Του Νίκου Λυγερού
Τα αρχικά βήματα της
κυπριακής ΑΟΖ έγιναν το 2003 με τη συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Κύπρου
και Αιγύπτου. Στη συνέχεια θεσπίστηκε η ΑΟΖ το 2004. Ακολούθησε η
συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου το 2007. Και συμπληρώθηκε
το 2010 με τη συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Με αυτόν
τον τρόπο η Κύπρος πέτυχε τις πρώτες συμφωνίες της Ανατολικής Μεσογείου.
Και με αυτήν την πράξη πέρασε στην επόμενη φάση με την υλοποίηση των
γεωτρήσεων στο οικόπεδο 12, τον Οκτώβριο του 2011, τον Ιανουάριο του
2013. Παράλληλα η Κύπρος προχώρησε με τους γύρους αδειοδότησης για το
οικόπεδο 12 στην αρχή και τα άλλα 12 οικόπεδα στη συνέχεια. Στο δεύτερο
γύρο υπήρξαν 33 εταιρείες που υπέβαλλαν υποψηφιότητα με 15 κοινοπραξίες.
Έτσι υπογράψαμε συμβόλαια με τη NOBLE (στο οικόπεδο 12) με την
ENI-KOGAS (στα οικόπεδα 2,3, και 9), με την TOTAL (στα οικόπεδα 10 και
11). Με αυτά τα στοιχεία που αποτελούν στρατηγικά βήματα για την υψηλή
στρατηγική της Κύπρου σε σχέση με τα ενεργειακά. Το ίδιο ισχύει και για
την απόφαση για την κατασκευή ενός σταθμού υγροποίησης επί της ξηράς. Οι
σχέσεις της Κύπρου, σε γεωπολιτικό επίπεδο, έχουν αλλάξει ριζικά με
αυτές τις συμμαχίες. Και η επικύρωση της συμφωνίας με την Αίγυπτο, ήταν
και πάλι ένα πολιτικό βήμα ενίσχυσης του όλου πλαισίου. Ενώ πολλοί
έλεγαν αρχικά ότι η Αίγυπτος θα είχε επηρεαστεί από την Τουρκία. Τώρα η
νέα επικύρωση που αφορά ουσιαστικά το πάχος της γραμμής οριοθέτησης που
είναι βέβαια η μέση γραμμή ενισχύει ακόμα περισσότερο το πλαίσιο της
συνεκμετάλλευσης των δύο χωρών σε περίπτωση ύπαρξης κοιτάσματος που δεν
βρίσκεται ακριβώς πάνω στη μέση γραμμή αλλά στο πάχος της. Με αυτόν τον
τρόπο έχουμε πια μια ανθεκτική συμμαχία μεταξύ Αιγύπτου και Κύπρου που
αφοπλίζει και τους πιο επιφυλακτικούς από τους αναλυτές. Αυτό είναι το
νέο βήμα της κυπριακή ΑΟΖ.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16602&l=gr