Το δημόσιο παράγει τη χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών.

«Ο μύθος της δημόσιας περιουσίας»…Με ένα ακόμη εκπληκτικό άρθρο-ανάλυση ο διακεκριμένος δημοσιογράφος, Κώστας Στούπας, τολμάει και λέει από τη στήλη του στο «capital.gr» τα πράγματα με το όνομά τους. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διαβάσουν όλο το κείμενο και το σκεπτικό του πριν ρίξουν και τον αναλυτή κι εμάς που αναδημοσιεύουμε το κείμενο στην πυρά…




Η δημόσια περιουσία στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν ιερή αγελάδα που δικαίωμα να την αρμέγει έχει μόνο το «ιερατείο» της κομματοκρατίας και της πελατοκρατίας.



Κάθε απόπειρα δε εξορθολογισμού και δίκαιης αναδιανομής του οφέλους προς όλους τους πολίτες αντιμετωπίζεται σαν νεοφιλελευθερισμός…

Το δημόσιο συνήθως παράγει τη χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών και τη χρεώνει στην ακριβότερη τιμή επί δικαίων και αδίκων. Δηλαδή επί όσων κάνουν χρήση και όσων δεν κάνουν…



Το αποτέλεσμα είναι να πληρώνουμε πανάκριβα για δημόσια υγεία και όποτε την χρειαζόμαστε να πρέπει να δώσουμε φακελάκι στο χειρούργο ή τον υπάλληλο που κλείνει τα ραντεβού με το γιατρό. Τα μαχητικά συνδικάτα ποτέ δεν απήργησαν εναντίον της βιομηχανίας αυτού του αίσχους στην οποία προφανώς συμμετέχουν και μέλη τους…



Στην παιδεία τα ίδια…



Για να καταλάβουμε το μέγεθος του ψέματος ας υπολογίσουμε τα εξής: Την τελευταία δεκαετία ο ΟΣΕ προσέθεσε στο δημόσιο χρέος περί τα 10 δισ. ευρώ αφού κάθε χρόνο είχε ανάλογο έλλειμμα και το κράτος από τον προϋπολογισμό ξόδευε περί το ένα δισ. ευρώ.



Τούτο σημαίνει πως κάθε Έλληνας την τελευταία δεκαετία έχει πληρώσει περί τα 1.000 ευρώ για τον ΟΣΕ, έστω και αν είναι ορεσίβιος Κρητικός και δεν έχει δει ποτέ τραίνο…



Το ίδιο συνέβαινε με την Ολυμπιακή Αεροπορία για δεκαετίες, προσφέροντας άθλιες υπηρεσίες στους πολίτες. Θυμόμαστε όλοι πως η κρατική Ολυμπιακή πέταγε πάντα με μερικές ώρες καθυστέρηση, γεγονός που εξέλιπε με την ιδιωτικοποίησή της…



Ο ΟΣΕ και η Ο.Α. όπως και δεκάδες άλλες επιχειρήσεις που ελέγχονται από το κράτος αποτελούν δημόσια περιουσία.



Η έννοια δημόσια περιουσία έχει την έννοια ενός αγαθού που παρέχει οφέλη στην κοινωνία χωρίς διακρίσεις μεταξύ των ημετέρων και των άλλων…



Ποια ήταν τα οφέλη της κοινωνίας από περιπτώσεις σαν τον ΟΣΕ, την Ολυμπιακή κλπ; Το μόνο που προσέφεραν ήταν ζημιές στον προϋπολογισμό και κακές υπηρεσίες. Κατά συνέπεια και οι θέσεις εργασίας που προσέφεραν ήταν ασύμφορες για την κοινωνία. Αυτή η κατάσταση συνέφερε μόνο τους πελάτες και τους πολιτικούς που είχαν στα χέρια ένα εργαλείο εκβιασμού και προσπορισμού ψήφων…



Ας πάρουμε μερικά άλλα παραδείγματα όπως του Τιτάνα, της 3 Ε, της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας κλπ. Οι επιχειρήσεις αυτές ανήκουν σε ιδιώτες. Δεν επιβαρύνουν τους φορολογούμενους ούτε με ένα ευρώ όταν βγάζουν ζημιές, ενώ όταν βγάζουν κέρδη πληρώνουν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια φόρους με τους οποίους λειτουργούν νοσοκομεία και σχολεία. Επιπλέον προσφέρουν θέσεις εργασίας, δημιουργούν ΦΠΑ που εισπράττει το δημόσιο ταμείο, εξαγωγές που φέρνουν συνάλλαγμα…



Ποια από τις δυο παραπάνω κατηγορίες επιχειρήσεων δημιουργεί μεγαλύτερο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας;



Αν το πράττουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις γιατί δεν τις θεωρούμε δημόσια περιουσία και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να δημιουργηθούν και άλλες;



Γιατί η παρασιτική πελατοκρατία που κυριαρχεί και απομυζά τη χώρα να εξαπατά με τι είναι και τι δεν είναι δημόσια περιουσία με ένα τρόπο που συμφέρει την ίδια.



Τόσο η λαϊκή δεξιά όσο κυρίως η αριστερά είτε από αφέλεια είτε από δόλο έχει νομιμοποιήσει ιδεολογικά όλη αυτή την απάτη σε βάρος του λαού.



Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αριστεράς δεν γνωρίζει τον μοναδικό Έλληνα αξιόλογο μαρξιστή Νίκο Πουλαντζά, ούτε κατ’ όνομα οπότε είναι φυσικό να αποδέχεται την κατά Σκρουτζ Μακ Ντακ οικονομική ανάλυση της εκμετάλλευσης και πρωτογενούς συσσώρευσης… Ήτοι, ο πλούτος υπάρχει συγκεντρωμένος στην πισίνα του θείου Σκρουτζ και περιμένει εμάς να κάνουμε επανάσταση και να το αναδιανείμουμε…



ΠΗΓΗ: «www.capital.gr»