Του Νίκου Λυγερού
Οι επαναστατικές πράξεις δεν είναι αυτές που ονομάζονται, άλλα αυτές που είναι. Δεν αρκεί να μιλάς για επανάσταση, για να είσαι επαναστάτης. Δεν αρκεί να λες ότι είσαι επαναστατικός, για να μας πείσεις. Εξετάζουμε απλά το έργο που έχει παραχθεί. Η επαναστατικότητα έχει σχέση με τον Χρόνο για την Ανθρωπότητα κι όχι με τον χώρο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι μερικές πράξεις είναι πιο επαναστατικές απ’ ό,τι νομίζουμε, γιατί λειτουργούν σε βάθος Χρόνου. Ενώ άλλες είναι απλώς κινήσεις της μόδας, που δεν αλλάζουν τίποτα. Διότι η επαναστατική πράξη προκαλεί αλλαγή φάσης, δημιουργεί ένα μετά κι ένα πριν και δεν αφήνει αδιάφορο. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι η θεωρία της Σχετικότητας του Einstein ή η θεωρία ομάδων του Galois στον επιστημονικό τομέα ή του Gandhi ή του Mandela στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ενώ πολλοί που μιλούν για επανάσταση, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, δεν έχουν καμιά υλοποίηση. Διότι είναι δύσκολο να είσαι ακίνητος, όταν όλα κινούνται. Είναι δύσκολο να κινηθείς, όταν όλα παραμένουν ακίνητα. Κατά συνέπεια, όταν ακούμε στον τομέα της πολιτικής την επαναστατική πράξη, πολύ συχνά είναι απλώς λόγος πολιτικός χωρίς λόγο, γιατί λείπει το υπόβαθρο το ιστορικό που μπορεί να υποστηρίξει την αλλαγή φάσης. Η αλλαγή είναι ένα μοτίβο κλασικό κι επί της ουσίας συντηρητικό. Γι’ αυτόν το λόγο δεν βιαζόμαστε ποτέ, αφού η μνήμη συμβαδίζει με τη βραδύτητα, όπως λέει ο Kundera, γιατί η λήθη πάει με την ταχύτητα. Οι γρήγορες αλλαγές επανέρχονται στο ίδιο σημείο. Οι αργές είναι οριστικές. Έτσι επιλέγουμε την συνέχεια της δράσης, όταν θέλουμε την διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18437&l=gr