Εχοντας πρώτα εξοντώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του.----
Στις περισσότερες αναρτήσεις, αλλά και στα σχόλια, επιμένω στην αντιδιαστολή “ηγεσία ενός κόμματος” από τη μια και “μέλη και οπαδοί” ή “κομματικός λαός” από την άλλη.-- Δεν είναι τυχαίο.--- Και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή η διάκριση. Με την χρήση απλώς της λέξης “κόμμα” συμπεριλαμβάνουμε και τους δύο, ηγεσία και κομματικό λαό, σε μια έννοια, και συνήθως κάνοντάς το, φορτώνουμε άθελά μας τα αμαρτήματα που προορίζονται να βαρύνουν αποκλεστικά την κομματική ηγεσία και στις πλάτες του “κομματικού λαού”.
Το κόμμα, το κοινοβουλευτικό κόμμα, με τον τρόπο που υπάρχει και λειτουργεί στις κοινοβουλευτικές “δημοκρατίες”, έχει σκοτώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του πολύ πριν πάρει μέρος, μαζί και με τα άλλα κόμματα, στην εξόντωση και στον σφαγιασμό της δημοκρατίας στο πολίτευμα μιας χώρας.
Σε ένα κόμμα, η ηγεσία του είναι εντελώς ξεχωριστή από το κομματικό σύνολο των μελών και οπαδών, την “βάση” του κόμματος. Μπορεί εύκολα η βάση να αλλάξει εντελώς, να συρρικνωθεί ή να επεκταθεί, να αλλάξει τελείως σύσταση, αλλά η ηγεσία του κόμματος θα παραμείνει περίπου στο σύνολό της ως είχε και πριν συμβεί αυτή η αλλαγή στην κομματική βάση. Δηλαδή οι αλλαγές στην κομματική βάση καθόλου ΔΕΝ αντικατοπτρίζονται στην ηγεσία και κορυφή του κόμματος. Δεν μεταφέρονται παρά στο ελάχιστο.
Οπως δεν μεταφέρεται, παρά στο ελάχιστο, και η γνώμη μα και η θέληση της βάσης του κόμματος στην ηγεσία. Ουσιαστικά η βάση του κόμματος απευθύνει ευχολόγια προς την ηγεσία. Προβάλλει τις κρυφές της επιθυμίες προς αυτήν και οι οποίες επιθυμίες της κομματικής βάσης σπάνια ταυτίζονται με τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις της ηγεσίας του κόμματος. Η ηγεσία του κόμματος αδιαφορεί σχεδόν προκλητικά για την θέληση και τις επιθυμίες της κομματικής της βάσης.
Η ηγεσία του κόμματος φαίνεται να ευθυγραμμίζεται, ως έναν βαθμό πάντα, με τις επιθυμίες της βάσης της αλλά και ευρύτερα τις επιθυμίες του λαϊκού εκείνου στρώματος το οποίο υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει, αποκλειστικά και μόνο κατά την προεκλογική περίοδο. Φαινομενικά πάντα. Σε όλες τις άλλες περιόδους ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ σχεδόν λόγο να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και την θέληση του κομματικού λαού. Αλλά και του λαού γενικώτερα.
Ολα αυτά συμβαίνουν διότι το κοινοβουλευτικό κόμμα είναι ένας βαθειά ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ οργανισμός. Το κοινοβουλευτικό κόμμα χρησιμοποιεί για την εσωτερική ανάδειξη των στελεχών και της ηγεσίας του ένα σύστημα αντιπροσώπευσης μακράς θητείας το οποίο επιτρέπει και τις συνεχείς επανεκλογές των ίδιων και των ίδιων. Οτι γίνεται δηλαδή στο ίδιο το κοινοβουλευτικό πολίτευμα γίνεται και μέσα στο κοινοβουλευτικό κόμμα. Οπως λειτουργεί το ένα, λειτουργεί και το άλλο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκλέγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι στις κομματικές θέσεις εξουσίας. Ολοι αυτοί, τα στελέχη δηλαδή του κομματικού ρετιρέ, παρά τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές και συγκρούσεις, αποκτούν στο τέλος ένα κοινό συμφέρον: να παραμείνουν στην εξουσία που έχουν και να την ασκούν με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν και όχι με τον τρόπο που επιθυμεί ο “κομματικός λαός”.
Δηλαδή ο πάνω-πάνω κομματικός όροφος, η ηγεσία του κόμματος, η εξουσία του κόμματος, ΑΥΤΟ-ΝΟΜΕΙΤΑΙ από την κομματική βάση, την οποία ουσιαστικά εξουσιάζει. Αποκτά ως ομάδα ανθρώπων τα δικά της εξουσιαστικά συμφέροντα τα οποία βρίσκονται απέναντι και σε αντίθεση με τα συμφέροντα του κομματικού πληρώματος της βάσης. Δημιουργώντας μια ιδιότυπη νομενκλατούρα και μια οικογενειοκρατία. Η οποία μπορεί και να αναπαράγεται για γενεές επί γενεών.
Η ανώτερη αυτή ομάδα των κομματικών στελεχών, παρά τις διαφορές της με τις αντίστοιχες ομάδες των “αντιπάλων” κομμάτων, έχει τα ίδια συμφέροντα και με εκείνες, καθώς κι εκείνες κάνουν το ίδιο πράγμα στην δική τους κομματική βάση. Την αγνοούν και την εξουσιάζουν.
Ουσιαστικά οι ηγεσίες των κομμάτων, η πολιτική ηγεσία του τόπου δηλαδή, είναι χωρισμένη, σε επίπεδο συμφερόντων και πολιτικών προθέσεων, από το κοινωνικό και το εκλογικό σώμα. Με τον ίδιο τρόπο που η ηγεσία ενός κόμματος είναι χωρισμένη από την βάση του κόμματος. Η πολιτική ηγεσία του τόπου δηλαδή είναι η εξουσιαστική εκείνη ομάδα που στέκεται πάνω και απέναντι από την κοινωνία και την εξουσιάζει, με όπλο το ψευδο-δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Είτε μέσα στα κόμματά τους, είτε στο πολίτευμα το ίδιο.
Να θυμόσαστε, ως μακρινοί απόγονοι εκείνων των εφευρετών της δημοκρατίας, κάθε φορά που βλέπετε αυτούς τους ανθρώπους που συνηθίσαμε να ονομάζουμε “η πολιτική ηγεσία του τόπου”, πως έχετε μπροστά σας μερικούς από τους μεγαλύτερους εχθρούς που γνώρισε ποτέ η δημοκρατία. Και μάλιστα στον τόπο της.
Θραξ Αναρμόδιος
Αναρτήθηκε από τον/την anarmodios στο Οκτωβρίου 11, 2011
Το κόμμα, το κοινοβουλευτικό κόμμα, με τον τρόπο που υπάρχει και λειτουργεί στις κοινοβουλευτικές “δημοκρατίες”, έχει σκοτώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του πολύ πριν πάρει μέρος, μαζί και με τα άλλα κόμματα, στην εξόντωση και στον σφαγιασμό της δημοκρατίας στο πολίτευμα μιας χώρας.
Σε ένα κόμμα, η ηγεσία του είναι εντελώς ξεχωριστή από το κομματικό σύνολο των μελών και οπαδών, την “βάση” του κόμματος. Μπορεί εύκολα η βάση να αλλάξει εντελώς, να συρρικνωθεί ή να επεκταθεί, να αλλάξει τελείως σύσταση, αλλά η ηγεσία του κόμματος θα παραμείνει περίπου στο σύνολό της ως είχε και πριν συμβεί αυτή η αλλαγή στην κομματική βάση. Δηλαδή οι αλλαγές στην κομματική βάση καθόλου ΔΕΝ αντικατοπτρίζονται στην ηγεσία και κορυφή του κόμματος. Δεν μεταφέρονται παρά στο ελάχιστο.
Οπως δεν μεταφέρεται, παρά στο ελάχιστο, και η γνώμη μα και η θέληση της βάσης του κόμματος στην ηγεσία. Ουσιαστικά η βάση του κόμματος απευθύνει ευχολόγια προς την ηγεσία. Προβάλλει τις κρυφές της επιθυμίες προς αυτήν και οι οποίες επιθυμίες της κομματικής βάσης σπάνια ταυτίζονται με τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις της ηγεσίας του κόμματος. Η ηγεσία του κόμματος αδιαφορεί σχεδόν προκλητικά για την θέληση και τις επιθυμίες της κομματικής της βάσης.
Η ηγεσία του κόμματος φαίνεται να ευθυγραμμίζεται, ως έναν βαθμό πάντα, με τις επιθυμίες της βάσης της αλλά και ευρύτερα τις επιθυμίες του λαϊκού εκείνου στρώματος το οποίο υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει, αποκλειστικά και μόνο κατά την προεκλογική περίοδο. Φαινομενικά πάντα. Σε όλες τις άλλες περιόδους ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ σχεδόν λόγο να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και την θέληση του κομματικού λαού. Αλλά και του λαού γενικώτερα.
Ολα αυτά συμβαίνουν διότι το κοινοβουλευτικό κόμμα είναι ένας βαθειά ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ οργανισμός. Το κοινοβουλευτικό κόμμα χρησιμοποιεί για την εσωτερική ανάδειξη των στελεχών και της ηγεσίας του ένα σύστημα αντιπροσώπευσης μακράς θητείας το οποίο επιτρέπει και τις συνεχείς επανεκλογές των ίδιων και των ίδιων. Οτι γίνεται δηλαδή στο ίδιο το κοινοβουλευτικό πολίτευμα γίνεται και μέσα στο κοινοβουλευτικό κόμμα. Οπως λειτουργεί το ένα, λειτουργεί και το άλλο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκλέγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι στις κομματικές θέσεις εξουσίας. Ολοι αυτοί, τα στελέχη δηλαδή του κομματικού ρετιρέ, παρά τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές και συγκρούσεις, αποκτούν στο τέλος ένα κοινό συμφέρον: να παραμείνουν στην εξουσία που έχουν και να την ασκούν με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν και όχι με τον τρόπο που επιθυμεί ο “κομματικός λαός”.
Δηλαδή ο πάνω-πάνω κομματικός όροφος, η ηγεσία του κόμματος, η εξουσία του κόμματος, ΑΥΤΟ-ΝΟΜΕΙΤΑΙ από την κομματική βάση, την οποία ουσιαστικά εξουσιάζει. Αποκτά ως ομάδα ανθρώπων τα δικά της εξουσιαστικά συμφέροντα τα οποία βρίσκονται απέναντι και σε αντίθεση με τα συμφέροντα του κομματικού πληρώματος της βάσης. Δημιουργώντας μια ιδιότυπη νομενκλατούρα και μια οικογενειοκρατία. Η οποία μπορεί και να αναπαράγεται για γενεές επί γενεών.
Η ανώτερη αυτή ομάδα των κομματικών στελεχών, παρά τις διαφορές της με τις αντίστοιχες ομάδες των “αντιπάλων” κομμάτων, έχει τα ίδια συμφέροντα και με εκείνες, καθώς κι εκείνες κάνουν το ίδιο πράγμα στην δική τους κομματική βάση. Την αγνοούν και την εξουσιάζουν.
Ουσιαστικά οι ηγεσίες των κομμάτων, η πολιτική ηγεσία του τόπου δηλαδή, είναι χωρισμένη, σε επίπεδο συμφερόντων και πολιτικών προθέσεων, από το κοινωνικό και το εκλογικό σώμα. Με τον ίδιο τρόπο που η ηγεσία ενός κόμματος είναι χωρισμένη από την βάση του κόμματος. Η πολιτική ηγεσία του τόπου δηλαδή είναι η εξουσιαστική εκείνη ομάδα που στέκεται πάνω και απέναντι από την κοινωνία και την εξουσιάζει, με όπλο το ψευδο-δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Είτε μέσα στα κόμματά τους, είτε στο πολίτευμα το ίδιο.
Να θυμόσαστε, ως μακρινοί απόγονοι εκείνων των εφευρετών της δημοκρατίας, κάθε φορά που βλέπετε αυτούς τους ανθρώπους που συνηθίσαμε να ονομάζουμε “η πολιτική ηγεσία του τόπου”, πως έχετε μπροστά σας μερικούς από τους μεγαλύτερους εχθρούς που γνώρισε ποτέ η δημοκρατία. Και μάλιστα στον τόπο της.
Θραξ Αναρμόδιος
Αναρτήθηκε από τον/την anarmodios στο Οκτωβρίου 11, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου