Στήριξη Ελληνικα προιοντα

Στήριξη στις ελληνικές επιχειρήσεις

 της Ελίνας Γαληνού                              
Η παρατεταμένη ύφεση, έδειξε και στον τομέα εξαγωγών μας. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η πτώση στις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων, έφτασε τον περασμένο Ιούνιο το 8,7 %, υπογραμμίζοντας ότι οι επιδόσεις των προϊόντων μας στις ξένες αγορές, δεν είναι τόσο καλές. Θα μπορούσαν όμως τα πράγματα να είναι πολύ καλύτερα, εάν καλλιεργηθούν οι προϋποθέσεις που ήδη υπάρχουν, ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητά μας.
Η ελληνική επιχειρηματικότητα μας έχει δείξει ως τώρα πολύ καλές δυνατότητες, οι οποίες όταν και εάν αξιοποιούνται, το όφελος είναι μεγάλο. Ομως, απ΄ότι φαίνεται, θα πρέπει να υπενθυμίζουμε συνεχώς στις αρχές, ότι η φωνή των παραγωγικών τάξεων στην Ελλάδα, πρέπει να ακούγεται και όχι μόνο...προεκλογικά. Οι ελληνικές επιχειρήσεις, εάν λάβουν κάποια υποστήριξη αντί να καταδιώκονται από τις υπέρογκες επιβαρύνσεις, είναι βέβαιο ότι θα φέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα στην οικονομία και τις εξαγωγές.
Παρ΄όλα αυτά, αντί να υπάρξει κλίμα υποστήριξης, συζητούν να κλείνουν άμεσα όποιες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν χρέη. Εάν σκεφτεί κανείς λογικά, δεν είναι διόλου περίεργο για μια επιχείρηση σήμερα (κυρίως μικρομεσαία..) να έχει χρέη. Και ποιός δεν θα έχει χρέη σε λίγο καιρό έτσι που πάμε, έτσι όπως καθυστερούν οι αποπληρωμές οφειλών (τις οποίες το κράτος σκοπεύει να τις παρουσιάσει για ..πρωτογενές πλεόνασμα), έτσι όπως έχουν επιβραδυνθεί οι ρυθμοί της αγοράς, έτσι όπως η εισροή εσόδων σε σχέση με τα έξοδα, αντιστοιχεί στο 10/1;
Η ελληνική επιχείρηση σήμερα, ανεξαρτήτως μεγέθους, η οποία καταφέρνει να επιβιώνει, είναι πραγματικά ηρωική. Ρωτήστε όμως καλύτερα τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων αυτών,  που θα έχουν πολλούς άθλους να σας διηγηθούν όσον αφορά αυτά που τραβάνε. Καθυστερήσεις πληρωμών, επιβράδυνση ζήτησης προϊόντων, έξοδα παραγωγής ή κίνησης γενικώς αυξημένα, έξοδα προσωπικού και λογαριασμών, και βομβαρδισμός φόρων και άλλων υποχρεώσεων που κι΄αυτές έχουν αυξηθεί τώρα τελευταία. Κατά τα άλλα, οι τράπεζες εδώ και κάποια χρόνια όπως ξέρουμε, έκλεισαν τις στρόφιγγες δανεισμού και δεν δίνουν μία, παρ΄όλα τα χρήματα ανακεφαλαίωσης που έλαβαν και που είχαν πει ότι θα διοχετευτούν στην αγορά για αναπτυξιακούς σκοπούς!
Παράλληλα, η κάθε ελληνική επιχείρηση, έχει να παλεύει κάθε τόσο με διάφορες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, καθώς όλο και κάτι τυχαίνει που θα αναγκάσει τον επιχειρηματία να τρέχει δώθε-κείθε στις πόρτες του Δημοσίου, για να διεκπεραιώσει κάτι που του επέβαλαν. Αν σταθμίσει κανείς το χάσιμο χρόνου και πιθανόν, τα έξοδα που θα προκύψουν με κάθε τέτοιου είδους διεκπεραίωση, θα καταλάβει γιατί σήμερα ο Ελληνας επιχειρηματίας θα γράψει στο τέλος, ηρωικό έπος επιβίωσης. Εχει απέναντί του την κρίση, ενώ το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να τον αποθαρρύνει, αντί να προσπαθεί να τον στηρίξει ώστε να στηριχτεί μέσω αυτού και η ελληνική οικονομία με εγχώριους πόρους. Γιατί όμως να αγνοείται ότι η τόνωση της εγχώριας αγοράς, θα δημιουργούσε μεγάλο ανάχωμα στην επίθεση των πολυεθνικών, ενώ ενθαρρύνεται και η ελληνική παραγωγικότητα, και άρα, η δημιουργία των ελληνικών προϊόντων; Και γιατί να μην εκμεταλλευόμαστε καινοτόμες ιδέες που σίγουρα υπάρχουν, ώστε να δοθεί νέα ώθηση και προσανατολισμός στην ελληνική επιχείρηση, πράγμα που θα την καταστήσει περισσότερο ανταγωνιστική;
Η αποθάρρυνση των ελληνικών επιχειρήσεων με διάφορους τρόπους, όπως η επιβολή επιβαρύνσεων και καταστάσεων που θα εξουθενώσουν τον επιχειρηματία φτάνοντάς τον να παραιτηθεί από την προσπάθεια, είναι κάτι που ήδη το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Θα μου πείτε τώρα, ότι πέρασε και ένα μεγάλο διάστημα όπου οι ελληνικές επιχειρήσεις "τα μπάλωναν" με δανεικά, ενώ τα πλάνα τους δεν ήταν ιδιαίτερα μακρόπνοης βιωσιμότητας. Εντάξει, υπήρξαν και τέτοιες περιπτώσεις, αλλά αυτό δεν αποτελεί γενικό κανόνα, ούτε δικαιολογία για να καταργήσουμε κάθε ελληνική επιχείρηση και να εξαρτιόμαστε μόνο από ξένες και εισαγόμενα προϊόντα. Το συμφέρον μας είναι να υποστηρίξουμε το δικό μας σπίτι, γιατί η Ελλάδα έχει ανάγκη από οικονομικούς πόρους που θα προέρχονται από ελληνικά χέρια. Ηδη έχουμε σαφέστατη εικόνα για το τι κόστισε το κλείσιμο τόσων ελληνικών επιχειρήσεων αυτά τα τελευταία χρόνια, ρίχνοντας στην ανεργία τον μισό περίπου ενεργό πληθυσμό της χώρας. Εάν δεν προλάβουμε και το κλείσιμο άλλων, ή αποθαρρύνουμε το άνοιγμα κάποιων άλλων, θα είναι σαν να αφηνόμαστε στον κατήφορο χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να επιβιώσουν γιατί πιστεύουν στην επιχείρησή τους, και άλλοι που θέλουν να δημιουργήσουν κάτι, ενώ πάμπολλοι αναζητούν απεγνωσμένα μια θέση εργασίας για να ζήσουν. Βεβαίως, η παροχή υποστήριξης μιας ελληνικής επιχείρησης, οφείλει να αντιστοιχεί σε κάποιες προϋποθέσεις, όπως η φορολογική συνέπεια, το άνοιγμα θέσεων εργασίας, τη διατήρηση χαμηλών τιμών, και την ποιοτική αξιοπιστία του παραγομένου προϊόντος. Οσο δε για την πάταξη φοροδιαφυγής, είναι πιθανότερο ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν καλύτερα εάν δοθούν περισσότερα κίνητρα επιβράβευσης για τους συνεπείς, ώστε να χτίζεται η ανταγωνιστικότητα σε υγιέστερες βάσεις.  
Εχοντας ήδη γνώση από τις αρνητικές επιδράσεις της μη στήριξης των ελληνικών επιχειρήσεων, θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να αλλάξουμε ρότα, δίνοντας μέσα από την εικόνα της εγχώριας αγοράς ένα θετικό μήνυμα και για την έλευση επενδύσεων. Διότι μπορεί οι δανειστές μας να βολεύονται με την ιδέα ξεπουλήματος γιατί έτσι τους συμφέρει καλύτερα, όμως αυτό δεν είναι διόλου προς το δικό μας συμφέρον. Γι΄αυτό, όσα χαρτιά έχουμε ακόμα στα χέρια μας, θα πρέπει να βιαστούμε να τα αξιοποιήσουμε με τον κατάλληλο τρόπο...Και μην ξεχνάμε, ιδέες υπάρχουν και άλλη τόση βούληση για δημιουργία, που εάν δεν τα εκμεταλλευτούμε, θα επωφεληθούν άλλοι...