Του Νίκου Λυγερού
Η ΑΟΖ της Κύπρου αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι κι ως μικρό κράτος μπορείς να έχεις υψηλή στρατηγική και να θέσεις το αδιανόητο ως στόχο ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι το αντιληφθούν και το θεωρήσουν ουτοπία. Οι περισσότεροι δεν πίστευαν ούτε στην αξία της ΑΟΖ της Κύπρου, ούτε ότι υπήρχαν υδρογονάνθρακες και ειδικά φυσικό αέριο. Κι όμως η επόμενη πραγματικότητα ήρθε ν’ αποστομώσει τους πολλούς και να δικαιώσει τις προσπάθειες μερικών ανθρώπων σαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τον Σόλωνα Κασσίνη. Τώρα που έγινε επίσημα η ανακοίνωση για το άναμμα της φλόγας, έχουν εξαφανιστεί όλοι όσοι είχαν αντιρρήσεις για αυτό το θέμα. Το ανάλογο βλέπουμε να γίνεται σιγά σιγά και στην Ελλάδα. Όσο πληθαίνουν τα επιστημονικά και τεχνικά αποτελέσματα για τους υδρογονάνθρακες στην Ελληνική ΑΟΖ, τόσο λιγότερο ακούγονται οι αντιδράσεις του ραγιαδισμού που είχαν πλήξει τον ελληνικό λαό για δεκαετίες. Οι σεισμικές έρευνες, οι γεωτρήσεις και τώρα οι δοκιμές παραγωγής είναι αδιαμφισβήτητα δεδομένα που γίνονται επιχειρήματα για τους μαχητές της κυπριακής και της ελληνικής ΑΟΖ. Σιγά σιγά τα πράγματα έρχονται στη θέση τους και βλέπουμε όλοι καλύτερα τη γενική εικόνα. Κατά συνέπεια δεν είναι καν ανάγκη να αντικρούουμε ιδέες του παρελθόντος που δεν μπορούν να προσαρμοστούν. Ο χρόνος τις εξουδετερώνει από μόνος του με τη συνέχεια του έργου και την απόδειξη. Τώρα λοιπόν είναι η σειρά του ανάμματος της φλόγας στην ΑΟΖ της Κύπρου, στο οικόπεδο 12, με την πλατφόρμα ENSCO 5006. Ας το χαρούμε κι αυτό αφού είναι ακόμα ένα βήμα πιο πέρα προς το μέλλον.