«”Άδεια και δίπλωμα”, μου λέει ο αστυνομικός, σε τυπικό τροχονομικό έλεγχο, στην Πανόρμου. Του δίνω και την ταυτότητά μου, αλλά τον βλέπω να “κολλάει” την ώρα που τσεκάρει τα στοιχεία μου. “Να σου πω, φίλε, είσαι δικηγόρος και σε λένε και στο επίθετο Δικηγόρο;!” απόρησε. Φώναξε και τον συνάδελφό του από το περιπολικό και ξεκαρδίστηκαν στα γέλια...».
Δύο σε ένα, επώνυμο κι επάγγελμα ένα και το αυτό! Στα 33 του σήμερα, ο κ. Νίκος Δικηγόρος είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα δικηγόρος... όνομα και πράγμα! «Αισθάνομαι διπλά δικηγόρος! Ό,τι και να γίνει, τον τίτλο αυτόν εγώ τον έχω!΄, έλεγα, χαριτολογώντας, στους συμφοιτητές μου, στη Νομική. Και στην οικογένειά μου ξεχωρίζω: ώς και τον προπάππο μου, μόνον εγώ ακολούθησα τη δουλειά αυτή, καθώς είχα κλίση προς τις θεωρητικές επιστήμες. Κάπου στις αρχές Λυκείου το αποφάσισα, ήταν δηλαδή καθαρά επαγγελματική επιλογή μου, άσχετη με τη σύμπτωση του επιθέτου μου...», λέει στα «ΝΕΑ».
Χρόνια τώρα και ο ίδιος το βλέπει με χιούμορ όλο αυτό, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι που πληροφορούνται γι΄ αυτή την ασυνήθιστη ταύτιση. «Στο σχολείο, οι συμμαθητές μου με φώναζαν... γιατρό ή και doctor! Πρωτοετή, στα γκισέ της Σχολής, όλοι με λοξοκοιτούσαν- “μας δουλεύει αυτός;” σαν να έλεγαν. Και στη Γερμανία, όπου βρέθηκα για σπουδές, Έλληνες συμφοιτητές μου με σχολίαζαν. “Δεν ήξερα πως σε λένε και Δικηγόρο. Κι αναρωτιόμουν: καλά, κι άλλοι εδώ σπουδάζουν Νομική. Αυτός πια είναι τόσο ψώνιο που θέλει να τον αποκαλούμε και “δικηγόρο”; ήμαρτον...”, μου λέει μια μέρα ένας από αυτούς! «Άσε μας, ρε φίλε, ήρθες να μας κάνεις πλάκα; Αν δεν δω ταυτότητα, δεν σε βάζω στη λίστα των προφορικών εξετάσεων του καθηγητή...”, μου έχει πει συμφοιτήτριά μου. Στο τέλος, πάντως, μου ζήτησε και συγγνώμη...», λέει.
Και κατά τις συναλλαγές του νεαρού νομικού στις δημόσιες υπηρεσίες, όλο και κάποιο χαμόγελο θα σκάσει όταν οι γύρω του μάθουν τα στοιχεία της ταυτότητάς του. «Συνήθως οι δικαστικοί υπάλληλοι που με εξυπηρετούν, με κοιτούν περίεργα, σκουντά ο ένας τον άλλον. Ακούω, βεβαίως, και το κλασικό, “ε, δεν μπορούσες να γίνεις και τίποτε άλλο, ήταν γραφτό σου!”. Μου ΄χει τύχει και δικαστές να σταθούν στο επώνυμό μου, μόλις το διαβάσουν στα δικόγραφα και στη σφραγίδα μου. Το ξαναελέγχουν τότε πιο προσεκτικά, μου το ρωτούν και προφορικά. Με τέτοιο επίθετο, τουλάχιστον και οι πελάτες σου δεν σε ξεχνούν εύκολα, είναι δωρεάν διαφήμιση! Το ίδιο και η ταμπέλα στη βιτρίνα του πατέρα μου, που γράφει: «Σχολή Οδηγών- Αφοί Δικηγόρου΄!...», λέει.
Ζωγραφίζει και στο... όνομα! ΟΝΟΜΑ με οικογενειακή καλλιτεχνική ιστορία φέρει από την πλευρά του ο 45χρονος ζωγράφος, όχι μόνο στα... χαρτιά αλλά και στην πράξη, κ. Βασίλης Ζωγράφος ( http://www.vasiliszografos.com ), κάτοικος Θεσσαλονίκης. «Ο προ-προπάππος μου, Κωσταντής Ζωγράφος, παππούς του μετέπειτα γνωστού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, πρέπει να ήταν αυτός που άλλαξε το επίθετό του σε Ζωγράφος, όταν ήρθε στη Μυτιλήνη, από τα Μοσχονήσια, στις αρχές του 1800. Ως αγιογράφος, ανέλαβε να εικονογραφήσει φορητές εικόνες και εκκλησίες και, προφανώς για επαγγελματικούς λόγους, ήθελε να τον αναγνωρίζουν καλύτερα...», εξηγεί ο σημερινός καλλιτέχνης. «Και ο προπάππος μου, Γιώργος Ζωγράφος, και ο παππούς μου, Βασίλης, ήταν κοσμηματογράφοι: γύρω στο 1900, διακοσμούσαν τα αρχοντικά της Μυτιλήνης, ζωγράφιζαν τα ταβάνια, έφτιαχναν και τα διακοσμητικά σχέδια των σπιτιών. Μόνον ο πατέρας μου, ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος, έσπασε, ως δάσκαλος, αυτή την οικογενειακή αλυσίδα.
Αλλά κι αυτός σκιτσάριζε καλά κι είχε άνεση στο σχέδιο. Όποτε, μάλιστα, με πήγαινε στα μουσεία, μου μιλούσε συνεχώς για τις τέχνες. Δεν ήταν, λοιπόν, παράδοξο για την οικογένειά μας το να πω ΄θα γίνω κι εγώ ζωγράφος΄...», λέει. Στην περίπτωσή του, ο κ. Ζωγράφος είχε και την επιπλέον, έναντι των προγόνων του, δυνατότητα να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, την τέχνη του. «Στο σχολείο, το επώνυμό μου προδιέθετε ότι θα έπρεπε να ζωγραφίζω καλά. Ήταν η συνήθης... εξυπνάδα του δασκάλου μου: “Α, εσύ πρέπει να ζωγραφίζεις όμορφα!΄, έλεγε, αν και τότε δεν αναγνώριζαν ακόμα το ταλέντο μου! Σήμερα, πριν ακόμα ακούσουν το επάγγελμά μου οι περισσότεροι κάνουν το σχετικό χιούμορ από μόνοι τους: ΄Δεν πιστεύω να είσαι και ζωγράφος, ε;!΄ με ρωτούν. Όταν πια, προς έκπληξή τους, εγώ τους το επιβεβαιώσω, τότε πλέον η κατάσταση θυμίζει ανέκδοτο- το αστείο αυτό είναι χιλιοειπωμένο! Παρατηρώ, ωστόσο, πως αρκετοί γίνονται και πιο φιλικοί μαζί μου, ίσως επειδή και το επώνυμό μου είναι πιο χαλαρό, ως καλλιτεχνικό! Αυτό που δεν ξέρουν είναι πως η αδελφή μου ονομάζεται Ζωγραφία Ζωγράφου και πως ο γιος της- ο ανιψιός μου, που τώρα σπουδάζει διακοσμητής- σκέφτεται να δώσει εξετάσεις και στην Καλών Τεχνών!».
Τα παϊδάκια είναι από τον... Χασάπη! ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ με τον... μπαλτά στο χέρι μετρά ο 43χρονος Νίκος Χασάπης, επαγγελματίας κρεοπώλης, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης. «”Πώς κι έτσι;” με ρωτά ο κόσμος, όταν ενημερωθεί για το επώνυμό μου. Και τότε εγώ συνηθίζω να τους εξηγώ πως είμαι τρίτη γενιά χασάπης, καθώς προηγήθηκαν ο πατέρας μου κι ο παππούς μου. Το επίθετό μας, δηλαδή, βγήκε λόγω της δουλειάς μας αυτής: άλλαξε μόλις οι πρόγονοί μου ήρθαν εδώ, ως πρόσφυγες, από την Αρετσού της Μικράς Ασίας. Αυτό το διακριτικό έμεινε έκτοτε από στόμα σε στόμα, καθιερώθηκε αργότερα και επισήμως στα δημόσια έγγραφα...», λέει σήμερα. «Και σε εμένα άρεσε η δουλειά αυτή, την έμαθα από μικρός δίπλα στον πατέρα μου. Θυμάμαι, ωστόσο, πως από παιδί κιόλας άλλοι με κορόιδευαν, άλλοι με φοβόντουσαν, γιατί ήμουν και σωματώδης, από τότε! Το πρόβλημά μου, όμως, είναι πως εγώ έχω κάνει... κόρες, πράγμα που σημαίνει πως, κατά τα φαινόμενα, δεν υπάρχει άλλος στην οικογένεια που να συνεχίσει να ταυτίζεται στο όνομα και το επάγγελμα!».
http://users.sch.gr/babaroutsoup/pareababa/epikoinonia/eponima.htm#Το_επώνυμο_μου_είναι_το_επάγγελμά_μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου