«Ενάντια στη παρακμή και τους δημαγωγούς». «Αυτοί που κοιμούνται είναι συνεργοί σε όσα γίνονται στον κόσμο
«Πρέπει να ακολουθούμε το κοινό. Το κοινό αφορά σε κάθε διάσταση της ζωής και του κόσμου, ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν δική τους φρόνηση»
Στο βιβλίο του Αυστριακού φυσικού Έρβιν Σχρόντιγκερ «Η φύση και οι Έλληνες», που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1995. στην σελίδα 81, ο Σχρόντιγκερ γράφει για τον Ηράκλειτο: «Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο στον Ηράκλειτο, είναι η έντονη εμμονή του ότι οφείλουμε να στηρίζουμε το «κοινόν», ώστε να μη καταλήξουμε τρελοί ή ιδιώτες (προέρχεται από την Ελληνική λέξη «ίδιος» και σημαίνει αυτόν που δεν μετέχει στην δημόσια ζωή, αλλά και τον πάσχοντα από πλήρη διανοητική ανεπάρκεια).
ο Διογένης Λαέρτιος στους βίους των φιλοσόφων αναφέρει ότι όταν του ζήτησαν να νομοθετήσει για τους Εφεσίους, αδιαφόρησε πλήρως γιατί πονηρό πολίτευμα είχε επικρατήσει στην πόλη. Απομονώθηκε, λοιπόν, στο ιερό της Αρτέμιδος και έπαιζε με τα παιδιά «αστραγάλους». Κάποτε μαζεύτηκαν γύρω του οι Εφέσιοι και τον κοίταζαν που έπαιζε με τα παιδιά και αυτός τους είπε: «Γιατί νοιώθετε απορία άθλιοι; Δεν είναι προτιμότερο να κάνω αυτό από το να πολιτεύομαι μαζί σας;».
Θα έλεγε κανείς, επίσης, ότι πολλά χρόνια πριν ο Πλάτων γράψει την πολιτεία του το πνεύμα του Ηρακλείτου είχε δώσει το έναυσμα. Αυτό προκύπτει από απόσπασμα 35 του έργου του Ηρακλείτου που λέει ότι είναι απαραίτητο και αναγκαίο οι κριτές των πολλών να είναι οι φιλόσοφοι. Αναφερόμενος, εξ άλλου στην γνώμη των πολλών, που παρασύρονται από τους δημαγωγούς λέει στο απόσπασμα 104: «Ποιο είναι το μυαλό και η κρίση τους; Πιστεύουν τους λαϊκούς αοιδούς και έχουν για δάσκαλό τους τον όχλο γιατί δεν ξέρουν ότι οι πολλοί είναι κακοί και λίγοι είναι οι καλοί».
Ένας άνθρωπος τον οποίον ιδιαίτερα εκτιμούσε ο Ηράκλειτος ήταν ο Ερμόδωρος. Ο Ερμόδωρος, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Πλίνιο, ήταν αυτός που συνέταξε την Ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο, που αποτελεί την βάση του Ρωμαϊκού Δικαίου. Αυτόν τον άξιο άνθρωπο, οι Εφέσιοι των εξόρισαν, όχι γιατί έκανε κάτι κακό, αλλά γιατί ήταν ο καλύτερος από όλους. Ομιλούμε για την περίφημη διαδικασία του οστρακισμού, που είχε επιβληθεί στην Αθήνα από τον Κλεισθένη το 509π.Χ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο έπρεπε να εξορίζεται για δέκα χρόνια όποιος δημόσιος άντρας εθεωρείτο ότι είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή. Μα αυτήν λοιπόν την λογική είχε εξοριστεί και ο Ερμόδωρος από την Έφεσο. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το γεγονός, ο Ηράκλειτος όταν για μια ακόμη φορά οι συμπολίτες του του ζήτησαν να νομοθετήσει τους απήντησε ως εξής: «άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν, οίτινες Ερμόδωρον άνδρα εωυτών ονήιστον εξέβαλον φάντες, ημέων μηδέ εις ονήιστος έστω, ει δε μη, άλλη τε και μετ’ άλλων».
«Όλοι οι ενήλικες Εφέσιοι θα πρέπει να πάνε να κρεμαστούν και να αφήσουν την πόλη στα αμούστακα παιδιά, αφού τον πιο άξιο άνδρα ανάμεσά τους, τον Ερμόδωρο, τον εξόρισαν λέγοντας: «Κανένας από εμάς να μην είναι πιο άξιος, κι αν υπάρχει τέτοιος, ας ζει αλλού και με άλλους».
Αυτή ήταν η αντίληψη για την ήδη παρακμασμένη ελληνική πολιτεία του μεγάλου σοφού της Αρχαίας Ελλάδος, του Ηρακλείτου, του πλέον λαμπρού ίσως πνεύματος της ενδόξου εκείνης εποχής.
«Αυτοί που κοιμούνται είναι συνεργοί σε όσα γίνονται στον κόσμο»
Δυσνόητος ναι, σκοτεινός όμως ο Ηράκλειτος με την κυριολεξία της λέξεως σίγουρα όχι! Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι «σκοτεινός» αυτός που πρώτος δίδαξε ότι αρχή των πάντων είναι το «αείζωον πύρ»;
ΠΗΓΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου