Του Νίκου Λυγερού
Ο κύκλος των επαφών για τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ συνεχίζεται για να παράγει τις απαραίτητες διεθνείς συνθήκες έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να εμποδίσει ακόμα και σε διπλωματικό επίπεδο, το οποίο είναι πάντα ένας παράγοντας καθυστέρησης, για τους ευνόητους λόγους. Στην πραγματικότητα όμως αντιλαμβανόμαστε τώρα ότι αυτός ο κύκλος συνεχίζει όντως αλλά φτάνει επιτέλους και στο τέλος του, πράγμα που σημαίνει πρακτικά ότι θα περάσουμε στη φάση της υλοποίησης του οράματός μας. Για να γίνει αυτό κατανοητό, αρκεί να εξετάσουμε τα νέα δεδομένα μέσω της θεωρίας παιγνίων, η οποία ερμηνεύει αποτελεσματικά τις κινήσεις που παρουσιάζονται. Το αρχικό παίγνιο σε θεωρητικό επίπεδο αφορά την πιο άμεση και τοπική σκακιέρα, σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα έχει να παίξει με έξι χώρες: την Αλβανία, την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκία, όσον αφορά στο θέμα των οριοθετήσεων ακόμα και αν όλες αυτές δεν είναι απαραίτητες για να περάσουμε στα επόμενα στάδια, όπως είναι η οικοπεδοποίηση, η αδειοδότηση, η γεώτρηση, η εξόρυξη και η εκμετάλλευση. Αυτός ο πρώτος κύκλος επαφών ξέρουμε ότι έχει γίνει. Στη συνέχεια περνάμε στο ευρωπαϊκό επίπεδο με ειδικές επαφές με τις χώρες που αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις. Και αυτός ο δεύτερος κύκλος έχει κλείσει. Και τώρα περνάμε στο στάδιο του τρίτου κύκλου, που αφορά τους μεγάλους παίκτες, οι οποίοι είναι ικανοί να παίξουν και σε μεγάλες αποστάσεις, σε αυτή την κατηγορία είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Ρωσία και βέβαια το Ισραήλ που έχει άμεσες απαιτήσεις, διότι αλλιώς είναι εγκλωβισμένο σ’ ένα μικρό πεδίο, όπου δεν μπορεί να παίξει ενεργειακά. Τώρα βλέπουμε ότι και αυτός ο κύκλος τελειώνει. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται κατανοητό το πεδίο δράσης της Ελλάδας. Κι αν κάποιος είναι ικανός να δει όλες αυτές τις επαφές μέσω της θεωρίας σχέσεων, τότε μπορεί να δει ότι η πατρίδα μας περνά σε μια άλλη φάση όσον αφορά στην ΑΟΖ και βέβαια στην αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Επιπλέον τώρα γνωρίζουμε επιστημονικά την κατάσταση του υποθαλάσσιου χώρου στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης μέσω μια άλλης χώρας, ειδικής στον τομέα των υδρογονανθράκων, η οποία αποτελεί κι έναν συνδετικό κρίκο με την Κύπρο. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την πρόσφατη ψηφοφορία του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία αφορά άμεσα τις ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες, βλέπουμε ότι το υπόβαθρο της πολιτικής απόφασης είναι πλέον έτοιμο. Ας το συνειδητοποιήσουμε λοιπόν κι ας συνεχίσουμε τον αγώνα μας έως τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ, για να μπορέσει επιτέλους ο ελληνικός λαός να δει μια άσπρη μέρα μετά από τόσες θυσίες, διότι τώρα υπάρχει μέλλον επί της ουσίας για την πατρίδα μας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=11753&l=gr