Ως γνωστόν η ανδρεία δεν είναι μόνο ανδρική ιδιότητα αλλά και γυναικεία. Είναι μια υπερβατική ενέργεια που σχετίζεται με το σθένος και την ανυποχωρητικότητα μπροστά στις δυσκολίες, τις φοβίες και τις προκλήσεις της ζωής αλλά και της προσωπικής μας καθημερινής αναμέτρησης με τον εαυτό μας.
Ολοι γνωρίζουμε πόσο καίριο ρόλο διαδραματίζει η μάνα στην διάπλαση και διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών της. Εκτός από τις κατά φύσιν μάνες, υπάρχουν και οι κατ’ εκπαίδευση και κατά γνώση και χάρη μάνες όπως πρέπει να είναι οι ευσυνείδητες δασκάλες και ιδιαίτερα οι Ελληνίδες δασκάλες που ως πρώτιστο μέλημα πρέπει να έχουν την Ελληνοκεντρική και Χριστοκεντρική εκπαίδευση των Ελληνόπαιδων.
Τέτοια, λοιπόν, λαμπρά παραδείγματα Ελληνίδων θα παρουσιάσουμε σε αυτό το αφιέρωμα.
Θα ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την ηρωική Αικατερίνη Χατζηγεωργίου που πυρπολήθηκε ζωντανή από τους φανατικά ανθέλληνες Βούλγαρους συμμορίτες στο χωριό ΓΚΡΙΤΣΙΣΤΑ (ΕΛΛΗΝΟΧΩΡΙ) ΓΕΥΓΕΛΗΣ στην σημερινή δημοκρατία της VARDARSKA.
Η ηρωίδα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου αρνήθηκε να σταματήσει να διδάσκει την ελληνική γλώσσα στα παιδιά της Γκρίτσιστας και να προσχωρήσει στην Βουλγαρική Εξαρχία. Παρά τις επανειλημμένες απειλές των Βουλγάρων έμεινε ακλόνητη στο λειτούργημά της μέχρι την ημέρα που το σπίτι της κυκλώθηκε από συμμορία κομιτατζήδων που πυρπόλησε το σπίτι της και αυτή αντί να φοβηθεί και να υποκύψει έβγαλε το περίστροφο που είχε για να προστατεύει τον εαυτό της από τους βαρβάρους και έπεσε μαχόμενη περνώντας έτσι στο Ελληνικό Πάνθεον των ηρώων, αφού έστειλε πρώτα ουκ ολίγους κομιτατζήδες να συναντήσουν τους προγόνους τους.
Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στον ακριτικό Έβρο με τις δύο σύγχρονες Ελληνίδες πρότυπα. Η μια ζωντανή και η άλλη δικαιωμένη. Ξεκινώντας πρώτα από την κεκοιμημένη να αναφερθούμε ότι πρόκειται για την Βασιλική Λαμπίδου την κυρά των Μαρασίων της οποίας το βλέμμα ακτινοβολούσε Ελληνικό φως σαν το φως της Ουράνιας Πατρίδας μας στην οποία τώρα αναπαύεται.
Δύο ήταν τα χαρακτηριστικά της γλυκιάς αυτής γερόντισσας: Ηταν μητέρα τεσσάρων τέκνων, τρία εκ των οποίων έχασε νωρίς. Το έτερο άλλο κυριότερο χαρακτηριστικό της ήταν η λατρεία για τον Ελληνικό Στρατό και την μητέρα Ελλάδα.
Διακονούσε με αυταπάρνηση τους στρατιώτες του φυλακίου των Μαρασίων επί πενήντα συναπτά έτη ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών και έκανε κάθε πρωί και βράδυ έπαρση και υποστολή της λατρεμένης της Ελληνικής Σημαίας. Βλέπετε το σπίτι της απείχε μόνο 300 μέτρα από την κατεχόμενη υπό των Τούρκων ανατολικήΘράκη.
Η άλλη ηρωίδα της Θράκης και της Ελλάδας μας που επίσης φωτίζεται από το ΕΛΛΑΝΙΟ ΦΩΣ είναι η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Θα μπορούσε να διάγει βίον ανέμελον και ανέφελον μεταξύ Εκάλης – Κολωνακίου και Μυκόνου – Αραχώβης.
Η ελληνική της συνείδηση όμως και η λατρεία της για την μητέρα Ελλάδα καθώς και η συναίσθηση αποστολής, την έκαναν αυτοβούλως να επιλέξει ένα πόστο μάχης: Το ακριτικό χωριό Δέρειο (ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΔΕΡΟΣ;) στην ορεινή Ροδόπη και στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα όπου οργιάζει η προπαγάνδα του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και είναι νωπές οι μνήμες όλων μας από τις επιθέσεις φανατικών ανθελλήνων εναντίον Γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου και λίγο παλαιότερα εναντίον Ελλήνων ηθοποιών που έκαναν ένα απλό γύρισμα για μια τηλεοπτική σειρά ιδιωτικού τηλεσταθμού.
Όλα βέβαια τα παραπάνω γεγονότα έμειναν αναπάντητα από τους ελληνόφωνους πολιτικάντηδες και ιδιαίτερα από τους πελατειακά σκεπτόμενους Ελληνες (;) βουλευτής της Θράκης.
Η αγαπημένη μας Χαρά πάνω στης Θράκης τα βουνά από το 2004 που διορίστηκε εκεί άρχισε να επανελληνίζει τα ζαλισμένα από την μισαλλόδοξη τουρκική προπαγάνδα παιδιά του Μεγάλου Δερείου.
Αυτό δεν άρεσε στο προξενείο της Κομοτηνής που άρχισε να την απειλεί στην αρχή λεκτικά και όταν διαπίστωσε ότι αυτή η τακτική δεν φέρει αποτέλεσμα, δια χειρός μίσθαρνου οργάνου της, προκάλεσε κάταγμα στον βραχίονα της ηρωικής δασκάλας στις 8/2/2008.
Αυτό που δεν κατάλαβαν όμως, οι μισέλληνες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής είναι ότι μ’ αυτήν τους την κίνηση έσκαψαν μόνοι τους τον λάκκον τους γιατί η Χαρά πείσμωσε και δυνάμωσε περισσότερο και όταν θυμώνει ένας Ελλάνιος Γόνος ξέρουμε τι συμβαίνει μετά…
Να κατηφορίσουμε όμως από την ακριτική Θράκη προς ένα ακόμη σημείο της πατρίδας μας που επιβουλεύεται η πάντα ύπουλη Τουρκία. Μιλάμε για το πανέμορφο Καστελόριζο, το νησιώτικο σύμπλεγμα του οποίου αποτελείται από εννέα νησιά μαζί με αυτό. Ολοι μας γνωρίζουμε τι δύναμη γεωπολιτική, γεωστρατηγική και ενεργειακή δίνει αυτό το νησί στην πατρίδα μας και πόσο σκληρά πρέπει να το υπερασπιστούμε ανεξαρτήτως θυσιών.
Για να παραμένει, όμως, μέχρι σήμερα το νησί αυτό Ελληνικό μαζί με την συστάδα νησιών γύρω του, σημαντικό ως καίριο ρόλο διαδραμάτισε η Δέσποινα Αχλαδιώτου η επονομαζόμενη Κυρά της Ρω.
Αυτή η Αγνή Δωδεκανήσια Ελληνίδα με την παραδοσιακή αρχοντική της φορεσιά είχε γίνει ένα με την σημαία την Ελληνική την οποία ύψωνε (όπως και η Βασιλική Λαμπίδου) στην νησίδα Ρω από το 1943 έως το 1982, έτος κοιμήσεώς της.
Τι κοινό είχαν και οι δύο αυτές γιαγιάδες; Την Ελληνική Φλόγα μέσα τους που πήγαζε από την πίστη και την λατρεία για την ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ. Υψωνε λοιπόν την σημαία σε μια περίοδο που η πλειοψηφία των κατοίκων του νησιωτικού συμπλέγματος – της Μεγίστης είχαν μεταναστεύσει σε Κύπρο, Μέση Ανατολή, Αίγυπτο, Νότιο Αφρική, Αυστραλία.
Ας κάνουμε όλοι μας τους συσχετισμούς με το σήμερα που το ανθελληνικό σύστημα θέλει να μας διώξει από την θαλασσοφίλητη πατρίδα μας και γιατί με νύχια και με δόντια και μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μας πρέπει να γαντζωθούμε πάνω στον ΙΕΡΟΝ ΒΡΑΧΟΝ – ΦΩΤΕΙΝΟΝ ΛΙΘΟΝ που ονομάζεται Ελλάδα.
Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες έγραφαν οι Κύπριοι Αγωνιστές από το 1931 στην εξέγερση εναντίον του Αγγλικού ζυγού μέχρι την λαμπρήν εποποΐαν της ΕΟΚΑ τα έτη 1955 – 1959 πάλι εναντίον των Αγγλων. Βέβαια σε λίγο καιρό και στην Ελλάδα και στην Κύπρο θα τρώμε με χρυσά κουτάλια γιατί έχουν αρχίσει οι διαδικασίες εξόρυξης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας που είναι πλουσιότατες σε πάσης φύσεως μεταλλεύματα, υδρογονάνθρακες και ποιοτική ενέργεια.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΡΑΤΗΘΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΣΑΣ!!!
Αφήστε τους πολιτικάντηδες να φύγουν να πάνε στην αγαπημένη τους Αγγλία απ’ όπου παίρνουν διαταγές και κατευθύνσεις.
Ξεφύγαμε όμως από το θέμα μας και για να συνεχίσουμε με την αγαπημένη μας Κύπρο η οποία έχει γίνει το μήλον της Εριδος για όλες τις υπερδυνάμεις του πλανήτη θα πούμε ότι έχει και αυτή τα παραδείγματά της όσον αφορά την Ελληνίδα Ηρωίδα – Δασκάλα – Μάνα.
Θα ξεκινήσουμε την αναφορά μας με την Ελένη Φωκά την ηρωική δασκάλα του Κατεχόμενου Ριζοκάρπασου με τους εγκλωβισμένους του, της οποίας η συμπαιγνία και η πλεκτάνη που έστησαν ο αγγλόδουλος χειριστής της ROYAL AIR FORCE Γλαύκος Κληρίδης με τον Ραούφ Ντενκτάς της στέρησε την δυνατότητα συνέχισης του έργου της στην Αγία Τριάδα Γιαλούσης Ριζοκάρπασου, όπου διατηρούσε ζωντανή την εκμάθηση της Ελληνικής Γλώσσης στα εγκλωβισμένα Ελληνόπουλα εκεί.
Η ιστορία της Ελένης Φωκά μας γεμίζει πόνο, συντριβή, οδύνη και οργή. Αυτή είναι όμως η σημασία των άσχημων βιωμάτων της εν λόγω Δασκάλας: Ότι η ίδια αποτελεί ζωντανή μαρτυρία των φρικτών εγκλημάτων που διέπραξαν, διαπράττουν και θα συνεχίζουν να διαπράττουν οι Τούρκοι εάν δεν τους κόψουμε τα μακριά πιθηκίσια χέρια τους από τον ώμο.
Πρέπει, λοιπόν, η οδυνηρή μνήμη να μας οδηγήσει στην λυτρωτική, απελευθερωτική δράση. Η τελευταία μας αναφορά στις Ελληνίδες πρότυπα των ακριτικών μας περιοχών θα κλείσει με την Καλλιόπη Αβραάμ την επονομαζόμενη γιαγιά της ΕΛΔΥΚ. Η Καλλιόπη Αβραάμ ήταν μητέρα εννέα τέκνων με ταπεινή καταγωγή από ποιμενική οικογένεια.
Αυτό, όμως, δεν την εμπόδιζε να φλέγεται από αγάπη για την μητέρα Ελλάδα και φρόντιζε να το δείχνει αυτό με το να διακονεί φυλάκια της ΕΛΔΥΚ και πτωχούς Ελλαδίτες στρατιώτες. Η προσφορά της αναγνωρίστηκε από την διοίκηση της ΕΛΔΥΚ. Και έτσι η γιαγιά και η οικογένειά της εντάχθηκαν στο δυναμολόγιο και την σίτιση της ΕΛΔΥΚ της έμπρακτης παρουσίας της ΜΑΝΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ στο νησί.
τά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής και ενώ όλα τα μέλη της οικογένειάς της έφυγαν μακριά από τις εγκαταστάσεις της ΕΛΔΥΚ για να γλιτώσουν από την λαίλαπα του πολέμου η γιαγιά Καλλιόπη ουδέποτε απομακρύνθηκε από το στρατόπεδο και έδωσε κάθε ικμάδα των δυνάμεών της για να περιθάλπτει και να τονώνει ηθικά τους σκληρά μαχόμενους και δοκιμαζόμενους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ.
Ετσι την ημέρα της κορυφώσεως και σφοδροποίησης της τουρκικής επιθέσεως εναντίον του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ κατά το τριήμερο 14-16/08/1974 και παρ’ όλες τις παροτρύνσεις των στρατιωτών (παιδιών της όπως τα έλεγε) η γιαγιά έπεσε ηρωικά μαχόμενη από τουρκική βόμβα αεροπλάνου στην προσπάθεια της να σώσει τους Ελλαδίτες Στρατιώτες.
Η Αγία Σορός της βρέθηκε σε προστατευτική στάση πάνω από τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν μαζί της, σκέποντας έτσι τους Ελδυκάριους όπως δεν σκέπασαν οι ηγέτες της μεταπολίτευσης την αγαπημένη μας Κύπρο αφήνοντάς την αβοήθητη στις ορδές του Αττίλα. (Τ’ ακούτε εθνάρχα;).
Όταν στην έναρξη των επιχειρήσεων οι συγγενείς της είπαν να φύγει μαζί τους, αυτή τους απάντησε: Αυτοί οι λεβέντες δεν φοβούνται να πεθάνουν και θα φοβηθώ εγώ η παλιόγρια.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ
ΑΘΑΝΑΤΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΧΑΡΑ ΞΑΝΑ ΣΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΤΑ ΒΟΥΝΑ!
ΩΡΟΜΕΔΩΝ
πηγή१
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου