Του Νίκου Λυγερού
Όταν ζητάς από τους
επιζώντες μιας γενοκτονίας που διήρκησε από το 1894 έως το 1923 με τον
παροξυσμό του 1915, που ζουν στο Αρτσάχ, το οποίο ήταν κατεχόμενο από το
1918, λόγω σταλινικής απόφασης, από τους Αζέρους, να το αποδεχτούν ενώ
το απελευθέρωσαν από το 1988, είναι πράξη βαρβαρότητας. Και είναι πράξη
που είναι εναντίον της Ελλάδας και των θέσεών της. Η Ελληνο-Αρμενική
Φιλία δεν είναι μόνο θεωρητική και συμβολική, αποτελεί μια αιωνόβια
πραγματικότητα που δεν μπορεί να την λασπώσουν δηλώσεις και προτάσεις
που είναι απαράδεκτες. Ήδη η Τουρκία και το βάρβαρο καθεστώς της
προσπάθησαν να πιέσουν τους Αρμένιους βάζοντας στην ίδια ζυγαριά το θέμα
του Αρτσάχ και της Γενοκτονίας για να παρατήσουν οι Αρμένιοι το ένα από
τα δύο, αλλά μάταια. Κατά συνέπεια δεν είναι απλές δηλώσεις που θα τους
φοβίσουν, ειδικά από άτομα που προσπάθησαν να πιέσουν και να
καταπιέσουν και την Κύπρο το 2004. Όλο αυτό το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο
από την πλευρά της πατρίδας μας. Δεν είμαστε ουδέτεροι ανάμεσα στον θύτη
και στο θύμα. Από την Αρχαιότητα ο Ελληνισμός προστατεύει πάντα το θύμα
και ειδικά τώρα που πρόκειται για θύμα γενοκτονίας. Η υπόθεση του
Αρτσάχ είναι καθαρή από την αρχή. Οι Αρμένιοι προστάτευσαν και
απελευθέρωσαν τα πάτρια εδάφη τους που καταπατούσαν εδώ και δεκαετίες οι
Αζέροι. Στην αρμενική απελευθέρωση χύθηκε πολύ αίμα από τους μαχητές κι
από τον άμαχο πληθυσμό γιατί κανένας δεν ήθελε άλλο τον αζέρικο ζυγό.
Το Αρτσάχ είναι η γη των προγόνων και κανείς δεν θέλει να την
εγκαταλείψει. Εκεί βρίσκονται αρμενικά μοναστήρια και αρμενικοί τάφοι
εδώ και αιώνες. Κι όσοι προσπάθησαν να καταστρέψουν εκεί κάθε
πολιτιστικό στοιχείο, για να μην υπάρχει πια κανένα ίχνος αρμενικό, δεν
τα κατάφεραν. Πήγαμε τρεις φορές στο Αρτσάχ και είδαμε ότι τα πράγματα
είναι όλο και πιο δυναμικά. Επίσης, προσφέρει μεγάλη βοήθεια και η
αρμενική διασπορά που δεν αφήνει μόνους τους τους Αρμένιους που ζουν
εκεί. Το Αρτσάχ χρησιμοποίησε το σπαρτιάτικο παράδειγμα για ν’
αντισταθεί στους κατακτητές και είναι τώρα και οι μαχητές του ένα
παράδειγμα αντίστασης. Και τότε στις Θερμοπύλες είχαμε ήδη εφιάλτη αλλά
τα καταφέραμε οριστικά στη Σαλαμίνα. Ένας εφιάλτης σταματά μόλις
ξυπνήσεις και σταματήσεις να πιστεύεις σε άσκοπα όνειρα. Κανένας δεν
κατάφερε να μας πείσει να μείνουμε σκλάβοι, ειδικά όταν αρχίσαμε την
απελευθέρωση. Και το ίδιο ισχύει και για τους Αρμένιους. Στον Δεύτερο
Παγκόσμιο πόλεμο είπαν ότι οι ήρωες αγωνίζονται σαν τους Έλληνες. Οι
ήρωες του Αρτσάχ πάλεψαν και αυτοί σαν Έλληνες, για να ζήσουν οι δικοί
τους μετά τη θυσία τους, ελεύθεροι. Δεν είναι λοιπόν λόγια που θα
αλλάξουν τις πράξεις των Δίκαιων. Η πατρίδα μας το ξέρει και το
υποστηρίζει έμπρακτα ως Ελληνισμός που κλωτσάει τον ραγιαδισμό.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=17356&l=gr