Τα αλητάκια της ανθρωπιάς (σκηνή 2η)

Ο γυάλινος κόσμος

Στο ίδιο σκηνικό χωρισμένο στα δύο για να βλέπουμε παράλληλες σκηνές. Το αριστερό μέρος παριστάνει το δωμάτιο του μουσικού όπου είναι μόνος. Η ένωση γίνεται μέσω μιας πόρτας στο μέσο της σκηνής. Όλα τα παιδιά είναι καθισμένα στις καρέκλες διάσπαρτα όμως. Ο μουσικός παίζει Τα παραπονεμένα λόγια. Από την άλλη, ένα παιδί σηκώνεται ξαφνικά.
Ευτύχης: Φτάνει πια!
Άννα: Τι έγινε;
Ευτύχης: Καθόμαστε όλοι στις καρέκλες μας, λες και είμαστε όργανα…
Ερμής: Γιατί το λες αυτό; Εμείς τους ξεφύγαμε…
Ευτύχης: Για να κάνετε τι;
Ερμής: Τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Ευτύχης: Ν' αντισταθούμε!
Κλάους: Μα δεν είμαστε κυβέρνηση!
Ευτύχης: Τόσο το καλύτερο…

Έρχεται στο μέσω της σκηνής δίπλα από την πόρτα.

Αυτή η πόρτα είναι ένα άνοιγμα. Κι εμείς καθόμαστε εδώ.
Γιάννης: Έχει δίκιο ο Ευτύχης. Εμείς είμαστε στα παράθυρα και δεν βλέπουμε την πόρτα.
Νίκος: Ακόμα κι όταν κοιτάζουμε τηλεόραση, βλέπουμε τα παράθυρα.
Γιάννης: Κάνουμε κηπουρική… θαυμάζουμε τις γλάστρες.
Νίκος: Μετά τις ποτίζουμε με βρισιές…
Γιάννης: Και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.
Νίκος: Είμαστε η κοινωνία του θεάματος!
Μανώλης: Ένας γυάλινος κόσμος!
Στο δωμάτιο του μουσικού ακούγεται το τραγούδι του Καζαντζίδη.
Ο Ευτύχης ανοίγει την πόρτα. Την αφήνει ανοιχτή. Και η μουσική ακούγεται στο καφενείο.

Αλέξανδρος: Πρόσεχε!
Ευτύχης: Τι πράγμα;
Φιορέλα: Τι θα πουν οι άλλοι…
Ευτύχης: Τα ίδια και μόνο. Η πόρτα άνοιξε…
Κοιτάζει τον μουσικό. Εκείνος σταματά απότομα να παίζει…
Ακούστε και τη σιωπή…
Ερμής: Μα είναι αδύνατον.
Κλάους: Εδώ πια, απαγορεύεται το αδύνατον!
Ευτύχης: Η ευτυχία είναι να ζητάς αυτό που έχεις…
Άννα: Τι παράξενη σκέψη!
Ευτύχης: Για τις καρέκλες…
Φιορέλα: Ποιες καρέκλες;
Ευτύχης: Της φάλαγγας.
Άννα: Δεν σε καταλαβαίνω…
Ευτύχης: Επειδή άνοιξε την πόρτα;
Άννα: Πώς τόλμησες;
Ευτύχης: Είναι θέμα κρίσης;
Φιορέλα: Ποιας κρίσης;
Ευτύχης: Αν ο καθένας είχε την κρίση του, δεν θα υπήρχε κρίση.
Νίκος: Αλλά όπως δεν έχουμε, μας την έφεραν!
Άννα: Και τώρα;
Γιάννης: Πηδηχθιόμαστε από τα παράθυρα.
Φιορέλα: Θα καταρρεύσω!!! Με χειρονομία…
Νίκος: Έχουμε γίνει χορεύτριες που ψάχνουν ταψί!
Γιάννης: Master chef που χορεύουν με τα αστέρια!
Νίκος: Ακόμα και τα αστέρια έχουν πέσει κάτω.
Ερμής: Κοντά στη γη… είμαστε…
Ευτύχης: Μέχρι να πάμε από κάτω…
Ερμής: Μας πήραν από κάτω…
Γιάννης: Δεν την ήξερα αυτή τη στάση…
Ερμής: Λεωφορείο ο πόθος…
Φιορέλα: Μα τι λέτε;
Άννα: Αυτά που δεν πρέπει…
Ερμής: Ποιος το είπε;
Νίκος: Αυτοί που μας το κάνουν.
Γιάννης: Μα το χειρότερο είναι άλλο!
Άννα: Τι;
Γιάννης: Να σε κανονίζει ανίκανος…
Φιορέλα: Όχι, υπάρχει χειρότερο ακόμα…
Άννα: Μα πώς είναι δυνατόν;
Φιορέλα: Να τον ψηφίζεις κιόλας.
Ερμής: Φέρτε μου μια βούρτσα!
Νίκος: Γιατί φίλε μου;
Ερμής: Γιατί μείναμε από τα άλλα…
Φιορέλα: Και δεν έχει τελειωμό αυτό το πράγμα.

Ακούγεται το τραγούδι O τρελός [ Παπαδόπουλος, Πουλόπουλος]

Γιάννης: Η κοινωνία μας βρήκε μικρούς και μας χτυπά!
Ευτύχης: Για αυτό πρέπει να αντισταθούμε!
Άννα: Με τι; Με τα τραγούδια;
Φιορέλα: Και τα τραγούδια έχουν δύναμη.
Κλάους: Τα τραγούδια ναι.
Αλέξανδρος: Τότε θα τραγουδήσουμε για ν' ακουστεί η φωνή μας.
Κωστής: Μα τι μπορούμε να τραγουδήσουμε;
Γιάννης: Θα ρωτήσουμε το μουσικό της σιωπής.
Άννα: Μα αφού δεν μιλά!
Ευτύχης: Γι' αυτό θα ρωτήσουμε σε αυτόν!
Κλάους: Ενώ οι άλλοι θα μας πουν τα περιττά.

Τα παιδιά σηκώνονται όλα και πάνε στο δωμάτιο του μουσικού. Αρχίζει η μύηση της σιωπής.

Φιορέλα: Και τώρα τι κάνουμε;
Ευτύχης: Περιμένουμε!
Άννα: Και εδώ;
Ευτύχης: Εδώ υπάρχει έργο.
Κλάους: Και το έργο θα μας βοηθήσει..
Αλέξανδρος: Ν' αντισταθούμε..
Γιάννης: Και να γίνουμε άνθρωποι..
Μανώλης: Όχι της κοινωνίας!
Κωστής: Όχι του γυάλινου κόσμου!
Ευτύχης: Της ανθρωπότητας!

Ακούγεται το Ένα το χελιδόνι!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7306-gr.html