Λίγες μέρες μετά την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου μερικοί Έλληνες διανοούμενοι υπέγραψαν την ακόλουθη διαμαρτυρία η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα Ελλάς» στις 10 Νοεμβρίου 1940:
««Είναι δύο εβδομάδες τώρα, που ένα τελεσίγραφο μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των Αθηνών για το περιεχόμενον, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασεν η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώση τα εδάφη της, να αρνηθή την ελευθερία της και να κατασπιλώση την τιμήν της. Οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντησι που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας.
Και αυτή τη στιγμή κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να αποθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτό τον άνισο σκληρότατο αλλά πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζη κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίη, να σκοτώνη, να ακρωτηριάζη, να διαμελίζη τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες και άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: Ότι αγωνιζόμεθα για την σωτηρία όλων εκείνων των Υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε να απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας.
Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σε μας τους Έλληνες διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του Κόσμου και να ζητήσουμε όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθεια τους. Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάστασι των συνειδήσεων, το κήρυγμα, την άμεση επίδρασι, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθησι και την ενέργεια για ένα καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα Έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος.»
Προσέξτε ποιοι υπογράφουν
Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης.
Στις μέρες οι εν Ελλάδι mainstream «διαννοούμενοι» έχουν άλλες ασχολίες. Δεν ασχολούνται με «αφόρητα παρωχημένους πατριωτισμούς» και τα τοιαύτα.
Γιάννης Φαίλτωρ
Ε βεβαια οταν η αλλη ειναι απο φωνη κορμαρα, οταν ο αλλος ειτε πρεπει να σπασει στο ξυλο καποιον ειτε να κυκλοφορησει με φουστα.. δεν εχουμε χρονο και διαθεση για τετοια. Αλλωστε αυτη η διανοηση ειναι "εκτος μοδας" εδω και πολλα χρονια.. κυριως απο τοτε που αρχισαν να ερχονται μαζικως οι φιλοι μας απο τα 4 σημεια του οριζοντα κι εμεις επρεπε να τους παραδοσουμε και τα ιερα και οσια μας γιατι ηταν λεει οι καλυτεροι μαθητες, ασχετα που εμεις δεν ειχαμε καμια πιθανοτητα στη χωρα τους γιατι 1ον ως αλλοθρησκους ειτε θα μας ειχαν σφαξει ειτε εξισλαμισει, 2ον δεν υπηρχε περιπτωση να μας αφησουν να προοδευσουμε και 3ον ακομα αν τα 2 προηγουμενα ειχαν ξεπεραστει ετσι και ζητουσαμε καμια σημαια θα μας κοβανε το χερι απο τη ριζα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Άνώνυμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤά όνόματα πού άναφέρει ό Γιάννης Φαίλτωρ, πού είναι καί ό δημιουργός τού άρθρου,
είναι τρανταχτά,καί δέν έχουν καμμιά σχέση αύτοί πού έσύ έννοείς .
Προσωπικά πιστεύω πώς ύπάρχουν διανοούμενοι σήμερα στήν Έλλάδα,
άπλώς νομίζω πώς είναι έγκλωβισμένοι-άποκλεισμένοι άπό τό σύστημα,
τό όποίο έμείς δυστυχώς τροφοδοτούμε...ή γνώμη μου πάντα έτσι?
Νά είσαι καλά.
Κι εγω πιστευω οτι υπαρχουν απλως μιλαω για τα ατομα που προβαλλονται στην καθημερινοτητα μας και την κουλτουρα τους. Κανενας Παλαμας και κανενας Ξενοπουλος. Εκεινη την εποχη ηταν τοσο αφανεις και εξαφανισμενοι απ τα οσα μεσα υπηρχαν; Εδω μας βγηκε κι ο γιωργακης στοχαστης με βαση τα μμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή