Ο κυπριακός Ελληνισμός στηρίζει έμπρακτα τη μητέρα Ελλάδα

Σχόλιο Σ.Ο: Η απόφαση της κυπριακής Βουλής για υπερδιπλασιασμό της συνεισφοράς μας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), αποδεικνύει και πάλι ότι οι Έλληνες Κύπριοι βρίσκονται με πράξεις - και όχι με λόγια - δίπλα στην εβρισκόμενη σε δυσχερέστατη οικονομική συγκυρία, μητέρα Ελλάδα. Οι ενέργειες αυτές είναι θετικότατες και ελπίζουμε το κυπριακό παράδειγμα να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

‘ Defence Point GR ‘
«Παράδειγμα κοινοτικής αλληλεγγύης από τους Κύπριους»
30 Σεπτεμβρίου 2011

Μαθήματα σε όλη την Ευρώπη παρέδωσε η Κυπριακή Δημοκρατία και οι Έλληνες Κύπριοι με τη στάση που τήρησαν στο ζήτημα της αύξησης των κεφαλαίων που θα βρίσκονται στη διάθεση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).

Το Κυπριακό Κοινοβούλιο, χωρίς πολλές διατυπώσεις και παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεγαλόνησος εξαιτίας του τρομακτικού δυστυχήματος με την έκρηξη στο Μαρί, υπερδιπλασίασε τη συνεισφορά του κράτους στον ευρωπαϊκό μηχανισμό.

Όπως ανακοινώθηκε, η κυπριακή συνεισφορά θα διαμορφωθεί στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ μέχρι στιγμής ήταν 863 εκατομμύρια. Ο πρόεδρος της Βουλής, Γιαννάκης Ομήρου, χωρίς πολλές φανφάρες (π.χ. όπως κάνει τις… ελεημοσύνες της Τουρκίας ο Ερντογάν στην κάθε Σομαλία), προέβη σε μια λιτή δήλωση, αναφέροντας ότι η ψήφος του πολιτικού κόσμου στο νησί,αποδεικνύει την αλληλεγγύη των Κυπρίων στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.

Μακάρι να λάβουν το μήνυμα και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και να αναλογιστούν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι το κράτος-μέλος το οποίο θα παίξει τις δεκαετίες που έρχονται κομβικό ρόλο στην τροφοδότηση της οικονομικής ανάταξης της Ενωμένης Ευρώπης, μέσω της σταθερής και αδιάλειπτης τροφοδοσίας της με πετρέλαιο και φυσικό αέριο, σε συνεργασία με το Ισραήλ.

Αν μη τι άλλο, εκτός από τα μπράβο που αξίζει ο κυπριακός λαός, εμείς οι Ελλαδίτες Έλληνες οφείλουμε και ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μέσα από την καρδιά μας, στα αδέρφια μας στην Κύπρο, διότι με την πράξη τους αυτή δήλωσαν έμμεσα ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν τους αφήνουν αδιάφορους. Όσο αυτονόητο κι αν φαντάζει, το να μας απασχολήσει για λίγο και να σκεφτούμε ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ είναι από μόνο του σημαντικό.

ΠΗΓΗ.

http://www.efylakas.com/archives/9930 

Συνέντευξη Ν.Λυγερού Blue sky 23/9/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή "Φωνή λαού, οργή θεού".
Blue sky
23/09/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/BlueSky_20110923.html

Βάνδαλοι έγραψαν με σπρέυ τον Λέοντα της Αμφίπολης

Στόχος βανδάλων έγινε ο λέων της Αμφίπολης. Άγνωστοι έγραψαν με σπρέι υβριστικά οπαδικά και εθνικιστικά συνθήματα στο βάθρο του επιβλητικού μνημείου του 4ου π.Χ. αιώνα, που δεσπόζει στη δυτική όχθη του Στρυμόνα, κοντά στον σύγχρονο οικισμό της Αμφίπολης στον νομό Σερρών. 

Οι δράστες μπήκαν στον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης μετά το απόγευμα του Σαββάτου, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τον φύλακα, και έβαλαν στο στόχαστρό τους τον λέοντα, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της περιοχής και ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία της Ανατολικής Μακεδονίας. Το συμβάν έγινε αντιληπτό το μεσημέρι της Κυριακής, όταν υπάλληλος του Μουσείου της Αμφίπολης είδε το μνημείο γεμάτο με γραμμένα συνθήματα, τα οποία περιορίζονται στο βάθρο του, που στήθηκε μεταγενέστερα, και όχι στο σώμα του λέοντα. Ειδοποιήθηκαν οι αρμόδιοι αρχαιολόγοι, οι οποίοι με τη σειρά τους προχώρησαν στην υποβολή μήνυσης κατ' αγνώστων στο Αστυνομικό Τμήμα Νιγρίτας Σερρών.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, το γεγονός εμπίπτει στην κατηγορία του βανδαλισμού μνημείου, που τιμωρείται με φυλάκιση από 2 έως 3 χρόνια. Ο καθαρισμός του βάθρου θα γίνει με ειδική διαδικασία από τους συντηρητές της ΚΗ' ΕΠΚΑ Σερρών.

Η ιστορία του λέοντα
Ο λέων της Αμφίπολης ανήκει στην επιτάφια πλαστική του 4ου αιώνα π.Χ. Η ιστορία της αποκάλυψής του ξεκινά στην περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, όταν Έλληνες στρατιώτες της 7ης μεραρχίας του Ελληνικού στρατού σκάβοντας βρήκαν τα θεμέλια της βάσης του και κομμάτια από το σώμα του λιονταριού. Κατά το μήνα Αύγουστο 1916, Άγγλοι στρατιώτες της 8ης ταξιαρχίας της 27ης μεραρχίας του 16ου αγγλικού σώματος στρατού, που κατασκεύαζαν οχυρωματικά έργα στη γέφυρα της Αμφίπολης, βρήκαν τα μαρμάρινα κομμάτια του λιονταριού και προσπάθησαν να τα μεταφέρουν ως τη θάλασσα για να τα φυγαδεύσουν στην Αγγλία. Μα η απόπειρά τους ματαιώθηκε από τους Βουλγάρους, που μόλις είχαν καταλάβει το Παγγαίο, και άρχισαν να τους βομβαρδίζουν.
Οι αρχαιολογικές έρευνες που έγιναν στην περιοχή το 1922 αποκάλυψαν μια ορθογώνια βάση με πλευρά 10,20 μ., πάνω στην οποία το 1936 στήθηκε το μνημείο,
Το γιγαντιαίο αυτό άγαλμα επανασυναρμολογήθηκε από τα κομμάτια του, που βρέθηκαν στο Στρυμόνα και τοποθετήθηκε σε βάθρο πάνω στα αρχαία θεμέλια από πέτρες του 2ου π.Χ. αιώνα που ανασύρθηκαν επίσης από το Στρυμόνα, όπου κατά πάσα πιθανότητα είχαν χρησιμοποιηθεί στο μεσαίωνα σαν φράγμα.

Επιβλητικό μνημείο
Είναι ένα επιβλητικότατο μαρμάρινο λιοντάρι, έχει ύψος 5,37 μ. και εικονίζεται καθιστό στα πίσω πόδια, σε στάση καθισμένου αίλουρου με όρθια τα μπροστινά του πόδια και υψώνει το μεγαλόπρεπο ανάστημα του λίγο έξω από τα Ν. Κερδύλια, στην εθνική οδό Θεσ/νίκης – Καβάλας. Το πρόσωπο του λιονταριού, που υπήρξε ανέκαθεν ιερό σύμβολο των Μακεδόνων, θα ήταν στραμμένο ασφαλώς κατά την πόλη της Αμφίπολης προς πέρα, εκφράζοντας έτσι πληρέστερα το σκοπό και το μεγαλείο της.


Ο σκοπός της ανέγερσης
Πολλές γνώμες έχουν διατυπωθεί για το σκοπό ή την αιτία της ανέγερσης του μνημείου.
Κατά τον καθηγητή Αρβανιτόπουλο, στήθηκε απ' τον Άγνωνα με υπόδειξη του φίλου του Περικλή (κατά το 437-436 π.Χ), για να θυμίζει τους 10.000 νεκρούς που έπεσαν στη μάχη του Δραβήσκου για το μεγαλείο της Αθήνας. Είναι δηλ. επιτύμβιο "πολυάνδρειον" όπως και το λιοντάρι της Χαιρώνειας.

Μια δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι το μνημείο στήθηκε προς τιμήν του Σπαρτιάτη στρατηγού Βρασίδα. Μετά τις ανασκαφές του 1937 ο καθηγητής της αρχαιολογίας Oscar Broneer υποστήριξε πως ο μαρμάρινος λέοντας στήθηκε προς τιμήν του Λαομέδοντος, γιου του Λαρίχου και έμπιστου φίλου και ναυάρχου του Μ. Αλεξάνδρου.
Σύμφωνα με την εκδοχή του καθηγητή Λαζαρίδη, είναι έργο του 4ου αιώνα π.Χ και δημιουργήθηκε προς τιμήν του Λεωσθένους, ναυάρχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τη Μυτιλήνη. Ο Roger υποστήριξε την άποψη ότι το μνημείο στήθηκε προς τιμή του Νεάρχου, ναυάρχου του Μ. Αλεξάνδρου. Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Λέων ανηγέρθη σαν συμβολικό μνημείο, που εξέφραζε τη μεγάλη δύναμη της πόλης, όπως συνέβη και με τους λέοντες της νήσου Δήλου. Τέλος, σύμφωνα με τον Σερραίο ιστορικό Γ.Καφταντζή η δημιουργία του μνημείου συνδέεται με το θάνατο σημαντικού προσώπου ή με πολύνεκρη μάχη μεταξύ των Αμφιπολιτών και του Φιλίππου Β' το 356 π.Χ.

Η καταστροφή του μνημείου
Οι απόψεις των αρχαιολόγων για τη χρονολογία που συντελέσθη η καταστροφή του μνημείου διίστανται. Μία εκδοχή αναφέρει ότι καταστράφηκε από τους Ερούλους το 267 π.Χ. Επίσης αναφορές γίνονται για το 365 από τους Βησιγότθους, το 1185 από τους Νορμανδούς, το 1204 από τους Λατίνους και το 1206 από τους Βούλγαρους.
Το μνημείο όντας παρόχθιο, έπεσε εξ' αιτίας διάβρωσης της βάσης του ή από σεισμό, φυλάγοντας ζηλότυπα το μυστικό του, ένα μυστικό που γεμίζει απορίες τους ερευνητές

 

ΠΗΓΗ.

http://irakleitos.blogspot.com/

Η ΑΝΑΚΩΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΔΑΝΙΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ (20 - 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1922)

Στο κέντρο διακρίνονται οι Πλαστήρας, Γονατάς και Χατζηκυριάκος

Οι βασικές προτεραιότητες της "επαναστατικής επιτροπής" Πλαστήρα - Γονατά όταν ανέλαβε πραξικοπηματικά την διακυβέρνηση της Χώρας, αποτέλεσε η ενίσχυση του μετώπου της Θράκης και η αποκατάσταση της εύνοιας των Συμμάχων (Αγγλίας - Γαλλίας) που είχε διασαλευτεί από τις μετανοεμβριανές κυβερνήσεις. Τις δύο αυτές προτεραιότητες τις ανέφερε ρητά η "επαναστατική επιτροπή" σε διάγγελμα της προς τον ελληνικό λαό. Προς την κατεύθυνση αυτή, ο Νικόλαος Πλαστήρας και οι συνεργάτες του όρισαν την κυβέρνηση που θα στήριζαν, υποβάλλοντας ένα κατάλογο με ονόματα στον Άγγλο πρέσβη Λίντλει και ζητώντας του να διαλέξει τα ονόματα που ήταν αρεστά στην Μ. Βρετανία. Ταυτόχρονα ορίστηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που βρισκόταν στο Παρίσι ως αντιπρόσωπος της "επαναστατικής επιτροπής" έναντι των Συμμάχων.
Η κατάσταση στο μέτωπο της Ανατολικής Θράκης δεν ήταν καθόλου αποθαρρυντική. Ο Ελληνικός στρατός ήταν ισχυρός καθώς εκτός από το Δ΄ Σώμα στρατού, λίγο πριν από την κατάρρευση είχε μεταφερθεί μια ακόμη ενισχυμένη μεραρχία για να επιχειρηθεί η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και έτσι να εκβιαστεί ο Κεμάλ σε συμβιβασμό. Είναι αληθές βέβαια πως το ηθικό των στρατιωτών ήταν πολύ χαμηλό. Ταυτόχρονα ανάμεσα στην Ελληνική Ανατολική Θράκη και τους Τούρκους του Κεμάλ που βρίσκονταν στην Νικομήδεια βρισκόταν η Κωνσταντινούπολη υπό Συμμαχική κατοχή. Ακόμα και αν οι Σύμμαχοι παρέδιδαν την Κωνσταντινούπολη στον Κεμάλ (και δεν προλάβαινε να την καταλάβει ο Ελληνικός στρατός από την Τσατάλτζα που απείχε μόλις 30 χλμ) η μεταφορά στρατευμάτων από την Ασία προς την Ευρώπη θα ήταν αδύνατη για τους Τούρκους καθώς δεν διέθεταν πλοία. Αντιθέτως το Ελληνικό ναυτικό θα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην θάλασσα του Μαρμαρά όσο και στον Εύξεινο Πόντο.

Η Ελληνική πλευρά είχε λοιπόν δυνατότητες για να ελιχθεί και να καθυστερήσει αποφασιστικά (η και να εμποδίσει) την μεταφορά των Τούρκων στην Ανατολική Θράκη. Τα γεγονότα όμως εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Η διάσκεψη στα Μουδανιά άρχισε χωρίς τους Έλληνες, καθώς αυτοί δεν είχαν ακόμη φθάσει, με κύριο θέμα τη γραμμή που θα αποσύρονταν οι Έλληνες. Πρόκειται δηλαδή για μια ιδιόρρυθμη διάσκεψη ανακωχής που προδίκαζε τη Συνθήκη Ειρήνης και που υποχρέωνε τον έναν από τους δύο αντιπάλους να υποχωρήσει πολύ πέραν της γραμμής, την οποία κατείχε, και να παραχω­ρήσει μεγάλες εκτάσεις στον αντίπαλο. Κατά την αφήγηση του Ισμέτ Ινονού στον πολιτικό και μεγάλο Ιστορικό Σπύρο Μαρκεζίνη, το 1972, δέχθηκαν όλοι την προτροπή του: «Ας φθάσουμε σε ένα αποτέλεσμα και οι Έλληνες θα υποχρεωθούν να το δεχθούν».

Στους όρους της ανακωχής προβλεπόταν όχι μόνο η άμεση αποχώρηση του Ελληνικού στρατού από την Ανατολική Θράκη και την παράδοση της στους Τούρκους, αλλά προβλεπόταν και η εκκένωση της περιοχής από τους Έλληνες κατοίκους της εντός 15 ημερών! Η απόφαση των Συμμάχων για απόδοση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία οδηγούσε και στην εγκατάλειψη της Κωνσταντινούπολης, των Στενών και της ουδέτερης ζώνης. Η ταπείνωση των Συμμάχων, μπορεί να εξηγηθεί από το ότι ήδη είχαν ικανοποιηθεί από τα κέρδη τους. Η Μεγάλη Βρετανία, στη Μεσοποταμία, το Κουρδιστάν και τα πετρέλαια της Μοσούλης. Η Γαλλία, στη Συρία και τον Λίβανο και η Ιταλία, με την καταστροφή της Ελλάδας. Είχαν αποσπάσει την Τουρκία από την προσέγγισή της προς τη Σοβιετική Ένωση, προς μεγάλη, βέβαια, απογοήτευση του Λένιν και του Τρότσκι, οι οποίοι ιδεοληπτικά φαντάζονταν την Τουρκία ως ηγέτιδα μιας παγκόσμιας αντιαποικιακής επανάστασης.

Όταν έφτασε η Ελληνική αντιπροσωπεία (στρατηγός Μαζαράκης, αντισυνταγματάρχης Σαρηγιάννης) και ενημερώθηκε για τους όρους της ανακωχής αρνήθηκε να υπογράψει δηλώνοντας πως δεν είχε εξουσιοδότηση για τόσες πολλές και κρίσιμες παραχωρήσεις. Ο Νικόλαος Πλαστήρας αρχικώς περιόδευσε στις πόλεις της Ανατολικής Θράκης για να επιθεωρήσει τις Ελληνικές μονάδες και να ανορθώσει το ηθικό τους. Ταυτόχρονα επισκέφθηκε πολλές πόλεις εμψυχώνοντας τους Έλληνες κατοίκους και υποσχόμενος πως η "επαναστατική επιτροπή" θα έκανε ότι μπορούσε για την προστασία τους και δεν θα τους εγκατέλειπε σε καμία περίπτωση. Αμέσως μετά μετέβη ο ίδιος στα Μουδανιά όπου πληροφορήθηκε το περιεχόμενο των όρων της ανακωχής που ήδη είχαν συμφωνήσει οι Αγγλογάλλοι με τον Κεμάλ. Οι σύμμαχοι ενημέρωσαν την Ελληνική κυβέρνηση ότι σκόπευαν να υπογράψουν την ανακωχή ακόμη και μονομερώς. Ο Πλαστήρας αρνήθηκε να υπογράψει μια τέτοια "ανακωχή" που ισοδυναμούσε ουσιαστικά με παράδοση άνευ όρων. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τηλεγράφησε τόσο στην Ελληνική κυβέρνηση όσο και στην αντιπροσωπεία στα Μουδανιά να αποδεχθούν και να υπογράψουν τους όρους της επώδυνης ανακωχής χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις.

Λόγω κακής συνεννόησης (φαίνεται από τα τηλεγραφήματα πως οι υπεύθυνοι του Ελληνικού υπουργείου εξωτερικών δεν γνώριζαν ότι τα Τουρκο-Βουλγαρικά σύνορα του 1915 δεν ήταν ο Έβρος ποταμός) η Ελληνική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Μαζαράκη αποχώρησε από τα Μουδανιά χωρίς να υπογράψει. Τελικώς μετά από συνεχείς πιέσεις του Βενιζέλου από το εξωτερικό η κυβέρνηση Κροκιδά αναγνώρισε την ανακωχή. Στις 25.9.1922 ο Βενιζέλος τηλεγράφησε από το Παρίσι: «Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα» και: «Ανάγκη Θράκες να εγκαταλείψωσι την γην, ην από τόσων αιώνων κατοικούσιν, αυτοί και πρόγονοί των».

 Το βασικό αποτέλεσμα της Ανακωχής αυτής είναι ότι ουσιαστικά δημιούργησε τετελεσμένα γεγονότα υπέρ των Τούρκων για την Συνθήκη Ειρήνης που υπογράφτηκε αργότερα στην Λοζάννη. Μια άλλη παρενέργεια της ανακωχής των Μουδανιών είναι ότι οι Τούρκοι στις διαπραγματεύσεις στην Λοζάννη αξίωναν και την Δυτική Θράκη, επ΄απειλη πολέμου. Το τραγικότερο όλων όμως, ήταν ότι πάνω από 250.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν από την Ανατολική Θράκη εγκαταλείποντας τις περιουσίες τους και τα σπίτια τους ολοκληρώνοντας την τραγωδία της Μικρασιατικής Κατατροφής. Η αποχώρηση των Ελλήνων κατοίκων της Ανατολικής Θράκης από τις εστίες τους, και λόγω των περιορισμένων μέσων της εποχής, έγινε υπό δραματικές και τραγικές συνθήκες. Είναι χαρακτηριστικό πως οι Άγγλοι αρνήθηκαν να δώσουν παράταση στην εκκένωση ακόμη και για μια εβδομάδα!! Συνολικά, μαζί με τους στρατιώτες και τους Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους μετακινήθηκαν προς την Ελληνική μεθόριο πάνω από 400.000 άνθρωποι.

Συμπεράσματα

Από τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν, αλλά και από τις συνθήκες που επικρατούσαν, μπορούμε να βγάλουμε στέρεα συμπεράσματα για τις μεγάλες προσωπικές ευθύνες του Νικόλαου Πλαστήρα, του Ελευθέριου Βενιζέλου και των υπολοίπων μελών της "επαναστατικής επιτροπής για την απώλεια της Ανατολικής Θράκης, αλλά και της γενικότερης αρνητικής τροπής των τελικών διαπραγματεύσεων για την μόνιμη συνθήκη ειρήνης που έγιναν αργότερα στην Λοζάννη. Είναι, πιστεύω, χαρακτηριστικό ότι τα ίδια αυτά πρόσωπα (Πλαστήρας, Γονατάς κτλ) ένα μήνα μετά είχαν το κουράγιο χωρίς ίχνος αυτοκριτικής να εκτελέσουν στο Γουδί τους βασικότερους πολιτικούς τους αντιπάλους για την απώλεια της Μικράς Ασίας. 

Στο εύλογο ερώτημα του λόρδου Κόρζον: «Ποιος θα υποχρεώσει τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την Ανατολική Θράκη;» απάντησαν οι ίδιοι οι Έλληνες. Η Ανατολική Θράκη εγκαταλείφθηκε εθελόδουλα, ώστε να μη βρεθεί η Μεγάλη Βρετανία στη δυσάρεστη θέση να συγκρουστεί με την Τουρκία. Και αυτό παρά το ότι πολλοί πίστευαν ότι, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την Ανατολική Θράκη τις μέρες εκείνες, οι Έλληνες δεν είχαν να χάσουν απολύτως τίποτε και θα κέρδιζαν πολύτιμο χρόνο. Αναμφίβολα πάντως ισχύει το ελαφρυντικό για τον Πλαστήρα ότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχε διαχειριστεί τέτοια θέματα ενώ δεν είχε την παραμικρή πολιτική εμπειρία.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της εκτέλεσης των "έξι" ήταν ότι οι μετανοεμβριανές κυβερνήσεις επαναφέροντας των Βασιλιά Κωνσταντίνο που ήταν πρόσωπο αντιπαθές στους Συμμάχους απώλεσαν τη εμπιστοσύνη τους και για τον λόγω αυτό έπαψαν να μας βοηθούν. Το επιχείρημα αυτό είχε περίοπτη θέση στο σκεπτικό του κατηγορητηρίου της προαποφασισμένης "δίκης" των εξι που ακολούθησε. Όπως όμως είδαμε από την παραπάνω αφήγηση, ενώ ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος είναι έκπτωτος και εξόριστος και το σύνολο της αντιβενιζελικής πολιτικής ηγεσίας στην φυλακή, την εξωτερική πολιτική χειρίζεται ο Βενιζέλος αυτοπροσώπως και η κυβέρνηση Κροκιδά αποτελείται από πρόσωπα που επιλέχθηκαν με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο από ξένες πρεσβείες, οι Σύμμαχοι όχι μόνο δεν αλλάξαν πολιτική έναντι της Ελλάδος αλλά πρόδωσαν με ευκολία τον παλαιό τους Σύμμαχο που τους πρόσφερε τόσες υπηρεσίες στο παρελθόν, με τον επαίσχυντο τρόπο που περιγράψαμε.

Αντιπροσωπευτικός της ηττοπάθειας του Ελευθέριου Βενιζέλου είναι ο τρόπος με τον οποίο αρχίζει την επιστολή του προς τον στρατηγό Νίδερ, Διοικητή της Στρατιάς Θράκης, την 2.11.1922, αμέσως μετά την εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης. Γράφει ο Βενιζέλος:
«Φίλτατε στρατηγέ,
Επιθυμώ να σας συγχαρώ διά την επιτυχίαν μεθ’ης εξετελέσατε την θλιβεράν εντολήν της εκκενώσεως της Αν. Θράκης. Θέλω να σας είπω πόσην αληθή υπερηφάνειαν ησθάνθην, όταν, εις το υπουργείον των Εξωτερικών εν Αγγλία, μου ανεκοίνωσαν σχετικόν τηλεγράφημα του στρατηγού Χάριγκτον, εκφράζοντος την εκτίμησίν του διά τον τρόπον καθ’ όν έγινε η εκκένωσις….»  

Ι. Β. Δ.

Πηγές

Δαφνής Γρηγόριος, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων τ. πρώτος, εκδόσεις Κάκτος

Ρήγος Άλκης, τα κρίσιμα χρόνια 1922-1935, εκδόσεις παπαζήση

Βασίλης Τζανακάρης, Εις Θάνατον!! ( η δίκη και η εκτέλεση των "έξι" μέσα από τα πρακτικά, τα παραλειπόμενα και τα "ψιλά" των εφημερίδων), εκδόσεις Μεταίχμιο

http://easternthrace1922.blogspot.com/2010/08/blog-post_2400.html

Η εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης το 1922  (εξαιρετικό άρθρο διαβάστε το σας το συνιστώ)

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ

Μαρτυρία τοῦ Ἀλέξανδρου
Μαζαράκη-Αἰνιάνος, ἀπό τό βιβλίο του "Ἀπομνημονεύματα", Ἴκαρος,
Ἀθήνα 1948

… Τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1922 ἐκλήθην εἰς τό Ὑπουργεῖον τῶν Ἐξωτερικῶν, ὅπου μοῦ ἀνέθεσαν νά ἀντιπροσωπεύσω τήν Ἑλλάδα εἰς τήν μέλλουσαν νά συνέλθῃ τήν 20 Σεπτεμβρίου εἰς Μουδανιά διάσκεψιν στρατιωτικῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἑλλάδος, τῆς Τουρκίας, τῆς Γαλλίας, τῆς Ἀγγλίας καί Ἰταλίας, πρός σύναψιν ἀνακωχῆς. … Σημειωτέον ὅτι καί ἐγώ καί ἡ κυβέρνησις ἐνομίζαμε ὅτι ἐπρόκειτο μόνον περί ἀνακωχῆς, περί τῶν γραμμῶν δηλαδή ὄπισθεν τῶν ὁποίων θά ἔμενεν ὁ ἑλληνικός καί ὁ τουρκικός στρατός μέχρι τῆς συνθήκης τῆς εἰρήνης, ὡς ἄλλως ἐξήγετο καί ἀπό τήν διακοίνωσιν τῶν δυνάμεων.

Τῆς ἐπιτροπῆς μετεῖχον ἐκ μέρους τῆς Ἀγγλίας ὁ στρατηγός Χάριγκτον, τῆς Γαλλίας ὁ στρατηγός Σαρπύ, τῆς Ἰταλίας ὁ στρατηγός Μομπέλλι, τῆς Τουρκίας (τόν ὁποῖον διόλου δέν συνήντησα) ὁ στρατηγός Ἰσμέτ Πασσᾶς. Οὗτοι δέν ἀνέμενον τήν ἄφιξίν μας ἀλλά συνεδριάσαντες τήν 20–21 εἶχον ἤδη παρασκευάσει τό κείμενον τῆς ἀνακωχῆς τό ὁποῖον καί μᾶς παρουσίασαν πρός ἀποδοχήν τήν 22αν. Εἰς τήν πρώτην συνεδρίασιν τῆς 22ας Σεπτεμβρίου, γενομένην ἐπί ἀγγλικοῦ θωρηκτοῦ, μᾶς ἐπέδειξαν κείμενον ἕτοιμον τῆς συνθήκης τῆς ἀνακωχῆς εἰς τό ὁποῖον εἶχον μείνει σύμφωνοι οἱ Τοῦρκοι καί οἱ τέως σύμμαχοί μας, χωρίς κἄν νά μᾶς ἐρωτήσουν. Διά τοῦτο ὡρίζετο ἡ ἄμεσος ἐκκένωσις τῆς Θρᾴκης ὑπό τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ μέχρι τόν Ἕβρον καί ὅτι ἐπρόκειτο μόνον νά συζητηθοῦν αἱ λεπτομέρειαι τῆς ἐκτελέσεως. Ἐδήλωσα ἀμέσως ὅτι τό κείμενον τοῦτο προδικάζει τήν συνθήκην τῆς εἰρήνης, ὅτι ἐγώ ἦλθον διά νά συζητήσω περί ἀνακωχῆς καί ὄχι διά νά ἀκούσω τήν ἄμεσον κατάληψιν τῆς Θρᾴκης ὑπό τῶν Τούρκων καί ὅτι ὑπό τοιούτους ὅρους θεωρῶ τοῦτο ἀπαράδεκτον καί οὔτε ὁδηγίας τοιαύτας ἔχω, οὔτε κἄν θέλω νά λάβω γνῶσιν.

Κατά τήν διεξαχθεῖσαν συζήτησιν ὁ Γάλλος ἀντιπρόσωπος στρατηγός Σαρπύ ἐζήτει μέ νευρικότητα καί ἐκβιαστικῶς νά μᾶς πιέσῃ εἰς ἄμεσον ἀποδοχήν τῶν πάντων, ἐπισείων τούς κινδύνους τῆς παρελκύσεως, ἀφοῦ δῆθεν οἱ σύμμαχοι ἀνέλαβον νά πείσουν τόν Κεμάλ νά μή διαπεραιωθῇ εἰς Εὐρώπην καί μᾶς καταδιώξῃ καί παρεχώρησαν εἰς αὐτόν τήν Θρᾴκην, ἡ ὁποία παραχώρησις εἶναι ὁριστική. …Ὑπό τάς συνθήκας ταύτας μετέβην εἰς τήν ἐπί τοῦ ἀντιτορπιλλικοῦ σύσκεψιν ὅπου εὐθύς ἀμέσως ἐδήλωσα ὅτι μή γενομένης δεκτῆς οὐδεμιᾶς ἡμετέρας προτάσεως δέν δύναμαι νά ὑπογράψω. …
Ἀλλά θά ἦτο ἡ ἰδία ἡ στάσις τῆς Ἀγγλίας ἐάν ἔβλεπε μετ' ὀλίγας ἡμέρας, μετά ἕνα μῆνα, σημαντικήν εἰς τή Θρᾴκην ἑλληνικήν δύναμιν μέ τήν στερράν ἀπόφασιν νά κρατήσῃ καί νά ἀμυνθῇ αὐτῆς; Θά ἦτο διατεθειμένη τότε νά συμμετάσχῃ μέ τάς δύο ἄλλας δυνάμεις εἰς ἐκβιαστικά ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος μέτρα; Καί ἐπί πλέον, ἐάν ἀφιέμεθα μόνοι ἀπέναντι τῶν Τούρκων, θά ἠδύναντο αὐτοί, ἐνόσῳ μέ τόν στόλον μας εἴμεθα κύριοι τῆς Προποντίδος, νά διαπεραιώσουν σημαντικάς δυνάμεις ἐξ Ἀσίας εἰς Θράκην; Βεβαίως ὄχι. Ὑπάρχει λοιπόν βάσιμος ἐλπίς ὅτι ἐάν παρετείναμεν τήν ἐκκρεμότητα, μή δεχόμενοι τήν ἐκκένωσιν τῆς Θρᾴκης καί ἐν τῷ μεταξύ συντόνως ἐνισχύαμεν καί ὠργανοῦμεν τάς ἐκεῖ στρατιωτικάς δυνάμεις μας, ἡ μέν Εὐρώπη δέν θά ἦτο ἡνωμένη διά νά ἐπέμβῃ, οἱ δέ Τοῦρκοι δέν θά εἶχον εἰς χεῖρας των κανέν ὅπλον διά νά ἐκβιάσουν καί ἡμᾶς καί τήν Εὐρώπην.

Προκειμένου, ἐπαναλαμβάνω, διά τόσον μεγάλον ἔπαθλον ὅπως ἡ Θρᾴκη, ἤξιζε τόν κόπον νά μεταχειρισθῇ ἡ Ἑλλάς ὅλα τά μέσα διά νά τήν κρατήσῃ, φθάνουσα μέχρι τοῦ τελευταίου σημείου, ὅπου θά ἔβλεπε πλέον ὅτι ἡ ἀντίστασίς της ἦτο ἄσκοπος καί ἐγέννα δεινοτέρους κινδύνους. Νομίζω λοιπόν ὅτι καί ὁ Βενιζέλος ἐν Παρισίοις καί ἡ ἐπανάστασις ἐν Ἀθήναις ἔσπευσαν πολύ, χάσαντες ἀπ' ἀρχῆς κάθε ἐλπίδα, νά ἀποδεχθοῦν τήν ἐκκένωσιν τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης. 

ΠΗΓΕΣ
http://www.istorikathemata.com/2011/09/20-29-1922_01.html

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

Η ΝΑΥΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ

Η κυβέρνηση, απαξιώνει τη ναυτιλία μας για λογαριασμό τρίτων
Θέλουν να καταστρέψουν για λογαριασμό τρίτων την ελληνική ναυτιλία, δεν εξηγείται αλλιώς! Μετά την κατάργηση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και την απαξίωση του Λιμενικού, η κυβέρνηση έβαλε στο στόχαστρο και τη ναυτική εκπαίδευση, σε μια εποχή μάλιστα που οι εφοπλιστές μας ζητούν Έλληνες αξιωματικούς για τα καράβια τους και εν έχουν. Σειρά για κλείσιμο, προσωρινό είπε η κυβέρνηση, πήρε η Ναυτική Ακαδημία στη Μηχανιώνα. Κι όλα αυτά, την ώρα που πολλές περιοχές της χώρας, ζητούν από τους αρμόδιους τη δημιουργία νέων Ναυτικών Ακαδημιών (όπως πχ, η Κάλυμνος).

Όμως, όλοι οι τοπικοί φορείς, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θερμαϊκού, οι σπουδαστές, το διδακτικό προσωπικό και η τοπική κοινωνία γενικότερα, αντέδρασαν με σφοδρότητα. Η μοναδική Ναυτική Σχολή της Βορείου Ελλάδος ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ, ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση, μας είπαν, ούτε θα απομακρυνθεί από την περιοχή, όπως απειλεί το υπουργείο Ανάπτυξης. Οι κάτοικοι, έχοντας μάλιστα τη στήριξη της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, προχωρούν σε δυναμικές κινητοποιήσεις.

Επικαλούνται ανύπαρκτα προβλήματα
Το αρμόδιο υπουργείο Ανάπτυξης, μπροστά στην καθολική αντίδραση των εξοργισμένων κατοίκων, αναδιπλώθηκε. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος και προσπάθησε να αναβάλλει την έναρξη λειτουργίας της Ακαδημίας (με κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο), άρχισε τα κόλπα, ζητώντας από το Δήμο να δώσει λύση σε προβλήματα στατικότητας (τα οποία επικαλείται ως δικαιολογία, χωρίς να έχει γίνει σχετική μελέτη) των κτιρίων (για την ακρίβεια, σε ένα από τα 13 κτίρια, το οποίο και παραμένει κλειστό), όπου στεγάζεται η Ακαδημία, μία από τις καλύτερες της χώρας. Είναι πλέον σαφές σε όλους στη Μηχανιώνα, ότι το υπουργείο ψάχνει για πρόσχημα για να κλείσει την Ακαδημία, καθώς ήδη έχουν μειωθεί τα κονδύλια για τη λειτουργία της, ενώ καταργήθηκε και η σίτιση και στέγαση των σπουδαστών της που πλέον, πληρώνουν μόνοι τους τη στέγη τους).

Το διδακτικό προσωπικό καταγγέλλει ότι όλα αυτά γίνονται για να περάσει η ναυτική εκπαίδευση στα χέρια ιδιωτικών φορέων και τονίζει ότι η μεταφορά των εργαστηρίων της Ακαδημίας, είναι αδύνατη. Αν και το υπουργείο Ανάπτυξης διευκρινίζει ότι οι 800 σπουδαστές μπορούν να φοιτήσουν για φέτος σε άλλες σχολές ανά την επικράτεια, αυτό δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τους ίδιους, ούτε και τους διδάσκοντες, πόσο δε την τοπική κοινωνία. Και όλα αυτά την ώρα που στις 3 Οκτωβρίου, πρέπει να ξεκινήσουν τα μαθήματα...

Λίγα λόγια για την Ακαδημία Σημειωτέον ότι η Ακαδημία ιδρύθηκε το 1968, ως Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Μηχανικών Θεσσαλονίκης, ενώ το 1973 μεταφέρθηκε στις νέες εγκαταστάσεις της, στη Ν. Μηχανιώνα, όπου λειτουργεί μέχρι σήμερα και η φοίτηση των παιδιών έγινε εσωτερική, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του οικείου Δήμου. Το 1975 ιδρύθηκε και η σχολή Πλοιάρχων υπό ενιαία Διοίκηση με τη σχολή Μηχανικών. Το 1992 μετονομάστηκε σε «Ανώτερες Δημόσιες Σχολές Εμπορικού Ναυτικού Μακεδονίας» και το 1998 ιδρύθηκε η «Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Μακεδονίας», η οποία ανήκει στη βαθμίδα της Ανώτερης Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης.

Οι Ακαδημίες δέχονται απόφοιτους Ενιαίων Λυκείων και ΤΕΕ ηλικίας 18-24 ετών. Διέθεταν μέχρι σήμερα όλες τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για την άνετη διαβίωση και τη σωστή εκπαίδευση των σπουδαστών και διδάσκουν σ' αυτήν καθηγητές πολλών ειδικοτήτων όπως: Μηχανολόγοι - Μηχανικοί, Πλοίαρχοι, Καθηγητές Ναυτικών Μαθημάτων, Ηλεκτρολόγοι - Μηχανικοί, Φυσικοί, Κοινωνιολόγοι, Νομικοί, Φυσικομαθηματικοί, Ναυπηγοί, Ραδιοτηλεγραφήτες, Ηλεκτρονικοί, Καθηγητές Πληροφορικής και Αγγλικών.

ΠΗΓΕΣ
ekosmos.gr 

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/ 

ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ !

Λες και η Ιστορία το κάνει επίτηδες.
Τις ημέρες που η Ελλάδα ζει μέρες οικονομικής υποδούλωσης και εξαθλίωσης του λαού τους πέσανε μαζεμένες και μερικές μεγάλες επέτειοι. Μάχη της Τριπολιτσάς, Θάνατος Καποδίστρια, Ναυμαχία Σαλαμίνας. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ, ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ …

28 Σεπτεμβρίου -480. Οι Έλληνες συντρίβουν τον περσικό στόλο
…Είχε ήδη ανατείλλει ο ήλιος της μεγάλης εκείνης ημέρας, κατά την οποία έμελλε να αποφασιστεί η τύχη της Ελλάδας.
Οι δυο στόλοι, όντας αντιπαραταγμένοι, έμειναν για κάποιο διάστημα ακίνητοι, γιατί ο καθένας είχε συμφέρον ν’ αρχίσει ο άλλος τον αγώνα: οι Έλληνες για να εισέλθουν οι Πέρσες εντός του στενότερου λιμανιού της Σαλαμίνας, οι Πέρσες για να προελάσουν οι Έλληνες στον κάπως ευρύτερο χώρο μεταξύ των δύο στομίων του πορθμού.
Ξαφνικά όμως αντήχησε πρώτος ο παιάνας των Ελλήνων, και η σάλπιγγα του Ευρυβιάδη σήμανε την έφοδο, κι επανέλαβαν το σινιάλο οι σάλπιγγες των στρατηγών, και αναβοήσαν τα πληρώματα:
«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών».
Και όρμησε προς τα εμπρός όλη η Ελληνική παράταξη. Αλλά αφού προχώρησε λίγο, και αντήχησε ο αλαλαγμός των βαρβάρων, και βγήκαν με θάρρος τα περσικά πλοία, οι Έλληνες,  για να επιτύχουν τον αρχικό τους σκοπό, να παρασύρουν δηλαδή τους εχθρούς εντός του λιμανιού της Σαλαμίνας, άρχισαν να υποχωρούν, όχι τρέποντας τα νώτα, αλλά όπως έλεγαν παλιά, ανακρουόμενοι τις πρύμνες, δηλαδή κωπηλατώντας προς τα πίσω, μέχρι που ακούστηκε ισχυρή φωνή σε όλο το ελληνικό στρατόπεδο:
«Ω ΔΑΙΜΟΝΙΟΙ, ΜΕΧΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΥΜΝΗΝ ΑΝΑΚΡΟΥΕΣΘΕ;»
Και τότε, στην αριστερή πτέρυγα ο Αθηναός Αμεινίας του Παλληνέα, αδελφός του Κυνέγειρου του αδελφού του Αισχύλου, διέταξε πρώτος την τριήρη του να κωληλατήσει προς τα εμπρός, και με πολύ ορμή έμπηξε το έμβολο στα πλευρά της επερχόμενης φοινικικής τριήρους, με αποτέλεσμα τα δύο πλοία να μην μπορούν πλέον να χωριστούν. Συγχρόνως, στη δεξιά πτέρυγα, ενέβαλε κατά των εχθρών η τριήρης από την Αίγινα που έφερε τους Αιακίδες, ενώ τρίτος ενεπλέκη ο Νάξιος Δημόκριτος, τον οποίο ύμνησε ο Σιμωνίδης λέγοντα: Δημόκριτος τρίτος ήρξε μάχης, ότε παρ Σαλαμίνα Έλληνες Μήδοις σύμβαλον εν πελάγει· πέντε δε νήας έλεν δηίων, έκτην δ´ υπό χείρα ρύσατο βαρβαρικήν Δωρίδ´ αλισκομένην.
Και έτσι η ναυμαχία γενικεύτηκε.
Για πολύ χρόνο υπήρξε αμφίρροπη γιατί οι άνδρες του περσικού στόλου αγωνίστηκαν γενναιότατα.
Οι Ίωνες λίγο φαίνεται πρόσεξαν τις προτροπές που τους απηύθυνε ο Θεμιστοκλής όταν αναχωρούσε από το Αρτεμίσιο, και κατάφεραν δεινές πληγές στο δεξί κέρας των Ελλήνων. Ιδίως οι Σάμιοι Θεομήστορας και Φύλακος κυρίεψαν πολλές πελοποννησιακές τριήρεις, ενώ οι Αιγηνίτες με κόπο μπόρεσαν αρχικά να τους αντισταθούν.
Πρώτα άρχισαν να υπερισχύουν οι Αθηναίοι στο αριστερό κέρας.

Εκεί ο Θεμιστοκλής, αφού πύκνωσε καλύτερα τα καράβια του, έσπασε τελικά, έκοψε δηλαδή στα δύο, το ημικύκλιο που είχαν σχηματίσει οι Φοίνικες, εκμεταλλευόμενοι τον πλατύ χώρο του βορείου στομίου, αυτού που βρίσκονταν προς την πλευρά της Ελευσίνας, και από τα εχθρικά πλοία άλλα ανάγκασε να προσαράξουν στη στεριά και άλλα  να ζητήσουν προστασία πίσω από τα κέντρο.

Οι περσικές μοίρες που είχαν ταχτεί εκεί ταράχτηκαν μόλις είδαν τις φοινικικές τριήρεις να παρασύρονται πίσω τους. Έπειτα από λίγο ο Θεμιστοκλής, ο οποίος δεν μπορούσε να καταδιώξει τα πλοία που είχαν προσαράξει εξαιτίας των περσικών ταγμάτων που είχαν πάρει θέση στην παραλία, στράφηκε δεξιά και εφόρμησε εναντίον του κέντρου.

Για ένα χρονικό διάστημα οι Κύπριοι και οι Κίλικες που πολεμούσαν εναντίον των Ελλήνων που ήταν στο μέσο, άντεχαν υπομονετικά αυτή τη νέα έφοδο που έγινε από τα πλάγια. Αλλά σε αυτή τη μάχη έπεσε ο αρχηγός των Κιλίκων Συέννεσης και τότε άρχισε να υποχωρεί και το εχθρικό κέντρο, το οποίο στριμωχνόταν πότε προς την παραλία και πότε προς την αριστερή πτέρυγα.

Έτσι, το μεγαλύτερο τμήμα του περσικού στόλου μαζεύτηκε στη γωνία που σχηματίζει το νότιο προς τον Πειραιά στόμιο του πορθμού με την παραλία της Αττικής.

Εκεί οι Ίωνες και οι Κάρες, που ήταν παραταγμένοι μπροστά, στην αρχή δεν παρασύρθηκαν από από εκείνο το ρεύμα αυτών που υποχωρούσαν, και άντεχαν πολεμώντας με όλες τους τις δυνάμεις τους Αιγηνίτες και τους άλλους Δωριείς. Ωστόσο, πίσω από αυτούς γινόταν θόρυβος και καταστροφικές προσκρούσεις.

Τα περσικά πλοία της δεξιάς πτέρυγας και του κέντρου, όσα δεν προσάραξαν, καθώς τα καταδίωκαν οι Αθηναίοι, προσπαθούσαν να ξεφύγουν προς τον Πειραιά και το Φάληρο από την αριστερή πτέρυγα. Αλλά πέφτοντας πάνω σε αυτή την πτέρυγα και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να περάσουν ανάμεσα, χαλούσε όλο και περισσότερο τη διάταξη των ιωνικών και καρικών πλοίων που ήταν παρατεταγμένα.

Μη μπορώντας λοιπόν να κινηθούν άνετα, έσπαγαν τα κουπιά του άλλου και προξενούσαν ζημιές το ένα στο άλλο με τα έμβολά τους. Έχοντας πια πλησιάσει οι Αθηναίοι ενωμένοι και ενωμένοι πλέον με τους Αιγηνίτες, επιχείρησαν την τελευταία επίθεση στην αριστερή πτέρυγα.

Ο Θεμιστοκλής έδωσε εντολή η τριήρης του να πλεύσει κατά της περσικής ναυαρχίδας. Σε αυτό το πλοίο αρχηγός ήταν ο Αριαβίγνης ο αδελφός του Ξέρξη και στρατηγός των Ιώνων και των Καρών.

Η τριήρης του Θεμιστοκλή πλημμύρισε από βέλη και ακόντια, αλλά ο Αμεινίας ο Παληνέας έμπηξε το έμβολό του στα αριστερά της περσικής ναυαρχίδας. Τότε ο ατρόμητος Αριαβίγνης διέταξε επίθεση πάνω στην πλώρη του Αμεινία και πρώτος όρμησε για να πηδήξει πάνω σε αυτή, αλλά τον έριξαν στο πέλαγος οι Αθηναίοι οπλίτες και η τριήρης του βυθίστηκε. Τη σωρό του γιού του Δαρείου έσωσε η Αρτεμισία που το πλοίο της έπλεε εκεί δίπλα.

Ο Θεμιστοκλής στράφηκε εναντίον άλλου εχθρού, κατά μιας σιδώνιας τριήρους την οποία ήταν έτοιμος να κυριεύσει την ώρα που έφευγε, όταν μια τριήρης των Αιγηνιτών πρόλαβε και άρπαξε τον άθλο.

Η τριήρης αυτή ήταν του Πολύκριτου, γιου του Κρίου ο οποίος για πολλά χρόνια είχε φυλακιστεί στην Αττική με την κατηγορία του μηδισμού.

Τώρα λοιπόν, ο νέος Αιγηνίτης που δεν είχε ξεχάσει την εξευτελιστική συμπεριφορά προς τον πατέρα του, αφού φώναξε από το  κατάστρωμά του στο Θεμιστοκλή τον οποίο αναγνώρισε από τη ναυαρχική σημαία: «Τώρα βλέπεις πως μηδίζουν οι Αιγηνίτες», κυρίευσε το πλοίο από τη Σιδώνα μπροστά στα μάτια του ναυάρχου.

Η γενναία Αρτεμισία ακολουθούσε κάπως αργά εκείνο το πλήθος από ναυάγια και φυγάδες όταν ξαφνικά είδε τον Αμεινία να πλέει. Οι Αθηναίοι έτρεφαν μεγάλη οργή γι’ αυτή τη βασίλισσα γιατί είχε διαπράξει μια ξεχωριστή ύβρη: εκστράτευσε μια γυναίκα εναντίον της Αθήνας.

Γι’ αυτό είχαν δοθεί σαφείς διαταγές σε όλους τους τριήραρχους να την πιάσουν ζωντανή και είχε οριστεί γι’ αυτό χρηματική αμοιβή  10000 αττικών δραχμών.

Η Αρτεμισία λοιπόν διέτρεχε το χειρότερο κίνδυνο. Ευτυχώς γι’ αυτή ο Αμεινίας δε γνώρισε το πλοίο της κι εκείνη για να επιβεβαιώσει την πλάνη του όρμησε εναντίον περσικού πλοίου που έφευγε μπροστά της και που αρχηγός του ήταν ο βασιλιάς των Καλυνδέων Δαμασίθυμος, και το καταπόντισε αύτανδρο.

Έτσι, ο Αμεινίας υποθέτοντας από αυτό το γεγονός ότι το πλοίο της Αρτεμισίας ήταν ελληνικό στράφηκε εναντίον άλλων και η Αρτεμισία κατάφερε να σωθεί.

Και το παράδοξο; Ο Ξέρξης που από το θρόνο του παρακολουθούσε με αγωνία όλα όσα συνέβαιναν, βλέποντας αυτή την ενέργεια και αφού αναγνώρισε την Αρτεμισία, θεωρώντας την καλινδική τριήρη ως εχθρική, σύμφωνα με όσα λέγονται φώναξε: «Οι άνδρες μου έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες!»

Τόσο βιαστικά έφευγαν πλέον όλοι για το Φάληρο που ξέχασαν να πάρουν το περσικό απόσπασμα που είχαν αποβιβάσει μια μέρα πριν στην Ψυττάλεια αφήνοντάς το στις διαθέσεις των Ελλήνων. Έτσι, κατά το απόγευμα, ο Αριστείδης πέρασε στη νησίδα μαζί με Αθηναίους οπλίτες. Από την άλλη και οι Πέρσες αντιστάθηκαν γενναία. Τελικά όμως σκοτώθηκαν όλοι.

 (Κ. Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)
Για την αντιγραφή, Γ. Φαίλτωρ  http://nationalpride.wordpress.com/

ΠΗΓΗ

http://enneaetifotos.blogspot.com/

Πρωτα ο Πολιτης...

(Ευχαριστούμε  τον κ. Ν.Σ  που μας ενημέρωσε για το παρακάτω κείμενο του καθηγητή  του Πολυτεχνείου  της Κρήτης κ. Ηλία  Σταμπολιάδη)

 

Λάβαμε την ακόλουθη επιστολή που αφορά όλους μας( μέχρι και τα εγγόνια μας) και λόγω της σπουδαιότητας του θέματος, ευχαρίστως την δημοσιεύουμε προς προβληματισμό μας.

Αγαπητοί συνάδελφοι δοθείσης της πρότασης δημιουργίας δεξαμενών σκέψης θα ήθελα να προσθέσω μερικές απόψεις για το πρόβλημα του χρέους. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυθεντία επί του θέματος, όχι τόσο επειδή δεν είμαι οικονομολόγος αλλά κυρίως επειδή δεν έχω στη διάθεση μου όλα τα απαραίτητα στοιχεία που γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν διατελέσει υπουργοί οικονομικών ή ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι σε εμπιστευτικές θέσεις.

Είμαι σίγουρος ότι δεν τα γνωρίζουν ούτε βουλευτές του κοινοβουλίου παρά το γεγονός ότι όλοι τους έχουν πάρει θέση επί του θέματος με την ψήφιση ή όχι του μνημονίου.

Επειδή όμως, σαν Έλληνας πολίτης, πρέπει να έχω άποψη διότι σύντομα θα μου ζητηθεί να την εκφράσω με την ψήφο μου, προσπαθώ να τη δημιουργήσω από τα στοιχεία που όλοι γνωρίζουμε και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας με κριτήριο τη λογική και τις φυσικές σχέσεις των πραγμάτων.

 

Καταρχήν θα πρέπει να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και για αυτό θα δανειστώ τα μαθηματικά συναδέλφων.

 

· Για τα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων στην Ελλάδα το χρέος, των περίπου 350 δις, αντιστοιχεί σε ....τριάντα πέντε χιλιάδες (35000 ?) στον καθένα μας ή 175000 για μία οικογένεια με δύο παιδιά και έναν παππού, όσο κοστίζει περίπου ένα μέσο διαμέρισμα 100 μ2. 

Αυτό σημαίνει ότι για να ξεπληρώσουμε θα πρέπει όλοι να πουλήσουμε τα σπίτια μας .

 

· Εάν θεωρήσουμε μία καλή τιμή 3000 ? ανά στρέμμα γης καλλιεργήσιμης ή άγονης τότε θα πρέπει να πουλήσουμε 117000 τετραγωνικά χιλιόμετρα όταν όλη η Ελλάδα είναι 130000 περίπου .

 

· Με τιμή χρυσού 1400 $ ανά ουγγιά θα χρειαστούμε 11000 τόνους χρυσού, που υπερβαίνουν όλα τα γνωστά και πιθανά αποθέματα χρυσού στην Ελλάδα.

 

Το ερώτημα που τίθεται είναι πως δημιουργήθηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος τη στιγμή που τα κλεμμένα και οι μίζες δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 10 δις ?.

 

Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό έκανα έναν απλό λογαριασμό. Ένα ομόλογο του 1985 αξίας ενός δις για 25 έτη με επιτόκιο 17,5% στο τέλος του 2010 θα χρειαζόταν 56 δις για την εξόφληση του . Έχει εκδώσει ο Ανδρέας παρόμοια ομόλογα.

Το επιτόκιο 17,5% ακόμη και εάν αντιπροσώπευε την αξία του χρήματος το1985 είναι υπερβολικό για τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι τοκογλυφικό υπό οιεσδήποτε συνθήκες, σύμφωνα με τον Σόλωνα ένα επιτόκιο μεγαλύτερο του 6% είναι σίγουρο ότι οδηγεί τον δανειολήπτη σε κατάρρευση και το είχε απαγορεύσει . Εάν θεωρήσουμε ότι μετά το 1985 το επιτόκιο πέφτει κατά 1% ετησίως μέχρι το 4,5%, που θεωρείται λογικό, τότε το ίδιο ομόλογο του 1 δις το 1985 θα χρειαζόταν μόνο 6,9 δις για την εξόφληση του το 2010. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 56 δις που απαιτεί το επιτόκιο του 17,5% είναι καθαρή τοκογλυφία που είναι άδικο να το πληρώσει ο Ελληνικός λαός.

 

Η διαφορά είναι όσα ψάχνουν να βρουν τώρα ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, αν και η γλωσσική τους ξεδιάντροπη αλλοίωση μιλάει για αξιοποίηση. 

Χωρίς αμφιβολία το χρέος αυτό δεν αποτελεί το κόστος όσων φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, διατηρουμένης της αναλογίας της μερίδας του λέοντος και ακόμη δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα που μπήκε στη χώρα. Είναι πλασματικό, καθαρά λογιστικό χρέος, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από αριθμούς καταχωρημένους σε χαρτιά τα οποία μας καλούν να εξοφλήσουμε με εμπράγματες αξίες.

 

Επιπλέον σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ ένα χρέος θεωρείται απεχθές και ο λαός ενός κράτους δεν υποχρεούται να το πληρώσει όταν συντρέχουν τρεις όροι :

 

· Έγινε εν αγνοία του λαού. (Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν)

 

· Δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη της χώρας αλλά σπαταλήθηκε προς όφελος των κρατούντων που το συνήψαν. (Τα χρησιμοποίησαν για να μείνουν στην εξουσία)

 

· Οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση της χώρας. (Οι ίδιοι μαγείρευαν τα δεδομένα για λογαριασμό των δικών μας φαύλων)

 

Προφανώς και οι τρείς αυτοί όροι πληρούνται στην περίπτωση της Ελλάδος και η άρνηση της σημερινής κυβέρνησης για παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους δηλώνει συνεργεία στη δημιουργία του και συνιστά προκλητική υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών έναντι των Ελλήνων πολιτών σε βαθμό προδοσίας. 

Να φανταστεί κανείς ότι χώρες σαν τον Ισημερινό έχουν κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το έκανε και ο Ιωάννης Μεταξάς , αλλά ακόμη και οι ΗΠΑ, ένα χρόνο πριν την επέμβαση στο Ιράκ, όταν αναγνώρισαν ως απεχθές το χρέος που δημιούργησε ο Σαντάμ και απάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την μετέπειτα, διορισμένη από αυτούς, κυβέρνηση του Ιράκ .

Αυτοί οι συλλογισμοί είναι η δική μου συμβολή στη δεξαμενή σκέψης και προτείνονται δύο πράγματα, αφενός να ανοίξουν οι λογαριασμοί του κράτους ώστε να φανεί το εύρος της τοκογλυφίας και αφετέρου να φύγει η διαχείριση των Ελληνικών πραγμάτων από τα χέρια όλων όσων είναι συνυπεύθυνοι ή συνεχιστές της νοοτροπίας που δημιούργησε το χρέος .

Settas

ΠΗΓΗ

http://wwwaristofanis.blogspot.com/2011/09/blog-post_3848.html#more

Θεόδωρος Μετοχίτης «Περί Παιδείας» πρίν 700 χρόνια !!!

του Αθανάσιου Τσακνάκη

«Προθέμενοι ναυαγείν…» – Η Παιδεία των ναυαγίων και το ναυάγιο τής Παιδείας

.

Η ουσιαστική αξία ενός ατόμου δεν κρίνεται από τις προθέσεις ή τις εξαγγελίες του, αλλά από την δράση του και τα αποτελέσματά της. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κάθε είδους κοινωνικές ομάδες. Το πονηρό ψευτογνωμικό «αρκεί η προσπάθεια», το οποίο εξαπλώθηκε έντεχνα στην παρακμάζουσα νεοελληνική καθημερινότητα, με σκοπό να διαβρώσει πλήρως τον ελληνικό στοχασμό, αφενός παρέχει άλλοθι σε όσους παράσιτους υποκρίνονται ότι προσπαθούν και αφετέρου απονεκρώνει την ζωτική διαδικασία τού ελέγχου τού αποτελέσματος, αφού εξισώνει παραπειστικά το θετικό με το αρνητικό αποτέλεσμα, ονομάζοντας και τα δύο «προσπάθειες», και μάλιστα «επαρκείς». Η κοινή λογική διδάσκει ότι «αρκετό» δύναται να είναι αποκλειστικά και μόνον το θετικό αποτέλεσμα, ενώ το μηδενικό ή αρνητικό αποτέλεσμα όχι μόνον δεν «αρκεί», αλλά αντίστοιχα συντηρεί ή αυξάνει το αντιμετωπιζόμενο πρόβλημα. Η οποιαδήποτε πραγματική προσπάθεια, εξάλλου, είναι απλά το μέσον γιά την επίτευξη ενός σκοπού, άρα δεν δύναται να «αρκεί» εάν δεν επιτευχθεί το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Διατρέχοντας την τελευταία τριακονταετία τής φρικτής και ζοφερής νεοελληνικής πραγματικότητας, παρατηρούμε ότι τα εκάστοτε επιτελεία των Υπουργείων Παιδείας προβαίνουν διαρκώς σε «βελτιωτικές αλλαγές» των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και συστημάτων τους. Εάν δεχτούμε την επί 30 έτη μόνιμη άποψή τους, σύμφωνα με την οποία «δεν πειραματίζονται, αλλά προσπαθούν γιά το καλύτερο», τότε δεν μας απομένει τίποτε άλλο, παρά να κρίνουμε το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους, το οποίο είναι τόσο προφανές, ώστε να γίνεται κατανοητό από την πλειονοψηφία τού ελληνικού λαού. Σήμερα, στην Πατρίδα μας, μεταξύ όλων των ηλικιών, κυριαρχεί κατά κοινή ομολογία η ημιμάθεια, η άγνοια, η πνευματική οπισθοδρόμηση και η επιστημονική ανεπάρκεια. Εάν συνέβαινε κάτι διαφορετικό, τότε η χώρα με τους κατ’ αναλογία περισσότερους πτυχιούχους, διπλωματούχους και γλωσσομαθείς πολίτες τού πλανήτη, θα έπρεπε να ήταν ο πνευματικός κυρίαρχος τής Οικουμένης. Παρά ταύτα, η ίδια χώρα, με τον ασύλληπτα μεγάλο αριθμό τιτλούχων, μετά βίας συγκαταλέγεται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες παραγωγής νέας γνώσης και επιστήμης.

Εξετάζοντας λογικά τα δεδομένα, διαπιστώνουμε αβίαστα ότι οι λεγόμενες «βελτιώσεις» είναι, τελικά, είτε ανύπαρκτες είτε επιδεινώσεις, οπότε εκείνοι που τις επιβάλλουν στον ελληνικό λαό είτε δεν παράγουν έργο είτε προκαλούν ζημία, ασχέτως προς το αν το αντιλαμβάνονται ή όχι. Εάν, όμως, επιβεβαιωθούν αυτές οι υποψίες, τότε καθένας φορολογούμενος πολίτης δικαιούται να αναρωτηθεί: και γιατί να είναι υποχρεωμένος ο Έλληνας να μισθοδοτεί ράθυμους ή επιβλαβείς «ειδικούς»; Εξάλλου, είναι λογικά αδύνατο να δεχτούμε ότι στην χώρα, όπου γεννήθηκε η ιδέα τής Παιδείας, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ανάγκη τριακονταετούς «βελτίωσης»! Δηλαδή, σε τι κατάσταση βρισκόταν πριν από 30 έτη; Μήπως στο στάδιο τής ανακάλυψης τής γραφής;

Θεωρώντας την σύγχρονη ελληνική δημόσια Παιδεία ως ένα «ναυάγιο», ως μία «χαμένη υπόθεση», και αναμένοντας την επαναστατική ναυπήγηση ενός νέου, ελεύθερου, ελληνικού, εθνικού, «ταχύπλοου εκπαιδευτικού σκάφους», ανατρέχουμε σε ένα αποκαλυπτικό απόσπασμα από τον «Περί Παιδείας» λόγο τού Θεοδώρου Μετοχίτη. Στο ακόλουθο κείμενο, το οποίο, καίτοι γράφτηκε πριν από περίπου 700 έτη, φαίνεται να είναι εξαιρετικά επίκαιρο, η Παιδεία παρομοιάζεται επιτυχώς με έναν ανεκτίμητο αλλά αγνοημένο θησαυρό:

«Δεν έχει αξία, βέβαια, ν’ αναφερθούμε σε τούτα τα πλήθη των ανθρώπων που, σαν τα κτήνη, περιορίζουν ολόκληρο τον βίο τους μέσα στον χώρο των αισθήσεων, δίχως να γνωρίζουν τίποτε γιά τις πολλές και καλές όψεις τής ψυχής τους, αδιαφορώντας παντελώς και γιά τους ίδιους τους εαυτούς τους και γιά την φύση. Αυτοί όχι μόνον δεν νιώθουν ευγνωμοσύνη που έχουν προικισθεί με τόσα αγαθά και έχουν κληρονομήσει τόσα δώρα από την φύση, αλλά ούτε καν γνωρίζουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν. Συνεπώς, καίτοι κατέχουν τόσο πλούτο, αγνοούν παντελώς όσα τους ανήκουν, όπως και την αξία τής περιουσίας τους. Εκούσια ή ακούσια, δεν ξέρω τι να πω. Έχουν θάψει βαθειά μέσα στην γη τον πατρικό πλούτο, ο οποίος είναι τόσο μεγάλος, και αφού τον παράτησαν εκεί, καταδίκασαν τον εαυτό τους στην φτώχεια που οι ίδιοι προκάλεσαν. Ενώ, λοιπόν, δύνανται να τον απολαμβάνουν επί πολύ χρόνο, και μάλιστα κατά τρόπο αξιοπρεπή, δεν μερίμνησαν γιά κάτι τέτοιο, ούτε επέλεξαν έναν τέτοιου είδους βίο αλλά, έχοντας περιορίσει τον εαυτό τους σε λιγοστά πράγματα, και μάλιστα στα πλέον ευτελή, ως ευτελείς που είναι και οι ίδιοι, συμπεριφέρονται με τον απεχθέστερο τρόπο. Και να σκεφθεί κανείς ότι διαθέτουν νου, που όμως τον αγνοούν, και ποτέ δεν στρέφονται προς τα πίσω, ούτε γνωρίζουν που είναι αυτός θαμμένος, αφού αμαύρωσαν την ανέφελη ηρεμία τής ψυχής τους, την καθαρότατη ατμόσφαιρα των συλλογισμών και τής διάνοιάς τους, βυθίζοντας μέσα στο σκοτάδι τους εαυτούς τους και υψώνοντας τριγύρω τους ένα τείχος, ώστε να μην δύναται να περάσει καμμία ακτίνα γνώσης και θεωρίας. Έτσι, λοιπόν, δεν κατανοούν τίποτε γιά τον εαυτό τους και γιά τ’ άλλα πράγματα, ούτε αισθάνονται αυτό που βλέπουν, όπως ακριβώς τ’ άψυχα αγάλματα, και είναι άνθρωποι μόνον στην μορφή, και αν βλέπουν κάτι, δεν το αντιλαμβάνονται, και αν ακούν κάτι, δεν δύνανται ν’ αποκριθούν, ούτε χρησιμοποιούν καθόλου τον νου τους. Άλλωστε, πώς να τον χρησιμοποιήσουν, αφού τον έκρυψαν βαθειά μέσα στην σάρκα τους, κ’ είναι σαν να βρίσκεται μέσα σε μία φυλακή, σε κάποιο λατομείο τού σώματος, απ’ όπου δεν μπορεί να δραπετεύσει; Αυτό, λοιπόν, τους καθιστά ανήμπορους ν’ ανοίξουν τις εξώθυρες τής σάρκας τους και να αποκαλύψουν τον εαυτό τους ή να επιδείξουν τα όμορφα αγάλματα που βρίσκονται κρυμμένα εντός τους, όπως συνέβαινε παλαιότερα με τις ερμαϊκές στήλες των οδών. Αντίθετα, τα πλέον πολύτιμα αγαθά τους είναι σαν φυλακισμένα σε τάφο, δίχως καμμία ελπίδα διαφυγής. Νομίζω, μάλιστα, ότι ζουν σαν να έχει απαγχονισθεί το καλύτερο κομμάτι τού εαυτού τους, και μόνον το σώμα τους κινείται, κυβερνημένο από ανεξέλεγκτες και άλογες αισθήσεις, οι οποίες παρασύρονται από οτιδήποτε βρεθεί ενώπιόν τους. Διατρέχουν, έτσι, δυστυχισμένοι τον βίο τους, σαν να ταξιδεύουν ακυβέρνητοι μέσα στο πέλαγος, έχοντας οι ίδιοι ως σκοπό τους να ναυαγήσουν».

ΠΗΓΗ

http://eistorias.wordpress.com/ 

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΤΑ ΕΤΗ 1940 - 41 ΣΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ - 70 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ 29ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΕΖΙΚΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Της Δήμητρας Συμεωνίδου

Σοβαρά στοιχεία των μαχών, θάνατοι, τραυματισμοί και πολλές άλλες λεπτομέρειες, περιλαμβάνονται στις 150 χειρόγραφες σελίδες από τον καταγόμενο από την Φθιώτιδα λοχαγό Ιωάννη Βάρσο
Ο γιος του Βασίλειος Βάρσος κάτοικος Κηφισιάς το βρήκε και το παρέδωσε για έρευνα και αξιοποίηση στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων της Αθήνας 

Ένα στρατιωτικό ημερολόγιο που τηρούσε καθημερινά ο λοχαγός Ιωάννης Β. Βάρσος τα έτη 1940 - 41 στο βουνά της Αλβανίας, ως επιτελής του 29ου Συντάγματος Πεζικού Κομοτηνής βρέθηκε 70 χρόνια μετά και παραδόθηκε για έρευνα και αξιοποίηση στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων στην Αθήνα. Το σημαντικό αυτό εύρημα εντοπίστηκε σε κάποια μετακόμιση από τον γιο του Βασίλειο Βάρσο, ο οποίος θυμάται τον πατέρα του να του διηγείται ιστορίες από το Αλβανικό μέτωπο και να αναφέρει και την υποχρέωσή του να τηρεί εγγράφως την καθημερινότητα του Συντάγματος.

Η πρωτοβουλία του σίγουρα προκαλεί συγκίνηση σε όσους έζησαν το Αλβανικό έπος, είτε ως πρωταγωνιστές μετέχοντας, είτε ως μέλη οικογενειών ανθρώπων που πολέμησαν εκεί, αφού μετά από 70 χρόνια έρχονται στην επιφάνεια αναλυτικές αναφορές των δεδομένων που κρατούσε ο νεαρός τότε λοχαγός. Μόλις 27 ετών ήταν ο καταγόμενος από την Φθιώτιδα λοχαγός Ιωάννης Βάρσος όταν παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή, όπου όμως παρέμεινε λίγες μέρες, αφού όλη η μονάδα επιστρατεύτηκε για τον πόλεμο.

Από τότε ξεκινάει και η ιστορία του ημερολογίου που διασώθηκε και πλέον χάρη στις ενέργειες του γιου του λοχαγού, Βασίλειου Βάρσου, βρίσκεται στα χέρια της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Αρχείων και μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο «Χ» επικοινώνησε με τον κ. Βάρσο συνταξιούχο δημ. υπάλληλο που ζει στην Κηφισιά της Αθήνας και μίλησε μαζί του για το πώς διασώθηκε το ημερολόγιο του πατέρα του, αλλά και την ενέργειά του να το παραδώσει εκεί που πραγματικά ανήκει.

Πώς ξεκινάει η ιστορία αυτού του στρατιωτικού ημερολογίου;
- Ο πατέρας το 1940 γύρω στις 15 Νοεμβρίου παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή, μου έλεγε μάλιστα ότι υπήρχε φοβερή τάξη. Είχε πάρει μια επιστολή και πήγε κατευθείαν και έμεινε σε ένα σπίτι στην Κομοτηνή, ώσπου να καταταγεί. Δεν έμειναν όμως πολλές μέρες, καθώς χρειάστηκε να φύγουν με το τρένο για το Αμύνταιο. Το κάθε τάγμα έχει ένα επίσημο ημερολόγιο, το οποίο το κρατάει ο επιτελής λοχαγός. Ο πατέρας μου ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός, της κλάσεως του 1934 και εκτελούσε χρέη επιτελή λοχαγού στο 3ο τάγμα του 29ου Συντάγματος και ήταν ο υπεύθυνος να τηρεί το ημερολόγιο, με τα γράμματά του έχει γράψει όλο το ημερολόγιο. Ήξερα εγώ ότι υπάρχει ημερολόγιο, μικρός θυμάμαι μου το είχε πει αλλά αυτό το ημερολόγιο παρέπεσε, κάναμε και αλλεπάλληλες μετακομίσεις. 

Το ημερολόγιο το διέσωσε στην επιστροφή που σημειωτέον γυρίσανε με τα πόδια από την Αλβανία. Μπόρεσε και το διέσωσε, το έφερε μαζί του στην Αθήνα, το φύλαξε, είχαμε κατοχή, μετά τον εμφύλιο. Μάλιστα μέναμε σε περιοχή που είχε μεγάλες φασαρίες, στην Καλλιθέα, στο διάστημα του εμφυλίου σπαραγμού, κάπου μπερδεύτηκε το ημερολόγιο με τα πολλά βιβλία που είχε και το χάσαμε. Πρόσφατα, προ ολίγων ημερών το ανακάλυψα ανάμεσα σε κάτι βιβλία και σκέφτηκα να το παραδώσω, δεν μπορώ να το κρατήσω, είναι κειμήλιο μεν, αλλά δεν μπορώ να το θεωρήσω οικογενειακό κειμήλιο, είχε μέσα σοβαρά στοιχεία, θανάτους, τραυματισμούς, πως έγιναν οι μάχες, είχε μέσα πολλές λεπτομέρειες….

Πολύτιμα στοιχεία για μια ιστορική εποχή. Αποφασίσατε να το παραδώσετε σε κάποια στρατιωτική υπηρεσία;
-Ναι. Βρήκα στο internet τα τηλέφωνα του Γενικού Επιτελείου Στρατού, συγκριμένα βρήκα μια υπηρεσία στρατιωτικών αρχείων που εδρεύει στο Άλσος Στρατού στην Αθήνα. Τους εξήγησα για το ημερολόγιο και μου είπαν «να μας το φέρετε εδώ». Όμως έκανα μια δεύτερη σκέψη μήπως έπρεπε να το δώσω στο σημερινό 29ο Σύνταγμα πεζικού που έχει γίνει ταξιαρχία πλέον. Μπήκα στο internet και είδα διάφορα δημοσιεύματα που είχαν γίνει στην εφημερίδα σας πολύ συγκινητικά πριν από δύο έτη. Πήρα τηλέφωνο στην ταξιαρχία, μίλησα με κάποιον αξιωματικό όμως δεν δόθηκε συνέχεια. Περάσανε λίγες μέρες και τελικά πήγα προχθές και το παρέδωσα στην υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων.

Από εκεί και πέρα ποια θα είναι η τύχη του, σας ενημέρωσαν από την υπηρεσία;
-Όταν το είδαν μου είπαν ότι αυτό θα το πάμε στην Ιστορία Στρατού. Το ενδιαφέρον μου ήταν να διασωθεί, να γίνει καταγραφή του περιεχομένου του που ενδιαφέρει πάρα πολύ του Κομοτηναίους γιατί αναφέρει μέσα τραυματισμένους, εξαφανισμένους αλλά και νεκρούς.
Ίσως να φέρνει στο προσκήνιο και νέα στοιχεία που δεν έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα.
-Ναι, βέβαια, γιατί δεν ξέρω πως λειτουργούσαν εκεί, αν κάποιος σκοτωνόταν στην μάχη, αν υπήρχε ενημέρωση; Πως βρήκαν μετά τους σκοτωμένους; Στέλνανε τηλεγράφημα παράλληλα ή είχαν άλλη επικοινωνία δεν γνωρίζω».

Ας ελπίσουμε ότι το θρυλικό σύνταγμα θα κάνει την σχετική έρευνα.

ΠΗΓΕΣ

http://www.xronos.gr/detail.php?ID=51154

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/ 

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗ ΔΥΣΗ ΜΕ...ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΟΥΛ ΜΕ ΠΥΡΗΝΙΚΑ!

Οι απύθμενης βλακείας και οθωμανικής υπεροψίας δηλώσεις στις οποίες προέβη ο πρόεδρος της Τουρκίας Γιουλ και ο πρωθυπουργός Ερντογάν, σημάδεψαν την τελετή αποδοχής της πρώτης εγχωρίως κατασκευασμένης (το 65% του έργου έγινε από τουρκικές εταιρίες) κορβέτας Milgem (εθνικό πλοίο) από το τουρκικό Ναυτικό.

Ο Ερντογάν μίλησε ως ο χειρότερος κεμαλιστής – εθνικιστής, αναμιγνύοντας μάλιστα τον εθνικισμό με ισχυρές δόσεις ισλαμισμού, κατόρθωσε να κάνει τους πάλαι ποτέ κραταιούς στρατηγούς να μοιάζουν με παιδάκια…

Τι είπε όμως ο Ερντογάν; Χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να ξιφουλκήσει για μια ακόμη φορά εναντίον των κυπριακών δραστηριοτήτων για την αξιοποίηση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) τους.
Το πιο ωραίο όμως ήταν ότι αξιοποίησε το γεγονός ότι η καθέλκυση του πλοίου έγινε την ημέρα της 473ης επετείου της Ναυμαχίας της Πρέβεζας, όταν στόλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας νίκησε τον μεγαλύτερο σε μέγεθος στόλο της Δύσης: «Συνιστώ στη διεθνή κοινότητα να διδαχτεί το μάθημα της νίκης στην Πρέβεζα», δήλωσε ο Ερντογάν! Δηλαδή, μη μας πιέζεται και πολύ διότι θα σας… βυθίσουμε! Στην ακόλουθη διεύθυνση οι αναγνώστες μας μπορούν να δουν με λεπτομέρειες τι ήταν ακριβώς αυτή η αυμαχία της Πρέβεζας:

http://www.defence-point.gr/news/?p=18704

 

Και συνέχισε να μιλά για τη θαλάσσια παρουσία της χώρας του, αποκαλύπτοντας ότι όσοι θεωρούν ότι η Τουρκία επιθυμεί ένα κομμάτι από τα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου, απλώς δεν έχουν κατανοήσει το «σύνδρομο του μονοφαγά» από το οποίο πάσχουν οι επίδοξοι… απόγονοι των σουλτάνων: «Τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα ξεκινούν από την Ανατολική Μεσόγειο και τη Διώρυγα του Σουέζ και φθάνουν μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό»! Τι να του πεις μετά;

Ενδεικτική του επικίνδυνου και άκρως αποσταθεροποιητικού μιλιταρισμού ο οποίος διατρέχει το σύνολο της τουρκικής ηγεσίας, ήταν και η ομιλία του προέδρου της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ: Αφού ανέφερε ότι η χώρα του είναι σε θέση να κατασκευάζει μόνη της τα όπλα που χρειάζεται, προέτρεψε τους πάντες να αυξήσουν τις προσπάθειές τους να πετύχουν ακόμα καλύτερα αποτελέσματα αναφορικά με αυτό τον στόχο χωρίς να υπολογίζουν κόπο.

Κάπου εκεί έκρυβε και μία… έκπληξη, προβαίνοντας σε μια διφορούμενη δήλωση η οποία είναι βέβαιο ότι εμπεριείχε συγκεκαλυμμένη απειλή: Ανέφερε, ότι «ακόμα και χώρες με εθνικό εισόδημα πολύ χαμηλότερο από το δικό μας αποφάσισαν να φτιάξουν πυρηνικά όπλα επειδή τα διέθεταν οι αντίπαλοί τους και το κατάφεραν». Τι ακριβώς εννοούσε ο «ποιητής»; Διότι θα πρέπει να είσαι εντελώς βλαξ και να χρησιμοποιήσεις τέτοιο επιχείρημα μόνο για να στηρίξεις τα περί της απεξάρτησης από τους διεθνείς προμηθευτές οπλικών συστημάτων, ενώ όταν η κουβέντα γίνεται για την Τουρκία με την καταγεγραμμένη συμπεριφορά στον τομέα και τις περίεργες σχέσεις με το Πακιστάν και όπως προχθές αναφέραμε με τη Βόρεια Κορέα, οι υποψίες μετατρέπονται σε βεβαιότητα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει.

Όσον αφορά αυτή καθεαυτή την τελετή η οποία ελέω των δηλώσεων που έγιναν περνάει αναπόφευκτα σε δεύτερη μοίρα, η κορβέτα «Heybeliada» (F511) που έγινε αποδεκτή από τη Διοίκηση Ναυτικών Δυνάμεων της Τουρκίας, αποτελεί το πρώτο πλοίο της ομώνυμης κλάσης, η οποία αφορά τη ναυπήγηση οκτώ κορβετών, ενώ το δεύτερο πλοίο του προγράμματος Milgem, το «Buyukada» (F512) το οποίο καθελκύστηκε, αποτελεί το πρώτο από τα τέσσερα σκάφη της νέας κλάσης φρεγατών TF-100. Ήδη βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής με την τοποθέτηση οπλικών συστημάτων και αισθητήρων, ενώ άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι έχει ήδη ξεκινήσει θαλάσσιες δοκιμές.

Συμπερασματικά, η Δύση έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι μια από τις πιο κρίσιμες γεωστρατηγικά περιφέρειες του πλανήτη, την καταλαμβάνει μια χώρα η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια ένα ξέφρενο πρόγραμμα εξοπλισμών, ενώ οι δηλώσεις και οι ευθείες απειλές των Ισλαμιστών ηγετών της αποδεικνύουν ότι η χώρα αυτή αποτελεί κίνδυνο για την ασφάλεια της Δύσης. Η γενικότερη συμπεριφορά της δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Χωρίς ίχνος υπερβολής και δεδομένης της αποδοχής της θεωρίας του Φρίντριχ Ράτσελ περί «ζωτικού χώρου» (lebensraum) η οποία υιοετήθηκε (κακοποιήθηκε για την ακρίβεια) από τους Ναζί και αναφέρεται συνεχώς σε θεωρητικές συζητήσεις στην Τουρκία η οποία… ασφυκτιά στα παρόντα σύνορα, η όλη κατάσταση αρχίζει να θυμίζει τη σταδιακή ανάδυση του Χίτλερ… Μακάρι να υπερβάλουμε.

Εν γνώσει των συνεπειών όσων λέμε, επιμένουμε ότι πρόκειται κυριολεκτικά για ένα καρκίνωμα το οποίο εάν δεν ξεριζωθεί εγκαίρως μπορεί να προκαλέσει «ανήκεστο βλάβη» στο διεθνές σύστημα. Η Δύση θα καταλάβει ότι τα σύνορά της ταυτίζονται με τα σύνορα της Ελλάδας και ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας και με δική μας – σημαντικότατη – ευθύνη άπτεται γενικότερων υπολογισμών και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα απλό οικονομικό πρόβλημα.

Στην ελληνική κρίση διακυβεύονται πολύ περισσότερα και σοβαρότερα θέματα από την απλή σταθερότητα της Ευρωζώνης και του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Το παρήγορο είναι ότι σημαντικά τμήματα της διεθνούς κοινότητας έχουν αρχίσει, έστω και με σημαντική καθυστέρηση, να το κατανοούν και να πράττουν αναλόγως…







ΠΗΓΕΣ
Defencepoint.gr 

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/