Ν. Λυγερός
-Γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα για τον Μελιδόνη;
-Θα υπάρχει λόγος.
-Και αυτό σου αρκεί;
-Όχι, αλλά προσπαθώ να καταλάβω.
-Κι εγώ.
-Γιατί πιστεύετε ότι έπρεπε;
-Διότι, ήταν γνώστης της τουρκικής γλώσσας.
-Παράξενο επιχείρημα.
-Κι όμως...
-Διότι, ήταν μέλος τις Φιλικής Εταιρείας...
-Ακόμα πιο εύστοχο...
-Και το ερώτημα παραμένει.
-Μήπως δεν ήρθε η ώρα;
-Τι θες να πεις;
-Περίμενε τις 15 Φεβρουαρίου...
-Του 1822;
-Μπορεί... Βλέπει τον χρόνο διαφορετικά από εμάς και το ξέρεις.
-Μέσα στο έτος βλέπει και τον χρόνο.
-Τι έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1822;
-Δίχως να το μάθουν οι άλλοι αρχηγοί, πήγε τη νύχτα στο χωριό Βαθειακό.
-Το γνωστό για τους αιμοβόρους κατοίκους και τους διαβόητους Αμπαδιώτες Τούρκους.
-Μόνος του;
-Όχι, με ογδόντα πολεμιστές...
-Και τι έγινε;
-Τα όπλα και τα τρόφιμα τα φύλαγαν στο τζαμί.
-Και τι έκανε ο Μελιδόνης;
-Μίλησε στα τουρκικά…
-Έτσι, λοιπόν.
-Και τι είπε;
-Ότι ερχόταν απ’ το Ηράκλειο και ζήτησε να του ανοίξουν την πύλη.
-Και ξεγέλασε τους φρουρούς;
-Ναι!
-Και του άνοιξαν;
-Ωραίος!
-Τι ωραίος, γαμάτος θες να πεις!
-Και που να ήξερες τη συνέχεια.
-Μα, τώρα είναι πιο δύσκολο να καταλάβω γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα γι’ αυτό το θέμα.
-Για τα παιδιά ή για μας;
-Για την παιδική χαρά, τι να σου πω τώρα, αφού ξέρεις τι εννοώ.
-Σκότωσαν τους δεκαοχτώ φρουρούς.
-Ομάδα κρούσης!
-Στρατηγική.
-Και μετά πήραν όσο όπλα και εφόδια μπορούσαν να κουβαλήσουν.
-Κλεφτοπόλεμος.
-Ανταρτοπόλεμος.
-Ασύμμετρη δράση…
-Και πλάγια σκέψη !
-Έτσι !
-Δε βγάζω νόημα. Ντόμπρα και σταράτα.
-Τι μπορεί να τον ενόχλησε;
-Το τέλος του δικού του.
-Δηλαδή;
-Όταν γύρισαν στο στρατόπεδο ο πεντακοσίαρχος Βουρδουμπάς έκανε έντονες παρατηρήσεις στον Μελιδόνη.
-Άρχισαν…
-Εγώ θα τον έγραφα…
-Μετά από τέτοια νίκη ειδικά !
-Ο Μελιδόνης έκανε το ίδιο και απάντησε με περιφρόνηση…
-Τότε, έγινε καβγάς…
-Σωστά.
-Άντε πάλι…
-Και ο Βουρδουμπάς μαχαίρωσε τον Μελιδόνη.
-Γαμώ την κοινωνία του !
-Αχ, τέτοια να μην είχαμε.
-Τώρα, ξέρω λοιπόν.
-Έτσι χάθηκε λοιπόν ο δικός του.
-Τώρα που ξέρουμε θα είναι και δικός μας.
-Το πρόβλημα δεν είναι αυτό.
-Ποιο είναι τότε;
-Αν εμείς θα γίνουμε δικοί του.
-Θα βάλει το χέρι του ο Δάσκαλος.
-Καλύτερα όχι.
-Ας βάλει το μυαλό του πάντως. Αυτό είναι το πρέπον για μας !
-Θα υπάρχει λόγος.
-Και αυτό σου αρκεί;
-Όχι, αλλά προσπαθώ να καταλάβω.
-Κι εγώ.
-Γιατί πιστεύετε ότι έπρεπε;
-Διότι, ήταν γνώστης της τουρκικής γλώσσας.
-Παράξενο επιχείρημα.
-Κι όμως...
-Διότι, ήταν μέλος τις Φιλικής Εταιρείας...
-Ακόμα πιο εύστοχο...
-Και το ερώτημα παραμένει.
-Μήπως δεν ήρθε η ώρα;
-Τι θες να πεις;
-Περίμενε τις 15 Φεβρουαρίου...
-Του 1822;
-Μπορεί... Βλέπει τον χρόνο διαφορετικά από εμάς και το ξέρεις.
-Μέσα στο έτος βλέπει και τον χρόνο.
-Τι έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1822;
-Δίχως να το μάθουν οι άλλοι αρχηγοί, πήγε τη νύχτα στο χωριό Βαθειακό.
-Το γνωστό για τους αιμοβόρους κατοίκους και τους διαβόητους Αμπαδιώτες Τούρκους.
-Μόνος του;
-Όχι, με ογδόντα πολεμιστές...
-Και τι έγινε;
-Τα όπλα και τα τρόφιμα τα φύλαγαν στο τζαμί.
-Και τι έκανε ο Μελιδόνης;
-Μίλησε στα τουρκικά…
-Έτσι, λοιπόν.
-Και τι είπε;
-Ότι ερχόταν απ’ το Ηράκλειο και ζήτησε να του ανοίξουν την πύλη.
-Και ξεγέλασε τους φρουρούς;
-Ναι!
-Και του άνοιξαν;
-Ωραίος!
-Τι ωραίος, γαμάτος θες να πεις!
-Και που να ήξερες τη συνέχεια.
-Μα, τώρα είναι πιο δύσκολο να καταλάβω γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα γι’ αυτό το θέμα.
-Για τα παιδιά ή για μας;
-Για την παιδική χαρά, τι να σου πω τώρα, αφού ξέρεις τι εννοώ.
-Σκότωσαν τους δεκαοχτώ φρουρούς.
-Ομάδα κρούσης!
-Στρατηγική.
-Και μετά πήραν όσο όπλα και εφόδια μπορούσαν να κουβαλήσουν.
-Κλεφτοπόλεμος.
-Ανταρτοπόλεμος.
-Ασύμμετρη δράση…
-Και πλάγια σκέψη !
-Έτσι !
-Δε βγάζω νόημα. Ντόμπρα και σταράτα.
-Τι μπορεί να τον ενόχλησε;
-Το τέλος του δικού του.
-Δηλαδή;
-Όταν γύρισαν στο στρατόπεδο ο πεντακοσίαρχος Βουρδουμπάς έκανε έντονες παρατηρήσεις στον Μελιδόνη.
-Άρχισαν…
-Εγώ θα τον έγραφα…
-Μετά από τέτοια νίκη ειδικά !
-Ο Μελιδόνης έκανε το ίδιο και απάντησε με περιφρόνηση…
-Τότε, έγινε καβγάς…
-Σωστά.
-Άντε πάλι…
-Και ο Βουρδουμπάς μαχαίρωσε τον Μελιδόνη.
-Γαμώ την κοινωνία του !
-Αχ, τέτοια να μην είχαμε.
-Τώρα, ξέρω λοιπόν.
-Έτσι χάθηκε λοιπόν ο δικός του.
-Τώρα που ξέρουμε θα είναι και δικός μας.
-Το πρόβλημα δεν είναι αυτό.
-Ποιο είναι τότε;
-Αν εμείς θα γίνουμε δικοί του.
-Θα βάλει το χέρι του ο Δάσκαλος.
-Καλύτερα όχι.
-Ας βάλει το μυαλό του πάντως. Αυτό είναι το πρέπον για μας !
Νά' τανε και το 22
Ν.Λυγερός
"Αυτός ο [πόλεμος] είναι τρομερός,
επειδή ημείς έχομεν να κάμωμεν
με έναν εχθρόν βάρβαρον, άσπλαχνον και απάνθρωπον."
επειδή ημείς έχομεν να κάμωμεν
με έναν εχθρόν βάρβαρον, άσπλαχνον και απάνθρωπον."
Μιχαήλ Κομνινός Αφεντούλιεφ
Αν διαβάσεις την προκύρηξή του
μπορείς να καταλάβεις περισσότερα
απ' όσα γράφει ο Αρχιστράτηγος
και τότε θα θυμηθείς ξανά
ότι οι δυσκολίες του λαού
δεν είναι τίποτα σε σχέση
με τις θυσίες του έθνους
και τους νεκρούς της ιστορίας.
Διάβασε την προσεχτικά
και θα δεις ότι θα πάρεις κουράγιο
από τα λόγια, από τις λέξεις
από τον επίκαιρο χαρακτήρα
της ανάγκης και του κινδύνου
απέναντι στους γενοκτόνους
των Αρμενίων των Ασυροχαλδαίων
και των Ελλήνων του Πόντου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου