Το μνημείο του Θεμιστοκλή βρίσκεται δεξιά της εισόδου του λιμένα Πειραιώς
Δεν πρόκειται για τον τάφο του (αυτός βρισκόταν εκεί που τάφηκε αρχικά), αλλά για ένα μνημείο τιμής και προσκύνησης στον άνθρωπο εκείνο που η ιδιοφυΐα του δεν έφτιαξε οχηρωματικά έργα, αλλά και μηχανισμούς άμυνας, προέβλεψε την εκπαίδευση των πληρωμάτων των πλοίων, την κατασκευή νεωσοίκων, την ύπαρξη αλυσίδων ασφαλείας των τριών Πειραϊκών Λιμανιών, τους τρόπους επικοινωνίας και τόσα άλλα, που έκαναν την πόλη απόρθητη.
Αυτό το μνημείο που βρίσκεται δεξιά της εισόδου του Λιμανιού, ούτε έξω από αυτό, ούτε εκτός των πυλών των τειχών, ούτε βγαίνοντας δεξιά! Ένα μνημείο προς τιμή ενός ήρωα γίνεται εκεί όπου τιμάται από τον κόσμο και όχι μακριά σε σημείο απρόσιτο και απόκεντρο!
Και η οχύρωση του Πειραιά αποτέλεσε στοιχείο βασικό για την μετέπειτα λαμπρή ανάπτυξή του. Κι αν η Αθήνα την εποχή που ακολουθεί προκαλεί το μένος των Σπαρτιατών λόγω του δημοκρατικού πολιτεύματός της, τότε ο Πειραιάς προκαλεί και τον φθόνο τους, καθώς οι δημοκρατικές ιδέες εδώ είναι μπολιασμένες όχι μόνο με ιδεολογία όπως στην Αθήνα, αλλά και με το εμπόριο που είναι πόλος χρήματος! Πλοία φεύγουν από το λιμάνι του Πειραιά, οι επαφές ανοίγουν και οι Πειραιώτες έχουν το προνόμιο να βλέπουν και να συγκρίνουν την ζωή σε μέρη Τυραννίας και σε μέρη που οι Δημοκρατίες μεσουρανούν.
Οι Πειραιώτες βλέπουν καθαρά την διαφορά μεταξύ ενός υπηκόου και ενός ελεύθερου πολίτη! Όσο όμως ο Πειραιάς αναπτύσσονταν τόσο τα λιμάνια της Κορίνθου, της Αίγινας και των Μεγάρων καταστρέφονταν και μαράζωναν οικονομικά. Και οι μαραζωμένοι έβρισκαν μια φιλόξενη Σπαρτιατική αγκαλιά, πάντα ανοικτή. Κάποτε οι Αθηναίοι προσπαθώντας να σταματήσουν την διαρροή, πέφτουν στο λάθος των αντιποίνων. Και απαγορεύουν την εισαγωγή στον Πειραιά, αγαθών από περιοχές που πρόσκεινται στην Σπάρτη. Και έτσι ξεκινά ένας πόλεμος που αν και ονομάσθηκε Πελοποννησιακός, μάλλον Αττικός ήταν, αφού Αθήνα και Πειραιάς βρίσκονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα υπό πολιορκία και λοιμό! Είκοσι επτά χρόνια κρατά αυτός ο πόλεμος! Η Αθήνα το λίκνο του πολιτισμού και της Δημοκρατίας παρουσιάζει έναν στρατό 30.000 ανδρών. Ο Πειραιάς όμως που κάποιοι απαξιωτικά τον αποκαλούν απλά επίνειο, σαν να ήταν κάποιο ασήμαντο προάστιο, προσφέρει τόσους κι ακόμα περισσότερους, όχι απλούς στρατιώτες, αλλά με ναυτική εξειδίκευση στην τέχνη του πολέμου και της ναυσιπλοΐας.[pireorama.blogspot.gr]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου