Του Νίκου Λυγερού
Όταν η Τουρκία δηλώνει ότι θα ανακηρύξει και αυτή ΑΟΖ, έχουμε τους δικούς μας φοβικούς που αναρωτιούνται τι θα κάνουμε. Το γελοίο του ερωτήματος προέρχεται από την απλή απάντηση που δίνει όχι η Ελλάδα, αλλά το ίδιο Δίκαιο της Θάλασσας. Ανακήρυξη μπορεί να γίνει από ένα κράτος, το οποίο έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας. Κατά συνέπεια αν η Τουρκία θέλει όντως να θεσπίσει την ΑΟΖ της και είναι όντως δικαίωμά της, και μάλιστα μονομερώς, όπως το προβλέπει η διαδικασία, πρέπει πρώτα να υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και πιο συγκεκριμένα να κάνει προσάρτηση σε αυτό. Αυτή η κίνηση όχι μόνο δεν θα προκαλέσει κανένα Casus Belli από την Ελλάδα, αλλά θα είμαστε και ευχαριστημένοι, διότι θα είναι μια έμμεση δικαίωση των θέσεων μας. Αυτή λοιπόν η φοβία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Από την άλλη πλευρά όταν η Τουρκία δηλώνει οικόπεδα το 2009 και ξανά το 2012, κανένας δεν αναρωτιέται με ποιο δικαίωμα καταπατά τη δική μας θεωρητική ΑΟΖ. Και η απάντηση είναι πολύ απλή. Διότι η Ελλάδα δεν έχει θεσπίσει ΑΟΖ και δεν δηλώνει ούτε καν διεκδικεί ένα δικαίωμα που προέρχεται απλώς και άμεσα από το Δίκαιο της Θάλασσας. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η απάντηση σε όλα αυτά τα θεωρητικά ερωτήματα είναι απλή και λέγεται: θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Βέβαια αυτό είναι μόνο και μόνο το πρώτο βήμα της όλης διαδικασίας της αξιοποίησης της ΑΟΖ. Η γεωστρατηγική της ΑΟΖ λειτουργεί ως μια κινητήρια δύναμη σε όλο το πλαίσιο του Ελληνισμού και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και θα ήταν καλό να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η Τουρκία ήταν ενάντια στην ΑΟΖ, πριν καν υπάρξει η έννοια της ΑΟΖ, μέσω του Δικαίου της Θάλασσας. Και έκανε τρομερές και μάταιες προσπάθειες για να περάσουν οι ιδέες της. Όταν όμως κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς δίχως να θεσπίσει την ΑΟΖ της βέβαια, αφού θα έπρεπε να είχε υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο αποφεύγει πάση θυσία, έκανε οριοθετήσεις μέσω της μέσης γραμμής στην Μαύρη θάλασσα και κανένας δεν είπε τίποτα. Ενώ στην ουσία είχε ήδη αποδειχτεί μία διπλωματική ήττα. Το ίδιο γίνεται και τώρα με την Κύπρο που έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της από το 2004 δίχως κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Μάλιστα τώρα η Τουρκία φλερτάρει διπλωματικά με μία χώρα που δεν υπάρχει επίσημα για την εθνική της πολιτική, λόγω του μελλοντικού αγωγού φυσικού αερίου που θα περάσει από την Κύπρο, για να τροφοδοτήσει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν συντομία, ακόμα και η Τουρκία, ακόμα και με λεονταρισμούς για εσωτερική κατανάλωση καταλαβαίνει ότι η ΑΟΖ δεν είναι πια μια ουτοπία, αλλά ένας αληθινός παράγοντας όχι μόνο οικονομικός, αλλά και γεωστρατηγικός που έχει κατά συνέπεια γεωπολιτικές προεκτάσεις. Ακόμα και να μην είχαμε καθόλου υδρογονάνθρακες και μάλιστα με αποδεδειγμένο τρόπο, πάλι θα ήταν σημαντικό να θεσπίσουμε την ΑΟΖ μας και μάλιστα να κάνουμε και όσες περισσότερες οριοθετήσεις γίνονται. Συνοπτικά, αν η Τουρκία δεν θέλει να κάνει οριοθέτηση μαζί μας, δεν μας απασχολεί καθόλου, θα το κάνουμε μόνο αν αλλάξει γνώμη. Διότι για την πλευρά της δεν θα αλλάξει τίποτα, κι εμείς θα αξιοποιούμε την ΑΟΖ μας μέσω του Ιονίου και Νότια της Κρήτης, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11109&l=gr