Του Νίκου Λυγερού
Αρχίζουν όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι τέρατα με την τέχνη, για να εκφράσουν το προσωπικό τους είναι γιατί δεν μπορεί να ειπωθεί με άλλο τρόπο. Είναι ατομική ανάγκη που δεν υπολογίζει τίποτε άλλο, γιατί η δημιουργικότητα πρέπει να ζήσει δίχως απαραίτητα να ελέγχεται. Όμως με την πάροδο του Χρόνου η ανθρωπιά παίζει ένα ρόλο όλο και πιο σημαντικό, γιατί το έργο τέχνης γίνεται σημείο αναφοράς για πολλούς ανθρώπους και αποκτά μια συλλογικότητα. Έτσι σιγά σιγά ο καλλιτέχνης μέσω του έργου αποκτά ένα άλλο ρόλο αφού εκφράζει κι άλλους κι όχι μόνο μιας εποχής. Με τις αναλύσεις του έργου, το περιεχόμενό του γίνεται κτήμα των ανθρώπων και ανήκει πια στη μνημοσύνη της υπερδομής που αποτελείται από την Ανθρωπότητα. Τότε δημιουργείται η αλλαγή φάσης κι αντιλαμβανόμαστε πλέον τι είναι η ανθρώπινη τέχνη, όπως το βλέπουμε και στις βυζαντινές εικόνες και τοιχογραφίες. Δεν είναι πια το άτομο που εκφράζεται αλλά ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας, δηλαδή μια οντότητα που ξέρει τι σημαίνει κενότητα και παράγει ένα έργο για τους άλλους όχι πια γιατί ξέρει ότι μόνο οι άλλοι έχουν σημασία για τη συνέχεια της Ανθρωπότητας. Η ανθρώπινη τέχνη απ’ την αρχή θυσιάζει την ατομικότητα για τη συλλογικότητα μέσω της συνανθρωπιάς. Ως αξία τότε έχει νόημα μόνο αν ανήκει στην ιστορία της Ανθρωπότητας κι αδιαφορεί παντελώς για τις κοινωνίες που είναι καταδικασμένες να ζήσουν και να πεθάνουν μέσα στο παρόν, αφού ασχολούνται ως γέφυρα μόνο με το παρελθόν και το μέλλον. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ως μνήμη μέλλοντος μπορεί να κατανοήσει την επινόηση των Δασκάλων, δηλαδή των υπηρετών της Ανθρωπότητας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=16012&l=gr