ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ: Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, η ΕΟΚΑ και οι απαγχονισμοί 1955/59

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Φανούλας Αργυρού

Αποσπάσματα από το κεφάλαιο με τίτλο:

Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας,

η ΕΟΚΑ και οι απαγχονισμοί 1955/59

Μ16 a department known in the Foreign Office, politely, but not very sincerely, as the Friends - Monty Woodhouse.

(Η ΜΙ6, Μυστική Υπηρεσία Κατασκοπείας Εξωτερικού - British Intelligence, είναι ένα τμήμα γνωστό στο Foreign Office ευγενικά, αλλά όχι με μεγάλη ειλικρίνεια ως οι «Φίλοι») - Ελέχθη από τον Monty Woodhouse, ο οποίος ήταν ο σταθμάρχης της επώνυμης υπηρεσίας στην Τε­χεράνη, την περίοδο 1951 -1955).

Η περίοδος που οι Μυστικές Υπηρεσίες της Βρετανίας πραγματικά είχαν φθά­σει στο ζενίθ των δραστηριοτήτων τους, αναπόφευκτα ήταν εκείνη του Απε­λευθερωτικού Αγώνα 1955 - 59. Με κατασκοπείες, κόντρα κατασκοπείες, προ­σπάθειες να εισχωρήσουν στην οργάνωση ΕΟΚΑ, με στόχο την αποδυνάμωση και κατάρρευση της αφενός και την περισυλλογή όσο το δυνατό περισσοτέ­ρων πληροφοριών για τη δράση της αφετέρου. Το πως οι Βρετανοί του Macmillan κατάφεραν να μας αλυσοδέσουν χειροπόδαρα με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, με την συνεργασία του Ευάγγελου Αβέρωφ και Κων­σταντίνου Καραμανλή (γνωστού ως νονού της Ανεξαρτησίας της Κύπρου) δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα πλήρως. Οι Μυστικές Υπηρεσίες της Βρετανίας (British Intelligence) και η αμερικανική αντίστοιχη - CIA, είχαν έντονα δραστη­ριοποιηθεί τα χρόνια 1955/59 στην απάνθρωπη εξαγορά συνειδήσεων στον ελ­ληνικό χώρο, μέχρι που πέτυχαν το μεγαλύτερο τους επίτευγμα (κατ' ιδίαν ομολογία), και μας επέβαλαν την γάγγραινα της Ζυριχικής «ανεξαρτησίας».

Για το θέμα έγραψε Βρετανός βουλευτής, με το ψευδώνυμο Nigel West. Στο βιβλίο του «Οι φίλοι» αναφέρει και τα εξής:

«Britain's post-war Secret Intelligence Operations: The key to the Cyprus success, which it certainly was, lies in the brilliant work done behind the scenes in Athens by the head of Station, Christopher Phillpotts, and his CIA colleague Al Ulmer. Phillpotts used characteristic initiative to mount a series of highly productive operations of a nature that are still too secret to be disclosed, while Ulmer and his staff bought influence by adding senior members of the Greek administration to the payroll...»

Μετάφραση: «Οι μεταπολεμικές επιχειρήσεις των βρετανικών μυστικών υπηρε­σιών: Το κλειδί της επιτυχίας για την Κύπρο, η οποία όντως ήταν επιτυχία, βρί­σκεται στην άριστη δουλειά που έγινε πίσω στα παρασκήνια στην Αθήνα από τον σταθμάρχη, Christopher Phillpotts και τον ομόλογο του της CIA ΑΙ Ulmer. Ο Phillpots χρησιμοποίησε χαρακτηριστικές πρωτοβουλίες για να οργανώσει μια σει­ρά παραγωγικών επιχειρήσεων, μιας τέτοιας φύσεως που ακόμα είναι πολύ απόρ­ρητες για να δημοσιοποιηθούν, ενώ ο Ulmer και το επιτελείο του ΕΞΑΓΟΡΑΣΑΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗ­ΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΕΜΜΙΣΘΩΝ ΤΟΥΣ... Σε συνεργασία ο Ulmer και ο Phillpotts χρησιμοποίησαν μια παρασκηνιακή διπλωματία για να πουν ουσιαστικά στους Έλληνες πως: Αν επέμεναν στην Ένωση αυτό θα σήμαινε πόλεμο Ελλάδας και Τουρκίας, και την διάλυση του NATO. Και μόνο όταν οι άνθρωποι του Καρα­μανλή είχαν πλέον πεισθεί για την τουρκική αποφασιστικότητα και τουρκική στρα­τιωτική υπεροχή, δέχθηκαν την λύση. Εκείνο που βοήθησε τη Βρετανία να οδηγή­σει αμφότερες τις πλευρές στο Lanchaster House ήταν οι πηγές των πληροφο­ριών του Phillpotts. Ο Phillpotts αμείφθηκε με ένα CMG (τίτλο) και με μια προαγω­γή στο σταθμό του Παρισιού...»

Ο εκβιασμός της «τουρκικής στρατιωτικής υπεροχής και αποφασιστικότητας» χρησιμοποιείται ως όπλο για υποταγή στις ξένες υποδείξεις και φιλοτουρκικά σχέδια, μέχρι σήμερα. Το ίδιο άλλωστε γίνεται απευθείας και από «δικούς» μας...

«Partition is a pure blackmail to force to abandon the support for self-determination».

Μετάφραση: «Η διχοτόμηση είναι ένας ξεκάθαρος εκβιασμός για να αναγκαστεί η Ελλάδα να εγκαταλείψει την υποστήριξη για αυτοδιάθεση», ομολογούσαν οι Βρε­τανοί.

Πέραν από τα απόρρητα διπλωματικά έγγραφα, που καταμαρτυρούν τις μειο­δοσίες της τότε ελληνικής πλευράς εις βάρος της Μεγαλονήσου, υπάρχει και κάποια άλλη, κρυφή, βρωμερή και πολύ πιο πρόστυχη πτυχή του όλου θέμα­τος. Εκείνη των dirty tricks. Των πρόστυχων τεχνασμάτων, όπως καταγράφουν και οι ίδιοι οι Βρετανοί συγγραφείς. Η οποία όπως εμφαντικά τονίζεται, είναι πολύ απόρρητη για να γνωστοποιηθεί και η οποία δεν τιμά κανένα...

Αναφορά στον Phillpotts κάνει και ο κ. Σπ. Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Καραμανλής και Κυπριακό». Ο κ. Παπαγεωργίου, όπως και ο Nigel West, έγραψε τα ακόλουθα:

«Τούρκοι, Αμερικανοί και Άγγλοι ηλώνιζαν εις την Ελλάδα κατά τας κρισιμωτέρας στιγμάς του Κυπριακού Αγώνος. Αι διπλωματικοί και αι μυστικοί των υπηρεσίαι εγνώριζαν αρκετά και κατηύθυναν πολλά. Ιδιαιτέρως έδρα ασύδοτος και ανενό­χλητος εν Αθήναις η Ιντέλλιτζενς Σέρβις, η οποία συνετόνιζε τας αντικυπριακάς προσπάθειας. Υπηρετεί τότε εις την Βρετανικήν πρεσβείαν ο Κρίστοφερ Φίλλποτς, τον οποίον οι πάντες εθεωρούσαν ως ένα των Άγγλων διπλωματών. Ούτος εις την πραγματικότητα, ήτο ο επιδεξιώτερος αξιωματούχος της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, είχε δε επαφάς τόσον μετά της Ελληνικής κυβερνήσεως όσον και μετά του εν Αθήναις εκπροσώπου του Διγενή Α. Αζίνα, του επιφορτισμένου την ενίσχυσιν της ΕΟΚΑ εις όπλα...».

(Η ίδια τακτική από τις ίδιες υπηρεσίες ακολουθήθηκε με ανώτερες διαταγές και αποφάσεις και στα μετέπειτα χρόνια, που οδήγησαν στο αιματηρό καλοκαί­ρι του Ιουλίου 1974).

Γιά τις επιχειρήσεις των βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών κατασκοπείας ενα­ντίον της ΕΟΚΑ, αποκαλύψεις έχει ήδη κάνει στο βιβλίο του «Spycatcher» και ο Βρετανός κατάσκοπος Peter Wright. (Βλέπε στη συνέχεια).

Προτού, όμως, αναφερθώ αναλυτικότερα στις δραστηριότητες και αναφορές αυτές σε σχέση με την ΕΟΚΑ και το Στρατηγό Γρίβα Διγενή, πιστεύω ότι οφεί­λω να εξηγήσω, έστω και συνοπτικά, ποιες είναι αυτές οι Υπηρεσίες, πως λει­τουργούν, και πού υπάγονται.

ΜΙ5, ΜΙ6 και GCHQ

«Η πρώτη υπηρεσία - ΜΙ5, η οποία ιδρύθηκε στις 28 Αυγούστου 1909 από τον Κάπταιν (και αργότερα Sir) Vernoll Kelt, ξεκίνησε καταρχήν από ένα μικρό γρα­φείο με ένα υπάλληλο για να επεκταθεί σε μια τεράστια μυστική υπηρεσία, η οποία κακοφημίζεται για τις ανορθόδοξες μεθόδους της και τις περισσότερες φορές καθόλου νόμιμες ενέργειες της. Ενέργειες, οι οποίες περιλαμβάνουν πρωτίστως τηλεφωνικές παρακολουθήσεις μέχρι και σκηνοθετημένες διαρρήξεις, κτλ. Μετα­ξύ των ευάριθμων αποκαλύψεων για τις μέρες και νύχτες της υπηρεσίας αυτής ήταν και ότι ο επικεφαλής αυτής μεταξύ των χρόνων 1956 και 1965 ήταν διπλός πράκτορας, εργαζόταν και για τους Σοβιετικούς. Οι υπηρεσίες αυτές χρησιμο­ποιούσαν σε μεγάλο βαθμό εταιρείες Ερευνών ως «βιτρίνες», ντεντέκτιβς, κτλ. (πολλοί πρώην υπάλληλοι των υπηρεσιών αυτών είναι σύνηθες φαινόμενο να είναι και ιδιοκτήτες τέτοιων εταιρειών/γραφείων «βιτρίνας»), στρατεύουν δημοσιο­γράφους και έχουν για συνεργάτες, στις «παρακρατικές» των δραστηριότητες, και Έλληνες...» (Από το βιβλίο του Gary Murray).

Ο ιδιωτικός ντεντέκτιβ κ. Gary Murray (με προσωπική ανάμιξη στις υπηρεσίες αυτές) αποκαλύπτει σημεία και τέρατα για τις δραστηριότητες των Μυστικών Υπηρεσιών στο βιβλίο του «Εχθροί του κράτους» (Enemies of the State), και το οποίο (βιβλίο) αφιέρωσε στη μνήμη της δολοφονηθείσας Hilda Murrell. (Η ηλικιωμένη Βρετανίδα Hilda Murrel απήχθη και δολοφονήθηκε στις 21 Μαρτίου 1984, όταν στα πλαίσια του έντιμου αγώνα της εναντίον των πυρηνικών όπλων, (στο Greenham Common), υπάρχουν ενδείξεις πως είχε εξασφαλίσει τρομακτικές πληροφορίες, που σχετίζονταν είτε με τη χρήση πλουτωνίου σε πυρηνικά όπλα, ή τον πόλεμο στις νήσους Φώκλαντ, είτε την πιθανή χρήση πυρηνικών όπλων στο Νότιο Ατλαντικό. Το βιβλίο επιρρίπτει ευθύνες στην υπηρεσία ΜΙ5 για το θάνατο της κυρίας Murrell).

Η υπηρεσία αυτή παρακολουθεί από κοντά και την Ομογένεια στη Βρετανία και συνεργάζεται, ασφαλώς, και με μέλη/ πληροφοριοδότες της Ομογένειας αυ­τής, για την εξασφάλιση των απαραιτήτων πληροφοριών που χρειάζεται για να διατηρεί τον «έλεγχο» στην ελληνική Κοινότητα.

Ιδιαίτερης σημασίας για την Κύπρο είναι τα όσα καταγράφει στο βιβλίο του ο Gary Murray, όταν αποκαλυπτικά εξηγεί τους τρόπους που πράκτορες των μυ­στικών υπηρεσιών αυτών επί μονίμου βάσεως χρησιμοποιούν για να εισχωρούν σε Οργανώσεις και ομάδες πίεσης. Καταρχήν για να πληροφορούνται από πρώτο χέρι για τις δραστηριότητες των διαφόρων υπό παρακολούθηση, οργα­νώσεων και δεύτερο για να υποσκάπτουν και να αποδυναμώνουν τις εν λόγω οργανώσεις ή ομάδες. Ιδιαίτερης σημασίας για την Κύπρο μας, γιατί στο Λον­δίνο υπάρχει μια τεράστια Ομογένεια με ένα ανεκτίμητο δυναμικό. Το οποίο όμως, για «ανεξήγητους» λόγους, βρίσκεται εγκλωβισμένο, περιθωριοποιημέ­νο και αναξιοποίητο. Ουσιαστικά η Ομογένεια βρίσκεται εγκλωβισμένη στις αγ­γλικές υποδείξεις και κατ' αυτό τον τρόπο ανίκανη να βοηθήσει επάξια μια ημι-κατεχόμενη Πατρίδα, σε μια πρωτεύουσα κλειδί για το πρόβλημα της Κύπρου.

Η μέθοδος αυτή, της διείσδυσης σε οργανισμούς και ομάδες πίεσης, αποκαλύ­πτεται αφενός με έγγραφο του Γραφείου Αποικιών της δεκαετίας του 1950, και το οποίο τονίζει πως «δεν πρέπει για κανένα λόγο να υποδαυλίζεται μια κα­τάσταση, αν δεν προηγηθεί διείσδυση», και αφετέρου επιβεβαιώνεται με τις δη­λώσεις της Βαρώνης Park. (βλέπε πιο κάτω).

Τα κεντρικά γραφεία της ΜΙ5, βρίσκονται στις όχθες του ποταμού Τάμεση στο Λονδίνο. Στοίχισαν, σύμφωνα με δημοσιεύματα, £350 εκ. Επίσης, γραφεία η ίδια υπηρεσία έχει και στο Gower Street, στο Gurzon Street και αλλού στο Λονδίνο. Η υπηρεσία ΜΙ5 συνεργάζεται στενά με το Special Branch της βρετα­νικής Αστυνομίας και άλλες υπηρεσίες. To Special Branch ουσιαστικά έχει όρους εντολής να βοηθά τα Σώματα Ασφαλείας να υπερασπίζονται το Στέμμα, εναντίον τρομοκρατικών ενεργειών, κατασκοπείας, εντός ή εκτός της χώρας και συγκεκριμένα λέγεται πως ενεργεί και ως ασπίδα για την ΜΙ5. Επικεφαλής της Υπηρεσίας, (η οποία χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Άμυνας, στο οποίο και υπάγεται), βρίσκεται η κα Stella Rimington (1994).

Αξίζει να σημειωθεί πως η πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Λαίδη Margaret Thatcher προτιμούσε να συνεργάζεται πολύ περισσότερο με την ΜΙ5 και απέφευγε την ΜΙ6. Και αυτή η πολιτική της Λαίδης Thatcher εντασσόταν στα πλαίσια μιας ιδιόμορφης νοοτροπίας της, έναντι του Υπουργείου Εξωτερι­κών. Ίσως να ήταν και η μόνη Πρωθυπουργός της Βρετανίας, που είχε δη­μιουργήσει προηγούμενο στο να ακολουθεί μια διασπαστική πολιτική, την δική της πολιτική, του 10 Downing Street και όχι εκείνη που χαράζει το Υπουργείο Εξωτερικών της Κυβέρνησης της A.M. Μια πολιτική, που πιθανόν, να ευθύνε­ται για την απώλεια της πρωθυπουργίας; Πολλοί υπήρξαν οι λόγοι για την ξαφνική απομάκρυνση της κάποτε Σιδηράς Κυρίας από την πρωθυπουργία. Όμως, προφανώς ο σπουδαιότερος να σχετιζόταν με τη «σύγκρουση» της με την ΜΙ6.

[…]

Τα ραντάρ στο Τρόοδος

«Η Βρετανική Βασιλική Αεροπορία (RAF) με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και Λονδίνου κράτησε μέρος του Αεροδρομίου Λευκωσίας, στα πλαίσια των διευκο­λύνσεων για τις ανάγκες της, και Βρετανοί στρατιωτικοί και υπάλληλοι του Υπουργείου Άμυνας της Βρετανίας συνέχισαν τις υψηλής τεχνολογίας ηλεκτρο­νικές κατασκοπείες από τα βουνά του Τροόδους. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 από τις εγκαταστάσεις στο Τρόοδος κατασκόπευαν βαθιά μέσα στη Σο­βιετική Ένωση, χρησιμοποιώντας Ραντάρ τύπου OHR (Over the Horizon). Τα ρα­ντάρ αυτά είχαν τεράστια δυνατότητα διείσδυσης. Ήταν καινούργιας τεχνολογίας και η γεωγραφική τοποθεσία της Κύπρου καταστούσε την τελευταία ιδανική για τις κατασκοπευτικές αυτές δραστηριότητες. Η Κύπρος είχε καταστεί για τη Δύση, ο μεγαλύτερος κατασκοπευτικός σταθμός, με στόχο την Σοβιετική Ένωση, μέχρι το Ιράν και το Ιράκ και βέβαια ολόκληρη τη γύρω περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι πληροφορίες από τον κατασκοπευτικό σταθμό του Τροόδους μεταβιβάζονταν στο GCHQ στο Cheltenham της Αγγλίας και απ' εκεί στα πιο μοντέρνα ηλεκτρονικά μηχανήματα της ΝΑΣΑ στις ΗΠΑ». (Από το βιβλίο του Peter Murtagh «Ο βιασμός της Ελλάδας» έκδοση 1993).

Αν και οφθαλμοφανές, θα πρέπει να σημειώσω, για καλύτερη ενημέρωση του αναγνώστη, πως αυτά που καταγράφονται όσον αφορά τις κατασκοπευτικές δραστηριότητες των Βρετανών σε συνεργασία με τους Αμερικανούς διεξάγο­νται εν πλήρη γνώσει όλων των Κυβερνήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας και ειδικά της Γ ενικής Εισαγγελίας της Κύπρου. Εξάλλου, οι δραστηριότητες αυ­τές των Βρετανών στο νησί μας και οι διευκολύνσεις που οι ίδιοι, από μόνοι τους καθόρισαν να τους παρέχονται, διεξάγονται πάντοτε με τη συναίνεση των αρμοδίων αρχών της Δημοκρατίας της Κύπρου, από το 1960 μέχρι σήμε­ρα. Είναι στην συνεργασία αυτή, που εναπόθεταν εξαρχής οι Βρετανοί την ομαλή λειτουργία των βάσεων τους στο νησί.

Επιχείρηση «Sunshine» (Ηλιοβασίλεμα)

Δύο κορυφαία στελέχη της MI6/SIS (Secret Intelligence Service), τα οποία με­τατέθηκαν στην Κύπρο, για να ηγηθούν των Μυστικών Υπηρεσιών εναντίον της ΕΟΚΑ ήταν:

α) Ο John Predergast (και μετέπειτα Sir) ένας σκληρός Ιρλανδός, ο οποίος υπήρ­ξε και ο εγκέφαλος για την καταστολή της εξέγερσης της φυλής των Μάου Μάου. Ο J. Predergast ανέλαβε ως συντονιστής και επικεφαλής της κατασκοπείας (Coordinating post of Chief of Intelligence) για την επιχείρηση «Ηλιοβασίλεμα».

Ο J. Predergast συνεργαζόταν με τον Philip Kirby Green (στο Λονδίνο), ο οποίος ήταν ένας από τους διασημότερους μυστικούς πράκτορες. Predergast και Kirby υποβοηθούμενοι από τον Philiip Ray, τον οποίον είχε στείλει στη Λευκωσία το πα­ράρτημα «Ε» της ΜΙ5 (παράρτημα εξωτερικού) για να διοργανώσει την τοπική ομάδα κατασκοπείας, αποτελούσαν μια θαυμάσια ομάδα.

β) Ο Stephen Hastings (και αυτός μετέπειτα Sir) μετατέθηκε το 1953 από το Παρί­σι, όπου υπηρετούσε κάτω από διπλωματική κάλυψη. Ο St. Hastings, μετά από 23 χρόνια βουλευτική θητεία, το 1983 τιμήθηκε με τον τίτλο του Ιππότη. Υπηρέτησε ως Συντηρητικός βουλευτής στην περιοχή Mid - Bedfordshire. To 1988, στα 66 του, διετέλεσε πρόεδρος της «British Field Sports Society». Είχε επίσης τιμηθεί με το «Military Cross (Στρατιωτικός μεγάλος σταυρός) για τις υπηρεσίες του στο ειδικό τάγμα SAS το 1944, και κατατάχθηκε στην SIS (Secret Intelligence Service) το 1948, όπου και παρέμεινε μέχρι και το 1960. (Εκλέχθηκε βουλευτής μετά τις «επιτυχίες» του στην Κύπρο 1955 - 59).

Ο Stephen Hastings, παρόλο ότι είχε σταλεί για να εκτελέσει το Στρατηγό Γρίβα, δεν αφέθηκε ελεύθερος να το πράξει, γιατί τον εμπόδισε ο τότε Υπουργός Αποι­κιών Alan Lennox - Boyd. Ο οποίος δεν ήθελε να μετατραπεί ο Γρίβας σε μάρτυρα.

Ο Stephen Hastings δημιούργησε σχέσεις με διάφορους (Ελληνοκύπριους) και ένα κλοιό γύρω από τον Αρχ. Μακάριο, περισυλλέγοντας πληροφορίες από τους ανθρώπους γύρω από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο». (Από τη Βρετανική εφημερί­δα Daily Mail - των Rupert Allason και Geoffrey Levy - 18 Μαΐου 1988).

Για τη σύλληψη του Γρίβα

Το πόσο υπόδουλη ήταν η ελληνική Κυβέρνηση Καραμανλή, αφού ανέλαβε την εξουσία μετά τον αναμενόμενο θάνατο του Στρατηγού Παπάγου, φανερώνεται και από το πιο κάτω τηλεγράφημα. Επίσης αποκαλύπτεται πόσο βρώμικο παι­γνίδι παίχτηκε εις βάρος αυτού του λαού... Το τηλεγράφημα στάλθηκε από τον τότε Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα Sir Charles Peake προς τη Λευκωσία, στις 5 Δεκεμβρίου 1955.

«Συζητώντας το Σάββατο βράδυ με τον Υπουργό Εξωτερικών (της Ελλάδας) μου είπε πως αντικυβερνητικές εφημερίδες είχαν καταφέρει να μάθουν πως κάποιος Συνταγματάρχης Macintyre βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Κύπρο και χρησιμο­ποιείται για τη σύλληψη του Γρίβα. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας ήταν πολύ ανήσυχος με αυτά τα νέα, καθώς ο Macintyre είναι σύζυγος της αδελφής του σημερινού Υπουργού υπεύθυνου για Γ.Τ. Πληροφοριών, ο οποίος είναι εξά­δελφος του Υπουργού Εξωτερικών. Ο Υπουργός Εξωτερικών φοβάται πως αν οι πληροφορίες (στον τύπο) είναι αλη­θείς, αυτό θα χρησιμοποιηθεί από την αντιπολίτευση για υποστήριξη των θέσεων τους, πως η σημερινή ελληνική Κυβέρνηση δεν είναι πατριωτική και είναι αντίθετα υπόδουλη σε μας (Βρετανούς). Θα σας είμαι ευγνώμων αν μπορούσατε να με πληροφορήσετε ακριβώς πού βρί­σκεται σήμερα ο Macintyre και τα καθήκοντα που ανέλαβε. Κάτι τέτοιο ίσως να απομακρύνει τους φόβους του Υπουργού Εξωτερικών».

Στην επιχείρηση SUNSHINE πρώτος αναφέρθηκε ο κατάσκοπος Peter Wright, πρώην βοηθός διοικητής της ΜΙ5, στο πολυσυζητημένο βιβλίο του «Spy-Catcher», που είχε ξεσηκώσει θύελλες στο Λονδίνο επί πρωθυπουργίας Thatcher. Και το οποίον για εύλογους λόγους, το 1987, είχαν εκδώσει οι συγ­γραφείς (ήταν δυο) Peter Wright και Paul Greengrass, στην Αυστραλία.

Ο Peter Wright εξιστορεί την ανάμιξη της ΜΙ5 με σκοπό την ανεύρεση του Στρατηγού Γρίβα και τις περιπέτειες τους για να εξασφαλίσουν τις αναγκαίες τηλεφωνικές υποκλοπές στα πλαίσια των δραστηριοτήτων τους για πληροφο­ρίες. Όμως, και αυτός, δίχως να προδίδει περισσότερα απ' ότι πρέπει, κατηγο­ρεί εμμέσως πλην σαφώς το Γραφείο Αποικιών για τη βεβιασμένη πολιτική του να κλείσει το θέμα το Φεβρουάριο του 1959 με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Αξίζει να σημειώσουμε το συγκεκριμένο σημείο.

«Άρχισα εντατική δουλειά με τους ραδιοασύρματους. Υπολογίζαμε η επιχείρηση SUNSHINE να διαρκέσει 6 μήνες, όμως, ακριβώς καθώς είχαμε βάλει την τελευ­ταία ταχύτητα μέσα Φεβρουαρίου 1959, το γραφείο Αποικιών εσπευσμένα διευθέ­τησε το κυπριακό πρόβλημα σε μια συνταγματική συνεδρία στο Lancaster House. Μας είχαν τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια μας και ολόκληρη η επιχείρηση SUNSHINE είχε εγκαταλειφθεί σε μια νύχτα. Ο Magan ήταν εξοργισμένος, ειδικά όταν ο Γρίβας είχε φανερωθεί από εκεί ακριβώς που είχαμε προβλέψει, και είχε φυγαδευθεί στην Ελλάδα. Ο Magan πίστευε πως η διευθέτηση ήταν προσωρινή και πως ελάχιστα προβλήματα είχαν λυθεί. Κατά την άποψη του, η κοντοπρόθεσμη βιασύνη του Γραφείου Αποικιών θα οδηγούσε σε βραχυπρόθεσμη μιζέρια. Έχει αποδειχθεί σωστός».

Στη συνέχεια, και βλέποντας τα πράγματα από βρετανικής σκοπιάς ο Peter Wright σημειώνει πως αμφότεροι, ο ίδιος και ο Magan, είχαν συγκρουστεί σε συζήτηση με τον τότε Κυβερνήτη Sir Hugh Foot. Ο οποίος, γράφει χαρακτηρι­στικά ο συγγραφέας, «ήταν ανίκανος να καταλάβει πως η κατασκοπεία για να έχει εποικοδομητικά αποτελέσματα, πρέπει απαραιτήτως να είναι ενσωματωμένη με τη διπλωματία...»

Εκείνο που συμπεραίνεται, πάντως, και με τις αποκαλύψεις του Peter Wright καθώς και του Nigel West και μέσω άλλων εγγράφων, είναι πως τον τελευταίο λόγο τον έχουν πάντοτε ανώτερες δυνάμεις στο Λονδίνο, (όπως π.χ. και στην περίπτωση της Διασκεπτικής) οι οποίες, δεν ήθελαν να εξουδετερωθεί ο Στρατηγός Γρίβας. Απλά, ήθελαν να χρησιμοποιηθεί η επιχείρηση ως ακόμα ένας μοχλός πίεσης για το προσωρινό εκείνο Ζυριχικό κλείσιμο του Κυπριακού. Δί­χως να δημιουργεί «μάρτυρες» αφενός και κρατώντας το χαρτί του Γρίβα κά­τω από το μανίκι τους αφετέρου, σε περίπτωση που ο Μακάριος θα έχανε το παιχνίδι ή δε θα κέρδιζε στις εκλογές κτλ. Και αυτό, γιατί την τότε εποχή (αν και λίγα έχουν αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα) στην Κύπρο δεν υπήρχαν άλ­λες δυνατές προσωπικότητες, που θα κέρδιζαν πλειοψηφική υποστήριξη από το λαό. Στην εσχάτη περίπτωση, πιστεύω, (αν ο Μακάριος αποτύγχανε) η Βρε­τανία θα πλησίαζε το Γρίβα. Επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά, η πολιτική των Βρετανών να μην έχουν όλα τους τα αυγά σε ένα καλάθι... Όλα παίζονται, όταν τα συμφέροντα τους το απαιτούν... Ο δε Sir Hugh Foot γνώριζε τι έκανε, αντίθετα με εκείνα που δεν γνώριζε ο Peter Wright.

Το κατηγορώ του Δημήτρη Πουρνάρα

Πέραν όμως όλων των προαναφερθέντων, το μεγάλο ΚΑΤΗΓΟΡΩ για τις ανέ­ντιμες και αντεθνικές συναλλαγές με τις βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες και ΣΙΑ και γενικά το εθνικό ξεπούλημα που επιτεύχθηκε με την αποδοχή της Ζυριχικής ανεξαρτησίας έγραψε ο αείμνηστος Δημήτρης Πουρνάρας, στο αποκα­λυπτικότατο του βιβλίο «ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΩ». Ένα βιβλίο, που κανένας δεν τολ­μά, σήμερα, να μνημονεύει. Κανένας δεν προβάλλει. Γιατί; Ίσως, επειδή πολ­λοί δεν... γνωρίζουν ότι κάποτε κυκλοφόρησε το εξαίρετο εκείνο βιβλίο. Ή ίσως επειδή έκτοτε οι συναλλαγές εκείνου του τύπου, αντί να εκλείψουν, δυ­στυχώς άνθισαν... Έτσι η προβολή τέτοιων βιβλίων συνιστά «ανάθεμα» για τους σημερινούς συνεργάτες της British Intelligence, της CIA και άλλων τέ­τοιων υπηρεσιών, που σκοπό έχουν την τελειωτική καταστροφή της ημικατεχόμενης πατρίδας μας. Με μια μόνο διαφορά. Από το 1960 με τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι βρετανικές πλεκτάνες δραστηριοποιήθηκαν πολύ περισσότερο στην ίδια την Κύπρο και λιγότερο στον Ελλαδικό χώρο...

Ο Δημήτρης Πουρνάρας, θύμα ο ίδιος της βρετανικής δολιότητας αφενός και των ελαχίστων ηττοπαθών Ελλήνων εκείνων των «αργυρώνητων οργάνων της Ιντέλλιτζενς Σέρβις» αφετέρου, κατείχε τη θέση Ειδικού Συμβούλου Ραδιοφω­νίας και ομιλητή για το Κυπριακό από την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα 1955. Καταπολεμήθηκε φανερά και κρυφά από τους Βρετανούς, οι οποίοι ζη­τούσαν επίμονα τη σιγή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και της αγωνιστικής φω­νής του Πουρνάρα. Με αποτέλεσμα, ο Πουρνάρας να δώσει παραίτηση από μόνος του στον Κ. Καραμανλή και να εξαπολύσει ένα αμείλικτο και δριμύ ΚΑΤΗΓΟΡΩ εναντίον των εξαγορασθέντων από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες για να προδώσουν τη γνήσια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Κύπρου με την επιβληθείσα «λύση» της Ζυρίχης. Σ' αυτό το κεφάλαιο θα ήταν παράλειψη, αν δεν πρόσθε­τα, και ένα μικρό απόσπασμα απ' όσα έγραψε για το διαβόητο Reddaway, μέ­λος της British Intelligence, Αποικιακό Γραμματέα και όχι μόνον.

Ο αείμνηστος Πουρνάρας στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ αυτό ΚΑΤΗΓΟΡΩ για την εξαπάτη­ση του Κυπριακού Ελληνισμού από τους εξαγορασμένους Ελλαδίτες πολιτι­κούς (κοινώς quislings) και τους Ελληνοκύπριους αγγλόφιλους του ραγιαδίστικου κατεστημένου, έγραψε τα εξής για το Βρετανό Reddaway. (Ο Reddaway είχε παντρευτεί Ελληνοκύπρια, με την οποία απέκτησε δυο γιους. Πέθανε στη Λάρνακα πριν λίγα χρόνια. Εκεί ζούσε μέχρι και το θάνατο του, χρόνια μετά την βάρβαρη τουρκική εισβολή.)

πηγή φωτό: http://www.gettyimages.com/detail/3067206/Hulton-Archive

Ο «Χίτλερ της Κύπρου»

«Ο Reddaway απεδείχθη ότι ήτο ο δήμιος και κύριος υπεύθυνος των ωμοτήτων και βασανιστηρίων που υπέστησαν οι Κύπριοι κατά τη διετή ανθυπατείαν του Χάρτιγκ. Και όμως ο κ. Τσάτσος εύρισκε το θάρρος να προστατεύει και αυτόν από την οργή των θυμάτων της απανθρωπιάς καθαρμάτων, όπως ο Reddaway, ο αποκλη­θείς «Χίτλερ της Κύπρου». Υπό τον ανωτέρω τίτλο έγραφα την 25.9.57 την κά­τωθι ραδιοφωνικήν ομιλίαν, η οποία περιεκόπη εις μερικά σημεία από τον Υπουρ­γό:

«Επανειλημμένως είχαμεν επιστήσει την προσοχή της κυβερνήσεως του Λονδί­νου διά την κακοποιόν δράσιν μερικών δικτατορίσκων, οι οποίοι - κυρίως μετά την εγκατάστασιν του Χάρτιγκ ως κυβερνήτου προ διετίας - μετέβαλον την Κύπρον εις πραγματικήν κόλασιν, που υπερέβαινε και αυτά τα χιτλερικά στρατόπεδα συ­γκεντρώσεως εις μερικός περιπτώσεις. Ένας εξ αυτών και ίσως ο κυριώτερος εί­ναι ο έμπιστος του στρατάρχου και κακός δαίμων του, Τζων Ρένταγουαίη. Έχει τον τίτλον του Διοικητικού Γραμματέως, αλλά ουσιαστικώς είναι πρωθυπουργός και υπουργός Ασφαλείας της αγγλοκρατούμενης μεγαλονήσου. Από μακρού οι Κύπριοι τον κατηγορούν ότι ήτο μέχρι τούδε η ψυχή της εναντίον του πληθυσμού αποικιακής τρομοκρατίας και πρωτοστατούσε μεταξύ των πλέον αδιαλλάκτων του στραταρχικού περιβάλλοντος. Θεωρείται ένας από τους κυριωτέρους πρωτεργάτας και υπεύθυνους διά τα βασανιστήρια που υφίστανται οι συλλαμβανόμενοι Έλληνες, καθώς και δι' όλας τας ωμότητας, που εξετυλίχθησαν εις την Κύ­προν, κυρίως αφ' ότου ο Ρένταγουαίη ήρχισε να παίζη ιθύνοντα ρόλον κοντά εις τον Χάρντιγκ. Όλαι αι απάνθρωποι αγριότητες και ασχήμιαι των «εκτάκτων μέ­τρων», αι αθρόαι συλλήψεις, τα στρατόπεδα, οι απαίσιοι κουκουλοφόροι, καταδόται, τα ομαδικά αντίποινα, τα πρόστιμα, ο περιορισμός της κυκλοφορίας, η υποκίνησις επιθέσεων των μπράβων της οργανώσεως «Βολκάν» εναντίον των Ελλή­νων, το κλείσιμο των σχολείων, η βάρβαρος τιμωρία της μαστιγώσεως των παι­διών, όλα αποδίδονται εις τον Ρένταγουαίη. Αυτός τα εισηγείτο και τα απεφάσιζε τελικώς ο στρατάρχης, τον οποίον ουσιαστικώς διηύθυνε, ως αρμόδιος σύμβου­λος του, πανίσχυρος εις το υπουργείον των Αποικιών.

Εις μάτην διεμαρτύροντο εναντίον του από καιρού πολλοί Άγγλοι της Κύπρου, υπάλληλοι, στρατιωτικοί, ιδιώται, δημοσιογράφοι ή περαστικοί από την Λευκωσίαν, που διεπίστωναν την ευθύνην του διά την επονείδιστον κατάστασιν που επι­κρατούσε καθ' όλην την μεγαλόνησον. Εις μάτην ζητούσαν την αντικατάστασίν του, από άλλον ανώτερον αποικιακόν υπάλληλον. Ο Ρένταγουαίη ήτο αμετακίνη­τος. Οι αδιάλλακτοι του Λονδίνου και ο Χάρτιγκ δεν τον απεμάκρυναν. Απεκλήθη «ο Χίτλερ της Κύπρου» και ήτο πράγματι ο υπ' αρ. 1 σφαγεύς και φονιάς του λαού της νήσου. Ανάλγητος, διαβολικός και αποτρόπαιος με τους χαφιεδισμούς και την κτηνώδη σκληρότητα του θα παραμείνη αλησμόνητος μεταξύ των αναρίθμη­των θυμάτων της απανθρωπιάς του. Κυριολεκτικώς αιμοσταγής.

Δεν γνωρίζομεν εάν είναι ακριβές ό, τι πιστεύεται από τους Κυπρίους σχετικώς με τον ευρύτερον πολιτικό του ρόλον. Πολλοί Βρετανοί ανταποκριταί του αποδί­δουν προ πάντων την ευθύνην ότι αυτός κυρίως παρέσυρε τον Χάρτινγκ να απόρριψη την πρώτην ανακωχή της ΕΟΚΑ που του προσέφερε τον Αύγουστο πέ­ρυσι ο Διγενής. Ότι τον βαρύνει δηλαδή η φοβερά αιματοχυσία που επηκολούθησε την επανάληψιν των εχθροπραξιών μετά «την ανόητον απόφασιν του στρα­τάρχου να μη γίνη δεκτή η πρότασις του Διγενή», όπως κατήγγειλαν τότε πολλοί Άγγλοι δημοσιογράφοι, μεταξύ των οποίων και κυβερνητικοί.

Αλλ' η παντοδυναμία του, η ασυδοσία και η ατιμωρησία του απεθράσυναν τον «Χίτλερ της Κύπρου». Όπως κατήγγειλε την Κυριακήν εις την εβδομαδιαίαν εφη­μερίδα του Λονδίνου «Ρέϋνολντς Νιους» ο αντιπρόεδρος του Εργατικού κόμμα­τος κ. Τομ Ντράιμπεργκ, ο Ρένταγουαίη έφθασε μέχρι του σημείου να δημιουργή­σει αληθινόν «Κράτος εν Κράτει» μέσα εις το αποικιακόν φέουδον του στρατάρ­χου. Δεν επέκρινε μόνον προφορικώς όσους διαφωνούσαν μαζί του. Απήλαυνε και Άγγλους δημοσιογράφους ακόμη, από την πολιορκημένην νήσον. Απηγόρευσε να μεταδίδεται εις το Λονδίνον καθετί που δεν του ήρεσε ή παρέβλαπτε το τρομοκρατικόν του καθεστώς. Είχε γίνει ο κυριότερος δικτατορίσκος μετά τον στρατάρχη - ανθύπατον των Τόρηδων. Αλλ' όπως αποκαλύπτει τώρα ο κ. Ντράϊμπεργκ, επροχώρησε περισσότερον. Εις εγκυκλίους του προς τας αρχάς κατο­χής, εις επίσημα έγγραφα, απετόλμησε να υβρίζη και αυτήν την Αντιπολίτευσιν, προ πάντων το Εργατικό κόμμα, τους βουλευτές του οποίου χλευάζει δημόσια και καπηλικώτατα. Εις μίαν από τα εγκυκλίους του μυκτηρίζει συλλήβδην όλους τους σοσιαλιστάς αντιπροσώπους του Βρετανικού έθνους ότι «εβύθισαν τα κεφάλια των βαθειά μέσα στην ιερήν άμμο της αυτοδιαθέσεως». Και δεν περιορίζεται μό­νον εις επιθέσεις κατά της επισήμου αντιπολιτεύσεως που εκπροσωπεί την πλειοψηφίαν της χώρας του. Στρέφεται και κατά των Συντηρητικών εκείνων, βου­λευτών, δημοσιογράφων ή και υπουργών ακόμη, που ζητούν αλλαγήν της κυβερ­νητικής πολιτικής εις το Κυπριακόν. Τους χλευάζει και αυτούς. «Δεν ξέρουν τι τους γίνεται». Και φυσικά ο Ρένταγουαίη είναι αντίθετος προς κάθε παραχώρησιν προς τον πληθυσμόν που εστάλη να διοικήση. Ίσως να μην εγκρίνει μάλιστα ούτε το συνταγματικόν τερατούργημα του λόρδου Ράντκλιφ. Θέλει να συνεχίσει την διοίκησιν της Κύπρου με τους πραιτωριανούς, τους βασανιστάς, τους χαφιέδες του, τα φρικαλέα στρατόπεδα και με τους μαχαιροβγάλτες του Κιουτσιούκ. Με τις μαστιγώσεις, τις κρεμάλες και τα μαρτύρια των κρατουμένων. Διαφωνεί ακόμη και προς την κυβέρνησίν του. Είναι αδιάλλακτος. Οπαδός του Μπήβερμπρουκ μαζί και του Χίτλερ.

Αλλ' αι αναίσχυντοι εγκύκλιοι του Διοικητικού Γραμματέως της κυβερνήσεως Χάρντιγκ περιήλθον εις χείρας του κ. Ντράϊμπεργκ, ο οποίος επεσκέφθη προ ημερών την Κύπρον. Αποκαλύπτουν μέχρι ποίου σημείου έφθασε το κατάντημα του σατραπικού καθεστώτος (του αναξίου στρατάρχου). Και επιβεβαιώνουν πλέ­ον κατά τον πανηγυρικότερον τρόπον τους λόγους διά τους οποίους η κυβέρνησις Μακμίλλαν αρνείται πεισμόνως έως τώρα να δεχθεί αμερόληπτον διεθνή έρευναν διά τας ωμότητας και τας απάνθρωπους μεθόδους που εχρησιμοποιήθησαν επί διετίαν εις την μεγαλόνησον. Μία Εξεταστική Επιτροπή αντάξια του ονό­ματος της θα έφερεν εις φως την κακουργίαν του Ρένταγουαίη. (Θα εστιγμάτιζε τον Χάρτιγκ και τον δήμιον πρώτον σύμβουλόν του, που υπερέβη - καθώς φαίνε­ται - και αυτούς ακόμη τους διοικητάς των απαίσιων στρατοπέδων του Νταχάου, του Αουσβιτς ή του Μπούχενβαλδ). Και τελικώς θα παρέπεμπε τους υπεύθυνους των φρικαλεοτήτων εις Ειδικόν Δικαστήριον διεθνές ή αγγλικόν, διά να τιμωρη­θούν παραδειγματικώς, όχι μόνο διότι διέπραξαν ειδεχθή κακουργήματα. Αλλά και διότι εκηλίδωσαν το όνομα της πατρίδος των.

Η λυσσαλέα επίθεσις του Ρένταγουαίη εναντίον του Εργατικού κόμματος συνετέ­λεσε να έλθη εις την επιφάνειαν όλη η εγκληματική δράσις του Υπουργού Ασφα­λείας του στρατάρχου. Ασφαλώς δε - αν οι Βρετανοί σοσιαλισταί εμβαθύνουν περισσότερον εις το παρελθόν του κ. Διοικητικού Γραμματέως - θα μάθουν πολλά και φρικιαστικά».

Όμως, ούτε οι Εργατικοί «εμβάθυναν» στο θέμα, ούτε ο Reddaway απομα­κρύνθηκε γιατί η βρετανική πολιτική ήταν εν πλήρη γνώση και των Εργατι­κών... Κάτι, που ο δυστυχής Πουρνάρας δεν γνώριζε... Ήταν ο Driberg (βου­λευτής του Εργατικού Κόμματος Βρετανίας) που τον Αύγουστο του 1960 τό­νιζε την ανάγκη «Κυπριακής συνείδησης» στην Κύπρο...

Ο Reddaway παρέμεινε πανίσχυρος και τίποτε δεν τον ταρακουνούσε, (όπως σημείωσε και ο Δ. Πουρνάρας στο βιβλίο του «ΚΑΤΗΓΟΡΩ») και επί της θη­τείας ακόμα του δήθεν φιλελεύθερου κυβερνήτη Φουτ (Sir Hugh Foot μετέπει­τα προέδρου και ιδρυτή των δήθεν «φίλων της Κύπρου» Βρετανών). Αλλά και όπως προανάφερα, έζησε στην αιματοβαμμένη Κύπρο, παρέμεινε στον τόπο του εγκλήματος, εξυπηρετώντας, όντως, τα συμφέροντα της A.M. μέχρι και τον θάνατο του. Όταν έγραψαν νεκρολούλουδα για τον Reddaway οι Τάιμς του Λονδίνου...

Ο απαγχονισμός Παλληκαρίδη βοηθούσε τους Βρετανούς...

Η υπόθεση του απαγχονισμού του νεαρού Ευαγόρα Παλληκαρίδη, είχε μια εξέ­χουσα ιδιαιτερότητα. Τον ίδιο ακριβώς μήνα, στο Foreign Office είχαν τελειώ­σει και τα πρώτα σχέδια για τη διχοτόμηση της Κύπρου, τα οποία είχε σχεδιά­σει ο Βρετανός Αξιωματούχος Sir Ιν. Kirkpatrick. Η πρώτη διχοτομική γραμμή, η οποία ήταν κάθετη (κάθετος Αττίλας) είχε ονομασθεί κιόλας ως η Γραμμή Kirkpatrick. Τα σχέδια είχαν σταλεί στο State Department των ΗΠΑ για θεώρη­ση και αναμενόταν η απάντηση του. Αναφορά στα διχοτομικά σχέδια, τότε, εί­χε κάνει στις 7.5.1957 και η εφημερίδα Daily Telegraph επικαλούμενη καλά ενημερωμένες πηγές.

Επομένως, και γνωρίζοντας τα δεδομένα των ημερών εκείνων συνέφερε στους Βρετανούς περισσότερον αν τα πράγματα χειροτέρευαν. Ο απαγχονισμός του Παλληκαρίδη τους βοηθούσε στην προώθηση της διχοτομικής λύσης. Μια λύση για την οποία ήδη επίσημα με δήλωση τους στην Βουλή των Κοινο­τήτων στις 19 Δεκεμβρίου 1956, είχαν δώσει υποσχέσεις στους Τούρκους. Αντίθετα μια απονομή χάριτος σ' αυτόν θα εξασθενούσε τη δύναμη της Βρετα­νίας και θα πίστωνε με μετοχές την ΕΟΚΑ και τους σκοπούς της. Κάτι τέτοιο δεν επιθυμούσαν με κανένα τρόπο οι Βρετανοί. Σε καιρό μάλιστα, που η ελλη­νική προπαγάνδα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ κέρδιζε συνεχώς έδαφος υπέρ των Ελληνοκυπρίων για απελευθέρωση από τον αποικιακό ζυγό. Ένα δείγμα παραθέτω πιο κάτω.

Γενική κατακραυγή - Βρετανικές αντιδράσεις

Παραθέτω πιο κάτω ένα μικρό δείγμα της γενικής κατακραυγής και αγανάκτη­σης των Βρετανών πολιτών για τους απαγχονισμούς. Τα ανθρώπινα αισθήματα των Βρετανών αυτών πολιτών εκφράζονται, μέσα από δεκάδες επιστολές.

1. Το Μάρτιο του 1957 μια επιστολή από το Sheffield της Αγγλίας υπογραμμέ­νη από ένα Άγγλο ονόματι J. Thompson στάλθηκε στον Υπουργό Αποικιών στο Λονδίνο. Έγραφε η επιστολή εκείνη:

«Αγαπητέ,

Με ποιό δικαίωμα αυτή η Κυβέρνηση έχει τη δύναμη να κυβερνά τη ζωή ή το θά­νατο άλλων λαών; Είμαι ένας από εκείνους που εργάστηκαν για τον τερματισμό της θανατικής καταδίκης στη δική μας χώρα, για να είμαι μάρτυρας σήμερα της εξάσκησης της από εμάς τους ίδιους σε χώρες, όπου ο Άγγλος είναι ένας ξένος.

Απαιτώ να χρησιμοποιήσετε τις δυνάμεις σας για να δοθεί ένα τέλος σ' αυτές τις βάρβαρες μεθόδους μεταχείρισης ανθρώπων, που η ελευθερία τους είναι δικαίω­μα από κληρονομιά...

Κάποια μέρα θα κληθούμε να απαντήσουμε για τους θανάτους εκείνων στους οποίους έχουμε επιβάλει μονομερώς κρίση και ποινή. Γι' αυτό και πάλι απαιτώ, όπως αυτή η τρέλα και οι φόνοι σταματήσουν».

2. Επιστολή από το Διευθυντή του Κολλεγίου Lindinfarne στο Denbinghshire ημερ. 15.3.57 προς τον Πρωθυπουργό Macmillan. Διαμαρτύρεται για τον απαγχονισμό του Παλληκαρίδη και δηλώνει πως δεν θα ξαναψηφίσει τους Συντηρη­τικούς.

3. Μια άλλη επιστολή προς τον Αποικιακό Γραμματέα γράφει: «Αφού διάβασα στην εφημερίδα Tribune για τις μεθόδους που χρησιμοποιούμε στην Κύπρο... απηύδησα. Θυμήθηκα τις αγριότητες που διάβαζα για τον Χίτλερ στη Γερμανία, Αν είναι αυτά τα πράγματα που κάνουμε, αντιλαμβάνομαι γιατί μας μισούν τόσο πολύ στο εξωτερικό», ημερ. 5.6.1957.

4. Επιστολή ημερ. 14.3.57 από τον κ. Μ. Taylor. Έγραψε: «Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη ντροπή που νιώθω για την κτηνώδη και βάρβαρη αυτή πράξη. Αν υπάρχει βία στην Κύπρο το να την αντιμετωπίζουμε με αντιβία είναι σαν να παρα­δεχόμαστε πως παρόλον ότι έχουμε τη Μητέρα των Κοινοβουλίων, δεν έχουμε καλύτερη απάντηση».

5. Επιστολή από το Manchester. «Αγαπητέ κ. Lennox - Boyd. Σας γράφω γιατί δεν μπορώ ακόμα να συνέλθω από το τι γίνεται στην Κύπρο. Αυτός ο απαίσιος τρόπος, ο απαγχονισμός 19χρονου νεαρού γιατί είχε στην κατοχή του ένα όπλο -Τι... ακριβώς είμαστε; J. Jones Συντηρητικός και Διευθύνων Σύμβουλος εται­ρίας».²⁷

Στο μεταξύ εκκλήσεις στη Βασίλισσα Ελισάβετ είχαν σταλεί ουκ ολίγες και από ομογενείς στο Λονδίνο και αντιπρόσωποι είχαν επισκεφθεί τον Υφυπουρ­γό κ. Profumo, συνοδευόμενοι από Βρετανούς βουλευτές. Επιστολές είχε στείλει τότε και ο κ. Σταυρόπουλος, ο Τ. Ανθίας εκ μέρους των Ε/Κ δημοσιο­γράφων στο Λονδίνο, ο Φ. Δούκαρης εκ μέρους της Εθναρχίας και άλλοι.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είχε συγκινήσει παγκόσμια την ανθρωπότητα. Πιο συγκεκριμένα όμως, είχε συγκλονίσει η υπόθεση του την ίδια την ΚΟΙΝΗ ΓΝΩ­ΜΗ στη Βρετανία, κάτι που ΦΟΒΑΤΑΙ πάντοτε το κατεστημένο του Υπουρ­γείου Εξωτερικών.

Ενα σημείωμα στα έγγραφα του Γραφείου Αποικιών, που τέθηκε υπ' όψη για την προσοχή του κ. Profumo γράφει χαρακτηριστικά: «Αναφορικά με τη συζήτη­ση απόψε σχετικά με τη θανατική ποινή, που θα εκτελεστεί αύριο, έχω περαιτέρω μαρτυρίες - αμέσως μετά την επιστροφή μου στο γραφείο μου - για το κύμα των συναισθημάτων, το οποίο σκοπίμως έχει υποκινηθεί για αυτό το θέμα. Ο Sir Roger Makins με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως τον πήραν τηλέφωνο από την Ουάσιγκτων ένας Γερουσιαστής και 4 βουλευτές, τους οποίους γνωρίζει, για το θέμα αυτό. (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΙΕΣ - ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ, ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ Ή ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ. ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΠΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΑΡΧΙΑ κτλ.). Ο Sir Roger Makins είπε στους υπερατλαντικούς συνομιλητές του πως αυτό ήταν θέμα της διαδικασίας της δικαιοσύνης. Όμως, θεώρησε πως έπρεπε να μας το αναφέρει».²⁸

Τόσο δύσκολη ήταν η θέση του Γραφείου Αποικιών με την πληθώρα των επι­στολών που σε μια περίπτωση έγραφε ο κ. Robertson στις 12.4.57: «...ολόκληρο δέμα από διαμαρτυρίες για την εκτέλεση του Παλληκαρίδη παραμέ­νει αναπάντητο και δεν βλέπω πια λόγο να τις απαντήσουμε... Για να τις απαντή­σουμε σωστά μας είναι αδύνατον - δεν έχουμε ούτε το χρόνο ούτε γνωρίζουμε τις προθέσεις του Sir J. Harding και δεν κερδίζουμε τίποτε με το να γράφουμε απλώς, πως ο Υπουργός Εξωτερικών (ή ο Πρωθυπουργός) δεν μπορούν να επέμ­βουν στο δικαίωμα του Κυβερνήτη...»²⁹

Αμέτρητα ήταν και τα τηλεγραφήματα - εκκλήσεις για τη σωτηρία της ζωής του Ε. Παλληκαρίδη, που στάλθηκαν από την Κύπρο προς το βρ. Υπουργείο Εξωτερικών και τη Βασίλισσα Ελισάβετ. Μεταξύ των και τα πιο κάτω από την μαθητιώσα νεολαία μας.

Τηλεγράφημα προς την Αυτής Μεγαλειότητα Βασίλισσα της Βρετανίας και της Κοινοπολιτείας, Λονδίνο - από την Ένωση Μαθητών Κύπρου που εστάλη στις 17.25μ.μ. (προφανώς η προηγούμενη της εκτέλεσης Παλληκαρίδη) από τη Λευκωσία και αφού έφθασε στο Παλάτι του Buckingham στις 23.14μ.μ. το ίδιο βράδυ - με ανώτερες οδηγίες από το παλάτι μεταβιβάστηκε σε ανώτερο Λει­τουργό του Γραφείου Αποικιών, τηλεφωνικώς. «Οι Κύπριοι μαθητές κάνουν έκ­κληση προς εσάς με την ελπίδα πως θα διατάξετε την αναστολή της εκτέλεσης του Κύπριου νεαρού Παλληκαρίδη στοπ. Φοβόμαστε πως θα απαγχονιστεί αύριο το πρωί στοπ. Ενεργείστε αμέσως για χάρη της ειρήνης στην Κύπρο». Την επο­μένη εστάλη στο Γραφείο Αποικιών με σφραγίδα «δεν απαντήθηκε».

Τηλεγράφημα προς την Αυτής Μεγαλειότητα Βασίλισσα της Βρετανίας - από τους μαθητές Γυμνασίου Κερύνειας. Εστάλη στις 15.05μ.μ. στις 13.3.57. «Οι 400 μαθητές Γυμνασίου Κερύνειας που έχουν μάθει να εκτιμούν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη ζητούν από τη Μεγαλειότητα σας να επέμβει για να σωθεί ο Παλληκαρίδης». Το τηλεγράφημα εστάλη από τον προσωπικό γραμματέα της Βασίλισσας στο Γραφείο Αποικιών. Με σφραγίδα του Παλατιού - «δεν απαντή­θηκε».

(Να σημειωθεί πως σε περιπτώσεις Βρετανών γινόταν διάκριση. Η σφραγίδα ήταν διαφορετική. Έγραφε, «Ο αποστολέας έχει ειδοποιηθεί πως το τηλεγράφη­μα/επιστολή του εστάλη στο Γραφείο Αποικιών»).

Από τους δικηγόρους του Παλληκαρίδη

Τηλεγράφημα προς την Αυτής Μεγαλειότητα Βασίλισσα Ελισάβετ, Παλάτι του Buckingham, Λονδίνο - Από τους δικηγόρους Φ. Κληρίδη και Λέλλο Δημητριά­δη. «Εκ μέρους του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του πατέρα του, ο οποίος για χρό­νια έχει πιστά υπηρετήσει ως αστυνομικός και της μητέρας του, κάνουμε μια τε­λευταία έκκληση στη Μεγαλειότητα σας να σταματήσει τον απαγχονισμό του στις 14.3.57 στις Κεντρικές Φυλακές. Η ενοχή του περιορίζετο στην κατοχή ενός όπλου άδειου και παραδόθηκε δίχως αντίσταση. Σας ικετεύουμε Μεγαλειοτάτη να εισηγηθείτε χάρη». Το τηλεγράφημα εστάλη στο Γραφείο Αποικιών με σφραγίδα «δεν απαντήθηκε».

Η αμερικάνικη ευαισθησία για τον Παλληκαρίδη

«The quality of mercy is not strained. It Is twice blessed. It blesses him who gives and him that takes». (Η ποιότητα της συγχώρεσης δεν περιορίζεται. Είναι διπλά ευλογημένη. Ευλογεί και εκείνον που προσφέρει και εκείνον που την δέχεται).

Δεκάδες ήταν οι επιστολές και εκκλήσεις που έφθαναν καθημερινά στο Υπουργείο Εξωτερικών και στο Παλάτι της Αυτής Μεγαλειότητας για να σω­θούν οι ζωές των παιδιών της ΕΟΚΑ, που με δόλιους τρόπους και περίεργες δίκες είχαν καταδικάσει οι αποικιοκράτες σε θάνατο... Ιδιαίτερη εντύπωση και αντίδραση είχε προκαλέσει στις Ηνωμένες Πολιτείες η αποφασισθείσα εκτέλε­ση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Αρκετά μέλη του Κογκρέσου είχαν γράψει και ζητήσει την ανάκληση της απόφασης και επικρίνει δριμύτατα τη στάση της Βρετανίας.

Χαρακτηριστική η ομιλία του James G. Fulton στο Κογκρέσο στις 28 Φεβρουαρίου 1957 όταν είπε: «Είμαι σήμερα εδώ για να εκφράσω την έντονη διαμαρτυρία μου για τις ενέργειες μιας συμμάχου χώρας, της Βρετανίας, για την απόφαση της να εκτελέσει ένα νεαρό τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, βάσει των ούτω καλουμένων μέτρων έκτακτης ανάγκης, γιατί βρέθηκε πάνω του ένα όπλο... Σύμ­φωνα με τις πληροφορίες, δεν υπάρχει απόδειξη πως είχε οποιονδήποτε σκοπό να βλάψει κανένα. Θα ήθελα να τονίσω πως αν κάτι τέτοιο συμβεί, σε μια περίοδο όπου το Κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών για συζή­τηση, με απόφαση 76 ψήφων έναντι 0, αυτό θα έχει δυσάρεστες συνέπειες στις σχέσεις της Μεγάλης Βρετανίας και του λαού της Κύπρου. Εύχομαι ότι οι πρά­ξεις του φίλου βρετανικού λαού δε θα λερώσουν το Στέμμα της Μεγάλης Βρετα­νίας με το αίμα του νεαρού αυτού άνδρα... Ο Παλληκαρίδης είχε πει, συνέχισε ο κ. Fulton, πως: «Η μόνη μου δικαιολογία είναι πως αγαπώ την Ελευθερία και είμαι έτοιμος να πεθάνω γι' αυτήν και να πεθάνω για το πιστεύω μου, πως οι Κύπριοι πρέπει να πάρουν την ελευθερία τους».

Ενδεικτικά, Αμερικανοί, μέλη του Κογκρέσου, στην προσπάθεια τους να σώ­σουν τον Παλληκαρίδη μέχρι και την μεταφορά του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για να του προσφέρουν δωρεάν ανώτερη μόρφωση, είχαν προτείνει στους Βρετανούς, αλλά οι...«στυλοβάτες των πανανθρώπινων δικαιωμάτων και αρχών» Βρετανοί δήμιοι του Ελληνισμού, αρνήθηκαν. (Σχετικό τηλεγράφημα από το Κυβερνείο στη Λευκωσία προς το Foreign Office ημερ. 14.3.1957).

«...Ο κ. Fulton (μέλος του Κογκρέσου) μου τηλεφώνησε απόψε. Μου είπε, πως μου μιλούσε ανεπίσημα, όμως μου τόνισε πως ήταν επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Υποεπιτροπής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου, πως εί­χε μιλήσει στον Cabot Lodge για το ίδιο θέμα, και πως είχε την υποστήριξη άλ­λων 7 μελών (6 του Κογκρέσου και ενός της Βουλής)... Είπε πως έλπιζε πως θα αποφύγουμε πράξεις οι οποίες θα χειροτερεύσουν τα πράγματα και πως η εκτέ­λεση του Παλληκαρίδη, θα είχε σοβαρές συνέπειες στις Αγγλο-Αμερικανικές σχέ­σεις. Επανέλαβε για ακόμη μια φορά την πρόταση του, εκ μέρους του Παλληκαρί­δη να τον πάρει στην Αμερική και να αναλάβει να τον σπουδάσει εκεί... Του απά­ντησα λέγοντας πως είχα ένα δύσκολο και καθόλου ευχάριστο καθήκον να εκτε­λέσω και ότι υπήρχαν ορισμένες Αρχές που έπρεπε να γίνουν σεβαστές...».

Στις 9 Απριλίου 1957 στάλθηκε και μια αναφορά από το Foreign Office προς την Πρεσβεία στην Αθήνα, ρωτώντας να μάθει (το F.O.) αν αλήθευε η είδηση πως ο Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα είχε εκφραστεί με συμπάθεια για τον Παλληκαρίδη. Πιο συγκεκριμένα:

«Σε αναφορά του ο Κάπταιν μας είπε, πως ο Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα μιλώντας σε δημόσιο χώρο (γεύμα) την ημέρα του θανάτου της Πριγκίπισ­σας Ν. και καθώς γράφτηκε στην υπηρεσιακή ανασκόπηση της ημέρας, είπε: «Η σκέψη ολονών μας στρέφεται και σε ένα άλλο θάνατο, των περασμένων 24 ωρών, ο οποίος (θάνατος) εξυπακούει σεβασμό». Αυτή, εμφαντικά ήταν μια ανα­φορά στον Παλληκαρίδη, ο οποίος εκτελέστηκε την ίδια ημέρα».

Για την ιστορία, παραθέτω και τα πιο κάτω αναφορικά με το Γερουσιαστή James G. Fulton και το ενδιαφέρον του για τη σωτηρία του νεαρού Παλληκαρί­δη.

Ο κ. Fulton, από την Πενσυλβανία, ο οποίος ενδιαφερόταν τόσο πολύ να σώ­σει τον Παλληκαρίδη γι' αυτό είχε προτείνει να πληρώσει για τη μετάβαση και μόρφωση του στις ΗΠΑ, μίλησε και τηλεφωνικώς με το Στρατάρχη και Κυβερνήτη της Κύπρου Sir John Harding. Συγκεκριμένα, η τηλεφωνική επικοινωνία έγινε στις 13.3.57 από τις ΗΠΑ.

Ο Harding, ιδιαίτερα σκληρός και ασυγκίνητος, είχε απαντήσει ως εξής στον Αμερικανό Γερουσιαστή: «Δεν υπάρχει χώρος για συμπάθεια ή αισθήματα στην Κύπρο». («Νο place for sympathy or sentiment in Cyprus»). Αναφορά στην υπε­ρατλαντική αυτή στιχομυθία έκαναν οι Times, στις 19.3.1957. Ο κ. Fulton, μετά το απογοητευτικό τηλεφώνημα, έστειλε και επιστολή στον Sir John Harding ημερ. 14.3.57, με την οποία τον ευχαρίστησε για τη συνομιλία, όμως έκλεισε (την επιστολή) με τα εξής καταπληκτικά για το Βρετανό Κυβερνήτη:

«...Κλείνοντας, ως φίλος του βρετανικού λαού, ελπίζω η φράση που έχουν δώσει στον υπόλοιπο κόσμο, δε θα λησμονηθεί, στη βιασύνη των δύσκολων καταστάσε­ων: «Η ποιότητα της συγχώρεσης δεν περιορίζεται. Είναι διπλά ευλογημένη. Ευ­λογεί και εκείνον που προσφέρει και εκείνον που τη δέχεται».

Μέχρι σήμερα, η Βρετανία, δυστυχώς, δεν κατόρθωσε ούτε να πάρει, ούτε να δώσει συγχώρεση, να ευλογήσει και να ευλογηθεί...

Το Φθινόπωρο του 1993 η Βασίλισσα Ελισάβετ επισκέφθηκε την Κύπρο για να παρευρεθεί στη Διάσκεψη των ηγετών, χωρών μελών της Κοινοπολιτείας.

Ο κ. Λέλλος Δημητριάδης, Δήμαρχος της Λευκωσίας, με τη σύμφωνη γνώμη των Κυβερνώντων, παρέδωσε στη Βασίλισσα Ελισάβετ το χρυσό κλειδί της βα­σανισμένης ελεύθερης Λευκωσίας, παρά την εκδήλωση έντονων αντιδράσεων και διαμαρτυριών. Η παράδοση του κλειδιού και η σχετική τελετή έγινε μέτρα μονάχα μακριά από το συρματόπλεγμα του Αττίλα...

Γράφτηκαν δεκάδες άρθρα τις μέρες εκείνες. Παραθέτω το πιο έντονο και εκ­φραστικό, κατά την γνώμη μου... Εκείνο του συνάδελφου Λάζαρου Μαύρου. Με το σχετικό σκεπτικό του εκφραστικού αυτού άρθρου, είχε γράψει και την επιστολή του ο βρετανός J. Thompson από το Sheffield της Αγγλίας. Ο οποίος έγραψε με πόνο ψυχής, το Μάρτιο του 1957: «...Κάποια μέρα θα κληθούμε να απαντήσουμε για τους θανάτους εκείνων στους οποίους έχουμε επιβάλει μονομερώς κρίση και ποινή»...

Δικαίωμα έφεσης

Σύμφωνα με τη διαδικασία και σύμφωνα με τα βρετανικά έγγραφα ο Παλληκαρίδης είχε δικαίωμα έφεσης.

«Για να εξασφαλιστεί η κατάθεση της έφεσης δίχως καθυστέρηση, έχουν γίνει κα­νονισμοί, καθορίζοντας ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ, μέσα στα οποία γίνονται διάφορα διαβήματα τόσο στην Αποικία όσο και εδώ (Λονδίνο), που οδηγούν στην κατάθε­ση της έφεσης. Οι κανονισμοί αυτοί δεν έχουν θεσπιστεί, είναι απλά εκτελεστικοί κανονισμοί και εξαρτώνται από τη δύναμη του Κυβερνήτη να αναβάλει την ποι­νή... Αυτοί οι κανονισμοί πρέπει να γίνονται αυστηρά σεβαστοί και αν μέσα στα χρονικά αυτά πλαίσια δεν υποβληθεί αίτηση για έφεση η ποινή θα εκτελεστεί...». Αν ο κατηγορούμενος υποβάλει έφεση όμως: «I should however inform you that is not intended that an execution should proceed where a petition is to be lodged with the Privy Council». (Θα πρέπει, όμως να σας ενημερώσω, πως δεν μπορεί μια εκτέλεση να προχωρήσει αν πρόκειται να καταχωρηθεί έφεση στο Ανακτορικό Συμβούλιο).

Γιατί ο Παλληκαρίδης δεν έκανε έφεση;

Γράφουν συγκεκριμένα τα έγγραφα των Βρετανών: «Pallikarides although ad­vised of his rights to appeal, he had not appealed against his conviction or sen­tence and the time limit for appeals had expired». (τηλεγράφημα ημερ. 9.3.1957 από τον Κυβερνήτη Sir John Harding προς τον Υπουργό Αποικιών).

Μετάφραση: «Παρόλον ότι είχαμε συμβουλεύσει τον Παλληκαρίδη για τα δικαιώ­ματα του για έφεση, δεν έκανε έφεση εναντίον της ποινής του και τα χρονικά όρια έχουν λήξει».

Ο απαγχονισμός του Παλληκαρίδη, όχι μόνον εκ των πραγμάτων ήταν απάν­θρωπος, άδικος και εξυπηρετούσε τα βρετανικά διχοτομικά σχέδια, αλλά ο νε­αρός Παλληκαρίδης είχε (και νόμιμα) το αναφαίρετο δικαίωμα έφεσης. Το οποίο δε διεκδίκησε. Ερευνώντας την υπόθεση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, (εί­μαι υποχρεωμένη να το καταγράψω) βρίσκω πως δεν είχαν εξαντληθεί ούτε όλα τα νομικά μέσα για την υπεράσπιση του. Σύμφωνα με βρετανικά έγγραφα, υπήρχαν.

Γράφουν τα έγγραφα: «Υπήρχαν ελαφρυντικά για την υπόθεση ,τα οποία αγνοή­θηκαν: Το όπλο ήταν άδειο, δεν υπήρξε σφαιροθήκη, ήταν σκουριασμένο, μετα­φέροντας το σ' αυτήν την κατάσταση από το ένα κρησφύγετο στο άλλο ήταν εν­δεικτικό πως δεν είχε πρόθεση να το χρησιμοποιήσει και τελευταίο, ο Παλληκαρί­δης είχε παραδοθεί».

Ακόμα ένα έγγραφο: το πιο κάτω απόσπασμα τηλεγραφήματος ημ. 9.3.57 του Sir John Harding (Κυβερνήτη) προς το Γραφείο Αποικιών ενισχύει τις υποψίες, εύλογες όντως, που δημιουργούνται:

«... Το βράδυ της 18^ης Δεκεμβρίου 1956 στρατιωτική περίπολος βρήκε τον Παλ­ληκαρίδη σε ένα δρόμο στα βουνά κοντά στο χωριό Λυσός της περιοχής Πάφου.

Κατά την ώρα της σύλληψης του κρατούσε ένα όπλο Μπρεν (Bren) συνοδεύετο από δυο άλλους άνδρες και με δύο γαϊδούρια. Οι άλλοι δύο άνδρες έτρεξαν και διέφυγαν. Βρέθηκαν τρία γεμάτα όπλα πάνω στα γαϊδούρια. To Bren ήταν γεμάτο από σκουριά και παρόλον ότι δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προτού καθαριστεί από πάνω μέχρι κάτω, ο δικαστής έμενε ικανοποιημένος, πως το κρατούσε με πρόθεση να το χρησιμοποιήσει αργότερα για κάποιο παράνομο σκοπό.

Ο Παλληκαρίδης όταν τον συνάντησαν τα Σώματα Ασφαλείας δεν αντιστάθηκε και παραδόθηκε».

Ο νεαρός Παλληκαρίδης, σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, είχε πέσει και θύμα (συν τοις άλλοις) νομικής ανεπάρκειας. Με το αμείλικτο ερώτημα να αιωρείται μέχρι σήμερα: Γιατί ο Παλληκαρίδης δεν έκανε έφεση;;

Τέτοια ερωτήματα δεν πρέπει να περνούν αναπάντητα στην ιστορία.

Ειδικές Υπηρεσίες Κατασκοπείας Μ. Ανατολής (Special Operations Executive Middle East)

To 1941 μια ειδική «Εταιρεία» (Firm) είχε δημιουργηθεί στο Λονδίνο υπόλογη μονάχα στον Πρωθυπουργό και η οποία στόχο είχε την περισυλλογή πληροφο­ριών. Η «εταιρεία» αυτή ήταν επιπρόσθετη της Μ16. Με πρόσχημα την περι­συλλογή πληροφοριών για τις ανάγκες πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών το καθεστώς αυτό δημιούργησε Κέντρα/ αποστολές υπέρ κατασκο­πείας παντού. Στην Αφρική, Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη.[…]

«Κύπριοι Πράκτορες» - (Cypriot Agents)

Ο σχετικός φάκελος, φέρει την ονομασία «Cypriot Agents». Στην Κύπρο ο Waterer (η κατασκοπευτική Υπηρεσία του οποίου χρηματοδοτείτο μέσω Βυρηττού) είχε συστρατεύσει μια ολόκληρη στρατιά από «Agents», μέσω των οποίων επί μονίμου εβδομαδιαίας βάσεως μάζευαν μέχρι και τις πλέον απίθανες πλη­ροφορίες για το κάθε τι στην Κύπρο.

Μεταξύ των μεγάλων εμμίσθων των Ε/Κυπρίων ξεχωρίζουν οι ακόλουθοι: Wideson, Νικολαΐδης, Ζαχαρίας. Μεταξύ εκείνων που δε δέχθηκαν να αμειφθούν: Ο Fred Murat.

Ο Wideson (Λάρνακα) εργοδοτούσε και άλλους Agents τους οποίους πλήρωνε ο ίδιος (όπως και οι Νικολαΐδης και Ζαχαρίας) και έπαιρνε τα λεφτά από τους Βρετανούς.

Τον Wideson μετανέστερα δολοφόνησε η ΕΟΚΑ για προδότη. Την δολοφονία του Wideson χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί για να κατηγορήσουν την ΕΟΚΑ στα Η. Έθνη.

Συγκεκριμένα έλεγαν οι Βρετανοί αξιωματούχοι (Noble): «Τον Απρίλιο του 1956 ένας Ε/Κύπριος δημοσιογράφος δολοφονήθηκε από τους τρομοκράτες (ΕΟΚΑ). Το ελληνικό ραδιόφωνο είπε: «Ήταν εναντίον της Ένωσης και κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος το 1950 ο Wideson ανοικτά επιτέθηκε και καταπολέμησε τους Ε/Κύπριους δημοσιογράφους που υποστήριζαν το δημοψήφισμα. Δύο από­πειρες εναντίον της ζωής του δεν τον συνέφεραν. Οι Κύπριοι όμως τον παρακολούθησαν για πολύ καιρό. Η τρίτη απόπειρα ήταν αποτελεσματική. Ο Wideson έπεσε νεκρός το περασμένο Σάββατο. Αυτό είναι το τέλος των προδοτών». Ο Wideson (συνέχισε ο κ. Noble) δολοφονήθηκε γιατί ήταν εναντίον της Ένωσης».

Όμως, με τις αποκαλύψεις των αποδεσμευθέντων εγγράφων, ο Wideson δεν δολοφονήθηκε, τελικά, από την ΕΟΚΑ γιατί ήταν εναντίον της Ενώσεως, αλ­λά, γιατί ήταν έμμισθος των βρετανικών κατασκοπευτικών υπηρεσιών και ενα­ντίον των συμφερόντων του Ελληνισμού.

Ο Φίλιππος Νικολαίδης από την Λεμεσό εθεωρείτο πολύ πιστός και ικανός να δίνει εγκυρότατες πληροφορίες. Του άρεσε, σύμφωνα με τους εργοδότες του, η δουλειά «ντεντέκτιβ» παρά τα πολιτικά. Περισσότερο είχε το χάρισμα να πείθει.

Ο Ζαχαρίας Αντωνίου ήταν κάποιος που είχε βγει από την φυλακή και είχε αναλάβει την εκμίσθωση άλλων Agents τους οποίους είχε κάτω από δική του ευθύνη. (Περισυλλογή των πληροφοριών και πληρωμή).

Το 1943 μετά την αποκάλυψη των ενεργειών του, κρύφτηκε για λίγο καιρό σ' ένα χωριό της Κερύνειας (Αγ. Επίκτητο), μετά που η Αστυνομία υποπτεύθηκε πια τις κινήσεις του. Στις 17.6.1943 ο Waterer έστειλε μια επιστολή στο Ζαχα­ρία και £20 (το μισθό του για τον Ιούνιο) και του ζήτησε να υπογράψει δίνο­ντας πίσω την επιστολή. (Παραθέτω την επιστολή και σημειώνω, πως, οι επι­χειρήσεις «κατόπιν τερματισμού του πολέμου στη Β. Αφρική» δεν είχαν τερμα­τιστεί στην Κύπρο. Απλά ήταν το πρόσχημα. Ο Ζαχαρίας Αντωνίου βρέθηκε μετά στην Αγγλία).

Η Αστυνομία είχε ζητήσει από τον Ζαχαρία να απαντήσει κατά πόσον ήταν αλήθεια πως ο Sir Παναγιώτης Κακογιάννης του είχε αναθέσει την δημιουργία μιας ομάδας με στόχο την ανατίναξη γεφυριών και δρόμων.

Ο Ζαχαρίας προσποιήθηκε πως δεν γνώριζε τον Sir Κακογιάννη, αλλά τόνισε στην Αστυνομία πως έχει κάποια μυστική αποστολή, δίχως, όμως, να αποκαλύ­ψει την «Εταιρεία» και τους ανθρώπους της.

Οι στόχοι

Σύμφωνα με τα έγγραφα, ενδεικτικά η κατασκοπευτική δουλειά της «Εταιρείας» δεν περιοριζόταν στις απαιτήσεις του πολέμου, ή την καθεαυτό άμυνα της Κύπρου, όπως όφειλε να έκανε. Αντίθετα, όπως τα ίδια τα βρετανι­κά έγγραφα μας αποκαλύπτουν, οι Κυβερνήσεις Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας θεωρούσαν εχθρικές, (προβοκατόρικες) τις δραστηριότητες της.

Στην Κύπρο, εμφαντικά η «Εταιρεία» προωθούσε βρετανική πολιτική, ανθελλη­νική και ανθενωτική προπαγάνδα, υπόσκαψη των Εθνικοφρόνων, της Εκκλη­σίας, και αποσκοπούσε στην εξασφάλιση πληροφοριών μέχρι και της τελευταί­ας λεπτομέρειας για όλο το πολιτικό φάσμα, με έμφαση όμως, στο νεοϊδρυθέν ΑΚΕΛ, και στην Ένωση.

Γνώριζαν σύμφωνα με τα έγγραφα αυτά, πως το ΑΚΕΛ χρηματοδοτείτο μέσω Παλαιστίνης μέσω του «Πρέσβη του ΑΚΕΛ» Λόλου Ταβελούδη. Γνώριζαν τα οικονομικά του καθενός ειδικά του Πλουτή Σέρβα, και πολλών άλλων του ΑΚΕΛ, το ιστορικό του Ιατρού Βασιλείου (πατέρα του Γ. Βασιλείου) και Φωφώς Βασιλείου, πως ο Φαρμακίδης πληρωνόταν μηνιαίως από το ΑΚΕΛ για να μην γράφει εναντίον του τελευταίου, πως το ΑΚΕΛ είχε σκοπό να ξεσηκωθεί σε επανάσταση, είχε όπλα στην κατοχή του, κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Στενός συνεργάτης της «Εταιρείας» σύμφωνα με τα έγγραφα ήταν ο Sir Π. Κακογιάννης. Να σημειώσω πως η «Εταιρεία» αυτή δρούσε στην Κύπρο τον καιρό που υπηρετούσε ως Γραμματέας στην Αποικιακή Κυβέρνηση ο Hugh Foot (τελευταίος Κυβερνήτης της Κύπρου και μετέπειτα - 1974 - πρόεδρος και ιδρυτής της ομάδας των «Βρετανών Φίλων» της Κύπρου). Καθόλου τυχαί­ος ο ρόλος του Sir Hugh Foot...

[…]

Τρόποι ελέγχου - Προφορική προπαγάνδα - Οι ψιθυριστές

Πίστευαν οι εγκέφαλοι της κατασκοπείας, πως, αντίθετα με άλλες χώρες η Κύπρος είχε την ιδιομορφία να χρειάζεται προφορική προπαγάνδα. Τίποτα γραπτώς, γιατί οι Κύπριοι δεν διαβάζουν, όλα τα μαθαίνουν με το κουτσομπο­λιό στα καφενεία. Εκεί, όπου ο Κύπριος δεν έχει κανένα κόστος (με τον προ­φορικό λόγο). Γι' αυτό εκτίμησαν οι Βρετανοί της «Εταιρείας» πως ο καλύτε­ρος τρόπος ήταν η προφορική προπαγάνδα. Κάθε εβδομάδα ο Waterer και οι συνεργάτες του ετοίμαζαν τους ψίθυρους που οι έμμισθοι και μη πράκτορες τους Ε/Κύπριοι θα προωθούσαν στην κυπριακή κοινωνία από τα διάφορα ψηλά ή χαμηλά πόστα τους. Χαρακτηριστική η πιο κάτω παράγραφος:

«Ψίθυροι, υποθέσεις, βασισμένοι σε πλάνες, γλυτώνουν τον έλεγχο, γι' αυτό το μόνο αποτελεσματικό μέσο να αντικρούσεις τους Κύπριους είναι με μεγαλύτε­ρους ψίθυρους, υποθέσεις και αν χρειαστεί μεγαλύτερες και καλύτερες πλάνες».

Παραρτήματα για ψίθυρους (Whispering Cells)

Τέτοια ιδρύθηκαν στις περιοχές: Λευκωσίας, Αμμοχώστου, Λάρνακας, Λεμε­σού, Πάφου, Κοφίνου, Λευκονοίκου, Λαπήθου, Καραβά, Αγ. Επικτήτου, και αλλού. Το σπουδαιότερο: Με διαφορετικούς ψίθυρους για τις πιο κάτω κατηγο­ρίες:

α) Διανοούμενους (Bourgeois, Intellingensia)

β) Γεωργούς/ Χωρικούς

γ) Κομμουνιστές και Εργάτες Ορυχείων

δ) Τούρκους (Οι Τούρκοι στην ολότητα τους εθεωρούνταν φιλο -Γερμανοί και οι ιερωμένοι τους της παλαιάς σχολής).

Όσον αφορά τους ψιθυριστές, οι βασικοί σύνδεσμοι ήταν δύο Ε/Κύπριοι οι οποίοι αν και γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, δεν γνώριζαν ότι ανήκαν στη ίδια «Εταιρεία» και ορισμένοι ούτε πως πληρώνονταν από το βρετανικό κράτος. Η μυστικότητα αυτή διατηρήθηκε γιατί «οι Κύπριοι δεν είναι ικανοί να κρατούν αυστικά» αξιολογούσαν από τότε οι Βρετανοί.

«Όμως, μέχρι και οι πλέον ανεγκέφαλοι θα διερωτούνταν από που προέρχονται τα λεφτά. Έτσι σοφίστηκα την ίδρυση ενός είδους «Addison Club» από μεγάλες φιλικά προσκείμενες προσωπικότητες, Ελλαδίτες, Κύπριους και Τούρκους. Οι οποίοι με το πρόσχημα της δήθεν αγανάκτισής τους για την αδιαφορία των ιθαγε­νών για τα γεγονότα του πολέμου, ίδρυσαν το σώμα αυτό για να τους διαφωτί­σουν. Έτσι η χρηματοδότηση γίνεται δίχως να υποπτεύονται οι υπόλοιποι από που προέρχονται τα λεφτά. Οι ψιθυριστές μας είναι κατενθουσιασμένοι με την ιδέα ότι ανήκουν σε μια παρακρατική οργάνωση. Τους αρέσουν τα λεφτά, η μυστι­κότητα, και τα νέα εκ των ένδον», έγραψε ο Waterer. (Πόσο αντανακλούν άρα­γε όλα αυτά σήμερα στην Κύπρο;)

Βρετανοί Ομοφυλόφιλοι-British Council (Βρετανικό Συμβούλιο)

Σύμφωνα με τα έγγραφα, επιβεβαιώνονται και προηγούμενα τέτοια, τα οποία παρουσιάζουν την ανήθικη συμπεριφορά Βρετανών στο νησί μας.

«Το Βρετανικό Συμβούλιο δεν χαίρει εκτίμησης. Αυτό οφείλεται στον Willey τον οποίον οι πάντες αντιπαθούν. Οφείλεται στους ανθρώπους που καταρχής έφε­ραν και σ' εκείνους που άφησαν να γίνουν μέλη όταν άνοιξε το ίδρυμα. Εκτός εκείνου της Λάρνακας, όπου υπάρχει κάποια Κοινωνική κίνηση, τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα παραπάνω από βραδινά σχολεία αγγλικής. Ο Willey είναι αντιπαθητι­κός γιατί ο κόσμος που έφερε μέσα είναι χαμηλής ηθικής τάξης, και κακόφημος. Τα ιδρύματα αυτά έχουν καταντήσει τόπος όπου οι νεαροί βρίσκουν κοπέλες και γίνονται άλλα χειρότερα, το δε παράρτημα Αμμοχώστου κέρδισε την φήμη πως έχει ομοφυλόφιλους. Μέχρι και το Προσκοπικό Κίνημα μποϋκοτάρει γιατί ο επικε­φαλής σχετίζεται με το Ίδρυμα (Βρετανικό Συμβούλιο). Αν σκοπός του ιδρύματος είναι η βρετανική προβολή καλά κάνουν να βρουν ανθρώπους με κύρος και που γνωρίζουν τη δουλειά τους. Η προπαγάνδα δεν γίνεται από απλούς δασκάλους, ούτε και είναι εύκολο πράγμα. Καλύτερα όμως να μην ανακατεύονται αν το απο­τέλεσμα θα είναι αυτό».

Αυτά έγραφαν μεταξύ άλλων οι αναφορές της «Εταιρείας» προς τους εν Λονδίνω ανώτερους των.

Παραθέτω πιο κάτω ορισμένα έγγραφα των Μυστικών Υπηρεσιών της Βρετα­νίας όπως αυτά αποδεσμεύθηκαν τον Σεπτέμβριον του 1994 (για τα χρόνια 1941 - 45). Είναι η πρώτη αποδέσμευση τέτοιων εγγράφων με τόσες πολλές αποκαλύψεις, ονόματα, θέσεις, στόχους και εκθέσεις.

Η πολιτική της κατασκοπείας σ' αυτό το επίπεδο, επαναλαμβάνω πως με άδεια του Λονδίνου το 1945 δεν τερματίστηκε στην Κύπρο. Τουναντίον συνεχίστηκε. Ο αναγνώστης ας συνδέσει παράλληλα τα λόγια της Βαρώνης Park και των σταθμαρχών της CIA στο Χογκ - Κόγκ όσον αφορά τους αδίστακτους στόχους και μεθόδους που οι Μυστικές Υπηρεσίες χρησιμοποιούν... Και ας βγάλει ο αναγνώστης τα δικά του συμπεράσματα για την κατάσταση που επικρατεί σή­μερα. Πώς, πολλοί πλούτισαν ανεξήγητα, πώς ναρκώθηκε αυτός ο ωραίος λα­ός, και πώς παθητικά δεν εξοργίζεται ενώ η πατρίδα του ξεπουλείται...

Πώς μπορούν να ξεχνιούνται θυσίες παιδιών όπως του Κυριάκου Μάτση, οι οποίοι τα έβαλαν με μια ολόκληρη Αυτοκρατορία και λύγισαν και γονάτισαν ένα Στρατάρχη Harding; Αρνούμενος ο Κυριάκος Μάτσης την προσφορά μισού εκατομμυρίου λιρών για να προδώσει τον Στρατηγό Γρίβα και την ΕΟΚΑ δήλω­σε: «Ου περί χρημάτων ο αγών. Αγωνίζομαι για την Ελευθερία της πατρίδας μου. Με προσβάλλετε Στρατηγέ».

(Η διαφορά μεταξύ των «Κυπρίων Πρακτόρων» των Βρετανών και εκείνων που θυσιάζονταν για την Ελευθερία των λαών ήταν ότι οι πρώτοι πληρώνονταν... Οι δε κατασκοπείες δεν είχαν καμιά ουσιαστική σχέση με τον πόλεμο. Αλλά βοήθη­σαν τους Βρετανούς να μαθαίνουν τα πάντα για το ΑΚΕΛ και τους εθνικόφρονες την Εκκλησία της Κύπρου και γενικά να ελέγχουν την κυπριακή κοινωνία).

«Από την Ένωση στην Κατοχή»

Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο της διακεκριμένης Ελληνο-κύπριας δημοσιογράφου και ερευνήτριας κας Φανούλας Αργυρού. Το βιβλίο αυτό είναι ένα συνολικό ντοκουμέντο από τα Βρετανικά Αρχεία για το πως κατέστρεψαν την Κύπρο।

Πηγή

http://www.egolpion.com/enwsi_katoxi.el.aspx