Γράφει ο Χρίστος Γούδης*
Ώστε υπάρχουν ακόμα Έλληνες αξιωματικοί που θυσιάζονται «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»; Που φροντίζουν τους στρατιώτες τους και διατάσσουν έγκαιρα την εκκένωση μιας ναυτικής βάσης για να τους σώσουν; Που κρατούν ακόμη τις παλιές ναυτικές παραδόσεις, όπου ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει το πλοίο του, ακόμα κι αν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι πρόκειται μέσα σε δευτερόλεπτα να εκραγεί; Υπάρχουν ακόμα πλοίαρχοι, που σε αντίθεση με αυτούς που γύρισαν με την ουρά κάτω από τα σκέλια στα Ίμια, οδεύουν εθελοντικά και ενσυνείδητα, υπερήφανα και ατρόμητα, σε ένα εμβληματικό ολοκαύτωμα, προαναγγελμένο από την αχαρακτήριστη αναλγησία και την χαμερπή ευτέλεια των φαιδρών παλιάτσων της πολιτικής σκηνής της μείζονος Ελλάδος; Ώστε υπάρχουν ακόμη νέοι Έλληνες που, ενώ φοιτούν στο εξωτερικό, όχι μόνο δεν αποφεύγουν να υπηρετήσουν την πατρίδα τους, αλλά προσέρχονται εθελουσίως και προβαίνουν μάλιστα σε πράξεις αυτοθυσίας, βάζοντας το καθήκον υπεράνω της ζωής τους; Ώστε υπάρχουν ακόμα πυροσβέστες που ορμούν με αυταπάρνηση στην φωτιά που άναψε ο κρετινισμός των πολιτικών τους ηγετών, αψηφώντας τα νειάτα τους και την ύπαρξή τους; Υπάρχουν λοιπόν. Στην Κύπρο. Την μικρή, την Μεγάλη. Που μας συνήθισε, προδομένη ως είναι από τους Ελλαδίτες, να θυσιάζει τα παιδιά της φωνάζοντας: «Ζήτω η Ελλάς!». Έλληνες, όσοι έχετε απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο, τ’ ακούτε; Δακρύζετε τουλάχιστον ή δεν περισσεύουν δάκρυα μπροστά στο κλάμα και το γοητό που έχει ξεσπάσει στην χώρα μας για την περιστολή της άκριτης και άκρατης υλικής ευμάρειας ενός λαού που τον εκμαύλισε η άχρηστη πολιτική του νομενκλατούρα η οποία ακόμα περιφέρεται ανά τας οδούς και αγυιάς της Ευρώπης, εκλιπαρώντας και επαιτώντας για νέα δανεικά, και υποθηκεύοντας αναίσχυντα όχι μόνο την χώρα μας, αλλά, και κυρίως, την αξιοπρέπειά μας;
Πηγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου