Σελίδες

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ



  • θάνατος οδν πρς μς· τ γρ διαλυθν ναισθητε͵ τ δ΄ ναισθητον οδν πρς μς.
    • Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για εμάς, διότι αυτό που έχει αποσυντεθεί δεν αισθάνεται και αυτό που δεν αισθάνεται δεν είναι τίποτε για εμάς.
    • Κύριαι Δόξαι, 2
  • ρος το μεγέθους τν δονν παντς το λγοντος πεξαίρεσις. που δ΄ ν τ δόμενον ν͵ καθ΄ ν ν χρόνον ͵ οκ στι τ λγον λυπούμενον τ συναμφότερον.
    • Όριο του μεγέθους των ηδονών είναι η εξάλειψη κάθε πόνου. Όπου είναι παρούσα η ηδονή και για όσο διάστημα είναι παρούσα, δεν υπάρχει τίποτε που να προξενεί πόνο ή λύπη ή και τα δύο μαζί.
    • Κύριαι Δόξαι, 3
  • Οκ στιν δέως ζν νευ το φρονίμως κα καλς κα δικαίως οδ φρονίμως κα καλς κα δικαίως νευ το δέως.
    • Είναι αδύνατον να ζεις ευχάριστα χωρίς να ζεις σοφά, έντιμα και δίκαια και είναι αδύνατον να ζεις σοφά έντιμα και δίκαια χωρίς να ζεις ευχάριστα.
    • Κύριαι Δόξαι, 5
  • δίκαιος ταρακτότατος͵ δ΄ δικος πλείστης ταραχς γέμων.
    • Ο δίκαιος άνθρωπος έχει ηρεμία, ενώ ο άδικος είναι γεμάτος ταραχή.
    • Κύριαι Δόξαι, 17
  • ν σοφία παρασκευάζεται ες τν το λου βίου μακαριότητα πολ μέγιστόν στιν τς φιλίας κτσις.
    • Από τα αγαθά που παρέχει η σοφία για τη μακαριότητα της ζωής στο σύνολό της το μέγιστο είναι η απόκτηση της φιλίας.
    • Κύριαι Δόξαι, 27

  • Τας γρ δίαις οκειούμενοι δι παντς ρετας τος μοίους ποδέχονται͵ πν τ μ τοιοτον ς λλότριον νομίζοντες.
    • [Οι άνθρωποι], καθώς είναι εξοικειωμένοι διαρκώς με τις δικές τους αρετές, αποδέχονται τους ομοίους τους και θεωρούν ξένο κάθε τι το διαφορετικό.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 124
  • Πν γαθν κα κακν ν ασθήσει· στέρησις δέ στιν ασθήσεως θάνατος.
    • Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση, ενώ ο θάνατος είναι ακριβώς η στέρηση της αίσθησης.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 124
  • Μήτε νέος τις ν μελλέτω φιλοσοφεν͵ μήτε γέρων πάρχων κοπιάτω φιλοσοφν. οτε γρ ωρος οδείς στιν οτε πάρωρος πρς τ κατ ψυχν γιανον. [...] στε φιλοσοφητέον κα νέ κα γέροντι͵ τ μν πως γηράσκων νεάζ τος γαθος δι τν χάριν τν γεγονότων͵ τ δ πως νέος μα κα παλαις δι τν φοβίαν τν μελλόντων.
    • Ούτε όταν κάποιος είναι νέος να αργοπορεί να φιλοσοφήσει, ούτε όταν είναι γέρος να καταπονείται φιλοσοφώντας. [...] Πρέπει, λοιπόν, να φιλοσοφεί και ο νέος και ο γέρος: ο ένας ώστε, καθώς γερνά, να παραμένει νέος μέσα στα αγαθά – από ευγνωμοσύνη προς τα όσα έγιναν -, και ο άλλος, αν και νέος, να είναι συνάμα και ώριμος, καθώς θα είναι απαλλαγμένος από το φόβο για όσα θα γίνουν.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 122
  • Οθν γάρ στιν ν τ ζν δεινν τ κατειληφότι γνησίως τ μηδν πάρχειν ν τ μ ζν δεινόν. στε μάταιος λέγων δεδιέναι τν θάνατον οχ τι λυπήσει παρών͵ λλ΄ τι λυπε μέλλων. γρ παρν οκ νοχλε͵ προσδοκώμενον κενς λυπε.
    • Για εκείνον που κατανόησε πραγματικά ότι δεν υπάρχει τίποτε το φρικτό στο να μη ζει, δεν υπάρχει τίποτε το φριχτό στο να ζει. Επομένως, είναι ανόητος όποιος λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι επειδή θα υποφέρει όταν έρθει ο θάνατος, αλλά επειδή υποφέρει στη σκέψη ότι θα έρθει.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 125
  • Τ φρικωδέστατον ον τν κακν θάνατος οθν πρς μς͵ πειδήπερ ταν μν μες μεν͵ θάνατος ο πάρεστιν͵ ταν δ θάνατος παρ͵ τόθ΄ μες οκ σμέν. οτε ον πρς τος ζντάς στιν οτε πρς τος τετελευτηκότας͵ πειδήπερ περ ος μν οκ στιν͵ ο δ΄ οκέτι εσίν.
    • Το πιο φοβερό από τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτε για εμάς – στον βαθμό που όσο υπάρχουμε, δεν είναι παρών· κι όταν πάλι είναι παρών εκείνος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς. Άρα ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 125
  • Μνημονευτέον δ ς τ μέλλον οτε πάντως μέτερον οτε πάντως οχ μέτερον͵ να μήτε πάντως προσμένωμεν ς σόμενον μήτε πελπίζωμεν ς πάντως οκ σόμενον.
    • Πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέλλον δεν είναι ούτε εντελώς δικό μας ούτε κι εντελώς ξένο μας, ώστε ούτε να περιμένουμε με βεβαιότητα ότι θα έρθει, ούτε να απελπιζόμαστε ότι σίγουρα δε θα έρθει.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 127
  • Τότε γρ δονς χρείαν χομεν͵ ταν κ το μ παρεναι τν δονν λγμεν• ταν δ μ λγμεν͵ οκέτι τς δονς δεόμεθα.
    • Την ηδονή την έχουμε ανάγκη ακριβώς τότε, όταν πονούμε από την απουσία της∙ ενώ όταν δεν πονούμε, δεν την χρειαζόμαστε πια.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 128
  • Κα τν ατάρκειαν δ γαθν μέγα νομίζομεν͵ οχ να πάντως τος λίγοις χρώμεθα͵ λλ΄ πως ἐὰν μ χωμεν τ πολλά͵ τος λίγοις ρκώμεθα͵ πεπεισμένοι γνησίως τι διστα πολυτελείας πολαύουσιν ο κιστα ταύτης δεόμενοι͵ κα τι τ μν φυσικν πν επόριστόν στι͵ τ δ κενν δυσπόριστον.
    • Θεωρούμε ότι η αυτάρκεια είναι μέγιστο αγαθό, όχι για να χρησιμοποιούμε πάντοτε τα λίγα, αλλά για να μπορούμε, όταν δεν έχουμε πολλά, να αρκούμαστε στα λίγα, πιστεύοντας στ’ αλήθεια ότι την πολυτέλεια την απολαμβάνουν ηδονικότερα εκείνοι που την έχουν μικρότερη ανάγκη και ότι κάθε τι φυσικό το αποκτούμε εύκολα, ενώ το μάταιο δύσκολα.
    • Επιστολή προς Μενοικέα, 130
  • Οθν οικε θνητ ζῴῳ ζν νθρωπος ν θανάτοις γαθος.

  • Πσα λγηδν εκαταφρόνητος• γρ σύντονον χουσα τ πονον σύντομον χει τν χρόνον, δ χρονίζουσα περ τν σάρκα βληχρν χει τν πόνον.
    • Κάθε σωματικός πόνος είναι αξιοκαταφρόνητος• αυτός που πονά πολύ διαρκεί λίγο, ενώ αυτός που χρονίζει στη σάρκα προξενεί ήπιο πόνο.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 4
  • δικοντα λαθεν μν δύσκολον, πίστιν δ λαβεν πρ το λαθεν δύνατον.
    • Αυτός που αδικεί είναι δύσκολο να ξεφύγει• αλλά να βεβαιωθεί πως θα συνεχίζει να ξεφεύγει είναι αδύνατον.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 7
  • Κακν vάγκη, λλ’ οδεμία vάγκη ζν μετ vάγκης.
    • Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι αναγκαίο να ζούμε υπό καθεστώς ανάγκης.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 9
  • Γεγόναμεν παξ, δς δ οκ στι γενέσθαι• δε δ τν αἰῶνα μηκέτι εναι• σ δ οκ ν τς αριον κύριος ναβάλλ τ χαρον• δ βίος μελλησμ παραπόλλυται κα ες καστος μν σχολούμενος ποθνσκει.
    • Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη• και κατ’ ανάγκην δεν υπάρχει πια κάτι αιώνια. Όμως εσύ, που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία σου: και η ζωή σπαταλιέται στις αναβολές κι ο καθένας μας πεθαίνει γεμάτος ασχολίες.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 14
  • φαιρουμένης προσόψεως κα μιλίας κα συναναστροφς κλύεται τ ρωτικν πάθος.
    • Αν αφαιρέσουμε την όψη, τη συνομιλία και τη συναναστροφή, σβήνει το ερωτικό πάθος.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 18
  • Το γεγονότος μνήμων γαθο γέρων τήμερον γεγένηται.
    • Ο γέρος που λησμονεί το αγαθό που συνέβη είναι σαν να γεννήθηκε σήμερα.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 19
  • πενία μετρουμένη τ τς φύσεως τέλει μέγας στ πλοτος• πλοτος δ μ ριζόμενος μεγάλη στ πενία.
    • Η φτώχεια, αν υπολογιστεί με μέτρο τον σκοπό της φύσης, είναι μεγάλος πλούτος• ενώ ο πλούτος που δεν του έχουν τεθεί όρια είναι μεγάλη φτώχεια.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 25
  • Οτε τος προχείρους ες φιλίαν οτε τος κνηρος δοκιμαστέον• δε δ κα παρακινδυνεσαι χάριν, χάριν φίλιας.
    • Δεν πρέπει να αποδεχόμαστε ούτε τους πολύ βιαστικούς στη φιλία ούτε τους πολύ διστακτικούς∙ γιατί για χάρη της φιλίας χρειάζεται και να διακινδυνεύουμε.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 28
  • Οχ οτως χρείαν χομεν τς χρείας <τς> παρ τν φίλων ς τς πίστεως τς περ τς χρείας.
    • Δεν έχουμε τόσο ανάγκη τη βοήθεια των φίλων μας, όσο τη βεβαιότητα για τη βοήθειά τους.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 34
  • Μικρς παντάπασιν πολλα ατίαι ελογοι ες ξαγωγν βίου.
    • Είναι μικρός από κάθε άποψη ο άνθρωπος που έχει πολλούς και καλούς λόγους να εγκαταλείψει τη ζωή.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 38
  • Οθ’ τν χρείαν πιζητν δι παντς φίλος, οθ’ μηδέποτε συνάπτων• μν γρ καπηλεύει τ χάριτι τν μοιβήν, δ ποκόπτει τν περ το μέλλοντος εελπιστίαν.
    • Φίλος δεν είναι ούτε εκείνος που διαρκώς επιζητεί το χρήσιμο ούτε εκείνος που ποτέ δεν το συνδιάζει με τη φιλία. Γιατί ο ένας, με πρόσχημα την ευεργεσία, εμπορεύεται το αντάλλαγμα, ενώ ο άλλος σκοτώνει την καλή ελπίδα για το μέλλον.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 39
  • φιλία περιχορεύει τν οκουμένην κηρύττουσα δ πσιν μν γείρεσθαι π τν μακαρισμόν.
    • Η φιλία σέρνει το χορό της ολόγυρα στην οικουμένη, κηρύττοντας σε όλους μας να σηκωθούμε για το μακαρισμό.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 52
  • στι κα ν λεπτότητι καθαριότης, ς νεπιλόγιστος παραπλήσιόν τι πάσχει τ διʼ οριστίαν κπίπτοντι.
    • Υπάρχει και στην απλότητα ένα μέτρο και όποιος δεν το λογαριάζει παθαίνει ό,τι συμβαίνει σ’ εκείνον που δεν έχει όρια.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 63
  • Συμπαθμεν τος φίλοις ο θρηνοντες λλ φροντίζοντες.
    • Στον πόνο των φίλων συμπάσχουμε όχι θρηνώντας αλλά μεριμνώντας γι’ αυτούς.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 66
  • ν φιλολόγ συζητήσει πλεον νυσεν ττηθες καθ’ προσέμαθεν.
    • Στην κοινή φιλοσοφική αναζήτηση κερδίζει περισσότερα αυτός που έμαθε περισσότερα: ο ηττημένος.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 74
  • Τς αταρκείας καρπς μέγιστος λευθερία.
    • Η ελευθερία, ο μέγιστος καρπός της αυτάρκειας.
    • Επικούρου Προσφώνησις, 77

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου