουτοί» οι Έλληνες, καθώς επίσης ολόκληρη η «ηγεσία» του τόπου μας; Είναι οι πολιτικοί πραγματικά «Πιγκουίνοι που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, πάνω σε χιόνι που λειώνει», όπως έγραφε ο Γάλλος στο Καρτέλ;
Τέλος, γιατί δεν επιβάλλεται ειδικός φόρος επί του τζίρου των τραπεζών και, κυρίως, των πολυεθνικών οι οποίες, έχοντας τη δυνατότητα της φοροαποφυγής (Offshore companies κλπ), δεν είναι δυνατόν να φορολογηθούν επί των κερδών τους; Είναι λογικό να φορτώνονται όλα τα βάρη στα φορολογικά υποζύγια της μεσαίας τάξης; Σύντομα θα καταρρεύσουν και τότε θα είναι πολύ αργά για «αλλαγές» - αν και πιστεύω απόλυτα σε όσα γράψατε πέρυσι για την Ελλάδα.
Συνεχίζοντας, μόνο 1% φόρος να επιβαλλόταν στο τζίρο των πολυεθνικών (τον υπολογίζω στο 60% του ΑΕΠ), θα συγκεντρώναμε περίπου 1,5 δις € ετήσια - πόσο μάλλον εάν επεκτείναμε το φόρο και στις τράπεζες, όπως η Ουγγαρία. Άλλωστε, για όσους πιστεύουν ότι έτσι θα διώχναμε τις ξένες επενδύσεις, δεν γίνεται συνήθως καμία παραγωγική επένδυση σε μικρές χώρες (όχι μόνο στην Ελλάδα). Δηλαδή, δεν κατασκευάζονται εργοστάσια από τη Γερμανία, με θέσεις εργασίας όπως συμβαίνει στην Κίνα (και μάλιστα από κοινού με τους Κινέζους), αλλά ιδρύονται μόνο εμπορικές εταιρείες - με αποκλειστικό στόχο την «αφαίμαξη» της εσωτερικής κατανάλωσης τους.
Ανεξάρτητα από αυτά, είχα την ευκαιρία να συζητήσω κατ' ιδίαν τις προτάσεις σας με μερικούς φίλους, αρκετά υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Στην ερώτηση αν θα συναινούσαν σε μια εθνική προσπάθεια μηδενισμού του χρέους, η απάντηση ήταν σχεδόν πάντα: «ΝΑΙ, αρκεί κάποιοι από τους πολιτικούς που μας οδήγησαν εδώ να «πληρώσουν» ΠΡΩΤΑ (άλλοι μου είπαν να πάνε φυλακή κλπ).
Είναι λογική η αγανάκτηση του κόσμου, αλλά κατά τη γνώμη μου, οι απαντήσεις αυτού του τύπου, δείχνουν κάποια ανωριμότητα - καθώς επίσης ότι ο κόσμος δεν είναι αρκετά συνειδητοποιημένος, ώστε να δεχθεί «ρηξικέλευθες» λύσεις με ουσιαστικό άμεσο κόστος γι’ αυτόν. Αν και έμμεσα όχι μόνο θα πληρώσει πολύ περισσότερα, αλλά και θα χάσει την ελευθερία του, δεν το καταλαβαίνει.
Για να δώσω ένα παράδειγμα κατ' αναλογία (και χαριτολογώντας λίγο), αν κάποιος συγγενής μου είχε φορτώσει εν αγνοία μου την πιστωτική μου κάρτα με χρέη, και απειλείται εξ' αυτού κάποιο ζωτικό περιουσιακό μου στοιχείο, μπορεί μεν να σκεπτόμουν με ποιό τρόπο θα συνέτιζα τον φταίχτη, αλλά αυτό θα ήταν ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, όχι το πρώτο μου μέλημα.
Αντίθετα, το πρώτο μου μέλημα θα ήταν να βρω ένα τρόπο να αποπληρώσω τα χρέη άμεσα, προκειμένου να σώσω το μείζον – δηλαδή, την περιουσία μου. Εδώ όμως, η περιουσία μας που απειλείται είναι η Ελλάδα, και το γεγονός αυτό καθιστά δυστυχώς το «διακύβευμα» μη κατανοητό, στη σκέψη των πολιτών.
Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου 2010
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Ο καταμερισμός των ευθυνών της συνθηκολόγησης στους Έλληνες Πολίτες, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στις κυβερνήσεις, στους κερδοσκόπους και στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς την κυβέρνηση μίας χώρας, η οποία αποφασίζει την προσφυγή της στο ΔΝΤ, την εθελούσια εκχώρηση δηλαδή της εξουσίας που της ανατέθηκε δημοκρατικά σε ξένους «εισβολείς», χωρίς την άδεια των Πολιτών της – μέσω δημοψηφίσματος ή, έστω, με τη σύμφωνη γνώμη του Εθνικού της Κοινοβουλίου. Εν τούτοις, η τοποθέτηση των Πολιτών αυτής της χώρας απέναντι σε «τετελεσμένα γεγονότα», για τα οποία ποτέ δεν ενημερώθηκαν (προεκλογικά ή μετεκλογικά), αποτελεί μία απίστευτη αυθαιρεσία, για την οποία δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν υπεύθυνοι – όπως δυστυχώς δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, για τα όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, με τελικό αποτέλεσμα τη «συλλογική συνθηκολόγηση».
Διαπιστώνοντας, εκτός των άλλων, ακόμη ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα του «ετεροβαρούς ρίσκου», αυτού δηλαδή που άλλοι αποφασίζουν, ενώ άλλοι καλούνται να πληρώσουν για τις αποφάσεις, θεωρούμε ότι είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή για να αναλύσουμε/ιεραρχήσουμε τις ευθύνες όλων όσων συνέβαλλαν στην υποδούλωση της Ελλάδας, παρά τον πλούτο και τις τεράστιες δυνατότητες της.
Τέλος, πιστεύουμε ότι οφείλουμε να λάβουμε (και να δρομολογήσουμε ενεργητικά) τις αποφάσεις μας έγκαιρα, ψύχραιμα και λογικά, αφού εμείς είμαστε αυτοί που τελικά θα πληρώσουν το «ρίσκο» - άσχετα από το βαθμό συμμετοχής μας στην «επιλογή» του.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
Κατά την άποψη μας, είμαστε «μακράν» οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής μας κατάστασης. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για τις επιλογές μας, όπως και για την αδιαφορία μας σε σχέση με την παραγωγή πλούτου στη χώρα μας – δυστυχώς, απαραίτητο «συστατικό» της παραμονής μίας κοινωνίας σε ελεύθερο καθεστώς.
Περαιτέρω, οφείλαμε να γνωρίζουμε ότι, η έννοια «Πολίτης» αποτελεί ένα αξίωμα, για το οποίο όμως πρέπει να αγωνίζεται κανείς. Η συνεχής ενημέρωση, η δια βίου μάθηση, η συμμετοχή στα κοινά και η αλληλέγγυα στάση, είναι μερικά μόνο από όλα όσα συνοδεύουν αυτό το «αξίωμα» – το υψηλότερο ίσως σε μία Πολιτεία, η οποία θέλει να «διέπεται» από δημοκρατικές διαδικασίες.
Προφανώς, κρίνοντας, ως οφείλουμε, εκ του αποτελέσματος, αμελήθηκε εντελώς η υποχρέωση μας αυτή, οδηγώντας μας μελλοντικά στην απώλεια των ελευθεριών μας, στη μείωση του βιοτικού μας επιπέδου και στην απόλυτη καταστροφή – αν θεωρήσει βέβαια κανείς ότι, η εκχώρηση της εξουσίας, του ταμείου του κράτους μας καλύτερα, σε κάποιους που δεν εκλέγουμε, είναι συνώνυμο της παραπάνω λέξης (καταστροφή).
Τέλος, χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες «τεκμηριώσεις» των ευθυνών μας (θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες κειμένου), εμείς εκθρέψαμε, καλλιεργήσαμε καλύτερα το έδαφος, επάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν εκείνα τα «ζιζάνια», τα οποία μας οδήγησαν στα δίχτυα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας - με την αναμφίβολη πλέον συμμετοχή της γερμανικής ολοκληρωτικής «πτέρυγας».
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
Όπως έχουμε αναφέρει, προσπαθώντας να καταλάβουμε, ανεξάρτητα από τα άλυτα προβλήματα που διαπιστώνουμε, γιατί η χώρα μας παρέμεινε, παρά το φυσικό πλούτο και τις μεγάλες δυνατότητες της, συγκριτικά στάσιμη και φτωχή, εντελώς ανίσχυρη και μάλλον «παραμελημένη», συνειδητοποιήσαμε ότι, το σημαντικότερο εμπόδιο στην πρόοδο της ήταν (συνεχίζει να είναι), μία παράδοξη εχθρότητα των Ελλήνων απέναντι στο κράτος τους – κατ’ επέκταση, απέναντι στον εαυτό τους, αφού το κράτος είμαστε όλοι εμείς.
Η αιτία αυτής της εχθρότητας, η «πηγή» ουσιαστικά όλων των προβλημάτων και των δυσλειτουργιών της Ελλάδας, η οποία «καταδικάζει» τους Πολίτες της να αντιστέκονται σε κάθε είδους πρωτοβουλία, με στόχο την καλυτέρευση της χώρας τους (διαρθρωτικά μέτρα κλπ), έχουμε την άποψη ότι δεν είναι άλλη από μία απίστευτη «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δηλητηριάζει κυριολεκτικά ολόκληρο τον «κοινωνικό βίο».
Αναφερόμενοι στην έννοια της «εξουσίας», δεν περιοριζόμαστε μόνο στη θεσμική της «έκφραση», στους πολιτικούς δηλαδή, αλλά σε όλες τις υπόλοιπες «μορφές» της: επιχειρηματίες, βιομήχανους, managers, δημοσιογράφους, εκδότες, τραπεζίτες, ανώτερους δημοσίους λειτουργούς, αθλητές, καθηγητές, ηθοποιούς, τηλεοπτικούς «αστέρες», τραγουδιστές και γενικά σε όλα τα, κατά κάποιον τρόπο, «προβεβλημένα» άτομα – ουσιαστικά στα «πρότυπα» της κοινωνίας μας.
Όλοι αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι, χαρακτηρίζονται δυστυχώς από μία υπερβολικά μεγάλη αλαζονεία, η οποία «διεγείρει» τις αντιδράσεις του υπολοίπου πληθυσμού, δημιουργώντας συναισθήματα «συγκριτικής φτώχειας» και αδικίας. Το αποτέλεσμα είναι «ο απλός Πολίτης» να τοποθετείται απόλυτα εχθρικά, απέναντι σε όλους και σε όλα, θεωρώντας τους πάσης φύσεως «προβεβλημένους αστέρες», τους διάφορους «αλαζόνες» δηλαδή, σαν τα επί μέρους «συστατικά» του κράτους: σαν το ίδιο το «μισητό» κράτος.
Εάν δεν επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, εάν δεν καταπολεμηθεί δηλαδή η «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δημιουργεί, αυτόματα, συμπλέγματα κατωτερότητας σε όλον τον υπόλοιπο πληθυσμό, δύσκολα θα αλλάξει κάτι στη χώρα μας – υποθέτουμε ότι δεν θα εφαρμοστεί κανένα διαρθρωτικό μέτρο, ακόμη και αν αντιμετωπίσουμε «κατά πρόσωπο» το ΔΝΤ, τη χρεοκοπία ή εάν «διοικηθούμε» από την καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου.
ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
Όπως έχουμε αναλύσει σε άρθρο μας, το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας, μεταξύ των ετών 2004 και 2008 επιδεινώθηκε συνολικά κατά σχεδόν 174 δις €, ενώ το εξωτερικό χρέος ανάλογα - κατά 177 δις €. Όσον αφορά δε τις δαπάνες (σπατάλη), από 50,11 δις € το 2006, αυξήθηκαν στα 71,43 δις € το 2009 – δηλαδή κατά 21,32 δις € μέσα σε τρία μόλις χρόνια (8,75% επί του ΑΕΠ!).
Τουλάχιστον από την αύξηση των δαπανών, φαίνεται καθαρά η αποκλειστική ευθύνη της Πολιτείας - αφού είναι η μοναδική υπεύθυνη για την «εκτροπή» τους. Δυστυχώς (άρθρο μας), αφού οι κυβερνήσεις έχουν στη διάθεση τους ένα ορισμένο «budget», έτσι όπως εμφανίζεται στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό, δεν ξοδεύουν, όπως ο κάθε συνετός «οικογενειάρχης», το ποσόν που ευρίσκεται στα ταμεία τους, αλλά δανείζονται πολύ περισσότερα - χωρίς καθόλου να ρωτήσουν τους Πολίτες που εκπροσωπούν (κάτι που συμβαίνει συνεχώς, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια). Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με την «ασυδοσία» της Πολιτικής:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη ΑΕΠ, εσόδων, δαπανών και ελλειμμάτων (των ζημιών δηλαδή του κράτους) σε εκ. €, στην Ελλάδα
ΕΤΟΣ
ΑΕΠ*
Έσοδα
Δαπάνες
Έλλειμμα
Δημόσιο Χρέος
Ποσοστό επί ΑΕΠ
2003
153.045
37.500
40.735
-3.235
179.008
117,00%
2004
164.421
40.700
45.414
-4.714
198.832
120,90%
2005
196.609
42.206
48.685
-6.479
209.723
118,90%
2006
213.085
46.293
50.116
-3.823
224.162
105,10%
2007
228.180
49.153
55.733
-6.580
237.742
104,20%
2008
239.141
51.680
61.642
-9.962
260.439
108,90%
2009
240.150
49.260
71.438
-22.178
299.570
124,80%
2010
244.233
53.799
69.976
-16.096
325.225
133,20%
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Έτος 2009 υπολογιστικά και έτος 2010 προϋπολογιστικά
* ΑΕΠ 2005 αναθεωρημένο, δηλαδή 20% περίπου αυξημένο σε σχέση με το 2004, μετά την πρόσθεση εσόδων από την «μαύρη οικονομία» εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί το ποσοστό του ελλείμματος και να βρεθεί εντός του συμφώνου σταθερότητας της Ε.Ε. για πρώτη και τελευταία φορά (ουσιαστικά, υποθετικό ΑΕΠ).
Το ΑΕΠ μας αυξήθηκε από το 2003 έως το 2009 κατά 57% περίπου, ενώ τα δημόσια έσοδα κατά 30%, οι δαπάνες κατά 75% και το έλλειμμα σχεδόν κατά 7 φορές. Η διαφορά της αύξησης των εσόδων, σε σχέση με την αύξηση του ΑΕΠ, είναι σε τέτοιο βαθμό «μη ισορροπημένη», επειδή η μεγέθυνση του ΑΕΠ προήλθε κυρίως από την προς τα πάνω «αναθεώρηση» των στοιχείων (παρά το ότι σήμαινε αυξημένες «εκροές» προς τα ταμεία της Ε.Ε., αφού προσδιορίζονται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) και όχι από «φυσιολογικές» προϋποθέσεις.
Όσον αφορά τώρα η φοροδιαφυγή, με τη «βοήθεια» της οποίας οι κυβερνήσεις προσπαθούν δυστυχώς να «μετακυλήσουν» την ευθύνη στους Πολίτες, θεωρούμε ότι αποτελεί μία ακόμη «αυθαιρεσία». Αφενός μεν πρόκειται κυρίως για τους άμεσους φόρους (το 30% των συνολικών), αφετέρου δε τα «διαφυγόντα» αυτά έσοδα, «όφειλαν» πρώτα να εισπραχθούν και μετά να δαπανηθούν – σε καμία περίπτωση το αντίθετο. Για παράδειγμα, η Πολιτεία θα έπρεπε να κατασκευάζει δρόμους ή άλλα έργα, μετά την είσπραξη των εσόδων από την πάταξη της φοροδιαφυγής και όχι πριν.
Η ευθύνη λοιπόν των μέχρι σήμερα Κυβερνήσεων μας είναι ολοφάνερη – ενώ υποθέτουμε πως κανένας δεν θα τιμωρηθεί ποτέ για το έγκλημα που προκλήθηκε στη χώρα μας: δηλαδή, για την οριστική καταδίκη της Δημοκρατίας σε θάνατο.
ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ
Τα δεδομένα αυτά της Οικονομίας μας (όχι μόνο της δικής μας, αλλά και πολλών άλλων «δυτικών κρατών», τα οποία όμως δεν εξυπηρετούν (ακόμη) άλλες σκοπιμότητες στη διεθνή σκακιέρα, ήταν προφανώς γνωστά στους κερδοσκόπους. Επίσης γνωστές σε όλους ήταν οι συνέπειες του καθοδικού σπειροειδή κύκλου του δανεισμού, ο οποίος οδηγεί αξιωματικά στην παγίδα ρευστότητας, από την οποία δυστυχώς δεν προβλέψαμε έγκαιρα να ξεφύγουμε, δανειζόμενοι τότε που ήταν ακόμη εφικτό – περιορίζοντας προφανώς ταυτόχρονα τις δαπάνες μας.
Συνεχίζοντας, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η προηγούμενη κυβέρνηση μας αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές δύο χρόνια σχεδόν πριν από τη λήξη της «θητείας» της – ένα ολοκάθαρο σήμα αδυναμίας για τους «κερδοσκόπους» οι οποίοι, πιθανότατα τότε, άρχισαν να τοποθετούνται «στρατηγικά» στη δική τους «σκακιέρα».
Ενδεχομένως λοιπόν, άρχισαν εκείνη την εποχή να δανείζονται επαυξημένα (οι πρώτες «τοποθετήσεις» τους ξεκίνησαν, όπως είναι ήδη γνωστό, το έτος 2007) ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, πουλώντας τα ανοιχτά (υποτιμητική κερδοσκοπία) και αγοράζοντας με τα χρήματα αυτά (χωρίς να διαθέτουν το παραμικρό κεφάλαιο) ασφάλιστρα κινδύνου (CDS). Με δεδομένο δε ότι, τα ομόλογα ήταν ακριβά (χαμηλή απόδοση) και τα ασφάλιστρα φθηνά (χαμηλά spreads), οι προοπτικές «διπλής απόδοσης» ήταν καταπληκτικές.
Για παράδειγμα, δανειζόμενοι τότε ομόλογα στην τιμή των 100 €, τα πουλούσαν αμέσως, έχοντας τη βεβαιότητα πως, όταν θα έπρεπε να τα επιστρέψουν στους ιδιοκτήτες τους, θα τα αγόραζαν πολύ φθηνότερα (90 €), κερδίζοντας τη διαφορά (10 €). Ταυτόχρονα, με τα έσοδα από την πώληση των δανεικών ομολόγων, αγόραζαν ασφάλιστρα κινδύνου για τα ίδια (CDS), τα οποία τότε κόστιζαν ελάχιστα, για να τα πουλήσουν αργότερα - με κέρδος τη διαφορά από την άνοδο των spreads.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως το «πλεονέκτημα» αυτού του «παιχνιδιού» είναι το ότι, μπορεί να αποφέρει πολύ υψηλές αποδόσεις στους κερδοσκόπους. Ο λόγος είναι πως αυτοί οι «οργανισμοί» μπορούν να καταλάβουν θέσεις πολύ μεγαλύτερες από το ποσόν των χρημάτων που τοποθετούν οι ιδιοκτήτες τους, εφόσον αγοράζουν τις «ανατιμητικές θέσεις» τους (αυτές δηλαδή, για τις οποίες στοιχηματίζουν στην άνοδο – εν προκειμένω τα CDS), με τα χρήματα που μαζεύουν από τη δημιουργία των «υποτιμητικών/ακάλυπτων θέσεων τους (αυτές, για τις οποίες στοιχηματίζουν στην πτώση - εν προκειμένω, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου).
Βέβαια αρκετοί υποθέτουν ότι, οι «κερδοσκόποι» δεν προβλέπουν μόνο τα γεγονότα, αλλά και τα προκαλούν. Σε πρώτη φάση λοιπόν, κρατούν απολύτως μυστικές τις τοποθετήσεις τους, έτσι ώστε να παραμείνουν «χαμηλές» οι τιμές αγοράς τους. Στη συνέχεια όμως, οι επιθέσεις τους γίνονται «θορυβώδεις», συνήθως με τη βοήθεια συνεντεύξεων ή άρθρων σε οικονομικά έντυπα και σε ηλεκτρονικά μέσα (ΜΜΕ) - στα οποία «μεγιστοποιούν» και «διατυμπανίζουν» τα οικονομικά προβλήματα, τις «αδυναμίες» δηλαδή του «θηράματος» τους.
Σύμφωνα τώρα με κάποιους αναλυτές, στην «υποτιμητική» αυτή «καμπάνια» εναντίον μίας χώρας, συμμετέχουν «εναλλασσόμενες» και οι «τρείς αδελφές», οι οποίες «αξιολογούν» «μεθοδικά» αρνητικά το «θύμα» - οδηγώντας στην πτώση τα ομόλογα του, με την ταυτόχρονη «απογείωση» των ασφαλίστρων κινδύνου.
Προφανώς λοιπόν το «θήραμα» εξωθείται σε έναν ανατροφοδοτούμενο καθοδικό σπειροειδή κύκλο, ο οποίος δυσχεραίνει συνεχώς το δανεισμό του, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα τα επιτόκια – προς όφελος όχι πια μόνο των «Hedge funds», αλλά και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία υπεισέρχονται πολλαπλά στο «παιχνίδι» (σαν πιστωτές του κράτους, σαν αγοραστές ασφαλίστρων δανειακού κινδύνου, σαν πωλητές ομολόγων κοκ).
Η ευθύνη επομένως των πάσης φύσεως κερδοσκόπων (γερμανικών, αμερικανικών, ακόμη και ελληνικών τραπεζών ή επενδυτών) είναι ολοφάνερη, ενώ η καταστροφή μίας χώρας δεν μπορεί να «αιτιολογείται» από την αποκόμιση κερδών – όσο και αν κάτι τέτοιο επιχειρείται να μας «επιβληθεί» στη σκέψη.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Έχουμε την άποψη ότι η εκλογή της νέας, εύλογα άπειρης κυβέρνησης, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (τέλη του έτους 2009, εν μέσω εθνικής και διεθνούς κρίσης, λίγο πριν την κατάθεση του ετησίου προϋπολογισμού κλπ), ήταν το «αποφασιστικό» σήμα για τους κερδοσκόπους. Πόσο μάλλον όταν τόσο βιαστικά, σχεδόν έξι μήνες πριν την υποχρεωτική ημερομηνία κατάθεσης των στοιχείων της εξέλιξης του προϋπολογισμού η κυβέρνηση μας, ανακοίνωσε μία τεράστια υπέρβαση του ελλείμματος - χωρίς την άμεση λήψη μέτρων, με τα οποία θα περιοριζόταν δραστικά το έλλειμμα, πριν ακόμη λήξει το οικονομικό έτος.
Το «παιχνίδι» λοιπόν είχε πλέον στηθεί, με τη χώρα μας να αποτελεί ενδεχομένως το «δούρειο ίππο» μίας «καλυμμένης» επίθεσης στην Ευρωζώνη, η οποία, όχι μόνο θα ωφελούσε τους κερδοσκόπους, αλλά και τις ίδιες τις Η.Π.Α. (το κερδοσκοπικό Κεφάλαιο βέβαια που «στεγάζει» και όχι τους δημοκρατικούς Πολίτες της υπερδύναμης).
Η συνέχεια του «δράματος», όσον αφορά την κυβέρνηση μας, ήταν η προσφυγή της στο «μηχανισμό στήριξης», μέρος του οποίου είναι το ΔΝΤ – ο σύνδικος πτώχευσης (προφανώς, κανένας σύνδικος πτώχευσης δεν μπορεί ποτέ να είναι αγαπητός). Ουσιαστικά στο ΔΝΤ καταφεύγει μία χώρα όχι λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους της (στην Ιαπωνία ο δείκτης δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ πλησιάζει το 200%, χωρίς να έχει απαιτηθεί η συμμετοχή του ΔΝΤ, ενώ στη Λετονία ήταν μόλις 8,8% του ΑΕΠ το 2007, ενώ προσέφυγε στο ΔΝΤ – πηγή: iq), αλλά ένεκα της αδυναμίας εξυπηρέτησης του. Δηλαδή, όταν δεν έχει τη δυνατότητα να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις της - είτε με ίδια μέσα, είτε δανειζόμενη.
Η Ελλάδα εν προκειμένω αποτελεί μία «ιδιάζουσα» περίπτωση, αφού κατέφυγε στο ΔΝΤ πριν ακόμη διαπιστώσει την αδυναμία δανεισμού της. Όπως αναφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ δε, «συνθηκολόγησε» χωρίς καν να αντιμετωπίσει τον «εχθρό». Παραλληλίζοντας τώρα τον «οικονομικό» πόλεμο με το «συμβατικό», θα ήταν σαν η κυβέρνηση μας να είχε παραδώσει τη χώρα στον εχθρό, πριν ακόμη πλησιάσει στα σύνορα της - χωρίς να δώσει δηλαδή την παραμικρή μάχη (γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, εάν όλοι εμείς οι Έλληνες γίναμε πια «δειλοί» - ένα προφανές «σύμπτωμα» μίας χρόνιας, μη κοπιαστικής ευμάρειας).
Περαιτέρω το ΔΝΤ, παρά τα όσα έχουμε αναφέρει αναλύοντας πολλές από τις προηγούμενες δραστηριότητες του, δεν επέβαλλε άμεσα την προσφυγή της χώρας μας, αλλά ανταποκρίθηκε στην «πρόσκληση» της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Για όλα αυτά, αλλά και για πάρα πολλά άλλα, στα οποία δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε αναλυτικότερα ένα τέτοιο κείμενο, η σημερινή κυβέρνηση μας κάθε άλλο παρά άμοιρη ευθυνών μπορεί να θεωρηθεί – πόσο μάλλον όταν, στις μέχρι σήμερα κινήσεις της, αλλά και στις τελικές αποφάσεις της, οι οποίες ολοκλήρωσαν την «Ελληνική τραγωδία», διατήρησε την απόλυτη πρωτοβουλία.
ΤΟ «ΜΕΛΛΟΝ» ΥΠΟ ΤΟ ΔΝΤ - ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ «ΑΡΩΓΟ» ΤΟΥ
Πριν ακόμη αναφερθούμε στους επομένους «υπεύθυνους», θεωρούμε σκόπιμη την μερική παρουσίαση του μέλλοντος μας, υπό την «αιγίδα» του «Ταμείου». Το ΔΝΤ λοιπόν είναι ο μοναδικός «οργανισμός» παγκοσμίως, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να «διαχειρισθεί» μία χώρα - στη θέση της μέχρι τότε κυβέρνησης της. Απλούστατα δε η «τυπική» κυβέρνηση», εφόσον δεν «συμμορφώνεται» με τις εντολές του, δεν λαμβάνει τις οικονομικές ενισχύσεις, για τις οποίες και το «επέλεξε». Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο διοικεί το «Ταμείο» είναι κάθε άλλο παρά «αναπτυξιακός», τουλάχιστον με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία - ενώ βέβαια δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ΔΝΤ, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο - έτσι ώστε, αφενός μεν να μην «διογκώνεται» το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου δε να αποπληρώνεται, τόσο από τη φορολόγηση, όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου. Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα ότι η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση.
Σε τελική ανάλυση και με δεδομένο το ότι ένα κράτος θεωρείται οικονομικά υγιές, όταν το δημόσιο χρέος του είναι κάτω από το 50% του ΑΕΠ του, το ΔΝΤ «οφείλει» να μειώσει το δημόσιο χρέος της χώρας μας κατά περίπου 200 δις € (υποθέτοντας αισιόδοξα ότι, το ΑΕΠ μας θα σταθεροποιηθεί στα 200 δις €, από τα 240 δις € σήμερα, καθώς επίσης ότι το συνολικό δημόσιο χρέος μας δεν υπερβαίνει τα 300 δις €). Φυσικά, αυτά τα 200 δις € δεν είναι δυνατόν να προέλθουν μόνο από την μείωση των δημοσίων δαπανών και από την πώληση των «παγίων» (δημοσίων επιχειρήσεων, ακίνητης περιουσίας κλπ) – πόσο μάλλον αφού η «εκποίηση», κάτω από τις σημερινές συνθήκες, πιθανότατα θα είναι της τάξης του 50%, σε σχέση με την κάποτε αξία τους.
Επομένως, είναι δεδομένη η «φοροδοτική» συμμετοχή των Πολιτών στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, παρά το ότι δεν είναι αυτοί που το δημιούργησαν, αλλά ούτε και αυτοί που διαχειρίσθηκαν καταστροφικά την κρίση - καθώς επίσης η σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου τους. Επίσης είναι δεδομένη η υποδούλωση τους, η απώλεια της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας τους δηλαδή, αφού ο σύγχρονος «κατακτητής» δεν είναι άλλος από τα δανειακά κεφάλαια, τα οποία τοποθετούν το σύνδικο πτώχευσης για να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους.
Περαιτέρω, όπως φαίνεται καθαρά από τους παραπάνω «αριθμούς», η προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση «εγγύηση» του ότι θα αποφευχθεί τελικά η χρεοκοπία. Πόσο μάλλον όταν, στην περίπτωση που δεν εκπληρωθούν οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα διακοπεί η παροχή των επομένων δόσεων των συμφωνηθέντων δανείων – γεγονός που θα μας οδηγούσε στην αθέτηση (στάση) πληρωμών.
Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την «καταβαράθρωση» των τιμών των ελληνικών ομολόγων, παράλληλα με την εκτίναξη των ασφαλίστρων. Γνωρίζοντας τώρα ότι, οι κυριότεροι ιδιοκτήτες των ελληνικών ομολόγων είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι τεράστιες ζημίες τους θα προκαλούσαν ενδεχομένως «αλυσιδωτές» αντιδράσεις εντός της Ευρωζώνης, ενώ ταυτόχρονα θα καθιστούσαν πάμπλουτους τους «κερδοσκόπους» (οι οποίοι συνήθως μένουν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, αφού τότε μεγιστοποιούνται τα κέρδη τους - έχοντας φυσικά την «κάλυψη» tου ΔΝΤ).
Ενδεχομένως, τα πλέον πρόσφατα παραδείγματα αθέτησης πληρωμών, αυτά της Ρωσίας (1998) και της Αργεντινής (2001), να δίνουν μία καλύτερη εικόνα. Η απώλεια της αξίας των ομολόγων της Ρωσίας (hair cut) ήταν της τάξης του -82%, ενώ της Αργεντινής είχαν χάσει μέσα στις πρώτες 30 ημέρες μετά την αθέτηση πληρωμών το -73% της αξίας τους. Σύμφωνα δε με την Moody’s, η οποία ερεύνησε περιπτώσεις συνολικά 13 χωρών, η μέση απώλεια της αξίας των ομολόγων ήταν περίπου -50%.
Φυσικά, μία πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, δεν θα είχε μόνο συνέπειες για την ίδια - πόσο μάλλον αφού είναι μέλος της Ευρωζώνης, ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρελθόν. Οι κρατικές χρεοκοπίες άλλωστε θεωρούνται σαν εκρήξεις ηφαιστείων – με απρόβλεπτα επακόλουθα για ολόκληρο τον πλανήτη. Επί πλέον, το ΔΝΤ δεν εγγυάται την επιτυχή αντιμετώπιση τα κρίσης, αλλά ούτε και την εξυγίανση των χωρών, στις οποίες καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Φυσικά, το «παιχνίδι» αυτό των κερδοσκόπων θα μπορούσε να είχε «αίσιο» τέλος για τη χώρα μας, εάν είχε την εμπιστοσύνη της Ενωμένης Ευρώπης και τη βοήθεια της. Συγκεκριμένα, η ΕΕ είχε (και έχει) τη δυνατότητα να αγοράσει άμεσα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, αυξάνοντας έτσι τις τιμές τους και μειώνοντας τα ασφάλιστρα τους. Στην περίπτωση αυτή, οι κερδοσκόποι θα ήταν αναγκασμένοι να αγοράσουν τα ομόλογα που πούλησαν ανοιχτά, για να τα επιστρέψουν στους κατόχους τους – γεγονός που θα λειτουργούσε επί πλέον αυξητικά στις τιμές τους. Παράλληλα, η αύξηση των τιμών και η αλληλέγγυα στάση της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα, θα μείωνε τις τιμές των ασφαλίστρων κινδύνου - με αποτέλεσμα να χάσουν διπλά οι κερδοσκόποι, οδηγούμενοι οι ίδιοι στη χρεοκοπία.
Η δυνατότητα αυτή δεν είναι θεωρητική, αφού έχει συμβεί στην περίπτωση της επίθεσης των «Hedge funds» στο Χονγκ Κονγκ. Οι κερδοσκόποι τότε είχαν «πουλήσει» ανοιχτά μετοχές του εκεί χρηματιστηρίου, αγοράζοντας δολάρια - με την προοπτική της αναγκαστικής υποτίμησης του νομίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία θα είχε σαν επί πλέον αποτέλεσμα την πτώση των τιμών των μετοχών. Όμως, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ επενέβη ενεργητικά, αγοράζοντας μετοχές και διατηρώντας σταθερή την ισοτιμία του νομίσματος – με αποτέλεσμα να χάσουν τεράστια ποσά οι κερδοσκόποι, πολλοί από τους οποίους χρεοκόπησαν.
Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει την απειλή, εκτός βέβαια εάν απλά θυσιάζει τη χώρα μας, για να εξασφαλίσει τις υπόλοιπες από την επίθεση των κερδοσκόπων - ή για να τις «υποδουλώσει ευκολότερα στη Γερμανία, κάτι που εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε με ασφάλεια. Το ίδιο ίσχυε μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον και για την ΕΚΤ, η οποία όμως φαίνεται να έχει πλέον διαφοροποιηθεί, κρίνοντας από τις τελευταίες προσπάθειες του διοικητή της υπέρ της Ελλάδας - σε πλήρη «ασυμφωνία» με τις γερμανικές «προδιαγραφές», για μία ένωση υπό τη δική της ηγεμονία.
Η ευθύνη λοιπόν της ΕΕ, πολύ περισσότερο της Ευρωζώνης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, αφού φαίνεται ότι μας εγκατέλειψε στην τύχη μας, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για όλους εμάς τους Έλληνες Πολίτες - οι οποίοι «ονειρευόμαστε» μία Ευρώπη των Πολιτών της. Άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους της κερδοσκοπικής επίθεσης που δεχθήκαμε, ήταν το γνωστό μας «The game is over», όπως επίσης η πρόσφατη «σπουδή» της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, υπό το γερμανό διευθυντή της, να ανακοινώσει την αυξητική «διόρθωση» του ελλείμματος μας το 2009 - ταυτόχρονα σχεδόν με τη διπλή υποτίμηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας από την Moody’s.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΥΠΕΡΟΨΙΑ
Εάν θα είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε «μεταξύ δύο κακών το καλύτερο», το ΔΝΤ δηλαδή ή τη γερμανική ηγεμονία, θα επιλέγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη το ΔΝΤ. Οι ευθύνες αυτής της χώρας για τη σημερινή μας θέση, όπως και για την πιθανή κατάρρευση της Ευρωζώνης, είναι τεράστιες – ενώ επικεντρώνονται κυρίως στην απίστευτη αλαζονεία της, η οποία αποδεικνύεται σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η καγκελάριος της Γερμανίας είναι αυτή που «εμβολίζει» ολοκάθαρα τις προσπάθειες των υπολοίπων «εταίρων» μας για την παροχή του συμφωνηθέντος «πακέτου σωτηρίας», ισχυριζόμενη (κατά την πάγια τακτική του καθεστώτος της χώρας της) «απαγορεύσεις» του συντάγματος, καθώς επίσης αντιρρήσεις εκ μέρους των Γερμανών πολιτών – παρά το ότι έχει προηγηθεί από την ίδια την κυβέρνηση της μία απίστευτη, συλλογική «πλύση εγκεφάλου», με στόχο την εχθρική τοποθέτηση της γερμανικής κοινωνίας απέναντι στην Ελλάδα.
Περαιτέρω, έχουμε αναφέρει σε πολλά κείμενα μας, τα οποία έχουν επιβεβαιωθεί τόσο από Γερμανούς, όσο και από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς «ειδήμονες», την ύπουλη «εκμετάλλευση» της Ευρωζώνης, εκ μέρους της Γερμανίας, με στόχο την αποκόμιση οικονομικών πλεονεκτημάτων, χωρίς την παροχή των παραμικρών ανταλλαγμάτων.
Προφανώς λοιπόν είμαστε αντίθετοι στις προσπάθειες αυτής της χώρας να υποδουλώσει τους «εταίρους» της, δημιουργώντας μία περιοχή χωρίς σύνορα (Ευρασία), υπό τη δική της ηγεμονία – ουσιαστικά δηλαδή την εκπλήρωση του «ναζιστικού ονείρου», χωρίς τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Αν και φαίνεται λοιπόν ότι οι «βλέψεις» της αυτές έχουν γίνει πλέον κατανοητές, τόσο από την ΕΕ, όσο και από τις Η.Π.Α., θεωρούμε ότι αποτελούν τεράστια απειλή για τον υπόλοιπο πλανήτη – πόσο μάλλον για τη Δημοκρατία, η οποία καλείται ουσιαστικά να αντιπαρατεθεί ακόμη μία φορά με τον Ολοκληρωτισμό.
Κατ’ επέκταση, είμαστε της άποψης ότι είναι αδύνατον να εκπληρωθεί ποτέ το Ευρωπαϊκό όνειρο, με τη σημερινή Γερμανία της Ανατολικογερμανίδας κυρίας Merkel εντός του. Γνωρίζοντας δε ότι η Γερμανία, πριν από την ένωση της, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή, «θλιβόμαστε» περισσότερο παρά επικρίνουμε το «κατάντημα» της.
Συμπερασματικά λοιπόν, πόσο μάλλον όταν ο «γκεμπελικός» Τύπος της χώρας προτείνει σήμερα με θράσος την «εθελουσία αποχώρηση» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οι ευθύνες της Γερμανίας για την προσφυγή μας στο ΔΝΤ είναι τεράστιες - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, εάν δεν «αποστασιοποιηθεί» εντελώς από τη Γερμανία. Φυσικά κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε ακόμη μία φορά στην απομόνωση, με δυσοίωνες συνέπειες τόσο για τους Πολίτες της (οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τη σημερινή τους Εξουσία), όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Με κριτήριο τα παρακάτω γεγονότα σε μερικές χώρες, στις οποίες συνέβησαν, όπως για παράδειγμα το ότι
(α) οι Ισλανδοί Πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν τα λάθη των τραπεζών τους, επιλέγοντας την «καθαίρεση» της κυβέρνησης τους και τοποθετούμενοι με 93% εναντίον της απόφασης του «διεθνούς κεφαλαίου»,
(β) οι Ιρλανδοί Πολίτες, ανέλαβαν 80 δις € τραπεζικές επισφάλειες, δυστυχώς συνθηκολογώντας
(γ) οι Γερμανοί Πολίτες, αποδέχθηκαν να πληρώσουν τα εκατοντάδες δις € που έχασαν οι τράπεζες τους στις Η.Π.Α., επίσης συνθηκολογώντας
(δ) οι Αμερικανοί Πολίτες, μάχονται απέναντι στο «κτήνος» (όπως περιγράφει ο βραβευμένος με νόμπελ οικονομολόγος κ. P. Krugman το άπατρις κερδοσκοπικό κεφάλαιο), με την κυβέρνηση τους να καταθέτει αγωγές εναντίον της Goldman Sachs και των εταιρειών αξιολόγησης
(ε) οι Πολίτες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, στους οποίους επιβλήθηκε το ΔΝΤ από την ΕΕ, πριν ακόμη προλάβουν να χαρούν την έξοδο τους από το προηγούμενο καθεστώς, υποφέρουν κάτω από το νέο «ζυγό»
(ζ) οι Πολίτες της Λατινικής Αμερικής, δεν έχουν συνέλθει ακόμη από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων
(η) οι Έλληνες Πολίτες οδηγούνται σε μία νέα δικτατορία κλπ
θεωρούμε ότι, κυρίως ο Πολίτης είναι αυτός που έχει την ηθική υποχρέωση να αντιστέκεται στην «απειλή» υποδούλωσης του. Επομένως, δεν μπορεί παρά να αντιδράσει απέναντι στην απόφαση της κυβέρνησης που λήφθηκε «ερήμην» του – ακόμη και αν δεν αμφιβάλλει για τις έντιμες προθέσεις της.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 25. Απριλίου 2010
viliardos@kbanalysis.com
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/-l-r---2010091427442/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου