Του Νίκου Λυγερού
Τα ήθελε όλα και όλα, τώρα! Δεν είχε σημασία η μάχη και το βάρος της ασπίδας, ακόμα λιγότερο οι πληγές. Διότι τον ήθελε όλον, όλη τη ζωή του για ένα και μόνο σκοπό, το πάθος της. Έτσι όταν λαβώθηκε από το πρώτο βέλος, έπεσε στα πόδια του για να καλυφθεί από τους εχθρούς. Εκείνος έβαλε την ασπίδα μπροστά της, για να την προστατέψει από τα πυρά, στα οποία δεν έδινε σημασία για τον εαυτό του. Έπρεπε να γυρίσει μαζί της και να φτάσει πρώτα αυτή. Την τράβηξε πάνω του δυνατά αλλά ταυτόχρονα τρυφερά, όπως εκείνες τις νύχτες που έπεφτε πάνω του, για να την σηκώσει από εκείνη την επικίνδυνη θέση. Τότε, τον λάβωσε ένα δεύτερο βέλος στο πόδι. Δεν του έδωσε σημασία και το έσπασε στη βάση του για να μην φοβηθεί εκείνη που τον ήθελε. Αντιστάθηκε όπως πάντα και την έπιασε διαφορετικά, καλύπτοντας και πάλι με την ασπίδα του . Εκείνη δεν αντιλήφθηκε τον πόνο του όταν περπατούσε με αυτό το διπλό σώμα. Τα βέλη τον έκαιγαν αλλά της χαμογελούσε όπως το συνήθιζε όταν την κοίταζε στα μάτια. Έκανε ακόμα κι εκείνον τον μορφασμό ευχαρίστησης, που τόσο αγαπούσε όταν τον εξέταζε όταν έκαναν έρωτα. Ακόμα και μέσα στη μάχη, ήταν γυναίκα, η γυναίκα του, εκείνη που μπορούσε να του ζητήσει τα πάντα, αρκεί να την έβλεπε γυμνή μέσα στην ομορφιά της. Και τώρα του ζητούσε να τα κάνει όλα γι’ αυτήν. Υπήρχε άλλος λόγος ύπαρξης για εκείνον; Εκείνη ήξερε πως όχι ! Και τον αγκάλιασε πιο σφιχτά, εκεί που πονούσε, αλλά το βέλος σώπασε πάνω στο κόκκαλό του και ο πόνος τους πάνω στο στόμα του, για να της δώσει το φιλί που περίμενε. Ήταν πλέον ολότελα δικός της ακόμα και νεκρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου