Του Νίκου Λυγερού
Η συμβολή της
νευροφιλοσοφίας δεν είναι μόνο αφαιρετική και θεωρητική. Η επίγνωση της
δυνατότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου προσφέρει πλαίσιο ανάπτυξης για την
φιλοσοφία. Δεν πρόκειται μόνο για μια θεώρηση του κόσμου μέσω ενός
μαύρου κουτιού του οποίου δεν είναι προσβάσιμο το περιεχόμενο. Με τις
έρευνες που γίνονται πάνω στον εγκέφαλο έχουμε δεδομένα που ήταν
ανύπαρκτα πριν από μερικά χρόνια. Ο τομέας της ψυχομετρικής έχει
αναπτυχθεί θεαματικά με αποτελέσματα ο συνδυασμός των δύο να έχει
ωφελήσει και τον ίδιο τον άνθρωπο που θέλει να παίξει ένα ρόλο μέσα στο
πλαίσιο της Ανθρωπότητας. Οι ιδιομορφίες δεν είναι πια μόνες τους κι
απομονωμένες,αλλά έχουν αναδειχθεί ως σπάνιες οντότητες. Οι σχέσεις που
έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μοιάζουν δομικά μ' ένα νευρωνικό δίκτυο.
Έτσι με αυτόν τον τρόπο δεν αναπαράγουμε απλώς ένα μοντέλο, αλλά
ουσιαστικά δημιουργούμε μια αλλαγή κλίμακας σε αυτό το μοντέλο και αυτό
προκαλεί μια αλλαγή φάσης λόγω εξωτερισμού. Επίσης η όλη δομή μοιάζει με
τον ίδιο τον εγκέφαλο. Έτσι μέσω μορφοκλασματικής ανάλυσης μπορούμε να
αντιληφθούμε στοιχεία αυτο-αναφοράς. Και η νευροφιλοσοφία αναδεικνύει το
γεγονός ότι η ανάδραση του εγκεφάλου μας μέσω των γνώσεων που αποκτούμε
πάνω στον εγκέφαλο, μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε πιο
συνειδητοποιημένα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είμαστε πιο
αποτελεσματικοί. Επίσης λόγω της δράσης μας μαθαίνουμε στοιχεία
οντολογικά. Κι αν αυτά είναι σε φάση ακραίας νοημοσύνης τότε έχουμε και
τον ισομορφισμό και με την τελεολογία. Η κλασική φιλοσοφία έχει ένα όριο
με τις σκέψεις γιατί δεν ξέρει ακριβώς με ποιον τρόπο τις παράγει. Αν
εξετάσουμε το πλαίσιο της ιατρικής μπορούμε βέβαια να την θεωρήσουμε ως
επιστήμη, αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχει πρώτον η δεοντολογία και
δεύτερον η βιοηθική. Το ανάλογο που έχουμε ως νοητικό σχήμα είναι ότι η
φιλοσοφία λειτουργεί με το πλαίσιο της αξιολογίας, αλλά η δράση της έχει
και εξωτερικές επιπτώσεις που μπορούμε να εξετάσουμε με τη
νευροφιλοσοφία. Δεν πρόκειται λοιπόν για απλώς ένα παραπάνω κλάδο της
γνωστικής επιστήμης. Αλλά καθαρά μια σύνθεση που ενεργοποιεί μια
ολιστική προσέγγιση όπου ο διαχωρισμός δεν έχει νόημα αφού ακόμα και η
απλοποίηση αποτελεί έναν εκφυλισμό. Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας
επιτρέπει επίσης να σκεφτούμε πώς σκέφτεται όλη η Ανθρωπότητα εντός του
Χρόνου δίχως τους κοινωνικούς περιορισμούς που είναι καθαρά τεχνητοί. Η
αφαιρετική κωδικοποίηση του αλτρουισμού είναι από τις προδρομικές
μελέτες της νευροφιλοσοφίας. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε ότι έχει νόημα
ως νοητική στρατηγική.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=17859&l=gr