Του Νίκου Λυγερού
Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα
ποσοστού, αλλά εθνικό. Στην αρχή μάς έλεγαν τα ίδια και για τη ΔΕΠΑ και
τώρα βλέπουμε πόσο το ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργεί ως ασπίδα για τα
εθνικά μας συμφέροντα. Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με τον ΔΕΣΦΑ, διότι
είναι μία από τις δομές μας για το μέλλον. Κατά συνέπεια δεν πρέπει να
πωληθεί και ειδικά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης την ώρα που ετοιμάζουμε το
μέλλον μας μέσω της ΑΟΖ μας. Η πώληση εξ ολοκλήρου είναι βέβαια
απαράδεκτη, διότι κανείς δεν μας αναγκάζει σε τίποτα σε οποιοδήποτε
κείμενο. Κατά συνέπεια ο ΔΕΣΦΑ πρέπει να παραμείνει καθαρά ελληνικός,
διότι είναι εθνικός πλούτος τώρα και είναι σε φάση να γίνει στρατηγικός
εθνικός πλούτος μέσω της ΑΟΖ μας. Τώρα η πώληση ενός μεριδίου μπορεί να
έχει αρχικά ένα νόημα σε επίπεδο εμπορικό, αλλά σε βάθος χρόνου τι
λογική έχει; Με την ΑΟΖ μας χρειαζόμαστε ένα δίκτυο φυσικού αερίου γιατί
με αυτόν τον τρόπο θα ανακουφίσουμε και τους δικούς μας που παλεύουν
καθημερινά. Έχουμε πάρει επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να
κάνουμε επέκταση του δικτύου μας και τώρα μπαίνουμε σε διαπραγματεύσεις
για πώληση. Αν αυτές οι διαπραγματεύσεις είναι καθαρά τυπικές και
γίνονται για να γίνονται και μόνο, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά όχι
και να τις κάνουμε για να γίνουν πραγματικότητα. Διότι αυτή πρέπει να
είναι ελληνική. Η πρώτη κίνηση της SOCAR ήταν ήδη παράξενη γιατί είχε
προσπαθήσει να αγοράσει και τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ χρησιμοποιώντας
έντεχνα το θέμα της απαραίτητης πώλησης. Όμως αυτή η κίνηση δεν κατέληξε
ορθώς, διότι δεν υπήρχε λόγος. Στη συνέχεια, προσπάθησε μέσω διάσπασης
να αγοράσει μόνο τον ΔΕΣΦΑ αλλά εξ ολοκλήρου. Και αυτή η κίνηση δεν
κατέληξε. Και τώρα προσπαθούν να πάρουν ένα ποσοστό μόνο που αυτό δεν
είναι απλά μετοχικό, διότι αποτελεί το μεγαλύτερο από όλα και ξεπερνά το
50% του ΔΕΣΦΑ. Και σε αυτό το πλαίσιο άσχετα αν υπάρχει ένα πλαίσιο
προπαγάνδας που τείνει να δείξει ότι όλα έχουν γίνει, πρέπει να
αντισταθούμε. Ο ΔΕΣΦΑ δεν πρέπει να παραδοθεί στη SOCAR, διότι οι
οικονομικές απολαβές είναι γελοίες σε σχέση με το τι προσφέρει. Είναι
δυνατόν να κάνουμε μια πώληση 400 εκ. ευρώ για τέτοια υποδομή, ενώ η
Κύπρος έλαβε 200 εκ. ευρώ μόνο και μόνο από τα bonus υπογραφής των
συμβολαίων για τα θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ της; Η ΑΟΖ μας μάς προσφέρει
τη δυνατότητα να μην έχουμε ανάγκη από τέτοιες διαπραγματεύσεις που δεν
μας δίνουν τίποτα το ουσιαστικό. Άρα ας προχωρήσουμε ακόμα πιο γρήγορα
στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ κι ας αφήσουμε πέρα διαπραγματεύσεις τέτοιου
τύπου που δεν ανήκουν στις στρατηγικές που πρέπει να κάνει η πατρίδα
μας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12419&l=gr