Σύμφωνα με το άρθρο 60 του Συντάγματος, «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Πανομοιότυπα κατοχυρώνεται το δικαίωμα γνώμης και ψήφου των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Αλλά ενώ στην περίπτωση των ευρωβουλευτών η ελευθερία γνώμης και ψήφου είναι εγγυημένη και ασκείται χωρίς κίνδυνο κυρώσεων σε περίπτωση που άλλη είναι η γραμμή του κόμματος στο οποίο ανήκουν, εδώ στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οσάκις ένας βουλευτής διαφοροποιηθεί και ψηφίσει αντίθετα προς τη γραμμή του κόμματος με τη σημαία του οποίου έχει εκλεγεί, αυτομάτως θεωρείται προδότης, δέχεται καταιγισμό ύβρεων και απαξιωτικών χαρακτηρισμών και κατά κανόνα διαγράφεται από τη δύναμη τουκόμματός του, κατά παραβίαση του δικαιώματος ελεύθερης γνώμης και ψήφου, το οποίο κατηγορηματικά κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα.
Η καταχρηστική άσκηση του αρχηγικού δικαιώματος να απαιτεί τυφλή υπακοή από τους βουλευτές επί ποινή αποπομπής είναι το συνήθως συμβαίνον στη χώρα μας και οι πρόσφατες διαγραφές των Σοφίας Σακοράφα, Γιάννη Δημαρά και Β. Οικονόμου από το ΠαΣοΚ και του ευρωβουλευτή Θ. Σκυλακάκη από τη Νέα Δημοκρατία το επιβεβαιώνουν.
Το φαινόμενο αυτό είναι μάλλον άγνωστο στα κοινοβούλια των άλλων δημοκρατικών χωρών, καθώς και στο Ευρωκοινοβούλιο. Συνεπώς οι διαγραφές αυτές και πλήθος άλλες τα προηγούμενα χρόνια αγνοούν, αν δεν παραβαίνουν, το Σύνταγμα και το «απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» των βουλευτών.
Εχουμε μάλιστα φθάσει εδώ στην Ελλάδα να λέγεται και να αντιμετωπίζεται ως σοβαρή η κατά καιρούς αρχηγική ή κομματική ανακοίνωση ότι σε κάποιες ψηφοφορίες οι βουλευτές είναι ελεύθεροι να ψηφίσουν κατά συνείδηση, πράγμα που γεννάει το εύλογο ερώτημα: δηλαδή σε κάθε άλλη περίπτωση ο βουλευτής υποχρεώνεται να ψηφίζει και εναντίον των υπαγορεύσεων της συνείδησής του; Μολονότι ακόμη και το Σύνταγμα κατοχυρώνει ως «απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» ; Υπογραμμίζω επίσης ότι το ίδιο άρθρο 60 του Συντάγματος ορίζει ότι «η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή». Συνεπώς δεν μπορεί να υποχρεωθεί σε παραίτηση.
Και τώρα ολίγα για τη σύνθεση της κυβερνήσεως. Αντί του ολιγομελούς και ευέλικτου σχήματος που υποσχόταν προεκλογικά ο κ. Πρωθυπουργός, επανέφερε στον υπερθετικό βαθμό το ακριβώς αντίθετο: την πολυκοσμία. Χωρίς μάλιστα να υπαγορεύεται αυτό από την ανάγκη αποτελεσματικότερης λειτουργίας της κυβέρνησης, αφού για ορισμένους από τους αναπληρωτές υπουργούς και υφυπουργούς δεν έχει ακόμη αποφασισθεί ποιες θα είναι οι αρμοδιότητές τους. Αποτέλεσμα η περαιτέρω δυσλειτουργία της κυβέρνησης και τα αναπόφευκτα συντροφικά μαχαιρώματα.
Το 2003, όταν ήμουν ευρωβουλευτής, πληροφορήθηκα εγκύρως ότι ο αριθμός των υπουργών στην Ιρλανδία ήταν μόνο 17, στην Ολλανδία 26, στη Βρετανία 22, στην Αυστρία 17, στη Γερμανία μόνο 14 (!), στη Φινλανδία και στην Πορτογαλία 18, στη Γαλλία 39, στη Σουηδία 22, στο Βέλγιο 17, στην Ισπανία 18. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε 49 υπουργούς. Ακριβώς όσοι είναι και σήμερα υπό τον Γ. Παπανδρέου.
Πέρα από το γεγονός ότι τα πολυμελή σχήματα είναι δυσκίνητα, χρονοβόρα και διευκολύνουν την πολυπραγμοσύνη, τις ομαδοποιήσεις, τις συγκρουσιακές συναρμοδιότητες και τη διάχυση της ευθύνης σε πολλούς, συνεπάγονται και μεγάλο κόστος. Σε μια εποχή όπου ο κίνδυνος χρεοκοπίας επιβάλλει λιτότητα, περικοπές συντάξεων και μισθών και άλλα δεινά, το πολυάνθρωπο του Υπουργικού Συμβουλίου και των δεκάδων παρατρεχάμενων κάθε υπουργού συνεπάγεται και άσκοπη σπατάλη που διογκώνει ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος.
Σημειώνω ότι η κυβέρνηση της τελειότερα λειτουργούσας στον κόσμο δημοκρατίας, της Ελβετίας, έχει επτά μόνο μέλη και τα πάει μια χαρά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ jmarinos@tovima.gr
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artid=358289&dt=03/10/2010#ixzz11MjPCBEt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου