Του Νίκου Λυγερού
Το πλαίσιο της ΑΟΖ είναι καθορισμένο από το Δίκαιο της θάλασσας και από το 1982. Κι όμως περιμέναμε χρόνια για να μετατρέψουμε αυτό το πλαίσιο σε πεδίο τουλάχιστον για τον ελληνισμό μέσω της θέσπισης της Κύπρου το 2004. Κι αυτό μετασχηματίσθηκε σε πεδίο δράσης με τις γεωτρήσεις το 2011 και με την ανακάλυψη του πλούτου του κοιτάσματος Αφροδίτη. Τώρα με το θέμα των αγωγών, το όλο θέμα θα γίνει πεδίο μάχης, λόγω του οικονομικού χαρακτήρα του. Κατά συνέπεια, θέλουμε δεν θέλουμε, το 2012 θα διαχειριστούμε την κρίση, διότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. Στην πραγματικότητα, το θέμα της ΑΟΖ θα μπει σε μία νέα φάση. Αυτή θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε: Επανάσταση της θάλασσας. Βέβαια, υπάρχουν ακόμα και δικοί μας που δεν πιστεύουν σε αυτή την λύση για διάφορους και πολλούς λόγους, όπως και τότε με την Επανάσταση του 1821. Υπάρχουν όμως και πολλοί δικοί μας που έχουν κατανοήσει πλέον ότι το Δίκαιο που δεν διεκδικείς, το χάνεις. Και το θέμα της ΑΟΖ είναι πια ξεκάθαρο στους περισσότερους. Δεν υπάρχει λόγος καθυστέρησης της θέσπισης και μάλιστα με την πάροδο του χρόνου αυτή η καθυστέρηση μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις, ακόμα κι αν αυτές δεν είναι συμβατές με το Δίκαιο της θάλασσας. Αυτός που οδηγεί απλώς με τον ΚΟΚ, δίχως να προσέχει τις κινήσεις των άλλων και μερικές φορές να τις προβλέπει, είναι καταδικασμένος να πάθει ατύχημα ακόμα κι αν βρίσκεται με το δίκιο του. Η ΑΟΖ θέλουμε δεν θέλουμε, δίνει τεράστια σημασία στη θάλασσα. Η Ελλάδα θέλουμε δεν θέλουμε, έχει τεράστια ΑΟΖ. Αυτά τα δύο δεδομένα προκαθορίζουν γεγονότα και παράγουν ένα μέλλον. Βέβαια μέσω του ραγιαδισμού το δεύτερο δεδομένο μπορεί να ελαχιστοποιηθεί. Είναι λοιπόν απαραίτητο να συμβάλλουμε σε αυτόν τον αγώνα που αποτελεί για την πατρίδα μας μία πραγματική απελευθέρωση από τη σημερινή κατάσταση που μοιάζει όλο και περισσότερο με μία μορφή κατοχής, η οποία θα μετατραπεί εύκολα σε ένα βιλαέτι, αν το νεοοθωμανικό δόγμα της Τουρκίας μπορούσε να εφαρμοστεί δίχως την αντίστασή του. Δεν αρκεί να ακούμε για θεωρητικά προγράμματα λόγω των εκλογών. Το θέμα της ΑΟΖ εκ φύσης είναι εθνικό και άρα υπερκομματικό. Κατά συνέπεια, κάθε κόμμα πρέπει να πάρει μία ξεκάθαρη και θετική θέση για την ΑΟΖ, δίχως να ψάχνει παράξενες και περίεργες δικαιολογίες που δεν πείθουν κανέναν ειδικό. Πρακτικά ένας χειριστής του θέματος, όπως ο κ. Σ. Κασσίνης, έχει δείξει ποιες είναι όχι μόνο οι δυνατότητες, αλλά κι οι υλοποιήσεις. Με τέτοια τεχνογνωσία, ο ελληνισμός δεν έχει να χάσει τίποτα, αντιθέτως αν η Ελλάδα δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα τέτοιο νοητικό πλούτο, τότε θα είναι άξια της μοίρας της και θα γίνει αυτό που θέλουν οι ραγιάδες. Έτσι ο καθένας μας πρέπει να ξυπνήσει από αυτόν τον κοινωνικό λήθαργο της κοινωνίας και να συμμετάσχει στην Επανάσταση της θάλασσας, για το μέλλον της πατρίδας μα και του λαού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου